Elizabeth Flock

EMMA I JA

Moim rodzicom - Barbarze i Regowi Brack

Nic nie jest grzesznego, co jest poza nami.
Widzialne, niewidzialne, piękno i grzech tylko w nas mieszkają.
(O Matko - O Siostry drogie!
Jeśliśmy zgubieni, żaden zwycięzca nas nie pokonał.
O własnych siłach zstępujemy w wieczysty mrok.)
Walt Whitman, „Źdźbła trawy", 1900

ROZDZIAŁ PIERWSZY
Gdy Richard uderzył mnie pierwszy raz, zobaczyłam przed oczami gwiazdy, całkiem

jak w kreskówkach. Ale to był tylko cios otwartą dłonią, nie taki, jaki widziałam, kiedy tato
Tommy'ego Bucksmitha rąbnął go tak mocno, że Tommy upadł na ziemię i głowa aż mu się
odbiła od chodnika. Richard chyba nie umiał robić takich fikołków, jakie robiłam z tatą. Sta-
waliśmy twarzami do siebie, trzymałam tatę za ręce i wspinałam się po jego nogach aż nad
kolana, a potem odpychałam się i obracałam do tyłu między naszymi ramionami. To była
świetna zabawa i chciałam ją pokazać Richardowi. Wtedy właśnie przekonałam się, że lepiej
omijać go z daleka, i teraz staram się jak najwięcej czasu spędzać poza domem.

W miasteczku, które nazywa się Toast, nie można się zgubić. Tutaj mieszkam: Toast w

Karolinie Północnej. Nie wiem, jak jest gdzie indziej, ale tutaj wszystkie ulice ponazywane są
od tego, co się na nich znajduje. Mamy ulicę Pocztową i Frontową, na którą wychodzą fronty
sklepów, a następna nazywa się Tylna i oczywiście są na niej tyły sklepów. Jest ulica
Nowokościelna, choć kościół, który stoi przy jej końcu, wcale nie jest już nowy. Mamy ulicę
Do Farmy Browna, gdzie mieszka Hollis Brown ze swoją rodziną, a przed nim mieszkali tam
inni Brownowie, których mama znała, ale nie za bardzo lubiła. Jest też ulica Górna i
Nadrzeczna, toteż tabliczki z nazwami ulic zaprowadzą cię wszędzie, dokądkolwiek się
wybierasz. Ja mieszkam przy Drodze do Młyna Murraya, więc pewnie gdybyście nie
wiedzieli, to pomyślelibyście, że nazywam się Murray, ale moje nazwisko brzmi Parker. Pan
Murray zmarł na długo przed tym, zanim się tu wprowadziliśmy. Nic nie zmieniliśmy w jego
domu. Droga dojazdowa, która prowadzi tu od drogi numer siedemdziesiąt cztery, to zwykła
trawa rosnąca między dwiema prostymi koleinami - dzięki temu koła wiedzą, jak mają jechać.

Pierwszą rzeczą, jaką się widzi przy tej drodze, jest młyn stojący na starych słupach nad

stawem. Do drzewa na brzegu nadal przybita jest tabliczka z namalowanym złuszczoną farbą
napisem „Zakaz łowienia ryb w niedzielę", a całą jedną ścianę młyna zajmuje stary szyld
pana Murraya, na którym kogut pieje słowa: „Karma Nutrena... Pewność, bezpieczeństwo,
oszczędność". Trudno już odczytać te słowa, bo cały plakat pokryty jest od góry do dołu
drobnym czerwonym pyłem z drogi, która biegnie obok, ale koguta wciąż widać wyraźnie. Na
drzwiach młyna wisi przybita pinezkami kartka: „UWAGA. Sprzedaż, dostarczanie,
oferowanie do sprzedaży lub przechowywanie ziarna z domieszkami albo fałszywie ozna-
kowanego jest nielegalne i będzie karane grzywną w wysokości 100 dolarów lub 60 dniami
aresztu, lub jednym i drugim".

Przepisałam to wszystko do szkolnego zeszytu.
- Oj!
Zeszyt zatacza łuk i upada na piach.
- No, tego to na pewno się nie spodziewałaś! - śmieje się Richard, gdy rzucam się w

stronę zeszytu, żeby go podnieść, zanim on zdąży po niego sięgnąć. - Musi tam być coś
ważnego, skoro tak mocno go ściskasz! Pokaż no - i wyrywa mi zeszyt z rąk, nie zdążę nawet
pisnąć.

- Oddaj!
- „Collie McGrath nie rozmawia ze mną przez tę historię z żabą..." - podnosi wzrok -

co to za historia z żabą?

- Oddaj mi to!
Ale gdy próbuję odebrać mu notatnik, odpycha mnie i przerzuca kartki, przesuwając

brudnymi paluchami po linijkach pisma.

- A gdzie tu jest coś o mnie? Już się nie mogę doczekać, żeby zobaczyć, co o mnie

piszesz. Hm... - przerzuca kolejne kartki - mama to, mama tamto. Jezu święty, a nic tu nie ma
o twoim ukochanym tatusiu?

Rzuca zeszyt na ziemię.

Czuję, że nie powinnam po niego sięgać, dopóki Richard sobie nie pójdzie, pochylam

się jednak i już po chwili jestem wściekła, że nie posłuchałam tego wewnętrznego głosu, bo
kopniak przewraca mnie na piach.

- Masz! Żebyś miała o czym pisać!
Mieszkam tu z ojczymem, to znaczy Richardem, mamą i siostrą Emmą. Emma i ja

jesteśmy jak Śnieżyczka i Różyczka i chyba dlatego to jest nasza ulubiona bajka. Opowiada o
dwóch siostrach: jedna ma bardzo jasną skórę i złote włosy, tak jak mama, a druga ma
ciemniejszą skórę i włosy w kolorze takim, jak źrenica oka. To ja. Kolor moich włosów
zmienia się zależnie od pory dnia i od miejsca, w którym stoi ktoś, kto na nie patrzy. Z boku,
w dzień, wydają się fioletowoczarne, ale wieczorem i od tyłu przypominają resztki spalonego
drewna w kominku. Włosy Emmy, gdy są czyste, wyglądają jak kłaczki bawełny: zupełnie
białe. Zwykle jednak są tak brudne, że przypominają stare zakurzone listy, które mama
przechowuje na półce w szafie, w pudełku po butach.

Richard. Ten facet nie jest podobny do żadnej postaci z bajek czytanych na dobranoc.

Wierzę mamie, gdy mówi, że różni się od tatusia jak noc od dnia. Bo przecież człowiek, do
którego ludzie ustawiają się w kolejce, żeby kupić od niego wykładzinę, musi sprawiać
sympatyczne wrażenie, prawda? Mama mówi, że tak właśnie było z tatusiem. Richard nie jest
nawet w połowie tak sympatyczny. Kiedyś powiedziałam mamie, że dla mnie jest wstrętny,
ale nie spodobało jej się to i odesłała mnie do mojego pokoju. Kilka dni później, gdy Richard
znów się jej czepiał, wykrzyczała mu, że nikt go nie lubi i nawet jego własna pasierbica
uważa, że jest wstrętny. Gdy to mówiła, stałam nieruchomo, słuchając tykania plastikowego
zegara w kształcie stokrotki, który wisi w kuchni na ścianie, i wiedziałam, że już za późno, by
uciec.

Mama mówiła, że nasz tatuś był najlepszym sprzedawcą wykładzin w całej Karolinie

Północnej. Musiał ich sprzedać chyba z tonę, bo dla nas nie został ani jeden kawałek; mamy
w domu twarde linoleum. Po jego śmierci mama pozwoliła mi zatrzymać zieloną próbkę
wykładziny, którą znalazła na tylnym siedzeniu samochodu taty, gdy go sprzątała, zanim
zabrał go pan Dingle. Próbka musiała odpaść od wielkiego kartonu, na którym było wiele
innych kwadracików w różnych kolorach, żeby ludzie mogli jak najlepiej dopasować
wykładzinę do swojego życia. Schowałam tę próbkę w szufladzie białej wiklinowej szafki
nocnej, która stoi przy moim łóżku, w starym pudełku po cygarach. Pudełko ze wszystkich
stron pooklejane jest kolorowymi nalepkami przedstawiającymi staroświeckie walizki,
znaczki pocztowe i samoloty (tylko że te samoloty podpisane są: aeroplany). Czasami, gdy
mocno wcisnę nos w ten kwadracik, czuję jeszcze zapach nowych wykładzin. Tatuś zawsze
niósł ten zapach ze sobą.

Wracając do mnie i do Emmy. Mamy włosy w innych kolorach, ale kolor skóry różni

nas jeszcze bardziej. To jak różnica między kremem czekoladowym a waniliowym. Emma
wygląda tak, jakby ktoś, kto ją malował, znudził się i zostawił pusty rysunek komuś innemu
do pokolorowania. A ja? No cóż, panna Mary w sklepie White'a zawsze, gdy mnie widzi,
przechyla głowę na bok i mówi:

- Wyglądasz na zmęczoną, dziecko. - Ale ja wcale nie jestem zmęczona, wszystko

przez te cienie pod oczami.

Mam osiem lat - o dwa lata więcej niż Emma, ale jestem drobna, więc ludzie często

myślą, że jesteśmy niepodobnymi do siebie bliźniaczkami. My też tak o sobie myślimy. Ale
chciałabym być bardziej podobna do Emmy. Ja na widok cykady krzyczę ze strachu, a ona w
ogóle się nie boi, tylko bierze ją do ręki i wynosi na zewnątrz. Mówię jej, że powinna to po
prostu rozdeptać, ale ona mnie nie słucha. Inne dzieci nigdy jej nie zaczepiają. Tommy
Bucksmith wykręcił jej kiedyś rękę za plecami i trzymał tak bardzo długo („aż powiesz, że
jestem najlepszy na świecie" - śmiał się, podciągając jej rękę coraz wyżej i wyżej), a ona
nawet nie pisnęła. Emma niczego się nie boi. Boi się tylko wtedy, gdy Richard zaczyna

czepiać się mamy. Wtedy obydwie chowamy się za kanapą. To miejsce jest dla nas jak inny
pokój. To jest nasz fort. Chowamy się tam zawsze po dziesiątym skrzypnięciu pedału
metalowego kosza na śmieci w kuchni. Od głośnego brzęku butelek głowa zaczyna pękać mi
na pół.

Po dziesiątym skrzypnięciu Richard zaczyna czepiać się mamy. Nie wiem, dlaczego ona

nie omija go z dala już po ósmym skrzypnięciu. Ja i Emma nauczyłyśmy się robić coś, co
nazywamy tangiem podłogowym: po ósmym skrzypnięciu bardzo powoli zaczynamy się
przesuwać na pupach z miejsca przed telewizorem do naszej kryjówki za kanapą. Telewizor
gra głośno, więc nas nie słychać, a Richard jest tak mocno skupiony na mamie, że nie zwraca
uwagi na to, co robimy. Przy dziewiątym skrzypnięciu od kanapy dzielą nas już tylko dwie
długości lalki Barbie, a tuż przed dziesiątym wślizgujemy się między chłodną farbę ściany a
tył kanapy, pokryty miękką, zmechaconą tkaniną w brązową kratkę. Na początku
przeszkadzało nam, że trochę tu śmierdzi, ale teraz już tego nie zauważamy. Kiedyś
przyniosłam perfumy mamy i psiknęłam dwa razy na materiał, więc pachnie tak jak mama w
niedzielę.

Nasz dom jest stary i biały, z łuszczącymi się żółtymi okiennicami; ma dwa piętra, jeśli

doliczyć strych, gdzie ja i Emma śpimy. Kiedyś miałyśmy własny pokój po drugiej stronie
korytarza, naprzeciwko pokoju mamy i taty, ale gdy tatuś umarł i Richard zamieszkał z nami,
musiałyśmy się przenieść piętro wyżej. Ale najgorsze jest to, że z powodu Richarda musimy
się przeprowadzić. Na razie wolę o tym w ogóle nie myśleć. Gdy nie chcę o czymś myśleć, to
wyobrażam sobie, że w mojej głowie siedzi mały człowieczek, który tak mocno upycha
myśli, że te złe przechodzą na sam koniec mózgu i chowają się za wszystkimi innymi
rzeczami, o których mogę myśleć.

Mama mówi, że te wszystkie graty, które stoją przed naszym domem, wyglądają jak

śmietnik, więc sadzi w nich kwiatki, żeby wyglądało tak, jakbyśmy wystawili je tam
specjalnie. Są tam trzy opony samochodowe - w środku jednej z nich zebrało się tyle piachu,
że trawa sama tam wyrosła; posążek kota, szary jak płyty chodnika; stary samochód Richarda
- on twierdzi, że pewnego dnia przywróci go do życia, ale myślę, że gdy ten dzień nadejdzie,
samochód nie będzie wiedział, co zrobić, bo nie ma ani jednej opony. Jest jeszcze stara
blaszana wanna mamy, gdzie rosną kwiatki; hamak, w którym ja i Emma huśtałyśmy się, gdy
byłyśmy małe, ale teraz już jest bardzo wystrzępiony z jednej strony, bo nie zabierałyśmy go
do domu na zimę; przegniła od deszczu i śmierdząca bela siana; metalowy kogut, który
wskazuje, skąd nadciąga burza, i stare robocze buty Richarda, w których mama też posadziła
kwiatki. Nigdy wcześniej nie widziałam kwiatków w butach, ale ona je posadziła i teraz z
butów wychodzą stokrotki. Aha, prawda, jest jeszcze sznurek do wieszania bielizny.

Szkoda, że nie mamy ścieżki prowadzącej do drzwi domu. Śnieżynka i Różyczka miały

ścieżkę ocienioną girlandami róż, a przed naszym domem rośnie tylko wydeptana do gołej
ziemi trawa. Ale zaraz dochodzi się do werandy i tę chwilę lubię najbardziej. Weranda bardzo
skrzypi, gdy się po niej chodzi, ale ja lubię patrzeć na wszystko z wysoka.

- Co robisz? - pyta Emma.
Nie mam pojęcia, skąd się tu wzięła. W ogóle jej nie słyszałam.
Stoję na werandzie przy frontowej ścianie domu i patrzę na podwórze i na wszystko, co

się tu znajduje. Czasami wyobrażam sobie, że jestem księżniczką, a te rupiecie to ludzie, moi
poddani, którzy do mnie machają, gdy stoję na balkonie swojego zamku.

- Nic, a co mam robić?
- Do kogo machasz?
- Wcale nie macham.
- Machałaś. Znowu udajesz, że jesteś księżniczką? - Emma siada w starym fotelu na

biegunach, który ma wielką dziurę w siedzeniu, i uśmiecha się, bo wie, że mnie przyłapała.

- Wcale nie.

- Udawałaś. Jakiego koloru masz suknię? Słyszę w jej głosie, że już ze mnie nie kpi,

tylko

chce, żebym opowiedziała jej o swoich marzeniach na głos, żeby ona też mogła sobie

pomarzyć. Jest już całkiem poważna.

- Różową, oczywiście - odpowiadam. - Ma mnóstwo ponaszywanych błyszczących

koralików, tak że wygląda, jakby była zrobiona z różowych brylantów. I jeszcze mam wielki
kołnierz z ręcznie tkanej koronki. Wcale nie drapie. Właściwie jest taki miękki, że aż
łaskocze. A rękawy są z białego aksamitu, jeszcze miększe niż kołnierz. Ale najlepsze są
buty. Szklane, jak pantofelki Kopciuszka, a na czubkach mają diamenciki, żeby pasowały do
sukienki.

Emma ma zamknięte oczy, ale kiwa głową.
- A to są moi królewscy poddani - zataczam ramieniem łuk, wskazując na podwórze. -

Wszyscy mnie kochają, bo jestem dobrą księżniczką, nie taką podłą jak moja przyrodnia
siostra. Daję im jedzenie i pieniądze i rozmawiam z nimi jak z własną rodziną. Moi poddani...
- zwracam się teraz do rupieci na podwórzu.

A prawda, mamy jeszcze stare żelazne łóżko. Teraz jest zardzewiałe, ale kiedyś lśniło.

Stoi na samym środku podwórza, udaję więc, że to woda z rzeki, która opływa dokoła mój
zamek, a schody na werandę to most zwodzony. Szkoda, że nie mogę podnieść mostu i w ten
sposób zabronić Richardowi wstępu do zamku.

Oho. Hałaśliwa ciężarówka Richarda parkuje na swoim miejscu obok domu. Nie jestem

pewna, ale wygląda na to, że on chyba nie jest w najgorszym nastroju. Mocno zaciskam
kciuki na tę intencję.

- Co porabiasz w ten piękny dzień? - Zbliża się, ale idzie szybko i widzę, że nie

interesuje go odpowiedź.

- Nic - odpowiadamy jednocześnie i obydwie cofamy się o krok dalej od niego, tak na

wszelki wypadek.

- Nic - przedrzeźnia nas Richard, wysuwając podbródek, ale się nie zatrzymuje. -

Libby, gdzie jesteś? - Zatrzaskuje za sobą drzwi werandy i woła mamę. - Dziś jest dzień
wypłaty, trzeba to uczcić!

W chwilę później słyszę syk otwieranej butelki z gazowanym napojem i brzdęk

metalowej zakrętki upadającej na blat szafki. Głos mamy mruczy coś niezrozumiałego.

*
- Hej, Bąbelku, masz ochotę na zimną oranżadę? - Tato potargał moje włosy tak, jak

głaszcze się psa. - Lib? Dziś dzień wypłaty! Bierz torbę, idziemy na zakupy.

Dopóki tato żył, dzień wypłaty był zawsze najlepszym dniem w miesiącu. Na słowo

„oranżada" czułam takie podniecenie, że z trudem udawało mi się trafić sprzączką w dziurkę
na pasku sandałów.

- Tatusiu, a kupisz mi dużą? - dopytywałam się, siadając z tyłu samochodu i

przekrzykując szum wiatru, który wpadał do auta przez otwarte okna.

- Kupię ci największą, Bąbelku! - Tato uśmiechnął się, chwytając moje spojrzenie we

wstecznym lusterku.

Naszym pierwszym przystankiem był sklep spożywczy. Mama wyciągała jeden z

wózków wepchniętych jeden w drugi w rzędzie przy szklanych drzwiach. Od chłodnego
powietrza w pierwszej chwili dostawałam gęsiej skórki, ale nim doszliśmy do drugiej alejki,
już się przyzwyczajałam.

- Caroline, nie machaj nogami, bo kopiesz mnie w brzuch - upomniała mnie mama.
Starałam się więc nie machać nogami, ona zaś wrzucała nad moją głową jedzenie do

wózka.

- Mamo, czy mogę zdejmować z półek?

- Możesz - zgodziła się, spoglądając na listę zakupów. Lista była długa, bo nie byliśmy

w sklepie już od dawna. Chyba nawet od dnia poprzedniej wypłaty tatusia.

- Płatki owsiane. Nie, nie te. Te z czerwoną nalepką. Dobrze - powiedziała i przesunęła

wózek, zanim jeszcze zdążyłam wrzucić puszkę do środka. - Mąka. Duża torba. Tak, właśnie
ta.

Zza pleców mamy wyłonił się tatuś, zaskakując nas obydwie.
- Idę do stoiska z mięsem. Co mam kupić na kolację? - zapytał. - Może wątróbkę? -

Mrugnął do mnie, bo dobrze wiedział, że nie cierpię wątróbki.

- Nie! - jęknęłam błagalnie, patrząc na mamę, ale ona nadal wpatrywała się w listę.
- Nie zapomnij kupić mielonej karkówki. Dwa kilo.
- Po co ci aż dwa kilo mięsa? - zdziwił się tato, patrząc na nią przez ramię.
- Zamrożę na później - wyjaśniła i zdjęła pudełko płatków z półki wysoko nad moją

głową.

Po przejściu jeszcze siedmiu alejek wózek był pełny po brzegi i mama podjechała do

kasy. Tatuś już tam czekał. Rozmawiał z panem Giffordem, kierownikiem sklepu, z którym
czasem grywał w karty.

- Czas się rozliczyć - powiedział, klepiąc pana Gifforda po ramieniu.
- Byłbym wdzięczny. - Pan Gifford pokiwał głową. - Zdziwiłbyś się, gdybyś wiedział,

ilu ludzi - no, nie będę wymieniał nazwisk - jest tak mocno pod kreską, że muszę im
odmawiać. Ty, Henry, zawsze masz u mnie otwarty kredyt. Zresztą lepiej, żebym brał od
ciebie pieniądze tutaj niż przy karcianym stoliku! - Roześmiał się i uścisnął rękę tatusia. -
Masz udaną rodzinę, Culver.

Dotknął ręką ronda nieistniejącego kapelusza na swojej głowie, kłaniając się mamie i

mnie, i poszedł dalej, by porozmawiać z panią Fox, staruszką, która na każde wyjście z domu
wkładała najlepsze niedzielne ubranie.

- Chodź, Bąbelku - powiedział tato i wyjął mnie z siedzenia w wózku. Mama już

układała produkty na taśmie. - Będziemy pakować zakupy do toreb.

Wyłożyliśmy wszystko na naszą stronę taśmy, zakupy przeszły przez kasę, a tato

przecisnął się za moimi plecami i podał kasjerowi odliczone banknoty. Za kasą siedział
Delmer Posey.

- Ile byliśmy winni od poprzedniego razu? - zapytał go tato.
Delmer Posey chodził do tej samej szkoły co ja, gdy był chłopcem, ale rzucił szkołę po

skończeniu siódmej klasy i nikt nie wiedział dlaczego, dopóki pewnego dnia nie pojawił się w
sklepie, pytając o pracę.

Mama mówiła, że Poseyowie przędą jeszcze cieniej niż my, więc za każdym razem, gdy

widziałam Delmera, wyobrażałam sobie, że trzyma w ręku wielkie wrzeciono.

Delmer wyciągnął zza kasy zeszyt i powiódł palcem po długiej liście nazwisk. Zeszyt

miał brudne, pozaginane rogi od ciągłego przewracania kartek.

- Trzydzieści cztery dolary i pięćdziesiąt siedem centów - powiedział.
Tato gwizdnął przeciągle i dołożył jeszcze kilka banknotów do tego, co już zapłacił za

zakupy.

- Masz jeszcze piątkę - powiedział, patrząc z uśmiechem na zmieszanego Delmera. -

Zapisz to jako nadwyżkę, żeby moja żona mogła wziąć to, co będzie jej potrzebne. Bo na
pewno o czymś dzisiaj zapomnieliśmy.

Gdy ktoś coś mówił do Delmera, on zawsze zastanawiał się chwilę nad odpowiedzią,

tak jakby był cudzoziemcem i czekał, aż ktoś mu przetłumaczy na angielski to, co zostało
powiedziane. Po chwili jednak pokiwał głową i mogliśmy już odprowadzić wózek do miejsca
przy szklanych drzwiach, gdzie pod czerwonym napisem „wyjście" stały inne wózki.

Tato mrugnął do Delmera.
- Przypilnuj nam zakupów, a my skoczymy na chwilę do White'a.

Na chodniku, w drodze do sklepu White'a, mama i tato wzięli się za ręce. Nigdy im nie

przeszkadzało, że biegłam przodem i pierwsza składałam zamówienie przy ladzie.

- Hej, panienko Caroline - przywitała mnie panna Mary, gdy dzwonek nad drzwiami

dal jej znać, że ktoś wszedł do środka.

- Dzień dobry, panno Mary - odpowiedziałam. - Czy mogę dostać dużą oranżadę?
- Naturalnie, dlaczego nie? - odpowiedziała panna Mary.
Odłożyła na bok otwartą książkę, grzbietem do góry, i kołysząc się, podeszła do

kontuaru. Panna Mary zawsze była gruba. Jeszcze grubsza niż gruba. Tato mówił, że jest jej
więcej do kochania.

Dzwonek przy drzwiach oznaczał, że mama i tato weszli do sklepu.
- Jak się pani miewa, panno Mary? - zapytał tato, siadając na stołku obok mnie. Mama

podeszła do półki z szamponami. - Jaką ma pani ładną sukienkę, prawda?

Nie brzmiało to jak pytanie.
- Dziękuję panu - odpowiedziała panna Mary nieśmiało i uśmiechnęła się do siebie tak

szeroko, że fałdy policzków prawie zupełnie zasłoniły kąciki jej ust. - Pani Culver też tu jest?

- Och, proszę nie zwracać na nią uwagi - odrzekł tato. - Wyjedźmy gdzieś razem, ja i

pani. Nie żartuję, naprawdę wyjedźmy!

- Tu jestem, Mary! - zawołała mama zza jedynego rzędu półek w całym sklepie. -

Muszę kupić kilka rzeczy, których zabrakło nam w domu. Zaraz do was przyjdę.

Mama już przywykła do tego, że tatuś pytał pannę Mary, czy zgodzi się z nim

wyjechać. Robił to za każdym razem, gdy przychodził do sklepu White'a. Wydaje mi się, że
panna Mary uśmiechała się tak szeroko i rumieniła dlatego, że nikt wcześniej nie mówił jej
takich rzeczy. Miała już chyba z milion lat i mieszkała sama, z dwoma kocurami i kogutem o
imieniu Joe.

- Tatusiu, a ja? - zapytałam. - Chcesz gdzieś wyjechać beze mnie?
- Schowam cię do kieszeni i zabiorę ze sobą - odpowiedział, a potem jak zawsze

pochylił się i pocałował mnie we włosy.

- Dla pana też oranżada? - zapytała panna Mary, uśmiechając się do taty.
- Jasne, że tak.
Panna Mary kroiła pomarańcze na pół, aż zebrała dziesięć połówek. Liczyłam je. A

potem

- i to było najlepsze - wkładała je po kolei do wielkiej metalowej prasy i przy każdej

połówce naciskała całym swoim ciężarem na rączkę tak długo, aż do szklanego dzbanka
spłynęła ostatnia kropla soku. Następnie dosypała do dzbanka trochę cukru, dolała wody
sodowej, zakręciła pokrywkę i potrząsała mocno, aż płyn spienił się i wypełnił bąbelkami
powietrza. Szklanki, wyjęte ze skrzyni z lodem, całe były pokryte warstewką chłodu.
Napisałam palcem swoje imię na zaparowanym szkle. W sklepie White'a mieli zagięte rurki,
więc nie musiałam podnosić szklanki z kontuaru. Oboje z tatą zawsze piliśmy tu oranżadę bez
używania rąk.

*
Brzdęk. Kolejny metalowy kapsel od butelki z piwem upadł na blat kuchennej szafki.
- Co chcesz teraz robić? - pyta mnie Emma. Stoi oparta o poręcz werandy i tak samo

jak ja

liczy brzdęki upadających kapsli. Obydwie zastanawiamy się, ile piw trzeba, by Richard

zmienił się we Wroga Numer Jeden.

- Nie wiem.
- Może pójdziemy pod płot za domem i pobawimy się w równoważnię?
W równoważnię bawimy się wtedy, kiedy bardzo nam się nudzi. Właściwie to całkiem

fajna zabawa. W płocie, który kiedyś, w czasach gdy jeszcze wszyscy dbaliśmy o takie
rzeczy, oddzielał nasze podwórze od sąsiadów, brakuje górnych belek, więc Emma i ja

chodzimy po niższych belkach i urządzamy sobie zawody, kto potrafi dłużej się utrzymać,
zanim spadnie. Ta, która przegra, musi zrobić to, czego zażyczy sobie wygrywająca.

- Ja zaczynam, a ty liczysz - mówi Emma i już stoi na pierwszej belce.
Pierwsza jest najłatwiejsza do przejścia, bo ze starości popękała wzdłuż, więc jest

szersza od pozostałych. Najgorsza jest następna belka, znacznie nowsza.

- Już - mówię i zaczynam głośno liczyć. Emma idzie, nawet nie rozstawiając ramion, i

nie wiadomo dlaczego tak mnie to złości, że liczę wolniej niż zwykle.

- Za wolno liczysz! - woła Emma i bardzo mocno skupia się na następnym kroku.
Ale ja nie przyśpieszam, a ona nic nie może na to poradzić, dopóki stoi na belce. A ja,

zamiast mówić szybko „Missisipi" między kolejnymi liczbami, tak jak robiła mama, gdy
bawiła się z nami w chowanego, skanduję to słowo litera po literze i zabiera to dwa razy
więcej czasu.

Emma przechodzi na następną belkę i już widzę, że nie dotrzyma do dwunastu. Może

tym razem uda mi się nawet z nią wygrać.

Aha, już. Zeskakuje z belki.
- Jedenaście! - wołam, mijając ją, i wskakuję na belkę numer jeden.
- Oszukujesz. Liczyłaś tak wolno, że przez ten czas włosy zdążyły mi urosnąć - mruczy

i nie daje mi szansy, żebym mogła jej udowodnić, że jestem Królową Płotów, tylko od razu
dodaje: - Chodźmy odwiedzić Forsyth.

Forsyth Phillips to nasza koleżanka; mieszka w domu najbliżej nas i jest najlepszym na

świecie lekarstwem na nudę. Gdyby dom Phillipsów był kwiatem, to byłby słonecznikiem –
ciepły i cały w uśmiechach, z mnóstwem czystych okien i z białymi obrusami na uroczyste
okazje.

Jeszcze nie zdążyłam dojść po pierwszej belce do słupka, a Emma już popędziła w

stronę domu Forsyth.

- Poczekaj! - wołam za nią, ale nie zwraca na mnie uwagi. Muszę się pośpieszyć, żeby

ją dogonić.

- O, dzień dobry, panno Parker. - Pani Phillips zawsze zwraca się do dzieci w taki sam

sposób, jak do dorosłych. - Forsyth jest na górze. Możesz do niej pójść.

Emma znów pierwsza dotarła do drzwi, więc sama muszę sobie otworzyć.
- Hej, Forsyth - mówię bez tchu, bo wbiegałam na górę po dwa schodki naraz.
- Cześć, Carrie - odpowiada.
Emma zajęła już miejsce naprzeciwko niej. Forsyth siedzi na łóżku, które ma nogi jak

tron, i bawi się kartami do piotrusia. Cały pokój udekorowany jest jednakową tkaniną:
stokrotki na błękitnym jak niebo tle zwisają z karnisza po obu stronach okna, rosną na
poduszce pod oknem i na równo naciągniętej narzucie na łóżku. Nie wyobrażam sobie, jak
można się czuć, zasypiając każdego wieczoru z głową na miękkich stokrotkach, ale myślę, że
w domu Phillipsów nigdy nie śniłyby mi się koszmary.

- Macie ochotę na ciastka? - Pani Phillips wsuwa głowę do pokoju i uśmiecha się znad

fartucha, który zakłada chyba tylko na pokaz, bo od kiedy tu przychodzimy, ani razu nie
widziałam na nim ani jednej plamki. - Jeśli chcecie, to zejdźcie na dół, właśnie wyjmuję je z
piekarnika. Mama nie piekła nam ciastek od... już nie pamiętam od kiedy. Pani Phillips piecze
tak często, że Forsyth nawet nie podnosi głowy znad kart i wcale jej się nie śpieszy, żeby się
do nich dorwać, dopóki są dobre i takie gorące, że okruchy czekolady roztapiają się na
palcach i można je zlizać, gdy już zje się ciastko, więc to tak, jakby się miało dwa desery w
jednym.

- Nie chcesz zejść na podwieczorek? - pytam. - Proszę, Forsyth, powiedz, że chcesz.
- Chyba zejdę - mówi, ale nadal nie rusza się z miejsca.
- W co grasz?

- W piotrusia, ty głupia. Ślepa jesteś czy co? Chyba wstała dziś z tych stokrotek lewą

nogą.

- Możemy zagrać z tobą?
- Wy?
- Ja i Emma.
- Mam już dość tych zabaw z Emmą - wzdycha.
Zawsze tak z nią jest... nie chce się bawić z moją młodszą siostrą, jakby Emma była

trędowata. Emmie chyba to nie przeszkadza, ale ja uważam, że bardzo niegrzecznie jest
mówić takie rzeczy w jej obecności.

- Zgódź się - mówię błagalnie.
- Niech będzie - zgadza się Forsyth i posuwa się na łóżku, żeby zrobić miejsce dla

mnie. - Ale zdejmij buty, bo mama spierze ci tyłek.

Pani Phillips chyba nigdy w życiu nie sprała nikomu tyłka.
Dzisiaj jest bardzo gorąco i może dlatego Forsyth nudzi się tak samo jak my. Taki upał

wysysa całą chęć do życia, a potem trzeba jeszcze oddychać i nie udusić się. Forsyth ma swój
własny wiatrak na suficie, który wypycha gorące powietrze za okno i daje przyjemny powiew
na skórze. Chyba we wszystkich pokojach w tym domu są takie wiatraki.

- Odrobiłaś już lekcje? - pytam z nadzieją, że straci zainteresowanie kartami i zauważy,

że jest głodna.

- Mhm. Mama każe mi odrabiać, zaraz jak tylko wrócę ze szkoły - odpowiada. - A ty?
- Mhm - kłamię.
Zawsze odrabiam lekcje dopiero wtedy, kiedy się ściemni, i staram się mieć to z głowy

jak najszybciej, tak jakbym jadła coś niedobrego. Emma jest jeszcze za mała i nie zadają jej
żadnych lekcji.

- Chodźmy na ciastka twojej mamy - mówi Emma.
Patrzę na nią groźnie, bo to niegrzeczne. Mama na pewno sprałaby jej tyłek, gdyby

usłyszała, że prosi kogoś obcego o jedzenie.

Mama i pani Phillips rozmawiały ze sobą przez telefon, ale chyba za bardzo się nie

lubią. Mama zawsze mówi, że odwiedziny u pani Phillips zupełnie nas psują. Chyba chodzi
jej o to, co dostajemy do jedzenia - gdy w końcu docieramy do domu, nigdy nie mamy
apetytu na kolację.

Forsyth jest moją najlepszą koleżanką oprócz Emmy.
Chodzimy do szkoły razem od czasów, gdy obie byłyśmy jeszcze całkiem malutkie.

Siedzimy razem podczas przerwy na lunch, a potem, gdy nie gramy w dwa ognie, to bawimy
się na drabinkach w sali gimnastycznej. Zwykle jest w lepszym nastroju.

- Co ci się stało? - pytam, próbując zignorować Emmę.
Forsyth wzrusza ramionami dokładnie tak samo jak Emma.
- Powiedz.
Potrząsa głową. Ma kręcone rude włosy i do tego piegi.
- Coś z twoją mamą? Znów potrząsa głową.
- Z tatą? Jeszcze raz nie.
- W takim razie na pewno coś ze szkołą - odzywa się Emma.
- To pewnie Sonny - domyślam się.
On jest postrachem szkoły. Gdy ktoś spadnie ze schodów, Sonny zaraz siedzi mu na

plecach, zaśmiewając się na całe gardło. Cokolwiek zginie, zwykle znajduje się na podwórzu
Sonny'ego. A jeśli gdzieś na tyłach boiska wybucha pożar, to przeważnie okazuje się, że
Sonny trzyma w ręku zapalniczkę.

Po raz pierwszy odkąd weszłyśmy do jej pokoju, Forsyth podnosi wzrok znad kart do

piotrusia. Kiwa głową i strzecha jej włosów trzęsie się jak galaretka truskawkowa, którą
mama robi na Boże Narodzenie.

- A co on ci zrobił?
Po piegowatych policzkach Forsyth płyną łzy.
- To wredna świnia! - krzyczy, a właściwie krztusi się, bo gardło ma całkiem

zaciśnięte.

- Tak jakbym o tym nie wiedziała. Nie zapominaj, że to w końcu nasz kuzyn.
Zeszłego lata Sonny pozszywał nam prześcieradła w łóżku. Innym razem kazał mi

dotknąć językiem spodniej części pojemnika z lodem, a potem, rycząc ze śmiechu, ciągnął
mnie dokoła domu. On naprawdę jest wredną świnią.

- Gdy Bóg dawał ludziom rozum, Sonny stanął w innej kolejce - mówi Emma. Obraca

karty w rękach i próbuje je tasować.

- A co zrobił tym razem? - pytam Forsyth.
- Ściągnął mi majtki! - krzyczy - i wszyscy to widzieli!
Jest gorzej, niż myślałam.
- Jak to? - pytam, patrząc groźnie na Emmę, która z trudem hamuje łzy. Myślę, że

Emma w głębi serca lubi Sonny'ego, chociaż sama nie potrafiłaby powiedzieć za co.

Forsyth kiwa głową, upewniając mnie, że dobrze usłyszałam.
- Wstałam z ławki, żeby zagrać. - Forsyth gra na flecie prostym. - A on siedział za mną

i tak po prostu pociągnął moje majtki w dół, i wszyscy zaczęli się ze mnie śmiać! - Płacze
coraz bardziej. - A w dodatku nie miałam na sobie tych lepszych majtek! - I to jest kolejna
różnica między Forsyth a nami. W naszej rodzinie nie ma czegoś takiego jak „lepsze majtki".

- Chcesz, żebym z nim porozmawiała? - pytam. Proszę, Forsyth, powiedz, że nie.
- Nie! - krzyczy. - Carrie, obiecaj mi! Daj mi słowo, że nie będziesz z nim o tym

rozmawiać. Obiecaj! - Trzyma mnie za ramię tak mocno, jakbym była kłodą płynącą po rzece,
w której ona tonie.

- Nie będę z nim rozmawiać - mówię najzupełniej szczerze.
- Słowo honoru?
- Słowo honoru.
Zaczynam myśleć i naraz coś przychodzi mi do głowy.
- Wiesz co? - pytam i przerywam, żeby się upewnić, czy obie uważnie mnie słuchają. -

Sonny sam powinien poczuć, jak to smakuje.

- Co? - dziwi się Emma. Nawet ona chyba jest ciekawa, co chcę powiedzieć.
- Mówię serio. Musimy się jakoś zemścić na Sonnym za to wszystko, co nam zrobił. -

Forsyth nie odwraca wzroku, więc mówię dalej: - Co możemy zrobić, żeby mu się odpłacić? -
zastanawiam się głośno. Emma i Forsyth też się zastanawiają. - Musi być jakiś sposób...

- Mogłybyśmy poszczuć na niego Richarda - mruczy Emma, ale Forsyth nie zwraca na

nią uwagi.

- Mogłybyśmy jemu ściągnąć spodnie! - woła z podnieceniem.
Potrząsam głową. Czasem się zastanawiam, co one obie by beze mnie zrobiły.
- To musi być coś takiego, czego nikt jeszcze nie zrobił. Coś, czego on się nie

spodziewa. Ale trzeba to dobrze obmyślić.

- Masz jakiś pomysł? - pyta Forsyth i pochyla się do przodu, wpatrując się w moje usta,

jakby chciała wyciągnąć z nich słowa.

- Mogłybyśmy wziąć jego figurkę G.I. Joe, odkręcić jej głowę, włożyć do środka

petardę od Jimmy'ego Hammersmitha i patrzeć, jak ją rozrywa na kawałki! - woła Emma.

Forsyth chyba podoba się ten pomysł, ale spogląda na mnie i gdy zauważa, że mam

wątpliwości, robi taką minę, jakby od początku uważała, że jest głupi. Prawdę mówiąc, to ona
taka jest - wiele rzeczy małpuje po innych.

- To musi być coś jeszcze lepszego - stwierdzam. - Ale pomysł nie jest zły. - Tak mówi

nasz nauczyciel, kiedy nie chce, żebyśmy się czuli głupio.

- No to co zrobimy? - pytają obie jednocześnie.

