Iris Johansen

Mroczny tunel

(Blind Alley)

Przełożyła Xenia Wiśniewska

Rozdział 1

Calhoun, Georgia

Joe patrzył, jak ekipa patologa ostrożnie wyciąga z grobu ciało owinięte w ciemnozielony

koc.

– Dzięki, że przyjechałeś, Quinn. – Detektyw Christy Lollack szła w jego stronę. – Wiem,

że to nie twoja sprawa, ale jesteś mi potrzebny. Coś tu jest nie w porządku.

– Co takiego?
– Spójrz na nią. – Christy zbliżyła się do noszy, na których położono ciało. – Dzieci, które ją

znalazły, mało nie zwymiotowały. – Zdjęła koc okrywający zwłoki.

Kobieta nie miała twarzy, została tylko czaszka. Ale reszta ciała, od szyi w dół, była prawie

nietknięta.

– Wygląda na to, że ktoś nie chciał, żebyśmy ją zidentyfikowali.
– Joe spojrzał na ręce kobiety. – Spieprzył sprawę, powinien był uciąć jej dłonie.

Zidentyfikujemy ją po odciskach palców. Badanie DNA zajmie trochę czasu, ale ...

– Przyjrzyj się dokładnie. Jej opuszki są spalone – przerwała mu Christy. – Nie będzie

żadnych odcisków. Trevor mnie uprzedzał, że tak może być.

– Kto?
– Inspektor ze Scotland Yardu, Mark Trevor. Przeczytał o zabójstwie Dorothy Millbruk w

Birmingham i przesłał do nas maila, a kapitan podrzucił go mnie. Podobno Trevor wysłał takie
same maile do większości miast na południowym zachodzie uprzedzając, że sprawca może udać się
w tym kierunku.

Millbruk... wyjątkowo brutalne zabójstwo prostytutki, cztery miesiące temu. Joe szybko

przypomniał sobie szczegóły zbrodni. – Sprawa z Millbruk nie jest powiązana z tą, zabójca miał
inne modus operandi. Tamta kobieta została spalona żywcem, a ciało porzucono na śmietniku.

– Ale zanim zaczęła płonąć, nie miała już twarzy – zauważyła Christy.
– Jednak nikt nie próbował uniemożliwić policji z Birmingham jej identyfikacji. Byli w

stanie sprawdzić odciski palców. – Joe potrząsnął głową. – To nie ten sam zabójca, Christy.

– Cieszę się, że jesteś tego taki pewny – odparła złośliwie – bo ja nie. Nie podoba mi się to.

A jeżeli zdarł z niej twarz, żeby opóźnić chwilę, w której zorientujemy się, że przeniósł się do nas?

– Możliwe. Więc czego ode mnie oczekujesz, Christy? Proszenie o pomoc nie jest w twoim

stylu.

– Chcę, żebyś zabrał czaszkę do Eve, jak tylko patolog skończy z ciałem. Chcę wiedzieć,

jak ta kobieta wyglądała, zanim dowiem się, kim była.

Właśnie takiej odpowiedzi się spodziewał, nie pierwszy raz proszono go, żeby pośredniczył

między policją a Eve. Była prawdopodobnie najlepszym rzeźbiarzem sądowym na świecie i kapitan
zawsze bez skrupułów korzystał z jej umiejętności. Potrząsnął głową.

– Nie ma mowy. Ona jest zawalona robotą i ma mnóstwo zaległych spraw, nie będę

dorzucał jej kolejnej.

– Musimy to wiedzieć, Joe – upierała się Christy.
– Nie chcę, żeby się wykończyła.
– Na litość boską, czy myślisz, że prosiłabym cię o to, gdyby sprawa nie była naprawdę

pilna?! Lubię Eve, znam ją i Jane prawie tak długo jak ciebie. Ale jestem przerażona. Musi to
zrobić, do cholery!

– Z powodu jakichś mglistych poszlak ze Scotland Yardu? A co oni, do diabła, mają z tym

wspólnego?

– Dwa zabójstwa w Londynie. Jedno w Liverpoolu. Jedno w Brighton. Nigdy nie złapali

sprawcy i uważają, że przeniósł się z Wielkiej Brytanii do Stanów trzy lata temu – powiedziała
Christy. – No to mogą poczekać na identyfikację. Albo do czasu, aż Eve będzie miała mniej pracy.

Christy potrząsnęła głową.
– Chodź ze mną do samochodu, pokażę ci maila Trevora.
– Nie zmienię zdania.
Ruszyła w stronę samochodu, a Joe po chwili wahania poszedł za nią. Otworzyła laptopa i

znalazła wiadomość.

– Jest tutaj. Przeczytaj i zdecyduj sam. – Odwróciła się na pięcie. – Ja mam teraz robotę do

skończenia.

Przeczytał list i raport, po czym otworzył załącznik, żeby obejrzeć zdjęcie ofiary.
Zamarł z przerażenia. A niech to szlag!

Domek nad jeziorem Atlanta, Georgia

Nie mogła oddychać. Nie!
Nie mogę umrzeć, myślała gorączkowo. Nie osiągnęła tego wszystkiego tylko po to, żeby

leżeć na zawsze w ciemności. Jest za młoda, ma zbyt wiele rzeczy do zobaczenia, do zrobienia, do
przeżycia.

Następny zakręt i wciąż żadnego światełka na końcu tunelu. Może końca nie ma?
A może to właśnie jest koniec?
Jest tak gorąco i nie ma czym oddychać.
Czuła, jak w gardle wzbiera jej krzyk przerażenia.
Nie poddawaj się! Strach jest dla tchórzy, a ona nigdy nie była tchórzem.
Ale, dobry Boże, jest tak gorąco. Nie zniesie...
– Jane! – Ktoś nią potrząsał. – Obudź się, kochanie! To tylko sen. Nie, to nie jest sen.
– Do diabła, obudź się! Przerażasz mnie.
Eve. Nie wolno przestraszyć Eve. Może to był sen, skoro ona tak mówi. Jane zmusiła się, by

otworzyć oczy i spojrzała prosto w zaniepokojoną twarz Eve.

Niepokój ustąpił miejsca uldze.
– Uff, to musiał być niezły koszmar. – Eve odgarnęła włosy z jej twarzy. – Miałaś

zamknięte drzwi, a i tak słyszałam, jak jęczysz. Już w porządku?

– W porządku. – Jane zwilżyła językiem usta. – Przepraszam, że cię obudziłam.
Powrócił normalny rytm uderzeń serca i ciemność zniknęła. Może już nie wróci. A nawet

jeśli, to na pewno nie przeszkodzi już Eve.

– Wracaj do łóżka – powiedziała.
– Nie spałam. Pracowałam. – Eve zapaliła lampkę przy łóżku i uśmiechnęła się, zerknąwszy

na swoje dłonie. – I nie wytarłam rąk z gliny, zanim tu przyszłam, pewnie masz ją we włosach.

– Nie szkodzi, i tak muszę je rano umyć. Chcę dobrze wyglądać na zdjęciu w prawie jazdy.
– To jutro?
Jane westchnęła z rezygnacją.
– Mówiłam ci wczoraj, że ty albo Joe będziecie musieli mnie podwieźć.
– Zapomniałam. – Eve uśmiechnęła się. – Może to podświadome wyparcie. Pierwsze prawo

jazdy to taka przepustka w dorosłość. Może nie chcę, żebyś stawała się niezależna.

– Oczywiście, że chcesz. – Jane spojrzała jej w oczy. – Od chwili, kiedy jesteśmy razem,

troszczysz się, żebym mogła sama sobie poradzić w każdej sytuacji, od lekcji karate po
wytresowanie Tobiego na psa obronnego. Więc nie mów mi, że nie chcesz, żebym była niezależna.

– No, w każdym razie nie na tyle, żebyś opuściła Joego i mnie.
– Nigdy tego nie zrobię. – Jane usiadła i obdarzyła Eve szybkim, niezręcznym pocałunkiem.

Nawet po tych wszystkich latach czułe gesty nie przychodziły jej łatwo. – Będziecie musieli mnie
wyrzucić, wiem, kiedy mi się trafia dobra meta. A więc które z was zawiezie mnie do fotografa?

– Pewnie Joe, ja muszę jak najprędzej skończyć tę czaszkę.

– Dlaczego to takie pilne?
Eve wzruszyła ramionami.
– Nie mam pojęcia. Joe przyniósł czaszkę z posterunku i poprosił, żebym zajęła się nią w

pierwszej kolejności. Mówił, że ma coś wspólnego z serią zabójstw.

Jane przez chwilę milczała.
– Dziecko?
Eve pokręciła głową.
– Kobieta. – Zmrużyła oczy. – Pomyślałaś, że to może być Bonnie?
Jane zawsze myślała, że to Bonnie, córka Eve, zamordowana w wieku siedmiu lat. Jej ciała

nigdy nie odnaleziono, a tragedia popchnęła Eve w stronę rzeźbiarstwa sądowego. Chciała
identyfikować ofiary morderstw i pomagać innym zrozpaczonym rodzicom. Poszukiwania Bonnie i
uprawiany z pasją zawód zdominowały jej życie. Jane potrząsnęła głową.

– Gdybyś przypuszczała, że pracujesz nad czaszką Bonnie, nigdy nie usłyszałabyś, że jęczę.
Podniosła dłoń, by powstrzymać Eve, która już otwierała usta.
– Wiem, wiem, nie kochasz mnie mniej, niż kochałaś Bonnie.
To co innego, wiem o tym, od samego początku. Bonnie była twoim dzieckiem, a my

jesteśmy bardziej... przyjaciółkami. I to mi odpowiada. – Położyła się z powrotem. – Teraz wracaj
do pracy, a ja się prześpię. Dziękuję, że przyszłaś i mnie obudziłaś. Dobranoc.

Eve milczała przez chwilę…
– O czym był ten koszmarny sen? – spytała w końcu.
Gorąco. Przerażenie. Ciemność. Noc bez powietrza i nadziei.
Nie, była nadzieja...
– Nie pamiętam. Czy Tobi już wrócił?
– Jeszcze nie. Nie wiem, czy to dobry pomysł, żeby wypuszczać go w nocy... w końcu to

pół-wilk.

– Dlatego pozwalam mu się włóczyć – powiedziała Jane. – Teraz, kiedy podrósł, musi mieć

więcej swobody. Ma w sobie dużo z psa myśliwskiego, zagraża jedynie wiewiórkom, albo i to nie.
Złapał kiedyś jedną i chciał się tylko z nią bawić. – Ziewnęła. – Sara powiedziała, że może
wychodzić w nocy, ale nie wypuszczę go, jeśli chcesz.

– Nie, chyba nie. Sara powinna wiedzieć najlepiej. – Sara Logan była najlepszą przyjaciółką

Jane i jednocześnie treserką psów, to ona podarowała Jane Tobiego. – Po prostu uważaj na niego.

– Będę, jestem za niego odpowiedzialna. Wiesz, że cię nie zawiodę.
– Nigdy nie zawiodłaś. – Eve wstała. – Jutro urządzimy małe święto, jak wrócisz ze swoim

prawem jazdy.

Jane uśmiechnęła się szelmowsko. – Upieczesz ciasto?
– Nie bądź złośliwa, nie jestem aż tak złą kucharką! Byłoby ci głupio, gdybym upiekła. –

Uśmiechnęła się szeroko, idąc w stronę drzwi. – Powiem Joemu, żeby w drodze do domu zatrzymał
się w Dairy Queen i kupił tort lodowy.

– Dużo rozsądniej.
Eve zerknęła na nią przez ramię.
– Może zbyt rozsądnie. Zastanawiam się czasem, czy nie wychowałam cię na zbyt

odpowiedzialną, Jane.

– Nie bądź niemądra. – Jane zamknęła oczy. – Niektórzy ludzie rodzą się odpowiedzialni, a

niektórzy, żeby żyć jak motyle. Nie ma to z tobą nic wspólnego, nie jesteś nawet moja matką.
Dobranoc, Eve.

– Cóż, chyba właśnie dostałam reprymendę – mruknęła Eve.
Jej wzrok przykuł leżący na parapecie szkic. Tobi śpiący na swoim posłaniu przed

kominkiem. – To bardzo dobre. Z każdym dniem idzie ci lepiej – pochwaliła.

– Tak, to prawda. Nie będę Rembrandtem, nie mam zadatków na geniusza, ale zawsze

uważałam, że życie sztuką jest dla niebieskich ptaków. Ja chcę kontrolować swoją karierę –
uśmiechnęła się. – Tak jak ty, Eve.

– Ja nie zawsze mam nad nią kontrolę. – Eve przeniosła spojrzenie ze szkicu na Jane. –

Myślałam, że chcesz tresować psy przewodniki, jak Sara.

– Może. A może nie. Chyba czekam, aż kariera mnie wybierze.
– Cóż, masz mnóstwo czasu na podjęcie decyzji. Chociaż twoje zachowanie jest nieco

zaskakujące, zawsze dokładnie wiesz, czego chcesz.

– Nie zawsze – uśmiechnęła się figlarnie Jane. – Może to moje dojrzewające hormony

wchodzą mi w paradę.

Eve zachichotała.
– Wątpię. Nie wierzę, żebyś pozwoliła czemukolwiek wejść ci w paradę – powiedziała

otwierając drzwi. – Dobranoc, Jane.

– Nie pracuj za długo. Zbyt wiele nocy zarwałaś przez te ostatnie kilka tygodni.
– Powiedz to Joemu, jemu naprawdę zależy na tej rekonstrukcji. Dziwne. To on zawsze

namawia cię, żebyś więcej odpoczywała. – Jane zacisnęła usta. – Nie martw się, już ja mu wygarnę.
Ktoś musi się o ciebie troszczyć.

– Nie martwię się – uśmiechnęła się Eve. – Nie wtedy, gdy mam ciebie po swojej stronie.
– Joe też jest po twojej stronie. Ale to facet, a oni są inni.
Czasami różne rzeczy przeszkadzają im myśleć.
– Bardzo celna obserwacja. Musisz powtórzyć to Joemu.
– Powtórzę, on lubi, jak jestem bezpośrednia.
– O, to na pewno można o tobie powiedzieć – mruknęła Eve, wychodząc z pokoju.
Uśmiech Eve zniknął, gdy tylko zamknęła za sobą drzwi sypialni. Uwagi Jane były dla niej

typowe: bezpośrednie, pełne troski i bardzo dojrzałe. Poszła, żeby ją uspokoić, a to Jane uspokoiła
ją.

– Wszystko w porządku? – Joe stał w drzwiach ich sypialni.
– Z Jane?
– Koszmar – Eve skierowała się do studia – ale ona nie chce o tym mówić. Pewnie myśli, że

koszmary są oznaką słabości, a Boże uchowaj, żeby Jane okazała jakąś słabość.

– Tak jak ktoś inny, kogo znam. – Joe poszedł za nią. – Chcesz kawy? Przydałaby ci się

teraz.

Eve przytaknęła.
– Brzmi nieźle. – Podeszła do swojego warsztatu pracy. – Zawieziesz ją jutro na zdjęcie i po

odbiór prawa jazdy?

– Oczywiście, już to zaplanowałem.
– Ja zapomniałam – skrzywiła się. – Jesteś lepszym rodzicem niż ja, Joe.
– Harowałaś jak wół. – Joe wsypał kawę do ekspresu – i to przeze mnie. Poza tym Jane

wcale nie potrzebowała rodziców, kiedy do nas przyszła. Nie była dziewczynką z zapałkami.
Kurde, może i miała dziesięć lat, ale prawa ulicy znała jak trzydziestoletnia kobieta. Zrobiliśmy co
w naszej mocy, żeby stworzyć jej dobry dom.

– Ale ja chciałam, żeby... – Eve zapatrzyła się na czaszkę niewidzącym wzrokiem. – Ona

ma siedemnaście lat, Joe. Czy wiesz, że nigdy nie słyszałam, żeby mówiła o pójściu na randkę, na
szkolny bal czy chociażby na mecz? Uczy się, bawi z Tobim i szkicuje. To nie wystarczy.

– Ma przyjaciół. W zeszłym tygodniu spała u Patty.
– A jak często to się zdarza?
– Uważam, że jest bardzo zrównoważona, jeśli wziąć pod uwagę jej pochodzenie. Za bardzo

się przejmujesz – stwierdził Joe. – Może powinnam była zacząć przejmować się wcześniej. Po
prostu ona zawsze zachowywała się tak dojrzale, że zapomniałam, że jest jeszcze dzieckiem.

– Nie, nie zapomniałaś, tylko od razu zorientowałaś się, że jesteście podobne jak dwie

krople wody. Na ilu balach szkolnych byłaś jako nastolatka?

– To co innego.
– Pewnie, bo twoja matka była narkomanką, a ona dorastała w tuzinie rodzin zastępczych.
Eve skrzywiła się.
– No dobrze, więc obu nam nie było lekko, kiedy byłyśmy dziećmi, ale dla Jane chciałam

czegoś lepszego – powiedziała.

– Ale Jane też musi tego chcieć. Na pewno uważa, że szkolne bale są głupie. Wyobrażasz ją

sobie w sukience z falbankami, wsiadającą do jednej z tych długaśnych limuzyn, które młodzież
teraz wynajmuje?

– Wyglądałaby pięknie – rozmarzyła się Eve.
– Ona jest piękna – powiedział Joe. – I silna, i mądra, i chciałbym ją mieć przy sobie w

trudnych sytuacjach. Ale nie jest afektowaną nastolatką, Eve – nalał kawę do filiżanki i podał jej –
więc przestań wtłaczać ją w taką rolę.

– Tak, jakby to było możliwe. Nikt nie zmusi Jane do niczego, na co sama nie ma ochoty. –

Wypiła łyk kawy i skrzywiła się· – Zrobiłeś strasznie mocną. Naprawdę chcesz mnie trzymać na
nogach, dopóki nie skończę tej czaszki?

– Tak.
– Dlaczego? Dziwnie się zachowujesz, nawet Jane to zauważyła.
– Bo to ważne dla sprawy. Nadałaś jej już imię?
– Oczywiście. To Ruth. Wiesz, że zawsze je nazywam, zanim zacznę z nimi pracować. W

ten sposób okazuję im szacunek.

– Tylko spytałem – mruknął Joe, idąc w stronę drzwi wejściowych. – Chyba słyszę Tobiego.
– Zmieniłeś temat.
– Tak – uśmiechnął się przez ramię. – Po tych wszystkich latach muszę zachować odrobinę

tajemniczości. Gdybym zrobił się zbyt przewidywalny, mogłabyś się mną znudzić.

– Nie ma szans. – Odwróciła wzrok. – Kiedyś myślałam, że potrafię przewidzieć, co

zrobisz, ale teraz już nie. – Cholera jasna!

Podniosła wzrok i zobaczyła jego wściekłe spojrzenie.
– Przepraszam. Nie powinnam była tego mówić – wycofała się.
– Nie, do diabła, nie powinnaś była – powiedział ostro. – Chociaż wiem, że o tym myślisz.

Kiedy mi wreszcie zaufasz?!

– Ufam ci.
– Do pewnych granic.
– Nie wrzeszcz na mnie. Sam ustanowiłeś te granice – przypomniała mu.
– Skłamałem. Zdradziłem cię. Ale dobrze wiesz, że zrobiłem to tylko po to, żebyś nie

cierpiała.

– Pozwoliłeś mi myśleć, że pochowałam ciało mojej Bonnie, a to była jakaś inna

dziewczynka. Zrobiłeś to celowo. – Eve spojrzała mu prosto w oczy. – Powiedziałam, że potrzebuję
czasu, żeby ci wybaczyć. I próbuję. Próbuję każdego dnia. Ale czasami to do mnie wraca i ...
Kocham cię, Joe, ale nie mogę przez cały czas udawać. Jeżeli to ci nie wystarcza, twój wybór.

– I wiesz, jaki ten wybór będzie. – Odetchnął głęboko. – Biorę to, co możesz mi dać. Nie

pozwolę ci odejść. – Otworzył siatkę przy drzwiach wejściowych. – Każdy dzień, każdy miesiąc z
tobą to bonus. Przejdziemy przez to. Gdzie jest ten piekielny pies? – Wyszedł na ganek i słyszała,
jak gwiżdże. – Tobi!

Joe był zły, czuł się zraniony. Gdyby Eve nie była tak zmęczona, nie pozwoliłaby, żeby

wymknęły jej się te słowa, zwykle była bardziej uważna. Kiedy zdecydowała się zostać z Joem
postanowiła, że zrobi wszystko, żeby im się udało. Wiedziała, że będzie to trudne, ale nic, co cenne,
nie przychodzi łatwo. Przez większość czasu, kiedy byli razem, było im ze sobą dobrze.

– Mam go! – Tobi wpadł do pokoju, dysząc radośnie. – Był na polowaniu, ta wilcza krew

coraz bardziej daje o sobie znać. Nie jestem pewien, czy Sara dobrze robi, pozwalając mu na te
włóczęgi. – Joe w widoczny sposób zignorował napięcie, które jeszcze przed chwilą było między
nimi.

– To samo powiedziałam Jane. – Eve chętnie poszła w jego ślady. – Powiedziała, że mu

zabroni, jeżeli będziemy chcieli.

Joe schylił się i pogłaskał psa po łbie.
– Będziemy na niego uważać. Może domieszka wilka przydałaby się każdemu stworzeniu.

Zawsze czuję się lepiej, kiedy Tobi jest z Jane. – Podniósł wzrok na Eve. – Pewnie dlatego Sara go
jej dała, wiedziała, że będziesz czuła się pewniej, gdy Jane będzie miała ochronę.

– Bo Bonnie jej nie miała. – Eve pokręciła głową. – Ale, na Boga, nigdy nie

przypuszczałam, że może jej potrzebować! Nawet sobie nie wyobrażałam, że ktoś chciałby
skrzywdzić moją Bonnie. Była taka... cudowna, że... – Zamilkła na chwilę. Nawet po tych
wszystkich latach ból i gniew były ciągle żywe. – Ale ty wiesz wszystko o tych potworach, którzy
zabijają niewinnych ludzi. Jesteś gliną, stykasz się z nimi każdego dnia. – Wróciła do mierzenia
grubości tkanki. – Czy to kolejny potwór zabił tę kobietę, Joe?

– Tak sądzę. Możliwe, że zabija już od dłuższego czasu, tylko nie w naszym rejonie.
– Kiedy mi o niej opowiesz? – Eve spojrzała na niego przez ramię. – I nie mów mi, że to

tajne. Bardzo dobrze wiesz, że możesz mi zaufać.

– Porozmawiamy o tym, kiedy skończysz. – Skinął na Tobiego.
– Chodź, chłopie, wpuszczę cię do pokoju Jane, zanim zaczniesz wyć pod drzwiami. Twoje

wycie może każdemu zapewnić koszmarne sny. – Ruszył korytarzem, ale nagle przystanął. –
Wiesz, w zeszłym tygodniu też chyba śniło jej się coś złego. Byłem na górze, zajęty papierkową
robotą i słyszałem, jak... dyszy – westchnął – a może płakała? Nie wiem, kiedy zajrzałem do niej,
spała spokojnie.

– Jeżeli tak często miewa koszmary, to może nie jest aż tak zrównoważona, jak myślisz.
– Dwa razy to nie jest często – zauważył. – A ile było takich, o których nie wiemy?
– Wszystko, co możesz zrobić, to wysłuchać jej, jeżeli będzie chciała o tym porozmawiać.

Sama miewasz koszmary i Bóg jeden wie, jak bardzo nie chcesz o nich mówić.

To prawda, miewała sny o Bonnie. Te złe odeszły, ale te krzepiące, na szczęście, pozostały.
– Spytałam ją, co jej się śniło, ale powiedziała, że nie pamięta.
Myślę, że skłamała. Może jutro tobie powie.
– Nie będę jej przesłuchiwał. Jeżeli temat wypłynie... – wzruszył ramionami – ale nie sądzę.

Jest zbyt pochłonięta zdjęciem do prawa jazdy.

Eve uśmiechnęła się.
– Chce być pewna, że będzie na nim ładnie wyglądać. To pierwszy objaw próżności, jaki u

niej widzę.

– I obawiam się, że to będzie musiało ci wystarczyć – mrugnął porozumiewawczo – bo ty

też nigdy nie będziesz próżna.

– Zdałam! – Jane zaparkowała, wyskoczyła z samochodu i wbiegła po schodach na ganek,

gdzie czekała Eve. – To był bardzo prosty test. Powinien być trudniejszy, wcale mi się nie podoba,
że na drogach pełno jest małolatów, które po tak prostym teście... Tobi, zejdź ze mnie! – Uściskała
psa, a potem zepchnęła go z siebie. – Ale zdałam i zdjęcie też nie jest najgorsze, prawda, Joe?

– Wręczyła prawo jazdy Eve. – W każdym razie jest lepsze niż to w dokumentach mojego

instruktora, na tamtym wyglądam jak jeden z Three Stooges* [Three Stooges – grupa
amerykańskich korników (przyp. tłum.)]

– To dlatego miałaś taki zły humor? Dlaczego nic nie powiedziałaś? Poczekalibyśmy, aż

zrobisz następne.

– Spieszyliście się. To bez znaczenia.
Eve zmarszczyła brwi.
– I mogłaś zrobić prawo jazdy w zeszłym roku, w swoje szesnaste urodziny, ale nigdy nie

wspomniałaś, że chciałabyś je mieć.

– Byliście zawaleni pracą przez cały rok. A Joe większość czasu spędzał w Macon w

związku z tym zabójstwem. Zdecydowałam, że zdam egzamin w moje siedemnaste urodziny i
razem będziemy mogli się tym cieszyć. Jak powiedziałam, to bez znaczenia. – Odwróciła się do
Joego. – Dzięki za podwiezienie. Odwdzięczę się, przygotowując dla was obiad.

– Nic z tego. – Joe wysiadł z samochodu i wyjął z bagażnika torbę z zakupami. – To będzie

uroczysty obiad, a ty jesteś gościem honorowym. Wrzucę parę steków na grill Wszedł po schodach.
– I zdała ten „prosty” test z maksymalną liczbą punktów, Eve. Bez śladu zdenerwowania.

– Niczego innego się nie spodziewałam. – Eve spojrzała na prawo jazdy. Zdjęcie było

bardzo dobre. Brązowe oczy Jane błyszczały w trójkątnej twarzy, raczej interesującej niż ładnej.

Eve zawsze uważała, że Jane, ze swymi łukowatymi brwiami i wysokimi kośćmi policzkowymi,
przypomina trochę Audrey Hepbum, ale Joe nie dostrzegał podobieństwa. Mówił, że Jane jest
jedyna w swoim rodzaju i jeżeli już jest do kogoś podobna, to do Eve. Ten sam, rudobrązowy
odcień włosów, te same pięknie wykrojone usta, mocno zarysowany podbródek. – Świetne zdjęcie,
Jane.

– Taa, nawet wyglądam, jakbym miała miligram inteligencji.
– Skończyłaś już z Ruth?
– Prawie.
– To dobrze. – Jane spuściła wzrok i pochyliła się, żeby pogłaskać Tobiego. – Nie przejmuj

się obiadem, przyniosę ci kanapki. Uczcimy prawo jazdy kiedy indziej.

Kolejna zwłoka po tym, jak Jane czekała rok, bo Eve i Joe nie mieli czasu?
– Nie ma mowy. – Oddała dokument Jane. – To ważna okazja.
Ruth może poczekać.
– Naprawdę? – Jane podniosła wzrok i promienny uśmiech rozświetlił jej twarz. – Jesteś

pewna? W końcu ja... to był bardzo prosty test.

– Jestem pewna, nie przepuszczę takiej okazji. Jestem z ciebie bardzo dumna. – Eve

odwróciła się. – Tyle że będę musiała pracować aż do kolacji, w porządku?

– Oczywiście. Ale zrozumiem, jeżeli zmienisz zdanie. – Jane zbiegła ze schodów. – Chodź,

Tobi, pójdziemy nad jezioro. – Zerknęła przez ramię. – Zawołaj mnie, Joe, jeśli będziesz
potrzebował pomocy.

– Chyba sobie poradzę. – Joe otworzył drzwi. – Ty i Tobi musicie pozbyć się nadmiaru

energii, może się nie denerwowałaś, ale na pewno jesteś podminowana. Nie wracaj, zanim się
trochę nie uspokoisz.

Jane roześmiała się, ale nic nie powiedziała.
– Jest szczęśliwa. – Eve wciąż się uśmiechała. – Dobrze ją taką widzieć.
– Nie jest to aż tak niezwykłe, przecież nie snuje się na co dzień z ponurą miną. Zwykle jest

raczej szczęśliwa.

– Wiem, ale to co innego. Myślisz, że powinniśmy kupić jej samochód?
– Nie przyjmie go. Już wspominała o znalezieniu pracy na pół etatu, żeby mogła sama

zarobić na auto – powiedział Joe.

– To będzie trwało wieki. Nie moglibyśmy sprezentować jej samochodu na urodziny?
– A ty jak myślisz? – Joe zerknął na Eve.
– Przejrzy nas od razu – westchnęła Eve.
– Właśnie. – Joe zaczął wypakowywać zakupy na blat kuchenny. – Jedyne, co możemy

zrobić, to znaleźć jej najlepiej płatną pracę w okolicy i zapewnić transport. – Rozwinął steki. –
Teraz lepiej wracaj do pracy. Dużo ci jeszcze zostało?

– Może uda mi się dzisiaj skończyć. Zabiorę się do wykańczania jak tylko Jane pójdzie spać

– Dobry pomysł. Joe podniósł torbę węgla i wyniósł na zewnątrz.

Żadnych protestów, że się przepracowuje. Żadnych sugestii, żeby odłożyła wykończenie na

jutro.

Maleńka zmarszczka przecięła czoło Eve, kiedy ruszyła przez salon do studia. Twarz Ruth

była pusta, czekała na wygładzenie i tchnięcie w nią życia.

Życie.
Eve spojrzała, jak Joe podpala węgiel w kamiennym grillu stojącym w ogrodzie. Życie

składało się z tak wielu drobiazgów, godzin, doświadczeń. Jane właśnie dzisiaj przeszła przez jedno
takie doświadczenie ...

Ale Ruth została zamordowana, zanim miała szansę poznać więcej niż początki kobiecości.

Joe powiedział, że według raportu patologa miała około dwudziestu lat. Taka młoda.

– Już niedługo – wyszeptała Eve. – Jeszcze tylko parę pomiarów i spróbujemy. Przywołam

cię z powrotem, Ruth.

Kobieta była diabelnie ciężka.

Bolało go w piersi, kiedy niósł pod górę zawinięte w koc ciało. Była zbyt ciężka, zbyt

zmysłowa. Wiedział, że to nie Cira, ale była zbyt podobna, musiała zostać wyeliminowana. Nie
mógł ryzykować. Nie z Cirą. Nigdy z Cirą.

Stęknął, kiedy dotarł do szczytu wzgórza. Rzucił ciało na ziemię i spojrzał w dół na śliski

stok opadający wprost do jeziora Lanier. Woda była tu głęboka i dodatkowo obciążył koc, mogą nie
znaleźć zwłok nawet przez kilka tygodni.

A jeżeli znajdą je wcześniej, trudno, to nic nie zmieni.
Wziął głęboki oddech i zepchnął ciało, które zaczęło staczać się ze wzgórza. Patrzył, jak koc

znika pod wodą.

Zniknęła.
Podniósł głowę, wiatr owiewał mu twarz. Przeszedł go dreszcz podniecenia i poczuł się

bardziej żywy niż w jakimkolwiek innym momencie, odkąd zdał sobie sprawę, co musi zrobić.

Był blisko niej. Czuł to.

– No dobrze – Eve obróciła stojak w stronę światła – zaczynajmy, Ruth. Pomiary więcej

nam nie powiedzą. Pomóż mi, sama nie dam rady.

Gładkość.
Zacznij od policzków. Pracuj szybko.
Nie myśl. Albo myśl o Ruth. O przywołaniu jej z powrotem. Zrób górną wargę. Wygładź.

Trochę mniej?

Nie, tak jest dobrze. Gładkość. Dłonie Eve poruszały się szybko, bez zastanowienia. Kim

jesteś, Ruth?

Powiedz mi. Pomóż mi. Środkowa część między nosem i ustami. Krótsza? Tak.
Gładkość. Gładkość. Gładkość.
Trzy godziny później Eve odjęła ręce od czaszki i zamknęła oczy. – Nic więcej nie mogę

zrobić – wyszeptała. – Mam nadzieję, że to wystarczy, Ruth. Czasami wystarcza. – Otworzyła oczy
i odsunęła się od stojaka – Po prostu będziemy musiały... Mój Boże! – Jeszcze jej nie skończyłaś –
powiedział Joe, stając w drzwiach. Podszedł do warsztatu i wziął pudełko pełne sztucznych gałek
ocznych. – Wiesz, jakie jej dać.

– Niech cię szlag, Joe.
Wyjął dwie szklane gałki i podał jej. – Daj jej oczy.
Eve wcisnęła gałki w oczodoły i odwróciła się do niego.
– Co ty, do diabła, wyprawiasz? – Jej głos drżał. – Dlaczego nic mi nie powiedziałeś?
– Z tego samego powodu, dla którego nigdy nie przyjmujesz zdjęć swoich podopiecznych.

To mogłoby mieć na ciebie wpływ.

– Oczywiście, że miałoby wpływ! Co się, do diabła, dzieje?!
– Spojrzała znowu na czaszkę. Podobieństwo było wyjątkowe.
Twarz była pełniejsza, trochę bardziej dojrzała, oczy osadzone nieco bliżej siebie, ale rysy

były bardzo podobne. Szokująco, przerażająco podobne. – Do cholery, to Jane.

Rozdział 2

Rzeczywiście, wygląda jak starsza o dziesięć lat Jane: – Joe uważnie przyglądał się

rekonstrukcji. – Miałem nadzieję, że jednak nie będzie podobna.

– Ta kobieta wygląda jak Jane i została zamordowana. – Eve objęła się ramionami, żeby

powstrzymać dreszcze. – A ty wiedziałeś, co zobaczę, kiedy skończę pracę, wiedziałeś, że to będzie
Jane.

– Na Boga, przecież nie trzymałem tego w tajemnicy dłużej, niż to było absolutnie

konieczne! – powiedział ostro. – Zrobiłem to, co musiałem. – Wziął ze stołu płachtę i przykrył
czaszkę. – Dokończyłaś rekonstrukcji i już wiemy.

– Nic nie wiemy. W każdym razie ja nic nie wiem. – Eve odwróciła się na pięcie i podeszła

do zlewu, żeby zmyć glinę z rąk. Dłonie jej drżały. Nie panikuj. To nie może zdarzyć się znowu.
Nie po raz drugi. Nie po Bonnie. – Ale zamierzam się dowiedzieć, Joe. Zamierzam dowiedzieć się
wszystkiego i ty mi powiesz, co tu się dzieje.

– Powiem ci, co już wiem. Reszty się dowiemy, obiecuję ci, Eve. – Podszedł do stołu i

otworzył laptopa. – Ta kobieta została znaleziona w płytkim grobie pod Calhoun. Miała spalone
opuszki palców i nie miała twarzy, reszta ciała była nietknięta. Christy dostała ostrzeżenie ze
Scotland Yardu, że zabójca mógł przenieść się w nasz rejon po domniemanym morderstwie kobiety
w Birmingham.

– Domniemanym?
– Nie ten sam modus operandi. Tamta kobieta została spalona i morderca właściwie nie

próbował ukryć jej tożsamości, poza zniszczeniem twarzy. – Otworzył akta sprawy. – Była
prostytutką i nielegalną imigrantką, policja nie miała żadnego zdjęcia aż do momentu, gdy parę
tygodni po morderstwie jej historia ukazała się w gazecie. Udało mi się dotrzeć do tej fotografii. –
Obrócił laptopa w stronę Eve. – Nie jest identyczna, ale widać podobieństwo.

Następna Jane.
Chudsza, nie tak jędrne usta, skóra nierozświetlona młodością, ale rysy podobne.
– O co tu chodzi? – wyszeptała Eve.
Joe bez słowa otworzył następny dokument.
– To jest e-mail od inspektora Marka Trevora. Cztery ofiary z Wielkiej Brytanii –

powiedział po chwili.

Wiedziała, co zobaczy, ale i tak przeżyła szok.
– Wszystkie wyglądają jak Jane – stwierdziła.
– Niezupełnie. Nie są identyczne, ale wystarczająco podobne, żeby mogły być uznane za

siostry.

I wszystkie były martwe.
– Seryjny zabójca? – Eve zwilżyła językiem usta.
Joe przytaknął.
– W każdym z przypadków zniszczył twarz. Spalił, zerwał, oblał niezidentyfikowaną

substancją chemiczną. – Żeby ukryć ich tożsamość?

– Chyba nie to było celem, poza ostatnim zabójstwem.
Eve wzięła głęboki oddech.
– Zatem zrobił to, bo nienawidził ich wyglądu. I dlatego wybrał właśnie te kobiety.
– To logiczny wniosek – zgodził się Joe.
– Logiczny? Nic tu nie jest logiczne. Jestem śmiertelnie przerażona – wykrztusiła Eve. –

Calhoun jest niedaleko stąd, a jeśli spalił jej opuszki, to usiłował upozorować robotę innego
zabójcy. Nie chciał, żeby ktokolwiek domyślił się, że jest w tej okolicy. Dlaczego?

– Może nie chciał, żeby tutejsze kobiety stały się czujne.
– Ale nie wszystkie mają twarz Jane. – Eve zacisnęła pięści.
– A tego właśnie szuka ten świrus. Próbuje zabić wszystkie kobiety podobne do Jane.
– On nic nie wie o Jane.
– No to szuka kobiet, które wyglądają jak jego matka czy była dziewczyna, a są przy tym

podobne do Jane...

– To by pasowało do profilu seryjnego mordercy – przyznał Joe.
– Och, tak, wiem wszystko o tych profilach – wybuchnęła Eve – dużo o nich czytałam po

śmierci Bonnie. Jedno jest pewne, nie pozwolę mu wykorzystać Jane do realizacji jego chorych
fantazji. To się nie zdarzy po raz drugi.

– Oczywiście, że nie – powiedział cicho Joe. – Ja na to nie pozwolę. Myślisz, że tylko ty się

troszczysz o Jane?

Oczywiście, że nie, on też ją kochał. Ale nie stracił córki. Nie znał bezustannego lęku, że

może się to zdarzyć ponownie.

– Rozumiem. – Joe przyglądał się twarzy Eve. – Powinnaś zdawać sobie sprawę, że wiem,

co czujesz. Kto zna cię lepiej niż ja?

Nikt. I nie była sprawiedliwa, strach mącił jej myśli.
– Przepraszam. Martwisz się tak samo jak ja. Co teraz zrobimy? – spytała.
– Skontaktujemy się z Trevorem i dowiemy jak najwięcej o tym psychopacie. Mail ze

Scotland Yardu był co najmniej lakoniczny. Dzwoniłem dziś koło trzeciej do Trevora na komórkę,
nagrałem się i prosiłem, żeby oddzwonił. – Joe zerknął na zegarek. – Jest po północy. Możemy nie
mieć od niego wiadomości przez następnych kilka godzin, tam jest dopiero piąta rano.

– Zadzwoń jeszcze raz. Nic mnie nie obchodzi, jeśli go obudzisz.
Joe pokiwał głową.
– I musimy się dowiedzieć, jak wpadli na to, że zabójca przeniósł się za Atlantyk, mimo że

nie wiedzą, kim jest. Muszą mieć jakąś teorię, skoro pracują nad tą sprawą od co najmniej trzech
lat. Musimy znać jego pobudki, jeśli marny przewidywać jego posunięcia.

– Wystarczy spojrzeć na te zdjęcia, żeby przekonać się, po co to robi. – Eve nie chciała już

więcej patrzeć na fotografie. Za bardzo ją przerażały. Odwróciła głowę. – Sprawdzę, co u Jane.

– Wszystko w porządku, Eve, jest w sąsiednim pokoju.
– Pewnie to samo powiedzieli rodzice tej dziewczynki z Kalifornii, zanim morderca wszedł

do ich domu i zabrał im dziecko.

– Jane nie jest małą dziewczynką. Jest twardą, mądrą nastolatką i każdy, kto chciałby z nią

zadrzeć, niech lepiej ma się na baczności.

– Nikt nie będzie chciał z nią zadrzeć. Nikt jej nie skrzywdzi – powiedziała Eve gwałtownie.

– Nie pozwolę na to. Nie po raz drugi. Tylko zadzwoń do tego Trevora i wszystko z niego
wyciągnij. Znajdziemy tego sukinsyna, zanim on znajdzie Jane.

Jane spała spokojnie.
Żadnych snów tej nocy, pomyślała Eve, patrząc na nią. A jeżeli były, to dobre. Eve nie

pamiętała, żeby Jane kiedykolwiek opowiadała jej o swoich snach. Może powinna była zapytać
przed tym wszystkim. Jane z taką łatwością wpasowała się w ich życie, że wydawało się, jakby była
tu zawsze. To było tym dziwniejsze, że osobowość Jane była równie silna jak jej własna. Ale Jane
nigdy nie chciała z nią rywalizować. Obdarzyła ich oboje uczuciem, ciężko pracowała na swoje
miejsce w rodzinie i nigdy o nic nie prosiła.

Jane była cudowną istotą.
I nikt nie zniszczy tego cudu.
Eve odwróciła się i zamknęła za sobą drzwi. Minęła rozmawiającego przez telefon Joego i

wyszła na ganek. Usiadła na najwyższym stopniu i oparła głowę o balustradę. Powietrze było
chłodne i czyste, a jezioro nieruchome. Było pięknie i spokojnie, tutaj czuła, że jest w domu.

Ale dom mógł stać się miejscem rozpaczy i przerażenia. Kto wiedział lepiej niż ona, że nikt

nie jest do końca bezpieczny?

– Nikt, mamo. Ale nie powinnaś się martwić, dopóki nie masz konkretnych powodów. Życie

jest na to zbyt krótkie.

Eve odwróciła głowę i ujrzała Bonnie ubraną w dżinsy i ulubioną koszulkę z królikiem

Bugsem, siedzącą ze skrzyżowanymi nogami na huśtawce na ganku.

– To samo mówi Joe, ale nie zamierzam słuchać żadnego z was. On jest zbyt racjonalny, a

ty jesteś snem. Uważam, że mam mnóstwo powodów do zmartwień.

Bonnie westchnęła.
– Nie jestem snem, tylko duchem. Gdzieś w głębi serca wiesz, że to prawda.
– Nie wiem. Pewnie wymyśliłam cię wtedy, kiedy byłam tak zrozpaczona, że zabiłabym się,

gdybym nie znalazła sposobu na to, jak sobie z tym wszystkim poradzić.

– Tak, to dlatego przyszłam do ciebie po raz pierwszy.
Uśmiech rozjaśnił twarz Bonnie.
– I dlatego, że tęskniłam za tobą.
Eve poczuła, jak coś dławi ją w gardle.
– Ja też za tobą tęsknię, kochanie.
– Tęskniłabyś mniej, gdybyś pozwoliła Joemu zbliżyć się do siebie. Przez chwilę myślałam,

że wszystko się między wami ułoży, ale go odepchnęłaś.

– Wiesz, dlaczego to zrobiłam.
Bonnie westchnęła.
– Znowu przeze mnie. Popełnił błąd, ale zrobił to dlatego, że cię kocha.
– Wiem. Pracujemy nad tym. – Eve spojrzała na jezioro. – Dlaczego tu jesteś? Nie

przychodziłaś do mnie od miesięcy.

– Potrzebujesz mnie. Zawsze będę przy tobie, kiedy będę ci potrzebna.
Dlaczego przygląda się jezioru, skoro może patrzeć na Bonnie ?
Nie ma znaczenia, czy jest snem czy duchem, to Bonnie. Eve odwróciła się i intensywnie

wpatrzyła w córkę.

– Oczywiście, że cię potrzebuję, w każdej minucie, każdego dnia.
– Nie mogę być z tobą przez cały czas. I masz innych bliskich, którzy cię kochają. Joe. Jane.
– Jane może mieć kłopoty, boję się o nią.
Bonnie poważnie pokiwała głową.
– Ja też się o nią boję. On jest blisko.
– Kto jest blisko?
– Ten zły. – Bonnie opuściła nogi tak, że zakołysały się nad podłogą ganku. Taka mała

dziewczynka, pomyślała Eve, mała i taka droga...

– Nie wiesz, kto to jest?
Bonnie potrząsnęła głową.
– Wiem tylko, że jest zły.
– Jak ten mężczyzna, który zabił ciebie?
– Nie mogę o tym myśleć, mamo. To minęło. Nie potrafię ci odpowiedzieć. Ale wiem, że

mężczyzna, który zabił Ruth, jest mroczny i pokręcony.

– Cieszę się, że nie pamiętasz swojej śmierci, kochanie. – Eve odchrząknęła. – Ale szkoda,

że nie możesz podać mi żadnych faktów. Jaki jest pożytek z takiego, nic niewiedzącego ducha?

Bonnie roześmiała się, odrzucając do tyłu głowę.
– Jest ze mnie pożytek. Sprawiam, że nie jesteś ciągle ponura i nie masz myśli

samobójczych. Zresztą, nie muszę być pożyteczna. I tak zawsze będziesz mnie kochać.

– Tak, to prawda.
– I zawsze będziesz kochała Jane, bez względu na wszystko.
– Nie jestem pewna, czy ona w to wierzy.
– Boi się uwierzyć. Zbyt wiele razy została zraniona.
– To było dawno temu. Joe i ja staraliśmy się wynagrodzić jej te wszystkie lata.
– Ona nie jest podobna do mnie, złe wspomnienia są wciąż przy niej.
– Więc co mogę zrobić?

Bonnie potrząsnęła głową.
– Jane musi sama sobie z tym poradzić.
– Jeżeli zdąży. Jeżeli jakiś sukinsyn nie zabije jej, tak jak zabił ciebie.
– Nie pozwolisz na to. – Bonnie przekrzywiła głowę, nasłuchując. – Chyba Joe kończy

rozmawiać przez telefon. Lepiej już pójdę. Wiesz po czym poznam, że już mnie nie potrzebujesz?

– Zawsze będę cię potrzebować.
– Kiedy będziesz na tyle blisko z Joem, żeby mu o mnie powiedzieć. Wyznać mu, że do ciebie

przychodzę.

– Żeby powiedział, że zwariowałam?
– Widzisz, nie jesteś gotowa. – Nagle Bonnie zmarszczyła brwi. – Jane znowu ma zły sen.

Jest przerażona. Lepiej idź do niej.

Eve wstała.
– Zaglądałam do niej, zanim tu przyszłam, spała spokojnie.
– Ale już nie jest spokojna. Obudź ją, sama nic nie może zrobić.
Potrzebuje pomocy, ale nic... Obudź ją.
Eve skierowała się do drzwi.
– Jeżeli Jane nie ma koszmarów, twoja wiarygodność spadnie zera.
Bonnie uśmiechnęła się.
– Obudź ją. Do widzenia, mamo, do zobaczenia wkrótce.
– Lepiej, żebyś się zjawiła.
Eve otworzyła drzwi. Joe wciąż siedział na kanapie i rozmawiał przez telefon. Obejrzała się

na huśtawkę i zobaczyła to, czego się spodziewała. Pustka. Ani śladu Bonnie.

– Już kończę – powiedział Joe, kiedy ujrzał ją w drzwiach.
– Jeszcze tylko chwilę.
Skinęła głową.
– I tak idę zajrzeć do Jane. – Ruszyła przez hol. – Zaraz wracam.
Joe odłożył słuchawkę i nalewał właśnie świeżo zaparzoną kawę, kiedy Eve wróciła do

salonu. – Wszystko w porządku? – spytał.

Eve zmarszczyła brwi.
– Nie, miała kolejny koszmar. Podałam jej szklankę wody i porozmawiałyśmy chwilę.
– Opowiedziała ci ten sen?
Eve potrząsnęła głową.
– Powiedziała, że to prawdopodobnie niestrawność po zjedzeniu zbyt dużej porcji lodów po

obiedzie.

– Cóż, przynajmniej nie obwinia moich steków. – Joe podał jej filiżankę kawy i nalał sobie

drugą. – Uspokoiła się?

– Tak. Albo udawała. – Eve usiadła na kanapie i spojrzała na jego notatnik. – Rozumiem, że

dodzwoniłeś się do Trevora?

– Właściwie to on do mnie zadzwonił, zanim zacząłem wykręcać numer. Powiedział, że jest

rannym ptaszkiem i pomyślał, że skoro sprawa jest taka pilna, to spróbuje się do mnie dodzwonić. –
I czego się dowiedziałeś?

– Niewiele. Powiedział, że właściwie nic nie wiedzą po tych wszystkich latach. I nie mają

pojęcia, kim jest zabójca.

– To jak go namierzyli tutaj?
– Szukając morderstwo tym samym modus operandi. Przypuszczał, że tego rodzaju

zabójstwa to rodzaj przymusu, zabójca nie może przestać, więc skoro nie było więcej takich
przypadków w Anglii... Zaczął śledzić zabójstwa w Europie i po tej stronie Atlantyku.

– A więc musi wiedzieć więcej od nas. Nie mogłeś czegoś z niego wyciągnąć?
– Głównie ja mówiłem. Przyczepił się do Ruth i nie chciał zmienić tematu. Zwłaszcza

zainteresował go fakt, że pozbawiono ją linii papilarnych.

– Powiedziałeś mu o Jane?
– Nie, powiedziałem mu, że chcę, żeby natychmiast przesłał mi kompletny raport dotyczący

wszystkich ofiar. – Dobrze. I kiedy możemy go oczekiwać?

– Wpół do drugiej dziś po południu. Trevor sam go przywiezie.
– Co?!
– Złapie pierwszy poranny lot z Londynu. Chce być tutaj, na miejscu ostatniego

morderstwa. Sam zaproponował pomoc. – Nie potrzebujemy Scotland Yardu.

– Ale możemy potrzebować Trevora. – Joe wpatrzył się zamyślony w filiżankę. –

Wyłapałem coś w jego... Myślę, że ta sprawa jest jego obsesją. Czasami tak się zdarza, kiedy
poświęcasz lata na znalezienie mordercy.

– No właśnie, lata. Dlaczego Trevor nie znalazł go wcześniej?
Zanim ten sukinsyn przyjechał do Stanów? Zanim, do cholery, zaczął zagrażać Jane?
– Sama będziesz mogła go o to zapytać – powiedział Joe – jak tylko przejdzie przez ten

próg. – Wypił ostatni łyk kawy i odstawił filiżankę na stół. – Ale na razie zabiorę rekonstrukcję na
posterunek i zobaczę, czy możemy się dowiedzieć, kim była ofiara. Zaczniemy też poszukiwania
osób, z którymi mogła spotykać się przed śmiercią.

– Jest czwarta rano, Joe – zauważyła Eve.
– I tak nie mógłbym zasnąć. Zadzwoniłem po wóz policyjny, który będzie pilnował domu.

Zaraz powinni tu być.

– Jane będzie się dziwić, co tu robią, kiedy się obudzi.
– Więc wymyśl jakieś wytłumaczenie. Bo oni będą tu przez cały czas mojej nieobecności.
– Popieram ten pomysł, chcę dla Jane każdej możliwej ochrony. I Eve zaniosła filiżanki do

zlewu. – To była tylko luźna uwaga.

Nie będę kłamać. Nigdy by mi nie wybaczyła nieszczerości.
– Twarz Eve spochmurniała. – I tak pewnie pomyśli, że jestem głupia, że tak się boję. Jest

dużo dzielniejsza ode mnie.

– Po prostu ma inne doświadczenia. – Joe pocałował ją lekko w usta i skierował się do

drzwi. – Nikt nie jest odważniejszy od ciebie.

– Tak, pewnie.
Joe spojrzał przez ramię i zobaczył, jak bardzo Eve jest zmęczona. Zaklął pod nosem,

odwrócił się i podszedł do niej. Pocałował ją mocno, namiętnie, a ona objęła go i przycisnęła do
siebie.

Uniósł głowę.
– Nikt nie ma więcej odwagi ani wytrzymałości, ani urody niż ty i nigdy o tym nie

zapominaj. – Zrobił krok do tyłu. – Spróbuję wrócić za kilka godzin, ale jeśli mi się nie uda, to na
pewno będę po południu, żeby złożyć tego dupka ze Scotland Yardu u twych stóp.

– Dobrze – wyszeptała. Nie chciała, żeby jechał. Chciała iść z nim do łóżka i zapomnieć o

Ruth, niebezpieczeństwie grożącym Jane i całym świecie, o wszystkim poza cudownym seksem,
który zawsze pomagał im rozładować wszelkie konflikty.

– Ja też. – Jak zwykle Joe czytał w jej myślach. Dotknął palcem jej ust. – Podwójnie.

Powiedz słowo, a odwołam radiowóz i zostanę w domu przez parę godzin. I tak o tej porze pewnie
niewiele uda mi się znaleźć. Mogę wyjść o szóstej.

Eve mocniej zacisnęła ramiona. Joe... Był siłą i życiem i Bóg jeden wiedział, jak bardzo go

potrzebowała.

– Zadzwoń do nich – wyszeptała. – Szósta to i tak bardzo wcześnie.

Londyn

Trevor odłożył słuchawkę i odchylił się na krześle.
– To był Quinn. Chyba zrobiło na nim wrażenie, że tak wcześnie zaczynamy tu pracę. O

dziewiątej wylatuję do Atlanty.

Bartlett uśmiechnął się.
– Mówiłeś, że go dopadniesz. Chcesz, żebym pojechał z tobą?
– Nie teraz. – Trevor wstał i podszedł do szafy. – Zadzwonię jeśli będziesz mi potrzebny.

Znajdź akta Quinna i Eve Duncan, a ja się spakuję. Muszę się przygotować do spotkania. Poznać
ich na wylot.

Bartlett wyjął już akta i zaczął je przeglądać.
– To może nie być łatwe. Oboje są dosyć skomplikowani. Eve Duncan dorastała w slumsach

z matką narkomanką. Jako nastolatka urodziła córkę i to zmieniło jej życie. Poszła do college’u i
zajęła się odwykiem matki. W wieku siedmiu lat jej córka, Bonnie, została porwana i
prawdopodobnie zamordowana przez seryjnego mordercę. Ciała nigdy nie odnaleziono. Parę lat
temu wydawało się, że znaleźli zwłoki Bonnie, ale to było inne dziecko.

– A Quinn?
– Urodzony w dobrej rodzinie, był agentem FBI, zanim został detektywem w policji w

Atlancie. Jest właścicielem domu nad jeziorem i sporych gruntów niedaleko Atlanty, gdzie oboje
mieszkają. – Bartlett spojrzał na Trevora. – Quinn jest twardy, sprytny i wytrwały jak buldog.

– Słabe strony?
– Bez wątpienia Eve Duncan. Jest z nią od czasu śmierci jej córki i prawdopodobnie

zrezygnował z kariery w FBI i został w Atlancie tylko po to, żeby być blisko niej.

– Tu go można przycisnąć.
– Tylko jeżeli chcesz wywołać eksplozję.
– Czasami eksplozje są konieczne. – Trevor uśmiechnął się zuchwale. – Zaryzykuję.
– Zawsze to robisz. – Uśmiech Bartletta zniknął. – Są twardzi. Oboje. Uważaj, żeby ta

eksplozja nie zmiotła cię z powierzchni ziemi.

Trevor zatrzasnął walizkę.
– Rany, Bartlett, wygląda na to, że się o mnie martwisz.
– Bzdura. Jestem po prostu zbyt leniwy, żeby szukać nowego kontaktu. Zabierasz te akta ze

sobą?

– Nie, jeżeli powiedziałeś mi to, co najważniejsze. – Trevor położył walizkę na krześle. –

Zerknę jeszcze na teczkę MacGuire, a ty zejdź na dół i zatrzymaj dla mnie taksówkę.

– Znowu? Powinieneś znać te akta na pamięć. Nie ma tam wiele informacji!. Jane MacGuire

ma siedemnaście lat, dorastała w rodzinach zastępczych, mieszka u Duncan i Quinna od dziesiątego
roku życia. Jest najlepszą uczennicą i nigdy nie wpakowała się w żadne kłopoty. Ale jest zbyt
młoda, żeby mieć doświadczenie czy długą historię.

– Nie zgadzam się z tobą. Spójrz na jej twarz. Może i jest młoda, ale na pewno

doświadczona. Przyciągnie go jak magnes. – Trevor przyjrzał się twarzy dziewczyny patrzącej
śmiało ze zdjęcia.

– Taksówka, Bartlett.
– Już idę.
Trevor prawie nie słyszał odgłosu zamykanych drzwi. Czuł rosnące podniecenie i musiał je

stłumić. Powinien myśleć spokojnie i jasno, jeśli ma wygrać tę bitwę. A na pewno ją wygra.

Dotknął delikatnie policzka dziewczyny na fotografii. Była tak blisko. Wyjątkowo,

cudownie blisko.

– Wystarczająco blisko, Aldo? – wyszeptał. – Cira?

Rozdział 3

Naprawdę Ruth wyglądała jak ja? – Jane patrzyła zawiedziona na pusty stojak. – Szkoda, że

nie zobaczyłam rekonstrukcji, zanim Joe ją zabrał. Mogę pojechać na posterunek i...

– Nie, nie możesz – sprzeciwiła się Eve stanowczo. – Możesz obejrzeć zdjęcia. Przez

pewien czas nie będziesz oddalała się od domu.

– Przez tego świra? – Jane potrząsnęła głową. – Dzisiaj mogę zostać w domu, ale w

poniedziałek mam test z trygonometrii i żaden psychopata nie powstrzyma mnie od pójścia do
szkoły. – Podeszła do drzwi i spojrzała na zaparkowany przed domem radiowóz. – Zresztą musiałby
być wariatem, żeby zrobić jakiś ruch przy całej tej ochronie.

– On jest wariatem – oświadczyła z naciskiem Eve – to akurat pewne. Nikt normalny nie

zabija kobiet tylko dlatego, że mu kogoś przypominają, więc twój argument nie jest najlepszy. A
ten test nie jest wart żadnego ryzyka.

Jane odwróciła się.
– Jesteś naprawdę przerażona – powiedziała.
– Masz cholerną rację. Nie pozwolę, żeby cokolwiek ci się stało, nawet jeśli będę musiała

przywiązać cię do łóżka.

Jane przyjrzała jej się uważnie .
– Przypomina ci się Bonnie. Ale ja nie jestem nią, Eve. Nie Jestem małą, niewinną

dziewczynką, którą można zwabić i zamordować. Zamierzam mieć długie, dobre życie i będę
walczyć z każdym, kto będzie próbował mi je odebrać.

– Możesz nie zdążyć. Ten mężczyzna zabił co najmniej sześć kobiet, wszystkie były starsze

i bardziej doświadczone od ciebie. – Prawdopodobnie niczego się nie spodziewały.

– A ja będę podejrzewała każdego. – Uśmiechnęła się. – Wiesz, że nie jestem najbardziej

ufną osobą na świecie.

– Dzięki Bogu. – Eve wzięła głęboki oddech. – Jestem przerażona, Jane. Proszę, nie

dodawaj mi zmartwień prowokowaniem tego potwora.

Jane zmarszczyła brwi.
– Nie chcę, żeby powstrzymywał mnie od wypełniania moich obowiązków. Sukinsyny takie

jak on nie powinny kontrolować naszego życia.

– Proszę – powtórzyła Eve.
Jane westchnęła.
– Dobrze, jeżeli masz się tak martwić...
– Będę się martwić, na pewno. Dziękuję.
– Daj spokój, nie miałam wyboru. Zagroziłaś, że mnie zwiążesz.
Eve uśmiechnęła się.
– Tylko w ostateczności.
– Jak myślisz, kiedy go złapią?
– Nie wiem. Mam nadzieję, że niedługo – Eve spoważniała.
– Nie będę wiecznie się ukrywać. – Jane znowu spojrzała na radiowóz. – Wierzysz w

przeznaczenie?

– Czasami. Ale raczej uważam, że jesteśmy panami własnego losu.
– Ja też. Ale to dziwny zbieg okoliczności, prawda? Najpierw Bonnie, teraz ja. Jakie były

szanse, że znowu znajdziesz się w takiej sytuacji?

– Zerowe. Ale jestem.
– Więc może... – Jane zamilkła, usiłując wszystko to sobie poukładać. – Jeżeli istnieje

przeznaczenie, to może dostajesz drugą szansę.

– Co masz na myśli?
– Może wszystko dzieje się tak... jakby w kółko i jeżeli pójdzie źle za pierwszym razem, to

potem powraca.

– Za trudne to dla mnie, nie mam pojęcia, o czym mówisz.
Jane potrząsnęła głową, jakby chciała uporządkować myśli.
– Ja też nie. Tylko zdałam sobie sprawę, że... – ruszyła w stronę drzwi – całe to myślenie

przyprawia mnie o ból głowy. Chodźmy na spacer.

– Muszę być w domu, żeby przywitać Trevora. – Eve zerknęła na zegarek. – Mamy godzinę.
– Nie sądzę, że odejdzie, jeżeli nie będziesz czekała na progu.
Z tego, co mówiłaś, sam zaproponował współpracę. Poza tym, to prawdopodobnie jeden z

tych porządnych, metodycznych, flegmatycznych typowo.

– Tylko dlatego, że jest ze Scotland Yardu? Z tego co słyszałam, są bardzo skuteczni.
– Ale nie złapali Kuby Rozpruwacza, prawda? Joe by go schwytał. – Jane zaczęła schodzić

po schodach i trąciła stopą Tobiego. – Chodź, leniuchu. To, że lubisz biegać po nocy, nie oznacza,
że możesz spać cały dzień.

Tobi ziewnął i wstał.
– Wiesz, że ci policjanci z samochodu pójdą za nami – powiedziała Eve, schodząc za Jane.
– Przyda im się trochę ruchu. – Jane uśmiechnęła się przez ramię. – Tobie zresztą też,

siedziałaś w domu całymi dniami, pracując nad Ruth. Potrzebujesz świeżego powietrza i zmiany
otoczenia. Świeci słońce, a na niebie nie ma ani jednej chmurki.

Jane się myli, pomyślała Eve. Wisiała nad nimi ogromna, czarna chmura. Ale twarz Jane

była rozpromieniona, otwarta i pozbawiona lęku. Eve sama czuła się lepiej, kiedy na nią patrzyła.

– Masz rację, to doskonała pogoda na spacer. – Dogoniła ją.
– Ale idziemy tylko do ujścia jeziora. Trevorowi może nie zależy na spotkaniu ze mną, ale

nieważne, okaże się sztywniakiem czy nie, ja bardzo chcę go poznać.

– Pani Duncan? Nazywam się Mark Trevor. – Mężczyzna podniósł się z kanapy, kiedy

weszła do domu. – Bardzo mi miło panią poznać. – Wskazał na Joego, który stał przy kuchennym
blacie, i ruszył przez salon z wyciągniętą ręką. – Quinn mówił mi, jaką fantastyczną rekonstrukcję
pani zrobiła. Nie mogę się doczekać, żeby ją zobaczyć.

– Będzie pan musiał pojechać na posterunek, Joe zabrał ją dziś rano. Nie zdążyłam nawet

zrobić zdjęć. – Miał mocny, zdecydowany uścisk dłoni i kiedy spojrzała mu w oczy, poczuła falę
gorąca. Trevor był uprzejmy i tylko w tym pasował do opisu Jane. Mógł mieć nie więcej niż
trzydzieści lat, ubrany w dżinsy i oliwkową koszulę, był wysoki, dobrze zbudowany i muskularny.
Każda cząstka jego ciała wydawała się naładowana energią. Krótkie kręcone, ciemne włosy
otaczały wyjątkowo przystojną twarz w której zwracały uwagę czarne oczy, błyszczące ciekawości
i inteligencją. Jego uśmiech ujmował rozmówcę. Trevor wyglądał raczej jak model albo aktor niż
policjant.

– Już poprosiłem o pozwolenie obejrzenia rekonstrukcji. – Trevor wziął od Joego filiżankę

kawy. – W Scotland Yardzie mamy własnych rzeźbiarzy sądowych i jestem ich wielkim
zwolennikiem. Wykonali niejedną zadziwiającą rekonstrukcję.

– Tak, słyszałem. – Joe podał filiżankę Eve. – Gdzie Jane?
– Bawi się z Tobim, zaraz przyjdzie. Była tuż za mną. – Jej spojrzenie powędrowało do

teczki leżącej na stole. – Akta spraw?

Trevor przytaknął.
– Ale obawiam się, że będzie pani rozczarowana. Jak już mówiłem Quinnowi przez telefon,

nie mamy nic konkretnego. – Otworzył teczkę. – Ofiary wydawały się przypadkowe, podobieństwo
w ich wyglądzie odkryliśmy dopiero, kiedy morderca opuścił Anglię... – Usiadł na kanapie. – Ale
proszę, niech sama pani przejrzy. Możecie zatrzymać te dokumenty, to kopie.

– Coś jednak musieliście znaleźć – powiedziała Eve. – W czasach badań DNA żadne

miejsce zbrodni nie jest sterylne.

– Och, mamy włókna i DNA, ale nie mamy podejrzanego, żeby porównać ten materiał.
– Świadkowie? – spytał Joe.
Trevor potrząsnął głową.
– Jednej nocy ofiary żyły, a następnego dnia już były martwe.
Nikt ich nie widział z nikim podejrzanym. Widocznie Aldo zobaczył je, śledził i zaatakował

w dogodnej dla siebie chwili.

Eve zesztywniała.
– Aldo? Znacie jego imię?!
Trevor ponownie potrząsnął głową.
– Przepraszam, nie chciałem wzbudzać w pani nadziei. Tylko ja go tak nazywam.

Wymyśliłem to imię, bo po tylu latach muszę traktować go bardziej osobiście.

– Dlaczego Aldo?
Wzruszył ramionami. – A dlaczego nie?
– Nie obchodzi mnie, jak nazwiecie sukinsyna – powiedział Joe. – Chce go po prostu

przyskrzynić. Kobieta w Birmingham zginęła spalona żywcem, a patolog twierdzi, że Ruth została
uduszona. Żadnych podobieństw. – Wskazał na akta. – A tamte kobiety?

– Jean Gaskin została uduszona. Ellen Carter też spalona żywcem. Wydaje się, że preferuje

te dwie metody zabijania. – Trevor łyknął kawy. – Jednakże ogranicza się do nich. Julia Brandon
zmarła od wyziewów trującego gazu.

– Jak to?
– Prawdopodobnie zmusił ją, żeby wdychała opary. Niezwykłe – potworne.
– Tak. A Peggy Knowies, kobieta z Brighton, miała wodę w płucach. Utonęła. – Trevor

odstawił filiżankę na stół. – Aldo nigdy się nie spieszy. Zawsze daje sobie wystarczająco dużo
czasu, żeby jego morderstwa wyglądały dokładnie tak, jak je zaplanował.

– Nie możecie dowiedzieć się, kogo on próbuje ukarać, zabijając te kobiety? Akta? Bazy

danych? – zniecierpliwiła się Eve. – To jak szukanie igły w stogu siana – powiedział Joe. Trevor
przytaknął.

– I, niestety, nie dysponujemy tak skomplikowaną technologią. Nie mamy centralnej bazy

fotograficznej. Sprawdziliśmy mozolnie wszystkie akta i nie znaleźliśmy absolutnie nic. – Zamilkł
na chwilę i jego spojrzenie powędrowało na moment w stronę okna, zanim znowu skupił się na Eve.
– Jednak wydaje mi się, że nawet gdyby zabójstwa nie różniły się tak bardzo i tak nie
odnaleźlibyśmy go w naszych bazach danych.

– Dlaczego?
– Kiedy szukałem informacji po ostatnim zabójstwie w Brighton, znalazłem wzmianki o

morderstwach we Włoszech i w Hiszpanii, które miały miejsce przed pierwszym morderstwem w
Lone. Obie kobiety zostały uduszone i pozbawione twarzy.

– Chryste, nie możemy nawet określić, z jakiego państwa pochodzi? – zapytał z

niedowierzaniem Joe. – A co na to Interpol?

Trevor wzruszył ramionami.
– Myśli pan, że nie przestudiowałem każdego strzępka informacji przez ostatnie lata? Nie

znalazłem żadnej wzmianki o innych zabitych przez niego kobietach.

– I nie zostawił żadnej wiadomości, jak niektórzy seryjni mordercy?
Trevor milczał przez chwilę.
– Cóż... tak, zostawił.
– Co?! Dlaczego, do cholery, nie powiedział nam pan tego na początku?!
– Myślałem, że już wiecie. Nie dostaliście jeszcze raportu patologa o waszej Jane Doe?*

[Jane/John Doe – amerykański odpowiednik polskiego N.N. (przyp. tłum.)]

– Niekompletny. Przychodzi fragmentami.
– Więc nie zbadali jeszcze popiołu?
– Popiołu? – powtórzyła jak echo Eve.
– Przyjaciele Ruth znaleźli popiół – powiedział Joe. – Myśleliśmy, że może zabił ją w lesie,

w pobliżu ogniska...

– To nie jest popiół z drewna – przerwał mu Trevor. – I nie pochodzi z małego zwykłego

ogniska. Badanie wykaże, że to popiół wulkaniczny.

– Cholera! – Joe zaczął wystukiwać numer w telefonie.
– Jest pan pewien?
– Najzupełniej. Drobiny pyłu wulkanicznego zostały znalezione przy każdym ciele.

Zrozumiałe, że policja w Birmingham nie zrobiła analizy popiołu, skoro ofiara została spalona,
uznali, u wszystkie popioły pochodzą z tego samego ognia.

– Więc dlaczego nic im pan nie powiedział?
– Mówię wam teraz. To wasze dochodzenie. – Wstał i podszedł szybko do okna. – Może

lepiej, żebyście sprawdzili, co z Jane?

Eve nagle zdała sobie sprawę ze zdenerwowania Trevora. Nie był już przyjazny i

opanowany, tylko czujny, spięty i bardzo skupiony. Zesztywniała, przypominając sobie, jak przed
chwilą jego wzrok powędrował w stronę okna.

– Powiedziała pani, że szła zaraz za panią.
Eve spojrzała na Joego.
Potrząsnął przecząco głową i odłożył słuchawkę. – Nie rozmawiałem z nim o Jane.
Trevor znieruchomiał ze zmrużonymi oczami.
– Tam jest. – Odwrócił się do Eve. – Nie powinna była pani zostawiać jej samej.
– Gdyby spojrzał pan parę metrów za nią, zobaczyłby, że nie jest sama. – Eve stanęła obok

niego. Jane zbliżała się do domu z Tobim i dwoma policjantami, usiłującymi za nią nadążyć. –
Nigdy nie zostawiam jej bez ochrony – dodała lodowatym tonem. – Nigdy nie wiadomo, komu
można zaufać. Skąd pan wiedział o Jane?

Odwrócił się i popatrzył jej w oczy.
– Przepraszam. Oczywiście, że pani ją chroni. Powiedziałem to bez zastanowienia.
– Skąd wiedział pan o Jane? – powtórzyła Eve.
– Pani podejrzenia są zrozumiałe. Ale jestem ostatnią osobą, którą powinna się pani

martwić. Jestem tutaj, żeby zapewnić jej bezpieczeństwo. – Sięgnął po portfel i wyjął z niego
pognieciony i wyblakły wycinek z gazety – Mój asystent przeglądał przez pewien czas wszystkie
większe gazety z tego miasta i natrafił na zdjęcie Jane MacGuire.

Eve rozpoznała to zdjęcie. Zostało zrobione przed trzema miesiącami, kiedy Jane zgłosiła

Tobiego do występu w charytatywnym pokazie zorganizowanym na rzecz Humane Society*
[American Humane Society – Amerykańskie Towarzystwo Humanitarne, Organizacja broniąca
praw zwierząt (przyp. tłum.)] . Fotografia była trochę nieostra, ale twarz Jane widać było wyraźnie.
Eve przeszedł lodowaty dreszcz.

– On mógł tego nie widzieć – Trevor czytał z jej twarzy. – Nie wiem, w jaki sposób wybiera

ofiary, niektóre na pewno są przypadkowe. Kobieta w Birmingham. Peggy Knowles w Brighton.
Też była prostytutką. Żadna z nich nie miała zdjęcia w gazecie.

– A inne?
– Jedna wygrała nagrodę w konkursie ogrodniczym tydzień przed śmiercią.
– Więc jednak przegląda gazety.
– Prawdopodobnie. Ale nie może być pewien, że znajdzie swoje ofiary tylko tą metodą.

Poza tym, gdyby to rzeczywiście było jego źródło, musiałby ograniczyć się do pewnych rejonów ze
względu na mnogość wydawanych gazet. Myślę, że wybiera je w inny sposób.

– W inny sposób? – Eve czuła, że drży. – Pan ją znalazł, do cholery!
– Ale to był przypadek. Naprawdę, poprosiłem mojego kolegę, Bartletta, żeby sprawdzał

prasę, a nuż coś znajdzie.

– I znaleźliście Jane. – Joe wziął fotografię od Eve. – To jasne. Dlaczego nic mi nie

powiedzieliście, skoro sądziliście, że Jane jest w niebezpieczeństwie?

– Wysłałem maila – przypomniał Trevor.
– Do cholery z mailem. Powinien był pan być bardziej konkretny.
– Do czasu zbrodni w Birmingham nie wiedziałem nawet, że morderca jest w waszym

rejonie. A to było dwa miesiące po ukazaniu się tego zdjęcia. Jeżeli widział fotografię w gazecie, to

po co tracił czas i siły na inną ofiarę? Przyszedłby prosto po Jane.

– Dlaczego?
– Spójrzcie na nią. – Trevor spojrzał na fotografię. – Jest tak pełna życia, że wydaje się, że

za chwilę wyjdzie ze zdjęcia. Porównajcie ją z innymi ofiarami, one wyglądają jak podróbki, a Jane
jak oryginał.

– Tym bardziej powinien był pan nas uprzedzić.
– Może wcale jej nie zagraża.
– Ty sukinsynu, powinniśmy byli wiedzieć!
– Zapewniam was, że mieliśmy na nią oko. Kiedy tylko zobaczyłem zdjęcie, przysłałem tu

Bartletta, żeby ją obserwował. Ale na pewno czułbym to samo, gdybym był na waszym miejscu.

– Nie masz pojęcia, co byś czuł – wybuchnęła Eve – ty zimny sukinsynu! Nie obchodzi

mnie, czy złapiecie swojego zabójcę chcę, żeby Jane była bezpieczna.

– Ja też. – Trevor spojrzał jej prosto w oczy. – Pragnę tego najbardziej na świecie. Uwierz

mi.

Eve mu wierzyła nie mogła, wątpić ani w jego szczerość, ani intensywność uczuć, ale to nie

złagodziło jej złości.

I chcesz powiedzieć, że śledziliście nas bez...
– Chyba twoi policjanci boją się Tobiego, Joe – powiedziała śmiechem Jane, wchodząc do

pokoju. – Warknął, kiedy podeszli mnie zbyt blisko i stanęli jak wryci. Powinni wiedzieć, że Tobi...
– zamilkła, przeniósłszy wzrok z Eve na Trevora i gwizdnęła cicho. – Czyżbym wyczuwała
napięcie w stosunkach angloamerykańskich?

Trevor uśmiechnął się.
– Nie z mojej strony, jestem w waszym obozie. Ty jesteś Jane MacGuire, prawda?

Nazywam się Mark Trevor.

Jane wpatrywała się w niego w milczeniu.
– Cześć. Nie wygląda pan tak, jak się spodziewałam – powiedziała w końcu.
– A ty wyglądasz dokładnie tak, jak tego oczekiwałem – przeszedł przez pokój i wziął ją za

rękę – a nawet lepiej.

Patrzyła na niego zafascynowana i Eve dobrze wiedziała, dlaczego. Kiedy go pierwszy raz

zobaczyła, poczuła to samo na widok jego uśmiechu. Ale to było, zanim zorientowała się, jaki
potrafi być zimny i okrutny. W ciągu paru minut zmienił się ze sprzymierzeńca we wroga. Chciała
przebiec przez pokój i odciągnąć od niego Jane.

– Pan Trevor właśnie wychodził.
Tervor nie odrywał oczu od Jane.
– Obawiam się, że trochę im podpadłem – uśmiechnął się smutno. – Szło mi wspaniale do

momentu, w którym zacząłem się martwić, że nie dość dobrze się tobą opiekują, otworzyłem usta i
całą ciężką pracę diabli wzięli.

