NIEPODLEGŁY IZRAEL

14 maja 1948 r. ostatnie wojska brytyjskie opuściły

Palestynę. Brytyjski mandat nad Palestyną miał wygasnąć
o północy z 14 na 15 maja.

-------------------- Medinat Israel --------------------

14 maja 1948 r. o godzinie 16.00, David Ben-Gurion (1886-

1973) odczytał na posiedzeniu Rady Ludowej (Mozet HaAm)
w Tel Awiwie Deklarację Niepodległości, głoszącą o
Ustanowieniu Państwa Izrael.

---------------------------------------------------------

Nowe państwo nazywało się IZRAEL (Medinat Israel). Powołano
Tymczasową Radę Państwa (Moezet HaMedinah HaZemanit), a
organ wykonawczy nazwano Rządem Tymczasowym (HaMemszalah
HaZemanit). Przewodniczącym Tymczasowej Rady Państwa został
Chaim Weizmann, a premierem rządu Dawid Ben Gurion.

Na pierwszym posiedzeniu Tymczasowej Rady Stanu, Chaim

Weizman, podsumował znaczenie odrodzenia się państwa: "Jest to
wielki dzień w naszych dziejach. Niech nie będzie nam to poczytane
za przejaw pychy, jeśli powiemy, że jest to również wielki dzień w
dziejach świata. Odrodzenie państwa żydowskiego to efekt walki w
słusznej sprawie. Jeśli my, cierpiący i nieszczęśliwy naród, zubożały
i sponiewierany, otrzymaliśmy przywilej świętowania tej okazji, to
istnieje nadzieja dla wszystkich, którzy dążą do sprawiedliwości."

Niezwłocznie anulowano brytyjską "Białą Księgę" z 1939 r., gdyż
nowo powstałe państwo Izrael miało być otwarte dla imigracji
wszystkich śydów.
Pierwszy demokratyczny rząd Izraela nakazał jego członkom
zmienić nazwiska na typowo hebrajskie, np. Golda Meyerson na
Golda Meir, Dawid Josef Gryń na Dawid Ben Gurion. W pierwszym
rządzie stworzonym przez Ben Guriona, sześciu spośród trzynastu
ministrów pochodziło z Polski.
Państwo miało mieć charakter świecki. Stąd od początku stanęło
przed opozycją religijną żydowskich środowisk ortodoksyjnych,
przyjmującą nieskończoną różnorodność form: przyklejanie
znaczków na listach do góry nogami; pomijanie w adresie słowa
"Izrael", niszczenie dowodów osobistych, bojkotowanie wyborów,
demonstracje, zamieszki o wielkim zasięgu.

Komunistyczna Polska była jednym z pierwszych

krajów, które uznały państwo Izrael.
W 1948 r. na Dolnym Śląsku w Polsce, kibuce
organizacji Hechulec zrzeszały ponad 2 tys.
śydów. Przygotowywały ona żydowską młodzież
do przyszłej pracy i walki w Palestynie.
Komunistyczne władze Polski Ludowej liczyły na
stworzenie socjalistycznego państwa żydowskiego
na Bliskim Wschodzie, dlatego udzieliły kibucom
zapomogę w wysokości około 40 mln złotych.
W latach 1948-1950 z Polski wyjechało do
Izraela 25 tysięcy śydów.
W 1948 r. komunistyczne władze Polski Ludowej
zaproponowały żydowskim oficerom Wojska
Polskiego, Urzędu Bezpieczeństwa itp., zmianę
żydowsko brzmiących nazwisk na polskie. Zmiana
danych personalnych obejmowała także zmianę
imion nieżyjących rodziców oraz nazwiska
rodowego matki. Nieznane są liczby osób
decydujących się na taką zmianę.

W latach 1948-1964 do Izraela przybyło z 66 krajów aż 1 milion

191 tysięcy 365 śydów.

14 maja 1948 r. po południu USA oraz ZSRR

uznały de facto nowe państwo Izrael.

Późnym wieczorem 14 maja 1948 r. egipskie siły

zaatakowały religijny kibuc Kfar Darom, położony 11 km
na południe od Gazy. Po ciężkich walkach Egipcjanie
ustąpili z pola boju. Ta napaść była zwiastunem
nadciągającej arabskiej inwazji na Państwo Izrael.

W maju przedstawiciele Izraela zawarli kolejną

umowę z Czechosłowacją, tym razem przewidującą
zakup 54 milionów sztuk amunicji, 5 tysięcy
pistoletów maszynowych oraz 24 samolotów
myśliwskich, które docierały do kraju w tajemnicy i
nocą. Samoloty były rozlokowywane na lotnisku
pod Ekron (później nazwane Bazą Izraelskich
Powietrznych Sił Tel Nof). Cena wynosiła 40 000
USD za myśliwca Messerschmitt, plus 10 000 USD
za dwu-tygodniowy program szkoleniowy pilota.

--------------------------------------------------

Materiały opracowywane na podstawie: patrz Bibliografia.