- Ciastka już gotowe! - woła pani Phillips z dołu i czuję, że już dłużej nie wytrzymam.

Wstaję z miejsca, wiedząc, że one pójdą za mną, bo to ja jestem Mistrzynią Pomysłów.

- Dziękuję pani - mówię, bardzo uważając, żeby nie rzucać się na ciastka. Mama

zawsze nas przed tym ostrzega.

- Częstuj się, skarbie - uśmiecha się pani Phillips i łopatką zsuwa dwa kolejne ciastka

na talerz stojący pośrodku kuchennego stołu.

Zupełnie jak w telewizyjnej reklamie. Kuchnia jest już posprzątana - mokre naczynia do

odmierzania mąki i cukru i miski do mieszania ciasta stoją obok zlewu na specjalnej drucianej
półce, która właśnie do tego służy.

Czekamy, aż pani Phillips wyjdzie, żeby obmyślić szczegółowy plan zemsty.
- Już wiem! - oświadczam z pełnymi ustami. Forsyth aż podskakuje na krześle. Krzesło

ma

zamocowaną na stałe poduszkę, żeby nie było twardo na nim siedzieć.
- Co wiesz? Co wiesz? - dopytuje się niecierpliwie.
- A może byśmy... - mówię bardzo powoli, przeciągając słowa, bo przyjemnie jest

czasem znaleźć się w centrum uwagi. - A może byśmy weszły do łazienki chłopaków przed
Sonnym i wysmarowały sedes czymś śliskim, tak żeby wpadł do środka, kiedy usiądzie!

Dwie pary szeroko otwartych oczu patrzą na mnie, mrugając ze zdziwienia.
- Mama ma w domu tłuszcz w kostce do smażenia.
- Ja będę obserwować Sonny'ego i dam sygnał, kiedy poprosi o klucz do łazienki!
- A ja mogę pilnować przy drzwiach, żebyśmy były pewne, że to on wchodzi do

środka, a nie ktoś inny!

- A ja powiem wszystkim, że zdarzy się coś bardzo zabawnego, wtedy wszyscy tam

pójdą i obejrzą go ociekającego wodą!

Wszystkie mówimy naraz i - raz, dwa! - mamy już gotowy plan.
Zjadamy tyle ciastek, że czuję, jak pęcznieją mi w żołądku, a potem wracamy na górę

do pokoju Forsyth i omawiamy plan tak długo, aż mamy pewność, że nie zapomniałyśmy o
niczym. Gdy chodzi o Sonny'ego, wszystko musi być dokładnie przemyślane.

- Drugą lekcję ma w sali trzysta jeden - mówi Forsyth. - Wiem, bo my wtedy mamy

lekcje po drugiej stronie korytarza. Po drugiej lekcji będzie musiał wyjść do łazienki.

- Wcześniej jest przerwa na śniadanie, prawda? - zauważa Emma.
Wygląda na tak samo zachwyconą planem jak Forsyth, co jest dziwne, bo akurat jej

Sonny nigdy się nie czepiał. Myślę, że trochę się jej boi, bo wie, że Emma nie boi się niczego.

- Aha - mówię. - Dobra, czyli tak: Emma będzie go śledzić i dopilnuje, żeby poszedł do

łazienki obok sali gimnastycznej. Forsyth, ty będziesz musiała przyjść i mnie zawołać, gdy
Emma da ci sygnał!

Forsyth ma niepewną minę.
- A, prawda - zauważam. - Musimy ustalić jakiś sygnał.
- Może zawołam: „Mój ulubiony kolor to niebieski"? - proponuje Forsyth.
- Nie możesz krzyczeć na cały korytarz - prycha Emma. - Od razu się domyśli, że coś

knujemy.

Forsyth kiwa głową.
- Już wiem - mówię. - Gdy Emma zobaczy, że Sonny prosi pana Stanleya o klucz do

łazienki, podrapie się w brodę. Wtedy ja pobiegnę przed nim z kostką tłuszczu w torebce
foliowej pod bluzką, a ty, Forsyth, będziesz pilnować przy drzwiach do łazienki, żeby nikt
tam za mną nie wszedł.

- Poczekaj! A jak wejdziesz do łazienki chłopców bez klucza? - pyta Emma i

oczywiście ma rację.

Zastanawiam się nad tym przez chwilę.

- No to - zaczynam, ale nie mam pojęcia, co powiedzieć dalej. Naraz jednak przychodzi

mi do głowy rozwiązanie. - Już wiem! Pójdę do łazienki z samego rana, przed lekcjami, bo
wtedy woźny tam sprząta i zostawia drzwi otwarte, żeby się wywietrzyło, i nacisnę ten guzi-
czek przy klamce, żeby się nie zatrzasnęły przy zamykaniu, i w ten sposób będę mogła dostać
się do środka później!

Uważam, że to cholernie dobry plan. Niezawodny. Po twarzach Emmy i Forsyth widzę,

że podzielają moje zdanie. Obydwie uśmiechają się jak kot, który dorwał się do kanarka.

- No dobrze, a jak ściągniemy tam wszystkich, żeby zobaczyli Sonny'ego, który wpadł

do sedesu?

Znów muszę się zastanowić. Kurczę, dlaczego nie mogłam wpaść na jakiś inny pomysł?
- Może będziemy liczyć do dziesięciu, żeby na pewno zdążył wpaść do środka, a potem

powiemy wszystkim na korytarzu, że w łazience chłopców leży porzucona torba cukierków. -
Emma jest tak podniecona, że krzyczy. - Wszyscy uwielbiają cukierki, szczególnie za darmo!

I to jest cala moja siostra. Ona w każdej sytuacji znajdzie jakieś rozwiązanie.
- No to wszystko już jest jasne - mówię. Forsyth opada na łóżko ze stokrotkami. - Nie

zapomnij przynieść jutro do szkoły tego tłuszczu do smażenia - przypominam jej jeszcze.

- Nie zapomnę - mówi, uśmiechając się do sufitu. - Jutro o tej porze Sonny Parker

będzie pośmiewiskiem całej szkoły.

Emma podnosi się i przeciąga, prostując ramiona nad głową. Tak długo siedziała oparta

na rękach, że pewnie całkiem jej zdrętwiały.

- Chodźmy do domu. Lepiej, żebyśmy tam były, zanim Richard dojdzie do piątego

piwa.

*
- Śpisz już? - pyta Emma szeptem, chociaż bardzo dobrze wie, że nie śpię.
- Nie.
- Myślisz, że to się naprawdę uda?
- Nie może się nie udać - odpowiadam, chociaż myślę o tym przez cały czas i wcale nie

jestem pewna.

- A jeśli on nie pójdzie do łazienki?
- Kiedyś w końcu musi pójść. Nawet jeśli nie pójdzie po drugiej lekcji, to poczekamy

do czwartej.

- Tak myślisz?
- To niezawodny plan.
- Masz rację - ziewa. - Niezawodny.
Nie przypominam sobie, żebym spała, ale musiałam zasnąć, bo następną rzeczą, jaką

pamiętam, jest dochodzące z dołu wołanie mamy:

- Pora wstawać!
Sądząc po głosie, mama jest w dobrym nastroju, ale żeby przekonać się na pewno,

musimy zejść na dół i sprawdzić, co na nas czeka w kuchni. Gdy miseczki z płatkami stoją już
na szafce, to znaczy, że wszystko jest w porządku. Ale czasami mama mówi: - Masz ręce,
prawda? - A kiedy indziej w ogóle jej tam nie ma... śpi jeszcze. No i dzisiaj oczywiście jest
dzień z płatkami na stole. No, no. Przynajmniej tym nie musimy się martwić.

Jedziemy do szkoły autobusem. Niewiele da się o tym powiedzieć, może tylko tyle, że

Patty Lettigo patrzy na nas groźnym wzrokiem, gdy idziemy na tył autobusu, gdzie są
podwójne siedzenia. Ale Patty Lettigo zawsze tak patrzy. Może to należy do jej obowiązków.

Żołądek mam zaciśnięty w supeł.
Emma siada i mocno przyciska książki do piersi, więc mogę się założyć, że denerwuje

się tak samo jak ja.

- Pamiętaj - szepczę jej prosto do ucha, na wszelki wypadek osłaniając je jeszcze

dłonią, żeby na pewno nikt nas nie usłyszał, chociaż silnik autobusu i tak dudni głośno - jak

tylko zobaczysz Forsyth w szatni, weź od niej ten tłuszcz i daj mi go, gdy będę wracać z
godziny wychowawczej.

- Dobrze, dobrze, nie musisz mi tyle razy przypominać - syczy.
- Tylko ci mówię.
- Wiem.
Ale zaraz, ledwie minęliśmy trzy farmy, na drugich światłach to ona pochyla się i

szepcze mi do ucha:

- Gdzie mamy się potem spotkać?
- Jezu, przecież omawiałyśmy wszystko chyba z milion razy! Na końcu korytarza, przy

sali gimnastycznej. Ty masz dać mi sygnał.

- Tak. - Kiwa głową. - Już wiem.
- Na pewno?
- Jasne. Masz to jak w banku. Uśmiecham się, przypominając sobie, że tato
zawsze tak mówił. Znał mnóstwo zabawnych powiedzonek, którymi mnie rozśmieszał.
Autobus podjeżdża do krawężnika przed samą szkołą. Pisk hamulców i smród spalin.

Emma trąca mnie w ramię. Patrzę tam, gdzie ona, i co widzę - oczywiście Sonny przy stojaku
na rowery wyciąga książki z bagażnika nad tylnym kołem.

- No, to jazda - mówię nie wiadomo do kogo i wchodzimy do szkoły akurat na

pierwszy dzwonek.

- Na razie! - woła Emma, co mnie dziwi, bo nigdy nie żegnamy się w szkole, tylko po

prostu każda idzie w swoją stronę. Ale to miłe. Mhm. Ona też się denerwuje.

Godzina wychowawcza wlecze się tak okropnie, że teraz ja czuję, jak mi włosy rosną.

Pani Fullman sprawdza listę i każdy próbuje powiedzieć coś dowcipnego zamiast nudnego
„jestem", tak jak ja. Mary Sellers: - Najlepsza! (wszyscy się śmieją - ona codziennie zmienia
odzywkę). Liam Naughton: - Je - den! (śmiechy), Darryl Becksdale: - Kto? - (trochę mniej
śmiechów, ale i tak lepsze to niż „jestem"). Po każdej takiej odzywce pani Fullman spogląda
na nas złym wzrokiem i mówi:

- Dajcie spokój. Wystarczy już. - A potem czeka, aż śmiechy ucichną i dopiero wtedy

wyczytuje następne nazwisko.

Na dźwięk drugiego dzwonka moje serce zaczyna walić równie głośno. Dopiero teraz

przyszło mi do głowy, że cały plan opiera się na mnie. Nie mogę teraz stchórzyć. Po prostu
nie mogę. Forsyth nie odezwałaby się do mnie już do końca życia.

Pierwsza przerwa wlecze się jeszcze bardziej niż godzina wychowawcza, ale na

szczęście wszystko idzie według planu. Forsyth dała Emmie kostkę tłuszczu zawiniętą w
folię, a Emma oddała ją mnie, tak jak ustaliłyśmy. Teraz siedzę na drugiej lekcji z kostką
wsuniętą za pasek spodni. Specjalnie po to włożyłam dziś luźniejszą bluzę niż zwykle.
Przezorność zawsze popłaca.

Bzzzzz. Druga lekcja minęła i wychodzimy z sali. Jestem tak skupiona na wsłuchiwaniu

się w bicie własnego serca, że po drodze uderzam o dwie ławki. Moje serce trzepoce jak
uwięziony w klatce ptak, który wali skrzydłami o pręty, usiłując wydostać się na wolność.
Boże, spraw, żeby to wszystko się udało.

Forsyth stoi tam, gdzie powinna, w korytarzu przy sali gimnastycznej, przed drzwiami

do łazienki chłopców, ale nad głowami innych dzieci w korytarzu nigdzie nie mogę dostrzec
Emmy. Nie przyszło mi do głowy, że tak trudno będzie wypatrzyć ją w tłumie! Och, Boże.
Och, Boże. Emmo, gdzie jesteś?

Nagle ją widzę - stoi między Betsy Rutledge a Collie McGrath, rozmawia z Perrym

Gibsonem i... o, właśnie... drapie się w brodę! To znaczy, że Sonny poprosił o klucz i zaraz
wejdzie do łazienki. Obracam się i widzę, jak Forsyth potrząsa głową i szepcze coś do
chłopaka, który próbuje otworzyć drzwi. Tak jak planowałyśmy, Forsyth ma powiedzieć

wszystkim, którzy będą próbowali wejść do łazienki - oczywiście, oprócz Sonny'ego - że
łazienka jest nieczynna. Wczoraj wieczorem u Phillipsów ćwiczyłyśmy to dziesiątki razy.

Nie ma czasu do stracenia. Przepycham się między ludźmi, których ze zdenerwowania

prawie nie rozpoznaję, i sprawdzam pod koszulą, czy paczka z tłuszczem jest na swoim
miejscu. Przed drzwiami męskiej toalety oglądam się przez ramię, żeby sprawdzić, czy Sonny
przypadkiem nie stoi tuż za mną. Ale wszystko jest w porządku, więc szybko wymijam
Forsyth, która macha rękami i próbuje mi coś powiedzieć samym ruchem ust, ja jednak
śmiało popycham drzwi i wchodzę, bo przecież musimy zrealizować plan.

O. Mój. Boże.
Słyszę za plecami trzask zamykających się drzwi. Przed oczami mam nie jednego, nie

dwóch, nawet nie trzech, ale około dwudziestu - dwudziestu - chłopaków! Ze wszystkich klas.
Stojących plecami do drzwi, twarzami do ściany, ze spodniami opuszczonymi prawie do
kostek. Chłopaków przeczesujących włosy, opartych o kafelki. Cała łazienka aż roi się od
chłopaków!

- Patrzcie, patrzcie, Straszna Carrie! - Głuchy głos odbija się echem od

wykafelkowanych ścian i miesza ze śmiechem wybuchającym dokoła jak fajerwerki na
Czwartego Lipca.

Wszystko dzieje się tak szybko, że nie pamiętam, co powiedziałam ani jak stamtąd

wyszłam. Wiem tylko tyle, że wypadając z impetem przez drzwi, nadziewam się na
Sonny'ego, który z beztroskim uśmiechem, jak gdyby nigdy nic, wchodzi do środka.

Łazienka dziewczyn jest zaraz obok, ale chcę uciec jak najdalej, więc biegnę. Pędzę

przez korytarz, wymijam Emmę, która dziwnie na mnie patrzy, pana Stanleya, milion
roześmianych twarzy, których już nigdy więcej nie chcę oglądać, i przez podwójne metalowe
drzwi wydostaję się na wolność. Mogą mnie zaaresztować, jeśli zechcą, ale nie wrócę już do
tej szkoły. Słyszę za sobą trzaśnięcie drzwi. Emma staje obok mnie na drugim schodku przy
starych chwiejnych trybunach otaczających boisko do baseballu.

- Co się stało? - pyta.
- Forsyth - szlocham - Forsyth... - Tylko tyle udaje mi się wykrztusić. Trzęsę się od

szlochu. Zostałam pośmiewiskiem całej szkoły.

- Ale co Forsyth? Co się stało?
Naraz wszystko do mnie wraca... Och, Boże! Poruszające się usta Forsyth, ramiona

machające w jedną i w drugą stronę jak wycieraczki samochodowe. Próbowała mnie ostrzec!
Próbowała mnie ostrzec...

Żałuję, że nie mogę zapaść się pod ziemię.
- Wszystko będzie w porządku - mówi Emma. - Nie płacz. Wszystko będzie dobrze,

zobaczysz. Wszystko się jakoś ułoży. - Kolistymi ruchami masuje mi kark.

- Jak? - chlipię. - Jak może się ułożyć? Emma milczy, więc wiem, że tylko próbowała
mnie pocieszyć.
- Jeśli ktoś będzie się z ciebie śmiał, to go spiorę, i już - odzywa się po chwili.
- Nie możesz się bić z całą szkołą. Bo wszyscy będą się ze mnie śmiać. - Wycieram nos

w rękaw.

- Coś wymyślimy - mówi - ale teraz lepiej już wracajmy. Jeśli obydwie nie

przyjdziemy na lekcję, to pan Streng nie odpuści. Chodź.

Znów przechodzimy przez podwójne drzwi. Korytarze są puste - wszyscy chyba poszli

na trzecią lekcję. Gdy oczy przyzwyczają się do półmroku, idę w stronę swojej szarki, a
Emma wlecze się obok mnie. Nawet w akustycznym korytarzu potrafi się poruszać zupełnie
bezgłośnie.

- Powiem ci, co masz zrobić po trzeciej lekcji

- mówi. Staje przede mną i patrzy mi prosto w twarz. - Gdy ktoś coś powie albo

zacznie się z ciebie śmiać, udawaj, że jesteś głucha i że kompletnie tego nie zauważasz.
Udawaj, że nie słyszysz ani słowa.

Emma nie zdaje sobie sprawy, że właśnie tak usiłuję się zachowywać przez całe życie.

Ale to nie działa.

*
- Caroline, przecież wczoraj umiałaś to zrobić bez zająknięcia. - Pan Stanley

wykrzywia usta, jakby miał już szczerze dosyć mówienia do mnie.

- Nie potrafię zrozumieć, jak można tak zupełnie zapomnieć mnożenia.
Czy powinnam coś mu odpowiedzieć?
- Caroline? Panienko, mówię do ciebie!
- Tak, proszę pana?
- Jeśli zapomniałaś odrobić pracę domową, to po prostu powiedz. Ale nie zachowuj się

tak, jakbyś nie wiedziała, gdzie jesteś i co robisz. Chcę z tobą porozmawiać po lekcjach.

Kiedy właściwie uczyliśmy się mnożenia? Przysięgam, że nie mam żadnego pojęcia, w

jaki sposób znaczek „x" wstawiony między dwie cyfry ma zmienić ich wartość. Pan Stanley
ciągle patrzy na mnie tak, jakby się spodziewał, że lada chwila ucieknę z klasy, i chyba
mogłabym to zrobić, ale gdzie mam pójść? Do domu, do Richarda? Tego właśnie pan Stanley
nie rozumie: ja nie mam nic przeciwko szkole. Mary Sellers, Tommy Bucksmith, Luanne
Kibley i wszyscy inni mogą przy nauczycielach udawać, ile chcą, że kochają szkołę, ale ja
słyszę, jak wygadują o niej najgorsze rzeczy w stołówce. Mnie się w szkole wszystko podoba,
oczywiście oprócz innych dzieci. Podoba mi się to, że mogę zniknąć z domu na cały dzień. To
jak codzienna wycieczka za miasto.

- Caroline!
Jeszcze nigdy nie słyszałam, żeby pan Stanley tak bardzo podniósł głos.
- Tak, proszę pana?
- Jest już pięć minut po dzwonku. Nigdzie nie idziesz?
- Tak, proszę pana. - Przysięgam, w ogóle nie słyszałam tego dzwonka. W klasie nie

ma już nikogo.

Przy drzwiach słyszę jeszcze jego szorstki głos:
- Pamiętaj, przyjdź tu po lekcjach.
- Tak, proszę pana.
Emma będzie musiała na mnie poczekać.
Mama na pewno nawet nie zauważy, że wracamy do domu później niż zwykle. Jej takie

rzeczy nie obchodzą. Szczerze mówiąc, to jestem pewna, że ona cieszy się, gdy może się nas
pozbyć, bo przecież czeka nas przeprowadzka. Mama musi się zająć pakowaniem swoich
rzeczy i na pewno idzie jej o wiele lepiej, gdy wokół jest cisza i spokój.

Przez cały dzień siedzi nad listami, które składa na troje, układa w wysokie stosy, a gdy

już na wszystkich kopertach znajdą się nalepki z adresami, wsuwa do nich listy. Nie wolno
nam czytać tych listów; mama mówi, że pomięłybyśmy je i straciłaby pracę. Zresztą i tak nie
interesuje mnie, co tam jest napisane, bo mama wygląda na tak znudzoną, że nie może być to
nic ciekawego. Jest taka bystra, że nie musiała nawet iść na rozmowę, żeby dostać tę pracę.
Odpowiedziała na ogłoszenie w gazecie, gdzie napisali, że można pracować w domu i
zarabiać kupę pieniędzy, i przez telefon spodobała im się tak bardzo, że od razu dali jej tę
pracę.

Emma i ja zastanawiamy się, dlaczego jeszcze nie widziałyśmy tej kupy pieniędzy,

którą oni obiecali mamie, ale to chyba dziecinne wyobrażać sobie, że pod dom podjedzie
ciężarówka i wyniosą z niej całe worki pieniędzy, tak jak z tej, która przywozi chleb do
sklepu spożywczego. Emma nadal czeka na ciężarówkę.

- Spóźniłaś się, Caroline. - Pani Hall wydaje się równie uszczęśliwiona moim

widokiem jak wcześniej pan Stanley. - To już trzeci raz w tym tygodniu - upomina mnie i
zaznacza coś przy moim nazwisku w notesie.

Nigdy nie spóźniam się celowo, ale mój umysł czasami gdzieś wędruje. Tak jak wtedy,

kiedy zaczynam pisać innym charakterem pisma. Wiem, w którą stronę pisze się literę „k",
ale nagle patrzę - i widzę, że napisałam odwrotnie! I przeważnie kiedy piszę to odwrócone
„k", wszystkie litery napisane są w sposób, który mnie samą dziwi: wyglądają, jakby napisał
je ktoś w wieku Emmy. Są nierówne, wielkie i czasem w niewłaściwej kolejności. Często
udaje mi się skupiać na tym, co widzę przed sobą, ale dzisiaj chyba nic z tego. Mamie nawet
nie przyjdzie do głowy zajrzeć do dzienniczka i przeczytać uwagę o tym, że się spóźniłam na
lekcję. A gdyby nawet zajrzała, to i tak nic by jej to nie obeszło.

- Co ci jest? Nie umiesz zawiązać sobie sznurówek, dziecino?
To Mary Sellers wymyśliła moje przezwisko, Straszna Carrie. Wszyscy pokazują sobie

palcami moje włosy, co trochę mnie dziwi, bo nie są nawet w połowie tak splątane jak włosy
Emmy, ale i tak się na nie gapią. Buty denerwowały mnie od samego rana. Nie cierpię, kiedy
jeden jest związany mocniej niż drugi. Są czarno - białe i wyglądają tak, jakby moja mama je
nosiła, gdy była w moim wieku. Dlatego właśnie mi je kupiła. Zobaczyła je w zeszłym roku w
sklepie i omal nie wybuchnęła płaczem na oczach pana Franksa, który zawsze każe nam
używać przy przymierzaniu metalowej łyżki do butów i nie pozwala wciskać pięt do środka
na siłę, tak jak to zwykle robimy. Czy on myśli, że używamy łyżki na co dzień? Te buty są
białe i mają szeroki czarny pas, który idzie przez środek i schodzi na boki, jak siodło. Czuby
są zaokrąglone i noga ma dużo miejsca, żeby rosnąć. To dobrze, bo mama mówi, że były
bardzo drogie i teraz przez dłuższy czas nie będzie mogła mi kupić innych.

Nikt poza mną w szkole nie nosi takich butów. To kolejna broń, jakiej Mary Sellers

używa w swojej wojnie ze Straszną Carrie. Nazywa je „dominowe buty". Powtarzam sobie, że
nic mnie to nie obchodzi. I naprawdę mnie to nie obchodzi. Naprawdę. Nic a nic.

ROZDZIAŁ DRUGI
Mamy się wyprowadzić i z tego powodu nie rozmawiam z mamą. Nie chcę nigdzie

wyjeżdżać, ale ona mówi, że muszę. A Emma jest po jej stronie. Jej też się tu nie podoba.
Wczoraj wieczorem mama miała już dość i powiedziała, że zabierze tylko Emmę, a ja mogę
zostać tu sama, ale gdy odpowiedziałam „to dobrze", wysłała mnie do mojego pokoju, więc
chyba jednak nie zgodzi się, żebym mieszkała tu sama. Ośmioletnie dzieci nie powinny
mieszkać same w dużych domach, ale mimo wszystko... nie chcę się wyprowadzać.

Richard mówi, że czas ruszać do przodu i rozwijać się. Ostatnio ciągle to powtarza.

Dostał nową pracę na drugim końcu stanu, więc chyba będziemy musiały z nim pojechać,
chociaż wcale nie wszyscy mają ochotę iść do przodu i rozwijać się, ja w każdym razie
dziękuję bardzo. Mama mówi, że to będzie dobry początek. Ale początki są dobre tylko dla
dorosłych. Trzecia klasa nigdy nie była dla mnie dobra i nawet po całym roku szkolnym
czekam tylko na to, żeby ten początek wreszcie się skończył.

Przez ten głupi Plan Łazienkowy w szkole dokuczają mi jeszcze bardziej niż zwykle.

Wychowawczyni, pani Hall, mówi, że gadam od rzeczy. Tylko tego było trzeba Patty Lettigo.
Teraz na boisku podczas przerwy wydziera się na mnie i mówi, że wyglądam, jakbym spadła
z księżyca. Inne dzieci się śmieją, bo dla nich chyba też tak wyglądam. A naprawdę to przez
cały czas powtarzam w myślach to, co chcę powiedzieć Emmie po lekcjach, a potem ni stąd,
ni zowąd słyszę własny głos. Wcale nie mam zamiaru mówić tego wszystkiego głośno, ale
samo mi tak wychodzi.

- I po to jest nam potrzebne dzielenie pisemne - mówi pan Stanley - żebyśmy mogli

policzyć, ile razy ta mniejsza liczba mieści się w większej liczbie pod kreską. Kto mi powie,
ile razy dziewięć mieści się w osiemnastu?

Za oknem pączki na gałęziach drzew wyglądają jak malutkie pokrętła telewizora.

Ciekawe, jaki program chciałoby oglądać drzewo. Na pewno nic z piłą.

- Panno Parker? - Na głos pana Stanleya głowa sama obraca mi się w stronę środka

klasy, ale nadal myślę o telewizji dla drzew. - Czy możesz nam to powiedzieć?

- Co, tatusiu?
O Boże drogi, co ja takiego powiedziałam? Co ja powiedziałam? A może tylko to

pomyślałam, ale nie powiedziałam głośno?

- Dzieci, spokój! - woła pan Stanley do klasy, która śmieje się i pokazuje mnie palcami,

jakbym rzeczywiście spadla z księżyca. - Proszę o spokój - powtarza, ale nie pomaga to nawet
odrobinę.

Zaczyna mi dzwonić w uszach, jakby cała sala była wielkim szklanym słojem -

wszystkie dźwięki odbijają się o ściany mojego umysłu. Mary Sellers parska swoim
charakterystycznym śmiechem, który brzmi tak, jakby lada chwila miała dostać czkawki.
Czuję, że moja twarz płonie.

- Dobrze, wystarczy już - mówi wreszcie pan Stanley, ale nie widzę wyrazu jego

twarzy, bo wpatruję się w blat ławki.

W rogu wyryty jest napis „Napisane przez EMB". Kto to? Codziennie się nad tym

zastanawiam. Mógł to być chłopak, ale wolę myśleć, że to dziewczyna, tak odważna, że nie
bała się wyrzeźbić napisu na ławce, gdy nikt nie patrzył. EMB. Może już umarła i to jest
jedyny dowód, że kiedykolwiek żyła, ale jej rodzice o tym nie wiedzą i każdego wieczoru
zasypiają z płaczem, żałując, że nie mają żadnego przedmiotu, który nosiłby jej inicjały, a
tymczasem one tu są, pod moim paznokciem, pod którym zebrało się tyle brudu, że cały jest
brązowy. Dopiero teraz to zauważam. Gdybym wiedziała, kim jest EMB, to dałabym znać jej
rodzicom, że tu znajduje się ostatni ślad po niej, i wtedy wreszcie mogliby spokojnie zasnąć.

- Caroline, przyjdź do mnie po lekcjach, chciałbym z tobą porozmawiać - wzdycha pan

Stanley. - Tommy, ile jest osiemnaście podzielić przez dziewięć? - Lekcja wraca do zwykłego
toku, dla wszystkich oprócz mnie.

Na przerwie znów cała szkoła będzie się ze mnie wyśmiewać.
Tylko Emma rozumie moje gadanie, bo ona też tak czasami robi, ale jej nikt z tego

powodu nie dokucza, bo każdy wie, że gdyby tylko spróbował, to oberwałby od niej po
lekcjach. Do tego jest ładna, a ładne dziewczyny nigdy nie mają takich kłopotów. Podobają
się chłopakom, a dziewczyny chcą się z nimi przyjaźnić. Dlatego Emma ma ten problem z
głowy. A jeśli o mnie chodzi, no cóż, przypuszczam, że już niedługo rozpocznę całkiem nowe
życie w zachodniej części Karoliny Północnej.

- Może zechciałabyś mi wyjaśnić, co się z tobą dzieje, panienko? - pyta pan Stanley,

gdy wszyscy już wyszli na przerwę.

- Bardzo pana przepraszam - mówię.
Na twarzy wciąż czuję gorąco i nie potrafię spojrzeć mu w oczy, chociaż mama wpajała

nam to od kołyski.

- Posłuchaj, Caroline - mówi głosem jak ciepłe pączki - masz duże możliwości. Jesteś

zdolną dziewczynką. Ale musisz się postarać...

Postarać się. Postarać się. Jeśli jeszcze jeden nauczyciel mi to powtórzy, to chyba

zacznę krzyczeć.

- ...i wtedy sama sobie wypiszesz bilet... - Mówi coś o college'u. Chyba uważa, że to

klucz do podboju całego świata.

- ...więc teraz możesz już iść, ale pamiętaj, o czym rozmawialiśmy, dobrze?
- Tak, proszę pana - odpowiadam przez ramię. Wypadam z sali i biegnę prosto do

swojej szafki, by się nie spóźnić na następną lekcję, żebym nie musiała wysłuchiwać
kolejnego kazania.

- Szszszsz, idzie - słyszę, wchodząc do sali pani Hall.
Nie ma nic lepszego niż takie powitanie w miejscu, gdzie - po pierwsze - wcale się nie

ma ochoty być.

- Siadaj szybko na miejsce, Carrie - mówi Luanne Kibley - bo mama odeśle cię do

łóżka bez kolacji!

Cała klasa wybucha śmiechem jak wulkan; czekali na mnie.
- Miło ci się rozmawiało z tatusiem?! - woła Mary Sellers, przekrzykując zgiełk.
- A kto jest twoim wujkiem? - dopytuje się Tommy Bucksmith. - Pan Streng?
Pan Streng to nasz dyrektor. Wszyscy go nienawidzą, może z wyjątkiem Daisy,

jednookiej charcicy, która śpi na poduszce w kratkę w kącie jego gabinetu.

Gdzie jest pani Hall?
Niebo za oknem pociemniało i czuję, że za chwilę lunie deszcz. Mam tylko nadzieję, że

ulewa poczeka, zanim dotrzemy do domu. Wiem, że próbuję myśleć o czymś innym, uciekam
myślami od miejsca, w którym jestem teraz, ale czy mogę coś na to poradzić? Nic w tym
chyba nie ma dziwnego. Gdy będę nauczycielką, na pewno będę zaczynać lekcje punktualnie.

- No dobrze, dzieci - mówi pani Hall, zamykając za sobą drzwi. - Proszę wyjąć

podręczniki do nauki o społeczeństwie i otworzyć na stronie dziewiętnastej. Mam nadzieję, że
przeczytaliście ten rozdział wczoraj w domu...

Ja nie przeczytałam. W ogóle nie pamiętam, żeby nam o tym wspominała. Czego

jeszcze się dowiem?

ROZDZIAŁ TRZECI
Siedzę teraz w naszym pokoju z sufitem pochylonym tak, jakby chciał osłonić nasze

łóżka przed niebem. Nasz pokój jest najlepszy w całym domu, ale Richard uważa, że
najgorszy, pewnie dlatego, że chociaż mamy dopiero maj, jest tu goręcej niż w Hadesie w
lipcu, a wiatrak zamontowany w jedynym oknie tylko wyciąga powietrze na zewnątrz. Gdy
Richard wprowadzał się do nas, przeszedł przez cały dom z pudłami wyciągniętymi z
ciężarówki i oznajmił, że mamy się przenieść na strych. Wchodzi się tu po schodach
ściąganych z sufitu za sznurek. Powiedział, że nikt nam więcej nie będzie budował gniazda i
lepiej, żebyśmy się do tego przyzwyczaiły. Odkąd nazwał nasz pokój „gniazdem", my też tak
mówimy. Nie miałam pojęcia, co on knuje, ale pierwsza weszłam na górę, co było dziwne, bo
zazwyczaj to Emma jest odważniej sza z nas dwóch. A gdy już obydwie byłyśmy na górze,
Richard złożył schody. Nadal czasami to robi.

Jest lato i nagrzane powietrze w „gnieździe" uderza w twarz jak chmura śmierdzącego

dymu, która wydobywa się z ciężarówki Richarda za każdym razem, gdy odjeżdża z miejsca
postoju obok domu. Tylko po jednej stronie pokoju nie można stanąć prosto i tam właśnie stoi
nasze łóżko przykryte patchworkową narzutą, jak w „Domku na prerii".

Na suficie jest mnóstwo pajęczyn. Gdy je widzę, zawsze zaczynam myśleć o Charlotte i

Wilburze z jednej z moich ulubionych historyjek o śwince, która zaprzyjaźniła się z pająkiem.
Ciekawa jestem, czy pająki naprawdę potrafią czarować swoje sieci. A ponieważ te pajęczyny
są w wyższej części sufitu, a nie nad łóżkiem, to nie ruszam ich... chyba że zobaczę
zwisającego z nich pająka. Emma uwielbia ten pokój. Już po trzecim siniaku nauczyła się, że
nie należy skakać po łóżku. Lubi włączać wentylator w oknie i mówić do niego bardzo
powoli, i prawdę mówiąc, ja też to lubię. Na początku bała się tam podchodzić, żeby jej włosy
nie wkręciły się w wiatrak, ale teraz związuje je w kucyk i nie ma żadnego ryzyka.

Mówi na przykład: „Nienawidzę cię, Richard" albo „Umrzesz", albo „Zostaw nas w

spokoju", prosto w wentylator. Wie, że nikt tego nie usłyszy, bo śmigła wiatraka tną
powietrze na małe kawałeczki i niosą jej słowa na zewnątrz, daleko od domu. Zresztą chyba
jest jej wszystko jedno, czy Richard to usłyszy, czy nie, bo czasami, gdy on zachowuje się
jeszcze gorzej niż zwykle, Emma krzyczy do wentylatora, zanim jeszcze śmigła zaczną się
obracać.

Słyszę go teraz. Jest w korytarzu na piętrze i wiem, że to tylko kwestia czasu, kiedy

znów złoży schody i zamknie nas tutaj. Mama tego nie cierpi, ale mnie to już przestało
przeszkadzać. Gdy składa schody, to wiem, że nie będzie się czepiał mnie ani Emmy.
Przedtem ciągle to robił, ale teraz, gdy czeka nas przeprowadzka, chyba ma inne sprawy na
głowie, których może się czepiać.

Oho. Mama nas wola. I tu jest problem - jeśli się odezwiemy i damy jej znać, że tu

jesteśmy, to zobaczy, że schody są złożone. Jeśli zobaczy, że schody są złożone, to będzie
wiedziała, że Richard znów nas dręczył. A jeśli się dowie, że Richard znów nas dręczył, to
zacznie na niego krzyczeć, a wtedy on zacznie krzyczeć na nią i możecie być pewni, że nie
skończy się to tak jak w „Domku na prerii".

- Lepiej się nie odzywajmy - mówi Emma. Ja też uważam, że to dobry pomysł.
- Ale wtedy będziemy musiały tu siedzieć przez cały dzień - odpowiadam.
Emma tylko wzrusza ramionami i wiem, że sprawa jest ustalona, czy mi się to podoba,

czy nie.

Na palcach podchodzę do sterty książek leżącej obok wentylatora, którego nie możemy

włączyć, bo hałas zaalarmowałby mamę i wtedy zaczęłoby się na dobre. Znajduję stary,
zniszczony klaser ze znaczkami z całego świata i zaczynam przerzucać kartki. Klaser został tu
po kimś, kto mieszkał w tym domu przed nami, ale chyba temu komuś nie brakuje znaczków,
bo umarł, i dlatego właśnie my mogliśmy się tu wprowadzić. Tak czy owak bardzo lubię
oglądać te znaczki i wyobrażać sobie, że mieszkam w jakimś miejscu, gdzie jest naprawdę

pięknie. Choć nie jestem już małym dzieckiem, to nadal myślę, że kraje mają taki kolor, jak
pochodzące z nich znaczki. Dziwnie się potem czuję, gdy na lekcji geografii słyszę, że
Finlandia jest mrocznym krajem, bo fiński znaczek jest bardzo żywy i barwny.

Oho. Mama jest na dole pod schodami. Słyszę jej wołanie. Patrzę na Emmę, ale ona

znów usnęła nad książką. Richard chyba czepiał się jej wczoraj wieczorem. Gdy tak usypia w
dzień, wiem, co się zdarzyło poprzedniego wieczoru.

Słyszę skrzypienie, jakie wydają sprężyny przy ściąganiu schodów w dół, i wiem, że ten

dzień nie skończy się dobrze dla mamy.

- Caroline? Jesteś tam na górze z Emmą? Podbiegam do najwyższego stopnia, żeby nie
obudziła Emmy.
- Emma śpi - szepczę. - Jestem ci potrzebna? - Staram się być miła, żeby zapomniała o

tym, że Richard znów nas zamknął. Może wtedy nie będzie się do niego zbliżać.

Po spojrzeniu, jakim obrzuca schody, i po jej westchnieniu widzę, że nie ma siły, żeby

dzisiaj stawać w naszej obronie, i cieszę się z tego. No, prawie się cieszę.

- Jesteś mi potrzebna w kuchni - mówi. - Muszę na chwilę wyjść. Przygotujesz

wszystko do kolacji.

- Dokąd idziesz? - pytam. - Mogę iść z tobą?
- To nie twoja sprawa, dokąd idę, i nie, nie możesz iść ze mną - mówi na jednym

oddechu.

- A teraz chodź już.
Zwykle gdy mama wola nas obydwie, mnie i Emmę, oznacza to, że jest w dobrym

humorze, ale dzisiaj chyba jednak nie. Najczęściej woła tylko mnie, bo lubi mnie bardziej niż
Emmę. Obydwie o tym wiemy i mama też o tym wie. Nawet powiedziała to kiedyś głośno.
„Nie obchodzi mnie, czego chce Emma, ja chcę tylko, żebyś ty poszła" - mówi, gdy idziemy
robić coś przyjemnego. Albo prosi o jakąś przysługę mnie, a nie Emmę. Emma naprawdę
cierpi z tego powodu, chociaż się do tego nie przyznaje, bo gdy ja coś zrobię dla mamy, to
wtedy ona jest dla mnie bardzo miła. Emma też by chciała, żeby mama była jej za coś
wdzięczna, ale na razie na to się nie zanosi.

Myślę, że mama nie lubi Emmy dlatego, że ona jest bardzo podobna do tatusia, a mama

mówi, że o niektórych rzeczach najlepiej jest zapomnieć.