– Ciężką pracę?
– Później ci wyjaśnią.
– Chcę, żeby pan mi wyjaśnił. – Jane patrzyła mu prosto w oczy. – Próbował pan schwytać

tego mordercę. Co pan robił i w jaki sposób dotyczy to mnie?

Trevor roześmiał się.
– Powinienem był wiedzieć, że taka będziesz. Jesteś cudowna.
– A pan wstawia mi kit.
– Wcale nie. – Przestał się uśmiechać. – Chcesz znać prawdę? Jesteś celem i wiem od

pewnego czasu, że możesz się znajdować muszce. Przyglądałem się i czekałem. A pani Duncan i
pan Quinn są słusznie oburzeni, że nie zapewniłem ci od razu całkowitej ochrony.

– Tak, to prawda – przyznała Eve – bo przychodzi mi do głowy tylko jeden powód, dla

którego zdecydowałeś się czekać. Jeżeli ją obserwowałeś, to prawdopodobnie chciałeś użyć jej jako
przynęty. – Rozważałem taką możliwość – spojrzał znowu na Jane – ale nigdy nie pozwoliłbym,
żeby cokolwiek ci się stało. Nikt cię nie skrzywdzi. Obiecuję.

– To ma zerowe znaczenie – powiedziała Jane. – Sama jestem odpowiedzialna za to, co

mnie spotyka. Ani pan, ani Eve czy Joe. Sama się o siebie troszczę. Nie obchodzi mnie, czy gra pan
w jakąś grę, żeby złapać tego świra dopóty, dopóki nie skrzywdzi pan nikogo z moich najbliższych.
– Cofnęła się o krok. – Ale teraz proszę już iść. Zdenerwował pan Eve.

Trevor uniósł brwi.
– Rozumiem, że to ciężkie przewinienie.
– Zgadza się. – Jane wskazała na drzwi. – Do widzenia, panie Trevor. Jeżeli potrafi pan

złapać tego psychola, to powodzenia. Ale proszę nie wracać bez dobrego powodu.

– I nie denerwować Eve.
– Zrozumiał pan. Pora na kolację – zwróciła się do Joego.
– Chcesz, żebym podgrzała wczorajsze steki?
– Chyba zostałem odprawiony – uśmiechnął się Trevor i skierował w stronę drzwi. –

Będziemy w kontakcie, Quinn.

Joe kiwnął głową.
– Tak jak powiedziała, lepiej, żebyś miał dobry powód.
– Najlepszy. Bez niego nie pojawię się w waszych progach – zapewnił Trevor. – Czy mogę

poprosić jednego z waszych policjantów, żeby zawiózł mnie do miasta?

Joe ponownie przytaknął.
– Podrzucą cię do hotelu. – Zamilkł na chwilę. – Albo na lotnisko.
Trevor westchnął z teatralną przesadą.
A więc nieodwołalnie zatrzaskujecie mi drzwi przed nosem. – Mogę mieć tylko nadzieję, że

z czasem uda mi się wrócić do waszych łask.

– Nigdy w nich nie byłeś – burknęła Eve. – Nie znamy cię i już nie ufamy.
Trevor zatrzymał się przy drzwiach.
– Możecie mi ufać – powiedział cicho. – Nikomu na świece nie zależy bardziej na

bezpieczeństwie Jane niż mnie. – Sięgnął do kieszeni, wyjął wizytówkę i położył na stole przy
drzwiach. – To dla ciebie, Jane. Numer mojej komórki. Dzwoń, jeżeli będziesz czegokolwiek
potrzebowała. Zawsze możesz na mnie liczyć.

– Uff! – Jane podeszła do okna i patrzyła, jak Trevor idzie do radiowozu. – Nie można

powiedzieć, żeby był sztywny albo flegmatyczny, prawda?

– Prawda. – Eve przyjrzała jej się bacznie.
– Co o nim myślisz?
Jane zerknęła na Eve.
– Dlaczego pytasz?
– Kiedy go zobaczyłaś, nie mogłaś oderwać od niego oczu. Jest bardzo przystojny, prawda?
– Tak? – Jane westchnęła. – Chyba masz rację. Tak naprawdę to nie zwróciłam uwagi.
– Trudno w to uwierzyć. Byłaś wyraźnie zafascynowana.
– Przypomina mi kogoś.
– Kogo?
– Nie wiem. Kogoś... – Zobaczyła minę Eve i roześmiała się.
– Martwisz się. Myślisz, że się w nim zakochałam przez te parę minut? Ja się nie zakochuję,

Eve. Wiesz o tym.

Eve uśmiechnęła się z ulgą.
– Kiedyś musi być ten pierwszy raz. Chciałabym, żebyś trochę się pozakochiwała, wciąż

mam nadzieję i czekam na przełom – Potrząsnęła głową. – Ale wybierz gwiazdę rocka albo
piłkarza. Nie jego, Jane.

– Na pewno nie jego. – Joe skierował się do drzwi. – Chyba sam odwiozę go do miasta. Nie

podgrzewaj steków, w drodze powrotnej kupię chińszczyznę.

Jane zachichotała, kiedy drzwi zamknęły się za Joem.
– Przypomina mi szeryfa w spaghetti-westernie. Tyle że szeryf eskortowałby złoczyńcę

poza granice miasta, a nie do hotelu. – Podeszła do drzwi i podniosła wizytówkę Trevora. –
Naprawdę was zdenerwował, zupełnie jakby chciał mnie zaatakować. A przecież wykonywał tylko
swoją pracę.

– Powinien był nas uprzedzić o wszelkim zagrożeniu, postąpiłby każdy policjant, jakiego

znam.

– Może w Scotland Yardzie jest inaczej.
– Bronisz go?
– Chyba tak. – Jane wsunęła wizytówkę do kieszeni dżinsów.
– Pamiętasz, jak byłam mała i kradłam jedzenie dla Mike’a, który ukrywał się na końcu

ulicy? Nie chciałam tego robić, wiedziałam, że to złe, ale Mike miał tylko sześć lat i chodziłby
głodny, gdybym nie znalazła sposobu, żeby zdobyć dla niego jedzenie. Czasami musisz zrobić coś
złego, żeby nie wydarzyło się coś jeszcze gorszego. – To nie to samo. Miałaś tylko dziesięć lat.

– Gdyby nie było innego sposobu, dziś zrobiłabym to samo.
Może dlatego rozumiem Trevora.
– W cale go nie rozumiesz – powiedziała Eve szorstko. – Nie znasz go.
– Nie wiem, po co ten cały szum. Powiedziałaś mi, że Joe uważa, że Trevor ma obsesję na

punkcie tej sprawy. Rozumiem, że każdy na jego miejscu chciałby najpierw powęszyć trochę i
sprawdzić, czy zauważy cokolwiek podejrzanego, zanim otoczy mnie glinami, którzy na pewno
wystraszą mordercę.

– To rozumiesz więcej niż ja. – Eve zacisnęła usta. – I dlaczego wzięłaś jego wizytówkę?
– Bo uwierzyłam mu, kiedy powiedział, że chce chronić moje życie. – Spojrzała Eve prosto

w oczy. – A ty nie?

Eve chciała zaprzeczyć, ale nie byłaby wtedy szczera i Jane na pewno by to wyczuła.
– Tak, uwierzyłam. Ale to nie oznacza, że mu ufam – powiedziała.
Jane skinęła głową.
– Rozumiem, o co ci chodzi. Trevor może być trochę niekonwencjonalny, ale założę się, że

jest świetny w tym, co robi…

– Skierowała się do swojego pokoju. – Idę odrobić lekcje, żebym mogła z przyjemnością

zjeść to chińskie jedzenie, które przywiezie Joe.

Eve odprowadziła ją wzrokiem. Jezu, tak bardzo pragnęła, żeby Jane nie była taka cholernie

bystra. Od dziecka miała własne zdanie i wierzyła w swoje osądy, które na ogół były trafniejsze niż
u wielu dorosłych. Co nie znaczy, że była nieomylna. Trevor był inteligentny i fascynujący i obie te
cechy mogły robić wrażenie na nastolatce w wieku Jane.

Ale niewiele było takich nastolatek jak Jane. Była jedyna w swoim rodzaju, a jej reakcje

niepowtarzalne.

Zatrzymała jego numer.
Eve westchnęła. Kto może wiedzieć, co zrobi Jane? Może niepotrzebnie się martwi.
W końcu wyprosiła Trevora z domu tylko dlatego, że ją zdenerwował.

– Tu jest hotel Peachtree Plaza. – Joe zaparkował przed głównym wejściem. –

Zarezerwowałem dla ciebie pokój na dwa dni. Nie sądziłem, że będziesz chciał zostać dłużej.

– A teraz byś chciał, żebym wcale nie zostawał. – Portier otworzył drzwiczki i Trevor

wysiadł z samochodu. – Panu już dziękujemy – dodał kpiąco.

– Chyba dowiem się wszystkiego z tych akt, które przywiozłeś.
Nie potrzebujemy cię już.
Trevor uśmiechnął się.
– Ale mnie macie. I skąd wiesz, że umieściłem w aktach wszystkie informacje?
Oczy Joego zwężyły się. – Na przykład?
– Na przykład o wulkanie, z którego pochodzi popiół. Zobaczysz, że geologowie nie doszli

do żadnych wniosków. – Ale ty wiesz, skąd ten popiół pochodzi?

– Mam pewne teorie.
– Teorie to nie dowody.
– Ale można od nich zacząć.
– I masz też teorię, dlaczego go rozrzuca?
– Może. – Trevor dał napiwek portierowi i wziął torbę. – Na pewno możemy się sobie

nawzajem przydać, Quinn. A ty zabierasz się późno do sprawy, którą ja żyję od lat.

– Myślisz, że nie widzę, jak usiłujesz mnie wciągnąć w swoje gierki? – powiedział chłodno

Joe. – Machasz mi przed nosem strzępami informacji i masz nadzieję, że wszystko zapomnę i
pozwolę ci wziąć udział w dochodzeniu. Ale nic od ciebie nie dostałem. Zero.

– Jane też użyła tego słowa – Trevor uśmiechnął się. – To, bardzo wzruszające, jak rodziny

przejmują od siebie wyrażenia i zwroty. – Udawał, że się zastanawia. – Masz rację, nic ci właściwie
nie powiedziałem. Teorie są trudne do udowodnienia masz przecież mnóstwo czasu, żeby
sformułować swoje własne a potem je sprawdzać, prawda?

Nie czekając na odpowiedź, odwrócił się i wszedł do hotelu. Sukinsyn.
Joe siedział za kierownicą ze wzrokiem wbitym w drzwi hotel – Trevor miałby satysfakcję,

gdyby teraz za nim pobiegł. Na pewno tego nie zrobi. Chociaż rozsądek podpowiadał mu, że
powinni wyrwać od pieprzonego skurczybyka każdy skrawek informacji; postanowił poczekać i
spróbować je zdobyć w inny sposób. Trevor był siłą, z którą należało się liczyć, i Joe nie
potrzebował takie jokera, który odbierze mu kontrolę nad dochodzeniem.

Nacisnął gaz i wyjechał z powrotem na ulicę.
Popiół z wulkanu...
Dziwne. Może naukowcy po tej stronie oceanu znajdą odpowiedź. Jeżeli tak, to będą musieli

działać naprawdę szybko. Ostatnia uwaga Trevora trafiła w samo sedno. Jane może nie mi już wiele
czasu.

Ta myśl sprawiła, że omal nie wpadł w panikę, zapragnął zawrócić i pobiec za Trevorem.

Do diabła z angloamerykańską współpracą! Były inne sposoby niż perswazja, żeby wydobycia
informacje z tego, skurczybyka. We dwóch mogą zagrać w tę grę. Trevor naruszył jego prawa, nie
informując ,go o niebezpieczeństwie...

Zadzwonił telefon, Joe zerknął na wyświetlacz numerów. Eve. – Właśnie wysiadł –

powiedział. – Będę w domu za czterdzieści minut. Wszystko w porządku?

– Obawiam się, że nie – Eve mówiła szybko i zdecydowanie. – Przeglądałam akta i coś mi

przyszło do głowy. Wydaje mi się, że nic nie jest w porządku.

Trevor odprowadził wzrokiem odjeżdżający samochód Joego, po czym odwrócił się i

skierował do recepcji.

Robił wszystko, co możliwe. Parę ważnych informacji na przynętę i subtelna groźba wobec

kogoś, kogo Quinn kochał. Albo jedno albo drugie powinno poskutkować. Boże, naprawdę miał
nadzieję, że to wystarczy. Dzisiaj nie popisał się za bardzo.

Przyjechał tutaj, żeby zwyciężyć, a popełnił gigantyczny błąd, ciężko go będzie naprawić.

Może, gdyby Eve Duncan i Quinn nie byli tacy bystrzy i spostrzegawczy, byłby w stanie jakoś to
zatuszować, ale oni okazali się tak wyjątkowi jak powiedział Bartlett. Miał szczęście, że wyszedł
stamtąd z...

Zatrzymał się gwałtownie, kiedy dotarło do niego, co naprawdę się wydarzyło.
Może jednak wcale nie miał tak dużo szczęścia.
Oboje byli bystrzy i bardzo, bardzo spostrzegawczy. Potrafił rozpoznać te cechy. Rzadko

spotykał kogoś, przy kim musiał być tak ostrożny.

To doświadczenie przyprawiało go o dreszcz, który uruchamiał wszystkie jego zmysły.

Sięgnął po telefon i wystukał numer Bartletta.

– Dzwonię z Atlanty. Jesteś w mieszkaniu?
– Tak.
– Wyjdź stamtąd. Możesz mieć towarzystwo. – Rozejrzał się po holu i skierował w stronę

restauracji. Prawie każda restauracja miała wyjście na ulicę. – Spieprzyłem sprawę.

– Nie wierzę. – Bartlett zaśmiał się cicho. – Przy całej twojej zręczności zrobili cię na szaro?

Chciałbym to zobaczyć.

– Pewnie, że byś chciał – powiedział Trevor sucho. Tak, restauracja miała wyjście na ulicę.

Podszedł wprost do drzwi.

– I w pełni zasługuję na twoje wymówki. Jezu, jaki byłem głup. Zachowałem się jak

pieprzony amator. Nigdy nie oczekiwałem takiej reakcji.

Bartlett milczał przez chwilę. – Jane MacGuire?
– Za długo czekałem. Spanikowałem, zanim jeszcze weszła do pokoju.
– Spanikowałeś? Nigdy nie widziałem, żebyś spanikował.
– Cóż, zobaczyłbyś dzisiaj. Byłem przerażony, że zginie, zanim w ogóle będę miał szansę ją

poznać. A potem ją zobaczyłem i próbowałem nadrobić straty, ale było już za późno.

– To ona?
– Na Boga, tak! Zaparło mi dech w piersiach. Nawet Aldo byłby usatysfakcjonowany. –

Trevor otworzył drzwi i zatrzymał taksówkę. – Ale miałeś rację co do Quinna i Eve Duncan. To
tylko kwestia czasu, zanim zaczną zadawać takie pytania, jakie ja bym zadał.

– Usadowił się w taksówce. – Zadzwonię do ciebie później. Nic nie zostawiaj. Mieszkanie

ma być czyste jak łza.

– Ty możesz się zachowywać jak dupek, ale ja nie zamierzam i cenię swoją skuteczność.

Wykonam swoje zadanie. – Bard odłożył słuchawkę.

Tak jak ja powinienem był wykonać swoje, pomyślał z niesmakiem Trevor, kiedy taksówka

odjeżdżała od krawężnika, kto by się spodziewał, że tak się rozklei?

– Lotnisko Hartsfield – rzucił taksówkarzowi.
Powinien był się tego spodziewać. To wszystko zabrało zbyt wiele czasu i każdy dzień

ciągnął się jak wieczność. Myślał, że jest przygotowany, ale widocznie nie można przygotować się
na coś takiego.

Pozbieraj szczątki i zacznij od nowa.
Nie, nie od nowa. Jego niezręczność cofnęła go tylko o krok.
Jane MacGuire była tutaj, tylko parę minut od niego. Widział ją, dotykał jej. Był na czele

wyścigu.

Był szybszy niż Aldo. Na razie.

Rozdział 4

– Przykro mi, detektywie Quinn. – Recepcjonistka spojrzała znad komputera. – Pan Trevor

jeszcze się nie zameldował.

– Proszę sprawdzić jeszcze raz – powiedział Joe niecierpliwie.
– Wiem, że tu jest. Sam go przywiozłem piętnaście minut temu.
Recepcjonistka ponownie przeszukała bazę i potrząsnęła głową. – Przykro mi – powtórzyła.

– Może zatrzymał się na chwilę w barze. Albo był głodny i poszedł do restauracji.

Albo dał nogę, pomyślał Trevor, odwracając się i kierując w stronę baru. Zamierzał

dowiedzieć się tego szybko, nawet jeżeli miałby przepytać każdego pracownika w obu tych
miejscach.

– Przeszedł przez restaurację i wskoczył do taksówki – Powiedział do Eve dwadzieścia

minut później. – Zadzwoniłem do korporacji taksówkowej i okazało się, że dziesięć minut jeden z
kierowców zawiózł mężczyznę odpowiadającego opisowi na lotnisko. Właśnie tam jadę.

Nie możesz zadzwonić, żeby zgarnęła go ochrona?
– Nie chcę ryzykować procesu przeciwko wydziałowi albo międzynarodowego incydentu.

Brak dowodów, Eve. Jak by powiedział Trevor, czysta teoria. Zadzwonię, kiedy się czegoś dowiem.

– Postaraj się zadzwonić jak najszybciej. Będę czekać.

– Nie dopadłeś go – powiedziała Eve, patrząc na twarz Joego, wchodził do domu trzy

godziny później. – Jakim cudem uciekł? No, cóż, na pewno nie wsiadł do samolotu. Sprawdziłem te
korporacje taksówkowe, nie wziął też taksówki z lotniska – Joe opadł ciężko na kanapę i potarł
kark. – Założę się, że wskoczył do autobusu, a potem pojechał metrem do centrum, zgrabny sposób
ucieczki, trudny do wytropienia.

– Bardzo sprytnie.
– A czego oczekiwałaś? On jest sprytny. I ma diabelnie dobry instynkt. Nie sądzę, żeby

zamierzał odsunąć się od śledztwa. Przejrzał mnie i pograł ze mną najlepiej, jak potrafił.

– Dostałeś raport od Christy?
– Pół godziny temu. Zadzwoniła bezpośrednio do Scotland Yardu i rozmawiała z

inspektorem Falsworthem. Nikt nie słyszał o inspektorze Marku Trevorze, ale ktoś o takim
nazwisku pracuje w laboratorium dowodowym. Trevor nie udawałby prawdziwego inspektora, to
by go od razu zdradziło. Ale stanowisko można pomylić i gdyby ktoś zadzwonił do biura, zostałby
połączony z człowiekiem o nazwisku Trevor. Scotland Yard nigdy nie wysłał tego maila
dotyczącego naszego seryjnego zabójcy. Nigdy nie podejrzewali, że może być w Stanach, wciąż
szukają go w Anglii. – Joe spojrzał na Eve. – Dlaczego pomyślałaś, że Trevor może udawać kogoś
innego?

– Nie pomyślałam. To była czysta zgadywanka. Po twoim wyjściu uświadomiłam sobie, że

zachowanie Trevora było bardzo nietypowe jak na policjanta. Wszyscy macie wpojone
odpowiednie procedury, a on złamał jedną z podstawowych zasad. – Eve zacisnęła usta. – I
zaczęłam grać w grę „co by było, gdyby”. Czy możemy być pewni, że Trevor jest tym, za kogo się
podaje? Jaki mamy dowód? Na pewno pokazał ci swoje pełnomocnictwo, ale dokumenty mogły
być fałszywe. Podobnie jak ten e-mail. Trudno byłoby mu włamać się na stronę Scotland Yardu i
wysłać stamtąd wiadomość, ale to na pewno nie przekracza możliwości doświadczonego hakera.
Warto było sprawdzić.

– Tak, to prawda. Żałuję tylko, że nie położyłem na nim łapy, zanim się wyśliznął. – Joe

spojrzał w stronę przedpokoju. – Powiedziałaś Jane?

– Uprzedziłam ją, że go sprawdzamy. Pewnie myśli, że mam paranoję. – Eve skierowała się

do kuchni. – Podgrzałam steki dla Jane, kiedy okazało się, że nie przywieziesz chińszczyzny. Zjesz
trochę?

– Nie jestem głodny. Ale chętnie napije się mleka. – Joe wstał i usiadł przy kuchennym

blacie. – Christy poprosiła Scotland Yard, żeby sprawdzili Trevora przez komputer. Potrzebuje
dobrego opisu.

– To im nie wystarczy, Trevor to na pewno nie jest jego prawdziwe imię. Zachowałam

filiżankę, z której pił, będzie można zdjąć odciski palców. – Eve postawiła przed nim szklankę
mleka. – Jane mogłaby pomóc i dać Christy jego szkic. – Oczywiście, jeśli zechce – dodała z
wahaniem.

– Jeżeli dowie się, że nas okłamał, nie zechce go chronić.
– Może. Mówiła, jak ta sama, jako mała dziewczynka, robiła złe rzeczy z dobrych pobudek.

Nie podoba mi się sposób, w jaki się z nim utożsamia. – Zwilżyła usta językiem. – Myślisz, że to
on? Że zabił Ruth?

Joe milczał chwilę.
– Myślałem o tym przez całą drogę do domu – powiedział wreszcie. – Udawanie policjanta

to sprytny sposób na zbliżenie się do Jane. – Zerknął na akta leżące na stole. – I utorował sobie
drogę bardzo kuszącą przynętą.

– Kanalia!
Powoli pokiwał głową.
– Bezpieczniej będzie, jeżeli uznamy go za zagrożenie dla Jane, dopóki nie przekonamy się,

że jest inaczej.

– Ale ty masz wątpliwości – Eve spojrzała mu prosto w oczy.
– Myślę, że chciał wziąć udział w dochodzeniu.
– Czasami seryjni mordercy tak robią. Przypomnij sobie Teda Bundy’ego.
– Wiem. Tylko myślę, że zauważyłbym jakąś niezdrową reakcję. Wkurzył mnie, ale ani

przez chwilę nie przypuszczałem, że chciałby... – Wzruszył ramionami. – Ale kto, do diabła, może
wiedzieć, czego on chciał? Dowiemy się, jak go znajdziemy. O ile wciąż jest w mieście.

Dokończył mleko.
– Och, oczywiście, że jest – powiedziała Eve nerwowo. – Widziałeś jego twarz, kiedy

rozmawiał z Jane? Nie ma mowy, żeby ją zostawił. – Umyła szklankę. – Masz już raport dotyczący
Ruth? – Musisz dać mi trochę czasu. Jej zdjęcie będzie w jutrzejszej gazecie, może ktoś ją
rozpozna.

– Mam nadzieję. Chciałabym, żeby wyszło z tego coś dobrego.
– Eve zamilkła, a potem wyszeptała: – Jestem przerażona, Joe. A jeżeli to morderca był

dzisiaj w tym domu, ściskał dłoń Jane? – Jane jest bezpieczna, Eve.

– Na pewno? Na Boga, mam taką nadzieję. – Wzięła głęboki oddech i skrzyżowała ramiona

na piersi. – Oczywiście, że jest bezpieczna. I nadal będziemy ją chronić. – Odłożyła szklankę. – Idę
zobaczyć, czy Jane już się obudziła i porozmawiać z nią o tym szkicu. Może sprawdzisz, czy
Christy dowiedziała się czegoś nowego?

Aldo uśmiechał się, przypatrując się zdjęciu w gazecie. Podobieństwo było wyjątkowe.

Artysta, który zrobił rekonstrukcję, musiał być bardzo utalentowany. Prawie tak utalentowany jak
on sam, kiedy usuwał te rysy za pomocą skalpela chirurgicznego. Myślał, że potrwa o wiele dłużej,
zanim odtworzą twarz kobiety, którą nazywali Ruth.

Wcale nie nazywała się Ruth. Miała na imię Caroline i prawdopodobnie ktoś ją wkrótce

zidentyfikuje. Tym razem nie była to ani prostytutka, ani bezdomna. Spostrzegł ją, gdy wychodziła
z biurowca w centrum, i wypełnił swoją powinność, usunął potencjalną Cirę.

Jezu, męczył go już ten obowiązek. Zawsze doznawał ogromnej przyjemności w trakcie

wykonywania aktu, ale był zmęczony poszukiwaniami. Było oczywiste, że każdy jej sobowtór
powinien zostać zmieciony z powierzchni ziemi, ale musi odnaleźć prawdziwą Cirę. Każdej nocy
przed zaśnięciem modlił się cicho o tę jedną łaskę.

I miał przeczucie, że jego modlitwy wkrótce zostaną wysłuchane. Podniecenie było zbyt

intensywne, niecierpliwość wzrastała z każdym dniem.

Odsunął gazetę i obrócił krzesło z powrotem do komputera. Nie mógł zdawać się w

poszukiwaniach Ciry jedynie na łut szczęścia. Już dawno zdecydował, że nie będzie zasługiwał na
ostateczną przyjemność, jeżeli ograniczy się tylko do przeszukiwania ulic.

Więc wpisz skradzione hasło. Ekran monitora rozświetlił się.
Udało się!
Teraz uważaj na wszystkie zabezpieczenia, które założyli, żeby chronić Cirę.
Usiadł wygodnie i rozpoczął przeglądanie stron. Były ich tysiące, ale on był bardzo

cierpliwy. Mimo że oczy zachodziły mu mgłą, a plecy bolały od długich godzin pochylania się nad
komputerem, nie podda się.

Ta droga prowadziła do Ciry.

– Proszę. – Jane położyła szkic na stole przed Joem następnego ranka przy śniadaniu. – To

najdokładniejszy rysunek, jaki potrafię zrobić. – Podeszła do lodówki i wyjęła sok pomarańczowy.
– Co zamierzasz z tym zrobić?

– Posłać do Scotland Yardu, a oni prawdopodobnie przekażą to Interpolowi. – Joe

przyglądał się uważnie szkicowi. – Jest bardzo dobry. Idealnie uchwyciłaś jego rysy.

– To było proste. Bardzo charakterystyczna twarz. – Jane nalała soku do szklanki. – Poza

tym, jak już powiedziałam Eve, on mi kogoś przypomina. Wydawał się... nie wiem... znajomy. –
Usiadła przy stole. – Gdzie jest Eve?

– Na zewnątrz, zaniosła kawę Macowi i Brianowi, którzy siedzą w radiowozie. – Joe

podniósł wzrok znad szkicu. – Eve myślała, że może nie zechcesz tego zrobić.

– Dlaczego? Przecież nawet nie znam tego Trevora. I jestem lojalna wobec was, ciebie i Eve

– uśmiechnęła się Jane. – Zawsze, Joe.

– Dobrze to wiedzieć.
– Może to zabrzmi głupio, ale nie sądzę, żeby Trevor chciał mnie skrzywdzić. I nie potrafię

sobie wyobrazić, żeby zdzierał twarz z jakiejkolwiek kobiety.

– Tylko dlatego, że sam ma taką ładną buźkę?
– Nie, powiedziałam ci, że prawie nie zauważyłam, że jest przystojny. On ma dużo więcej

zalet niż sam wygląd.

– Skąd wiesz? Sama powiedziałaś, że wcale go nie znasz.
– Musisz ufać swojemu instynktowi. – Łyknęła soku. – Zawsze mi to powtarzałeś, Joe,

stosuję się tylko do twoich zaleceń.

– A więc to moja wina?
– Pewnie, dlaczego nie?
– Bo twój charakter był już w pełni ukształtowany, kiedy wkroczyłaś w nasze życie. Jeżeli

ktoś tu ma na kogoś wpływ, to ty na nas.

– Nieprawda, nie zgodziłabym się z tobą. Jak myślisz, kiedy dowiesz się czegoś o Trevorze?
– Mam nadzieję, że wkrótce.
– Dobrze, jestem go bardzo ciekawa. – Dokończyła sok. – Jest niezwykle interesujący.

Zaproponowałabym, że zrobię ten szkic, nawet jeżeli Eve by mnie o to nie poprosiła.

– Teraz mnie zaskoczyłaś.
– Dlaczego? Wtargnął w nasze życie i zasługuje, żebyśmy my trochę powtrącali się w jego.
– Może nie tylko trochę – mruknął Joe ponuro.
– Zobaczymy. – Jane odsunęła krzesło. – Poproszę Eve, żeby zawiozła mnie do szkoły.

Muszę odebrać mój plan. – Uśmiechnęła się. – Oczywiście, mogłabym pożyczyć twój samochód i
pojechać sama. Teraz już mogę.

– Chyba wolelibyśmy, żebyś przez kilka następnych dni nie chodziła nigdzie sama.
– Tak myślałam. – Skierowała się do drzwi. – To by było na tyle, jeżeli chodzi o moje

nowiutkie prawo jazdy.

– Ruth nazywała się Caroline Halliburton – powiedziała Christy, kiedy Joe przyszedł na

posterunek trzy godziny później. – Pracowała w biurze maklerskim w centrum, a jej rodzice
mieszkają na północy, w Blairsville. Miała mieszkanie w Buckhead i nie pojawiła się w biurze w
zeszły poniedziałek. W środę koleżanka z pracy zgłosiła jej zaginięcie.

– To ona rozpoznała ją na fotografii? – spytał Joe.
– Nie, jeden z naszych urzędników przypomniał sobie, że widział to zdjęcie, kiedy

uzupełniali bazę osób zaginionych.

Joe zaklął zirytowany.
– Przejrzeliśmy tę bazę, zanim posłałem zdjęcie do gazety. Nic nie znaleźliśmy.
– Nic dziwnego. Po ostatnich cięciach budżetowych mamy miesiąc opóźnienia w robocie

papierkowej i co najmniej cztery miesiące w badaniach DNA. – Christy zerknęła na szkic, który Joe
rzucił na jej biurko, i cicho gwizdnęła. – To jest cholernie dobre, Joe. Czy jest dokładny?

– Absolutnie.
Uśmiechnęła się szeroko.
– Naprawdę śliczny chłopiec. Pozwoliłabym takiemu manipulatorowi namówić mnie prawie

do wszystkiego. Nic dziwnego, że Jane go zapamiętała.

– Wcale nie zauważyła, żeby był specjalnie przystojny. Po prostu narysowała to, co

widziała.

– Taa, pewnie. Na Boga, ona ma siedemnaście lat, Joe. Wygląd jest wszystkim dla

nastolatków. A ten jest seksowny jak pieprzony gwiazdor. – Podniosła dłoń, kiedy Joe otworzył
usta. – Dobrze, ona jest ponad to. Nie jest taka, jak moja córka Emily i dziewięćdziesiąt dziewięć
procent dziewcząt w jej wieku – zakpiła. – Zaraz każę to ze skanować i przesłać do Scotland Yardu.

– Dzięki, Christy.
Uśmiechnęła się.
– Cała przyjemność po mojej stronie. Nie jestem podobna do Jane, lubię patrzeć na takich

przystojnych drani jak on.

– Naprawdę może być draniem – powiedział Joe. – Nazywasz go manipulatorem, ale nie

wiemy, czy sam nie popełnił tych morderstw.

– Nie, nie wiemy. – Uśmiech Christy zbladł, kiedy popatrzyła znowu na szkic. – Szkoda.
Joe odprowadził ją wzrokiem, kiedy szła wzdłuż rzędu biurek, a potem otworzył leżące

przed nim akta Caroline Halliburton. Był przygotowany na to, że ujrzy jej zdjęcie, ale i tak doznał
szoku. Fotografia zrobiona z rekonstrukcji Eve była bliska prawdy, ale tutaj widniała żywa kobieta.
W chwili śmierci miała dwadzieścia cztery lata, ale zdjęcie zostało zrobione parę lat wcześniej i
podobieństwo do Jane było uderzające.

To go śmiertelnie przeraziło.
– Joe?
Podniósł głowę i ujrzał stojącą nad nim Christy. – Ale się sprężyłaś. Nie sądziłem, że

zdążysz...

– Mamy kolejną ofiarę. – Wyłączyła komórkę, przez którą rozmawiała. – Jezioro Lanier.

Jacyś płetwonurkowie znaleźli ciało, zaznaczyli miejsce i zawiadomili policję.

Joe zatrzasnął teczkę i poderwał się z krzesła. – Jesteś pewna?
– Absolutnie! – Złapała torebkę i ruszyła w stronę drzwi. – Ona nie ma cholernej twarzy. To

ona!

Aldo nie mógł uwierzyć. To był cud.
Serce biło mu mocno, kiedy patrzył na zdjęcie.
Patrzyła na świat z zuchwałością, która wyzywała wszystkich.
Świeża, młoda i nie do zdobycia.
Nie, nie dla mnie, Cira. Zapisał imię.
Jane MacGuire.
Nie, nie Jane.
Cira. Cira. Cira.
Szybko skopiował adres do bazy danych.

Nagle zdał sobie sprawę, że drży. Trząsł się z rozkoszy na myśl o zbliżającej się chwili. Inne

były podobne, ale ona jest idealna, perfekcyjna. Nie może być wątpliwości, że to właśnie tę twarz
widywał przez całe życie w koszmarach. Drżał ze strachu, że coś albo ktoś mu ją odbierze.

Nie, nie może na to pozwolić. Zbyt długo wędrował, poświęcił na poszukiwania zbyt wiele

czasu, usunął zbyt wiele kopii Ciry.

Ale Jane MacGuire nie była kopią. Ona była Cirą. I zasługiwała na śmierć.

Ciemność.
Brak powietrza. Brak czasu.
Nie uda jej się.
A właśnie, że tak. Nie miała zamiaru umierać w tym tunelu. Niech ci inni tchórze się

poddają, ona będzie walczyć tak długo, aż się uwolni.

Zerwała wcześniej wszystkie łańcuchy, które trzymały ją na uwięzi, i nie pozwoli, żeby

śmierć ostatecznie ją zniewoliła.

Czy ziemia się trzęsie? Brak powietrza. Upadła na kolana. Nie!
Podniosła się z trudem i ruszyła chwiejnie do przodu. W którą stronę? Jest zbyt ciemno,

żeby skręciła w prawo.

– Nie, to jest ślepy zaułek. Tędy.
Stał w tunelu, tuż za nią. Wysoki, ukryty w cieniu, ale wiedziała, kim jest.
– Zejdź mi z drogi! Myślisz, że ci zaufam?
– Nie masz czasu na nic innego. – Wyciągnął do niej rękę.
– Chodź ze mną. Pokażę ci drogę.
Nigdy więcej nie ujmie jego dłoni. Nigdy nie uwierzy, że on... Zataczając się, poszła w głąb

tunelu.

– Wracaj!
– Nic z tego. – Jej głos był jedynie szeptem wydobywającym się z boleśnie suchego gardła.
Biegnij! Szybciej! Przeżyj!
Ale jak może przeżyć, skoro nie ma powietrza?

– Do diabła, Jane, obudź się!
Ktoś nią potrząsał. Eve, znowu, półprzytomnie zdała sobie sprawę. Przerażona Eve. Eve

próbująca ocalić ją przed snem, który wcale nie był snem. Czy ona nie wie, że Jane musi tu zostać?
To był jej obowiązek, żeby...

– Jane!
Głos był ostry i Jane powoli uniosła powieki. Twarz Eve była napięta ze strachu.
– Cześć – wymamrotała Jane. – Przepraszam...
– To nie wystarczy – głos Eve był tak wystraszony, jak jej mina. – Mam dosyć. – W stała i

ruszyła w stronę drzwi. – Włóż szlafrok i wyjdź na ganek. Musimy porozmawiać.

– To tylko koszmar, Eve. Wszystko w porządku.
– Wiem sporo o koszmarach i nic z nimi nie jest w porządku. Nie, jeżeli pojawiają się co

noc. Wyjdź na ganek. – Eve nie czekała na odpowiedź.

Jane powoli usiadła i potrząsnęła głową. W ciąż była nieprzytomna i oszołomiona, a ostatnią

rzeczą, jakiej potrzebowała, była konfrontacja z Eve w takim stanie. Poszła do łazienki i spryskała
twarz zimną wodą.

Tak lepiej...
Oprócz tego, że jej płuca wciąż były obolałe i palące po nocy bez powietrza.
Ale to wkrótce minie, tak jak wszechogarniająca panika. Wzięła głęboki oddech, sięgnęła po

szlafrok leżący na łóżku i narzuciła go na siebie, idąc korytarzem w stronę ganku.

Eve siedziała na huśtawce.
– Przynajmniej teraz wyglądasz na obudzoną. – Podała Jane kubek gorącej czekolady. –

Wypij. Na dworze jest chłodno.

– Możemy wejść do środka.

– Nie chcę obudzić Joego. Powiedziałby, że wyolbrzymiam twój problem. Kurcze, on może

w ogóle nie widzieć w tym problemu. On chce być cierpliwy i pozwolić ci uporać się z tym samej.

– Może ma rację. – Jane upiła łyk czekolady i usiadła na górnym stopniu. – Ja też nie widzę

tu problemu.

– Ale ja widzę. I to ty musisz mnie przekonać, że się mylę. – Eve uniosła filiżankę do ust –

mów mi, co, do diabła, ci się śni.

Jane skrzywiła się.
– Wyluzuj, Eve. Zupełnie jakbym cierpiała na jakąś głęboką, psychologiczną traumę,

związaną z tobą, albo z Joem, albo z moim dorastaniem.

– Skąd mam wiedzieć, że tak nie jest? I skąd ty możesz to wiedzieć? Sny nie zawsze są

jednoznaczne i można je interpretować na wiele sposobów.

– Pewnie, przez jakiegoś psychiatrę, który bierze kilka setek dolarów za godzinę tylko za to,

że pobawi się w zgadywanki.

– Też nie jestem zwolenniczką psychoanalizy, ale chcę wiedzieć, że cię nie zawiodłam.
Jane uśmiechnęła się.
– Na litość boską, nie zawiodłaś mnie, Eve. Byłaś dobra i wyrozumiała, a to trudne z taką

twardą sztuką jak ja. – Jane upiła kolejny łyk czekolady. – Ale powinnam była wiedzieć, że
będziesz winiła się za coś, co nie ma z tobą nic wspólnego.

– Więc udowodnij mi, że to nie ma ze mną nic wspólnego. Opowiedz mi ten cholerny sen.
– Skąd wiesz, że za każdym razem jest taki sam?
– A nie jest?
Jane milczała chwilę.
– Tak.
– No nareszcie! – Eve opadła na oparcie huśtawki.
– Dalej!
– Cóż, jest i nie jest taki sam. Zaczyna się tak samo, ale każdy sen idzie jakby o krok dalej. –

Zapatrzyła się na jezioro. – I czasami... nie wydaje się... nie jestem pewna czy to na pewno sen. –
Zwilżyła usta językiem. – Wiem, że to brzmi dziwnie, ale ja tam jestem, Eve.

– Gdzie?
– W tunelu albo jaskini, w czymś takim. Usiłuję znaleźć wyjście, ale nie wiem, gdzie ono

jest. Nie mam dużo czasu. Brakuje powietrza i robi się coraz goręcej. Cały czas biegnę, ale nie
jestem pewna, czy znajdę drogę do wyjścia.

– To piekło?
Jane potrząsnęła głową.
– To by pasowało do opisu, prawda? Gorąco, brak powietrza i niekończąca się pogoń. Ale to

jest prawdziwy tunel, a ja nie jestem martwa, jestem żywa i walczę, żeby taką pozostać.

– Nic dziwnego, przez całe życie o coś walczyłaś.
– Tak, to prawda. – Jane wciąż wpatrywała się w jezioro. – Ale we śnie, kiedy pamiętam

walkę... To nie są moje wspomnienia ani moje bitwy, tylko jej. – Zdezorientowana potrząsnęła
głową. – To znaczy moje, ale nie moje... Wariactwo.

– Nie jesteś wariatką. Po prostu potrzebujesz pomocy, żeby to wszystko zrozumieć.
– Pewnie, a psychiatra powie mi, że usiłuję uciec od rzeczywistości przez wcielanie się w

kogoś innego. Gówno prawda. Lubię moją rzeczywistość.

– Ale nie lubisz tych koszmarów.
– Nie są takie złe. Mogę z nimi żyć.
– Ale ja nie mogę. Może gdybyś wzięła środek nasenny, spałabyś zbyt głęboko, żeby...
Jane pokręciła głową.
– Nie!
– Ja też nie lubię prochów, ale...
– Nie obawiam się brania środków nasennych. Po prostu nie mogę – muszę doprowadzić to

do końca.

– Jak to?

– Muszę dostać się do wyjścia z tunelu. Ona... ja umrę, jeśli stamtąd nie wyjdę.
– Zdajesz sobie sprawę, jak irracjonalnie to brzmi?
– Nic mnie to nie obchodzi. Muszę to zrobić. – Jane zauważyła, że Eve chce zaprotestować,

więc mówiła szybko dalej. – Słuchaj, nie wiem, co się ze mną dzieje, ale myślę... nie, jestem pewna,
że dzieje się w jakimś celu. Nie jest łatwo mi to przyznać, bo nie wierzę w nic, czego nie mogę
zobaczyć albo dotknąć. – Spróbowała się uśmiechnąć. – Wierzę w ciebie, i w Joego i w to, co jest
między nami. To jest dobre i prawdziwe. Ale to, co dzieje się w tunelu, też jest prawdziwe. I jeżeli
nie będę starała się jej pomóc, ona może zginąć.

– Znowu powiedziałaś ona.
– Naprawdę? – Jane zrobiła to zupełnie bezwiednie. – I co o tym sądzisz, Eve?
– Nie wiem, co mam o tym myśleć – westchnęła Eve. – Jeżeli to nie jesteś ty, to, jak sądzisz,

kim jest ta kobieta? Myślisz, że to jakieś telepatyczne połączenie z kimś w rozpaczy? Słyszałam o
takich przypadkach.

– Nie z ludźmi takimi jak ja, nie mam zdolności parapsychicznych.
– Wszystko jest możliwe.
Jane uśmiechnęła się.
– Wiedziałam, że będziesz szukała sposobu, żeby mi uwierzyć, nawet jeżeli będę to mówiła

jak nawiedzona. Dlatego ci powiedziałam.

– Wyciągnęłam to z ciebie.
– Musiałaś trochę popracować. – Uśmiech Jane zbladł. – Nie znam żadnych odpowiedzi,

Eve. Mam mnóstwo pytań i każde z nich mnie przeraża.

– Od kiedy masz te koszmary?
– Od dwóch miesięcy.
– Mniej więcej w tym czasie Aldo pojawił się na południowym wschodzie.
– Ale ja o tym nie wiedziałam, więc on nie mógł ich wywołać.
– Jane znowu się uśmiechnęła. – No, dalej, powiedz mi, że wszystko jest możliwe, podoba

mi się ten zwrot. – Dokończyła czekoladę. – Jest bardzo pocieszający, skoro nie znam żadnych
odpowiedzi. – W stała. – Nie martw się tym, Eve. Może samo minie. – Przeszła przez ganek i
szybko ją uścisnęła. – I jeżeli to cię pocieszy, żaden seryjny morderca nie goni mnie w tym tunelu.
To nie dlatego uciekam.

– To dobrze. Cieszę się, że jesteś tam sama. Mamy wystarczająco dużo kłopotów bez tego

drania ścigającego cię nawet we śnie.

Jane zawahała się.
– Cóż... Nie jestem zupełnie sama. Ktoś jest za mną. Ale nie boję się tego kogoś, jestem na

niego zła.

– Kto to jest?
– Jakiś cień. – Jane wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się.
– Teraz wiesz to co ja. I pewnie to wszystko brednie i efekt mojego trudnego dzieciństwa.

Ale nie pozwolę, żeby jakikolwiek psychiatra opowiadał mi o tym. Więc dajmy sobie spokój i
chodźmy spać.

– Ja nie zamierzam tego tak zostawić.
– Wiem. – Jane popatrzyła na Eve i poczuła przypływ czułości.
– Przez te wszystkie lata próbowałaś przywołać z powrotem zagubione dusze i nie podoba ci

się myśl, że mogę choćby w najmniejszym stopniu zasilić ich szeregi. Ale ja nie jestem zagubiona,
z tego tunelu jest wyjście. Tylko nie wiem, dokąd ona – dokąd ja idę.

– Więc powiedz mi, kiedy będziesz miała następny sen i razem spróbujemy coś wymyślić.

Co dwie głowy to nie jedna. Nie będę drwiła z niczego, co mi powiesz. Odkryłam, że czasami sny
są ostatnią deską ratunku.

– Wiem.
Eve usłyszała dziwną nutę w głosie Jane i zesztywniała.
– Jane?
O Boże, nie to chciałam powiedzieć, pomyślała Jane. Powinnam wycofać się i skłamać. Nie,

nigdy nie okłamała Eve i nie zamierzała teraz tego robić.

– Ja... słyszałam cię.
– Co?!
– Siedziałaś nad jeziorem i nie wiedziałaś, że byłam na ścieżce za tobą.
– I?
– Bonnie. Rozmawiałaś z Bonnie.
Eve milczała przez długą chwilę.
– Przez sen?
– Chyba tak. Opierałaś się o drzewo, więc nie wiem. Ale wiem, że rozmawiałaś z kimś,

kogo tam nie było. – Jane zobaczyła wstrząśniętą twarz Eve i dodała szybko: – To było ponad trzy
lata temu. Wiedziałam, że nie będziesz chciała o tym mówić, więc nigdy... Powinnam była trzymać
buzię na kłódkę. Przestań tak na mnie patrzeć. Nic się nie stało... Masz prawo, żeby... Naprawdę,
wszystko w porządku.

– Trzy lata... – Eve patrzyła na nią z niedowierzaniem. – I nigdy nic nie powiedziałaś...
– A co miałam mówić? Cierpiałaś i rozmawiałaś ze swoją nieżyjącą córką. To twoja sprawa.
– I nigdy nie przyszło ci do głowy, że może jestem trochę niezrównoważona ?
– Nie ty. – Jane uklękła przed Eve i położyła jej głowę na kolanach. – A jeżeli nawet, to

chcę być taka jak ty – szepnęła. – Każdy na świecie powinien być tak zwariowany.

– Na Boga, mam nadzieję, że nie. – Eve delikatnie pogłaskała Jane po włosach. – I nie masz

żadnych pytań?

– Powiedziałam ci, to twoja sprawa. Przykro mi, że o tym wspomniałam. Nie chciałam...

Niech to nic nie zmieni między nami. Nie zniosłabym tego.

– Oczywiście, że zmieni.
Jane szybko podniosła głowę.
– Będziesz czuła się przy mnie niezręcznie? Proszę, nie...
– Ciii... – Palce Eve na ustach Jane zatrzymały potok słów. – Nie czuję się niezręcznie.

Jesteś mi jeszcze bliższa.

– Dlaczego?
Eve zachichotała.
– Bo myślisz, że jestem trochę stuknięta, ale wciąż mnie kochasz. Bo nie powiedziałaś ani

słowa przez trzy lata tylko dlatego, że myślałaś, że to mnie zrani. Powiedziałabym, że to naprawdę
wyjątkowe, Jane.

– Wcale nie – odpowiedziała Jane z trudem. – Ty jesteś wyjątkowa. Dobra i cierpliwa. I

jestem szczęściarą, że mogę mieszkać z tobą pod jednym dachem. Zawsze o tym wiedziałam. – W
stała. – Więc wszystko w porządku? Nie gniewasz się na mnie?

– Skądże! Kiedy minie mi szok, zdam sobie sprawę, że dobrze będzie dzielić z kimś Bonnie.
– Joe nie wie?
Eve potrząsnęła głową.
– To... trudne.
– Nigdy nikomu nie powiem. Nawet Joemu.
– Wiem.
Jane odwróciła wzrok.
– Ale mam jedno pytanie. Jeśli nie będziesz chciała odpowiedzieć, to nie ma sprawy.
– Pytaj.
– Czy Bonnie... jest takim snem, jak mój?
– Lubię myśleć, że jest snem. Ale ona twierdzi, że jest duchem, a ja bronię się przed tym. –

Eve uśmiechnęła się. – Czasami jej wierzę. Więc sama widzisz, że nie mam prawa kwestionować
twoich doświadczeń, Jane.

– Masz prawo robić, co ci się podoba. – Jane ruszyła do drzwi. – I będę walczyła z każdym,

kto powie inaczej. Dobranoc, Eve. – Dobranoc, Jane. Śpij dobrze.

– Postaram się – rzuciła, spoglądając z uśmiechem przez ramię. – A jeżeli mi się nie uda, to

przybiegnę prosto do ciebie.

– Zawsze możesz na mnie liczyć.
Jane wciąż jeszcze czuła ciepło tych słów, kiedy doszła do sypialni. Tak, zawsze może

liczyć na Eve, jej pomoc i wsparcie. Nigdy nikomu nie ufała, zanim Eve pojawiła się w jej życiu, a
po dzisiejszych wyznaniach czuła się jej jeszcze bliższa.

A teraz idź do łóżka, spróbuj zasnąć i miej nadzieję, że nie zostaniesz wciągnięta w tamto

miejsce. Jeszcze nie. Każdy sen był coraz bardziej wyczerpujący. To jak bieganie w kieracie, który
poruszał się prędzej i prędzej. Musi odzyskać siły, zanim znowu się z nim zmierzy.

– Już idę – wymruczała, przykrywając się kołdrą. – Tylko pozwól mi chwilkę odpocząć. Nie

zostawię cię, Cira...

Rozdział 5

Było piekielnie ciemno, a oni nie zapalili światła na ganku. Aldo, głęboko rozczarowany,

opuścił lornetkę. Kiedy obie kobiety wyszły na dwór, miał nadzieję, że zobaczy je wyraźnie, ale
były tylko zamazanymi cieniami.

Jednak dobrze wiedział, która z nich to Jane MacGuire. Czuł niezwykłą witalność,

wyjątkową siłę, która była nieodłączną jej częścią. Kiedy uklękła przed tą drugą kobietą i położyła
jej głowę na kolanach, ten gest był tak charakterystyczny, tak znajomy. Ona potrafi poruszyć serce
jednym gestem, kontrolować wszystkich wokół uśmiechem albo łzą, pomyślał gorzko.

Robiła to teraz z kobietą, którą z pewnością była Eve Duncan.
Kobieta wciąż patrzyła za Jane i Aldo prawie czuł miłość jaka je łączyła. Nie był

zaskoczony, kiedy dowiedział się, że Jane mieszka z tą samą rzeźbiarką sądową, która odtworzyła
twarz Caroline Halliburton. To był tylko kolejny znak, że krąg się zacieśnia.

Nie zniechęcił go nawet zaparkowany przed domem radiowóz.
Potrafił poruszać się po tym lesie cicho jak zwierzę. A obecność policji była jedynie

dowodem na to, że wiedziała, że jest blisko, i bała się.

Tak, jak powinna.

Joe leżał nieruchomo w ciemności, ale kiedy Eve wślizgnęła się do łóżka, czuła, że nie śpi.
– Jane miała kolejny koszmar – odezwała się, przykrywając kocem. – Musiałam z nią

porozmawiać.

– I?
– Biegnie wzdłuż tunelu, nie może oddychać, ktoś jest z nią, ale jej nie zagraża. – Eve

przytuliła się do Joego i położyła mu głowę na ramieniu. – To brzmi całkiem typowo, ale z Jane nic
nie jest typowe. Będziemy musieli mieć na nią oko.

– Co do tego nie ma wątpliwości – zgodził się – zwłaszcza w tych okolicznościach. I jeżeli

sprawa byłaby tak typowa, jak mówisz, to nie siedziałabyś na ganku tak długo.

Eve milczała przez chwilę.
– Mówi, że czasami nie jest pewna, czy to sen.
– To dość niezwykłe.
– I trochę przerażające?
– Nie, tylko trzeba się z tym jakoś uporać. – Delikatnie głaskał Eve po włosach. – Ty też

miałaś sny o Bonnie i poradziliśmy sobie z tym.

O tak, pamiętała te pierwsze lata po porwaniu Bonnie, kiedy był jej opoką we

wszechobecnym odmęcie rozpaczy. Ale nie dzieliła z nim kojących snów o Bonnie z ostatnich lat.
To było zbyt dziwne. Jak poradziłby sobie z tymi wizjami, gdyby mu o nich powiedziała?

– Eve?
– A co, jeżeli ona ma rację, Joe? Czasami zastanawiam się... skąd wiemy, co jest snem, a co

jawą?

– Ja wiem. – Musnął ustami jej czoło. – Nie filozofuj mi tu. Chcesz dowiedzieć się czegoś o

rzeczywistości? Zapytaj takiego twardego glinę jak ja. My tym żyjemy i oddychamy.

– Tak, to prawda.
Musiał wyczuć delikatny wyrzut w jej głosie, bo ciaśniej otoczył ją ramieniem.
– Wiem, nie jestem najwrażliwszym facetem na świecie. Ale ty i Jane możecie na mnie

liczyć. Więc bierz to, co mogę ci zaofiarować.

– Jesteś wrażliwy, Joe.
Roześmiał się cicho.

– Tak, pewnie. Jedyny powód, dla którego staram się być wrażliwy, jest taki, że kocham cię

tak mocno, że nie możesz odetchnąć bez mojej wiedzy. Dla reszty świata jestem twardym
sukinsynem i taki chcę pozostać. Dobrze jest być twardym, zwłaszcza jeżeli to zapewnia
bezpieczeństwo tobie i Jane.

Cały Joe, pomyślała Eve. Lojalny, bystry i ukrywający wszelkie oznaki słabości. Jezu, tak

bardzo go kochała. Odwróciła głowę i pocałowała go.

– To prawda, dobrze jest być twardym – wyszeptała. Ale wiedziała, że jeszcze dziś w nocy

mu nie powie.

Jeszcze nie, Bonnie...

– Jestem w drodze – powiedział Bartlett. – Właśnie przesiadam się na lotnisku

Kennedy’ego. Nie udało mi się złapać bezpośredniego lotu, ale powinienem być w Atlancie za kilka
godzin. Chyba że policja mnie zgarnie.

– Myślę, że wciąż jesteś bezpieczny – odrzekł Trevor. – Nie pozwoliliby ci przekroczyć

granicy, gdyby Quinn wytropił twoje powiązania ze mną.

– To pocieszające. Gdzie się spotkamy?
– W holu hotelu Best Western przy jeziorze Lanier. Nie melduj się, od razu będziemy

wyjeżdżać.

– I dokąd pojedziemy?
– Do domu nad jeziorem Quinna. Właściwie, nie do samego domu. Przez ostatnie dwie noce

spałem w lesie.

– Dlaczego? O ile dobrze pamiętam, wynająłem ci ładny i wygodny domek myśliwski na

północ od miasta. Byłem całkiem z siebie dumny, tak dokładnie udało mi się ukryć wszystkie
papiery.

– Muszę trzymać się blisko niej. Prędzej czy później Aldo się tam pojawi. – Trevor zamilkł

na chwilę. – Może być tam już teraz, ale jeszcze na niego nie wpadłem. Quinn posiada całkiem
sporo ziemi, a Aldo potrafi ukryć się w lesie.

– Ty też. Zresztą, ty wszystko potrafisz. To przygnębiające. Oczywiście nie radzisz sobie

tak dobrze na łonie natury jak w kasynie, tam miałbyś dużo większe szanse. Ale co ja wiem? Już
wcześniej udowadniałeś mi, że się mylę. Jednak muszę ci oznajmić, że nie czekam z utęsknieniem
na wilgotną ziemiankę w dziewiczych lasach.

– Przyzwyczaisz się.
– Obiecanki cacanki. Zobaczymy się o dziewiątej w hotelu, o ile wcześniej ktoś nie

dopadnie twojego tyłka w tej głuszy – powiedział Bartlett i rozłączył się.

Trevor wyłączył telefon i zapatrzył się na jezioro. Jane była w domu. Mimo że było samo

południe i powinna być w szkole, trzymali ją w domu, gdzie była bezpieczna.

Albo tak im się wydawało. Nie można mówić o bezpieczeństwie, jeżeli w sprawę

zamieszany jest Aldo. Był nieubłagany, a jego cierpliwość niewyczerpana.

Zatem Trevor musi być tak samo cierpliwy. Jezu, jakie to trudne!
Nigdy wcześniej nie był tak blisko. Cóż, będzie cierpliwy. Jane MacGuire świeciła jasnym

światłem, któremu Aldo nie potrafi się oprzeć, i Trevor musi tylko czekać, aż ten skurwiel odważy
się podejść zbyt blisko płomienia.

Aldo będzie chciał zabić Jane z całą odpowiednią oprawą, żadnego strzelania na odległość. I

jeżeli Trevor miał rację, istniała duża szansa, że dopadnie go, zanim on dopadnie dziewczynę.

„W kasynie miałbyś dużo większe szanse”.
Bartlett się mylił. Szanse były zawsze współmierne do wysiłku, jaki wkładało się w ich

wykorzystanie. Musi tylko porzucić wszelkie emocje i kierować się rozumem i logiką. Musi
zapomnieć tę chwilę, kiedy spotkał Jane i zobaczył energię i żywotność wypisane na jej twarzy.
Jane nie może mieć dla niego znaczenia jako osoba, tylko jako środek do celu. Popełnił już jeden
błąd i nie może pozwolić sobie na następny.

Albo za kilka dni Jane MacGuire będzie martwa.

– Popiół znaleziony przy ciele Caroline Halliburton jest na pewno pochodzenia

wulkanicznego – powiedziała Christy, kiedy Joe odebrał telefon. – Usiłujemy określić, z jakiego
wulkanu, na razie bezskutecznie.

– Scotland Yard nie może wam pomóc?
– Żadnych wniosków co do popiołów znalezionych przy pozostałych ofiarach.
– To samo powiedział Trevor. Skąd wiedział, jeśli nie ma kontaktu ze Scotland Yardem?
– Odpowiedź jest oczywista.
– Taa. – I powinien przyjąć taką możliwość do wiadomości. Do diabła z instynktem, w tej

sprawie powinien kierować się doświadczeniem. – Jakieś wieści o Trevorze?

– Na razie nic. Żadnych wiadomości o Marku Trevorze w ich bazach danych, a

dopasowanie zdjęcia do szkicu trwa dosyć długo.

Nie zidentyfikowali też odcisków palców i przesłali je do Interpolu. Dam ci znać, jak tylko

się czegoś dowiem.

– Mam nadzieję.
– Jak się czuje Jane?
– Jest niespokojna i niecierpliwa, ale i tak znosi to dużo lepiej niż Eve i ja. Nie lubi być

trzymana w zamknięciu.

– Cała Jane. – Christy zachichotała. – Ale ona nie jest lekkomyślna, Joe. Nie zrobi nic

głupiego.

– To, co ona uważa za głupie, może nie pokrywać się z moją opinią. Nie chce zostawać w

domu. Mówi, że bezustanne towarzystwo policjantów za plecami jest wystarczająco uciążliwe, bez
uwięzienia w domu.

– Widoczna asysta policji na ogół skutecznie odstrasza, Joe.
– Na ogół. – Joe podszedł do okna i patrzył, jak Jane spaceruje ścieżką nad jeziorem. Mac i

Brian szli kilka metrów za nią, doskonale widoczni, a Tobi podskakiwał obok. – Ale nie chcę na to
liczyć. Zadzwoń, jak tylko się czegoś dowiesz.

– Coś nowego? – spytała Eve, kiedy odłożył słuchawkę.
– Popiół wulkaniczny, pochodzenie niewiadome. – Odwrócił się do niej. – Nic o Trevorze.
– Cholera!’ – Stanęła obok niego przyoknie. – Jaki jest pożytek z tej całej technologii, skoro

nie można znaleźć informacji, których się potrzebuje?

– Trevor wydał mi się bardzo sprytny. Mógł nie być nigdy karany.
– Tak, jest sprytny. Ale przy nas powinęła mu się noga, więc skoro zrobił jeden błąd, mógł

popełnić też inne. – Zmarszczyła brwi. – A w dzisiejszych czasach nikt nie jest samotną wyspą. Co
z jego odciskami palców? Nawet jeżeli nie był karany, to musiał chodzić do szkoły, zrobić prawo
jazdy, cokolwiek...

– Sprawdzamy to wszystko. – Joe objął Eve w pasie i patrzył, jak Jane siada na

przewróconym pniu nad jeziorem. – To tylko kwestia czasu.

Powinienem się ukryć, pomyślał Aldo. Był środek dnia i w okolicy mogło być więcej

policjantów, niż tylko tych dwóch, którzy szli za dziewczyną. Pieprzyć to. Wkrótce się schowa, ale
teraz chce napawać się tą chwilą. Po raz pierwszy może przyjrzeć się jej dokładnie.

Przypatrywał się chciwie, jak dziewczyna siada na pniu nad jeziorem. Wydawała się nie

czuć strachu i była naprawdę wspaniała. Tak pewna siebie, swojej młodości i siły. Młodzi zawsze
myślą, że są nieśmiertelni, ale ona powinna wiedzieć lepiej. Czy ona nic nie pamięta?

Musi pamiętać. Po prostu jak zwykle demonstruje swoją arogancję. Nie przyzna się do lęku,

uznałaby to za porażkę.

Ale już niedługo. Popatrzy mu w oczy, a on zobaczy jej przerażenie.

To tylko kwestia czasu. Czy on tam gdzieś jest?
Jane wpatrywała się w las po drugiej stronie jeziora.
Nic nie widziała, ale czuła... coś. Dziwnie było myśleć o mężczyźnie, który polował na

ciebie, chciał cię zabić tylko dlatego, że nie podoba mu się twoja twarz. To było chore i ona

powinna bardziej się bać.

Ale czuła coś więcej niż tylko lęk. Była ciekawa, podekscytowana i zła. Gra w zwierzynę i

myśliwego intrygowała ją. Co by zrobił, gdyby to ona stała się prześladowcą? Gdyby role się
odwróciły?

Nie żeby miała coś takiego zrobić, pomyślała z żalem. Eve i Joe byliby przerażeni, a nie

chciała ich martwić. Eve już wystarczająco się o nią bała po rozmowie ostatniej nocy. Rozumiała
Jane lepiej niż ktokolwiek na świecie, ale mimo, że powiedziała, że nie może jej osądzać, i tak
bardzo się martwiła. Nie, nie może celowo przysparzać jej więcej kłopotów.

Ale „celowo” było tu kluczowym słowem. To nie będzie jej wina, jeżeli zostanie wciągnięta

w zawieruchę rozpętaną przez Aldo. I nie można oczekiwać, że nie będzie się bronić, prawda?

Podniosła kamyk i rzuciła nim w wodę. Widziałeś to? Patrzysz na mnie, Aldo?
Tak, patrzył. Czuła to. Był niedaleko i zbliżał się jeszcze bardziej. Wkrótce dojdzie do

konfrontacji.

To tylko kwestia czasu.

– Mamy raport o Marku Trevorze – powiedziała Christy, kiedy zadzwoniła wieczorem. –

Interpol nam przesłał.

Joe dał znać Eve, żeby podniosła drugą słuchawkę. – Był karany?
– Niezupełnie.
– Jak to, niezupełnie? Albo był notowany, albo nie.
– Jest na ich czarnej liście z powodu wyczynów w kasynie w Monte Carlo. Wśród wielu

talentów ma też doskonałą umiejętność rozdawania kart. Wyczyścił sejfy paru kasyn na Riwierze,
zanim zorientowali się, co jest grane, i zabronili mu wstępu. Ponieważ rozdawanie kart to talent, nie
przestępstwo, nie mogli go aresztować, ale tamtejsza policja postanowiła mieć na niego oko. Były
duże szanse, że któreś z kasyn będzie chciało się go pozbyć.

– Żadnych innych oskarżeń?
– Na razie nic więcej nie znaleźliśmy. Ale musiał mieć fałszywe dokumenty, kiedy

podróżował z kraju do kraju. W Monte Carlo używał imienia Hugh Trent.

– Podawał się za obywatela brytyjskiego?
– Nie, Angole nie wierzą, że nie byliby w stanie znaleźć jakichś danych o swoim obywatelu.

Są bardzo urażeni, bo odebrali to jako zakwestionowanie ich profesjonalizmu.

– Miał brytyjski akcent.
– W kasynie w Monte Carlo myśleli, że jest Francuzem, w Niemczech – że Niemcem.

Najwyraźniej mówi biegle paroma językami. Każdy raport zaznacza, że Trevor wydaje się dobrze
wykształcony, obyty i szczwany jak lis.

– I nigdy nie uciekał się do przemocy?
– Tego nie powiedziałam. Kiedy kasyno w Zurychu poszukiwało go, żeby odzyskać choć

część swoich pieniędzy, natrafili na jeden z jego kontaktów, Jacka Comella. On powiedział, że
walczył z Trevorem, kiedy tamten był najemnikiem w Kolumbii. To było ponad dziesięć lat temu i
Trevor był jeszcze prawie dzieckiem, ale podobno był już nie złym sukinsynem.

– I wciąż może taki być. Wojsko to świetna szkoła.
– Sam wiesz najlepiej, należałeś do SEALS* [Navy Seals – Komando Foki, amerykańska

elitarna formacja komandosów], prawda?

– Tak. – Joe zamilkł na chwilę. – I, dzieciak czy nie, równie dobrze mogła go wciągnąć

ciemna strona mocy.

– Ciemna strona? Mówisz jak bohater „Gwiezdnych wojen”.
– Naprawdę? Uderzyło mnie to sformułowanie, kiedy pierwszy raz je usłyszałem. Przemoc

może być uzależniająca, jeżeli szybko się od niej nie uwolnisz.

– Może on się uwolnił. Karty to rozrywka umysłowa.
– Ale bardzo niebezpieczna, jeżeli robisz to na taką skalę jak Trevor. To jak chodzenie po

linie. Seryjni zabójcy też żyją ryzykiem. Czy dowiedzieli się od Comella czegokolwiek o osobistym
życiu Trevora?

– Niewiele. Comell powiedział, że Trevor byt cichy i nigdy o sobie nie mówił. Zawsze tylko

czytał albo bawił się kostką Rubika, w tego rodzaju zabawach był mistrzem. Ale raz wspomniał
wizytę w Johannesburgu.

– W końcu coś konkretnego. Interpol to sprawdził?
– Nie, nie było żadnego powodu. Trevor nie popełnił żadnego przestępstwa, a poza tym i tak

zniknął im z pola widzenia. Mieli wystarczająco dużo roboty bez dodatkowych problemów.

– A teraz wrócił w pole widzenia z chęcią zemsty.
– I przyślą agentów, ale to może nie nastąpić zbyt szybko.
Wyślę ci kopię faksu, który dostałam ze Scotland Yardu, i dam ci znać, jeżeli dowiem się

czegoś więcej. – Christy rozłączyła się. – To niewiele. – Eve odłożyła słuchawkę. – Nawet nie
wiedzą, jakiej jest narodowości.

– To i tak więcej, niż wiedzieliśmy przedtem.
– Wiedzieliśmy, że jest sprytny, podejrzany i wyszkolony, żeby zabijać. Nie napawa mnie to

otuchą.

Dzwonek telefonu obwieścił nadejście faksu.
– Pozwolimy Jane poczytać o przeszłości pana Trevora? – spytał Joe.
– Oczywiście. Powiemy jej wszystko, żeby tylko przestała się z nim utożsamiać. Bycie

najemnikiem to nic chlubnego. – Eve podeszła do faksu i podniosła dwie strony. – Poza tym będzie
nam miała za złe, jeżeli spróbujemy cokolwiek przed nią ukrywać. Nie winię jej, ja też bym miała.

Joe skinął głową.
– Jesteście do siebie bardzo podobne – uśmiechnął się. – Ale wcale nie jestem pewien, czy

od razu go za to potępi.

– Dlaczego?
– Bo ja nie potępiłem. – Otworzył drzwi. – A do mnie też jest bardzo podobna.

Światła w domu zgasły.
Wkrótce będzie spała, pomyślał Aldo. Będzie leżała bezbronna w łóżku, nie zdając sobie

sprawy, jak bardzo blisko on jest. Może uda mu się wspiąć do jej okna i...

Nie, co prawda mógłby wtedy ją zabić, ale nie tak jak powinien.
Nie dla niej szybka, łaskawa śmierć. Nawet jej sobowtóry załatwił z odpowiednią oprawą i

nie zamierzał pozbawiać się tej przyjemności przy prawdziwej Cirze.

Więc musi patrzeć i czekać?
Nie, nie wytrzyma tego. Nie tym razem. Nie z nią.
Więc znajdź sposób na zwabienie jej do siebie i połóż kres czekaniu. Niech klęczy, jak

tamte kobiety. Uległość jest jej nienawistna i będzie najlepszą zemstą.

Tak, to właśnie musi zrobić. Sprawić, że sama do niego przyjdzie.

– Musisz pójść tędy. Nie bądź głupia. – Jego głos odbijał się od ścian, kiedy biegła wzdłuż

tunelu.

Czyj głos? – zastanawiała się półprzytomnie. A tak, mężczyzny, który wyszedł z dymu i stał

w rozwidleniu tunelu. Ale nie znała go...

Nie, to nieprawda. Jane go nie znała, ale ona tak. Antoniusz.
Jego imię pojawiło się znikąd i przyniosło ze sobą wszystkie wspomnienia, smutek i złość.
– Byłabym głupia, gdybym znowu ci zaufała. Nie powtórzę tego błędu. Wiem, czego

chcesz.

– Tak, chcę tego. Ale pragnę też utrzymać cię przy życiu. Nie czas teraz na kłótnie.
Przynajmniej był szczery.
Albo sprytny. Antoniusz zawsze był sprytny. To właśnie ta cecha przyciągnęła ją do niego.

Sprytny, samowystarczalny i bezlitosny. Ale ona była taka sama, więc świetnie się zgadzali.

Dopóki nie zwrócił się przeciwko niej.
– Jak myślisz, dlaczego poszedłem za tobą? – W jego głosie słychać było złość. – Ja znam

drogę. Mogłem zostawić cię, żebyś umarła.

– Albo patrzeć, jak błąkam się po tej jaskini, a potem powiedzieć, że pokażesz mi drogę do

wyjścia, jeżeli dam ci to, czego chcesz. Myślisz, że nie wiem, że zawsze wykorzystujesz każdą
sytuację, Antoniuszu?

– Oczywiście, że tak, bo jesteśmy bardzo do siebie podobni. To dlatego wybrałaś mnie na

kochanka. Nie ufałaś mi, ale mnie znałaś. Spojrzałaś na mnie i to było jak patrzenie w lustro.
Widziałaś każdą bliznę i czułaś tę samą nienawiść i głód, które powodują tobą.

– Ja bym cię nigdy nie zdradziła.
– Popełniłem błąd. Zbyt długo byłem biedny. Nie zdawałem sobie sprawy, że jesteś

ważniejsza niż...

– Kłamca!
Gorąco. Robiło się coraz goręcej i czuła, jak jej płuca stają się ciasne i obolałe.
– Tak, jestem kłamcą i oszustem i byłem złodziejem. Ale teraz nie kłamię. pozwól sobie

pomóc.

– Odejdź. Sama sobie pomogę, tak jak zawsze.
– Więc umieraj, do diabła z tobą! – Jego głos był ostry. – Ale umrzesz samotna, a ja będę

żył i stanę się bogaty jak Krezus, a ziemia będzie drżała na skinienie mojej dłoni. Co mnie to
obchodzi, jeżeli spłoniesz, Cira?

– Nie prosiłam cię, żebyś troszczył się o mnie, kiedy ...
Ale już go nie było. Jego cień zniknął w wejściu do tunelu. Sama.
Otrząśnij się z tęsknoty za nim. Zawsze była sama i nic się nie zmieniło. Miała rację, że

polegała tylko na sobie. Już raz ją zdradził i było jasne, że jest tak zachłanny jak zawsze. Nawet
jeżeli zna drogę do wyjścia, może na końcu tunelu oddać ją Juliuszowi.

Ale on chciał żyć i nie poszedł za nią w głąb tunelu. Wybrał ścieżkę na lewo. jeżeli on

rzeczywiście zna drogę do wyjścia, byłaby głupia, gdyby przez własny upór szła dalej w tym
kierunku. Sama nie ma pojęcia, jak się stąd wydostać, więc po prostu pójdzie za nim. On nie musi
wiedzieć, że ona idzie z tyłu, wykorzysta go tak, jak on wykorzystał ją.

Odwróciła się i wróciła do rozwidlenia tunelu. Ziemia zaczynała robić się gorąca pod jej

stopami, a kamienie po jej prawej stronie żarzyły się czerwonym blaskiem. Przyspieszyła kroku,
czując ogarniającą ją panikę.

Nie zostało jej wiele czasu...

Jane otworzyła oczy, ciężko dysząc. Gorąco. Nie może oddychać.
Nie, to odczucia Ciry.
Jane nie była w tunelu. Spała w łóżku, w domu. Leżała przez chwilę nieruchomo i wzięła

kilka głębokich wdechów. Kiedy jej serce się uspokoiło, powoli usiadła. Powinna już przyzwyczaić
się do tych objawów, ale wciąż były dla niej zaskakujące i przerażające. Ale tym razem sen nie był
tak straszny, jak zwykle. Czuła panikę, ale też nadzieję. Cira myślała, że znalazła sposób, jak
obrócić tę sytuację na swoją korzyść. Zawsze czuła się lepiej, jeżeli mogła działać.

Ale jak Jane może być tego tak pewna? Może powtarzała słowa Antoniusza, a Cira była jej

lustrzanym odbiciem? Dziwne, że znała imię Ciry, choć nie wiedziała skąd. A może Cira była
rodzajem manifestacji rozszczepionej osobowości?

Nie, nie przyjmie takiego wytłumaczenia. Nie jest wariatką i nie biega jej po głowie żadne

alter ego. Po prostu ma dziwaczne sny, które nic złego jej nie robią. A Cira wydała jej się
fascynująca. Każdy sen był jak przewracanie kolejnych kartek książki i odkrywanie czegoś nowego.
A jeżeli opowieść robiła się czasem zbyt ekscytująca i Jane budziła się śmiertelnie przerażona, to
cóż, ryzyko było wliczone w koszty.

Przynajmniej tym razem nie krzyczała, bo Eve i Joe już by do niej biegli. Podniosła się i

poczłapała do łazienki po wodę. Zerknęła na budzik na nocnej szafce. Była prawie trzecia rano i za
kilka godzin Eve będzie musiała wstać i zabrać się do pracy. Naprawdę nie potrzebuje zrywać się w
środku nocy i przychodzić tutaj, żeby ją pocieszać, pomyślała, idąc do łazienki. Weźmie szklankę
wody, pójdzie do salonu i przytuli się do Tobiego na kanapie, aż poczuje się wystarczająco senna,
żeby wrócić do łóżka.

Nagle zamarła. Coś było nie tak.
Odwróciła się, żeby popatrzeć na psie legowisko przy swoim łóżku.
– Tobi?

Rozdział 6

Czerwona obroża Tobiego leżała na górnym stopniu schodów prowadzących na ganek. Jane

powoli uklękła, żeby ją podnieść i zauważyła przyczepiony kawałek papieru.

Kiedy się prostowała, usłyszała wycie. Ogarnęła ją panika.
– Tobi! Tobi, chodź tutaj! – zawołała.
Znowu wycie. Daleko, po drugiej stronie jeziora. Zaczęła schodzić, ale zatrzymała się.
Ktoś wabi ją w pułapkę, to oczywiste. Powinna zawołać Joego i Eve.
Powoli rozwinęła wiadomość znalezioną przy obroży. Przyjdź sama, a pies będzie tył.
Wniosek był prosty. Jeżeli nie przyjdzie sama, Tobi zginie.
Jeżeli zawoła policjantów z radiowozu albo Joego i Eve i każe im przeszukać las, jej Tobi

nie przeżyje nocy. Na myśl o tym przeszedł ją dreszcz.

– Wszystko w porządku, panno MacGuire?
Podniosła wzrok i ujrzała zbliżającego się od strony radiowozu Maca Gunthera.
Nie, nic nie jest w porządku! – chciała krzyknąć. Tobi... Ukryła rękę z obrożą, za plecami i

zmusiła się do uśmiechu.

– Tak, Mac, wyszłam zaczerpnąć świeżego powietrza. Nie mogłam spać.
– Nie dziwię ci się – Gunther uśmiechnął się ze współczuciem.
– Ale następnym razem uprzedź. Przestraszyłaś nas.
– Przepraszam, nie pomyślałam. – Jane odwróciła się i zaczęła wchodzić na górę. – Wracam

do łóżka. Dobranoc.

– Dobranoc.
Otwierając drzwi, patrzyła, jak Mac odwraca się i idzie powoli do radiowozu. Musi chwilę

odczekać, zanim spróbuje się wymknąć.

