NIEPODLEGŁY IZRAEL

14 maja 1948 r. ostatnie wojska brytyjskie opuściły Palestynę. Brytyjski mandat nad Palestyną miał wygasnąć o północy z 14 na 15 maja.

-------------------- Medinat Israel --------------------

14 maja 1948 r. o godzinie 16.00, David Ben-Gurion (1886-1973) odczytał na posiedzeniu Rady Ludowej (Mozet HaAm) w Tel Awiwie Deklarację Niepodległości, głoszącą o Ustanowieniu Państwa Izrael.

---------------------------------------------------------

Nowe państwo nazywało się IZRAEL (Medinat Israel). Powołano Tymczasową Radę Państwa (Moezet HaMedinah HaZemanit), a organ wykonawczy nazwano Rządem Tymczasowym (HaMemszalah HaZemanit). Przewodniczącym Tymczasowej Rady Państwa został Chaim Weizmann, a premierem rządu Dawid Ben Gurion.

Na pierwszym posiedzeniu Tymczasowej Rady Stanu, Chaim Weizman, podsumował znaczenie odrodzenia się państwa: "Jest to wielki dzień w naszych dziejach. Niech nie będzie nam to poczytane za przejaw pychy, jeśli powiemy, że jest to również wielki dzień w dziejach świata. Odrodzenie państwa żydowskiego to efekt walki w słusznej sprawie. Jeśli my, cierpiący i nieszczęśliwy naród, zubożały i sponiewierany, otrzymaliśmy przywilej świętowania tej okazji, to istnieje nadzieja dla wszystkich, którzy dążą do sprawiedliwości."

Niezwłocznie anulowano brytyjską "Białą Księgę" z 1939 r., gdyż nowo powstałe państwo Izrael miało być otwarte dla imigracji wszystkich Żydów.
    Pierwszy demokratyczny rząd Izraela nakazał jego członkom zmienić nazwiska na typowo hebrajskie, np. Golda Meyerson na Golda Meir, Dawid Josef Gryń na Dawid Ben Gurion. W pierwszym rządzie stworzonym przez Ben Guriona, sześciu spośród trzynastu ministrów pochodziło z Polski.
    Państwo miało mieć charakter świecki. Stąd od początku stanęło przed opozycją religijną żydowskich środowisk ortodoksyjnych, przyjmującą nieskończoną różnorodność form: przyklejanie znaczków na listach do góry nogami; pomijanie w adresie słowa "Izrael", niszczenie dowodów osobistych, bojkotowanie wyborów, demonstracje, zamieszki o wielkim zasięgu.

Komunistyczna Polska była jednym z pierwszych krajów, które uznały państwo Izrael.
    W 1948 r. na Dolnym Śląsku w Polsce, kibuce organizacji Hechulec zrzeszały ponad 2 tys. Żydów. Przygotowywały ona żydowską młodzież do przyszłej pracy i walki w Palestynie. Komunistyczne władze Polski Ludowej liczyły na stworzenie socjalistycznego państwa żydowskiego na Bliskim Wschodzie, dlatego udzieliły kibucom zapomogę w wysokości około 40 mln złotych.
    W latach 1948-1950 z Polski wyjechało do Izraela 25 tysięcy Żydów.
    W 1948 r. komunistyczne władze Polski Ludowej zaproponowały żydowskim oficerom Wojska Polskiego, Urzędu Bezpieczeństwa itp., zmianę żydowsko brzmiących nazwisk na polskie. Zmiana danych personalnych obejmowała także zmianę imion nieżyjących rodziców oraz nazwiska rodowego matki. Nieznane są liczby osób decydujących się na taką zmianę.

W latach 1948-1964 do Izraela przybyło z 66 krajów aż 1 milion 191 tysięcy 365 Żydów.

14 maja 1948 r. po południu USA oraz ZSRR uznały de facto nowe państwo Izrael.

Późnym wieczorem 14 maja 1948 r. egipskie siły zaatakowały religijny kibuc Kfar Darom, położony 11 km na południe od Gazy. Po ciężkich walkach Egipcjanie ustąpili z pola boju. Ta napaść była zwiastunem nadciągającej arabskiej inwazji na Państwo Izrael.

W maju przedstawiciele Izraela zawarli kolejną umowę z Czechosłowacją, tym razem przewidującą zakup 54 milionów sztuk amunicji, 5 tysięcy pistoletów maszynowych oraz 24 samolotów myśliwskich, które docierały do kraju w tajemnicy i nocą. Samoloty były rozlokowywane na lotnisku pod Ekron (później nazwane Bazą Izraelskich Powietrznych Sił Tel Nof). Cena wynosiła 40 000 USD za myśliwca Messerschmitt, plus 10 000 USD za dwu-tygodniowy program szkoleniowy pilota.

--------------------------------------------------

Materiały opracowywane na podstawie: patrz Bibliografia.

---