Na przykład o tym dniu, kiedy Richard po raz pierwszy zawołał mnie ze swojego

pokoju. Nie da się mówić miłym głosem, gdy czuje się złość, ale wtedy zauważyłam, że
Richard właśnie to usiłuje robić. Dlaczego woła mnie jak kociaka? „Chodź tu, kotku, kotku".
„Chodź tutaj", woła, jak gdyby w jego pokoju mogło mnie czekać cokolwiek przyjemnego.
„Chodź tu, mała", woła.

- Nie idź tam - mówi Emma, patrząc na mnie tymi swoimi oczami, które wiedzą

wszystko, chociaż jest aż o dwa lata młodsza ode mnie.

- Zaraz wrócę - odpowiadam, starając się nie okazywać strachu.
W głowie przerzucam wydarzenia z całego dnia. Wydaje mi się, że nie zrobiłam nic

złego. Dziś była moja kolej przygotować śniadanie, więc usmażyłam jajka tak, jak chciał,
powtarzam sobie na schodach. W jego głosie wyczuwam, że to jakaś pułapka. Takim tonem
woła się kurczaka w porze kolacji. Nie gania się za nim, tylko czeka, aż sam przyjdzie,
nawołując przyjaźnie: chodź tu, kurczaczku, kurczaczku.

- Już idę - odpowiadam.
Schody wydają się strome i muszę przytrzymać się poręczy, choć każdego dnia

przebiegam po nich milion razy, w ogóle się nad tym nie zastanawiając.

- Dlaczego się tak grzebiesz, mała! - wrzeszczy Richard.
Ostatnie słowo, spóźniona próba osłodzenia tonu, wiruje w powietrzu jak zbędny

zawijas. Wyobrażam go sobie z wyciągniętą dłonią pełną ziarna dla kur. Czeka teraz, aż
zacznę je dziobać i odwrócę wzrok, a on wtedy drugą ręką będzie mógł mnie złapać za kark.

- Nie - mówi Emma, stając na schodach. - Carrie, nie!
Brzmienie jej głosu sprawia, że mam ochotę zwymiotować.
Mamy nie ma w domu, myślę. Muszę robić, co on mi każe.
Na szczycie schodów rozglądam się, szukając jakiegoś miejsca, gdzie mogłabym się

schować, ale w naszym domu nie ma takich miejsc. Oprócz miejsca za kanapą, ale ono jest za
daleko.

Patrzę w stronę pokoju Richarda i mamy i nawet ze szczytu schodów czuję ten zapach.

Perfumy mamy nie są w stanie stłumić zapachu Richarda i jego przepoconych ubrań. Siedzi
na skraju łóżka, które kiedyś należało do mojej babci. Łóżko przykryte jest szarą narzutą z
ładnym wzorem w haftowane kwiaty. Lubię wodzić po nich palcem, gdy Richarda nie ma w
domu, mama jeszcze dobrze się nie rozbudziła, a ja i Emma zakradamy się do jej łóżka.

- Chodź tutaj - mówi.
Siedzi zgarbiony, z łokciami opartymi na kolanach. Gdy na palcach wchodzę do pokoju,

prostuje się i widzę, że ma rozpięty rozporek. Teraz naprawdę chce mi się wymiotować.

- Powiedziałem, chodź tu - mówi, ale ja nie mogę się ruszyć z miejsca.
Nogi mam jak kłącza mleczu, które za nic nie chcą oderwać się od ziemi. On znów

otwiera usta, żeby coś powiedzieć, ale w tej samej chwili zza moich pleców wychodzi Emma.
Wypycha mnie z sypialni i zamyka za sobą drzwi. Tak po prostu. Czekam kilka sekund, a
potem biegnę za kanapę. Taki ze mnie tchórz. Pozwoliłam, żeby wszystko spadło na moją
siostrę. Nie wiem, dlaczego Richard zapomniał zapiąć spodni przed biciem, ale staram się o
tym nie myśleć. Z góry nie dobiega żaden dźwięk, więc wiem, że nie jest dobrze. Emma
nigdy nie płacze, gdy jest naprawdę źle. Płacze tylko wtedy, gdy myśli, że może coś zmienić.
A tego nie może zmienić. Opieram czoło na kolanach i czekam, aż zejdzie na dół, ale trwa to
całą wieczność. Siedzę wciśnięta za kanapę i przesuwam palcem po żółtej linii w kraciastej
tkaninie. Mam nadzieję, że nie zrobił jej nic złego. Dlaczego jeszcze nie zeszła? Czekam.
Czekam jeszcze trochę. A potem przychodzi mi do głowy, że może ona myśli, że wróciłam na
górę do naszego pokoju, więc może lepiej pójdę tam, poszukam jej i dowiem się, co się stało.
Wyglądam zza kanapy i zapierając się piętami o linoleum, powoli przesuwam pupę po
podłodze.

Emma jednak nie wychodzi z pokoju bardzo długo, a gdy się wreszcie pojawia, nie

szuka mnie, chociaż ja zawsze jej szukam, gdy dostaję lanie. Słyszę jej lekkie kroki
zmierzające na górę, do „gniazda", więc odrywam się od kanapy i idę za nią. Drzwi pokoju
Richarda są zamknięte, droga wolna. Przeskakuję po dwa stopnie. Emma siedzi na skraju
łóżka i nie wygląda, jakby właśnie dostała lanie, raczej jakby wpadła w sam środek burzy. Jej
włosy nie przypominają już jedwabiu. Z tylu są zmatowiałe, a z przodu wilgotne kosmyki
opadają jej na twarz. Oczy ma zapuchnięte, jakby płakała, ale chociaż uważnie
nasłuchiwałam, nie słyszałam żadnego dźwięku, więc nie jestem pewna, co się właściwie
stało.

Podchodzę do okna i włączam wentylator, myśląc, że jeśli Emma zacznie do niego

krzyczeć, tak jak zawsze, to dowiem się wszystkiego. Ona jednak nadal siedzi na łóżku,
poddaję się więc i biorę do ręki klaser. Przerzucam kartki ze znaczkami z Rumunii, znajduję
moje ulubione - Bermudy - i dotykam ich, wyobrażając sobie, że dotykam białego piasku pod
skąpaną w słońcu palmą. Gdybym mogła sobie wybrać dowolne miejsce na świecie, gdzie
chciałabym zamieszkać, wybrałabym Bermudy. W tak pięknym miejscu nie może się
wydarzyć nic złego. Na pewno mają tam nawet prawo, które zabrania wjazdu ludziom takim
jak Richard. Zresztą te cienkie brązowe włosy nie uchroniłyby jego głowy przed oparzeniami,
a ramiona pokryte na całej długości węzłami wystających żył przybrałyby buraczkowy kolor.

Znów spoglądam na łóżko. Emma zwinęła się w kłębek jak niemowlę, które pragnie

wrócić do brzucha mamy. Leży skulona, przyciskając kolana do piersi.

Nienawidzę Richarda.

*
Przy pierwszym spotkaniu Richard pogładził mnie po głowie i poszedł dalej. Nie

zwróciłam na niego uwagi, bo nie miałam pojęcia, że zamieszka u nas. Mama coś o tym
wcześniej przebąkiwała:

„Postaraj się być miła dla mojego nowego przyjaciela", „Może pójdziecie na górę i

włożycie te nowe sukienki, które kupiłam wam na wiosnę" - ale nim się zorientowałam, o co
chodzi, było już za późno.

Emma i ja grałyśmy w kamyki na werandzie, gdy Richard przyniósł puszkę gwoździ.

Mama była tym tak zachwycona, jakby co najmniej wynalazł silnik parowy. Powiedział, że
poprzybija odstające deski w podłodze, żebyśmy nie obijali sobie palców u stóp, chodząc
boso. Wielkie rzeczy. Ja sama mogłabym to zrobić. Poza tym od śmierci taty nikt sobie nie
obijał stóp, więc nie mogłam zrozumieć, po co to całe zamieszanie. Ale Richard mrugnął do
mnie i powiedział, że robi to, żeby moja siostrzyczka nie zrobiła sobie krzywdy. Mama
obrzuciła nas spojrzeniem, które oznaczało, że mamy mu powiedzieć: „Bardzo panu
dziękujemy", choć to jego mrugnięcie do mnie wydawało się równie sztuczne, jak lewa ręka
pana Browna, który codziennie gra na organkach pod sklepem pana White'a.

Któregoś dnia pojechałam z Richardem do White'a, bo mama nas o to poprosiła. To

było jeszcze na początku, gdy Richard wyświadczał mamie różne uprzejmości.

- Caroline, może pojedziesz z Richardem, żeby miał jakieś towarzystwo -

zaproponowała.

Ale ja chyba nie byłam takim towarzystwem, na jakie Richard miałby ochotę; ledwie

odjechaliśmy kawałek od domu, w miejsce, gdzie mama nie mogła nas już dostrzec, uśmiech
zniknął z jego twarzy i w ogóle przestał się odzywać.

- Witaj, dziecko - mówi panna Mary zza lady, a potem przechyla głowę na bok i

mruczy do siebie, ale na tyle głośno, żebym ja też mogła to usłyszeć: - Nie rozumiem, po co
tyle zadają tym dzieciakom w szkole. Przez cały czas wyglądasz na zmęczoną. - Zaraz jednak
prostuje się i spogląda w jakieś miejsce ponad moją głową. - Już idę - mówi do Richarda.

- Już idę... - powtarza Richard, wyraźnie zawieszając głos na końcu zdania.
- Już idę, proszę pana - poprawia się panna Mary, nie podnosząc wzroku.
Richard lubi, kiedy wszyscy mówią do niego „proszę pana", nawet ludzie o wiele od

niego starsi, którzy mogliby być jego dziadkami.

Długie paznokcie panny Mary stukają o klawisze kalkulatora, gdy naciska cyferki,

obliczając, ile trzeba jej zapłacić. Czasami używa do tego gumki na drugim końcu ołówka,
który zwykle trzyma zatknięty za lewe ucho, ale nie dzisiaj. Patrzę, jak podlicza zakupy pana
Sugnera z biblioteki, w której mieści się także Towarzystwo Historyczne Miasta Toast -
gdyby ktoś chciał się dowiedzieć czegoś o Toast, to powinien porozmawiać z panem
Sugnerem. Tuk - tuktuk - tuk.

Widać, że Richard czuje się tu tak szczęśliwy, jakby ktoś spuścił mu na stopę podkład

kolejowy. Patrzy na pannę Mary z nieprzyjemnym grymasem na twarzy, przestępuje z nogi na
nogę i sapie, jakby musiał tu przyjść przez pana Sugnera, a nie dlatego, że mamie potrzebne
były plastry na skaleczenia, pasta do zębów i miarka kuchenna. Dziwnie się poczułam, gdy
zobaczyłam, że patrzy na pannę Mary z odrazą, jakby śmierdziała, więc podeszłam do
drucianego stojaka z zakurzonymi pocztówkami, których nikt nie kupuje, chociaż są tylko po
dziesięć centów. To nie są pocztówki z naszego miasta, tylko z całego stanu, zdjęcia
przedstawiają stolicę i miasto o nazwie Mount Airy.

Odwracam się od pocztówek i nigdzie nie widzę Richarda. Zaglądam nawet za półkę z

pieluchami i innymi miękkimi rzeczami, ale nic z tego.

- Nie ma go - mówi panna Mary, drapiąc się w brodę po lewej stronie. - Mmm, mmm,

mmm.

- Kąciki ust ma zwrócone w dół i potrząsa głową, jakby miała o Richardzie podobne

zdanie, jak on o niej.

- A gdzie jest? - pytam. Przecież odwróciłam się tylko na chwilę.
- Sprawdź przy kontenerach na śmieci - i dodaje tak cicho, że nie jestem pewna, czy

dobrze usłyszałam: - Tam jest jego miejsce.

- Panno Mary? - Głos pana White'a przecina powietrze jak nóż do papieru. - Czy coś

się stało?

- Dziwne, że potrafi uśmiechać się do mnie i jednocześnie mówić do panny Mary takim

tonem, jakby był jej nauczycielem. - Panienko Caroline, może chciałabyś wybrać sobie coś
słodkiego? - Wyciąga w moją stronę wielki słój pokryty odciskami palców wszystkich dzieci,
które pokazywały przez szklaną ścianę, jaki cukierek im odpowiada. Słój jest świeżo
napełniony po same brzegi cukierkami Mary Jane i Tootsie Roll, wafelkami Necco i
batonikami Hersheya. Jest ich tyle, że kciuk pana White'a strąca jedną mary jane na podłogę.
Cukierek leży na podłodze obok naszych stóp i woła do mnie: Podnieś mnie, podnieś!

- Przykro mi, proszę pana - mówię, wpatrując się w mary jane z nadzieją, że w jakiś

magiczny sposób sama odwinie się z papierka i wskoczy do moich ust - ale nie mam przy
sobie pieniędzy.

Pan White uśmiecha się jeszcze szerzej.
- Och, bez żartów, to tylko poczęstunek. Wybierz sobie, który chcesz. - To ostatnie

zdanie mówi w stronę panny Mary, choć słowa skierowane są do mnie.

Zanim zmieni zdanie, moja ręka, jakby napędzana własną wolą, błyskawicznie

przelatuje obok słoika i podnosi mary jane z podłogi.

Panna Mary grzebie przy suwaku szarego fartucha z wyszytym na sercu napisem „Sklep

White'a". Pan White ma taki sam fartuch, ale jak należałoby się spodziewać - biały.

- Czy dobrze rozumiem, że twój opiekun gdzieś się zapodział? - pyta. Zawsze jest to

samo: ludzie zadają pytania wtedy, kiedy mam pełne usta i nie mogę odpowiedzieć. Ale pan
White jest dobrze wychowany i mówi dalej, dopóki moje szczęki nie przestaną przeżuwać
orzechowego toffi. - W takim razie dziś jest mój szczęśliwy dzień. Właśnie myślałem, że
bardzo by mi się przydał ktoś do pomocy na zapleczu. Trzeba poustawiać butelki w porządku
alfabetycznym i ogólnie trochę tam posprzątać. Czy byłabyś tak miła i zechciała mi pomóc?

Tym razem trafił idealnie: właśnie skończyłam odlepiać językiem resztki cukierka,

które przykleiły mi się do tylnych zębów.

- Tak, proszę pana, ale nie wiem, czy mogę.
- Może zadzwonimy do twojej mamy i zapytamy, czy się zgadza?
- Dobrze, proszę pana. - Kiwam głową. I tak nie miałabym co ze sobą zrobić, skoro

Richard gdzieś sobie poszedł i zostawił mnie tu.

Pan White podchodzi do telefonu stojącego obok kasy panny Mary i wybiera nasz

numer bez szukania w książce telefonicznej - pewnie dlatego, że mieszkamy w bardzo małym
mieście.

- Libby? Tu Dan White. - Odczekuje chwilę, słuchając powitania mamy, a potem

chrząka. - Hm, nie chciałbym ci zawracać głowy, ale właśnie zastanawiamy się z panienką
Caroline, czy mógłbym ją na razie zatrzymać u siebie w sklepie. Zdaje się, że jej towarzysz
miał, hm, jakieś pilne sprawy do załatwienia, więc byłbym ci bardzo wdzięczny, gdybyś
pozwoliła jej tu na razie zostać.

Znów chwila przerwy. Z twarzy pana White'a nie potrafię wyczytać, co mama mówi.

Chyba jest zmęczony, oczy ma na wpół przymknięte i wygląda, jakby uczył się do klasówki,
jakby starał się nauczyć na pamięć głosu mamy albo coś w tym rodzaju.

- Nie jestem pewien - mówi, z jakiegoś powodu rzucając na mnie szybkie spojrzenie. -

W sklepie było kilka osób, więc pewnie wróci, gdy zobaczy, że nie ma już kolejki. - Znów do
mnie mrugnął i jego głos wrócił do normalnego tonu.

- Dobrze, w takim razie wszystko ustalone - ciągnie i znów odchrząkuje. - Zatrzymam

tu panienkę Caroline do piątej, a potem przywiozę ją do domu.

- Pauza. - Och, to żaden kłopot. I tak muszę tamtędy jechać, bo wybieram się do

Godseyów.

- Pauza. - W takim razie do zobaczenia później.
Moje oczy potrzebują kilku sekund, żeby przyzwyczaić się do półmroku na zapleczu. W

porównaniu z jasnym dniem na zewnątrz wydaje się, że panuje tu noc. Pan White miał rację:
okropny tu bałagan. Mama powiedziałaby, że wygląda to jak gniazdo żmij. Z trudem udaje mi
się przecisnąć na drugi koniec pomieszczenia: podłoga cała zastawiona jest pudlami
poustawianymi w sterty jedne na drugich.

- Powiem ci, jak to widzę - mówi pan White, stając za moimi plecami i spoglądając na

stosy kartonów. - Większość z tych pudeł jest prawie pusta. Przejrzyj je i jeśli w którymś
znajdziesz tylko jedną lub dwie butelki, to wyjmij je i postaw na tej dolnej półce, a kartony
złóż płasko. Wtedy zrobi się tu znacznie luźniej.

- A co mam zrobić z tymi pustymi pudełkami?
- Chodź ze mną, pokażę ci, gdzie je kładziemy. Potem zabiera je śmieciarz.
Odwracam się i idę za panem White'em. Wracamy do sklepu i przez tylne drzwi

wychodzimy na mały parking. Jedno z miejsc parkingowych zajmuje kontener na śmieci.

- Poskładaj je tutaj, obok tego kontenera.
- Dobrze.
- Jesteś pewna, że dasz sobie z tym radę?
- pyta.
- Tak, proszę pana.
- No dobrze. - Głaszcze mnie po głowie.
- Niedaleko pada jabłko od jabłoni. Jesteś taka sama jak twoja mama. Ona, gdy coś

sobie postanowi, zawsze doprowadza to do końca.

Wraca do sklepu z uśmiechem na ustach.
Podoba mi się pomysł sprzątania na zapleczu. A do tego, gdy Richard wróci, nie będzie

mógł powiedzieć, że jestem leniwa. Jedno po drugim, opróżniam większość pudeł stojących
na wysokości mojej twarzy. Pan White miał rację: w niektórych stoją tylko pojedyncze
buteleczki. Czekały, żeby ktoś sobie o nich przypomniał. Nie mam pojęcia, ile czasu minęło,
ale zgniotłam już piętnaście kartonów i myślę, że czas powynosić je do kontenera.

Gdy przechodzę przez sklep z pierwszym naręczem pudeł, panna Mary stuka w

kalkulator, obliczając kwotę, którą ma zapisać na kredyt pana Blackmana. Wracam jeszcze
kilka razy i wkrótce pozbywam się wszystkich pustych pudeł.

- O, mój Boże - mówi pan White, gdy po jakimś czasie zagląda na zaplecze. Oho. Mam

nadzieję, że niczego nie popsułam. Ale gdy podnoszę na niego wzrok, widzę, że jego otwarte
usta rozciągają się w uśmiechu - prawdziwym uśmiechu, który obejmuje także oczy. - A
niech mnie. Panno Caroline... jesteś przyjęta do pracy!

Do pracy?
- Jak to?
- Jeśli chcesz, możesz u mnie pracować - powtarza, obrzucając wzrokiem pustą

podłogę. Teraz już dwie osoby mogą tu stanąć obok siebie. - Chyba nie zdawałem sobie
sprawy, jak bardzo jesteś mi potrzebna. Czy myślisz, że mama pozwoliłaby ci tu przychodzić
raz albo dwa razy w tygodniu?

- A - ale, ja mam tylko osiem lat - jąkam się i czuję, że moja twarz czerwienieje. - Czy

ośmiolatkom wolno pracować?

Pan White patrzy na mnie tak, jak kiedyś tatuś, i już nie czuję zmieszania, tylko ulgę.

- Skarbie, po tym wszystkim, przez co przeszłaś - mówi bardzo łagodnie - wydaje mi

się, że przydałaby ci się od czasu do czasu chwila oddechu. Jakieś miejsce, w którym
mogłabyś się oderwać od codziennych obowiązków. Rozumiesz.

Wiem, co ma na myśli. Potakuję, a on gładzi mnie po ręku, potrząsa głową i wraca do

sklepu.

- Mała Caroline Parker - powtarza, bardziej do siebie niż do mnie. - Mała panienka

Caroline Parker.

Ciekawa jestem, jak Emma zareaguje, gdy jej o tym opowiem. Może pan White zgodzi

się, żeby ona też mogła tu przychodzić i pracować razem ze mną. Jest bałaganiarą, ale ma
dużo siły, tego jej nie można odmówić. Aż strach pomyśleć, ile pudeł mogłybyśmy
uporządkować, gdybyśmy pracowały razem. Jej też od czasu do czasu przydałaby się chwila
oddechu.

Po chwili pan White wraca.
- Chyba nic więcej już dzisiaj z ciebie nie wycisnę - mówi i znów się do mnie uśmiecha

i wyciera błyszczące czoło chusteczką.

Na zapleczu jest gorąco. Nie mam pojęcia, po co ludzie wkładają do kieszeni chusteczki

po ich użyciu, ale pan White to właśnie robi.

- Obiecałem twojej mamie, że zawiozę cię do domu, więc ruszajmy.
- Tak, proszę pana. - Kiwam głową i rozdeptuję pudełko, które właśnie opróżniłam i

zerwałam z niego taśmę klejącą, więc teraz przy spotkaniu z moją stopą rozpłaszcza się jak
naleśnik.

Przypuszczam, że Richard wcześniej czy później sam trafi do domu. Niestety.
Samochód pana White'a przez cały dzień smażył się w słońcu na parkingu i teraz jest

jeszcze bardziej nagrzany w środku niż zaplecze sklepu i nasze „gniazdo" razem wzięte.
Siedzenie parzy mi plecy, pochylam się więc do przodu i opieram cały ciężar ciała na
dłoniach, czekając, aż trochę ostygnie. Szczęśliwie pan White chyba tego nie zauważa.
Wyjeżdża z parkingu i zaczyna rozmowę.

- Twoja mama, gdy była niewiele starsza od ciebie, była najpiękniejszą dziewczyną w

całym mieście - mówi. - Wiesz chyba, że chodziłem z nią do szkoły?

- Tak, proszę pana - odpowiadam. Dotykam siedzenia, ale nadal jest rozpalone jak
pogrzebacz. Gdy byłam mała, często przeglądałam szkolny album mamy. W tym

albumie mama wyglądała jak gwiazda filmowa. Pan White wtedy jeszcze miał wszystkie
włosy i był bardzo zabawny, cały ubrany na czarno. Usiłował przybrać ponurą minę do
zdjęcia, ale wyglądał po prostu głupio. Głowa mamy na tym zdjęciu otoczona była
niewyraźną mgłą, przez co mama wyglądała, jakby zstąpiła z nieba. Włosy miała lśniące, nie
całkiem jasne i nie całkiem ciemne, wysoko natapirowane, dlatego wydawała się starsza, niż
była. Miała piękny, równy uśmiech i dopiero patrząc na to zdjęcie, zauważyłam dołeczki w jej
policzkach. Teraz już w ogóle ich nie widać. Oczy miała szeroko otwarte i błyszczące, bez
śladu zmarszczek, którymi jej twarz poznaczona jest teraz. Na szyi miała perły, które, wiem
to na pewno, pożyczyła od swojej babci właśnie do tego zdjęcia. Słynny naszyjnik z pereł.

Słyszałam o nim tak wiele, że mam wrażenie, jakbym sama przy tym była: trochę

później, tego samego dnia, gdy zrobiono zdjęcie, mama i tato wymknęli się za szkołę, żeby
się całować. Tato obejmował twarz mamy dłońmi, gdy naraz w drzwiach szkoły pojawił się
dyrektor i przyłapał ich na gorącym uczynku. Tato tak się przestraszył, że zahaczył ręką o
naszyjnik. Sznurek pękł, a perły potoczyły się po asfalcie i znalazły swój ostateczny koniec w
studzience kanalizacyjnej. Gdy mama wróciła do domu po tej kompromitacji, dostała takie
lanie, że ledwie uszła z życiem.

- Mówiła ci, że chodziliśmy razem do szkoły?
- Pan White spogląda na mnie i przez moment widzę go takim, jaki był wtedy.
- Nie pamiętam, czy mi mówiła. Chyba sama o tym wiedziałam - odpowiadam.

Nie ma sensu opowiadać mu o albumie; jestem pewna, że poczułby się zażenowany z

powodu swojego zdjęcia.

- Och - wzdycha. - No cóż, kochali się w niej wszyscy chłopcy. Ja chyba też. Ale wtedy

miałem rozumu tyle, co kot napłakał, więc nigdy się nie odważyłem zaproponować jej
spotkania. Nie, o tym nie mogło być nawet mowy - pogwizduje.

- Ale twojemu tacie wystarczyło odwagi i szczerze mówiąc, chyba nigdy mu nie

wybaczyłem, że zabrał mi moją Libby. - Pan White mruga do mnie i czuję ulgę, bo nie wiem,
czy byłabym w stanie znieść, gdyby powiedział coś złego o tatusiu.

- Wszyscy zazdrościliśmy twojemu tacie - kiwa głową. - Myślałem, że wyjadą stąd

zaraz po ślubie, ale twoja mama nie chciała się na to zgodzić. I już...

Gdy mówi, ja powoli opuszczam pupę na siedzenie. Fiu - fiu, jak to przyjemnie usiąść

normalnie.

- ...uparła się i chyba zapuścili tu korzenie, więc zostali.
Nie wiem dlaczego, ale twarz pana White'a przy tych słowach chmurzy się, więc wolę

trzymać buzię zamkniętą. Właściwie przez cały czas prawie się nie odzywałam, teraz jednak
mam wrażenie, że powinnam coś powiedzieć.

- Jak ci leci w szkole? - pyta pan White, skręcając na drogę numer pięć.
Od domu dzielą nas już tylko jakieś dwie minuty jazdy, więc na szczęście ta część

rozmowy nie potrwa długo.

- Dziękuję, dobrze.
- Tak? To cieszę się. Naprawdę bardzo się cieszę - powtarza, skręcając na piaszczystą

drogę prowadzącą do naszego domu.

Wielki krążownik pana White'a wydaje się dziwnie nie na miejscu na drodze, którą

zwykle jeździ ciężarówka Richarda.

- No, to jesteśmy - mówi, starając się nadać głosowi pogodne brzmienie, chociaż wyraz

jego twarzy wcale nie jest pogodny, więc na wszelki wypadek szybko wyskakuję ze środka.

- Jeszcze raz panu dziękuję! - wołam.
- Nie ma za co - odpowiada. - Porozmawiaj z mamą i poproś ją, żeby do mnie

zadzwoniła, jak już ustalicie, kiedy znowu będziesz mogła do mnie przyjść. Przychodź, gdy
tylko zechcesz, Caroline. Kiedy tylko zechcesz. - Mruga.

Zatrzaskuję za sobą drzwi samochodu i wbiegam po schodkach na werandę. Chcę jak

najszybciej znaleźć mamę i Emmę, żeby opowiedzieć im o moim dniu w sklepie pana
White'a.

Pan White jest taki sam jak wszyscy tutaj w Toast - nigdy nie przyszło mu do głowy,

żeby stąd wyjechać. Wyobraźcie to sobie. Potrafię coś takiego zrozumieć, gdy ktoś ma tyle lat
co ja, ale jeśli jest już dorosły i może się stąd wyprowadzić, to dlaczego tego nie robi.

- Mamo? - wołam, zanim jeszcze drzwi się za mną zamkną. - Wiesz, co się stało?
Mama jest w kuchni. W jednej ręce trzyma papierosa, drugą miesza coś w garnku na

kuchence.

- Mamo, pan White dał mi pracę! Posprzątałam mu wszystkie pudełka na zapleczu, a

on powiedział, że jeszcze nigdy nie było tam tak czysto i porządnie, i od razu przyjął mnie do
pracy. I mogę sobie brać cukierki, kiedy tylko zechcę. Mamo, proszę, powiedz, że się
zgadzasz!

- Rany, zwolnijże trochę - mówi mama i zagląda do lodówki. - Idź do spiżarni i

przynieś mi melasę, dobrze?

- Mamo, czy mogę tam pracować po szkole? Mogę?
- Najpierw przynieś mi puszkę z melasą - prycha ostro. - Musimy się nad tym

zastanowić.

- Ale dlaczego nie? To by było cudownie! Zarabiałabym własne pieniądze i mogłabym

jeść cukierki, kiedy tylko zechcę. Proszę cię, mamo!

Mama wraca do mieszania. Drewniana łyżka porusza się bardzo powoli, bo to coś, co

jest w garnku, podchodzi wysoko do krawędzi i w każdej chwili może wykipieć. Ostrożnie
przysuwam się bliżej, bo słyszę, że mama mruczy coś pod nosem, ale wiem, że jeśli będę na
nią naciskać, to zrobi mi na przekór i zadecyduje odwrotnie, niżbym chciała.

- Pomoc w sklepie... - słyszę. Chyba. - Przeprowadzka...
Docierają do mnie tylko urywki słów, więc wiem, że obraca jakąś myśl w głowie.
- Mamo?
- Ten cholerny sukinsyn. - Łyżka porusza się coraz szybciej i lada chwila zawartość

garnka przeleje się na kuchenkę. Mama zachowuje się tak, jakby przez sen recytowała listę
zakupów: jej słowa nie mają żadnego sensu.

- Mamo? Mogę? Proszę cię!
- Co? - Obraca się na pięcie, jakbym oderwała ją od rozmowy, którą prowadzi sama ze

sobą w myślach.

Nadal trzyma w ręku łyżkę, ale chyba zapomniała, że nie stoi już nad garnkiem i

czerwony sos kapie na podłogę jak krew. Pac. Kolejne krople rozpryskują się o podłogę,
zostawiając na niej serię równych kropek. Pac.

- Czy mogę pracować u pana White'a? - Pac. Mama mierzy mnie wzrokiem, jakby

właśnie

zauważyła, że przed miesiącem wyrosłam z dżinsów.
- Dopóki się stąd nie wyprowadzimy? Proszę cię!
- Och, do diabła, dlaczego nie - wzdycha i znów skupia uwagę na krwistej zawartości

garnka.

Jestem taka szczęśliwa, że bez zastanowienia przytulam się do jej pleców. Ale gdy

sztywnieje jak deska, przypominam sobie, że nie powinnam jej dotykać.

- Idź już - mówi drewnianym głosem w stronę garnka.
Biegnę do „gniazda", żeby odnaleźć Emmę i wszystko jej opowiedzieć.
- Emma? Emma! - wołam, wbiegając po dwa schodki naraz. - Gdzie jesteś?
- Tutaj! - odkrzykuje z góry.
- Wiesz co? Dostałam pracę u pana White'a i mogę brać sobie cukierki, kiedy tylko

zechcę! - wołam bez tchu, bo zdyszałam się, wbiegając tak szybko po schodach.

Emma siedzi na łóżku z Mutsie, swoją ulubioną przytulanką.
- Co?
Łapię oddech i prostuję się.
- Pan White. Zaproponował mi pracę, kiedy Richard zostawił mnie u niego w sklepie i

gdzieś zniknął.

Opowiadam jej o wszystkim i, tak jak myślałam, pierwszą jej reakcją jest pytanie:
- A czy ja też mogę tam pracować? Chciałabym wierzyć, że pyta, bo woli być ze mną

niż siedzieć tu, gdy mnie nie będzie, ale jestem pewna, że chodzi o cukierki. Mimo wszystko
nie przeszkadza mi to. Obydwie z Emmą uwielbiamy cukierki. Za cukierki gotowe jesteśmy
zrobić wszystko.

- Pan White na pewno się zgodzi, żebyś ty też przychodziła mu pomagać - mówię,

szczerze w to wierząc. - Powiedział, że potrzebuje jak najwięcej pomocy. Na tym zapleczu
jest większy bałagan niż w ogrodzie w lutym.

I tak oto zaczęłyśmy pracować w sklepie White'a prawie każdego dnia po szkole.

ROZDZIAŁ CZWARTY
- Chyba jeszcze nigdy nie widziałyście Szkatuły?
Panna Mary zamyka książkę, zdejmuje okulary i spogląda na Emmę i na mnie ze swego

miejsca przy kasie. Przez cały tydzień była dla nas bardzo miła, ale ona zawsze jest dla nas
miła. Głaszcze nas po głowach jak kociaki, a któregoś dnia nawet wyjęła ze stojącego obok
kasy koszyka z różnymi drobiazgami po dziesięć centów kilka jaskraworóżowych spinek do
włosów i spięła włosy Emmy po obu stronach twarzy, żeby kosmyki przestały wchodzić jej w
oczy. Panna Mary nie ma dzieci i pewnie dlatego tak nas polubiła.

- Co to jest Szkatuła? - pyta Emma.
- Oooch, musicie ją same zobaczyć, inaczej nie uwierzycie - odpowiada panna Mary z

szerokim uśmiechem na pomarszczonej twarzy. - Można się bardzo wystraszyć. Małe dzieci
nie powinny nawet o nią pytać.

- A czy my już jesteśmy wystarczająco duże? - pytam.
- Gdzie ona jest? - odzywa się jednocześnie Emma.
Jest już czwarta po południu, a do sklepu nie zajrzała jeszcze ani jedna żywa dusza. To

na pewno przez ten upał. Jest tak gorąco, że asfalt topi się na jezdni.

- Myślałam, że wszyscy wiedzą o Szkatule.
- Panna Mary kiwa głową i wskazuje miejsce na swoich kolanach. Emma natychmiast

tam wskakuje. Po raz pierwszy widzę, żeby siadała u kogoś na kolanach. - Jest u Ike'a i
wszystkie dzieci przychodzą ją oglądać, jeśli tylko wystarczy im odwagi, żeby wejść do tego
pokoju.

- I co? I co? - dopytujemy się. Obydwie chcemy, żeby mówiła dalej. Rozcieram gęsią

skórkę na ramionach.

- Czy ona jest duża? - To Emma.
- Trochę większa od pudełka po butach.
- A co jest w środku? - To ja.
- Chyba nikt tego nie wie.
- Na pewno baboki - oświadcza Emma.
Siedzi na kolanach panny Mary, wtulona plecami w jej piersi, i macha nogami. Jej

szeroko rozsunięte kolana znajdują się po obu stronach kolan panny Mary, która zsunęła nogi
ciasno, żeby Emmie było wygodniej.

Panna Mary potrząsa głową.
- To coś jest tam już od bardzo dawna i wszystkie dzieci tego się boją. Jeszcze nie

słyszałam, żeby komuś się udało dokładnie to obejrzeć. Wszyscy uciekają zaraz po
podniesieniu pokrywki, ale nikt nie wie na pewno, co to jest.

- Musimy zobaczyć tę Szkatułę - mówię, a Emma kiwa głową.
Twarz panny Mary robi się jeszcze bardziej pomarszczona od uśmiechu.
- No, nie wiem. Nie jestem pewna, czy wystarczy wam odwagi.
- Jasne, że tak! - wykrzykuje Emma. Zeskakuje z kolan panny Mary, obraca się na

pięcie i staje twarzą do niej. - Na pewno nam wystarczy!

- Nam? - powtarza panna Mary ze zdziwieniem, patrząc na Emmę tak, jakby wcześniej

miała na myśli wyłącznie mnie. Dobrze wie, że w ten sposób tylko umocni decyzję Emmy:
cokolwiek miałoby się dziać, ona też chce przy tym być.

- Panno Mary, przecież wiadomo, że jeśli ja tam pójdę, to moja siostra też - mówię, bo

to najprawdziwsza prawda.

- Ja się niczego nie boję - potwierdza Emma. I to też jest najprawdziwsza prawda.
Gdyby tylko panna Mary wiedziała, że z nas dwóch to ja jestem większym tchórzem!

Skoro boję się pająków, to co bym zrobiła, gdybym znalazła się w jednym pokoju ze
Szkatułą? Tego nawet nie potrafię sobie wyobrazić. Ale muszę ją zobaczyć. Muszę i już.

- Gdzie mieszka Ike? - pytamy dokładnie w tej samej chwili, ale ja pierwsza łapię się za

ucho, więc szczęście jest moje.

- Daleko stąd. W Lowgap, niedaleko od Rączki - wyjaśnia panna Mary.
Lowgap to malutka osada pod lasem, w pobliżu Cumberland Knob. Nie mam pojęcia,

dlaczego wszyscy nazywają to miejsce Rączką. Mama mówi, że to z powodu kształtu góry
nad miasteczkiem, ale ja nie rozumiem, o co jej chodzi - dla mnie ta góra wygląda tak jak
wszystkie inne góry na świecie, a nie jak jakaś rączka. Lowgap to trochę przerażające
miejsce, bo drzewa całkiem zasłaniają tam słońce. Gdy byłyśmy małe, myślałam, że słońce
zapomniało tam świecić, taki panuje mrok. Ale dzisiaj nie miałabym nic przeciwko temu,
żeby się tam znaleźć. Słońce w Toast nadrabia za ciemności w Lowgap.

- Carrie, musimy pojechać do Lowgap. - Emma zeskakuje z kolan panny Mary i panna

Mary wygładza spódnicę na kolanach. - Jak się tam można dostać?

- Poczekaj, pomyślę chwilę - mówię zirytowanym głosem, bo naprawdę się denerwuję.

Wiem, że musimy dostać się do Lowgap, tylko nie mam pojęcia jak.

- Hm - mruczy panna Mary - mam znajomą, która mieszka w pobliżu Lowgap, w tak

małej wiosce, że nie ma jej na mapie. Od zawsze namawia mnie, żebym ją odwiedziła...
Chyba mogłabym wreszcie się tam wybrać...

Obydwie podbiegamy do niej jednocześnie.
- Panno Mary, proszę nas ze sobą zabrać! Bardzo prosimy! Nie będziemy sprawiać

żadnych kłopotów! - Emma ciągnie ją za spódnicę, a ja łapię za rękę i nie wiedząc dlaczego,
szarpię w górę i w dół. - Proszę. Proszę, proszę pięknie, najpiękniej jak potrafię, tak ślicznie
proszę! Tak pięknie jak bita śmietana z wiśniami i orzechami! - Dokładam orzechy, bo mama
bardzo lubi orzeszki ziemne, zjada ich całe mnóstwo, więc wiem, że dla dorosłych orzechy to
wielki przysmak.

Panna Mary wybucha śmiechem, od którego fałdy na jej brzuchu zbiegają się i

rozbiegają jak drugie usta. Emma przyklepuje umowę. Wspina się na kolana panny Mary i
ściska ją z całej siły.

- Tylko mnie nie pobrudźcie, bo mam na sobie ubranie do pracy - mówi panna Mary z

twarzą zasłoniętą włosami obściskującej ją Emmy. - Idźcie już i dajcie mi chwilę pomyśleć.

Ale wiemy, że umowa stoi. Jutro po szkole zobaczymy Szkatułę.
Jutro panna Mary ma wolne i podjedzie po nas pod sklep, musimy tylko poprosić pana

White'a, żeby zwolnił nas na popołudnie „w trybie C - S". To jest szyfr panny Mary, który
oznacza „cicho - sza".

*
- Patrzcie, idzie Straszna Carrie! - krzyczy Tommy Bucksmith znad mapy Stanów

Zjednoczonych namalowanej na asfalcie pośrodku boiska za szkołą. - Co tam słychać u
twojego narzeczonego Charleya?