Zamykając drzwi, znowu usłyszała wycie Tobiego.
– Nie – wyszeptała, zaciskając z bólu powieki. – Ty cholerny sukinsynu, przestań! Już idę.
Wycie przecięło ciszę nocną jak nóż. Bartlett podskoczył.
– Jezu, co to, do diabła, było?! Wilk?
Trevor zaklął.
– Skurwiel! Ma jej psa.
– Co?
– Założę się, że to jej pies, Tobi. Jestem już tutaj trzy noce i nigdy wcześniej nie słyszałem,

żeby ten pies wył. – To nie znaczy jeszcze... Dokąd idziesz?

– Idę za dźwiękiem – powiedział Trevor krótko, znikając w zaroślach. – Ona zrobi

dokładnie to samo. – Mam pójść z tobą?

– Do diabła, nie! Wracaj do samochodu i czekaj na mój telefon.
W lesie robisz za dużo hałasu. Jeżeli Aldo usłyszy, jak się przedzierasz przez krzaki, zabije

psa, a wtedy Jane MacGuire zabije nas obu. Ona kocha tego zwierzaka.

Tobi znowu zawył.
– To może być przełom – zawołał za nim Bartlett. – Jeżeli dotrzesz do psa przed

dziewczyną, może uda ci się upolować Alda.

– Wiem o tym. – A jeżeli nie dotrze tam na czas, Jane MacGuire zostanie albo

zamordowana, albo uwięziona jako zakładnik. Przełom! Nie takiego scenariusza by sobie życzył,
gdyby miał jakiś wybór.

Cóż, szans było mało i od początku tej makabrycznej szarady zdarzały się rzadko. Będzie

musiał przyjąć to rozdanie. Nie myśl o dziewczynie. Zapomnij o niej. Nie był tak blisko Alda od
czasu wydarzeń w Brighton. Myśl tylko o tym, co mu zrobisz, jak wpadnie w twoje ręce.

Pies znowu zawył.
Była blisko.
Ostatni raz, gdy Tobi zawył, dźwięk dochodził z niewielkiej odległości.
Zatrzymała się na ścieżce i zamknęła oczy, czekając, aż znowu zawyje.
Jeżeli uda jej się go zlokalizować, nie będzie już taka bezbronna.
Zna te lasy doskonale, biegała po nich i bawiła się z Tobim od lat. Gdy tylko namierzy psa,

będzie mogła wyobrazić sobie to miejsce i znajdzie sposób, by się tam dostać, nie wpadając w
pułapkę zastawioną przez Alda.

– Dalej, Tobi – wyszeptała – powiedz mi, gdzie jesteś.
Pies znowu zawył.
Co najmniej sto metrów stąd na południe. Skoncentruj się. Nie myśl o tym, co robi Aldo,

żeby pies wył. Najważniejsze, że Tobi żyje. I musisz utrzymać go przy życiu. Sto metrów na
południe, tam jest tylko polana otoczona sosnami.

Gdzie łatwiej przywiązać psa niż na otwartej polanie? Żeby do niego dotrzeć, będzie

musiała przedrzeć się przez pas drzew, a tam będzie czekał Aldo. Na tę myśl bezwiednie zacisnęła
dłoń na trzonku noża, który zabrała z kuchni. Czy odważy się go użyć? Wstrząsnęła się na myśl o
dźgnięciu kogoś nożem.

Temu draniowi nawet nie zadrżałaby ręka. Zabijał już wcześniej, a teraz chciał zabić ją.
I skrzywdził Tobiego.
Do diabła, tak, użyje noża, jeżeli będzie musiała.
No dobrze, czy jest jakaś inna droga, którą może dotrzeć do Alda?
Chyba że okrąży go i wejdzie do jeziora w jedynym miejscu, gdzie sosny są przerzedzone.

Będzie mogła dostrzec ewentualnego napastnika i, jeżeli będzie ostrożna, on nie zobaczy jej, jak
będzie Wspinała się po zboczu.

Czy jest inna droga? Tobi znowu zawył.
Nawet jeżeli było inne wyjście, ona nie ma czasu, by go szukać.
Musi uratować Tobiego.
Podeszła szybko nad brzeg jeziora, zdjęła buty i powoli weszła do zimnej wody.
– Jane!
Eve usiadła gwałtownie na łóżku, serce biło jej jak oszalałe. Joe otworzył oczy, w pełni

przytomny, jak zawsze po obudzeniu. – Co się stało?

– Jane.
– Miała następny koszmar? Słyszałaś coś?
– Nie, nic nie słyszałam, chyba nic. – Eve odrzuciła na bok kołdrę. – Idę do niej zajrzeć.
– Nie słyszałem, żeby wołała – powiedział Joe i przechylił głowę nasłuchując. – Idź,

sprawdzić. – Postawił stopy na podłodze. – Szybko.

Ale Eve już pędziła korytarzem. Puste łóżko.
Nie ma Jane.
Pobiegła do łazienki.
– Jane!
Zobaczyła tylko rzucony na podłogę szlafrok.
– Nie ma jej? – Joe przybiegł za Eve. Zdążył włożyć dżinsy i właśnie wciągnął sweter.
Przytaknęła.
– Dopadł ją. Po prostu tu wszedł i ją dopadł.
– Nie sądzę. Musiałby być idiotą, żeby próbować przejść koło Maca i Briana. Ubierz się,

spotkamy się przed domem.

Eve nie protestowała.
– Dokąd idziesz? – spytała.
– Do radiowozu. Mogli ją widzieć – Joe ruszył korytarzem – albo Tobiego.
– Tobiego?
– Nie słyszałem, żeby Jane go wołała, ale wydaje mi się, że słyszałem jego wycie.

Eve poczuła, jak oblewa ją zimny pot. – O Boże!
– Może mi się tylko wydawało. – Joe otworzył drzwi na ganek.
– Tobi nieczęsto...
I wtedy usłyszeli wycie.

Pies był przywiązany na skraju polany. Miał związane wszystkie łapy, a lewa tylna noga

krwawiła w paru miejscach.

Trevor zaklął pod nosem. Chryste, nienawidził tych sukinsynów, którzy polowali na

najsłabszych. Zwierzęta i dzieci powinny znajdować się poza zasięgiem okrucieństwa świata.

Tak, pewnie. W tej grze nikt nie był traktowany ulgowo, powinien już o tym wiedzieć.

Stłum gniew. Gdzie jest Aldo?

Musi być gdzieś blisko Tobiego, żeby zmuszać to biedne stworzenie do wycia.
Trevor poprawił ostrość w lornetce i obserwował pobliskie drzewa.
Nic.
Przeniósł wzrok na lewo.
Nic...
Może.
Tak!
Niewyraźny cień, ale to na pewno sylwetka człowieka. Aldo.
Ruszył cicho przed siebie.

Zimny wiatr owiał mokre ubranie Jane, ale prawie tego nie zauważyła. Skradała się przez

przerzedzone drzewa w stronę polany. Bądź ostrożna. Pełnia księżyca, która pozwalała jej tak
dobrze widzieć, sprawiała, że sama była widoczna jak na dłoni. Dotychczas pamięć służyła jej
doskonale. Polana powinna być na wprost przed nią...

I wtedy go zobaczyła. Tobi!
Łzy popłynęły jej po policzkach, kiedy zauważyła krwawiącą łapę psa.
Skrzywdził go. Ten drań go skrzywdził. I zamierzał to zrobić ponownie.
Ktoś szedł przez polanę. Było zbyt ciemno, żeby powiedzieć coś więcej o jego wyglądzie

ponad to, że był silny i dobrze zbudowany, średniego wzrostu i miał włosy do ramion; które mogły
być blond.

Ale bardzo wyraźnie widać było błyskające ostrze noża w jego ręku. Opadł na kolana obok

Tobiego.

– Nie!
Jane nawet nie zdawała sobie sprawy, że rzuciła się w jego stronę, dopóki prawie do niego

nie dobiegła.

– Nie dotykaj go! – krzyknęła.
Odwrócił się w jej stronę.
– Jesteś – usłyszała nutę triumfu w jego głosie. – Wiedziałem, że...
Wrzasnął, kiedy wbiła mu nóż w ramię.
– Suko!
Jego własny nóż wystrzelił do góry.
Poczuła rękę zaciskającą się na ramieniu i ktoś stojący za jej plecami odsunął ją gwałtownie

od niosącego śmierć ostrza. – Na litość boską, wynoś się stąd! Ale już!

Trevor?
Trzask w zaroślach. Głosy. Snopy światła z latarek, przecinające gęstwinę drzew

otaczających polanę.

Aldo zaklął i skoczył na równe nogi.
– Dziwko, powiedziałem ci, żebyś przyszła sama! Myślałaś, że go nie zabiję? – Zamachnął

się nożem na Tobiego.

– Nie! – Rzuciła się naprzód, ale ubiegł ją Trevor. Przewrócił Alda na ziemię i przeturlał się

z nim parę metrów, żeby chronić psa. – Przestańcie! Odłożyć broń! – usłyszeli głos Joego, który

wybiegł z lasu prosto na nich.

Aldo przeklinał, próbując uwolnić się spod ciężaru ciała Trevora. W następnej chwili był już

na nogach i pędził w stronę drzew.

– Jesteś cała, Jane? – spytał Joe, a kiedy przytaknęła, powiedział: – Eve i Gunther zaraz tutaj

będą. Nie ruszaj się z miejsca, Trevor! – zawołał i pobiegł za Aldem, a za nim czterech policjantów
z bronią gotową do strzału.

Jane opadła na kolana, patrząc przerażona na Tobiego. Z ulgą stwierdziła, że nóż Alda nie

dosięgnął psa.

– Już dobrze, piesku, wszystko będzie dobrze. Podczołgała się do niego i zaczęła przecinać

szmatę, zasłaniającą mu oczy. – Już nikt nigdy cię nie skrzywdzi.

– Nie powinnaś była rzucać się na Alda – powiedział ze złością Trevor, podnosząc się na

nogi. – Dlaczego, do cholery, nie poczekałaś jeszcze paru minut? Dopadłbym go.

– Zraniłby Tobiego. – Jane unikała jego wzroku. – Nikt nie będzie krzywdził mojego psa.
Ale ktoś go jednak skrzywdził, pomyślała, z rozpaczą patrząc na ranną łapę zwierzęcia.

Cięcia wydawały się płytkie, ale jedno wciąż krwawiło.

– Daj mi coś, żebym owinęła jego nogę, moje ubranie jest kompletnie mokre.
– Nie mam czasu na pierwszą pomoc weterynaryjną, muszę stąd zniknąć, zanim wróci

Quinn – odparł Trevor. – Nie zamierzam skończyć w więzieniu, zwłaszcza gdy Aldo jest na
wolności.

– Najpierw dasz mi coś do owinięcia łapy Tobiego. – Jane spojrzała mu prosto w oczy. –

Zdejmij sweter.

Popatrzył na nią z niedowierzaniem, a potem zaczął się śmiać.
– Wyglądasz, jakbyś zaraz miała zamarznąć. Ty sama bardziej potrzebujesz tego swetra niż

on. – Ściągnął sweter przez głowę i rzucił jej. – Jeszcze coś?

– Nie. – odwróciła się z powrotem do Tobiego. – Jeżeli pójdziesz na południe, przez

wzgórze, znajdziesz wejście do rury odpływowej, która zaprowadzi cię do autostrady. Powiem im,
że poszedłeś na północ. Może zyskasz trochę na czasie i zdążysz uciec. – Ciasno obwinęła nogę psa
rękawem swetra. – Idź!

– Już idę. – Zatrzymał się w półobrocie. – Mogę spytać, dlaczego mi pomagasz?
– Ja też nie chcę, żebyś poszedł do więzienia. – Pogłaskała psa po głowie. – Nie mogę być

pewna, że Joe złapie Alda, nikomu innemu to się nie udało przez te wszystkie lata. Jeżeli Aldo
ucieknie, chcę, żeby szukali go wszyscy. Możesz być dokładnie taki, jak podejrzewa Eve, ale na
pewno chcesz złapać Alda. Widziałam to dzisiaj wyraźnie. I masz informacje ...

Tobi odwrócił głowę i polizał ją po ręku. – Biedny piesek...
Podniosła wzrok na Trevora i dodała gwałtownie:
– Złapię go. Nie skrzywdzi już nigdy żadnego zwierzęcia ani kobiety. A teraz wynoś się

stąd, żebyś mógł pomóc mi tego dokonać.

Trevor uśmiechnął się i powoli pokiwał głową.
– Zawsze do usług – rzucił i pobiegł we wskazanym kierunku.
Cały czas słyszała trzask łamanych gałęzi, to Joe i pozostali policjanci przedzierali się przez

las. Może uda im się złapać Alda. O Boże, tak bardzo tego pragnęła! Każdy, kto znęca się nad
bezbronnym zwierzęciem, musi być skończonym potworem. Gdzieś w głębi duszy zawsze
wiedziała, że Aldo jest podły, ale dopiero jego okrucieństwo wobec psa uświadomiło jej, jak
bardzo.

– Pozwól mi to obejrzeć.
Jane odwróciła głowę i zobaczyła stojącą parę kroków od niej Eve. – Ten sukinsyn nie

przeciął tętnicy. Myślę, że Tobiemu nic się nie stało.

– Nie wiedziałam, czy tobie coś się nie stało. – Eve zwróciła się do nadbiegającego

Gunthera. – Wszystko w porządku, Mac. Idź do Joego i reszty.

Skinął głową i pobiegł w głąb lasu.
Uklęknęła obok Jane i przyjrzała się łapie psa.
– Kiedy zobaczyłam, jak on unosi ten nóż, o mało nie dostałam zawału. A potem, sama

miałam ochotę udusić cię własnymi rękami. – Jej dłonie drżały, kiedy wiązała ciaśniej kompres. –
Dlaczego, do cholery, nic nam nie powiedziałaś? Nigdy więcej nie okłamuj nas w ten sposób.

– Powiedział, że zabije Tobiego. To jest mój pies. Byłam głupia, powinnam była trzymać go

w domu. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że on może wykorzystać psa. To moja wina. Ja jestem za
Tobiego odpowiedzialna.

– A my jesteśmy odpowiedzialni za ciebie. Jak myślisz, jak byśmy się czuli, gdyby cię

zabił?

– Pewnie okropnie. – Jane spojrzała Eve prosto w oczy. – Ale ty zrobiłabyś dokładnie to

samo.

Eve pierwsza odwróciła wzrok.
– Może. To Trevor rzucił się na Alda? Było dosyć ciemno, ale wydaje mi się, że go

rozpoznałam.

Jane zamarła.
– A Joe?
– Pewnie też. I musiał zdać sobie sprawę, że Trevor stanął w twojej obronie.
– Uratował Tobiego.
– Ale potem uciekł.
– Wiedział, że Joe wciąż chce go aresztować.
– Bo powinien.
– Trevor uratował Tobiego – powtórzyła Jane. – I bardziej nam się przyda na wolności.
– A ty skąd to wiesz?
– On chce złapać Alda. – Jane pogłaskała psa po głowie. – I nie obchodzi mnie, że

sfałszował dokumenty, podawał się za oficera policji i mówił te wszystkie kłamstwa. Jeżeli potrafi
znaleźć Alda, tylko to się liczy.

– To może być bez znaczenia, jeżeli Joe złapie Alda dziś w nocy.
– Nie sądzę, żeby mu się udało.
– Dlaczego?
Jane wzruszyła ramionami.
– To tylko przeczucie. Nie wydaje mi się, żeby nadszedł jego czas.
– Mam nadzieję, że się mylisz.
– Ja też.
– Gdzie Trevor? – Joe szedł szybko w ich stronę, z ponurą miną.
– Dokąd ten sukinsyn poszedł?
– Aldo? – spytała Eve.
– Zgubiliśmy go na chwilę, a on miał motorówkę przycumowaną na brzegu między

drzewami. Rozesłałem wszędzie komunikaty, może uda się go jeszcze zgarnąć. – Spojrzał na
Tobiego. – Jak on się czuje?

– Musimy jak najszybciej zawieźć go do weterynarza, ale myślę, że nic mu nie będzie.
Joe odwrócił się z powrotem do Jane. – Którędy poszedł Trevor?
Zawahała się. Nie zdawała sobie sprawy, jak trudno jej będzie okłamać Joego.
– Na północ.
Czuła na sobie przerażone spojrzenie Eve. No tak, musiała widzieć, że Trevor skierował się

w stronę rury odpływowej. Spojrzała Eve prosto w oczy.

– Na północ – powtórzyła.
Czekała.
Eve milczała przez chwilę, a potem spojrzała na psa i powiedziała:
– Będę potrzebowała kogoś do pomocy, żeby zanieść Tobiego do samochodu. Zawiozę go

do weterynarza.

Jane poczuła jednocześnie i ulgę, i wyrzuty sumienia. Nie dość, że okłamała kogoś, kogo

kochała, to jeszcze wciągnęła Eve do spisku.

– Powiem Macowi, żeby się tym zajął – Joe odwrócił się. – Będę zajęty.
– Będę zajęty.

Poszedł szybko w stronę policjantów stojących na skraju polany. – Dziękuję – wyszeptała

Jane.

– Nie dziękuj mi. – Eve spojrzała na nią chłodno. – Zrobiłam to, bo przyznaję ci rację, a nie

chcę stawiać Joego w niezręcznej sytuacji i prosić go, żeby kłamał. – Spojrzała przez ramię na
Joego i uśmiechnęła się – Chyba gra nie była warta świeczki, podzielił ludzi i część z nich wysyła
na południe. Powinnaś była wiedzieć, że Joe jest bystry i przejrzy twoje kłamstwo. Czeka nas
składanie wyjaśnień.

Jane westchnęła z rezygnacją, patrząc, jak Joe, energiczny i stanowczy jak zawsze, wskazuje

na południe.

– Trudno, zrobiłam co w mojej mocy. Od tej pory Trevor jest zdany wyłącznie na siebie.
– Jestem przekonana, że nie oczekuje niczyjej pomocy.
– Nie zrobiłam tego dla niego, tylko dla siebie. Może mi być potrzebny.
– Nie mów nic. Wiem, że jesteś zła z powodu Tobiego, ale zostaw Alda Joemu i ludziom z

policji. Ciebie to już nie dotyczy, Jane.

– Powiedz to Aldowi, on tak nie uważa. I ja też wiem, że to nieprawda. Muszę tylko

poczekać, aż Aldo znowu się pojawi.

– Znowu?
– Wróci. On zawsze wraca. Dopóki jedno z nas nie zginie.
– Skąd możesz to wiedzieć? Dzisiejsze niepowodzenie mogło go odstraszyć.
Dlaczego jestem taka pewna? – zastanawiała się Jane. A jednak nie miała cienia

wątpliwości.

Krąg. Bez wyjścia, bez ucieczki, powtarzający się bez końca. Ale nie może tego powiedzieć

Eve. Dlaczego ona miałaby zrozumieć, skoro Jane nie potrafi?

– Przeczucie. – Wytłumaczenie tak samo prawdziwe jak każde inne. Zmieniła temat. –

Widziałam jego twarz. Niezbyt wyraźnie i tylko przez chwilę, ale będę w stanie dać Joemu szkic.

– To dobrze. Ale on wolałby dopaść Trevora. – Eve podniosła głowę. – Idzie Mac z noszami

dla Tobiego. Będę szczęśliwa, jak oboje znajdziecie się wreszcie w domu.

Krwawił.
Aldo czuł, jak krew spływa mu po ramieniu, ale nie mógł się zatrzymać, żeby ją zatamować.

Musiał dopłynąć do brzegu, gdzie zaparkował samochód, i zniknąć stąd, zanim Quinn go dopadnie.
I tak nic go nie bolało, był zbyt wściekły i zawiedziony, żeby odczuwać ból.

Suka. Zatopiła zęby w jego ciele i patrzyła, jak ucieka, niczym lis przed nagonką. Nie mógł

nawet ukarać jej, zabijając psa.

Wszystko przez Trevora.
Trevor, który wpadł między nich i wszystko zepsuł. Trevor, który zasłonił Cirę i

uniemożliwił mu ukaranie tej dziwki.

Dziwka. Tak, właśnie tym była. Udało jej się omotać Trevora i był teraz takim samym jej

niewolnikiem jak pozostali. Gdyby było inaczej, dlaczego próbowałby ocalić jej psa, skoro miał
Alda na muszce?

Suka. Dziwka. Pewnie teraz śmiała się z niego.
Ale już niedługo, Ciro. Prawie cię dopadłem. W cale nie jesteś takim trudnym celem.
Następnym razem.

– Ruszaj! – zawołał Trevor do Bartletta, wskakując do samochodu. – Wynośmy się stąd.
– Z twojego zachowania wnioskuję, że ktoś nas goni. – Bartlett nacisnął pedał gazu i

wyjechał na autostradę. – Aldo? – Quinn i policja. – Trevor zerknął w boczne lusterko. – Nikogo
nie widać – mruknął. – Może rzeczywiście skierowała go na fałszywy trop.

– Dziewczyna?
Trevor przytaknął.
– Nie byłem do końca pewien, ona nie jest zbyt przewidywalna.
Równie dobrze mogła mi powiedzieć, żebym poszedł w tę stronę, i zorganizować tuzin

czekających na mnie radiowozów.

– Może jest ci wdzięczna za ocalenie psiaka.
Trevor wyszczerzył zęby.
– A może jest wściekła jak diabli i nie zamierza dłużej znosić popisów Alda. To bardziej

prawdopodobne.

– Tak ci powiedziała?
– Mniej więcej.
Dokładnie to mu powiedziała. Każde jej spojrzenie, każde pełne złości słowo było pełne

determinacji.

– Była trochę wkurzona tą sprawą z psem.
– Nie dziwię się jej. Okropny typ, ten Aldo.
– Jesteś mistrzem niedomówień.
– I, jak się okazuje, bardziej skuteczny od ciebie. Taki byłeś pewny, że tym razem go

złapiesz. – Bartlett mrugnął do Trevora szelmowsko. – Ale nie martw się, każdy człowiek ma swoje
Waterloo.

– Zamknij się – burknął Trevor, przymykając oczy – po prostu zabierz mnie stąd. Muszę się

przespać, a potem pomyśleć, co dalej. Jeden krok do przodu, dwa do tyłu. To była cholernie
męcząca noc. – Może nie wszystko stracone, przecież Quinn mógł złapać Alda.

– Jeżeli tak, na pewno dowiemy się o tym z jutrzejszych wiadomości. Do tego czasu

załóżmy, że ten drań jest na wolności. – Jedziemy do domku myśliwskiego?

– To tak samo bezpieczne miejsce jak każde inne. Lepiej, żebyśmy nie zostawali w mieście,

Quinn na pewno roześle za mną listy gończe. – Bez wątpienia. Najlepiej byłoby gdzieś wyjechać.

– Nie mogę. Aldo nie ruszy się z miejsca, dopóki Jane MacGuire jest tutaj. – Zacisnął

ponuro usta. – A to oznacza, że ja też muszę tu zostać.

– Ani śladu żadnego z nich – powiedziała Christy. – Przeczesaliśmy każdy metr twojej

posiadłości i nie było żadnej odpowiedzi na listy gończe.

– Cholera.
– Minęły dopiero dwa dni. Jak się czuje Jane?
– Niewzruszona jak głaz.
– A Tobi?
– Trzeba mu było założyć parę szwów, ale wyjdzie z tego. Leży na swoim posłaniu w

pokoju Jane, bezustannie domaga się drapania po brzuchu i objada indykiem.

– Czy Jane skończyła już szkic twarzy Alda?
– Pójdę ją zapytać. Już wystarczająco długo nad nim pracuje.
– Widziała go w bardzo słabym świetle, na pewno trudno jej dokładnie przypomnieć sobie

jego rysy.

– Wszystko w tej sprawie jest trudne. Jane ma pamięć, która zawstydziłaby słonia.
– Myślisz, że ona usiłuje się wymigać?
– Nie wiem, dlaczego miałaby to robić. Ale co ja mogę wiedzieć? Ostatnio zrobiła parę

rzeczy, które mnie zupełnie skołowały. I nie mów mi znowu, że nastolatki tak mają. Cześć, Christy.
– Joe odłożył słuchawkę.

– Wcale się nie wymiguję – usłyszał głos Jane zza swoich pleców.
Odwrócił się i zobaczył, że stoi w drzwiach ze szkicownikiem w ręku.
– Zabrało ci to cholernie dużo czasu – powiedział krótko.
Przeszła przez ganek i usiadła obok niego na górnym stopniu. – Musiałam być ostrożna. To

zabawne... Kiedy go rysowałam, bardzo dokładnie widziałam jego twarz, wszystkie rysy, tak jakby
stał przede mną. Ale przecież tak naprawdę widziałam go tylko przez parę sekund, więc nie wiem,
dlaczego jestem taka pewna. – Wzruszyła ramionami. – W każdym razie, obawiałam się, że mogę
się pomylić, więc dałam sobie mnóstwo czasu na zastanowienie.

– A teraz jesteś pewna?
Otworzyła szkicownik.

– Aldo.
Kwadratowa twarz, wysokie czoło i rzymski nos. Długie, lekko przerzedzone włosy.

Głęboko osadzone, ciemne oczy, patrzące ze szkicu z bezgraniczną nienawiścią.

– Wiem, że wolisz, kiedy portrety nie oddają konkretnego wyrazu twarzy, nikt nie chodzi po

mieście, wyglądając jak Kuba Rozpruwacz. Ale próbowałam, naprawdę próbowałam. Robiłam ten
szkic trzykrotnie i za każdym razem wychodziło mi to samo. Myślę, że to dlatego, że wiem, że
zawsze, kiedy się spotkamy, tak właśnie będzie wyglądał.

Joe nie odrywał oczu od szkicu.
– I to cię przeraża?
– Czasami.
– Więc dlaczego, do cholery, sama ruszyłaś za nim, zamiast przyjść z tym do mnie? –

Podniósł głowę. Jego spojrzenie było tak twarde jak ton, którym mówił. – I dlaczego skłamałaś mi
o Trevorze?

– Wtedy wydawało mi się to słuszne. – Uśmiechnęła się smutno.
– I na nic się nie przydało. I tak przejrzałeś mnie na wylot.
– Znam ciebie i Eve wystarczająco długo, żeby was przejrzeć. Ale cholernie ciężko było mi

uwierzyć, że mogłybyście tak spiskować przeciwko mnie.

– I to cię zabolało.
– Nawet nie wiesz, jak bardzo.
Położyła mu lekko dłoń na ramieniu.
– Wcale nie spiskowałyśmy przeciwko tobie. To nie była wina Eve.
– Nie musisz jej bronić. Milczenie też bywa opowiedzeniem się po którejś ze stron.
– Nie chciała, żebyś musiał dokonywać wyboru.
– Jestem przyzwyczajony do dokonywania wyborów. To dużo lepsze, niż być postawionym

przed faktem dokonanym. – Spojrzał znowu na szkic. – Wiem, że ty i Eve jesteście sobie bliskie jak
siostry syjamskie, ale myślałem, że nas też coś łączy.

– Oczywiście, że tak. – Głos Jane drżał. – Kiedy zamieszkałam z wami, na początku trudno

mi było przyzwyczaić się do twojej obecności... Nigdy nie znałam mojego ojca, nie miałam brata.
Nigdy przedtem nikomu nie ufałam, tak do końca. Z Eve sprawa była prosta, ona jest taka jak ja.
Ale ty byłeś inny. To zajęło mi trochę czasu, ale zaczęłam... lubić cię. Zrozumiałam, że nigdy mnie
nie zawiedziesz.

– Więc dlaczego nie przyszłaś do mnie, kiedy zorientowałaś się, co ten sukinsyn robi

Tobiemu?

– Bo jestem za tego psa odpowiedzialna. Musiałam sama podjąć decyzję.
– Masz siedemnaście lat!
Jane przytaknęła.
– Ale nie sądzisz, że niektórzy ludzie rodzą się dojrzali? – Chciałaś powiedzieć, ze starymi

duszami?

Wzruszyła ramionami.
– Nie wiem, to brzmi trochę dziwacznie. Po prostu nie pamiętam, żebym kiedykolwiek

czuła się jak dziecko.

A on nie mógł sobie przypomnieć żadnej sytuacji, w której zachowałaby się jak dziecko.

Najbardziej beztrosko wyglądała, kiedy biegała z Tobim po wzgórzach.

– To bardzo smutne.
– Nie, nieprawda, po prostu tak bywa. Założę się, że Eve czuje tak samo.
Uśmiechnął się lekko.
– Ach, twój wzór.
– Nie mogłabym wybrać sobie lepszego.
Jego uśmiech zbladł.
– Nie, nie mogłabyś. – Przykrył ręką jej dłoń, która wciąż spoczywała na jego ramieniu. –

Ale obie mogłybyście być trochę bardziej ufne.

– Popracuję nad tym. – Ścisnęła jego dłoń. – Ale z Eve musisz poradzić sobie sam. Przecież

wiesz, że ona jest zawsze po twojej stronie.

– Z mnóstwem zastrzeżeń co do mojej osoby.
Jane pokręciła głową.
– Zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego od tylu lat jesteś z Eve?
– Nie muszę się nad tym zastanawiać, kocham ją.
– Ale musiało ci być bardzo trudno kochać kogoś takiego jak Eve. Sam wiesz, ile razy

została zraniona.

Jego oczy zwęziły się.
– Do czego zmierzasz?
– Po prostu myślę, że nienawidzisz wszystkiego, co przychodzi ci łatwo. To śmiertelnie cię

nudzi.

– Jesteś szalona.
– Kochasz Eve. Lubisz mnie. Wszystko jasne.
Jane wstała.
– Przepraszam, że cię okłamałam, postaram się nie robić tego więcej. Dobranoc, Joe.
– Dobranoc.
Zatrzymała się w drzwiach.
– Masz jakieś wiadomości o Trevorze?
– Nie jestem pewien, czy powinienem rozmawiać o nim z tobą. Wciąż jestem zły. – Spojrzał

na nią spode łba. – Nawet nie zanosi się na to, że go aresztujemy. Christy powiedziała mi dziś rano,
że wkrótce może nadejść raport z Johannesburga. Coś tam znaleźli w lokalnej bazie danych.

– Pozwolisz mi go przeczytać?
– Może.
– Niewiedza bywa groźna, Joe. Czy nie to mi zawsze powtarzałeś?
– Powinnaś była o tym pomyśleć, kiedy o niczym nam nie mówiłaś.
– Joe.
Milczał przez chwilę.
– No dobrze. – Podniósł się i zszedł na dół. – Idę na spacer, muszę się zrelaksować i pozbyć

nadmiaru energii. Powiedz Eve, że niedługo wrócę.

Spojrzenie Jane powędrowało w stronę lasu.
– Bądź ostrożny.
– To nie ja powinienem być ostrożny. – Zamilkł na chwilę·
– Ten las roi się od policjantów, Jane. Teraz on już nie ma do ciebie dostępu.
– Pewnie masz rację: – Oderwała wzrok od linii drzew. Ale kiedy odwróciła się, żeby

otworzyć drzwi, powtórzyła: – Bądź ostrożny.

Rozdział 7

Bingo! – zawołała Christy, kiedy Joe odebrał telefon następnego ranka. – Mamy dane

Trevora!

– Słucham.
– Urodził się w Johannesburgu trzydzieści lat temu i nie nazywa się Mark Trevor tylko

Trevor Monte!. Jego rodzice byli plantatorami, zostali zamordowani przez rebeliantów, kiedy
Trevor miał dziesięć lat. Został umieszczony w sierocińcu, gdzie sprawiał wieczne kłopoty, aż
uciekł w wieku lat szesnastu. Opinie jego nauczycieli są bardzo podzielone, jedni chcieli zamknąć
go w więzieniu i wyrzucić klucz, inni dać mu stypendium i posłać do Oxfordu.

– Dlaczego?
– Trevor jest wyjątkowy. Był czymś w rodzaju fenomenu, jeden ze wspanialszych umysłów,

na jakie natrafili kiedykolwiek jego nauczyciele. Matematyka, chemia, literatura, wymień
jakąkolwiek dziedzinę, a na pewno był w niej najlepszy. Wyniki jego testów nie mieściły się w
skali. Po prostu geniusz.

– Stąd umiejętność gry w karty.
– To jego najbardziej znana profesja. Wiesz, że przez parę lat był najemnikiem, potem słuch

o nim zaginął, aż pojawił się w kasynach. Był zamieszany w przemyt i handel antykami, raz został
złapany w Singapurze na próbie wywiezienia z kraju cennej wazy z okresu Dynastii Tang. Wyłgał
się jakoś z tego, ale znalazł się na liście osób podejrzanych. Wygląda na to, że mamy mnóstwo
podejrzeń co do Trevora, a żadnych dowodów. Albo postępował bardzo ostrożnie, albo jest tak
sprytny, jak mówią.

– Jest sprytny. Nie było nic ostrożnego w sposobie, w jaki wdarł się do mojego domu.

Musimy poszukać powiązań między Trevorem i Aldem. Czy jest jakaś akcja na szkic Alda?

– Jeszcze nie. Szkoda, że nie udało się wam uzyskać odcisków palców.
– Bez szans, wytarł nawet obrożę. A co z popiołem wulkanicznym?
– Zawęziliśmy źródło pochodzenia: albo z wulkanu Krakatoa w Indonezji, albo z

Wezuwiusza, albo z Montserrat.

– Cudownie. Nie nazwałbym tego zawężeniem, mówimy tutaj przeciwległych krańcach

ziemi.

– Pracują nad tym, próbują uściślić wyniki testów. Według laboratorium, to nie powinno

być takie trudne. Podobno każdy wulkan ma swoją własną, charakterystyczną tefrę.

– Tefrę?
– Nieskonsolidowany, drobnoziarnisty materiał piroklastyczny.
– Popiół.
– Tak. Zaczynam mówić jak ci goście z laboratorium, prawda?
– W każdym razie, popiół z każdego wulkanu ma określone cechy i dlatego można

dokładnie określić jego pochodzenie. Właściwie, naukowcy mogą określić, z którego miejsca
wulkanu pochodzi tefra.

– Więc w czym właściwie tkwi problem?
– Sprzeczne informacje. Są zdezorientowani.
– Świetnie.
– Popędzam ich, jak mogę. Uda im się. – Christy przerwała.
– Wiem, wydaje ci się, że to trwa wieczność, Joe. Nie zniosłabym ani minuty zwłoki,

gdybym była na twoim miejscu. Ale chcę, żebyś wiedział, że wszyscy na posterunku jesteśmy z
tobą i pracujemy na maksymalnych obrotach.

– Wiem o tym. Dzięki, Christy.

Odłożył słuchawkę, podszedł do okna i popatrzył na siedzącą nad jeziorem Jane. Tobi leżał

u jej stóp. Słońce świeciło, niebo było błękitne, a jezioro czyste i spokojne. Cała ta scena powinna
być sielankowa.

Ale nie była.
– Ona czeka. – Eve stanęła obok niego przy oknie. – Przez ostatnie dwa dni siedzi tam

godzinami. Mówi, że po prostu wygrzewa się w słońcu, ale tak naprawdę czeka na niego.

Joe przytaknął. Zauważył lekkie napięcie w ciele Jane, prawie namacalne uczucie

oczekiwania.

– Na Alda?
– Albo na Trevora. – Eve wzruszyła ramionami. – Albo na obu.
Skoro nie chce nawet przyznać, że czeka, na pewno nie dowiemy się na kogo. Nie mam

pojęcia, dlaczego ona myśli, że w ogóle uda im się do niej zbliżyć – dodała ponuro. – A jeżeli im
się uda, własnoręcznie uduszę któregoś z tych policjantów z patrolu.

– Będziesz musiała ustawić się w kolejce – powiedział Joe.
Oderwał wzrok od Jane. – Christy dzwoniła z nowymi wiadomościami o Trevorze, zaraz ci

opowiem.

– Dobrze – mruknęła, nie spuszczając z oczu Jane. – Wiem, jak ona się czuje – wyszeptała.

– Ja też na nich czekam.

Charlotte, Karolina Północna.

Nie była idealna, ale tym razem będzie musiała wystarczyć. Aldo jechał powoli za kobietą,

która szła ulicą, przyglądając się, jak kołysze biodrami. Ubrana była w mini i kurtkę obszytą
futrem. Aldo wiedział, że jej pokój hotelowy jest pięć przecznic stąd, widział, jak zabierała tam
dwóch swoich klientów. Odczekał, aż będzie wystarczająco daleko od hotelu, żeby musieli jechać,
a nie iść. Zawsze było mu łatwiej, jak już je miał w samochodzie.

Przyspieszył, podjechał do krawężnika i opuścił szybę w oknie. – Chłodną mamy noc,

prawda? – odezwał się z uśmiechem.

– Ale ty wyglądasz tak, że mogłabyś rozgrzać każdego mężczyznę.
Jak masz na imię?
Podeszła do samochodu i oparła łokcie o otwarte okno.
– Janis.
Z tak bliskiej odległości mógł zobaczyć, że była jeszcze dalsza od ideału, niż mu się

wydawało i tylko odrobinę podobna do oryginału. Miała cerę poznaczoną bliznami po trądziku,
zbyt blisko osadzone oczy, a kości policzkowe nawet w przybliżeniu nie tak wyraźne, jak u Jane
MacGuire.

Ale może zabawić się z tą kobietą, chociaż normalnie nie uznałby jej za wartą zabicia.

Teraz, kiedy poszukiwania zostały zakończone, nie musi być taki wybredny. Wyciągnął banknot
studolarowy i zatknął go za osłonę przeciwsłoneczną nad siedzeniem pasażera.

– Masz jakieś miejsce, gdzie moglibyśmy pójść?
Jej oczy rozszerzyły się.
– Na Piątej Ulicy. – Otworzyła drzwi samochodu. – Możemy się nieźle zabawić, ale nie

wchodzę w żadne sado-maso. Żadnych batów ani sznurów.

– Żadnych batów ani sznurów, obiecuję. – Zamknął drzwi na zamek, kiedy ona sadowiła się

na siedzeniu pasażera. – Janis to bardzo ładne imię, ale czy będzie ci przeszkadzało, jeżeli nazwę
cię Cira?

Joe odłożył słuchawkę i odwrócił się do Eve.
– Znaleziono kobietę w kanale przy drodze pod Charlotte w Karolinie Północnej. Brak

twarzy. Takie samo modus operandi jak inne ofiary Alda.

– Charlotte? To setki mil stąd. Czy to znaczy, że się przeniósł?
Powinnam odczuwać ulgę?

– Nie, to może być naśladowca. – Joe sięgnął po kurtkę. W każdym razie jadę, żeby to

sprawdzić. Zadzwonię do ciebie z Charlotte. Nie pozwól Jane wychodzić z domu. Powiem
chłopakom w radiowozie, że wyjeżdżam, więc niech będą wyjątkowo uważni.

– Ale czy to może oznaczać, że uznał Jane za niewartą ryzyka?
– Może. Ale nie licz na to.
Eve patrzyła, jak Joe idzie do radiowozu. Nie, nie mogła na nic liczyć, ale mimo to zatlił się

w niej płomyczek nadziei. Charlotte było setki kilometrów stąd, w innym stanie. Może ten sukinsyn
wykazał się odrobiną zdrowego rozsądku i zdał sobie sprawę, że nie pozwolą mu tknąć Jane.
Chryste, to by było wspaniale! Okropnie było czuć taką ulgę na wieść o czyimś nieszczęściu.

Zadzwonił telefon .
– Halo?
Brak odpowiedzi.
Osoba po drugiej stronie linii rozłączyła się.
Zwykła pomyłka, powiedziała sobie Eve, odkładając słuchawkę. Ludzie ciągle wybierają złe

numery. Niegrzecznie było odłożyć bez słowa słuchawkę, ale to nic niezwykłego. To mogła być
jedna z tych przygotowywanych przez komputer Tele-sprzedaży.

To wcale nie musiał być Aldo.
On był w Charlotte albo gdzieś w tamtych okolicach. Stracił zainteresowanie Jane i ruszył

dalej.

Tutaj go już nie ma. Proszę, Boże, tutaj już nie.
– To prawdopodobnie on – powiedział Joe, kiedy dzwonił tego wieczora z Charlotte. – To

morderstwo ma takie same cechy jak pozostałe. Przy zwłokach znaleziono popiół. Młoda kobieta.
Brak twarzy. Martwa nie dłużej niż czterdzieści osiem godzin. Bardzo prowokacyjnie ubrana. Ślady
stosunku płciowego. Może być prostytutką. Tutejsza policja wysłała funkcjonariuszy, żeby
przepytali parę prostytutek.

– Wrócisz dziś wieczorem?
– Chyba nie. Usiądę przy komputerze i przejrzę tutejszą bazę danych, to może dać lepsze

rezultaty niż przepytywanie dziwek i alfonsów.

Eve zadrżała.
– Chcesz sprawdzić, czy któraś z nich przypomina wyglądem Jane.
– To by zawęziło pole poszukiwań. Żaden naśladowca nie będzie wiedział, że tamte ofiary

były podobne do Jane. Jak ona się czuje?

– Dobrze. Tak samo.
– A ty?
– Jestem zniecierpliwiona jak cholera.
– Ja też. Zabieram się do pracy, żebym mógł jak najszybciej wrócić. – Zamilkł na chwilę. –

Tęsknię za tobą. Pierwszy raz od wielu lat jestem daleko od ciebie dłużej niż przez parę godzin.
Zapomniałem, jak pusty się czuję, kiedy nie ma cię obok mnie – Dam ci znać, jak się czegoś
dowiem. – Rozłączył się, nie czekając na jej odpowiedź...

Eve powoli odłożyła słuchawkę. Też za nim tęskniła. Nie było go dopiero dziewięć czy

dziesięć godzin, a już doświadczała tego samego poczuci pustki. Jezu, czasami nie było go tak
długo, kiedy pracował nad sprawami tutaj, w mieście. Zachowuje się po prostu głupio.

– Czy to Joe dzwonił? – Jane stanęła w drzwiach. – W Charlotte działa naśladowca?
– Nie jest pewny, to może być Aldo. Uważają, że ofiara mogła być prostytutką. Joe został na

miejscu, żeby sprawdzić tamtejszą bazę danych. – Eve skierowała się do kuchni. – Otworzę puszkę
zupy pomidorowej na kolację. Zrobisz parę grzanek z serem?

– Oczywiście. – Jane zmarszczyła nos. – On szuka mojej twarzy, prawda? To naprawdę

przygnębiające, że wiele kobiet wygląda tak jak ja. Chyba każdy chce być jedyny i niepowtarzalny.
– Otworzyła lodówkę i wyjęła ser. – Może powinnam pomyśleć operacji plastycznej.

– Ani się waż. Twoja twarz jest jedyna w swoim rodzaju, tak jak każda zresztą. Nikt nie wie

o tym lepiej niż ja. Wiesz, ile twarzy zrekonstruowałam?

– Nawet nie chcę zgadywać. – Jane zabrała się do robienia grzanek. – Wiesz, właściwie

nigdy nie widziałam rekonstrukcji twarzy Caroline Halliburton, tylko zdjęcia. Od razu musiałaś
pomyśleć, że jest bardzo do mnie podobna.

– Tak, ale były też różnice. Twoja dolna warga jest pełniejsza, a brwi bardziej wygięte. –

Eve przyjrzała się Jane. – I nikt nie ma takiego uśmiechu jak twój.

Jane roześmiała się.
– Ale twoje rekonstrukcje nigdy się nie uśmiechają.
– Właśnie. – Eve przelała zupę z puszki do garnka. – Dlatego jesteś wyjątkowa.
– Ty też. – Uśmiech Jane zbladł. Potrząsnęła głową. – Żartowałam z tą operacją.
– Wiem. – Eve zmniejszyła ogień. – Ale to musi być denerwujące, świadomość, że jesteś

jedną z ...

Zadzwonił telefon.
– Odbiorę. – Jane odwróciła się od piecyka.
– Nie! – Eve podbiegła do wiszącego na ścianie telefonu. – Ja odbiorę ..
– Dobrze – lekka zmarszczka przecięła czoło Jane – jak sobie życzysz.
– Halo?
– Susie? – To był głos kobiety.
Eve poczuła ogromną ulgę.
Nie, chyba wybrała pani zły numer.
– Znowu? To już trzeci raz. Coś musi być nie w porządku z linią, w ogóle nie mogę się

dodzwonić do mojej córki, Susie – westchnęła nieznajoma. – Chyba mam jakąś złą karmę
telefoniczną. Przepraszam za kłopot.

– Nic nie szkodzi. Mam nadzieję, że uda się pani do niej dodzwonić. – Eve odłożyła

słuchawkę. – Pomyłka – powiedziała do Jane.

– Myślałam, że spodziewasz się telefonu od Joego, tak podskoczyłaś do aparatu. Wszystko z

nim w porządku, prawda?

– Chce wrócić do domu, poza tym nic mu nie jest.
Eve też poczuła się dobrze. Tamten pierwszy telefon to też musiała być pomyłka, tak, jak

przypuszczała. Uśmiechnęła się promiennie. – Grzanki gotowe? Umieram z głodu.

Janis Decker. Prawie ją przeoczył.
Joe pochylił się do przodu ze wzrokiem wbitym w zdjęcie na monitorze. Była tylko trochę

podobna do Jane, ale to mogło wystarczyć sukinsynowi. Miała dwadzieścia dziewięć lat,
trzykrotnie aresztowana za prostytucję w ciągu ostatnich pięciu lat.

– Znalazłeś coś? – Detektyw Hal Probst z policji w Charlotte zaglądał mu przez ramię.
– Może. – Joe nacisnął guzik, żeby wydrukować raport. – Możesz poprosić chłopców z

patroli, żeby puścili to w obieg i poszukali kogoś, kto cokolwiek o niej wie? Dobrze byłoby
porównać jej odciski palców z odciskami ofiary.

– Żaden problem. Już się do tego biorę. – Probst wyjął raport z drukarki. – Im szybciej

zaczniemy działać, tym lepiej. Ta sprawa jest trochę zbyt krwawa jak na gust tutejszych polityków,
uczepią się naszych tyłków jak nigdy.

– To wcale nie musi być ta kobieta. – Joe potarł oczy. – Po czterech godzinach gapienia się

w ekran mogę już widzieć podwójnie.

Probst przechylił głowę i wpatrywał się w wydruk.
– Jest trochę podobna do tej rekonstrukcji, której zdjęcie ukazało się w gazecie.
– Z akcentem na „trochę”. – Joe odchylił się na krześle. – Jeżeli to nasz człowiek, tym

razem nie był wybredny. Jak szybko możesz mieć wyniki porównania odcisków palców?

– Za kilka godzin. Trochę dłużej potrwa uzyskanie raportu z patrolu, ale ... – Zadzwoniła

komórka Probsta. – Probst. – Słuchał przez chwilę. – Dobrze, już jadę – skończył rozmowę i
spojrzał na Joego. – Możemy mieć jeszcze jeden zestaw odcisków do porównania. Dzwonili z
policji w Richmond. Jacyś turyści znaleźli ciało kobiety niedaleko jeziora pod miastem.

Joe zamarł.
– Takie samo modus operandi?

Probst przytaknął.
– Brak twarzy.
– Richmond w Wirginii – powtórzyła Eve. – To niedaleko Waszyngtonu. On jedzie wzdłuż

wybrzeża – i oddala się od Atlanty, dodała w duchu z ulgą. – Kiedy została zabita?

– W ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin.
– Jedziesz tam?
– Muszę podążać jego śladem. Są oznaki, że staje się nieuważny. Nie zachował żadnych

środków ostrożności, kiedy zabierał Janis Decker i zostawił nam jej opuszki palców, żebyśmy
mogli porównać odciski. Nieuważni ludzie popełniają błędy. Potykają się, i jeżeli jesteś na miejscu,
to możesz ich w takim momencie schwytać – przerwał. – Chyba, że wolisz, żebym przyjechał do
domu. Jeżeli będziesz się denerwowała, wystarczy, że powiesz jedno słowo.

– Oczywiście, że się denerwuję, ale to nie znaczy, że musisz zaraz pędzić z powrotem.

Potrafię sama zaopiekować się Jane – dodała gwałtownie. – Ty złap tego drania.

– Złapię go. Zadzwonię do ciebie po przyjeździe do Richmond, kiedy dowiem się czegoś

więcej.

Eve westchnęła ciężko, odkładając słuchawkę. Najpierw Charlotte, teraz Richmond. Każde

kolejne miasto było dalej od Atlanty, dalej od Jane. Wyszła na ganek i usiadła na huśtawce obok
niej. – Ładny wieczór – powiedziała.

– Jesteś w dobrym humorze – zauważyła Jane.
– Chociaż nie powinnam. Było kolejne morderstwo, w Richmond. Takie samo modus

operandi. Joe właśnie tam jedzie. Uważa, że Aldo staje się nieuważny.

– Mam nadzieję, że się nie myli. – Jane popatrzyła na jezioro.
– Wiesz, Aldo jest szalony, dzisiaj widzę to wyraźnie. Wiem, że większość seryjnych

zabójców ma coś nie tak z głową, ale mają też instynkt samozachowawczy. Myślę, że Aldo go nie
ma.

– W takim razie nie powinien być trudny do schwytania.
– Powiedziałam, że jest szalony, nie głupi. – Jane położyła rękę na dłoni Eve. – Ale Joe i tak

go dopadnie. Na pewno nie pozwoli temu dupkowi na ...

Zadzwonił telefon.
– Kurcze, właśnie usadowiłam się wygodnie – jęknęła Eve.
– O ile się zakładasz, że to nasza mamuśka szukająca Susie?
– Żadnych zakładów – Jane zachichotała. – Ile razy już dzwoniła?
– Dziś po południu cztery razy – westchnęła Eve. – Nie powinnam być taka niecierpliwa.

Jestem pewna, że to nie jej wina, poza tym za każdym razem jest bardzo miła.

– Siedź spokojnie, ja odbiorę. – Jane zeskoczyła z huśtawki i poszła do drzwi. – Zaraz

wracam.

Eve oparła się wygodnie. Dobrze było tak siedzieć, kiedy chłodny wiatr owiewał jej twarz, a

księżyc w pełni roztaczał blask na powierzchni jeziora. Przypominały jej się inne wieczory, kiedy
ona, Joe i Jane siedzieli tutaj, rozmawiali i śmiali się, zanim udali się do łóżek. Nigdy nie łudziła
się, że ta wyjątkowa bliskość będzie trwała wiecznie, ale być może nie doceniała jej tak, jak
powinna. Dobry Boże, tak bardzo by chciała, żeby tamte chwile wróciły. Zamknęła oczy i
wsłuchała się w odgłosy nocy.

Parę minut później usłyszała, że Jane wróciła. Otworzyła oczy i patrzyła, jak siada koło niej

na huśtawce. – Mama Susie?

Jane przytaknęła ze wzrokiem wbitym w powierzchnię jeziora. – A któżby inny?

Rozdział 8

Zachowuj się swobodnie. Idź wolnym krokiem, mówiła do siebie Jane. Eve pracowała tego

ranka nad nową rekonstrukcją, ale to wcale nie oznaczało, że nie przygląda się jej przez okno.
Początkowa faza rekonstrukcji nie wymagała nawet w połowie tak wiele uwagi jak końcowa, a Eve
ostatnio chroniła Jane jak lwica swoje małe. Jane skierowała się leniwym krokiem w stronę gęstej
ściany drzew, zaczynającej się parę metrów za pniakiem, na którym zwykle siadała, opadła na
trawę i oparła głowę o pień dębu. Wiedziała, że jest widoczna jak na dłoni zarówno dla siedzących
w radiowozie policjantów, jak i dla pracującej w domu Eve. Wystawiła twarz do słońca. Leniwie.
Rób wszystko swobodnie i powoli.

Czuła się mniej więcej tak leniwie, jakby siedziała na minie. – Mów szybko. – Starała się

prawie wcale nie poruszać ustami.

– Daję ci pięć minut, potem zacznę krzyczeć.
– Blefujesz. – Trevor zachichotał ukryty w gęstwinie krzaków tuż za nią. – Nie

powiedziałabyś mi o rurze odpływowej, gdybyś chciała, żeby mnie złapali. Po prostu chcesz grać
według własnych reguł. Rozumiem to. Wiem, że byłabyś fantastyczną pokerzystką.

– Nie umiem grać w pokera.
– Nie szkodzi, idea jest ta sama. Ale naprawdę powinnaś się nauczyć, chętnie ci pomogę.
– Nie chcę, żebyś czegokolwiek mnie uczył. I nic o mnie nie wiesz.
– Ależ oczywiście, że wiem. Nawet, gdybym nie miał okazji tak wiele się o tobie

dowiedzieć, i tak dobrze bym cię znał. Czasami instynkt mówi ci wszystko o drugim człowieku.

Nie mogła zaprzeczyć, bo sama poczuła to samo, kiedy pierwszy raz go spotkała.
– Dlaczego do mnie zadzwoniłeś?
– Z tego samego powodu, dla którego ty nie powiedziałaś Eve, że to ja telefonowałem.

Pomyślałem, że już najwyższy czas, żebyśmy się spotkali, zbyt niebezpiecznie byłoby dłużej
zwlekać. Aldo może uderzyć w każdej chwili.

– Zabił jedną kobietę w Charlotte, a drugą w Richmond. Eve myśli, że mógł mnie wykreślić

ze swojej listy.

– Ona wcale tak nie sądzi, jest zbyt czujna. Pobożne życzenia. Aldo na pewno sobie ciebie

nie odpuści. Zamordował te kobiety, żeby odciągnąć od ciebie Quinna i przekonać policję w
Atlancie, że nie wymagasz już ochrony.

– Joe nie zostawił mnie bez ochrony.
– Ja się do ciebie dostałem.
– Bo pozwoliłam ci na to. Ile zapłaciłeś tej kobiecie, żeby tu telefonowała?
– Niewiele. Musiała tylko dzwonić, dopóki ty nie odbierzesz telefonu zamiast Eve.

Powiedziałem jej, że to taka miłosna sprawa, a ona miała romantyczną duszę. Zawsze bezpieczniej
jest polegać na emocjach niż na łapówce.

– I czego chcesz ode mnie?
– Chcę, żebyś poszła do Quinna i powiedziała mu, że jestem gotowy zawrzeć z nim układ.

Jeżeli pozwoli mi ze sobą pracować przy poszukiwaniach Alda, po zakończeniu sprawy sam
zgłoszę się na policję.

– Dlaczego chcesz, żebym pośredniczyła między wami? Taki sprawny manipulator jak ty

powinien sam radzić sobie z zawieraniem układów.

– Zgadzam się, poleganie na kimkolwiek jest przeciwne mojej naturze. Ale teraz liczy się

czas, a Quinn bez wahania odrzuci wszelkie moje propozycje. Jesteś bystra i możesz oddać mi tę
małą przysługę, potem zajmę się wszystkim sam.

– Joe nie zawiera układów.
– Spróbuj, ta sprawa jest inna niż wszystkie. Quinnowi bardzo zależy na tym, żeby tobie nic

się nie stało. Założę się, że poświęci taką płotkę jak ja, żeby złapać Alda.

– On wcale nie jest przekonany, że jesteś płotką. Możesz być barrakudą.
– Nawet jeżeli masz rację, to przynajmniej nie morduję niewinnych kobiet ani nie torturuję

psów. Jednak, na wypadek, gdybym się mylił, masz telefon komórkowy?

– Tak, dostałam od Eve na urodziny.
– Masz numer mojej komórki. Wpisz go do telefonu tak, żebyś mogła się ze mną szybko

skontaktować. Zawsze będę gdzieś w pobliżu ciebie.

– Proponujesz mi ochronę? Nie chcę twojej opieki, chcę informacji. Zawsze tylko tego od

ciebie potrzebowałam.

– I jeżeli powiem ci to, co chcesz wiedzieć, odejdziesz i wyłączysz mnie ze sprawy. Nic z

tego.

– Skoro nie chcesz dać mi tego, czego potrzebuję, nie ma żadnego powodu, dla którego nie

miałabym zacząć krzyczeć i pozwolić im wsadzić cię do więzienia.

– Nie powiedziałem, że nie udzielę ci żadnych informacji.
Dowiesz się wystarczająco niewiele, żebyś wciąż mnie potrzebowała. A jako dowód mojej

dobrej woli, odpowiem teraz na dwa twoje pytania.

– Chcesz, żebym zadała ci pytanie? Powiedz mi, dlaczego Aldo zabija wszystkie kobiety

podobne do mnie.

Trevor zawahał się.
– Opowiedzenie ci tego wszystkiego nie będzie dla mnie korzystne. Spytaj o coś innego.
– Więc to pytanie wykreśliłeś. No dobrze, skoro tak bardzo chcesz złapać Alda, dlaczego na

początku starałeś się podejść Joego zamiast z nim współpracować?

– Quinn chce złapać Alda, a potem wsadzić go za kratki.
– A ty?
– Ja chcę mieć pół godziny z Aldem, sam na sam.
– A potem przekażesz go Joemu?
Trevor milczał.
– Quinn dostanie go... w końcu.
– Martwego. – Jego intencje nie mogły być bardziej czytelne, ale Jane wcale nie czuła się

zaszokowana. – Chcesz go zabić.

– Będzie musiał umrzeć. Nie mogę ryzykować, że ucieknie, Quinn też nie. Znowu by cię

ścigał. Aldo nigdy nie przestanie.

– A ty tak bardzo się o mnie martwisz. – Ton Jane był sceptyczny. – Bzdury.
– Nie życzę sobie twojej śmierci.
– Byłabym głupia, gdybym nie zauważyła, że chcesz mnie użyć jako przynęty dla Alda.

Uważasz, że można mnie poświęcić, prawda?

Trevor nie odpowiedział wprost.
– Kazałem cię obserwować od tygodni. Mam raporty o każdym twoim kroku, wiem, jak

bardzo jesteś wyjątkowa, Jane.

Głos Trevora był ciepły, prawie uwodzicielski i wywierał na nią dziwnie hipnotyzujący

wpływ. Mimo że nie mogła go zobaczyć, miała wrażenie, jakby stał tuż przed nią. Czuła jego
napięcie, inteligencję, które bardziej ją urzekały niż wyjątkowo atrakcyjny wygląd.

– Przestań mną manipulować. Jak dużo mogłeś dowiedzieć się z raportów?
– Wystarczająco. Chciałem sam przyjechać i prowadzić obserwację, ale w końcu się nie

odważyłem. Musiałem zachować dystans, a tutaj na pewno by mi się to nie udało.

Poczuła, jak palą ją policzki, ale to gorąco nie miało nic wspólnego ze słońcem. Jezu, był

naprawdę dobry. Grał na jej emocjach jak wirtuoz, poruszył ją, zamieszał jej w głowie, sprawił, że
uwierzyła w każde słowo. Musi się uspokoić.

– Nie odpowiedziałeś mi. Uważasz, że można mnie poświęcić.
Trevor milczał chwilę.

– Bardzo bym żałował, gdyby coś ci się stało – powiedział w końcu.
Tylko tego było jej potrzeba. Odpowiedź Trevora podziałała na Jane jak zimny prysznic.
– Ale nie aż tak bardzo, żebyś zmienił własne plany i przyszedł Joemu z pomocą.
– Współpraca ze mną pomoże Quinnowi, nikt nie będzie mu bardziej przydatny niż ja.

Znam Alda na wylot. Czasami wydaje mi się, że potrafię czytać sukinsynowi w myślach. Dwa razy
byłem o krok od schwytania go. Złapałbym go tamtej nocy, gdybym nie musiał martwić się o
twojego cholernego psa. – Przerwał. – Muszę już iść. Te lasy roją się od umundurowanych kumpli
Quinna. Podjąłem ogromne ryzyko, wracając tutaj.

– Poczekaj. Powiedziałeś, że mogę zadać dwa pytania.
– I tak zadałaś już więcej.
– Niezupełnie. Wszystkie były powiązane.
Trevor zaśmiał się cicho.
– Nieźle kombinujesz. Powinienem był to przewidzieć. No dobrze, możesz zadać jeszcze

jedno pytanie.

– Popiół. Joe powiedział, że w laboratorium nie mogą zidentyfikować źródła pochodzenia

popiołu. Ty wiesz, skąd on jest, prawda?

– Tak. Ale uważam, że powinienem zachować tę informację jako asa w rękawie.
Jane chrząknęła niegrzecznie.
– Znowu wymigujesz się od odpowiedzi. Może blefujesz. Może nie masz nic na wymianę.
Trevor milczał.
– Wezuwiusz. Zadowolona?
Jej serce podskoczyło.
– Więc Aldo jest Włochem?
– Popiół pochodzi z Wezuwiusza – powtórzył.
– W laboratorium powiedzieli, że może pochodzić albo z Montserrat albo z Indonezji.
– Aldo pomieszał trzy rodzaje popiołu, żeby zmylić dochodzeniowców, ale większość

popiołu pochodzi z Wezuwiusza. Zadzwoń do mnie, jak porozmawiasz z Quinnem.

– Joe powiedział, że czasami naukowcy potrafią określić, z którego miejsca wulkanu dany

popiół pochodzi. Ty wiesz, z którego?

Cisza.
Już go nie było.
Jane odczekała parę chwil i wstała. Kiedy szła z powrotem do domu, ogarnęło ją

podniecenie. Musi porozmawiać z Eve, a potem zadzwonić do Joego. Było jasne, dlaczego Trevor
zdecydował się wykorzystać ją do kontaktów z Joem. Wiedział, że Jane zrobi wszystko, żeby go
przekonać. Miał rację. Po raz pierwszy od wielu dni czuła, że coś się wydarzy, że może wyciągnąć
rękę i coś zdziałać, osiągnąć. Wszystko, co musiała teraz zrobić, to ujawnić rewelacje Trevora, a to
wywoła reakcję łańcuchową.

Wezuwiusz...
– Wezuwiusz? – powtórzył Joe. – To może być kolejny podstęp.
Macha nam przed nosem marchewką, żebyśmy pomyśleli, że wie więcej.
– Przypuśćmy, że uznamy jego słowa za prawdę i polecimy Interpolowi, żeby sprawdzili,

czy kariera Alda nie zaczęła się we Włoszech – powiedziała Eve. – To nie zaszkodzi.

– Zaszkodzi. Zmarnujemy czas, którego nie mamy. Ten skurczybyk jeździ po całym kraju i

morduje kobiety, a my nawet nie możemy go namierzyć.

– Żadnych wskazówek po morderstwie w Richmond?
– Popiół.
– A więc to musi być on – wyszeptała Eve. – Może Trevor się myli. Może Aldo zapomniał o

Jane.

– A może ma rację. Kapitan już mówi o ograniczeniu ochrony dla Jane, skoro zagrożenie

wydaje się mniejsze.

– Nie można mieć wszystkiego.
– Cholera, wiem. – Joe milczał przez chwilę. – Powiedz Jane, żeby podniosła słuchawkę

drugiego aparatu.

Eve skinęła na Jane, która siedziała na kanapie po drugiej stronie pokoju.
– Nie sądzę, żeby Trevor kłamał, Joe. Nie powiedziałabym ci jego propozycji, gdybym mu

nie uwierzyła. – Dowiódł już, że jest mistrzem podstępu.

– Pomyślałam, że warto spróbować. A teraz przestań na mnie warczeć i powiedz mi, co

zamierzasz zrobić. – Nie wchodzę w układy z oszustami.

– To samo mu powiedziałam. On uważa, że zrobisz wyjątek, żeby złapać Alda. Rzecz jasna

oczekuje, że będę próbowała cię przekonać. Miałam zamiar to zrobić, ale uznałam, że sam musisz
podjąć decyzję.

– Jak wspaniałomyślnie z twojej strony.
– Ale uważam – jeżeli to ma jakiekolwiek znaczenie – że Trevor może być kluczem do

schwytania Alda. I sądzę, że ty też tak myślisz.

Joe milczał przez chwilę.
– I co zrobisz, jeżeli powiem, że nie wchodzę w żadne układy?
Trevor zawoła, a ty od razu pobiegniesz do niego?
– Nie pobiegłabym. Zastanowiłabym się nad tym.
– A potem byś pobiegła.
Jane milczała przez chwilę.
– Aldo skrzywdził Tobiego, Joe. On go zranił. I to była moja wina.
– Dobry Boże!
– Przykro mi, jeżeli to cię złości, ale nie zamierzam cię znowu okłamywać.
– Oczywiście, że to mnie złości. Mam ochotę kogoś pobić z wściekłości.
– Co zamierzasz zrobić, Joe? – zapytała cicho Eve.
– Powiem wam, jak podejmę decyzję.
Rozłączył się.
Jane z ponurą miną odłożyła słuchawkę.
– Jak myślisz, jakie są szanse, że Joe zawrze układ z Trevorem?
Eve też położyła słuchawkę na widełki.
– Skąd mogę wiedzieć? To jego decyzja, chociaż ty zrobiłaś wszystko, żeby na niego

wpłynąć.

Oczy Jane rozszerzyły się ze zdziwienia.
– Co masz na myśli? Sama słyszałaś, że zostawiłam to jemu.
– Powiedzmy. Ale bardzo sprytnie napomknęłaś, że zagrożone jest twoje życie. Zagrałaś na

wszystkich odpowiednich strunach. – Spojrzała jej prosto w oczy. – Pokierowałaś nim tak, że
Henry Kissinger byłby z ciebie dumny. Zaskoczyłaś mnie.

– Nigdy nie próbowałam „kierować” Joem. – Jane poczuła się urażona. – Ty powinnaś o

tym wiedzieć najlepiej, Eve.

– Może nie celowo. Ale kiedy patrzyłam na twoją twarz w trakcie rozmowy, to jakbym

widziała kogoś zupełnie obcego. – Wyczerpana Eve wzruszyła ramionami. – A może to tylko moja
wyobraźnia. Użyłaś wszystkich właściwych słów. Pewnie widzę rzeczy, których wcale nie ma. –
Wstała. – Idę do łóżka. Jeżeli Joe zadzwoni, dam ci znać, jaką decyzję podjął.

– Dzięki. – Jane wciąż patrzyła na nią ze zmartwioną miną.
– Nigdy nie zrobiłabym tego Joemu. Sama nie cierpię być manipulowana, po prostu byłam

uczciwa.

– Więc zapomnij, że cokolwiek powiedziałam. Jestem teraz tak zmęczona i zestresowana, że

niedługo zacznę widzieć małe zielone ludziki. – Eve ruszyła w stronę sypialni. – Dobranoc, Jane.

„Tak, jakbym widziała kogoś zupełnie obcego”.
Jane zadrżała, rozmowa z Joem, słowa, które wypowiedziała, pojawiły się bez udziału jej

świadomości. Zupełnie, jakby działała na automatycznym pilocie.

Jednocześnie wiedziała, że właśnie tymi słowami poprowadzi go tam, dokąd chce, jakby nic

innego nie robiła przez całe życie. Wydawało jej się to zupełnie naturalne i nawet nie zdawała sobie
sprawy z tego, co robi, dopóki nie usłyszała opinii Eve. Jej pierwszym odruchem było zaprzeczenie,

ale teraz już nie była wcale taka pewna, czy rzeczywiście nie próbowała manipulować Joem. A kim
musiałaby być, żeby tak się zachować?

Tobi zapiszczał i położył łapę na jej nodze. Jane pochyliła się i pogłaskała go po głowie. –

Wszystko w porządku, piesku.

Tobi wyczuł, że Jane jest zmartwiona, i próbował ją pocieszyć.
Bardzo potrzebowała pocieszenia. Nienawidziła kłamstwa i zdrady, a ostatnio zbyt często

miała z nimi do czynienia.

Jezu, i przyszło jej to tak łatwo ...
Więc zaakceptuj fakt, że nie jesteś doskonała, tylko zdolna do manipulacji i bądź ostrożna.

Sama kontroluje swoje poczynania i musi uważać, żeby nigdy nie ranić Joego ani Eve. Przerażające
było to, że nawet nie zdała sobie sprawy, że to robi.

Zapomnij o tym. To już się nie powtórzy.
Niech szlag trafi Alda za postawienie jej w takiej sytuacji. To przez niego musi przyznać, że

jest zdolna do manipulowania ludźmi, których kocha, żeby poszli w obranym przez nią kierunku.

Annapolis, Maryland

Lokal był zatłoczony, ale to mu odpowiadało. Im więcej ludzi, tym większe szanse, że nikt

nie zapamięta mężczyzny siedzącego samotnie przy barze. Zadbał o to, żeby zarówno jego twarz,
jak i ubranie nie wyróżniały się niczym szczególnym, ale i tak zawsze najlepiej było wmieszać się
w tłum.

Chociaż niełatwo będzie wmieszać się w tłum złożony głównie z umundurowanych

kadetów, pomyślał Aldo. Musi być pewny, że nikt nie widzi, jak przygląda się dziewczynie grającej
w rzutki po drugiej stronie sali. Zresztą, trudno było jej się nie przyglądać, skoro robiła wszystko,
żeby zwrócić na siebie uwagę· W mundurze kadeta, z krótkimi włosami, Carrie Brockman
zachowywała się głośno i po męsku. Śmiała się, gwizdała, żartowała z innymi graczami. Hałaśliwa
ekstrawertyczka.

Nie tak jak Cira, która wystarczyło, że weszła w milczeniu do pokoju, by przyciągnąć

wszystkie spojrzenia.

To było prawie świętokradztwo, że ta kobieta miała niektóre rysy Ciry, i ani odrobiny jej

czaru.

Nie tak jak Jane MacGuire.
Nie myśl o Jane MacGuire. Nie może porównywać tej kobiety do Jane, bo nie będzie w

stanie wypełnić swojego obowiązku. To, co zrobił z kobietą w Richmond, sprawiło, że poczuł się
jak oszust i nie mogło powtórzyć się tutaj.

– Jeszcze jednego drinka? – usłyszał głos barmana.
– Tak, poproszę. – Aldo spojrzał porozumiewawczo na barmana. – Potrzebuję alkoholu,

żeby zmierzyć się z tymi dzieciakami. Za każdym razem, kiedy przyjeżdżam tu zobaczyć się z
synem, wracam do domu, czując się jak stulatek. Jak oni to robią?

Barman roześmiał się.
– Młodość. – Postawił przed Aldem kolejną szklaneczkę bourbona. – To nie fair, prawda? –

Odwrócił się i poszedł w stronę kadeta, który machał na niego po drugiej stronie baru.

Ale młodość nie musi być beznadziejnie głupia. Może być pełna gracji, ognia i elegancji.
Jak Cira.
Aldo wzdrygnął się na dźwięk piskliwego śmiechu Carrie Brockman. Był zadowolony ze

swojej reakcji.

Tak, niech czuje obrzydzenie. To uczyni jej śmierć dużo bardziej satysfakcjonującą.

Richmond, Wirginia
Godzina 4.43

Dzwonek telefonu wyrwał Joego z głębokiego snu.
– Powiedziałeś, że chcesz natychmiast wiedzieć, jak tylko dostaniemy jakieś informacje –

powiedziała Christy. – Martwa kobieta została znaleziona na parkingu pod Baltimore trzy godziny
temu. Żadnych prób ukrycia jej tożsamości poza zdarciem twarzy. Sprawdzili odciski palców i
okazało się, że to Carrie Ann Brockman, dwadzieścia dwa lata, kadet z Annapolis.

– Cholera!
– On robi się coraz bardziej zuchwały. Ta dziewczyna zmarła nie dalej niż osiem godzin

temu, a on nie raczył nawet ukryć ciała w krzakach przy parkingu. Porzucił ją i popiół i zniknął.
Arogancki jak diabli. Gra nam na nosie?

– Może.
– Jeżeli staje się tak pewny siebie, wkrótce będziesz mógł uderzyć. Jedziesz do Baltimore?
Kolejne miasto, kolejny trop prowadzący go dalej i dalej od domu. Nie można mieć

wszystkiego, powiedziała Eve.

Zaryzykować, przyjmując, że Trevor mówi prawdę, czy zaryzykować, że Aldo będzie

wystarczająco głupi i sam wpadnie mu w ręce? Cokolwiek, wybierze i tak może zostać z niczym.

Więc zaufaj instynktowi.
– Nie. – Joe usiadł na łóżku. – Ty śledź to, co się dzieje w Baltimore. Ja wracam do Atlanty.

– Powiedział mi, żebym umówiła go z Trevorem. – Jane powoli Odłożyła słuchawkę. – Joe

wraca do domu, Eve.

– Dzięki Bogu. – Eve wpatrywała się w twarz Jane. – Nie wydajesz się zadowolona.

Dlaczego? Przecież tego właśnie chciałaś. – Wiem. – Jane przygryzła dolną wargę. – I wciąż myślę,
że to najlepsze rozwiązanie. Po prostu... Czuję się, jakbym wprawiła w ruch maszynę, której nie
potrafię już kontrolować. To mnie przeraża. – Powinnaś była o tym pomyśleć, kiedy Trevor
wykorzystał cię do ściągnięcia Joego z powrotem.

Jane zesztywniała.
– On mnie nie wykorzystał. Nie pozwolę... – uśmiechnęła się.
– Próbujesz wyprowadzić mnie z równowagi, prawda? Odpłacasz mi pięknym za nadobne.

Nie próbowałam celowo wykorzystać Joego. – Gdybym sądziła, że jest inaczej, zrobiłabym
znacznie więcej, niż udzielenie ci słownej reprymendy. – Eve odwróciła się. – Kiedy i gdzie ma się
odbyć to spotkanie?

– Joe chce spotkać się z Trevorem najpóźniej jutro, tutaj, w lesie po drugiej stronie jeziora.

Powiedziałam mu, że chcę iść z nim. – Ja też.

Jane przytaknęła.
– Jeżeli będzie z nami Joe, to Mac i Brian nie pójdą za nami.
– Powiedział, żebym od razu postawiła sprawę jasno: amnestia dla Trevora kończy się w

chwili, w której Joe dostanie w swe ręce Alda. Powiedział też, że prędzej spotka Trevora w piekle,
niż przekaże mu więźnia.

– Nie mogłaś spodziewać się niczego innego. Trevor może nie chcieć zawrzeć układu na

takich warunkach.

– Myślę, że się zgodzi. On zwykle prosi o więcej, niż może dostać. Bierze to, co mu oferują,

a potem stara się tak manipulować ludźmi, żeby dostać resztę.

– Naprawdę? – Eve przechyliła głowę. – Zwykle? A skąd ty, do cholery, wiesz, co zwykle

robi Trevor?

– Nie wiem. To znaczy... – powiedziała to bez zastanowienia, myśląc już o jutrzejszym

spotkaniu. – Oczywiście, że nie wiem, bo niby skąd miałabym wiedzieć? Ale każdy robi na nas
jakieś wrażenie, a musisz przyznać, że Trevora niełatwo zapomnieć.

– Tak, to prawda – przyznała Eve. – Widzę, że na tobie zrobił wyjątkowo duże wrażenie.
– Tak, ale to może okazać się korzystne. Zawsze dobrze jest mieć jakieś wyobrażenie o

charakterze osoby, z którą wchodzisz w układy.

– O ile się nie mylisz.
Jane przytaknęła.
– Rzecz jasna. – Nie myliła się, nie co do Trevora. Instynkt zapewniał ją o tym. – Ale Joe

nie zechce oprzeć się na moich wrażeniach. Bardzo dobrze radzi sobie z formułowaniem własnych

opinii.

– Nie musisz mi mówić – powiedziała Eve sucho. – I na pewno nie zamierza stosować

wobec Trevora taryfy ulgowej.

– Trevor był w Rzymie cztery lata temu – powiedziała Christy, kiedy Joe odebrał telefon,

jadąc samochodem z lotniska do domu tego samego wieczora. – Był podejrzany o szmuglowanie
dzieł sztuki znalezionych w pobliżu akweduktu w północnych Włoszech. Nie aresztowano go.

– Jakieś powiązania z Aldem?
– Na razie jeszcze nic nie znaleźliśmy. – Christy przerwała.
– Cieszę się, że zdecydowałeś się na powrót do domu, Joe. Tak jest lepiej.
Joe zamarł.
– Dlaczego tak jest lepiej?
– Twoje miejsce jest tutaj.
– A ty nie możesz mówić? Kapitan sam chce mi powiedzieć?
Pozwól, że zgadnę. Kapitan wycofuje większość ochrony, którą dali Jane. Uważają, że nie

jest już potrzebna, skoro wiemy na pewno, że Aldo przeniósł się gdzie indziej. Kiedy zabierają
patrol spod mojego domu?

– Jutro.
– Wszystkich?
– Zostawiają wam Maca i Briana.
– Lepszy rydz niż nic. Spodziewałem się, że tak się stanie.
Trevor powiedział Jane, że Aldo to zaplanował. – Dzięki, że dałaś mi cynk, Christy.
– Jak już powiedziałam, lepiej, żebyś wrócił do domu.
– Zgadzam się z tobą.
– Dam ci znać, jak dowiemy się od włoskiej policji czegoś więcej o pobycie Trevora w

Rzymie. – Koniecznie.

