Natasha Oakley

Najlepsza decyzja

ROZDZIAŁ PIERWSZY

To wszystko była prawda. Co do słowa. Do tej chwili Lucy Grayford nie chciała w to

uwierzyć. Cały czas powtarzała sobie, że zaszło jakieś nieporozumienie. Jakaś koszmarna
pomyłka, która za chwilę się wyjaśni. Jednak patrząc na zatroskaną twarz siedzącego
naprzeciw niej mężczyzny, zaczynała nabierać przekonania, że niestety, nie ma mowy o
żadnej pomyłce.

Ogromnym wysiłkiem woli skoncentrowała się na tym, co do niej mówił. Widziała, jak

jego usta wypowiadają jakieś słowa, których znaczenie zupełnie do niej nie docierało.
Wiedziała, że musi się skupić, bo to dla niej bardzo ważne. Dla niej i dla Chloe.

– Z genetycznego punktu widzenia Chloe nie jest pani córką – powiedział ostrożnie

doktor Shorrock. Bardzo, bardzo ostrożnie. Każde słowo wymawiał niezwykle dokładnie i

powoli. – Embrion, który został wszczepiony do pani macicy, należał do innej pary.

Zaraz pęknie jej serce.
– Ale... Ale przecież ja ją urodziłam. – Lucy starała się zrozumieć, co się do niej mówi.

Tak, to ona urodziła Chloe. Trwało to jedenaście długich godzin, ale pamięta chwilę, w której
włożono jej w ramiona śliczną córeczkę. Czerwoną, pomarszczoną i doskonałą. Jej własną.

Od tej chwili jej życie uległo diametralnej zmianie.
– Wiem, że trudno to pojąć, pani Grayford. Rozumiem panią – spokojny głos doktora

Shorrocka wyrwał ją z zamyślenia. – Wiem, że pani nosiła ją w łonie dziewięć miesięcy, a
potem wydała na świat, ale zarówno jajeczko, jak i nasienie, należały do innej pary – Ona jest
moja – stwierdziła nie znoszącym sprzeciwu tonem. To jakiś koszmar. Powoli znaczenie słów
doktora zaczęło do niej docierać. Chciał ją przekonać, że Chloe nie należy do niej. Że jest
córką kogoś innego.

Ale przecież ich było tylko jajeczko i nasienie. Dziecko należy do niej.
– Jest moją córką od sześciu lat. Nie możecie mi tak po prostu jej odebrać.
– Implikacje takiej pomyłki mogą być bardzo poważne. W wyrazie jego twarzy było coś,

co sprawiło, że Lucy mimowolnie wstrzymała oddech. Cóż jeszcze gorszego mogła od niego
usłyszeć?

– Pani i mąż zdeponowaliście w klinice trzy zapłodnione komórki jajowe.
– Tak? – zdołała wydusić przez wyschnięte na wiór wargi.
– Wszystkie zostały wszczepione jednej kobiecie, która urodziła żywe dziecko. Córkę.
– Moje dziecko?
– Z genetycznego punktu widzenia, tak.
Lucy bezwiednym gestem przyłożyła rękę do czoła, czując narastający ból głowy. Chyba

więcej nie zniesie. Ten łysiejący mężczyzna opowiada jej tu o jakichś błędach, a przecież
chodzi o ludzkie życie. Życie jej i jej córki.

– Naturalnie zostanie podjęte pełne dochodzenie w tej sprawie. Na tym etapie możemy

jedynie najmocniej panią przeprosić.

– Nie rozumiem. Jak taka rzecz w ogóle mogła się wydarzyć?

– Ludzie są omylni. Klinika, w której została pani poddana pozaustrojowemu

zapłodnieniu, przestrzega wszelkich wymaganych w takich wypadkach procedur, ale
najwyraźniej gdzieś wkradł się błąd.

– Czy ta inna para wie? Powiedział im pan?
Doktor Shorrock zajrzał do swoich notatek, po czym podniósł na nią wzrok.
– Badania krwi ich córki wykazały, że jest Rh minus, co wskazuje na to, że musiała zajść

pomyłka. Jej rodzice mają grupę krwi Rh plus, co jeszcze niczego nie dowodzi, ale...

– Ja mam grupę Rh minus. – Lucy zacisnęła pięści i wbiła paznokcie w dłonie. Dobrze

było poczuć coś innego niż rozdzierające pulsowanie. w głowie.

Wiedziała, czym jest cierpienie. Po śmierci Michaela sama zaczęła powoli umierać.

Gdyby nie Chloe, nie wiadomo, czym by się to wszystko skończyło. Tylko dla niej żyła dalej,
jadła, oddychała i funkcjonowała. Aż do dnia, w którym poczuła, że znów żyje. A teraz
wtrącono ją w ciemność, której istnienia nawet sobie nie wyobrażała.

– Musiała zajść jakaś pomyłka – szepnęła. – To nie może się dziać naprawdę.
Doktor Shorrock pochylił głowę, jakby nie mógł znieść bólu, który zobaczył w jej oczach.
– Z testów przez nas przeprowadzonych jasno wynika, że embriony zostały zamienione

tuż przed implantacją. Nie potrafię powiedzieć, jak do tego doszło. Chcę panią zapewnić, że
szef tego działu został zawieszony w czynnościach, a stosowne władze zostały o wszystkim
poinformowane.

Jakie to miało dla niej znaczenie? Nie znała tych ludzi i nie obchodzili jej. Nic nie jest w

stanie odwrócić tego, co się wydarzyło.

– Naturalnie jest wiele pytań, które wymagają odpowiedzi, i będziemy stopniowo je

wyjaśniać.

– Co się teraz stanie z Chloe i ze mną?
– Dobro dziewczynki jest naszym naczelnym priorytetem. Nie ma jasnych zasad

postępowania w takich wypadkach, ale wszystko wskazuje na to, że będzie pani nadal
sprawować nadzór nad Chloe.

Lucy nagle straciła zainteresowanie tym, co mówił doktor. Myślała tylko o jednym. Chloe

nie jest moją córką. Nie jest moją córką. A przecież to nieprawda. Będzie o nią walczyć do
ostatniej kropli krwi A jej druga córka? Jej i Michaela. Dziecko, które wychowuje inna para,

obcy ludzie. Jej serce ścisnęła żelazna obręcz.

Na to nie ma odpowiedzi. Gorące łzy popłynęły jej po policzkach. Jedna po drugiej

kapały na biurko doktora.

Doktor Shorrock podał jej pudełko chusteczek.
– Zdaję sobie sprawę, jakie to dla pani trudne. Musi pani przemyśleć wszystko, co pani

ode mnie usłyszała. Ja zajmę się formalną stroną całej sprawy.

Otarła łzy chusteczką, ale na ich miejsce zaraz napłynęły następne.
– Pielęgniarka zrobi pani herbaty i chwilę z panią posiedzi. Jeszcze raz przepraszam za

moich kolegów. Wkrótce się z panią skontaktuję.

Dominik Grayling usiadł na drewnianej ławce przed szpitalem, przyglądając się

bezmyślnie przechodzącym obok ludziom. Nie powinien był tu przychodzić, ale nie potrafił

oprzeć się pokusie. Jakaś nieznana siła kazała mu tu przyjechać i czekać.

Spojrzał na zegarek, a potem ponownie na drzwi szpitala. Robiło się późno. Może jednak

ich przeoczył. Był pewien, że w jakiś sposób zdoła ich rozpoznać. Będą wyglądali tak jak on,
kiedy po raz pierwszy dotarło do niego, co się stało. Będą zagubieni. Zranieni.

Nie chciał z nimi rozmawiać. Chciał tylko wiedzieć, jak wyglądają. Czy sprawiają

wrażenie miłych. Chciał wiedzieć, z jakimi ludźmi wychowuje się jego biologiczne dziecko.
To powinno mu wystarczyć. Czyż nie?

Drzwi otworzyły się i usłyszał kobiecy głos, pytający o coś z irlandzkim akcentem.
– Jesteś pewna, że nie chcesz jeszcze chwilę zostać?
– Chcę jechać do domu.
Ten głos zrobił na nim wrażenie. Poruszył go do głębi duszy.

Odwrócił się i ujrzał ją. Była piękna. Miała brązowe włosy łagodnie okalające jej

szczupłą twarz. Zupełnie jak jego Abigail.

Zaklął pod nosem. Chyba zaczyna tracić rozum. We wszystkich kobietach dopatruje się

cech swojej córki. Londyn jest pełen ciemnowłosych kobiet. Poza tym czekał przecież na
parę, a nie na samotną kobietę.

Mimo to ponownie odwrócił się, by spojrzeć na nieznajomą. Szukała czegoś nerwowo w

kieszeni czarnego płaszcza. Chusteczki? Z oczu płynęły jej łzy.

To jej ból przyciągnął jego uwagę. Z każdego najdrobniejszego ruchu widać było, że

cierpi. Czuła dokładnie to samo, co on.

Nie miała chusteczki. Zaczęła wycierać łzy palcami. Nie mógł bezczynnie patrzeć, jak się

męczy. Wstał i z pewnym wahaniem ruszył w jej kierunku. Podał jej własną chusteczkę i
czekał.

Popatrzyła na niego nieprzytomnie, po czym chyba zrozumiała jego gest.
– Przepraszam pana bardzo... Zaraz mi przejdzie. To tylko tak...
– Proszę.
– Dziękuję. – Wzięła z jego rąk chusteczkę, otarła oczy i podała mu ją wyraźnie speszona.
– Proszę ją zatrzymać.
– Och tak. Dziękuję.
– Nie ma za co. Nazywam się Dominik Grayling. Popatrzyła na niego nic nie

rozumiejącym wzrokiem.

Jego nazwisko najwyraźniej nic jej nie mówiło. Niby skąd miałaby je znać? Nawet jeśli

była kobietą, której szukał, szpital zapewne skrupulatnie przestrzegał dochowania tajemnicy.
Postanowił spróbować innej taktyki.

– Mogę w czymś pani pomóc?
– Nie, dziękuję. Nic mi nie jest. Dziękuję za chusteczkę. – Odwróciła się i ruszyła w

swoją stronę.

Nie wiedział dlaczego, ale poczuł, że nie może jej pozwolić odejść. Ruszył za nią, dogonił

ją i szedł obok.

– Wiem, że nie powinienem tego robić, ale muszę panią o coś spytać.
Popatrzyła na niego, a w jej brązowych oczach dostrzegł przestrach.

Dominik zrobił głęboki wdech. Wiedział, że to zabrzmi głupio, ale nie mógł pozwolić jej

odejść. Miał jedną szansę na milion.

– Wiem, że moje pytanie zabrzmi dziwnie, ale czy przypadkiem nie dowiedziała się pani,

że pani córka nie jest w rzeczywistości pani dzieckiem? – wyrzucił z siebie pytanie. – Moja
żona i ja mamy siedmioletnią córkę z zapłodnienia in vitro i właśnie okazało się, że zarodek,
który nam zaimplantowano... – Nie potrafił dokończyć. – Przepraszam. Nie powinienem był
tego mówić. Sam nie wiem, co tu w ogóle robię.

– Lucy Grayford. Spojrzał na nią uważnie.
– Nazywam się Lucy Grayford – powtórzyła wolno. – I tak. Właśnie się tego

dowiedziałam.

Stali w – kompletnej ciszy, patrząc na siebie, jakby spodziewali się, że w swoich oczach

odnajdą odpowiedzi na wszystkie dręczące ich pytania.

– Miło mi panią poznać – powiedział w końcu. – Ja nazywam się Dominik Grayling –

powtórzył, pewny, że tym razem bez wątpienia go słyszy.

Lucy nie spuszczała wzroku z jego twarzy.
– Chyba powinniśmy porozmawiać – powiedział Dominik po chwili.
Skinęła głową.

On jednak nie miał pojęcia, co powiedzieć. Stali oboje w obliczu ogromnej tragedii, nie

wiedząc, jak przez to przejść.

– Tu za rogiem jest park. Możemy kupić kawę i usiąść na jakiejś ławce... – zaproponował

niepewnie. – A może wolałaby pani przełożyć tę rozmowę na inny dzień? – Sięgnął do

kieszeni po notes. – Zapiszę pani mój numer telefonu.

– Zaczaj pisać.
– Nie. – Pokręciła stanowczo głową. – Nie chcę teraz wracać do domu.
Rozumiał ją. Wiedział, jak trudno jest dowiedzieć się, że dziecko, które kochasz i

wychowujesz, nie jest tak na prawdę twoje. A potem wrócić z tą wiedzą do domu i udawać,
że nic się nie wydarzyło. Że twój świat nie rozpadł się na kawałki i wszystko jest jak dawniej.
On sam wyszedł z tego szpitala i dwie godziny chodził po deszczu, zanim zebrał się na
odwagę, by wrócić do domu i stanąć twarzą w twarz z Abby.

– Wolałabym porozmawiać teraz.
Skinął głową. W milczeniu ruszyli wzdłuż chodnika. Lucy wcisnęła dłonie do kieszeni

płaszcza i pozwoliła, aby wiatr osuszył jej łzy. Zrobiło jej się zimno. Była przerażona i
zupełnie bezradna wobec tego, co się wydarzyło. Nic w życiu nie przygotowało jej na taką
ewentualność.

Popatrzyła na Dominika Graylinga. W innych okolicznościach uznałaby go za

atrakcyjnego mężczyznę. Był wysoki, miał ładne oczy i sprawiał wrażenie inteligentnego.
Było w nim coś, co przypominało jej Chloe. Kształt twarzy? Spojrzenie?

Sama nie wiedziała, dlaczego zdecydowała się ż nim porozmawiać. Może powinna

zaczekać na oficjalne spotkanie? Może wtedy byłoby łatwiej?

– Tu możemy kupić kawę – wskazał niewielką kafejkę po przeciwnej stronie ulicy.
– Dobrze.

Dominik otworzył drzwi i przepuścił ją przodem. Była pora lunchu i w kawiarni był tłok

Ludzie najzwyczajniej w świecie siedzieli, czytali gazety i zajadali kanapki, podczas gdy jej
życie legło w gruzach.

– Jaką pije pani kawę?
– Kawę? – zdziwiła się, jakby spytał ją nie wiadomo o co. Ach tak, mają się przecież

napić kawy. – Z mlekiem i jedną kostką cukru.

Rozejrzała się po sali i ujrzała swoje odbicie w lustrze. Zdziwiła się, że wygląda zupełnie

normalnie. Jak to możliwe? Skoro twój świat rozsypuje się na milion kawałków, chyba na

twojej twarzy powinna zajść jakaś zmiana? Czy to dlatego po śmierci Michaela wszyscy
zapewniali ją, że doskonale wygląda?

– Proszę. – Dominik podał jej plastikowy kubek.
Po raz kolejny dostrzegła w jego oczach wyraz zrozumienia. Miał miłe oczy. Błękitne ze

złotymi błyskami. Komuś, kto ma takie oczy, można zaufać. Przyjęła kubek z jego rąk.

– Dziękuję.
– Chodźmy do parku. Jest tuż za rogiem.
Lucy było to obojętne. Poszłaby za nim dokądkolwiek, byle nie iść do domu. Skoro chciał

porozmawiać w parku, niech będzie park.

W rzeczywistości był to niewielki skwer, który nie wyglądał zbyt zachęcająco.
– Usiądźmy tam – wskazał ręką drewnianą ławkę pod starymi dębami. Popatrzy* na nią

zatroskanym wzrokiem.

– Nie wiem, czy powinienem z panią teraz o tym rozmawiać. Jest zbyt wcześnie. Nadal

jest pani w szoku.

Kiedy usiedli, przez chwilę patrzył na nią w milczeniu, po czym odezwał się łagodnie.
– Chce mi pani powiedzieć o tym, czego się pani dowiedziała?
– Nie mogę – szepnęła Lucy. – Jeszcze nie teraz.
– Rozumiem.
Popatrzyła, jak zdejmuje plastikową pokrywkę i pije kawę.

Podniósł wzrok i dostrzegł, że mu się przygląda z ciekawością.
– Proszę się napić. Przynajmniej jest gorąca.
– Wszyscy namawiają mnie do wypicia czegoś ciepłego. Pielęgniarka chciała, żebym

napiła się herbaty.

Dominik uśmiechnął się łagodnie i popatrzył z niepokojem na jej drżące palce. Odrobina

kawy rozlała się z pełnego kubka.

– Ostrożnie – powiedział i podtrzymał jej dłoń.
Znów zapadła chwila ciszy, po czym odezwał się głębokim głosem:
– Moja żona, Eloise, urodziła się z wrodzoną wadą serca. Nie powinna była... Nigdy nie

powinna...

Lucy czekała. Po raz pierwszy podczas tej rozmowy poczuła nie tylko swój własny ból.

Ten mężczyzna dokładnie wiedział, co ona czuje, gdyż sam przeszedł przez podobne
doświadczenia. Naprawdę ją rozumiał.

– Eloise zawsze chciała mieć dzieci. Ale nie mogła zajść w ciążę. Mijały miesiące i nic

się nie działa Lucy upiła łyk kawy i czekała na dalsze słowa.

– Wtedy jeszcze nie wiedzieliśmy o jej chorobie serca. Dopiero podczas robienia

potrzebnych badań prawda wyszła na jaw. Powiedziano nam, że nie powinna zachodzić w
ciążę. Że to bardzo ”znaczące zagrożenie ” dla jej życia, jak to określono. Jednak Eloise była
ogromnie zdeterminowana. Życie bez dziecka było dla niej niepełne. Próbowałem...

Rozumiała pragnienie tamtej kobiety, by zostać matką.

Miesiąc po miesiącu i nic. Uczucie pustki, rozpaczy i braku spełnienia. I jeszcze

przemijania. Starała się znaleźć jakieś słowa pocieszenia, ale bezskutecznie.

– Zgodziłem się na zapłodnienie in vitro. Kiedy zaszła w ciążę, była najszczęśliwszą

kobietą pod słońcem. Nie mogła się doczekać urodzin. – Wyprostował się na ławce.

– Jednak podczas cesarskiego cięcia pojawiły się komplikacje. Zmarła zaraz po urodzeniu

Abigail.

Lucy nie spodziewała się tego usłyszeć. Ręka, w której trzymała kubek, znowu zadrżała.
– Tak mi przykro. Tak bardzo mi przykro.
– Abby jest dla mnie wszystkim.
Pochylił głowę, jakby nie mógł udźwignąć ciężaru, jaki spoczywał na jego barkach. Jego

żona zmarła przy urodzeniu dziecka, które nie było jego. Kochał Abby. Podobnie jak ona
kochała Chloe.

– Jak się dowiedziałeś, że Abby nie jest twoją biologiczną córką? – Lucy w naturalny

sposób zaczęła mu mówić po imieniu.

– Zaczęło się od badań krwi...
. – Rh minus. Doktor Shorrock wspomniał mi o tym. Ja też mam taką grupę krwi.
– Żałuję, że się o tym dowiedziałem. Kocham ją jak nikogo innego na świecie. Może nie

jest moją biologiczną córką, ale jest bardziej moja niż kogokolwiek innego.

Przerwał, jakby nagle uzmysłowił sobie, do kogo mówi. Lucy jednak nie miała mu tego

za złe. Cieszyła się, że Abigail ma tak oddanego ojca. Przynajmniej była bezpieczna.

Bezpieczna. To dziwne, ale w obecności tego mężczyzny ona sama czuła się zadziwiająco

bezpiecznie. Nadal odczuwała ból, ale sama obecność Dominika sprawiała, ze wierzyła, iż
jakoś to przeżyje. Że uda jej się w jakiś niewiadomy sposób przetrwać ten koszmar.

– Rozumiem cię – powiedziała miękko. – Ja fcik samo kocham Chloe.
Jego oczy zwilgotniały.
– Chloe. Jakie piękne imię.
– Ona sama jest piękna. To niezwykła dziewczynka. – Lucy wstała i wyrzuciła kubek do

kosza. – Przejdziemy się kawałek?

– Z chęcią.
– Abigail to także piękne imię.
– Oznacza ojcowską radość. Chciałem, żeby wiedziała, że nie winię jej za to, co się stało.

Za śmierć Eloise – dokończył cicho i wzruszył ramionami. – Wówczas wydawało mi się to
ważne.

Och, jak doskonale rozumiała jego uczucia. Jego żona zmarła, dając życie ich dziecku.

Utrata Michaela była dla niej niezwykle bolesnym przeżyciem, ale ona nie miała w

związku z tym żadnego poczucia winy. Z tego, co usłyszała do tej pory od Dominika
Graylinga, stało się dla niej jasne, że wini się za to, iż zgodził się na zapłodnienie in vitro.
Mimo to myślał cały czas o swojej małej córeczce, o tym, jak będzie się czuła w każde
urodziny i nadał jej imię, dzięki któremu zawsze będzie pamiętać, że jest bardzo kochana.
Musiał być naprawdę wyjątkowym człowiekiem.

– Czy Abigail jest podobna do mnie? – spytała, czując, że musi to wiedzieć.
– Trochę. Z koloru włosów i sposobu poruszania się. Chodzi dokładnie tak jak ty.
Pod wpływem jego spojrzenia odczuła nagłe zakłopotanie. Odwróciła wzrok.
– A Chloe?
– Tak. Ma twój kształt twarzy i dłonie... – Jego dłonie. Nawet nie zdawała sobie sprawy,

że zwróciła na nie uwagę. Chloe miała podobne szczupłe dłonie i długie pałce. Zawsze jej się
podobały. Michael mówił, że ich córka ma ręce artystki.

– Chciałbym ją zobaczyć.
– Nie.
– A ty nie chcesz zobaczyć Abigail? Lucy nie odpowiedziała.
– Naprawdę myślisz, że jesteś w stanie przeżyć resztę życia, nie wiedząc, jak wygląda?

Czy nam się to podoba, czy nie, to inni będą podejmować za nas decyzje. Kiedy po raz
pierwszy dowiedziałem się, że Abby... Cholera, to takie trudne. – Potarł palcami kark – Na
początku nie chciałem nikomu o tym powiedzieć. Instynkt podpowiadał mi, żeby przemilczeć
wszystko, aby nikt nie dowiedział się prawdy. Żeby Abby była tylko moja.

Lucy spojrzała mu w oczy.
– Ale przecież nie możemy tego zrobić. Żadne z nas. Dziewczynki muszą kiedyś poznać

prawdę o swoim pochodzeniu.

– Czy choroba Eloise jest dziedziczna?
– Istnieje takie prawdopodobieństwo, choć bardzo niewielkie.
– Nie zniosę tego dłużej.
– Musimy mieć w sobie siłę. – Chwycił ją za ramię. – Nasze córki mają po sześć lat. My

jesteśmy dorośli i musimy sobie z tym poradzić.

Trzymał ją mocno, a ona odnalazła w tym uścisku źródło siły.
– Tak się boję – szepnęła.
– Gdybym mógł ci powiedzieć, że wszystko będzie dobrze, zrobiłbym to. Ale nie mam tej

pewności. Wiem jedno. Zrobię wszystko, aby chronić Chloe i Abby przed konsekwencjami
tego, co zaszło. Nie chcę oskarżać szpitala. Nie chcę żadnego rozgłosu wokół tego

wydarzenia.

Lucy zupełnie nie pomyślała o tym aspekcie sprawy. Gdyby jednak media dowiedziały

się o całym zamieszaniu, na pewno nie zaznaliby chwili spokoju. Oczywiście mogliby
zaskarżyć szpital, ale wtedy wszystkie gazety zaczęłyby o nich pisać i ich życie zamieniłoby
się w prawdziwy koszmar.

Pomyślała o Chloe. Radosnej, pełnej życia dziewczynce, która musi żyć bez taty. Która

coraz słabiej pamięta mężczyznę, dla którego była sensem istnienia.

– Ja też nie chcę żadnego rozgłosu wokół tej sprawy. Twarz Dominika rozluźniła się.

– Mam nadzieję, że sąd uczyni wszystko, aby chronić nasze dziewczynki. Są takie

młode... Nie chcę komplikować życia tobie ani twojej rodzinie, ale nie możemy przecież
udawać, że cała rzecz nie miała miejsca. Domyślam się, że dadzą nam do podpisania jakiś
doloiment, na mocy którego będziemy mieli prawo do naszego biologicznego dziecka.

Lucy zmarszczyła brwi, usiłując nadążyć za tokiem jego rozumowania.
– Chciałbym zobaczyć moją córkę. Może nawet mieć jej fotografię. Niczego nie mogę

zmienić, ale chcę, aby moja biologiczna córka wiedziała, że kochałbym ją ze wszystkich sił.
Że mogłaby na mnie liczyć w potrzebie. Na pewno chcesz tego samego dla Abby. Czyż nie?

– Tak – powiedziała cicho. – Chciałabym tego.
– Wydaje mi się, że są zbyt młode, aby im o wszystkim powiedzieć. Może pozwoliłabyś

mi co jakiś czas widywać Chloe?

– A Abby?
– Chcę, aby wiedziała, kim jesteś. Żeby cię polubiła i żeby cię znała, kiedy powiem jej,

co zaszło. Żeby miała pewność, że zrobiłem wszystko, co w mojej mocy, aby ją uszczęśliwić.

– W takim razie chcę ją zobaczyć.
– Dobrze.
– Ty będziesz mógł zobaczyć Chloe. Ale później. Jeszcze nie jestem na to gotowa.
Uśmiechnął się i od razu poczuła, że to człowiek, któremu może zaufać.
– Najpierw powinnaś przebadać Chloe. Musimy wiedzieć, czy jest zdrowa.
– Była bardzo zdrowym dzieckiem.
– Tym lepiej, prawda? Musimy tylko się upewnić.
– Chcę już iść do domu.
Dominik wyjął notes i zapisał swój numer telefonu. Doktor Dominik Grayling?
– Jesteś lekarzem?
– Nie. Możesz dać mi swój adres?
Lucy nie spuszczała wzroku z kartki papieru.
– Grayling. Teraz rozumiem doktora Shorrocka. Powiedział, że być może pomylono

nasze nazwiska. Ja nazywam się Grayford.

– Tak.
– Mało prawdopodobne, prawda? – Wzięła z jego ręki długopis i zapisała swój adres. –

Mieszkamy w Shropshire.

– Może cię podwieźć do domu? Twój mąż czeka na ciebie?
– Michael? Nie. – Lucy zarzuciła torbę na ramię i wsunęła ręce do kieszeni – Michael nie

żyje.

– Słucham?
– Mój mąż zmarł półtora roku temu. Dlatego tak dobrze rozumiem, co czujesz. Ja też

mam na świecie tylko Chloe, Nigdy nie pozwolę jej sobie odebrać.

ROZDZIAŁ DRUGI

Lucy spojrzała na zegarek i dopiero wtedy zdała sobie

:

sprawę z tego, jak jest późno.

Było po siódmej.

Czekało ją kolejne spotkanie z Dominikiem. Musi być spokojna i opanowana. Popatrzyła

na drobną figurkę córki na placu zabaw, jeśli ma zdążyć, muszą się pospieszyć.

– Jeszcze tylko pięć minut, Cło, i idziemy do dziadków – zawołała do córki i zaczęła

pakować rzeczy do torby.

Chloe prawdopodobnie jej nie słyszała. Uszczęśliwiona bujała się na huśtawce. Lucy

uśmiechnęła się. Niezależnie od tego, co ma do powiedzenia Dominik Grayling czy prawnicy,
nie pozwoli, aby poukładane życie Chloe legło w gruzach.

– Chloe, czas się zbierać – krzyknęła ponownie. Zwinęła koc, na którym siedziały, i nagle

zdała sobie sprawę, że ktoś im się przygląda. Nie powinien był tu przychodzić. Nie teraz.
Najpierw należało omówić to z nią. A może wyobraźnia płata jej figla? Mężczyzna ruszył w
jej stronę.

– Cześć – przywitał się Dominik. Lucy odczuła naglą złość.
– Co tu robisz? ”Umówiliśmy się dopiero za godzinę.
– Byłem ciekawy.
– Jak śmiesz to robić? Dla Chloe jesteś obcy. Mogłeś ją przestraszyć.
– A gdyby Chloe dostrzegła, że jej się przyglądasz?
– Ale nie dostrzegła.
– Nie wiesz tego.
– Jestem pewien, że mnie nie zauważyła. – Popatrzył na nią z uwagą. – A ty? Ty się mnie

przestraszyłaś?

Początkowo chciała skłamać, ale po chwili uznała, że to nie ma sensu. – Tak.
– Przykro mi.
– Dlatego, że przyjechałeś za wcześnie czy że mnie przestraszyłeś?
Jednak złość już jej minęła. Dominik był czarującym mężczyzną. Zdała sobie nagle

sprawę, że z chęcią namalowałaby jego portret. Kiedy się uśmiechnął, poczuła, że opuszcza ją
resztka irytacji, choć wcale jej się to nie spodobało.

– Nie mogłem wytrzymać w domu, a ponadto ruch okazał się mniejszy, niż

przewidywałem.

W takim razie dlaczego nie podszedł do nich od razu, tylko przyglądał się im przez tak

długi czas? Powinien wyjechać później, utknąć w korku, zagubić się gdzieś po drodze...

– Napijesz się kawy? Zostało trochę w termosie.
– Chciałem się po prostu przejść. Nie wiedziałem, że cię tu zastanę, Lucy.
Słysząc ciepłe nuty w jego głosie, odwróciła się do niego tyłem. Nie podobało jej się, że

polubiła brzmienie jego głosu. To było nielojalne względem Michaela. A przecież Dominik
nie był seksowny. Był miły, ale nic ponadto. I w dodatku wcale go nie znała.

– Kiedy się przekonałeś, że tu jestem, odszedłeś?

– A ty byś odeszła? – spytał, uśmiechając się lekko. Naturalnie, że nie. Pokusa, aby z

ukrycia przyglądać się Abigail, byłaby zbyt silna. Doszukiwałaby się fizycznego
podobieństwa, cech, które utwierdziłyby ją w przekonaniu, że Abigail należy do niej. Czy z
Dominikiem było tak samo? Czy odnalazł w Chloe cechy swoje i żony?

– Miałaś rację. Jest piękna. Lucy przycisnęła do siebie koc.
– Wiem o tym.
– Ma takie same jasne włosy jak Eloise.
– Och.
Spojrzał na nią pospiesznie.
– Uważasz, że nie powinienem był tego powiedzieć?
– Nie, tylko... Zresztą, sam wiesz, o co mi chodzi – dokończyła pospiesznie, widząc

nadbiegającą Chloe.

– Idziemy już? – spytała dziewczynka, przyglądając się rozmawiającemu z matką

mężczyźnie.

Palce Lucy odruchowo zacisnęły się na ramieniu dziecka. Jak czuje się teraz Dominik?

Czy cierpi?

– Powinnyśmy już iść.
– Nie mogę zostać jeszcze pięć minut?
– Nie dzisiaj, kochanie. Babcia czeka na ciebie. – Nie śmiała spojrzeć na Dominika, ale

wiedziała, że przygląda im się nieruchomo. To był dla niego bardzo ważny moment.
Podobnie jak dla Chloe. Zrobiła głęboki wdech.

– Kochanie, to jest doktor Grayling. Pamiętasz, jak ci o nim opowiadałam?
Chloe popatrzyła przez chwilę na nieznajomego, po czym się uśmiechnęła. Nie było to do

niej podobne, bo zazwyczaj niełatwo nawiązywała znajomości.