Udaję, że go nie słyszę. Charley Narley to chłopak, z którego wszyscy w mieście się

naśmiewają. Jego ciało urosło, ale umysł nie. Mama mówi, że brak mu szóstej klepki i że
każda miejscowość ma swojego Charleya Narleya, chociaż trudno mi w to uwierzyć. Charley
jest wielki jak niedźwiedź i wszyscy wiedzą o nim tylko tyle, że tak właśnie ma na imię.
Dawno temu ktoś nadał mu przezwisko Charley Narley, pewnie dlatego, że te słowa się
rymują. Charley nigdy nie obcina ani nie czesze włosów, więc są splątane i strasznie brudne.
Gdy zobaczy kogoś na ulicy, idzie za nim jak pies i głośno opowiada, co ten ktoś robi.

Wygląda to tak: przystajesz przed sklepem obuwniczym Alamo, patrzysz na wystawę i

nagle słyszysz zza swoich pleców: „Teraz staje przy oknie i zagląda do środka. Patrzy na
białe buty. Nie, nie na białe, tylko na różowe". Idziesz dalej i słyszysz: „Idzie ulicą. Wyjmuje
coś z kieszeni. Gumę do żucia! Rozwija papierek. Wkłada gumę do ust. Żuje". I tak dalej.
Charley Narley nie skrzywdziłby nawet muchy. Chłopcy prowokują go, żeby zaczął za nimi
iść, a potem jeden zostaje z tyłu, idzie za Charleyem i przedrzeźnia go: „Teraz Charley

obserwuje Tommy'ego. Zwalnia. Patrzy na Tommy'ego. Mówi coś". Charley nie wie wtedy,
co ma robić. Próbuje iść za chłopakiem, który idzie za nim, ale wszystko mu się miesza i
zaczyna krzyczeć coraz głośniej, i wtedy chłopcy uciekają, a Charley popada w kłopoty z
szeryfem.

Kiedyś nasypali piasku do starej pończochy i schowali ją w krzakach, tak że tylko

koniec wystawał na zewnątrz, a gdy Charley Narley przechodził obok, zaczęli poruszać
pończochą, jakby to był wąż. Charley zaczął piszczeć jak dziewczyna. Chyba dał się nabrać i
myślał, że to prawdziwy wąż. A w ubiegłym tygodniu rzucali w niego różnymi rzeczami jak
do tarczy („dziesięć punktów za trafienie puszką po coli w prawe ramię!"). Obydwie z Emmą
próbowałyśmy go stamtąd odciągnąć, aż w końcu pan White wyszedł za nami ze sklepu i
rozgonił chłopców. Od tamtej pory nazywają Charleya Narleya moim narzeczonym.

- Och, zamknij się - mruczę pod nosem, sądząc, że Darryl Becksdale stoi za daleko,

żeby mnie usłyszeć.

- Coś ty powiedziała? - Oho. Jednak usłyszał. - Bronisz swojej wielkiej miłości?
- Nie.
- Tylko co?
- Wydaje ci się, że jesteś taki bystry - odgryzam się bez zastanowienia - a tak naprawdę

to nie wiesz zupełnie nic!

- Taaak? - oburza się, idąc za mną w stronę wejścia do szkoły. - Zapytaj mnie, o co

tylko chcesz, a zobaczysz, że będę umiał odpowiedzieć! No i widzisz? Nawet nie potrafisz
wymyślić żadnego pytania! - Wybucha udawanym śmiechem. Wiem, że jest fałszywy, bo
brzmi bardziej piskliwie niż jego prawdziwy śmiech, a do tego Darryl rozgląda się na boki,
sprawdzając, czy wszyscy na niego patrzą.

- No dobra - mówię w ostatniej chwili przed wejściem do budynku, gdzie jest tak samo

gorąco jak na dworze, ale słońce przynajmniej nie parzy w przedziałek. - Co wiesz o
Szkatule?

W pierwszej chwili wygląda na to, że go zatkało, ale zaraz mówi:
- Ty głupia, Szkatuła przecież nie jest prawdziwa.
- Właśnie że jest - odpowiadam.
- Widziałaś ją?
- Jeszcze nie - uśmiecham się, myśląc o tym, że zobaczę ją za pięć godzin i

dwadzieścia dwie minuty.

- Kłamiesz! - woła.
Zostawia mnie i wraca do swoich kolegów, którzy właśnie popisują się ustawianiem

mostu z kart do gry.

*
- Proszę pana?
Ręce mam mokre od potu, i to wcale nie z powodu upału.
- Tak, Caroline - odpowiada pan White i odkłada na bok bloczek z drukami zamówień.

- Co mogę dla ciebie zrobić?

- Hm... - odchrząkuję. Może teraz słowa przejdą mi przez gardło. - Zastanawiałam się...
- Tak?
- Hm... czy zgodziłby się pan... - znów chrząkam - czy Emma i ja mogłybyśmy dostać

wolne dzisiaj po południu? Wczoraj zrobiłyśmy bardzo dużo. Poprzesuwałyśmy wszystkie
butelki na półkach do przodu, tak jak pan kazał, i doszłyśmy aż do „M", chociaż mówił pan,
że wystarczy, jeśli dojdziemy do „G", więc gdyby mógł pan dać nam dzisiaj wolne, to
byłybyśmy bardzo...

- Oczywiście. - Kiwa głową, nie czekając na koniec zdania i znów sięga po druki

zamówień, co ma oznaczać, że temat jest zakończony.

Wolałabym już go nie zaczepiać, ale muszę poprosić, żeby nikomu o tym nie mówił, a

chociaż sama myśl o proszeniu dorosłego o zachowanie tajemnicy bardzo mnie krępuje,
wiem, że muszę to zrobić.

- Hm... - mamroczę.
Pan White podnosi na mnie poważne spojrzenie znad półkolistych okularów, które

trzymają się na samym czubku nosa.

- Chciałam jeszcze zapytać, czy potrafi pan, zachować to w tajemnicy?
Co ja powiedziałam? Oczywiście, że potrafi! W końcu nie jest dzieckiem. O ja głupia,

głupia.

Widzę, że zastanawia się nad odpowiedzią, i czuję, jak płoną mi policzki. Jestem

pewna, że uraziłam go, mówiąc do niego jak do małego dziecka. Tymczasem słyszę:

- Wydaje mi się, że potrafię. No, no.
- Bardzo panu dziękuję - mówię i wycofuję się pośpiesznie. Jestem już prawie za

drzwiami, gdy słyszę:

- Aha, Caroline...
Obracam głowę i widzę, że pan White uśmiecha się tak samo jak na tamtym szkolnym

zdjęciu.

- Tak, proszę pana?
- Bądź ostrożna - mówi. - Szkatuła to najstraszniejsza rzecz na całym świecie.
On wie! Czy to możliwe, żeby usłyszał nas wczoraj? Tyłem przechodzę przez próg, nie

przestając o tym myśleć, a potem widzę stary, hałaśliwy i zardzewiały samochód, który panna
Mary zawsze pożycza, gdy chce pojechać do miasta. Samochód zatrzymuje się na parkingu za
sklepem. Okna są szczelnie zasunięte, żeby zatrzymać w środku tę odrobinę chłodniejszego
powietrza, która wydobywa się z jedynej działającej kratki nawiewu. Biegnę szybko, żeby
zająć miejsce z przodu, zanim Emma tam usiądzie, i zupełnie zapominam o panu Whicie i o
tym, skąd mógł się dowiedzieć o Szkatule.

- Emma, ja jestem starsza, więc ja tu siadam! - Obydwie jednocześnie dopadłyśmy do

klamki drzwi i teraz próbujemy się nawzajem odepchnąć.

Jazda na tylnym siedzeniu w samochodzie mamy to zupełnie inna sprawa. Zgadzam się

na to, bo mama i tak traktuje Emmę o wiele gorzej niż mnie. Ale tutaj to zupełnie inna para
kaloszy. Panna Mary poświęca Emmie tyle uwagi, że moim zdaniem należy mi się miejsce z
przodu. A w dodatku wcześniej ustaliłyśmy, że to ja zapytam pana White'a.

- Em - ma! - Odpycham ramieniem jej głowę od drzwi samochodu, ale po tych

wszystkich bójkach, jakie toczyła po lekcjach, ma mnóstwo siły i nie zamierza puścić klamki
bez walki.

W końcu panna Mary podnosi się ze swojego siedzenia, wychyla z samochodu i

krzyczy:

- Wsiadajcie już, bo zmienię zdanie i nigdzie nie pojedziecie!
W ułamku sekundy jesteśmy w samochodzie. Tu jest dużo chłodniej. W pierwszej

chwili dostaję gęsiej skórki, ale zaraz się przyzwyczajam. Panna Mary wycofuje samochód z
parkingu i skręca na główną drogę wyjazdową z Toast.

- To jak? Jesteście gotowe, żeby zobaczyć Szkatułę?
- A czy to jest żywe, czy martwe? - pyta Emma.
- Nie zadawaj mi takich pytań. To nie jest teleturniej.
W popękanym lusterku wstecznym widzę górną połowę twarzy panny Mary, która

patrzy na nas. Wokół oczu ma zmarszczki od uśmiechów. Słyszałam kiedyś, że każda
zmarszczka na twarzy starego człowieka to tysiąc powtórzonych grymasów. Jeśli to samo
odnosi się do uśmiechów, to panna Mary przez całe życie musiała być bardzo szczęśliwą
osobą, bo w kącikach oczu ma tysiące zmarszczek.

- Ale niech pani powie tylko to - prosi Emma. - Żywe czy martwe?

- Kiedy sama nie wiem - odpowiada panna Mary.
Jesteśmy przy mrugającym żółtym świetle, które stoi tu po to, żeby uchronić kierowców

przed zderzeniem z osiemnastokołowymi ciężarówkami, które pędem przejeżdżają przez
Toast w drodze do większych i lepszych miast. Ale dzisiaj nie widać żadnej ciężarówki, więc
panna Mary rusza powoli i wyjeżdża na autostradę w stronę Lowgap.

- To na pewno jest głowa odcięta od jakiegoś ciała - snuje domysły Emma.
- A ja myślę, że język świni - odpowiadam. - Tatuś czasem jadł takie języki, wiedziałaś

o tym?

- Na pewno krew - ciągnie Emma, nie zwracając uwagi na ten strzępek informacji o

tatusiu, który próbuję przemycić. Szkoda.

- To nie byłoby nic strasznego - mówię. - Przecież każdy widział już kiedyś krew. Nikt

nie uciekałby z pokoju, w którym stoi skrzynka pełna krwi.

- Mówiłam ci, że to na pewno baboki - mówi Emma.
Składa ramiona na piersiach i prostuje się, żeby lepiej widzieć drogę. Nie mam pojęcia,

co chce zobaczyć, bo na tej drodze nie ma nic do oglądania.

- A jeśli Ike nie pozwoli nam zobaczyć Szkatuły? - Ta myśl najbardziej mnie niepokoi.

- Jeśli powie, że jesteśmy jeszcze za małe?

- Już się zgodził - odpowiada panna Mary.
- Czy ona jest duża? - pyta znów Emma. Przewracam oczami, właśnie tak, jak mama
zawsze nam zabraniała.
- Przecież już słyszałaś. Mniej więcej wielkości pudełka po butach. Jezu.
- Jeśli będziesz tak marudzić, to droga będzie się wydawać coraz dłuższa, więc lepiej

siedź cicho - mówi panna Mary.

Oczywiście nie ma to żadnego sensu, bo odległość między dwoma miejscami nie może

się zwiększyć od marudzenia, ale nie zamierzam mówić tego głośno. I tak mamy szczęście, że
znajoma panny Mary mieszka niedaleko od Lowgap.

Po niedługim czasie zwalniamy pośrodku głównej ulicy w Lowgap. „Miasto, które się

wznosi!", głosi tablica, za którą zaczyna się rząd sklepów. Nie wygląda jednak na to, żeby się
wznosiło, i niewiele sklepów jest otwartych. Niektóre mają tak zakurzone wystawy, jakby
były zamknięte od tysiąca lat. Panna Mary zatrzymuje samochód przy krawężniku obok okna
z napisem: „U Dota. Jadłodajnia na Prowincji".

- Pewnie jesteście tak samo głodne jak ja - mówi, grzebiąc w torebce, która leży na

fotelu obok niej.

Znajduje szminkę i patrząc w lusterko wsteczne, rozciąga usta w uśmiechu, żeby je na

nowo pomalować. Nie ma drobnych zmarszczek wokół ust, jakie robią się palaczom i jakie
ma mama, więc szminka trzyma się tam, gdzie powinna. Usta mamy w niedzielę wyglądają,
jakby krwawiły. Panna Mary nakłada nasadkę na szminkę i wrzuca ją z powrotem do torby, a
potem odwraca się do nas.

- Lepiej zjedzmy coś teraz, bo jak już pójdziemy zobaczyć Szkatułę, to żołądki pozacis-

kają się wam z wrażenia.

Aż do tej chwili byłam głodna, ale ledwie panna Mary wspomniała o Szkatule, zupełnie

straciłam apetyt. Poprzedniego wieczoru nie byłam w stanie zjeść kolacji, chociaż mama
przygotowała herbatniki i sos, czyli to, co lubię najbardziej.

„Jadłodajnia na Prowincji" w środku wygląda całkiem tak samo jak „Wiejska Chata

Mickeya" w Toast. Można usiąść przy barze i patrzeć, jak przygotowują jedzenie, albo za
przegródką przy stoliku, jeśli chce się mieć niespodziankę. Ja wolę siedzieć przy barze i na
szczęście tam właśnie kieruje się panna Mary. Stołki obracają się dokoła! U Mickeya można
zrobić tylko pół obrotu.

Panna Mary mówi, że możemy zamówić jedno danie i zjeść je na pół, bo to ona płaci, a

nie my, więc decydujemy się na hot doga.

- Ze wszystkim? - pyta kelnerka.
- Tak - odpowiadam.
Dzwonek nad oszklonymi drzwiami dźwięczy: to panna Mary wychodzi z restauracji.
- Jedziecie odwiedzić Ike'a? - pyta kelnerka, zaczepiając kartkę z naszym zamówieniem

na metalowym drzewku, które stoi na kontuarze oddzielającym kuchnię od restauracji.

- Tak, proszę pani - odpowiadamy jednocześnie.
- Tak myślałam. - Kiwa głową bardzo poważnie, całkiem jak pan White. - Powodzenia

- dodaje i na dźwięk jej głosu wiem już, że nie uda mi się skończyć mojej połówki hot doga. -
Wiesz co - rzuca, zmieniając ton na pogodniejszy. - Przyniosę colę i orzeszki na koszt firmy.
Dlatego, że jeszcze nigdy nie widziałaś Szkatuły.

Obydwie prostujemy się i obracamy na stołkach. Cola i orzeszki! To najlepsza rzecz na

świecie!

- Ja wrzucam pierwszy! - wola Emma.
- Losujmy - proponuję i przegrywam.
Pierwszy orzeszek wrzucony do coli robi najwięcej bąbelków. Tak jest i tym razem. To

jak eksperyment naukowy: piana podnosi się wysoko aż do brzegu szklanki, a potem równie
szybko opada. Pozostałe orzeszki po prostu spokojnie wpadają do środka. Ale dzięki nim cola
staje się jeszcze lepsza.

- Proszę bardzo - mówi kelnerka, kładąc przed nami rozlatującego się hot doga. Obok

leży jeszcze ogórek konserwowy.

Zjadam swoją połowę, ale żołądek podchodzi mi do gardła, więc pytam, czy przed

wyjściem mogę skorzystać z toalety.

- Pewnie, że tak, skarbie - odpowiada kelnerka. - Zaraz ci otworzę.
Wyciąga zza baru drewnianą rączkę z łańcuszkiem, na którego końcu dynda klucz, i

obraca głowę w bok, wskazując, że mam iść za nią. Mijamy kuchnię i od zapachu
natychmiast zbiera mi się ślina w ustach. Oho. Kelnerka otwiera drzwi w ostatniej chwili.
Ledwie zdążam wbiec do środka i pochylić się nad toaletą i już wymiotuję hot dogiem i colą.

Słyszę za plecami szczęk zatrzaskujących się drzwi, a gdy sięgam po papier toaletowy,

by wytrzeć twarz, rozlega się stukanie i głos panny Mary:

- Wszystko w porządku, dziecko?
Nie mogę odpowiedzieć, bo wciąż męczę się ze złapaniem oddechu, ale ona nie czeka

na odpowiedź, tylko wchodzi do środka i głaszcze mnie po plecach. Jej chłodne dłonie
przesuwają się po moim czole i odgarniają mi włosy z twarzy i karku. To takie przyjemne, że
pozostaję skulona nad toaletą, chociaż już nie muszę.

- Przesadziłam z tym gadaniem o Szkatule
- mówi panna Mary łagodnie, jak do pisklaka.
- Nie myśl o tym więcej. Jak chcesz, to możemy wrócić do domu. Zatrzymamy się

tylko na chwilę u mojej przyjaciółki, żeby się przywitać, a potem ruszymy...

- Nie! Proszę, nie - mówię szybko, odwracając się twarzą do niej. Wyjmuje z torebki

chusteczkę i wyciera mi brodę. Chusteczka też pachnie panną Mary - kwiatami i płynem do
czyszczenia.

- Czuję się już dobrze, naprawdę. Proszę. Muszę zobaczyć Szkatułę, naprawdę muszę!
- Ależ dziecko, przecież ty jesteś chora ze strachu!
- Nie. Przysięgam. Czuję się dobrze. Proszę!
- No dobrze - słyszę i oddycham z ulgą. Panna Mary marszczy brwi. - Ale to chyba

jednak nie był najlepszy pomysł. Wstąpimy tam tylko na chwilę, żeby rzucić okiem.

Zarzucam ramiona na jej szyję i bez zastanowienia ściskam ją mocno, tak jak ściskałam

tatusia, gdy wracał do domu z podróży.

- Dziękuję - mówię z twarzą wtuloną w jej brzuch.

Ubranie panny Mary przyjemnie pachnie. Czuję jej rękę na głowie i przez chwilę mam

wrażenie, że dopóki mogę wtulić się w pannę Mary, nic złego nie może się przydarzyć.

*
Sklep Ike'a znajduje się o kilka domów od restauracji, ale jest trochę dalej cofnięty od

drogi, pewnie po to, żeby zmieściła się przed nim weranda, na której stoją fotele na biegunach
i zwykłe krzesło, z wielką dziurą w miejscu siedzenia. Tylko ktoś bardzo duży mógłby na nim
usiąść, gdyby już koniecznie chciał, i nie wpaść w tę dziurę. Na jednym z bujanych foteli
siedzi staruszek ze wzrokiem wbitym przed siebie, jakby wypatrywał samochodu, który ma
go gdzieś podrzucić. Ale gdy podchodzimy bliżej, staruszek obraca głowę w naszą stronę i
teraz myślę, że wcześniej po prostu spał z otwartymi oczami.

Za drzwiami z siatki widzę mały wentylator, który obraca się raz w jedną, raz w drugą

stronę tak szybko, że żadnego miejsca nie zdąża porządnie ochłodzić. Obok kasy stoją słoje z
kolorowymi lizakami, cały słój czerwonych (to moje ulubione) i drugi fioletowych (ulubione
Emmy). Razem tych słojów jest chyba z dziesięć. Za nimi stoją przeróżne butelki, tak jak w
sklepie pana White'a, ale w pozostałej części sklepu widzę takie rzeczy, jakie w Toast kupuje
się w sklepie dla farmerów: beczki z ziarnem, grabie i jutowe worki z mąką. Worki są chyba
trochę nieszczelne i podłoga przy nich wygląda jak posypana gwiezdnym pyłem.

Nie mogę dostrzec, co znajduje się w drugim, ciemniejszym końcu sklepu, ale na pewno

jest tam chłodniej niż tu przy wejściu, gdzie słońce świeci do środka przez otwarte drzwi.

Emma bierze mnie za rękę. Udaję, że tego nie zauważam, bo wiem, że jest bardzo

dumna i gdybym spojrzała na nią w chwili, gdy się boi, to na pewno zabrałaby dłoń.

- Co mogę dla was zrobić? - pyta mężczyzna za ladą.
Wygląda jak brat bliźniak staruszka z werandy, tylko że ten ma czyściejszą koszulę i

obydwie szelki ogrodniczków na swoim miejscu. Poza tym włosy ma przyczesane i nie tak
całkiem siwe jak tamten.

Panna Mary odrywa się od stołu z książkami kucharskimi. Widzę, że przeglądała

książkę pod tytułem „Niebo dla łasuchów".

- Przyjechałyśmy, żeby zobaczyć Szkatułę. - Spogląda na mnie i na Emmę i przy

słowie „szkatuła" ścisza głos, jakby była to ich wspólna tajemnica, jej i sprzedawcy.

On zaś kiwa głową jak kaznodzieja w kościele w niedzielę, gdy ludzie wstają, by

wyznać swe grzechy na głos przy wszystkich. To skinienie mówi, że przez cały czas wiedział,
iż ma do czynienia z grzesznikami.

- Rozumiem. A ile masz lat, panienko? - zwraca się do mnie. Widocznie sądzi, że

Emma nie pójdzie ze mną.

- Ja mam osiem, a moja siostra sześć, ale ona jest odważna i też chce zobaczyć -

odpowiadam.

Mężczyzna zwraca wzrok na pannę Mary, a ona coś do niego szepcze.
Chyba wstawia się za Emmą. Emma nie wygląda na sześć lat. Sprzedawca obrzuca nas

wzrokiem, a potem z kolei on szepcze coś do panny Mary i chyba udaje im się dojść do
porozumienia.

- Więc chcecie wejść tam razem, tak? - mówi po chwili zastanowienia, drapiąc się po

brodzie.

- Tak, proszę pana - odpowiadamy jednocześnie, tylko że tym razem żadna z nas nie

łapie się za ucho, bo jesteśmy za bardzo przestraszone.

- Chyba da się to zrobić. Pójdę pierwszy i uprzedzę ich, że zaraz przyjdziecie - mówi,

wycierając ręce w fartuch, którym jest przepasany.

W tylnej części sklepu stoi skrzynia z lodem. Na pewno jest w niej mięso, bo na

fartuchu sprzedawcy widzę czerwone smugi. Albo to, albo to jest krew ze Szkatuły!

- Boję się - szepczę do Emmy, a ona mocniej ściska moją rękę. - Nie wiem, czy dam

radę tam dojść.

Panna Mary pochyla się i zagląda nam w oczy.
- Jeśli zmienicie zdanie, to w każdej chwili możemy wracać do domu.
Potrząsam głową. Ponad jej ramieniem widzę sprzedawcę, który znów pojawia się w

tylnej części sklepu i przywołuje nas do siebie ruchem ręki, bo widocznie nie chce mu się
jeszcze raz iść po schodkach, które oddzielają go od miejsca, gdzie stoimy.

- No dobrze. - Panna Mary prostuje się i głaszcze nas po głowach. - Powodzenia,

dziewczynki. Będę tu przez cały czas, rozumiecie?

Nie pamiętam, jak udało mi się zrobić pierwszy krok po zakurzonej podłodze, ale idę w

stronę drewnianych drzwi wciśniętych między półki, które zajmują całą tylną ścianę sklepu.
Idziemy chyba bardzo małymi krokami, bo chociaż się poruszamy, to drzwi przez cały czas
pozostają w takiej samej odległości.

- Och, Boże - modlę się szeptem. - Och, Boże, daj nam siłę.
Emma mocno zaciska dłoń na mojej dłoni. Nie wiem, czy to ona się poci, czy ja.

Mężczyzna przytrzymuje przed nami otwarte drzwi. Twarz ma bardzo poważną, jakbyśmy
zrobiły coś złego. Ale to pasuje, bo idziemy w jego stronę tak, jakbyśmy miały coś na
sumieniu.

Gdy już jesteśmy przy drzwiach, pyta:
- Dziewczynki, na pewno jesteście gotowe zobaczyć Szkatułę?
Dopiero teraz uświadamiam sobie, że przez cały czas miałam otwarte usta. Są zupełnie

wyschnięte, więc mogę tylko skinąć głową. Kątem oka widzę, że Emma robi to samo.

Przenoszę wzrok z twarzy sprzedawcy na mroczne pomieszczenie i widzę trzy postacie

stojące przy stole przykrytym obrusem w biało - czerwoną kratkę. Taki sam obrus
zabieraliśmy na pikniki z tatusiem. Moje oczy nie przyzwyczaiły się jeszcze do ciemności, ale
wydaje mi się, że jeden z mężczyzn to staruszek z werandy. Pokój jest zadymiony. Z tyłu
widzę stolik do kart, a na nim popielniczkę z palącym się papierosem. Drugi z mężczyzn nosi
okulary, w których brakuje jednego szkła.

I teraz dostrzegam Szkatułę. Stoi pośrodku stołu, na biało - czerwonym obrusie. Jest

bardziej prostokątna niż kwadratowa, szara jak rewolwerowa stal, ze ściśle dopasowaną
pokrywką. Mężczyźni odsuwają się na bok i czekają, aż któraś z nas podniesie pokrywkę.

Jeszcze kilka drobnych kroków i jesteśmy przy stoliku. Wiem, że to ja będę musiała

otworzyć pudełko. Całe szczęście, że zwymiotowałam w restauracji, bo gdyby nie to,
zrobiłabym to teraz. Puszczam dłoń Emmy i wycieram ją z potu o dżinsy. Oddycham głęboko
i podnoszę rękę. Od brzegu pudełka oddziela ją już tylko odległość równa średnicy
jednodolarowej monety.

Prawie przewracam się z wrażenia, gdy jeden z mężczyzn mówi: - Teraz. Serce zaczyna

mi walić jeszcze szybciej.

I w końcu to robię. Wyciągam... rękę... do krawędzi... pokrywki... i unoszę ją

ostrożnie... tylko odrobinę, robię jedynie niewielką szparę, wielkości dziesięciocentówki, i
naraz przez moje ciało przebiega wstrząs elektryczny, tak silny, że zaczynam krzyczeć,
opuszczam pokrywkę i uciekam, nie czekając na Emmę, odpycham mężczyznę przy
drzwiach, uciekam od śmiechu, który wybiega z zadymionego pokoju i odbija się echem po
sklepie, dopadam panny Mary, łapię ją wpół i przyklejam się do niej jak mech do pnia
drzewa. Emma w ułamku sekundy jest przy mnie i też kurczowo obejmuje pannę Mary, a
panna Mary popycha nas w stronę drzwi z siatki, powtarzając nad naszymi głowami:

- Dziękujemy panu. To chyba niemożliwe, ale brzmi to tak, jakby się przy tym

uśmiechała! - Wygląda na to, że Szkatuła jest warta swojej legendy - dodaje już na werandzie
do sprzedawcy, który otwiera przed nią drzwi samochodu.

Wiem, że to on, bo chociaż nadal trzymam się panny Mary, to obok jej butów, które

wydają się o dwa numery za małe na jej pulchne stopy, widzę zakurzone buciory robocze, a

do tego panna Mary nie musi podnosić głosu, żeby słychać ją było we wnętrzu sklepu. Czy
tylko mi się wydaje, czy ona naprawdę tłumi śmiech?

- Jedźcie bezpiecznie - mówi mężczyzna i zamyka za nami drzwi.
Siedzimy na tylnym siedzeniu i obejmujemy się kurczowo, tak jak wcześniej

obejmowałyśmy pannę Mary.

I po tym wszystkim dalej nie mam pojęcia, co właściwie było w tej koszmarnej

skrzynce. Wiem tylko, że była to najokropniejsza rzecz, jaką widziałam w życiu.

ROZDZIAŁ PIĄTY
Przeprowadzamy się i muszę przyznać mamie rację - zachowuję się jak pszczoła, która

wpadła do słoika. Emma spakowała większość naszych rzeczy, bo ja nie chciałam przykładać
do tego ręki, a ona nie miała nic przeciwko temu.

Jak na takie małe dziecko, jest bardzo porządna; trzyma wszystkie swoje książeczki z

obrazkami i naklejki poskładane w równy stosik obok łóżka, więc dzisiaj musi je tylko
włożyć do pudełka, które mama dała nam na nasze rzeczy. Z nas dwóch to ja jestem
bałaganiarą. Moje rzeczy są jak krowy rozproszone po łące: uparte i trudno dojść z nimi do
ładu. Za każdym razem, gdy Emmie się wydaje, że zebrała już wszystkie, znajduje coś
jeszcze na schodach. Albo na materacach, pod poduszkami.

Klaser ze znaczkami pójdzie do pudełka ostatni, bo teraz jeszcze je przeglądam,

próbując zapamiętać kolejność krajów. Robię to po to, żeby nie myśleć o przeprowadzce.

Od jakiegoś czasu mama mówi, że ta przeprowadzka to głupiego robota. Nie rozumiem,

co to ma oznaczać. Głupiego robota. Brzmi to tak, jakby brała moją stronę, ale gdy pytam ją,
co to znaczy, odgania mnie od siebie. Prawie wcale nie ma teraz czasu dla mnie ani dla
Emmy. Myśli ma zaprzątnięte wszystkim, co trzeba zrobić, żeby przeprowadzić
czteroosobową rodzinę. Powiedziała, że w tym nowym miejscu nie pójdziemy do nowej
szkoły; nie mam pojęcia, co o tym myśleć.

Chyba się cieszę, bo to oznacza, że żaden Sonny już nie będzie mnie dręczył ani żadna

Mary Sellers nie będzie się ze mnie wyśmiewać, ale skoro tak, to nie wiem, gdzie mamy się
czegoś nauczyć. Czytanie szło mi już naprawdę dobrze. A Emma zaczyna dodawać i
odejmować, ale bez szkoły na pewno wszystko zapomni i ja będę musiała liczyć za nią.
Mama mówi, żebym przestała o tym gadać, ale ja mam przecież osiem lat, a ośmiolatki
powinny chodzić do szkoły; na litość boską, przecież to nasza praca! A poza tym wcześniej
przychodziło mi do głowy, że może w tej nowej szkole ktoś mnie wreszcie polubi. Tam nikt
by przecież nie wiedział, że w starej szkole wszyscy się ze mnie wyśmiewali.

Wymyśliłam, że powiem tym nowym dzieciom, że zostałam najbardziej lubianą

dziewczynką podczas wyborów w trzeciej klasie, nawet już ćwiczyłam mówienie tego, i na
pewno gdyby to usłyszeli, chcieliby się ze mną przyjaźnić. Emmy chyba nic nie obchodzi to,
że już nie wróci do szkoły. Ale ona, jak już wspominałam, była naprawdę lubiana, a tych,
którzy są lubiani, nic nie obchodzi, co inni o nich myślą. I dlatego właśnie są lubiani.

- Carrie, Emma! - woła mama z dołu. - Chodźcie tu, jest parę rzeczy do zrobienia.
- Dobrze - odpowiadam za nas obydwie. Emma ostatnio prawie się nie odzywa. Chyba
ma to coś wspólnego z tym, że Richard zamykał się z nią w pokoju. To tak, jakby mieli

jakiś wspólny sekret, a ja nie wiem, co to takiego. Richard wydaje się z tego bardzo
zadowolony, ale gdy patrzę na Emmę, myślę, że ona wcale nie chce dochowywać tego
sekretu. Tylko że jest bardzo lojalna, bo nawet mnie nie powiedziała, a ja jestem dla niej
najbliższą osobą na całym świecie. Ale ona zawsze umiała dochować tajemnicy. Nigdy
nikomu nic nie mówi. To kolejny powód, dla którego ma cały tłum przyjaciół.

- Ile mam na was czekać?
Mama chyba zaczyna się denerwować.
- Dobrze, dobrze - wola Emma. Schodzimy ze strychu po naszych składanych
schodach, a potem po prawdziwych schodach do kuchni, gdzie mama ma swoją główną

kwaterę.

- Brakuje nam pudełek. Wkładajcie klapki - mówi.
Już prawie nie pamiętam jej takiej, jaka była kiedyś, zanim Richard zupełnie ją

wykończył. Któregoś dnia, gdy poszłam do Cash & Carry po karton papierosów dla niej, sam
pan Appleton prosił, żebym przekazała jej pozdrowienia. W naszym mieście to nic
nadzwyczajnego, ale sposób, w jaki to powiedział, cały w uśmiechach, jakby on i mama

dzielili jakiś żart zrozumiały tylko dla nich obojga i te pozdrowienia miały być podsumowa-
niem czegoś, sprawił, że niejeden raz wracałam do tego myślami.

W samochodzie od razu siadam z tyłu, chociaż mama mówi, że jestem już duża i mogę

siedzieć z przodu. Ale nie chcę, żeby Emma czuła się odsunięta na bok, więc siadam razem z
nią.

- Dzisiaj jest czwartek. Harold pewnie rozpakował już nową dostawę - mówi mama.
Harold jest właścicielem sklepu papierniczego, do którego zawsze w poniedziałki

przychodzi dostawa papieru, więc tam jedziemy w pierwszej kolejności. Pudełka od nich są
czyste i nie śmierdzą.

- Mamy szczęście - mówi mama, zatrzymując samochód obok sterty kartonów

złożonych przy kontenerze na śmieci za sklepem. Ja też się cieszę. - Bierz to - dodaje.

Otwieramy tylną klapę samochodu i ładujemy kartony. Zawsze okazują się cięższe niż

wydawałoby się na pierwszy rzut oka. Liczę je: tych mniejszych jest trzynaście. Robi mi się
smutno, bo trzynastka była ulubioną liczbą taty. Jego szczęśliwą liczbą. Nasz tatuś nigdy nie
przechodził pod drabiną i gdy ktoś rozsypał sól, rzucał ją przez ramię, dlatego wydawałoby
się, że powinien unikać trzynastki, która podobno przynosi pecha. Mama jednak mówi, że tato
był bardzo przekorny, więc chyba ma to jakiś sens.

- Jedziemy - komenderuje mama.
Wsiadamy z powrotem do samochodu i zmierzamy na targ. To najgorsze miejsce do

zbierania pudełek, jakie mogę sobie wyobrazić. Jak można wkładać swoje ulubione rzeczy do
przemoczonych kartonów, które śmierdzą kabaczkami? Za którymś razem zapytałam o to
mamę, ale nazwała mnie grymaśnicą, a potem na złość dała nam do pakowania naszych
rzeczy pudełko z narysowanym z boku kabaczkiem.

Siedzę więc cicho, tak samo jak Emma, i z jej wyrazu twarzy widzę, że obydwie mamy

nadzieję, iż mama da nam na resztę rzeczy pudełko od Harolda.

Samochód zatrzymuje się przy targu i mama wysiada.
- Zaraz wrócę - rzuca przez ramię.
My też wysiadamy i patrzymy, co leży przy kontenerze na śmieci. Ale to chyba nie jest

dobry dzień. Większość pudełek ma oddarte spody albo wierzchy, a w innych kartonowe
zakładki nie stykają się ze sobą, więc mają dziury w dnie i nic nie można do nich włożyć.

- Nie cierpię pudełek z targu - mruczy Emma. Jestem trochę zdziwiona, bo odzywa się

do

mnie po raz pierwszy od samego rana.
- Ja też. - Kiwam głową.
- Chciałabym stąd uciec.
Siedzę przykucnięta przy skrzynkach po winogronach i na dźwięk tych słów omal się

nie przewracam.

- Przecież możemy to zrobić! - wołam. Cieszę się, że Emma znowu gra po mojej
stronie. Wreszcie mamy jakiś wspólny sekret, tak jak w dawnych dobrych czasach.
- Znajdą nas - wzdycha. - On nas znajdzie, a potem będzie jeszcze gorzej niż teraz.
- A gdybyśmy uciekły gdzieś, gdzie by nas nie znaleźli? - mówię szybko, bo mama

może wrócić w każdej chwili. - Przecież możemy pojechać, dokąd tylko zechcemy! Nie
mieliby pojęcia, gdzie nas szukać.

Emma jednak potrząsa głową. Jej włosy są teraz matowe przez cały czas. Mama mówi,

że ona chyba ma kołtuny, ale Emma nie pozwala się uczesać ani ostrzyc, więc chyba na razie
będzie musiało zostać tak, jak jest.

- Wiedzieliby - oświadcza. - Na pewno by nas znaleźli. Dorośli by im powiedzieli i

zaraz by po nas przyszli.

Chciałabym ją jakoś przekonać, ale mama pojawia się w tylnej bramie, której zwykle

używają dostawcy, i rozgląda się za nami.

- Wsiadajcie - mówi, choć nie zdobyłyśmy tu ani jednego kartonu.
Głos ma niski i szorstki, prawie męski. Włącza silnik i mocno przyciska pedał gazu.

Emma i ja patrzymy na siebie, a potem szybko wskakujemy do samochodu, zanim zacznie na
nas krzyczeć.

Mama nie włączyła jeszcze radia. To zły znak. Zawsze je włącza, kiedy jeździ. Nie

rezygnuje ze słuchania nawet wtedy, gdy jesteśmy na odludziu i udaje się złapać tylko
trzeszczące stacje w obcych językach.

- Nie wiem, co my będziemy jeść - mruczy gniewnie pod nosem. - Ten człowiek do

reszty wykończył moje nerwy.

Wracamy do domu. Gdy mama zatrzymuje samochód, chmura kurzu spod kół ucieka do

przodu, jakby spodziewała się, że auto zaraz ją dogoni. Emma i ja zaczynamy wyładowywać
kartony, a mama wbiega do domu, krzycząc:

- Richard, Richard! Gdzie jesteś, ty sukinsynu?!
Wyciągamy z auta wszystkie pudła i Emma układa je w równy stos obok drzwi do

kuchni, ale nie wchodzimy do środka. Nie weszłybyśmy tam teraz za nic w świecie.

Emma rusza w stronę łąki, a ja za nią.
- Hej, poczekaj! - wołam, bo wiem, że jeśli chce, to potrafi iść znacznie szybciej niż ja.

A teraz chyba ma taki nastrój.

Gdy ją w końcu doganiam, jestem zupełnie zdyszana. Stoimy na skraju łąki. Liście pałki

wodnej drapią nas w łydki, a kleszcze tylko szukają okazji, by na nas wskoczyć, idziemy więc
dalej, aż docieramy do miejsca pośrodku łąki, porośniętego niską trawą.

- Powinnyśmy uciec - mówię. - Zróbmy to. Jeszcze przed przeprowadzką. Są miliony

miejsc, gdzie możemy się ukryć. Będą musieli wyjechać stąd bez nas. Richard zaczyna tę
nową pracę w poniedziałek, więc nie będą nas dłużej szukać. Emma patrzy na mnie, skubiąc
źdźbła trawy brudnymi palcami. Widzę, że słucha mnie uważnie.

- Mówię serio. Sama wiesz, że to dobry pomysł. Jeśli uciekniemy w piątek, to dopiero

w sobotę zauważą, że nas nie ma. W niedzielę będą nas szukać, a potem pojadą. Richard
wcale się nie przejmie, a mama pomyśli, że przyjedzie po nas później, w następnym tygodniu.
A wtedy już będziemy bardzo daleko stąd.

Emma patrzy na drzewo rosnące na drugim końcu łąki. Często się na nie wspinałyśmy.

Znamy każdą jego gałąź i każdy sęk. Wiemy na pamięć, gdzie trzeba postawić stopę, nawet w
klapkach.

- Nic z tego - mówi.
- Dlaczego?
- Bo nie.
- Bo co?
- Nie mogę uwierzyć, że naprawdę jesteś ode mnie dwa lata starsza - wzdycha, co

doprowadza mnie do wściekłości.

- A to niby dlaczego?
- Dlatego, że to się nie może udać. Najbardziej na świecie rodzice nie lubią, gdy dzieci

uciekają z domu. Zabiliby nas za to. - Przenosi na mnie wzrok. - On by nas zabił.