Rozłączył się.
A jutro sam zada Trevorovi to pytanie, pomyślał Joe ponuro.

– Gdzie on, do diabła, jest? – warknął Joe, wpatrując się w drzewa otaczające polanę. –

Spóźnia się już pół godziny. – Przyjdzie – powiedziała Jane. – Obiecał mi.

– Obietnice Trevora pewnie nie są warte funta kłaków.
– Czuję się dotknięty. – Trevor spokojnie wyszedł spomiędzy drzew. – W końcu człowiek

jest wart tyle, ile dane przez niego słowo. Przynajmniej tak mówią wszyscy filozofowie. Osobiście
sądzę, że to dosyć wąska...

– Spóźniłeś się – powiedział krótko Joe.
– Musiałem najpierw pójść na zwiady. Nie byłem pewien, czy nie uznasz, że lepszy wróbel

w garści... – skrzywił się. – Mam dziś dziwną skłonność do używania przysłów. Proszę o
wybaczenie. – Odwrócił się w stronę Eve i Jane. – Co wcale nie oznacza, że ci nie ufam, ale Quinn
jest dużo mniej ufny i bardziej nieprzewidywalny, niż ci się wydaje. Pod wieloma względami jest
bardzo podobny do mnie.

– Wcale nie jestem do ciebie podobny.
– Ośmielam się nie zgodzić. – Trevor uśmiechnął się. – Ale ja mam tę przewagę, że mogłem

zanalizować twój charakter. Dlatego uznałem, że będziesz chciał współpracować. – Podniósł dłoń,
gdy Joe chciał się odezwać. – Och, Jane powiedziała mi, że nie podasz mi głowy Alda na srebrnej
tacy. W każdym razie nie w tej chwili. Założę się, że zmienisz zdanie, zanim to wszystko się
skończy. Jesteś bardzo opiekuńczy w stosunku do swojej rodziny.

– Informacje! – zażądał Joe.
– Potrzebuję pewnych gwarancji – odpowiedział Trevor.
– A ja potrzebuję odpowiedzi. Mów!
– Nie zamierzam stawiać wygórowanych żądań. Chciałby wziąć udział w poszukiwaniach

Alda i zainstalować się w twoi domu, ale wiem, że nie życzysz sobie mieć mnie pod swoim dachem

Dlatego chcę tylko, żebyś obiecał mi, że będę mógł zostać tutaj, bliski Jane. I że dasz mi znać,
jeżeli Aldo znajdzie się w pobliżu. – Zacisnął usta. – Pewnie sam będę to wiedział, ale nie mogę
ryzykować.

Joe milczał.
– On nie prosi o wiele, Joe – powiedziała cicho Jane. – Żąda, mniej, niż oczekiwałam.
– Sam podejmę decyzję. Wiem, po której jesteś stronie.
– Po której? – spytała Jane. – Powiedz mi. Chcę żyć i chcę złapać Alda. Jeżeli sądzisz, że to

stawia mnie po innej stronie niż twoja, to się mylisz.

Joe zerknął na Eve, która wzruszyła ramionami.
– To musi być twoja decyzja, ja się podporządkuję – powiedziała.
– A to coś nowego.
Eve uśmiechnęła się.
– Chyba że uznam, że podjąłeś złą decyzję.
Joe trochę się rozchmurzył.
– Tak lepiej, już myślałem, że jesteś chora. – Odwrócił się z powrotem do Trevora. – Zgoda.

Jeżeli z jakiegokolwiek powodu zmienię zdanie, dam ci znać. To wszystko, co mogę ci obiecać. –
To mi wystarczy – odparł Trevor. – Niczego więcej nie oczekiwałem.

Eve spojrzała na Jane.
– Poprosić o gwiazdkę z nieba i zadowolić się tym, co dają? To twoja stała taktyka?
Trevor uśmiechnął się szeroko.
– Nigdy nie wygrasz, jeżeli nie będziesz walczyć o najwyższą stawkę. – Zwrócił się do

Joego: – Zadawaj swoje pytania.

– Gdzie jest Aldo?
– Nie mam pojęcia, gdybym wiedział, nie byłoby mnie tu. Skoro ostatnią ofiarę zamordował

w Baltimore, to myślę, że pojedzie dalej na północ. Będzie starał się zostawiać ślady na dowód, że
coraz bardziej oddala się od Jane.

– Taki jesteś pewny, że tu wróci? Dlaczego?
Trevor przeniósł wzrok na Jane.
– Bo ona jest idealna – powiedział po prostu – i on o tym wie.
Odnalazł ją.
– Może to tylko twoje zdanie. Te inne kobiety wyglądały...
– Odnalazł kogo? – Jane postąpiła krok do przodu i stanęła twarzą w twarz z Trevorem. –

Co on myśli, że kogo odnalazł? I dlaczego chce ją zabić?

Trevor uśmiechnął się.
– Już mnie o to pytałaś. Tak naprawdę oczekiwałem, że będzie to też pierwsze pytanie

Quinna.

– Powiedz mi.
– Aldo szuka kobiety, która jego zdaniem najpierw zwróciła przeciw niemu ojca, a potem

doprowadziła do jego śmierci.

– A zrobiła to?
– Może.
– Więc Aldo jej nienawidzi.
– I pożąda. Czasami, kiedy ktoś jest szalony, granice się zacierają.
– Pragnie jej tak bardzo, że chce zniszczyć jej obraz, za każdym razem, gdy gdzieś go

zobaczy? – Joe potrząsnął głową. – To jakiś rzeźnik.

Trevor przytaknął.
– Miał stosunki seksualne z paroma pierwszymi ofiarami. Prawdopodobnie łudził się, że

znalazł właśnie ją, i seks miał być ostatecznym upokorzeniem, ale potem zorientował się, że świat
jest duży, a na nim mnóstwo kobiet choć odrobinę do niej podobnych. Czuł się w obowiązku
zabijać je, ale nie miał już potrzeby uprawiania z nimi seksu. Skoro żadna z nich nie była tą
prawdziwą, zabijanie stało się dla niego obowiązkiem.

– Obowiązkiem – powtórzyła Jane.

– Dlaczego?
– Ponieważ te kobiety wyglądały jak ona i nie mógł pozwolić im uciec – odpowiedział

Trevor. – Nie mógł znieść myśli, że ktoś podobny do niej może pozostać żywy. One musiały
zginąć.

Jane potrząsnęła głową. – To nie ma sensu. Te kobiety... pochodziły z najróżniejszych

środowisk. Jeżeli je śledził, polował na nie, musiał coś wiedzie o ich życiu. Musiał zdawać sobie
sprawę, że nie są tą, która rzucił urok na jego ojca.

– Według jego sposobu myślenia, zawsze istniała taka szansa.
– Bzdury. Jeżeli Aldo był taki przebiegły w tropieniu tych wszystkich kobiet z jej twarzą, z

moją twarzą, to dlaczego nie rozpoczął śledztwa? – Machnęła ręką. – Dlaczego nie poszedł na
policję albo nie wynajął prywatnego detektywa i nie próbował odnaleźć tej właściwej?

– To by było trudne.
– Nie tak trudne jak zabicie jedenastu kobiet w nadziei, że trafi na tę właściwą.
– Ależ tak, byłoby trudniejsze.
– Dlaczego? – Jane zdała sobie sprawę, że drży. Wcale nie chciała, żeby odpowiadał na to

pytanie. Co, do diabła, się z nią działo?

Trevor spojrzał jej prosto w oczy. – Nie bój się. Zaopiekuję się tobą.
– Nie potrzebuję twojej opieki. Po prostu powiedz mi, dlaczego Aldo nie mógł jej znaleźć.
– Bo Cira zmarła ponad dwa tysiące lat temu.
Jane poczuła się tak, jakby dostała cios prosto w żołądek. Na początku dotarło do niej tylko

imię, które wypowiedział. – Cira ... – wyszeptała. – Miała na imię Cira?

Joe chrząknął z oburzeniem.
– Kobieta martwa od dwóch tysięcy lat? Co za kit próbujesz nam wcisnąć, Trevor?
– Poczekaj, Joe – powiedziała Eve, nie spuszczając wzroku z twarzy Jane. – Pozwól mu

mówić. – Do cholery, on przestraszył Jane.

– Widzę to. Ale pozwól mu mówić.
Jane prawie ich nie słyszała.
– Cira? – Bezwiednie zacisnęła dłonie w pięści. – On szuka Ciry?
– Cira jak? – spytał Joe.
– Nikt nie znał jej nazwiska. – Trevor nie odrywał wzroku od twarzy Jane. – Mówiono o

niej po prostu Cira. Cira Wspaniała, Cira Bogini, Cira Zachwycająca.

– Wróćmy do meritum – powiedziała ostro Eve – bo już tracimy cierpliwość. Jak kobieta

martwa od dwóch tysięcy lat mogła zabić ojca Alda?

– Przepraszam. – Trevor oderwał wzrok od twarzy Jane i uśmiechnął się do Eve. – Tak

naprawdę, to nie była wcale wina Ciry. Ojciec Alda sam się zabił, kiedy przygotowywał eksplozję
mającą zamknąć na zawsze tunel.

– Tunel? – powtórzyła Eve.
Przytaknął.
– Samolubny sukinsyn chciał wszystko zachować dla siebie.
Zatarasował wejście, ale nie był zbyt dobry w przygotowywaniu wybuchów i siebie też

wysadził w powietrze.

– Gdzie to się stało?
– W północnych Włoszech – odezwał się Joe. – Cztery lata temu, zgadza się?
– Prawie – odrzekł Trevor. – Musiałeś być bardzo zajęty, skoro wniknąłeś tak głęboko w

moją przeszłość. To rzeczywiście zdarzyło się cztery lata temu i wykopaliska miały mieć miejsce w
północnych Włoszech. Ale pojawiło się coś ciekawszego.

– Aldo?
– Nie, Aldo jeszcze wtedy trzymał się na uboczu. Jego ojciec, Guido.
– Jak brzmiało jego nazwisko?
Trevor zawahał się chwilę, zanim odpowiedział.
– Guido Manza.
Joe zaklął.

– Do diabła, przez cały ten czas znałeś nazwisko Alda i nic nie powiedziałeś policji?

Niektóre z tych kobiet mogłyby jeszcze żyć.

– Nie wiedziałem, do czego ten skurwiel zmierza, dopóki nie opuścił Włoch i nie pojechał

do Anglii. Myślałem, że po prostu przede mną ucieka, aż zobaczyłem w Timesie zdjęcie kobiety
zamordowanej w Brighton. Gdy tylko dostrzegłem podobieństwo, połączyłem fakty i zacząłem
deptać mu po piętach.

– Dlaczego Aldo miałby przed tobą uciekać?
Trevor nie odpowiedział.
– A jaki byłby dla Scotland Yardu pożytek z jego nazwiska?
Używał fałszywych dokumentów, a na pewno nie dałoby się go wytropić przez rodzinę czy

przyjaciół. Aldo jest samotnikiem.

– Jego wygląd. Mogli rozesłać zdjęcia do gazet.
– Aldo chciał zostać aktorem. Studiował w Rzymie kostiumologię i sztukę wizażu, zanim

ojciec oderwał go od nauki i zabrał na wykopaliska. To jedna z przyczyn, dla których tak trudno
było go wytropić, kiedy rozpoczął swój zabójczy maraton. Aldo jest mistrzem w zmienianiu
wyglądu. Zresztą jest mistrzem także w paru innych dziedzinach. Jest niezrównany.

– Szukasz wymówek.
– Nie, podaję ci przyczyny. – Trevor wzruszył ramionami. – Ale masz rację. Z twojego

punktu widzenia wszystko zrobiłem źle. – Bo sam chciałeś złapać Alda – powiedziała Jane.

– Oczywiście, mówiłem ci. On musi umrzeć.
Beznamiętny ton, jakim wypowiedział te słowa, przeszył Jane dreszczem. Miał rację, mówił

to jej już wcześniej, ale teraz słowa wydawały się bardziej prawdziwe, bardziej przerażające. Już
nie czuła się tak pewna siebie. Była roztrzęsiona, jakby nagle cały świat zaczął wirować wokół niej.

– Dlaczego? – spytał Joe.
– Dlaczego co? – Wzrok Trevora znowu spoczął na twarzy Jane.
– Och, on po prostu na to zasługuje. Bo na cóż by innego?
– Odwrócił się. – Ona ma dosyć. Zabierzcie ją do domu, skontaktuję się z wami później. –

Chcę wiedzieć...

– Jane ma dosyć – powtórzył Trevor przez ramię. – Dostaniesz swoje odpowiedzi, ale

dopiero wtedy, kiedy ona będzie gotowa ich wysłuchać.

– Wszystko ze mną w porządku – powiedziała Jane. Zachowuje się głupio. Weź się w garść,

dziewczyno.

– Tak, to prawda – powiedział Trevor – ale nie musimy się tak spieszyć. Potrzebujesz czasu,

żeby przemyśleć to, co ci dzisiaj powiedziałem.

– Nic mi nie powiedziałeś. Ten tunel, gdzie on jest?
Trevor oddalał się wielkimi krokami.
– Później.
– Gdzie on jest? Powiesz mi teraz.
– Nie denerwuj się, wcale nie mam zamiaru mieć przed wami tajemnic. No, może parę. Ale

to nie jest jedna z nich. – Doszedł już do linii drzew. – Herkulanum.

Rozdział 9

Cira.
Martwa od ponad dwóch tysięcy lat.
Idź się położyć. – Eve wpatrywała się w Jane zatroskanym wzrokiem. – Jesteś biała jak

prześcieradło. Może Trevor miał rację, że kazał nam iść do domu.

– Przestań się martwić. Nic mi nie jest. – Jane zdobyła się na cień uśmiechu. – Joe też nie

sądzi, że Trevor miał rację. – Spojrzała na Joego, który od momentu powrotu do domu przekazywał
Christy przez telefon uzyskane od Trevora informacje na temat Guida Manzy. – On nienawidzi
czekać. Nie lubi, jak ktoś się z nim drażni, a potem zostawia z niczym. Lubi, gdy wszystko jest
jasne i ułożone w idealnym porządku. – Skrzywiła się. – A nie możesz powiedzieć, żeby cokolwiek,
co powiedział nam Trevor, było jasne.

– Wystarczająco jasne, żeby ciebie zdenerwować. – Eve zamilkła na chwilę. Nieomal

zemdlałaś, kiedy Trevor wymienił to imię – powtórzyła powoli – Cira. I ten tunel, to trochę za dużo
zbiegów okoliczności...

– Nie chcę o tym mówić. – Jane odwróciła się szybko. Musiała stąd wyjść, udawało jej się

zachować spokój najwyższym wysiłkiem woli. – Chyba rzeczywiście jestem trochę zmęczona.
Pójdę się położyć przed obiadem.

– Nie uciekniesz przede mną, Jane. Pozwolę ci na zwłokę, ale nie na ukrywanie tego, co cię

gnębi.

– Wiem. – Jane poszła w stronę korytarza. – Ale dobrze by było, gdybym ja sama wiedziała,

co mnie gnębi, bo w chwili obecnej jestem zupełnie zdezorientowana.

– Nie ty jedna. Trevor zrzucił bombę, a potem po prostu sobie poszedł. Nic dziwnego, że

Joe jest zły.

– Herkulanum – westchnęła. – Ta nazwa jest mi znana, ale gdzie, do diabła, jest

Hekulanum?

– We Włoszech – powiedziała Eve. – To miasto zniszczone przez wybuch Wezuwiusza w

tym samym czasie co Pompeje.

– Dziwne. – Jane otworzyła drzwi swojego pokoju. – Jestem pewna, że Trevor nie każe nam

długo czekać. Porozmawiamy później. – Zamknęła za sobą drzwi i oparła się o nie. Dobry Boże,
kolana miała jak z waty. Nienawidziła tego uczucia słabości.

Zwłaszcza że nie było do tego powodów. To mógł być zbieg okoliczności.
Tak, pewnie, w końcu Cira to takie popularne imię!
Więc jakie jest inne wytłumaczenie? Śniła jej się kobieta, która zmarła dwa tysiące lat

temu? Natychmiast odrzuciła tę myśl. Nie było nic antycznego w sposobie myślenia Ciry, którą
znała. Nigdy nawet nie pomyślała, że Cira może nie być współczesną kobietą. Każdą jej myśl,
każdy odruch Jane rozumiała doskonale.

Zbyt doskonale?
Dobrze, podaj w wątpliwość każde wspomnienie, każdy impuls.
To najlepsza droga do znalezienia odpowiedzi. Nie znała nawet historii kobiety, którą

Trevor nazywał Cira. Kto wie? Może wyczuła jakieś dziwne wibracje od Alda, które przedostały się
do jej snów.

Ale Aldo pojawił się w polu jej widzenia dopiero parę tygodni po tym, jak zaczęły się sny.
Może więc jednak miała zdolności telepatyczne, słyszała o takiej umiejętności

porozumiewania się myślami na odległość.

Naprawdę zaczynam wariować, stwierdziła z niesmakiem: Zaraz zacznie widzieć obcych

albo małe, zielone ludziki, o których wspominała Eve. Musi być jakieś wyjaśnienie, i bez względu

na to, jak dziwne czy przyziemne będzie, po prostu musi się z nim zmierzyć i wszystko będzie w
porządku.

Właśnie tak zrobiłaby Cira.
Nie, tak zrobi ona, Jane. Cira była snem, nie miała nic wspólnego z rzeczywistością. Już

czuła się lepiej, pewniej. Jedyne, czego potrzebuje, to odrobiny czasu, żeby otrząsnąć się z
pierwszego szoku i zdać sobie sprawę, że ma kontrolę nad sytuacją.

Wyprostowała się i skierowała do łazienki. Wcale nie miała Zamiaru skulić się na łóżku i

„odpoczywać”. Umyje twarz i sprawdzi w internecie, czy uda jej się znaleźć jakieś wzmianki o
Cirze w Herkulanum. Bardzo możliwe, że natrafiła gdzieś na informację, może tylko linijkę lub
dwie, zapomniała o niej, a potem odtworzyła w snach. Jeżeli w ten sposób nic nie znajdzie,
zadzwoni do biblioteki miejskiej i zapyta, czy oni nie wiedzą czegoś na ten temat, albo gdzie może
znaleźć jakieś informacje. Zanim Trevor ujawnił swoje rewelacje, przyjmowała te sny z
ciekawością i fascynacją, ale dłużej już nie może tego robić. Jeżeli Cira rzeczywiście istniała, Jane
musi o tym wiedzieć i odkryć, jaki ta rzeczywistość ma związek z nią samą·

Dwie godziny później Jane przeciągnęła się i spojrzała z niesmakiem na ekran monitora.

Nic. W bibliotece też nie byli w stanie udzielić jej żadnych informacji. Dobrze, nie panikuj, musi
być jakaś odpowiedź. Trzeba ją tylko znaleźć.

A jedynym znanym jej źródłem informacji o Cirze był Trevor.
Niech go szlag trafi!
Cira i Aldo.
Próbowała stłumić niecierpliwość. Zajmij się czymś. Idź ugotować obiad. Zawsze, kiedy

skoncentrujesz się na małych rzeczach, te duże też się uporządkowują.

Więc zadzwoń do mnie, Trevor, jestem gotowa.

Gorąco.
Dym zaczął się przeciskać przez szpary w skałach. Antoniusz był tuż przed nią, szedł

szybko.

Idź prędzej. Staraj się nie kaszleć.
Antoniusz zniknął!
Nie, chyba tylko skręcił za załom tunelu i zniknął jej na chwilę z oczu.
Nie może go zgubić. Jej życie zależy od niego i nie ma już odwrotu.
Zaczęła biec.
Nie zgub go. Nie zgub go. Skręciła za róg.
– Nie możemy reszty drogi przejść razem? – Sylwetka Antoniusza odcinała się na tle

rozjarzonych skał.

Zatrzymała się gwałtownie. – Wiedziałeś, że idę za tobą.
– Wiedziałem, że jest taka możliwość. Jesteś bystra i bardzo nie chcesz umierać. –

Wyciągnął rękę. – Druga szansa, Cira. Dla ciebie i dla mnie. Oboje wiemy, że kolejne szanse
pojawiają się rzadko. Możemy sprawić, że wszystko się ułoży. – Wykrzywił usta. – O ile w porę się
stąd wydostaniemy.

– Nie chcę mieć drugiej szansy z tobą.
– Kiedyś mnie kochałaś. Mogę skłonić cię, żebyś znowu mnie pokochała.
– Nie możesz skłonić mnie do niczego. Sama dokonuję wyborów.
Zawsze.
– Sam zawsze tak mówiłem. Ale teraz jestem gotowy poświęcić się... trochę. Dla ciebie. –

Zakaszlał. – Dym staje się coraz gęstszy. Nie zamierzam tu stać i cię błagać, żadna kobieta nie jest
warta mojej śmierci. Ale ty możesz być warta tego, żebym dla ciebie żył.

– To złota pragniesz. A nie możesz go stąd zabrać bez zawarcia układu z Juliuszem.
– W zwykłych okolicznościach tak by było, ale dzisiaj kończy się świat. Jest szansa, że

Juliusz zginie wraz z nim. Albo że uda nam się uciec gdzieś, gdzie nigdy nas nie znajdzie.

– A ty będziesz mógł zostać imperatorem – powiedziała sarkastycznie.
– Dlaczego nie? Byłbym wspaniałym cesarzem.

– Ukrywając się przed Juliuszem w jakiejś prymitywnej wiosce?
– Przestałaby być prymitywna, gdybyśmy oboje się w niej znaleźli.
Używał wrodzonego czaru, który przyciągnął ją do niego, i siła jego osobowości była

prawie obezwładniająca. Nie może pozwolić, żeby ją uwiódł. Był zbyt niebezpieczny.

Ale był też piękny jak bóg i miał szalony, grzeszny urok, który sprawiał, że ryzyko

wydawało się warte podjęcia.

– Nie musisz od razu zaufać mi całkowicie – powiedział. – Rób to krok po kroku. Tylko

pozwól mi cię stąd wyprowadzić.

Spojrzała w dół na jego wyciągniętą dłoń. Mogłaby przyjąć jego rękę, tak jak kiedyś

przyjęła jego ciało.

Nie, już nigdy nie będzie taka głupia.
– Krok po kroku – powiedział łagodnie.
– Jeżeli chciałeś mnie stąd wyprowadzić, to dlaczego nie pozwoliłeś mi po prostu iść za

tobą?

– Ponieważ zanim dotrzemy do końca tunelu, będziemy sobie potrzebni. – Zesztywniał,

kiedy ziemia zadrżała od huku. – Zdecyduj się, Ciro.

– Powiedziałam ci, że...
Ziemia pod jej stopami pękła i kiedy spojrzała w dół, ujrzała piekło. Ona spada, umiera...
– Antoniuszu!

Jane usiadła gwałtownie w łóżku z sercem bijącym tak mocno, jakby miało wyskoczyć jej z

piersi.

Ogień.
Płynny, roztopiony ogień. Spadała...
Nie, nie spada. Wzięła kilka głębokich wdechów. Tak lepiej.
Stanęła na podłodze.
Tobi usiadł i spojrzał na nią pytająco.
– Tak, to się znowu stało. Nic w tym zabawnego, co? – wyszeptała.
Zerknęła na zegarek. Była dopiero trzecia trzydzieści siedem rano, ale wiedziała, że już nie

zaśnie. Cira o to zadbała. Albo jej własny, szalony umysł.

– Chodźmy na ganek. Muszę zaczerpnąć powietrza.
Noc bez powietrza. Gorąco. Ziemia rozstępująca się pod jej stopami.
Jane sięgnęła po szlafrok i telefon komórkowy.
– Bądź teraz cicho. Jest środek nocy, a chyba nie chcesz obudzi Eve albo Joego.
Tobi radośnie uderzał ogonem w drewnianą podłogę, robiąc przy tym mnóstwo hałasu.
– W stań, głupolu.
Pies skoczył na równe nogi i hałas ustał, ale jego ogon wesoło latał w powietrzu. Tobi

pobiegł przez hol i dotarł do drzewa przed nią.

Jane usiadła na górnym stopniu ganku i poczuła na policzkach chłodne, świeże powietrze.

Widziała blady odblask zaparkowanego na ulicy radiowozu i pomachała Macowi i Brianowi.
Mignęli raz światłami, po czym samochód znowu pogrążył się w ciemności.

Boże, powietrze było wspaniałe. Napełniła nim płuca i poczuła, jak odświeża ją i koi.

Przyjemność była tak ogromna, że prawie poczuła zawroty głowy.

Noc bez powietrza...
Tobi zaskomlił, układając się obok niej.
– Wszystko w porządku – wyszeptała, głaszcząc psa po głowie.
– To był tylko sen. Nic złego...
Więc dlaczego była taka przerażona? Dzisiaj jest koniec świata.
Ale nie jej świata. Zapomnij o tym. To prawdopodobnie słowa Trevora wywołały ten sen,

który nie miał nic wspólnego z...

Zadzwoniła komórka.
Spojrzała na aparat bez zaskoczenia. Z jakiego innego powodu brałaby go ze sobą? Dzwonił

Trevor i to także nie było dla niej żadną niespodzianką.

– Jesteś sama? – spytał.
– Jeżeli nie liczyć Tobiego.
– Nie ośmieliłbym się nie liczyć Tobiego. – Zamilkł na chwilę.
– Jak się czujesz?
– Dobrze. Tak samo dobrze jak wtedy, gdy nas zostawiłeś. Nie musiałeś wykorzystywać

mnie jako wymówki do ucieczki.

Nie mówiła prawdy i oboje o tym wiedzieli. – No dobrze. Śmiertelnie mnie przeraziłeś.
– Wiem, i to mnie bardzo zaskoczyło. Nie oczekiwałem takiej reakcji z twojej strony.
– A czego oczekiwałeś?
– Ciekawości. Zainteresowania, może odrobiny podniecenia.
I właśnie tak by zareagowała, gdyby nie wspomniał Ciry. Trevor Właściwie ją ocenił.
– Widocznie nie znasz mnie tak dobrze, jak ci się wydaje. Jedyne, co osiągnąłeś, odchodząc

wczoraj po południu, to to, że zdenerwowałeś Joego i dałeś mu czas na sprawdzenie twoich
informacji o Guido Manzie.

– I zrobił to?
– Jeszcze nie. Ale nie powinien być zmuszony do robienia tego w ten sposób. Do diabła,

pomóż mu. Zawarłeś z nim układ. – Nie byłaś gotowa. A tylko ty jesteś dla mnie ważna.

– Jestem gotowa teraz.
Trevor milczał przez chwilę.
– Chyba rzeczywiście jesteś. Ale chciałbym zobaczyć twoją twarz i upewnić się.
– Możesz być pewny. Kim jest Cira?
– Była aktorką w teatrze w Herkulanum w latach poprzedzających wybuch Wezuwiusza,

ten, który zniszczył zarówno Herkulanum, jak i Pompeje w...

– Więc dlaczego Aldo myśli, że Cira zabiła jego ojca?
– Tunel, który wysadził Guido, prowadził do biblioteki Juliusza Precebiusza, położonej

niedaleko jego willi pod Herkulanum. W bibliotece znajdowało się kilka skrzyń, zawierających
zwoje, biżuterię i posążki, które zostały zakonserwowane przez lawę w nocy zniszczenia
Herkulanum. Juliusz musiał być bogatym obywatelem miasta, bez pamięci zakochanym w Cirze.
Wiele rękopisów było poświęconych wysławianiu jej talentu.

– Aktorskiego?
– I wielu innych, bardziej intymnych umiejętności. Wygląda na to, że pozycja kochanka

Ciry była pożądana i cieszyła się dużym poważaniem wśród elit Herkulanum. Cira sama
wyszukiwała i wybierała szczęśliwców, z którymi godziła się dzielić łoże. Urodziła się jako
niewolnica, ale ciężką pracą i intrygami wywalczyła sobie drogę do wolności i zaczęła piąć się po
drabinie społecznej. Niektórzy nazywali ją prostytutką, ale...

– Nie mieli prawa nazywać ją prostytutką – powiedziała Jane gwałtownie. – Musiała

przetrwać, a czasami mężczyźni rozumieją tylko to, co mogą posiadać i wykorzystać. Powiedziałeś,
że była niewolnicą. Jak można było oczekiwać, że ona... Zdajesz sobie sprawę, jak bardzo musiała
się starać, żeby przetrwać?

– Nie. – Przez chwilę milczał, a potem spytał: – A ty?
– Potrafię to sobie wyobrazić. Bicie i głód i... – Zamilkła, zdając sobie sprawę, że jej reakcja

była zbyt gwałtowna. – Przepraszam. Zawsze nienawidziłam ludzi, którzy najpierw potępiają, a
dopiero potem starają się zrozumieć. Albo i wcale się nie starają.

– Traktujesz to wszystko bardzo osobiście.
– Mam ku temu powody. Przypuszczam, że ta kobieta miała moją twarz, nie można być już

bardziej z kimś związanym.

Przytaknął.
– Touché. To prawda, ona rzeczywiście wyglądała tak jak ty, podobieństwo jest wręcz

niewiarygodne.

– Skąd wiesz?
– W bibliotece było parę posągów Ciry. Najwyraźniej Juliusz zaangażował

najświetniejszych artystów swojej epoki, żeby wiernie oddali jej wygląd.

– A ty widziałeś te posągi? Mówiłeś, że tylko Aldo i jego ojciec, byli w tunelu. Byłeś w tej

bibliotece?

– Tak.
– Krótka odpowiedź. To nie wypali, Trevor. Nie chcę fragmentów i skrawków, chcę

usłyszeć całą historię.

Roześmiał się.
– Chcesz wszystkiego. Masz więcej wspólnego z Cirą niż tylko fizyczne podobieństwo, ona

też zawsze chciała mieć wszystko.

– Skąd wiesz?
– Czytałem niektóre manuskrypty. Utknąłem na wykopaliskach na długie tygodnie i

musiałem znaleźć sobie coś do roboty, kiedy czekałem, aż oni znajdą garnek złota ukryty po drugiej
stronie tęczy. – Garnek złota?

– Juliusz wspomniał o skrzyni pełnej złota, którą podarował Cirze, żeby zgodziła się z nim

zostać jeszcze przez kilka tygodni. Ta skrzynia miała być schowana w jednym z pomieszczeń w
tunelu i wiedzieli o tym tylko on i Cira. Ona znalazła nowego kochanka i miała zamiar opuścić
Juliusza, który zrobiłby wszystko, żeby ją zatrzymać.

To złota pragniesz.
Nie rozpamiętuj słów Ciry skierowanych do Antoniusza. Skoncentruj się na chwili obecnej.

Trevor. Aldo.

– Te rękopisy musiały być napisane po łacinie. Jak je przetłumaczyłeś?
– Miałem silną motywację. I pomoc uczonego, którego Guido zatrudnił po odkryciu

biblioteki. Właściwie to ja go skontaktowałem z Pietro Tatligno. Pietro był bardzo bystry i pałał
wręcz dziecięcym entuzjazmem. Był bardziej zainteresowany historycznym znaleziskiem niż
pieniędzmi, które obiecał mu Guido. Zwoje były przechowywane w skrzynkach z brązu, ale Pietro
musiał być bardzo uważny, kiedy je wyjmował i przepisywał, żeby ich nie zniszczyć. Zmusił Guida
do zapłacenia fortuny za zestaw do konserwacji manuskryptów.

– Ale ty nie dbałeś o niezwykłe odkrycie historyczne.
– Lubię pieniądze. Doceniam historyczne dzieła sztuki, ale zauważyłem, że w ostatecznym

rezultacie nawet muzea używają ich do handlu wymiennego. Poza tym nie sądzę, żeby Cira życzyła
sobie wystawienia jej własności na widok publiczny.

– Wyjątkowo wygodne przekonanie.
– Ale prawdziwe. W czasie tych paru tygodni zacząłem żywić do Ciry bardzo osobiste

uczucia. Wszyscy zaczęliśmy. Możliwe, że Guido wcale nie planował oszustwa, kiedy przywiózł
mnie na wykopaliska. On i jego syn dostali obsesji na punkcie Ciry i nie chcieli się z nikim dzielić.

– Złotem?
– Niezupełnie. Odkrycie, co tak naprawdę jest dla nich ważne, nie zajęło mi dużo czasu.

Guido był opętany pragnieniem odnalezienia szczątków Ciry. Kiedy był młody, natrafił na jej
statuetkę w ruinach teatru i spędził resztę życia, próbując odnaleźć Cirę·

– Były o tym jakieś wzmianki w gazetach?
– Nie, powiedziałem ci, on był kompletnie opętany. Mówił o niej tak, jakby była żywą

kobietą, jeszcze zanim odnaleźliśmy manuskrypty. Uwierz mi, nie chciał, żeby ktokolwiek
dowiedział się czegokolwiek o Cirze przed nim.

Jane poczuła ogarniające ją rozczarowanie. Przez chwilę myślała, że znalazła sposób, w jaki

mogłaby dowiedzieć się czegoś Cirze.

– I Aldo też miał taką obsesję?
– W inny sposób. Milkł za każdym razem, kiedy jego ojciec zaczynał o niej mówić, i to było

bardzo czytelne. Dla niego Cira też była żywa. Ale on tego nie chciał, pragnął, żeby została martwa
i pochowana na zawsze.

– Dlaczego?
– Wtedy udręka mogłaby się pewnego dnia skończyć.
– Udręka?

– Wyobraź sobie Alda w wieku pięciu lat, kiedy jego ojciec odkrył posąg Ciry. Ojciec był

dla niego całym światem i kiedy Guido skoncentrował się wyłącznie na martwej kobiecie, ignorując
zupełnie potrzeby syna, to musiało być dla Alda wstrząsem. Wystarczająco dużym, żeby oszalał.

– To dlaczego pomagał ojcu jej szukać?
– Ojciec krótko go trzymał. I może też chciał odnaleźć złoto.
– A ty je znalazłeś?
– Nie, ale to wcale nie oznacza, że go tam nie było. Guido ledwie zaczął przebijać się przez

skały, kiedy doszedł do wniosku, że nie ma ochoty się z nikim dzielić. Musiał być bardzo ostrożny.
Ściany tunelu zostały osłabione przez wybuch wulkanu i nie mogli przebijać się głębiej niż parę
metrów dziennie bez ryzykowania zawalenia.

– A ty w tym czasie siedziałeś i czytałeś manuskrypty?
– Praca fizyczna nie należała do moich obowiązków.
– A co należało?
– Pracowałem w Mediolanie przy innym projekcie, kiedy Manza się ze mną skontaktował. –

Szmuglowałeś.

– Cóż, tak. W każdym razie Manza powiedział, że zlokalizował starożytny skarb, który

przyniesie nam miliony. On miał wykopać dzieła sztuki, a ja przeszmuglować je przez granicę i
znaleźć nabywców. Pracował na wykopaliskach archeologicznych niedaleko Herkulanum i natrafił
na pewne starożytne listy, które naprowadziły go na posiadłość Juliusza położoną w pewnej
odległości od miasta. Nie wspomniał o posągu Ciry. Ja byłem nastawiony bardzo sceptycznie, w
Herkulanum prowadzono wykopaliska od tysiąc siedemset pięćdziesiątego roku. Byłem pewien, że
wszystkie miejsca zostały już odkryte.

– Ale i tak pojechałeś.
– Byłem ciekaw. Manza pracował w Herkulanum od lat. Aldo spędził połowę dzieciństwa,

biegając w tunelach, które przez wieki wykopywano, żeby dostać się do starożytnego miasta.
Istniała szansa, że Manza rzeczywiście trafił na żyłę złota. W każdym razie doszedłem do wniosku,
że nic na tym nie stracę. Myliłem się. Skończyłem unieruchomiony w szpitalu na dwa miesiące.

– Jak to?
– Guido postanowił wysadzić nie tylko tunel, ale też wszystkich zaangażowanych w sprawę.

Chciał zablokować wejście, a potem wrócić, tak żeby ani nie musiał dzielić się łupem, ani nie
pozostawić przy życiu nikogo, kto wiedział, że odnalazł szczątki Ciry.

– A ty byłeś w tunelu?
– Ja, Pietra i sześciu robotników, których Manza przywiózł z Korsyki. Tylko mnie udało się

wyczołgać z tej dziury, akurat szedłem w kierunku wyjścia, kiedy wysadził tunel. Miałem złamaną
nogę i wygrzebanie się spomiędzy skał na światło dzienne zajęło mi trzy dni. Znalazłem Guida
martwego niedaleko wejścia do tunelu.

– Poza tobą nikt nie przeżył?
– Wszyscy byli głębiej w tunelu. Wybuch dosłownie rozerwał ich na strzępy, a potem

pogrzebał. Manza nie chciał zniszczyć biblioteki, więc eksplozja blisko niej była mniej intensywna.

Jane zadrżała.
– Tyle osób zginęło...
– Widocznie Aldo przejął mordercze skłonności od ojca. Chociaż nigdy nie słyszałem, żeby

Guido wcześniej kogoś zamordował. Zanim zajął się handlem dziełami sztuki, był profesorem
archeologii we Florencji.

– A gdzie był Aldo, kiedy wydostałeś się z tunelu?
– Zniknął. Widać było, że próbował wyciągnąć ojca z rumowiska, a potem po prostu

przykrył ciało kocem i zwiał, gdzie pieprz rośnie.

– Niezbyt czułe pożegnanie.
– Zależało mu na ojcu. W jakiś dziwny, pokręcony sposób. Od momentu, kiedy Aldo

pojawił się na wykopaliskach było jasne, że coś jest nie tak z jego głową. Był całkowicie
zaabsorbowany swoim komputerem i mruczał coś o przeznaczeniu i reinkarnacji, poza tym był
zaangażowany w jakieś chore praktyki. Był też sadystą, który znęcał się nad robotnikami, kiedy

tylko miał ku temu okazję. Ale w obecności ojca drżał, gdy tylko tamten uniósł brew.

– I jesteś pewien, że obwiniał Cirę za jego śmierć?
– Co więcej, Aldo winił ją za tryb życia, do którego został zmuszony. On i jego ojciec

zabrali z biblioteki posąg Ciry i załadowali go na ciężarówkę. Ten posąg potem zniknął, ale obok
ciała Guida znalazłem statuetkę, którą znalazł, kiedy Aldo był chłopcem. Została umieszczona na
skale nad głową Manzy i rozpłatana siekierą na pół.

– To mogła być wina eksplozji.
– Nie, twarz posągu została odłupana młotkiem.
– Tak jak usunął rysy tych wszystkich kobiet, które zabił – wyszeptała Jane.
– Nie zastanawiałem się wtedy nad symboliką tego gestu. Byłem wściekły jak diabli i

jedyne, czego pragnąłem, to dostać Alda w swoje ręce. Było już za późno, żeby ukarać Guida. Nie
znałem żadnego z tych robotników, ale lubiłem Pietra, był dobrym człowiekiem i nie zasługiwał na
śmierć. Ale, zanim dotarłem do najbliższego miasta, w ranę w nodze wdała się infekcja i byłem
zbyt zajęty walką z lekarzami, żeby mi jej nie amputowali, żeby martwić się o cokolwiek innego.

– Powiedziałeś lekarzom w szpitalu, co się wydarzyło?
– Do diabła, nie! Trafiłbym za kratki, a zawsze miałem doskonały instynkt

samozachowawczy. Kiedy mnie wypuścili, wróciłem do tunelu, pochowałem Guida,
zamaskowałem wykopaliska i wyruszyłem w poszukiwaniu Alda.

– Ale nie znalazłeś go.
– Powiedziałem ci, że jest sprytny. Stał się niewidzialny i przepadł. Za każdym razem, kiedy

zbliżałem się do niego, znikał. To było frustrujące jak diabli. A potem zobaczyłem zdjęcie tej
kobiety z Brighton, Peggy Knowies.

– Cira.
– To miało sens. Obaj, Aldo i jego ojciec, mieli obsesję na jej punkcie, a symboliczne

zniszczenie statuetki miało czytelną wymowę. Aldo winił Cirę zarówno za śmierć ojca, jak i za
nieszczęśliwe dzieciństwo. Może śmierć ojca była tak dużym szokiem, że oszalał i zaczął, podobnie
jak Guido, myśleć o Cirze jako o żywej kobiecie. Albo też zabił pierwszą ofiarę w Rzymie tylko
dlatego, że przypadkowo natknął się na kobietę podobną do Ciry, a kiedy zorientował się, że jest
ich więcej, wyruszył na poszukiwania.

– Myślisz, że on wierzy w... reinkarnację?
– Kto wie? To wariat. Istnieje duża szansa, że wszystko mu się poplątało w głowie. Wiemy,

że przemierza świat w poszukiwaniu kobiet, które wyglądają jak Cira, to jego życiowa misja. Nie
może znieść myśli, że ktokolwiek, kto przypomina ją choć trochę, pozostaje przy życiu. Skoro Cira
zmarła dwa tysiące lat temu, jego wiara w reinkarnację wydaje się najlepszą odpowiedzią. Co było
pierwsze, jajko czy kura?

– I Aldo myśli, że ja jestem reinkarnacją? – wybuchnęła Jane.
– Nic z tego, nie jestem niczyją kopią. Wystarczy, że wyglądam jak ta Cira, wewnątrz

jestem tylko sobą.

– Zatem nie wierzysz w reinkarnację? Miliony ludzi w to wierzą.
– Niech sobie wierzą. Ja jestem jedyną osobą odpowiedzialną za swoje czyny. Nie

zamierzam jęczeć, użalać się nad sobą i mówić, że to wszystko przez jakąś kobietę, która nastąpiła
komuś na odcisk dwa tysiące lat temu.

– Jesteś bardzo stanowcza.
– Bo tak myślę. Mam już dosyć słuchania, że Aldo ściga mnie z powodu mojego wyglądu.

Jestem czymś więcej niż tylko twarzą.

– Dla mnie to nic nowego, wiedziałem to w chwili, w której to zobaczyłem. – Trevor

zamilkł. – Zresztą Aldo nie ściga cię tylko dlatego, że wyglądasz jak Cira. On prawdopodobnie
uważa, że masz też jej duszę.

– Więc przekona się, jak bardzo się myli. Nie jestem do niej podobna, ani trochę. – Dłoń

Jane zacisnęła się na telefonie. – I nie wiem, co tu się dzieje, ale to ja muszę się z tym zmierzyć, nie
Cira. – My musimy się z tym zmierzyć – poprawił ją. – Tkwimy w tym oboje.

Mylił się. Pocieszające słowa, ale czuła, że wcale tak nie będzie.

Przez całe życie była sama, więc dlaczego teraz miałoby być inaczej?
Nie, to nieprawda. Dlaczego w ogóle tak pomyślała? To Cira była sama przez całe życie.

Ona, Jane, miała Eve i Joego. Przerażająca była ta chwila dezorientacji, to wina całego tego
głupiego gadania o Cirze i reinkarnacji.

– Nie myśl, że nie będę głośno wołać o pomoc. A teraz opowiedz mi o Aldo. Powiedziałeś

tylko, że jest złośliwy, sadystyczny i studiował aktorstwo, zanim ojciec posłał po niego i zabrał do
Herkulanum. To dziwny wybór zawodu jak na takiego potwora jak on.

– Nie taki dziwny dla kogoś, komu brak piątej klepki. Rozdwojenie jaźni, paranoja ... Mógł

stawać się, kim tylko zechciał w chwili, w której wchodził na scenę.

– Mówiłeś, że był genialny. Co masz na myśli?
– Komputery. Wykonał dla ojca wszystkie badania. To jedna z przyczyn, dla których Guido

chciał go mieć na wykopaliskach. Kazał mu badać wszystkie mapy w internecie i sprawdzać, czy
jakikolwiek tunel wykopany w Herkulanum miał połączenie z tunelem Juliusza.

– I któryś miał?
Trevor potrząsnął głową.
– Guido był wściekły. Miał nadzieję, że uda mu się ułatwić prace wykopaliskowe. Bez

powodzenia. Postarał się, żeby Aldo dobrze wiedział, jak bardzo ojciec się na nim zawiódł.
Traktował go jak idiotę, kazał sprawdzać wszystko po kilka razy, żeby upewnić się, że Aldo nie
popełnił żadnych błędów. Było jasne, że traktował go w ten sposób przez całe życie. Gdyby Aldo
nie był takim sukinsynem, to bym mu współczuł.

– Ja nie. – Myśli Jane krążyły już wokół czegoś innego. – Nie rozumiem, jak Aldo mógł

przemykać się z kraju do kraju i nigdy nie zostać złapany. Czy miał jakieś pieniądze?

– Nie wtedy, gdy opuszczał Herkulanum. Ale miał jedną ze statuetek Ciry, którą zabrał z

biblioteki. Sprzedał ją prywatnemu kolekcjonerowi z Londynu, w ten sposób trafiłem na jego ślad
w Wielkiej Brytanii. Dowiedziałem się o tej transakcji od jednego z moich informatorów. Posąg był
bezcenny i nawet na czarnym rynku Aldo zarobił na nim wystarczająco dużo, żeby kupić tyle
fałszywych dokumentów, ile zapragnął i utrzymać się na przyzwoitym poziomie przez ładnych
kilka lat.

– Zatem użył Ciry jako uzasadnienia zamordowania tych wszystkich kobiet.
– W pewnym sensie. Czy chciałabyś wiedzieć coś jeszcze?
– Mam jeszcze jedno pytanie. – Jane wykrzywiła usta. – Byłeś wściekły na Alda dlatego, że

zabił tych wszystkich ludzi, czy dlatego, że próbował oszukać cię i zatrzymać złoto dla siebie?

Trevor milczał.
– Ciekawe pytanie – mruknął, ale nie udzielił jej odpowiedzi.
– Muszę cię uprzedzić, że przekażę Eve i Joemu wszystko, co mi dzisiaj powiedziałeś. A to

oznacza, że detektywi sprawdzą każdy fragment tego wykopaliska w Herkulanum. Ktoś inny
znajdzie garnek złota w tych tunelach.

– Nie znajdą. Te przejścia są bardzo dobrze ukryte. Nikt ich nie odkrył przez wiele lat,

wybuch zatarasował wejście, a ja zrobiłem resztę. Ukryłem wszelkie ślady po wykopaliskach.
Kiedy to wszystko się skończy, wciąż będę miał swoją szansę... jeżeli zechcę.

– Jestem pewna, że zechcesz.
– Ależ jesteś cyniczna! Sądzisz, że kieruje mną tylko zmysł handlowy? Może masz rację. A

może się mylisz. Nie przyszło ci do głowy, że wiedziałem, że powiesz wszystko Quinnowi, i
chciałem zaryzykować? Być może jestem bardziej spragniony krwi niż pieniędzy. Zadzwonię jutro
i powiesz mi, czy Quinn ma jeszcze jakieś pytania. Spij dobrze, Jane.

Rozłączył się, zanim zdążyła odpowiedzieć.
Śpij dobrze? Marne szanse, pomyślała, odkładając telefon.
Kręciło jej się w głowie od nadmiaru informacji, które napełniły ją lękiem, ale też chęcią

walki. Nie staraj się tego wszystkiego zrozumieć. Nie zmuszaj się do niczego, pozwól, żeby
wszystkie informacje same ułożyły się na swoich miejscach. Krok po kroku.

Tak powiedział Antoniusz, przypomniała sobie. Wyciągnął dłoń powiedział Cirze, żeby mu

zaufała. Ale Cira nie podała mu ręki. Nie zdążyła, bo ziemia otworzyła się, ujrzała roztopiony ...

Zapomnij o tym śnie. Skup się na tym, co prawdziwe. Jeśli Trevor powiedział jej prawdę.

On pragnął złota.

Nie, to Antoniusz chciał złota. Po raz kolejny sen i jawa przemieszały się ze sobą, na chwilę

stając się jednością. To nie może wydarzyć się znowu.

Tobi westchnął i położył głowę na kolanach Jane.
– No dobrze, chodźmy do domu. – Wstała. – Ależ jesteś upierdliwy. – Zapatrzyła się w

ścianę lasu. Czy Trevor ją obserwuje? To był dziwny zbieg okoliczności, że zadzwonił dokładnie w
chwili, w której wyszła na ganek. Zapytał, czy jest sama, ale mógł nie chcieć, żeby wiedziała, z jak
bliskiej odległości ją obserwuje. Czuła się trochę klaustrofobicznie przez te wszystkie ograniczenia
i zakazy, a Trevor był bardzo spostrzegawczy.

Na pewno gdzieś tu jest.
Podniosła dłoń w szyderczym pozdrowieniu i weszła do domu.

Rozdział 10

Trevor uśmiechnął się smutno, patrząc, jak drzwi zamykają się za Jane.
Powinien był wiedzieć, że ona zorientuje się, iż ją obserwuje.
Odbierali na tych samych falach, i to od chwili, w której spotkali się po raz pierwszy.
A może i wcześniej. W każdym razie, jeżeli chodziło o niego.
Dokładnie zbierał dotyczące jej informacje od chwili, w której Bartlett pokazał mu to

zdjęcie w gazecie. Było naturalne, że dobrze ją wyczuwał.

A może nie tylko? Uśmiech zniknął z jego twarzy. Oczywiście, że było to naturalne.
Nie był jakimś psycholem jak Aldo. To prawda, był zafascynowany Cirą, ale nie miało to

żadnego związku z jego uczuciami do Jane. On była jeszcze prawie dzieckiem, a on nie wykradał
bobasów z kołysek.

Ale Cira miała tylko siedemnaście lat, kiedy Herkulanum zostało zniszczone, a zdążyła

zostać kochanką co najmniej trzech wpływowych mężczyzn i zrobić karierę, która świeciła jak
gwiazda w mrokach jej epoki. W swoim krótkim życiu zmieściła przeżyć dekadę.

Jezu, Jane MacGuire nie była Cirą. To była inna kultura i inna epoka, więc przestań

porównywać i myśleć o Jane inaczej niż potencjalnej ofierze. – Jak ona to przyjęła? Trevor
odwrócił się i zobaczył stojącego za nim Bart1etta. – Tak dobrze, jak można było tego oczekiwać.
Poczuje lepiej, kiedy będzie miała trochę czasu, żeby przemyśleć wszystko jeszcze raz i pogodzić
się z tym. Już prawie jej się to udało.

– A potem co? – A potem będziemy robić dokładnie to samo co robimy, odnalazłeś jej

zdjęcie. – Trevor spojrzał na dom i przypomniał sobie, jak Jane wyglądała, siedząc na schodach z
psem u boku. Młoda, szczupła, bezbronna, a jednocześnie emanująca dziwną siłą. – Będziemy
czekać.

Pittsburgh, Pensylwania

Jego lateksowe rękawiczki były zakrwawione.
Aldo spojrzał na swoje dłonie z obrzydzeniem. Nienawidził używać rękawiczek, ale to i tak

było lepsze niż dotykanie tych niegodnych. Kiedy miał czas na dokonanie prawdziwej selekcji,
nigdy nie zakrywał rąk. Lubił dotyk ciepłej krwi na skórze. Ale nie zostało mu wiele czasu, a ta
kobieta była tylko trochę podobna do Ciry.

Nie czerpię z tych zabójstw żadnej przyjemności, pomyślał sfrustrowany.
Owinął ciało kobiety w koc i patrzył, jak krew przesiąka przez materiał. Dobrze. Ktoś od

razu zwróci uwagę na plamę krwi, kiedy podrzuci jej ciało na tyły restauracji „Czerwony Krab”,
skąd zabrał ją wcześniej tego samego wieczoru. W innym wypadku owinąłby ją w plastik.

Kiedy podnosił ciało i układał je w ciężarówce, poczuł, jak ogarnia go radość. To już

ostatnia. Zostawiał ślady wystarczająco daleko od Jane MacGuire, żeby zmylić pościg. Policja
zawsze była gotowa do ukrycia własnych porażek. Joe Quinn i Eve Duncan prawdopodobnie nie
dali się oszukać, ale byli sami.

Wreszcie może wrócić do Ciry.

Joe odwrócił się od telefonu.
– Lea Elmore, kelnerka w restauracji „Czerwony Krab” w Pittsburghu. Znaleziona dziś rano

na tyłach restauracji, brak twarzy, popiół na kocu, w który była zawinięta.

– Podobna do Jane? – spytała Eve.
Przytaknął.

– Wnioskując ze zdjęcia w dowodzie, była trochę bardziej podobna niż kobiety, które zabił

w Richmond i Charlotte.

Eve potrząsnęła głową z niedowierzaniem.
– Jak on je znajduje, skoro tak szybko się przemieszcza?
Zrozumiałabym, jeżeli zabójstwa dzieliłby jakiś dłuższy odstęp czasu, ale między ostatnimi

upłynęło mniej niż czterdzieści osiem godzin. Nie może po prostu wpadać na te kobiety. – Zerknęła
na Jane. – Czy Trevor powiedział...

– Nie – odparła Jane. – Powiedziałam wam wszystko, co od niego usłyszałam. Ale on też

dużo zgadywał, kiedy dopasowywał fragmenty tej układanki. Może i tę odpowiedź udało mu się
zgadnąć. Chcecie, żebym do niego zadzwoniła? Powiedział, żebym dała mu znać, jeśli Joe będzie
miał jakieś pytania.

– Joe? – spytała Eve.
– Zadzwoń. Potrzebują każdej dostępnej pomocy. – Joe z nieobecnym wyrazem twarzy

przemierzył salon i wyjrzał przez okno. – Ale to nie jest w tej chwili najważniejsze.

– Na co patrzysz? – Eve podeszła za nim do okna.
– Na nic. – Joe zacisnął usta. – Na wielkie, cholerne nic.
– Co ty... – spojrzenie Eve powędrowało w tym samym kierunku. – Nie ma radiowozu.
– Właśnie. – Zadzwoniła komórka Joego. – I założę się, że ta McGunther dzwoni, żeby

powiedzieć mi dlaczego. – Słuchał przez chwilę. – Rozumiem. Nie, nie mogę wam na to pozwolić.
W rządku, Mac. – Rozłączył się. – Kapitan odwołał Maca i Bri – z posterunku przed naszym
domem. Mac przepraszał i powiedział że chętnie przyjedzie w wolnym czasie i będzie pracował na
dwie zmiany, jeżeli będziemy go potrzebowali.

– Wydział robi dokładnie to, do czego, według słów Trevora starał się ich zmusić Aldo –

powiedziała głucho Eve. – Chcę żebyśmy zostali sami, bez ochrony.

– No to mu się nie udało – powiedziała Jane gwałtownie. – Nie jesteśmy sami, mamy siebie

nawzajem. Przestań patrzeć w ten sposób, Eve. On nie wygra. Ludzie z policji myślą, że Aldo o
zapomniał? – zwróciła się do Joego.

Joe przytaknął. – Według nich ostatnie morderstwo to potwierdziło. – Spojrzał na Eve. –

Ale Jane ma rację, nie musimy być sami. Zadzwonię prywatnej agencji ochroniarskiej i zamówię
wóz patrolowy. Po prostu obejdziemy się bez policji.

– Zrób to – powiedziała Eve. – Natychmiast.
– Już dzwonię. – Joe znowu spojrzał przez okno. – Pora, żebyśmy wezwali każdą pomoc,

jaką możemy uzyskać. – Milczał przez chwilę, zanim odwrócił się od okna i zaczął wystukiwać
numer w telefonie. – Wezwę ochroniarzy Matta Singera, są dobrzy. Jane, zadzwoń do Trevora i
powiedz, żeby tu przyszedł. Mówi, że chce cię chronić? Więc niech zaryzykuje własny tyłek
zamiast chować się w lesie jak pieprzona wiewiórka.

– Wiewiórka? – powtórzył Trevor w godzinę później. – Doprawdy, Quinn, mogłeś

przynajmniej porównać mnie do ciekawszego i groźniejszego zwierzęcia. Kuguar albo wilk byłby
bardziej na miejscu.

– Albo skunks – mruknęła Jane. – Skunksy są bardzo ciekawe. Trevor obrzucił ją pełnym

wyrzutu spojrzeniem.

– Przyjeżdżam tutaj, wystawiam się na śmierć i okaleczenie ciała, a witają mnie same

obelgi. – Odwrócił się z powrotem do Joego. – Z tego, co powiedziała Jane, zrozumiałem, że twoi
zaprzyjaźnieni stróże prawa zostawili was na lodzie?

– Niczego innego nie oczekiwałem – odpowiedział Joe. – Rozpatrzyli wszystkie za i

przeciw, a jeżeli zachowanie Alda pasuje do profilu seryjnego mordercy, to istnieje niewielka
szansa, że tu wróci, skoro już raz wyjechał.

– Powinienem czuć się zaszczycony, że wolisz wierzyć moim ostrzeżeniom niż skorzystać z

niewielkiej szansy?

– Nie. Chcę zapewnić bezpieczeństwo Jane i do diabła z szansą.
– Spojrzał Trevorowi prosto w oczy. – Więc powiedz mi, co takiego możesz zrobić, żebym

uznał, że warto trzymać cię blisko Jane.

Trevor przestał się uśmiechać.
– Po pierwsze, sama moja obecność jest dla Alda odstraszająca. Zna mnie i na pewno będzie

trochę bardziej ostrożny, próbując się do niej zbliżyć.

– Tylko bardziej ostrożny? Musisz brać, co ci dają. Czasami chwila wahania może ocalić

życie, sam powinieneś o tym wiedzieć. Rozumiem też, że zorganizowałeś jeszcze inną ochronę dla
Jane – dodał szorstko. – Chciałbym, żebyś pozwolił mi na koordynowanie codziennej pracy patroli
ochrony. Wiem trochę o rozpoznawaniu terenu i znam szczegóły organizacji pracy wartowników.

– Tak słyszałem.
– To pozwoli mi trzymać się z dala od ciebie, a tobie ułatwi ściślejszą współpracę z policją

przy poszukiwaniu Alda. – Głos Trevora był miękki, ale stanowczy. – Gwarantuję, że jeśli ja będę
pilnował ochrony, nikt nie zaśnie na straży. Kiedy patrol ma tu być?

– Za kilka godzin.
– Więc jestem akurat o czasie, żeby wszystkim się zająć, prawda?
Joe wpatrywał się w Trevora przez dłuższą chwilę, a potem powoli skinął głową.
– Ale pamiętaj, to są cywilni obywatele, nie najemnicy. Żadnej przemocy.
– Będę w stosunku do nich bardzo uprzejmy. Tak uprzejmy, jak tylko można, jeśli zobaczę,

że się obijają. Wy z SEALS zawsze wolicie dyskutować i przekonywać zamiast uciekać się do
przemocy.

– Ty sukinsynu! – Twarz Joego wykrzywiła się. – To było dawno temu.
– Nie tak dawno. – Trevor odwrócił się i ruszył w kierunku drzwi. – Och, przy okazji, sam

postawię kogoś na straży przed domem. Nazywa się John Bartlett i postara się nie przeszkadzać. –
Już wcześniej wspominałeś o Bartletcie, ale dlaczego, do diabła, miałbym mu wierzyć? Tylko na
twoje słowo? – spytał Joe. – Nie musisz. Możesz go sprawdzić w Scotland Yardzie, ale sam się
przekonasz, że ma motywację, która jest lepsza od jakichkolwiek rekomendacji.

– Jaką motywację? – Ellen Carter, jedna z pierwszych ofiar Alda w Londynie, to jego była

żona. Bartlett nie mógł znieść życia z nią, ale wciąż ją kochał i był załamany, kiedy zginęła spalona
żywcem. Tak załamany, że zgodził się współpracować ze mną przy poszukiwaniu Alda.

– Trevor spojrzał przez ramię na Jane. – To Bartlett znalazł twoje zdjęcie w gazecie. Był

tobą żywo zainteresowany od momentu, w którym przyniósł mi ten wycinek. Dowiedział się
wszystkiego o Quinnie i Eve. Może nie jest materiałem na ochroniarza, ale nie dopuściłbym go do
ciebie, gdybym nie sądził, że jest najlepszy. Nic podejrzanego nie ujdzie jego uwagi. Ale jeżeli nie
spodoba ci się, odeślij go do mnie.

– Zrobię tak.
Trevor jednak nie słyszał. Wyszedł już z domu i schodził po schodach.
– Robił wszystko, co w jego mocy, żeby kontrolować sytuację, prawda? – odezwała się

Jane. – Musicie na niego uważać.

Eve spojrzała na nią zaskoczona.
– Myślałam, że chciałaś, żebyśmy go wezwali.
– Bo chciałam i wciąż myślę, że to dobry pomysł.
Jak może wytłumaczyć swoje skomplikowane uczucia do Trevora? Jakaś jej część była

rozbawiona i zauroczona sposobem, w jaki Trevor wkradał się w ich łaski, ale chciała też wkroczyć
między niego a Joego i Eve. Ani na chwilę nie opuszczała jej świadomość otaczającej go aury
przemocy i siły, którą dostrzegła już w pierwszej chwili, kiedy się poznali.

– Po prostu na niego uważajcie.
– Panna MacGuire? – Mężczyzna, który przed chwilą zapukał do drzwi, uśmiechnął się. –

Nazywam się John Bartlett. To ja wyszukiwałem informacje na temat pani i pani rodziny, a potem
miałem zaszczyt osobiście panią obserwować w celu upewnienia się, że jest pani bezpieczna. Czuję
się tak, jakbym już panią znał.

– Domyślam się. – Bartlett był zupełnie inny, niż się spodziewała. Zażywny, nie wyższy niż

metr siedemdziesiąt, z rumianymi policzkami, lekko rzednącymi brązowymi włosami i ogromnymi
niebieskimi oczami, które patrzyły na nią z wyrazem zakłopotanej niewinności, który przypominał
jej... kogoś.

Jej głos zabrzmiał sucho i twarz Bartletta spochmurniała.
– Wiem, że naruszyłem pani prywatność, ale chciałem tylko pomóc. I teraz też nie chcę być

natrętny, postaram się nie przeszkadzać. Ale Trevor myśli, że mogę pomóc w ochronie pani... –
Wykrzywił usta. – Cóż, nie do końca w ochronie. Ochrona wymaga pewnych inklinacji do
przemocy, których ja nie posiadam. To działka Trevora i dobrze się na niej zna. Ale mogę pomóc
na inne sposoby.

– Jakie?
– Mam doskonały zmysł obserwacyjny. – Dodał z przejęciem:
– Obiecuję, że nic ani nikt nie dotrze do pani niezauważony przeze mnie.
Kubuś Puchatek, pomyślała nagle. Ta sama wielkooka, puchata szczerość.
– To bardzo pocieszające.
Bartlett przytaknął.
– To jedna z moich największych zalet. Nie jest może zbyt podniecająca, ale rola

pocieszyciela też bywa dobra. Mam trzy byłe żony, które mogą o tym zaświadczyć. – Nagle twarz
mu pociemniała. – Dwie byłe żony. Ellen już nie może nikomu dać żadnych rekomendacji –
powiedział odwracając się. – Chciałem tylko dać pani znać, że jestem na posterunku.

– Proszę poczekać.
Odwrócił się i spojrzał na nią.
– Może ma pan ochotę na filiżankę kawy?
– Nie, dziękuję. – Jego chłopięcy uśmiech rozświetlił pulchną twarz. – Pani jest bardzo miła,

ale muszę objąć posterunek.

Jane także się uśmiechała, kiedy patrzyła, jak jej gość schodzi po schodach.
– To był Bartlett? – Eve stanęła obok niej.
– Chyba tak. – Jane potrząsnęła głową. – A może Piotruś Pan albo Kubuś Puchatek. –

Słucham?

– Idź i sama zobacz. Zanieś mu filiżankę kawy – dodała z przejęciem. – Musiał objąć

posterunek i nie mógł wejść.

Eve patrzyła, jak Bartlett podnosi kamyk i rzuca kaczkę po powierzchni jeziora.
– Może tak zrobię. – Odwróciła się i skierowała do kuchni.

Przez resztę dnia Jane widziała Trevora tylko z daleka. Był pochłonięty rozmową z

Singerem i jego ludźmi. Nic nie wskazywało, żeby był arogancki w stosunku do któregoś z
ochroniarzy. Nie było wątpliwości, że to on dowodzi, – ale wydawał się traktować ich z należnym
szacunkiem.

Kiedy podjechał pod dom, było już zupełnie ciemno. Rozmawiał przez chwilę z Bartlettem,

po czym wysiadł z samochodu z rękami pełnymi katalogów i paczek.

– Przyniosłem waszą pocztę – powiedział, wchodząc po schodach – ale wcześniej ją

sprawdziłem. Codziennie przychodzi późnym popołudniem?

Jane przytaknęła.
– Około czwartej. – Odłożyła na bok laptopa i wyciągnęła rękę po plik papierów. –

Dziękuję, ale nie musiałeś jej przywozić.

– Musiałem. Wasza skrzynka jest przy głównej drodze parę kilometrów stąd, musiałem

upewnić się, że w poczcie nie ma żadnych niespodzianek. Skoro Aldo ukrywał się w tutejszych
lasach, na pewno od czasu do czasu sprawdzał waszą skrzynkę. Ja bym tak zrobił. Nigdy nie
wiadomo, co się może przydać, kiedy na kogoś polujesz. – Usiadł obok Jane na huśtawce. – Ale nie
znalazłem nic podejrzanego. Większość listów jest do Eve.

– Jak zwykle. Eve jest bardzo sławna i wielu ludzi prosi ją o pomoc. Na pewno nie spodoba

jej się fakt, że przeglądałeś jej pocztę.

– Jak powiedziałem, nie chcę żadnych niespodzianek.
– Czego się spodziewałeś? Kobry w skrzynce na listy?
– Nie, to nie w stylu Alda. Ale Julia Brandon zginęła otruta gazem. Są sposoby, żeby

uczynić z koperty narzędzie zbrodni.

Jane od razu przypomniała sobie wydarzenia z jedenastego września.
– Antraks?
– Albo coś innego. Nie sądzę, żeby Aldo chciał pozbawić się przyjemności spotkania z

ofiarą oko w oko, ale on nie zawsze jest przewidywalny.

– Wydajesz się nieźle poinformowany. Trujący gaz... Tylko ona zginęła w ten sposób,

prawda? Utopienie, spalenie, uduszenie.

Jak na seryjnego mordercę, nie wydaje się konsekwentny w wyborze metod. Oni chyba

mają ulubiony sposób zabijania?

– Jest konsekwentny. Każdy z tych rodzajów śmierci spotkał obywateli Herkulanum

podczas wybuchu. Aldo zabija Cirę wciąż na nowo, w każdy możliwy sposób, w jaki mogła umrzeć
tamtej nocy.

– O Boże.
Brak powietrza. Gorąco. Gorąco.
– Wszystko w porządku? – Trevor wpatrywał się z niepokojem w jej twarz.
– Oczywiście. – Jane spojrzała na jezioro. – Jak zmarła Cira?
– Nie wiem. Każdy manuskrypt w bibliotece był poświęcony jej życiu, nie śmierci.
– Więc może wcale nie zginęła w Herkulanum. Byli ludzie, którzy przeżyli, prawda?
– Tak.
– Zatem mogła być jedną z nich.
– Myślę, że byłyby jakieś wzmianki o kobiecie takiej jak Cira, jeżeli rzeczywiście

przeżyłaby katastrofę. Nie była niewinnym kwiatuszkiem.

– Może miała powód, żeby zniknąć.
Trevor milczał przez chwilę.
– Słyszę rozpacz w twoim głosie. Naprawdę chciałabyś, żeby ona przeżyła, prawda?

Dlaczego?

– Nie bądź niemądry, wcale nie jestem zrozpaczona. Po prostu nie zasłużyła na śmierć w

tym tunelu.

– Tunelu? – Patrzył na nią podejrzliwie. – Dlaczego miałaby zginąć w tunelu? Miała piękny

dom w Herkulanum.

– Naprawdę? Musiałam myśleć o złocie w tunelu. – Jane zmieniła temat. – Właśnie mi się

przypomniało, Joe chciał wiedzieć, czy udało ci się odkryć, w jaki sposób Aldo odnajdywał te
wszystkie kobiety z twarzą Ciry. Powiedziałeś, że zdjęcie jednej z nich było w gazecie i chyba mógł
przypadkowo natknąć się na jedną czy dwie, ale nie na wszystkie. W ciągu ostatnich kilku tygodni
przemieszczał się tak szybko, że nie mógł liczyć tylko na łut szczęścia.

Trevor potrząsnął głową.
– Skoncentrowałem się bardziej na złapaniu Alda niż na zadawaniu pytań. Ale powiedz

Quinnowi, że popracuję nad tym.

– Dobrze. Nie będziesz sam, być może Joe znajdzie odpowiedź szybciej od ciebie. On nie

lubi prosić o pomoc.

– Nie poprosił, ty zrobiłaś to za niego. Czy Bartlett przyszedł się przedstawić?
– Tak, jest niezwykły. Jak to się stało, że razem pracujecie?
– Kiedy zobaczyłem zdjęcie Peggy Knowles, postanowiłem skontaktować się z rodzinami

wszystkich ofiar. Bartlett był na liście bliskich Ellen Carter. Wtedy udawałem, że jestem ze
Scotland Yardu. Jestem całkiem niezłym aktorem i nikt inny nie nabrał podejrzeń, ale Bartlett jest
dużo sprytniejszy, niż na to wygląda.

Poszedł za mną do hotelu i wymierzył we mnie pistolet.
– Bartlett?!
Trevor uśmiechnął się.
– Mnie też zaskoczył. Był śmiertelnie przerażony, ale bardzo zdeterminowany. Dłoń z

pistoletem tak mu się trzęsła, że pomyślałem, że lepiej żebym zaczął mówić, zanim zastrzeli przez
przypadek któregoś z nas.

– Dlaczego nie nasłał na ciebie policji?

– Nie podobał mu się sposób, w jaki prowadzono dochodzenie.
On kochał Ellen Carter.
– Powiedział, że ma trzy byłe żony.
– Ona była numerem dwa. Bartlett pozostaje w bliskich kontaktach ze swoimi żonami nawet

po rozwodzie.

– Dlaczego się z nim rozwodziły? On wydaje się... słodki.
– Ma talent do wybierania niewłaściwych partnerek. Niektórzy mężczyźni żenią się wciąż

na nowo z tym samym typem kobiet. Bartlett nie ma problemu ze zdobywaniem żon, kobiety
rozczulają się na jego widok i natychmiast chcą zabrać go do domu. Nie odczułaś tego?

Jane przytaknęła.
– A Eve zaniosła mu dzisiaj lunch i kawę – wyznała konfidencjonalnie. – Musiała w tym

celu przerwać pracę nad rekonstrukcją.

– A widzisz?
– Cóż, ty też nie byłeś odporny na jego urok.
– Masz rację – przyznał ponuro. – On jest diabelnie uparty i kiedy dowiedział się, że próbuję

znaleźć Alda, nie chciał zostawić mnie w spokoju. Rzucił posadę księgowego i od tamtego czasu
pracuje ze mną.

– Polubiłam go.
– Wszystkie kobiety... Do cholery, też go lubię. – Trevor spojrzał w stronę Bartletta. –

Chociaż doprowadza mnie do szału. Prawdopodobnie musiałbym go obezwładnić, związać i zawlec
do samochodu, żeby nie sterczał na zewnątrz przez całą noc. Był bardzo szczęśliwy, że może coś
zrobić, żeby ci pomóc.

– To słodkie.
– Ty też się rozczulasz – stwierdził z rezygnacją i wstał.
– Zabiorę pocztę do domu.
– Ja to zrobię.
Trevor zerknął na komputer. – Jesteś zajęta. Co to?
– Praca domowa. Lubię pracować tutaj, na ganku.
Trevor westchnął teatralnie.
– Praca domowa. Ciągle zapominam, jaka jesteś młoda, Freud miałby chyba tutaj coś do

powiedzenia. – Ruszył w stronę drzwi. – Dopilnuj, żeby nikt poza mną nie odbierał poczty.

– Powiedz to Joemu.
– Quinn pozwala mi na odwalenie czarnej roboty. Wie, że nie jestem na tyle głupi, żeby mu

się przeciwstawić. Stopniowo dojdziemy do porozumienia. – Otworzył drzwi. – To o Eve się
martwię.

– Bo nie rozczula się nad tobą tak jak nad Bartlettem?
– Bo jest matką chroniącą swoje potomstwo, co oznacza, że jest zupełnie nieprzewidywalna.

– Spojrzał na Jane przez ramię. – Powiesz mi, dlaczego tak bardzo zależy ci, żeby Cira przeżyła ten
wybuch wulkanu?

Najwyraźniej Trevor nie dał się zwieść i nie miał zamiaru rezygnować. Trudno ona nie

zamierzała mu się zwierzać.

– Po prostu chciałabym, żeby jej się udało, skoro wszyscy ciągle nas do siebie porównują.

To byłby dobry znak.

– To prawda. – Trevor przyjrzał się jej uważnie, a potem potrząsnął głową. – Ale nie sądzę,

że...

– Myśl sobie, co chcesz.
– Zawsze tak robię. – Umilkł na moment. – Ale muszę to wiedzieć, muszę wiedzieć o tobie

wszystko. Tak będzie bezpieczniej dla nas obojga.

– Dlaczego?
– Aldo wykorzysta każdy sekret, każde wspomnienie i uczucie, które będą mogły

przyciągnąć cię do niego. Zrobił to już raz z Tobim.

– Popełniłam wtedy błąd, to już się nie powtórzy. I nie zamierzam obnażać przed tobą mojej

duszy. Sam zdecydowałeś, że dowiesz się o mnie dużo za dużo na własną rękę.

– Tak. – Niespodziewany uśmiech rozjaśnił mu twarz. – I sprawiło mi to ogromną

przyjemność. Nadal sprawia – dodał i wszedł do środka.

Jane zmusiła się, żeby oderwać wzrok od drzwi, za którymi zniknął. Dobry Jezu, ależ on jest

przystojny. Przez większość czasu, kiedy z nim była, zdawała sobie sprawę tylko z jego wyjątkowej
osobowości, która wprawiała ją w stan dziwnego podniecenia. Ale przed chwilą dotarło do niej, jak
pięknym mężczyzną jest Trevor.

Pięknym? To określenie nie spodobałoby się Trevorowi. Skąd w ogóle przyszło jej to do

głowy?

Piękny jak bóg.
Te słowa przyszły Cirze na myśl, kiedy opisywała Antoniusza.
Antoniusz, inteligentny, cyniczny. Antoniusz, który ją olśnił, uwiódł i zdradził. Ale na

koniec próbował ją też ocalić, czy to był kolejny podstęp?

Co za różnica? Znowu traktowała sen jak rzeczywistość. I jeżeli to była wina jakiegoś

telepatycznego połączenia z Aldem, to sama wszystko upiększała i rozdmuchiwała. Była całym
sercem przy Cirze od samego początku, a Aldo na pewno nie miał o niej dobrego zdania.

Ale co z Antoniuszem?
Może musiała wymyślić sobie bohatera, który ocali Cirę. Chociaż on był raczej

antybohaterem.

Tak jak Trevor.
Jane zesztywniała. Opinia Ciry o Antoniuszu była identyczna z jej zdaniem na temat

Trevora. I od pierwszego momentu czuła łączącą ją z nim dziwną zażyłość. Nawet powiedziała
Eve, że Trevor jej kogoś przypomina.

Antoniusza?
Nawet nie mogła sobie przypomnieć, jak Antoniusz wyglądał, to Cira go widziała, nie ona.

To Cirą miotała burza uczuć: nienawiści, goryczy, nadziei i miłości.

Miłości? Czy Cira wciąż kochała Antoniusza?
Och, do diabła z tym! Co za różnica? Jest szansa, że już nigdy nie będzie miała żadnego snu

o Cirze. Minęło już parę nocy od koszmaru, w którym ziemia rozstąpiła się pod stopami Ciry, a ona
spojrzała w morze płynnego ognia.

Lawa. Ale wtedy jeszcze nie wiedziała o tunelu w Herkulanum ani o kobiecie, która tam

żyła i umarła.

Jednak Trevor zdradził już, że popiół pochodzi z Wezuwiusza, i jej umysł mógł powiązać to

z czynnym wulkanem. Kto może wiedzieć, do jakich sztuczek zdolny jest ludzki umysł? Te
piekielne sny o Cirze zachwiały jej pewnością siebie. Na początku, tak jak powiedziała Eve, mogła
oglądać zmagania Ciry z ciekawością i ekscytacją, jakby czytała książkę. To było ciekawe doznanie
i czekała na następny odcinek, żeby dowiedzieć się, co dokładnie się z nią dzieje. Ale już tak nie
było. Po tym, co powiedział jej Trevor, Jane błądziła w ciemności, próbując znaleźć drogę. Czuła
się schwytana, uwięziona i śmiertelnie bała się powrotu do tego tunelu.