– Jestem Chloe.
– Wiem. Twoja mama mi o tobie opowiadała. Dominik poszukał wzrokiem oczu Lucy.

Podziękował jej spojrzeniem, a jednocześnie dodał nim otuchy. Postąpiła słusznie.

– Będę dziś spała u babci.
– To też wiem. Mama mi powiedziała.
Lucy odczuła nagle tak wielki żal, że omal się nie rozpłakała. Żałowała Dominika, siebie,

Chloe i małej Abby. I tych, którzy ich kochali. Jej mama uwielbiała Chloe, choć nie była jej
biologiczną babcią. Dominik też miał gdzieś matkę, która kochała nie swoją wnuczkę.
Implikacje zaistniałej pomyłki ciągnęły się w nieskończoność.

– Jesteś przyjacielem mamy? – spytała z właściwą dzieciom bezpośredniością Chloe.
– Oczywiście.
– Chodź, Chloe. Babcia będzie się niepokoić. – Lucy wzięła córkę za rączkę i lekko ją

ścisnęła. Dotyk małych paluszków był dla niej wielkim pocieszeniem.

Dominik został sam. Musiał się czuć samotny jak nigdy. Ona będzie odczuwać to samo,

gdy pozna Abby.

Minęły cztery tygodnie od czasu, kiedy dowiedziała się o zaistniałej pomyłce. Przez cały

ten czas nie myślała o Abby. Najpierw robiła badania Chloe i czekała na ich wyniki. Kiedy

okazało się, że wszystko jest w porządku, skontaktowała się z prawnikami, którzy mieli
określić legalny status ich dzieci. A na koniec przyszło wielkie poczucie osamotnienia.
Musiała dźwigać sekret, którym z nikim nie wolno jej było się podzielić. Mogła rozmawiać
tylko z Dominikiem. Jego telefony były jak tratwa ratunkowa. Jedyny pewnik w
zwariowanym świecie.

Zostanę na śniadanie?
– Babcia na pewno bardzo by chciała.
– A ty przyjedziesz?
Lucy wiedziała, że Chloe chce mieć babcię tylko dla siebie. Uśmiechnęła się.
– Nie. Odbiorę cię po śniadaniu.
Chloe obejrzała się za siebie i pociągnęła ją za rękę.
– Doktor Grayling jeszcze nie poszedł. Ciągle tam stoi.
– Naprawdę?
– Nie powinien tak nam się przyglądać, prawda?
– Może czuje się samotny i żałuje, że nie może pójść z nami.
Chloe się zastanowiła.
– Jest miły. Czy mógłby się z nami zaprzyjaźnić? Gdybyż to było takie proste. Jak może

ochronić córkę przed konsekwencjami tego, co zaszło?

Kiedy doszły do rogu, obejrzała się. Dominik wciąż stał i patrzył za nimi. Sprawiał

wrażenie tak bardzo osamotnionego.

Ona wkrótce będzie przeżywać to samo. Co będzie czuć? Czy rozpozna w Abby cząstkę

siebie? Czy poczuje coś podobnego, co odczuwała, gdy położono jej nowonarodzoną Chloe w
ramionach? Wszechogarniające uczucie miłości i odpowiedzialności za drugą osobę.
Niepomierne zdziwienie nad cudem nowego życia. Ona nie stworzyła Chloe. Dała jej życie,
ale nie stworzyła. Swoje poczęcie Chloe zawdzięczała Dominikowi i jego jasnowłosej żonie.

Nigdy w życiu nie było mu tak ciężko. Patrzył na oddalające się sylwetki i czuł, że serce

pęka mu z bólu. Mała miała takie same włosy jak Eloise. Była do niej podobna, a
jednocześnie zupełnie inna.

Chloe była szczupła, zdrowa i pełna energii. Ubrana w sprane dżinsy i bawełnianą

koszulkę w niczym nie przypominała dziewczynki, jaką sobie wyobrażał przez ostatnie
tygodnie. Jej widok przeszedł jego najśmielsze oczekiwania. Euforia, jakiej doświadczył,
patrząc, jak się bawi, niemal pozbawiła go tchu. Najwyraźniej Chloe była szczęśliwa.

Było oczywiste, że przepada za matką. Chloe była kochana i sama kochała. To chciał

wiedzieć i jego ciekawość została już zaspokojona. Okazało się jednak, że chce czegoś
więcej. Zapragnął nagle, aby jego biologiczna córka dowiedziała się o jego istnieniu. Zaczął
odczuwać najzwyklejszą w świecie zazdrość.

Nie potrafił przestać o niej myśleć. I o Lucy. W jego umyśle obie były z sobą

nierozerwalnie związane. Lucy, tak inna niż Eloise. Jego żona była niezwykle inteligentna,
elokwentna i kulturalna, ale wiedział, że zupełnie mu się podporządkowała. Lucy należała do
innego typu kobiet Ona tak łatwo nie ulegała męskiej dominacji. Miała w sobie siłę, która nie
pozwalała jej poddać się przeciwnościom losu, kazała jej walczyć. Samotnie wychowywała

dziewczynkę, która była szczęśliwa i pewna siebie.

Piknik w parku. Nie pamiętał, żeby zabrał kiedyś Abby na piknik. Jej popołudnia

wypełniały lekcje gry na pianinie, szkoła tańca i gimnastyki. Kiedy wracał z pracy, była już
tak zmęczona, że miała tylko siłę przytulić się do niego, aby wysłuchać jakiejś opowieści. Co
powiedziałaby na to Lucy? Ona wprost kipiała życiem i w takim duchu wychowywała córkę.

Dzwonek do drzwi rozległ się dokładnie o ósmej trzydzieści. Choć Lucy się go

spodziewała, jego dźwięk ją przestraszył.

– Zawsze jesteś taki punktualny? – spytała, otworzywszy drzwi.
– Czekałem na zewnątrz w samochodzie.
– Och – powiedziała skonsternowana. Tak była zajęta przygotowywaniem się do jego

wizyty, że nie pomyślała, co on będzie robił przez tę godzinę. – Przepraszam, zupełnie o tym
nie pomyślałam.

– Chloe pojechała do babci?
– Uwielbia tam być. Nie ma nic milszego niż pozwolić się komuś rozpieszczać, prawda?
Lucy czuła się niezręcznie. Przez telefon rozmawiała z Dominikiem znacznie swobodniej.

Słuchała tylko jego głębokiego głosu, nie widząc zranionego spojrzenia i wyrazu napięcia na
twarzy.

– Chloe powiedziała, że miło wyglądasz – rzuciła pospiesznie, aby sprawić mu

przyjemność.

– To ona wygląda niewiarygodnie. Nie wiem, czego się spodziewałem, ale ona sprawia

wrażenie takiej... zdrowej.

Lucy nie wiedziała, co odpowiedzieć.
– Zarezerwowałem stolik w ”Białym Koniu ”, bo to najbliżej. Nie wiem, jak tam dają

jeść, ale przynajmniej będziemy mogli usiąść na tarasie i popatrzeć na wodę.

– Mają bardzo dobrą kuchnię – zapewniła go, zadowolona, że wybrał tę restaurację.

Naprawdę lubiła tam siedzieć i patrzeć, jak woda zmienia kolor i jak odbija się w niej
zachodzące słońce.

Poszli na piechotę. Lucy miała świadomość, że Dominik nieustannie na nią spogląda i

czuła, że jest spięty. Nie i dziwiło )e) to. Zadanie, jakie ich czekało, nie należało do łatwych, –
Przychodziłam często do ”Białego Konia ” z Michaelem – powiedziała, przerywając ciszę.

– Kiedy się spotykaliście?
– Nie. Wtedy nie było nas na to stać. Poznaliśmy się w szkole i pobraliśmy w wieku

dziewiętnastu lat. Świętowaliśmy tu naszą ostatnią rocznicę ślubu. Kilka miesięcy przed jego
śmiercią.

Dominik zatrzymał się, aby na nią popatrzeć.
– Może wołałabyś pójść w inne miejsce? I tak jest nam już wystarczająco trudno.
– Nie, nie. To miłe miejsce. Mam z nim związane tylko przyjemne wspomnienia.
– Naprawdę? Skinęła głową.
– Jaki on był?
– Michael? – Widziała, że zadał to pytanie z pewnym wahaniem. Najwidoczniej nie

chciał sprawić jej bólu. To dziwne, ale mówienie o Michaelu nie było dla niej przykre.

Bardziej cierpiała wtedy, gdy ktoś celowo unikał tego tematu, bo czuła się wówczas, jakby
Michael został wykreślony z jej życia.

– Był wspaniałym człowiekiem. Uwielbiał różne sporty, a zwłaszcza żeglarstwo. Zawsze

był gotowy do podjęcia kolejnego wyzwania. Kiedy się okazało, że ma guza, był zszokowany.
Oczywiście nie poszedł do lekarza. Był ostatnią osobą na ziemi, o której mógłbyś pomyśleć*
że...

– Trudno ci jest pogodzić się z tym, że Michael umarł wierząc, że Chloe jest jego córką?
– Cieszę się, że tak się stało. Obawiam się, że jemu było by znacznie trudniej się z tym

pogodzić niż mnie. Umarł w przeświadczeniu, że nie zostaję sama i że coś po sobie
pozostawił. – Przełknęła ślinę. – I rzeczywiście tak jest. Tyle tylko, że jego córka ma na imię
Abby, nie Chloe.

Dominik otworzył przed nią furtkę, nie mogąc się nadziwić jej hartowi ducha. On sam,

kiedy usłyszał, że ktoś obchodzi diamentowe gody, albo gdy widział matkę z dzieckiem,
myślał o tym, że Eloise nie było dane tego przeżyć. Czy to możliwe, żeby Lucy w ogóle nie
odczuwała złości?

Kiedy usiedli przy wskazanym stoliku, popatrzył na kanał.
– Pływałaś kiedyś po tym kanale?
– Bardzo często. Wychowałam się nieopodal, a moi rodzice mieli niewielką łódkę.

Nazywała się ”Mała Ślicznotka ”.

– Dziwna nazwa.
Lucy uśmiechnęła się, a jemu na ten widok zaparło dech w piersiach. Wiedział, że jest

piękna, ale dopiero kiedy się uśmiechnęła, dostrzegł w niej nie tylko urodę, ale pełnię życia i
jakaś nieprawdopodobną energię, która zdawała się promieniować z każdego pora jej skóry.
Oczy jej błyszczały, a usta... Co? O czym on w ogóle myśli?

– To rzeczywiście śmieszne imię. Zawsze wprawiało mnie w zakłopotanie, dopóki nie

zaczęłam czytać Batesa.

Zmarszczył brwi, próbując nadążyć za jej tokiem rozumowania.
– ”Mała Ślicznotka ” to łódź jednego z bohaterów, Popa Larkinsa. Odkąd się o tym

dowiedziałam, pokochałam ją. A najbardziej zadziwiło mnie, że to ojciec wybrał tę nazwę. Tb
zupełnie nie było w jego stylu.

– Niebyło?
– Zmarł, kiedy miałam dwadzieścia trzy lata. ”Mała Ślicznotka ” była jedyną

ekstrawagancją, na jaką kiedykolwiek sobie pozwolił. Bardzo poważnie podchodził do życia i
kiedy rozpoczęłam studia na Akademii Sztuk Pięknych, bardzo był tym zmartwiony.

A więc była artystką. Zresztą z tymi swoimi ciemnymi włosami upiętymi na czubku

głowy i luźnymi, tańczącymi wokół twarzy lokami nawet na taką wyglądała, – A ty? Co ty
robisz w życiu? Wiem; że jesteś doktorem, ale nie wiem, jakich nauk.

Uśmiechną} się. Na pewno by nie zgadła. Jego wykształcenie miało się nijak do tego, co

robił. Zajmował się robieniem programów telewizyjnych, a głównie wywiadów z ludźmi,
którzy nie mieli pojęcia, o czym mówią, ale mieli nadzieję zrobić na nim wrażenie swoją
elokwencją.

– Historii.
– To dopiero musi być straszne. Historia kojarzy mi się z wypracowaniami, które

musiałam bez końca pisać, głównie na temat drugiej wojny.

– Najwyraźniej miałaś wspaniałych nauczycieli tego przedmiotu – uśmiechnął się.
– Co może robić doktor historii?
– Obecnie zajmuję się głównie pisaniem, choć historia nadal pozostaje moją główną pasją

– wyjaśnił, dziwiąc się, skąd wzięła się w nim niechęć do wyjawienia )ej, czym tak naprawdę
się zajmuje. – Uważam się za kogoś w rodzaju edukatora. – Przerwał, gdyż podeszła do nich
kelnerka. – Wiesz, co chcesz zamówić?

– Scampi i frytki – oznajmiła pogodnie. – Jutro się będę martwić o kalorie.
Tak bardzo różniła się od jego żony i matki. Żadnej z nich nawet nie przeszłoby przez

myśl, żeby zjeść coś tak niezdrowego. One jadały tylko sałatę i gotowane brokuły. Zaczął
wierzyć, że naprawdę bardziej im to smakuje.

– Zdam się na ciebie i wezmę to samo. A co do tego pijemy?
– Poproszę o kieliszek białego wytrawnego wina. Kelnerka zapisała ich zamówienie.
Dominik przyglądał się Lucy uważnie. Szukał w niej powodu, dla którego nie miałby

zrobić tego, o czym pomyślał w dniu, w którym ją poznał.

Lucy zdawała się tego nie zauważać.
– Od dawna mieszkasz w Londynie?
– Odkąd skończyłem studia.
– A przedtem?
– Przedtem mieszkałem w Oxfordzie. Lucy się uśmiechnęła.
– Teraz rozumiem już, skąd Chloe jest taka mądra. Kelnerka przyniosła im napoje. Lucy

odsunęła się, aby zrobić miejsce na stole.

– Naprawdę jest taka bystra?
– Bardzo. W ścisłej klasowej czołówce. Została wybrana do grupy, która będzie

pracowała ze starszymi dziećmi nad projektem komputerowym.

Dominik nie mógł powstrzymać uczucia satysfakcji.
– A jaka jest Abby? Dominik upił łyk piwa.
– Też jest bardzo bystra. Ale dla niej najważniejsza jest sztuka. Uwielbia zwłaszcza

sztukę trójwymiarową, bardziej niż tradycyjne rysowanie czy malowanie.

Mówiąc to, zdał sobie sprawę, że bardzo niewiele zrobił, aby zachęcić Abby do

rozwijania tej pasji. Wieczory miała wypełnione różnymi zajęciami, ale tak naprawdę wcale
nie robiła tego, co najbardziej lubiła. W dużej mierze wychowywali ją teściowie, którzy
traktowali ją trochę, jakby była małą Eloise, A przecież Abby była inna. Dla niej nie było
większej przyjemności niż tworzenie czegoś ze zwykłego kawałka papieru.

– Sztuka? Nie mogę w to uwierzyć!
Twarz Lucy aż rozjaśnił promienny uśmiech. Była jak otwarta księga, z której każdy bez

trudu mógł odczytać emocje. Nie potrafiłaby nic przed nim ukryć.

Tymczasem na stole pojawiło się ich gorące scampi.
– Jestem taka głodna – oznajmiła, nadziewając frytkę na widelec.

Widać było, że czuje się tu dobrze. Była jak powiew świeżego powietrza. Siedziała

ubrana w obcisłe czarne spodnie, biały top i wyglądała wprost riiewiarygodnie seksownie.
Przy niej zaczął odczuwać dawno już zapomniane pragnienia.

– Nadal malujesz?
– Ostatnio bardzo rzadko. Podczas choroby Michaela wcale nie malowałam, a ostatnio

byłam pochłonięta pracą. Pomagałam mamie, która zajmuje się garncarstwem. Miło jest czuć
glinę na palcach. Chloe również czasem nam w tym pomagała. Powinieneś kiedyś zobaczyć
jej prace.

Nagle poczuł się winny. Abby nigdy nie miała okazji robić czegoś podobnego.

Postanowił, że od dziś to się zmieni.

– Chętnie.
Lucy odgryzła kawałek scampi. Jej twarz nagle spoważniała.
– Przepraszam cię za dzisiejszy dzień. Poczułam się jakoś dziwnie, widząc cię z Chloe.

Zupełnie mnie zaskoczyłeś. Wiesz... nieodpowiednie miejsce, nieodpowiedni czas.

– Cała ta sytuacja jest dość skomplikowana. Pomyślałaś o tym, co może się wydarzyć,

kiedy nasza sprawa trafi do sądu?

– Myślę, że po prostu otrzymamy jakieś prawomocne upoważnienia do opieki nad

naszymi dziećmi...

– Tak. I zostaniemy uznani biologicznymi rodzicami naszych dzieci. Ale ta sprawa to

precedens.

– Nieprawda. Powiedziano mi, że... – Ta sprawa jest nieco inna – przerwał jej. – Nasze

zarodki zostały najzwyczajniej w świecie zamienione.

– Co twoim zdaniem się wydarzy? – spytała Lucy, odkładając widelec.
Na jej twarzy rysował się niepokój. Nie chciał jej martwić, ale uważał, że powinna znać

prawdę. Musiał mieć pewność, że dokładnie zdaje – sobie sprawę z tego, co ich czeka.

– Niełatwo odpowiedzieć na to pytanie. Początkowo Chciałem tylko zachować Abby.

Potem pomyślałem, że mógłbym czegokolwiek dowiedzieć się o mojej naturalnej córce.
Może nawet ją zobaczyć. Upewnić się, że wszystko u niej w porządku.

– A teraz?
– Teraz chcę więcej. Lucy zesztywniała, a jej twarz nagle pobladła.
– Chcesz mieć obie dziewczynki? – W pewien sposób. Uważam, że...
– Nie możesz tego zrobić. – Posłuchaj mnie, Lucy. Nie mówię o żadnej adopcji ani

sprawach rodzicielskich.

***

– W takim razie o czym?
A więc nadszedł ten moment. Chwila, w której zapadnie nieodwołalna decyzja. Dominik

pochylił się do przodu.

– Chcę, żebyś za mnie wyszła.
Przy stole zapadła głucha cisza. Lucy przez chwilę pomyślała, że źle go zrozumiała. A

jednak jego oczy patrzyły na nią twardo, czekając na odpowiedź.

– Ależ ja cię w ogóle nie znam!
– Ja ciebie też. No, może trochę poprzez Abby. Chcę, żeby Abby miała wszystko, a to

oznacza również ciebie.

Lucy przygryzła górną wargę. Jego żądanie było niemożliwe do zrealizowania. Miałaby

poślubić kogoś, o kim nic nie wiedziała?

– Kiedy słucham, jak opowiadasz o Chloe, wiem, że nie zniosę tego dłużej. Muszę mieć

je obie. A to jest możliwe tylko poprzez zawarcie związku małżeńskiego z tobą.

Popatrzyła na niego, nie kryjąc przerażenia. Czuła się jakby podłoga nagle usunęła się jej

spod stóp i zaczęła się zapadać w jakąś alternatywną rzeczywistość. To nie może się dziać
naprawdę.

Dominik był jej oparciem. To on pomógł jej przetrwać pierwszy szok, kiedy dowiedziała

się o zamianie zarodków. Rozumiał, co czuje, bo sam przeszedł przez coś podobnego. Teraz
poczuła się zdradzona. Oszukana i wściekła.

Takich rzeczy się nie robi.
– Pomyśl o tym. Moglibyśmy być razem dla dziewczynek. Tak długo, jak będą nas

potrzebować. Sąd będzie zastanawiał się, ile kontaktu przydzielić każdemu z nas, a my
tymczasem jednym pociągnięciem rozwiążemy ich problem. Będą mogły mieć nas oboje.

W jego ustach brzmiało to dość rozsądnie. Ale przecież nie było! Ona też chciała dla

dziewczynek wszystkiego, co najlepsze. Ale małżeństwo?

– O jakim małżeństwie myślisz?
– Czysto formalnym.
Widział na jej twarzy wypisane pytanie, którego nie miała odwagj zadać W końcu

ośmieliła się.

– Żadnego seksu?
– Absolutnie. Chcę, żeby Abby miała matkę, a ja chcę być ojcem dla Chloe. Pełna

rodzina.

– Ale po co od razu ślub?
– Bo tylko w ten sposób możemy formalnie adoptować nawzajem nasze córki.

Oczywiście, jeśli sąd wyrazi zgodę. Osobiście uważam, że odetchnęliby z ulga, że taki
problem spadł im z głowy.

Lucy napiła się wina, po czym ostrożnie odstawiła kieliszek na stół. Przynajmniej nie

powiedziała zdecydowanie ”nie ”.

– Chcesz być żonaty do czasu, aż osiągną pełnoletność?
– Tak długo, jak będą nas potrzebować. Musimy postarać się, aby było to tak naturalne,

jak tylko się da. Kiedyś będziemy musieli powiedzieć im całą prawdę i chciałbym, aby miały
wówczas przy sobie oboje rodziców, którzy będą je kochać.

Ponownie na jej twarzy pojawił się wyraz wahania.
– Co się stanie, jeśli któreś z nas kogoś pozna?
– Nie spotykam się z nikim od sześciu lat i wydaje mi się mało prawdopodobne, aby

miało się to zmienić. Nie chcę się zakochać, ponieważ nie podejmę ryzyka utraty takiej osoby
po raz drugi w życiu. – Widział, że słucha go uważnie. – Mamy wspólny cel. Uważam, że to

wystarczy, aby zbudować dobre życie dla nas i dziewczynek.

– A gdzie mielibyśmy mieszkać?
Czy to oznaczało, że się zgadza? Na pewno przeżyła szok, ale najwyraźniej zaczynała

dostrzegać korzyści takiego rozwiązania.

– Wszystko jest do ustalenia. Osobiście wygodnie mi mieszkać w Londynie, gdzie mam

duży dom, ale jeżeli uznamy, że inne rozwiązanie jest lepsze, nie widzę problemu. Ty
wolałabyś mieszkać tutaj?

– Tu mieszka moja rodzina i przyjaciele. I wspomnienia, zdał sobie nagle sprawę.
– O detalach porozmawiamy później. Na razie chodzi o decyzję. Zgadzasz się?
Lucy nie wiedziała, co odpowiedzieć. Nie wiedziała nawet, co o tym myśleć. Mogła to

zrobić? Wyjść za zupełnie obcego mężczyznę, aby dać Chloe ojca i móc lepiej poznać swoją
biologiczna córkę? Spojrzała na Dominika. Był atrakcyjnym mężczyzną. Wysoki, przystojny,
budził zaufanie i sprawiał wrażenie oddanego ojca. Ale nie kochał jej, a ona nie kochała jego.

W życiu można mieć tylko jedną wielką miłość, a ona swoją już miała. Zostały jej tylko

wspomnienia i Chloe. Przygryzła wargę. Może właśnie dla niej powinna to zrobić? I dla
Abby? Skoro i tak nigdy się już nie zakocha, może powinna przynajmniej stworzyć dla nich
rodzinę. Dziewczynki mogłyby mieć wówczas wszystko czego im potrzeba do szczęścia.
Spojrzała na Dominika.

– Zrobię to. Jeśli uda nam się osiągnąć porozumienie w sprawach czysto technicznych,

zrobię to dla dobra dziewczynek.

Nie mogła uwierzyć w to, że to powiedziała. Jej słowa wydawały się być zaprzeczeniem

wszystkiego, co dzieliła z Michaelem. On na pewno nie chciałby, aby spędziła resztę życia

sama. Nie wiedział jednak, co ją spotka. Dominik pochylił się.

– Zobaczysz, że nam się uda, Lucy. Wiem, że tak będzie. Jej oczy wypełniły się łzami.

Zamrugała powiekami, nie chcąc się rozpłakać. Kiedy zgodziła się na ten obiad, nie miała
pojęcia, że sprawy przybiorą taki obrót.

– Co teraz zrobimy?
– Pracujesz gdzieś? Oprócz tego, że pomagasz swojej matce?
W odpowiedzi potrząsnęła przecząco głową.
– To upraszcza sprawę.
Czy rzeczywiście? Dla niej nic nie wydawało się proste. Ona widziała tylko przeszkody.

Nic o nim nie wiedziała, nawet tego, jak zarabia na życie. Może prowadzi jakieś wykłady?
Zresztą, jakie to miało znaczenie?

– Możemy zacząć od mieszkania w Londynie, a potem się zastanowić, czy nie byłoby

lepiej gdzieś się wyprowadzić. Jak powiedziałem, mam duży dom i na pewno się w nim
pomieścimy. Mogłabyś urządzić sobie pracownię. Nie wiem, czego potrzebujesz, żeby
zajmować się garncarstwem, ale mam na parterze niewielki aneks, który zapewne można
przebudować. Moglibyśmy wstawić koło. A piec do wypalania gliny? Będzie ci potrzebny?

Wszystko działo się zbyt szybko. Odpowiadał na pytania, których nawet nie zadała. Czy

naprawdę pytał ją o to, czy chce mieć własną pracownię? To nieprawdopodobne.

– Mama robi głównie kubki, które kupują turyści. Ja wolałabym wrócić do malowania. I

chciałabym uczyć. Kiedyś zastępowałam w średniej szkole nauczyciela plastyki i bardzo mi
się to podobało.

– W Londynie bardzo brakuje nauczycieli, więc nie powinno ż tym być problemów.

Najpierw jednak musimy zająć się zorganizowaniem naszego ślubu. Nie ma co zwlekać,
skoro podjęliśmy już decyzję. Domyślam się, że poprzestaniemy na ślubie cywilnym. –
Zmarszczył brwi. – Chyba przepisy w tym względzie zmieniły się od czasu, kiedy ja brałem
ślub. Najpierw się trzeba zarejestrować w urzędzie, a sam ślub można wziąć dopiero po
miesiącu.

– Naprawdę?
– Tak sądzę. Proponuję, abyście wprowadziły się do nas jak najszybciej. To da nam czas,

by się dobrze poznać. Kiedy się pobierzemy, nie będzie odwrotu. Będziemy ze sobą na dobre
i na złe.

ROZDZIAŁ TRZECI

Najtrudniejsze było zdjęcie z palca obrączki, którą dostała od Michaela. Czuła się

zupełnie tak, jakby kończyła jedno życie, a zaczynała drugie. Spojrzała na biały ślad, który
widniał się na skórze w miejscu, w którym ją nosiła. Praktycznie przez całe dorosłe życie
miała obrączkę na palcu, a teraz musiała ją zdjąć.

Jechała samochodem po nowe życie.
– Czy to jeszcze daleko? – spytała Chloe, unosząc głowę.
– Już bardzo blisko, skarbie.
Zjechały z autostrady i wjechały na przedmieścia Londynu. Były dość brudne i

zakurzone. Żadnych pól, małych domków, strumyków spływających z pobliskich wzgórz.

Tam, gdzie mieszkały, było dużo więcej przestrzeni.

– Jak bardzo blisko?
– Zaraz będziemy na miejscu. Daj mi się teraz skoncentrować. Gdzieś tu powinien być

skręt w lewo.

Nigdy nie podobał jej się pomysł, by mieszkać w mieście. Pośród tych betonowych

budynków czuła się trochę jak w więzieniu, ale skoro już raz podjęła decyzję, nie będzie jej
teraz zmieniać.

Za zakrętem drogi domy stały w trochę większej odległości od siebie, a niektóre z nich

były nawet ładne.

Dziwnie się czuła. Zupełnie, jakby przyszła pierwszy dzień do nowej pracy. Podniecenie,

oczekiwanie i niepokój. Od samego rana było jej niedobrze i nie mogła nic przełknąć.

Zaraz pozna dziewczynkę, która była ciałem z jej ciała, krwią z jej krwi Czy poczuje coś

do niej? Czy jej obecność będzie wystarczającym argumentem, by związać się z człowiekiem,
którego nie kocha i przez którego nie jest kochana?

Pokonała kolejny zakręt i znalazła się na szerokiej, wysadzanej drzewami alei.
– To tutaj – oznajmiła, nie wierząc własnym oczom.
– Tu będziemy mieszkać?
Spojrzała na Chloe, a potem przeniosła wzrok na ogromny dom z czerwonej cegły. W

najśmielszych wyobrażeniach nie spodziewała się czegoś tak okazałego.

Zrobiła kilka uspokajających wdechów.
– Przez jakiś czas. Chodź, poznamy Abby. Wjechała na podjazd i zatrzymała samochód

przed drzwiami. Nigdy nie będzie się tu dobrze czuć. Nie zastanawiała się nad statusem

materialnym Dominika. Teraz żałowała, że dokładnie go o to nie wypytała. Co on takiego

robi, że ma tyle pieniędzy? Powinna zwrócić baczniejszą uwagę na to, w co był ubrany i
czym jeździł.

Po raz pierwszy w życiu zaczęła żałować, że nie ma markowych ciuchów. Lubiła proste

ubrania z naturalnych tkanin, które z pewnością nie spełniały wymogów elegancji, do których
przyzwyczajony był Dominik. Gdyby mogła, zawróciłaby i czym prędzej stąd uciekła.
Zamiast tego pomogła Chloe wysiąść z samochodu i zamknęła drzwi.

W jednym z okien ujrzała małą twarzyczkę i na jej widok serce zaczęło jej bić szybciej.

Ruszyła niepewnym krokiem w stronę schodów. Boże, proszę, spraw, aby Abby mnie
polubiła, modliła się w duchu.

– Już są! Już są! – Usłyszała, jak drzwi otwierają się z trzaskiem i ujrzała małą

ciemnowłosą dziewczynkę obok Dominika. – Spóźniłyście się! – Stanęła przed Chloe. –
Przygotowaliśmy dla was sypialnie. Twoja jest błękitna, obok mojej. Na tapecie są żółte
kwiaty. Lubisz lalki? Bo ja nie.

Abby nie dawała im dojść do głosu, choć cały czas mówiła tylko do Chloe. Po krótkiej

chwili obie dziewczynki ruszyły na wyprawę po domu i tyle ich widzieli.

– Przepraszam cię. – Dominik podszedł do Lucy i zaprosił ją do środka. – Abby nie

mogła się was doczekać. Jest bardzo podekscytowana.

Popatrzyła na niego przez łzy. To była Abby. Istny wulkan energii.
– Dziwię się Chloe. Ona niełatwo nawiązuje nowe znajomości, a tu po prostu poszła z

Abby na górę, jakby znały się od lat, Dominik się uśmiechnął.

– Obawiam się, że Abby jest dokładnie taka, jaką ją ujrzałaś. Jak trochę się uspokoi, na

pewno lepiej się poznacie. Teraz ma przyjaciółkę i wreszcie nie będzie czuła się samotna.

– Będziemy miały mnóstwo czasu, żeby się poznać. Dobrze jest, jak jest. W końcu

robimy to dla nich.

Oni też będą mieli dużo czasu, aby się poznać. Jeśli ich plan się powiedzie, spędzą razem

ładnych kilka lat.

– Ta prawda. Powinienem chyba dać ci coś do picia. Czy Chloe też miałaby na coś

ochotę?

– Nie sądzę. Zatrzymywałyśmy się po drodze i chyba niczego nie potrzebuje.
– Dobrze.
Cisza, jaka zapanowała po tych słowach, stawała się nie do zniesienia.
– Twój dom naprawdę robi wrażenie.
– Dziękuję.
– Nie sądziłam, że mieszkasz w czymś takim. Wyobrażałam sobie, że historyk wybrał coś

zabytkowego, Dominik się uśmiechnął.

