Polska mowa

Bełza Władysław

 Ukochaj dziatwo! słowo rodzinne, 

Skarb twój najdroższy, wspaniały! 

Tem słowem usta twoje niewinne, 

Pierwszy paciorek szeptały. 

A co po Bogu najdroższe dziatki! 

Dla duszy tkliwej i czystej:

Słodkie imiona ojca i matki,

Wzięłyście z mowy ojczystej.

Pierwsze wrażenia, pierwsze pojęcia, 

Pieśń ptaszka, kwiatki w dąbrowie,

Co zajmowały umysł dziecięcia, 

W tej tłumaczono wam mowie. 

Nie tylko kraj ten, w którym żyjecie, 

Ojczyzną waszą się zowie: 

Bo jest i druga ojczyzna, dziecię,

Co w polskim mieści się słowie.

Z głębi serc polskich, nurt żywemi,

Rwie się jak rzeka wspaniała: 

To mowa ojców, co naszej ziemi, 

Nazwisko "Polski" nadała. 

A jakież czary mowa ta mieści: 

Raz gromem huczy i błyska; 

To znów się ozwie jękiem boleści, 

Że aż łzy z oczu wyciska. 

Bo w niej się chowa moc tajemnicza, 

Ta czarodziejska moc wróżki: 

Co raz ją zmienia w pieśń Mickiewicza 

To znowu w hasło Kościuszki! 

Więc czcij to słowo, co się u świata, 

Okryło zasług wawrzynem! 

Bo kto niem gardzi albo pomiata,

Ten złym Ojczyzny jest synem!