– Odejdź ode mnie, Ciro – wyszeptała. – Mam wystarczająco dużo kłopotów bez ciebie. Nie

wracaj.

Rozdział 11

Gorąca lawa rozlewająca się pod jej stopami.
– Skacz! – Antoniusz wyciągnął do niej ramiona. – Teraz, Ciro! Złapię cię.
Skoczyć? Ustęp był zbyt szeroki i powiększał się z każdą sekundą. Nie ma czasu. Nie ma

innego wyboru. Odbiła się i przeskoczyła przez pęknięcie. Poczuła gorąco nawet wtedy, gdy
dotknęła stopami przeciwległej krawędzi.

Ziemia obsunęła się pod nią!
W następnej chwili Antoniusz ciągnął ją do góry.
– Mam cię! – Dłonie Antoniusza zacisnęły się na jej ramionach i razem zatoczyli się do tyłu.
Kolejny wstrząs.
– Musimy wydostać się z tego korytarza. – Cira zerknęła przez ramię.
Pęknięcie powiększało się, rozwierało coraz szerzej.
– Powiedziałeś, że znasz drogę – sapnęła Cira. – Udowodnij to i wydostań nas stąd.
– Tylko ty jesteś tak uparta, że musiałaś zobaczyć przedsionek piekieł, żeby mnie o to

poprosić. – Antoniusz złapał ją za rękę i zaczął szybko biec w głąb tunelu. – Wydaje mi się, że
uskok idzie w poprzek tunelu. Nie możemy wrócić, ale pęknięcie nie podąża za nami.

– Jeśli nie spowoduje zapadnięcia się stropu, kiedy będzie pękała druga ściana.
Gorąco.
Lawa za ich plecami ogrzewała resztkę pozostałego w tunelu powietrza.
– Więc lepiej, żebyśmy wydostali się z tego korytarza, zanim to się stanie. Na wprost przed

nami jest odnoga, którą powinniśmy dojść prosto do morza.

– Albo do Juliusza.
– Zamknij się! – Jego dłoń zacisnęła się boleśnie na jej ręce. – Nie prowadzę cię do Juliusza.

Gdybym życzył ci śmierci, przyjąłbym pieniądze, które zaoferował mi za twoją twarz dwa tygodnie
temu.

– Za moją twarz?
– Kiedy powiedziałaś mu, że odchodzisz i odmówiłaś oddania złota, zwrócił się do mnie,

żebym cię zabił. – Co ma do tego moja twarz?

– Powiedział, że zlecił wykonanie tuzinów podobizn tej pięknej twarzy i nie chce, żeby

ktokolwiek poza nim ją posiadał. Nawet ty. Chciał, żebym cię zabił, nożem usunął twoją twarz i mu
ją przyniósł.

Cira poczuła, że ją mdli. – To szaleństwo.
– Zgadzam się. I ponieważ sam mam dużą słabość do tej twarzy, odrzuciłem jego ofertę. Ale

to oznaczało, że musiałem wyjechać z Herkulanum na kilka dni. Istniała duża szansa, że wyznaczył
nagrodę także za moją głowę. Wiedział, że byłem twoim kochankiem. Dlatego sądził, że łatwiej
będzie mi cię zabić.

– Gdyby udało ci się ominąć Dominika – powiedziała gwałtownie. – Dominik odciąłby ci

głowę i podał mi ją na srebrnej tacy. – Dlatego Juliusz uciekł się do przekupstwa. Wszyscy
wiedzieli, jak dobrze jesteś strzeżona. Gdzie jest teraz Dominik? Powinien być tutaj, z tobą.

– Odesłałam go do domu na wieś.
– Bo nie chciałaś, żeby stał się celem Juliusza. Ale od tego właśnie jest straż przyboczna,

Ciro.

– Dobrze mi służył. Nie chciałam, żeby... Sama mogę zająć się sobą. Czy nie powinniśmy

już dojść do końca tunelu?

– Korytarze wiją się i zataczają kręgi, Juliusz postarał się, żeby ucieczka z willi nie była

zbyt prosta.

– A ty skąd wiesz, jak się stąd wydostać?
– Postarałem się o to. Kiedy byliśmy razem, spędziłem wiele nocy w tych tunelach. Nie

byłoby zbyt mądrze, najpierw ukraść złoto, a potem nie wiedzieć, jak z nim uciec.

– Ty sukinsynu!
– Chciałem się podzielić.
– Moim złotem.
– Wystarczyłoby dla nas obojga. Zarobiłbym na swoją działkę.
Zapewniłbym ci bezpieczeństwo i strzegł cię nie gorzej niż złota. – I ja mam ci uwierzyć?

Bogowie, jakie bzdury...

Łoskot.
Skały kruszące się wokół nich.
Ostry kamień przeciął skórę Ciry. Poczuła ciepłą strużkę krwi spływającą po ramieniu.
– Pospiesz się! – Antoniusz ciągnął ją przez tunel. – Konstrukcja tunelu słabnie! W każdej

chwili może się zawalić!

– Spieszę się. Co za głupi. .. – Kolejny kamyk uderzył ją w policzek.
Więcej bólu. Więcej krwi. Więcej bólu. Więcej bólu...

– Obudź się. Do cholery, przestań jęczeć! Krew...
Jane otworzyła oczy.
– Krew – wykrztusiła z trudem łapiąc powietrze.
– Obudź się.
– Antoniusz...
Nie, to Trevor stał przy niej, obok huśtawki na ganku. Oczywiście, że to nie był

Antoniusz ...

– Jestem przytomna. – Próbowała złapać oddech. – Wszystko w porządku. – Usiadła i

potarła oczy. – Musiałam się zdrzemnąć. Która godzina?

– Parę minut po północy. Zobaczyłem cię skuloną na tej huśtawce, kiedy zmieniałem

Bartletta na warcie godzinę temu. Ale spałaś tak głęboko, że pomyślałem, że poczekam, aż się
poruszysz. – Zacisnął usta. – Ale to było, zanim zaczęłaś jęczeć. Poczułem się cholernie
zakłopotany, nie jesteś typem osoby, która jęczy. Co, do diabła, ci się śniło?

Latające w powietrzu kamienie, krew, ból.
– Nie pamiętam. – Przeciągnęła się, żeby pozbyć się sztywności pleców. Musiała leżeć

zwinięta w tej embrionalnej pozycji od wielu godzin. A może nie? Jak długo trwał sen? – Wszystko
w porządku?

– Żadnych kłopotów. Ochroniarze są czujni, muszę tylko im przypominać, żeby byli czujni

przez cały czas. Nuda to nasz największy wróg. – Zmarszczył brwi. – Nie musisz się niczego bać. –
Oczywiście, że muszę. Byłabym idiotką, gdybym się nie bała.

– Tak bardzo, że masz koszmary?
– Każdy miewa złe sny.
– Ale nie o krwi – zawahał się – i nie o Cirze.
Jane zesztywniała.
– Rozumiem, że nie tylko jęczałam. Co mówiłam?
– Niezbyt wiele zrozumiałem. Myślę, że powiedziałaś: „Uważaj, Ciro. Skały. Za późno”.

Kiedy się obudziłaś, zwróciłaś się do kogoś o imieniu Antoniusz. – Spojrzał jej prosto w oczy. – I
jeżeli wiesz, o czym mówię, to znaczy, że pamiętasz ten sen.

– Powinieneś był od razu mnie obudzić i nie podsłuchiwać.
– Musisz przyznać, że to naturalne, że imię Ciry przykuło moją uwagę.
– Nie obchodzi mnie, czy to naturalne. Nie powinieneś był podsłuchiwać.
– Zgoda. – Milczał przez chwilę. – Co ci się śniło?
Jane odwróciła wzrok.
– A czego się spodziewasz po tym wszystkim, co mi o niej opowiedziałeś? Tunele. Erupcja

wulkanu. Kobieta biegnąca, żeby ocalić życie...

– Śniła ci się dzisiaj po raz pierwszy?
– Nie.
– Kiedy to się zaczęło?
– Nie twoja sprawa. – Wstała i podniosła laptopa. – Pozwoliliśmy ci, żebyś wniknął w nasze

życie, ale trzymaj łapy z daleka od moich snów, Trevor.

– Jeżeli będę mógł.
– A co to, do diabła, miało znaczyć?
Wzruszył ramionami.
– Trudno mi nie wnikać w każdy aspekt twojego życia. Uwierz mi, próbowałem zachować

dystans, ale nie potrafię.

– Musisz się bardziej postarać. – Jane postąpiła krok w stronę drzwi. – Nie jesteś mi

potrzebny do zwierzeń. Mam Eve i Joego i jeżeli będę chciała porozmawiać o Cirze albo
czymkolwiek, zwrócę się do nich.

Trevor wzniósł ręce w geście poddania.
– Dobrze, dobrze. – Patrzył, jak otwiera drzwi. – Gdybyś zmieniła zdanie...
– Nie zmienię. Dlaczego miałabym to zrobić?
– Z ciekawości. – Uśmiechnął się nieznacznie. – Nigdy nie przyszło ci do głowy, że nie

tylko ty miewasz sny o Cirze?

Jane przyjrzała mu się uważnie.
– Słucham?
– Skąd to zaskoczenie? Ona zdominowała myśli nas wszystkich. Zacząłem o niej śnić wieki

temu, po przeczytaniu tych manuskryptów.

Zwilżyła usta językiem.
– Jakiego rodzaju... są te sny?
Potrząsnął głową i powiedział:
– Opowiedz mi swoje, a ja opowiem ci moje.
– Na pewno je zmyślisz.
Trevor roześmiał się.
– O wy, małej wiary! – Zaczął schodzić po schodach. – Wiesz, gdzie mnie szukać, jeżeli

będziesz chciała porozmawiać.

– Nie będę chciała. Nie obchodzą mnie twoje głupie sny. – Jane zatrzasnęła za sobą drzwi.
Ale, do cholery, bardzo ją obchodziły. Wiedział, jak bardzo zaintryguje ją ten okruch

informacji rzucony na przynętę. Ktoś jeszcze śnił o Cirze?

Jeśli to była prawda.
Nie zamierzała wystawiać się na pośmiewisko tylko po to, żeby zaspokoić jego ciekawość.
I swoją własną ciekawość, niech diabli porwą Trevora!

Dahlonega, Georgia
Trzy dni później

Eve Duncan. Joe Quinn. Mark Trevor.
Aldo zamknął laptopa i przeciągnął się z westchnieniem zadowolenia patrząc na wydruk.

Wiedział już wystarczająco dużo, żeby wprowadzić swój plan w życie. Jaka szkoda, że wrogowie
Ciry nie mieli dostępu do internetu. Informacje były doskonałą bronią przeciwko niej, miała tak
wiele słabych punktów. Strażnik, którego ocaliła od egzekucji. Bezdomne dziecko, którym się
zaopiekowała i zabrała do domu. Wystarczyłoby, żeby Juliusz znalazł jej słaby punkt i wykorzystał
go do zabicia suki. Informacje były kluczem do wszystkiego.

Może jednak Juliusz ją zabił. Nawet jeżeli tak, Cira wciąż była obecna, gotowa torturować i

niszczyć. Powinien był usunąć ją z powierzchni ziemi.

Teraz zrobi to Aldo.
Oczyścił drogę do Jane MacGuire na tyle, na ile mógł. Teraz przeprowadzi rozpoznanie,

zlokalizuje przeszkody i będzie mógł wkroczyć z zachowaniem całego, należnego rytuału.

Uśmiechnął się, spojrzawszy na walizkę stojącą po drugiej stronie motelowego pokoju.
Zielony ogień. Cudowny, zielony ogień. Czekasz na mnie, Ciro?

– Poczta – obwieścił Trevor, wchodząc po schodach. – Rachunki, pocztówka od matki Eve z

Yellowstone, dwie paczki, jedna dla Eve, jedna dla ciebie.

– Mam nadzieję, że podobała ci się pocztówka. – Jane odłożyła laptopa na bok. – Zaczynasz

o nas wiedzieć trochę za dużo.

– Nigdy nie można mieć za dużo wiedzy. – Uśmiechnął się. – Nie przeczytałem tej kartki,

tylko podpis. Paczka do Eve jest z uniwersytetu w Michigan, a twoja przyszła z Carmel w
Kalifornii. Znasz kogoś w Carmel?

Jane przytaknęła.
– Sarę Logan, mieszka z Johnem na Mile Strip pod numerem siedemnastym. To od niej

dostałam Tobiego.

– Zatem to rzeczywiście bardzo dobra przyjaciółka. Chodź do środka, otworzymy paczki.
– Mogę otworzyć moją tutaj.
– Nie, nie możesz. Niczego nie wolno ci otwierać. Obejrzałem pudełko z zewnątrz i

wszystko wydaje się w porządku, ale nigdy nie można być do końca pewnym.

– Jak to? – Jane uniosła brwi. – Żadnych bomb? Żadnego antraksu?
– To nie jest śmieszne. Jeżeli chcesz wiedzieć, poprosiłem Quinna, żeby przywiózł mi

przenośny wykrywacz bomb.

– Po co? Bomba jest współczesnym narzędziem zbrodni, nie mieli ich w Herkulanum.
– To prawda, ale wulkan wybucha i bomba też. To bardzo słaba analogia, ale nie chcę

podejmować żadnego ryzyka. Jeżeli chodzi o antraks, to nie sądzę, żeby go użył. Ale mógł odkryć
jakiś inny, związany z wulkanem proszek, dlatego to ja otwieram paczki. – Otworzył drzwi. –
Idziesz?

Jane wstała.
– Sara często przysyła mi prezenty. Podróżuje po całym świecie i kupuje zabawki dla

Tobiego albo małe upominki dla mnie czy Eve. – Miła dama. Zobaczmy, co przysłała tym razem.

Było jasne, że nie odda jej paczki. Jane wzruszyła ramionami i weszła za nim do domu.
– Nie zamierzam się kłócić. Ale sam powiedziałeś, że Aldo wybierze raczej zabójstwo z

bliska.

– Nie ja będę ponosił konsekwencje, jeżeli się mylę. – Uśmiechnął się do Eve, która

pracowała nad rekonstrukcją w swoim studiu po drugiej stronie pomieszczenia.

– Poczta, Eve. Twojej mamie bardzo podoba się w Yellowstone.
– Powiedziałeś, że nie przeczytałeś kartki – zauważyła Jane sucho.
– Nie przeczytałem. Z tego co wiem, Yellowstone podoba się wszystkim. Muszę tam kiedyś

pojechać. Gdzie mam położyć twoją pocztę, Eve?

– Na stoliku do kawy. – Uniosła umazane gliną dłonie. – Gdybym teraz ją wzięła,

ubrudziłabym tak, że nie byłabym w stanie nic przeczytać.

– Jak idzie rekonstrukcja?
– Całkiem dobrze. Zrobiłam już pomiary i zaczynam rzeźbienie. Ale nigdy nie wiem, jaki

będzie efekt, dopóki nie dojdę do końcowego etapu.

– Tak, jak mówiłaś. – Trevor odłożył pocztę Eve na stolik do kawy. – Ciekawe zajęcie ...
Jane wpatrywała się w nich w osłupieniu. Aż do tej chwili nie zdawała sobie sprawy, jak

swobodni stali się w swojej obecności przez te ostatnie kilka dni. Widziała, że Trevor rozmawia z
Eve, czasem, kiedy niosła Bartlettowi termos, wypija z nią filiżankę kawy, ale nie zauważyła, że
Eve w pełni zaakceptowała obecność Trevora.

Eve odwróciła się z powrotem do stojaka. – Czy Jane coś dostała?
– Paczkę. Myśli, że to od Sary Logan.
– Znowu? Kilka tygodni temu Sara przysłała jej smycz z Maroka... – Dłonie Eve poruszały

się szybko, wyraz twarzy stał się nieobecny. Chwilę później Jane już wiedziała, że jest kompletnie
pogrążona w pracy i nie zwraca na nich uwagi.

– Gdzie Quinn? – spytał Trevor, kiedy skończył układać rachunki.
– Na posterunku. Christy zwołała konferencję ze Scotland Yardem i włoską policją na temat

Alda. – Jane usiadła na kanapie i posłała mu chłodne spojrzenie. – Lokalna policja włoska nie
znalazła żadnego śladu tunelu w okolicy Herkulanum. Ani żadnej willi należącej do Juliusza
Precebiusza.

– Mówiłem ci, że nic nie znajdą.
– Bo zrobiłeś wszystko co w twojej mocy, żeby je ukryć.
Będziesz musiał odpowiedzieć na sporo pytań, kiedy to wszystko się skończy.
– Hm ... – Trevor odrywał taśmę, którą oklejona była paczka.
– Jestem śmiertelnie przerażony.
Spojrzała na niego gniewnie.
– Wcale nie jesteś.
– Nie jestem, ale bardzo nie chcę cię rozczarować. – Jego uśmiech zniknął, kiedy otworzył

paczkę. – W środku jest jeszcze jedno pudełko. – Odsunął się od kanapy, na której siedziała Jane, i
skierował do drzwi. – Jest małe, atłasowe i nie wygląda tak, jakby miało zawierać zabawkę dla
Tobiego. Chyba otworzę je przed domem.

Jane spięła się bezwiednie.
– Przestań. Czy ty trochę nie przesadzasz?
– Możliwe. – Zerknął do pudełka. – Żadnego listu.
– Może jest w atłasowym pudełku.
– Niewykluczone. – Upuścił zewnętrzne opakowanie i powoli otworzył błękitne, atłasowe

pudełko. – Co to jest?

– Pierścionek.
– Biżuteria? – Poderwała się z ulgą i podbiegła do niego.
– Pokaż.
– Za chwilę. – Trevor podniósł pierścionek i przyjrzał mu się pod światło.
– Nie, teraz! – Pierścionek był szeroką obrączką ze splecionego złota, ozdobioną pięknym,

jasnozielonym kamieniem, zbyt bladym jak na szmaragd, prawdopodobnie perydotem.

– Myślisz, że Sara przesłałaby mi pierścień z trucizną czy coś w tym stylu?
– Nie – trzymał pierścionek poza zasięgiem jej dłoni – ale nie sądzę, żeby ten prezent był od

Sary. Może zadzwonisz do niej, a ja dokładnie mu się przyjrzę?

Jane przeniosła spojrzenie z pierścionka na jego twarz, której wyraz sprawił, że otworzyła

szeroko oczy ze zdziwienia.

– Dlaczego?
– Zadzwoń do niej – powtórzył. – Jeżeli pierścionek jest od niej, będziesz mogła od razu

podziękować za prezent. Poczekam tutaj.

Zawahała się, chcąc odmówić i zmierzyć się z nim. Ale po chwili weszła do środka,

podniosła słuchawkę i wykręciła numer Sary w Caramel.

Kiedy wyszła z domu pięć minut później, Trevor stał pod lampą na ganku.
– To nie ona go przysłała – powiedziała beznamiętnym głosem.
– Nic o tym nie wie. Aldo?
Trevor przytaknął.
– Tak sądzę.
– Dlaczego miałby przysyłać mi pierścionek? To perydot, prawda?
– Chyba nie. Jest bardzo podobny i większość ludzi wzięłaby go za perydot.
– Więc co to za kamień?
– Wezuwianit.
– Co to, do diabła, takiego?
– Kiedy wulkan wybucha, tefra zastyga czasami w podobnej do szkła formie, którą można

tak wypolerować i oczyścić, że przypomina kamień szlachetny. Mogłaś spotkać się z helenitem,
ciemnozielonym kamieniem, który zrobił się popularny po erupcji Góry Św. Heleny.

– Ale ten kamień pochodzi z Wezuwiusza? – Jane, zafascynowana, nie mogła oderwać

wzroku od pierścionka. – Przedtem żartowałam, ale czy to może być pierścionek z trucizną?

Trevor potrząsnął głową.
– Sprawdziłem go, jest dokładnie tym, czym się wydaje. Najwyraźniej Aldo nie miał

zamiaru zabić cię w ten sposób.

– Jest piękny... Dlaczego chciałby podarować mi coś tak pięknego?
– A jakie emocje to w tobie wzbudza?
– Czuję się zła i skonsternowana.
– Boisz się?
Czy w głębi jej serca czaił się strach? Poczuła jedynie, że przeszedł ją dreszcz, i zadrżała. –

To tylko biżuteria.

– Ale wstrząsnął tobą do głębi.
– Tego właśnie chciał Aldo. Żebym była przerażona i spanikowana. – Wyciągnęła rękę i

dotknęła złotej obrączki. Była ciepła od dotyku Trevora, ale nie złagodziła otaczającego ją chłodu.
– I chce, żebym wiedziała, że o mnie nie zapomniał.

Trevor przytaknął.
– Gra na twojej psychice.
– Drań.
– Może być coraz gorzej, skoro wie, że na razie nie może cię dotknąć. Odrobina tortur na

odległość da mu sporo satysfakcji. – Myślisz, że mnie obserwuje?

Wzruszył ramionami.
– Na pewno nie z bliska. Daję za to głowę, Jane.
– A ja daję głowę, że będzie chciał zobaczyć, czy przesłanie tej... rzeczy uczyni ze mnie

roztrzęsioną ofiarę. Jaką satysfakcję może czerpać z wyobrażania sobie, że cierpię? – Czuła, jak jej
złość wzrasta z minuty na minutę. – Na pewno będzie chciał sprawdzić, jak bardzo mnie zranił.

– To możliwe.
– To pewne. – Wyrwała mu pierścionek z dłoni i wsunęła sobie na wskazujący palec. –

Więc niech zobaczy, że to absolutnie nic dla mnie nie znaczy.

Trevor odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się.
– Powinienem był to przewidzieć. Aldo mógł nosić tę błahostkę dla ciebie od lat, ale nie

sądzisz, że Quinn chciałby zbadać pierścionek w poszukiwaniu śladów?

– Może zrobić zdjęcie. – Pierścionek wydawał się ciężki i ciasny, okalał jej palec, niczym

pyton owijający się wokół ofiary.

Ale ona nie była ofiarą i udowodni to. Nadal odczuwała złość, ale teraz połączoną z

podnieceniem. – Będę go nosić.

Uśmiech Trevora zbladł.
– Trochę za bardzo ci się to podoba. Co zamierzasz? Mała przynęta, żeby sprowokować

tygrysa?

– On nie jest tygrysem, tylko ślimakiem. I co cię to obchodzi, jeśli chcę go sprowokować?

To może wywabić go z kryjówki.

Trevor milczał przez chwilę.
– Masz rację. Może tak być, o ile nie rzuci się na ciebie i nie rozerwie na strzępy. – Zaczął

schodzić z ganku. – A chociaż to może wydawać się dziwne, byłbym niepocieszony, gdyby tak się
stało.

– Ale wcale nie próbujesz wybić mi tego z głowy.
– Nie, ale zawsze byłem sukinsynem. Rób, co chcesz, ja i tak będę przy tobie.
– Przed chwilą dzwoniła do mnie Sara – powiedziała Eve, gdy Jane wróciła w chwilę

później. – Była zmartwiona, mówiła, że sprawiałaś wrażenie zaniepokojonej. O co chodzi z tym
pierścionkiem?

Jane wyzywająco uniosła dłoń do góry.
– Prezent od Alda. Wezuwianit. Śliczny, prawda?
Eve zamarła.
– Nie bądź taka nonszalancka. Co się dzieje?

– To by było na tyle, jeżeli chodzi o gadanie, że Aldo o mnie zapomniał i ruszył na większe

polowanie.

– Sara powiedziała, że paczka została nadana z Carmel.
– Aldo na pewno nie jest w Kalifornii. Będzie chciał zobaczyć, czy pierścionek zrobił na

mnie wrażenie. – Zacisnęła usta. – Pewnie ma nadzieje, że chowam się przerażona pod łóżkiem.

– Wydajesz się bardzo tego wszystkiego pewna. – Eve wzięła ją za rękę. – Wygląda na

bizantyjski.

– Jestem przekonana, że miał przypominać rzymski. Ale czego można oczekiwać? Pewnie

wziął to, co miał pod ręką. Zapewne wcale nie tak łatwo zdobyć wezuwianit.

– Więc powinien być łatwy do wytropienia. Zdejmij go.
– Nie.
– Jane.
– Nie! – Wyrwała dłoń. – Będę go nosić. Nie pozwolę mu myśleć, że mnie przestraszył.

Będę nosić ten pierścionek i wystawiać na pokaz, jakby to była tylko błyskotka, którą dostałam od
kochanka.

– Kochanka?
– Tak postąpiłaby Cira. – Jane uśmiechnęła się wyzywająco.
– Myśli, że jestem Cirą? Dobrze, zacznę zachowywać się tak jak ona. Cira nigdy by nie

pozwoliła, żeby taki sukinsyn ją stłamsił. Stanęłaby z nim twarzą w twarz, wyzwała go na
pojedynek i znalazła sposób, żeby go zniszczyć.

– Czyżby? – Eve wpatrywała się w jej twarz. – A skąd ty to wiesz, Jane?
– Tak opisywał ją Trevor. – Jane potrząsnęła głową. – Nie, nie chcę cię okłamywać. Ja to po

prostu czuję.

Eve milczała przez chwilę.
– A może śniłaś o tym? Nigdy mi nie powiedziałaś, jak miała na imię kobieta z twojego snu.

Czy to była Cira?

Bystra, inteligentna Eve. Jane powinna była wiedzieć, że więź między nimi jest tak silna, że

Eve bez trudu wyczuje, co dzieje się w jej głowie.

– Tak – zaczęła mówić szybko. – Ale to nie jest... Z tego, co wiem, przejęłam wyobrażenia

Alda albo Trevora. Może kiedyś coś przeczytałam, a teraz po prostu tego nie pamiętam. A może
mam zdolności parapsychiczne. Mało prawdopodobne, ale lepsze to, niż gdyby okazało się, że
jestem na tyle świrnięta, żeby wierzyć, że znam Cirę ze snu.

– Myślę, że za dużo zaprzeczasz – odpowiedziała Eve. – Nie musisz mi się tłumaczyć,

myślałam, że wyjaśniłyśmy już sobie tę sprawę· – Spojrzała znowu na pierścionek. – Zdejmij go.

– Powiedziałam ci, że ...
– Wiem, co mi powiedziałaś – odparła Eve ostro. – I wiem też, że to jak machanie czerwona

płachtą przed bykiem. Zdejmij go. – Aldo pomyśli, że się przestraszyłam.

– Nie obchodzi mnie to.
– Ale mnie tak. – Jane czuła, że dławi ją w gardle, gdy patrzyła na Eve. Boże, to było takie

trudne. – Kocham cię, Eve. Nigdy nie chciałam zrobić nic, co by cię unieszczęśliwiło.

– Więc zdejmij pierścionek.
Jane potrząsnęła głową.
– O nie. Nie możemy mu ustąpić. Być może uda mi się nawet wywabić go z kryjówki i

zirytować wystarczająco, żeby popełnił jakiś błąd. W innym wypadku, jeżeli zrobię krok w tył, on
postąpi krok do przodu. Nie pozwolę, żeby zapędził mnie do narożnika i pokroił mi twarz. –
Zauważyła, że Eve zadrżała, i szybko mówiła dalej: – Przykro mi, ale Aldo tego właśnie chce,
zobaczyć mnie przerażoną, na kolanach. Nie możemy mu tego dać.

– Ciebie też mu nie dam. Dlaczego nie... – Eve zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech. –

Tracę czas. – Otworzyła oczy i dodała zmęczonym głosem: – Może masz rację, nie wiem. Ale
wiem, że jeżeli zamierzasz wymachiwać tym pierścionkiem pod nosem Alda, to musimy zapewnić
ci wszelką możliwą ochronę. Dzwonię do Joego. Zdejmij ten pierścionek, weź aparat cyfrowy i
zrób parę zdjęć, żeby Joe mógł poszukać osoby, która sprzedała tę błyskotkę.

– Eve...
– Nie jestem na ciebie zła. – Eve podniosła słuchawkę. – Po prostu jestem zmęczona i chcę,

żeby złapali tego maniaka, zanim wszyscy zwariujemy. – Uśmiechnęła się. – I nie, wcale nie
twierdzę, że jesteś wariatką. Jesteś krnąbrna i uparta, to na pewno. A teraz idź i zrób te zdjęcia.

Rozdział 12

Mylisz się, Jane – powiedział Joe ostro. – To ty grasz według jego reguł.
– Nie, byłoby tak, gdybym schowała ten pierścionek. – Spojrzała mu prosto w oczy. – I ty o

tym wiesz. Po prostu nie chcesz, żebym ryzykowała. Ale to jest moja szansa. Przyznałbyś to sam,
gdyby chodziło o kogokolwiek innego. – Wyciągnęła rękę. – Myślisz, że chcę to nosić? Jest mi
niedobrze od samego patrzenia na ten pierścionek. Ale tak właśnie trzeba. – Rzuciła plik zdjęć na
stolik do kawy. – Masz wystarczająco dużo zdjęć, żeby rozpocząć poszukiwania sprzedawcy.
Trevor powiedział, że Aldo mógł kupić pierścionek wiele lat temu we Włoszech.

– Zobaczymy. – Joe skrzywił się. – O ile wiemy, żadnej z pozostałych ofiar nie dawał

biżuterii. Skoro nosił to przy sobie tak długo, na pewno musi uważać cię za kogoś wyjątkowego.

Jane zacisnęła wargi.
– Jeżeli jestem wyjątkowa, to dlatego, że nie jestem ofiarą. I nie będę.
– Mamy taką nadzieję – powiedziała Eve.
– Myśl pozytywnie. – Jane skierowała się w stronę swojego pokoju. – Idę do łóżka. Jeżeli tu

zostanę, będziecie starali się bezskutecznie skłonić mnie do zmiany zdania i tylko się nawzajem
zranimy. Dobranoc, Joe.

– Uciekanie nie powstrzyma mnie przed... – Zaklął pod nosem, kiedy drzwi sypialni

zamknęły się cicho za Jane. – Wybij jej to z głowy, Eve. Ciebie posłucha.

– Próbowałam – powiedziała Eve cicho – ale ona teraz nie chce nikogo słuchać. Myśli, że

ma rację i tego się trzyma.

– Ona jest jeszcze dzieckiem, do cholery!
– Naprawdę? Wydaje mi się, że odbyliśmy taką samą rozmowę parę tygodni temu i sam mi

powiedziałeś, że Jane nigdy tak naprawdę nie była dzieckiem i że nie ma w tym nic złego.

– To było zanim Aldo pojawił się na scenie. Teraz to już nie jest w porządku.
– Za późno. – Eve uśmiechnęła się smutno. – Mogliśmy wnieść trochę dziecięcej radości w

jej życie zanim to wszystko się zaczęło, ale teraz już nie. Zmieniła się.

– Zrobiła się po prostu bardziej zawzięta.
Eve potrząsnęła głową.
– Jane jest już w pełni ukształtowana, obserwowałam, jak to się działo. Przypomina mi

jedną z moich rekonstrukcji. Pracuję i pracuję i wiem, że to wszystko jest gdzieś pod moimi
palcami, ale nie jest jeszcze gotowe, żeby się ujawnić. I nagle wszystko trafia na swoje miejsce.

Joe patrzył na nią ze zmarszczonymi brwiami, więc Eve spróbowała wytłumaczyć jeszcze

raz.

– To jak wypalanie w piecu delikatnej porcelany. Kiedy wkładasz ją do środka, jest miękka i

wciąż jeszcze plastyczna, ale kiedy wyjmujesz, jest wypalona w kształt, jaki będzie miała na
zawsze. Aldo zrobił to Jane. – Eve zacisnęła usta. – Niech spłonie w piekle.

– Jestem za. – Joe spojrzał na zdjęcia. – Może on nie jest wystarczająco blisko, żeby mógł

zobaczyć, jak Jane popisuje się tym pierścionkiem.

Eve uniosła brwi.
– No dobrze, to pobożne życzenie. – Zebrał zdjęcia. – Przefaksuję je na posterunek i

spróbuję zbadać historię tej paczki z Carmel.

– Jane ma rację, prawda? Bez względu na to, jak bardzo nam się to nie podoba, to jest

szansa.

Joe przytaknął, podchodząc do faksu. – Tak, do cholery, ona ma rację.
Światło lampy odbijało się w bladej zieleni wezuwianitu, sprawiając, że kamień mienił się i

błyszczał jak zimne ostrze noża. Aldo lubi noże, pomyślała Jane.

Nie patrz na to. Nie myśl, co on robił tymi nożami.
Jane zgasiła światło i wsunęła dłoń z pierścionkiem pod kołdrę.
Nie pomogło. W myślach wciąż widziała płonący, lśniący kamień.
Więc zaakceptuj to. Podjęła decyzję i musi ponieść jej konsekwencje. Wyjęła rękę spod

kołdry i położyła na narzucie. Aldo trzymał ten pierścionek w dłoni. Dotykał go, patrzył na
błyszczący kamień i myślał, jak bardzo ten prezent ją zaniepokoi. Prawie widziała, jak się
uśmiecha, gładząc czule pierścionek.

Cóż, teraz jest mój. I będzie znaczył dla mnie tylko tyle, ile ja zechcę. Więc wypchaj się,

Aldo.

Zamknęła oczy i próbowała zapaść w sen. Nie będzie śniła o Cirze ani o Aldzie. Wyrzuć ich

z myśli, odpocznij, nabierz determinacji i siły.

Nie, nie śpij. Myśl. Przemyśl jeszcze raz wszystko, co wiesz o Aldzie, i znajdź sposób, żeby

go pokonać. Miała dość chowania się i pozwalania mu myśleć, że może ją terroryzować. Sytuacja
się zmieniła. Musi wykonać pierwszy ruch.

Przepraszam cię, Eve...

Następnego ranka Bartlett, jak co dzień, stał na posterunku przed domem. Uśmiechnął się,

widząc idącą w jego kierunku Jane. – Dzień dobry. Słyszałem, że wczorajsza poczta wywołała
drobne zamieszanie.

– Niewielkie. Gdzie jest Trevor?
– Sprawdza ochronę z Mattem Singerem. Zaraz powinien tu być. Możesz zadzwonić do

niego na komórkę, jeżeli to coś ważnego?

Jane potrząsnęła głową.
– Muszę porozmawiać z nim osobiście.
– Rozumiem. Cóż, chętnie dotrzymam ci towarzystwa, kiedy będziesz na niego czekać. –

Spojrzenie Bartletta powędrowało ku dłoni Jane i jego uśmiech zbladł. – Trevor ma rację, naprawdę
nie powinnaś tego nosić.

– Trevor nie próbował mnie powstrzymać.
– Wiem, powiedział, że to zależy od ciebie. Byłem zawiedziony, ale wcale mnie to nie

zaskoczyło.

– Dlaczego?
– Lubię Trevora. Ale lubiłbym go bardziej, gdyby przyznał, że nie jest takim twardzielem,

jakiego udaje.

– Nie sądzę, żeby było w tym dużo udawania. – Dlatego, że jest w tym wyjątkowo dobry.
– Jak wtedy, kiedy udawał, że jest ze Scotland Yardu i prowadzi śledztwo w sprawie śmierci

twojej żony? Najwyraźniej ty nie dałeś się oszukać.

Bartlett uśmiechnął się.
– Prawie. Ale zorientowałem się, że nie jest policjantem, kiedy poszedłem za nim do hotelu

Claridge. Policjantów zwykle nie stać na tak drogie noclegi.

– Ale stać na nie szmuglerów i oszustów?
– Właśnie. I kiedy poznałem Trevora, doszedłem do wniosku, że największe szanse na

złapanie zabójcy Ellen mam właśnie z nim. Miał silną motywację. A motywacja jest bardzo ważna
– dodał poważnie.

– Tak samo, jak uczciwość. Ile razy Trevor cię okłamał?
– Tylko ten jeden raz. Na swój sposób on jest bardzo uczciwy.
Jane potrząsnęła głową.
– Nie rozumiem takiej uczciwości. Albo jest się szczerym, albo nie.
– Czerń albo biel? Obawiam się, że Trevor działa w zdecydowanie szarej strefie. Ale to

lepiej, niż gdyby był czarny, prawda? Człowiek z jego zdolnościami byłby doskonałym przestępcą.
To musi być dla niego ogromna pokusa.

– Powiedział mi, że bardzo lubi pieniądze.
Bartlett przytaknął.

– Tak mówi.
– Nie wierzysz mu?
– Och, oczywiście, wierzę, że je lubi. Dorastał w biedzie i o wszystko musiał walczyć sam.

Ale są inne sposoby na zdobycie pieniędzy, kiedy jest się tak uzdolnionym jak Trevor. On nie musi
balansować na linie. Ale myślę, że spodobało mu się to, kiedy był dzieckiem, i z upływem lat stało
się uzależnieniem.

– Czy to dlatego ściga Alda? Nie dla złota, tylko dla samego dreszczyku, towarzyszącego

polowaniu?

– Nie, myślę, że jego pobudki są trochę bardziej osobiste. powiedział ci, że Pietro Tatligno

był razem z nim najemnikiem w Kolumbii?

Oczy Jane rozszerzyły się ze zdumienia.
– Nie, powiedział tylko, że był znajomym naukowcem.
– I to bardzo dobrym, ale narozrabiał trochę, zanim porzucił wojskowe życie i wrócił do

szkoły. Najwyraźniej on i Trevor bardzo się zaprzyjaźnili i to Trevor polecił go Manzie.

– Chcesz powiedzieć, że on ściga Alda z powodu poczucia winy?
– Trevor by temu zaprzeczył. Uważa, że poczucie winy jest bezproduktywne. – Uśmiechnął

się. – Mógłby ci nawet powiedzieć, że chce złapać Alda, bo tamten go oszukał.

– Rzeczywiście powiedział, że Pietro nie zasługiwał na śmierć.
– Może jest gotowy przyznać się do swoich prawdziwych pobudek. – Bartlett potrząsnął

głową i ponownie spojrzał na pierścionek. – Jest bardzo ładny, prawda? To okropne, używać piękna
do wywoływania strachu.

– Wywoła w tobie strach tylko wtedy, jeżeli na to pozwolisz. To tylko pierścionek.
– A ona nie zamierza na to pozwolić – odezwał się Trevor zza pleców Jane. – Rozumiem, że

Quinn nie zdołał cię przekonać, żebyś go zdjęła.

– Nie. – Jane odwróciła się. Trevor wydawał się spięty, niespokojny i po raz kolejny zdała

sobie sprawę z ledwie skrywanej siły, która emanowała z niego przy każdym ruchu. – To mój
pierścionek i mój wybór.

– Prawda. – Trevor zatrzymał się przed nią. – Ale ponieważ nie jestem tak moralny jak

Quinn, mogę starać się tak manipulować zdarzeniami, żeby twój wybór stał się tak naprawdę moim
wyborem.

– Joe ma swoje zasady, ale też nie jest ponad to. Więc może jesteście bardziej do siebie

podobni, niż ci się wydaje.

Trevor skrzywił się.
– Nie mów mu tego, nie byłby zadowolony. On jest bezwzględnie uczciwy, a mnie do tego

daleko. Wolę mniej uczęszczane ścieżki, a większość z nich jest splątana jak wąż.

Jane przytaknęła.
– Splątana. Właśnie dlatego wyszłam, żeby z tobą porozmawiać.
– Powiedziałem jej, żeby do ciebie zadzwoniła, a zaraz przyjdziesz – odezwał się Bartlett.
– Zawsze – Trevor spojrzał jej prosto w oczy – i wszędzie.
Jane poczuła się... dziwnie. Zaparło jej dech w piersi. Szybko odwróciła wzrok.
– Łatwo powiedzieć. Nie mogłeś być dalej niż kilka metrów stąd.
Uśmiechnął się.
– Ale i tak do mnie nie zadzwoniłaś. Wolałaś przepytać na mój temat mojego przyjaciela

Bartletta.

– Jestem wzruszony. – Twarz Bartletta rozjaśnił uśmiech. – Czy wiesz, że po raz pierwszy

nazwałeś mnie swoim przyjacielem? To bardzo miłe.

Trevor potrząsnął głową z rezygnacją.
– Wiesz, że on naprawdę tak myśli? Z tym nie da się wygrać. – Wziął Jane pod rękę. –

Chodźmy stąd, muszę wydostać się z jego cienia. Cała ta słodycz i szczerość sprawia, że w
porównaniu źle wypadam.

– Nieprawda – zawołał za nimi Bartlett. – Zrobiłem co w mojej mocy, żeby ukazać cię w jak

najlepszym świetle. A to wcale nie było łatwe.

– Nie wątpię. – Trevor spojrzał na Jane, kiedy ruszyli ścieżką.
– Mam nadzieję, że nie roześmiałaś mu się w twarz.
– Oczywiście, że nie, nie chciałabym urazić jego uczuć.
– Przepraszam, jak mogłem nawet tak pomyśleć. Czy ustawiasz się w kolejce, żeby zostać

żoną numer cztery?

– Nie przyszłam tutaj, żeby rozmawiać o Bartlecie. – Jane zatrzymała się i spojrzała mu

prosto w twarz. – I dobrze o tym wiesz, więc dlaczego powstrzymujesz mnie przed powiedzeniem
tego, co mam ci do zakomunikowania?

– Może po prostu dobrze się bawię. Od chwili, kiedy cię poznałem, cały czas byłaś spięta,

defensywna i podejrzliwa. Miło jest widzieć cię taką jak teraz.

– To znaczy jaką?
– Taką... delikatną. Nie przypisuję sobie zasługi za zmianę twojego nastroju, ale zawsze

pierwszy korzystam z okazji do odpoczynku.

– Nie jestem delikatna. I nigdy nie udawałam, że jestem.
– Większość ludzi ma łagodną stronę. Ty pokazujesz swoją Eve, Quinnowi i Tobiemu. –

Trevor zmarszczył nos. – A teraz Bartlettowi.

– To co innego.
– I o tym właśnie mówię. To odświeżające. – Podniósł dłoń, żeby powstrzymać jej słowa. –

Dobrze, dobrze widzę, że już się niecierpliwisz. Mów, kiedy będziesz gotowa.

– Powiedziałeś, że Aldo był geniuszem komputerowym. Kiedy skumaliście się w

Herkulanum, musiałeś dowiedzieć się czegoś jego sposobach surfowania. – Surfowania po
internecie?

– A po czym innym?
– Po pierwsze, wcale się nie skumaliśmy. A po drugie, dlaczego, do diabła, chcesz to

wiedzieć?

– Nie jestem jeszcze pewna. Coś mi świta, ale to nic konkretnego. Wiem, że nie byliście

przyjaciółmi od serca, ale obaj byliście maniakami komputerowymi i to musiało was zbliżyć, kiedy
siedzieliście odcięci od świata w tym tunelu. Na jakimś poziomie musieliście się porozumiewać.

– Czego tak naprawdę szukasz?
Jane wzruszyła ramionami.
– Każdy ma swoje ulubione strony internetowe, na które zagląda prawie codziennie. Ja takie

mam.

– Ja też. – Trevor zmarszczył brwi. – Chcesz wiedzieć, jakie były ulubione strony Alda?
– A wiesz?
– Prawdopodobnie. Tak jak powiedziałaś, łączyła nas namiętność do komputerów i

podziwiałem jego umiejętności. Nie dzieliliśmy się informacjami, ale czasem go obserwowałem.

– Potrafisz sobie przypomnieć?
Trevor przytaknął z namysłem.
– Cały ten okres jest bardzo dobrze wyryty w mojej pamięci. Czego ode mnie oczekujesz?
– Żebyś zrobił listę jego ulubionych stron internetowych.
– Mogę nie pamiętać wszystkich, Jane.
– Trudno, spisz te, które pamiętasz. Cokolwiek.
– Po co?
– Od czegoś trzeba zacząć. Nie wiem, w jakim innym miejscu szukać. Leżałam wczoraj w

łóżku i usiłowałam znaleźć sposób, żeby dopaść Alda zanim on dopadnie mnie. Ale nic o nim nie
wiem, w każdym razie nic istotnego. – Machnęła bezradnie ręką. – Mam tak mało... Jest wariatem.
Myśli, że jestem reinkarnacją Ciry, i zna się na komputerach. Wybrałam najbardziej konkretną
informację, od której mogę zacząć poszukiwania.

– I jak zamierzasz jej użyć, jak już przetrząsnę pamięć i zaopatrzę cię w listę, której

potrzebujesz?

– Powiedziałam ci, jeszcze nie jestem pewna.
Trevor przyjrzał się jej uważnie.

– Może i nie jesteś jeszcze zupełnie pewna, ale wiesz, co zamierzasz z tym zrobić. Mógłbym

odmówić i zmusić cię do podzielenia się ze mną tym pomysłem.

– A ja nienawidzę przymusu i nigdy w życiu nie udałoby ci się ponownie namówić mnie do

współpracy.

– To prawda. – Trevor uśmiechnął się. – Po prostu pomyślałem, że trochę poblefuję. Nie

lubię błądzić w ciemnościach, ale będę cierpliwy. Wiem, że będę pierwszym, któremu powiesz,
kiedy elementy układanki trafią na swoje miejsce.

– Dlaczego?
– Bo zdajesz sobie sprawę, że ci pomogę. Nie będę się spierał. Nie będę starał się

powstrzymać cię przed nadstawianiem własnej głowy. Jeżeli zaistnieje najmniejsza szansa, że go
złapiesz, pozwolę ci na podjęcie każdego ryzyka. – Milczał przez chwilę, a potem dodał: – Nawet
jeżeli to będzie oznaczało zabranie cię od Eve i Quinna i pozbawienie tego kokonu bezpieczeństwa,
którym cię otoczyli.

Jane, zaskoczona, zdała sobie sprawę, że jest rozczarowana.
Dlaczego? Przecież tego właśnie po nim oczekiwała, tego od niego potrzebowała.
– Dobrze. Na kiedy możesz mi przygotować tę listę?
– Na dziś wieczór. Czy to wystarczająco szybko?
– Skoro nie możesz wcześniej... – Jane odwróciła się. – I tak będę zajęta dziś po południu.
Trevor zesztywniał.
– Czym?
– Idę do centrum handlowego, a potem na pizzę.
– Jak to, do diabła? I myślisz, że Quinn ci na to pozwoli?
– Nie bez walki. Ale w końcu pozwoli mi iść, nie będzie chciał przepuścić okazji zwabienia

Alda. Poproszę Eve, żeby poszła ze mną, a Singer da nam kogoś do ochrony.

– Nie muszę więc zgadywać, dlaczego postanowiłaś iść na zakupy, chociaż pizzę mogą ci

dostarczyć do domu?

– Aldo uzna zatłoczone centrum handlowe za bezpieczne, a w restauracji będę miała okazję

wystawić na pokaz jego prezencik. – Uniosła dłoń tak, że kamień rozbłysnął kolorowo w
promieniach słońca. – Musi mnie zobaczyć. Chcę popchnąć go do działania, chcę, żeby był zły i
niepewny . Zabił dwanaście kobiet, o których wiemy, i nigdy go nie złapano. Na pewno czuje się
niezwyciężony, prawie jak bóg. Myśli, że wystarczy, jak tylko poczeka na okazję i odhaczy numer
trzynaście. – Jane uśmiechnęła się bez cienia radości. – Ale musimy mieć pewność, że trzynastka to
jego pechowa liczba. Zaskoczyć go w chwili, gdy straci równowagę, i wyciągać mu dywan spod
nóg, aż się przewróci.

– I myślisz, że popisywanie się tym pierścionkiem pomoże?
– To zawsze jakiś początek. Jeżeli nawet nie wywabię go z kryjówki, to przynajmniej

zezłoszczę.

– Na pewno. – Trevor zamilkł na chwilę. – Chciałbym zobaczyć cię w akcji. Może pójdę za

wami i będę się przyglądał.

Jane potrząsnęła głową.
– Masz zadanie do wykonania. Poza tym nie chcę, żeby Aldo widział mnie z jakąkolwiek

widoczną ochroną. Wywrę na nim o wiele większy efekt, jeżeli będę tylko z Eve i pokażę mu, jak
mało dla mnie znaczy.

– Nie zobaczyłby mnie.
– Myślałam, że pozwolisz mi samej nadstawiać karku.
Wzruszył ramionami.
– To nie takie proste, jak myślałem. Pracuję nad tym.
– Pracuj ciężej. – Ruszyła w stronę domu. – Ty zostajesz tutaj.
Była zarumieniona, rozpromieniona, piękna. I triumfowała.

Aldo próbował stłumić złość, która płonęła w nim, kiedy patrzył, jak roześmiana szła z Eve

Duncan przez parking w stronę restauracji. Teraz suka gestykulowała ręką, a każdy ruch sprawiał,

że pierścionek na jej palcu mienił się w słońcu.

Tak samo było w centrum handlowym. Jane promieniała, z twarzą tak pełną życia, że czuł

się, jakby wymierzyła mu siarczysty policzek.

Wyzywała go nie tylko jego prezentem, ale całą swoją obecnością.
Nie bała się. Pierścionek nic dla niej nie znaczył, groźba wywołała tylko śmiech.
Aldo poczuł, jak rodzi się w nim niepohamowany gniew. Jak ona śmie? Czy nie widzi, że

jej czas nadszedł, a on, Aldo, jest mieczem, który przebije jej kamienne serce?

Zachowaj spokój. Jeszcze dasz jej nauczkę. W swoim czasie każda zniewaga zostanie

pomszczona. Zedrze z jej twarzy ten uśmiech.

Suka!
Ale nie mógł znieść myśli, że tak nim gardziła, że odważyła się traktować go, jakby był

nikim. Nie mógł jej na to pozwalać. Musi jej pokazać. Ona musi zdać sobie sprawę, z kim ma do
czynienia.

– Zadowolona? – spytała Eve cicho, kiedy wracały do domu.
– Wyglądasz, jakby przejechała po tobie ciężarówka.
– I tak się czuję. – Jane oparła się o zagłówek i zamknęła oczy.
– Nigdy bym nie przypuszczała, że udawanie radości może być takie wyczerpujące. Jestem

skonana.

– Ja też – powiedziała Eve. – Ale ja jestem zmęczona ciągłym dyskretnym zerkaniem przez

ramię.

– Bardzo dyskretnym. – Jane otworzyła oczy i uśmiechnęła się. – Dziękuję ci za to. Na nic

by się zdało całe moje okazywanie beztroski i lekceważenia, gdybyś ty wyglądała na zmartwioną.

– Wiem. – Eve zaparkowała przed domem. – I nie miałam zamiaru przechodzić przez to

wszystko na próżno – dodała spoglądając na Jane. – Bo to nie poszło na marne, prawda? Myślisz,
że Aldo nas obserwował?

Boże, mam nadzieję, że tam był, pomyślała wyczerpana Jane. – Nie wiem. Parę razy miałam

wrażenie, jakby... Może. W każdym razie warto było spróbować.

– Ten jeden raz – powiedziała Eve. – Joe i ja zgodziliśmy się, ale czeka cię długa walka,

jeżeli zamierzasz uczynić z prowokowania Alda codzienny rytuał.

Jane przytaknęła, wysiadając z samochodu. – Na pewno nie codzienny.
– To zbyt wymijająca odpowiedź – odrzekła Eve. – Miałam na myśli ostateczny koniec... –

Umilkła na chwilę. – Dobrze, bądźmy rozsądne. Jeżeli będziesz to kontynuowała, to staniesz się
przewidywalna, a to mogłoby okazać się fatalne w skutkach.

Jane uśmiechnęła się.
– Zgadzam się. Nie będziemy przewidywalni.
– Cieszę się, że powiedziałaś „my”. Zdaniem Joego i moim zaczynasz robić się trochę zbyt

niezależna. To nas przeraża.

Jane potrząsnęła głową.
– Przecież poprosiłam, żebyś pojechała ze mną. Nie chcę być niezależna, jeżeli to oznacza

wykluczenie ciebie. Byłam zbyt często samotna w dzieciństwie. To do dupy.

Eve zachichotała.
– Tak, to prawda. – Wzięła Jane pod ramię. – Jak to delikatnie ujęłaś, samotność

rzeczywiście jest do dupy. – Spojrzała na jezioro. – Piękny zachód słońca. Nigdy nie mam ich dość,
wpływają kojąco na moją duszę.

Jane pokręciła głową.
– Na moją nie. Żeby mnie ukoić potrzeba dużo więcej niż zachód słońca. Ty doskonale

sobie z tym radzisz.

– Naprawdę? – Eve spojrzała na nią niepewnie. – Nigdy nie okazywałaś, że potrzebujesz

ukojenia.

– Bo zawsze mogłam na ciebie liczyć. Nie musiałaś nic robić. – Jane otworzyła drzwi. –

Chcesz, żebym pomogła ci przy obiedzie?

Eve potrząsnęła głową. – Później, kiedy Joe wróci, zrobię sałatkę i parę kanapek. W takim

razie pójdę po laptopa i odrobię na ganku pracę domową – zdecydowała Jane, ruszając korytarzem
w stronę swojego pokoju. – Nie przygotowuj nic dla mnie, nie jestem głodna po tej pizzy. Prawie
wcale nie czułam jej smaku, ale najadłam się.

Ledwie zdążyła otworzyć komputer, zadzwoniła jej komórka. – Dziwka. Suka. Puszysz się i

wystawiasz na pokaz jak prostytutka, którą zresztą jesteś. Jesteś z siebie dumna? Naprawdę myślisz,
że udowodniłaś cokolwiek, nosząc ten pierścionek? To nie znaczyło dla mnie absolutnie nic.

Jane zamarła.
Aldo. Jego słowa pełne nienawiści i złości.
Trzymaj się. Powinna była zdawać sobie sprawę, że zdobędzie numer jej komórki. Nie

pozwól, żeby wyczuł twój strach i zaskoczenie.

– Dla mnie to też nic nie znaczyło. Po prostu małe świecidełko. Dlaczego nie miałabym go

nosić? Przykro mi, że czujesz się zawiedziony.

– Ten kamień pochodzi z twojej góry, tej, która cię zabiła. Czy to nie przywołuje żadnych

wspomnień? Mam nadzieję, że się nimi udusisz.

– Nie mam pojęcia, o czym mówisz. Naprawdę uwierzyłeś, że pozwolę ci trzymać mnie w

zamknięciu w tym domu? Chodzę tam, gdzie mam ochotę. Wiesz, że kelnerce w pizzerii podobał
się ten pierścionek? Powiedziałam jej, że dostałam go od mężczyzny, który chodzi za mną jak
zagubiony szczeniak. Obie serdecznie się z tego uśmiałyśmy.

– Zagubiony szczeniak? – Słyszała wściekłość w jego głosie.
– Czy ty zdajesz sobie sprawę, jaki jestem potężny? Ile kobiet z twoją twarzą

zamordowałem?

– Nie chcę wiedzieć – przerwała mu. – Dlaczego dzwonisz do mnie teraz, Aldo? Nigdy

wcześniej tego nie robiłeś. Myślę, że kłamiesz. Udało mi się nieźle cię wkurzyć.

– To nic dla mnie nie znaczyło – powtórzył. – Po prostu doszedłem do wniosku, że nie ma

żadnego powodu, żebym ukrywał się przed tobą. Może upłynąć jeszcze wiele czasu, zanim odbiorę
ci życie. Miesiące, może lata. Teraz, kiedy cię znalazłem, nie ważne, jak długo to potrwa. Dopóki
cię obserwuję i strzegę, nigdzie mi nie uciekniesz. Ale zasługuję na przyjemność zbliżenia się do
ciebie, słuchania twojego głosu, odczuwania, jak rośnie twój strach. To moje prawo.

– A ja mam prawo odłożyć słuchawkę.
– Ale nie zrobisz tego. Będziesz dalej ze mną rozmawiać, bo masz nadzieję, że powiem coś,

co naprowadzi na mnie Quinna i Trevora. A po każdym słowie, które wypowiesz, ja odczuję
dreszcz przyjemności.

Jane poczuła, że robi jej się niedobrze. On naprawdę tak myślał.
W jego głosie słyszała gorączkowe podniecenie zabarwione złością. Ale miał rację, musi

skorzystać z tej okazji.

– Za kogo ty mnie w ogóle uważasz?
– Nie uważam, tylko wiem. Jesteś Cirą. Myślałem, że pochowałem cię w tym tunelu, ale po

zabiciu tej kobiety w Rzymie zdałem sobie sprawę, że jesteś zbyt silna i narodzisz się znowu.
Wiedziałem, że muszę szukać tak długo, aż cię odnajdę.

– Naprawdę jesteś szalony. Nie jestem Cirą. Jestem Jane MacGuire.
– Z duszą Ciry. I dobrze o tym wiesz. W przeciwnym razie dlaczego związałabyś się z

rzeźbiarką sądową, jaką jest Eve Duncan? Wiedziałaś, że przybędę, żeby zniszczyć tę ohydną
twarz, i chciałaś, żeby przetrwała. Nic z tego. Czy ty wiesz, ile razy budziłem się w nocy i
widziałem, jak mój ojciec wpatruje się w ciebie? Nie pamiętam, żeby kiedykolwiek dotykał mnie z
takim uczuciem, z jakim głaskał ten pieprzony posąg, jakby to była kobieta, którą kochał. Kiedy
miałem dziesięć lat, próbowałem go zniszczyć i ojciec zbił mnie tak, że nie mogłem chodzić przez
tydzień.

– Czy mam ci współczuć? Ojciec powinien był utopić cię zaraz po urodzeniu.
– On pewnie myślał tak samo. Stałem się dla niego jedynie ciężarem, odkąd ty pojawiłaś się

w jego życiu. Ale teraz się odegram. Więc napawaj się swoim triumfem. Siedź w tym domu

otoczona ludźmi, których udało ci się oszukać. Zgnijesz tam dziwko.

Rozłączył się.
Jane nie mogła się ruszyć. Czuła się, jakby ktoś ją wychłostał, pobił. Dobry Boże, Aldo był

przepełniony nienawiścią, a ta trucizna pożerała wszystko i paraliżowała.

Musisz się z tym uporać. Aldo chce, żebyś czuła się słaba i bezradna. Przemyśl jeszcze raz

wszystko, co powiedział, i postaraj się znaleźć w całym tym obrzydlistwie coś pozytywnego.
Zmusiła się do wyłączenia telefonu i oparła głowę o huśtawkę.

Pozytywnego? Mój Boże.
– Poczta – powiedział Trevor, wchodząc na ganek godzinę później. – Dla ciebie jest tylko

list z... Do diabła, co ci jest?

– Nic, wszystko w porządku. – Nie była to do końca prawda, chociaż rzeczywiście czuła się

już lepiej. Nie była zaskoczona faktem, że Trevor zauważył, jak bardzo jest zdenerwowana. Był to
jeden z powodów, dla których nie chciała wejść do domu i spotkać Eve. Dodała z wahaniem. – To
nie był miły dzień.

– To był twój pomysł, żeby machać tym piekielnym pierścionkiem przed nosem Alda. –

Trevor przyglądał jej się uważnie. – Ale nie oczekiwałem aż takiej reakcji.

– Ja też nie. – Jane próbowała się uśmiechnąć. – Ale chyba nie powinnam narzekać.

Właściwie moja mała prowokacja zakończyła się pełnym sukcesem. Próbowałam skłonić Alda,
żeby zrobił jakiś ruch, i osiągnęłam ten cel.

– Jak to?
– Dzwonił do mnie – spojrzała na telefon, który wciąż ściskała w dłoni – jakąś godzinę

temu.

– Kurcze blade. I co powiedział?
– Był wściekły. Nie spodobało mu się, że jego prezent nie wywarł na mnie wrażenia. Ta

rozmowa była... wstrętna. – Oblizała wargi. – Bredził, że mam duszę Ciry i jak bardzo nienawidzi...
mój Boże, nienawidzi mojej twarzy. Że ma do spełnienia misję i musi oczyścić świat ze wszystkich
moich wizerunków. Miałeś rację, te wszystkie morderstwa były symbolicznymi zabójstwami Ciry.

– Ale do żadnej innej z ofiar nie dzwonił – powiedział ponuro Trevor. – Ani nie

wykosztowywał się dla nich na śliczne błyskotki.

– Żadna z nich nie doprowadziła go do takiej wściekłości jak ja.
Siedziałam tutaj i usiłowałam wyciągnąć jakieś wnioski z całej tej rozmowy, ale to trudne.

Jedyna korzyść, jaką widzę, jest taka, że na pewno zadzwoni znowu, uważa, że to jego zasłużona
nagroda, powiedział też, że nigdzie mu się nie spieszy i może długo czekać, zanim mnie zabije.
Chce mnie złamać i przestraszyć. – Zacisnęła dłonie w pięści. – Jemu może nie, ale mnie się bardzo
spieszy. Długo tego nie wytrzymam.

– Zrobiliśmy dzisiaj znaczne postępy. Zadzwonił do ciebie.
– To nie wystarczy, on naprawdę zrobi tak, jak powiedział.
Będzie czekał, aż wyciśnie do końca przyjemność z tej sytuacji. – Zacisnęła usta. – Był...

wstrętny. Nigdy nie miałam do czynienia z czymś tak obrzydliwym. On... przeraził mnie i nie mogę
pozwolić, żeby zrobił to ponownie.

– Możemy poprosić Quinna, żeby sprawdził rejestr rozmów telefonicznych i spróbował go

namierzyć.

Jane skinęła głową.
– Pomyślałam już o tym. Ale nie sądzę, żeby zadzwonił, gdyby nie był w pełni przekonany,

że to bezpieczne.

– I tak spróbujemy.
– Oczywiście. – Wyprostowała się na huśtawce. – Zrobimy wszystko, co w naszej mocy.

Wieczorem porozmawiam z Joem i Eve.

– Dlaczego nie teraz?
– Nie chcę, żeby widzieli mnie w takim stanie... nie teraz.
Rozmowa z Trevorem zmniejszyła trochę obezwładniający strach, wywołany telefonem

Alda, ale Jane i tak musiała na chwilę oderwać myśli, wyrzucić z głowy jego wspomnienie.

Popatrzyła na kopertę, którą Trevor wciąż trzymał w dłoni.

– Mówiłeś, że jest do mnie jakiś list?
Trevor przez chwilę nic nie mówił, a potem uśmiechnął się blado.
– Tak, z Harvardu. Wysyłałaś tam dokumenty?
Jane z ulgą zdała sobie sprawę, że Trevor pozwala jej na zmianę tematu.
– Tak, ubiegałam się o wcześniejsze przyjęcie. – Wzięła list, i rzuciła go na huśtawkę. –

Może mnie przyjęli. Byłoby miło.

– Twój entuzjazm jest powalający.
– Nie jestem pewna, czy chcę iść do szkoły Ivy League, ale Joe tam studiował i bardzo mu

się podobało. Masz dla mnie listę?

Trevor sięgnął do kieszeni i podał jej kartkę papieru.
– To wszystko, co udało mi się przypomnieć. On może już wcale nie wchodzić na te strony.
– A może wchodzi. – Rzuciła okiem na listę. – Dwie z nich to włoskie strony. Jedna gazeta

angielska...

– Przez dwa lata uczył się w Oxfordzie i chciał zachować tamtejsze kontakty.
– A ta we Florencji, „La Nazione”. To też gazeta?
Trevor przytaknął.
– Aldo tam dorastał. Większość ludzi lubi wiedzieć, co się dzieje w ich rodzinnych

miastach. Odwiedzał też stronę innej, rzymskiej gazety, „Corriere delia Sera”.

– A ta? – Jane wskazała na jeden z adresów.
– „Archaeology Journal”? To tygodnik, biblia współczesnej archeologii.
– Ale przecież Aldo był aktorem, to jego ojciec był archeologiem. Prawdopodobnie teraz już

nie odwiedza tej strony.

– Nie sądzę, tam często ukazują się artykuły o Pompejach i Herkulanum, a tym on jest

głęboko zainteresowany.

Jane popatrzyła na następny adres.
– Ta strona też jest z Rzymu. Kolejna gazeta?
Trevor uśmiechnął się.
– Nie, jedna z najlepszych włoskich stron pornograficznych. Bardzo dosadna, bardzo

sprośna. Mogę się założyć, że tę na pewno jeszcze od czasu do czasu odwiedza.

– Jak bardzo sprośna?
– Też byłem ciekawy, kiedy zobaczyłem, że na nią wchodzi, więc sprawdziłem. Specjalizują

się w sadomasochizmie i nekrofilii. – Gwałceniu martwych ludzi? – Jane zadrżała. – Na samą myśl
cierpnie mi skóra.

– To potwierdziło moją opinię, że Aldo nie jest miłym facetem.
– Powiedziałeś, że poza tymi pierwszymi kobietami w Rzymie nie zgwałcił żadnej innej

ofiary.

– Co nie znaczy, że nie jest zainteresowany seksem... Może uznał, że pozostałe kobiety nie

były tego warte. Albo teraz podnieca go już samo zabijanie.

Jane z trudem przełknęła ślinę.
– Te kobiety, które zgwałcił... Zrobił to przed, czy po ich śmierci?
– Po.
– To chore.
– Bez dwóch zdań. Chciałabyś wiedzieć coś jeszcze?
– Dam ci znać. – Myśli Jane błądziły wokół adresów stron z listy. – Sama spróbuję

rozszyfrować resztę. Mogę skorzystać z translatora i uzyskać przybliżone tłumaczenie.

– Rozumiem, że zostaję odesłany.
– Na razie.
– Czy będę miał zaszczyt poznania twoich planów co do tych adresów?
Jane podniosła głowę.
– Och, tak. Będziesz mi potrzebny.
– To pocieszające – rzucił ironicznie. – Wydaje mi się, że rzadko przyznajesz, że ktoś jest ci

potrzebny.

– To prawda.
– Czy możesz w przybliżeniu określić, kiedy się odezwiesz?
Potrząsnęła głową.
– Muszę to wszystko przemyśleć i sprawdzić kilka rzeczy.
– I przyjść do siebie po słownym ataku Alda.
– Już jest mi lepiej. – To była prawda, dzięki Bogu. Oderwanie uwagi osłabiło emocjonalną

siłę jadu Alda. – Byłam głupia, że tak się zdenerwowałam. W końcu jego telefon to tak naprawdę
moje zwycięstwo. I znamy już dokładnie jego nastawienie i intencje.

– Rozumiem, że ta rozmowa sprecyzowała też twoje nastawienie i teraz będziesz działać z

prędkością światła.

– Nie potrzebowałam takiej zachęty.
– Nie, cały czas działasz na pełnych obrotach. – Uniósł brwi.
– Nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć, do czego zmierzasz.
– Ja też – powiedziała oschle. – Mam tylko nadzieję, że to nie będzie ślepy zaułek.
– Jeżeli nawet, zawsze można się cofnąć i znaleźć inną drogę wyjścia.
Gorąco. Noc bez powietrza. Bieg. Sypiące się skały. Ból.
– Nie chcę się cofać – powiedziała przez zaciśnięte zęby.
– Muszę iść prosto przed siebie i zniszczyć tego sukinsyna, jeżeli stanie mi na drodze.
Trevor gwizdnął cicho.
– Popieram na całej linii. – Zaczął schodzić z ganku. – Sam przygotuję buldożer, którym go

przejedziesz. Powiedz tylko słowo.

Jane milczała, wpatrując się w listę.
Trevor potrząsał głową ze smutkiem, idąc w stronę Bartletta.
Jane była tak pochłonięta, że wyrzuciła z pamięci telefon od Alda i prawdopodobnie

zapomniała już też o Trevorze. Niezbyt pocieszające dla męskiego ego.

Do diabła z tym! Nie może stosować żadnych zasad obowiązujących w zwykłych damsko-

męskich związkach do swojej relacji z Jane.

Lepiej, żeby tego nie robił.
– Jest podekscytowana. – Bartlett nie odrywał wzroku od Jane.
– Wygląda tak, jakby dostała od ciebie jakiś prezent.
– W pewnym sensie, chociaż nie była to ani bombonierka, ani bukiet kwiatów, tylko lista

ulubionych stron internetowych Alda.

– Rozumiem – przytaknął Bartlett z powagą. – To o wiele lepszy prezent niż bombonierka.

Poza tym nie sądzę, żeby akurat ona doceniła słodycz.

– Może nigdy nie miała okazji tak naprawdę jej spróbować.
Jane siedziała z głową pochyloną nad listą i Trevor mógł dostrzec sprężystą, szczupłą

sylwetkę, kiedy sięgała po laptopa. Każdy ruch wykonywała z naturalną gracją, która była zupełnie
nieświadoma. Sama młodość bez właściwej temu wiekowi niezgrabności. Ogień i elegancja.
Płonęła jak świeca w...

– Nie, Trevor. Spojrzał na Bartletta.
– Słucham?
Bartlett potrząsał głową ze zmartwioną miną. – Ona jest za młoda.
– Myślisz, że o tym nie wiem? – Trevor próbował oderwać wzrok od Jane. – Ale patrzenie

jeszcze nikomu nie zaszkodziło. – Może zaszkodzić. Ona nie jest ani posągiem, ani Cirą.

– Nie? – Trevor skrzywił się. – Powiedz to tamtemu.
– Mówię tobie – westchnął Bartlett. – A wcale nie powinienem musieć ci tego mówić.

Możesz ją skrzywdzić.

Trevor uśmiechnął się szelmowsko.
– Jane by temu zaprzeczyła. Powiedziałaby, że to raczej ona może skrzywdzić mnie.
– Ale ty wiesz, że to nieprawda. Doświadczenie też się liczy, a ona ma tylko siedemnaście

lat.

Trevor odwrócił się.
– Dlaczego my w ogóle o tym rozmawiamy? Powiedziałem ci, że ja tylko patrzę.
– Mam nadzieję.
– Możesz być tego pewien. – Trevor ruszył ścieżką. – Wrócę za godzinę i zastąpię cię. Jane

spędziła całe popołudnie, prowokując Alda i on jest wściekły jak cholera. Chcę tu być, jeżeli
zdecyduje się zaatakować.

Rozdział 13

Przez cały wieczór mi się przyglądasz. Czuję się jak pod mikroskopem. – Eve odwróciła się

od stojącej przed nią rekonstrukcji, żeby spojrzeć na Jane. – Coś się stało? Ciągle martwisz się tym
telefonem od Alda?

– Trochę – Jane westchnęła i skrzywiła się. – Chyba rozumiesz, że dosyć dobrze wrył mi się

w pamięć.

– To oczywiste. Ja też się tym martwię od chwili, kiedy mi o tym powiedziałaś.
– Ale zapomnisz, jak tylko pogrążysz się w pracy. To błogosławieństwo, prawda?
– Praca zawsze jest dla mnie najlepszym lekarstwem. – Zgodziła się. – Niepokoi cię, że

przeszkadzasz mi w pracy nad tą rekonstrukcją?

Jane potrząsnęła głową.
– Zastanawiałam się tylko, czy daleko ci jeszcze do końca.
– Skończę jutro. Uporałabym się z tym dzisiaj, gdybyś nie wyciągnęła mnie na zakupy.
– Nie protestowałaś.
– Oczywiście, że nie. Utrzymanie cię przy życiu jest dużo ważniejsze niż identyfikacja tej

biednej, martwej dziewczyny.

– Jak ją nazwałaś?
– Lucy. – Dłonie Eve poruszały się szybko nad czaszką, kiedy mierzyła odległość pomiędzy

oczami. – Policja z Chicago przypuszcza, że to może być dziecko, które zaginęło ponad piętnaście
lat temu. Jej rodzice muszą przechodzić piekło.

– Tak jak ty.
Eve nie zaprzeczyła.
– Ja przynajmniej mogę przywrócić rodzicom ich dzieci. Zawsze to jakieś zamknięcie

sprawy.

– Bzdura. Bardzo to szlachetne, ale ty nadal cierpisz.
– To prawda. – Eve uśmiechnęła się blado. – Mogę zapytać, dlaczego akurat dzisiaj tak

bardzo interesujesz się moją pracą?

– Zawsze się interesuję. Jest trochę przerażająca, ale to część ciebie.
– Ta przerażająca część.
– Ty to powiedziałaś – Jane uśmiechnęła się szeroko. – Ja bym się nie odważyła. Więc Lucy

leci jutro z powrotem do Chicago? – Prawdopodobnie. – Eve uniosła brwi. – Czy to ważne, żebym
skończyła ją jak najszybciej?

– Może. Siedziałam tutaj i myślałam... – Wzrok Jane spoczął na czaszce. – Jakie... to

uczucie?

– Dotykanie jej twarzy? – Eve zamilkła, zastanawiając się chwilę. – Nie jest przerażające.

Robię to od tak dawna, że ciężko mi opisać swoje odczucia.

– Litość?
– Tak. I złość, i smutek. – Eve delikatnie dotknęła policzka Lucy. – I bardzo silna potrzeba

przywołania jej z powrotem do domu. Dom był zawsze dla mnie bardzo ważny, a tak wielu jest
zaginionych na świecie.

– Słyszałam już wcześniej, jak o tym mówiłaś. Naprawdę wierzysz, że jej dusza błąka się

gdzieś bez celu i zależy jej na tym, żeby ktoś przywołał ją do domu?

– Nie wiem. Może. Ale wiem, że mi zależy. – Mówiąc to, Eve wygładziła glinę na czole

Lucy. – A teraz idź do łóżka i pozwól mi pracować, bo nigdy jej nie skończę.

– Dobrze – Jane wstała – po prostu byłam ciekawa.
– Jane?

Jane zerknęła na nią przez ramię.
– Dlaczego akurat teraz? – spytała Eve. – Moja praca nigdy cię aż tak nie interesowała.
Jane odwróciła się, żeby spojrzeć Eve prosto w twarz.
– Nigdy wcześniej nie byłam tak bliska własnej śmierci. To musiało zrodzić we mnie

pytanie, co czeka na nas po drugiej stronie.

– Na razie jedyną rzeczą, jaka czeka ciebie, jest długie i szczęśliwe życie.
– Nie martw się, nie jestem przygnębiona ani nastawiona pesymistycznie. Nie wiem, skąd

wzięły mi się te myśli. Siedziałam tutaj, przyglądałam się tobie, myśląc o czymś zupełnie innym i
nagle zdałam sobie sprawę... – zamilkła. – Cira jest jedną z tych zaginionych – dodała po chwili. –
Wydaje się, że nikt nie wie, co się z nią stało. Prawdopodobnie zginęła w wybuchu tego wulkanu.

– Dwa tysiące lat temu, Jane.
– Czy czas ma tu jakieś znaczenie? Zagubiona to zagubiona.
– Nie, chyba nie ma. Odbiera tylko sprawie osobisty, rodzinny wymiar.
– Nie zgadzam się. – Jane wyciągnęła rękę, dotknęła policzka i przeciągnęła palcami do

skroni. – Traktuję to bardzo osobiście. Ona miała moją twarz.

– I martwi cię, że jest jedną z tych zagubionych?
– Nie wiem. Może wcale nie była zagubiona. Może nie zginęła. Może, otoczona

praprawnukami, dożyła stu lat. – To możliwe.

– Tak, ale zadaję sobie jedno pytanie: a jeżeli masz rację i zagubione dusze rzeczywiście

wracają do domu? Jeżeli te sny, które miałam, były jej wołaniem o pomoc, sygnałem, że trzeba ją
odnaleźć i doprowadzić na miejsce ostatecznego spoczynku?

– Tak właśnie myślisz? Muszę zauważyć, że jest to kompletnie nierealny wniosek.
– To twój obowiązek. – Jane milczała przez chwilę. – Wcale nie jestem już pewna, co jest

realne, a co nie i jestem przekonana, że ty też tego nie wiesz. Moje wytłumaczenie jest tak samo
sensowne jak to, że odbieram metafizyczne wibracje. – Wzruszyła ramionami. – Ale pomogłoby
mi, gdybym miała jakiegoś przewodnika. Może powinnaś zapytać Bonnie, co się ze mną dzieje.

– Czy to miał być żart?
– Nie złośliwy. Ona rządzi twoim światem i to mi nie przeszkadza. Po prostu pomyślałam,

że zagonimy ją do pracy. – Jane ruszyła korytarzem. – Zapomnij o tym. Sami się z tym uporamy.
Ale spróbuj skończyć Lucy dziś wieczorem.

Jane włączyła laptopa, gdy tylko znalazła się w swoim pokoju i od razu weszła na stronę

„Archaeology Journal”. Bardzo poważne materiały. Trudno było uwierzyć, że taki świrus jak Aldo
mógłby być czymś takim zainteresowany. Żadnych artykułów o najnowszych odkryciach w
Herkulanum.