– Chyba cię rozczaruję. To bardzo zwyczajny dom. Pozwól, że cię po nim oprowadzę. –

Otworzył drzwi po lewej stronie.

– Tu jest salon. Niezbyt często z niego korzystamy.
Lucy rozumiała dlaczego. Pokój był piękny, bardzo słoneczny, ale przypominał reklamę z

kolorowego magazynu. Choć był ładnie urządzony brakowało mu ducha. Patrząc na niego,
nie można było wyciągnąć żadnych wniosków na temat właściciela.

Była pewna, że ona także nie będzie spędzała w tym pokoju wiele czasu. Jakoś nie

wyobrażała sobie, by mogła zwinąć się tu na sofie z dobrą książką i kieliszkiem wina . w
ręku.

– Tutaj – Dominik poprowadził ją przez podwójne drzwi – jest jadalnia. Używamy jej,

tylko gdy mamy gości.

Jadalnia była utrzymana w pastelowych kolorach, nieco podobnych do tonacji salonu.

– Często zapraszasz gości? – spytała z lekka zdenerwowana. Jakoś nie potrafiła sobie

wyobrazić siebie w roli tutejszej pani domu. Ona przyjmowała gości przy kuchennym stole,
częstując ich przyprawionym na ostro makaronem i mnóstwem taniego wina.

– Niezbyt często – odparł, nieświadom ulgi, jaką odczuła, słysząc jego słowa. – Średnio

raz w miesiącu.

– To spotkania towarzyskie czy w interesach?
– W moim przypadku obie sfery się zazębiają. Wyglądało to gorzej, niż się spodziewała.

Jeśli Dominik oczekiwał, że będzie grać rolę wzorowej pani domu, srodze się rozczaruje.

– A co jest tam? – wskazała ręką podwójne drzwi na drugim końcu jadalni.
– Oranżeria. Ciągnie się przez cały tył domu. A tutaj – otworzył pojedyncze drzwi – jest

kuchnia.

Kuchnia była ohydna. Ze wszystkich pomieszczeń, które do tej pory obejrzała, podobała

jej się najmniej. Dominowały w niej stal i chrom. Jak ktoś, kto ma małe dziecko, mógł
mieszkać w takim domu? Jej własna kuchnia była utrzymana w ciepłych kolorach, a na
wszystkich ścianach wisiały rysunki Chloe. Ta kuchnia równie dobrze mogłaby znajdować się
w jakiejś restauracji.

– Dobrze zaprojektowana – powiedziała ostrożnie. Dominik uśmiechnął się, widząc jej

minę.

– Uważasz, że jest okropna, prawda?
– Trochę przytłaczająca.
Wziął do ręki czajnik z nierdzewnej stali i nalał do niego wody – Zaprojektował ją Joseph

Finchingly.

– Och. – Czy powinna znać to nazwisko? Nigdy w życiu o nim nie słyszała.
– Eloise była na roku z jego synem. Kiedy zdecydowaliśmy się na budowę własnego

domu, od razu poprosiliśmy go, żeby zrobił projekt Zaprojektował wszystko, od początku do
końca. Nawet meble.

– Chyba niełatwo zachować tu czystość. Na takiej stali znać każdy odcisk palca.
Popatrzył na nią, jakby nie wiedział, o czym mówi – Jessie się tym zajmuje. – Jessie?
– Jessica Monroe. Nie mówiłem ci o niej? Zamieszkała u nas, kiedy urodziła się Abby.

Jutro cię jej przedstawię. Prowadzi dom, ale przez te lata stała się dla nas jak rodzina.

– Nie będzie miała nic przeciw mojej obecności?
– Skąd ten pomysł? Przecież jak będziesz malowała, nie będziesz miała czasu zajmować

się domem. Chodź, pokażę ci aneks, w którym można urządzić dla ciebie studio.

Ruszyła za nim przez kolejne drzwi do małego korytarza, podobnie jak reszta domu

pomalowanego na kremowy kolor. Lucy spodziewała się, że Dominik mieszka w zupełnie

innym domu. Pełnym książek, pluszowych foteli i stojących na podłodze lamp. Jakim
człowiekiem był Dominik Grayling?

– Tu jest aneks – oznajmił, puszczając ją przodem.
Popatrzył na nią z niecierpliwością, czekając na jej reakcję. Czyżby naprawdę uważał, że

to, czy tu zostanie, zależy od tego, jak jej się spodoba pracownia?

Weszła do pokoju i rozejrzała się. Był całkowicie pusty i miał ogromne francuskie okna

wychodzące na ogród.

– Jest fantastyczny.
– Obok jest niewielka kuchnia i mała sypialnia. Myślisz, że się nada?
Było jej miło, że tak bardzo zależało mu na jej akceptacji. Czyżby się domyślił, jak

bardzo nie podobała jej się reszta domu?

– To doskonałe miejsce na pracownię. Dlaczego stoi nie wykorzystane?
Zamknął drzwi sypialni i zwrócił się do niej.
– Kiedy Abby była malutka, mieszkała tu Jessie. Kilka lat temu wyszła za Stevena,

zupełnie zresztą nieoczekiwanie.

Lucy podeszła do okna i wyjrzała.
– Co jest za drzewami?
– Basen. Jest przykryty ze względu na Abby, ale gdybyś chciała zabrać tam

dziewczynki... Co o tym sądzisz?

– Na razie jestem zbyt oszołomiona, żeby cokolwiek powiedzieć.
Podszedł do niej i delikatnie zwrócił w swoją stronę.
– Zobaczysz, że nam się uda. Wiem o tym. Na początku zawsze wszystko wydaje się

obce, ale z czasem przywykniemy.

Dotyk jego palców sprawił, że odczuła dziwny niepokój. Nie mogła pozwolić sobie na to,

by zacząć coś czuć do Dominika Graylinga. To nie należało do planu.

– Po prostu czuję się dziwnie. Niełatwo jest wprowadzić się do kogoś, kogo w ogóle nie

znasz.

– Zobaczysz, że z każdym dniem będzie coraz lepiej. Tylko musimy być wobec siebie

zupełnie szczerzy. Jeśli się pojawi jakiś problem, musimy o nim rozmawiać.

Lucy skinęła ^ową. To, co mówił, brzmiało rozsądnie, ale przecież nie mogła mu

powiedzieć, co odczuła, gdy jej dotknął. To tylko skomplikowałoby ich i tak już niełatwą
sytuację.

Jeśli rzeczywiście ma przez to przejść, będzie potrzebowała jakiegoś azylu. Może ten

aneks był zupełnie dobrym pomysłem.

– Czy będę mogła urządzić to miejsce po swojemu?
– Naturalnie.
– Zrobić tak, żeby było całkiem moje?
– Ależ tak. Możesz urządzić je, jak tylko zechcesz. Idę wyłączyć wodę. Wolisz herbatę

czy kawę?

– Herbatę – odparła, ruszając za nim. – Co powiedziałeś ludziom na temat mojego

przyjazdu?

– Nic wielkiego.
– A Abby? – spytała.
– Powiedziałem jej, że jesteś moją przyjaciółką i że chcę, aby cię poznała. A co ty

powiedziałaś Chloe?

– Mniej więcej to samo. I że masz córkę w jej wieku, z którą być może uda jej się

zaprzyjaźnić. Za to mojej mamie musiałam powiedzieć nieco więcej. Wie tyle, że rozważamy

małżeństwo, ale najpierw chcemy zobaczyć, jak ułoży się między dziewczynkami. Była
zupełnie zaskoczona.

– Wcale jej się nie dziwię, ile czasu minęło od śmierci Michaela?
– Na Boże Narodzenie minie dwa lata – odparła, kryjąc twarz za kubkiem z herbatą.
Na drewnianej podłodze w holu rozległ się tupot dziecięcych stóp. Po kilku sekundach do

pokoju wpadła Abby.

– Tato, mogę pokazać Chloe ogród? Mówi, że nie ma w domu drabinek do wspinania.
– Naturalnie, że tak.
Chloe pojawiła się w drzwiach. Sprawiała wrażenie nieco zakłopotanej.
– Wszystko w porządku? – Lucy uśmiechnęła się do niej zachęcająco.
– Dom jest ogromny – szepnęła.
– Zauważyłam.
– W moim pokoju jest toaletka.
– Chodź, Chloe – wtrąciła się Abby. – Pokażę ci moje drabinki do wspinania. Mam też

huśtawkę.

Ujęła nową koleżankę mocno za rękę i pociągnęła ją do ogrodu.
– Wygląda na to, że dobrze się rozumieją – stwierdził Dominik. – Chodź, usiądziemy w

oranżerii. Nie chcę, aby usłyszały naszą rozmowę, a stamtąd będziemy widzieć, jak wrócą.

Lucy usiadła w jednym z foteli.
– Myślisz, że słusznie postępujemy, nie mówiąc im zupełnie o niczym?
– Są jeszcze bardzo małe. Obie straciły po jednym rodzicu. Wydaje mi się, że nie mamy

dużego wyboru.

– Mam takie uczucie, jakbym je oszukiwała. Dominik pochylił się i dotknął jej ręki.
– Kiedy będą starsze, o wszystkim im powiemy. Ale wtedy będą się czuły dużo

bezpieczniej, bo będą pewne, że oboje je kochamy.

Popatrzyła na jego dłoń i pomyślała, że to prawda. Oboje mieli wspólny cel.
– Nadal uważasz, że powinniśmy o wszystkim powiedzieć naszym rodzinom?
– Nie. Im mniej ludzi z naszego otoczenia o wszystkim wie, tym mniejsza szansa, że

dziewczynki dowiedzą się o całej sprawie przedwcześnie. Poza tym skąd masz pewność, że
twoja mama będzie traktowała Chloe tak samo jak do tej pory? Widocznie miałaś podobne
wątpliwości, skoro nie powiedziałaś jej o wszystkim zaraz po rozmowie z doktorem
Shorrockiem. Czasem o pewnych rzeczach lepiej jest nie wiedzieć.

Miał rację. Nie powiedziała mamie, dlaczego musi jechać do Londynu. Popatrzyła na

niego, czując się jak na spowiedzi.

– Mama ma do mnie żal. Uważa, że to z twojego powodu tak często jeździłam ostatnio do

Londynu.

Dominik zacisnął palce, spoczywające na jej dłoni.
– Nie ma żadnej reguły, według której powinniśmy postępować. Musimy sami znaleźć

sposób wybrnięcia z tej sytuacji. Powinienem ci chyba powiedzieć, że Jessie węszy między
nami wielki romans.

– To może być pewien problem.

– Na początku uzna, że śpimy oddzielnie ze względu na dziewczynki. Jednak po ślubie...

– Zawahał się. – Nad tą sprawą będziemy musieli poważnie się zastanowić.

Lucy nie wyobrażała sobie, by mogła dzielić z nim pokój.
– Może powiemy, że mamy oddzielne pokoje, bo lubię nocami malować?
– A rzeczywiście lubisz?
– Nie, ale to dobra wymówka.
Nagle powietrze między nimi zrobiło się gęste od skrywanych emocji. Dominik nie

spuszczał z niej wzroku. Pod wpływem jego spojrzenia poczuła się niezręcznie. Słowa
uwięzły jej w gardle.

– Mogłabym spać w sypialni w aneksie – ciągnęła zmieszana. – Powiedzielibyśmy, że

używam jej, gdy maluję do późna, a rano wcześnie wstaję...

– Jeśli będziesz trzymała swoje rzeczy u mnie, Jessica zapewne niczego się nie domyśli.
– A więc postanowione. – Lucy dopiła herbatę.
– Powiedziałem rodzicom Eloise, że będziesz u mnie mieszkać.
Lucy odstawiła kubek. – I co oni na to?
– Najwyraźniej trudno im zaakceptować myśl, że mógłbym ponownie się ożenić.
– Powiedziałeś im, że masz taki zamiar?
– Powiedziałem, że rozważam taką ewentualność. Od czasu śmierci Eloise spotykałem się

z kilkoma dziewczynami, ale żadna z tych znajomości nie była poważna. Aż do teraz.

Dominik oparł się w fotelu. Po co zaczął tę rozmowę? Lucy i tak była wystarczająco

spięta, bez dodatkowego stresu, jakim była wzmianka o jego teściach.

– To dla nich bardzo trudne. Uwielbiali córkę i niełatwo im zaakceptować fakt, że inna

kobieta może zająć jej miejsce.

– Doskonale to rozumiem.
– A rodzice Michaela?
– Nic im jeszcze nie mówiłam, ale nie sądzę, aby mieli coś przeciw temu. Michael był

jednym z sześciorga dzieci, a jego rodzice mieszkają w Szkocji. Jestem pewna, że ucieszą się,
że Chloe i ja dajemy sobie radę. O ile tylko będą mogli ją co jakiś czas widywać...

– Spotykałaś się z kimś od czasu jego śmierci? – spytał dość obcesowo.
– Nie.
– Nadał to wszystko jest dla ciebie zbyt bolesne, prawda? – raczej stwierdził niż spytał.

Wiedział, że kolejne małżeństwo może być dla niej trudnym przeżyciem, ale nie widział
innego wyjścia. Zmienił temat. – Rozmawiałaś ostatnio z doktorem Shorrockiem?

– Dzwoniłam do niego, aby powiedzieć, że będzie mógł mnie znaleźć tutaj. Odniosłam

wrażenie, że nie pochwala tego, co robimy.

– Nie wydaje mi się, aby miał prawo w jakikolwiek sposób to komentować – Dominik nie

krył irytacji – On nie ponosi odpowiedzialności za tę pomyłkę. Twierdzi, że minie kilka
miesięcy, zanim nasza sprawa trafi do sądu i radzi, abyśmy zaczekali do tego czasu z
podejmowaniem ostatecznych decyzji.

– Naprawdę? Nikt oprócz nas nie wie, co czujemy.
– Dokładnie to mu powiedziałam – oznajmiła cicho. – Mimo to wierzę, że naprawdę ma

na względzie nasze dobro i dobro dziewczynek.

– Oby tak było. Mnie się wydaje, że dla nich jest to intrygujące z punktu widzenia etyki.

Dla prawników będzie to prawdziwa gratka. Jeszcze nigdy nie mieli takiego przypadku. Będą
musieli ustanowić nowe prawa. I niech to robią, ale jednocześnie niech pozwolą nam samym
decydować o naszej przyszłości. Naszej i dzieci.

Skinęła głową i uśmiechnęła się. Odgarnęła włosy z twarzy.
– Powiedziałam mu, że nic, co oni powiedzą, nie zmieni naszej decyzji. Podobnie jak nie

zmieni naszej miłości do dziewczynek. Ich pomyłka nie pozostawiła nam wielu możliwości
wyboru.

– A co on na to?
– Nic. Zapewnił mnie o swoim wsparciu. Stwierdził, że na razie wszystko idzie po jego

myśli i że wkrótce się odezwie.

Dominik podziwiał ją za odwagę, jaką się wykazała. Niewiele kobiet zdecydowałoby się

na podjęcie tak drastycznego kroku, jak zrobiła to Lucy.

– Uważam, że powinniśmy jak najwcześniej powiedzieć dziewczynkom o tym, że

zamierzamy się pobrać. Niech przywykną do myśli, że będą siostrami.

Przerwał, nasłuchując ich głosów. Śmiejąc się głośno, biegły przez trawnik w stronę

domu. Na ich widok Lucy ścisnęło się serce.

Zastanawiała się, co będzie czuła, kiedy zobaczy Abby. Nie wierzyła, że może kogoś

pokochać tak mocno, jak Chloe. Ale niepotrzebnie się martwiła. Jak powiedział ktoś mądry,
miłość to jedyna wartość, która się mnoży, jeśli się ją dzieli.

Abby miała jej włosy. Wiedziała, jak trudno jest rozczesać je szczotką. Jej córka. Jej

dziewczynki. Nieważne było, co o tym pomyśli jej matka czy teściowie Dominika.

– Możemy zjeść lody?
– Weźcie sobie, ale zamknijcie dobrze zamrażarkę – powiedział Dominik.
Lucy popatrzyła na Chloe, która nieśmiało zatrzymała się w drzwiach.
– Znalazłyście drabinki? – – Są z tyłu ogrodu – oznajmiła Chloe. – Jest też huśtawka i

zjeżdżalnia.

– Cudownie!
– I Abby ma domek na drzewie. Jest w nim stolik i wszystko.
Do pokoju weszła Abby, niosąc lody i kartkę papieru.
– Przyniosłam ci zielone, bo to moje ulubione.
Chloe uśmiechnęła się z wdzięcznością i wzięła od niej miseczkę z lodami.
– Do czego ci ten papier?
– Podłożymy go pod miseczki, żeby nie zabrudzić stołu. Chodź, nie wolno jeść lodów w

domu.

Chloe posłusznie podłożyła papier pod miseczkę i wyszła za Abby.
– Myślisz, że nam się uda? – Dominik popatrzył za dziewczynkami, które zniknęły

między drzewami Lucy niepewnie poprawiła się w fotelu. Nie widziała innego wyjścia. Nie
widziała innej możliwości, aby poznać Abby i wziąć udział w jej wychowaniu.

– Co powiemy dziewczynkom?

– Na temat czego? – Uniosła pytająco brwi.
– Naszego małżeństwa. Nawet jeśli uda nam się oszukać Jessie, z dziewczynkami nie

pójdzie tak łatwo.

– Kiedy dorosną, powiemy im prawdę.
Dominik nie zdawał sobie sprawy z faktu, że ich dzieci bez wątpienia będą dyskutować

na temat ich małżeństwa. A skoro tak, ludzie zaczną plotkować. Takie plotki mogły stanowić
poważne zagrożenie dla celu, jaki chcieli osiągnąć. Skoro mają chronić Chloe i Abby przed
ciekawością świata, muszą w jakiś sposób przekonać je, że ich małżeństwo jest najzupełniej
normalne. A to oznacza, że...

Wolała jednak, żeby on to zasugerował. Spojrzała na swoje dłonie.
– Chcesz, żeby dziewczynki... żeby ludzie pomyśleli, że pobieramy się z miłości?
– Zapewne tak pomyślą. Zwykle ludzie pobierają się właśnie z takiego powodu.
Nie odpowiedział na jej pytanie.
– Będziesz udawać, że mnie kochasz? Tylko w obecności dziewczynek?
Dominik przejechał ręką po włosach.
– Jakoś o tym nie myślałem.
– Musimy o tym pomyśleć. Skoro mamy się zaręczyć, ludzie będą się spodziewali po nas

konkretnych zachowań.

A już na pewno będą ich oczekiwały nasze córki. Chcę wiedzieć, czego spodziewasz się

po mnie, w przeciwnym razie będę się czuła niezręcznie. – No tak...

– Na przykład moja mama stanie się podejrzliwa, jeśli nie będziesz zwracał się do mnie

Luce.

– Wątpię.
– Wielu ludzi tak do mnie mówi. Michael zwykł do mnie mówić Georgie.
Dominik pochylił się i oparł łokcie na kolanach.
– Dlaczego?
– Mam tak na drugie imię. W klasie była jeszcze jedna Lucy i zostałam Georgie.
– Na pewno twoja matka nie będzie oczekiwała, że zacznę cię tak nazywać.
– Raczej nie. A jak nazywają ciebie?
– Dom. – Wstał i wziął ze stołu oba kubki. – Nie przejmuj się tym tak bardzo. Nie

musimy udawać, że znamy się od dawna. Trzymajmy się w miarę możliwości prawdy.
Poznaliśmy się niewiele ponad miesiąc temu i...

– I?
Dominik podszedł do zmywarki.
– I zaczęliśmy się spotykać.
– Szalona miłość, której się nie spodziewaliśmy? Dominik na chwilę zamilkł.
– Rozumiem, o co ci chodzi – powiedział w końcu. – Będziemy musieli spróbować

zachowywać się jak najbardziej naturalnie. Będzie dobrze. Jakiś pocałunek, i wszyscy będą
zadowoleni Na sam dźwięk tego słowa zesztywniała. Tak naprawdę nie całowała się z nikim

oprócz Michaela. Perspektywa całowania się z Dominikiem wcale nie wydała jej się przykra.
Miał ładne usta. Silne i zmysłowe.

Pospiesznie odwróciła od nich wzrok.
– Aktorzy robią to cały czas – ciągnął spokojnie. – Będziemy musieli tylko trochę

potrenować.

Lucy skinęła głową, choć w głębi ducha miała ogromne wątpliwości. Nie była dobrą

aktorką.

– Chyba masz rację.
– Najważniejsze, żeby dziewczynki czuły się bezpiecznie. Są takie młode. Kiedy dojrzeją

do tego, aby poznać prawdę, muszą być przekonane o naszej miłości. I o tym, że nasze
małżeństwo nie różni się od innych. To nie powinno być takie trudne. Pierwszy pocałunek na
pewno będzie dziwny, ale w końcu się nauczymy.

Lucy poczuła się onieśmielona. Wszystko przez to całowanie. Nie powinna była zaczynać

tego tematu, choć przecież musiała omówić z nim tę kwestię. – Lucy?

Podniosła na niego wzrok.
– Może lepiej mieć już ten pierwszy za sobą? Zaproponował jej pocałunek. Tu i teraz.

Przełknęła nerwowo Ślinę.

– Co o tym myślisz? – spytał, nie spuszczając z niej wzroku.
– Teraz? – spytała nerwowo, jakby to miał być jej pierwszy pocałunek w życiu. Wstała i

opuściła ramiona wzdłuż ciała. – To chyba dobry pomysł.

Dominik podszedł do niej i położył dłonie na jej ramionach.
– Gotowa?
Skinęła głową i zamknęła oczy.

Dominik delikatnym gestem odgarnął włosy z jej twarzy. Poczuła na policzku jego

oddech, a potem jego usta dotknęły ust.

Delikatnie, jakby bał się ją spłoszyć. Od tak dawna nikt jej nie całował. Była

przyzwyczajona do pocałunków Michaela. Ale to był Dominik.

Jego pocałunek był jak najpiękniejsza pieszczota. Lekki i delikatny. Jej usta mimowolnie

odpowiedziały, a ręka spoczęła na jego piersi.

Poczuła pod palcami ciepło jego skóry. Był silny i mocno zbudowany. Objął ją

ramieniem. Jego usta stały się nieco bardziej natarczywe. Całowała Dominika Graylinga i
bardzo jej się to podobało. Z jej gardła wydobył się zduszony jęk.

– Dlaczego całujesz mamę Chloe?
Na dźwięk głosu Abby odskoczyli od siebie jak oparzeni. Lucy nie miała śmiałości

spojrzeć na Dominika.

– Weźmiecie ślub? – Abby wsparła się na oparciu fotela. – Ludzie zawsze się całują,

kiedy chcą wziąć ślub.

Dominik ujął Lucy za rękę i popatrzył na córkę.
– A co byście powiedziały na to, gdybyśmy chcieli się pobrać?
– Mieszkałybyśmy tutaj? Z Abby? – spytała Chloe, siadając na sofie.
– Mogłybyśmy być siostrami – powiedziała Abby. Lucy zawahała się, po czym podeszła

do sofy i uklękła przed dziewczynkami.

– Nie chcemy robić nic, co mogłoby was unieszczęśliwić. Myślimy o tym, żeby się

pobrać, ale najpierw musimy mieć czas, żeby się lepiej poznać. Każdy z nas musi być pewny,
że chcemy być jedną rodziną.

Chloe zmarszczyła brwi i popatrzyła na Dominika.
– Nie możesz być moim tatą.
– Ty już masz tatę, który bardzo cię kochał. Mama wiele mi o nim opowiadała. Nigdy ci

go nie zastąpię, ale chyba mógłbym robić te rzeczy, które on by dla ciebie robił, gdyby nie
zachorował.

Tą przemową Dominik zaimponował Lucy. Nie była pewna, czy sama zdobyłaby się na

coś podobnego.

– Jak miałabym do ciebie mówić? – chciała wiedzieć Chloe.
Dominik nie zawahał się ani chwili – Dominik.
– Dominik – powtórzyła Chloe. Lucy uśmiechnęła się do Abby.
– Ty mogłabyś mówić do mnie Lucy.
Abby odpowiedziała na jej uśmiech uśmiechem. Dziewczynki były takie różne od siebie.
– Mogłybyśmy zostać druhnami? – dopytywała się Abby.
– Nie weźmiemy ślubu, jeśli się nie zgodzicie.
– Dobrze, ale nie włożę różowej sukienki. Nie cierpię różowego.
– Zgoda. – Lucy nie mogła opanować wzruszenia. Decyzja została podjęta. Będą rodziną.
Dominik pomógł Lucy wstać, a ona złapała się na tym, że jego dotyk sprawia jej

przyjemność. Nie tak miało być. To małżeństwo z rozsądku, nic ponadto. Nigdy.

– Skoro wszystko jest już ustalone, może przyniesiemy z samochodu rzeczy Lucy i

Chloe? – zaproponował Dominik.

Lucy nie mogła uwierzyć w to, co się dzieje. Czyżby naprawdę miała związać się z

mężczyzną, który jej nie kocha? Na dobre i na złe? Na resztę życia?

I wtedy poczuła, że w jej dłoń wsuwa się jakaś mała rączka. Abby.

Serce zaczęło jej bić jak oszalałe. Oddałaby wszystko, aby przeżyć ten moment

ROZDZIAŁ CZWARTY

Zaręczyła się. Nie było od tego odwrotu. Dziewczynki zostały poinformowane i, ku jej

zdumieniu, były z tego powodu wniebowzięte. Miała nadzieję, że Abby polubi ją i Chloe, że
Dominik jakoś się do nich zbliży...

Ale nie zamierzała go pocałować.

Dotknęła drżącymi palcami ust. Jego wargi były takie gorące, zachęcające. Nie tego się

spodziewała. Zaskoczyła ją własna reakcja na ten pocałunek.

Odsunęła kołdrę i usiadła na brzegu ogromnego łóżka. Ich znajomość miała opierać się na

przyjaźni, nie pasji. Nie może pozwolić, aby cokolwiek skomplikowało tę i tak wystarczająco
zagmatwaną sytuację. Jeśli będzie reagować tak przy każdym pocałunku, zaczną się poważne
kłopoty. Wszystko zepsuje.

Poprawiła poduszkę i wsunęła się pod kołdrę. Zapewne jej reakcja jest przesadzona. Była

zmęczona. Dominik sam powiedział, ze najtrudniejszy będzie pierwszy raz. Zapewne miał
rację. Z czasem przywyknie do tych objawów ”czułości ” które będą okazywać sobie przy
innych, wyłącznie na pokaz.

Gdybyż tylko mogła zapomnieć o biciu jego serca, które odczuwała pod cienkim

materiałem koszuli.

Ponownie usiadła na łóżku. Nic dziwnego, że bliskość mężczyzny tak ją

zdekoncentrowała. Będzie musiała po prostu do tego przywyknąć. I tyle. Położyła, się,
wdychając zapach lawendy, jakim pachniała pościel. Była zmęczona, więc wkrótce zasnęła
błogim snem.

Kiedy się obudziła, minęła dłuższa chwila, zanim zdała sobie sprawę z tego, gdzie się

znajduje. Spojrzała na zegarek i przekonała się, że dopiero minęła druga w nocy. Od dawna
nie zdarzyło jej się obudzić o takiej porze. To na pewno skutek zdenerwowania.

Z doświadczenia wiedziała, że teraz będzie miała trudności z zaśnięciem. Gdyby była w

domu, zrobiłaby sobie herbaty, może nawet trochę poprasowała, aby się czymś zająć, ale z
oczywistych względów nie mogła tego zrobić u Dominika.

Zapaliła lampkę na nocnej szafce i sięgnęła po książkę. Jednak w tym momencie dobiegł

ją dziwny dźwięk. Podeszła do drzwi i uchyliła je. Z oddali dobiegł ją zduszony płacz.

Chloe.

Powinna była się tego spodziewać. Chloe często dokuczały nocne koszmary. Czasami

miewała naprawdę przerażające sny i bardzo często budziła się z krzykiem, wzywając
Michaela. Jej sny były bardzo różne, ale miały jedną wspólną cechę: ujawniały jej głęboko
zakorzenione poczucie zagrożenia i braku bezpieczeństwa.

Lucy była na siebie zła, że nie poświęciła jej tego wieczoru więcej czasu. Położyła ją do

łóżka, poczekała, aż zaśnie, i zostawiła samą. Potem jeszcze do niej zaglądała, ale Chloe
spokojnie spała.

Ruszyła w kierunku jej sypialni Kiedy podeszła do drzwi, usłyszała dochodzący z

wnętrza głos Dominika.

– Lepiej już? – spytał kojącym głosem, który tak dobrze znała z rozmów telefonicznych.
– Trochę.
– Wypij mleko. – Chwila przerwy. – Chcesz, żebym obudził mamę?
Puściła klamkę, nie wiedząc, co zrobić. Dominik usłyszał, że Chloe płacze i przyszedł do

niej. I pocieszył ją. To dziwne uczucie. Od dawna były tylko we dwie.

– Opowiedz mi o swoim tacie – zaproponował. – Mama musiała go bardzo kochać.
– Mam jego fotografię.
– Mogę zobaczyć?
Lucy nie chciała przeszkadzać im w tej rozmowie. Usłyszała odgłos kroków Chloe i po

chwili dźwięk odsuwanego suwaka. Nie wiedziała, że mała zabrała ze sobą fotografię
Michaela.

– To było wtedy, gdy ożenił się z mamą. Mama mówi, że bardzo dobrze grał w rugby.
– Pamiętasz go?
Lucy oparła się o framugę drzwi, z trudem powstrzymując łzy. Czuła się winna, że nie

było jej przy jej małej dziewczynce, że nie potrafiła jej pocieszyć, ukoić jej bólu. Ale był przy
niej Dominik. Mówił to, co trzeba powiedzieć. Pozwalał, aby Chloe mówiła to, co sama
chciała. Żeby opowiedziała mu o Michaelu. Już dawno z nikim o nim nie rozmawiała.

– Dużo spał i musiałam być cicho. Czasami był chory.
– Wiem o tym. A co dobrego o nim pamiętasz?
– Pamiętam, jak siadaliśmy na sofie i opowiadał mi różne historie. Sam je wymyślał. Nie

potrzebował książek.

Dominik się roześmiał.
– To naprawdę sztuka.
– I graliśmy w rybki – Co to za gra?
Powoli Lucy otworzyła drzwi i weszła do środka.
– Myślałam, że wszyscy wiedzą, jak gra się w rybki – powiedziała, podchodząc do łóżka

Chloe i siadając przy niej. – Śniło ci się coś przykrego?

Chloe skinęła głową.
– Chcesz mi o tym opowiedzieć?
– Wołała tatę – oznajmił Dominik, wstając. Lucy popatrzyła na niego ponad głową córki.
– Cieszę się, że ją usłyszałeś.
– Powinienem był dać jej pokój obok twojego. Zupełnie o tym nie pomyślałem.

Przepraszam. Sądziłem, że dziewczynki będą zadowolone, gdy zamieszkają obok siebie.

– To ja powinnam była powiedzieć ci, że Chloe miewa nocne koszmary. – Czułym

gestem odgarnęła z czoła córki jasne włosy. – Już tak dawno nic złego jej się nie śniło.