Twarz ma poważną jak atak serca, jak mawia mama. Ale ja nadal nie rozumiem, o co jej

chodzi.

Za wszelką cenę chcę ją przekonać do mojego pomysłu. Gdy już będziemy wolne, to

uczeszę jej włosy i to będzie pierwsza rzecz, jaką zrobię. Są takie ładne, jedwabiste i miękkie,
jak płatki żółtego bratka. Kiedyś lubiła, gdy ją czesałam, i wiem, że z czasem znów to polubi.

Nie zważając na moje spojrzenie, wstaje i idzie w stronę domu.
- Zostań! - wołam, ale gdy nie reaguje, podnoszę się i idę za nią. Znów.
Przez chwilę nasłuchujemy przy kuchennych drzwiach. Ze środka nie dochodzi żaden

dźwięk, więc ostrożnie, żeby nie skrzypiały, uchylamy je na tyle, żeby się wcisnąć do środka.

Potem zdejmujemy klapki i boso przechodzimy przez kuchnię, tak ostrożnie, jakby podłoga
była zrobiona z tłuczonego szkła. Muszę podnieść do góry ręce, żeby utrzymać równowagę,
ale Emma tego nie potrzebuje. Na górze słychać krzyki mamy i Richarda, a potem łupnięcie,
gdy mama uderza całym ciałem o podłogę. Każdy krok po podeście obok drzwi do ich
sypialni wydaje się wiecznością, ale w końcu docieramy do „gniazda".

- Co robisz? - pytam Emmy.
- A jak ci się wydaje? - rzuca, jakby w ogóle nie było tej rozmowy na łące.
Wyciąga kilka swoich rzeczy z pudła, które spakowała wczoraj wieczorem, i układa je

w kupki na łóżku. Wygląda na to, że spełniło się moje życzenie. Podchodzę więc do pudła z
moimi ubraniami i wybieram te, które lubię nosić. Nie te, które mama kupiła mi w mieście w
„Białym Słoniu". Wszyscy nazywają ten sklep „szpitalnym", bo pieniądze, które tam
zarabiają, idą na jakiś szpital, jakby to była instytucja dobroczynna, a nie paskudne miejsce,
gdzie kłują człowieka igłami. Te ubrania śmierdzą jeszcze przed przyniesieniem do domu, ale
gdy mówię mamie, że nie lubię niczego kupować w tym śmierdzącym szpitalnym sklepie, ona
znów nazywa mnie grymaśnicą i specjalnie każe mi je wkładać. Zostawiam je wszystkie w
pudle i wybieram tylko te, które babcia przysłała mi ze sklepu w Asheville. Te układam na
łóżku obok ubrań Emmy.

Żadna z nas nie odzywa się więcej, tylko składamy ubrania i już po chwili mamy zapas

na co najmniej tydzień.

- Idę na dół po dużą torbę - mówi Emma, jakby to było oczywiste, że uciekamy, i

chyba tak jest.

Przypominam sobie o klaserze. Leży na oknie, obok wiatraka. Zabieram go stamtąd i

kładę na ubraniach. Nie mogę uwierzyć, że naprawdę to robimy. Miałam nadzieję, że uda mi
się namówić Emmę, ale myślałam, że będzie to znacznie trudniejsze.

Emma wraca i ładujemy ubrania do brezentowej torby podróżnej. Nie potrafimy jej

wypchać tak dobrze jak mama, ale z drugiej strony nie jesteśmy tak silne jak ona, więc torba
nie może być zbyt ciężka, bo inaczej nie uda nam się odejść daleko od obecnego życia.

- No, już - mówi Emma tak samo jak mama, gdy zapina pas w samochodzie po wyjściu

z banku w dzień wypłaty. Te dni, gdy jeździ do banku z czekiem Richarda, są dla niej
najszczęśliwsze.

- Kiedy ruszamy? - pytam. Jestem przekonana, że Emma już wszystko dokładnie

obmyśliła, więc nawet nie próbuję się rządzić.

- Dziś wieczorem - szepcze. - Gdy oni zasną. Wiem, że powinnam się cieszyć, ale

nagle

czuję się tak jak wtedy, gdy Tommy Bucksmith specjalnie uderzył mnie piłką

futbolową. Nie mogę złapać powietrza. Emma z kolei wygląda znacznie lepiej. Już dawno nie
wyglądała tak dobrze. Myślę, że powinnam być dzielna ze względu na nią, więc robię, co
mogę. Przynajmniej staram się sprawiać takie wrażenie.

- Co mama zrobi bez nas? - zastanawiam się.
- A co mama zrobi z nami? - odpowiada Emma.
I naraz wszystko staje się stuprocentowo jasne. Uciekniemy stąd i nikt nas nie zatrzyma.

ROZDZIAŁ SZÓSTY
- Ćśśś - mówię do Emmy, bo zachowuje się o wiele za głośno jak na dziewczynkę,

która powinna już spać.

Jest druga w nocy i jesteśmy spóźnione, bo obydwie usnęłyśmy o północy i

obudziłyśmy się dopiero przed pięcioma minutami.

Emma podskakuje po podłodze z jedną nogą wsuniętą w nogawkę dżinsów. Druga

nogawka zwisa luźno, a Emma próbuje utrzymać równowagę, wiedząc, że jeśli się przewróci,
to narobi jeszcze więcej hałasu. Ubieranie się po ciemku jest trudniejsze, niż mogłyśmy
przypuszczać. Na szczęście przygotowałyśmy wcześniej ubrania, które teraz usiłujemy
włożyć.

- Ćśśś - powtarzam jeszcze raz.
Gdy już jesteśmy ubrane, na palcach podchodzimy do wielkiego worka schowanego

pod narzutą z łóżka. Wiedziałyśmy, że mama tu nie przyjdzie. Przestała do nas zaglądać, gdy
ja byłam mniejsza niż Emma teraz, ale na wszelki wypadek przykryłyśmy worek narzutą i
wsunęłyśmy ją w kąt pokoju, za pudla.

- Ty trzymaj za uchwyt - szepczę.
Emma podchodzi do drugiego końca worka, tam gdzie przyszyty jest pasek z takiego

samego materiału jak moje tenisówki, chwyta za ten pasek i przykuca, żeby nie stracić
równowagi pod ciężarem. Technikę podnoszenia worka opracowałyśmy jeszcze przed
pójściem do łóżka. Ale teraz worek wydaje się o wiele cięższy niż kilka godzin temu. Nie
wiem, dlaczego tak jest, ale wcale mi się to nie podoba. Nie odzywamy się głośno, bo mama
czasem miewa lekki sen, ale w duchu powtarzam: Boże, pomóż nam, spraw, żebyśmy nie
upuściły tego worka, bo jeśli go upuścimy, to już po nas. Proszę Cię, Boże...

Patrzę na Emmę i chociaż jest ciemno, na jej twarz pada smuga księżycowego światła,

widzę więc, że czeka, aż pochwycę worek od swojej strony i dam jej sygnał. Kiwam głową i
ostrożnie cofamy się na schody, które nagle wydają się bardzo strome. Zdaję sobie sprawę, że
nigdy nie uda nam się po nich zejść, jeśli będziemy trzymać worek w ten sposób, a do tego
ręce mam spocone ze zdenerwowania i worek zaczyna się wyślizgiwać. Muszę na chwilę
przyklęknąć, mam tylko nadzieję, że Emma zauważy to w porę. Na szczęście zauważa. Po
cichu stawiamy worek na podłodze i wpatrujemy się w niego, jakby miał się od tego stać
lżejszy. Ale nic z tego, odwiązuję więc sznurek na swoim końcu i chociaż prawie nic nie
widzę, zaczynam wyjmować rzeczy ze środka. Po wyjęciu dwóch naręczy ubrań znów
próbujemy go podnieść i tym razem mam wrażenie, że jakaś dobra wróżka spełniła nasze
życzenie i zaczarowała worek, bo jest znacznie lżejszy. Ściągam sznurek, kiwam głową do
Emmy i zaczynamy wszystko jeszcze raz.

Krok po kroku, bez trudu schodzimy z „gniazda" po składanych schodkach i

wkraczamy w strefę zagrożenia, tuż przy drzwiach pokoju mamy i Richarda. Nasłuchuję
uważnie i wydaje mi się, że słyszę chrapanie Richarda, więc znów kiwam głową do Emmy.
Widzi mnie, bo okno na podeście jest duże i wpuszcza więcej księżycowego światła.

Teraz przed nami najtrudniejsza część zadania: drewniane schody są stare i czasami

skrzypią w najmniej spodziewanym momencie, zwykle wtedy, gdy najbardziej by się tego nie
chciało.

No i oczywiście już pierwszy stopień wydaje z siebie koszmarne skrzypnięcie, głośne

jak dźwięk rożka przeciwmgielnego, w który Richard kiedyś dmuchnął tuż przy moim uchu,
bo uznał, że bardzo zabawnie będzie patrzeć, jak podskakuję z wrażenia. Drzwi jednak nadal
pozostają zamknięte i chociaż nie słyszę już chrapania Richarda, to mam nadzieję, że się nie
obudził.

Pedał kosza na śmieci zgrzytał dziś siedem razy; to działa na naszą korzyść. Kolejne

trzy schodki przechodzimy gładko, ale przy piątym znów jest to samo. Tym razem
skrzypnięcie jest niższe, jak muczenie krowy, którą widziałam kiedyś, gdy leżała na boku i

próbowała wypchnąć z siebie cielaka. Znów się zatrzymujemy i zaczynam modlić się w
duchu: Panie Boże, spraw, żeby się nie obudzili.

Tym razem to Emma kiwa do mnie głową. Stoi wyżej niż ja i chyba widzi, że drzwi

sypialni nadal są zamknięte, więc ruszam. Jeszcze trzy schodki i jesteśmy na dole, już prawie
na wolności. Kolejną przeszkodą są drzwi. Zewnętrzne skrzydło z siatki czasami głośno
trzaska, jeśli się nie uważa. Teraz jednak obydwie zachowujemy się bardzo ostrożnie, więc
chyba już jesteśmy w domu, jak mawia mama. Przekręcam gałkę wewnętrznego skrzydła i
ostrożnie je otwieram. Od wolności oddziela nas już tylko zardzewiała metalowa siatka.
Wyciągam haczyk z zawleczki i otwieram je powoli, a właściwie jeszcze wolniej niż powoli.
Otwieram je tak wolno, że w ogóle nie widać, by się poruszały. Aż tak jestem ostrożna, i
proszę, opłaciło się: drzwi w ogóle nie skrzypnęły! No, no.

Teraz Emma musi je zamknąć równie delikatnie. Czyta w moich myślach i dokładnie

powtarza wszystkie moje ruchy. Nie jest to wcale proste, gdy jednocześnie trzyma się wielki
worek. Myślę sobie, że gdy dorosnę, nigdy nie będę używać takich worków. Moim zdaniem
są zbyt kłopotliwe w noszeniu.

Emma bezgłośnie zamyka haczyk.
Patrzymy na drogę, przy której w nocy śpi samochód Richarda, i na rozpostartą przed

nami całą resztę naszego życia.

Na Bermudach pewnie nigdy nie jest tak ciemno. Ze wszystkich sił wpatruję się w

mrok, żeby zobaczyć, dokąd idziemy, i nie mam czasu myśleć o tym, jak zmęczona byłam
jeszcze kilka minut temu. Nie jestem też głodna i na szczęście nie zabrałyśmy ze sobą
żadnego jedzenia oprócz pół słoika masła orzechowego, który zgarnęłam w ostatniej chwili.

Cały świat śpi; liście nawet nie szeleszczą, jak wtedy, gdy jest jasno. Pewnie zbierają

energię na jutro. Jutro. Co będziemy robić jutro? Nie chciałam mówić o tym Emmie, ale
prawdę mówiąc, trochę się martwię, co zrobimy, gdy wzejdzie słońce. Poruszamy się wolniej,
niż przypuszczałam, więc chyba nie zdążymy dojść na dworzec, żeby złapać autobus do
Raleigh, który odjeżdża o piątej pięćdziesiąt pięć. Będziemy musiały przejść do planu B. Ale
nie przygotowałam żadnego planu B, więc teraz mam o czym myśleć. Hm.

- Myślisz, że nas znajdą? - pyta Emma.
- Nie - odpowiadam, chociaż wcale nie jestem tego pewna.
- To dobrze. - Kiwa głową i idziemy dalej.
- Hej, Em.
- Co?
- Dlaczego zmieniłaś zdanie?
To pytanie dręczyło mnie już od wczoraj, odkąd wróciłyśmy z łąki i Emma zaczęła się

pakować, ale nie chciałam głośno mówić o ucieczce, nie wiedząc, czy Richard nie stoi
właśnie na dole pod schodami.

- Nie wiem - odpowiada, ale nie wierzę w to. Idziemy dalej w milczeniu. Po dłuższym

czasie torba zaczyna nam bardzo ciążyć.

- Jak dojdziemy do tej stodoły, to odpocznijmy trochę - proponuję.
Stodoła przed nami wydaje się wyższa niż w dzień. Spiczasty dach wcinający się w

czarne niebo przypomina kapelusz czarownicy z książek z obrazkami. Na wrotach krzyżują
się białe belki. Stajemy przed nimi i opuszczamy worek na ziemię. Upada z głośnym
tąpnięciem, jakby w środku był trup. Właśnie tak się czułyśmy, niosąc go - jakbyśmy niosły
trupa.

- Jakie to ciężkie - wzdycha Emma, rozcierając ramiona.
Coś mi przychodzi do głowy.
- Hej, Em. A może zostawmy tutaj ten worek
- mówię.

To tylko luźny pomysł, przekonuję samą siebie. Przecież te wszystkie ubrania będą nam

potrzebne, więc nie wyobrażam sobie, żeby Emma się zgodziła. Do tego mamy ze sobą tylko
czternaście dolarów i trzydzieści osiem centów, więc kupowanie nowych rzeczy nie wchodzi
w grę, nawet gdybyśmy chciały pójść do „Białego Słonia". A tam na pewno nie pójdziemy.

- Nie możemy zostać bez ubrań - mówi Emma i oczywiście ma rację.
- Ale z tym worem idziemy bardzo wolno. - Gdy mówię takim tonem, mama zawsze

twierdzi, że zachowuję się jak adwokat diabła. Chyba tak to nazywa. Och, Boże, zaczynam
już zapominać powiedzonka mamy.

- Wiem - wzdycha Emma i po pochyleniu jej głowy widzę, że zastanawia się, co

zrobić.

- Już mam! Może weźmiemy tylko to, co jest nam naprawdę potrzebne, i włożymy to

na siebie. W ten sposób nie będziemy musiały niczego nieść - proponuję.

- Tak! - woła Emma.
Nałożyłyśmy więc na siebie grube warstwy ubrań. Jestem cała spocona, a Emma

wygląda grubo jak dynia, ale to była najlepsza decyzja, jaką mogłyśmy podjąć. Fantastyczne
jest to, że już nie musimy niczego nieść oprócz słoika z masłem orzechowym i klasera. Wiem,
że do tej stodoły rzadko ktoś zagląda, więc nikt nie znajdzie worka, w każdym razie przez
dłuższy czas. A zanim go znajdą, nas już tu dawno nie będzie. Żałuję tylko, że nie wzięłam
gumki do włosów, bo długie włosy bardzo mi przeszkadzają i grzeją w kark. Zastanawiam
się, czym mogłabym je związać. Bingo. Przed nami rośnie wierzba płacząca. Mogę użyć
jednej z gałązek, które zamiatają ziemię jak palce pianisty.

- Poczekaj chwilę - mówię do Emmy.
Wyginam gałązkę wielokrotnie w jedną i w drugą stronę. Jest świeża i nie chce się

łatwo złamać. Ale to dobrze, bo dzięki temu mogę nią obwiązać włosy, i już po chwili mam
koński ogon. Od razu chłodniej.

- Boisz się? - pyta Emma i zanim zdążę odpowiedzieć, wsuwa drobną dłoń w moją.
- Nie - kłamię.
Ściskam jej dłoń, żeby pokazać, że wszystko w porządku. Dla odmiany ja mogę być tą

odważną, chociaż wcale się tak nie czuję. W każdym razie nie teraz, gdy od „gniazda"
oddzielają nas kilometry ciemności. Boże, co my zrobimy?

Czekam na znak od Boga, który powiedziałby nam, co mamy robić dalej, a tymczasem

idziemy, idziemy, idziemy. Emma już dawno puściła moją rękę. Zaczyna zostawać z tyłu i
wiem, że jest już bardzo zmęczona. O jakieś trzy rzuty kamieniem od nas znajduje się farma
Godseyów. Tam się ukryjemy. Kiedyś, gdy byłyśmy o wiele młodsze, byłyśmy tam z mamą.
Mama rozmawiała o czymś z panią Godsey, bardzo rozzłoszczona, a my tymczasem bawi-
łyśmy się na zewnątrz.

Nie wiem, o czym one rozmawiały, ale mama kategorycznie zapowiedziała, że mamy

im nie przeszkadzać, więc chyba były to jakieś sekrety dotyczące pieniędzy. To są bardzo
nudne sprawy, więc wcale mi nie zależało, żeby się dowiedzieć, o czym mówią. Cieszyłam
się, bo Emma odkryła pod werandą Godseyów dziurę w ziemi, tak dużą, że mieściłyśmy się w
niej obydwie. Mam nadzieję, że nikt jej do tej pory nie zasypał, bo to nasza jedyna szansa na
ukrycie się, gdy wzejdzie słońce. Jeśli nikt nie będzie się kręcił w pobliżu, to może nawet uda
nam się trochę przespać.

- Hej, Em. Mama chyba nadal nie cierpi Godseyów, prawda?
- Nie wiem - odpowiada Emma. - Ale chyba tak.
- To świetnie - mruczę.
Nie przyjdzie tutaj, żeby nas szukać, więc mamy cały dzień na zaplanowanie, co

będziemy robić dalej.

Jesteśmy już niedaleko domu i to dobrze, bo wydaje mi się, że słońce niedługo

wzejdzie. Zresztą jestem pewna, że chłopcy Godseyów pracują dziś w polu i niedługo wstaną.
Zawsze mają czarne, lepkie ręce od tytoniu, który żują, jakby się nigdy nie myli.

Zatrzymujemy się przy werandzie od tej strony, gdzie była dziura, i wypatrujemy jej w

półmroku.

- Ciekawe, czy nadal mają tego psa - szepczę do Emmy.
- A skąd ja mogę wiedzieć? - odszeptuje.
- Tak się tylko zastanawiam. Jeśli ten pies jeszcze tu jest, to musimy być gotowe do

ucieczki, bo jak zacznie szczekać, to obudzi wszystkich.

Widzę, że Emma jest nie w humorze z powodu braku snu. Ja jestem starsza, dlatego tak

bardzo mi to nie przeszkadza.

Na razie nie widać tu żadnego psa. Jak on się wabił? Nie pamiętam. Miał jakieś głupie

imię, takie, jakie każdy chłopak nadałby swojemu psu: Spot, Buddy czy coś podobnego.

Podchodzę do werandy z lewej strony. Nic się nie zmieniło od czasu, gdy tu byłyśmy,

deski są nadal rozchwiane i oczywiście dziura wciąż jest w starym miejscu, tylko że teraz
wydaje się o wiele mniejsza.

- Co się stało z tą dziurą? - pyta Emma cicho.
- Nic - odpowiadam. - Po prostu urosłyśmy. Ale zmieścimy się. Wejdę pierwsza, a ty

patrz, czy nikt nie idzie.

Zaczynam się denerwować. Pod deskami werandy na pewno są miliony pająków i

gąsienic i raczej nie są to miłe kosmate liszki, które przyjemnie jest wziąć do ręki, tylko
robale w twardych pancerzykach, które mają miliony nóg i umieją biegać ekspresowo. Ale
muszę wejść pierwsza, bo widzę, że Emma zachowuje się dziwnie. Nie przywykłam do
oglądania jej w takiej formie, dlatego wolę milczeć i być grzeczna, tak jak Richard zawsze
nam radzi.

Klękam przed krzyżującymi się ukośnie deskami, którymi zabudowana jest przestrzeń

między ziemią a podłogą werandy. Otwory między nimi mają kształt rombu.

Zaraz zacznie się rozwidniać. Szybko przekładam głowę przez otwór, ale oczywiście

ramiona zatrzymują się na nieheblowanych deskach. Wielka szkoda, że nie używam
przekleństw, bo teraz mam na to wielką ochotę. Ale z drugiej strony to lepiej, bo gdybym
wypowiedziała to słowo na „k", które mam na myśli, to ktoś mógłby mnie usłyszeć, a gdyby
ktoś mnie usłyszał, toby nas znalazł, a gdyby ktoś nas znalazł, to musiałybyśmy wrócić do
domu, a gdybyśmy wróciły do domu, to Richard by nas zabił.

Obracam się odrobinę w bok i znów próbuję się przecisnąć, ale te deski chyba

specjalnie robią mi na złość.

- Może ja spróbuję - szepcze Emma. Wyciągam głowę i przykucam z boku, robiąc
jej miejsce. Naraz zastygam. Co to takiego? O Jezu. To chyba pies!
- Szybko - szepczę do niej. - Właź!
Ona też słyszy psa i na siłę przepycha drugie ramię przez deski, jakby chciała odsunąć

zagradzające jej drogę palce. W następnej chwili nad naszymi głowami rozlega się stukanie
psich łap po drewnianej podłodze werandy.

- Szybciej! - poganiam ją.
Wciąga nogi do środka. Teraz moja kolej. Zdumiewające, jak szybko człowiek potrafi

się poruszać, gdy się boi, że zostanie złapany. Wkładam w dziurę najpierw jedno ramię, jak-
bym chciała sięgnąć po coś, co leży na półce, potem głowę - no i proszę, drugie ramię też
przechodzi bez problemu. Całe szczęście, bo pies szczeka nad nami jak szalony i słychać już
kroki kogoś, kto podchodzi do drzwi, żeby go wypuścić.

Wczołguję się pod podłogę werandy i macam rękami dokoła, szukając kamieni - im

większe, tym lepsze. Wszystkie, które znajdę, układam na kupkę przy otworze, żeby pies nas

nie wyczuł, gdy podejdzie blisko. Emma próbuje uszczelnić dziurę zwiniętym w kłąb
swetrem. Moim zdaniem to zupełnie bez sensu.

- Zostaw - mruczę. Wyciągam sweter i rzucam go za siebie. - Kamienie - dodaję

szeptem, ale jest już za późno.

Słyszymy szczęk haczyka w drzwiach i obie zastygamy w bezruchu. Pies zbiega po

schodkach jak wystrzelony z procy i zanosi się szczekaniem, jakby zobaczył ducha. Gdy się
nad tym zastanowić, to dość zabawne, bo to trochę prawda. Jeśli widział nas przez okno, a
gotowa jestem się założyć, że tak było, to w półmroku musiałyśmy wyglądać dla niego jak
duchy.

Słysząc stukot psich łap na schodkach, obie rzucamy się w najdalszy kąt jamy pod

podłogą. Tak nazywam w myślach nasze schronienie. To prawie jak za kanapą. Nie mogę się
doczekać, żeby powiedzieć o tym Emmie, mam tylko nadzieję, że niechcący nie powiem tego
głośno, tak jak w szkole, bo wtedy byłybyśmy ugotowane.

Obydwie siedzimy cichutko i staramy się nie oddychać. Próbuję sobie przypomnieć, czy

ten pies jest duży, bo po ułożeniu kamieni w stos w dziurze zrobiło się ciasno. Szczeka jak
duży pies i mam nadzieję, że jest duży, bo jeśli tak, to nie zmieści się tutaj. Wydaje mi się, że
chodzi w kółko po schodkach. Trzymam się mocno Emmy, a ona mnie. Chyba wyglądamy
jak dwie rozgwiazdy splątane wypustkami pod wodą. Czuję, że Emma drży. Gdy wreszcie
szczekanie ucicha, pochyla twarz do mojego ucha.

- Słuchaj, ja tam nigdy nie wrócę - szepcze. - Nigdy.
W jej wzroku widzę, że gdybym jej zaproponowała powrót, to dostałabym potężnego

kopniaka. Nie żebym chciała to zrobić. Ale nawet gdybym chciała, to Emma i tak nie
wróciłaby ze mną. I myślę, że coś tu jest nie tak. To znaczy, przeważnie to młodsze dzieci
naśladują starsze, ale u nas to Emma zawsze przewodzi. Tylko teraz, pod tą podłogą, jest
inaczej. Chyba obydwie tak samo boimy się, że nas znajdą. Lepiej nie myśleć, co pani Godsey
by zrobiła, gdyby jej pies nas tutaj wywęszył.

Skoro już mowa o psie, jakoś przestałam go słyszeć, więc albo pobiegł poszukać nas

gdzie indziej, albo jest zwyczajnie leniwy.

- Chyba sobie poszedł - szepczę prosto w ucho Emmy.
W chwilę później znów słyszę szczęk haczyka i odgłos blaszanej miski uderzającej o

deski nad naszymi głowami. Gdybym nie wiedziała, że Godseyowie mają psa, to
pomyślałabym sobie, że ktoś coś upuścił, ale nos mówi mi co innego: dali mu w misce
jedzenie. I nawet to nie przywabiło Spota czy Buddy'ego, czy jak on się tam wabi. To mnie
martwi najbardziej. Gdzie jest ten pies?

- Caroline?
Gdy słyszę ten szept Emmy, włosy stają mi dęba. Emma nigdy nie zwraca się do mnie

pełnym imieniem. Zawsze mówi: Carrie.

Powoli, tak powoli, że prawie niedostrzegalnie, obracam głowę w tę stronę, w którą ona

patrzy, i już rozumiem, dlaczego pies nie pobiegł na śniadanie. Buddy - Spot waruje po dru-
giej stronie drewnianej kraty. Przyczajony nisko przy ziemi, wygląda, jakby lada chwila miał
się zerwać i pobiec za królikiem, i patrzy na nas, jakby miał nas na celowniku. Och, Boże.
Proszę Cię, Boże...

Obydwie wstrzymujemy oddech w tej samej chwili. Wiemy, że każde najmniejsze

nawet drgnięcie oznacza wyrok. Jesteśmy załatwione. O tej porze nie wiadomo jeszcze, jaki
będzie nadchodzący dzień - słoneczny czy mglisty, pogodny czy smutny - więc nie jestem
pewna, ale wydaje mi się, że widzę obłok wydobywający się z nozdrzy Buddy'ego - Spota,
jak w kreskówkach pokazywanych w telewizji w sobotę przed południem. Obydwie patrzymy
na niego, jakby to były zawody, kto dłużej wytrzyma.

Och, Boże, kręci mnie w nosie i zaraz kichnę. Boże, spraw, żebym nie kichnęła! Jeśli

kichnę, to już po nas. Zamknę oczy! O, właśnie! Zacisnę je mocno, o tak... i wtedy może

odechce mi się kichać. Mocno, jak najmocniej zaciskam powieki... och, Boże... to działa!
Przeszło mi! No, no.

Ale naraz wszyscy troje podnosimy głowy jak na komendę, gdy nad nami rozlegają się

kroki zmierzające w stronę werandy. Buddy - Spot spogląda na nas, a potem na werandę,
jakby się zastanawiał, czy powinien na nas donieść, czy nie. Widzę, że ma ochotę zaszczekać.
Emma jeszcze mocniej wbija brudne paznokcie w moje ramię. Robi mi się niedobrze.

Lup. O Boże. Łup. Proszę, Buddy - Spot, idź sobie stąd! Dobry Buddy - Spot. Łup.

Dobry pies.

I naraz, tak po prostu, pies wstaje, otrząsa się z kurzu i truchta na górę, gdzie głaszcze

go jakaś ręka, która wygląda, jakby nie miała właściciela, bo schody zasłaniają nam widok na
tego kogoś, kto stoi o metr od nas. Buddy - Spot to najlepszy pies na świecie. Lepszy nawet
od Lassie. Już nie mogę się doczekać, żeby go pogłaskać i podziękować, że nas nie wydał.

Ogon Buddy'ego - Spota porusza się w rytm pieszczoty i naraz zaczynam tęsknić do

mamy. Zastanawiam się, co ona zrobi, gdy zobaczy, że nas nie ma. Zastanawiam się też, czy
Emma mówiła poważnie, gdy powiedziała, że nigdy nie wróci do domu. „Nigdy" to bardzo
dużo czasu. A jeśli będzie już dorosła, będzie miała swoje dziecko i zechce je pokazać
mamie? Czy wtedy też nie wróci? A jeśli zaaresztuje ją policja i powie, że wypuszczą ją z
więzienia tylko pod warunkiem, że wróci do domu, do mamy? Czy wtedy też nie będzie
chciała wrócić? A gdyby zdarzył jej się jakiś okropny wypadek i nie mogłaby ruszać rękami, i
ktoś musiałby się nią opiekować przez cały czas i karmić ją jedzeniem rozdrobnionym na
papkę, jak dla niemowląt? Kto inny mógłby się tym zająć oprócz mamy? Pewnie ja też
mogłabym to robić, ale gdybym umarła, to co? Czy wtedy Emma też nie chciałaby wrócić?

Ziemia, na której siedzimy, jest twarda i gniecie mnie w pupę, a do tego śmierdzi. W

dodatku jestem potwornie głodna. Emma potrafi obywać się bez jedzenia, ale ja nie. Ja muszę
coś jeść. I naprawdę tęsknię do mamy. Rozumiem, że Emma nie tęskni tak jak ja, bo mama
źle ją traktuje, ale ja już tęsknię.

Teraz już naprawdę jest dzień i to wydaje się dziwne, bo właściwie wcale nie spałyśmy

przez całą noc, więc mam wrażenie, że dzień powinien się kończyć, a nie zaczynać. Richard
pewnie już wstaje i przygotowuje się do przeprowadzki. A ja i Emma, no cóż, trudno
powiedzieć... po prostu uciekamy.

Emma puszcza moje ramię. Patrzę na nie i widzę cztery czerwone półksiężyce - ślady

po jej paznokciach, dowody tego, jak bardzo się bała. Ona też na nie spogląda i zaraz odwraca
wzrok, udając, że aż tak bardzo mnie nie potrzebuje. Obie jednak wiemy, jak jest naprawdę.

- Co teraz zrobimy? - szepczę do niej. Jestem już zmęczona rolą przywódcy. Wzrusza

ramionami i wypatruje czegoś przez drewniane kraty, jakby za nimi leżała odpowiedź.

- Oooch - mruczy pod nosem.
Spoglądam w tę samą stronę i widzę, co leży po drugiej stronie kraty, nieco poza

zasięgiem ręki. Słoik z masłem orzechowym, przewrócony na bok! Musiał mi wypaść, kiedy
usłyszałam psa i pośpiesznie chowałam się w dziurze.

- Musimy go zabrać - mówi Emma. Patrzę na słoik, jakbym chciała przyciągnąć go

wzrokiem. - Jeśli ktoś go zobaczy, to już po nas.

Nie zostawiając mi czasu na odpowiedź, podczołguje się do zasypanego kamieniami

otworu i zaczyna odkładać kamienie na bok.

- A jeśli pies wróci? - pytam szeptem.
- Myślę, że poszedł stąd na cały dzień - odpowiada. Wyciąga ramiona przez otwór i

sięga po słoik.

- Pośpiesz się! - ponaglam.
- Bingo - mruczy, wpełzając z powrotem. Po cichu odkręca wieczko i wyciąga słoik
w moją stronę. Sięgam do środka palcem. Muszę powiedzieć, że masło orzechowe nie

smakowało mi tak jeszcze nigdy w życiu.

Zlizuję je językiem z podniebienia, a Emma liczy na palcach.
- Nie ma nas już jakieś pięć godzin. Pewnie jest około siódmej rano, jak myślisz?
Kiwam głową, bo mnie też się tak wydaje.
- Jestem okropnie głodna - wzdycha.
Ja wygrzebałam palcem już trzecią porcję masła ze słoika i teraz nawet nie mogę

otworzyć ust. Wyciągam słoik w jej stronę, ale potrząsa głową.

- Dlaczego nie? - mamroczę z pełnymi ustami.
Nie rozumiem. Gdy mama robi nam kanapki z masłem orzechowym i z pianką,

rozdzielamy kromki i Emma zawsze zjada tę z pianką, a ja tę z masłem, ale nigdy nie
sądziłam, że będzie wolała głodować niż jeść masło orzechowe.

Naraz Emma robi coś, o co bym jej nigdy w życiu nie podejrzewała. Znów podczołguje

się do kupki kamieni, zdejmuje je jeden po drugim, przepycha przez otwór ramiona, potem
nogi i znika na schodkach. Tak po prostu. Siedzę na ziemi ze słoikiem w rękach, usta mam
zapchane masłem orzechowym i ze zdenerwowania nie mogę oddychać. Emma zachowuje się
bardzo cicho, ale słyszę, jak na palcach wchodzi po schodkach na werandę. Ale najbardziej
wstrząsające jest to, co chce zrobić. Zanim jeszcze zdążam podczołgać się do otworu i
przygotować na ratowanie jej przed Godseyami, znów widzę ją za kratą z desek i nie mogę
uwierzyć własnym oczom. W rękach trzyma blaszaną miskę z jedzeniem dla psa! Ostrożnie
wsuwa ją do środka, a potem wchodzi sama i z powrotem układa kamienie na stos.

- Co ty, do diabła, robisz? - pytam w miarę wyraźnie, bo masło orzechowe w końcu

samo rozpuściło mi się w ustach zmęczonych przeżuwaniem.

- A jak myślisz - rzuca obojętnie, takim samym tonem, jak kilka godzin temu, gdy

zaczęła rozpakowywać swoje pudlo w „gnieździe".

Zwija dłoń i wygarnia na nią trochę brunatnej brei. Nawet jej nie wącha, tylko od razu

pakuje do ust! Zajada jak lody w gorący sierpniowy dzień.

Siedzę, patrząc na nią, i zastanawiam się, jak to możliwe, żeby łączyło mnie

pokrewieństwo z dziewczyną, która je psie jedzenie, gdy naraz nad nami otwierają się drzwi i
znów słychać kroki na werandzie.

Zastygamy. Emma przestaje żuć, a ja przestaję oddychać.
Tup - pierwszy krok. Tup - drugi krok. Tup
- trzeci krok. Mam wrażenie, że zaraz zsikam się w majtki. Tup - czwarty krok. Och,

Boże. Tup

- piąty krok. Krok szósty uderza o ziemię.
To pani Godsey. Rany boskie. Kierunek ustawienia stóp wskazuje na to, że oddala się

od domu, i modlę się, by tak było, ale ssący niepokój w żołądku ostrzega mnie, że jest
inaczej. Och, Boże.

- Gdzie ta cholerna miska - mówi do siebie i jej stopy zwracają się w stronę werandy.
Jest tak blisko nas, że widzę popękany różowy lakier na paznokciach jej stóp. Teraz

przechodzi na drugą stronę schodków.

Już po nas. Jestem tego zupełnie pewna.
Idzie w naszą stronę. Tuk, tuk. Tuk, tuk.
- Co, do diabła...? - mruczy pod nosem i pochyla się.
Widzimy, jak przykuca o metr od nas i grzebie w piachu, szukając czegoś. Ubrana jest

w podomkę, tak jak mama, tylko że jej podomka nie jest wytarta, jest nowiutka, w kwiaty.
Takie kwiaty nie rosną przy autostradzie. Są jaskrawe, fioletowe, żółte i czerwone, jak
rubinowe pantofelki Dorotki. Wiem, że pani Godsey czesze się i lakieruje fryzurę w salonie
fryzjerskim Luanne. Właściwie to nie jest żaden salon, tylko pokój za kuchnią Luanne, gdzie
wstawiono suszarkę i zlew. Mama mówi, że pani Godsey jest tak próżna, że jest zazdrosna
nawet o własne odbicie w lustrze. Zawsze ma na ustach szminkę. Teraz, może dlatego, że jest
jeszcze wczesny ranek, usta ma niepomalowane, ale bez tego też wygląda ładnie. Czego ona

szuka na ziemi i dlaczego sobie nie pójdzie? O mój Boże. Klaser! W chwili, gdy go zauwa-
żam, pani Godsey odwraca głowę i spogląda prosto na nas.

- Co, do diabła? - mówi głośno, tak żebyśmy usłyszały. - Kto tam jest? - Poprawia poły

podomki pod szyją, co nie ma żadnego sensu, bo podomka i tak jest zasunięta do samej góry
na suwak.

Emma wtula się we mnie, a do mnie dociera, że to nie jest film w telewizji i wszystko

dzieje się naprawdę.

- Kto tam jest? Billy, czy to ty? Wychodź natychmiast!
Emma wciska się we mnie jeszcze mocniej. W uszach dźwięczą mi słowa, które

wypowiedziała wcześniej: „Nigdy tam nie wrócę".

- Słyszysz mnie? Wychodź stamtąd natychmiast! - Pani Godsey prostuje się i teraz

widzimy tylko jej stopy i kawałek nóg, ale wciąż tu jest i nie wygląda na to, żeby miała teraz
odejść.

- Liczę do trzech, a jeśli do tego czasu nie wyjdziesz, to spiorę ci tyłek tak, że twoi

koledzy wezmą cię za czarnego. Raz! - Porusza prawą stopą - nie, odwrotnie, to jest jej lewa
stopa. Jej klapki, uderzając o ziemię, wydają ładny dźwięk.

- Dwa!
Podsuwam się do przodu w stronę kamieni, ale Emma trzyma mnie za kostkę i nie mogę

się ruszyć dalej.

- Trzy! - Przy tym słowie znów przykuca i zaczyna wyjmować kamienie. Zanim

zdążam się cofnąć, wyciąga rękę i chwyta mnie za ramię.

- Natychmiast stamtąd wyłaź!
Pięć palców ciągnie mnie w stronę otworu. Emma puszcza moją kostkę. Wie, że musi

mnie puścić, bo inaczej nie uda mi się stąd wyjść. Biorę głęboki oddech i przeciskam się
przez otwór. Nie widzę twarzy pani Godsey, ale domyślam się, że jest zdumiona. Była
przecież pewna, że to Billy chowa się pod werandą, toteż Caroline musi być dla niej niezłą
niespodzianką.

- Dobry Boże - mówi na głos.
Podnoszę wzrok i widzę, że jeszcze mocniej zaciska podomkę przy szyi.
- Na litość boską, przecież to chyba dzieciak Libby Culver? - pyta i marszczy nos,

jakby ode mnie śmierdziało, a potem zagląda pod werandę. - Ktoś tam jeszcze z tobą jest?

I teraz nie wiem, co zrobić: czy mam powiedzieć, że tak, ryzykując, że wyciągnie

Emmę siłą, czy skłamać i powiedzieć, że jestem sama, i zostawić tu Emmę, żeby jakoś sobie
radziła? Jezu, co mam zrobić?

- Odpowiadaj, dziewczyno!
- Mhm... - Ale zanim zdążę powiedzieć cokolwiek, pani Godsey pochyla się i nie

czekając na moją odpowiedź, sama zagląda pod werandę. Och, Emma!

- Jestem sama! - wołam, ale już za późno. Emma wygląda przez krawędź otworu,

patrząc

wprost na to, co nieuniknione. Ogarnia mnie lodowate zimno. Pani Godsey nic nie

mówi, ale widzę, że jest wściekła, i wiem, że nie ma łagodnego charakteru, a to nie jest
najlepsza kombinacja u kogoś takiego jak ona.