Spięta do granic możliwości, wzięła głęboki oddech i weszła na stronę porno. Zerknęła na

nią już wcześniej, ale musiała się upewnić... Po pięciu minutach nie mogła dłużej patrzeć.
Potworne. Wydawało się niemożliwe, żeby ktokolwiek mógł mieć upodobanie w takim plugastwie.
Zapomnij o tym. Sprawdź następną stronę. One wszystkie pomagają stworzyć wizerunek Alda,
który staje się z każdą minutą coraz wyraźniejszy.

Ostatnią stronę z listy Trevora obejrzała o trzeciej czterdzieści dwie rano. Odchyliła się na

krześle i próbowała stłumić rosnące w niej podniecenie. Czy to się uda?

Przynajmniej jest jakaś szansa. Sukces będzie zależał od wielu czynników, wśród których

niebagatelną rolę odegra nieprzewidywalny łut szczęścia.

Cóż, w końcu należy im się trochę szczęścia, do cholery! Sięgnęła po telefon i zaczęła

wystukiwać numer.

Słońce świeciło jasno. Eve i Joe siedzieli przy śniadaniu skąpani w jego czystych

promieniach. Wszystko wydawało się takie piękne, pełne miłości i spokoju, tak różne od
mrocznego świata Alda, w którym Jane zanurzyła się poprzedniej nocy.

Jane przystanęła na chwilę i przyjrzała się im z wahaniem.
Przestań. Podjęłaś już decyzję i teraz nie możesz się wycofać.
– Dzień dobry. Nie słyszałam, jak wczoraj wróciłeś, Joe. – Podeszła do lodówki i wyjęła sok

pomarańczowy. – Było bardzo późno?

– Tak – odparł, przełykając kawę – ale powinnaś była mnie słyszeć. Widziałem światło pod

twoimi drzwiami.

– Byłam zajęta. – Jane nalała sok do szklanki. – Jak ci idzie z Lucy, Eve?
– Skończyłam. – Eve uśmiechnęła się blado. – Tak jak rozkazałaś, młoda damo.

Rozdział 14

Nic tutaj nie ma – mruknęła Jane, nie odrywając wzroku od strony „La Nazione” na ekranie

komputera. – Ani słowa.

– Minęły dopiero dwa dni – zauważyła Eve. – Nie do końca wiem, na czym polega

włamywanie się na strony internetowe, ale myślę, że potrzeba na to trochę więcej czasu.

– Więc dlaczego nie zadzwonił do nas i nie powiedział, że ma kłopoty? Zapewnił, że

przygotowania zajmą tylko trzy tygodnie. – Rzucił ten termin niezobowiązująco, to ty wyryłaś go w
kamieniu.

Jane wzruszyła ramionami.
– To prawda, ale chciałam go tylko trochę zdopingować.
– Nie sądzę, żeby Trevor potrzebował dopingu. Działał na pełnych obrotach, kiedy stąd

odjeżdżał.

– Tylko żeby nie zwolnił bez... O, tutaj jest! – Jane, podekscytowana, pochyliła się do

przodu. – Maleńki artykulik u dołu piątej strony.

– Gdzie? – Eve zajrzała jej przez ramię. – To tylko cztery linijki. – Dokładnie tyle, ile

trzeba. Nie rzuca się w oczy, ale wystarczy, żeby przyciągnąć uwagę Alda. – Jane wyszła ze strony
gazety z Florencji i otworzyła witrynę rzymskiej. – Gdyby notatka była dłuższa, mogłaby wydać się
podejrzana.

– Jestem pewna, że Trevor doceniłby twoje uznanie.
– Nic by go to nie obeszło. – Jane uważnie przeglądała artykuły.
– Ale jest bystry, prawda? To musiało być bardzo trudne... O, tu jest – uśmiechnęła się. –

Notatka jest podpisana AP, jak gdyby była zaczerpnięta z gazety z Florencji. – Weszła na stronę
londyńskiego „Timesa”. Po dziesięciu minutach zawiedziona potrząsnęła głową. – Nic.

– Nie bądź dla niego taka surowa. Dwie gazety z trzech to nie jest zły wynik.
– Chyba masz rację – przyznała Jane. – Przynajmniej widać jakieś postępy. Udało ci się

skontaktować z Tedem Carpenterem?

– Jest w Gujanie. Wczoraj zostawiłam dla niego wiadomość, ale jeszcze się nie odezwał.

Później spróbuję jeszcze raz. – Eve potrząsnęła głową, widząc, że Jane zamierza coś powiedzieć. –
Później – powtórzyła. – Panuję nad tym, Jane.

– Przepraszam, nie chciałam cię poganiać. To dlatego, że ja nad niczym nie panuję, co

doprowadza mnie do szału i sprawia, że chcę wszystko przyspieszyć. – Wstała z kanapy z Tobim
przy nodze. – Idę zaczerpnąć świeżego powietrza. Daj mi znać, jeżeli dowiesz się czegokolwiek.

– Oczywiście – zapewniła Eve, ale za chwilę zawołała z rezygnacją: – Kurcze, no dobrze,

zaraz zadzwonię do Teda.

Promienny uśmiech rozświetlił twarz Jane.
– Dzięki.
– Bardzo proszę· Ale niech ci tylko nie przyjdzie do głowy, że mną manipulujesz.
– Nigdy. – Zapewniła Jane.
Zatrzasnęła za sobą drzwi i przysiadła na stopniu. Nareszcie coś zaczęło się dziać, chociaż

niezbyt szybko, ale był jakiś ruch, i to napełniło ją nadzieją. Czułaby się lepiej, gdyby mogła wziąć
udział w tej akcji, ale musiała poczekać.

A może nie.
– Czy Trevor odzywał się do ciebie? – zawołał Bartlett, pojawiając się na ścieżce.
– Nie, a do ciebie?
Bartlett zaprzeczył ruchem głowy.
– Nie oczekiwałem tego. Kiedy zabiera się do czegoś, zapomina bożym świecie, nie mówiąc

już o mnie.

– Więc dlaczego sądziłeś, że do mnie zadzwonił?
– Bo o tobie myśli bezustannie. Nie zapomina się o tym, co bez przerwy ci towarzyszy.
Jane skrzywiła się.
– Trevor myśli o Aldzie, nie o mnie.
– Może masz rację. – Bartlett uśmiechnął się. – Ale daj mi znać, gdy zadzwoni, dobrze?
Jeśli zadzwoni, pomyślała zirytowana Jane. Obiecał dzwonić co wieczór. No dobrze, był

zajęty i jego wysiłek wydał obfite owoce, ale obietnica jest obietnicą i ona czuła się dziwnie
samotna. Nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo przyzwyczaiła się do jego widoku, kiedy
spacerował po okolicy, przynosił wieczorami pocztę czy, rozmawiając z Singerem lub z Joem,
machał do niej z daleka. Trevor stał się częścią jej codziennego życia i teraz ta codzienność została
zakłócona.

I bardzo dobrze. Nie potrzebuje w swoim życiu tak kapryśnej siły, jak Trevor. Powiedzmy

sobie szczerze, jej ciało odpowiedziało na jego obecność w pierwszej chwili, kiedy go zobaczyła.
Nie była głupia, wiedziała, że to tylko reakcja seksualna, ale takie doznanie było dla niej czymś
nowym i nie bardzo wiedziała, jak sobie z tym poradzić. Trevor wprowadził w jej życie stanowczo
za dużo zamieszania.

Ale jakaś część jej natury była zachwycona tym zamieszaniem.
Każdy konflikt z Trevorem był wyzwaniem i Jane czuła się tak, jak wtedy, gdy tresowała

Tobiego. Każda chwila była przygodą, pełną radości i małych katastrof. Uświadomiła sobie, że się
uśmiecha. Trevor nie byłby zachwycony tym porównaniem i na pewno nie zniósłby żadnej tresury.
Nie, żeby chciała zbliżyć się do niego na tyle, aby...

Zadzwoniła jej komórka.
– Widziałaś artykuł w gazecie? – spytał Trevor.
Serce zatrzepotało jej w piersi, z trudem opanowała drżenie głosu.
– Tak. Dlaczego nie umieściłeś niczego w prasie angielskiej?
– Boże, ależ ty jesteś wymagająca! – Ton jego głosu wskazywał, że jest rozdrażniony. – Daj

mi jeszcze dwadzieścia cztery godziny, z angielską prasą muszę być bardziej ostrożny. Chyba że
chcesz żebym umieścił tę wiadomość w „Sun”. Oni przełkną tą historię, byleby tylko była
wystarczająco sensacyjna.

– Aldo czyta „Timesa”, nie „Sun”.
– Żartowałem.
– Bardzo dobrze ci poszło – powiedziała po chwili milczenia.
– Wyczuwam lekką nutkę podziwu w twoim głosie – zaśmiał się Trevor.
– Nie potrzebujesz mojego podziwu.
– Kto tak powiedział? Lubię głaskanie tak samo, jak wszyscy.
A skoro w twoim przypadku mogę liczyć tylko na słowne głaskanie, równie dobrze mogę

skorzystać z okazji – mówił dalej, zanim zdążyła odpowiedzieć. – Zresztą zapomnij, że to
powiedziałem. A zmieniając temat, czy Eve skontaktowała się z Tedem Carpenterem?

– Jeszcze nie. On jest w Gujanie i jeszcze nie oddzwonił. Eve właśnie do niego telefonuje. –

Jane wstała. – Może już skończyła. Pójdę do domu i sprawdzę.

– Siedzisz na ganku?
– Tak. A dlaczego pytasz?
– Jestem tak daleko, otoczony ruinami i kramarzami głośno zachwalającymi swoje towary...

Miło jest wyobrazić sobie ciebie, jak siedzisz nad jeziorem. Czystą...

Jane poczuła nagle, jak ogarnia ją zbyt dobrze znana fala gorąca, i powiedziała szybko:
– Eve już skończyła telefonować. Chcesz z nią porozmawiać?
– Tak.
Jane wręczyła telefon Eve. – Trevor dzwoni.
Eve przyjrzała się jej ciekawie.
– Właśnie przed chwilą rozmawiałam z Tedem – powiedziała do Trevora. – Człowiek, z

którym musimy się skontaktować, nazywa się Herbert Sontag, profesor Herbert Sontag. Prowadził

wykopaliska w Herkulanum przez ostatnie piętnaście lat i jest dobrze znany i poważany przez
włoski rząd. Ma tam na miejscu swoje małe królestwo i jest prawdopodobnie jedyną osobą, która
może urzeczywistnić nasz plan. Ted spotkał go parę razy na różnych konferencjach i mówi, że
profesor nie jest zbyt miły w obejściu, ale naprawdę zna się na swojej pracy. Obiecał, że jutro
zadzwoni do Sontaga, opowie mu historię, którą wymyśliłeś, i poprosi o współpracę. – Eve
pokręciła głową. – Ale jeszcze mi nie dziękuj. Ted nie był nastawiony zbyt optymistycznie. Nie był
nawet pewien, czy Sontag w ogóle zechce z nim rozmawiać. Ma do mnie oddzwonić, jak tylko
skontaktuje się z profesorem. – Oddała telefon Jane. – Powiedz mu, żeby lepiej zaczął obmyślać
nowy plan, bo ten ma małe szanse powodzenia.

– Słyszałeś, co powiedziała Eve? – spytała Jane. – Ale my nie mamy innego planu.
– Ja mam parę pomysłów, ale wolałbym, żeby ten wypalił.
Poświęciłem mu zbyt wiele czasu i energii. – Milczał przez chwilę. – Sontag... Słyszałem

gdzieś to nazwisko, ale nic konkretnego o nim nie wiem. Cholera, w następnych artykułach muszę
już wymienić nazwy miejsc i imiona, a nie mogę podać nazwiska Sontaga, jeżeli on nie zgodzi się
na współpracę. Zadzwoń do mnie natychmiast, jak tylko Eve się czegoś dowie.

– Zadzwonię – przyrzekła i dodała dobitnie: – Wiem, jak ważna jest komunikacja w takich

sytuacjach.

– Czy to był jakiś przytyk? – spytał Trevor. – Przez ostatnie czterdzieści osiem godzin

byłem trochę zajęty. Odkąd wyjechałem z Atlanty, nie spałem więcej niż dwie godziny.

– A co robiłeś poza włamywaniem się na strony internetowe?
– A to nie wystarczy? Nie, tobie chyba nie. Kiedy próbowałem łamać zabezpieczenia na

tych stronach, przyszło mi do głowy, w jaki sposób Aldo mógł znajdować swoje ofiary. To takie
proste. Przez rejestr wydawanych praw jazdy. Te bazy danych są starannie zabezpieczone, ale
dobry haker mógł bez kłopotu wejść na ich strony i wszystko przejrzeć, a Aldo jest ekspertem w tej
dziedzinie. Z łatwością mógł uzyskać zdjęcia i adresy.

– Mnie też zaczął prześladować dopiero, kiedy zrobiłam prawo jazdy.
– Mogę się mylić, ale na wszelki wypadek powiedz Quinnowi, żeby to sprawdził.
– Zaraz mu powiem.
– To może być musztarda po obiedzie, ale dopiero teraz przyszło mi to do głowy. Poza

drążeniem tego tematu, poszukiwałem miejsc, w których zastawimy pułapkę na Alda. To musi być
miejsce, do którego będzie miał łatwy dostęp, a gdzie my będziemy mogli bez trudu zastawić nasze
sidła.

– I znalazłeś?
– Jeszcze nie, ale mam jeszcze czas. Dałaś mi przecież trzy tygodnie.
– Nie, nie dałam, zaakceptowałam twój przybliżony termin. Ale im szybciej, tym lepiej.
Trevor roześmiał się.
– Innymi słowy, nie śpij ani nie odpoczywaj, dopóki nie skończysz roboty.
– To ty to powiedziałeś. Po prostu się nie obijaj.
– Postaram się. – Zamilkł na chwilę. – A ty co robiłaś od mojego wyjazdu?
– Szkicowałam, odrabiałam lekcje, bawiłam się z Tobim i śmiertelnie się nudziłam.

Dokładnie to samo co wtedy, gdy tutaj byłeś. – Zauważyłem, że bardzo się starasz udowodnić mi,
że moja obecność nie ma żadnego wpływu na rozkład twoich zajęć.

– Może mały wpływ ma. Wkurza mnie, że ty możesz coś robić.
– Zostałem przywołany do porządku.
– Przynajmniej jesteś w nowym, ciekawym miejscu. Ja nigdy nie wyjeżdżałam ze Stanów.
– Jesteś młoda, masz jeszcze mnóstwo czasu na podróże. A to miasteczko wcale nie jest

interesujące.

– Ty masz doświadczenie, możesz porównywać i oceniać. Mnie na pewno wydałoby się

fascynujące. Opowiedz mi o nim – poprosiła.

– Miałem bardzo mało czasu, żeby się rozejrzeć, a te wszystkie turystyczne miasteczka są

bardzo do siebie podobne, jeżeli nie pokopie się głębiej. – Roześmiał się. – Kurde, ale dobór słów!
Przysięgam, że nie zrobiłem tego specjalnie.

– I tak chcę, żebyś mi o nim opowiedział.
Trevor milczał przez chwilę.
– Bo mieszkała tu Cira?
– Czy to takie dziwne, że interesuje mnie miejsce, w którym żyła i zginęła?
– Nie bardziej niż wszystko inne, co ma związek z tym bałaganem. Zawrzyjmy umowę. Ty

mi opowiesz swoje sny, a ja ci opiszę to miasteczko do ostatniej ruiny, tak jakbyś je oglądała moimi
oczami.

– Za trzy tygodnie będę mogła je zobaczyć na własne oczy.
– Ale wątpię, żeby Quinn pozwolił ci włóczyć się po mieście.
To była prawda, ale prędzej skona, niż opowie swoje sny Trevorowi, i to teraz, gdy udało jej

się walczyć z pokusą zwierzenia się mu przez tyle ostatnich tygodni.

– Jakoś sobie poradzę.
– No dobrze, pomyślałem, że nic nie szkodzi spróbować – westchnął ciężko. – To był tylko

blef. Daj mi dzień albo dwa, a opowiem ci wszystko o uciechach, jakie oferowało starożytne
Herkulanum. Może to nauczy cię bardziej szczodrobliwego obdarowywania ludzi zaufaniem.

– Nie nauczy. – Jane myślała gorączkowo, próbując przypomnieć sobie wszystkie pytania,

które chciała mu zadać. – Teatr. Chcę wiedzieć wszystko o teatrze w Herkulanum. Jedyna
wzmianka, jaką znalazłam w internecie, mówiła tylko, że był słynny. Ani słowa o Cirze, a przecież
musi być gdzieś wspomniana, skoro była taka sławna.

– To było dwa tysiące lat temu, Jane.
– No dobrze, więc chcę wiedzieć, jak żyła, poczuć klimat jej czasów...
– Dobry Boże, nie jestem maniakiem historii, a będę miał jeszcze parę innych rzeczy na

głowie niż tylko...

– Więc zajmij się nimi. Myślałam tylko, że w wolnym czasie mógłbyś... Zapomnij.
Trevor znowu westchnął.
– Nie, nie zapomnę. Dostaniesz to, czego chcesz. Musisz mi wybaczyć, jeśli stawiam Alda

na pierwszym miejscu.

– Nigdy bym ci nie wybaczyła, gdyby było inaczej. – Dłoń Jane zacisnęła się na telefonie. –

Myślisz, że widział już artykuły?

– To zależy od tego, jak często sprawdza te strony w internecie.
Dlatego musimy stopniowo umieszczać nowe informacje i budować napięcie. Jeżeli coś

przyciągnie jego uwagę, wróci do poprzednich artykułów i będzie szukał odniesień w innych
źródłach. Ale, do cholery, musimy umieścić coś w „Archaeology Journal”, żeby nadać całej
sprawie pozory autentyczności.

– Kiedy?
– Najlepiej w przyszłym tygodniu. Albo w jeszcze następnym.
To nie musi być obszerna informacja, wystarczy krótka wzmianka i może zdjęcie posągu

znalezionego przy szkielecie.

– Jakiego posągu? Przecież to tylko część wielkiej mistyfikacji, nie mamy żadnego posągu

Ciry.

Trevor milczał przez chwilę.
– Ja mam.
Jane zamarła.
– Słucham?!
– Kupiłem od tego brytyjskiego kolekcjonera, któremu Aldo go sprzedał. Złożyłem mu

ofertę, nie do odrzucenia.

– Dlaczego?
– Bo chciałem go mieć. – Szybko mówił dalej: – W każdym razie mamy posąg, którego

zdjęcie będziemy mogli umieścić w „Archaeology Journal”, jeżeli zajdzie taka potrzeba.

– Jestem zaskoczona, że zgodziłbyś się go wypożyczyć. Czy to nie przekreśli twoich planów

na odnalezienie złota? Zdjęcie przyciągnie jeszcze większą uwagę do Ciry i jej historii. Artykuł to
jedno, ale żyjemy w świecie kultury obrazkowej i zdjęcie bardziej pobudzi ludzką wyobraźnię.

Popatrz, ile zamieszania narobiło popiersie Nefretete.

– Zaryzykuję. Możesz być pewna, że miejsce, w którym wystawię na przynętę posąg Ciry,

będzie położone jak najdalej od tunelu Precebiusza.

– To nie ulega wątpliwości. – Jane milczała przez dłuższą chwilę, po czym spytała. –

Dlaczego tak bardzo chciałeś mieć ten posąg?

– Bo był mój, do cholery. To była moja ulubiona podobizna Ciry i wynegocjowałem z

Guidem, że będzie częścią mojej zapłaty. Aldo ją ukradł. Ale posąg był mój.

– Włoski rząd miałby na ten temat odmienne zdanie.
– Był mój – powtórzył. – Zadzwonię jutro o północy. Dobranoc, Jane.
– Dobranoc. – Odłożyła telefon i zapatrzyła się na jezioro.
Znowu Cira.
Chciałem go. Był mój.
– Jane? – zawołała Eve. – Skończyłaś rozmowę?
– Tak. – Jane odwróciła się i weszła do domu. – Ale Trevor powiedział mi niewiele więcej

ponad to, czego dowiedziałyśmy się z internetu. Martwi się o „Archaeology Journal”, ale obiecał,
że jakoś sobie z tym poradzi.

– Więc na pewno tak będzie. Nie możesz wątpić w jego umiejętności i oddanie.
Był mój. Aldo mi go ukradł.
– Wydaje mi się, że powinnam raczej powiedzieć „obsesję” – mruknęła pod nosem Jane. –

W każdym razie obiecał, że zadzwoni jutro wieczorem, więc może wtedy dowiemy się więcej.

Dahlonega, Georgia
Dwa dni później

Cira?
Aldo zamarł ze wzrokiem wbitym w notatkę na stronie gazety z Florencji. Tylko parę

linijek, ale to wystarczyło, żeby dech zamarł mu w piersiach.

Kobiecy szkielet, pogrzebany i nienaruszony przez wieki.
Zamknął oczy, czując przenikający go do szpiku kości lodowaty strach. Jego najgorszy

koszmar.

Jeżeli to była prawda. Jeżeli chodziło o Cirę? Ale to mogła być Cira. Znaleziona w

przedsionku starożytnego teatru, a w końcu jaka inna aktorka pozowała do tylu rzeźb?

Otworzył oczy i jeszcze raz dokładnie przeczytał artykuł. Musisz się upewnić. Sprawdź

wszystkie źródła. Zaczął przeskakiwać z witryny na witrynę·

Jest, tutaj też. Rzym.
Może. Nie ekscytuj się za bardzo. Artykuł mówił o pogłoskach dotyczących odkrycia, ale

nie podawał żadnych szczegółów. Żadnej wzmianki w „Archaeology Journal”.

Może to wcale nie była prawda.
Ale jeżeli była, to musi się z nią zmierzyć. Nie chodziło tylko o stos kruchych kości,

czekających przez wieki na odnalezienie i złożenie na miejsce wiecznego spoczynku. Chodziło o
Meduzę, która owinęła jego ojca zabójczymi mackami. Musi ją zniszczyć. Upokorzyć. Zyskać nad
nią władzę. A potem skruszyć jej kości na proch – żeby już nikt nigdy nie mógł przywrócić jej do
życia w żadnej postaci.

Następnie zabić jej obmierzłe potomstwo, które prowokowało go zaledwie parę dni temu.
Zachowaj spokój. Może poczekać, ma czas, żeby upewnić się, że ten szkielet to naprawdę

Cira. Będzie badać, wyszukiwać informacje i starannie dopasowywać wszystkie części układanki.
To może być pułapka.

Zresztą, to wcale nie musi być taka katastrofa, jak na początku pomyślał. Może los daje mu

zasłużoną szansę. Okazję do ostatecznego zniszczenia tej suki.

A naprawdę na to zasługuje, pomyślał z gniewem. Już widział siebie, jak podchodzi do jej

sarkofagu i patrzy na nią z triumfem. Wyciąga rękę i dotyka jej. Obraz był tak wyraźny, że zaczął
drżeć.

Poczekaj. Obserwuj. Nie ma pośpiechu.
Bez względu na to, co dzieje się w Herkulanum, on wciąż jeszcze ma drugą Cirę w postaci

Jane MacGuire.

Jane nie czekała na telefon Trevora i następnego wieczora, za piętnaście jedenasta, sama do

niego zadzwoniła.

– Sontag nie zgodził się na współpracę. Według słów Carpentera, profesor był strasznie

napuszony i powiedział, że nie będzie ryzykował, przyznając się do powiązań z cudzymi,
nielegalnymi wykopaliskami. Nie zamierza brać udziału w oszustwie i narażać na szwank swojej
reputacji. Zagroził Carpenterowi, że na niego doniesie, jeżeli ten ujawni swoje odkrycie. Carpenter
sądzi, że Sontag nie chce dzielić się swoim małym imperium z nikim, kto mógłby stać się
sławniejszy od niego.

– Cholera. Czy Eve może przekonać Carpentera, żeby spróbował jeszcze raz?
– Sama na to wpadła. Rozmawiała z nim przez telefon przez godzinę i nic nie uzyskała.

Carpenter powiedział, że nic więcej u Sontaga nie wskóra i w ogóle nie ma zamiaru z tym
sukinsynem rozmawiać. Najwidoczniej Sontag był wyjątkowo nieuprzejmy.

– Tak, to właśnie o nim słyszałem. Nawet jego ekipa uważa go za dupka. Studenci na

praktykach ciągną słomki, żeby wylosować nieszczęśnika, który będzie musiał z nim pracować.

– Dowiedziałeś się już takich szczegółów?
– Nie miałem zamiaru siedzieć na tyłku i czekać na znak od Carpentera, skoro istniała

możliwość, że nie uda mu się przekonać Sontaga. Poszedłem na wykopaliska i trochę powęszyłem.

– I czego się dowiedziałeś?
– Poza tym, że Sontag nie jest najcudowniejszą istotą na świecie? Że uwielbia rozgłos i ma

ego wielkości pola golfowego. Lubi pieniądze i kocha być podziwianym.

– Coś z tego możesz wykorzystać?
– Prawdopodobnie. Sprawdzam jeszcze parę spraw z jego przeszłości. Wkrótce powinienem

już coś wiedzieć. – Wkrótce, to znaczy kiedy?

– Dam ci znać.
Jane przestała naciskać. I tak zrobił większe postępy, niż się spodziewała.
– Coś jeszcze?
– Już nic o Sontagu, ale miałem okazję porozmawiać z dwoma studentami o wybuchu

wulkanu. To nie było trudne, są bardzo podekscytowani tym, co robią. Każde machnięcie łopatą
przypomina im tamten dzień.

– Mówili coś o teatrze? – spytała Jane, ożywiona.
– Nie doszliśmy do tego. Byli zbyt zaabsorbowani samą erupcją.
– Rozumiem.
– Ale jesteś zawiedziona, co mnie dziwi. To musiał być cholernie duży wybuch. W jednej

chwili świecące jasno słońce, a w następnej – koniec świata. Noc bez powietrza.

– Słońce? Myślałam, że to stało się w nocy.
– Naprawdę? Nie, wybuch nastąpił o godzinie siódmej czasu miejscowego. Ale każdemu,

kto był w tunelu, musiało się wydawać, że jest noc. Albo kiedy popiół i dym przesłoniły niebo... jak
powiedziałem, koniec świata.

– Ale czytałam, że przez te wszystkie lata znaleziono w Herkulanum mniej niż tuzin ciał.

Może jednak większości ludzi udało się uciec.

– Ostatnio odkryto więcej ciał w kanale melioracyjnym pod zatoką. Istnieje teoria, że setki

ludzi próbowały dostać się do morza i zginęły na plażach albo w wywołanej przez ruchy sejsmiczne
fali przypływu, która pochłonęła ich w mgnieniu oka.

– Dobry Boże!
– Ale tam też szkielety i ciała zachowały się w doskonałym stanie, co dodaje

prawdopodobieństwa naszej historii o nienaruszonym szkielecie Ciry, znalezionym w przedsionku
teatru. Jestem pewien, że Aldo zna wszystkie szczegóły dotyczące tego wybuchu.

Jane tak bardzo poruszył obraz tych biednych ludzi biegnących w panice w stronę morza, że

zapomniała o Aldzie.

– Tak, też jestem o tym przekonana, skoro to zdominowało jego życie. – Zwilżyła wargi. –

Ale to może być prawda. Ona naprawdę może wciąż jeszcze tam być.

– Istnieje taka możliwość. Naukowcy wciąż nie mają pojęcia, co się stało z tymi wszystkimi

ciałami. Całe miasto zostało pogrzebane pod warstwą lawy wulkanicznej, głębokiej na prawie dwa
metry, a wysoka temperatura towarzysząca erupcji pozostawiła przedziwne ślady. Niektóre
przedmioty zostały zwęglone, inne zachowały się w nienaruszonym stanie. W niektórych domach
przetrwały w całości woskowe tabliczki. To było trochę przerażające.

– Ale rękopisy w bibliotece Juliusza nie uległy zniszczeniu.
– Tunel był poza miastem, z zupełnie innej strony Herkulanum i na pewno tam nie odczuło

się całej siły wybuchu. Poza tym, rękopisy były przechowywane w kasetkach z brązu.

– Czy w tym tunelu widziałeś jakiekolwiek ślady, że ziemia pękła i do środka wdarła się

lawa?

– Nie, ale nie odeszliśmy zbyt daleko od biblioteki. Tak, jak mówiłem, to była mozolna

praca, a Guido zrobił się chciwy. – Po chwili milczenia spytał: – A dlaczego pytasz?

– Po prostu byłam ciekawa. – Nie, nie uda jej się zamydlić mu oczu zwykłą ciekawością,

jeżeli chce dowiedzieć się tego, o co jej chodzi. – Trevor, ja naprawdę muszę dowiedzieć się czegoś
o tym teatrze.

– Bo jest częścią jej życia.
– I chcę wiedzieć, co dokładnie te manuskrypty mówiły o Cirze. Nie podałeś mi żadnych

szczegółów.

– Mogę ci ją opisać tylko z punktu widzenia Juliusza i paru innych skrybów, którym zlecił

pisanie o niej.

– Te opisy są takie same?
– Niezupełnie. Wydaje mi się, że starożytni skrybowie robili to, co wszyscy wynajęci

pisarze, którym pozostawia się wolną rękę. Opowiadali swoją własną historię i swoje własne
wrażenia.

– Co napisali?
– Chyba zostawię odpowiedź na to pytanie na inny dzień.
– Ty sukinsynu!
Trevor roześmiał się.
– Takie wyrażenia u młodej damy! Czy Quinn i Eve w ogóle cię nie strofują?
– Nie, nie wierzą w cenzurę. Poza tym, kiedy z nimi zamieszkałam, było już za późno, żeby

mnie zmieniać. A ty sam wcale nie jesteś lepszy.

– Zapamiętam to. Zadzwonię do ciebie jutro wieczorem.
– Co mam powiedzieć Eve w sprawie Sontaga?
– Że się tym zajmę. Dobranoc.
Jane wyłączyła telefon i weszła z powrotem do domu.
– Powiedział, że się tym zajmie – przekazała Eve. – Nie pytaj mnie, w jaki sposób. Chyba

lepiej, żebyśmy nie wiedziały.

Eve przytaknęła.
– Nie byłabym zaskoczona. Przed chwilą sprawdziłam stronę tej rzymskiej gazety, jest

wzmianka o znanym, brytyjskim archeologu, który mówi, że to może być najbardziej ekscytujące
odkrycie od czasu odnalezienia grobowca Tutenchamona. Jeżeli Trevor zamierza się tym zająć, to
lepiej, żeby zrobił to piekielnie szybko. Sontag nie jest jedynym archeologiem w Herkulanum, ale
na pewno najbardziej znanym i wkrótce zaczną mu zadawać pytania.

– Ale jego zaprzeczenia nie muszą być wcale takie złe. Trevor powiedział, że większość

archeologów jest bardzo tajemnicza, kiedy chodzi o ich pracę.

– Jeśli nie zacznie mówić o telefonie od Teda Carpentera.
Jane wzruszyła ramionami.
– Więc chyba musimy po prostu zdać się na Trevora. Nie mamy innego wyjścia.
Biuro Sontaga znajdowało się na pierwszym piętrze niewielkiego magazynu i było

zaskakująco luksusowe. Niska, aksamitna kanapa i ręcznie tkany dywan konkurowały z antycznym
biurkiem pierwszą nagrodę za elegancję.

– Profesor Sontag? – spytał Trevor. – Czy mogę wejść?
Herbert Sontag podniósł głowę z niezadowoloną miną.
– Kim pan jest? Jestem zajęty. Proszę porozmawiać z moim asystentem.
– Wydaje mi się, że wyszedł na chwilę. Nazywam się Mark Trevor – wszedł do

pomieszczenia i zamknął za sobą drzwi – i jestem przekonany, że nie chciałby pan, żeby pański
asystent usłyszał naszą rozmowę. Czekają nas negocjacje.

– Proszę wyjść! – Sontag zerwał się na równe nogi z twarzą zaczerwienioną ze złości. –

Cokolwiek pan sprzedaje, ja tego nie kupię.

– Och, pan nie kupuje, pan sprzedaje. Z ładnym zyskiem. Oczywiście, gdyby miał pan

odpowiednie kontakty, mógłby wyjść na tym dużo lepiej. Mogłem powiększyć pana zysk o sto
procent. – Nie wiem, o czym pan mówi – powiedział zimno Sontag.

– Ale jeżeli natychmiast pan stąd nie wyjdzie, wezwę strażnika.
– Naprawdę chce pan, żeby dowiedział się o „Dziewczynie z delfinem”?
Sontag zamarł.
– Słucham?
– Czarująca figurka, ocalała z wybuchu. Odkrył ją pan tu, w zatoce, jedenaście lat temu. –

Bzdury!

– Jest dosyć mała, więc nie miał pan problemów z utrzymaniem tego w tajemnicy. Z tego,

co dowiedziałem się o pana zwyczajach w tamtym okresie kariery, miał pan bardzo lepkie ręce.
Jeżeli tylko przypuszczał pan, że istnieje możliwość odkrycia czegoś wartościowego,
prawdopodobnie posyłał pan ekipę do domu i sam zabierał się do kopania. Ale najwidoczniej nie
miał pan odpowiednich kontaktów, żeby uzyskać za tę statuetkę tyle, ile była warta, bo James
Mandky do dzisiaj chwali się, jak bardzo pana wykiwał.

Sontag nie był już czerwony, tylko blady jak ściana.
– Kłamiesz!
Trevor potrząsnął głową.
– Wiesz doskonale, że nie. Nie przeszkadza mi, że ukradłeś jedno czy dwa dzieła sztuki, to

powszechna praktyka wśród twoich mniej uczciwych braci. Kiedy usłyszałem, że lubisz życie na
poziomie, stało się dla mnie oczywiste, że w którymś momencie musiałeś przywłaszczyć sobie jakiś
skarb. W końcu życie nie jest łatwe, a człowiek zasługuje na odrobinę luksusu.

– Mandky jest takim samym przestępcą jak ja. Skupuje ukradzione przedmioty. Nigdy nie

będzie zeznawał przeciwko mnie.

– Być może. Ale taki skandal zrujnuje twoją reputację i wrócisz do Londynu w niesławie.

Dowiedziałem się od Teda Carpentera, że bardzo cenisz sobie swoje dobre imię. – Uśmiechnął się.
– A ja jestem wyjątkowo dobry w umieszczaniu drobnych notatek w gazetach.

– Carpenter. – Sontag zacisnął usta. – Czy ty próbujesz mnie szantażować?
– Och, tak. I jest to dziecinnie proste. Miałem nadzieję na większe wyzwanie.
Profesor oblizał nerwowo usta.
– Chcesz powiedzieć, że zapomnisz o mojej transakcji z Mandkym, jeżeli zgodzę się

udawać, że to ja znalazłem ten szkielet? – I podejmiesz pełną współpracę. Ja będę wydawał
polecenia, a ty będziesz je wykonywał. Bez pytań, bez sporów.

– Nie zrobię tego! – Popatrzył na Trevora z wściekłością.
– Ogłoszę odkrycie i na tym koniec.
– Zła odpowiedź. – Trevor spojrzał mu prosto w oczy i przybrał ostry ton. – Popatrz na mnie

i zobacz, z kim masz do czynienia. Nie mam nic przeciwko przestępcom, można powiedzieć, że
sam mam takie inklinacje. Ale ty jesteś amatorem, a ja profesjonalistą i to stawia cię poza ligą.
Jesteś w pułapce i lepiej, żebyś uświadomił sobie, kiedy trzeba się poddać. Nie obchodzi mnie, co
się z tobą stanie, jeżeli wejdziesz mi w drogę. Zrujnuję twoją karierę, zniszczę to wygodne życie, o
które tak troskliwie zadbałeś. A jeżeli mnie zdenerwujesz, mogę zdecydować się położyć kres
twojej marnej egzystencji. Zrozumiałeś?

– Blefujesz – wyszeptał Sontag.
– Wypróbuj mnie. Za parę godzin zadzwonię i powiem ci, co masz dokładnie powiedzieć na

konferencji prasowej, którą zwołasz dziś wieczorem. Dokładnie. Żadnych dodatków. Żadnych
nadętych słów. No, może parę, żeby to brzmiało naturalnie.

Trevor skierował się do drzwi. – Nic nie obiecuję.
– Obiecujesz? Nie uwierzyłbym ci, nawet gdybyś przysięgał na tuzin Biblii. Zrobisz to, bo

wiesz, że każde moje słowo było prawdą.

– To się nie uda. Moja ekipa wie, że ostatnio nie prowadziłem żadnych wykopalisk w

pobliżu teatru.

– Dlatego zatrudniłeś ekipę z Maroka i w tajemnicy kazałeś im pracować po nocach. To

miał być kulminacyjny punkt twojej kariery i chciałeś zachować to dla siebie, zanim będziesz mógł
uroczyście ogłosić odkrycie. Carpenter wspaniałomyślnie zgodził się pozostać w cieniu i
uczestniczyć jedynie w korzyściach finansowych. Cała chwała przypada tobie.

– Naprawdę? – Sontag zastanawiał się chwilę. – To może brzmieć nawet wiarygodnie –

powiedział ostrożnie.

– Zabrzmi. Popracuj nad tym. – Trevor otworzył drzwi. – Później podam ci szczegóły.

Sontag.
Aldo chciwie chłonął treść artykułu zamieszczonego w rzymskiej gazecie. Wydawało mu

się, że ojciec kiedyś wspominał Herberta Sontaga, i usiłował sobie przypomnieć, co dokładnie
powiedział. Coś o złodziejskich skłonnościach profesora i możliwości namówienia go do
współpracy. Ale to nigdy nie nastąpiło.

Ojciec odkrył tunel Precebiusza i nie musiał prosić o pomoc innego archeologa.
A teraz Sontag wrócił do gry i chełpił się swoim wspaniałym odkryciem. Żadnych

szczegółów, ciągle robił z tego znaleziska wielki sekret. Nie zdradził imienia aktorki znalezionej w
przedsionku teatru, może jeszcze go nie znał. Wspomniał tylko o jej urodzie i złoto-lazurytowej
biżuterii, która ją zdobiła. Nowa Nefretete, głosił.

To sformułowanie przejęło Alda dreszczem. Nie, o wiele piękniejsza od Nefretete,

pomyślał.

Cira.
A ten skurwysyn Sontag już próbował zapewnić sobie dzięki niej nieśmiertelność!
Nie!
Aldo nabrał powietrza i spróbował się opanować. Sprawdził pozostałe gazety, ale nie

znalazł więcej informacji na ten temat. Wszedł na stronę „Archaeology Journal”. Żadnej wzmianki
o odkryciu Sontaga.

Odetchnął z ulgą. W tym tygodniku były zawsze najświeższe wiadomości o każdym

odkryciu, a teraz nie było nawet najmniejszej notatki odnoszącej się do znaleziska profesora. Może
po prostu Sontag próbuje zrobić wokół siebie trochę szumu.

Poczekaj. Bądź ostrożny. Stawka jest zbyt wysoka. Cira.

Jane wciąż jeszcze patrzyła na zapis wywiadu, kiedy Trevor zadzwonił do niej tego samego

wieczora.

– Wywiad z Sontagiem jest w nowojorskim „Timesie”. Jak ci się to udało?
– To wcale nie moja zasługa. Jak tylko ta historia okazała się prawdziwym newsem, a nie

kaczką dziennikarską, wszystko potoczyło się jak lawina. Ale to oznacza, że musimy działać
szybko. Wokół Sontaga zaroi się od reporterów, a nie ma nic bardziej niebezpiecznego niż
dociekliwy reporter.

– A co z „Archaeology Joumal”?
– Zajmę się tym, jak tylko będę mógł. Na razie nie mogę zostawić Sontaga samego, robi się

trochę za gorliwy. Uwielbia czytać o sobie w prasie i umówił się już na kolejny wywiad. Jest
sprytny, ale noga może mu się powinąć, a my wylądujemy w bagnie.

– Gdzie jest główne biuro tego tygodnika?

– Wydaje go wydawnictwo uniwersyteckie w Newark, w New Jersey. Malutkie,

niekomercyjne i cholernie nam potrzebne. Jakieś ślady obecności Alda?

– Wiesz, że Joe dałby ci znać, gdyby były.
– Mam taką nadzieję. Kiedy pracowałem nad tym wywiadem dla prasy, dowiedziałem się

trochę o twoim teatrze. – Od któregoś z praktykantów Sontaga?

– Nie, od Maria Latanzy, dziennikarza z Mediolanu. Musiał odrobić swoją pracę domową,

kiedy Sontag ogłosił, że szkielet prawie na pewno należy do aktorki, która występowała w tym
teatrze. Latanza sądził, że skoro aktorka nosiła biżuterię i miała powodzenie, to prawdopodobnie
była starożytną wersją gwiazdy komedii muzycznej.

– Jak to?
– Pantomima muzyczna była, obok wyścigów rydwanów i walk gladiatorów, jedną z

najpopularniejszych form rozrywki. Mnóstwo nagości, sprośne żarty, śpiew i taniec, satyrowie
wywijający skórzanymi penisami, uganiający się za nimfami. Jeżeli Cira była rzeczywiście tak
znana, jak mówią rękopisy Juliusza, to zapewne zawdzięczała swoją popularność udziałowi właśnie
w takich przedstawieniach.

– Komedia muzyczna? Zawsze myślałam, że teatr antyczny to tragedia grecka i rzymska. A

tak w ogóle, to czy aktorami nie byli w większości mężczyźni?

– Nie w czasach teatru w Herkulanum – wyjaśnił Trevor. – Kobiety wywalczyły swoje,

zrzuciły maski i stanęły twarzą w twarz z publicznością. To był wspaniały teatr, z marmurowymi
ścianami i kolumnami, wykonanymi z najlepszych dostępnych wówczas materiałów. Aktorzy i
aktorki zyskali sławę niemal tak wielką jak gladiatorzy i byli chętnie zapraszani do łóżek elity, a
czasem nawet do sypialni cezara.

– I Cirze udało się wspiąć po tej drabinie.
– Zaszła tak wysoko, jak tylko mogła, ale ciążyło na niej piętno profesji aktorskiej i tego

nigdy nie udało jej się przezwyciężyć. Istniały surowe prawa regulujące zawieranie związków
małżeńskich przez aktorów i aktorki, które oddzielały ich od reszty społeczeństwa.

– Nic dziwnego, że próbowała zapewnić sobie choć odrobinę bezpieczeństwa.
– Skrzynia pełna złota to trochę więcej niż odrobina, zwłaszcza w tamtych czasach.
– Traktowali ją jak zabawkę, bez znaczenia ani praw – powiedziała Jane gwałtownie. – To

naturalne, że chciała być pewna, że to już się nie powtórzy.

– Nie spieram się z tobą, to była tylko luźna uwaga. Podziwiam ją teraz bardziej niż

kiedykolwiek. Do diabła, nie wiem nawet, w jaki sposób została aktorką. Przedstawienia były
bezpłatne i dostępne dla wszystkich wolnych obywateli Herkulanum, ale Cira urodziła się jako
niewolnica, więc nie miała prawa przychodzić do teatru.

– Ale pracowała, pracowała i udało jej się zostać gwiazdą, na przekór wszystkim.
Trevor zachichotał.
– Właśnie. Na przekór wszystkim – powtórzył.
Koleżeństwo. Ciepło. Wspólnota. To było silniejsze niż fizyczny magnetyzm, którym zdołał

ją oszołomić. Do diabła z tym, pomyślała zuchwale. W tej chwili dzieliły ich tysiące kilometrów.
Może bezpiecznie wyciągnąć z niego więcej informacji.

– Czego jeszcze dowiedziałeś się o ...
– To wszystko. Jak łatwo się domyślić, byłem o wiele bardziej zainteresowany tym, co

mówił Sontag niż historią antyczną. Później dowiem się więcej.

Jane próbowała ukryć rozczarowanie.
– Oczywiście, Santag był dużo ważniejszy. Zatem do usłyszenia jutro wieczorem.
– Teraz, kiedy wyżęłaś mnie do suchej nitki, zbywasz mnie?
– Nie jestem aż taką szczęściarą, a ty nie jesteś mężczyzną, który komukolwiek by na to

pozwolił. Muszę trochę pomyśleć, a nie mogę tego robić, kiedy rozmawiam z tobą.

– Nigdy nie ośmieliłbym się przeszkadzać w twoich rozmyślaniach. Dobranoc, Jane. –

Rozłączył się.

Opadła na huśtawkę z głową pełną wirujących obrazów. Niewolnicy. Aktorzy i aktorki

przechadzający się zalotnie po ulicach Herkulanum. Satyrowie ze sztucznymi fallusami brykający

na marmurowej scenie.

Aldo czający się w ciemności z naostrzonym nożem.
Nie, to nie ma nic wspólnego z teatrem, w którym Cira uprawiała swoją magię.
Ależ ma. Jane, spanikowana, zdała sobie sprawę, że obrazy z przeszłości i teraźniejszości

zaczęły się łączyć, zlewać, stapiać w jedno.

Więc przestań!
Wzięła głęboki oddech i wyrzuciła z umysłu wszystko, co nie dotyczyło Joego, Eve i tego

drogiego, rodzinnego domu, w którym mieszkała przez tak wiele lat.

I Aldo.
Aldo był prawdziwym zagrożeniem, a nie czymś, co wydarzyło się wieki temu.
Dobrze, tak lepiej, myślisz już jaśniej.
I to zupełnie naturalne, że wciągnął ją kalejdoskop obrazów, które roztoczył przed nią

Trevor. Na szczęście to już przeszło i teraz musi się mieć na baczności, żeby dać sobie radę z
problemami, jakich przysparza Aldo.

A musi sobie z nimi poradzić. Nie może tu już dłużej siedzieć bezczynnie i czekać, aż ją

wezwą do Herkulanum, jak bezradną niewolnicę, jaką była Cira wieki temu. Ona, Jane, nie jest
niewolnicą i musi wykonać jakiś ruch.

Sięgnęła po laptopa i podniosła pokrywę.
Kiedy dwie godziny później weszła do pokoju, Joe siedział na kanapie, a stolik do kawy był

zasłany papierami.

– Gdzie Eve? – spytała.
– Poszła się położyć. – Podniósł wzrok i zamarł, kiedy zobaczył wyraz jej twarzy. – Jakieś

kłopoty? Myślałem, że wszystko idzie dobrze. Co powiedział Trevor?

– Niewiele. Jest bardzo zajęty. Ale powiedział, że musimy działać szybko.
Joe przyjrzał się jej uważnie. – I co to oznacza?
– To oznacza, że mogę potrzebować twojej pomocy. Nie, będę potrzebować twojej pomocy

– mówiła dalej szybko. – I wcale ci się to nie spodoba, ale i tak to zrobię. Muszę tak postąpić.

Nic nie mówił przez chwilę, a potem odezwał się cicho:
– To przestań tam stać jak pieprzona bohaterka tragedii i powiedz mi, o co właściwie

chodzi.

Rozdział 15

Joe podjechał pod niewielki budynek z cegły i Jane otworzyła drzwi samochodu.
– Może znajdziesz miejsce do parkowania, a ja wejdę już do środka?
– Nie ma mowy.
– Powiedziałam ci, że chcę zrobić to sama, Joe.
– Zrobisz to sama, ale najpierw sprawdzę biuro i upewnię się, że jest bezpieczne. –

Uśmiechnął się niewyraźnie. – Takie zadanie mi wyznaczyłaś i taką pracę wykonam. – Zaparkował
niedaleko budynku. – A teraz możesz wyskoczyć z samochodu i być tak niezależna, jak tylko
chcesz, jeśli ja będę tuż za tobą.

Jane potrząsnęła zrezygnowana głową.
– Joe, czy ty zdajesz sobie sprawę, jak nielogicznie to brzmi?
– Mnie się podoba. – Wysiadł z samochodu. – Chodźmy.
Jane ruszyła szybko w stronę podwójnych, szklanych drzwi wejściowych.
– Jeśli ty będziesz tuż za mną. Nie chcę go przestraszyć, a ty potrafisz onieśmielać ludzi.
– Chciałbym móc onieśmielić ciebie. – Mruknął i otworzył przed nią drzwi. – Sama

zaczynasz być nieco onieśmielająca.

– Na pewno nie ja.
Podeszła do dziewczyny, ubranej w dżinsy i golf, która siedziała przy biurku w holu, a Joe

oparł się o ścianę ze wzrokiem wbitym w rząd biurek po lewej stronie.

– Dzień dobry, nazywam się Jane MacGuire. Dzwoniłam dziś rano, by umówić się na

spotkanie z Samuelem Drake’em.

Uśmiech rozjaśnił piegowatą twarz dziewczyny.
– Cześć, mam na imię Cindy. Sam powiedział, żebyś od razu do niego weszła. – Podniosła

słuchawkę i wcisnęła guzik. – Już przyszła, Sam. – Rozłączyła się i pokiwała głową. – Ruszaj.

Zarówno recepcjonistka, jak i całe biuro wyglądało bardzo przyjaźnie i nieformalnie. Jane

miała nadzieję, że tak właśnie będzie i taka atmosfera dodała jej odwagi.

– Dzięki. – Podeszła do drzwi z mosiężną tabliczką „S. Drake” i nacisnęła klamkę. –

Dziękuję, że zgodził się pan ze mną spotkać, panie Drake. Nie zabiorę panu dużo czasu.

– Mów mi Sam. – Drake podniósł się zza biurka. Był wysoki i szczupły, ubrany w spodnie

koloru khaki i niebieską koszulkę. Nie mógł mieć więcej niż trzydzieści lat. – Masz tyle czasu, ile ci
potrzeba. – Uśmiechnął się. – Zapewne na nic to ci się nie przyda, ale chętnie się rozerwę.
Zainteresował mnie twój telefon, a mam prosty umysł i niewiele trzeba, żeby mnie zaintrygować.

Jane nie uwierzyła w ani jedno jego słowo. Mógł być bezpośredni w sposobie bycia, ale w

tych niebieskich oczach czaiła się niezwykła inteligencja. Zebrała siły do nadchodzącej walki.
Przyjrzyj się mu dokładnie, znajdź słabe punkty i je wykorzystaj. Ambicja? Może. Potrzeba
bezpieczeństwa? Raczej nie. Może po prostu chce być lubiany i szanowany, z tym najłatwiej byłoby
sobie poradzić. Usiądź i pogawędź chwilę, zobacz, czy się z czymś nie zdradzi.

– Więc może zapewnię ci rozrywkę przez następny kwadrans. – Uśmiechnęła się i ruszyła w

stronę stojącego przy biurku krzesła dla gości. – A może zapewnimy ją sobie nawzajem? Jesteś
bardzo młody jak na tak poważne stanowisko, dzięki temu czuję się dużo swobodniej, niż
myślałam. Muszę przyznać, że trochę się denerwowałam...

Zadzwoniła do Trevora tego samego wieczora, zaraz po powrocie do domu nad jeziorem.
– Mamy artykuł w „Archaeology Joumal”.
– Co?!
– Słyszałeś. Drake zamieści w następnym numerze krótką notatkę o odkryciu Sontaga. To

nie będzie zupełne potwierdzenie, ale prawie. Chce, żebyś przesłał mu mailem zdjęcie posągu Ciry.
Obiecał, że zatrze kontury tak, żeby Aldo nie rozpoznał, że to ta sama rzeźba, którą sprzedał
kolekcjonerowi. Będzie potrzebował tej fotografii jak najszybciej, jeżeli ma umieścić artykuł w...

– Powoli – powiedział Trevor ostro. – Jak, do cholery, udało ci się to zrobić?
– Mówiłeś, że nie masz czasu, a oni byli nam bardzo potrzebni.
Więc poszłam do biura Drake’a i załatwiłam to sama.
Trevor zaklął długo i siarczyście.
– Opuściłaś dom i pojechałaś do Newark?!
– Nie sama, Joe pojechał ze mną. Zatroszczył się o to, żeby nikt nie wiedział, że wyjeżdżam,

i był ze mną, żeby mnie chronić. – Idiota! – wybuchnął Trevor.

– Nieprawda. Joe jest bardzo mądry i silny i zrobił to, o co go poprosiłam.
– Gdzie był wtedy Bartlett? Uduszę go!
– Powiedziałam ci, że Joe jest sprytny. To nie była wina Bartletta. Nie spodziewał się, że

będzie musiał nas pilnować, żebyśmy nie wymknęli się z domu. A ja zrobiłam to, co było
konieczne. Miałam już dosyć słuchania, jak wszystko wspaniale idzie, kiedy jedyną rzeczą, jaką
pragnęłam, było działanie. Więc przestań przeklinać i prześlij Drake’owi to zdjęcie.

Trevor milczał chwilę.
– Jak ci się udało go przekonać?
– To nie było łatwe – przyznała Jane zmęczonym głosem.
– O mały włos, a by mi się nie udało, nie mogłam go rozgryźć. Ale potem zobaczyłam coś

w jego oczach i już wiedziałam, jak go podejść...

– Jak?
– Drake jest spragniony przygody. Jest uwiązany do biurka, pisze o suchych jak popiół

odkryciach, a tak naprawdę chce ruszyć świat z posad.

– I w jaki sposób doszłaś do tego wniosku?
– Gawędziliśmy przyjaźnie, usiłowałam go wybadać i po prostu mi się udało. Żartowaliśmy

na jakiś temat i wspomniałam o Indianie Jonesie. Twarz Drake’a rozświetliła się jak fajerwerki na
Czwartego lipca.

– Chce zostać Indianą Jonesem?
– Nie ma nic złego w pragnieniu zostania bohaterem, więc dałam mu po temu okazję.

Opowiedziałam mu całą historię o Aldzie, jego powiązaniach z Cirą i wytłumaczyłam, dlaczego tak
bardzo potrzebujemy jego pomocy. Zawołałam Joego, żeby przekonał Drake’a, że działamy
zgodnie z prawem. Obiecałam mu też wyłączność po złapaniu Alda. I, w odróżnieniu od ciebie,
zamierzam dotrzymać tej obietnicy. Jakie będzie nasze następne pociągniecie?

– Ty zostaniesz na miejscu i nie ruszysz się na krok.
– Będę robiła to, na co mam ochotę. Powiedz mi, w jaki sposób Eve zostanie zaproszona do

Herkulanum, kiedy już Aldo przeczyta potwierdzenie w „Archaeology Journal”?

– Przez dwa dni Sontag będzie mówić w gazetach o rzeźbiarzach sądowych i konieczności

skorzystania z pomocy najlepszych specjalistów w tej dziedzinie. Potem poczekamy jeszcze kilka
dni i profesor ogłosi swój wybór.

– Ale to prawie cały tydzień czekania!
– I, jeżeli to okaże się konieczne, tyle właśnie będziemy czekać.
– Myślałam, że będziesz w stanie to wszystko przyspieszyć.
– Jane ziewnęła. – W tej chwili jestem zbyt zmęczona, żeby się kłócić. Przez całą noc

surfowałam po internecie i przekonywałam Joego, że musi mi pomóc w realizacji mojego planu. Idę
spać. Pamiętaj, żebyś przesłał to...

– Mój Boże, jesteś niesamowita.
Jane poczuła ukłucie bólu.
– Nie wiem, o czym mówisz. Po prostu była sprawa do załatwienia i ja ją załatwiłam.
– A najbardziej cudowna rzecz w tym wszystkim jest taka, że ty w ogóle nie zdajesz sobie z

tego sprawy. Prawdopodobnie tak zawróciłaś Drake’owi w głowie, że biedak zapomniał, jak się
nazywa.

– Dałam mu tylko to, czego chciał.
– Niech niebiosa mają nas, mężczyzn, w swojej opiece, jeżeli kiedykolwiek sięgniesz po

broń dużego kalibru.

– Jeżeli musisz liczyć na pomoc niebios, to jesteś żałosny i nie zasługujesz na żadną opiekę.

Na twoim miejscu zamiast jęczeć i narzekać, okazałabym trochę wdzięczności.

– Jestem wdzięczny. I wściekły. I przerażony.
Jane nie miała już siły na dalszą rozmowę.
– Już ci wierzę. Otrząśnij się z tego i prześlij zdjęcie. – Odłożyła słuchawkę.
– Nie spodobało mu się, że opuściłaś dom? – spytała Eve, stając za jej plecami.
– Oczywiście, że nie. – Dlaczego miałby myśleć inaczej? Ty i Joe też byliście przeciwni.

Ale w końcu pozwoliliście mi zrobić to, co trzeba.

– Och, nie miałam żadnych wątpliwości, że świetnie sobie poradzisz. Tylko szkoda, że nie

byłam tam z wami i nie mogłam zobaczyć cię w akcji.

Jane westchnęła.
– Ale byłaś zła, kiedy posądzałaś mnie o manipulowanie Joem.
– Bo chodziło o Joego. Aldo stworzył nam tu strefę wojenną.
Dopóki nie krzywdzisz niewinnych obserwatorów, możesz używać każdej broni, którą masz

pod ręką. – Eve uśmiechnęła się. – Ale następnym razem nie chcę tutaj czekać, pilnując domowego
ogniska.

– W Herkulanum będziesz w samym centrum wydarzeń. Jeśli w ogóle tam dotrzemy. Trevor

porusza się w żółwim tempie.

– Co jest prawdopodobnie bardzo rozsądne – zauważyła Eve.
– Popieram ostrożność na końcowym etapie. Zauważyłam, że mogę popsuć całą

rekonstrukcję, jeżeli pod koniec zaczynam się spieszyć. Ale zgadzam się z tobą, że czekanie jest
trudne. Idź zaraz do łóżka. Wyglądasz, jakbyś zasypiała na stojąco.

– Zasypiam. – Jane pokiwała na Tobiego i ruszyła korytarzem.
– Dziś w nocy będę spała jak kamień .
– Bez żadnych snów? – spytała Eve cicho.
– Masz na myśli sny o Cirze?
Sypiące się skalne odłamki, raniące skórę. Ból. Krew. Potrząsnęła głową.
– Nie śniłam o Cirze już od dawna. Może to już skończone i nigdy więcej mi się nie przyśni.
– Nie bądź taka pewna. Zważywszy, że wszystko, co robimy, obraca się wokół Ciry,

byłabym zaskoczona, gdyby nie znajdowała się ona w centrum twojej uwagi.

– Ale sny zniknęły, mimo że myślę o niej bez przerwy. Mówiłam ci, że Cira była

prawdopodobnie starożytną wersją gwiazdy rewiowej?

– Nie, naprawdę?
– Czy to nie dziwne? Miała takie ciężkie życie, musiało jej być bardzo trudno udawać

klowna. Nie mogę jej sobie wyobrazić, jak tańczy i śpiewa na scenie. – Wzruszyła ramionami. –
Ale chyba Cira mogła robić wszystko, na co miała ochotę. Dobranoc, Eve.

– Śpij dobrze.
Na pewno będę dobrze spała, pomyślała Jane, zamykając za sobą drzwi pokoju. Jeżeli

będzie o czymś śniła, to o Sontagu i Aldzie w ruinach Herkulanum i o Trevorze, oplątującym ich
wszystkich pajęczą siecią.

Powinna się cieszyć, że już nie śni o Cirze. Może koło się zamknęło, a jej historia dobiegła

kresu. Może Cira zginęła, przygwożdżona w tunelu odłamkami skał.

Smutek. Samotność.
Natychmiast poczuła rodzący się w niej bunt. Nie, nie zniesie tego! Była wariatką. Jak może

zapobiec wydarzeniom, które rozegrały się dwa tysiące lat temu? Cokolwiek stało się w tym tunelu,
ona, Jane, musi się z tym pogodzić.

Zaczęła się rozbierać.
– Ale to nie fair, prawda, Tobi? – wyszeptała, wsuwając się pod kołdrę. – Ona tak dzielnie

walczyła. Zasługiwała na to, żeby żyć...

Dahlonega, Georgia

Zdjęcie posągu, zamieszczone w „Archaeology Journal” było trochę niewyraźne, ale nie na

tyle, żeby nie można jej było rozpoznać.

Cira.
Aldo wbił wzrok w twarz kobiety, a potem uważnie przeczytał zamieszczony obok artykuł.

Potwierdzenie. Autor notatki był bardzo dyskretny, ale nie ulegało wątpliwości, że potwierdza
odkrycie Sontaga, udało mu się nawet dotrzeć do cennej fotografii znalezionego w przedsionku
posągu.

Aldo otworzył stronę florenckiej „La Nazione”. Kolejna konferencja prasowa, na której

Sontag opowiada o swoim wyjątkowym odkryciu i potrzebie zatrudnienia rzeźbiarza sądowego w
celu weryfikacji, czy posąg przedstawia kobietę, do której należał szkielet. Już druga wzmianka o
rzeźbiarzu sądowym w ciągu kilku dni.

Rzeźbiarz sądowy. Cira.
Jane MacGuire.
Krąg się zamykał, zacieśniał, jak pętla.
Bardzo dobrze, najgorsze już się stało, ale on może obrócić to na swoją korzyść. Może to

jest wyzwanie, dzięki któremu będzie mógł pokazać, jak wielką przewagę ma nad tą suką.

Zeszłej nocy śnił o Cirze i obudził się drżący z ekstazy.
Połamane kości, krew i łzy upokorzenia. Ale nie będzie miał krwi bez Jane MacGuire, to

ona była wcieleniem tej dziwki. Żeby misja została spełniona, musi mieć je obie.

Na pewno będzie je miał. Zasługiwał na to.
Ale los czasami potrzebował niewielkiej pomocy. Musi przejąć kontrolę. Pamiętał dobrze,

co wydarzyło się wtedy, na łące, kiedy już prawie miał Jane MacGuire.

Teraz nie może sobie pozwolić na żadne potknięcia.

– Muszę się z tobą zobaczyć – powiedział Sontag krótko, kiedy Trevor odebrał telefon. –

Natychmiast. Nie taka była nasza umowa. – Nie było żadnej umowy. Zaszantażowałem cię. –
Trevor usiadł na łóżku. – Co się stało? Reporterzy nie dają ci spokoju? – Po prostu tu przyjedź –
rzucił i odłożył słuchawkę.

Trevor zerknął na stojący na nocnej szafce budzik i zaczął się ubierać. Za piętnaście trzecia

rano. To nie było w stylu Sontaga, żeby wiercić się na łóżku, zamartwiając się w środku nocy, a
przez telefon wydawał się naprawdę przerażony. Lepiej, żeby Trevor się pośpieszył i dotarł do
profesora, zanim ten się wygada i wszystko popsuje.

Trevor pojawił się w leżącym na obrzeżach Herkulanum domu Sontaga piętnaście minut

później.

– Powiedziałeś, że sprawa jest czysta – wybuchnął Sontag, otwierając drzwi. – Tylko parę

konferencji prasowych i mogę jechać do Cannes. Powiedziałeś, że on nie będzie się do tego
mieszał.

– Uspokój się – odparł Trevor. – Jeszcze tylko tydzień i będziesz mógł opuścić Herkulanum.
– Wyjeżdżam jutro.
– Tak, na pewno – rzucił sarkastycznie Trevor wchodząc energicznie do pokoju. – Wciąż

masz robotę do wykonania.

– Nic z tego. – Sontag podniósł dużą kopertę, leżącą na stoliku do kawy i rzucił ją w jego

stronę. – Już po mnie. – Idąc w stronę sypialni, odwiązywał paski aksamitnego szlafroka. –
Umywam ręce od wszystkiego. On próbuje przejąć kontrolę. Wyda mnie. Idę się spakować.

Trevor nie miał zamiaru na to pozwolić, nie mógł puścić Sontaga wolno. Chciał od razu

pójść za nim i przywołać go do porządku, ale doszedł do wniosku, że pozwoli profesorowi trochę
ochłonąć. Otworzył kopertę i wyjął ze środka plik papierów.

Gwizdnął cicho, kiedy zobaczył pierwszą stronę.
– Chryste!

– Mamy go – powiedział Trevor, kiedy Jane odebrała telefon dwie godziny później. – Nie

tylko go mamy, jestem przekonany, że jest w Herkulanum.

Jane zamarła.
– Co?
– Sontag zadzwonił do mnie spanikowany i jak tylko do niego wszedłem, rzucił we mnie

kopertą, która zawierała kompletne dossier Eve Duncan. Najwyraźniej informacje zostały
zaczerpnięte z internetu, a na wierzchu była notatka o zrobionej przez nią rekonstrukcji mumii
egipskiej.

– Żadnego listu?
– Nie, ale Sontag znalazł kopertę pod drzwiami, kiedy ktoś do niego zapukał w środku nocy.

To go śmiertelnie przeraziło. Myślał, że Carpenter chce się podłączyć do wielkiego odkrycia, a
Sontag uwielbia całą uwagę skupiać na sobie i chce pozostać w blasku reflektorów.

– Myślisz, że to sprawka Alda?
– Mógł kogoś wynająć, żeby to zrobił, ale mam przeczucie, że jest zmęczony czekaniem i

chciał się skontaktować. Jezu, nigdy nie przypuszczałem, że będziemy mieli aż tyle szczęścia.
Myślałem, że po obwieszczeniu Sontaga będziemy musieli siedzieć jak na szpilkach i czekać na
odpowiedź Alda.

– Dlaczego on miałby to zrobić?
– Przez cały tydzień czytał trucie Sontaga o kłopotach z wyborem rzeźbiarza sądowego, aż

w końcu postanowił sam się tym zająć. Arogancki skurwysyn. Od kiedy tylko zaczął zabijać,
wszystko szło po jego myśli i teraz nawet nie wpadło mu do głowy, że to nie on może rozdawać
karty.

– Ale dlaczego podrzucił tę kopertę w środku nocy?
– A dlaczego nie? Chce wzbudzać strach, a ostatnio nie wychodziło mu to zbyt dobrze.

Jeżeli chodzi mu o szkielet, to może chciał uświadomić Sontagowi, jaki jest bezbronny. Nie zdawał
sobie sprawy, że Sontag bardziej niż o życie martwi się o swoje pięć minut sławy.

– Ale to mogło odnieść zupełnie odwrotny skutek, Sontag mógł wybrać kogoś innego, żeby

pokazać, że nikt nie będzie mu niczego dyktował.

– To prawda. Wydaje mi się, że Aldo nie jest do końca pewny, czy nie natrafił na pułapkę,

ale chce zaryzykować, bo jest przekonany, że potrafi pokonać wszystkie przeszkody.

– Żeby dotrzeć do Ciry – dodała Jane powoli. – I ciągle chce mnie.
– Wydajesz się zaskoczona, a przecież taki był plan, prawda?
Nie wybrałby Eve do robienia tej rekonstrukcji, gdyby nie był pewien, że to przyciągnie

także ciebie.

– Nie jestem zaskoczona. – Ale była zdenerwowana i nieco przerażona tempem, w jakim

Aldo połknął przynętę. – Po prostu to zdarzyło się tak nagle i próbuję się w tym wszystkim
odnaleźć. Nie sądzisz, że Aldo uzna za bardziej logiczne, że Eve zostawi mnie tutaj pod dobrą
ochroną?

– Jego przeznaczenie – przypomniał jej. – I jeżeli rzeczywiście zostałabyś w domu, na

pewno znalazłby sposób, żeby cię tutaj zwabić.

– To kiedy wyjeżdżamy do Herkulanum?
– Wpadasz ze skrajności w skrajność, teraz robisz wrażenie, jakbyś już nie mogła się

doczekać.

– Czuję ulgę na myśl, że wreszcie coś robimy – przyznała.
– Dla mnie to nie jest ulga. Im bardziej zbliżamy się do chwili naciśnięcia ostatniego guzika,

tym więcej mam wizji tańczących przede mną trupów bez twarzy.

– Więc upewnij się, że nie zrobisz niczego głupiego i ja nie stanę się jednym z nich. Kiedy

wyjeżdżamy do Herkulanum ? – powtórzyła. – Jutro, na konferencji prasowej, Sontag ogłosi, że
zatrudnił Eve. Poczekamy może dwa dni z waszym przyjazdem. Powiedz Eve, że na lotnisku w
Neapolu będą dziennikarze.

– Nie spodoba jej się to.

– Będzie musiała się z tym pogodzić. Wszyscy wiedzą, że Eve nie lubi zainteresowania

prasy, ale jeżeli się mylę i Alda nie ma w Herkulanum, muszę być pewny, że dowie się o jej
przybyciu. Poza tym taki rozgłos będzie solą na jego rany. Postaram się, żeby lokalna gazeta
zamieściła kolejne zdjęcie posągu Ciry. Dołożę wszelkich starań, żeby Eve potem pozostała w
cieniu, ale uwaga mediów jest kluczem do całej sprawy. Ja spotkam się z wami w Rzymie i
przylecimy tutaj razem.

– Dlaczego? – zdziwiła się Jane.
– Chcę, żeby widziano, jak przylatuję w tym samym czasie co wy. Do tego momentu gdzieś

się ukryję. Jeżeli Aldo już tu jest, nie może zobaczyć, jak kręcę się wokół Sontaga i pociągam za
wszystkie sznurki.

– Możesz wciąż jeszcze kontrolować Sontaga? Przecież powiedziałeś, że jest śmiertelnie

przerażony.

– Jest, ale ma wyjątkowy instynkt samozachowawczy i jedyne, co musiałem zrobić, to

przekonać go, że nadal będzie w centrum uwagi. Powiedz Quinnowi, że znalazłem willę na
obrzeżach Herkulanum, wyposażoną w pewne interesujące udogodnienia, ale zatrudnienie ochrony
pozostawiam jemu. Może skontaktować się z lokalną policją i uzyskać rekomendacje firm
ochroniarskich. Przeszłość ludzi, których ja bym zaangażował, raczej nie spotkałaby się z aprobatą
Quinna.

– Wyobrażam sobie.
– Nie, nie wyobrażasz. Masz siedemnaście lat.
– Przestaniesz wreszcie o tym ględzić?
– Nie, muszę to sobie cały czas przypominać. Zadzwoniłem do Bartletta i poleciłem mu,

żeby zorganizował przelot Tobiego do Kalifornii, do twojej przyjaciółki, Sary. Wiem, że nie
miałabyś ani chwili spokoju, gdybyś nie była pewna, że pies jest w dobrych rękach. Zgadzasz się na
takie rozwiązanie?

– Jeśli tylko Tobi będzie bezpieczny.
– Będzie. Powiem Bartlettowi, żeby wynajął dla psiaka prywatny samolot, jeżeli zajdzie

taka konieczność. Zadzwonię po konferencji prasowej jutro wieczorem – powiedział na
zakończenie.

Jane odłożyła słuchawkę i siedziała chwilę bez ruchu. Czuła się ogłuszona... i przerażona.

Nie spodziewała się żadnej z tych emocji. Myślała, że jest gotowa.

Do cholery, jest gotowa. Musi tylko otrząsnąć się z tego dziwnego przeczucie katastrofy,

które pojawiło się na myśl o wyjeździe do Herkulanum. Wszystko szło zgodnie z planem, nawet
lepiej, niż zaplanowali. Powinna się cieszyć.

Nie, nie ucieszyła się, ale zaczynała odczuwać dreszcz ekscytującego oczekiwania. Wstała z

huśtawki i skierowała się do drzwi. – Eve, Trevor dzwonił. Pakuj walizki. Jedziemy do
Herkulanum.

Ozdobiona sztukaterią dwupiętrowa willa na Via Spagnola, którą wynajął Trevor, była

przestronna i urocza. Otaczał ją żelazny płot z kutymi ornamentami, a kolorowe geranium
zwieszało się ze skrzynek umieszczonych w oknach drugiego piętra.

Trevor otworzył frontowe drzwi i odsunął się na bok.
– Zostanę tutaj z Eve i Jane, Quinn. Pewnie chcesz pójść przodem i wszystko sprawdzić.

Sam bym to zrobił, ale nie sądzę, żebyś zaufał komukolwiek poza sobą.

– Masz rację. – Joe minął ich szybko i wszedł do holu. – Chociaż wszystko powinno być w

porządku. Dwóch ludzi obserwuje dom, odkąd wczoraj dałeś mi namiary na agencję ochroniarską.
Zostańcie tutaj.

– Mogłem się tego spodziewać – mruknął Trevor.
– Tak, mogłeś – powiedziała Eve, rozglądając się po marmurowym holu. – Ładnie tu. Ile

jest sypialni?

– Cztery. I dwie łazienki. Salon, gabinet i biblioteka. Kuchnia jest dosyć nowoczesna, a to

ogromny plus jak na tak stary dom.

– Ile ma lat? – spytała Jane.
– Został zbudowany około tysiąc osiemset pięćdziesiątego roku. Należy do Sontaga, który

zgodził się go wynająć, kiedy okazało się, że właśnie czegoś takiego szukam.

– Wykręciłeś mu rękę?
– Nie musiałem. Był wtedy załamany i robił wszystko, co mu kazałem. Aż do tej nocy,

kiedy odwiedził go nieproszony gość.

– Wszystko w porządku – powiedział Joe, schodząc na dół. – Eve i ja zajmiemy sypialnię na

końcu korytarza, ty, Jane, środkową, a Trevor tę po drugiej stronie. W ten sposób weźmiemy cię w
objęcia, Jane.

– W objęcia – odezwał się Trevor. – Interesujący pomysł, Jane. Ale, wziąwszy pod uwagę,

jak bardzo jesteś kolczasta, niezbyt zachęcający.

– Zamknij się – powiedział zimno Joe. – To nie do przyjęcia.
– Wiem, tak mi się wymknęło. – Trevor ruszył w stronę kuchni. – Żeby wam to

wynagrodzić, zaparzę kawę i przygotuję coś do jedzenia. A wy rozpakujcie się i odświeżcie.

– Sontag wydaje się bardzo chętny do współpracy – zauważyła Jane, kiedy Eve i Joe poszli

do swojej sypialni. – Nie jest już zdenerwowany?

– Jest. Najchętniej uciekłby z podkulonym ogonem. Ale to tylko kwestia kontroli. Spróbuj

trochę odpocząć, masz za sobą długi lot – poradził Trevor i zniknął za łukowatymi drzwiami na
końcu korytarza.

Jane wcale nie chciała iść do pokoju i odpoczywać. Nie była zmęczona, tylko

podekscytowana i zniecierpliwiona, a widoki, dźwięki i zapachy Włoch nieomal ją przytłoczyły.
Zawahała się, a potem niechętnie skierowała do sypialni.

– Chcesz pójść ze mną? – Trevor wrócił i stanął w drzwiach.
Uśmiechnął się. – Tak myślałem, że nie będziesz w stanie udać się grzecznie na spoczynek.

No, chodź! Pomóż mi.

Jane odwróciła się do niego z radością, ale szybko się opanowała. – Nie zachowuj się

protekcjonalnie. Nie potrzeba dwojga do parzenia kawy.

– Protekcjonalnie, akurat! Po prostu jestem samotny. – Postąpił krok naprzód z wyciągniętą

dłonią. – Chodź ze mną – dodał kusząco.

Chodź ze mną. Zaufaj mi.
Nie, nie pozwoli, żeby umysł płatał jej figle tylko dlatego, że byli w Herkulanum. Związek

między nią a Trevorem w niczym nie przypominał tego, jaki łączył Cirę i Antoniusza. Do diabła,
nie było żadnego związku, tylko wspólny cel.

Ale nie stanie się nic złego, jeżeli teraz z nim pójdzie. Czuła się niespokojna i, tak, też

trochę samotna. Z wahaniem zrobiła krok naprzód, potem jeszcze jeden i ujęła jego dłoń.

Jej oczy rozszerzyły się. Mrowienie. Zmysłowy niepokój. Próbowała wyrwać dłoń.
Uścisk Trevora natychmiast stał się mocniejszy, ciepły, bezpieczny i nagle cały ten

zmysłowy niepokój zniknął.

– Widzisz? To wcale nie bolało. Chcesz zrobić kawę czy kanapki? – zaśmiał się, prowadząc

ją do kuchni.

Trzech strażników z tyłu domu. Dwóch na froncie. Ciężko będzie dostać się do Jane

MacGuire, kiedy będzie w willi.

Aldo patrzył, jak zapalają się światła w domu przy Via Spagnola.
Jak przytulnie. Pewnie siedzą teraz wszyscy razem przy stole, piją wino i gawędzą o Cirze i

rekonstrukcji.

Czy Eve Duncan i Joe Quinn wiedzą, jaką żmiję hodują na piersi? Że Jane MacGuire i Cira

to jedna i ta sama osoba? Pewnie nie. Nic dziwnego, skoro ona odprawiła swoje czary i sprawiła, że
uwierzyli we wszystko, co im powiedziała. Chciała żyć wiecznie, a taka rekonstrukcja da jej
gwarancję, że przynajmniej jej twarz będzie nieśmiertelna.