Chloe usiadła na łóżku.
– Przyszedł Dominik i już się nie boję.
– Zawsze przyjdę, gdy będziesz mnie potrzebowała, Chloe.
Dziewczynka popatrzyła za nim i uśmiechnęła się. Jej twarz wyrażała pełne zaufanie.
– Wiesz co, Chloe? – Dominik zatrzymał się przy drzwiach i zrobił poważną minę. –

Myślisz, że powinienem nauczyć się grać w te rybki?

– Możemy cię nauczyć. Będą potrzebne karty.
– Poczekaj, zaraz przyniosę.
Kiedy drzwi się za nim zamknęły, Lucy objęła córkę i przytuliła do siebie.
– Przepraszam, że cię nie usłyszałam. Długo płakałaś?
– Dominik usłyszał. Cieszę się, że chcesz za niego wyjść. Lubię go.
– Naprawdę?
Chloe zaczęła chlipać i Lucy podała jej chusteczkę.
– Kochasz go bardziej niż tatę?
To pytanie zbiło ją z tropu. Przyrzekła sobie, że nigdy nie okłamie Chloe, ale teraz

musiała się chyba do tego posunąć. Powinna była powiedzieć, że nie, ale te słowa nie chciały
jej przejść przez usta. Co rzeczywiście czuła do Dominika? W jego obecności była zmieszana.
A może ta cała sytuacja, w jakiej się znaleźli, wprawiała ją w zakłopotanie? Trudno jej było
ocenić.

– Kiedy wyszłam za tatę, wierzyłam, że zawsze będziemy razem – zaczęła ostrożnie. –

Tata nie opuścił nas dlatego, że tego chciał. Był bardzo chory i jego ciało po prostu nie
wytrzymało. Pamiętaj jednak o tym, że twój tata był wyjątkowym człowiekiem. Nie chciałby,
abyśmy były nieszczęśliwe. Chciałby, abyśmy żyły dalej, i to najlepiej, jak tylko się da.
Rozumiesz?

Chloe zarzuciła ręce na ramiona matki i przytuliła się mocno.

Drzwi się otworzyły i do pokoju wszedł Dominik.
– Mam karty – oznajmił od progu.
Lucy bezwiednym gestem podciągnęła piżamę, która opadła z ramienia. Wyobraziła

sobie, jak wygląda. Żałowała, że nie włożyła szlafroka i nie uczesała włosów.

– Najpierw musimy wybrać siedem kart – zaczęła w skupieniu Chloe.
– Poczekajcie chwilę – przerwała jej Lucy. – Robi mi się zimno. Posuń się, Clo, to wejdę

pod twoją kołdrę.

Chloe posunęła się, żeby zrobić jej miejsce.
– Pamiętaj, żeby nie zaglądać mi w karty.
– Obiecuję. – Lucy oparła się o poduszkę w niewygodnej pozycji. Bez wątpienia to łóżko

również zostało zaprojektowane przez Josepha Finchingly’ego.

Dominik zaczął tasować karty. Miał zdumiewające ręce. I bardzo kuszące usta. Odwróciła

wzrok i przygryzła wargę. Nie chciała myśleć o nim w ten sposób. To było zupełnie...
nieodpowiednie. Łamało wszelkie reguły.

– Po siedem kart dla każdego?
– Tak – uśmiechnęła się Chloe. – Dobrze ci idzie.
– Chodziło się do szkoły, moja panno.
– Chyba po to, żeby spać – zażartowała Chloe. – Lubiłeś szkołę?
Lucy wzięła do ręki swoje karty, przysłuchując się ich rozmowie. Z chęcią dowie się

czegoś o mężczyźnie, którego zamierza poślubić. .

– Nie miałem wielkiego wyboru. Moi rodzice mieszkali za granicą i bardzo często się

przeprowadzaliśmy. Czasami czułem się samotny, ale na szczęście zawsze znalazł się ktoś, z

kim mogłem pograć w karty.

– Czym zajmowali się twoi rodzice? – wtrąciła się do rozmowy Lucy.
– Ojciec pracował w Korpusie Dyplomatycznym. Przez ostatnie szesnaście lat życia był

ambasadorem.

Lucy była speszona. Z każdą chwilą pomysł poślubienia tego człowieka wydawał jej się

coraz bardziej irracjonalny. Zwykli ludzie nie zostają ambasadorami. Jej ojciec był stolarzem.

Bardzo utalentowanym, ale jednak rzemieślnikiem. Matka sprzedawała swoje gliniane kubki.
Najwyraźniej pochodzili z zupełnie innych światów. Nie wyobrażała sobie,

jak ich małżeństwo mogłoby się udać Nie mieli z sobą nic wspólnego.

Poza dziewczynkami.
– Musisz powiedzieć, jaką chcesz kartę, i jeśli ja będę ją miała, muszę ci dać – wyjaśniała

dalej Chloe.

– A jeśli nie masz?
– Wtedy mówię ci ”idź na ryby ”. Dlatego ta gra nazywa się rybki.
Korzystając z tego, że Dominik był zajęty rozmową z Chloe, Lucy zaczęła mu się

przyglądać. Był bardzo pewny siebie, a jednocześnie roztaczał wokół siebie aurę swobody.
Jego twarz wydała jej się znajoma, jakby kiedyś już się spotkali. A może dostrzegała w nim
rysy Chloe? Może to dlatego czuła z nim niewytłumaczalną więź?

– I co dalej? – spojrzał na Lucy.
– Musisz zebrać po cztery figury w każdym kolorze. ”Idź na ryby ” oznacza, że sięgasz

do kupki i bierzesz kartę z wierzchu.

Uśmiechnął się. Sprawiał wrażenie zupełnie rozluźnionego. Nie pamiętał już, jak ją

całował?

– No dobrze. Chloe, masz jakieś trójki?
– Idź na ryby! – Dziewczynka omal nie wyskoczyła z łóżka z radości.
Dominik wziął jedną kartę z kupki.
– Masz jakieś trójki, Dominik? – spytała Lucy. Podał jej jedną. – Jeszcze jakaś?
– Widzę, że to nie przelewki – powiedział, podając jej kolejną kartę. – Będę musiał na

ciebie uważać.

– Mama i ja zawsze ogrywamy babcię – oznajmiła Chloe.
Tym razem szczęście nie dopisywało Lucy, ale Chloe zupełnie tego nie zauważyła.

Zapomniała o swoim koszmarze i gromadziła przed sobą kolejne czwórki.

Lucy nie potrafiła się skoncentrować. Zapominała, kto o co pytał i kto miał jakie figury.

Na szczęście Dominik niemal w ogóle na nią nie patrzył.

Dla niego były to magiczne chwile. Pierwsza prawdziwa więź z Chloe. Była jego córką i

Lucy będzie musiała się z nim nią podzielić. Sama tego chciała, skoro zgodziła się na jego
propozycję. Irytowało ją, że Dominik tak doskonale radził sobie z Chloe.

Chloe ziewnęła.
– Zagramy jeszcze raz?
– Chyba jest już za późno – stwierdził Dominik, zbierając karty.
– Nie jestem zmęczona.

– Ale twoja mama tak. Popatrz na jej oczy. – Była to prawda. Lucy z ledwością

utrzymywała głowę w pionie. – Zagramy innym razem.

Chloe uśmiechnęła się tylko i położyła głowę na poduszce. Lucy wysunęła się z łóżka i

objęła ramionami. Było jej zimno.

– Poczekam, aż Chloe zaśnie.
– W takim razie weź to. – Dominik zdjął kurtkę od piżamy i podał jej.
– Nie ma potrzeby.
– Przecież trzęsiesz się z zimna.
– Dziękuję – powiedziała, starając się nie patrzeć na szeroką pierś, którą właśnie przed

nią obnażył. Dominik nie spuszczał z niej wzroku.

– Włóż – polecił głosem, w którym usłyszała dziwną nutę.
Posłusznie wypełniła polecenie, starając się nie myśleć o tym, że piżama jest wciąż ciepła

od jego skóry.

– Bardzo ci w niej do twarzy – stwierdził i ruszył w stronę drzwi. – Wyglądasz jak...

narzeczona.

Z tymi słowami zniknął za drzwiami.

Co się z nią działo? Nerwy miała napięte do granic możliwości, a zmysły nienaturalnie

wyostrzone. Wcale jej się to nie podobało. Ścisnęła się paskiem, zastanawiając się nad. tym,
co oznacza dziwna reakcja jej ciała. Była przygotowana na różne rzeczy, ale nie na to.

Dotychczas doświadczyła takich doznań tylko przy Michaelu. Cały czas zastanawiała się,

czy Dominik zauważył, eo się z nią dzieje. Czy zdawał sobie sprawę z tego, jak na nią działa?
Czy żałował swojej decyzji o poślubieniu jej?

Popatrzyła na zasypiającą Chloe z zazdrością. Ona sama z pewnością będzie miała dzisiaj

ogromne problemy z zaśnięciem.

– Kawy?
Lucy splotła dłonie, starając się zachować pozory swobody. Oczywiście, minionej nocy

do niczego między nimi nie doszło, ale ona czuła się, jakby tak było. Może chodziło o
świadomość faktu, że znów jest w stanie pożądać mężczyzny?

– Z chęcią. – Zapach świeżo zaparzonej kawy wypełnił kuchnię.
– W koszyku są croissanty, jeśli masz ochotę. Powinny być jeszcze ciepłe.
Lucy uśmiechnęła się.
– Są z ziarenkami. To dość niezwykłe, jak na Anglię. Dominik postawił przed nią kubek

kawy.

– Widzę, że mamy tu konesera croissantów. Zrobiłem mocną, więc możesz sobie dolać

mleka.

– Lubię mocną kawę. Dziękuję. – Upiła łyk. – Przepraszam, że zaspałam. Gdzie są

dziewczynki?

Dominik się uśmiechnął.
– Dziwię się, że cię nie obudziły. Budują namiot z koców.
– To dobrze.
– Może my też powinniśmy to zrobić? Lucy popatrzyła na niego pytająco.

– Zabrać je na piknik.
– Chloe na pewno byłaby uszczęśliwiona. No, chyba że wokół roiłoby się od robaków.

Nie cierpi ich.

– Abby wprost przeciwnie. I najchętniej chciałaby, żeby lał deszcz.
Lucy roześmiała się i zamoczyła rogalika W kawie.
– Nigdy nie potrafiłam zrozumieć jej obaw. Osobiście uwielbiam spać na dworze.
Dominik nie był zdziwiony, że Lucy lubi tego typu rozrywki.

A Eloise? Jej miejsce było w eleganckich salonach, gdzie mogła prowadzić błyskotliwe

rozmowy. Tam się czuła pewnie. Była podziwiana i ściągała na siebie spojrzenia wszystkich
mężczyzn. Za to właśnie ją kochał. A teraz miał po – ~ ślubić Lucy.

Zafascynowany patrzył, jak rozwija mokrego croissanta i po kawałku go zjada.
– Gdzie się tak nauczyłaś jeść? To bardzo francuskie.
– Byliśmy z Michaelem we Francji.
Michael. Człowiek którego kochała. Jej mąż. Biologiczny ojciec Abby. Człowiek,

którego nigdy nie pozna. Często o nim mówiła. Michael umarł zaledwie dwa lata temu,

podczas gdy Eloise już prawie sześć. Z czasem stała się w jego pamięci tylko wspomnieniem,
które nie wywoływało w nim bólu. Nadal natomiast miał poczucie winy. Gdyby tylko zdołał
ją wówczas przekonać, że bez dzieci też mogą być szczęśliwi. Ona jednak nie chciała go
słuchać. I bez niej nie byłoby Abby. Zawahał się. Ani Chloe.

– Jak długo nie było was w kraju?
– Rok. Pobraliśmy się w bardzo młodym wieku i nie chcieliśmy od razu mieć dzieci.

Wyruszyliśmy więc w podróż. Byliśmy w Afryce Południowej, Australii, Nowej Zelandii,

Tajlandii i Francji. Wszyscy zgodnie twierdzili, że zwariowaliśmy, ale ja jestem bardzo

zadowolona, że odbyliśmy tę podróż. Mam z niej wspaniałe wspomnienia.

– Domyślam się.
– A ty? Też zrobiłeś sobie takie wakacje od życia?
– Nigdy nie miałem takiej potrzeby. Moi rodzice tak dużo podróżowali, że marzyłem

raczej o tym, aby zapuścić gdzieś korzenie.

– Wyobrażam sobie.
Czyżby usłyszał w jej glosie rozczarowanie? Jakby odkryła kolejną rzecz, która ich dzieli.

Tak naprawdę tylko dzieci mieli wspólne.

Zresztą, jakie to miało znaczenie? Wiązał się z nią tylko ze względu na dziewczynki. Nie

interesowała go jako kobieta. Dlaczego więc ton jej głosu sprawił mu taką przykrość?

Wszystko, co robiła, było przepełnione zmysłowością. Nawet zjedzenie zwykłego

rogalika było czynnością, na widok której burzyła się w nim krew. Nie chciał, aby jego życie
zostało nagle przewrócone do góry nogami. Lubił porządek. Lubił wiedzieć, co za chwilę
nastąpi. Obecność Lucy nie może tego zmienić.

– Co będzie teraz?
– Abby idzie na lekcję baletu. Zarezerwowałem też miejsce dla Chloe.
Lucy popatrzyła na niego, nie kryjąc zdziwienia.
– Abby chodzi na balet w każdy wtorek – ciągnął. – Pomyślałem, że może Chloe nie

będzie chciała zostać w domu sama.

– Mogłeś mnie o to spytać.
– Wydawało mi się, że będzie zadowolona.
– Możliwe. Nigdy nie próbowała, Ale należało ją najpierw spytać. Dowiedziałeś się

przynajmniej, czy przyjmują początkujących?

To mu nie przyszło do głowy.
– Tak mi się wydaje. W końcu to szkoła baletowa. Miałem nadzieję, że my w tym czasie

pójdziemy po pierścionek. I obrączki.

– To nie zmienia faktu, że powinieneś był porozmawiać ze mną, zanim zapisałeś Chloe.

Jeśli nasze małżeństwo ma się udać, musimy działać jak w drużynie. Pełne
równouprawnienie.

– To tylko balet...
– Chloe nie należy do dzieci, które łatwo nawiązują znajomości. Nie wiem, czy zechce iść

dziś w jakieś nowe miejsce. Rozumiem, że przywykłeś do podejmowania decyzji
samodzielnie, ale ja również. Chcę mieć takie samo prawo głosu w sprawach dotyczących

dzieci jak ty.

Dominik popatrzył na nią z rezygnacją. Chyba nie naszły jej wątpliwości? Teraz, kiedy

mieli już ustaloną datę ceremonii.

– Przepraszam, że tak wyszło. Naprawdę sądziłem, że będzie zadowolona. A my

mielibyśmy czas na kupno pierścionka. Lepiej, jeśli będziesz go miała, kiedy przedstawię cię
Vanessie i Cyrilowi. Zmarszczyła brwi.

– To rodzice Eloise. Zaprosiłem ich na kolację. Widział, jak ręka Lucy znieruchomiała.
– Kiedy?
– Dziś wieczorem. – Zdał sobie sprawę, że znów popełnił błąd. Nie spytał jej o zdanie. –

Powinienem był najpierw to z tobą uzgodnić. Przepraszam. To się więcej nie powtórzy.

– Dziękuję.
– Chcesz, abym przełożył tę kolację na inny termin?
– Skoro powiedzieliśmy dziewczynkom, że się pobieramy, powinnam poznać rodziców

Eloise. Nie ma co tego odwlekać. – Podniosła na niego zatroskany wzrok. – W co ja się
ubiorę?

Eloise nigdy by o coś takiego nie spytała. Zawsze wiedziała takie rzeczy.
– Może coś czarnego?
– W takim razie, jak już kupimy pierścionek, będę musiała poszukać jakiejś sukienki.

ROZDZIAŁ PIATY

Lucy była zdziwiona, gdy się okazało, że Chloe podobało się w szkole baletowej. Patrzyła

z zazdrością na ubrane w różowe kostiumy dziewczynki i widać było, że marzy o podobnym.
Abby wręcz przeciwnie.

– Czy Abby lubi balet? – spytała Lucy Dominika, kiedy zostali sami.
– Chyba tak. Wszystkie jej koleżanki ze szkoły go lubią. Sądząc po minach mam, które

przywiozły tam dzieci, najwyraźniej balet był modny Po prostu wypadało wozić córkę na te
zajęcia.

Lucy popatrzyła na siedzącego obok niej mężczyznę. Zapewne nie był to najlepszy

moment na zadawanie pytań, ale nie mogła się powstrzymać. – Dokąd jedziemy po obrączki?

– Mam znajomego, który jest jubilerem. Dzwoniłem do niego w zeszłym tygodniu i

powiedziałem, że zamierzam się ożenić i potrzebuję obrączek.

– Był zdziwiony?
– Chyba tak, ale zachował swoje uwagi dla siebie.
Lucy dopiero teraz zaczęła się tak naprawdę zastanawiać nad tym, co zamierza zrobić.

Ma wyjść za człowieka, którego niemal wcale nie zna. Będzie żyć w kłamstwie, udając przed
ludźmi, że łączy ich głębokie uczucie. Świadomość tego faktu sprawiała, że czuła się źle i
jakoś smutno.

– Musimy przed nim udawać, że to ma być naprawdę?
– spytała nagle.
– Ależ my naprawdę zamierzamy się pobrać. I zaręczyny też będą prawdziwe. Za miesiąc

będziemy małżeństwem.

Wysiadł z samochodu i zamknął drzwi nieco głośniej, niż należało. To był pierwszy

sygnał, że nie traktuje całej sprawy tak lekko, jak chciał. Nie powinna być zdziwiona.
Dominik wiedział, jak to jest żenić się naprawdę. Może nawet zabrał Eloise do tego samego
jubilera. A teraz miał kupić zaręczynowy pierścionek kobiecie, której wcale nie kochał. To
było bardzo smutne dla obojga.

Musi wziąć się w garść. Ostatnia rzecz, jakiej Dominik teraz potrzebuje, to rozklejająca

się baba. Musi to zrobić dla dziewczynek.

Dominik poszedł po bilet do parkomatu.
– Dwie godziny wystarczą?
– Tak sądzę. Ile można wybierać pierścionek?
– Chciałaś też kupić sukienkę – przypomniał jej.
– Nie mam nic odpowiedniego na taką okazję. Czego jeszcze będę potrzebować? Mam

gotować?

– Zadzwoniłem po Jessie. Ona się tym zajmie. Oczywiście. Jak mogła o tym zapomnieć.
– Jestem pewien, że jak przyjedzie, omówi z tobą menu – dodał, jakby odczuwając jej

wahanie.

– Nie wiedziałabym, co zaproponować.

– Jaki chcesz pierścionek? – spytał, zmieniając temat.
– Nie wiem.
– A jaki pierścionek wybrał ci Michael?
– Nie kupowaliśmy żadnego.
– Nie lubisz biżuterii?
– Kiedy się pobieraliśmy, nie mieliśmy pieniędzy. Tak więc pierścionek od ciebie będzie

pierwszym, jaki dostanę. Ile pieniędzy zamierzasz na niego wydać?

– Po prostu powiesz Jasperowi, który ci się podoba.
Z tonu jego głosu wywnioskowała, że nie powinna pytać o pieniądze. Może wybrać sobie

taki pierścionek, jaki chce. Nigdy nie była w podobnej sytuacji. Czuła się niepewnie.
Podniosła wzrok, szukając w oczach Dominika wsparcia. Nie zawiodła się.

– Wszystko będzie dobrze – powiedział miękko i ujął jej rękę. – Nasze małżeństwo

będzie opierać się na przyjaźni i uczciwości. To więcej niż w niejednym związku. Pomyśl o
tym pierścionku jak o symbolu tego, co robimy dla naszych córek. O ich przyszłości.

Dotyk jego dłoni sprawił, że poczuła się przedziwnie. Zapragnęła nagłe, aby ją mocno

przytulił, objął, aby poczuła się tak, jakby naprawdę do niego należała. Żeby doświadczyła
wielkiego uczucia.

Zamiast tego ofiarowywał jej przyjaźń i uczciwość. Czy kiedy ją całował, naprawdę nie

poczuł niczego wyjątkowego?

Najwyraźniej nie. Ona sama starała się wmówić sobie, że jej reakcja była jedynie

wytworem wyobraźni, ale nie mogła oszukiwać samej siebie.

Jednak Dominik nic do niej nie czuł...

Zabrała rękę. Musi zastosować się do jego reguł gry i dopilnować, aby nie domyślił się,

że marzy o czymś więcej.

– Gotowa?
Skinęła głową. Nacisnął biały guzik i powiedział swoje nazwisko przez domofon. Drzwi

się otworzyły.

– Dom! – Na ich powitanie wyszedł mężczyzna ubrany w jasne dżinsy. – Wejdźcie,

Jasper zaraz do was zejdzie. A ty zapewne jesteś Lucy – zwrócił się do niej. – Umieraliśmy z
ciekawości, żeby cię poznać.

Dominik objął ją ramieniem i uśmiechnął się.
– To jest moja narzeczona, Lucy Grayford. A to Alistair Wood, wspólnik i przyjaciel

Jaspera.

– Witaj – powiedziała nieswoim głosem. Wszystko, co działo się wokół niej, było

zupełnie nieprawdopodobne. Jedynie ciepło ciała Dominika było prawdziwe i otaczający go
zapach drzewa sandałowego.

– Dom! Jesteście wcześniej.
Lucy odwróciła się i ujrzała atletycznie zbudowanego mężczyznę o żywych zielonych

oczach. Miał jeszcze mokre włosy, najwyraźniej wyszedł przed chwilą spod prysznica.

– Niektórzy z nas wcześnie wstają – odparł Dominik, ujmując wyciągniętą na powitanie

rękę. – To jest Lucy.

Jasper przyciągnął ją do siebie i ucałował w oba policzki.
– Jestem szczęśliwy, że cię poznałem. Zaczynałem poważnie martwić się o Dominika.

Taki mężczyzna jak on nie powinien być sam.

– Naprawdę? – spytała, pamiętając, aby cały czas się uśmiechać.
– Poznałaś już Alistaira? – spytał Jasper. – Zaraz nastawi wodę i zrobi coś do picia,

podczas gdy my udamy się do mojego sanktuarium. Załatwimy interesy, a potem
porozmawiamy.

Zaprowadził ich przez podwójne drzwi do pracowni. Wszędzie panował niezwykły

porządek, jeśli nie liczyć rozrzuconych na biurku kartek pokrytych jakimiś rysunkami,
najprawdopodobniej projektami prac.

Lucy nie mogła się powstrzymać przed wzięciem do ręki jednej z nich.
– Jakie to piękne.
– Podoba ci się? Zastanawiałem się nad górną częścią. Chciałem, aby całość stwarzała

wrażenie swobody, ale wolnej od anarchii. Sposób, w jaki ten brylant jest oprawiony... –
Przerwał i wzruszył ramionami – Pod koniec dnia zapewne powstanie z tego zwykły
naszyjnik – Może dla kobiety, która będzie go nosić, będzie jednak niezwykły.

– Masz rację. Lubię myśleć, że moja praca ma jakiś ponadmaterialny wymiar. Zupełnie

inaczej sobie ciebie wyobrażałem – dodał niespodziewanie, odkładając kartkę na biurko. –
Dom nic mi o tobie nie powiedział.

– Nieprawda – zaprotestował Dominik, siadając na wysokim stołku. – Powiedziałem, że

jest piękna. – Przyciągnął Lucy do siebie, jakby rzeczywiście byli parą kochanków. Czuła się
jak manekin. Powinna oprzeć się o niego swobodnie, skierować ku niemu twarz, może nawet
go pocałować... Było to zbyt niebezpieczne. Dla niego byłaby to tylko część gry, dla niej
natomiast coś znacznie więcej...

– Bo jest piękna – zgodził się Jasper. – Piękna brunetka. Zupełnie inna niż Eloise. Nie

powiedział tego, ale niemal usłyszała to w jego głosie.

– Jesteś szczęściarzem, Dom.
– Wiem o tym.
– O jakim konkretnie pierścionku myślisz, Lucy?
– To nie ma większego znaczenia.
Dominik delikatnie odgarnął z jej twarzy niesforny pukiel włosów.
– Będziesz musiał ją czymś skusić – powiedział nienaturalnie zduszonym głosem. Pod

wpływem jego dotyku Lucy zesztywniała.

– A może to ty powinieneś wybrać? – spytała Dominika.
– Czyż brylant nie jest najbardziej odpowiedni?
– Chyba musimy załatwić to sami – Jasper podszedł do skrytki z tyłu pracowni. – Więcej

w tobie ognia niż lodu, więc sądzę, że będziesz wolak złoto od platyny.

– Zdecydowanie tak.
– Zanim zajmiemy się kamieniami, pomyślmy nad oprawą. Przymierz ten.
Podał jej pierścionek w kształcie stożka, na szczycie którego znajdował się kamień.

Włożyła go i wyciągnęła rękę. Spod pierścionka wyzierał biały pasek skóry.

– Ładny – powiedziała, marząc o tym, aby cała szopka jak najszybciej się skończyła.

Jakie ma znaczenie, co wybierze? Pierścionek jest ważny, gdy zaręczasz się z miłości –

Dominik?

– Jeśli Lucy się podoba – w jego głosie słychać było powątpiewanie.
– Brak mu duszy. Może gdybym włożył inny kamień? Właśnie kupiłem wspaniałe

szmaragdy. Są prawie identycznego koloru jak twoja chusta, Lucy.

Zawahała się, czekając na to, co powie Dominik. Domyślała się, że koszt takiego

szmaragdu musi być niemały.

– Dominik? Co o tym myślisz? Jest brunetką, toteż szmaragd bardzo by do niej pasował.
Spojrzała na Dominika. Patrzył na nią z boku, a w jego twarzy drgał zaciśnięty mięsień.

Odwrócił wzrok.

– Na tarasie podano herbatę – oznajmił Alistair. – Mamy też niespodziewanego gościa.
– Jeśli to ktoś nieznajomy, powiedz, żeby sobie poszedł.
– Fionnula.
– Ach – Jasper westchnął zrezygnowany. – A zatem chodźmy na herbatę. Poznałaś już

Fionnulę?

– Jeszcze nie.
– Niemożliwe.
– Lucy i ja znamy się od niedawna. Zajmujemy się głównie sobą i naszymi córkami.
Przynajmniej to była prawda.
– Bardzo mądrze – powiedział Jasper. – A co z pierścionkiem?
– Niech będzie szmaragd.
Jasper skinął głową, jakby tego się spodziewał.
– Dobrze.
Dominik ujął Lucy za rękę i poprowadził ją przed sobą.
– Powinienem był powiedzieć ci o Fionnuli. To kuzynka Eloise.
– Kuzynka?
– I moja asystentka – dodał cicho. Lucy poczuła, jak nogi się pod nią uginają. To będzie

jak chodzenie po zaminowanym polu.

– I tak byś ją poznała dziś wieczorem. Miała przyjść na kolację z Vanessą i Cyrilem. To

ich...

– Bratanica. Domyślam się.
– Jest z nimi bardzo związana. Od czasu śmierci Eloise była dla nich kimś w rodzaju

przybranej córki.

Lucy wiedziała, że musi jej stawić czoła. Fionnula okazała się olśniewającą blondynką,

która na powitanie ucałowała Dominika w oba policzki.

– Fin, chciałbym, abyś poznała Lucy.
Fionnula postąpiła krok do przodu, nadal jednak trzymając dłoń na ramieniu Dominika.
– Lucy Grayford. Moja narzeczona.
– Rozumiem.
To słowo wystarczyło, aby Lucy upewniła się co do uczuć, jakie żywi do niej asystentka

Dominika. Jej antypatia była zresztą odwzajemniona. Lucy nie podobał się nienaturalny

sposób zachowania Fipnnuli i pozy, jakie przybierała. Nie podobał jej się jej płaski brzuch,
wypielęgnowane dłonie, a nade wszystko sposób, w jaki traktowała Dominika.

Postąpiła krok do przodu i wyciągnęła na powitanie rękę.
– Miałyśmy poznać się dziś na kolacji, czyż nie? Fionnuła uśmiechnęła się lekko.
– Więc pani jest tą panną z dzieckiem, która mieszka z Dominikiem. Muszę przyznać, że

jesteśmy pani bardzo ciekawi.

– Wdową – poprawiła ją odruchowo, czując, jak sztywnieje.
– Ach tak, wdową. Ma pani córkę w wieku Abby, prawda?
– Ma na imię Chloe.
Jednak Fionnuła straciła już zainteresowanie tematem. Odwróciła się do Dominika i

uśmiechnęła się do niego promiennie.

Lucy czekała, aż Dominik coś powie. Czułaby się pewniej, gdyby do niej podszedł i

stanął obok. On jednak tkwił nieruchomo przy Fionnuli.

– Nic nam o tobie nie powiedział – stwierdził Jasper. – Ale to do Dorna podobne. – W

tym momencie Alistair wniósł tacę z herbatą. – Chodźmy na taras. Nacieszmy się ostatnimi
chwilami angielskiego lata.

Lucy czuła się bardziej samotna niż kiedykolwiek. Cała czwórka rozmawiała swobodnie,

podczas gdy ona zamilkła. Oni zdawali się tego nie zauważać. Dzięki temu mogła
przynajmniej ich obserwować.

Fionnula była piękna, choć widać było, że jest to uroda niezwykle starannie

pielęgnowana. Jej twarz przypominała twarz chińskiej lalki. Miała ogromne błękitne oczy i
jasne włosy, których kolor był dokładnie taki sam jak kolor włosów Chloe. Trudno było
wierzyć, że Dominik mógłby pozostać obojętny na jej wdzięki. Im dłużej Lucy się jej
przyglądała, tym większej nabierała pewności, że ta kobieta jest nim żywo zainteresowana.

Lucy napiła się herbaty. Czy Eloise była do niej podobna? Jeśli tak, to nic dziwnego, że

Dominik był tak pewien, że nigdy więcej się nie zakocha. Jaka kobieta mogłaby zastąpić
chodzącą doskonałość?

– Powinniśmy już iść, Lucy. – Dominik przerwał jej rozmyślania.
– Nie wypiliście jeszcze herbaty – zaprotestował Alistair.
– Musimy odebrać dziewczynki z baletu.
– Chloe była dziś pierwszy raz. Nie chciałabym się spóźnić.
– Naturalnie. – Jasper wstał i ujął obie dłonie Lucy w przyjaznym uścisku. – Będziemy

mieli mnóstwo innych okazji, żeby się spotkać.

– Dominik, chciałabym zamienić z tobą słowo na osobności. Chodzi o interesy –

powiedziała Fionnula, rzucając Lucy krótkie spojrzenie.

– Dziś wieczorem...
– Gdybyś potwierdził pewne spotkania, mogłabym oddzwonić do tych ludzi jeszcze

dzisiaj.

Dominik wzruszył ramionami, ale przeszedł do holu. Lucy słyszała, jak ich głosy stają się

coraz cichsze.