- Nie wiem, czy powinnam złoić ci skórę osobiście, czy poczekać, aż twoja mama to

zrobi

- mówi w końcu.
Nie jestem w stanie popatrzeć w oczy Emmie, bo wiem, że ona będzie próbowała

uciekać, a ja chyba nie czuję się teraz na siłach. Jestem zmęczona, a ta odrobina masła
orzechowego wcale nie zapełniła mi żołądka.

- Idź do domu. Zadzwonię do twojej mamy - mówi pani Godsey.

- Nie trzeba, proszę pani. Zaraz idziemy do domu - odpowiada Emma głosem, którego

nie poznaję.

- Och, idziemy? - przedrzeźnia ją pani Godsey piskliwie.
- Tak, proszę pani, pójdziemy prosto do domu - mówi Emma. - My tylko bawiłyśmy

się w chowanego.

- W chowanego?
W to na pewno nie uwierzy.
- Tak, proszę pani - powtarza Emma tym samym nienaturalnym, piskliwym tonem. -

Ale już skończyłyśmy zabawę i pójdziemy do domu. Przepraszamy za kłopot.

- Gdzie jest miska mojego psa? - pyta pani Godsey, schylając się, żeby zajrzeć pod

schody.

- Nie wiem - kłamie Emma i zaczyna uciekać. Pani Godsey patrzy za nią i wtedy ja też

puszczam się biegiem, i po chwili znów jesteśmy wolne.

Myślałam, że już nie będę miała siły biec, ale po pierwszym kroku zapominam, jaka

byłam zmęczona, i obydwie biegniemy tak długo, aż farma Godseyów staje się tylko
odległym wspomnieniem. W końcu Emma zatrzymuje się, ale oddycha szybko, jakby nadal
biegła.

- O Jezu, myślałam, że już po nas - mówię między jednym haustem powietrza a

drugim.

- Ja. Też. - Emma dyszy tak ciężko, że wypowiada te dwa słowa, jakby to były dwa

oddzielne zdania.

- Gdzie teraz pójdziemy? Ona na pewno zadzwoni do mamy i Richarda.
Emma odzyskała już normalny oddech. Patrzy na las na horyzoncie i w milczeniu

wskazuje ręką, że tam właśnie pójdziemy.

To nie jest zwykły las, w którym małe sarenki skubią mech, a króliki przytupując

rozmawiają ze skunksami. To puszcza, w której nawet w najbardziej słoneczny dzień panuje
mrok i nawet przy największym upale jest chłodno. Te lasy łapią człowieka za ramiona,
obracają dokoła, ustawiają przodem w kierunku, który wydaje mu się właściwy, i śmieją się z
niego, gdy nie może dotrzeć na miejsce. Mama zawsze ostrzegała nas, żebyśmy się tam nie
zapuszczały, a my byłyśmy jej posłuszne. Drzewa w tym lesie i tak nie nadają się do
wspinania. Są za wysokie i mają cienkie, kolczaste gałęzie.

- Mówiłam ci, że nie wrócę - odzywa się Emma.
- Wiem, wiem. Jezu, przestań już. Przecież ja też wcale nie chcę wracać.
- Chcesz. Widzę to.
No cóż, nic na to nie mogę odpowiedzieć, więc w milczeniu dochodzimy do skraju lasu.
- Myślisz, że nic nam się nie stanie? - pyta Emma, nie odrywając wzroku od mrocznej

ściany.

- Wszystko będzie dobrze - kłamię. Ale to nie ma wiele sensu, bo ona dobrze wie, że

kłamię.

- No to chodźmy.
Pierwszą rzeczą, jaką zauważamy po zagłębieniu się w las, jest miękkość gruntu pod

stopami. Warstwa igieł jest tak gruba, że mamy wrażenie, jakbyśmy szły po poduszce.

- Czy tak właśnie chodzi się po Księżycu? - pyta Emma.
- Chyba tak.
- Myślisz, że nas znajdą? Powiedz prawdę. Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, co jej

odpowiedzieć, więc milczę.

- Carrie?
- Tak?
- Myślisz, że nas znajdą?
- Sama nie wiem.

- A co sobie myślałaś? - pyta, zwalniając, żeby lepiej mnie słyszeć.
- Jeśli chcesz wiedzieć, to myślałam o strzelbach Richarda. Na pewno przyjdzie nas

szukać z tą dubeltówką, którą trzyma w garażu.

Teraz Emma milknie.
- Sama chciałaś wiedzieć, co myślę!
- Wiem, wiem - mruczy i widzę, że z chwili na chwilę robi się coraz bardziej zła. - Ten

Richard i te jego cholerne strzelby.

- Nie wierzę własnym uszom! - wołam. Emma nigdy nie przeklina. Zawsze skarżyła na

mnie, nawet wtedy gdy powiedziałam „piekielny", bo to też uważała za przekleństwo.

- I co z tego. Więc myślisz, że weźmie ze sobą strzelbę?
- Założę się, że tak, bo mama będzie zbyt zajęta szukaniem nas, żeby zwrócić na to

uwagę. A on uwielbia tę strzelbę.

Emma wchodzi na zwalony pień drzewa, który zagradza ścieżkę. Właściwie to nie jest

ścieżka, tylko luźniejsza przestrzeń między drzewami. Ale to drzewo wygląda, jakby leżało tu
od dawna.

Całe jest porośnięte mchem, już prawie zapadło się w ziemię.
- Nie rozumiem, po co on ją ciągle czyści, skoro ta strzelba i tak tylko leży w szafce. -

Wzrusza ramionami i zeskakuje z pnia na iglastą ściółkę.

Ja też wzruszam ramionami, bo nie potrafię tego wyjaśnić.
- Po co właściwie mama za niego wyszła? - pyta znów Emma.
Przykuca i zrywa grzybek rosnący na kamieniu pokrytym mchem.
Gada tylko po to, żeby gadać, bo dobrze wie, że ja nie mam najmniejszego pojęcia, co

mama zobaczyła w tym mężczyźnie.

*
- Coś ci powiem - mama stanęła przed ekranem telewizora, zasłaniając mi sobotnią

kreskówkę - jesteś tak leniwa, że nie chce ci się nawet kiwnąć palcem w bucie.

„Pies szeryfa"! Moja ulubiona kreskówka!
- Caroline! Idziemy do kościoła. Podnoś się i ubieraj, bo tato spierze ci tyłek na kwaśne

jabłko!

Nie wydawało mi się jednak, żeby miał taki zamiar. Schodził po schodach, uśmiechając

się do mamy i przecierając okulary chusteczką.

- Jeśli chcesz mieć miejsce siedzące, to musisz jakoś popędzić swoją córkę -

powiedziała do niego mama. Poszła do kuchni i szukała czegoś w lodówce.

- Caroline Clementine, posłuchaj swojej mamy i wyłącz ten telewizor - polecił mi tato z

dziwnym błyskiem w oku. - Bo jak nie, to będziesz musiała stać z przodu razem z Bobbym
Bolkerem i pomagać mu zapalać świece.

Ta groźba wystarczyła, żebym zgodziła się na wszystko, czego chcą.
Bobby Bolker jest bardziej obrzydliwy niż pieczony szczur. Ma białą wydzielinę w

uszach, tłuste, przylizane włosy, lepką, świecącą się cerę i pokrytą zastarzałym brudem twarz,
jakby się nie mył od czasu, gdy skończył trzy lata, i przez cały czas udawał, że siedzi w
piaskownicy.

- Dobrze, dobrze - powiedziałam do taty, który w kuchni próbował skraść mamie

buziaka, a ona opędzała się od niego jak od komara.

Próbuję sobie przypomnieć jak najwięcej rzeczy związanych z tatusiem. Pamiętam, że

gdy mama była w pobliżu, uśmiechał się przez cały czas. Pamiętam też, jak udawał, że daje
mi lanie, gdy mama mu kazała, ale tak naprawdę to uderzał w łóżko obok mnie, a ja
krzyczałam, jakby mnie naprawdę bolało, a potem mrugał do mnie i zostawiał mnie samą w
pokoju, żebym zastanowiła się nad tym, dlaczego zasłużyłam na lanie. Mama nigdy się o tym
nie dowiedziała. To była nasza mała tajemnica. Do tego ładnie pachniał. Mama opowiadała,
że zabierał mnie ze sobą w te dni, gdy układano gdzieś wykładzinę, bo lubiłam fikać koziołki

na nowej wykładzinie, zanim jeszcze do pokoju wstawiono meble. Chyba to pamiętam, ale
prawdę mówiąc, nie jestem pewna. Tylko że do tej pory uwielbiam zapach nowych
wykładzin.

Po śmierci taty mama bardzo długo nie wychodziła z pokoju. Przeciągnęłam krzesło z

salonu do kuchni, żeby móc dosięgnąć do szafek z jedzeniem, bo mama przez cały ten czas
niczego nie gotowała. Drzwi do jej pokoju były zatrzaśnięte, przypominały mi usta starej pani
Streng w sklepie, do którego przychodziłam kupować cukierki ze słoja po cencie za sztukę,
gdy tato dał mi ćwierć dolara. Jedzenie, do którego udawało mi się dosięgnąć, nie było dobre:
suche i twarde płatki bez mleka, puszki z fasolką, które łatwo można otworzyć, wpychając
wieczko do środka - jadłyśmy ją na zimno, i jeszcze torba cukru, którym posypywałam suche
płatki, ale w końcu, gdy wszystko inne się skończyło, wyjadałam cukier prosto z opakowania.
Było mi wszystko jedno. Kiedyś uwielbiałam cukier, ale teraz już wcale go nie lubię.

Pokój mamy śmierdział jak przepocone skarpetki.
- Mamo? - Mówiłam do niej przez cały czas. Nie odpowiadała, ale wiedziałam, że mnie

słyszy. - Mamo, to ja, Carrie.

Jej ciało pod kołdrą wydawało się bardzo drobne. Spod kołdry wystawał tylko czubek

jej głowy.

- Chciałam się tylko przywitać i pokazać ci żabę. Złapałyśmy ją z Emmą.
Nie przyniosłam Jaskierka do sypialni, bo nie byłam pewna, jak mama by na to

zareagowała i w ogóle, ale gdyby tylko powiedziała, że chce go zobaczyć, to gotowa byłam
pobiec po niego do naszego pokoju. Wyglądało jednak na to, że nie muszę nigdzie biec. Od
strony łóżka nie dochodził żaden dźwięk. Żaluzje były opuszczone i w pokoju panował mrok.
Zwykle tego nie robię, ale tym razem pociągnęłam za sznurek i podniosłam żaluzje, żeby
wpuścić trochę światła do tej nory. Do pokoju wpadł snop światła, jak z latarki, i zobaczyłam
drobinki kurzu wirujące w powietrzu, jakby nie mogły się zdecydować, gdzie mają
wylądować. Może dlatego mama wolała mrok - przynajmniej nie było widać kurzu.

Wiem! Odkurzę ten pokój i wtedy będzie mogła odsłonić żaluzje - pomyślałam.
- Zaraz wrócę, mamo - rzuciłam szybko, choć chyba i tak wiedziała, że nigdzie daleko

nie odejdę.

Bardzo lubię miotełkę do kurzu. Pióra są tak miękkie i puszyste, że ma się wrażenie,

jakby to był oswojony ptak. Zeszłam na dół i wyciągnęłam miotełkę z szafy w kuchni, a
potem biegiem wróciłam na górę, żeby mama nie zdążyła znów spuścić żaluzji.

- Już jestem - oznajmiłam, cicho zamykając za sobą drzwi.
Mama już dawno do nas nie zaglądała, ale byłam pewna, że hałas mógłby ją

zdenerwować.

Mógłby jej przypominać, jak zginął tatuś. Nauczyłam się więc zamykać drzwi bardzo

ostrożnie: najpierw obracałam gałkę, potem przyciągałam drzwi do siebie i dopiero wtedy
puszczałam gałkę.

Niestety, miotełka wzbiła tylko tumany kurzu wysoko w powietrze i w pokoju zrobiło

się jeszcze bardziej duszno.

- Może byś chciała, żebym na chwilę otworzyła okno? - zapytałam takim samym

tonem, jakim mama do mnie mówiła, gdy byłam chora i potrzebowałam piwa imbirowego i
rozgniecionego banana na uspokojenie żołądka.

- Uchylę je tylko troszkę, żeby wpuścić do środka trochę wiosny. Szkoda, że nie

widziałaś, jak ładnie jest na dworze.

Powiew zza okna trochę pomógł i już po chwili skończyłam odkurzać blat biurka oraz

kufer stojący przy nogach łóżka mamy i taty. Następny był nocny stolik, ale ten niestety stał
tuż przy twarzy mamy i choć głowę miała prawie całkiem schowaną pod kołdrą, nie chciałam
jej złościć, przeszkadzając we śnie. Pomyślałam, że dam sobie spokój z tym stolikiem. Po
chwili jednak przyszło mi do głowy, że stolik jest najważniejszy, bo ona widzi go najlepiej.

Podeszłam do niego na palcach, cichutko jak myszka, i najpierw pochyliłam się nad mamą,
sprawdzając, czy śpi. Spała.

Zdjęłam więc ze stolika wszystkie buteleczki z lekarstwami i zdjęcie taty i mnie z

czasów, gdy byłam mniejsza niż Emma teraz, i szklankę do polowy wypełnioną wodą, a
potem odkurzyłam blat. Wszystkie okrągłe ślady w miejscach, gdzie od nie wiem już jak
dawna stały butelki, zniknęły, i znów było widać prawdziwy kolor drewna, jakby stolik był
prosto ze sklepu. Nie mogłam uwierzyć we własne szczęście - mama nawet nie drgnęła.
Pomyślałam, że będzie bardzo zdziwiona, gdy zobaczy, jak tu czysto. Potem poustawiałam
wszystko z powrotem na tych samych miejscach i pozbierałam puste puszki z podłogi obok
łóżka. Większość z nich pełna była niedopałków papierosów pływających w resztkach napoju
na dnie, więc bardzo uważałam, żeby żadnej nie upuścić, i to też mi się udało! Zebrałam
wszystkie i wyszłam z pokoju na palcach, zostawiając odsłonięte żaluzje i uchylone okno,
żeby w pokoju mamy nie pachniało tak jak w szkolnej łazience. Musiałam dwa razy wracać
na górę, zanim wyniosłam wszystkie puszki do kosza, tak bardzo uważałam, żeby żadnej nie
upuścić.

Niedługo potem odwiedził nas wielebny Cleary. Popatrzył na mnie smutno oczami

wielkimi jak spodki, pogładził mnie po głowie i otworzył drzwi do pokoju mamy.
Rozejrzałam się dokoła, żeby się przekonać, dlaczego tak dziwnie patrzył, ale nie
zauważyłam niczego szczególnego. Może chodziło o to, że kuchnia była brudna i panował tu
bałagan jeszcze większy niż w pokoju mamy. Mama nigdy nie dopuszczała do tego, żeby w
kuchni był brud i bałagan. Poczułam wstyd i zaczęłam zbierać niektóre śmieci, ale było już za
późno. Jednego tylko nie odważyłam się dotknąć: sterty starych garnków z jedzeniem
przynoszonym przez różnych ludzi. W jedzeniu zalęgły się już robaki i bałam się je strząsnąć.
Nie miałam odwagi powiedzieć o tym Emmie, bo chciałam być dla niej wyjątkowo miła,
dlatego, że to ona była przy śmierci tatusia.

Ona sama nie chce o tym mówić, ale słyszałam, jak mama rozmawiała z panią Godsey

w dniu pogrzebu tatusia. Mama mówiła, że to było okropne. Ci mężczyźni chcieli pieniędzy.
Przypominam sobie, jak pani Godsey powiedziała, że gdyby oni wiedzieli, że jesteśmy biedni
jak myszy kościelne, to tatuś nadal by żył. Powiedziała, że właściwie to zabiła go bieda, bo
bandyci rozzłościli się, gdy przeszukali dom i nie znaleźli żadnych pieniędzy, i wtedy go
zastrzelili, na oczach Emmy. Myśleli chyba, że jest za mała, żeby ich wydać, i chyba mieli
rację. Emma po śmierci taty nie wydała z siebie żadnego dźwięku. Wcześniej też nie była
bardzo gadatliwa, ale uczyła się słów i nawet umiała powiedzieć „ma". A potem prawie
całkiem zamilkła.

Ja bawiłam się wtedy na podwórzu z Forsyth. Na zmianę udawałyśmy konia i

właściciela. Forsyth rżała, a ja czesałam jej włosy, jakby to była grzywa, a potem wyciągałam
do niej rękę z niewidzialną kostką cukru, którą ona zgarniała ustami. To ona usłyszała strzały.
Odwróciła się do mnie i zapytała, co to takiego, a ja głupia odpowiedziałam, że to tylko jakiś
samochód na drodze, bo nie chciałam przerywać zabawy. Ale dobiegł nas głos mamy Forsyth,
która wołała ją do domu. Gdy potem zobaczyłam ją na pogrzebie tatusia, wciśniętą między
dwoje rodziców, patrzyła gdzieś nad moją głową, jakby bardziej ją interesował jakiś ptak
lecący po niebie niż ja, i ogarnęło mnie dziwne uczucie, że Forsyth Phillips i ja nigdy nie
będziemy już prawdziwymi przyjaciółkami. Mama powiedziała, że pani Phillips nie pozwala
już Forsyth przychodzić do nas, ale nadal się przyjaźniłyśmy, bo jej mama pozwalała nam
bawić się u nich w domu.

Cały salon był we krwi. Ja tego nie widziałam, ale to szczęście, że nie mieliśmy

wykładzin, bo nigdy by się nie udało ich doczyścić. Mnóstwo ludzi przychodziło do domu
przed pogrzebem i po nim. Sprzątali i przynosili jedzenie. Wszyscy patrzyli na mnie ze
smutkiem, ale mnie to krępowało i uciekałam do sypialni, żeby rozpogodzić Emmę.
Słyszałam jednak, jak mówili o „biednej Caroline" i o tym, jak dobrze się trzymam, „biorąc

pod uwagę...". Nikt nie odważył się mówić o Emmie, pewnie dlatego, że wtedy mama
zaczęłaby płakać jeszcze bardziej. Ale prawdę mówiąc, ja bardziej martwiłam się o Emmę i o
mamę.

W tych pierwszych dniach mama płakała tak bardzo, że czułam drżenie ściany przy jej

łóżku.

Moje łóżko stoi przy tej samej ścianie, ale piętro wyżej. Leżałam na nim i czułam, jak

moja mama cierpi. Ciągle było to samo. Tak jak w ranek Bożego Narodzenia, gdy budzisz się
z myślą, że coś szczególnego ma się wydarzyć, a dopiero w chwilę później przypominasz
sobie dokładnie co. Tylko że teraz było na odwrót. Słyszałam poruszenia mamy w łóżku,
jakby się budziła i próbowała skupić myśli, żeby sobie przypomnieć, co się dzieje, i po chwili
przypominała sobie, dlaczego dzień jest taki okropny, i cała ściana zaczynała się trząść. I tak
było codziennie, każdego dnia. Emma nie budziła się od drgań ściany. Gdy w końcu otwierała
oczy, mrugała powiekami i zatrzymywała wzrok na suficie. Przysuwałam się do niej blisko,
gdyby zechciała ze mną porozmawiać, żeby mama jej nie słyszała, bo wtedy znów
przypomniałaby sobie, jak tatuś umierał. Ale to chyba nie było potrzebne, bo Emma przez
bardzo długi czas nie odezwała się ani słowem.

Myślę, że mama musiała coś jeść w nocy, gdy już spałyśmy, skoro przeżyła. Czasami

zostawiała po sobie ślady w postaci pustego opakowania albo brązowego papieru po surowym
mięsie. No i puszki po napoju Tab. Zawsze te puszki. Mama i tato kupowali całe skrzynki Tab
w tanim sklepie. Nigdy tego nie brakowało w domu i zapasy przydały się teraz, kiedy mama
w ogóle przestała robić zakupy. Ale nigdy, ani razu nie widziałam, żeby wyszła ze swojego
pokoju. Nie pojawiała się nawet w porze, kiedy powinnyśmy wychodzić do szkoły. A ja
przecież nie mogłam zostawić Emmy samej, bo była jeszcze małym dzieckiem i nie
potrafiłaby sobie wziąć wody ani nic do jedzenia. Więc przestałam chodzić do szkoły.

Na początku było świetnie. Patrzyłam na plastikowy zegar w kształcie stokrotki, który

wisiał w kuchni, myślałam o tym, co moja klasa teraz robi, i cieszyłam się, że nie muszę
odrabiać lekcji, wycierać tablicy ani nic. Jedynym przedmiotem, jaki lubiłam w szkole, była
geografia. Większość dzieci najbardziej lubiła gimnastykę, ale ja jej nie cierpiałam. Piłka
wiecznie we mnie trafiała, jakbym miała w sobie jakiś magnes, który ją przyciągał.

Wszyscy o tym wiedzą i już nawet nie próbują do mnie rzucać, gdy wchodzę na boisko.

Po prostu grają dalej w to, w co grali, i prędzej czy później piłka zawsze odbije się od mojej
głowy albo trafi w plecy. Próbuję się wtedy zachowywać, jakby mnie to bawiło tak samo jak
ich, ale to nie działa. Udaję, że wiem, że piłka leci w moją stronę, i chcę, żeby mnie uderzyła,
ale to też nie działa. Wróciłam więc do najprostszego zachowania i w ogóle nic nie udaję,
tylko podskakuję jak królik za każdym razem, gdy piłka się do mnie zbliża.

Nie brakowało mi więc gimnastyki. Ani trochę.
Odkąd mama przestała wychodzić z pokoju, sterty ubrań gromadziły się w różnych

miejscach, gdzie Emmie i mnie akurat przyszło do głowy, żeby je zdjąć. Jedna z tych stert, na
dole przy schodach, była fajna, bo mogłam na nią skakać z trzeciego schodka jak na
poduszkę. Emma raz spróbowała mnie naśladować i upadła na pupę, ale dzięki ubraniom nic
jej się nie stało. Ale nie uśmiechnęła się. Gdy zapomniała, jak się mówi, zapomniała też, jak
układa się usta w uśmiech.

Pewnego dnia, gdy zeszłyśmy na dół z „gniazda", mama stała przy stole w kuchni. Tak

po prostu, jakby to było coś zupełnie normalnego. Już w połowie schodów poczułam dym
papierosowy. Próbowałam nie robić sobie zbyt wielkich nadziei, ale resztę drogi przebiegłam,
tak na wszelki wypadek, gdyby to była rzeczywiście ona.

- Mamo?
Właściwie nie podniosła wzroku, tylko wyprostowała się odrobinę i trochę wyżej

uniosła głowę. Dzięki temu przekonałam się, że nie śpi. Uściskałam ją i choć jej ramiona

pozostały bezwładnie zwieszone wzdłuż boków, wiem, że cieszyła się z mojej obecności. W
każdym razie tak mi się wydawało.

Jej oczy przypominały oczy wydrążone w dyni na Halloween - takie puste i mroczne.

Bałam się ich, ale nie pokazywałam tego po sobie.

- Chcesz, żebym ci zrobiła śniadanie? - zapytałam i zaraz sobie uświadomiłam, że

właściwie nie ma w domu nic do jedzenia.

Oczy dyni zatrzymały się na mnie, a potem obiegły całą kuchnię, jakby widziały ją po

raz pierwszy.

- Ciekawe, co możesz mi zrobić. - To pierwsze słowa, jakie wypowiedziała do mnie od

dawna. Bardzo powoli, jakby dopiero uczyła się angielskiego.

- Mogę, zaraz zobaczysz - odpowiedziałam. Może moje śniadanie będzie jej

smakować?

To łatwe. Wzięłam kubek z portretem Indianki o imieniu Sacagawea, który mama i tato

przywieźli z podróży na zachód, gdy byli jeszcze bardzo młodzi, napełniłam go mąką i
przesypałam mąkę do miski, którą już dawno powinnam umyć. Zaniosłam miskę do zlewu i
dolałam do niej wody z kranu, licząc przy tym do pięciu, a potem zmieszałam wodę z mąką i
zrobiłam ciasto. Patelnia stała na kuchence od wczoraj, więc musiałam tylko wlać na nią
trochę ciasta, żeby powstał okrągły placek, który na jakiś czas wypełni nasze żołądki. Miałam
kłopoty z przewróceniem placka na drugą stronę, bo łopatki też nie umyłam, no ale cóż, nikt
nie jest doskonały.

Gdy placek się smażył, zerkałam ukradkiem na mamę, tylko po to, by się upewnić, że

naprawdę tu jest. Ale już po chwili żałowałam, że to zrobiłam, bo czułam się okropnie,
widząc, że płacze. Co innego wiedzieć, że płacze, a co innego zobaczyć to na własne oczy.

Ja w ogóle nie płaczę po tatusiu. Chyba mama opłakała go za nas trzy.
*
- No dobrze, więc zrobimy tak - mówię do Emmy. Muszę przejąć dowodzenie, bo

niedługo zapadnie wieczór i trzeba znaleźć jakieś miejsce, gdzie będziemy mogły się
przespać. - Znajdziemy jakąś jaskinię albo coś w tym rodzaju, i tam się zdrzemniemy.

- Ale przecież do wieczora jeszcze daleko!
- Tak, ale nie możemy iść w dzień, bo zaraz ktoś nas zobaczy - wyjaśniam. Słowo

honoru, sama nie wiem, skąd mi się biorą te słowa. Gdy myślę o tacie, nabieram pewności, że
nigdy nie wrócimy do Richarda. - Możemy wędrować tylko w nocy.

Emma wzrusza ramionami i idzie za mną. Wydaje się bardzo szczęśliwa, że nie jest już

w domu, i wcale jej za to nie winię.

- Opowiedz mi jeszcze o tacie - prosi, obdzierając sosnową gałązkę z kory.
- Chyba ogłuchłaś? Musimy poszukać jakiejś kryjówki! Em, to nie jest Dzień

Piknikowy. - Serce znów zaczyna mi się ściskać, jak zawsze wtedy, gdy przypominam sobie
coś związanego z tatusiem.

Tatuś wymyślił Dzień Piknikowy. Mama spróbowała raz urządzić go z Richardem, ale

nie pozwoliłam jej na to. Dzień Piknikowy był równie przyjemny, jak pierwszy ciepły i
słoneczny dzień po chłodnej zimie, gdy nauczyciel w szkole mówi, że lekcja będzie na
dworze pod platanem. Tak przyjemny jak obieranie jabłka w ten sposób, że odchodzi od
niego tylko jedno długie i cienkie pasmo skórki. Jeszcze poprzedniego dnia mama piekła
kurczaki i zaczynała pakować wiklinowy koszyk. Zupełnie jak w książkach z bajkami,
mieliśmy obrus w biało - czerwoną kratkę i mama pakowała go najpierw, złożony w
równiutki prostokąt. W lodówce chłodziła się sałatka ziemniaczana taty z chrupiącymi
kawałkami pokrojonej w kostkę słodkiej czerwonej papryki, a ja ćwiczyłam udawanie, że
kaszlę, żeby w szkole wyglądało, że „coś mnie bierze". To był mój pomysł. Mama i tatuś
mówili, że nie powinnam tego robić, ale to wszystko było częścią przygotowań.

To był jedyny dzień w roku, kiedy nie szłam do szkoły. Mama i tato zabierali mnie do

Pine Barrens na brzegu oceanu. Przez cały dzień leżeliśmy na plaży i jedliśmy kurczaki mamy
i sałatkę ziemniaczaną taty.

Gdy mama wyszła za Richarda, wbiła sobie do głowy, że będzie z nim urządzać Dzień

Piknikowy tak samo jak wcześniej z tatą. Zaczęła piec kurczaki i nawet zrobiła sałatkę z
kapusty (zamiast sałatki ziemniaczanej tatusia), ale gdy wyciągnęła wiklinowy koszyk z
piwnicy, gdzie jest chłodno nawet w upały, zapytałam, po co to robi, i od tamtej pory już
nigdy nie próbowała zaczynać Dnia Piknikowego. Ten dzień umarł razem z tatusiem.

- Tutaj! - woła do mnie Emma.
Pochyla się nad czymś i macha do mnie ręką, jakbym była Heleną Keller i nie słyszała

jej głosu.

- Co? - pytam, podchodząc do niej.
- To bardzo dobre miejsce - odpowiada. - Możemy się położyć obok siebie, przykryć

igłami i nikt nas nie zobaczy.

- No nie wiem, Em - odpowiadam. Nie chcę, żeby było jej przykro, ale nie takie

miejsce miałam na myśli. - Poszukajmy jeszcze. Na pewno znajdziemy gdzieś jakąś jaskinię.

- Och, daj spokój - wzdycha i przewraca oczami, ale idzie za mną, więc chyba nie jest

jeszcze najgorzej.

- Jestem okropnie głodna - mówię na głos.
- Ja też.
- Słuchaj, jak to się stało, że jadłaś psie jedzenie? To było obrzydliwe.
Emma wtula głowę w ramiona.
- Gdy się jest głodnym, to się jest głodnym - odpowiada.
- Przecież możesz jeść masło orzechowe jak normalny człowiek - mówię, ale w tej

chwili przypominam sobie, że ostatni raz widziałam ten słoik z masłem pod werandą, zanim
pani Godsey nas znalazła.

- Jestem taka głodna, że mogłabym odgryźć sobie ramię - mruczy Emma,

rozpoczynając zabawę, w którą często się bawimy.

- A ja jestem taka głodna, że mogłabym chodzić boso po żywicy i potem zjeść własne

palce od nóg - odpowiadam.

- A ja jestem taka głodna, że mogłabym zjeść psią kupę - mówi na to Emma, wiedząc,

że wygrała.

Nie ma nic gorszego niż psia kupa. Zabawa dzisiaj trwa krótko, co tylko pokazuje, jak

głodne obydwie jesteśmy.

- Poszukaj tych grzybów, które zbierałaś tam przy zwalonym drzewie - mówię.
Obydwie wpatrujemy się w ziemię pod naszymi stopami, jakbyśmy zdawały jakiś egza-

min.

Przez długi czas żadna z nas się nie odzywa. Za każdym razem, gdy widzimy coś

białego wyłaniającego się spod ściółki, przykucamy i zjadamy grzyby na zmianę. Grzyby nie
są takie złe, gdy się jest naprawdę głodnym.

- Wcale nie jestem od tego mniej głodna - Emma mówi na glos to, co ja też myślę.
- Wiem.
- Co to było? - pyta naraz. Zatrzymuje się i ogląda za siebie. Och, Boże.
- Co? - pytam, też spoglądając do tyłu.
- Ćśśś! Słuchaj - szepcze.
Stoimy bez ruchu jak skamieniałe pod wpływem złego czaru. Ze strachu boję się nawet

opuścić podniesione ramię, choć to przecież nie wydaje żadnego dźwięku.

- Słyszałaś? - pyta mnie Emma szeptem.
- Nie... - odpowiadam równie cicho. - A co? Co - ty - słyszałaś? - Wypowiadam to jak

jedno słowo.

- Ktoś idzie. - Nie szepcze już, tylko chwyta mnie za rękę i zaczyna biec. - Uciekamy!
Po raz kolejny zapominam o głodzie i zmęczeniu. Biegnę, jakby miało mi to ocalić

życie.

- Tam! - dyszy Emma.
Puszcza moją dłoń i wskazuje na stare drzewo, które wydaje się tak samo nie na miejscu

w sosnowym lesie jak my. Doskonale nadaje się do wspinania. Wskakujemy na jego pień,
jakbyśmy miały przyssawki na rękach i stopach. Nie mamy czasu nad niczym się
zastanawiać, po prostu wspinamy się jak najwyżej. To nie jest trudne, bo gdy podciągniemy
się na jedną gałąź, następna już praktycznie pochyla się nad nami, by nas zaprowadzić wyżej.
Ręce mam całe w żywicy - nie wiem, ile terpentyny będzie trzeba, żeby to wszystko zmyć!

Emma wspina się szybciej, ale ja muszę się na chwilę zatrzymać.
Przytulam się do gałęzi prawie tak grubej jak ja sama, zwieszając jedną nogę po jednej

stronie, a drugą po drugiej.

*
- Schodź stamtąd, małpko! - Tato przysłonił oczy dłonią, żeby nie raziło go słońce.
- Tatusiu, popatrz, jak wysoko weszłam!
- Widzę, małpko. Świetnie sobie radzisz, ale lepiej już zejdź, bo mama dostanie ataku

serca.

- Caroline, złaź stamtąd w tej chwili, bo pożałujesz! - zawołała mama z werandy, gdzie

wkładała przetwory do czystych szklanych słoików po różnych dżemach.

- Chodź, małpko - uśmiechał się tato. - Chodź do tatusia.
*
- Hej - szepcze Emma. - Widzisz coś?
- Poczekaj chwilę - mówię, przysuwając pupę bliżej do pnia.
Koszulka zahaczyła o korę i ciągnie mnie w przeciwną stronę, ale w tej chwili nic na to

nie poradzę. Spoglądam w dół między gałęziami i chociaż nie mam pewności, to jednak wy-
daje mi się, że nikogo tam nie ma. Mówię to Emmie.

- Jesteś pewna? woła z góry.
- Prawie.
Odczekuję jeszcze chwilę. Ona chyba też, bo siedzi cicho jak mysz pod miotłą. Po

chwili rozlega się szelest i jakieś pomruki i Emma opuszcza się niżej, w stronę mojej gałęzi.

- Hej - odzywa się znów, gdy jest już na wyciągnięcie ręki ode mnie, tak blisko, że

gdybym chciała, to mogłabym ją zepchnąć na dół. - Wiem, że ktoś tu idzie. Słyszałam.

Żywica sprawiła, że włosy Emmy wyglądają jeszcze gorzej niż przedtem. Teraz już na

pewno będzie musiała je ściąć. Patrzę na nią, zastanawiając się, co powiedzieć.

- Ale teraz nikogo już tu nie ma. - Tylko tyle potrafię wymyślić.
Opieram policzek na chropowatej korze. Szkoda, że nie mam lusterka, bo mogłabym

zobaczyć odciśnięte na policzku ślady.

- Słyszałam coś, Carrie - powtarza Emma. - Przysięgam.
- No dobrze, słyszałaś coś. Ale teraz już nic tam nie ma, więc możemy zejść i iść dalej.

Idź pierwsza - mówię w stronę jej gałęzi.

- Nie, ty idź pierwsza.
- Jezu, Em. Mam już dość tego, że wszystko muszę robić pierwsza. Może chociaż raz

ty byś mnie posłuchała dla odmiany? - Ale puszczam gałąź i osuwam się niżej.

Jestem tak zmęczona, że boję się, że jeśli się poślizgnę, to ramiona mnie nie utrzymają i

spadnę. Musimy zejść z tego drzewa jak najszybciej, bo w końcu któraś z nas spadnie na
pewno.

- Idę pierwsza, ale ty też już schodź, nie czekaj na mnie! Ruszaj się, Em!
Najgorszą rzeczą we wspinaniu po drzewach jest zeskok z najniższej gałęzi. Bardzo

tego nie lubię. Zawsze mi się wydaje, że złamię sobie nogę albo coś w tym rodzaju. A teraz

jestem tak zmęczona, że zamiast skoczyć, po prostu spadam na ziemię. Nie jest tak źle, jak się
obawiałam.

- Hej, Em, na końcu po prostu puść gałąź. Tu jest tak miękko, że nic ci się nie stanie.
Lup. Emma też spada na ziemię i ruszamy dalej. Idąc myślę o tym, że miło by było

mieć w domu wykładzinę z mięciutkich sosnowych igieł. Od ściany do ściany. Dla ludzi,
którzy nie mieszkają blisko lasu, a chcieliby.

- Wiedziałem, że to ty! - woła jakiś głos za naszymi plecami.
Krzyczymy ze strachu i odwracamy się za siebie. George Godsey, najmłodszy z braci

Godseyów, stoi za nami i uśmiecha się dziwnie, jakby właśnie wygrał jakiś konkurs. Na
twarzy Emmy odbija się ulga. Ja też się cieszę, że to tylko George, bo wiem, że on jest
dokuczliwy, ale nie zrobi nam krzywdy.

- Wracaj do domu, George - mówi Emma nieprzyjaźnie, popychając go w pierś.
Z trudem powstrzymuję śmiech, bo jej pokryta żywicą dłoń przylepia się do jego

koszuli i przyciąga go z powrotem jak na gumce.

- Nic mi nie możesz kazać - obrusza się George. Słowo daję, brzmi to tak, jakby miał

trzy lata. - Poza tym to mój las, więc wcale nie muszę się ciebie słuchać.

- Dorośnij wreszcie, George - wzdycham.
Odwracamy się i ruszamy dalej, chociaż obydwie wiemy, że George nie odczepi się tak

łatwo. Bracia ciągle dokuczają mu dla rozrywki, rodzice w ogóle nie zwracają na niego
uwagi, a koledzy, no cóż, im wszystko jedno, czy jest, czy go nie ma, więc dwie dziewczyny
w Jego lesie" to łakomy kąsek.

- A co tu właściwie robisz?
George ma irytujący zwyczaj używania słowa „właściwie" w prawie każdym zdaniu.

Doprowadza mnie to do szału.

- Nic! - odpowiadamy jednocześnie.
- Skąd się właściwie wzięłaś tak daleko od domu?
- To nie twoja sprawa - odpowiada Emma.
- Właśnie, że moja!
- Właśnie, że nie.
- Nie krzycz tak! Musimy się zachowywać jak najciszej. - Mówię to przede wszystkim

do Emmy, chociaż George też nie powinien się zachowywać tak głośno.

- Gdzie idziesz? - pyta szeptem George. Może jeśli go zignorujemy, to znudzi się i pój-

dzie sobie.

Widzę, że Emma też o tym myśli.
- Oj, daj spokój - jęczy George. - O co właściwie chodzi? Jak mi powiesz, to powiem ci

coś, czego nie powinienem mówić nikomu.

W milczeniu idziemy dalej.
- Naprawdę, to coś ważnego. Nie masz pojęcia, jakie to ważne. No weź... Powiedz mi,

co się dzieje. Po co tu jesteś tak daleko od domu? Powiedz mi. Nie odczepię się, dopóki mi
nie powiesz, więc lepiej powiedz mi od razu. Powie - dzpowiedzpowiedzpowiedzpowiedz...

- Dobrze! - Emma obraca się na pięcie i zakrywa mu usta ręką, żeby go uciszyć.
Widzę, że próbuje do mnie mrugnąć, ale problem w tym, że dopiero niedawno nauczyła

się mrugać i nie wychodzi jej to zbyt dobrze, więc George widzi, jak jedna strona jej twarzy
się marszczy, i mamrocze coś pod jej dłonią.

- Widziałem! - bełkocze spod palców Emmy. Ona zaś ostrożnie odsuwa rękę i

przysuwa twarz blisko jego twarzy.

- Lepiej bądź cicho, George - mówi powoli niskim głosem. - A jeśli naprawdę chcesz

się dowiedzieć, co tu robimy, to musisz przysiąc, że nigdy, przenigdy nie powiesz nikomu na
całym świecie, że nas tu widziałeś... - George gorliwie kiwa głową; oczy prawie wychodzą
mu z orbit, jak w kreskówce. - Nigdy, przenigdy, rozumiesz?

Znam Emmę dobrze i wiem, że wcale nie zamierza mówić mu prawdy, ale w głębi

duszy jestem równie ciekawa jak George, co takiego wymyśliła.