Ale tak się nie stanie. On, Aldo, nie może do tego dopuścić. Im dłużej pozostaje w tym

mieście, tym bardziej jest przekonany, że został tu wezwany celowo. Lęk i niepewność stopniowo

znikały. Drogę wskaże mu armia otaczających ją strażników.

Albo ona sama zostanie przyprowadzona do niego jak jagnię na rzeź.

– Ależ tu pięknie – powiedziała Eve, wyglądając przez kuchenne okno na ulicę. – Nie, nie

pięknie. Martwo. Nie można ani na chwile zapomnieć o tym, co tu się wydarzyło.

– Mieszkańcy miasta starają się, jak mogą, żeby nikt nie zapomniał – odpowiedział Joe

sucho. – Wielu z nich właśnie z tego żyje. Już nie mogę się doczekać, żeby skończyć z tym
wszystkim i wynieść się stąd. Nie podobał mi się ten cyrk na lotnisku. – Zwrócił się do Trevora. –
Nie chcę, żeby Eve znowu przez to przechodziła.

– To nie będzie konieczne – odparł Trevor. – Zorganizujemy jeszcze jedną konferencję

prasową i najlepiej, żeby potem Eve trzymała się możliwie najbardziej w cieniu.

Joe spojrzał mu prosto w oczy. – Zgadzam się z tym.
– Kiedy mam zacząć prace nad tą rekonstrukcją? – spytała Eve.
– Dobrze by było mieć trochę więcej danych. Dzisiaj po południu musiałam nieźle

lawirować, żeby odpowiedzieć na pytania tych wszystkich dziennikarzy.

– Ale świetnie ci poszło. – Trevor uśmiechnął się. – Byłem pod wrażeniem.
– Nie chcę, żebyś był pod wrażeniem – burknęła. – Chcę, żebyś był sprytny, efektywny i

wydostał nas z tego koszmaru najszybciej, jak to tylko możliwe. – Zerknęła na Jane. – I nie zrobił
niczego, co dałoby temu psychopacie szansę dotarcia do Jane. Zgodziliśmy się tu przyjechać, bo w
ten sposób możemy szybko zakończyć ten horror. Nie zamierzam spoczywać na laurach, skoro już
tu jesteśmy. Twoim zadaniem było przygotowanie miejsca, w którym złapiemy Alda w pułapkę.
Powiedziałeś, że je wykonałeś. Czy to jest to miejsce?

Trevor skinął głową.
– A co sprawia, że jest takie wyjątkowe?
– Tunel.
– Co?!
– Pod willą jest wykopany przez złodziei tunel, który łączy się z siecią archeologicznych

tuneli przecinających wykopaliska wokół teatru. Nikt tak naprawdę nie wie, ile takich tuneli
złodzieje wykopali przez wieki. Sontag odkrył ten tunel parę lat temu i postanowił utrzymać to w
tajemnicy, żeby móc od czasu do czasu zejść na dół i pokopać trochę dla przyjemności i zysku.

– Naprawdę myślisz, że Aldo będzie próbował dostać się do willi przez ten tunel? – spytał

Joe. – Przecież wie, że czekamy na niego. Może być wariatem, ale jest szczwany jak lis.

– Masz rację – odpowiedział Trevor. – Na pewno nie będzie próbował dostać się do willi.

Dlatego musimy zwabić go do tego tunelu, a potem pójść za nim. Tunel pod Via Spagnola ma tak
wiele odnóg, rozgałęzień i zakrętów jak ten, wykopany przez Precebiusza.

– Powiedziałeś, że Aldo znał te wszystkie tunele jak własną kieszeń jeszcze jako chłopiec –

przypomniała Jane.

Trevor przytaknął.
– Mamy tę przewagę, że Sontag jest jedyną osobą, która rozrysowała mapy tej sieci tuneli.

Aldo ich nie zna.

– Mamy taką nadzieję – powiedział Joe. – I jeżeli ten tunel jest tak skomplikowany, sami

możemy się w nim pogubić, nie tylko Aldo.

– Odkąd tylko dowiedziałem się o tunelu, co noc go sprawdzam, posługując się mapami

Sontaga. Poza tym, przy odrobinie szczęścia, wcale nie będziemy musieli dobrze znać całej sieci
tam, na dole. Zastawimy pułapkę i pozwolimy, żeby Aldo sam do nas przyszedł.

– Rozumiem, że już to zrobiłeś – powiedziała sucho Eve.
– Oczekuję waszej akceptacji. – Trevor wyjął notatnik z tylnej kieszeni spodni i otworzył

go. – Jest tylko jedno miejsce, które nadaje się do zastawienia pułapki. – Położył notes na stole. –
Wiem, że to wygląda jak naskrobane przez kurę pazurem, ale tu jest tunel, który prowadzi do tuneli
archeologów. Pójdziemy odnogą, która wychodzi tutaj. – Narysował pionową linię. – Ta odnoga
prowadzi do womitorium, ale mniej więcej w połowie drogi jest odgałęzienie, które zatacza koło i
wraca z innej strony. W tym miejscu jest występ, wysoki na metr, który może być świetnym

miejscem dla strzelca, Quinn.

– Zasłonięty?
Trevor przytaknął.
– Nie będziesz miał żadnego problemu. Ściana wygląda na jednolitą, jest tylko mały otwór,

przez który można wszystko obserwować.

– Womitotium – powtórzyła Eve. – Czy to jest to, co mi się wydaje?
– I tak, i nie – odpowiedział Trevor. – Na ogół nazywano tak wyjścia z budynków

publicznych. Przez lata strażnicy opowiadali naiwnym turystom, że Rzymianie obżerali się ponad
miarę, a potem zmuszali się do wymiotów, żeby jeść dalej.

– Urocze. I to womitorium było wyjściem z teatru?
– Mogło być. Tunel pod Via Spagnola tyle razy zakręca, że mogło też być wyjściem z

innego budynku publicznego albo rezydencji. W każdym razie, dla nas będzie bardzo przydatne. –
Spojrzał na Joego. – Z womitorium wychodzą trzy tunele. Jeżeli uda nam się zwabić Alda, będzie
pewnie ukrywał się w jednym z nich.

– I to właśnie womitorium jest naszym celem? – spytał Joe.
– Gdzie ono się dokładnie znajduje?
– Trochę dalej w głąb tunelu. Po minięciu bocznej odnogi, w której ty będziesz, dochodzi

się do szerszego miejsca. Wszystko wskazuje na to, że tu był skarbiec, do którego chcieli dostać się
złodzieje, kiedy kopali tunel. W womitorium też musiało stać kilka posągów, które skradziono,
zostały tylko postumenty.

– Jak tam wygląda oświetlenie?
– Lepiej, żebyś miał przy sobie okulary na podczerwień. Na ścianach womitorium

umieściłem cztery pochodnie, ale to wszystko, co mogę ci obiecać. Tak samo ważne jest, żebyś ty
go widział, jak to, żeby on nie widział ciebie.

– I co ma zwabić go do tego pomieszczenia?
– Jane. – Trevor przeniósł na nią wzrok. – I Cira.
Joe potrząsnął głową.
– Zamierzasz wysłać mu ręcznie pisane zaproszenie na tę uroczystość?
– Mam nadzieję, że nie będę musiał. Jeżeli zadzwoni do Jane, tak jak wtedy, przed

wyjazdem z Georgii, będzie mogła zastawić sidła. Jest spora szansa, że tak się stanie.

– A jeżeli nie zadzwoni?
– Mamy plan awaryjny – mówił dalej Trevor. – Ogłosimy, że trumna ze szczątkami zostanie

pojutrze przetransportowana z tunelu, w którym została odkryta, do laboratorium tutaj, w willi, do
analizy sądowej i rekonstrukcji czaszki. Wybrałem dwóch dobrze znanych ekspertów medycyny
sądowej, którzy nie mają, jak Sontag, opinii dupków, i podam ich nazwiska mediom jako osób,
które wszystko potwierdzą.

– W jaki sposób?
– To już twoje zadanie, Quinn. Nie obchodzi mnie, czy przekonasz ich groźbą czy prośbą.

Zmuś ich, żeby kłamali jak z nut, a potem ukryli się na czas, który rzekomo mają spędzić w willi. –
I po prostu pozwolimy, żeby Aldo przyszedł tu za nami?

– Właśnie, pójdzie za nami przez tunel pod teatrem aż do tunelu złodziei prowadzącego do

willi.

– Co?!
– Taki kiczowaty show jest zupełnie w stylu Sontaga. Dramatyczne odsłonięcie przed

mediami miejsca, w którym został znaleziony szkielet, a potem poprowadzenie dziennikarzy przez
ciemne tunele do miejsca, gdzie zostanie ujawniona tożsamość Ciry. Albo raczej do miejsca, gdzie
lokalna policja, według naszych wskazówek, zabarykaduje tunel, żeby żaden z dziennikarzy nie
poszedł dalej i nie znalazł naszego wyjścia.

– Aldo musiałby być szalony, żeby znaleźć się w tym tłumie reporterów.
– Nie będzie go wśród nich. Ale na pewno ukryje się gdzieś w plątaninie przejść i będzie

miał oko na wszystko, co się dzieje – odpowiedział Trevor. – Później wróci i sam wszystko
sprawdzi. Nie będziemy zbytnio utrudniać mu odnalezienia tunelu pod Via Spagnola. Upewniłeś

się, że miejsce, w którym znaleziono szkielet, zostało ogrodzone przez policję i jest strzeżone
dwadzieścia cztery godziny na dobę? – zwrócił się do Joego.

– Oczywiście, nie musiałem do tego nikogo przekonywać.
Zasugerowałem tylko, że byłoby dobrze chronić to miejsce przed złodziejami, którzy mogą

zniszczyć cenne wykopaliska archeologiczne. Policja bardzo chciała pomóc, w te dziury w ziemi
wpada sporo amerykańskiej gotówki. Ale co ma przyciągnąć Alda do womitorium, skoro
rekonstrukcja będzie robiona w willi?

Trevor uśmiechnął się.
– Wmówimy mu, że Sontag zamierza zwołać konferencję prasową tam, na dole i urządzić z

odsłonięcia rekonstrukcji wielki spektakl.

– Mój Boże – wyszeptała Jane.
– To także jest w kiczowatym stylu Sontaga: poprowadzić dziennikarzy przez ciemność aż

do tajemniczego celu, womitorium.

– A zamiast dziennikarzy poprowadzimy tam Alda. Będzie chciał zniszczyć rekonstrukcję,

zanim dotrą do niej reporterzy – powiedziała Jane powoli. – Jak to zrobimy?

– Ty rzucisz mu wyzwanie, sprowokujesz go, pozwolisz mu myśleć, że spotkacie się sam na

sam. Poza tym, że jest wariatem, jest też wyjątkowym egoistą. Znajdziesz sposób, żeby
wykorzystać jego słabości.

Jane zmarszczyła brwi.
– To może się udać.
– Obyś miała rację. – Trevor zwrócił się do Eve: – Wszystko w porządku?
Eve pomyślała chwilę.
– Nie. Skąd Aldo dowie się o womitorium? – spytała wreszcie.
– Jak już odkryje tunel pod Via Spagnola, przeprowadzi dokładne rozpoznanie, a

womitorium nie jest trudne do znalezienia dla kogoś obytego z tunelami. A kiedy je znajdzie, nie
pójdzie już dalej.

– Dlaczego?
– Będzie wiedział, że to właśnie jest to miejsce. Przygotowałem je. W całym pomieszczeniu

porozstawiałem lampy, akumulatory i sprzęt fotograficzny. Musi się domyślić, co się tam wydarzy.

– Jak możesz być taki pewny, że w ogóle je znajdzie? Za dużo w tym wszystkim

przypuszczeń.

– Masz rację. Dlatego na występie, na którym będzie czekał Joe, ustawiłem kamerę wideo.

Jest skierowana dokładnie na womitorium. Będziemy wiedzieć, gdy tylko Aldo się tam pojawi.
Zaufaj mi.

– W kwestii bezpieczeństwa Jane nie ufam nikomu – powie działa Eve stanowczo. – I

bardzo nie podoba mi się pomysł użycia jej jako przynęty.

– Wiesz, że to jest jedyny sposób, w jaki możemy to zrobić – wtrąciła Jane cicho. – Joe

będzie tam ze mną, żeby mnie ochraniać.

– I ja też tam będę – dodał Trevor. – Tej nocy sam zaprowadzę Jane do womitorium. Ty

pójdziesz przed nami, Quinn. Dokładnie sprawdzę tunel, zanim sprowadzimy ją na dół i pójdziemy
z nią aż do odnogi, w której będziesz czekał. Gwarantuję, że będzie bezpieczna w drodze do
womitorium. Potem jej bezpieczeństwo będzie zależało od nas wszystkich.

– Dlaczego nie możemy mieć na dole więcej ochroniarzy?
– Aldo zwieje, w momencie, w którym ich zobaczy. Dopóki nie pozwolimy mu zbliżyć się

do Jane, będzie bezpieczna. Aldo nigdy nie używa broni palnej. On chce rytualnego mordu, to dla
niego ważne. Nas nie obchodzi żaden rytuał, kulka absolutnie nam wystarczy.

– Lepiej, żeby to się udało, Trevor – powiedziała Eve ponuro.
– Boże, co jeszcze mogę zrobić? Jestem otwarty na wszelkie sugestie.
– Usłyszysz je, jeżeli zobaczę jakiekolwiek sygnały, że ten plan nie trzyma się kupy. – Eve

odwróciła się i skierowała do drzwi. – Na razie idę do łóżka, jestem padnięta. Joe?

– Zaraz przyjdę. – Joe dopił kawę. – Pogadam tylko z ochroniarzami i sprawdzę, czy czegoś

nie zauważyli.

– Jest za wcześnie – zauważył Trevor. – Aldo nie zrobi jeszcze żadnego ruchu.
– To musi być cudowna umiejętność, tak widzieć wszystko w szklanej kuli – powiedział Joe

sarkastycznie, otwierając drzwi do kuchni. – Osobiście zauważyłem, że zawsze najlepiej oczekiwać
nieoczekiwanego.

– Ja też – mruknął Trevor, kiedy Joe wyszedł. – Na ogół. Ale z Aldem jest inaczej... Wydaje

mi się, że wiem dokładnie, co on myśli... jest inaczej. – Pozbierał filiżanki i talerze i zaniósł je do
zlewu. – Ale może się mylę, a Quinn ma rację. Dwa różne punkty widzenia mogą tylko pomóc w
zapewnieniu ci bezpieczeństwa – zwrócił się do Jane. – Byłaś bardzo milcząca, kiedy opowiadałem
moim „mistrzowskim planie”. Sądzisz, że to się nie uda?

– Nie mam pojęcia. Trudno jest mi sobie wyobrazić... – Zwilżyła usta. – Powiedziałeś, że

tunel jest dokładnie pod domem?

– Tak. – Trevor przyjrzał się jej uważnie. – To cię niepokoi?
Potrząsnęła głową.
– Niepokoi? Nie. – Spojrzała na widok za oknem. – Robi się ciemno. W tunelu będzie

jeszcze ciemniej, prawda? – Tak. O czym ty myślisz?

Skierowała na niego wzrok.
– Chcę, żebyś przeprowadził mnie przez ten tunel. Chcę obejrzeć womitorium i zobaczyć na

własne oczy miejsce, w którym Sontag miał odnaleźć Cirę.

– Nie będziemy mogli się tam zbliżyć, Quinn kazał policji pilnować tunelu. Poza tym,

zobaczysz je jutro wieczorem.

Jane potrząsnęła niecierpliwie głową.
– Ale z tłumem reporterów za plecami. Dziś wieczorem. – Chcesz się upewnić, że wiem, o

czym mówię?

– Chcę zobaczyć te tunele. Nie obchodzi mnie, jak daleko trzeba będzie pójść. Sam

mówiłeś, że Alda jeszcze nie będzie w pobliżu. – Powiedziałem też, że mogę się mylić.

– Ale on nic nie wie o tunelu pod Via Spagnola. Będziemy tam bezpieczni. A co z tunelami

bliżej teatru?

– Nie sądzę, żeby Aldo udał się tam bez powodu. Tunele są dosyć nieprzyjemne, a przy tym

oświetlone światłem elektrycznym i strzeżone przez miejscowych.

– Zaczepiliby nas, gdybyśmy weszli im w drogę? – Chyba jakoś udałoby nam się wywinąć.
– Kolejne kłamstwa?
– A czy nie na tym polega życie? – Przyglądał jej się uważnie.
– Dlaczego to dla ciebie takie ważne?
Jane nie odpowiedziała.
– Mówiłaś, że śniły ci się tunele. Myślisz, że je rozpoznasz? – odezwał się po chwili.
– Oczywiście, że nie. To by było chore.
Trevor milczał przez moment. – Quinn mnie chyba zabije. Zamierzał się zgodzić!
– Kiedy?
– Za godzinę. Muszę zadzwonić do Sontaga i dać mu instrukcje co do jutrzejszej

konferencji. Zamierzasz powiedzieć o tym Eve?

Jane zastanowiła się chwilę.
– Nie. Poczują się w obowiązku, żeby pójść z nami, a nie chcę ich ciągać po tych tunelach.

Sam powiedziałeś, że są dość nieprzyjemne.

– Obślizgłe – dodał. – Ale i tak chcieliby pójść.
– Zostawię wiadomość dla Eve na wypadek, gdyby się obudziła i zobaczyła, że mnie nie

ma. Nie chcę, żeby się martwiła. – Ale nie chcesz też, żeby poszli z nami. Dlaczego?

– Obserwowaliby mnie – powiedziała szczerze. – Analizowaliby, co i dlaczego robię i czy

na pewno powinni się na to wszystko zgodzić. Ludzie, którzy cię kochają, tak właśnie postępują.
Ale ciebie to nic nie obchodzi, jeżeli będziesz mnie obserwował, to wyłącznie z ciekawości. Będę z
tobą bezpieczna tylko dlatego, że nie chcesz zgubić Alda, ale nie będziesz się denerwował i ogryzał
paznokci.

– Nie, ogryzanie paznokci nie jest w moim stylu – uśmiechnął się krzywo. – Tak, jestem

ciebie bardzo ciekawy. – Odwrócił się. – Do zobaczenia za godzinę. Weź jakiś sweter.

– Poczekaj! Jak dostaniemy się do tunelu? Gdzie jest wejście? – spytała.
– Siedzisz na nim. – W skazał głową na chodnik, przykrywający kamienną podłogę pod jej

krzesłem. – Tam jest dwumetrowa klapa, przez którą Sontag wydobywał większe łupy, które zdobył
w wyniku swego złodziejskiego procederu. Dalej jest metalowa drabina, która schodzi jakieś sto
pięćdziesiąt metrów w dół. Nie bądź niecierpliwa i poczekaj na mnie, dobrze?

Nie musiał się o to martwić. Świadomość, że siedzi nad mroczną pustką, zdenerwowała

Jane. Chciała jak najprędzej wstać i zmienić miejsce, ale powstrzymała się. Starała się, aby jej ton
zabrzmiał swobodnie.

– Poczekam.

Rozdział 16

Ciemność. Tylko błysk latarki Trevora rozjaśniał czerń tunelu.
Chłód i wilgoć wydawała się wnikać we wszystkie pory jej skóry i Jane nagle zauważyła, że

ma kłopoty z oddychaniem.

Noc bez powietrza.
To tylko jej wyobraźnia. Jeżeli nie może oddychać, wyłącznie dlatego, że zdyszała się,

biegnąc za Trevorem.

– Najpierw idziemy do womitorium? – spytała.
– Nie, pomyślałem, że zajrzymy tam w powrotnej drodze. Mam przeczucie, że bardziej

zależało ci na czymś innym. Chciałaś zobaczyć teatr.

Jane nie zaprzeczyła, czuła, że jej cierpliwość jest na wyczerpaniu.
– Czy tutaj są szczury?
– Pewnie tak. Natura ma skłonność do zajmowania z powrotem wszystkich miejsc,

opuszczonych przez ludzi. – Jego głos doszedł ją z pewnej odległości. – Trzymaj się blisko mnie.
Nie chcę, żebyś mi się zgubiła.

– Ale nie miałbyś nic przeciwko temu, żebym się trochę wystraszyła.
Trevor roześmiał się.
– Przyznaję, że chciałbym tobą trochę wstrząsnąć, żeby zobaczyć, czy to w ogóle leży w

moich możliwościach.

– Cóż, na pewno nie poskutkują historyjki o szczurach. Przyzwyczaiłam się do nich, kiedy

jako dziecko mieszkałam w rodzinach zastępczych. Zapytałam, bo byłam ciekawa.

– W sierocińcu, w którym dorastałem, też były szczury.
– W Johannesburgu?
– Tak. Widzę, że Quinn kopał głęboko w mojej mrocznej przeszłości.
– Nie była wcale taka mroczna. Przynajmniej to, co udało mu się odkryć.
– Krystalicznie czysta też nie była. Patrz uważnie pod nogi, przed nami jest kałuża.
– Dlaczego tu jest taka wilgoć?
– Szczeliny, pęknięcia. – Mruknął. – Mówiłaś, że śniły ci się tunele. Były podobne do tych?
Jane przez chwilę nie odpowiadała. Przysięgała sobie, że nigdy w życiu nie opowie

Trevorowi swoich snów, ale odizolowanie i ciemność sprawiły, że poczuła z nim dziwną więź. I
właściwie jakie miało znaczenie to, co on o niej myśli?

– Nie, nie przypominały tych tuneli. Tam nie było wilgotno, tylko gorąco i wszędzie było

pełno dymu. Ja – ona nie mogła oddychać.

– Erupcja?
– Skąd mam wiedzieć? To był tylko sen. Ona biegła, bała się czegoś: – Odczekała chwilę, a

potem powiedziała: – Mówiłeś, że tobie też śniła się Cira.

– Och, tak. Od momentu, w którym znaleźliśmy manuskrypty.
Na początku co noc, teraz trochę rzadziej.
– I jak o niej śnisz? Tunele? Wybuch wulkanu?
– Nie.
– Więc jak?
Trevor roześmiał się.
– Jane, jestem mężczyzną. Jak myślisz, jak o niej śnię?
– Och, na litość boską!
– Sama spytałaś. Mógłbym ci opowiedzieć tajemniczą, romantyczną historię, ale wiem, że

wolisz usłyszeć prawdę.

– Ona na to nie zasługuje.
– Cóż mogę powiedzieć? To tylko seks. Tak naprawdę nie sądzę, żeby Cira miała coś

przeciwko moim fantazjom na jej temat. Ona rozumiała seks i umiała poradzić sobie w życiu.
Pewnie spodobałaby się jej myśl, że ma nade mną taką władzę, mimo że upłynęły już wieki od jej
śmierci.

– Nie wierzę, że ty... Zresztą, może masz rację, ale ona była czymś więcej niż tylko

obiektem seksualnym. – Jane nagle przyszło coś do głowy. – I nie sądzę, żeby tylko tyle dla ciebie
znaczyła. Wydałeś fortunę na ten posąg, który odkupiłeś od kolekcjonera. Dlaczego miałbyś to
robić?

– To wspaniałe dzieło sztuki – Trevor zastanowił się przez chwilę. – No dobrze, może mam

niewielką obsesję nie tylko na punkcie jej ciała, ale i osobowości. Cira była kimś wyjątkowym. –
Więc dlaczego, do cholery, nie przyznałeś się do tego od razu?

– Nie chciałem, żebyś pomyślała, że jestem wrażliwy. To by zepsuło mój wizerunek.
Jane prychnęła ironicznie.
– Nie sądzę, żebyś musiał się martwić o swój...
– Tutaj kończy się tunel biegnący pod Via Spagnola i łączy się z siecią tuneli otaczających

teatr – przerwał jej. – Powinno zrobić się trochę jaśniej dzięki oświetleniu elektrycznemu, ale ono i
tak jest dosyć przyćmione. Zostawię zapaloną latarkę. Te tunele wiją się w nieskończoność, ale to
jedyny sposób, żeby dostać się do teatru, który jest wciąż zakopany.

– Dlaczego nie postarano się go odkopać?
– Pieniądze. Trudności. Sprzeczność interesów. Ostatnio idzie im lepiej, chociaż ciągle mają

pod górkę, skoro część teatru jest zakopana pod ponad trzymetrową warstwą skały wulkanicznej. A
szkoda, bo ten teatr to skarb. Mógł pomieścić od dwóch i pół do trzech tysięcy widzów i był
wyposażony w najnowsze zdobycze ówczesnej techniki scenicznej. Bębny do imitowania
grzmotów, żurawie do unoszenia bogów nad sceną, wyściełane siedzenia, tace pełne słodyczy i
orzechów, woda z szafranem do spryskiwania widzów. Zadziwiające.

– I ekscytujące. Ówcześni ludzie musieli uważać ten teatr za miejsce magiczne.
– Dobry teatr zawsze ma w sobie coś z magii – zauważył.
– I dowiedziałeś się tego wszystkiego od pracującego w gazecie dziennikarza?
– Nie, sam przeprowadziłem drobne badania. Powiedziałaś, że chcesz informacji, a ja nie

odważyłem się tobie sprzeciwić.

– Bzdury. Sam byłeś ciekaw.
– Trafiony zatopiony.
Dziwne, że płynąca lawa nie zniszczyła teatru.
– To jedna z tych nie zrozumiałych rzeczy, które się tamtego dnia wydarzyły. Fala lawy

zebrała po drodze wystarczającą ilość błota, żeby go przykryć i ochronić. Gdyby nie chciwość
ludzi, którzy go plądrowali, mógłby zostać odkopany nietknięty. Na przykład kiedyś król
Ferdynand przetapiał bezcenne fragmenty z brązu na świeczniki.

– Myślałam, że nie obchodzi cię los antycznych przedmiotów – zdziwiła się Jane.
– Obchodzą mnie dzieła sztuki. I nie cierpię głupoty ani niszczycielstwa.
– Czy Cira mogła być tutaj, w teatrze, kiedy wybuchł wulkan? – Tak, istnieje teoria, że

akurat wtedy aktorzy mieli próbę przed popołudniowym przedstawieniem.

– Jakim przedstawieniem?
– Tego nikt nie wie. Może dowiemy się w miarę postępowania prac wykopaliskowych.
– A nuż znajdą pochowaną tu Cirę.
– To możliwe – powiedział w zamyśleniu. – Kto wie? Archeolodzy przez cały czas

dokonują nowych odkryć.

– Nowe przedmioty z martwego świata. Ale na swój sposób on wcale nie wydaje się

martwy, prawda? Kiedy jechaliśmy tutaj samochodem z lotniska w Neapolu, pomyślałam, że
wystarczy tylko zamknąć oczy i można bez trudu sobie wyobrazić, jak wyglądało życie przed
wybuchem. Zastanawiam się, jak to było tamtego dnia...

– Ja też się nad tym zastanawiałem. Chcesz, żebym ci opowiedział?

– Znowu na podstawie swoich badań?
– Tak to się zaczęło, ale trudno jest utrzymać naukowy dystans, kiedy jest się tak osobiście

zaangażowanym. – Miękki głos Trevora płynął z ciemności. – To był zwykły dzień, świeciło
słońce. Ziemia odrobinę drżała, ale nie było się czym przejmować, Wezuwiusz wciąż huczał.
Studnie na wsi powysychały, ale był sierpień, więc to też nic nadzwyczajnego.

Było gorąco, ale tutaj, w Herkulanum, panował miły chłód, bo miasto jest położone nad

brzegiem morza. Dzień był wolny od pracy – obchodzono urodziny imperatora – i ludzie udali się
do miasta, żeby oglądać widowiska i świętować. Forum roiło się od straganiarzy, akrobatów i
żonglerów. Niewolnicy nosili damy w lektykach. Łaźnie publiczne były otwarte i mężczyźni
rozbierali się z pomocą sług i przygotowywali do kąpieli. W palestrze odbywały się zawody
atletyczne i zwycięzcy zaraz mieli otrzymać swoje wieńce oliwne. W zawodach brali udział tylko
chłopcy, nadzy, opaleni i dumni ze swoich dokonań. Twórcy mozajek przycinali polerowane
kamienie i szkło, piekarze piekli chleb i ciastka, a przyjaciele Ciry i inni aktorzy, może nawet sama
Cira, ćwiczyli swoją sztukę w najwspanialszym teatrze rzymskiego świata. – Umilkł na chwilę. –
Mogę opowiedzieć ci więcej. Chcesz dalej słuchać?

– Nie. – Jane poczuła, jak coś ściska ją za gardło. Mogła nieomal zobaczyć i posmakować

gorzko-słodką atmosferę tego dnia. – Nie teraz.

– Mówiłaś, że chcesz poczuć smak tamtych czasów.
– Na pewno udało ci się go oddać – powiedziała stłumionym głosem. – Wydaje się

niemożliwe, żeby to wszystko zniknęło w mgnieniu oka.

– Niestety, to nie jest niemożliwe. Nam, ludziom, udaje się niszczyć całkiem skutecznie bez

pomocy natury, pomyśl o Hiroszimie. Tylko że w Herkulanum był bardziej wrzask niż błysk. Opisy
mówią, że sama ziemia ryczała jak ranny lew. Gryzący, siarkowy dym wciskał się wszędzie, a ze
szczytu góry wydobyła się chmura w kształcie grzyba.

– I wszyscy porzucili to, co było dla nich w życiu najważniejsze, i zaczęli uciekać.
– Ci, którzy mogli to zrobić. Nie mieli wiele czasu. Brak powietrza.
Brak czasu.
Jane nagle poczuła, że z trudem oddycha.
– Chcę stąd wyjść. Jak daleko jest tunel, w którym rzekomo odkryto przedsionek?
– Kawałek przed nami. – Trevor oświetlił jej twarz latarką.
– Nie wyglądasz zbyt dobrze. Chcesz, żebyśmy wrócili?
– Nie, chodźmy dalej. Pokaż mi to miejsce. Po to tu jesteśmy. – Nie, nie po to. Jesteśmy

tutaj, bo chciałaś obejrzeć teatr – przypomniał. – To nie dawało ci spokoju.

– To naturalne, że chciałam zobaczyć miejsce, w którym kobieta o moim wyglądzie...
– Nie musisz się tłumaczyć. Chciałaś tu być, więc cię przyprowadziłem. Teraz chcesz iść do

domu – zabiorę cię z powrotem. Ale nie widziałaś jeszcze głównego wykopaliska. Możemy podejść
bliżej sceny, jeżeli wejdziemy w następny tunel.

Jane potrząsnęła głową.
– Chcę zobaczyć, gdzie umieściliście z Sontagiem trumnę, a potem mogę wracać.
Trevor westchnął.
– Jesteś uparta jak osioł. – Skierował światło latarki na ziemię i wziął ją za rękę. – Chodź.

Rzucimy tylko okiem i zabierzemy się stąd. Nie ma tam wiele do oglądania. Zastawiliśmy wejście
do złodziejskiego tunelu, żeby nikt do niego nie trafił, zanim nie będziemy gotowi. – Prowadził ją
dalej w ciemność. – Wcale nie jestem pewien, czy twój gorący i zadymiony tunel ze snu nie jest
lepszy od tego, całego oślizłego i brudnego.

– Ale ty wiesz, dokąd idziesz, prawda? Nie zgubiłeś się i nie błądzimy po ślepych zaułkach?
– Nie, dokładnie wiem, dokąd zmierzamy. Ze mną jesteś bezpieczna.
Nagle Jane zdała sobie sprawę, że rzeczywiście czuje się przy Trevorze bezpieczna. Jego

głos był tak mocny, jak uścisk jego dłoni, a ciemność nie była już przytłaczająca, tylko... intymna.
Chciała odsunąć się od niego. Nie, chciała być bliżej. Nie zrobiła żadnej z tych rzeczy. Pozwoliła
mu prowadzić się dalej.

Musiała zrobić to, co zaplanowała: zobaczyć tunel, w którym Trevor zastawił swoją

niezawodną pułapkę, obejrzeć womitorium i dopiero wtedy będzie mogła wrócić do willi przy Via
Spagnola.

– Jesteś pewna, że chcesz jeszcze zobaczyć womitorium? – spytał Trevor, idąc przed nią

tunelem w stronę willi. – Myślę, że masz już dosyć jak na jeden wieczór.

– Przestań mnie traktować jak inwalidkę. Oczywiście, że chcę je zobaczyć. Przebywanie w

tych tunelach wcale nie jest takie przerażające. I miałeś rację, rzeczywiście nie można podejść
blisko do tunelu z przedsionkiem.

– W womitorium też nie ma nic ciekawego do oglądania, więc darujmy je sobie na razie.
– Nie, muszę wiedzieć, co mnie czeka. – Boże, była już zmęczona tą wszechogarniającą

ciemnością. Jak straszne musiało to być dla złodziei, którzy przekopywali się do wnętrza ziemi, nie
wiedząc, co na nich czeka za kolejnym zakrętem.

– Mówiłeś, że parę z tych tuneli zawaliło się w ciągu ostatnich kilku lat. Tutaj też?
– W czasie moich wędrówek natrafiłem na kilka ślepych uliczek. Ale nie martw się, ściany

wokół womitorium wyglądają dosyć solidnie. Nie pozwoliłbym ci tu zejść, gdyby tunel nie był
całkowicie bezpieczny. – Zatrzymał się. – Tutaj skręcamy. Jeżeli jesteś absolutnie pewna, że chcesz
iść dalej.

Jane wcale nie chciała iść dalej. Chciała biegiem wrócić do domu i położyć się do łóżka.

Marzyła o wydostaniu się z tej cholernej ciemności. Czuła się, jakby pochowano ją żywcem.

Tak jak Cira została pochowana pod walącymi się skałami?
– Idę. – Minęła Trevora, skręcając w kolejną odnogę. – Mówiłeś, że to nie jest zbyt daleko

od głównego tunelu, więc dotarcie tam nie powinno zabrać nam wiele czasu, prawda?

Trevor wyprzedził ją.
– To zależy, co rozumiesz przez „wiele”. Wyobrażam sobie, że w tej chwili minuty

upływają dla ciebie bardzo wolno.

Jane próbowała skoncentrować myśli na czymś innym niż tylko ta piekielna ciemność.
– Cira pewnie wiedziała o womitorium. To było jej miasto, jej miejsce. Mogę ją sobie

wyobrazić, jak spaceruje po ulicach, rozmawia, śmieje się i wypróbowuje swoje gierki na tutejszych
mężczyznach – odezwała się.

– Ja też. To wcale nie jest takie trudne do wyobrażenia.
– Nie dla kogoś, kto, tak jak ty, postrzega Cirę jedynie jako kobietę. Robiła, co musiała,

żeby przetrwać.

– Nie była męczennicą. Umiała czerpać przyjemność z życia. Według rękopisów Juliusza,

miała cierpkie poczucie humoru, ale wybaczał jej to, bo w łóżku była prawdziwą boginią.

– Jakie to protekcjonalne. Musiała mieć poczucie humoru, skoro była zmuszona z nim

sypiać.

– Nikt jej nie zmuszał, to był jej wybór, Jane.
– Tego wyboru dokonało jej urodzenie i okoliczności. Co jeszcze te manuskrypty o niej

mówiły?

– Że była serdeczna dla przyjaciół i bezlitosna dla wrogów, więc lepiej było nie wchodzić

jej w drogę. – Kim byli jej przyjaciele?

– Aktorami z teatru. Nikomu innemu nie ufała.
– Nie miała żadnej rodziny?
– Nie. Przygarnęła bezdomnego chłopca i podobno bardzo niego dbała.
– Nie miała innych bliskich?
– O ile pamiętam, nie. Większość manuskryptów Juliusza koncentrowała się na jej urodzie i

umiejętnościach seksualnych a nie na wychwalaniu instynktu macierzyńskiego.

– Szowinistyczna świnia.
Trevor zachichotał.
– Ja czy Juliusz? – spytał.
– Obaj.
– Szowinista czy nie, Juliusz gotowy był dla niej zabić. W jednym z pism rozważał

zamordowanie rywala, który próbował mu ją ukraść.

– Kto to był?
– Juliusz nie wymienił jego imienia. Opisywał go jako młodego aktora, który niedawno

przybył do Herkulanum i zdobył miasto szturmem. Najwyraźniej Cirę zdobył także i to
doprowadzało Juliusza do pasji.

– Zabił go? – spytała.
– Nie wiem.
– Wydaje mi się dużo bardziej prawdopodobne, że próbowałby zabić Cirę, gdyby nie

zmienił zdania i zostawiła go.

– Tak myślisz? To ciekawe.
– To nie jest ciekawe, tylko potworne. A stanowi jedynie mały przykład z życia, jakie

prowadziła Cira.

Nagle Trevor zatrzymał się.
– Tutaj jest przejście, a w nim podwyższenie, z którego Joe będzie miał doskonały widok na

womitorium. – Oświetlił latarką kamienistą ścianę po lewej stronie i Jane zobaczyła płytką, ciemną
jamę. – Przejście jest tak ciasne, że będzie mógł jedynie się przez nie przeczołgać, ale parę metrów
dalej będzie mógł wstać i normalnie dojść do podwyższenia.

– Nigdy bym tego nie zauważyła, gdybyś mi nie pokazał.
– Aldo też nie zauważy. – Trevor znowu ruszył do przodu. – Ten tunel ma zbyt wiele

rozgałęzień, Aldo nie zwróci uwagi na małą dziurę w ścianie.

– Czy jesteśmy już blisko womitorium?
– Tak, jeszcze tylko parę minut.
– Więc się pośpieszmy. Chcę stąd wyjść.
Wydawało się, że upłynęło więcej czasu niż te parę minut, o których mówił Trevor, kiedy

nagle odsunął się na bok i rozświetlił latarką ciemność przed nimi.

– Jesteśmy na miejscu. Nie jest to najelegantsze świadectwo czasów Ciry. Chociaż na tych

sześciu ustawionych dookoła marmurowych postumentach musiały stać posągi bogów, bogiń, a
może i ówczesnego imperatora na tronie.

Postumenty były teraz wyszczerbione, smutni strażnicy strzegący trzech, wychodzących z

womitorium tuneli, jak psy warowne z obnażonymi zębami. Na ścianie wisiały trzy lampy
fotograficzne, a obok postumentów stały generatory, ale Jane nie zwróciła na nie uwagi. Postąpiła
krok do przodu ze wzrokiem wbitym w środek pomieszczenia, gdzie na kamienistej podłodze leżała
czerwona, aksamitna materia.

– Co to jest?
– Część moich przygotowań. Chciałem utwierdzić Alda w przekonaniu, że trafił na

właściwe miejsce.

– Myślę, że wpadłby na to, widząc oświetlenie.
– No dobrze, chciałem dodać sytuacji odrobinę dramatyzmu.
Trudno, kiepski ze mnie reżyser.
Aksamit wyglądał w ciemności jak plama krwi i Jane nie mogła oderwać od niego wzroku.
– To tutaj zamierzacie postawić trumnę?
– Na samym końcu. Ale chcę, żeby Aldo wiedział, co ma się wydarzyć. Poprowadzimy go

do tego miejsca, a potem niech radzi sobie sam. W chwili, w której znajdzie to miejsce, na pewno
przystąpi do realizacji swojego planu. – Trevor popatrzył na ściany. – Porozmieszczałem już
pochodnie. – Wskazał na ścianę po lewej stronie womitorium. – Widzisz ten niewielki otwór w
skale? Za nim jest przejście, które ci pokazywałem. Joe będzie mógł położyć się na tym występie i
wymierzyć broń dokładnie w dół. Zresztą, kamera wideo, o której wspominałem, przez cały czas
nas filmuje. – W skazał na płaską skałę położoną blisko ziemi. – Ja schowam się tam i będę mógł w
każdej chwili odsunąć ten kamień na bok i przybyć ci na ratunek, jeżeli cokolwiek pójdzie nie tak.

Jane przeniosła wzrok w prawo. – Stąd wychodzą dwa tunele?
– Trzy razem z tym, którym przyjdziesz ty.
– I Aldo będzie się ukrywał w jednym z nich? – Nie była w stanie oderwać oczu od ziejącej,

ciemnej pustki. Mogła go sobie wyobrazić, jak stoi tam już teraz i ich obserwuje. – Czy nie ma

żadnego sposobu, żebyśmy poszli za nim i spróbowali go złapać w tunelu, skoro już będziemy
wiedzieli, że naprawdę tu jest?

– Joe i ja rozważaliśmy taką możliwość. – Trevor potrząsnął głową. – Ale namierzenie

kogoś tutaj to byłby koszmar. Te tunele są jak labirynt, a między nami a tunelem pod Via Spagnola
są co najmniej dwie odnogi. Mógłby skręcić w którąś z nich i nigdy byśmy go nie znaleźli. –
Umilkł na chwilę. – Ale jeżeli masz jakieś wątpliwości co do sposobu, w jaki chcemy wywabić go z
kryjówki, powiedz mi. To twój wybór, Jane.

– Tylko pytałam. Nie mam żadnych wątpliwości.
Trevor skrzywił się.
– Chyba wolałbym, żebyś je miała – powiedział.
– Dziwne. – Postąpiła kolejny krok w stronę aksamitnej płachty.
– To wygląda jak...
Krew. Ból. Aldo stoi i patrzy triumfalnie z góry na aksamit. Wyobraźnia.
Opanuj strach. Jane przełknęła ślinę.
– Wygląda bardzo teatralnie. – Odwróciła się i ruszyła z powrotem w stronę tunelu. –

Jestem pewna, że Cira doceniłaby taką scenerię. – Tylko jeżeli to byłaby komedia. Tragedia nie
była jej mocną stroną.

– Moją też nie jest.
Jego dłoń na jej łokciu, wspierająca, dodająca otuchy. – I chcę, żeby tak pozostało.

Wynośmy się stąd.

– Ja pójdę pierwszy. – Trevor wspiął się po drabinie i podniósł klapę w podłodze kuchni. –

Jeżeli Quinn się obudził, to będę musiał stawić czoła jego wściekłości. – Rozejrzał się po
pomieszczeniu i wyszeptał: – Droga wolna.

Jane nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo obawia się konfrontacji z Joem i Eve. Była

wystarczająco wstrząśnięta, nie musiała zapewniać sobie dodatkowych emocji.

– Idź do łóżka – powiedział Trevor, pomagając jej wejść do kuchni i zamykając klapę. –

Jutro nasz wielki dzień.

– Wielki dzień Eve – odpowiedziała – nie mój. Zdaniem dziennikarzy, przyjechałam tu

tylko dlatego, że jestem córką Eve, a ona chciała mnie zapoznać z kulturą europejską.

– Ale ponieważ Eve jest niedostępna, mogą starać się dostać do niej za pośrednictwem

ciebie. A każdy, kto czytał artykuł w „Archaeology Joumal”, jest w stanie dostrzec podobieństwo
łączące ciebie i znaleziony posąg.

– Zdjęcie nie było zbyt wyraźne. Sam wykonał kawał dobrej roboty.
Trevor zesztywniał.
– Sam? Mówicie sobie po imieniu?
– To bardzo bezpośredni człowiek i od razu przypadliśmy sobie do gustu.
– Och, nie wątpię – zakpił. – Założę się, że owinęłaś go sobie wokół małego palca, zanim

upłynęło piętnaście minut waszego spotkania.

Jane zmarszczyła brwi.
– To wcale nie było tak.
– Naprawdę? A jak to było?
– Mówiłam ci, jak ciężko mi przyszło... – przerwała wpół słowa.
– Nie muszę ci się z niczego tłumaczyć. O co ci chodzi?
– O nic. Zastanawiałem się tylko, co musiałaś zrobić, żeby uzyskać... – Zamilkł i odwrócił

się. – Masz rację, to nie moja sprawa. Przepraszam.

– Przeprosiny nie zostały przyjęte. Jeżeli masz na myśli to, co mi się wydaje.
– To był błąd, w porządku?
– Nie, nie w porządku. Jesteś jakimś maniakiem seksualnym czy co? Najpierw te głupoty na

temat Ciry, a teraz to. Nie muszę sypiać z facetami, żeby uzyskać od nich to, czego potrzebuję.
Mam mózg i potrafię go używać.

– Przeprosiłem cię – mruknął.
Jane czuła, jak ogarnia ją wściekłość.

– Nic dziwnego, że miałeś te obrzydliwe sny o Cirze. Wydaje ci się, że wszystkie kobiety to

prostytutki. – Nagle coś jej przyszło do głowy. – To przez moją twarz. Sądzisz, że skoro wyglądam
tak jak Cira, to zachowuję się tak jak ona.

– Wiem, że ty byś niczego takiego nie zrobiła – zaprotestował.
– Nie? Gdzieś w tym maleńkim, szowinistycznym móżdżku musiała zrodzić się taka myśl,

inaczej nie zachowywałbyś się jak skończony dupek.

– Wcale nie uważam, że jesteś taka jak Cira.
– Nie, nie jestem. Ale chciałabym mieć jej siłę i determinację, i nienawidzę sposobu, w jaki

dajesz mi do zrozumienia, że była niewiele warta.

– Chciałbym zauważyć, że nigdy was nie porównywałem. To ty jesteś przekonana, że ja...
Jane odwróciła się na pięcie, chcąc wyjść z kuchni.
– Nie. – Dłoń Trevora zacisnęła się na jej ramieniu i odwróciła ją z powrotem. – Nie

będziesz odwracała się do mnie plecami. Stałem tu i cierpliwie wysłuchiwałem, jak wyzywałaś
mnie od najgorszych, opętanych seksem sukinsynów, ale nie pozwolę ci uciec, dopóki nie
wysłuchasz tego, co ja mam do powiedzenia.

– Puść mnie.
– Kiedy skończę. – Oczy mu błyszczały w pełnej napięcia twarzy. – Po pierwsze, możesz

mieć rację. Żyję z myślą o Cirze od tak dawna, że bezwiednie mogłem zacząć was porównywać.
Ale bezwiednie. Zdaję sobie sprawę, jakie są między wami różnice. Jedna z nich staje mi w gardle i
nieomal dusi za każdym razem, gdy na ciebie patrzę. Po drugie, to, że odczuwam normalne
pożądanie, wcale nie oznacza, że nie doceniam Ciry... albo ciebie. Powiedziałem ci, że uważam, że
była kimś wyjątkowym. Seks to tylko jeden z elementów jej życia. Po trzecie, gdybyś była choć
trochę starsza i bardziej doświadczona, nie musiałbym tłumaczyć ci tego wszystkiego. Mógłbym ci
pokazać.

Jane patrzyła na niego, czując, jak jej złość powoli mija, a zastępuje ją ten dziwny brak tchu,

którego doświadczyła już wcześniej.

– Nie patrz na mnie w ten sposób – powiedział Trevor ochrypłym głosem. Uniósł dłoń i

dotknął jej policzka. – Boże, jesteś taka piękna. Twoja twarz potrafi wyrazić tyle emocji...

Skóra piekła ją pod jego dotykiem, ale nie mogła się zmusić, żeby się odsunąć.
– Tak jak u każdego.
– Nie, u ciebie to wyjątkowe. Twoja twarz rozświetla się, zachmurza, promienieje...

Mógłbym przyglądać ci się przez następne tysiąclecie, i nigdy bym się nie znudził... – Wziął
głęboki oddech i powoli odsunął dłoń. – Idź do łóżka. Nie zachowuję się właściwie, a może być
jeszcze gorzej.

Jane nie ruszyła się z miejsca.
– Idź spać.
Postąpiła krok do przodu i delikatnie dotknęła jego piersi. – Cholera. – Trevor zamknął

oczy. – Zrobiłaś to.

– Dlaczego nie? – Zbliżyła się do niego jeszcze bardziej.
Myślę, że chcę...
– Wiem, że chcesz. – Wziął głęboki oddech i cofnął się. – I to mnie zabija. – Odwrócił się i

skierował do drzwi. – Seksmaniacy tak już mają.

Nie przypominała sobie, żeby nazwała go w ten sposób.
– Dokąd idziesz? – spytała.
– Zaczerpnąć świeżego powietrza. Muszę ochłonąć.
– Uciekasz przede mną·
– Masz cholerną rację.
– Dlaczego?
Zatrzymał się przy drzwiach i obejrzał przez ramię.
– Bo ja nie pieprzę licealistek.
Jane poczuła, jak na policzki wypływa jej gorący rumieniec.
– W cale nie powiedziałam, że chcę się z tobą pieprzyć. I to nie jest bardzo przyjemny

sposób na...

– To nie miało zabrzmieć przyjemnie. Usiłuję cię zniechęcić.
– Zachowujesz się, jakbym cię zaatakowała, a przecież tylko cię dotknęłam.
– Jeżeli chodzi o ciebie, to wystarczy.
Jane uniosła dumnie podbródek.
– Dlaczego? Przecież jestem tylko licealistką, nikim ważnym, żebym w ogóle mogła się

liczyć.

– Nie mniej niż czarna plaga w średniowieczu. – Teraz porównujesz mnie do plagi?
– Tylko pod względem siły rażenia. – Trevor przyjrzał się jej uważnie. – Uraziłem cię?

Boże, ciągle zapominam, że jesteś bardziej wrażliwa, niż chcesz okazać.

– Nie możesz mnie urazić. – Jane patrzyła na niego wyzywająco. – Nie pozwoliłabym ci na

to. Mimo że bardzo się starałeś. Nazwałeś mnie plagą, licealistką, Cirą.

– Naprawdę sprawiłem ci przykrość. – Trevor milczał przez chwilę, a kiedy się odezwał,

jego głos brzmiał znacznie łagodniej. – Słuchaj, nigdy nie chciałem cię skrzywdzić. Chcę być
twoim przyjacielem. – Potrząsnął głową. – Chociaż nie, to nieprawda. Być może kiedyś zostaniemy
przyjaciółmi, ale teraz zbyt wiele nas dzieli.

– Nie mogę sobie wyobrazić, żebyśmy mogli kiedykolwiek zostać przyjaciółmi.
– Mówiłem ci. Na tym polega problem. Och, do diabła z tym, tylko coraz bardziej się

pogrążam.

Wyszedł, zatrzaskując za sobą drzwi.
Nigdy nie chciałem cię skrzywdzić.
Ale zranił ją. Jane czuła się odrzucona, niepewna i samotna.
Postąpiła instynktownie, bez namysłu, a on ją odtrącił.
To tylko twoja duma, tłumaczyła sobie. Nie była głupia, ale nie miała żadnego

doświadczenia seksualnego. Najwidoczniej Trevor nie chciał mieć nic wspólnego z nowicjuszką.

Trudno, to nie była jej wina. Trevor był atrakcyjny i nic dziwnego, że jej ciało na niego

reagowało. I wcale nie była to jednostronna fascynacja, to on jej dotknął i sprawił, że poczuła...

A potem ten sukinsyn potraktował ją jak Lolitę. Pieprzyć go.
Odwróciła się na pięcie i poszła do sypialni. Umyj się, połóż do łóżka i zapomnij o

Trevorze. Pomyśl o dzisiejszym wieczorze jako o cennej lekcji. Przecież większość nastolatek w
jakimś momencie podkochuje się w starszych mężczyznach.

Ale ona nie była taka jak większość nastolatek. Nie czuła się ani o dzień młodsza od

Trevora, a on nie zachował się w porządku. Miała prawo do dokonania wyboru, a została poklepana
po głowie i odesłana do łóżka. Przecież sama miała przyjaciół ze sporym doświadczeniem
seksualnym. Jedna koleżanka z jej klasy wyszła nawet za mąż w zeszłym semestrze, a w sierpniu
spodziewała się dziecka.

Jedyny powód, dla którego ona, Jane, nie miała żadnego doświadczenia, był taki, że

dotychczas nie odczuła pokusy. Chłopcy w szkole to byli... chłopcy. Czuła się przy nich jak starsza
siostra. Miała dużo więcej wspólnego z Joem i chłopakami z komisariatu niż ze swoimi
rówieśnikami.

Ale nie z Markiem Trevorem. Z nim nie miała nic wspólnego i nie było żadnego powodu,

dla którego miałby być jej tak bliski.

Otworzyła drzwi sypialni i zaczęła się rozbierać najciszej jak potrafiła. Twarz i ręce miała

brudne od wędrówki po tunelu, ale nie zamierzała iść na dół do łazienki, żeby się umyć. Miała
sporo szczęścia, że Eve i Joe przespali całą wyprawę i teraz nie chciała ryzykować, że ich obudzi.
Wstanie wcześnie i weźmie prysznic, zanim się obudzą.

Podeszła do okna i wyjrzała na krętą ulicę. Czy Aldo stoi tam gdzieś, w cieniu któregoś ze

sklepów? Pod ziemią, w tunelach, czuła wszechobecną śmierć, ale inną niż ta, którą niósł ze sobą
Aldo. Trevor nazbyt dokładnie odmalował przed nią ostatni dzień antycznego Herkulanum: młodzi,
opaleni atleci, omdlewające damy niesione w lektykach, aktorzy ćwiczący swoje kwestie. Wszystko
ucięte jak nożem w samym rozkwicie życia. Jane czuła się przytłoczona i przygnębiona
świadomością tak wielu zgaszonych istnień.

Jednak, mimo wszystko, nigdy nie czuła się bardziej żywa niż w chwili, w której Trevor

dotknął jej policzka. Może dlatego tak to na nią wpłynęło, zaskoczył ją w chwili słabości.

Ale teraz wróciła do prawdziwego świata. Świata Alda.
To wygląda jak prawdziwa procesja pogrzebowa, pomyślał Aldo. Czterech studentów

Sontaga niosło metalową trumnę, a żałobnikami byli Joe Quinn, Eve Duncan oraz dziennikarze i
idący na końcu żołnierze.

Trumna.
Aldo wpatrywał się z gorączkową intensywnością w pudło, zawierające szczątki Ciry.

Widział już takie specjalnie skonstruowane trumny, kiedy jako chłopiec bawił się wokół
wykopalisk ojca. Najwyraźniej Sontag przedsięwziął wszelkie środki ostrożności, aby uchronić
szkielet przed rozpadem.

I tak na nic mu to się nie zda. Aldo roztrzaska te kości, zetrze je na proch. Zbeszcześci i...

Zza rogu wyłonili się Jane MacGuire i Mark Trevor, szli w pewnej odległości za tłumem

podążającym za trumną. Ona wyglądała blado i spokojnie w przyćmionym świetle żarówek,
rozświetlających grobową ciemność. Patrzyła nie na trumnę, tylko wprost przed siebie. Co teraz
czujesz? Zniecierpliwienie? Triumf? A może to dla ciebie zbyt bolesne, suko? Ty nawet nie wiesz
jeszcze, co to ból.

Czujesz, że na ciebie patrzę? Czy to cię przeraża? Ale przecież ty uwielbiasz, kiedy

mężczyźni przyglądają się tobie, prawda? Trevor też teraz na ciebie patrzy, pożera cię wzrokiem.
ile czasu zajęło ci zwabienie go do swojego łóżka, dziwko?

Aldo czuł, jak ogarnia go wściekłość. To nie powinno było się wydarzyć. Trevor nie miał

prawa stawać pomiędzy nimi. To powinien być on, Aldo. To będzie on. Zanim weźmie jej twarz,
najpierw posiądzie jej ciało. Zakończy to wszystko, zniszczy zło, jakim była Cira.

Ale to może nie wystarczyć. A jeżeli będzie miał tylko kilka chwil na rozkoszowanie się

ostatecznym zwycięstwem? Potrzebuje więcej. Potrzebuje kontaktu z nią, jej głosu, słów.

Procesja zniknęła mu z oczu w ciemnościach tunelu i musiał przyspieszyć, żeby jej nie

zgubić. Poszedł szybko złodziejskim tunelem, który biegł równolegle do teatralnego. Tak
naprawdę, wcale się nie martwił, wiedział, że ich nie zgubi. Znał te tunele doskonale, a ciemność
była jego sprzymierzeńcem. Krew pulsowała mu radośnie w żyłach.

Przyszedł czas zemsty, powtarzał sobie bez końca.

Rozdział 17

Włożyłeś sporo wysiłku, żeby to wszystko wyglądało autentycznie – wyszeptała Eve do

Trevora, patrząc, jak studenci ostrożnie stawiają trumnę na stole w dużej bibliotece. – Nie było im
łatwo wnieść tę trumnę po drabinie.

– Byłoby im jeszcze trudniej, gdyby Sontag nie zadbał o odpowiednio duże przejście.
– Ale moim zdaniem popełniłeś jeden błąd. Skoro te tunele pod willą są taką tajemnicą, to

czy studenci nie zaczną o nich opowiadać?

– Nie, jeżeli chcą nadal być praktykantami Sontaga. Jeśli wspomną o tym komukolwiek,

profesor odeśle ich natychmiast do domu. Powiedziałem ci, że on nie jest przyjemnym facetem, ale
w tym wypadku działa to na naszą korzyść. – Trevor odwrócił się do Jane. – Zaraz się zacznie.
Masz ostatnią szansę, żeby się wycofać.

– Nie bądź śmieszny. – Jane zwilżyła wargi. Dlaczego nie mogła oderwać wzroku od tej

trumny? Nie było przecież żadnego powodu do zdenerwowania – Co jest w trumnie?

– Szkielet.
Spojrzała na Trevora. – Żartujesz.
Potrząsnął głową.
– Nie wiem, z jakiej odległości Aldo będzie nas obserwował i nie chciałem podejmować

żadnego ryzyka.

– Skąd go wziąłeś?
– Odwiedziłem małe muzeum pod Neapolem i pożyczyłem go od nich. Musiałem się dobrze

nagimnastykować i uczynić w imieniu Eve sporo obietnic, żeby to załatwić. To jest szkielet
kobiety, jeden ze znalezionych w zatoce – zwrócił się do Eve .

– Chcesz, żebym naprawdę zrobiła rekonstrukcję?
Trevor przytaknął.
– Wszystko powinno wyglądać absolutnie autentycznie. Powiedziałaś mi kiedyś, że nie

lubisz oglądać żadnych fotografii ofiar, bo obawiasz się, że umysł i dłonie cię zawiodą. Teraz chcę,
żeby właśnie tak się stało. Myśl o Cirze. Albo o Jane. Przygotowałem ci miejsce do pracy i kupiłem
narzędzia. Co o tym myślisz?

– To zależy, co obiecałeś w moim imieniu.
– Obiecałem, że kiedy szkielet nie będzie nam już potrzebny, usuniesz twarz Ciry i zrobisz

prawdziwą rekonstrukcję. Muzeum jest bardzo biedne, a twoje imię przyciągnie rzesze turystów.
Ich prośba wydała mi się całkiem rozsądna. Zgadzasz się?

Eve pokiwała wolno głową, ze wzrokiem wbitym w trumnę. – Co o niej wiesz? – spytała.
– Była bardzo młoda. Ma złamaną goleń. W muzeum wywnioskowali ze śladów

niedożywienia widocznego w kościach, że pochodziła z ludu. Nazwali ją Giulia. – Uśmiechnął się.
– I to wszystko, co wiem, wszystko, co oni wiedzą. – Przeniósł wzrok na Joego i Sontaga, którzy
wypraszali studentów z pokoju. – Lepiej pójdę i zadbam, żeby Sontag nie popełnił jakiegoś
głupstwa. On wymaga twardej ręki.

– I jestem pewna, że się jej doczeka. – Eve zbliżyła się do trumny. – Gdzie jest ten warsztat,

który dla mnie przygotowałeś?

Eve miała nieobecny wyraz twarzy i Jane wiedziała, że jest już całkowicie pochłonięta

czekającym ją zadaniem.

– Nie możesz poczekać, aż się rozpakujemy i zjemy obiad? – spytała.
– W gabinecie – odpowiedział Trevor. – Przyniosę ci czaszkę, gdy tylko porozmawiam z

Sontagiem. – Chcę zobaczyć ją teraz.

– Proszę bardzo. Trumna nie jest zamknięta na zamek. – Trevor ruszył w stronę Joego i

Sontaga.

Jane poszła za Eve, przecinając pokój.
– Skąd ten pośpiech? Ona nie jest jedną z twoich zagubionych, Eve.
– Jeżeli zrobię jej rekonstrukcję, to będzie. Zresztą, skoro pozwalam sobie na nałożenie jej

twojej twarzy, to chciałabym ją poznać. – Uniosła wieko trumny. – Jak ludzie z muzeum ją
nazwali?

– Giulia.
Eve delikatnie dotknęła czaszki.
– Cześć, Giulia – powiedziała miękko. – Już niedługo bardzo dobrze się poznamy. Żywię do

ciebie głęboki szacunek i podziw, i bardzo chcę się dowiedzieć, kim jesteś. – Stała, przyglądając się
szkieletowi i dopiero po chwili opuściła wieko. – Na razie wystarczy. – Odwróciła się od trumny. –
Nie mogłabym nad nią pracować, gdybym się nie przedstawiła.

– Wiem, że nie mogłabyś – przyznała Jane. – Widziałam, jak robiłaś to z zagubionymi.

Myślisz, że oni cię słyszą?

– Nie mam pojęcia, ale nie czuję się wtedy takim intruzem.
– Eve ruszyła w stronę schodów. – Przynajmniej praca nad Giulią da mi jakieś zajęcie,

kręciłam młynka palcami od chwili, kiedy przedstawiłaś nam swój plan. To będzie prawdziwa ulga,
móc wrócić do pracy. Wiesz, ona ma bardzo drobne, interesujące kości twarzy... – Spojrzała przez
ramię na Jane wciąż stojącą u dołu schodów. – Idziesz?

– Na razie nie. Chyba pójdę do ogrodu, nie mogę usiedzieć w jednym miejscu. –

Uśmiechnęła się. – Ja nie mam Giulii, żeby niej myśleć. Zobaczymy się przy obiedzie.

– Nie odchodź daleko – powiedziała Eve, wchodząc na górę.
– Joe porozstawiał w ogrodzie tylu ochroniarzy, że chyba jest tam równie bezpiecznie jak w

domu, ale lubię wiedzieć, że otaczają cię cztery ściany.

– W Atlancie chodziłam na spacery nad jezioro.
– To miejsce jest inne. Wydaje się obce.
Mnie nie wydaje się obce, pomyślała Jane, przechodząc przez hol i otwierając drzwi

wychodzące na ogród różany. Odkąd przyjechała do Herkulanum, czuła, że dobrze zna to miejsce.
Nawet teraz, słońce ogrzewające jej policzki, zapach róż, szum fontanny, wszystko to wpływało na
nią niezwykle kojąco.

– Wyglądasz na bardzo zadowoloną, aż żal mi przeszkadzać. Zesztywniała i odwróciła się

do wychodzącego z domu Trevora. – Więc nie przeszkadzaj, jeśli nie masz naprawdę ważnego
powodu.

– Mam. Chciałem sprecyzować zasady poruszania się po domu, teraz, kiedy gra już się

rozpoczęła. – Rozejrzał się po ogrodzie. – To piękne miejsce, jak ogród zawieszony w czasie.
Niemal można zobaczyć damy w sukniach z turniurami, przechadzające się po alejkach.

– Dobrze, że nie powiedziałeś „damy w tunikach”. Zaczynam mieć dość historii starożytnej.
Trevor przyjrzał się jej uważnie.
– Nie wyglądasz na zdenerwowaną.
– Jakoś sobie radzę. – Jane odwróciła wzrok. – Naprawdę musiałeś obarczać Eve tym

szkieletem? Jak duża jest szansa, że Aldo podejdzie na tyle blisko, żeby zobaczyć ją pracującą nad
rekonstrukcją?

– Wystarczająco duża. Nie jestem w stanie przewidzieć, czy zobaczy rekonstrukcję w

trumnie. Tak będzie bezpieczniej. Poza tym, Eve będzie szczęśliwsza, jeżeli będzie mogła
pracować.

– I dlatego to zrobiłeś?
– Lubię Eve – powiedział wymijająco. – Kobiecie z jej charakterem trudno jest siedzieć i nic

nie robić.

– Tak, to prawda. – Był spostrzegawczy, zauważył potrzeby Eve i postarał się je zaspokoić.

– No dobrze, jakie są te zasady? Mam nie wychodzić do ogrodu?

– Nie, nie zbliżaj się tylko do bramy. I nie opuszczaj willi bez asysty Quinna albo mojej.
– Nie mam zamiaru stąd wychodzić, nie mam po co – przerwała, wpatrując się w kutą

żelazna bramę. – On sam do mnie przyjdzie. – Prawdopodobnie tak. – Trevor podążył wzrokiem za
jej spojrzeniem. – Ale nie pchaj mu się specjalnie w ręce.

– Nie musisz mi tego mówić. Mogę być licealistką, ale nie jestem głupia.
Trevor skrzywił się.
– Dotknęło cię to do żywego, co?
– Powiedziałeś, co myślisz. – Jane spojrzała na niego chłodno.
– Jestem licealistką i nie wstydzę się tego. Ale to, że mam tyle lat, ile mam i chodzę do

szkoły, wcale nie oznacza, że nie mam o niczym pojęcia. Mieszkałam na ulicy, odkąd skończyłam
pięć lat i znałam każdą prostytutkę i handlarza narkotyków w południowej Atlancie. Jestem pewna,
że kiedy skończyłam dziesięć lat, wiedziałam więcej niż ty, opuszczając sierociniec. Tak, twoje
słowa mnie dotknęły, ale przemyślałam to i doszłam do wniosku, że nic o mnie nie wiesz i jest to
tylko twoja strata.

– Na pewno – Trevor uśmiechnął się – i odczuwam to z każdą minutą coraz bardziej.

Wybaczysz mi?

– Nie. – Przeniosła wzrok na fontannę. – Nie zobaczyłeś mnie taką, jaką naprawdę jestem, i

tego nie mogę ci wybaczyć. Wrzuciłeś mnie do jednego worka razem z moimi rówieśnikami i nie
zadałeś sobie trudu, żeby mnie poznać. Trudno, mogę z tym żyć, nie jesteś mi wcale potrzebny. Ale
w pewien sposób, jesteś taki sam jak Aldo. On też spojrzał na moją twarz i nic więcej go nie
obchodziło.

– Zadawanie się z dziewczyną w twoim wieku to ogromna odpowiedzialność – powiedział

Trevor cicho. – Nie chciałem cię skrzywdzić.

– Nikt nie może mnie skrzywdzić oprócz mnie samej, a ty po prostu przestraszyłeś się

odpowiedzialności. Nie ma sprawy. Nie rozumiem, po co w ogóle o tym mówimy. Było, minęło. –
Jane wstała. – Tak naprawdę nic się przecież nie stało.

– Coś się jednak stało.
Jane wiedziała, co Trevor ma na myśli, i nie zamierzała temu zaprzeczać.
– Nic, czego nie mogłabym zapomnieć.
Trevor skrzywił się.
– Szkoda, że nie mogę tego samego powiedzieć o sobie.
– Nie powinieneś zapomnieć. Zachowałeś się podle. – Musiała odejść. Czuła, że złość

ustępuje, a na jej miejscu pojawia się ból. Odwróciła się i ruszyła ścieżką. – Może to cię czegoś
nauczy.

– Już nauczyło – usłyszała, kiedy doszła do drzew. – Nie odchodź zbyt daleko, Jane.
Nie odpowiedziała. Miała rozpaczliwą nadzieję, że Trevor odejdzie. Spokój, który

odczuwała przed jego wizytą w ogrodzie, zniknął. Myślała, że uzbroiła się przed nim, ale, dobry
Boże, naprawdę drżała. Czy to właśnie robił z ludźmi seks? Więc woli radzić sobie bez niego.
Chciała mieć pełną kontrolę nad swoim ciałem i nie podobał jej się sposób, w jaki to ciało ją teraz
zdradzało. Nie chciała pamiętać, jak Trevor wyglądał, kiedy łagodne promienie słońca sprawiały, że
jego opalona skóra przybierała złoty odcień. Nie chciała pamiętać, co czuła, kiedy go dotykała.

Nie będzie pamiętała. Od tej pory będzie silna i rozważna i ten szok wkrótce minie.

Obejrzała się przez ramię. Poczuła ogromną ulgę, gdy zauważyła, że Trevor wrócił do domu.
Zostanie tutaj jeszcze trochę, żeby odzyskać spokój, a potem pójdzie do swojego pokoju. Musi
wziąć prysznic, zobaczyć się z Eve. Nie po to, żeby porozmawiać, nigdy nie była dobra w
zwierzeniach, ale przebywanie w towarzystwie Eve zawsze ją uspokajało. Zawsze, kiedy czuła się
skrzywdzona albo...

Zadzwonił telefon komórkowy.
Pewnie Eve martwi się, że Jane za długo jest poza domem.
– Już idę, Eve. Powinnaś powąchać te róże, prawie można się upić...
– Jesteś w ogrodzie? Aldo.
Szok odebrał Jane mowę.
– Nic nie mówisz.

– Tak, jestem w ogrodzie. – Głos Jane był niepewny, z wysiłkiem starała się uspokoić. – A

ty gdzie jesteś?

– Niedaleko. Przyglądałem ci się dzisiaj w tunelu, byłem tak blisko, że prawie mogłem cię

dotknąć. I wkrótce cię dotknę. Mam ci opowiedzieć, jak?

– Nie interesuje mnie to. Jesteś śmieszny. Nie możesz... – przerwała na chwilę. Bardzo

chciała się z nim pokłócić, ale próbując go przekonać, że nie jest Cirą, wszystko by zepsuła. Weź
udział w jego grze. Przestań protestować i spróbuj go usidlić. – Przypuśćmy, że masz rację i
rzeczywiście jestem Cirą. Nie możesz mnie powstrzymać, zaszłam zbyt daleko. Eve właśnie
pracuje nad rekonstrukcją, a kiedy skończy, będę sławna. Nawet po śmierci będę żyła wiecznie.
Moja twarz będzie na plakatach zdobiących autobusy, powstaną na mój temat filmy, nazwą
perfumy moim imieniem.

Możesz sobie telefonować i tryskać trucizną ile ci się żywnie podoba, ale to i tak nic ci nie

pomoże. Przegrasz.

– Suko! – Wyraźnie było słychać, jak bardzo stara się opanować wściekłość. – Myślisz, że

jesteś taka bezpieczna w otoczeniu Duncan, Quinna i tego skurwysyna, Trevora? Żadne z nich nie
może cię ochronić. Zabiję najpierw ciebie, a potem zabiję ich.

Serce Jane zamarło, a dłoń bezwiednie zacisnęła się na telefonie. – Po co miałbyś ich

zabijać? Przecież to o mnie ci chodzi.

– Ty ich trułaś. Nigdy nie przestaliby na mnie polować. – Aldo milczał przez chwilę. – To

cię zmartwiło.

– Nie, po prostu wydaje mi się, że to głupi pomysł.
– Nie próbuj mnie oszukać, słyszę, że to cię zaniepokoiło. Może odkąd zwabiłaś ich do

siebie, sama trochę się do nich przywiązałaś. – Jeżeli jestem taką zimną suką, za jaką mnie
uważasz, to nie możesz się bardziej mylić.

– Ale nie zawsze jesteś zimna. Juliusz Precebiusz opisał twój temperament z najmniejszymi,

obrzydliwymi szczegółami. Można się do ciebie zbliżyć, Trevorowi to się udało, prawda?

– Nie.
– Kłamiesz. Zauważyłem, jak na ciebie patrzył. – Jego głos stał się nagle miękki. – A

pewnej nocy widziałem cię na ganku z Eve Duncan. Wyglądałaś na bardzo wzruszoną.

Jane poczuła zimny dreszcz.
– Udawałam.
– Może. A może nie. Słyszę coś w twoim głosie... – Jego własny głos nabrzmiał nagle

nienawiścią. – W każdym razie to zbyt obiecująca możliwość, żeby z niej nie skorzystać. Mam ci
powiedzieć, co zamierzam zrobić z Eve Duncan?

– Nie.
– Ona pracuje bardzo ciężko nad przywracaniem ofiarom ich twarzy, prawda? Zatem ja

zabiorę jej własną twarz. Doszedłem już do niezłej wprawy, krojąc twoje diabelskie rysy. Czasami
te kobiety były przytomne aż do samego końca. Z Duncan zrobię to bardzo powoli i upewnię się, że
doświadczy wszystkich tortur, na jakie zasłużyła.

Jane próbowała opanować drżenie głosu.
– Naprawdę jesteś potworem.
– Ależ nie, jestem każącą ręką sprawiedliwości. To ty jesteś potworem. Ty pomieszałaś

umysł mojego ojca tak, że nie czuł do mnie nic oprócz nienawiści, ty zwabiłaś Duncan i
pozostałych do miejsca, gdzie Sontag odnalazł szkielet, chociaż wiedziałaś, że zabiję ich, jeżeli
wejdą mi w drogę.

– Ale ty nie mówisz, że ich zabijesz, jeżeli wejdą ci w drogę, tylko że zamordujesz ich bez

względu na wszystko.

– Skoro raz ich wykorzystałaś, jest oczywiste, że będą musieli zostać usunięci. –

Zachichotał. – Ale teraz, skoro już wiem, jak bardzo to cię zrani, może zastanowię się nad
sposobem, w jaki usunąć ich jeszcze za twojego życia. To będzie dodatkowa przyjemność.

– Nie rozpraszasz się trochę? To ja jestem twoim celem – przypomniała.
– Nie mógłbym być bardziej skupiony. Pogawędka z tobą to czysta przyjemność, musimy to

wkrótce powtórzyć. Do widzenia, Cira.

Aldo rozłączył się.
Dobry Boże, trzęsła się jak osika.
Wyciągnęła rękę i uchwyciła się żelaznego ogrodzenia, żeby odzyskać równowagę.
Potworność. Szaleństwo. Śmierć. Przerażenie.
Serce biło jej mocno, boleśnie mocno. Eve, Joe, Trevor.
Boże, dopomóż Eve ...
– Jane?
Obejrzała się przez ramię i zobaczyła Trevora nadchodzącego ścieżką od strony domu.
– Co się stało?
Potrząsnęła głową.
– Co się stało, do cholery? – Wyciągnął ręce i złapał ją za ramiona. – Obserwowałem cię z

domu i widziałem, jak chwytasz się tego ogrodzenia, jakby to była lina ratunkowa.

– Telefon – powiedziała tępo. – Jezu, Eve.
– Eve dzwoniła?
– Aldo.
Trevor zesztywniał.
– Co?!
– Przecież mówił, że zadzwoni. Oczekiwaliśmy tego. Tylko ja nie ... – Próbowała uwolnić

się z jego uścisku. – Puść mnie. – Jak opowiesz mi do końca, co się stało.

– Aldo.
– Co powiedział?
– Za dużo. – Zwilżyła wyschnięte wargi. – On jest naprawdę szalony. A ja jestem jeszcze

gorsza. Pokpiłam sprawę· Próbowałam go wciągnąć w pułapkę, a potem go straciłam. pozwoliłam
mu zobaczyć... Spieprzyłam sprawę. Przestraszyłam się i on to zauważył. – Zacisnęła dłonie w
pięści, ale nie mogła powstrzymać drżenia. – Zorientował się i teraz to zrobi. Ale ja mu nie
pozwolę. Nie dopuszczę, żeby zbliżył się do niej nawet na...

– Jane, zamknij się. Mam cię spoliczkować?
Podniosła na niego oczy, zaszokowana.
– Zrób to, a tak cię kopnę w jaja, że do końca życia będziesz mówił sopranem.
– Dobrze, przychodzisz do siebie. – Trevor poluźnił uścisk na jej ramionach. – Chodź,

usiądziesz na ławce i odzyskasz oddech.

Jane już zdołała odzyskać oddech, ale wciąż nie mogła powstrzymać drżenia. Usiadła i

skrzyżowała ramiona na piersi.

– Wcale nie przyszłam do siebie. Jestem przerażona, przybita i chcę zostać sama. Idź sobie.
– Nie ma mowy. Kiedy poczujesz się gotowa, żeby ze mną porozmawiać, będę tutaj.
Och, niech sobie zostanie, to bez znaczenia. Daj mu to, czego chce. Jane odetchnęła

głęboko.

– Aldo zamierza ją zabić. Nie ma dla niego znaczenia, czy zabije mnie pierwszą, i tak ją

zamorduje.

– Eve?
– Eve i Joego i ciebie. Z ogromną przyjemnością opowiadał mi ze szczegółami, jak zabije

Eve. – Wbiła paznokcie w dłoń. – Nie pozwolę mu na to. Muszę jej zapewnić bezpieczeństwo.

– Jane, Eve wiedziała, że przyjeżdżając tutaj, naraża się na pewne niebezpieczeństwo. Ty

też byłaś tego świadoma.

– Ale nie wiedziałam, że zrobi z niej swój cel, myślałam, że skoncentruje się na mnie.

Wszystkie jego ofiary to były kobiety z moją twarzą. Skąd mogłam wiedzieć, że będzie chciał zabić
każdego, kto jest mi bliski? On chce zabić nawet ciebie.