– Wiesz, Lucy, gdyby Dom był zainteresowany Fionnula, dawno poprosiłby ją o rękę –

powiedział miękko Jasper, najwyraźniej widząc jej zmieszanie. – Z wyglądu jest podobna do
Eloise, ale są zupełnie inne. Eloise była aniołem. Fionnula bywa zabawna, ale to kobieta nie

w typie Dominika. Nie wiedziałem, że ma się zjawić. Przepraszam.

Chciał ją pocieszyć, ale informacja, że pierwsza żona Dominika była aniołem, nie

poprawiła jej humoru.

– Czy ona go kocha?
– Jeśli kocha coś poza sobą samą, to już prędzej jego reputację. To bardzo ambitna

osóbka.

– Gotowa? – Dominik wsunął głowę przez drzwi – Naturalnie – odparła, uśmiechając się

promiennie. – Mam nadzieję, że się nie spóźnimy.

Na zewnątrz ruszyła prosto w stronę samochodu.
– Dokąd idziesz?
– Jedziemy po dziewczynki.
– Musimy kupić ci sukienkę. Vanessa i Cyril są bardziej wymagający od Fionnuli Lucy

już ich sobie wyobraziła. Podczas dzisiejszej kolacji będzie się czuła jak rzucona na pożarcie

lwom.

– Myślałam, że musimy się spieszyć.
– Mamy mnóstwo czasu. Lekcja skończy się dopiero o dwunastej.
– Dlaczego skłamałeś?
– Bo chciałem cię uratować.
– Przed kim?
Dominik zatrzymał się w pół kroku.
– Nie jestem idiotą. Wiem, jak trudne musiało być dla ciebie to spotkanie. Fionnuła zaraz

zadzwoni do Vanessy i powie jej, czego się mają spodziewać.

– A czego się mają spodziewać?
– Na pewno nie tego, że moja narzeczona jest kopią ich córki.
Lucy popatrzyła na swoje stopy, znajdując nagłe pocieszenie w fakcie, że paznokcie u

nóg miała pomalowane na kolor ciemnej wiśni.

– Lucy... – Dominik ujął ją za ramiona. – Nie chcę, żebyś była jak Eloise. Chcę, żebyś

była taka, jaka jesteś. Dla naszych dziewczynek. W porządku?

– Chyba tak. Fionnula nie zapałała do mnie sympatią.
– To jej zwykły sposób zachowania. Ponadto była nieco zaskoczona. Chyba powinienem

był jej o tobie powiedzieć. No trudno.

– Dlaczego tego nie zrobiłeś?
– Sam nie wiem.
– Wydaje mi się, że ona cię lubi.
– Mam nadzieję. Jest moją asystentką. I przyjaciółką. Jasper chyba miał rację, twierdząc

że Dom nie interesował się Fionnula jako kobietą.

– Po śmierci Eloise bardzo mi pomogła.
– Rozumiem.

– Wiem, że Cyril i Vanessa mieli nadzieję, że między nami coś zaiskrzy, ale nic z tego.

Pozostaniemy tylko przyjaciółmi.

– Naturalnie.
Mówienie czegokolwiek więcej nie miało sensu. Dominik najwyraźniej nie widział tego,

co dla innych było oczywiste. Ta kobieta była jak pirania.

– Podobał ci się pierścionek?
Lucy skinęła głową, ale w jej oczach nadal można było dostrzec zakłopotanie.
– Nie będzie zbyt drogi?
– Masz go nosić przez wiele lat. Lepiej kupić coś przyzwoitego. Ponadto naprawdę

myślę, że szmaragd będzie dla ciebie odpowiedni.

Dopiero po tym, co powiedział Jasper, zdał sobie sprawę, że zieleń to jej kolor.

Zastanawiał się, jak wyglądałaby w szafirowej sukience. Może czerń, którą tak lubiła Eloise,
nie była dla niej?

– Mamy czterdzieści pięć minut – powiedział zły na siebie za niestosowne myśli Lucy

jest biologiczną matką Abby i kobietą, która wydała na świat Chloe. Nic ponadto. Nie

powinien go obchodzić sposób, w jaki kręcą się jej włosy ani kształt jej szyi, ani też fakt, że
tak doskonale wyglądała w białej bawełnianej sukience... A już na pewno nie to, jak
wyglądała w jego za dużej bluzie od piżamy.

– Postaram się nie marudzić zbyt długo – przyrzekła, a w nim od razu zrodziło się

poczucie winy. Cała ta sytuacja była dla niej trudna, powinien ją wspierać i podtrzymywać na

duchu.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

W końcu Lucy nabrała przekonania, że jakoś sobie poradzi.

Abby była zachwycona. Na jej twarzyczce nieustannie gościł uśmiech, który bardzo

przypominał jej uśmiech Michaela.

Nie potrafiła już sobie wyobrazić przyszłości bez Abby. Kochała ją tak mocno, jakby

sama ją urodziła. Tak mocno, jak Chloe. Dziewczynki zajadały sałatę z chipsami. Wyglądały
jak prawdziwe siostry. Patrzyła na nie i zastanawiała się, czy ich szczęście wystarczy do tego,
aby i ona poczuła się szczęśliwa.

Nie wierzyła w miłość od pierwszego wejrzenia. Tym trudniej było jej wytłumaczyć to,

co odczuwała w stosunku do Dominika. Miała wrażenie, że widzi go wyraźniej niż
kogokolwiek na świecie. Jakby jaśniej. Podobał jej się sposób, w jaki odnosił się do
dziewczynek. Zazdrościła Chloe, że może tak swobodnie oprzeć rękę na jego ramieniu.

– Lucy?
Przerwała szczotkowanie włosów i podniosła wzrok – Tak?
– Masz chwilę?
Odłożyła szczotkę i chrząknęła nerwowo.
– Czy twoi teściowie już przyjechali?
Ubrany w ciemny garnitur Dominik prezentował się oszałamiająco. Na jego widok

zabrakło jej tchu. Do tej pory była zdenerwowana, teraz poczuła, że ogarnia ją przerażenie.

– Nie, jeszcze nie. Chciałem porozmawiać z tobą, zanim przyjadą.
– Jakiś problem? – spytała, oblizując wargi. Czyżby zmienił zdanie? Rozmyślił się?
Przejechała ręką po miękkim materiale nowej sukni. Była głęboko wycięta i doskonale

podkreślała jej kształty. Wytworna bielizna, którą kupili razem z suknią, w zadziwiający
sposób poprawiała jej nastrój.

– Nie, żaden problem. – Popatrzył na Lucy, która w prostej czarnej sukni prezentowała

się naprawdę oszałamiająco. – Wyglądasz wspaniale.

– Dziękuję.
Dominik nie mógł oderwać wzroku od małej żyłki pulsującej na jej szyi. Wyobraził sobie

spoczywający na niej naszyjnik z brylantem. Coś takiego, jak robił Jasper.

– Jasper przysłał pierścionek.
– Och.
Wyjął z kieszeni małe pudełko i wyciągnął w jej stronę.
– Pomyślałem, że wolałabyś, abym dał ci go na osobności Lucy wyciągnęła drżącą rękę

po pudełko. To był moment, od którego nie było odwrotu. Jeśli go przyjmie, zdecyduje się na
wspólną przyszłość z Dominikiem.

– To prawda. Oglądałeś go? Jest piękny?
– Otwórz pudełko.
Ostrożnie uniosła wieczko. Na widok tego, co było w środku, zabrakło jej słów.

Pierścionek zrobiony specjalnie dla niej. Piękny. Wprost nie do opisania.

– Jest fantastyczny.
– Włóż go. – Dominik wyjął pierścionek z pudełka i ujął lewą dłoń Lucy. Wolno wsunął

pierścionek na jej palec. Lucy z trudem powstrzymywała łzy.

– Dziękuję – zdołała wydusić przez zaciśnięte gardło. Dominik nie puścił jej reki.

Zamiast tego przyciągnął ją do siebie i spojrzał na nią z góry. Mogłaby przysiąc że w jego
oczach dostrzegła czułość.

Bez jednego słowa pocałował ją. Lekko. Jego usta ledwo dotknęły jej ust, po czym ją

puścił.

– Zobaczysz, wszystko się ułoży.
– Tak. – Bardzo chciała w to wierzyć.
Czuła na palcu pierścionek Dominika. Gdyby to wszystko było naprawdę, wziąłby ją w

ramiona, roześmiał się i nie przestawał całować. Czułaby się bezpieczna i kochana.

– Gotowa? – spytał, a kiedy skinęła głową, zapytał, czy ma ochotę na drinka.
– Chyba tak – odparła po chwili zastanowienia.
– W takim razie chodź, zrobię ci Ruszyli ramię w ramię po szerokich schodach. Lucy

czuła się, jakby szła na ścięcie. Czy tak właśnie czują się ludzie prowadzeni na gilotynę? Była
śmieszna. Przecież zgodziła się wyjść za niego, więc dlaczego teraz ma tyle wątpliwości?

– O której przyjadą twoi teściowie?
– Za jakieś dziesięć minut.
– Fionnula przyjedzie razem z nimi? Dominik przepuścił ją przodem do kuchni.
– Chyba tak. Jesteś gotowa, by powiedzieć o naszych zaręczynach Jessie?
W odpowiedzi skinęła głową.
– Jessie?
Uśmiechnięta brunetka pojawiła się w ich polu widzenia, wycierając ręce w fartuch.
– Muszę powiedzieć, że pasujecie do siebie – powiedziała na ich widok.
– Naprawdę? To dobrze, bo chcemy ci coś oznajmić.
– Mam nadzieję, że nie odwołałeś przyjęcia. Nie zniosłabym, gdyby mój mus z łososia

miał się zmarnować.

– Gdzieżbym śmiał.
– Tylko tak mówisz. Moje talenty od lat się marnują. Pracuję u ciebie tylko ze względu na

Abby.

Lucy z ciekawością przyglądała się całej scenie. Świat, w którym zatrudnia się służbę, był

jej zupełnie obcy. Rozumiała zatrudnianie pani do dziecka albo kogoś do sprzątania raz w
tygodniu, ale osoba, do prowadzenia domu? Jednak Jessie rzeczywiście była kimś więcej niż
gosposią, właściwie stała się członkiem rodziny. Przywitała Lucy, jakby mieszkała tu od
zawsze i zaraz przystąpiła do dyskusji na temat dzisiejszego menu. Szybko zaprzyjaźniła się z
Chloe, która, wzorując się na Abby, podkradała z puszki domowe ciasteczka.

– Lucy i ja zaręczyliśmy się.
– Och! – Jessie sprawiała wrażenie nieco zaskoczonej. – Miałam nadzieję... To wspaniała

wiadomość. Naprawdę. Wybraliście już pierścionek?

Lucy nieśmiało wyciągnęła w jej stronę lewą rękę.

– Przepiękny. Tak się cieszę. Czy dziewczynki już wiedzą? Lucy skinęła głową.
– Powiedzieliśmy im wczoraj. Jeśli już tu skończyłaś, chodź się z nami napić.
– Tylko zamieszam sos i chętnie napiję się kieliszek sherry.
– A ty, Lucy, na co masz ochotę?
– Poproszę o kieliszek wina.
Dominik ruszył w stronę drzwi, lecz zanim wyszedł, jeszcze raz zwrócił się do Jessie.
– Chyba nie masz nic przeciw naszym zaręczynom? Wiem, że to wszystko stało się

trochę szybko, ale...

– To wasze życie.
– Wiem, możesz jednak być zaskoczona. Poznaliśmy się całkiem niedawno i...
– Moim zdaniem to fantastyczna wiadomość – ucięła rozmowę Jessie. Spojrzała na Lucy.

– Dominik bardzo kochał Eloise, ale od jej śmierci minęło już dużo czasu, a życie toczy się
dalej. Zbyt długo był sam. – Uśmiechnęła się.

– A przy okazji złamał wiele kobiecych serc. Lucy od razu pomyślała o Fionnuli.
– Naprawdę?
– Kto usidli najlepszą partię w mieście? – wyrecytowała z patosem Jessie.
– Nie rozumiem.
– Nie widziałaś? Przyczepiłam na drzwiczkach szafki kuchennej, żeby go zdenerwować.

Tej z kawą i herbatą.

Lucy otworzyła wskazaną szafkę i dostrzegła stronę z kolorowego magazynu, z której

spoglądała na nią twarz Dominika.

– Kobiety nie mogą oprzeć się jego urokowi. I chłopięcemu entuzjazmowi Musisz to

przeczytać.

Lucy stała jak zahipnotyzowana. Dominik jest historykiem. Przecież tak jej powiedział, a

on nigdy nie kłamie. Kiedyś stwierdził, że uważa się za propagatora wiedzy.

Ale żeby był telewizyjnym prezenterem? To nie przyszło jej do głowy. Teraz rozumiała,

dlaczego jego twarz wydała jej się znajoma. Musiała widzieć go w telewizji albo oglądała w
księgarni jego książkę.

– Idziecie na tego drinka?
– Idziemy. – Jessie zdjęła fartuch i wyszła z kuchni Lucy wolno zamknęła szafkę i

odwróciła się do Dominika.

– Widzę, że doceniasz poczucie humoru Jessie – mruknął.
– Można tak powiedzieć. Nie miałam pojęcia, czym się zajmujesz.
– Tym lepiej.
Zmarszczyła brwi. Jego odpowiedź wydała jej się trochę dziwna.
– To tylko praca. Moją prawdziwą pasją jest historia. – Ujął ją za ramiona i obrócił w

swoją stronę. – To głównie dlatego nie chcę, aby ktokolwiek dowiedział się o całym
zamieszaniu z naszymi dziećmi. Dla dobra dziewczynek należy utrzymać to w tajemnicy.
Nikt nie powinien dowiedzieć się, dlaczego się pobieramy.

Lucy skinęła głową. Teraz rozumiała, dlaczego Fionnuli tak bardzo zależało na

małżeństwie z Dominikiem. Tymczasem to ona poślubiała marzenie wszystkich kobiet w

Londynie. Cóż za paradoks.

Tak bardzo różniła się od kobiet, jakie go otaczały. Marzyła o tym, by znów znaleźć się w

jego ramionach, poczuć dotyk jego ust.

– Lucy? – Popatrzył na nią, jakby domyślał się, nad czym się zastanawia.
Odruchowo się odsunęła. Gotów jeszcze pomyśleć, że to jego pieniądze wywarły na niej

wrażenie. Ich małżeństwo było zawarte ze względu na dziewczynki. Tylko one są ważne.

– Tak, teraz rozumiem. Głupio mi tylko, że cię nie rozpoznałam. Miałam wrażenie, że

gdzieś już widziałam twoją twarz, ale nie potrafiłam sobie uzmysłowić gdzie. Dopiero teraz
zaczęłam się naprawdę martwić. Nie pasuję do ciebie.

– Pozwól, że ja to ocenię.
– Wyjdę za ciebie, ale wiedz, że nowa sukienka nie zmieni mojej osobowości. Nie jestem

zabawową kobietą. Nie potrafię prowadzić konwersacji o niczym i zabawiać gości.

– Nic się nie zmieniło, Lucy. Po prostu bądź sobą. Nikt nie oczekuje od ciebie niczego

więcej.

– A twoi teściowie?
– Im będzie trudno, bo nie jesteś Eloise. Chciała spytać o Fionnulę, ale nie miała

śmiałości.

Z determinacją ruszyła do drzwi, zdecydowana jak najlepiej odegrać swoją rolę.

Kompletnie nieświadoma zamieszania, jakie spowodowała, Jessie podała jej kieliszek.

– Wasze zdrowie – Jessie uniosła kieliszek sherry. – Mam nadzieję, że będziecie

szczęśliwi.

Lucy upiła łyk wina, próbując ukryć smutek. Była nie z tego świata. Nie chciała żyć ze

świadomością, że co druga kobieta zazdrości jej męża.

– Za przyszłość. – Dominik objął ją za ramiona.
Gdy rozległ sie dzwonek, Lucy podskoczyła, jakby poraził ją prąd.
– Czy oni już wiedzą? – spytała konspiracyjnym szeptem Jessie.
– Jeszcze nie.
– A zatem na miejsca. Idę otworzyć drzwi.
– Jessie sprawiała wrażenie naprawdę szczerej w swoim entuzjazmie – powiedziała Lucy.

– Nie wiem, jak to przeżyję...

Dominik odstawił kieliszek i podszedł do niej.
– Spokojnie, wszystko będzie dobrze.
– Nigdy nie uwierzą...
– W co?
– Że chcesz się ze mną ożenić.
– Dlaczego? Czyżbyś nie była inteligentna? Piękna? – Łagodnym gestem dotknął

wierzchem dłoni jej policzka.

– Znam wielu mężczyzn, którzy marzą o takiej żonie jak ty. Wiem, że to wszystko stało

się zbyt nagle. Wiem, że nie chcesz... – przerwał i przyciągnął ją do siebie. Lucy zamknęła
oczy. Pragnęła go.

I on pragnął jej.

Miał zamiar się odsunąć, ale nie potrafił. Nie zamierzał jej pocałować, ale to było

silniejsze od niego. Chciał, żeby była szczęśliwa, chciał zapewnić jej bezpieczeństwo. Zdał
sobie sprawę, że pragnie tego od dnia, w którym ją poznał.

Powoli, niespiesznie pochylił głowę. Zanurzył palce w jej włosach, które nawet ciasno

związanie wysuwały się z węzła, jakby żyły własnym życiem. Ona cała aż kipiała od energii.
Jak Abby. Pocałował ją.

Nie powinien zapominać, co skłoniło ją do tego związku. Tylko dobro dzieci.
– Abby cię potrzebuje.
– Wiem.
– A Chloe mnie.
– Rozumiem to – szepnęła. – Postaram się cię nie zawieść.
– Wybaczcie, kochani. – W salonie pojawiła się Fionnula.
Lucy odsunęła się od Dominika i spojrzała na gościa. Ubrana w szyfonową wieczorową

suknię Fionnula wyglądała oszałamiająco. Za nią stała para starszych ludzi.

– Pani musi być Lucy Grayford. – Vanessa Carpenter postąpiła w jej kierunku i

wyciągnęła na powitanie wypielęgnowaną dłoń.

– Witam. – Lucy podała jej rękę.
– Czy Jessie wzięła wasze płaszcze? – Dominik pocałował teściową w policzek. – Czego

się napijecie?

Lucy niemal namacalnie czuła zaciekawienie Vanessy. Nie wiedziała, co Fionnula jej

opowiedziała. Gdyby mogła, zdjęłaby pierścionek, aby Vanessa go nie dostrzegła. To będzie
trudny wieczór dla wszystkich.

– Poproszę burbona, jak zwykle. Czy Abigail zachorowała? Słyszałam od Cerise, ze

odwołałeś jutrzejszą lekcję pianina.

– Teraz, kiedy wprowadziła się do nas Lucy i Chloe, musimy chwilowo zwolnić tempo –

odparł podając Fionnuli kieliszek.

– Wiesz, jak ważna jest dyscyplina. Nie możesz pozwolić, aby coś zakłóciło edukację

twojej córki Eloise z pewnością by tego nie pochwalała.

Dominik przysunął się do Lucy. Ujął ją za rękę i lekko ścisnął.
– Bardzo się cieszę, że przyjęliście nasze dzisiejsze zaproszenie. Zależało mi na tym,

abyście poznali Lucy.

Popatrzyli na nią i Lucy mogłaby przysiąc, że w oczach Vanessy dostrzegła strach.
– Lucy zgodziła się zostać moją żoną.
Po jego słowach zapadła głucha cisza. Fionnula przestała się uśmiechać.
– Jesteście zaręczeni? – spytała.
W odpowiedzi Lucy bez słowa wyciągnęła dłoń z pierścionkiem.
– Dość nagła decyzja. – Fionnula Uśmiechnęła się do Dominika.
– Rzeczywiście. Nie mieliśmy pojęcia, prawda, Cyril? – Vanessa zwróciła się do męża.
Ten jednak zignorował ją.

Fionnula usiadła na kanapie i efektownie skrzyżowała długie nogi.
– Nie miałyśmy okazji dłużej porozmawiać. Czym dokładnie się zajmujesz?

– Jestem nauczycielką.
– Fascynujące – powiedziała nieszczerze.
– I kiepska pensja – włączył się do rozmowy Cyril, odwracając wzrok od obrazu, który

właśnie podziwiał. – Nie chciałbym, aby Eloise została nauczycielką.

– No tak, ale Eloise była taka utalentowana... – rzuciła znad swego kieliszka Vanessa.
Dominik objął Lucy ramieniem. Świadomość, że jest obok niej, sprawiała jej

przyjemność, ale ku swemu zdziwieniu Lucy przekonała się, że wcale nie potrzebuje jego
wsparcia. Nie spodziewała się, że rodzice Eloise będą zadowoleni z faktu, że Dominik
zamierza ponownie się ożenić. Rozumiała ich uczucia.

– Nie nauczam dla pieniędzy – powiedziała łagodnie. – Uwielbiam patrzeć; jak dzieci

tworzą prace, które zaskakują nawet je same...

– Eloise była prawnikiem – przerwała jej Fionnula. – I to doskonałym.
Lucy spojrzała na nią.
– Wiem. Dominik dużo mi o niej opowiadał. Vanessa usiadła z gracją na jednym z foteli,

jak zwykle elegancka w każdym calu. Biologiczna babcia Chloe.

– Fionnula wspominała nam, że też masz córkę. – Tak.
– Jest bystra?
– Niezwykle – odpowiedział za nią Dominik. – Przejdziemy do jadalni?
Poprowadził gości do stołu i pomógł paniom zająć miejsce.
– Jako nauczycielka na pewno rozumiesz, jak ważna jest w nauczaniu dyscyplina, Lucy.

Nie chciałabym, aby lekcje Abigail zostały przerwane. Eloise była bardzo utalentowana,
uważam, że córka powinna pójść w jej ślady – powiedziała Vanessa.

– Mam wrażenie – wtrącił Dominik – że Abby nie przepada za tymi lekcjami Lucy nie

mogła przestać myśleć o tym, jak czułaby się, będąc na miejscu Vanessy. Naprawdę było jej
żal tej kobiety. Nie dość że straciła córkę, teraz obawiała się, że może utracić wnuczkę. Miała
prawo być zdenerwowana.

– Chcę dać jej trochę oddechu – ciągnął Dominik. – Może gdy będzie starsza, spróbuje

innego instrumentu. Będziemy musieli się nad tym zastanowić.

Fionnula spojrzała ostro na Lucy. Jednak kiedy się odezwała, jej głos był słodki jak miód.
– Czy twoja córka gra na jakimś instrumencie?
– Nie, ale wydaje mi się, że ma do tego smykałkę. Będę musiała ją zachęcić. Nie jestem

zwolenniczką zmuszania dzieci do robienia czegokolwiek, co sprawia im przykrość. Jeśli
pianino nie odpowiada Abby, na pewno znajdzie coś innego.

– Ja przepadam za muzyką. Pamiętasz ten koncert, na którym byliśmy w Albert Hall,

Dom? Zapomniałam, jak nazywała się flecistka. Zrobiła na mnie ogromne wrażenie.

– Lucienne Chaillet – oznajmił z zadumą Cyril – Słyszeliśmy ją w tym roku w Paryżu.
– To dziwne, że córka nie odziedziczyła po tobie zamiłowania do muzyki, Dom –

Fionnula lekko dotknęła jego ramienia. – Oboje z Eloise uwielbialiście muzykę.

– Ale nie w wieku sześciu lat – Dominik zręcznie zmienił temat, zwracając się do teścia.

– Fionnula wspominała, że niedawno wróciłeś z Hamburga, Cyril. Jak ci się tam podobało?

Lucy chwilowo odetchnęła. Rozumiała obawy dziadków Abby, którzy niepokoili się, czy

nowa macocha nie odbierze im wnuczki. Gdybyż wiedzieli, że to nie Abigail, ale Chloe nosi

ich geny!

Wieczór ciągnął się w nieskończoność. Mus z łososia był wyśmienity, ale Lucy nie miała

apetytu. Rozmowa krążyła wokół jej osoby, toteż odetchnęła z ulgą, gdy Jessie wniosła sery i

ciasta.

– Chyba nic już nie zdołam przełknąć – oznajmiła Vanessa. – Czy możemy wziąć kawę

do salonu? Chciałabym dowiedzieć się czegoś o Lucy, skoro ma zająć tyle miejsca w życiu
Abigail.

– Jessie, podaj nam kawę w salonie.
– Chcesz uczyć w Londynie? – spytała Vanessa, siadając w fotelu.
– Nie od razu. Najpierw chciałabym poznać lepiej Abby.
– W środy Abigail zawsze przychodzi do mnie. Uczę ją francuskiego. Moja matka była

Francuzką. Zarówno Eloise, jak i Fionnula mówiły płynnie w tym języku już w wieku
siedmiu lat.

– Być może będziemy musieli to zmienić – powiedział Dominik, siadając obok Lucy. –

Spróbujemy połączyć zainteresowania obu dziewczynek.

– Nie chcemy robić nic, co osłabiłoby wasze związki z Abigail – wtrąciła pospiesznie

Lucy, jakby chciała zatrzeć wrażenie, jakie wywarły jego słowa. – Jestem pewna, że Abby

przepada za wizytami u was. Chloe bardzo lubi jeździć do mojej mamy.

– Mieliśmy nadzieję, że któregoś dnia Fionnula... – Vanessa przerwała, ale i tak wszyscy

wiedzieli, co ma na myśli. Lucy rozumiała uczucia Vanessy, natomiast sama Fionnula

najzwyczajniej w świecie ją irytowała.

– Właśnie zdałem sobie sprawę, czego brakuje w tym pokoju – powiedział nagle Cyril. –

Znikła fotografia Eloise z kominka. – Spojrzał oskarżycielskim wzrokiem na Dominika.

– Rzeczywiście, zabrałem ją stąd. Sądziłem, że...
– Co pomyśli o tym Abigail? Nie zapominaj, że Eloise zawsze będzie jej matką.
– Nie sądzę, aby to zauważyła.
– Nie musisz tego robić – powiedziała łagodnie Lucy. – Doceniam twoje wysiłki, ale

niech wszystko zostanie po staremu.

Czuła, jak od środka wypełnia ją uczucie radości. Zrobił to dla niej. Naprawdę była

poruszona.

Dominik wstał i podszedł do długiej komody. Zawahał się przez chwilę, po czym wyjął z

górnej szuflady oprawione w ramkę zdjęcie Nie patrząc na nie, podszedł do kominka i
odstawił na miejsce.

W pokoju zapadła cisza.

Wszyscy patrzyli na zdjęcie pięknej kobiety, której twarz przypominała twarz anioła.
– To ty robiłeś zdjęcie? – spytała Lucy Dominika.
– Skąd wiesz?
– Na jej twarzy widać miłość. To bardzo piękna fotografia, Dominik. Powinna zawsze tu

stać. – Wstała i wygładziła suknię. – Mam nadzieję, że nie uznacie tego z mojej strony za
niegrzeczność, ale jestem naprawdę bardzo zmęczona. Zostawię was w swoim towarzystwie i

pójdę się położyć. – Lucy...

– Nie, naprawdę chcę już iść. – Uśmiechnęła się do wszystkich, z trudem powstrzymując

łzy, które cisnęły się jej pod powieki – Mam za sobą ciężki dzień i rozbolała mnie głowa.
Cieszę się, że mogłam was poznać. Dobranoc.

Na szczęście Dominik nie zatrzymywał jej. Dłużej nie wytrzymałaby już tej farsy.

Kiedy znalazła się w swoim pokoju, podeszła do okna i wyjrzała na ulicę.

Podeszła do ogromnego łóżka i usiadła na jego brzegu. Czy naprawdę spędzi tak resztę

życia? Samotnie? Bez miłości? Żyjąc w kłamstwie? Zdjęła zaręczynowy pierścionek i
położyła go na nocnej szafce. Objęła się ramionami i zaczęła płakać. Gorące łzy popłynęły jej
po policzkach. Zwinęła się w kłębek i położyła na łóżku. Kiedy wyczerpana przestała
szlochać, rozległo się ciche pukanie do drzwi, – Lucy?

Szybko wytarła twarz i otworzyła.
– Poszli już?
– Przed chwilą.
Popatrzyła na jego zatroskaną twarz i nagle zdała sobie sprawę, że dla niego ten wieczór

też musiał być niełatwy. Wiedział, że jego decyzja sprawi ból rodzicom Eloise. Byli częścią
jego życia.

– Co mówili po moim wyjściu?
Dominik zdjął marynarkę i powiesił ją na oparciu krzesła.
– Cały czas użalali się nad Eloise – powiedział, rozluźniając krawat.
– Rozumiem.
– To nic osobistego.
– Wiem.
– A ty? Jak się czujesz?
– Ja? Dobrze – skłamała.
– Płakałaś.
Najpierw chciała zaprzeczyć, ale wiedziała, że i tak by nie uwierzył.
– Jesteś pewien, że nie powinniśmy im powiedzieć, dlaczego się pobieramy?
– Jestem pewien. Lucy, nigdy nie twierdziłem, że będzie łatwo. Pobieramy się dla

dziewczynek. Nie dla Cyrila i Vanessy. Nie dla twojej matki. Ani nawet dla nas. Gdyby kto –

. kolwiek dowiedział się o tym, co zaszło, nasze życie zamieniłoby się w piekło. Uwierz mi,
praca w telewizji ma wiele niemiłych stron. Musimy dochować tajemnicy.

– Ale oni tak cierpią...
– Podobnie jak my. – Ujął ją za rękę i splótł palce z jej palcami. – Najważniejsze jednak

jest to, że nie cierpią dziewczynki. Nikt oprócz nas nie może poznać prawdy.

Ile lat będzie jeszcze musiała okłamywać matkę Michaela? A swoją mamę? W głębi

ducha wiedziała jednak, że Dominik ma rację.

– Zgoda? – spytał w końcu. Skinęła niechętnie głową.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

– Co się tu dzieje? – Dominik wkroczył do kuchni i rozejrzał się po niej, nie kryjąc

niezadowolenia.

– Robiłyśmy drożdżowe bułeczki – oznajmiła podniecona Abby.
Na blatach i podłodze rozsypane były mąka i cukier. Nigdy nie widział kuchni w takim

stanie.

– Przepraszam za to zamieszanie. Zaraz posprzątamy – powiedziała Lucy, sięgając po

papierowy ręcznik.

– Zawsze robisz taki bałagan, gdy gotujesz? Lucy spojrzała na niego z lekkim

uśmiechem.

– Obawiam się, że tak.
– Wolisz sprzątać czy zająć się dziewczętami? Popatrzyła na swoje umazane mąką

spodnie i uśmiechnęła się.

– Chyba pomogę dziewczynkom i sama się doprowadzę do porządku. Przepraszam...
– Abby, uważaj, żeby mąka nie sypała się z ciebie na schody – powiedział do córki

Dominik. – Bo Jessie dostanie zawału serca.

– Nieprawda – powiedziała konspiracyjnym szeptem Abby. – Zawsze mówi, że w tym

domu przydałaby się odrobina bałaganu.

Zapewne było w tym sporo racji. Lucy była jak powiew świeżego powietrza w jego

domu. Kiedy siedział w gabinecie, słyszał, jak śmieje się z dziewczynkami, i miał ochotę do
nich dołączyć. Zmusił się do spojrzenia na ekran monitora i napisania tysiąca słów.