- Przysięgasz?
- Przysięgam. - George podnosi prawą rękę do góry, jakby obejmował jakiś urząd.
- No dobrze. - Emma rzuca mi dorosłe spojrzenie, które ma przekonać George'a, że za

chwilę usłyszy coś niezmiernie ważnego. - Lepiej usiądź.

George w tej chwili gotów byłby zeskoczyć z najwyższego drzewa w całym lesie,

gdyby tylko Emma mu kazała, tak bardzo pragnie się dowiedzieć. Nie spuszczając z niej
wzroku, opada na ziemię i po indiańsku krzyżuje białe jak u młynarza nogi.

- Dowiedziałyśmy się, że mordercy naszego taty mieszkają w tym lesie, i nasza misja

polega na tym, żeby ich wytropić - wyrzuca z siebie Emma, nie patrząc w moją stronę.

Skąd przyszedł jej do głowy taki pomysł? Widzę jednak, że to lepsze niż wszystko, co

George mógł sobie wymarzyć. Wygląda, jakby zapomniał oddychać. Dopiero po chwili udaje
mu się wykrztusić kilka słów:

- W t - t - tym lesie? - jąka. - Je - jes - jesteś p - pew - na?
Z wysiłkiem podnosi się na nogi i teraz już wiem, że George Godsey nie będzie dłużej

zawracał nam głowy.

- Aha. - Emma kiwa głową tak poważnie, jakby była w kościele albo na pogrzebie. - Są

tu gdzieś niedaleko. Musimy ich znaleźć.

George nawet się z nami nie pożegnał. Patrzyłyśmy na jego chude, białe nogi migające

między drzewami, aż w końcu zupełnie znikły.

- Mamy go z głowy - stwierdza Emma. Idziemy dalej w swoją stronę.
- Dlaczego powiedziałaś to o tacie? - pytam szeptem.
George już dawno zniknął za drzewami, ale ostrożności nigdy za wiele, zawsze to po-

wtarzam.

Nigdy właściwie nie rozmawiałyśmy o śmierci tatusia. Zawsze mi się wydawało, że

Emma w ogóle o tym nie myśli, bo była bardzo mała, gdy to się stało, i w ogóle.

- Nie wiem - odpowiada.
- Że jego zabójcy mieszkają w tym lesie, a my ich tropimy?
- No bo...
- Bo co?
- Bo może tu są, nigdy nie wiadomo. Przecież nigdy ich nie złapano, nie?
To właściwie nie jest pytanie, więc nie odpowiadam, bo Emma ma rację.
- Ale jednak. - Tylko tyle mówię, bo tatuś to moja działka, i ona o tym wie.
- Co to było? - Ogląda się za siebie, wyraźnie przestraszona. Ta dziewczyna ma słuch

jak nietoperz.

- Co tam znowu? - pytam.
- Cicho.
- Pewnie George Godsey wrócił - szepczę.
- Ćśśś - syczy jak oszalała, więc milknę i rzeczywiście, po chwili ja też zaczynam coś

słyszeć.

Nie ma mowy o złudzeniu: obydwie słyszymy trzask gałęzi łamiących się pod czyimiś

stopami. Kroki się zbliżają.

Rozglądamy się za jakimś drzewem, na które można by się wspiąć, ale w pobliżu nic

takiego nie rośnie, tylko miliony sosen.

- Nie ruszaj się, bo odstrzelę ci łeb jak kaczce.
Na dźwięk tego głosu czuję, że robi mi się mokro w spodniach i od stóp do czubka

głowy ogarnia mnie paraliż. Powiem tyle, że to jest gorsze niż najgorszy koszmar... gorsze niż
wszystko, czego mogłyśmy się spodziewać.

- No, no, no. Co my tu mamy - mówi i sądząc po brzmieniu głosu, chyba się przy tym

uśmiecha.

Nie jestem w stanie spojrzeć na Emmę. Boję się obrócić głowę choćby o milimetr.

Chyba już wolałabym, żeby zastrzelił nas od razu, bo wiem, że to, co zrobi, będzie dziesięć
razy gorsze.

- Nie próbuj uciekać, bo i tak nigdzie się nie schowasz.
Teraz już głos brzmi tuż za naszymi plecami. Zaczyna nas okrążać. Proszę Cię, Boże,

miej nas w swojej opiece. Mokra strużka spływa mi po wewnętrznej stronie nogawki od
spodni, ale nic na to nie mogę poradzić.

I wreszcie staje tuż przed nami, jak przed wytropionym jeleniem. Ma na sobie strój

myśliwski w szare, zielone i brązowe plamy, równie paskudny jak jego twarz, pokryta
plamami i dziobami po ospie.

Richard.
- Popatrz tylko na siebie, ty zaszczany śmieciu - mówi, wskazując lufą strzelby na moje

dżinsy.

- Odwróć się. Rusz się!
Dopiero teraz spoglądam na Emmę i robi mi się niedobrze. Stoi sztywno wyprostowana,

jakby połknęła kij albo jakby ktoś ją przyparł do ściany. Głowę też trzyma nienaturalnie
wysoko. Wygląda jak żołnierz idący na front. Twarz ma zupełnie bez wyrazu, jak wykutą z
kamienia.

Richard coś mówi, ale nie słyszę co, bo patrzę na siostrę.
- Nie będę tego dłużej tolerował, tyle ci powiem... - To właśnie mówi. - Żeby jeść psie

jedzenie... Chcesz psiego jedzenia? To dostaniesz. Dostaniesz psie jedzenie. Taaa...

Przykłada koniec lufy do moich pleców, zmuszając mnie, żebym szła szybciej. Zerkam

w bok: z Emmą robi to samo.

- Żadnych więcej domowych kolacji, ty mała suko...
Emma potrafi przestać go słuchać, jakby wyłączała radio, i ja teraz też próbuję to

zrobić.

Wychodzimy z lasu, mijamy farmę Godseyów, czerwoną stodołę i docieramy do

naszego brudnego podwórza. Mama stoi na werandzie. Jej skrzyżowane na piersiach ręce
przypominają mi belki na wrotach stodoły, w której schowałyśmy worek.

- Patrz, Lib, co upolowałem! - wrzeszczy Richard na całe gardło. Obydwie z Emmą aż

podskakujemy na dźwięk jego podniesionego głosu. - Będziemy mieli kolację!

Mama potrząsa głową. Nadal pod lufą strzelby wchodzimy po chwiejnych schodkach na

werandę i do wnętrza domu, choć wcale nie chcę tam wchodzić.

- Mamo... - Wyciągam do niej ręce, przechodząc przez drzwi z siatki, ale ona krzywi

się i cofa o krok, jakbym miała wszy. Czuję, jak piekące łzy spływają mi po policzkach.

- O - ho - ho - intonuje Richard tonem, jakiego dorośli używają, grożąc palcem, gdy się

zrobiło coś złego. - Ani słowa, rozumiesz?! - wrzeszczy. - Masz się nie odzywać nawet
słowem!

Mama odsuwa się na bok. Czuję, jak pusty żołądek zaciska mi się boleśnie. Mam

wrażenie, że już nigdy jej nie zobaczę.

- Nie przystawaj! Idź dalej - mówi Richard, ale przynajmniej nie jest to już wrzask. -

Sama zobaczysz, co zrobiłaś. Widzisz te wszystkie graty, które czekają na spakowanie?
Widzisz to?! - Znów krzyczy. - Wszystko leży i czeka, bo musiałem cię szukać! A teraz przez
całą noc będę musiał zajmować się tym gównem, które już dawno byłoby zrobione, gdyby nie
ty, panno Caroline, i panna Emma, czy kto tam jeszcze! Jesteś dla mnie całkiem obca! Nie
jesteś z mojej krwi! Jesteś niczym. Dla mojej przyjemności to w ogóle mogłoby cię nie być!
Ruszaj się - znów popycha nas kolbą - wynocha za dom. Mam tam niespodziankę!

Gdzie jest mama?

Za domem stoi szopa, która odkąd pamiętam, zawsze była zamknięta, a od niej ciągnie

się sznur do bielizny, po raz pierwszy od lat pusty, pewnie dlatego, że wszystkie ubrania są
już spakowane przed przeprowadzką. Na samym środku podwórza, między sznurem a szopą,
stoi metalowy słup, tak wielki, że można by nim zabić Drakulę. Wygląda jak metalowe drze-
wo, które próbuje wyrosnąć z twardo ubitej ziemi. Do słupa przyczepiony jest gruby łańcuch.

- Siadaj tutaj - rozkazuje Richard, popychając nas po raz ostatni, tym razem w stronę

łańcucha.

- Ty mały śmieciu! - Kopniak jest szybki i mocny.
Przez dłuższą chwilę nie mogę złapać powietrza w płuca. Richard klęczy nad nami,

jakby chciał nas wypatroszyć i obedrzeć ze skóry. Rozlega się szczęk łańcucha. Coś zimnego
dotyka mojej szyi i owija się wokół niej jak wąż, którego pastor pokazywał nam w kościele,
tylko że to coś jest znacznie cięższe od węża i opada mi aż na ramiona. Gdy dwa końce tego
czegoś stykają się ze sobą, znów słyszę szczęk i w brzuchu, tam gdzie czuje się różne rzeczy,
wiem, że zostałam zakuta w ten łańcuch. Patrzę na prawo, co nie jest łatwe ze względu na ten
gruby metalowy naszyjnik: Richard zakłada taką samą pułapkę na szyję Emmy. Jeszcze jedno
szczęknięcie i ona też jest skuta. Ale widzę między nami wielką różnicę: mnie łańcuch
przygniata do ziemi w stronę skrzyżowanych nóg, a Emma, choć jest mniejsza i w ogóle,
siedzi prosto jak struna i zachowuje się tak, jakby Richard nakładał jej na głowę koronę
wysadzaną diamentami, jakby była dumna z tego, że zakuwa ją w łańcuch. A ja, skulona jak
Igor z „Frankensteina", czuję smród dochodzący z moich znów mokrych spodni. Ziemia
przykleja mi się do mokrego siedzenia i drżę z zimna, chociaż siedzę w pełnym słońcu.

Nie mam pojęcia, jak długo tak siedzimy: ja skulona, a Emma wyprostowana jak struna.

Co jakiś czas słyszę otwierające się drzwi domu i jakieś łupnięcie. Richard chyba wyrzuca
przed dom pudła z rzeczami. Palące słońce przesuwa się w bok i w końcu chowa za szopą. To
znaczy, że jest już późno - tyle tylko potrafię powiedzieć. Obydwie milczymy, bo o czym
miałybyśmy rozmawiać?

*
- Gdzie jest moja córeczka?
- Tu jestem, tatusiu!
- Zejdź na dół i uściśnij tatusia. Dziś wieczorem będziemy świętować!
Mogłam skakać, z którego chciałam stopnia, tato zawsze potrafił mnie złapać. Nawet z

siódmego, który znajdował się w połowie schodów. Odchrząkiwał wtedy i mówił:

- Lib, kto tak karmi to dziecko? Tuczysz ją na jarmark? - Ale śmiał się przy tym i

mocno mnie przytulał, a ja wdychałam zapach wykładzin prosto z jego koszuli.

- Mamy w domu psa myśliwskiego - mówił. - Zgadnij, skarbie, co dzisiaj układałem?
Wąchałam go jeszcze raz, żeby się upewnić.
- Industrial! - wołałam i twarz taty przybierała zdumiony wyraz.
- A niech mnie! Masz stuprocentową rację! Słyszałaś, Lib? Nasza córka znowu zgadła

bezbłędnie!

Ściskał mnie jeszcze mocniej, a potem stawiał na ziemi, ostrożnie, jakby kładł mnie na

puchowym łóżku.

W takich chwilach, gdy był w dobrym nastroju, chwytał mamę wpół i wirował z nią po

pokoju, jakby to była sala balowa. Mama wyglądała tak ładnie w ramionach tatusia. Kręciła
się razem z nim, a jej sukienka wydymała się na dole jak u baletnicy na torcie.

Potem tatuś tak samo obracał mnie i teraz ja czułam się jak baletnica, miękka, delikatna,

wysoka i pełna wdzięku.

- Jesteś moją małą księżniczką - mówił. - Małą księżniczką tatusia.
*
Jest już ciemno. Leżę na plecach na ziemi i patrzę w gwiazdy. Ziemia, w dzień nagrzana

jak patelnia, teraz jest lodowato zimna. W domu panuje cisza, ale światła nadal są zapalone.

- Hej - szepczę do Emmy.
- Co? - odpowiada również szeptem.
- Jak myślisz, co będzie dalej?
- A skąd mogę wiedzieć?
- Myślisz, że mama tu przyjdzie?
- Nie.
- Naprawdę? - W ogóle nie brałam pod uwagę tego, że mama może do nas nie wyjść.

Prawdę mówiąc, na tym opierały się wszystkie moje nadzieje. - Dlaczego nie?

- Skoro pozwoliła, żeby nas skuł łańcuchem, to pozwoli mu na wszystko.
Coś w tym jest.
- A co z jedzeniem? - pytam.
Wspominałam już, że czasami to Emma przejmuje rolę starszej siostry. Wie różne

rzeczy, których ja nie wiem. I zna dobrze Richarda.

- Nie licz na to.
- To znaczy, że będą nas głodzić?
- Wszystko jest możliwe.
W trzy spadające gwiazdy później znów do niej szepczę:
- Musimy obmyślić jakiś plan. Na pewno jest sposób, żeby się uwolnić.
Emma nie odpowiada.
- Emma! Posłuchaj mnie. Jeśli obie zaczniemy się zastanawiać, to na pewno coś

wymyślimy!

Milczenie.
- O czym myślisz? - pytam po dłuższej chwili. Nadal cisza.
- Em?
- Ucisz się wreszcie - mówi i muszę powiedzieć, że wcale nie brzmi to miło.
- Obmyślasz plan?
- Nie, niczego nie obmyślam! To przez obmyślanie planów znalazłyśmy się tutaj.

Następny plan może nas załatwić na dobre. Ty i twoje znakomite pomysły. „Ucieknijmy. Na
pewno nam się uda. Nigdy nas nie znajdą". Żałuję, że cię posłuchałam. I jeśli już koniecznie
chcesz znać najprawdziwszą prawdę, to właśnie o tym teraz myślę.

- Przecież to ty pierwsza zaczęłaś się pakować!
- Tylko dlatego, że ty chciałaś uciec!
- Nikt cię nie zmuszał, żebyś się na to zgadzała. A poza tym, ja to robiłam dla ciebie.
- A ja dla ciebie - mówi przez łzy.
- To znaczy, że wolałabyś zostać tutaj z mamą i z Richardem. Szeptem

opowiadalibyście sobie tajemnice za drzwiami sypialni. Powinnam się domyślić, że będziesz
brała jego stronę...

Ledwie to powiedziałam, zwala się na mnie wielki ciężar. Emma bije mnie po twarzy i

ciągnie za włosy. Oddaję uderzenia, spycham ją z siebie i próbuję przygnieść do ziemi, ale
splątany łańcuch zaczyna nas dusić i obydwie zanosimy się kaszlem. Chwytam się obiema
dłońmi za szyję i próbuję trochę odsunąć metalową obręcz od skóry. Smuga silnego światła
rozcina mrok i zatrzymuje się na nas.

- Co się tu, do diabła, dzieje?
Znów czuję, że mam mokro w spodniach, ale przynajmniej jest mi od tego cieplej.

Obydwie nieruchomiejemy z nadzieją, że on sobie pójdzie.

*
- Jeśli chcesz, żeby przyszła, to leż spokojnie. Jak będziesz się tak wiercić, to ją

odstraszysz.

- Ale skąd ona będzie wiedziała o moim zębie?

- Zębowa wróżka zawsze wie, kiedy dziecko traci ząb. - Tato uśmiechnął się i mrugnął

do mnie. - Mają to napisane w podręcznikach dla wróżek.

- Słowo honoru?
- Słowo honoru - powiedział, utykając kołdrę pod moją brodą tak, jak lubię. - Nie

ruszaj się, zaśnij szybko, a gdy się obudzisz, zobaczysz nowiutką, lśniącą monetę pod
poduszką, tam gdzie teraz leży ząb. Dobranoc, księżniczko.

- Dobranoc, tatusiu.
*
Zimna woda zapiera nam dech. Woda spływa z naszych przemokniętych ubrań, tak jak

krew spływała z ubrań tatusia na podłogę.

- To cię nauczy, że masz się zachowywać spokojnie - mówi Richard i odstawia pustą

blaszaną miskę na cementowe schodki kuchni. - Następnym razem uspokoję cię pięścią.

Jeszcze zanim usłyszę trzaśnięcie drzwi, zaczynam drżeć na całym ciele i to drżenie

długo nie ustępuje. Słyszę szczęk ogniw łańcucha i wiem, że Emma też drży.

*
Richard pojawił się niedługo po tym, jak łzy mamy obeschły. Zjawił się w mieście

„właściwie znikąd". Można by pomyśleć, że takie miejsce nie istnieje, ale chyba musi istnieć,
bo właśnie tak Richard odpowiadał, gdy ktoś go pytał, skąd pochodzi. Od razu wypatrzył
mamę, jak pszczoła zauważa kwiat, i już nie spuścił jej z oka. Przychodził do nas codziennie i
przynosił różne rzeczy: badylowate kwiaty zerwane na poboczu drogi, tę puszkę z
gwoździami, pół słoika dżemu (tłumaczył, że musiał najpierw sam spróbować, żeby się
upewnić, czy dżem jest wystarczająco dobry dla mamy), a kiedyś nawet przyniósł garnek
pełen łyżeczek - to już było kompletnie niezrozumiałe.

Mama przyjmowała wszystkie prezenty ze sztucznym uśmiechem na twarzy, ale jej

oczy pozostawały zimne i smutne. Richard nie wiedział, jak mama wyglądała kiedyś, gdy jej
oczy również się uśmiechały. Gdy wychodziła z pokoju, by wstawić kwiaty do wody albo
dżem do lodówki, Richard przeszywał nas świdrującym spojrzeniem, które łagodniało, gdy
tylko mama wracała.

- Twoja mama ożeni się z tym żebrakiem - zawołała kiedyś Mary Sellers podczas

przerwy.

Zanim zdążyłam wymyślić jakąś odpowiedź, Emma rzuciła się na nią, złapała ją za

włosy i zaczęła bić w brzuch, aż Mary uciekła z płaczem do pana Stanleya, który tego dnia
pilnował porządku na przerwie.

Nigdy wcześniej nie przyszło mi do głowy, że mama może wyjść za mąż po raz drugi,

ale gdy Mary o tym wspomniała, wszystko zaczęło mi się układać w całość. Sterty ubrań,
porozrzucane po całym domu, od jakiegoś czasu zaczęły się zmniejszać, śmieci wędrowały w
workach przed dom, naczynia w kuchni znów błyszczały czystością, tak jakby mama chciała
udowodnić, że jest dobrą gospodynią.

- Nie możemy tak dalej żyć - powiedziała któregoś dnia ni stąd, ni zowąd. - Pieniądze

się skończyły, a ja nie umiem robić niczego pożytecznego. Nawet nie znam mnożenia. I na
pewno nie wygrałabym konkursu ortograficznego.

To prawda - mama nigdy nic nie czytała. Ani nam na dobranoc, ani sobie. Po śmierci

tatusia zrezygnowała z prenumeraty gazety.

- Nie mamy wyboru - powiedziała, i to było wszystko.
W dwa dni później wzięła z Richardem ślub w ratuszu miejskim. Ubrana była w tę samą

sukienkę co na pogrzebie tatusia.

Przez cały następny tydzień nie potrafiłam spojrzeć Mary Sellers w oczy.
*
- Wstawać!

Metalowa miska, popchnięta czubkiem buta Richarda, sunie po ziemi i zatrzymuje się w

odległości jednej lalki Barbie ode mnie i nieco dalej od Emmy. W misce znajduje się mokra,
brązowa masa, która wciąż zachowała kształt puszki. Jedzenie dla psa.

Mrugam powiekami i patrzę na Emmę. Chyba wygląda jeszcze gorzej niż ja. Jedną

stronę twarzy ma pokrytą zastygłym błotem, z posklejanych żywicą włosów sterczą patyki.
Ona też do mnie mruga i podczołguje się do miski, ciągnąc za sobą łańcuch. Zwija dłoń,
jakby chciała się napić krystalicznie czystej wody ze strumienia, nagarnia na nią trochę
brunatnej masy i niesie do ust.

Nie jestem pewna, czy jestem wystarczająco głodna, żeby to zjeść. Ale z drugiej strony,

jestem za bardzo głodna, żeby nie zjeść.

- Chyba specjalnie poszedł do sklepu po psie jedzenie, żeby się nad nami poznęcać -

mówię bardziej do siebie niż do Emmy i próbuję się zebrać na odwagę, ale na samą myśl, że
miałabym dotknąć tej mazi, robi mi się niedobrze.

- Jak myślisz, gdzie jest mama? - pytam, ale ona nie odpowiada, zajęta jedzeniem.
Wciąż przeżuwając, podnosi na mnie wzrok, a potem bardzo łagodnie podsuwa do

mojej twarzy brudną rękę pełną psiego jedzenia, żebym poczuła zapach. Przymykam oczy i
wstrzymując oddech, zbieram jedzenie ustami z jej ręki i przełykam. Nie żuję, staram się
wcale nie dotknąć tego językiem, tylko od razu połykam, a potem biorę głęboki oddech, żeby
oczyścić usta z tego smaku i zapachu. Emma nabiera następną garść z miski i karmi mnie
znów, i jeszcze raz, a gdy się odsuwam, wylizuje miskę do czysta.

*
Chyba przysnęłam na słońcu, bo budzę się nagle i czuję na sobie jakiś cień. To mama.
Prawe oko ma spuchnięte i otoczone czarnym sińcem. To dziwne, bo Richard jest

praworęczny, więc w tej rodzinie sińce zwykle nosi się na lewym oku. Górną wargę mama też
ma dwa razy grubszą niż normalnie, więc teraz już wiem, co się działo w domu przez całą
noc.

- Dlaczego to robisz? - pyta z ramionami zwisającymi bezwładnie po bokach. Wygląda

tak, jakby ona też miała łańcuch na szyi. - Chyba rozumiesz, że sama to wszystko
prowokujesz.

- Pochyla się nade mną i już myślę, że chce mnie pogładzić po twarzy, ale jej dłoń

sięga do łańcucha. Dotyka rozpalonego metalu tuż przy mojej szyi i zaraz się cofa. - Nie
walcz z nim - szepcze, wsuwając palce między ogniwa i rozluźniając nieco pętlę. - Dlaczego
ciągle mu się stawiasz? Dlaczego przez cały czas coś ci się nie podoba? - Nadal mówi
szeptem, ale widzę, że nie czeka na odpowiedź. - Jesteś jak tona cegieł, która wciąga mnie
coraz głębiej pod wodę. - Podnosi się na nogi i spogląda w bok, chyba na Emmę, która nadal
śpi. - Zaraz wrócę - dodaje.

Głowę mam tak ciężką, że nie mogę jej podnieść, więc leżę i czekam, aż mama wróci.

Nie wiem, co będzie dalej, ale nie mam nic innego do roboty, więc przymykam oczy przed
słońcem i prażę się dalej. Potem znów słyszę szczęk łańcucha, odwracam głowę i widzę
mamę przykucniętą na ziemi. Wsuwa klucz do kłódki przy słupie i uwalnia oba końce
łańcucha. Nawet bez łańcucha moja głowa jest nadal tak ciężka, że nie mogę jej podnieść ani
nie jestem w stanie otworzyć oczu, chociaż wcale nie próbuję ich przymrużać. Chyba mam
zapuchnięte powieki.

- Wstań - mówi mama cicho. - I pamiętaj, żeby mu się dzisiaj nie odszczekiwać.
Wraca do domu, zostawiając nas same.
- Em? Nie śpisz już?
- Nie - odpowiada szeptem. - Tu jestem. - Wyciąga do mnie rękę, żeby mi pomóc

wstać, a ja ujmuję ją z trudem. Wszystko mnie boli.

- Dokąd pójdziemy? - pyta Emma. - Nie możemy wejść do domu. On chyba nie wie, że

nie jesteśmy już skute tym łańcuchem.

Najbardziej na świecie chciałabym teraz usiąść w cieniu drzewa w kącie podwórza, ale

Emma ma rację. Lepiej mu się dzisiaj nie pokazywać na oczy.

- A może do panny Mary? - pytam. Emma kiwa głową.
- Zostawię kartkę, żeby nie myśleli, że znowu uciekłyśmy - mówię.
Podkradam się do drzwi kuchennych i nasłuchuję, ale słyszę tylko tykanie zegara, który

wciąż wisi na pustej ścianie. Zakradam się do środka. Po chwili znajduję długopis i na
wierzchu pudełka z napisem „Kuchnia" piszę: „Jesteśmy u pana White'a. Wrócimy później. C
i E". A potem znów wymykam się z domu.

Powoli, bardzo powoli idziemy tą samą piaszczystą drogą, która ostatniej nocy

wydawała się nam tak długa i magiczna. Dwie koleiny oddalające nas od domu przy Drodze
do Młyna Murraya pokryte są plamami słonecznego światła.

*
O kilka domów od sklepu widzę Charleya Narleya, ale gdy on nas zauważa, po raz

pierwszy w życiu, chyba po raz pierwszy w całej historii Toast, odwraca się do nas plecami.
Nie idzie za nami i nie opowiada o tym, co robimy, tylko odwraca się i patrzy w dal, nie mam
pojęcia na co.

- O mój słodki Boże - mówi panna Mary na nasz widok. Nie przeglądałam się w

lustrze, ale sądzę, że wyglądamy jak wyżęte szmaty do podłogi, które mama po sprzątaniu
rozwiesza na sznurze. - Na litość boską, co się stało? Panie White, proszę tu przyjść! - Jej
twarz marszczy się z przerażenia. Nie klepie się po kolanach, jak zwykle, tylko podchodzi do
nas, klęka na podłodze i delikatnie, jakbym była zrobiona ze szkła, wyciąga rękę do mojej
twarzy.

- Och, kochanie, co on ci zrobił? - pyta z trudem.
Patrzę w jej oczy i widzę, że napełniają się łzami.
- Wszystko jest w porządku - mówię. - Tylko martwię się o Emmę.
Szyja Emmy pokryta jest czerwonymi odparzeniami, a twarz brudna od psiego jedzenia,

które wylizywała z miski, więc chyba wygląda to o wiele gorzej, niż naprawdę jest. Tylko że
ona chwieje się na nogach jak rosnąca przy drodze stokrotka na długiej łodyżce, którą niemal
wyrywa z ziemi podmuch powietrza wzniecony przez przejeżdżającą ciężarówkę.

- Och, mój Boże - mówi pan White i też przy nas przyklęka. Po chwili wstaje i

oznajmia: - Przyniosę ręczniki i maść. Mary, poszukaj nalewki z oczaru wirginijskiego do
przemycia tych ran.

Obydwoje biegają dokoła nas i znoszą rzeczy, które kiedyś same ustawiałyśmy na

półkach. Panna Mary sięga po paczkę plastrów z opatrunkiem, chociaż pan White o nie nie
prosił, a potem prowadzi nas za ladę i dalej na zaplecze. Tu jest ciemniej i chłodniej, bo
klimatyzacja ustawiona jest na pełną moc. Panna Mary najpierw przemywa nam skórę
naparem z oczaru. Trochę szczypie, ale szybko wysycha i skóra na szyi wreszcie przestaje
mnie piec. Dopiero teraz uświadamiam sobie, że moja szyja musi wyglądać podobnie jak
szyja Emmy. Pan White delikatnie czyści skaleczenia na mojej twarzy i czole, a potem
odkręca metalową tubkę i wyciska z niej przezroczysty żel.

Ten żel jest taki kojący, że mam ochotę zarzucić panu White'owi ręce na szyję.
- Nie płacz, skarbie - mówi łagodnie. Pewnie płaczę z powodu ulgi, jaką czuję. -

Trochę to oczyściliśmy. Jeśli będziesz płakać, to wszystko ci się rozmaże. - Uśmiecha się do
mnie, jakby chciał namówić moje usta, żeby też się do niego uśmiechnęły, i to działa!

- Czy Emmie też może pan pomóc? - pytam.
- Oczywiście, skarbie, oczywiście - uśmiecha się. - Ale chciałbym, żebyś się teraz

położyła, a ja tymczasem zajmę się Emmą. Wygląda na to, że bardzo potrzebujesz
odpoczynku. Może wejdziesz do mojego biura. Przygotuję ci tam wygodne miejsce. Opatrzę
Emmę, a potem przyprowadzę ją do ciebie.

Idę za nim do biura. Jeszcze nigdy tu nie byłam, ale teraz jestem zbyt zmęczona, żeby

się rozglądać, i od razu kładę się na kocu, który pan White rozłożył dla mnie na podłodze za
biurkiem. Nawet nie słyszę stuknięcia zamykanych drzwi.

Budzę się raz w kilka minut później (jak mi się wydaje) i widzę Emmę skuloną przy

moich plecach, a potem znowu zasypiam.

Choć w biurze pana White'a jest nadal ciemno, wydaje mi się, że spałam dość długo, bo

gdy otwieram oczy, czuję się o wiele lepiej. Chyba to głos mamy dochodzący zza drzwi
wyrwał mnie ze snu. Potrząsam Emmą, żeby ona też się obudziła, bo mama na pewno chce
nas zabrać do domu.

I rzeczywiście, drzwi otwierają się i do pomieszczenia wpada smuga światła. Mama stoi

w drzwiach otoczona żółtą poświatą.

- Idziemy - mówi, szukając ręką na ścianie wyłącznika.
Znajduje go i nad naszymi głowami zapala się żarówka. Po tym jednym słowie już

wiem, jak będzie wyglądał powrót do domu, ale wiem też, że lepiej nie marudzić z wyjściem.
Wstaję, nawet się nie przeciągając, choć mam na to ochotę. Emma jednak przeciąga się i
chyba czuje się od tego lepiej.

- Libby, czy jesteś pewna? Dla mnie to żaden kłopot - mówi pan White zza pleców

mamy.

- U mnie w domu jest mnóstwo miejsca. Mógłbym podjechać do was jutro z samego

rana...

Zauważam wyraz ust mamy i teraz już wiem na pewno, że drogę do domu przejedziemy

w milczeniu. Jej usta są mocno zaciśnięte. Gdy tworzą prostą linię, tak jak teraz, to
przynajmniej wiem, że nie będzie krzyczeć. Przywołuje nas do siebie gestem dłoni i odsuwa
się na bok, przepuszczając nas przez drzwi.

- Dan, nie potrzebujemy dobroczynności
- rzuca przez ramię, otwierając drzwi na zewnątrz. To znaczy, że mamy wsiąść od razu

do samochodu, który stoi przed sklepem z zapalonym silnikiem.

- Oczywiście, że nie. Ja tylko... - Ale pan White nie kończy zdania, bo przerywa mu

dzwonek przy drzwiach.

Szkoda, że wtedy nie wiedziałam, że już nigdy więcej nie zobaczę pana White'a ani

panny Mary.

Ledwie drzwi samochodu zamknęły się za nami, mama wrzuca wsteczny i wycofuje na

ulicę Frontową, a potem wyjeżdża w stronę Drogi do Młyna Murraya. Na światłach wyjmuje
z pudełka papierosa i wciska przycisk zapalniczki na desce rozdzielczej. Czeka, aż zapalnicz-
ka się rozgrzeje i czubek papierosa rozżarzy się od czerwonych kółek na zapalniczce, i
dopiero wtedy naciska na gaz, zupełnie nie przejmując się tym, że światło już dawno zmieniło
się na zielone i że pan Jackson stojący za nami musi czekać.

- Przepraszam, mamo - mówię z tylnego siedzenia.
Gdybym nie namówiła Emmy na ucieczkę, to wszystko by się nie zdarzyło. Mama

jednak nie spogląda we wsteczne lusterko, tylko patrzy przed siebie, na drogę.

- Ja też bardzo przepraszam - dodaje Emma. To nie ma znaczenia, że mama nie

odpowiada.

Obiecuję jej w myślach, że już nigdy więcej nie sprawię jej kłopotu. Emmy też

przypilnuję. Będzie z nas dumna. Poza tym ona jeszcze nie wie, że zamierzam dać jej
wszystkie pieniądze, jakie zaoszczędziłam, pracując u pana White'a. Przynajmniej raz będzie
mogła kupić sobie coś ładnego. Uskładałam dwanaście dolarów i pięćdziesiąt siedem centów.
Niepotrzebnie kupowałam te naklejki... teraz żałuję, bo gdybym ich nie kupiła, mogłabym dać
mamie więcej pieniędzy. Ale za dwanaście dolarów i pięćdziesiąt siedem centów można już
coś kupić. Jeszcze się przekona. Będzie bardzo szczęśliwa.

ROZDZIAŁ SIÓDMY
Ciężarówka Richarda jest wypakowana po brzegi i mama woła z dołu, więc rozglądam

się po „gnieździe" po raz ostatni. Emma już zeszła, ale ja udałam, że czegoś zapomniałam, bo
chciałam wrócić tu jeszcze raz. Zegnaj, wentylatorze. Żegnaj, pochyły suficie.

Wcześniej, gdy zaczęłam płakać, mama się skrzywiła, więc teraz dwa razy przełykam

ślinę i przechodzi.

- Caroline, ruszasz się jak sparaliżowany żółw! - woła mama z dołu. - Schodź wreszcie

i jedziemy!

Mama nie lubi się zbyt wiele nad niczym zastanawiać.
Szkoda, że ja też taka nie jestem. Wygląda na to, że ja przez cały czas o czymś myślę i

później wszystkie myśli w mojej głowie są już zużyte.

- Idę, mamo - odkrzykuję. Zegnaj, „gniazdo".
Richard jedzie swoją ciężarówką sam, a my wsiadamy do samochodu mamy. Dzień

zapowiada się obiecująco. Już przy młynie mama włącza radio. Emma wygląda przez okno, a
ja przez drugie, i staramy się wszystko zapamiętać. Myślę, że rodzinie, która się tu
wprowadzi, spodobają się kwiaty w butach Richarda, chociaż jest to jedyna rzecz, jaką
zostawiam z radością.

Richard wystawił rękę przez okno i daje znak, gdy zamierza skręcić, bo kierunkowskaz

ma zepsuty. Mama też, ale ona nie zawraca sobie głowy wystawianiem ręki.

- Mamo?
- Tak? - Spogląda na mnie we wstecznym lusterku.
- Dlaczego ty i tato nigdy się nie wyprowadziliście z Toast?
Przycisza odrobinę radio i zastanawia się przez chwilę.
- Bo nigdy nie musieliśmy - odpowiada tonem dziwnie płaskim, niczym naleśnik.
- A dlaczego teraz musimy? - pyta Emma.
- A dlaczego naraz zadajesz mi tyle pytań? Przecież dobrze wiesz, dlaczego się

wyprowadzamy. Richard znalazł dobrą pracę w składzie drewna w pobliżu Murchison, więc
musimy się tam przenieść. I nie chcę widzieć takich kwaśnych min. Trzeba patrzeć przed
siebie, a nie za siebie - dodaje, chociaż chyba nie zdaje sobie sprawy z tego, że gdy
przejeżdżamy przez miasto, rozgląda się na boki, jakby ona też próbowała na zawsze
zatrzymać ten widok w pamięci.

- Widzisz, ja ciągle dostaję cytryny - ciągnie
- ale już się nauczyłam robić z nich lemoniadę.
- Zwalnia na chwilę, gdy mijamy sklep Mickeya, a potem znów przyspiesza. - Nikt mi

nigdy nie powiedział, że można dodać cukru, ale takie jest życie. Nie jest słodkie.

To pewnie dlatego mama zawsze ma taki wyraz twarzy, jakby jadła kwaśną cytrynę.
- Nie mamy jedwabnego życia, więc musimy jechać tam, gdzie są pieniądze.
- A czy pieniądze są w Murchington? - pyta Emma.
- Ta miejscowość nazywa się Mur - chi - son i przestań już mnie denerwować.

Wystarczy tego, co musiałam przez ciebie przejść w ciągu ostatniej doby.

Radio znów zaczyna grać głośniej. Piorunuję Emmę wzrokiem. Ona zawsze musi z

czymś wyskoczyć i zepsuć mamie humor.

Dzień przechodzi w wieczór i tuż przed tym, zanim noc znów zmieni się w dzień, przy

drodze pojawia się plansza z napisem: „Witamy w Murchison... Tartak. Skład drewna!".
Przypomina mi się królik Bugs, który piłował drzewo, wołając „Tarrrr - tak", zanim upadło.
Chyba o to chodzi.

Droga prowadzi między wzgórzami. Czekam, aż zza któregoś wyłoni się miasto, ale

oprócz tej jednej tablicy nie dzieje się zupełnie nic. Nagle ni stąd, ni zowąd, nad drogą
pojawia się migające żółte światło. Ciężarówka Richarda zatrzymuje się, więc my też się
zatrzymujemy. Richard wysiada i podchodzi do okna mamy.

Dziwnie jest tak stać pośrodku drogi, ale dokoła jest pusto, więc chyba nikomu to nie

przeszkadza.

- To musi być gdzieś niedaleko - mówi, wydmuchując dym z papierosa. - Mówili, że

przy żółtym świetle mam skręcić w prawo, ale tu nie ma gdzie skręcić.

Opiera łokieć na dachu nad głową mamy i spogląda na trzymaną przez nią mapę.
- Nie wiem, co ty chcesz znaleźć na tej mapie, Lib.
Mama składa mapę i wyłącza radio. Zresztą i tak nie było tam nic ciekawego, same

trzaski i gadanie.

- Jedźmy dalej, a jak coś zobaczysz, to daj znać klaksonem - rzuca Richard przez ramię

i wraca do ciężarówki.

- Czego szukamy? - pytam mamy.
- Ulicy Nadrzecznej - odpowiada, przyśpieszając. - Miej oczy szeroko otwarte.
Po kilku minutach drzewa po obu stronach drogi rzedną i widzimy pojedynczy, stary

dystrybutor z benzyną, a przy nim budkę z jedzeniem. Zaraz potem pojawiają się ulice:
Jagodowa, Słoneczna, Centralna. Na rogu Centralnej znajduje się sklep wielobranżowy
Lottie, a przy nim... zaraz... tabliczka wypisana jest ręcznie, więc trudniej rozróżnić litery...
ulica Nadrzeczna!

- Jest! - wołam do mamy, a ona dwukrotnie naciska klakson, by dać znać Richardowi.
Ale Richard zdążył już minąć skręt.
Na sygnał zwalnia i zawraca ciężarówkę w żwirowej zatoczce obok sklepu Lottie.

Mama zatrzymuje samochód na poboczu Nadrzecznej, żeby Richard mógł pojechać pierwszy
tą nową drogą do naszego nowego domu. Jestem jednak pewna, że tam nie będzie „gniazda",
więc staram się nie robić sobie zbyt wielkich nadziei.

Czuję ucisk w żołądku i widzę, że mama też przygotowuje się na nieoczekiwane -

poprawia się na fotelu i prostuje plecy. Ciężarówka Richarda powoli przejeżdża obok domów,
które stają się coraz mniejsze i rozstawione coraz rzadziej. Po jakimś czasie widzimy już
tylko numery namalowane na kamieniach albo na trójkątach zestawionych z desek przy
bocznych drogach, które są tak wąskie, że samochód chyba mieści się tam z trudem. W końcu
zatrzymujemy się przed kawałkiem drewna z namalowanym numerem dwadzieścia dwa i
Emma przesuwa się na moją stronę, żeby lepiej widzieć.