– Pochlebia mi jego przekonanie, że to cię obejdzie, ale Aldo miał mnóstwo powodów, żeby

mnie zabić na długo przedtem, zanim ty pojawiłaś się na scenie.

– Ale nie miał powodów, żeby zabić Eve albo Joego.
– Telefon Alda tak naprawdę nic nie zmienił, Jane. Próbował cię przerazić groźbami.

– I udało mu się. – Strach powoli mijał i Jane mogła znowu myśleć. – Bardzo mu się to

spodobało. Przyłapał mnie w chwili słabości i pokazałam mu, jak bardzo może mnie skrzywdzić.

– No dobrze, ale wszystkiego nie zepsułaś, prawda? Nie udało ci się wciągnąć go w

pułapkę, ale wiesz, że zadzwoni znowu?

– Tak powiedział. Tak bardzo mu się to podobało, że pewnie nie będzie zbyt długo czekał –

dodała gorzko.

– Więc sama widzisz, że właściwie nic się nie zmieniło.
– Mylisz się. Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo ryzykuję życie Eve i Joego. Teraz już

to widzę. I pogorszyłam ich sytuację, pokazując mu, jak wiele dla mnie znaczą. Zacisnęła usta. – A
to wszystko zmienia. Musimy zapewnić Eve i Joemu absolutne bezpieczeństwo.

– Zrobimy, co w naszej mocy – zapewnił Trevor.
– To za mało. – Jane wstała. – Miałeś rację, że traktowałeś mnie jak głupią uczennicę.

Powinnam była go oszukać, skierować na odpowiednie tory. Ale nie zrobiłam tego. Byłam tak
przerażona, że w ogóle nie mogłam myśleć. Nie zamierzam siedzieć i czekać, aż Aldo przyjdzie po
Eve.

– Eve nie zejdzie z nami do tunelu, a w willi będzie miała doskonałą ochronę.
Jane szybko odwróciła się w jego stronę.
– A co się stanie, jeżeli Aldo mnie zabije?! Możesz zagwarantować, że nie przedostanie się

przez ochronę i nie pokroi jej na kawałeczki? Nie, on nie skrzywdzi Eve, nawet się do niej nie
zbliży – powiedziała gwałtownie. – Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę, jak bardzo ona jest mi
droga?

– Chyba tak – odpowiedział Trevor łagodnie.
– W takim razie powinieneś też wiedzieć, że nigdy nie pozwolę temu śmieciowi podejść do

niej choćby na metr. Więc jeżeli chcesz dostać Alda, to musisz mi coś obiecać. Niezależnie od tego,
co się stanie, nie pozwolisz, żeby skrzywdził Eve albo Joego. Nie obchodzi mnie, czy Aldo
ucieknie, nie obchodzi mnie, czy będziesz myślał, że jestem w niebezpieczeństwie. Im nie może
przytrafić się nic złego.

– Trudno mi złożyć taką obietnicę, ale zrobię, co w mojej mocy.
– Obiecaj mi.
– Obiecuję. – Trevor uśmiechnął się krzywo. – I chyba powinienem się cieszyć, że nie

troszczysz się o mnie wystarczająco, aby wymóc taką samą obietnicę co do bezpieczeństwa mojej
osoby. – Sam potrafisz się o siebie zatroszczyć, nie zostałeś w to wszystko wciągnięty jak Eve i Joe.
Poza tym tobie i tak chodzi tylko o Alda.

– Oczywiście, bo o kogóż by innego? Tylko i wyłącznie o Alda.
– Co jej jest? – spytał Bartlett, kiedy spotkał Trevora przy drzwiach. – Wygląda, jakby miała

randkę z Godzillą. – Prawie. Dzwonił do niej Aldo.

Oczy Bartletta rozszerzyły się·
– Naprawdę?
Trevor uniósł głowę.
– I wystraszył ją jak wszyscy diabli.
– Trudno to sobie wyobrazić – odpowiedział Bartlett. – Nie tak łatwo przestraszyć Jane.
– Wcale nie jest to takie trudne, jeżeli w grę wchodzi Eve i Joe Quinn. Najwyraźniej groźby

Alda były celnie wymierzone i dosyć paskudne.

– Rozumiem – Bartlett przytaknął z powagą. – Tak, to mogłoby wyprowadzić ją z

równowagi. Jane zachowuje duży dystans w stosunku do większości ludzi, ale Eve i Joe są dla niej
całym światem. – Kazała mi obiecać, że zadbam o ich bezpieczeństwo. Jak, do diabła, mam to
zrobić w takiej sytuacji?

– Jestem pewien, że znajdziesz jakiś sposób. Odkąd się poznaliśmy, żonglowałeś

pomysłami, przeinaczałeś fakty tak, żeby tobie pasowały. Dla ciebie to naturalne. – Bartlett
uśmiechnął się. – Obserwowanie tego jest dla mnie dosyć wyczerpujące, mój umysł nie posiada
bowiem takich zdolności. Ale cokolwiek postanowisz, wezmę w tym udział. Zauważyłem, że
zostałem pominięty przy planowaniu tego wszystkiego, co się teraz dzieje. To uraziło moje uczucia.

Nie będę wchodził ci w drogę, ale jestem zmęczony krążeniem na obrzeżach – dodał cicho.

– Powiedziałem ci, że masz zostać tutaj i ochraniać Eve.
– Quinn zorganizował dla niej ochronę dużo lepiej wykwalifikowaną ode mnie.
– Według Jane żadna liczba ochroniarzy nie jest wystarczająca.
– Idę z wami.
– Bartlett, nie chcę, żebyś... – Trevor przerwał i wzruszył ramionami. – No dobrze.

Dlaczego nie zaryzykować i twojej głowy? Szyje wszystkich innych podstawiłem pod topór kata.

– Nie do wiary, czyżbyś miał poczucie winy? Chciałbym zauważyć, że jestem dorosłym

mężczyzną i mam wolny wybór. Poza tym powiedziałeś mi, że plan użycia Jane jako przynęty był
jej własnym pomysłem.

– Ale to ja dałem jej drewno, żeby przygotowała sobie stos ofiarny. – Odwrócił się na

pięcie. – Och, do diabła z tym! Dlaczego taki sukinsyn jak ja miałby się przejmować? Rób, co
chcesz.

Czerwony aksamit leżał na kamienistej posadzce i czekał w ciemności.
Czekał na nią.
Światło latarki Alda ogarnęło błyszczący marmur postumentów, lampy fotograficzne i

akumulatory, a za nimi tunele wychodzące z womitorium. Miał ogromną ochotę pójść i je zbadać,
ale nie miał pojęcia, jakie pułapki ta suka mogła na niego zastawić. Wystarczająco denerwujący był
fakt, że udało jej się znaleźć ten tunel, o którym on nic nie wiedział. Było to dla niego przykrą
niespodzianką, kiedy zobaczył, jak niosąc trumnę, nagle skręcają w nieznaną mu odnogę. Zanim
wrócił, poszedł za nimi aż do drabiny prowadzącej do wyjścia na Via Spagnola. Zszedł ponownie
na dół dopiero po rozmowie z Jane MacGuire i postanowił lepiej poznać tunele.

A potem znalazł tę tkaninę, czerwoną jak krew, żywa krew.
Czekającą na trumnę. Czekającą na nią.
Mam cię, suko.
Myślałaś, że znajdziesz w tym mieście miejsce, w którym będziesz mogła się przede mną

schronić? Miał swoje sposoby, żeby dowiedzieć się wszystkiego, czego potrzebował, bez wpadania
w jej pułapki.

Aldo pochylił się, dotknął palcami aksamitu i poczuł, jak przechodzi go dreszcz.
Miękki. Gładki. Zimny. Jak skóra martwej kobiety.

– Już prawie skończyłaś.
Eve zerknęła w stronę drzwi gabinetu, skąd obserwował ją Joe. – Prawie – przytaknęła. –

Zaczęłam końcowe modelowanie.

– I jesteś nakręcona jak diabli. Przez cały czas pracowałaś na pełnych obrotach. – Podszedł

do warsztatu. – Dlaczego? Zwalniamy kroku. Aldo nie zrobi ruchu, dopóki my go nie wykonamy. –
Chcę z tym skończyć. To dziwne uczucie nadawanie tej czaszce rysów Jane, prawie jak zdrada. –
Wygładziła glinę na skroniach. – Cieszę się, że później będę mogła Guilii to wynagrodzić.

– Może gdyby wiedziała, byłaby zadowolona, że może pomóc w ocaleniu Jane. – Joe

uśmiechnął się. – Powinienem był wiedzieć, że przywiążesz się do niej.

– Jest interesująca. W muzeum powiedzieli, że pochodziła z ludu. Jestem ciekawa, jak

wyglądało jej życie. – Eve przekrzywiła głowę. – I jak ona wyglądała...

– Wkrótce się dowiesz.
– Żebyś wiedział, że się dowiem, jak tylko to wszystko się skończy. Tyle dziwnych

zdarzeń... – Odgarnęła włosy z czoła. – Najpierw rekonstrukcja Caroline Halliburton, teraz ta. Obie
jak Jane. Wiesz, Jane mówiła coś o tym, że różne rzeczy zdają się wydarzać cyklicznie, ciągle na
nowo.

– Masz glinę na twarzy. – Joe wyjął chusteczkę i ostrożnie wytarł jej czoło. – Ile razy

robiłem to przez te wszystkie lata?

– Jestem pewna, że wystarczająco dużo, żeby zakwalifikować się do Księgi rekordów

Guinnessa. W końcu mój zawód nie jest najbardziej popularny na świecie. – Eve uśmiechnęła się. –

A tobie świetnie to wychodzi.

– Cała przyjemność po mojej stronie. – Delikatnie dotknął palcem jej górnej wargi. –

Zawsze do usług. Opiekowanie się tobą wypełnia mnie... Ogrzewa.

– Wiem. – Jej uśmiech zbladł. – I dlatego próbujesz trzymać mnie z dala od tego tunelu.
– I nie pozwolę ci się do niego zbliżyć. – Ustami musnął czubek jej nosa. – Wykonałaś

swoje zadanie, teraz pozwól mi wykonać moje.

– Nie dyskutowałam z tobą, kiedy omawialiście szczegóły, bo wiedziałam, że na nic by się

to nie zdało. – Eve objęła Joego w pasie i ukryła twarz na jego piersi. – Ale jeżeli sądzisz, że
pozwolę ci zejść tam beze mnie, to jesteś szalony.

– Zatem jestem szalony.
Podniosła na niego wzrok.
– Nie – powiedziała stanowczo. – Zrobię wszystko, co każesz, żeby zachować ostrożność,

ale będę tam z tobą. Daj mi broń, wiesz, że umiem jej używać, sam mnie tego nauczyłeś.

Joe potrząsnął głową.
– W tej piekielnej dziurze będziesz ty i Jane. Naprawdę myślisz, że uda ci się mnie

powstrzymać? Albo zabierzesz mnie ze sobą, albo będziesz patrzył, jak idę sama – oświadczyła
stanowczo.

Joe westchnął ciężko.
– Zabiorę cię ze sobą. – Zacisnął usta. – Pójdziesz ze mną tym przejściem. Będziesz cicho i

nie kiwniesz nawet palcem, bez względu na to, co będzie się działo. Mnie pozwolisz się tym zająć.
Zrozumiano?

Eve nie odpowiedziała.
– Jeżeli nie zgodzisz się na moje warunki, ogłuszę cię – zagroził. – W ten sposób będę

pewny, że nie dasz się zabić.

– Nigdy bym ci tego nie wybaczyła.
– Zaryzykowałbym. To lepsze niż tamto drugie rozwiązanie.
– Uśmiechnął się szelmowsko. – Wybaczyłaś mi coś dużo gorszego. Może nie do końca, ale

pozwoliłaś mi ze sobą zostać. I po tym wszystkim, co zrobiłem, żeby naprawić swoje błędy, nie
zamierzam cię stracić przez tego sukinsyna.

– To o Jane powinieneś się martwić – przypomniała Eve.
– Nie, o ciebie. Zawsze najpierw o ciebie. Potem dopiero o Jane i resztę świata. – Pocałował

ją namiętnie. – Inaczej nie potrafię. Już teraz powinnaś o tym wiedzieć.

Tak, wiedziała i ta wiedza była jej schronieniem i bronią przez te wszystkie lata. Dobry

Boże, jak ona go kochała! Zacisnęła uścisk wokół jego bioder.

– Ja też. Ty pierwszy, Joe.
Potrząsnął głową.
– Jeszcze nie. Może kiedyś przyjdzie moja kolej. – Przytulił się do niej powoli, zmysłowo. –

Ale na razie... Nigdy nie kochałem się z tobą w Herkulanum ani w żadnym innym starożytnym
mieście. Nie sądzisz, że trzeba to nadrobić? – Zerknął na czaszkę stojącą na podwyższeniu. – Skoro
pierwsza rekonstrukcja tej damy nie przyniesie żadnych niespodzianek... Jestem głęboko
przekonany, że Giulia nie miałaby nic przeciwko.

– Ja też. – Eve zaczęła rozpinać mu koszulę. – I tak muszę ci pokazać.
Ty pierwszy, Joe...

Rozdział 18

20 października
10.40 rano

Znalazł womitorium. – Trevor przeszedł przez salon i wsunął kasetę wideo do odtwarzacza.

– Dzisiaj rano, o czwartej siedemnaście. Uwielbiam kamery z tymi wszystkimi bajerami.

– Jesteś pewien? – spytała Jane.
– Och, tak. – Nacisnął przycisk. – Było ciemno jak diabli, ale kamera jest przystosowana do

słabego światła, można rozpoznać, że to Aldo.

Tak, rzeczywiście mogę go rozpoznać, pomyślała Jane oszołomiona, patrząc, jak Aldo

pochyla się i dotyka aksamitnej tkaniny. Dobry Boże, wyraz jego twarzy...

– Zło – wyszeptała. – Jak ktokolwiek może być aż tak zły? Obraz zniknął z ekranu

telewizora.

– Wystarczy – powiedział Trevor szorstko. – Chciałem tylko ci pokazać, że cały nasz

wysiłek nie poszedł na marne. Aldo znalazł przynętę i teraz musimy go skłonić, żeby poszedł jej
śladem.

– Nie, ja muszę go do tego skłonić. – Jane przełknęła ślinę, żeby złagodzić ucisk, który

czuła w gardle. – To nie powinno być takie trudne, on pragnie Ciry i mnie tak bardzo, że nie
zawaha się przed niczym. On jest... głodny. Kiedy pochylił się, żeby dotknąć tego aksamitu,
wyglądał jak kanibal.

– Zatem naszym zadaniem jest przyprawić go o ból brzucha.
– Trevor skierował się do drzwi. – Idę pokazać kasetę Joemu i Eve. Będą zadowoleni, kiedy

się dowiedzą, że zbliżamy się do celu.

– Czy to jedyny raz, kiedy udało ci się sfilmować Alda?
– Tak, więcej nie składał wizyt w womitorium, ale możesz być pewna, że dokładnie zbadał

te tunele, skoro już raz je odkrył.

Po wyjściu Trevora Jane siedziała chwilę bez ruchu, wpatrując się niewidzącym wzrokiem

w pusty ekran telewizora. Nie powinna być aż tak poruszona widokiem Alda, wiedziała dokładnie,
kim był. Nie potrzebowała, by przypominano jej w taki sposób.

Ale, Boże drogi, wyraz jego twarzy...

Następnego dnia Jane siedziała w salonie, kiedy o czternastej trzydzieści zadzwonił jej

telefon.

Zamarła.
– Odbierz – polecił Trevor z drugiego końca pokoju. – Wiesz, co masz mówić.
Tak, wiedziała. Powtarzała to w myślach tysiące razy od momentu, w którym zaprzepaściła

tamtą okazję.

– Aldo?
– Czekałaś na mój telefon? To dobrze. Tak właśnie powinno być. Ja tak długo czekałem na

ciebie, całe lata.

– Możesz czekać całą wieczność, i tak nic to ci nie pomoże.
Jestem zbyt blisko. Przez następne dwa dni możesz zabijać wszystkie kobiety z moją

twarzą, które chodzą po ziemi, a ja i tak przetrwam. Moja twarz będzie wszędzie.

Aldo milczał przez chwilę.

– Dwa dni? To nieprawda. Dwa dni temu powiedziałaś mi, że Duncan dopiero rozpoczęła

pracę nad rekonstrukcją i że potrzebujesz ...

– Dwa dni to dla Eve mnóstwo czasu, zwłaszcza jeśli ma silną motywację. A możesz być

pewny, że ja potrafię ją zmotywować. Chciałam, żebyś był przekonany, że masz tyle czasu, ile
zapragniesz, abyśmy mogli spokojnie dopiąć wszystko na ostatni guzik. Trevorowi udało się zebrać
dziennikarzy z wszystkich największych gazet, oni dokładnie opiszą wielkie odsłonięcie. Eve
doskonale się spisała. Zrekonstruowana twarz jest młoda, pełna siły i kiedy spoglądam na nią, czuję
się tak, jakbym patrzyła w lustro.

– Widzisz diabła.
– Nie, to ty widzisz diabła. Ja widzę życie i moc wystarczająco potężną, żebym mogła

pozbyć się wrogów takich jak ty.

– Nigdy się mnie nie pozbędziesz. Jestem twoim przeznaczeniem.
– Jesteś biednym, żałosnym zboczeńcem, który cierpi na manię wielkości.
– Nie uda ci się znowu wyprowadzić mnie z równowagi. – Aldo zamilkł na chwilę. – Gdzie

będą robione te zdjęcia?

Jane odczekała chwilę, zanim odpowiedziała.
– Tutaj, rzecz jasna, w bibliotece w willi. Pojutrze, o dziewiątej wieczorem – próbowała

sprawić, żeby jej głos zabrzmiał kusząco. – Masz specjalne zaproszenie. Nie chcesz zobaczyć, jak
ogromne wrażenie zrobi rekonstrukcja?

– Kłamiesz. To nie wydarzy się w willi.
– Nie? A gdzie?
– Myślałaś, że nie znajdę tego sprzętu w womitorium?
– Och, musiałeś troszkę poszpiegować. Oczywiście, masz rację.
Uważamy, że zdjęcia będą dużo bardziej efektowne, jeżeli zostaną zrobione tam, w tunelu.

To powinno wyjść na twoją korzyść, jeżeli zechcesz przyłączyć się do nas.

– Myślisz, że nie wiem, że wszyscy będziecie na mnie czekali?
– Wszyscy? Nie potrzebuję niczyjej pomocy, żeby pozbyć się takiego padalca jak ty. Ale ja

na pewno będę na ciebie czekać. Muszę cię zniszczyć, zanim ty zniszczysz mnie.

– Nie przyjdę tam. Nie jestem głupcem.
– Jesteś tchórzem. – Milczała chwilę, po czym odezwała się:
– No dobrze, nie przychodź na konferencję prasową. Spotkajmy się jutro, o dziewiątej w

womitorium. Powiem Trevorowi, żeby zniósł na dół trumnę z rekonstrukcją, a potem zostawił mnie
samą. Jeżeli jesteś wystarczająco męski, żeby zabić mnie i zniszczyć szkielet, będziesz miał nas
obie.

– Jutro wieczorem.
– Masz ochotę? Żadnego szkieletu do pokazania na konferencji prasowej i wreszcie

pozbędziesz się mnie. – To pułapka.

– Jeżeli nawet, to czy jesteś wystarczająco sprytny, żeby obrócić ją przeciwko mnie? Nie

sądzę. Nie przyjdziesz, będziesz zbyt przerażony. Wiesz, że przez całe życie odnosiłam nad tobą
zwycięstwo po zwycięstwie: zabrałam ci ojca, odebrałam dzieciństwo, a teraz zamierzam ci
pokazać, jakim żałosnym zerem jesteś...

– Zamknij się!
– Dlaczego? Jesteś niczym. Jesteś słaby. Nie potrzebuję żadnej pomocy, żeby cię

zmiażdżyć.

– Och, jesteś strasznie pewna siebie. – Aldo roześmiał się szyderczo. – Myślisz, że wszystko

przewidziałaś? Ciągle masz jeszcze tego trzydziestodwukalibrowego Smitha and Wessona, którego
dostałaś od Quinna?

Jane, zaskoczona, milczała.
– Widzisz? Wiem o tobie wszystko. Wiem, że potrafisz strzelać z pistoletu i że dostałaś

licencję strzelecką, kiedy skończyłaś szesnaście lat. Komputer to cudowne źródło informacji i znam
nawet nazwę strzelnicy, do której Quinn zabierał cię na trening.

– Skoro jesteś taki pewny, że los jest po twojej stronie, moje umiejętności strzeleckie nie

powinny cię martwić. Nie sądzisz, że jesteś wystarczająco bystry, żeby sprawdzić, czy ktoś oprócz
mnie będzie w tunelu?

– Oczywiście, że jestem.
– To cię dotknęło, co? Dobrze, zasługujesz na to. Żałosny zboczeniec, który boi się

siedemnastolatki. – Nie boję się.

– Przyznaj to. Zadarłeś ze zbyt wysoką ligą, Aldo. Będę tam jutro wieczorem, przyjdź albo

nie. Jeszcze będę miała okazję, żeby cię zabić. Ale dla ciebie to ostatnia szansa. Po konferencji
prasowej nie będzie miało już znaczenia, czy zniszczysz rekonstrukcję czy nie, i tak będę żyła
wiecznie.

– Nie! Nie pozwolę na to i nie dam się sprowokować – wybuchnął.
– Więc nie przychodź. Przeczytaj o wszystkim w gazetach.
– Jane rozłączyła się, wzięła głęboki oddech i popatrzyła na Trevora. – I jak mi poszło?
– Sam dałbym się oszukać – odpowiedział.
Potrząsnęła głową.
– Był bardzo ostrożny. Cały czas myślę o tym wideo z nim w womitorium. Wyglądał, jak

zwycięzca, jakby czuł się w tunelu jak w domu. – Zadrżała. – Ja tam na dole miałam wrażenie,
jakby ktoś mnie zamknął, przydusił. Sam mówiłeś, że te tunele są jak labirynt.

– Ale ty wcale nie musisz wszystkiego o nich wiedzieć. I pamiętaj, masz takie same szanse

jak Aldo, on też nie zna dobrze tuneli pod Via Spagnola. Nawet jeżeli przeprowadził jakieś
rozpoznanie, to potrzeba miesięcy, żeby rozpracować je bez map.

– Myślisz, że przyjdzie?
– Jeżeli dopatrzy się jakiejś korzyści dla siebie, jeśli znajdzie sposób, żeby zabić ciebie i

przetrwać – wtedy tak.

– Będę musiała być ostrożna, on na pewno będzie bardzo podejrzliwy. Wie, że ty i Joe

spróbujecie złapać go w pułapkę.

– Ale ty rzuciłaś mu ostateczne wyzwanie, a Aldo jest wystarczająco szalony, żeby je

podjąć. Czy nie na to właśnie liczyłaś?

Szaleństwo i żądza mordu.
– Tak.
– Zejdzie tam i będzie przeszukiwał najbliższe otoczenie womitorium, ale nie znajdzie

niczego, co chcielibyśmy przed nim ukryć. Nasza przewaga tkwi w pokusie, którą ty stwarzasz, i
jego panicznym lęku przed rozsławieniem imienia Ciry. Jeżeli cokolwiek wywabi go z tej dziury na
otwartą przestrzeń, to właśnie to.

Jane próbowała myśleć, powtarzając w głowie każde słowo rozmowy z Aldem.
– Muszę wyglądać na bezbronną. Aldo się nie pokaże, jeżeli przyjdę uzbrojona po zęby.
Trevor zacisnął usta.
– Nie ma mowy, żebyś zeszła na dół bez broni.
– Myślisz, że zwariowałam? Ale żadnej kurtki ani kieszeni, w których mogłabym ukryć

broń. – Powtórzyła: – Powinnam wyglądać na bezbronną. Będziesz musiał umieścić pistolet w
takim miejscu, żebym mogła szybko po niego sięgnąć.

Trevor zastanawiał się przez chwilę.
– Pod aksamitem, w prawym dolnym rogu od twojego wyjścia z tunelu. Dostanie się do

niego zabierze ci tylko parę sekund. A drugi schowamy w trumnie, tak na wszelki wypadek.

Na wypadek, gdyby coś poszło nie tak. Jane nie chciała nawet rozważać takiej możliwości.
– Jutro wieczorem. – Starała się, aby jej głos brzmiał spokojnie. Po tak długim oczekiwaniu

wydaje się niemożliwe, żeby w końcu...

– Przestań o tym myśleć – powiedział Trevor szorstko. – Jeżeli chcesz się wycofać,

zrozumiem. Zrobiłem wszystko, co mogłem, ale wcale mi się to nie podoba. Będziemy mieli
szczęście, jeżeli uda ci się przeżyć.

– Nie musi ci się podobać. Wszystko, co masz robić, to ochraniać Joego i Eve. – Zamilkła. –

Próbujesz mnie zniechęcić – dodała po chwili. – Wydajesz się... rozdarty. Może nie chodzi ci tylko
o pieniądze. Może Pietro jednak rzeczywiście coś dla ciebie znaczył.

– Jak to miło z twojej strony, że posądzasz mnie o jakieś ludzkie uczucia.
– Skąd mam wiedzieć, co czujesz, skoro nigdy nic nikomu nie okazujesz? Chodzi o złoto

czy o Pietra Tatligna? – Oczywiście, że o złoto.

– Do cholery, porozmawiaj ze mną!
– Czego ode mnie oczekujesz? – Wykrzywił usta. – Chcesz, żebym ci powiedział, że Pietro

ocalił mi tyłek w Kolumbii? Że był jedyną osobą, którą darzyłem pełnym zaufaniem? Że był mi
bliższy niż brat?

– A był? – wyszeptała.
– Do diabła, nie! To stek kłamstw. Oczywiście, że chodzi o złoto. – Wstał i podszedł do

drzwi. – Chodźmy powiedzieć Eve i Quinnowi, że Aldo się odezwał.

21 października
19.37

Robiło się ciemno.
– Już czas – powiedział cicho Trevor, stając w korytarzu.
– Chciałaś, żebym dał ci znać, kiedy Quinn będzie schodził do tunelu. Właśnie idzie do

kuchni.

Jane odwróciła się od okna w salonie i ruszyła w stronę holu. – Sprawdziłeś przejście?
– Właśnie stamtąd wracam. – Uśmiechnął się.
– Nie widzisz?
Wyglądam, jakbym się przeczołgał przez kanał. Wszystko w porządku. Najpierw znieśliśmy

z Bartlettem trumnę, a potem sprawdziłem przejście. Zostawiłem Bartletta na dole, żeby być
pewnym, że wszystko będzie w porządku aż do momentu, w którym Quinn zajmie swoje
stanowisko.

Jane zatrzymała się.
– Bartletta?
– Nie martw się, dałem mu pistolet i nakazałem strzelać do każdego oprócz mnie i Quinna.

Nie trzeba mieć specjalnego przeszkolenia, żeby być groźnym z pistoletem w ręku. Jak już
zejdziemy na dół, Bartlett zostanie przy drabinie i będzie pilnował wejścia do willi. Będzie
bezpieczniej, jeżeli ktoś zostanie poza tunelami i ostrzeże tych na górze, gdyby coś poszło nie tak.

Gdyby coś poszło nie tak. Kolejne przypuszczenie, które wywoływało w Jane panikę.
– Myślałam, że Bartlett zostanie na górze z Eve.
– Ja też. Ale on zdecydował inaczej. Zamiast niego zorganizowałem dla Eve czterech

ochroniarzy, a sam Pan Bóg wie, jaką ochronę zapewnił jej Quinn.

– Obiecałeś mi.
– I dotrzymam obietnicy. Nie pozwolę, żeby Aldo ominął mój posterunek i dotarł do

drabiny. – Popchnął ja lekko w stronę kuchni. – Jeżeli chcesz zobaczyć się z Quinnem, zanim
zejdzie, to lepiej się pośpiesz. Otwierał już klapę w podłodze, kiedy wychodziłem.

– Damy Joemu piętnaście minut, a potem pójdziemy za nim, tak?
Trevor przytaknął.
– Tyle czasu powinno mu wystarczyć, żeby dotarł na swoją pozycję i dogodnie się ulokował

– wyjaśnił. – Będę tam, żeby go wesprzeć, na wypadek, gdyby...

– Eve! – Jane ruszyła biegiem w stronę klapy w podłodze. – Co ty robisz?!
Eve była już na trzecim stopniu drabiny.
– A jak ci się wydaje? – Zeszła kolejny szczebel w dół.
– Doprawdy, Jane, czego ty oczekiwałaś? Nie miałam zamiaru pozwolić tobie albo Joemu

na zejście tam beze mnie.

– Miałeś... – Jane krzyczała do Joego: – Powiedz jej! Trzymaj ją od tego z daleka!
– Myślisz, że nie próbowałem? – odparł z goryczą Joe. – Nie potrafię jej powstrzymać.

Znasz ją. Wszystko, co możemy zrobić w tej sytuacji, to zminimalizować straty. – Dlaczego nic mi
nie powiedziałaś? – Głos Jane był pełen bólu.

– Dlaczego nie...
– Bo wiedziałam, jak bardzo cię to zdenerwuje. – Eve skrzywiła się. – I miałam rację. Ale

teraz nie możesz pieklić się o to godzinami. Chodź, Joe! Ruszajmy!

– Nie rób tego, Eve – błagała Jane. – Proszę!
Eve potrząsnęła głową.
– Jane, jesteśmy rodziną i zrobimy to razem. – Zeszła kolejne dwa stopnie w dół i zniknęła z

pola widzenia.

– Nie!
Joe ruszył w stronę drabiny.
– Ona nie zmieni zdania. Będę ją chronił, Jane.
– Chroń lepiej siebie, Joe – wyszeptała. Dobry Boże, miała potworne przeczucia. To był

dopiero początek, a już wszystko szło źle.

Joe zniknął już im z oczu, zagubiony w mroku tunelu.
– O niczym nie wiedziałem – powiedział Trevor. – Bóg mi świadkiem, byłem przekonany,

że Eve zostanie w willi.

– Wiem – odparła Jane drżącym głosem. – Prawie można uwierzyć w przeznaczenie, co? –

Potrząsnęła głową, jakby chciała rozjaśnić myśli. – Ale to nie będzie przeznaczenie w wersji Alda.
Nie możemy na to pozwolić.

– Eve będzie z Quinnem i ze mną. Dotrzymam obietnicy.
– Mam nadzieję. – Jane chciała szybko zejść po drabinie i pobiec przez ciemność za Eve i

Joem. Z bólem zdała sobie sprawę, że nie może tego zrobić. Musiała odczekać, aż dotrą na swoje
miejsce.

Piętnaście minut.

21 października
21.02

– Tutaj cię zostawię – powiedział Trevor cicho, klękając przed wąskim przejściem

prowadzącym do posterunku Joego. – Przejdę dookoła do miejsca, w którym czekają Joe i Eve.
Womitorium jest na wprost ciebie. – Wręczył Jane latarkę. – Pamiętaj, jeden pistolet jest pod
aksamitem, a drugi w trumnie. Joe powiedział, że potrafisz posługiwać się bronią, ale nie strzelaj,
jeśli to nie będzie absolutnie konieczne. Jeżeli Aldo zobaczy cię z pistoletem w dłoni, może dojść
do wniosku, że zabijanie na odległość wcale nie jest takie złe. Trochę dalej są już zapalone
pochodnie, ale najlepiej, żebyś starała się ukrywać w mroku.

Jane zwilżyła usta.
– To jak Aldo mnie zobaczy?
– Na pewno zobaczy, po prostu niczego mu nie ułatwiaj.
Zaśmiała się nerwowo.
– Nie martw się, nie mam takiego zamiaru. Ale chowanie się w mroku na nic się nie zda.

Sam mówiłeś, że Aldo mnie nie zastrzeli, a najważniejsze jest, żeby podszedł do mnie, dopiero
wtedy Joe będzie mógł wziąć go na muszkę.

Trevor zaklął cicho i oświetlił twarz Jane latarką.
– Jesteś przerażona. Możemy to wszystko odwołać, jeszcze nie jest za późno.
– Nie, nie możemy. – Osłoniła twarz przed światłem. – Oczywiście, że jestem przerażona,

nie jestem idiotką. Idź już. Chcę, żebyś chronił Joego i Eve.

Trevor zawahał się przez chwilę, a potem zaczął czołgać przez wąski otwór.
Zniknął. Cisza. Ciemność. Sama.
A może wcale nie jest sama? Czy Aldo ukrywa się gdzieś za nią, w ciemności?
Nie, Trevor zostawił Bartletta blisko drabiny, żeby miał na wszystko oko. Jeżeli Aldo jest w

tym tunelu, to przed nią, w womitorium. Czeka na nią.

Serce Jane biło tak mocno, że dudniło jej w uszach, jakby po tunelu przetaczał się grzmot.
Wszystko będzie w porządku. Joe uprzedziłby ją, gdyby Aldo już czekał w womitorium.

Albo strzeliłby do Alda, albo, gdyby to było niemożliwe, oddałby strzał ostrzegawczy.

Wzięła głęboki oddech i ruszyła przed siebie. Na wprost ciebie, powiedział Trevor. Patrz

prosto przed siebie, idź szybko, a to wszystko wkrótce się skończy.

Chryste, jak ona nienawidziła tej ciemności. Czy tak właśnie się czułaś, Ciro?

– Cholera, cholera, cholera! – Trevor powtarzał przekleństwo jak mantrę, kiedy biegł przez

tunel, oświetlając to prawą, to lewą ścianę silnym strumieniem światła latarki. Jane się bała. Mógł
przewidzieć, że będzie przerażona, w końcu jest tylko dzieckiem.

Ale Aldo nie myślał o niej jak o dziecku. Uważał Jane za demona i pragnął jej śmierci. Żeby

go szlag trafił! Cholera!

Dlaczego przeklinał Alda? To on, Trevor, zostawił ją samą w ciemnym tunelu.
Powinna być bezpieczna. Przedsięwziął wszelkie możliwe środki ostrożności.
Nie, mógł zrobić coś jeszcze. Mógł znaleźć inny sposób na wywabienie Alda z ukrycia.

Mógł zapomnieć o Pietro, a pamiętać, że Jane zasługiwała na to, żeby żyć...

Czerwień.
Zatrzymał się gwałtownie.
W świetle latarki ujrzał na ziemi, obok leżącego przed nim głazu, coś czerwonego. To był

tylko ślad, który spostrzegł kątem oka i prawie go przeoczył.

Krew?
Uniósł latarkę i uważnie wpatrywał się w ciemność przed sobą.
Nic.
Powoli ruszył w stronę głazu. Kiedy podszedł, zauważył, że czerwona ciecz sączy się zza

kamienia. Pochylił się i dotknął plamy palcami.

Tak, krew.
Wyciągnął pistolet z kieszeni kurtki i pochylił się jeszcze niżej.
Był już prawie na szczycie głazu, kiedy zobaczył ukryte za nim ciało mężczyzny .
Wszędzie krew. Krew na twarzy mężczyzny, krew na koszuli.
Gardło rozcięte na całą szerokość.
Quinn?

Dobry Boże, to wygląda jak scena z horroru, pomyślała Jane. Wpatrzyła się z dziwną

fascynacją w trumnę stojącą na czerwonym aksamicie, a potem podniosła wzrok w stronę miejsca,
w którym Joe czekał z bronią gotową do strzału.

Nie, nie patrz tam. Nie możesz być pewna, czy Aldo cię nie obserwuje. Oderwała z trudem

wzrok od ściany i znowu przyjrzała się trumnie.

Dlaczego Aldo pozwala jej tak tu stać? Dlaczego nic nie robi? W takim razie ty musisz

rzucić wyzwanie. Bądź silna. Działaj szybko. Jane postąpiła krok do przodu i wyszła z mroku.

– Tutaj jestem, Aldo – zaczęła wyzywającym tonem, a przynajmniej miała nadzieję, że

zabrzmiał wyzywająco. – Jesteś tu? Wystarczyło ci odwagi, żeby przyjść na spotkanie ze mną?

Cisza.
– Czuję na sobie twój wzrok, tchórzu. – Zrobiła kolejny krok do przodu. – Jest tak, jak

myślałam. Boisz się mnie, tak samo jak twój ojciec. Ale on mnie kochał, bardziej niż kogokolwiek
innego na świecie. Bardziej niż ciebie. Ty nie znaczyłeś dla niego absolutnie nic.

Żadnej odpowiedzi.
– Nie winię go za to. Potrzebował syna, z którego mógłby być dumny, a nie takiego tchórza

jak ty. – Jane ruszyła w stronę trumny. – No cóż, jeżeli nie zamierzasz się pokazać, to przynajmniej
zerknę na rekonstrukcję i sprawdzę, czy wszystko z nią w porządku po tej podróży po drabinie. Eve
wykonała doskonałą...

– Odsuń się od trumny. Ona należy teraz do mnie. A wkrótce w ogóle przestanie istnieć.
Jane odwróciła się błyskawicznie w stronę tunelu po swojej prawej ręce, skąd dochodził

głos, ale nie zobaczyła nic poza ciemnością.

– Aldo?

– Odsuń się od trumny.
– Dlaczego miałabym cię posłuchać? – Zwilżyła nerwowo usta.
– Wyjdź spod swojego kamienia i powstrzymaj mnie.
Aldo roześmiał się.
– Spod mojego kamienia? To bardzo trafne określenie w obecnej sytuacji. Tak się złożyło,

że całkiem niedawno umieściłem pewien kłopotliwy pakunek pod jednym kamieniem. Właściwie
umieściłem go częściowo pod, a częściowo za wspomnianym głazem. Musiałem zadowolić się tym,
co było pod ręką. Nie było tak łatwo znaleźć luźno leżące głazy w tych tunelach, złodzieje, którzy
je kopali, musieli bardzo starannie usuwać kamienie.

Jane zamarła.
– Umieściłeś go?
– To nie była twoja Eve. Jeszcze nie. Ona musi poczekać na swoją kolej, ale to nie potrwa

długo. Zobaczmy, właściwie już tylko parę minut...

To mógł być blef. – Nie wierzę ci.
– Szkoda. To będzie dla ciebie taka przykra niespodzianka...
Chryste.

Trevor przedzierał się przez tunel w stronę miejsca, w którym zostawił Joego i Eve.
Obiecał Jane, że Eve będzie bezpieczna. Krew.
Gardło rozcięte na całą szerokość. Szybciej!
Następny zakręt.
Szybciej!

Rozdział 19

Jeszcze tylko minuta – powiedział Aldo. – Mam nadzieję, że zdążyłaś się z nią pożegnać.
Jane poczuła, jak ogarnia ją strach. Aldo na pewno blefował, ale jego groźby i tak ją

przerażały. Musi go zmusić, żeby wyszedł z mroku. Zbliżyła się do trumny.

– Nie ruszaj się.
Zrobiła jeszcze jeden krok.
– Ani kroku dalej. Nie muszę czekać, mogę to zrobić już teraz. Jeszcze tylko minuta.
Mogę zrobić to teraz.
Co takiego Aldo może zrobić, żeby... I nagle Jane zrozumiała.
Och, Boże.
– Eve! Joe! – krzyknęła. – Uciekajcie z...
Ziemia zadudniła i zadrżała, kiedy wybuchł tunel wokół niej! Upadła na ziemię.
Skalne odłamki rozprysły się na wszystkie strony. Poczuła krew na policzku.
Ciemność.
Wybuch zrzucił ze ściany trzy pochodnie.
Dobry Boże, nie było już ani ściany, ani głazu, za którym ukryli się Joe i Eve. Została sterta

gruzu i kamieni.

Podnieś się.
Aldo zaraz tu będzie.
Już się zbliżał. Jane zauważyła jego cień, jak przemykał się od strony tunelu, w którym się

ukrywał.

Pistolety. Jeden pod aksamitem, drugi w trumnie.
Dobry Boże, zarówno trumna, jak i materiał zostały kompletnie zasypane przez odłamki

skalne i gruz. Nigdy nie uda jej się dostać do broni.

Usłyszała zbliżające się kroki Alda.
– Nareszcie jesteśmy sami, Ciro. Umieściłem dynamit na tyle blisko wejścia, żeby być

pewnym, że nikt z nich nie przeżyje wybuchu.

Jane zerwała się na równe nogi i zaczęła biec z powrotem, w stronę głównego tunelu.
Ból.
Czuła piekący ból policzka, karku, ramion.
Zapomnij o tym. Musisz dostać się do głównego tunelu, musisz dobiec do drabiny i wspiąć

się do willi.

Trevor. W tym tunelu był też Trevor...
Śmierć.
Przestań płakać. Biegnij szybciej. Musisz się stąd wydostać, żeby zabić drania.
– Już nie jesteś taka odważna – dobiegł ją drwiący głos Alda.
– Uciekaj, mały króliczku.
Powinna zbliżać się do miejsca, w którym ostatni raz widziała Trevora. Główny tunel

prowadzący do willi jest więc o cztery zakręty dalej.

Tak, tu jest ten otwór. Szybciej! Jeszcze tylko kawałek i będzie już poza...
Łoskot.
Walące się ściany.
Ziemia drży pod jej stopami.
Kolejny wybuch.
– To powinno załatwić sprawę głównego wejścia – powiedział kpiąco Aldo. – Myślałaś, że

pozwolę ci wrócić do twojej wspaniałej willi? Zawsze wiedziałem, że może ci przyjść do głowy

głupi pomysł zastawienia na mnie pułapki. Ale jestem dla ciebie za sprytny.

Był ciągle jeszcze daleko w tyle. Jane, wściekła, zdała sobie sprawę, że Aldo okazuje jej

pogardę idąc za nią powoli.

Przejście! Upadła na kolana i zanurkowała w tunel, w którym wcześniej zniknął Trevor.

Aldo powiedział, że umieścił ładunek blisko podwyższenia niedaleko womitorium. Boże, żeby to
przejście nie było zasypane, modliła się w duchu. Oby tylko jej się udało...

Nagle zauważyła, że może wstać i wyprostować się. Mogła biec. – Ale jak ty się stąd,

biedactwo, wydostaniesz? – drwił Aldo, przeciskając się za nią przez wąski otwór. – Drugi koniec
na pewno jest zasypany kamieniami... i paroma ciałami. Przeczołgasz się po nich?

– A ty, jak stąd wyjdziesz? – zawołała Jane. – Wybuch tobie też zamknął drogę ucieczki!

Trevor mówił, że te tunele są jak labirynt. Zgubisz się w nich i umrzesz.

– Są wyjścia, o których nie wiesz. Nie zgubię się. Znam te tunele jak własną kieszeń.
– Kłamiesz. Poznanie ich zajęłoby ci całe tygodnie.
– Trevor ci tak powiedział? – Aldo był coraz bliżej, teraz poruszał się szybciej. – Mylił się.

Sama zobaczysz, dlaczego...

Jane potknęła się o coś... miękkiego. Ciało!
Krew. Rozcięte gardło.
Wzięła oddech tak głęboki, że zabrzmiało to prawie jak szloch. – Och, znalazłaś go –

powiedział Aldo. – A już myślałem, że będę musiał pokazać ci go palcem. Ukryłem ciało za tym
głazem, ktoś musiał je ruszyć. Chyba powinienem trochę się pospieszyć.

Jane zmusiła się, żeby ominąć przerażające znalezisko. – Kto to jest?
– Quinn, oczywiście.
Jane starała się zebrać myśli, zastanowić. Poczuła ulgę.
– To nie jest Joe. Joe jest szczuplejszy i lepiej zbudowany.
Trevor tak samo.
Aldo zachichotał.
– Masz rację. Ty był tylko taki mały żart.
– Ty cholerny sadysto!
– Po tak długim oczekiwaniu mam prawo do czerpania maksimum przyjemności z tej

sytuacji. – Kto to jest?

– Sontag. Sprawdziłem archiwum agencji nieruchomości i dowiedziałem się, że akt zakupu

domu został wystawiony na Sontaga. Skoro profesor był właścicielem willi, musiał wiedzieć
wszystko o tych tunelach. Ojciec powiedział mi kiedyś, że Sontag to oszust, więc nie mogło być
wątpliwości, że używał podziemnych przejść do własnych celów. Kiedy dowiedziałem się, że
zamierzacie zorganizować tę plugawą konferencję prasową w womitorium, zdałem sobie sprawę,
jak ogromnym zadaniem byłoby dokładne poznanie tuneli. Wiedziałem, że muszę udać się do
źródła.

Jego głos dochodził z niewielkiej odległości. Znajdź broń, jakąkolwiek.
– Złożyłem Sontagowi wizytę – odezwał się znów Aldo – i przekonałem, żeby zszedł ze

mną na dół i trochę pospacerował. Był bardzo chętny do współpracy, wskazał mi nawet sekretne
przejście i podwyższenie, które pokazał Trevorowi. Kiedy dostałem od niego kopie map tuneli
uznałem, że jego przydatność się skończyła.

– Więc go zabiłeś.
– Nie mogłem ryzykować, że pobiegnie do Trevora, on go okropnie zastraszył.
Jane pokonała kolejny zakręt. Chyba zbliżała się już do końca, w każdej chwili mogła

natrafić na rumowisko.

– I tak byś go zabił.
– To prawda. Przyznaję, że była to dla mnie wielka ulga, ostatnio byłem bardzo

sfrustrowany. A teraz zbliżamy się do końca. – Nawet jeżeli mnie zabijesz, to trumna leży zakopana
pod stertą gruzu. Nie będziesz mógł zniszczyć szkieletu.

– Nigdzie mi się nie spieszy. Upłynie dużo czasu, zanim komukolwiek uda się przedrzeć

przez kamienie, które zablokowały wejście. Będę miał swoją szansę. Słyszę, jak oddychasz. Ciężko.

Bardzo ciężko. Powiedziałaś mi, że jesteś silna. Jak silna jesteś naprawdę, Ciro?

– Wystarczająco. – Skały leżały tu gęściej, wszędzie było pełno gruzu. Widocznie zbliża się

do centrum wybuchu.

Zaraz zostanie uwięziona. Znajdź broń. Zniknij mu z oczu.
Jane przyspieszyła kroku i dała nura za następny zakręt. Rozpaczliwie szukała wzrokiem

czegoś, co mogłoby posłużyć jako broń.

Tam jest!
Podniosła dwudziestocentymetrowy odłamek skalny i wsunęła za pasek spodni. Czy będzie

wystarczająco ostry?

Biegnij. Gorąco. Dym.
Noc bez powietrza.
– Dotarłaś już prawie do końca – powiedział Aldo. – Trzymam w ręku skalpel. Piękny.

Ostry. Niezawodny. A przede mną ostatnia twarz do usunięcia. Zdajesz sobie sprawę, jak bardzo to
boli?

– Wcale nie będzie ostatnia. Mówisz tak, jakbyś spełniał jakąś misję, ale w rzeczywistości

jesteś pospolitym mordercą. Nie przestaniesz zabijać, sprawia ci to za dużo przyjemności.

– To prawda, to moja przyjemność i obowiązek usunąć twoje oblicze z powierzchni ziemi.
– Widzisz? Ale zabicie mnie nic ci nie pomoże. Ten szkielet w trumnie wcale nie należy do

Ciry, tylko do kobiety o imieniu Giulia.

Cisza.
– Kłamiesz.
– To wszystko jest mistyfikacją.
– Suka! – warknął. – Kłamiesz. Teraz jest mój czas! Moje przeznaczenie!
– Przegrałeś. Trevor pożyczył ten szkielet z muzeum w Neapolu, sam możesz to sprawdzić.
Jane miała wrażenie, że ściany zamykają się wokół niej. Brak powietrza.
Antoniusz...
Pokłady gruzu były coraz grubsze, coraz ciężej było jej biec. Aldo był tuż za nią.
Jezu, dostrzegła przed sobą zawalona ścianę.
Nie czekaj, aż znajdziesz się pod samym rumowiskiem. Zostaw sobie pole manewru.
– Jesteś głupcem! Tak łatwo było cię oszukać. Nie wygrałeś żadnego... – Jane potknęła się i

krzyknęła, upadając na ziemię.

Usłyszała triumfalny śmiech Alda.
– I kto tu jest głupcem? – Poczuła, że chwyta ją za ramię.
– Nawet jeżeli ci uwierzyłem i tak jestem za sprytny, żebyś...
Jane wbiła skalny odłamek w pierś Alda najmocniej, jak potrafiła.
Krzyk.
Przeturlała się na bok i próbowała zrzucić go z siebie. Boże, ależ on był ciężki, jakby był

martwy.

Ale Aldo wcale nie był martwy. Ruszał się, skalpel w jego ręku błyszczał złowrogo w

mdłym świetle latarki, którą upuściła.

Usiłowała odsunąć się od niego, gorączkowo szukając innego kamienia, czegokolwiek,

czym mogłaby się bronić.

– Nie umrę – wyszeptał. – Nie mogę umrzeć. To nie jest... mi przeznaczone. To ty powinnaś

zginąć.

Kawałek odłupanej skały leżał poza jej zasięgiem. Zaczęła czołgać się w tamtym kierunku.
Ból.
Skalpel Alda wbił się w jej łydkę.
Zignoruj to.
Zacisnęła dłoń na kawałku skały i przetoczyła się na plecy.
Uderz go! Uderz go! Uderz go!
Ale on był blisko, prawie znowu na niej. Pierwszy cios, który wymierzyła w czoło, ledwie

go dotknął.

Aldo uniósł rękę z nożem.
Uderzyła go kamieniem w ramię. Słaby cios. Ręka nieco opadła, ale wciąż miał broń.

Spróbuj jeszcze raz.

– Zbliża się twój koniec – wydyszał. – I gdzie jest teraz twoja moc? – Znowu uniósł skalpel.

– Obyś spłonęła w piekle, Ciro! Ja jestem jedynym, który...

Strzał.
Aldo szarpnął się, kiedy kula trafiła go między oczy, a potem całym ciężarem opadł na Jane.
Kula? – zastanawiała się Jane półprzytomnie. Czuła zimną stal skalpela Alda, leżał

przyciśnięty do jej piersi. Oczekiwała, że znowu się ruszy i zaatakuje.

I nagle nie czuła już ciężaru, ktoś ściągnął z niej brutalnie jego ciało i odrzucił na bok.
– Jesteś ranna?
Trevor. To głos Trevora, pomyślała Jane, odrętwiała.
– Odpowiedz mi. Jesteś ranna? – Miał rozerwaną koszulę i twarz umazaną ziemią.
– Żyjesz.
– Już nie długo, jeżeli coś ci się stało. Quinn mnie udusi. Co cię boli? Odpowiedz mi.
Jane próbowała skupić myśli. – Ramię. Te skały...
Trevor oświetlił latarką jej ramię.
– Tylko siniaki, nie wygląda na to, żebyś coś złamała. Co jeszcze?
– Prawa noga. Aldo... – Potrząsnęła głową, usiłując odzyskać jasność myślenia. – Skąd się

tutaj wziąłeś?

– Przedarłem się przez tę stertę gruzu przed nami. Byłem w połowie drogi, kiedy usłyszałem

twój głos. – Rozdzierał nogawkę jej spodni. – Myślałem, że zwariuję, słyszałem cię, ale nie mogłem
się do ciebie dostać. Byłem pewny, że nie zdążę. – Uważnie obejrzał zranioną łydkę. – Na szczęście
nie trafił w żyłę, dlatego nie ma dużo krwi. Ale trzeba będzie założyć szwy. – Oderwał kawałek
koszuli i zrobił prowizoryczny opatrunek. – Może uda mi się uniknąć straszliwego gniewu Eve.

– Eve? – Jane wstrzymała oddech. – Eve żyje?
– Nie mogliśmy się do niej dostać, ale powiedziała, że nic jej nie jest. – A Joe?
– Parę niewielkich skaleczeń. Tak mi się wydaje, ale nie miałem czasu sprawdzić. –

Dlaczego?

– Wyjście z womitorium zostało zasypane i musiałem dotrzeć do ciebie okrężną drogą. Joe

był zajęty odkopywaniem Eve spod gruzów, więc powiedziałem, że sam po ciebie pójdę.

– Aldo powiedział... Powinieneś już nie żyć. Wszyscy powinniście być martwi. Aldo

powiedział, że umieścił ładunek blisko waszych kryjówek.

– To prawda, ale kiedy ładunek wybuchł, nas już tam nie było.
Zdążyłem na czas dotrzeć do Joego i Eve i wycofać się z pola największego rażenia.

Cholera, wieczorem dokładnie sprawdzałem to miejsce, Joe też. Aldo musiał ukryć ładunek w
jakiejś szczelinie i starannie go zakamuflować. Tam jest tak ciemno, że bez odpowiedniego sprzętu
nie mogliśmy...

– Nie obchodzi mnie ten ładunek. A więc Joemu i Eve udało się uciec?
– Niezupełnie. – Trevor skończył bandażować jej nogę i przysiadł na piętach. – Uciekliśmy

ze strefy rażenia, ale nie na tyle szybko, żeby nie odczuć siły wybuchu. Eve biegła przed nami i
została przysypana przez walące się skały.

– Więc na pewno jest ranna! Musimy się do niej dostać! – krzyknęła Jane.
– Ty nigdzie nie idziesz – odparł stanowczo Trevor. – Poza tym, Joe próbuje się do niej

dokopać.

– Musimy iść do nich i pomóc.
– Eve nic się nie stało. Pójdę do głównego tunelu i sprowadzę ludzi, żeby...
– Aldo wysadził też wyjście na Via Spagnola.
– Ale Bartlett pewnie już rozpoczął akcję ratunkową. Jeżeli nie uda mu się przedostać przez

rumowisko, będę musiał znaleźć drogę w tym labiryncie i dotrzeć do innego wyjścia.

– To samo planował Aldo. Powiedział, że zna drogę, Sontag mu pokazał. – Jane zadrżała. –

Sontag nie żyje. Jego gardło...

– Wiem. Znalazłem jego ciało i to mnie przeraziło jak diabli.
Zrozumiałem, że jeżeli Aldo dotarł do Sontaga, to profesor powiedział mu wszystko, co

wiedział. A skoro znalazłem ciało Sontaga właśnie w tym tunelu, to najwidoczniej celem Alda byli
Joe i Eve. Nie miałem pojęcia, co zamierza, ale wiedziałem, że muszę ich szybko stamtąd zabrać. –
W stał. – Zostań tu i spróbuj się nie ruszać, inaczej rana znowu zacznie krwawić. – Ruszył z
powrotem w głąb tunelu. – Sprowadzę pomoc najszybciej, jak będę mógł.

Jego głos stawał się coraz cichszy. Zostać tutaj?
Jane spojrzała na martwe ciało Alda, leżące parę metrów od niej i poczuła dreszcz odrazy.
Eve i Joe.
Latarka nagle zgasła i Jane otoczyła ciemność.
Tego już było za wiele.
Zaczęła ostrożnie czołgać się w stronę przejścia, które wykopał w rumowisku Trevor. Skoro

jemu udało się przecisnąć przez tę szparę, to jej na pewno uda się dotrzeć do Eve i Joego.

Nie uszła nawet pięćdziesięciu metrów, kiedy usłyszała, jak Joe odrzuca kamienie i mówi

coś do Eve.

– Joe, wysiadła mi latarka! Mów do mnie! – zawołała.
Joe zamilkł na chwilę.
– Jane? Dzięki Bogu!
– Trevor powiedział mi, że Eve została przysypana, ale nic jej nie jest. Czy ona nadal...
– Wszystko w porządku – usłyszała głos Eve. – A ty? Jesteś ranna?
– Tylko trochę. – Jane poczuła nagłą ulgę. Głos Eve rzeczywiście brzmiał tak, jakby nic jej

się nie stało. – Co to, do diabła, ma znaczyć?

– Cóż, to nie ja zostałam zakopana pod gruzami.
– Aldo?
– Aldo nie żyje. – Jane widziała już światło latarki Joego.
– A Trevor poszedł po pomoc.
– Dlaczego nie poszłaś z nim?
– Nie zostałam zaproszona. A nawet gdybym została, to i tak bym odmówiła. Jak mogłabym

zostawić was tutaj? – Uklękła obok Joego, podniosła kamień i odrzuciła go na bok. – Joe, jak
głęboko musimy kopać, żeby ją wydostać?

– Niezbyt głęboko. – Uśmiechnął się. – Na pewno razem pójdzie nam szybciej.
– Pewnie. We dwójkę zawsze raźniej – przytaknęła Jane.

– Jak się czuje Jane? – spytał Joe wychodzącą z gabinetu lekarskiego Eve.
– Jest wściekła – odparła, uśmiechając się lekko. – Zaszyli jej ranę na łydce, na szczęście to

nic poważnego, ale chcą zatrzymać ją na noc na obserwację. Była oburzona, że zamiast niej nie
zatrzymali mnie.

– To nie byłby taki zły pomysł.
– Bardzo zły. Nic mi nie jest, mam tylko parę siniaków.
– No to zabierzmy cię do domu, do łóżka. – Joe ruszył korytarzem. – Potrzebujesz

odpoczynku i...

– Nie.
– Nie? – Spojrzał na nią. – Zamierzasz zostać tu z Jane?
Eve potrząsnęła głową.
– Ona mnie nie potrzebuje, a ja mam coś ważnego do zrobienia.
– Nacisnęła guzik windy. – Ty zresztą też.
– To kiepski pomysł, Eve. – Joe umieścił czaszkę Giulii na podwyższeniu. – Powinnaś

odpoczywać w łóżku, a nie pracować. – Chcę mieć to już z głowy. – Eve zapaliła wiszącą nad
warsztatem lampę. – Miałeś jakieś kłopoty z policją, kiedy zabierałeś czaszkę z trumny?

– Nawet ich nie spytałem o pozwolenie. Po prostu przekopałem się przez pokrywający

trumnę gruz i wziąłem czaszkę. Tam na dole panuje straszny bałagan, jest tak wielu ratowników,
archeologów i policjantów wchodzących sobie nawzajem w paradę, że musiałem tylko wyglądać

tak, jakbym wiedział, co robię. Nie ma mowy, żeby coś takiego uszło mi na sucho u nas. Boże,
naprawdę chciałbym już wrócić do Atlanty.

– Ja też. – Eve spojrzała na rekonstrukcję i zadrżała. Było coś makabrycznego w oglądaniu

twarzy Jane nałożonej na antyczną czaszkę. Otrząśnij się z tego. Jane żyła, a to było jej własne,
Eve, dzieło.

– Mam już serdecznie dosyć tego wszystkiego. Kiedy leżałam tam, unieruchomiona pod

skałami, jedyne, o czym mogłam myśleć, to gdzie jest Jane i ten morderca. O mało nie
zwariowałam. Nikt nie może wiedzieć, jakie spustoszenia w jej psychice pozostawiło spotkanie z
tym łajdakiem. Gdyby była taka, jak inne dziewczęta, do końca życia oglądałaby się trwożliwie
przez ramię.

– Jane nie jest taka jak inne dziewczęta. Nic jej nie będzie.
– Mam nadzieję. Ale to wszystko trwało zbyt długo. Jane cierpiała, a ja nie mogłam tego

znieść. Chcę, żeby wróciła do domu i prowadziła normalne życie.

– Parę dni więcej nie zrobi już żadnej różnicy.
– Dla mnie zrobi. – Eve usunęła z rekonstrukcji szklane oczy.
– Chcę, żeby Jane stąd wyjechała, a to jest ostatnia rzecz, jaką muszę zrobić, żeby

poprzecinać więzy łączące nas z tą sprawą. Muszę przywrócić Giulii jej własną twarz i przekazać
czaszkę Trevorowi, żeby oddał ją do muzeum. – Zaczęła ostrożnie usuwać rysy, które sama
stworzyła. Grubość nałożonej gliny była dobra i Eve musiała bardzo uważać, żeby jej nie zmienić
przy końcowym modelowaniu. – Więc zostaw mnie samą i pozwól mi skończyć. To i tak będzie
długa noc.

– Zostanę i dotrzymam ci towarzystwa.
Eve potrząsnęła głową.
– Jeżeli chcesz mi pomóc, zarezerwuj bilety na samolot na jutro wieczorem. A potem

porozmawiaj z włoskimi władzami i upewnij się, że nie będą nam robili żadnych trudności przy
wylocie.

– Przecież już spisali nasze zeznania. Pociągnąłem za parę sznurków i upewniłem się, że na

razie na tym poprzestaną.

– Mam nadzieję. To musi się wreszcie skończyć – dodała zmęczonym głosem. – Dobry

Boże, i dla Jane niech też to już będzie koniec kłopotów.

Joe przytaknął.
– Idę załatwić te bilety.
Wygładź.
Pracuj szybko. Nie myśl. Pozwól, żeby twarz Giulii sama opowiedziała swoją historię.
Górna warga bardziej wygięta. Wygładź.
Więcej wypełnienia pod kością policzkową. Wygładź.
Dłonie Eve poruszały się szybko i zwinnie nad twarzą Giulii. Nie myśl o niczym.
Czy nos powinien być krótszy? Nie, tak wydaje się dobrze. Już prawie się udało. Trochę

więcej wypełnienia nad brwiami. Nie, za dużo.

– Pomóż mi, Giulio. Zbyt długo byłaś zagubiona. Wygładź.
Koniuszki palców Eve były gorące, chociaż glina miała niską temperaturę.
Wygładź.
– Mów do mnie. Powiedzieli, że byłaś robotnicą, ale to mi nie wystarczy. Musisz mieć

twarz, żebyśmy mogli naprawdę cię poznać.

Wygładź.
– Właśnie tak, pomóż mi. Jeszcze trochę. Zrobione!
Eve wzięła głęboki oddech i cofnęła się o krok.
– Zrobiłam wszystko, co było w mojej mocy, Giulio. Mam nadzieję, że mi się udało... O

mój Boże! – Zamknęła oczy i wyszeptała: – Dobry Boże.

– Chcę stąd wyjść, Eve. – Jane patrzyła na nią spode łba.
– Wczoraj, na pogotowiu, powinni byli mnie tylko obejrzeć i wypuścić do domu. Nic mi nie

jest. To na ciebie zawaliły się ściany tunelu.

– Ale ja mam tylko kilka siniaków – Eve napełniła szklankę wodą i podała ją Jane – a ty

liczne skaleczenia, nadwerężone ramię i przez tę ranę w łydce straciłaś dużo krwi. Doktor
powiedział, że znacznie pogorszyłaś stan swojego ramienia przez rzucanie tych wszystkich
kamieni, kiedy próbowałaś mnie odkopać.

– Nic mnie wtedy nie bolało, w każdym razie, nie tak bardzo – poprawiła się Jane widząc

sceptyczną minę Eve. Wypiła łyk wody i odstawiła szklankę. – Kiedy mnie stąd zabierzesz?

– Dziś po południu. Joe zarezerwował bilety na samolot, lecimy dzisiaj o północy. Wracamy

do domu.

– To dobrze. Jesteś pewna, że dobrze się czujesz?
– Jane, nic mi nie jest, Joemu też nie. Już trzeci raz mnie o to pytasz. A teraz przestań się

zamartwiać, to nie w twoim stylu.

– Nigdy przedtem nie naraziłam was na śmiertelne niebezpieczeństwo. – Jane dotknęła dłoni

Eve. – Przepraszam. Nigdy bym sobie nie wybaczyła, gdyby coś wam się stało.

– To był nasz wybór. I gdyby było trzeba, zrobilibyśmy to jeszcze raz. – Eve uśmiechnęła

się, ściskając dłoń Jane. – Nie poradzilibyśmy sobie bez ciebie. Mówiłam ci, rodzina jest
najważniejsza.

– Nie wtedy, kiedy prawie was... – Zamilkła, kiedy poczuła na ustach palce Eve.
– Ciii – powiedziała Eve. – Wiem, że nie było ci łatwo przeczołgać się do mnie przez ten

ciemny tunel. Dlaczego to zrobiłaś?

– Potrzebowałaś mnie.
– Poddaję się. – Eve wstała. – I nie chcę już więcej o tym słyszeć, okay?
Jane przełknęła ogromną kulę, która zaczęła rosnąć jej w gardle. – Okay. Ale nie możesz

zmusić mnie, żebym przestała o tym myśleć. – Wzięła głęboki oddech. – Gdzie jest Trevor? Nie
odzywał się do mnie, odkąd z Bartlettem uwolnili nas z tego tunelu. – Widziałam się z nim dziś
rano, przed przyjściem do szpitala.

Zabrał Giulię, żeby oddać ją do muzeum.
– Ale przecież nie skończyłaś rekonstrukcji.
– Skończyłam, dzisiaj nad ranem. Pracowałam całą noc, żebyśmy mogli jak najszybciej

wrócić do domu. To nie było takie trudne, wszystkie podstawowe pomiary były zrobione. Musiałam
tylko zająć się wykończeniem.

Jane uśmiechnęła się, potrząsając głową.
– Tylko ty jesteś w stanie zabrać się do pracy zaraz po tym, jak wykopano cię spod sterty

gruzu.

– To było dla mnie bardzo ważne. – Palce Eve zacisnęły się na dłoni Jane. – Chciałam, żeby

ten koszmar się skończył. Musiałam to zakończyć.

– Rozumiem. Ja też. Zadzwonię jeszcze do Sama Drake’a, żeby zdać mu relację z wydarzeń

w tunelu, i z radością zamknę całą sprawę. Jak ona wyglądała? Była ładna?

Eve odwróciła wzrok.
– Raczej nie. Miała wyraziste, interesujące rysy.
– I Trevor już ją zabrał z powrotem do muzeum? Ani razu mnie nie odwiedził – dodała po

chwili. – Zresztą wcale nie spodziewałam się, że przyjdzie.

– Wydaje mi się, że stara się schodzić Joemu z drogi.
– Myśli, że Joe go aresztuje? Trevor ocalił ci życie. Mnie prawdopodobnie też.
– Chyba Joe wolałby, żeby Trevor po prostu zniknął. Wtedy nie musiałby podejmować

żadnej decyzji.

– Na pewno Trevor nie zostanie tu długo. Dostał to, czego chciał, ale korona by mu z głowy

nie spadła, gdyby przyszedł się pożegnać.

– Czasami pożegnania bywają zbyt bolesne – powiedział Bartlett, stając w drzwiach. – Na

przykład dla mnie. Jest mi bardzo smutno, że muszę się z tobą pożegnać, Jane. – Podszedł do łóżka
i ujął jej dłoń. – Ale dobrzy przyjaciele nigdy nie żegnają się na zawsze, prawda?

– Wracasz do domu, do Londynu? – spytała Eve.

– Zastanawiam się nad tym. – Uśmiechnął się. – A może powłóczę się trochę z Trevorem.

W jego towarzystwie życie nigdy nie bywa nudne.

– A dokąd on jedzie? – chciała wiedzieć Jane.
– Nie mam pojęcia. Musiałabyś sama go o to zapytać. – Zwrócił się do Eve: – Do widzenia.

Dziękuję za okazaną mi życzliwość.

Eve uścisnęła go szybko.
– Uważaj na siebie. I zadzwoń, jeżeli będziesz czegoś potrzebował. Przyjadę po ciebie dziś

po południu, o drugiej – zwróciła się do Jane, całując ją w czoło.

– Będę gotowa. – Jane odprowadziła Eve wzrokiem. – Nie będę miała okazji, żeby zapytać

Trevora o cokolwiek, prawda? – powiedziała do Bartletta.

– Nie wiem. Chociaż lepiej by było dla niego, gdyby po prostu odszedł w siną dal.
– Gdzie on teraz jest?
– Powiedział, że jedzie oddać szkielet do muzeum w Neapolu. Potem, o osiemnastej, leci do

Rzymu. Co robi dalej – nie mam pojęcia.

– Dlaczego mówisz mi to wszystko, skoro uważasz, że byłoby dla niego lepiej, gdyby się ze

mną więcej nie spotkał?

Bartlett wzruszył ramionami.
– Ostatnio dano mi do zrozumienia, że życie jest bardzo krótkie i rozsądek może nie

odgrywać w nim aż tak ważnej roli, jaką mu się przypisuje. Kiedy razem z Trevorem i brygadą
ratunkową przekopywaliśmy się przez cały ten gruz, usiłując was wydobyć, pomyślałem sobie, jak
słodkie potrafi być życie i jaka szkoda byłoby stracić z niego choćby minutę. – Odwrócił się i
skierował do drzwi. – I chyba dlatego nie wrócę do zawodu księgowego, tylko pojadę z Trevorem.
No to na razie, będziemy w kontakcie.

Jane po jego wyjściu leżąc, wpatrywała się w uspokajająco błękitne morze na obrazku

wiszącym na przeciwległej ścianie. Wszystko w tym pokoju było jasne i kojące, dobrane tak, aby
pacjenci szybciej wracali do zdrowia w przekonaniu, że nie ma się już czym martwić. Pokój tak
bardzo różnił się od przytłaczającej ciemności tunelu, że tamten koszmar wydał jej się nagle
odległy i nierealny.

Nie mogę oddychać. Gorąco. Dym.
Noc bez powietrza.
Czy teraz znikną też sny o Cirze?
Na pewno lepiej by było, gdyby tak się stało. Jane i tak spędziła już mnóstwo czasu, usiłując

znaleźć logiczne wytłumaczenie dla zupełnie nielogicznego zjawiska. Powinna uznać te sny o Cirze
za niewyjaśnione tajemnice swojego życia i ruszyć dalej własną drogą. Tak, to brzmiało sensownie.

Mark Trevor powinien zostać potraktowany w tak samo rozsądny sposób. Poznanie go było

ciekawym doświadczeniem, a przy okazji Jane dowiedziała się czegoś o sobie. Ale istnieje duża
szansa, że za pół roku w ogóle nie będzie go pamiętać. Zacznie nowe życie i na pewno nie będzie
oglądała się wstecz.

To już skończone.

W Neapolu zapadał zmierzch, miasto wibrowało, stare, ale próbujące pogodzić się ze swoim

wiekiem i zmierzyć z przyszłością.

Inaczej niż w Herkulanum, pomyślał Trevor, spoglądając przez pleksiglasowe okno

lotniska. Herkulanum żyło przeszłością i wcale nie chciało tego zmieniać. Niby dlaczego miałoby
chcieć? Miasto Ciry miało wspaniałą przeszłość, która pasowała do jej...

– Jesteś bardzo źle wychowany.
Trevor zesztywniał i odwrócił się powoli. Stała za nim Jane. – A to ci dopiero

niespodzianka.

Była ubrana w spodnie khaki i luźny biały podkoszulek. Miała siniaka na policzku, była

blada i nachmurzona.

I, Boże, wyglądała pięknie.
– Ja też jestem zaskoczona – zrobiła krok w jego stronę – że okazałeś się tak głupi i źle

wychowany. Mogłeś przyjść do szpitala i pożegnać się ze mną. Nie powinnam marnować mojego
cennego czasu na uganianie się za tobą.

– Masz absolutną rację. Nie powinnaś tu być. Jak twoja noga?
– Boli. Przeżyję. Bartlett na pewno ci powiedział, że nic mi nie będzie. Gdzie on jest?

Zdecydował się pojechać z tobą?

Trevor kiwnął głową. – Jest w kawiarni.
– I dokąd się wybieracie?
– Najpierw do Szwajcarii.
– Ale nie zostaniecie tam długo. Będziesz szukał złota Precebiusza.
Uśmiechnął się.
– To złoto Ciry. Może, kiedyś. Na razie jest wokół niego trochę za gorąco.
– Nie sądzę, żeby Joe wysłał za tobą list gończy.
– Wydaje mi się, że Scotland Yard ma inne plany. Oni nie lubią, kiedy ktoś bawi się ich

stroną internetową czy bazą danych. – Wzruszył ramionami. – W każdym razie jak zawsze będę
unikać kłopotów.

– Kłamca!
Trevor roześmiał się cicho.
– No cóż, zawsze jest pięćdziesięcioprocentowa szansa, że uda mi się z nich albo wykpić,

albo wykupić.

Jane pokiwała głową.
– Bartlett powiedział, że ustawicznie balansujesz na linie. To też jest głupie. Powinieneś

dorosnąć.

– Popracuję nad tym.
– Nie, będziesz ryzykował dzień po dniu, aż w końcu ktoś cię zabije. Dlatego jestem

zaskoczona, że w ogóle pofatygowałam się, żeby cię zobaczyć.

– To dlaczego przyszłaś?
– Ocaliłeś mi życie. Ocaliłeś też Eve i Joego.
– Sam was na to wszystko naraziłem. – Przyjrzał się jej uważnie.
– Ale to nie jest prawdziwy powód.
– Nie, nie jest. – Jane podeszła jeszcze bliżej. – Przyszłam, bo jeszcze nie skończyliśmy.

Leżałam w tym szpitalnym łóżku i obiecywałam sobie, że zapomnę wszystkie sny o Cirze, a ciebie
kompletnie wyrzucę z pamięci. Chciałam położyć kres całemu temu koszmarowi.

– I słusznie.
– Tyle że sprawa jeszcze nie jest zamknięta i nie zamierzam pozwolić, żeby pytania bez

odpowiedzi gnębiły mnie przez całe życie. To nie leży w mojej naturze. Jestem największą realistką
na świecie i nie mogę znieść myśli, że nie zrozumiem mojej dziwnej łączności z Cirą. Mam ci
powiedzieć, co zamierzam zrobić?

– Nie mogę się doczekać.
– Nie sil się na sarkazm. Chcesz wiedzieć.
– Sarkazm bywa najłatwiejszym sposobem obrony. Do diabła, tak, chcę wiedzieć wszystko,

co ciebie dotyczy. Zawsze chciałem. – I zawsze będę chciał. Nie wypowiadaj na głos tych słów.
Zachowaj dystans. To potrwa jeszcze tylko chwilę.

– Dobrze. Więc będziesz zadowolony, słysząc, że zamierzam wrócić do szkoły, a potem

pójść na Harvard. I na pewno dowiem się, co się stało z Cirą. Może poczekam do skończenia
szkoły, a może nie. O tym zdecyduję później.

– Chcesz tutaj wrócić?
– Pojadę wszędzie tam, gdzie będę mogła znaleźć odpowiedzi.
Nie obchodzi mnie twoje złoto, ale muszę przeczytać rękopisy. Powiedziałam ci, że to nie

jest jeszcze skończone. Muszę się dowiedzieć, czy Cira zginęła w czasie wybuchu. Jeżeli nie,
muszę wiedzieć, co się z nią stało. I muszę wiedzieć, skąd ją znałam, dlaczego miałam te sny. To
dla mnie bardzo ważne.

– Widziałaś wykopaliska. Znalezienie odpowiedzi może potrwać całe lata.

Ja mam całe lata. W końcu mam tylko siedemnaście lat.
– Spojrzała mu prosto w oczy. – Nieważne, co myślisz, ale to ogromny plus. Wrócę do

domu i będę żyć pełnią życia w każdej minucie każdego dnia. Będę dojrzewać, uczyć się i zbierać
doświadczenia. Sprawdzę, czy znajdę mężczyznę, przy którym ty wydasz się nudziarzem. To nie
powinno być takie trudne. I, Bóg jeden wie, jak bardzo nie mam ochoty użerać się z twoim
przestarzałym kodeksem moralnym, co wypada, a co nie. Nie rozumiem, jak mężczyzna, który
przyznaje się do tego że jest kryminalistą i łajdakiem może zachowywać się w tak idiotyczny
sposób. Pewnego dnia pożałujesz, że tak łatwo ze mnie zrezygnowałeś.

– Już żałuję.
– Cóż, za późno. Zmarnowałeś swoją szansę – odwróciła się i zrobiła parę kroków, ale nagle

obróciła się na pięcie. – Ale może dostaniesz jeszcze jedną, jeżeli zdecyduję, że jesteś tego wart, i
nie znajdę nikogo lepszego. Więc lepiej popracuj nad usunięciem Ciry ze swoich myśli. Nie lubię
konkurencji. Ona jest martwa, a ja żywa i kiedy stanę się już taką osobą, jaką chcę się stać, nie
będzie mowy o żadnych porównaniach.

Nie czekała na odpowiedź. Trevor patrzył, jak idzie szybko przez halę odlotów. Głowę

trzymała wysoko, plecy miała wyprostowane.

– Tak przypuszczałem, że przyjdzie powiedzieć „żegnaj” – Bartlett stanął obok Trevora ze

wzrokiem utkwionym w Jane – albo au revoir. Co wybrała?

Au revoir. Do zobaczenia znowu.
– Nie jestem pewien. – prawie zniknęła im z oczu, ale siła i zdecydowanie emanujące z

każdego jej ruchu wciąż było widoczne. Nagle ogarnęła go radość. – Myślę, że to było au revoir –
roześmiał się. – A jeżeli tak, to miej mnie Boże w swojej opiece.