Zamknął oczy i odchylił się na oparcie fotela. Nie tak to miało wyglądać. Kiedy

zaproponował Lucy małżeństwo, wszystko wydawało się takie proste. Każdy będzie żył
własnym życiem i tylko dziewczynkami będą zajmować się wspólnie.

Wiedział, że będzie musiał iść na kompromisy, ale nie przewidział jednego. Tego, że tak

bardzo będzie jej pragnął.

A może odczuwałby to samo w stosunku do każdej młodej kobiety, która znalazłaby się

na miejscu Lucy? Przecież prawdziwie kochał jedynie Eloise.

Coraz trudniej było mu przywołać w pamięci obraz jej twarzy. Były dni, w których w

ogóle o niej nie myślał. Obiecał sobie, że nigdy nie pozwoli, aby jakakolwiek inna kobieta
zajęła w jego sercu miejsce Eloise. Eloise, która umarła, dając życie jego dziecku.

Zmarła przez niego. Dlatego nigdy jej nie zapomni. Jest jej to winien.
– Jesteśmy czyste – oznajmiła Lucy, wchodząc do pokoju. – A przynajmniej ja.

Przepraszam za ten bałagan. Miałam nadzieję, że zdążę sprzątnąć wszystko przed twoim
powrotem. Abby powiedziała, że nigdy nie robiła bułeczek. Dominik zaczął wkładać

naczynia do zmywarki.

– Nie wiem, czy nie jest na to za mała.
– Tak myślisz?
Spojrzał na nią, choć wiedział, że to błąd. Była silna, a jednocześnie tak delikatna.

Patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami i wiedział, że jeśli nie będzie trzymał jej na
dystans, wpadnie w poważne tarapaty.

– Chyba jednak nie. Najwyraźniej doskonale się bawiły.
– To prawda.
Och, jak chętnie by ją teraz pocałował. Wiedział jednak, że nie byłoby to w porządku w

stosunku do Eloise, I do samej Lucy.

Jasno określili reguły i musiał się tego trzymać. Lucy zasługiwała na coś więcej niż tylko

przelotny romans, a on nie mógł jej tego dać. Zresztą ona zapewne nie byłaby zainteresowana.
Jak zauważyła Fionnula, z wielkim trudem adoptowała się do nowego środowiska i stylu
życia.

– Masz tu trochę mąki – Lucy wskazała dłonią jego spodnie. – Z tyłu na dżinsach.

Musiałeś się oprzeć o Wat. Naprawdę cię przepraszam. Zazwyczaj tak bardzo nie bałaganię.

– Lucy, czy bułeczki są gotowe? – spytała Abby. Obie z Chloe wbiegły do kuchni.
– Zaraz będą. Macie jakieś tace albo półmiski?
– Górna szuflada po lewej stronie, Chloe – powiedział Dominik. – Mam nadzieję, że te

bułki będą dobre, inaczej marny wasz los.

– Są świetne. Często robimy je w domu. W środku jest ser – zapewniła go Chloe.
Dominik jak zafascynowany patrzył na Lucy, która podeszła do piekarnika i otworzyła

go. Była inna niż wszystkie kobiety, które znał. Z czasem zapewne przywyknie do jej widoku,

ale na razie...

– Uwaga. Odsuńcie się wszyscy. Są bardzo gorące. Abby z trudem panowała nad

podnieceniem.

– Są gotowe. Możemy je zjeść?
– Dajcie Lucy szansę, by zdjęła je z blachy. Naszykujcie talerze! zróbcie mi kubek

herbaty.

– Jak ci minął dzień? – spytała Lucy, przekładając bułeczki na półmisek. – Fionnula

mówiła, że macie dużo pracy.

– To prawda. Akurat tak się złożyło. Przepraszam.
– Nie miałam na myśli.
– Wygląda to tak, jakbym zatrudnił cię jako opiekunkę do dzieci.
– I tak chciałam spędzić lato z Chloe.
– Już można? – Abby najwyraźniej nie miała zamiaru dłużej czekać.
– Jeszcze nie. Oparzysz się, jak jej teraz spróbujesz. – Odsunęła tacę. – Nie chciałam, aby

zabrzmiało to jak narzekanie. Zapytałam, bo naprawdę chcę wiedzieć, nad czym pracujesz.

– Wiedziałaś, że mój tata występuje w telewizji? – Tak.
– I pisze książkę.
Dominik pogłaskał Abby po głowie i uśmiechnął się do Lucy.
– To seria o zamkach. Staram się nie mówić o tym przez cały czas, ale najchętniej bym

tak robił. Jak zaczynam nad czymś pracować, to staje się to moją obsesją.

– Ile czasu zajmie ci dokończenie książki?
– Bardzo niewiele. Fionnula zrobiła dla mnie zupełnie nieprawdopodobne fotografie. Dziś

właśnie dopasowywaliśmy je do tekstu. Ustaliliśmy też miejsce, w którym będziemy
filmować.

– Kiedy to ma nastąpić?
– W październiku.
– A zatem już wkrótce.
Lucy patrzyła, jak Dominik je bułeczkę. Dziewczynki również były ciekawe jego reakcji.

Zastanawiające, jak bardzo zależało jej na jego zdaniu. Kiedy puścił do niej oczko, omal nie
oszalała ze szczęścia.

Dla takich chwil zgodziła się za niego wyjść.
– Są wyśmienite! – Dominik przyciągnął do siebie dziewczynki. – Czy Jessie wie, że ma

konkurencję?

Chloe uśmiechnęła się do niego i objęła go za szyję. Gdyby Jessie ich teraz zobaczyła,

uznałaby, że są idealną rodziną. Lucy jednak wiedziała, jaka jest prawda.

Dominik bez wątpienia był przystojny, inteligentny i seksowny. Był uosobieniem marzeń

niejednej kobiety. I bardzo kochał dziewczynki. Ale nie kochał jej.

Dlaczego zgodziła się za niego wyjść? Żyć obok niego przez lata ze świadomością, że

nigdy nie będzie tak naprawdę jej. Nie chciał wiedzieć, jakie są jej ulubione filmy ani jak
nazywał się królik, którego miała w dzieciństwie, ani co czuła, wspinając się na wieżę Eiffla.
Nie był nią zafascynowany tak jak ona nim.

Wiedziała, że jej życie nigdy nie będzie już takie jak kiedyś. Kochała go. Podziwiała za

dobroć, współczucie dla innych i coś, czego nie potrafiła zdefiniować, a co było dominującym
rysem jego osobowości.

– Nie spróbujesz jednej, Lucy? Spojrzała na Abby i uśmiechnęła się.
– Jak tylko naleję herbaty.
Jak mogłaby teraz odejść od Abby? Jak mogłaby pozwolić, aby Chloe dorastała z dala od

swego biologicznego ojca? Ustawiła herbatę na tacy i podała do stołu.

– Chciałem ci powiedzieć, że wieczorem mnie nie będzie – rzucił znad kubka Dom.
– Och?
– Przyjąłem zaproszenie na kolację wydaną z okazji promocji mojej książki Lucy nie

odpowiedziała, patrząc uparcie w swój kubek.

– Nie powinna się skończyć późno. Wiedziałem, że nie będziesz miała ochoty pójść,

dlatego poprosiłem Fionnulę. Ona zazwyczaj towarzyszy mi na tego rodzaju imprezach.

– Zjesz jeszcze bułeczkę, Abby? – Lucy odwróciła wzrok.
– Jeżeli chciałabyś dokądkolwiek pójść... Jutro wieczorem zajmę się dziewczynkami.

Będziesz mogła spokojnie pomalować.

– Na pewno będą zachwycone.
– Ale nie będziemy robić pączków! – Pogroził dziewczynkom palcem. – Pójdę się

przebrać. Herbatę dopiję na górze.

Dlaczego poczuta się zdradzona? Fionnula byk jego koleżanką z pracy, ale misio to Lucy

poczuła zazdrość. Gdyby żyła Eloise, z pewnością to ona poszłaby na kolację. Uznał jednak,
że Lucy się do tego nie nadaje. Bardzo ją to zabolało.

Rano nie czuła się dużo lepiej. Kochała Dominika i dlatego cierpiała. Nie chodziło jej o

kolację, tylko o fakt, że z góry ją skreślił. Zapewne uznał, że nie sprawdziłaby się w tej roli.

Wytarła ręce w kuchenną ścierkę. Musi zacząć myśleć pozytywnie. Życie nie jest wcale

takie złe. Przecież przystając na propozycję Dominika, nie spodziewała się, że dostanie tak
wiele. Nie musi martwić się o pieniądze, ma dwie córki i ogromny dom. Powinna być
szczęśliwa.

Ale...

To nie był jej dom. Chodziła po nim ostrożnie, w obawie, że coś przesunie, zepsuje czy

pobrudzi. Jak mogła czuć się inaczej, wiedząc że każda poduszka, każdy wazonik były

wybrane przez Eloise?

– Jessie! – krzyknęła do ogrodu, w którym ich gosposia grabiła liście, – Chciałabym pójść

do pracowni – Idź. Przypilnuję dziewczynek. A gdzie jest Dominik?

– W swoim gabinecie.
– Przesiaduje tam całe dnie. Co się dzieje z tym człowiekiem? Powinnaś czasem go

stamtąd wyciągnąć, inaczej marnie skończy.

– Może zrobi sobie przerwę, jak przyjedzie Fionnula. Jessie westchnęła.
– Uważałabym na tę kobietę – oznajmiła i wróciła do pracy.
Lucy uśmiechnęła się do siebie i poszła do pracowni. Nie bała się Fioimuli. Kobietą,

która oddzielała ją od Dominika, była Eloise. Żadna żyjąca kobieta nie mogła jej zastąpić.

Zamknęła za sobą drzwi i nabrała głęboko powietrza. W pracowni pachniało terpentyną i

farbami. Tylko tutaj czuła się naprawdę jak w domu. Urządziła to miejsce według własnego

gustu.

Zrzuciła sandały i boso podeszła do stołu pod oknem. Był zastawiony słoikami, w których

stały pędzle.

– Lucy?
Głos Dominika zupełnie ją zaskoczył. Bardzo rzadko przychodził do jej pracowni. Serce

podeszło jej od gardła.

– Czy jest jakiś powód, dla którego nie powinienem wyjeżdżać z domu w pierwszym

tygodniu września?

– Nic specjalnego nie przychodzi mi do głowy.
– Nie uważasz, że ludzie uznają, że to dziwne? Będziemy świeżo po ślubie.
– Wszyscy wiedzą, że jesteś w środku projektu – stwierdziła. – Nie widzę problemu.
Dominik zawahał się.
– Chloe idzie do nowej szkoły. – Wiem.
– Nie sądzisz, że powinienem być w tym czasie w domu? – Usiadł na czerwonej sofie,

odsunąwszy na bok jedną z niebieskich poduch. – Jeśli trzeba, mogę zmienić plany.

Lucy odwróciła się, żeby na niego popatrzeć. Wyglądał, jakby był tu zupełnie nie na

miejscu. A raczej... powinien tak wyglądać, jednak sprawiał wrażenie rozluźnionego.

– Przecież ja tu będę.
– Wiem, ale...
– Nie sądzę, żeby to miał być dla niej jakiś problem – powiedziała, zanurzając w wodzie

małą gąbkę. – Chce być tam, gdzie Abby. Stały się praktycznie nierozłączne.

– Moglibyśmy wybrać się gdzieś w tydzień po rozpoczęciu szkoły. Żeby to uczcić.
– Dobry pomysł.
Po chwili Dominik wstał i podszedł do obrazków wiszących na ścianie.
– To naprawdę dzieło Abby?
Spojrzała na wskazany przez niego obrazek.
– Naturalnie. Spójrz na ten po lewej stronie. To my. Ty i Chloe macie żółte włosy, ja i

Abby brązowe. Powiedziała, że maluje swoją rodzinę. – Zaczęła przesuwać namoczoną gąbką
po papierze. – W takich chwilach widać, że było warto, prawda?

– Prawda – odparł napiętym głosem. – Co robisz?
– Zwilżam papier – odparła zgodnie z prawdą.
– Ale po co?
– Żeby się nie zwijał. Suchy zaczyna się marszczyć pod wpływem farby.
Kiedy się pochylił, aby zobaczyć, co robi, poczuła na karku jego oddech. To

przypomniało jej jego pocałunek. Niestety, Dominik nie pocałował jej więcej. Miała
wrażenie, że teraz bardziej się od siebie oddalili niż na początku znajomości Tylko wtedy go
jeszcze nie kochała.

– Zawsze to robisz?
– To zależy od papieru, jakim dysponuję.
– Lucy?
Odwróciła głowę w jego stronę.
– Jesteś tu szczęśliwa?
– Chyba tak. Najważniejsze, że dziewczynki są zadowolone, prawda?
– Pytam o ciebie. Ciągle jeszcze jest czas, aby wszystko odwołać. Jeśli tylko chcesz...
Czyżby Dominik domyślił się, co do niego czuje?
– A ty? Chcesz zmienić zdanie?
– Nie. Chciałem się tylko upewnić, co ty o tym myślisz. Nie mieliśmy ostatnio wiele

czasu, aby porozmawiać.

– Byłeś zajęty.
– To prawda.
Lucy była przerażona. Jeśli Dominik powie, że zmieni! zdanie, będzie go widywać, tylko

gdy przyjdzie po Chloe.

– Chcę, żeby było tak, jak postanowiliśmy. Nie wyobrażam sobie, abym mogła teraz

stracić Abby.

– Skoro jesteś tego pewna. – Sięgnął ręką i zatknął jej niesforne pasmo włosów za ucho.
– Jestem pewna – powiedziała wolno.
Wiedziała, że chce ją pocałować. Wyczytała to w jego oczach. To nie było częścią

umowy. Działo się naprawdę.

– Dominik? – kobiecy głos przywołał ich do rzeczywistości. – Jesteś tu?
– Ktoś cię woła – zdołała z siebie wydusić. Odwróciła głowę, aby nie dostrzegł jej

rozczarowania.

– Ach, to tu jesteś. – Fionnula bez wahania weszła do pracowni Lucy. – Przyszłam za

wcześnie? Mieliśmy spotkać się o jedenastej, tak?

– A która jest? – Dominik odwrócił się w jej stronę.
– Już po, skarbie – Fionnula uśmiechnęła się i strzepnęła niewidoczny pyłek z rękawa

jego koszuli – Zaraz będę gotowy – odparł i wyszedł, nie odwracając się za siebie.

Lucy miała nadzieję, że Fionnula wyjdzie za nim, ale ona została, rozglądając się po

pokoju.

– A więc to jest twoja pracownia?
– Tak. – Lucy zajęła się kolejną kartką papieru.
– Bardzo jasna.
– Lubię jasne kolory.
Fionnula zaczęła przeglądać rysunki Lucy w taki sposób, że ta miała ochotę wyrwać jej

papiery z ręki – Ten jest całkiem niezły.

– Dziękuję.
– To Abigail?
– Tak.
– Podoba mi się sposób, w jaki uchwyciłaś jej profil, choć wydaje mi się, że w

rzeczywistości jej nos nie jest tak zaostrzony.

Lucy zatrzęsła się z oburzenia, ale nie dała się sprowokować. Obecność tej kobiety w tym

miejscu odczuła jak gwałt na własnej osobie.

– A to zapewne jest Dom?
Lucy celowo odwróciła się do niej tyłem i zajęła prostowaniem namoczonej kartki

papieru.

– Widzę tu całkiem sporo jego portretów.
– Dominik ma interesującą twarz.
– To prawda. Jest równie wdzięcznym modelem do fotografowania. – Pokażę ci kiedyś

kilka fotografii, które mu zrobiłam. Eloise zawsze trzymała jedną z nich przy ich łóżku.

– Naprawdę? – Lucy oparła się pokusie i nie spojrzała na Fionnulę. Wiedziała, że tamtej

kobiecie zależy tylko na tym, aby jej sprawić przykrość.

– Nie dalej jak wczoraj mówiłam o tym, jak trudno musi ci być mieszkać w domu Eloise.
Lucy skończyła prostować kartkę. Niechętnie zwróciła się w stronę swojej rozmówczyni.
– To także dom Dominika.
– To prawda, ale to Eloise go projektowała. Wszystko, co tu się znajduje, jest jej dziełem.

Czasami wydaje mi się, że to niedobrze, że Dominik nic nie chce tu zmienić. Uczynił z tego
miejsca mauzoleum. – Uśmiechnęła się nieszczerze.

– Była niezwykłą kobietą. Dominik mówił ci, że skończyła studia w Oksfordzie z

pierwszą lokatą? – Mówił.

– Była bardzo zdolna. Vanessa niezwykle się zmartwiła, kiedy Eloise oznajmiła nam w

wieku dwudziestu jeden lat, że wychodzi za mąż. Poznała Dominika na uniwersytecie.
Wszyscy się bali, czy zamążpójście nie przeszkodzi jej w robieniu kariery, ale okazało się, że
Dominik bardzo ją wspierał. Uwielbiał ją, jak zapewne wiesz.

Ta kobieta była bez serca.
– Powinniśmy się spodziewać, że ożeni się z kimś zupełnie innym od Eloise. To rodzaj

terapii.

– Życie toczy się dalej – stwierdziła Lucy ze stoickim spokojem. Nie da jej satysfakcji i

nie pokaże po sobie, jak bardzo ją te uwagi bolą.

– I czas ucieka. Musimy brać się do pracy. Możesz poprosić Jessie, żeby przyniosła nam

kawę? Myślę, że wrócimy za dwie, góra trzy godziny.

– Powiem jej.
Przy samych drzwiach Fionnula zatrzymała się jeszcze i odwróciła.
– Och, miałam cię ostrzec. Dominik i ja zostaliśmy razem sfotografowani, kiedy

wychodziliśmy z kolacji. Jestem pewna, że nie spowoduje to żadnych niepożądanych
komentarzy. W końcu spędzamy razem tyle czasu... – Wzruszyła ramionami. – Od śmierci
Eloise niemal nieustannie towarzyszę mu na wszystkich oficjalnych bankietach i kolacjach.

– Dominik mówi, że lubisz na nie chodzić.
– Nie do końca, ale Domwie, że może na mnie polegać. Proponowałam, żeby zaczął brać

ciebie, ale powiedział, że nie cierpisz tego rodzaju imprez.

Lucy roześmiała się. Obie wiedziały, że Dominik wcale jej o to nie poprosił, ale duma nie

pozwalała jej się do tego przyznać.

Jak tylko zamknęły się za Fionnula drzwi, Lucy ze złością odepchnęła od siebie stół do

rysowania. Jak Dominik mógł tolerować obok siebie tę przewrotną kobietę?

Fionnula nie powiedziała jej nic nowego. I bez niej wiedziała, ile znaczyła dla Dominika

Eloise.

A jednak niemal ją pocałował. Dlaczego?

ROZDZIAŁ ÓSMY

Lucy przyjrzała się swemu odbiciu w lustrze. Choć raz wyglądała niezwykle elegancko.

Właśnie wyszedł fryzjer, który ozdobił jej skomplikowaną fryzurę maleńkimi różyczkami.
Nie nałożyła welonu, ale i tak wyglądała jak panna młoda.

Wstała, wzięła do ręki bukiet herbacianych róż i jeszcze raz spojrzała na swoje odbicie.
– Wyglądasz wspaniale – oznajmiła matka, gdy tylko ją zobaczyła. – Sukienka jest

prześliczna. Tak długo się grzebałaś, że zaczęłam się już martwić.

– Przepraszam.
– Denerwujesz się? Po co pytam, wszystkie panny młode się denerwują – powiedziała,

dotykając lekko policzka córki. – Żałuję, że nie bierzecie ślubu kościelnego.

– Już miałam ślub kościelny.
– Tak, wierni.. Mam nadzieję, że nie podjęłaś pochopnej decyzji. Dominik to uroczy

człowiek, ale masz jeszcze czas, żeby...

Lucy pocałowała matkę w policzek – Chcemy, żeby było inaczej. Dominik też brał już

ślub kościelny. Uznaliśmy, że wieczorne przyjęcie to doskonały pomysł.

– Może masz rację.
Kiedy wychodziła za Michaela, wiedziała, że ją uwielbia. Była przejęta i uszczęśliwiona.

Pewna, ze spędzi z nim resztę życia.

Dziś było inaczej. Wychodziła wprawdzie za człowieka, którego kochała, ale Dominik...

On myślał tylko o stracie, jaką była dla niego śmierć Eloise.

Lucy stanęła na szczycie schodów i popatrzyła w zachwycie na dzieło kwiaciarki, która

przybyła tu rano, aby ustroić dom. Dominik nie szczędził środków na to, aby ich otoczenie
wyglądało bajecznie. Nic dziwnego, że jej matka tak bardzo starała się wierzyć, że wszystko
skończy się jak w bajce.

– Mamo, wyglądasz ślicznie – wykrzyknęła Chloe, ujmując ją za rękę. – Zupełnie jak

księżniczka.

– Tak, wyglądasz wspaniale. – Dominik pocałował ją lekko w policzek.
– Dziękuję.
Ujął ją za ramię i lekko ścisnął. Lucy spojrzała mu w oczy i dostrzegła, że patrzy na nią z

czułością. Może jej nie kocha, ale zamierza dzielić z nią życie. Musi tylko przeżyć dzisiejszy
dzień i całą ceremonię.

– Powinniśmy jechać do urzędu. – Matka wzięła Chloe za rękę. – Abby, zabierz kwiaty i

idziemy do samochodu.

Lucy czuła się, jakby to wszystko dotyczyło kogoś innego. Wiedziała, że Jessie podeszła

do niej i pocałowała ją w policzek, a potem poczuła, jak Dominik prowadzi ją do drzwi. Drogi
wcale nie pamiętała i dopiero imponująca fasada budynku, w którym mieścił się urząd stanu
cywilnego, nieco ją otrzeźwił.

– Wszystko będzie dobrze – powiedział cicho Dominik. Ubrany w wieczorowy garnitur

wyglądał na człowieka sukcesu. Tylko ona wiedziała, jak bardzo jest nieszczęśliwy Nie mógł

pragnąć tego ślubu, a jego serce na pewno pęka z bólu.

– Wiem – odparta z uśmiechem.
– Musi ci być trudno.
– Nie bardziej niż tobie – odparła.
Dominik splótł palce z jej palcami i pocałował je.
– Zimno ci.
– Nie, tylko jestem zdenerwowana.
– Niepotrzebnie. Zobaczysz, że wszystko będzie dobrze – zapewnił ją kolejny raz.
Weszli do środka. Czekał już na nich Jasper, który miał być świadkiem. Rozmawiała z

nim, śmiała się, odpowiadała na komplementy i nie czuła zupełnie nic Jakby wszystko

dotyczyło kogoś innego. Przez cały czas Dominik stał obok niej, mocno trzymając ją za rękę.
Kiedy wsunął na jej palec prostą złotą obrączkę, chciała się uśmiechnąć, ale nie potrafiła.

– Może pan pocałować pannę młodą.
Dominik zawahał się przez chwilę, po czym ujął ją za ramiona. Lucy poczuła, jak świat

zawirował.

Dotyk jego ust był lekki i czuły. Przez tę jedną chwilę pozwoliła, aby uczucia wzięły

górę. Zresztą tego się po niej spodziewano. W końcu była panną młodą. Zamknęła oczy i
poddała się jego pieszczocie. Pocałunek trwał kilka sekund, ale wystarczył, by rozgrzać w jej
żyłach krew.

Kiedy Dominik odsunął się od niej, wolno otworzyła oczy. Byli małżeństwem. Od tego

dnia stała się częścią jego rodziny. Może z czasem zacznie czuć do niej coś więcej, ale na
razie, ..

Uśmiechnęła się do niego, ale na widok tego, co dostrzegła w jego oczach, uśmiech znikł

z jej twarzy jak za dotknięciem różdżki. Nie było w nich nadziei na przyszłość. Wyraz jego
twarzy powiedział jej wszystko. Żeni się z nią tylko z powodu tragicznej pomyłki i każde
spojrzenie na nią będzie mu o tym przypominać.

– Powinniśmy wracać do domu – usłyszała głos matki.
– Jesteśmy już piętnaście minut spóźnieni.
– Zadzwonię do Jessie i uprzedzę, że wyruszamy – powiedział Jasper. – Na pewno

poradzi sobie z całą hordą najeźdźców.

– Gotowa? – Dominik stanął obok niej. Skinęła głową.
– Jak się czujesz? Jakieś spóźnione żale?
– Nie.
– Kłamiesz – r powiedział miękko, dotykając jej policzka.
– Bardzo dobrze się spisałaś.
– Podobnie jak ty. – Lucy 2 trudem powstrzymywała łzy. Najchętniej przytuliłaby twarz

do jego ciepłej ręki, ale nikt obcy na nich nie patrzył i nie miała pretekstu, by to zrobić.

W milczeniu ruszyli do samochodu. Czuła się, jakby nagle otworzyła się przed nimi jakaś

przepaść. Nie wiedziała, co powiedzieć.

Kiedy znaleźli się w samochodzie, Dominik zadał jej niespodziewane pytanie.
– Czy ten ślub bardzo różni się od tego, który brałaś z Michaelem?

– Tak. Przede wszystkim wtedy nie chciałam, aby ktokolwiek robił nam zdjęcia i nie

zamówiłam czekoladowego tortu. Wydawało nam się to bardzo oryginalne. – W jej oczach
pojawiły się iskierki rozbawienia. – A twój ślub? Jaki był?

Dominik roześmiał się szczerze. – Możesz sobie to łatwo wyobrazić, gdy powiem, że

wszystko organizowała Vanessa.

– No tak – odparła z uśmiechem. – Jak sądzisz, do której zostaną dziś nasi goście?
– Zbyt długo. I tak znikniemy, gdy uznamy, że mamy dość.
Na myśl o tym, że ma spędzić noc z Dominikiem, odczuła skurcz w żołądku. Tylko ich

dwoje. Nie będzie nawet dziewczynek.

Bardzo się starali, aby wszystko należycie upozorować. Nie mogli pozwolić, aby

ktokolwiek zaczął coś podejrzewać. Zaproponował, aby spędzili noc poślubną w mieszkaniu
jego przyjaciela, który obecnie pracował w Dubaju. Były tam dwie duże sypialnie, dzięki
czemu nie musieliby spać razem.

Popatrzyła na niego. Oparł głowę o zagłówek i zamknął oczy. Ogromne napięcie

minionego dnia było widoczne na jego twarzy.

– Powiesz mi, gdy będziesz miał dosyć?
– Damy sobie sekretny znak – powiedział, otwierając oczy i spoglądając na nią w sposób,

od którego zawsze przechodziły ją ciarki – Zmarszcz nos trzy razy, a natychmiast cię stamtąd
zabiorę.

Samochód zatrzymał się przed domem Dominika.
– Gotowa?
Tutaj teraz był jej dom. Ile czasu minie, zanim odważy się coś w nim zmienić? Wszędzie

unosił się duch Eloise, która włożyła całą duszę w jego zaprojektowanie i urządzenie.

W Shropshire został dom, który wybrali razem z Michaelem. Stał pusty. W którymi

momencie będzie musiała zdecydować, co z nim zrobić. Sprzedać? Przerwać ostatnie więzy
łączące ją z przeszłością? Na myśl o tym pod powiekami zebrały jej się łzy.

– Chcesz chwilę zaczekać? – Dominik najwyraźniej widział, co się z nią dzieje.
– Przepraszam. Ja tylko...
– Wiem. – Odgarnął jej z czoła niesforny kosmyk włosów i założył go za jedną z

różyczek. – Wszystko stało się tak nagle. Potrzebujemy czasu, aby do tego przywyknąć.
Pamiętaj, że przechodzimy przez to oboje, dobrze?

Skinęła głową.
– W takim razie chodźmy, aby mieć za sobą ostatnią część widowiska.
Już w drzwiach odniosła wrażenie, że wszędzie jest pełno ludzi. Lucy starała się dostrzec

w dumie znajome twarze.

– Są państwo młodzi! – oznajmił głośno Jasper.
– Lucy? – Abby podbiegła do niej podekscytowana. – Mogę napić się owocowego

drinka? Babcia George mówi, że to nie dla dzieci.

– Babcia George? – Lucy niepewnie spojrzała na Dominika. Czy nie będzie miał nic

przeciw temu, że Abby tak łatwo zaakceptowała jej matkę? I co powie na to Vanessa?

– To dlatego, że są z alkoholem – wyjaśnił Dominik. – Jessie zrobiła wam coś znacznie

lepszego. Zaraz wam pokażę. – Spojrzał na Lucy. – Dasz sobie radę?

Musiała skinąć głową, gdyż Dominik zginął w mimie ludzi, pociągając za sobą

dziewczynki Ruszyła przez pokój, odpowiadając uśmiechem na kierowane w jej stronę
pozdrowienia.

– Lucy – usłyszała głos Vanessy.
Spojrzała w jej stronę, wiedząc że czekająca ją rozmowa nie będzie przyjemna.
– Chciałam porozmawiać z tobą o Abigail. Jestem bardzo rozczarowana, że nie spędzi

nocy u mnie.

– Przykro mi...
– Sądzę, że jako matka Eloise mam pewne prawa. – Głos starszej kobiety podniósł się o

oktawę.

Lucy zrobiła głęboki wdech.
– Chloe i Abby chciały być dziś razem. Są bardzo podekscytowane. Jessie zostanie, aby

się nimi zająć.

– Nie wątpię, że da sobie radę, ale uważam, że należało mnie spytać. Eloise zapewne by

sobie tego życzyła. Nawet jeśli Dominik zapomniał, co jest jej winien, ja nie zapomniałam.

– Oboje doskonale rozumiemy, jak ważne jest, aby wasze stosunki z Abby się nie

zmieniły.

– A zatem postanowione? – Vanessa rzuciła zwycięskie spojrzenie w stronę Fionnuli.
– Abby i Chloe naprawdę chcą być dziś razem...
– I jest zupełnie naturalne, że Lucy zechce wprowadzić pewne zmiany – wtrąciła

Fionnula pełnym słodyczy głosem. – Jestem pewna, że trudno jej zaakceptować fakt, że
rodzina Eloise tak bardzo angażuje się w wychowanie Abigail.

– Nie pozwolę na to! – Van...
– Idę porozmawiać z Dominikiem. Ma zobowiązania wobec mojej córki – Napiła się

wina. – Może wyszłaś za niego za mąż, ale przekonasz się, że niełatwo mnie zastraszyć. W
żyłach Abby płynie moja krew i nie pozwolę wam o tyra zapomnieć.

Lucy popatrzyła za Vanessą i pożałowała Dominika, który miał stawić jej czoła. Potem

przeniosła wzrok na Fionnulę.

– Nie zamierzam utrudniać Vanessie kontaktów z wnuczką – oznajmiła, starając się

załagodzić sytuację.

– Bardzo mądrze. Obawiam się, że i tak nie zdołałabyś jej powstrzymać. Dominik

doskonale wie, co jest winien pamięci żony.

– I Abby.
– Naturalnie. – Fionnula spojrzała na tłum zgromadzonych gości. – Właśnie rozmawiałam

z kimś, kto uznał, że Dom postąpił bardzo rozsądnie, żeniąc się z taką kobietą jak ty, zamiast
próbować znaleźć kopię Eloise.

Lucy odczuła złość, która jednak szybko ustąpiła. Ta kobieta nie miała nic. Przez sześć lat

żywiła nadzieję, że uda jej się zająć miejsce Eloise, ale Dominik nawet na nią nie spojrzał.
Chciała zepsuć ich małżeństwo, zanim się jeszcze zaczęło, nie wiedząc nawet, że nie ma tu
czego zepsuć.

Zamierzała coś odpowiedzieć, ale w tej chwili podszedł Jasper z kieliszkami.
– Szampan dla panny młodej.
– Dziękuję – uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością.
– Fin, muszę porwać Lucy. Chcę zapoznać ją ze zgromadzonymi gośćmi. – Kiedy

odeszli, pochylił się nad nią i szepnął: – Sądziłem, że przyda ci się ratunek Dominik został
wzięty na spytki do kuchni i chyba nieprędko stamtąd wyjdzie.

Lucy uśmiechnęła się słabo.
– Wujek Andy! Wujek Andy! – wykrzyknęła nagle Chloe.
Lucy odwróciła się i dostrzegła brata Michaela stojącego w drzwiach.

Wziął na ręce Chloe i podszedł do niej.
– Witaj, piękna. – Pocałował ją na powitanie w policzek. – Przybywam jako reprezentant

rodziny. Chcieliśmy, aby ktoś z naszych był w tym dniu z tobą. Bardzo się wszyscy cieszymy,

skarbie – powiedział miękko.

– Nie mogę uwierzyć, że cię widzę. Sądziłam, że jesteś w Stanach.
– Bo byłem, ale zdążyłem na czas.
– Jak dobrze cię widzieć. Nie mogę uwierzyć własnym oczom – powtórzyła. Rozejrzała

się za Dominikiem. – Musisz poznać Dominika. Jest...

– Tuż obok ciebie. – Dominik ujął ją za łokieć.
– Chcę ci przedstawić Andrew Grayforda, brata bliźniaka Michaela.
Dominik wyciągnął rękę na powitanie i uniósł ze zdziwieniem brew. – Bliźniaka?
– Na to wygląda. – Andrew ujął wyciągniętą rękę. – A ty jesteś mężczyzną, który skradł

serce mojej bratowej. – Uśmiechnął się. – Wszyscy bardzo się cieszymy. Nasza mama chciała
przyjechać, ale to dla niej zbyt daleka droga.

– Miło mi, że przyjechałeś. To naprawdę duża niespodzianka.
– Chodź, poznasz Abby. – Chloe pociągnęła wujka za rękę. – Jesteśmy teraz siostrami. I

pokażę ci mój pokój. Jest ogromny.

Andrew ostrożnie postawił ją na podłodze.
– Prowadź, młoda damo. – Puścił do nich oczko. – Zobaczymy się później.
– Zastanawiam się, czy kiedy zobaczy Abby, dostrzeże podobieństwo – powiedział

Dominik – Chyba nie. Nie będzie się go doszukiwał.

– Nie wiedziałem, że Michael miał brata bliźniaka.
– Byli jak dwie krople wody.
– Zapewne zrobiło ci się przykro, kiedy go zobaczyłaś?
– Przykro?
– Obudziły się wspomnienia.
Lucy potrząsnęła głową i uśmiechnęła się.
– Rozumiem, co masz na myśli, ale Andrew to Andrew. Cieszę się, że przyjechał. – Czuła

się zupełnie tak, jakby Michael dał jej swoje błogosławieństwo. Przeniosła wzrok na stojącą
na kominku fotografię Eloise. – To ty nieustannie wspominasz przeszłość.

Dominik odwrócił na chwilę głowę, po czym uśmiechnął się lekko.
– Pójdę zobaczyć, czy Vanessa jest z Chloe. Lepiej, żeby Andrew nie rozmawiał za długo

z Abby.

– Co jej powiedziałeś odnośnie dzisiejszej nocy?
– Że podjęliśmy decyzję po rozmowie z dziewczynkami.
– Jasper – zwrócił się do swego świadka – zajmij się Lucy, a ja pójdę zobaczyć, co z

dziewczynkami.

Jasper zaczął opowiadać jej o zaproszonych gościach. Robił to w tak zabawny sposób, że

trochę się rozluźniła. Przedstawił ją przyjaciołom Dominika i nawet nie było to dla niej
bardzo przykre.

Dopiero po jakichś dwóch godzinach Dominik z powrotem do niej dołączył. Wyszła na

taras, aby zaczerpnąć świeżego powietrza i trochę odpocząć od męczących rozmów o niczym.

– Jak sobie dajesz radę?
– Bolą mnie nogi od chodzenia, a buzia od uśmiechania, ale poza tym wszystko w

porządku.

– Rozmawiałem chwilę z Andrew. Miły z niego facet.
– Cieszę się, że tak myślisz.
– Miałaś rację. Niczego nie podejrzewał, kiedy zobaczył Abby.
Ich rozmowę przerwało uderzenie w gong.
– Panie i panowie, czas na weselny tort. – Jasper zaprosił wszystkich do stołu.
– Tu jesteście. – Mama Lucy chwyciła ich za ręce. – Macie całe życie, żeby się nagadać.

Teraz zaś trzeba pokroić ciasto.

Dominik i Lucy posłusznie ruszyli do jadalni. Podobnie jak reszta domu, była wspaniale

udekorowana kwiatami, głównie białymi, z akcentami żółci. Lucy uśmiechnęła się do aparatu
i poczuła, jak dłoń Dominika przykrywa jej rękę.

– Pocałuj pannę młodą! – zaczęli wołać goście. Pochylił się i pocałował Lucy, a ona

zapomniała o całym świecie. Nie słyszała wiwatów i oklasków, a jedynie bicie własnego
serca i serca jej ukochanego.

– Jeśli chcesz, możemy się teraz wymknąć – zaproponował, kiedy się od siebie oderwali.

– Nikt nie zauważy.

– A co z dziewczynkami? Powinniśmy się z nimi pożegnać.
– Już to zrobiłem. Są z Jessie i twoją mamą. Powiedziałem im, że znikamy zaraz po

pokrojeniu tortu.

– Dobrze. W takim razie pójdę się przebrać.
– Potrzebujesz pomocy?
– Nie, dziękuję. Dam sobie radę.
– Miałaś problemy z Vanessą?
Lucy zaczęła zdejmować suknię przez głowę. Odwiesiła ją ostrożnie na wieszak i

sięgnęła do torby po ubranie.

Dziwnie się czuła, stojąc przed Dominikiem ubrana tylko w bieliznę.
– To dla niej trudny dzień. A gdzie się podział Cyril? Nigdzie go nie widziałam.
– Nie przyszedł.
– Przeze mnie? Tak mi przykro.

– To nie twoja wina.
Rzeczywiście, nie było w tym jej winy. Oni tylko starali się, jak mogli wyjść obronną

ręką z bardzo trudnej sytuacji. Nagle odczuła ogromne zmęczenie. Wszystko wydało jej się
beznadziejne. Była żoną człowieka, który jej nie kochał, a ona pragnęła tak niewiele. Tylko

tego, aby ktoś odwzajemnił jej uczucie. Teraz jednak nie było już odwrotu.

– Skończyłaś?
– Tak. Ach, zapomniałam tylko wyjąć kwiaty z włosów. Chwilę mi to zajmie.
– Pozwól, że ci pomogę. – Dominik zaczął ostrożnie wyjmować różyczki z jej włosów. –

Całkiem nieźle to zniosły. W przeciwieństwie do nas. Tobie też się tak dłużyło?

– Nawet nie tak bardzo. Ucieszyłam się, że przyjechał Andy. No i dziewczynki były

zachwycone.

– To prawda. One były naprawdę szczęśliwe. Dominik wolno przesunął dłoń po jej

policzku. Wstrzymała oddech, bojąc się poruszyć. Była to chwila niezwykłej czułości
Spojrzała mu w oczy, zadając spojrzeniem pytanie, którego nie była w stanie wyartykułować.

A potem Dominik się odwrócił i czar prysł.
– Zostawiłem samochód kilka ulic dalej. Nie chciałem, aby go zablokowano, albo żeby

Jasper go udekorował.

– Nie pomyślałam o tym. Jasper rzeczywiście byłby w stanie to^zrobić.
– To prawda. Miewa czasem różne dziwne pomysły. Szli chodnikiem i Lucy zahaczyła

obcasem o jakąś nierówność.

– Ostrożnie. – Dominik ją podtrzymał. – Ktoś pomyśli, że wypiłaś za dużo szampana.
– Moim zdaniem uznają po prostu, że nie potrafię chodzić w butach na obcasach.
– Wątpię. Ale to dziwne uczucie, kiedy sięgasz mi powyżej ramienia.
Otworzył drzwi do samochodu i Lucy wsiadła. Czy Eloise sięgała mu powyżej ramienia?

Tego Fionnula jej nie powiedziała.

– Czy Jessie ma numer telefonu do mieszkania, w którym będziemy? – spytała nagle.
– Oczywiście. Chyba o niczym nie zapomniałem. Musimy tylko przekonać wszystkich, że

spędziliśmy upojną noc poślubną i może dadzą nam spokój.

Słyszała w jego głosie napięcie. Chciał mieć to całe przedstawienie za sobą. Czyżby

myślał o miodowym miesiącu, jaki spędził z Eloise? Byli w Wenecji Dominik prowadził w
milczeniu. Przyglądała mu się, zdziwiona, że zna go zaledwie kilka tygodni Przez ten czas
stał się częścią jej życia.

A teraz miała z nim spędzić noc poślubną w mieszkaniu na Kensington.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

– Oliver wyjechał cztery miesiące temu, więc w mieszkaniu może być trochę duszno –

oznajmił Dominik, otwierając drzwi wejściowe.

Przepuścił Lucy przodem. Znalazła się w przestronnym holu, który sprawiał wrażenie

zupełnie opuszczonego. Dominik otworzył drzwi niewielkiej sypialni i postawił torbę na
łóżku.

– Pomyślałem, że tobie zostawię główną sypialnię, a ja zajmę tę. Będziesz miała łazienkę

do swojej dyspozycji.

– Jest mi obojętne.
– Zaniosę twoją torbę. Obawiam się jednak, że w szafie nie ma dużo miejsca. Oliver

zostawił prawie wszystkie swoje rzeczy.

– Na jak długo wyjechał?
– Na kilka miesięcy. Rozgość się, a ja otworzę butelkę wina. Jest zbyt wcześnie, by iść

spać.

Lucy spojrzała na zegarek – Dopiero dziewiąta. Wydawało mi się, że jest znacznie

później.

– Mamy za sobą ciężki dzień.
– Biedna Jessie. Mam nadzieję, że da sobie radę.
– Na pewno. Idę po wino.
Gdy tylko została sama, Lucy usiadła na brzegu szerokiego łóżka i ukryła twarz w

dłoniach. Musi się wziąć w garść. Zapomnieć o tym, że to jej noc poślubna.

– Czerwone czy białe? – usłyszała głos dochodzący gdzieś z wnętrza mieszkania.
– Jakie chcesz – odkrzyknęła. – Mnie jest obojętne.
Otworzyła swoją torbę. Na wierzchu leżała przepiękna jedwabna koszulka, którą dostała

w prezencie ślubnym od Jessie. Nie miała sumienia zostawić jej w domu. Przejechała palcami
po gładkim materiale. Panna młoda powinna włożyć w noc poślubną coś seksownego i
romantycznego zarazem.

– Przyniosę czerwone.
Lucy zwinęła koszulę w kłębek i wcisnęła pod poduszkę. Wyjęła spinki z włosów i

przewiesiła ręcznik przez oparcie łóżka. Jak mogła, odwlekała moment, w którym będzie
musiała stawić czoło Dominikowi. W końcu nie miała już nic do zrobienia.

Kiedy weszła do salonu, podniósł głowę.
– Chyba wypijemy za nasze zdrowie – powiedział, podając jej ogromny kielich.
– A więc za nas. – Upiła łyk. – Wspaniałe.
– Przywiozłem z domu. – Och.
– W telewizji nie ma nic ciekawego. Powinienem był pomyśleć o tym wcześniej i

wypożyczyć kasetę wideo.

Lucy usiadła na jednej z sof i przymknęła oczy.
– Podoba mi się tu.

– Sądziłem, że wolisz wnętrza utrzymane w jaśniejszych kolorach.
– Lubię wygodne domy. Takie, w których nie musisz się martwić, na co odstawiasz

kubek z kawą. Wiesz, takie dalekie od doskonałości...

– W przeciwieństwie do mojego domu? – Nie chciałam...
Dominik uśmiechnął się smutno i usiadł obok niej.
– W porządku. Wiem, że nie chciałabyś żyć jak... – Spój – rżał jej w oczy. – Jak Eloise.
Nie odpowiedziała.
– Jesteś inna.
– To prawda.
– Dla niej wygląd był bardzo ważny.
Upiła kolejny łyk wina i czekała. Patrzyła, jak wolno rozwiązał sznurówki i zdjął buty.

Był wykończony. Pochylił się i potarł dłonią kark.

– Kiedy okazało się, że nie może mieć dzieci, zajęła się urządzaniem domu. To było jej

dziecko.

Lucy czekała.
– Pozwoliłem jej na to.
– To piękny dom.
– Jest do niej podobny. Piękny, bardzo zorganizowany i uporządkowany.
– Musi ci jej brakować – powiedziała cicho, zaciskając palce na kieliszku. Niełatwo było

jej słuchać opowieści o Eloise. Była tak doskonała, że chyba nikt nie jest w stanie jej
dorównać.

– To prawda. Choć muszę przyznać, że coraz rzadziej o niej myślę. Czasem mam z tego

powodu ogromne poczucie winy. Początkowo za każdym razem, kiedy zamknąłem oczy,
widziałem pod powiekami jej twarz. Kiedy się rano budziłem, przez krótką chwilę miałem
wrażenie, że wszystko jest normalnie, po czym rzeczywistość zwalała się na mnie z całą
brutalnością. Najgorsza była tęsknota i poczucie straty. Zapewne rozumiesz, o co mi chodzi.

Rozumiała. Uważała jednak, że Dominik musi cierpieć bardziej niż ona. Śmierć Michaela

nie była niespodziewana. Kiedy nadeszła, przyjęli ją niemal z ulgą, jak wyzwolenie. Eloise
zmarła nagle, nieoczekiwanie. Mogła sobie tylko wyobrazić, jak to przeżył.

Dominik wstał i zapalił lampkę na stole.
– Nie powinienem o tym mówić.
– Dlaczego? – Lucy zrzuciła pantofle i zwinęła się w kącie sofy. – Czasami mówienie

przynosi ulgę.

– Nie pamiętam dobrze, co działo się w pierwsze dni po jej śmierci. Inni ludzie zajęli się

wszystkim. Także Abby. Wtedy nawet nie miałem dla mej jeszcze imienia. Rozmawialiśmy o

tym z Eloise, ale nie podjęliśmy ostatecznej decyzji. Chciała popatrzeć na dziecko i dopiero
wtedy wybrać imię.

Pochylił głowę i ukrył twarz w dłoniach. Widać było, że cierpi Chciała go pocieszyć, ale

nie miała do tego prawa.

– Ja też tak zrobiłam. Michael twierdził, że ”dziecko to dziecko ”, ale ja tylko na nią

spojrzałam i wiedziałam, że to jest Chloe.

– Ja zostawiłem wybór imienia Eloise. Myślę, że na początku nie lubiłem Abby. Była

czerwona, pomarszczona i strasznie się wydzierała. Nie wiedziałem, co z nią zrobić.

Lucy odstawiła kieliszek na stolik i uklękła przy jego stopach.
– To nie znaczy, że jej...
– Nigdy nie trzymałem dziecka na rękach. Eloise wszystko kupowała, czytała

odpowiednią literaturę i wszystko wiedziała. Przez całą jej ciążę udawałem, że to nie dzieje
się naprawdę, na wypadek, gdyby coś poszło źle.

– I wtedy pojawiła się Jessie?
Skinął głową i oparł się wygodnie na sofie, przyglądając się jej.
– To był mój genialny pomysł. Chciałem komuś zapłacić za to, że zdejmie ze mnie część

odpowiedzialności. Jednak nie bardzo się to udało. Abby nie dawała się zignorować. No i
musiałem wymyślić jej jakieś imię. Nie mogłem nazywać jej ciągle ”dzieckiem ”.

– Więc nazwałeś ja Abigail, ponieważ oznacza to ojcowską radość. Już mi o tym

mówiłeś. Chyba dlatego zdecydowałam się za ciebie wyjść. Pomyślałam, że skoro zrobiłeś to
dla Abby, nie możesz być złym człowiekiem.

– Nie rób ze mnie świętego. To był impuls.
– Ale dobry.
– Nie wiem, skąd mi to przyszło do głowy. Była taka mała i bezbronna. Nie chciałem, aby

się za coś winiła, tak jak ja obwiniałem siebie.

– Nie było w tym niczyjej winy.
– To ja zabiłem Eloise – powtórzył.
– Nie.
– Gdybym nie zgodził się na zapłodnienie pozaustrojowe, żyłaby.
Lucy delikatnie dotknęła jego kolana.
– Nie możesz tego wiedzieć. Eloise miała chore serce, tak? Skinął głową.
– Nie wiesz, co mogjoby się zdarzyć w przyszłości Jej stan mógłby pogorszyć się z

wiekiem. Zresztą wydaje mi się, że to nie ma większego znaczenia. Eloise chciała mieć

dziecko, jak większość kobiet. Zrobiłaby wszystko, żeby spełnić swoje marzenie. Nie potrafię
tego dokładnie wytłumaczyć, ale wczoraj wieczorem zdałam sobie sprawę, że nawet gdybym
mogła, niczego bym nie zmieniła.

– Niczego?
– To niełatwe, ale myślę, że Abby i Chloe są warte tego trudu. Mamy dużo szczęścia, że

są w naszym życiu i... – zawahała się, niepewna, czy wypowiedzieć te słowa – i wydaje mi
się, że zarówno Eloise, jak i Michael myśleliby w ten sam sposób.

Eloise wiedziała, czym ryzykuje. To on był słabszy. On udawał, że nic jej nie grozi. To

jego wina, że nie przekonał jej, iż ich życie nawet bez dziecka jest wystarczająco pełne.

– Ona umarła, Lucy. Umarła przeze mnie.
– Nieprawda. Zmarła, bo chorowała na serce. To zupełnie co innego.
– Obiecałem, że nigdy jej nie zapomnę.
– I nie zapomniałeś...
Dominik odstawił pusty kieliszek na stół.

– Zanim dowiedziałem się o tej pomyłce, starałem się opowiadać Abby o jej matce.

Wtedy dobrze ją pamiętałem. Teraz wspomnienia stają się coraz mniej wyraźne. Kiedy
zamykam oczy, nie widzę jej. Nie potrafię sobie wyobrazić, jak by to było, gdyby żyła.

Lucy ujęła jego dłoń.
– To smutne, ale chyba naturalne. Ja też nie potrafię sobie wyobrazić Michaela w roli ojca

dorastające; Chloe. Musimy się z tym pogodzić i żyć dalej.

– Nie rozumiesz, Lucy. Obiecałem sobie, że nigdy jej nie zapomnę. Że nie pozwolę, aby

jakakolwiek inna kobieta ją zastąpiła.

Jego słowa były jak dźgnięcie włócznią w samo serce. Ale przecież mówił jej to na

samym początku ich znajomości. Nie zamierza nikogo w życiu pokochać.

– Wiem – szepnęła.
– Tak? W takim razie dlaczego mam ochotę zrobić to? – spytał i dotknął kciukiem jej ust.

– I jeszcze to? – Przyciągnął jej głowę do siebie i pocałował z pasją, niemal ze złością. Czuła,
jak walczy z sobą i jak się w końcu poddaje namiętności.

– Dlaczego chcę to robić, Lucy?
Nie wiedziała, co odpowiedzieć. Chciała ukoić jego ból, sprawić, by poczuł się gotowy

do dalszego życia z tym wszystkim, co ono niesie, – Może dlatego, że jedziemy na tym
samym wózku? Że mamy dziewczynki...

– Myślisz, że to tylko dlatego, że los zetknął nas z sobą?
– Możliwe – zaczęła, ale nie mogła powiedzieć nic więcej. Nagle znalazła się w jego

ramionach i poczuła, że jest namiętnie całowana. Dominik nie potrafił się powstrzymać.
Przylgnęła do niego całym ciałem, rozkoszując się tym, że jest tak blisko niego.

– Lucy... Nie mogę niczego ci obiecać. Nie mogę... Położyła mu palec na ustach.
– Rozumiem. Ale dziś zapomnijmy o całym świecie. Liczymy się tylko my.
Jęknął i przyciągnął ją do siebie.
– Dziś nie chcę być sam.
Tylko dziś? Ona chciała mieć go na zawsze. Kochać go, zestarzeć się przy nim.
– Tylko dziś – powtórzyła.
To właśnie pragnął usłyszeć. Poczuła, jak opuszcza go napięcie i jak poddaje się zgoła

innym odczuciom. Wziął ją na ręce i zaniósł do sypialni. Musi zapamiętać każdą sekundę z

tego, co się dzieje. Każdą myśl, każde uczucie i doznanie.

Starała się zapamiętać chłód prześcieradła, dotyk jego dłoni odgarniającej włosy z jej

twarzy, i pocałunki, które pozbawiły ją tchu. Uczucie, jakiego doznała, gdy zsunął ramiączka

jej sukienki. A potem nie mogła zapamiętać już nic więcej. Wszystko zlało się w jedno:

zapachy, ruchy, dotyk i w końcu eksplozja barw, która była zwieńczeniem ich zespolenia.

To było więcej, niż się spodziewała. Nawet jeśli miała to być ich jedyna wspólna noc.

Obejmował ją mocno, a ona czuła się jak w niebie. Było pięknie. Wprost niewiarygodnie

pięknie. Nagromadzone w niej uczucia musiały znaleźć jakieś ujście. Po policzkach popłynęły
jej łzy.

– Zraniłem cię? – spytał miękko, ocierając łzę. Potrząsnęła głową, ale nie mogła wydobyć

z siebie głosu.

Żadne słowa nie były w stanie oddać tęga co czuła. Dominik pocałował ją lekko w głowę

i przytulił do siebie.

– Śpij teraz.
I zasnęła. Ukołysało ją do snu miarowe bicie jego serca i oddech, który czuła we włosach.

Pozwoliła, aby jej całe ciało zapadło w błogą nieświadomość, i zamknęła oczy.

Rano obudził ją promień słońca wpadający przez okno. Wiedziała, że jest sama.
– Dominik? – zawołała go głośno, nie spodziewając się usłyszeć odpowiedzi. Dotknęła

ręką pustego miejsca w łóżku.

Od lat nie czuła się tak dobrze. Nie sądziła, że czeka ją jeszcze w życiu coś równie

wspaniałego.

– Lucy? – usłyszała głos Dominika dochodzący zza drzwi do sypialni. Usiadła na łóżku i

podciągnęła prześcieradło pod brodę.

– Tak?
– Napijesz się herbaty?
– Z chęcią.
Drzwi się otworzyły i do pokoju wszedł kompletnie ubrany Dominik z dwoma kubkami

gorącej herbaty.

– Od jak dawna jesteś na nogach?
– Już od dłuższego czasu, – Powinieneś był mnie obudzić. – Lucy popatrzyła na niego

uważnie i dostrzegła, że coś jest nie tak.

Dominik postawił kubek na stoliku i odwrócił się.
– Zrobiłem śniadanie. Nie powinniśmy zanadto zwlekać z powrotem do dziewczynek.
Nagle zrozumiała. Nie chciał na nią patrzeć. Zacisnęła ręce na prześcieradle, nie mogąc

wydobyć z siebie słowa. Ale dlaczego?

Podszedł do drzwi i na chwilę się zatrzymał.
– Lucy? Chciałem... Chciałem ci podziękować.
Z tymi słowami wyszedł i zamknął za sobą drzwi. Lucy przygryzła górną wargę.

Wiedziała, za co jej dziękuje. I nie był w stanie na nią spojrzeć.

Oboje zgodzili się, że to była miłość na jedną noc. Miała ochotę krzyczeć. Ze złością

szarpnęła prześcieradło. Czuła się jak idiotka. Powinna była się domyślić, że coś jest nie tak,
jak tylko się obudziła. Może nawet to jego ”dziękuję ” było zwykłym aktem grzeczności.
Nie wyglądał na człowieka, który jest wdzięczny.

Najwyraźniej żałował tego, co się wydarzyło i uważał, że to upokarzające. Ale dlaczego?

Dlaczego żałować czegoś, co byłotakie piękne? Nie czuł, jak bardzo do siebie pasują?

Widocznie nie.

Odkręciła prysznic i puściła na siebie strumień gorącej wody. Dominik nie kochał się z

nią. Szukał pocieszenia i sam starał się ją pocieszyć. Ona jednak oczekiwała od niego czegoś
innego. Miłości. Chciała, żeby ją kochał.

Musi wiedzieć, co on czuje. Skoro mają żyć obok siebie dzień po dniu, musi znać jego

uczucia. Czy żałował tego, że się z nią przespał, z powodu Eloise? Miał poczucie winy? Czuł,
że zdradził byłą żonę?

Wytarła się i ruszyła do kuchni, czując, ze musi z nim porozmawiać.
– Chcesz bekon? – spytał, nie odwracając się w jej stronę.
– Chyba tak.
– Jakie jajka lubisz?
Miała wrażenie, że za chwilę się wścieknie. Zasługiwała na lepsze traktowanie. Dlaczego

nawet na nią nie spojrzy?

– Nie mam pojęcia. – Jednoczy... ?
– Jedno. – Musi z nim porozmawiać, zanim całkiem wyprowadzi ją z równowagi. –

Dominik, jeśli chodzi o...

– Wiem. – Odwrócił się. W jego oczach dostrzegła ból. Z żalu ścisnęło się jej serce. – To

chyba nie był najlepszy pomysł.

– Co?
– Zmiana reguł gry.
Zadał jej ból. Poczuła się odrzucona i wzgardzona. Dominik był drugim mężczyzną, z

którym się kochała. Dopiero drugim. Chciała jakoś przebić się przez mur, który zbudował
wokół siebie. Zachęcić do tego, by opowiedział jej, co czuje. O Eloise. I o niej. Bez
porozumienia nie było szansy na poprawę ich relacji.

– Nie zapomniałam, jak się umawialiśmy.
– Wiem, że wczorajszy dzień był dla nas trudny. Tyle uczuć, emocji...
– To prawda. – Nic innego nie potrafiła powiedzieć. Dominik odwrócił się i wbił jajko na

patelnię.

– Dzwoniłem do Jessie i powiedziałem, że będziemy przed dziesiątą.
– To dobrze. Podał jej talerz.
– Przepraszam cię, Lucy. Ja...
– Nic nie mów. Kiedy wrócimy do dzieci, wszystko będzie dobrze.
Czy wiedział, że go kocha? Czy dlatego ją przepraszał? Nie może pozwolić, aby domyślił

się, jak bardzo jest załamana. Dał jej do zrozumienia, że ostatnią noc uważa za pomyłkę. Ale
dla niej to była najważniejsza noc w ich wspólnym życia Nie ma ucieczki. Nie może udawać,
że nic się nie stało. Musi żyć obok Dominika, wiedząc, jak bardzo żałuje tego, że poszedł z
nią do łóżka.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Lucy z ulgą zaniknęła za sobą drzwi pracowni, Jessie była wprawdzie bardzo miła, ale jej

nieustanne paplanie trochę ją męczyło. Na szczęście nie domyślała się, że Lucy śpi na dole,
natomiast bez wątpienia wkrótce zacznie się dopytywać, dlaczego Lucy tak długo pracuje
wieczorami w swoim studiu.

W rzeczywistości Lucy bardzo mało malowała. Czuła się zmęczona i cierpiała na niemoc

twórczą. Nie miała ochoty ani pracować, ani malować. Podobnie czuła się po śmierci
Michaela.

Ostatnie tygodnie były dla niej bardzo trudne. Czuła się tak samotna, jak jeszcze nigdy w

życiu. Dziewczynki większość dnia były poza domem, nie miała w Londynie przyjaciół, a
Dominik był od niej oddalony bardziej niż kiedykolwiek. Wyraźnie jej unikał, jak gdyby
spędzona wspólnie noc stworzyła między nimi przepaść nie do pokonania.

Usiadła na stołku i popatrzyła na pejzaż, który zaczęła malować. Ostrożnie zmoczyła

pędzel i zmieszała trochę chłodnej purpury z odrobiną karminu, żeby wypełnić nimi dach
katedry świętego Pawła. Przygryzła górną wargę, starając się odpowiednio namalować cień
od północnej strony.

Nie usłyszała, jak drzwi za nią się otworzyły, i głos Dominika zupełnie ją zaskoczył.
– Masz coś przeciwko temu, żebym pojechał do Northumberland kilka dni wcześniej, niż

planowałem?

Lucy odłożyła pędzel i spojrzała na niego.
– Naturalnie, że nie.
Dominik sprawiał wrażenie zmęczonego. Nie uśmiechał się, a pod oczami widać było

głębokie cienie.

– Dzwoniła Fionnula i powiedziała, że zarezerwowała dla nas bilety na dziś. W Essex

mamy być w czwartek, więc spokojnie zdążylibyśmy pojechać przedtem do Northumberland.

Lucy odwróciła się i nabrała na pędzel nieco ultramaryny.
– W przyszłym tygodniu jest połowa semestru. Dziewczynki będą za tobą tęsknić.
To była dość nagła zmiana planu. W jej głowie zrodziło się pewne podejrzenie.
– Czy Jessie mówiła ci już, że w przyszłym tygodniu wyjeżdża?
Dominik zawahał się.
– Wspomniała coś wczoraj wieczorem. Czy jej wyjazd jest dla ciebie jakimś problemem?
– Niespecjalnie. Kiedy wyjeżdżasz?
– Po obiedzie. – Ruszył do drzwi, ale zanim wyszedł, zatrzymał się na chwilę. – Jeśli

chcesz mieć dla siebie czas na początku listopada, zajmę się dziećmi.

– Dam sobie radę. – Dodała błękitu do cienia na dachu katedry. – Zostaw mi numer

telefonu do siebie. Zobaczymy się po twoim powrocie.

– Dobrze. – Nadal stał nieruchomo w drzwiach. – Lucy? Odwróciła się i spojrzała na

niego.

– Czy... ? – przerwał i potrząsnął głową. – Już nic. Zobaczymy się po powrocie.

Gdy tylko wyszedł, odłożyła pędzel. Tak bardzo ją to bolało. Dominik z trudem znosił jej

obecność w tym samym pokoju. Oboje wiedzieli, że postanowił wyjechać wcześniej, bo
chciał od niej uciec. Już trzeci raz w czasie trwania ich małżeństwa znalazł sobie wymówkę,
aby wyjechać. Jak długo jeszcze będą mogli tak udawać?

Automatycznie wzięła do ręki pędzel, umyła go i osuszyła. Nieustanna obecność

Fionnuli, która zachowywała się jak szpieg, również wyprowadzała ją z równowagi.

Lucy uporządkowała pracownię i poszła do małej sypialni. Czuła się zmęczona. Zdjęła

buty, położyła się na łóżku i przykryła kocem, W którymś momencie będą musieli przyznać,
że ich małżeństwo jest pomyłką. Każdy kolejny dzień przysparzał jej nowych cierpień.
Mieszkała w domu Dominika, zajmowała się ich dziećmi, ale na tym koniec. Nie byli rodziną.
Bardziej przypominali rozwiedzioną parę żyjącą pod wspólnym dachem.

Rozwód. Może to jest rozwiązanie? Czy będzie miała wystarczająco dużo odwagi, by

pozwolić Dominikowi odejść? Czy przyszłość bez niego ma sens? Czy potrafi zaakceptować
fakt, że on nigdy jej nie pokocha i że największym prezentem, jaki będzie mogła mu zrobić,
będzie zwrócenie mu wolności?

Kiedy się obudziła, na dworze było ciemno. Usiadła i spojrzała na zegarek. Spała ponad

dwie godziny! To zupełnie do niej niepodobne. Może miała depresję i powinna pójść do
lekarza? W każdym razie musi coś z tym zrobić.

– Jessie?
– Dominik już pojechał. Powiedział, żeby cię nie budzić – oznajmiła Jessie, wyjmując

ciasto z pieca.

Lucy odetchnęła. Miała dom cały dla siebie. Nie będzie musiała skradać się na palcach,

żeby mu nie przeszkadzać. Koniec z tą przytłaczającą ciszą.

– Była tu Fionnula – oznajmiła Jessie głosem, w którym dało się słyszeć dezaprobatę. Nie

ufała Fionnuli i być może miała rację. – Ta kobieta narobi nam jakichś kłopotów.

– Pracują razem. – Lucy usiadła na jednym ze stołków.
– Dominik, choć taki bystry, czasem jest głupcem. Fionnula zainwestowała w niego zbyt

wiele lat, by tak łatwo odpuścić. Teraz, kiedy się ożenił, powinien ukrócić te jej gierki.

Lucy wzięła do ręki łyżkę i zaczęła mieszać cukier w misce. Czuła się bardzo słaba i

zmęczona. Zbyt zmęczona, by walczyć.

– Powiedziałaś mu o dziecku?
– O jakim dziecku? – Zaskoczona uniosła głowę.
– Skarbie, widziałam więcej kobiet w ciąży niż ty masz łat. Wierz mi.
– Jessie – zaczęła Lucy, zbyt zaskoczona, by sformułować zdanie. – Nie mogę... Chloe

jest dzieckiem z zapłodnienia pozaustrojowego. Nie mogliśmy...

– A nie przyszło ci do głowy, że to Michael miał problem? Wiem, co mówię. Dominik na

pewno może być ojcem, więc chyba po prostu powinniście byli trochę bardziej uważać?

W cięży?
Nie, to niemożliwe. A z drugiej strony to nieustanne zmęczenie, brak sił, spóźniony okres.

Dziecko?

Jessie wyjęła ciasto z pieca i postawiła je na podstawce.

– Tego właśnie wam potrzeba. Dziecka, która zjednoczy rodzinę.
– Jessie ja...
– Zrób test i powiedz jak najszybciej Dominikowi. Chciałabym zobaczyć minę Fionnuli,

kiedy się dowie – dodała, uśmiechając się.

Lucy nie wiedziała, co o tym myśleć. Tego pragnęła przez całe dorosłe życie. Zajść w

ciążę bez żadnych medycznych interwencji. Po policzku popłynęła jej pojedyncza łza. Czy to
możliwe, żeby nosiła w sobie dziecko Dominika?

– Lucy?
Lucy spojrzała na zmartwioną twarz Jessie i uśmiechnęła się.
– Nic minie jest. Po prostu jestem zaskoczona. Nie wierzyłam, że to w ogóle możliwe...
– Wiem. Takie wydarzenie zawsze jest trudnym przeżyciem. Dla Dominika też nie będzie

to łatwe. Po tym, jak Eloise zmarła przy porodzie, będzie się o ciebie bał. – Sięgnęła po deskę
do krojenia. – Weź prysznic, a ja zrobię pyszną zupę. Co ty na to?

– Nie czuję się głodna.
– Ale musisz coś jeść.
– Tak, chyba tak... – Lucy zsunęła się ze stołka. Będzie miała dziecko Dominika. To jakiś

cud. Weszła do salonu i spojrzała na zdjęcie Eloise. Była taka piękna. Nie do zastąpienia.
Dominik ją kochał i nie miał zamiaru zastąpić żadną inną kobietą na świecie. Resztę życia
będzie musiała spędzić z człowiekiem, który nie potrafi jej pokochać.

Jednak dziecko zmienia wszystko. Co ona teraz zrobi?

Odstawiła fotografię na kominek i objęła się ramionami. Jak ma dalej żyć? Jak ma

wychowywać dziecko, wiedzac o tym, że jego ojciec żałuje nocy, podczas której zostało
poczęte?

Kiedy tylko Dominik dowie się o dziecku, nie pozwoli jej odejść. Nie może go okłamać,

ale też nie może z nim dalej żyć. Dlaczego los był aż tak okrutny, aby obdarzyć ją tym, czego
zawsze pragnęła, w najgorszym z możliwych momencie?

Musi się zastanowić, wszystko przemyśleć. Ale nie tu. Nie w domu Eloise. Oddałaby

wszystko, żeby znaleźć się teraz w swoim domu. Sama myśl o własnym tarasie sprawiła, że
odczuła ogromną tęsknotę. Tęskniła nawet za pająkami.

Nic jej nie mogło powstrzymać. Zabierze dziewczynki na kilka dni do domu. Zadzwoni

do Dominika i powie mu, że jedzie do siebie na weekend. A tam wszystko przemyśli i
podejmie jakieś decyzje.

– Jessie – krzyknęła do kuchni. – Idę na spacer.
– A twój lunch?
– Zjem coś na mieście. – Sięgnęła po płaszcz i ciasno związała się paskiem. – W

powrotnej drodze odbiorę dziewczynki ze szkoły.

Dziecko. Będzie miała dziecko Dominika.

Chodziła bez celu po ulicach Londynu. Weszła też do apteki i kupiła test ciążowy, który

miał potwierdzić to, co już wiedziała.

Jak dobrze było nie być w tym domu. Odkąd zdała sobie sprawę, że kocha Dominika,

wszystko uległo zmianie. Nie mogła zapomnieć jego spojrzenia, kiedy trzymał ją w

ramionach. Dostrzegła w nim dumę, czułość, prawie miłość. Ale było to tylko złudzenie.
Potrzebował pocieszenia i sam chciał ją pocieszyć. Wszystko zgodnie z zawartą umową. Nic
ponadto.

Tylko na jedną noc.
– Kiedy tata wraca do domu? Ujęła rękę Abby.
– Jak tylko będzie mógł, skarbie. Wiesz, jakie będziemy dumne, kiedy zobaczymy go w

telewizji.

– Nie lubię zamków.
– Nie? – Lucy nerwowo zwilżyła usta. Było trudniej, niż się spodziewała. Skoro nie

potrafiła wyjaśnić im, dlaczego Dominik wyjechał bez pożegnania, jak wyjaśni, dlaczego nie
mogą dalej być małżeństwem? – Zastanawiałam się, czy nie chciałybyście na czas jego
nieobecności pojechać ze mną do Shropshire. Zobaczyłabyś, gdzie mieszkałyśmy z Chloe.

– Tak! – krzyknęła Chloe. – Niedaleko domu jest duży las i mogłabyś spać w moim

pokoju.

– Naprawdę mogłabym?
Lucy wsunęła ręce do kieszeni i popatrzyła na dziewczynki. Musi pojechać do domu.

Wystarczy, że zatelefonuje do Dominika i powie mu, dokąd jedzie.

Poczekała, aż dziewczynki pójdą spać. Kiedy w domu było już cicho, usiadła w swojej

pracowni z kubkiem kawy, zastanawiając się, czy dla kurażu nie wypić lampki wina. Uznała

jednak, że to nie najlepszy pomysł.

Test ciążowy położyła na stole. Zrobi go jutro. Dziś nie mogłaby rozmawiać z

Dominikiem, wiedząc na pewno i nie mówiąc mu. W ten sposób kupiła sobie trochę czasu.
Mimo to będzie musiała z nim porozmawiać. Usłyszeć jego głos.

Ostrożnie rozłożyła kartkę z zapisanym numerem i wykręciła go.
– Przykro mi, Dominika nie ma w tej chwili. Mogę w czymś pomóc?
Słodki głos Fionnuli zupełnie ją zaskoczył. Przez chwilę zupełnie nie wiedziała, co

powiedzieć.

– Mówi Lucy. Kiedy wróci Dom?
– Mogę przekazać mu wiadomość. Chcesz, żeby do ciebie zadzwonił?
– Poproszę.
– Zadzwoni, jak będzie miał chwilę. Nie lubi, kiedy odrywa się go od pracy.
– W takim razie powiedz mu, że jadę na weekend do domu. Zabieram ze sobą

dziewczynki.

– Oczywiście, skarbie. Mamy dziś uroczystą kolację, powiem mu w trakcie jej trwania.

Jak długo zamierzasz zostać?

– Jeszcze nie wiem. Po prostu powiedz mu, żeby zadzwonił do Shropshire, jeśli będzie

chciał porozmawiać ze mną lub z dziewczynkami. – Nie czekając na odpowiedź Fionnuli,
odłożyła słuchawkę.

Spojrzała na zegarek. Za dwadzieścia dziewiąta. Dość późna pora jak na kolację. Ale

chyba o to właśnie chodziło Fionnuli.

Zresztą nieważne. Liczy się tylko to, że zrobiła, co do niej należało i może jechać do

domu. Tam będzie w stanie spokojnie pomyśleć.

Tylko co powie matce? Ona dobrze znała swoją córkę i bez wątpienia szybko się

zorientuje, że coś z nią jest nie tak.

Dominik zamknął samochód i stanął na skraju pola. Patrzył na trzy dziewczyny

oglądające sztuczne ognie. Minęły tylko trzy dni, odkąd widział je ostatni raz, ale jemu
wydawało się, że upłynęło znacznie więcej czasu.

Chloe i Abby podskakiwały podniecone, a Lucy stała obok nich. Opierając rękę na

ramieniu Chloe, spoglądała w niebo.

Od tygodni tak nie wyglądała i nawet nie zdawał sobie z tego sprawy. Robiła wrażenie

naprawdę szczęśliwej. Oczy jej błyszczały i śmiała się.

Chciał podejść do nich i przyłączyć się, ale nie potrafił się na to zdobyć. Wolał nie

widzieć, jak zmienia się wyraz jej twarzy. Pragnął ją namówić, aby z nim została, aby zaczęli
jeszcze raz. Po to tu przyjechał. Ale jak mógł to zrobić? Wyglądała jak ptak, którego

wypuszczono z klatki. Należała do tego miejsca i tu była szczęśliwa.

Chloe coś do niej powiedziała i Lucy uklękła przed nią. Roztarta jej ręce między swoimi,

najwyraźniej, aby je rozgrzać. Mógł namówić ją, aby została ze względu na dziewczynki, ale
nie chciał tego robić. Nie teraz.

– Tata! Tata! – Abby dostrzegła go i zaczęła biec w jego kierunku.
Otworzył ramiona, aby ją złapać.
– Widziałeś sztuczne ognie? Widziałeś? – córka zarzucała go pytaniami.
Dominik wstał i czekał na Lucy. Miała lekko zaróżowiony z zimna nos i rozwiane włosy.

Jak przewidywał, gdy tylko do niego podeszła, wyraz jej twarzy uległ diametralnej zmianie.

– Witaj – powiedział cicho.
– Nie spodziewałam się ciebie tutaj.
– Ja też nie wiedziałem, że przyjadę. Zdecydowałem się dziś rano.
– Coś się stało?
– Będziemy mieli hot dogi i pieczone ziemniaki. – Chloe ciągnęła go za rękaw.
– W ogrodzie mamy grill – wyjaśniła Lucy, wciskając dłonie w kieszenie kurtki.
Dominik ujął Chloe za rękę, nie spuszczał jednak wzroku z Lucy.
– Dominik! Lucy nic nie powiedziała, że przyjedziesz. – Matka Lucy uścisnęła go na

powitanie.

– Bo to niespodzianka.
– Rozumiem. – Spojrzała na niego, a potem przeniosła wzrok na Lucy.
– Wezmę dziewczynki i zrobię im hot dogi – Moglibyśmy pójść wszyscy...
Dominik chciał dotknąć twarzy Lucy, sprawić, aby zniknął z niej wyraz niepokoju i

zatroskania, który pojawił się, jak tylko go dostrzegła.

– Nie jestem głodna.
– W takim razie zabierz Lucy do domu. Dziewczynki pojadą ze mną. Odbierzecie je

później. Będziecie mieli trochę czasu dla siebie. – Matka Lucy wzięła dziewczynki za ręce i
ruszyła przez pole.

Dominik patrzył, jak Lucy spogląda za córkami.

– Chcesz coś zjeść? – spytał, zmuszając ją, aby na niego spojrzała.
– Nie, dziękuję. – Odrzuciła włosy z twarzy, jakby postanawiając, ze będzie wyglądała na

zrelaksowaną. – Nie wiedziałam, że skończysz wcześniej.

– Bo nie skończyłem.
– W takim razie, dlaczego... ?
– Nie wiedziałem, dokąd pojechałaś, Lucy – powiedział cicho.
– Ale zostawiłam wiadomość Fionnuli! Nie powiedziała ci?
– Tylko tyle, że wyjechałyście.
– Och! – Najwyraźniej nie rozumiała. Widział to po jej spojrzeniu.
– Pokłóciliśmy się.
Lucy skinęła głową, ale po jej minie widział, że nie bardzo wie, co ma na myśli. Nie

mogła wiedzieć, że Fionnula wróciła do Londynu, twierdząc, że nie ma pojęcia, dokąd mogła
się udać ta ”całkowicie pozbawiona gustu osoba ”, którą poślubił. Wrócił więc do domu i
przekonał się, że Lucy tam nie ma. Spędził trzy godziny przy telefonie, starając się dodzwonić
do Jessie, w nadziei, że od niej dowie się, gdzie zniknęła Lucy. Nie wiedziała też, że
przyjechał tu, bo musiał się z nią zobaczyć. Tego wszystkiego nie mógł jej powiedzieć.

– Przepraszam. Powinnam była powiedzieć ci to osobiście, ale Fionnula oznajmiła mi, że

macie się zobaczyć na kolacji i że nie lubisz, kiedy przeszkadza ci się w pracy.

Dominik mimowolnie zacisnął ręce w pięści. Dobrze, że Fionnuli tu nie było. Zrobił

głęboki wdech i odezwał się spokojnie.

– Kiedy nie zastałem was w domu, zacząłem się niepokoić.
– Przepraszam. Powinnam wziąć ze sobą telefon komórkowy, jak nas znalazłeś?
– Przez Jessie, Twoja sąsiadka powiedziała mi, że poszłyście oglądać sztuczne ognie. A

potem zobaczyłem te wszystkie samochody i straciłem nadzieję, że was znajdę.

– To bardzo popularny pokaz... – Głos Lucy lekko drżał. – Po co przyjechałeś? Mogłeś po

prostu zadzwonić do domu.

Dom. Dopiero kiedy użyła tego prostego słowa, zdał sobie sprawę, że już od dawna

wiedział. Tu był jej dom. W Shropshire. Ta była szczęśliwa z Michaelem. Tu chciała
mieszkać.

– Musiałem cię zobaczyć. Porozmawiać z tobą. Nie chciałem, żebyś z mojego powodu

czuła się nieszczęśliwa – powiedział w końcu.

– Tak? U mnie wszystko w porządku. – Lucy mogła myśleć tylko o jednym. Nosi w łonie

jego dziecko. Musi mu o nim powiedzieć. A może już wie? Może Jessie coś mu wspomniała?

– To nieprawda, mam rację? Jesteś tak samo nieszczęśliwa, jak ja.
Lucy nie wiedziała, co odpowiedzieć. Dominik westchnął, jakby szukał odpowiednich

słów. Na jego twarzy malowała się troska.

– Wiem, że od czasu ślubu jesteś w bardzo smutnym nastroju. Chciałem namawiać cię,

abyś została, ale...

Ale co? Lucy poczuła, że krew odpływa jej z twarzy.
– Ale? – zachęciła go.
– Myślę, że powinniśmy spojrzeć prawdzie w oczy. Jestem pewien, że uda nam się coś

wymyślić.

Chciała wykrzyczeć mu prosto w twarz, że nosi jego dziecko, ale nie mogła wydobyć

słów z zaciśniętego gardła. Nie pomyślała, że Dominik może mieć własne plany.

– Chcesz skończyć nasze małżeństwo? Tak? Westchnął ciężko i przejechał dłonią po

włosach.

– Myślę, że uda nam się znaleźć sposób, aby zajmować się dziewczynkami bez

wchodzenia sobie w drogę. Czas skończyć tę farsę.

A więc już po wszystkim. Popatrzyła na niego uważnie. Co teraz czuł? Żal? Wiedział, że

go kocha? Może dlatego właśnie chciał skończyć ich związek?

Wiedziała, że jeśli powie mu teraz o dziecku, zostanie. Pokusa była wielka, ale musiała

się jej oprzeć. Musi mu dać szansę na szczęście. Da sobie radę. Skoro uważa, że znajdą
sposób, by podzielić się dziewczynkami, jakoś ułożą wzajemne relacje z nowym dzieckiem.
Gdyby mu teraz powiedziała, wzbudziłaby w nim jedynie poczucie winy.

– Dlaczego akurat teraz? Czy to z powodu Fionnuli?
– Daj spokój. Ona w ogóle się tu nie liczy.
– Przepraszam. Pomyślałam tylko... Wiem, że ona jest tobą zainteresowana – zakończyła

stanowczo.

Zaczął się pokaz sztucznych ogni. Ludzie przysunęli się bliżej do miejsca, w którym stali.
– Chodźmy stąd – Dominik pociągnął ją za rękaw. – Wiem, że Fionnula jest mną

zainteresowana. – Sprawiał wrażenie zakłopotanego. – Ale ja nie. Wiem też, że Vanessa
miała nadzieję...

– Jasper powiedział mi, że Fionnula ci się nie podoba.
– Tak? Jest bystrzejszy ode mnie. Ja zdałem sobie sprawę z jej gry, dopiero gdy chciała

mnie przekonać, że odeszłaś. Przepraszam. Powinienem był wcześniej to zauważyć.

– Teraz to i tak nie ma znaczenia. – Lucy otworzyła szeroko furtkę.
– Chciała we mnie wmówić, że nie byłaś w stanie poradzić sobie z życiem w Londynie i

odeszłaś.

– Nie odeszłam.
– Nie.
– Nie zrobiłabym tego, nie porozmawiawszy uprzednio z tobą. – Ale o dziecku mu nie

powiedziała. Sumienie mówiło jej, że nie postępuje fair. Powinna dać mu możliwość wyboru.
Z drugiej strony nie mogła pozwolić na to, aby został z nią tylko ze względu na dziecko. –
Ale Vanessa ma chyba rację. Nie bardzo podoba mi się życie w Londynie.

– Nie jest w twoim stylu.
– Potrzebujesz żony, która będzie reprezentować cię przed światem. Kogoś, kto będzie to

lubił. Rozumiem to. Nadal uważam, że musimy zrobić wszystko, co najlepsze dla
dziewczynek. – Dziwiła się samej sobie, że może to mówić tak spokojnie.

– Miały szansę poznać nas tak dobrze, jak poznały siebie same.
Lucy wolno szła przez parking w kierunku samochodu.
– Tak więc warto było spróbować.
– Zdecydowanie tak.

Zrobiła głęboki wdech. Serce omal nie pękło jej z bólu. Czuła się mniej więcej tak jak w

chwili, kiedy lekarze powiedzieli jej o chorobie Michaela, a potem kiedy dowiedziała się, że

Chloe nie jest jej biologicznym dzieckiem. Ból tak wielki, że trudny do zniesienia.

– Co teraz? Chcesz rozwodu?
Dominik podniósł kołnierz płaszcza, żeby osłonić się przed zimnem.
– Z czasem być może tak. Nie powinniśmy postanawiać niczego zbyt pochopnie...
– Nie wiem nic o rozwodach. Jak długo to trwa?
– Jak już powiedziałem, nie musimy się spieszyć. Trzeba spokojnie zastanowić się nad

podziałem majątku.

– Mam pieniądze. Mam dom...
– Może poszukalibyśmy jakiegoś domu na wsi? Może dwóch domów ze wspólnym

ogrodem? Co o tym myślisz?

Jego propozycja zabrzmiała dla niej jak jakaś wymyślna tortura. Widywać go i wiedzieć,

że nigdy nie będzie należał do niej?

– A jeśli ponownie się ożenisz?
– Albo ty wyjdziesz za mąż...
Popatrzyła na niego. Nie potrafiła sobie tego wyobrazić, ale nie mogła mu o tym

powiedzieć. Nosiła w łonie jego dziecko.

Stanęli przed drzwiami jej domu.
– W takim razie co zrobimy teraz?
– Ja muszę pojechać do Northumberland, żeby dokończyć pracę. Kiedy wrócę, będziesz

mogła rozejrzeć się za jakimś mieszkaniem.

Przekręciła klucz i weszła do środka.
– Oczywiście, jeśli kogoś poznasz, weźmiemy rozwód. Popatrzyła na niego. Stał w

drzwiach, wypełniając sobą całą przestrzeń. Zdjęła płaszcz i delikatnie przewiesiła go przez

oparcie fotela.

– Przepraszam, że nie ma wieszaka. Odpadł kilka miesięcy temu i jakoś nie miałam

czasu, żeby...

– Lucy?
Wszystko, co kochała, skończyło się. Rozmawiali o przyszłości, w której nie było miejsca

na miłość. Dominik jej nie kocha.

– Nie, Lucy! Błagam cię, nie płacz! – Objął ją i przytulił do piersi. – Zobaczysz, wszystko

się ułoży. Nie powinienem był zmuszać cię do tego małżeństwa. Przepraszam.

To nie była jego wina.
– Od początku mówiłeś mi, że nie będziesz mógł mnie pokochać.
– Byłem idiotą. Oddałbym wszystko, żeby uczynić cię szczęśliwą.
Podniosła na niego zdziwiony wzrok.
– Naprawdę? – szepnęła, niezdolna oderwać wzroku od wpatrzonych w nią błękitnych

oczu.

Jego ramiona objęły ją ciaśniej i nagle poczuła, że ją całuje. I to tak, jakby naprawdę ją

kochał. Gdzieś w zakamarkach jej świadomości odezwał się ostrzegawczy głos, ale

zignorowała go. Była szczęśliwa.

Po chwili Dominik oderwał się od niej.
– Nie odchodź, Lucy.
– Ja...
– Zostań ze mną. Kocham cię i potrzebuję. Powinienem był wcześniej ci o tym

powiedzieć, ale sam o tym nie wiedziałem.

Po jej policzkach popłynęły łzy.
– Wiem, że to jest wbrew naszym ustaleniom. Obiecałem ci, że nigdy się w tobie nie

zakocham. Sam jestem tym zaskoczony. Nie wiem, jak to się stało, ale kocham cię.

Delikatnie uniósł jej twarz.
– Byłaś nieszczęśliwa, a ja nie zrobiłem nic, aby temu zaradzić. Powinienem był

zorientować się w zamiarach Fionnuli. Wybacz mi, jeśli potrafisz. A jeżeli nadal chcesz,
żebym zwrócił ci wolność, zrozumiem cię.

– A jeśli nie chcę?
Dominik zacisnął palce na jej ramionach, a w jego oczach pojawił się wyraz

niedowierzania. Lucy lekko dotknęła jego twarzy.

– Kocham cię – powiedziała wolno. – Byłam nieszczęśliwa, ponieważ nie sądziłam, że ty

mógłbyś kiedykolwiek mnie pokochać...

– Naprawdę mnie kochasz?
W odpowiedzi tylko się uśmiechnęła i mocno przylgnęła ustami do jego ust Kiedy

przerwali, Dominik ujął jej twarz w dłonie i popatrzył w oczy – Powinienem był wyznać ci
prawdę. Jeszcze przed ślubem zrozumiałem, jak bardzo cię kocham. Miałem ogromne
poczucie winy.

– Zapewne z powodu Eloise.
– Częściowo też. Ale głównie dlatego, że od śmierci Michaela minęło tak niewiele czasu.
Lucy oparła czoło o jego pierś i wsłuchując się w bicie jego serca, zebrała się na odwagę,

by zadać mu pytanie, które dręczyło ją do dawna.

– To dlatego powiedziałeś mi, że byłam pomyłką?
– Nie ty. Ty byłaś wspaniała. Naprawdę myślałaś, że... ?
– Potrząsnął z niedowierzaniem głową. – Powiedziałem to, co sądziłem, że chcesz

usłyszeć. – Dlaczego, twoim zdaniem, chciałam to usłyszeć?

– Bo płakałaś.
– Kiedy? – Lucy zmarszczyła brwi.
– Kiedy się kochaliśmy. Widziałem twoje łzy i wiem, że myślałaś wtedy o Michaelu.

Wiedziałem, że w jakiś sposób cię wykorzystałem i...

– Nie – Lucy stanowczo pokręciła głową.
– Nie?
– Płakałam z twojego powodu. Wiedziałam, że cię kocham i że to, co się między nami

wydarzyło, było naprawdę wspaniałe. Wiedziałam, że nigdy nie będę taka jak Eloise, ale
myślałam...

– Nie chcę, żebyś była jak Eloise. Kochałem ją i zawsze będę kochał wspomnienia czasu,

jaki z nią spędziłem. Podobnie jak ty zawsze będziesz kochać Michaela.

– Uśmiechnął się. – Przemyślenie tego zajęło mi trochę czasu, ale wreszcie pojąłem, jak

to jest. Gdybyśmy ich nie znali i nie kochali, bylibyśmy teraz zupełnie innymi ludźmi.

– Pocałował ją lekko. – Jesteśmy tacy, jakimi nas uczynili.
I osoba, którą teraz jestem, jest po uszy zakochana w osobie, jaką jesteś ty.

Lucy czuła, jak bardzo jest wzruszony.
– Co teraz zrobimy?
– Nadrobimy cały stracony czas. Wrócimy do Londynu, sprzedamy dom i rozejrzymy się

za czymś, co będzie podobało się nam obojgu. Zaczniemy wszystko od nowa. – Uśmiechnął
się. – A więc, pani Grayling, każe mi pani nadal stać w tym holu, czy też wpuści mnie pani
gdzieś, gdzie będę mógł pokazać, jak bardzo panią kocham?

Lucy zawahała się.
– Mam jeden warunek. – Jaki?
– Obiecaj, że jak się obudzę, będziesz przy mnie. Dominik delikatnie pocałował ją w

głowę.

– Masz to jak w banku.
– Wiesz, mogę cię rano potrzebować. Ktoś w końcu musi przynieść mi filiżankę herbaty i

herbatnika. – Spojrzała na niego, zastanawiając się, czy zrozumiał.

Dominik chciał coś powiedzieć, ale zmienił zamiar.
– Będę miała dziecko – oznajmiła wprost. – Wiem, że powinnam ci była powiedzieć

wcześniej, ale...

– Nasze dziecko? – Dominik spojrzał na nią z niedowierzaniem.
Zdenerwowana skinęła głową.
– Chciałam ci powiedzieć wcześniej, ale kiedy oznajmiłeś mi, że zamierzasz odejść...

Jesteś zły?

Dominik odruchowo dotknął ręką jej brzucha.
– Od jak dawna wiesz?
– Od niedawna. Przyjechałam tu, aby wszystko przemyśleć. Nie chciałam, abyś został ze

mną tylko ze względu na dziecko. Skoro postanowiłeś się ze mną rozwieść, chciałam, abyś
mógł odejść z czystym sumieniem. – Przygryzła nerwowo wargę.

Dominik jęknął i przytulił ją do siebie.
– Jesteś niewiarygodna, Lucy. Tak bardzo cię kocham. Nie mogę w to uwierzyć! Nasze

dziecko?

Uśmiechnęła się. Zaczynała wierzyć w autentyczność jego wyznań.
– Twoje i moje.
– Podoba mi się, jak to brzmi. – Ujął ją za rękę i pociągnął w stronę schodów. – Masz

jeszcze jakieś niespodzianki dla mnie?

– Nic więcej nie przychodzi mi do głowy.
– W takim razie – zatrzymał się, żeby ją pocałować – idziemy do łóżka. Z tego, co

pamiętam o małych dzieciach, nie powinniśmy tracić ani jednej chwili.

EPILOG

Lucy spojrzała na dom, który wybrali razem z Dominikiem. Jego wyremontowanie

kosztowało ich sporo wysiłku, ale był to dom ich marzeń.

Szafirowa suknia, którą włożyła na ten wieczór, miękko rozłożyła się na podłodze, kiedy

Lucy pochyliła się, aby podnieść jakąś zabawkę.

– Wyglądasz zachwycająco. – Dominik stanął obok niej i objął ją w talu. – Jak zwykle

zresztą.

– Tak myślisz?
– Tak jest. Jak powiedziała kiedyś Jessie, jesteś moim największym skarbem. – Obrócił ją

do siebie i przytulił – Nie mamy czasu. Zapomniałeś, że idziemy na uroczystą kolację?

Dominik pochylił się i pocałował ją w kark.
– Teraz już wiem, dlaczego kobiety upinają włosy do góry. Po to, aby mężczyzna mógł

bez trudu...

– Dom, takie zachowanie może wprawić dziewczynę w zakłopotanie. Upewnij się, że

wziąłeś tekst przemówienia i przestań mnie wreszcie zawstydzać.

Dominik wyprostował się i zajrzał do kieszeni marynarki.
– Wesz, że jeśli nie wygram, nie usłyszysz mojego przemówienia?
– A jest dobre?
– Powiedziałbym raczej, że ważne. Lucy zmarszczyła brwi.
– Dlaczego?
– Ponieważ, jeśli nie wygram, nie usłyszysz, jak dziękuję mojej żonie za to, że

przywróciła mnie do życia... a chciałbym, żeby ona miała tego pełną świadomość. Bez niej
byłbym nikim. Chcę jej podziękować za Chloe i Abby i za naszych chłopców. Za Benjamina i
Edwarda. – Pocałował ją lekko, – I za wszystko, czym Bóg jeszcze zechce nas obdarzyć –

Cała przyjemność po mojej stronie.

– W dowód tej wdzięczności chciałbym jej coś podarować. – Sięgnął do kieszeni i wyjął z

niej małe pudełko.

Wzięła je z jego rąk i spojrzała na niego pytająco.
– Otwórz.
Lucy otworzyła delikatny zameczek i spojrzała na zawartość. Z wrażenia na chwilę

odebrało jej głos.

– Naszyjnik Jaspera – wyszeptała zachwycona.
– Teraz już twój. Widziałem projekt i poprosiłem, aby zrobił go dla ciebie. – Uśmiechnął

się i delikatnie dotknął zagłębienia na jej szyi – Pomyślałem, że będzie się tu doskonale
prezentował. – Pocałował ją z czułością.

– Kocham cię – szepnęła.
Dominik uśmiechnął się uśmiechem, na widok którego zawsze lekko kręciło się w jej w

głowie.

– Ja ciebie także. Kocham cię i będę kochał zawsze.