- Jesteśmy na miejscu - mówi mama ze śladem uśmiechu na twarzy. - Nie ma jak w

domu.

Gałęzie krzewów, między którymi musimy się przeciskać, na przemian raz głaszczą, a

raz uderzają drzwi samochodu. Na razie mogę powiedzieć o tym miejscu tyle, że jest tu
mnóstwo zieleni. Nie odważamy się wystawić głowy za okno, żeby gałęzie nie wykłuły nam
oczu. Drzewa wyglądają jak z baśni braci Grimm. Mają grube pnie, wokół których mogłyby
tańczyć wróżki. Gałęzie zaczynają się dopiero w połowie wysokości pnia. To chyba
najwyższe drzewa, jakie widziałam w życiu.

Wkrótce krzewy stają się tak gęste, że nie da się jechać dalej. Ziemia pokryta jest

suchymi gałęziami. Widzę przewrócone drzewo z korzeniami sięgającymi daleko na boki.
Wygląda, jakby jakiś olbrzym wyrwał je z ziemi niczym chwast. Richard i mama zatrzymują
samochody. Miejsca po bokach jest zaledwie tyle, żeby otworzyć drzwi i wyjść. Podnoszę
głowę i prawie nie widzę nieba - jest niemal całkiem zasłonięte koronami drzew. Pod nogami
piasek z mchem i sosnowe igły. Mam wrażenie, jakbym stała na trampolinie.

- No dobra - mówi Richard. Sięga na tył ciężarówki i wyjmuje to, co możemy zabrać ze

sobą. - Zaniesiemy wszystko piechotą. Człowiek nie powinien wyprawiać się dalej, niż może
zajść na własnych nogach.

Emma sięga po stertę koców, ja biorę w obie ręce pudełko i wspinamy się między

kamieniami, korzeniami drzew i bruzdami igliwia pod górę, do domu przy ulicy Nadrzecznej
numer dwadzieścia dwa.

Naraz Richard zatrzymuje się na ścieżce.
- Słyszycie? Co to było? Założę się, że jastrząb. Słyszycie, dziewczyny?
Nic nie słyszałam oprócz trzasku gałęzi pod naszymi stopami, ale odpowiadam, że

słyszałam. Emma też.

Ramiona zaczynają mi drżeć pod ciężarem pudła, ale w końcu słyszę dobiegający z

przodu gwizd. Richard znalazł dom.

- Tutaj! - woła.
Drzewa i zarośla rzedną trochę, ale nadal sprawiają wrażenie, jakby tylko czekały, aż

dom się zawali, a one znów będą mogły opanować całą przestrzeń. I zdaje się, że nie będą
musiały czekać długo: dom sprawia takie wrażenie, jakby lada moment zamierzał się poddać.
Dach jest pochylony na jedną stronę jak koń na ugiętych kolanach. Nad frontowymi drzwiami
wznosi się wysoki, spiczasto zakończony szczyt dachu. Drzwi wychodzą na sklecony z kilku
desek ganek, do którego prowadzą cztery schodki, albo pięć. Po obu jego stronach znajdują
się okna, tak brudne, że też wyglądają, jakby były w całości zbite z desek. O ile znam mamę,
te okna będą naszym zadaniem numer jeden. Ona wiecznie powtarza: umyjcie okna, umyjcie
okna.

W zapadniętej części dachu brakuje paru desek, ale tym się nie martwię, bo

przynajmniej Richard przez jakiś czas czymś się zajmie i nie będzie się nas czepiał. Mama
otwiera drzwi: zahaczają o podłogę i musi je pchnąć ramieniem, dopiero wtedy uchylają się
na tyle, by można było wnieść do środka pudełka. Richard zrzucił swój ładunek na podłogę i
wycofuje się po następny, ale ja umieram z ciekawości, by zobaczyć, gdzie Emma i ja
zbudujemy sobie nowe „gniazdo". Poza tym, jeśli pokój ma dwie strony, to chcę sobie
pierwsza wybrać lepszą. Nie jestem głupia.

Gdy wzrok przyzwyczaja się do półmroku, widzę, że jest tu okropnie brudno. Gruba

warstwa śmieci i brudu pokrywa stary drewniany stół pośrodku pokoju, do którego weszliśmy
najpierw - to chyba salon. Ściany też są bardzo brudne, ale podłoga najbardziej. Rany boskie,
jest chyba brudniejsza niż ziemia przed domem, cała pokryta warstwą liści i sosnowych igieł.
Zastanawiam się, jak się tu znalazły, ale gdy podnoszę głowę, widzę wielką dziurę w samym
środku sufitu i wszystko staje się jasne. Jest tam też kilka ptasich gniazd i uschnięta gałąź,
która chyba przebiła dach.

Mama nic nie mówi, tylko stoi nieruchomo, trzymając pudło w rękach, jakby się bała

postawić je na podłodze, żeby się nie pobrudziło. Nie mam pojęcia, co myśli o naszym
nowym domu, który jak się okazuje, nie jest wcale taki nowy.

- Ładnie tu - mówię. - Mamo, zobaczysz, posprzątam to wszystko.
- Tak. Dom będzie wyglądał jak nowy - dodaje Emma.
Mama nie reaguje.
- Daj mi to pudełko, zaniosę je na górę - mówię, odstawiając swoje na bok.
Ale gdy próbuję wyjąć karton z rąk mamy, widzę, że ona zupełnie nie reaguje; trzyma

go mocno, jakby to było kolo ratunkowe.

- No dobrze - mówię i biorę Emmę za rękę, sygnalizując jej w ten sposób, że lepiej

zejść mamie z drogi. - Zaraz wrócimy.

Schody są dziurawe, więc wspinaczka na górę zajmuje nam trochę czasu. Idziemy z

dwóch końców, trzymając się ściany. Muszę obracać głowę na bok, żeby pajęczyny nie
dostały mi się do nosa albo, co gorsza, do ust. Przez brudne szyby dociera tu bardzo niewiele
światła, więc trudno znaleźć uchwyt dla rąk, tym bardziej że nie ma żadnej poręczy. Na górze
są dwa otwory, które wyglądają, jakby kiedyś były tu drzwi, i rzeczywiście, gdy podchodzę
bliżej, zauważam, że po prostu wyjęto je z zawiasów.

Pokój po prawej stronie jest duży i kwadratowy, z jednym oknem. Z górnego rogu okna

rozpaczliwie zwisa strzęp materiału.

Pokój po lewej jest malutki, prawie jak garderoba, i już wiem, że tu będzie nasze nowe

„gniazdo". Emma też to wie, bo bez namysłu wchodzi do środka i mierzy szerokość,
rozstawiając ramiona. Przy odrobinie szczęścia może zmieści się tu nasz materac. Będzie
przytulnie. Wysoko na ścianie znajduje się malutkie okno. Gdy się je umyje, będziemy miały
światło, nie ma problemu.

Drugi pokój będzie należał do mamy i Richarda. Nic więcej nie ma na piętrze, więc

schodzimy.

Mama nadal stoi pośrodku salonu. Wymijamy ją i wracamy do samochodu po następne

pudła. Richard przyniósł już trochę rzeczy, więc lepiej, jeśli my też się ruszymy.

Przy każdym powrocie do domu dostrzegam coś nowego, czego nie zauważyłam

wcześniej. Na przykład to, że na ścianach w salonie (gdzie mama chyba zapuściła już
korzenie) przetrwały wyblakłe resztki różowej tapety.

A stół kuchenny został tu prawdopodobnie dlatego, że był za szeroki i nie zmieścił się w

drzwiach. Richard mówi, że ten stół chyba był zrobiony w domu i ten, kto go zrobił, nie
zamierzał nigdzie się stąd wyprowadzać.

Tylną ścianę salonu zajmuje kominek z gładkich kamieni. Richard mówi, że to są

rzeczne kamienie, wypolerowane przez wodę. Są takie wielkie, że polerowanie musiało zająć
rzece wiele lat. Pasują do siebie doskonale; prawie nie ma między nimi szczelin.

- Ruszysz wreszcie tyłek czy mam ci pomóc? - Richard spluwa na podłogę i daje

mamie mocnego klapsa w pośladek.

Mama już do końca dnia pozostaje milcząca. Stawia swoje pudełko na podłodze, tam

gdzie stała, i zaczyna sprzątać. Wiedziałam, że tak będzie.

Wręcza wiadro Emmie i mnie i każe nam iść po wodę. Nawet nie pytamy, skąd ją

wziąć, bo mama przecież nie ma pojęcia, tak samo jak my.

- Może zejdziemy tędy w dół? - pyta Emma po wyjściu z domu, wskazując w lewo.
Za rogiem zauważamy wąską, ubitą ścieżkę. To znaczy, że ktoś już wcześniej tędy

chodził. Z jakiegoś powodu podnosi mnie to na duchu.

- Jak myślisz, kto tu wcześniej mieszkał i dlaczego doprowadził dom do takiej ruiny? -

pyta Emma.

- Skąd mogę wiedzieć?
- Tak tylko pytam.
- Może jacyś starsi ludzie, którzy już nie mieli siły na naprawy?
Ścieżka jest wąska i musimy iść jedna za drugą. Emma przy każdym kroku wyciąga

rękę i odgarnia gałęzie na bok. Trudno jest spoglądać przed siebie albo na boki, bo jeszcze nie
znamy tego terenu i nie wiemy, gdzie można się potknąć o jakiś kamień albo gałąź, więc
patrzymy pilnie pod nogi, starając się wszystko zapamiętać. Dlatego ruszamy się powoli jak
żółwie.

- Myślisz, że mogłybyśmy mieć tu psa? - pyta Emma, przeskakując grubą gałąź pokrytą

mchem.

- Chciałabym.
Kamienie są tu tak duże, że przy nieostrożnym stąpnięciu można sobie skręcić nogę.

Szmer wody dobiega coraz wyraźniej i wkrótce widzimy wodę płynącą po kamieniach.

- Mamy własny strumień! - woła Emma. Ma rację - w pobliżu nie ma nikogo innego,

tylko my, więc strumień jest nasz.

- To nazwijmy go jakoś, zanim ktoś tu przyjdzie - proponuję.
- Ja go zobaczyłam pierwsza, więc powinien się nazywać Rzeka Emmy.
- Nie możemy go tak nazwać. To głupie.
- A ja będę tak go nazywać.
- A ja nie.

Zapada milczenie. Widzę, że Emma zastanawia się, czy tak bardzo zależy jej akurat na

tej nazwie, bo nazwa nie będzie nazwą, jeśli ma jej używać tylko jedna osoba. Wiem, że
mogę ją przetrzymać.

- A może rzeka Toast? - proponuje i teraz ja się muszę zastanowić.
Właściwie to nie jest rzeka, bo woda płynie bardzo powoli, jakby sączyła się z kranu w

kuchni.

Żeby się zorientować, jak szeroki jest nasz strumyk, musielibyście położyć na ziemi

pięć encyklopedii i przeskoczyć przez nie z zapasem po obu stronach.

Wiadro daje się zanurzyć ledwie do połowy, ale napełnia się szybko, więc mama

powinna być zadowolona.

- Bywają gorsze nazwy - mówię. - A może Jasna Rzeka?
Czekam, aż wiadro się napełni, a Emma tymczasem ćwiczy utrzymywanie równowagi

na śliskich kamieniach u podnóża zbocza. Tak samo jak na plocie, nie musi nawet rozstawiać
ramion, tylko stoi wyprostowana w naturalny sposób.

- Wyglądasz jak wróżka z bajki - mówię jej, bo naprawdę wygląda jak jedna z tych

wróżek, które żyją w lasach i nocą wychodzą ze swoich omszałych królestw, by tańczyć w
świetle księżyca w błyszczących sukniach.

Emma nie nosi błyszczących sukni. Spodnie ma rozdarte na jednym boku od czasu

wspinaczki na dach domu Forsyth. Chciała zeskoczyć, żeby udowodnić, że potrafi wylądować
jak kot, ale poślizgnęła się, zaczepiła o krawędź dachu i wisiała tam, dopóki pan Phillips nie
przyniósł drabiny i nie zniósł jej na dół. Bluzkę ma poplamioną sosem pomidorowym,
syropem, jagodami czy czymś jeszcze innym. A włosy z tyłu jej głowy przez cały czas
pozostają matowe.

- Albo Diamentowa Rzeka - woła do mnie. Tak! Diamentowa Rzeka. To najlepsza

nazwa.

- Musimy już wracać - mówię, bo wiadro jest pełne.
Emma zeskakuje z najwyższego kamienia i idzie za mną po ścieżce, która w tę stronę

wydaje się znacznie krótsza niż przedtem.

- Mama cię szuka - mruczy Richard, gdy wychodzimy spomiędzy drzew.
Obydwie unikamy jego wzroku jak psy. Nie rozmawiałyśmy ze sobą o tym, co zdarzyło

się za naszym starym domem, ale wiemy, że jeśli spojrzymy mu w oczy, to sprowokujemy go
do ataku. I to jest wystarczający powód, żeby się trzymać od niego jak najdalej. Szkoda, że z
Richardem nie da się wszystkiego załatwić tak jak z mamą, ale nigdy nie wiadomo, co może
go zadowolić. Dzisiaj ucieszył się, bo usłyszał jastrzębia, i chyba już nic lepszego się nie
zdarzy. Myślę, że Emma nie zastanawia się nad takimi rzeczami, bo ona nigdy nic nie zyskała
na tym, że była grzeczna. Ja jednak pamiętam jeszcze z czasów tatusia, że to może się
opłacać.

*
- Caroline, chodź tu w tej chwili! - zawołała mama gniewnie.
Poszłam za jej głosem i znalazłam się pośrodku kuchni, twarzą w twarz z mamą i tatą.
Na sam ich widok pod powiekami poczułam piekące łzy.
- Słucham?
- Czy jest coś, o czym chciałabyś nam powiedzieć? - zapytał tatuś głosem, jakiego

jeszcze u niego nie słyszałam.

- Co, tatusiu? - zapytałam, wiedząc, że tylko gram na zwłokę, i rozpłakałam się.
Na mamie nie zrobiło to żadnego wrażenia, ale twarz taty złagodniała.
- Twoja nauczycielka dzwoniła - powiedziała mama. - Opowiedziała nam, co się

zdarzyło dzisiaj na lekcji nauki o społeczeństwie...

Głos mamy stawał się coraz twardszy i głośniejszy, ale tato wszedł jej w słowo:
- Co się stało, Bąbelku? Dlaczego zrobiłaś coś takiego?

Prawda jest taka, że nie wiem, dlaczego to zrobiłam. Rysowaliśmy Indian, którzy

mieszkali na naszej ziemi na długo przed nami, i pani pozwoliła mi wyjść do łazienki. Byłam
tam zupełnie sama, i nie wiem jak, ale w pewnej chwili okazało się, że mam to na rękach.

- To obrzydliwe - powiedziała mama. - Nie mogę uwierzyć, że urodziłam dziecko,

które jest w stanie coś takiego zrobić. Nie wiem, jak jutro spojrzę w oczy ludziom w mieście.

W oczach tatusia widziałam smutek równy mojemu, tylko że on nie płakał.
- Po prostu pobrudziłaś sobie ręce? Nie było tam papieru ani ręczników? - zapytał i

widziałam, że naprawdę próbuje zrozumieć, jak to się mogło stać.

Potrząsnęłam głową, żałując, że nie mogłam potwierdzić tej wersji. Chociaż to by

przynajmniej było jakieś sensowne wytłumaczenie. Zrobiłam kupę i wytarłam ręce o ściany,
bo nie było papieru toaletowego. Ale to nieprawda.

- No to masz poważny problem, dziewczyno - stwierdziła mama. - Głęboki jak rzeka

Yadkin.

- Słuchaj mamy - powiedział tato, rezygnując z wyciągania ode mnie wyjaśnień,

których jak się zorientował, nie potrafiłam mu udzielić.

Wyszedł z kuchni. Przez moje uszy przelatywały słowa mamy o tym, że muszę to

wynagrodzić szkole, jej oraz pani Hall, ale moje serce wyszło stąd razem z tatusiem.

Już nigdy więcej nie zrobiłam czegoś takiego, ale też nigdy tego nie zapomniałam.
Od tamtej chwili skupiłam wszystkie wysiłki na tym, żeby się stać najgrzeczniejszą

dziewczynką, na jakiej kiedykolwiek spoczęły zielone oczy mamy.

Gdy skończyła pieczenie na cały tydzień, starannie zamiatałam kuchnię, zbierając na

śmietniczkę resztki mącznego pyłu. Zdejmowałam czarne blachy z piecyka jak kawałki puzzli
i czyściłam je ręcznie. Trzepałam dywanik z werandy tak, jak mama to robiła, i patrzyłam, jak
kawałki liści, włosy i kurz ulatują z wiatrem w jasnych snopach słonecznego światła.
Próbowałam robić wszystko tak, jak trzeba, żeby mama znów całowała mnie wieczorem w
czoło.

Sporo czasu minęło, zanim odważyłam się spojrzeć w oczy tatusiowi, ale już niedługo

znów zaczął mnie nazywać „Bąbelkiem" i przywoływać do siebie na kolana.

A więc można coś wynagrodzić innym. Tylko chyba nie Richardowi.
*
Bardzo się starałam nieść wodę ostrożnie, żeby nie wychlapała się z wiadra, tylko że nie

miałam pojęcia, że ziemia jest tu aż tak miękka. Potknęłam się o korzeń i trochę mi się
wylało, ale zostało jeszcze dosyć do sprzątania, więc chyba wszystko jest w porządku. Palce
przykleiły mi się do drewnianego uchwytu na rączce, który jest tam po to, żeby metalowy drut
nie wrzynał się w ciało. Już wiele kroków wcześniej dłoń zupełnie mi zdrętwiała i przestała
boleć.

Stawiam wiadro na podłodze werandy przed drzwiami i rozchylam nieco palce, tylko

trochę, by uchwyt mógł się wysunąć spomiędzy nich. Moja ręka zastygła w kształcie szponu.
Prostuję palce jeden po drugim - to takie uczucie, jakbym popychała ciężkie drzwi, których
dawno nie otwierano i które skrzypią przy każdym ruchu.

- Gdzie byłaś? - pyta mama, wychodząc zza ramy siatkowych drzwi (jest tylko rama,

bo z siatki zostały zaledwie strzępy przybite do drewna).

Nie czeka na odpowiedź, lecz podnosi wiadro bez wysiłku, jakby nic nie ważyło, i

zabiera je do pokoju, który wygląda tak samo jak przedtem, tylko że teraz muszę przymrużyć
oczy, bo w domu jest ciemno.

- Skoro już wróciłaś z tego spaceru po świeżym powietrzu, to bierz się do mycia okien

- mówi i słyszę plusk ryżowej szczotki wpadającej do wiadra. - Najpierw zmocz szyby,
przetrzyj je namydloną szmatą, a potem weź tę szczotkę i porządnie wyszoruj. Tylko zajrzyj
we wszystkie szczeliny. Bierz się do roboty - komenderuje i znika.

- Jakie szcze - li - ny? - szepcze Emma, dzieląc to słowo na sylaby.

- Nie mam pojęcia - mruczę. - Chyba po prostu musimy wyszorować całą ramę, na

wszelki wypadek.

Od czasu do czasu mama przechodzi przez pokój i zaczyna wypakowywać któreś pudlo,

potem znów znika i znów się pojawia, torując sobie drogę z kuchni z mopem w ręku. My
tymczasem kończymy myć ostatnie okno. Richard hałasuje na górze - pewnie też
rozpakowuje rzeczy. Zabrał ze sobą puszkę piwa i nie zszedł po następną, co chyba jest
dobrym znakiem.

Zastanawiam się, gdzie Emma i ja będziemy chodziły do szkoły na tym odludziu, i

naraz przypominam sobie, jak mama mówiła, że nie musimy się martwić szkołą, więc właśnie
to zaczynam robić: martwić się.

- Mamo, a co będzie ze szkołą? - pytam przez ramię.
Po ruchu powietrza poznaję, że właśnie weszła z ganku do pokoju.
- Nawet nie myśl o szkole - odpowiada. - Tam w górnym prawym rogu środkowego

okna widzę jakiś zaciek.

Cofam się o krok, żeby popatrzeć, i rzeczywiście. Wycieram to miejsce tak zaciekle,

jakbym rozgniatała komara.

- To gdzie będziemy chodzić? - dopytuje się Emma.
- Nie zaczynaj - ostrzega mama i znów wychodzi.
Czasami da się z nią porozmawiać, a czasami nie.
*
- Daj jej spokój, dziecko - mówi Bacia. - Po prostu zostaw ją w spokoju.
Tatuś wyjechał sprzedawać wykładziny, a mama zamknęła się w sypialni. Moja babcia -

nazywamy ją „Bacia" dlatego, że kiedy byłam bardzo mała, nie potrafiłam wymówić
„babcia", a potem już tak zostało - przyjechała do nas na kilka dni.

Ale ona nie wie, co robić, gdy ktoś płacze. Tatuś powiedział mi o tym, zanim wyjechał.

(Bądź grzeczna, Bąbelku - powiedział, przykucając na podłodze, by spojrzeć mi w oczy - i
pamiętaj, twoja Bacia nie umie sobie poradzić z płaczem, więc lepiej osusz łzy i słuchaj
mamy, dobrze?). Tatuś zwykle dobrze sobie radzi z moim płaczem, ale tym razem moje łzy
nie powstrzymały go przed wyjazdem. Mama zamknęła się w sypialni już wcześniej.

- Ja chcę do mamy - mówię i muszę zakaszleć, bo bardzo się staram powstrzymać łzy i

niektóre wpadają mi do nosa, zamiast wypływać na zewnątrz, tak jak powinny. - Mamo?
Mamo, czy mogę wejść? Mamo?!

- Powiedziałam przecież: zostaw ją w spokoju. - Bacia opiera ręce na moich plecach i

wiem, że jeśli nie odsunę się od drzwi, to ten chwyt stanie się mocniejszy. - A teraz idź się
pobawić na dworze.

- Mamo! - próbuję jeszcze raz, ale drzwi nawet nie drgną.
Ręce pokazują mi, w którą stronę mam iść. Wtedy się nauczyłam, że są dni, gdy nie

można rozmawiać z mamą.

*
Kończymy mycie okien na dole, a potem obydwie z Emmą, znów trzymając się ścian,

wchodzimy na górę po połamanych schodach, by się rozejrzeć po naszym „gnieździe".

- Hej, materac pasuje! - woła Emma. Znacznie lepiej radzi sobie z wchodzeniem po
schodach niż ja, bo ma wprawę w utrzymywaniu równowagi.
1 rzeczywiście, materac, położony w poprzek malutkiego pokoju, już na nas czeka.

Sięga akurat od ściany do ściany i po obu stronach zostaje jeszcze odrobina miejsca. Mogę
nawet położyć sobie klaser ze znaczkami po swojej stronie łóżka, żeby móc po niego sięgnąć
za każdym razem, gdy będę miała ochotę przejrzeć znaczki. W nogach łóżka leży sterta
prześcieradeł. Rozkładam je, przeczołguję się na stronę głowy i utykam brzegi prześcieradła
pod materac. Emma robi to samo z drugiej strony i zanim zdążymy się obejrzeć, mamy już
gdzie spać!

- Wypróbujmy je - mówi i wczołguje się na miejsce, które będzie zajmować za kilka

godzin.

- Sufit jest tutaj o wiele wyżej - zauważam. Pokój sprawia przytulne wrażenie. Patrzę

na łuszczącą się farbę na suficie. - Hej, przymruż oczy i popatrz na sufit: czy to nie wygląda
jak chmury nad naszymi głowami?

- Tak - zgadza się Emma. Prześcieradła są chłodne. Mama mówi, że nie ma nic

lepszego od chłodnego prześcieradła w gorący dzień. I ma rację.

*
- Może byś ją zostawił w spokoju? - To właściwie nie jest pytanie, tylko stwierdzenie.
Cichy głos mamy dobiega tuż zza naszych drzwi. Mrugam powiekami i po chwili już

jestem zupełnie rozbudzona.

- Coś ty powiedziała? - Richard wcale nie stara się zniżać głosu.
Nasze okienko jest zupełnie ciemne. Nie mam pojęcia, jak długo spałyśmy.
- Nie widzisz, że jest zmęczona? - ripostuje mama.
Obracam nieco głowę, by spojrzeć na moją siostrę. Mama wstawiła się za nią po raz

pierwszy, odkąd pamiętam.

Głosy oddalają się i gniewnie staczają w dół po schodach. Kilka słów jednak dociera do

naszych uszu i wiem, że te słowa nieprędko opuszczą duszny pokój. Upał jest tu zamknięty
jak w klatce. Leżymy na prześcieradłach z ramionami i nogami rozrzuconymi najszerzej jak
się da, tak żeby nie zahaczać o siebie nawzajem, ale żeby zarazem wystawić na powietrze jak
największą powierzchnię ciała. Nos mam zatkany, choć o tej porze roku prawie nigdy mi się
to nie zdarza. Zauważam, że mam otwarte usta i dyszę jak pies.

- Emma? Nie śpisz? - szepczę prawie bezgłośnie, żeby jej nie obudzić, gdyby jednak

spała.

- Nie - odpowiada również szeptem.
- Jak myślisz, co będzie z tą szkołą? Mama nic o tym nie wspominała. To dziwne.
Znów obgryzam skórki przy paznokciach. To brzydki nawyk. Mama nie musi mi tego

mówić, sama wiem. Obgryzam paznokcie, a gdy są już takie krótkie, że nie mogę ich
zahaczyć zębami, zaczynam obgryzać skórki. Gdy mama to widzi, zawsze słyszę
„natychmiast przestań", i jeśli od razu nie odsunę ręki od ust, ona sama szarpie ją w dół, więc
gdy to słyszę, natychmiast przestaję. Nawet Emma już się tego nauczyła. Leżąc na
przepoconym prześcieradle, syczy, żebym przestała, więc przestaję. Na chwilę.

- I tak nie chcę iść do nowej szkoły - mówi. - Jak dla mnie, możemy przez cały czas

siedzieć tutaj.

- Chyba masz rację - odpowiadam, ale w duchu nie zgadzam się z nią.
Wspominałam już, że miałam nadzieję, że w tej nowej szkole mnie polubią. A poza

tym, z kim mamy się bawić na takim odludziu?

Nie wiadomo kiedy, znów zasypiamy. Jest tak gorąco, że bez przerwy przewracamy się

z boku na bok i gdy przez chwilę ma się wrażenie, że jest chłodniej, to zaraz drugi bok
zaczyna parzyć. Żadna pozycja nie jest wygodna na dłużej.

To taki sen, który jest tylko wypełnieniem czasu do świtu.
*
- Hej tam - odzywa się kobieta niosąca kwadratowe naczynie przykryte ścierką do

naczyń. - Orla Mae, jak Boga kocham, przestań szurać nogami, bo te kamienie robią mi
dziury w pończochach - zwraca się do dziewczynki, która idzie o kilka kroków za nią. -
Mama w domu?! - wola do mnie i do Emmy.

- Tak, proszę pani - odpowiadamy jednocześnie. Emma przepycha się obok mnie i

biegnie zawołać mamę, wołając po drodze: - Moje szczęście! - Biegnę za nią. Ja też chcę
zobaczyć na własne oczy, co mama myśli o tej życzliwej pani i jej córce.

- Zaraz wracamy - mówię do nich.

Stoją przy schodach i udają, że wcale nie mają ochoty wejść do środka.
- Mamo! - woła Emma przez cały dom. - Mamy gości!
Mama pojawia się w tylnych drzwiach, których wczoraj nie zauważyłam. Wyciera ręce

w fartuch i odsuwa za uszy włosy opadające na twarz.

- Dobrze, dobrze - rzuca w naszą stronę. - Już idę. Biegnijcie na górę i ogarnijcie się

trochę.

Richard przyciął kilka desek do rozmiaru schodów i załatał dziury, więc teraz

wchodzimy na piętro bez trudu.

- Szybko - mówi Emma, wyciągając jedną nogę z nogawki podartych spodni, które ma

na sobie od wczoraj. Sięga do sterty ubrań, byle jak zrzuconych na kupę u stóp łóżka. - Po-
śpiesz się.

- Zostaw! To moje! - Przytrzymuję jej rękę w ostatniej chwili; prawie jej się udało

zagarnąć moją rozpinaną żółtą koszulę. - Ja to włożę.

- O Jezu. No dobra.
Zbiegamy na dół, żeby się lepiej przyjrzeć tej Orli Mae, która kopie kamienie, gdy

idzie. Są na werandzie z mamą.

- To tędy drogą, raptem kilometr z kawałkiem... - mówi kobieta. Teraz mama ma w

rękach kwadratowe naczynie przykryte ścierką. - Piechotą to może z dziesięć minut drogi.
Dłużej mu nie zajmie.

- Proszę, wejdźcie do środka - mówi mama, otwierając drewnianą ramę bez siatki, ale

w jej głosie słyszę, że to zaproszenie nie jest szczere.

- Och, nie - odpowiada kobieta. - Zaraz idziemy. Orla Mae umierała z ciekawości, żeby

zobaczyć, kto się tu wprowadził. Widzieliśmy wczoraj ciężarówkę i samochód, jak
przejeżdżaliście przez miasto, i teraz wszyscy będą chcieli pożyczać od was soli.

Patrzy na nas z góry i popycha córkę w naszą stronę.
- A to jest właśnie Orla Mae.
- Cześć - mówię.
Emma podnosi dłoń w pozdrowieniu. Czasami bywa nieśmiała wobec obcych.
Spojrzenie Orli Mae uświadamia mi, że nie wszyscy noszą dżinsy tak długo, aż będą

miękkie jak gaza i sięgające wysoko nad kostki. Dziwnie się czuję również z tego powodu, że
pałce stóp wyłażą mi przez dziurawe czubki butów.

- Chcesz zobaczyć nasz strumień? - pytam. Kiwa głową i idzie za nami po schodkach
w stronę ścieżki.
- Zdaje się, że od razu przypadły sobie do gustu. Lepiej niech pani wejdzie do środka -

mówi mama do mamy Orli Mae.

- Ile masz lat? - pyta Emma, gdy w podskokach przemierzamy ścieżkę prowadzącą do

Diamentowej Rzeki.

- Siedem - odpowiada Orla Mae.
- A jak masz na nazwisko? - pytam.
- Bickett.
- Chodzisz do szkoły?
- Pewnie, że chodzę. Do Donford. Wszyscy stąd tam chodzą. A ty ile masz lat?
- Ja mam osiem, a moja siostra Emma sześć - odpowiadam.
- Ja też mam młodszą siostrę - mówi Orla Mae. - I czterech starszych braci. Pracują w

składzie. Mama mówi, że wasz tato też będzie tam pracował. Ale rzadko ich widzę. Są dużo
starsi.

A moja siostra ma dopiero dwa lata i tylko przeszkadza, bo ciągle płacze. Pomagałam

jej się urodzić.

- Po pierwsze, to nie jest nasz tato, tylko ojczym, nasz tatuś nie żyje, a po drugie, co to

znaczy, że pomagałaś jej się urodzić? - mówi Emma na jednym oddechu.

- To znaczy, że byłam przy łóżku razem z panią, która przyszła, żeby mamie pomóc.

Wyciągałam ją.

- Niemożliwe - mówię.
- Tak było - odpowiada z takim przekonaniem, że prawie jej wierzę.
- To jest nasz strumień - oświadcza Emma głośno, wskazując ramieniem.
- Co to znaczy, wasz strumień? - pyta Orla Mae.
Gdy mówi, górna warga podnosi jej się wysoko jak u węszącego psa.
- To jest Diamentowa Rzeka - wyjaśnia Emma, nie dostrzegając, że Orla Mae przystaje

i krzyżuje ręce na piersiach, jakby tylko czekała, aż Emma przestanie mówić, żeby jej
zaprzeczyć. - Jest na naszym terenie, więc jest nasza i nikt mi nie udowodni, że jest inaczej.

- Mój tato mówi, że twój tato będzie pracował na dyżurach przeciwpożarowych - mówi

Orla Mae.

- Ojczym - poprawia ją Emma znowu.
- Twój ojczym - powtarza posłusznie Orla Mae - będzie pracował na dyżurach przeciw-

pożarowych.

- Co to są dyżury przeciwpożarowe?
- Najgorsza zmiana. Trzeba pilnować, żeby trociny nie zapaliły się przez noc. Twój

ojczym będzie przewracał te trociny i przewracał, żeby się nie zapaliły.

- Będzie przewracał trociny? - powtarzam. Coś mi tu nie gra.
- Tak - potwierdza Orla Mae. - Będziesz pracować przy puszkach?
- Jakich puszkach?
- Na żywicę - wyjaśnia takim tonem, jakby to było oczywiste. - Założę się, że tak. Ja

pracuję. W lecie. Wtedy żywica najlepiej płynie, ale najbardziej śmierdzi. Owiązuję sobie
twarz starą koszulą taty. Zakrywam nią nos i usta i wtedy tak bardzo nie kaszlę.

- Orla Mae! Orla Mae! - woła ją mama spoza drzew. - Wracaj, musimy już iść!
- Do zobaczenia - rzuca Orla Mae i pędzi w stronę domu jak pszczoła do miodu.
- Żywica - mówię do Emmy, a ona wzrusza ramionami i zeskakuje z kamienia, na

którym siedziała, wysoko nad Diamentową Rzeką.

- Skąd będziemy wiedziały, jak to się robi? - pytam, ale właściwie nie czekam na

odpowiedź, bo wiem, że ona też nie ma pojęcia.

Nie śpieszymy się z powrotem do domu, więc gdy tam wreszcie docieramy, pani

Bickett już dawno nie ma, i mamy też nigdzie nie widać.

- Chodźmy tam za dom - mówi Emma, wskazując kierunek.
Domyślam się, że musiało minąć sporo czasu, bo burczy mi w brzuchu.
- Wracajmy - mówię. - Jestem głodna.
- No dobrze - godzi się Emma i tym razem powrót do domu zabiera nam o wiele mniej

czasu niż droga w przeciwną stronę.

- Mamo?! - wołam, wchodząc do kuchni.
- Co? - odkrzykuje.
- Jesteśmy głodne!
Kuchnia jest o wiele mniejsza od naszej starej kuchni i znacznie ciemniejsza, bo okno

wychodzi na wysokie drzewa. W pudełku na podłodze znajduję trochę chleba i słoik miodu,
więc myślę, że możemy od tego zacząć, a potem się zobaczy, co dalej. Kłopot w tym, że nie
mogę znaleźć żadnych sztućców, żeby posmarować chleb miodem, więc musimy poradzić so-
bie bez nich. Mam tylko nadzieję, że mama nie wejdzie, bo nazywa nas dzikuskami, nawet
gdy używamy noży i widelców, więc mogę sobie wyobrazić, co by powiedziała, gdyby
zobaczyła, że rwiemy chleb rękami na kawałki i maczamy je w słoiku.

Od słoika do moich ust ciągnie się długa złocista nić. Cała moja broda i pół blatu szafki

wysmarowane są miodem. Emma śmieje się i naśladuje mnie. Zaczynamy zabawę: której z

nas uda się wyciągnąć ze słoika dłuższą nitkę. Cofam się o krok - nitka miodu ciągnie się
posłusznie. Jeszcze... jeden... krok...

- Co ty, do diabła, wyprawiasz?
Na głos mamy podskakuję z wrażenia.
Cieniutka nitka przerywa się i łagodnie opada na szafkę, gdzie stapia się w jedno z

kałużą, która powstała wcześniej.

- Co? - pytam z pełnymi ustami.
Odwracam się, ale Emmy już nie ma - zdążyła uciec i gdzieś się schować, nie mam

pojęcia gdzie.

- Nie mówi się „co" - upomina mnie mama i dla lepszego efektu daje mi klapsa.
Nieszczęście polega na tym, że nie byłam przygotowana na uderzenie, więc zataczam

się na szafkę i strącam słoik z miodem na podłogę.

Zanim zdążę się wyprostować i odzyskać przytomność umysłu, słoik przetacza się po

podłodze i struga złocistego miodu wylewa się na deski.

- To po to tyle tu sprzątałam, żebym teraz jeszcze musiała zmywać po tobie jak

służąca? - wybucha mama.

Już dawno nie słyszałam u niej takiego podniesionego tonu.
- Przepraszam, mamo - mamroczę, usiłując przełknąć resztkę miodu, który przywarł mi

do podniebienia. Czekam chwilę, aż kula przesunie się w dół przełyku. - Ja zaraz...

- Przepraszam, mamo - przedrzeźnia mnie coraz głośniej i coraz bardziej piskliwie. -

Przepraszam, mamo! - Jeszcze raz uderza mnie mocno, na wypadek gdyby przekaz nie dotarł
do mnie za pierwszym razem, tylko że teraz naprawdę nie jestem na to przygotowana.
Przewracam się i uderzam głową w blat szafki. Z najwyższym trudem powstrzymuję płacz,
ale udaje mi się. Nie płaczę, bo wiem, że dopiero wtedy zaczęłoby się na dobre.

- Podnoś się! - krzyczy mama. - Wstawaj! Robię, co mi każe.
- A teraz rusz ten swój żałosny tyłek na ganek i przynieś tu mop. Pościerasz tę podłogę,

aż będzie wyglądała jak nowa!

Idę do drzwi, ale po drodze znów się potykam, pewnie dlatego, że jestem niezgrabą, a w

dodatku w głowie ciągle mi się kręci po uderzeniu.

Połykam krew płynącą z rozciętej wargi i miód wreszcie odkleja się od przełyku.
- Nienawidzę cię, ty mała dzikusko! - wrzeszczy za mną mama. - Słyszysz, co mówię?!

Nienawidzę cię! Nienawidzę tego, jak wyglądasz, nienawidzę tego, jak chodzisz, nienawidzę
wszystkiego, co robisz... - Reszty nie słyszę, bo bardzo się śpieszę po mop.

Wiem, że mama naprawdę tak nie myśli. Tylko że jest wściekła, a kiedy wpada we

wściekłość, to ma problem ze słowami - jej usta nie chcą przestać się poruszać, po prostu nie
potrafi ich zatrzymać. Dlatego Emma zawsze ucieka, gdy mama przyłapie nas na robieniu
czegoś, co jej się nie podoba. Emma jest twarda i zachowuje się jak dorosła, ale gdy mama
krzyczy, że jej nienawidzi, to widzę, jak te słowa zabijają ją od środka. Emma nie jest na tyle
dorosła, żeby wiedzieć, że mama naprawdę tak nie myśli.

Tak jak mama powiedziała, mop stoi na ganku, oparty o poręcz i odwrócony do góry

nogami, żeby wysechł. Ale gdy wnoszę go do domu, kij uderza o ścianę, robiąc przy tym
głośny hałas. Wiem, że mama znów się zdenerwuje, więc zatrzymuję się, chwytam kij niżej i
resztę drogi przemierzam na palcach. Cichutko wchodzę do kuchni i zabieram się do
czyszczenia podłogi.

Mamy już tu nie ma, ale słyszę jej kroki nad głową. Chyba wróciła do pracy w sypialni

na górze. Myje tam ściany i podłogę. Emma zagląda do kuchni przez uchylone drzwi.

- Droga wolna - szepczę do niej.
Bardzo ostrożnie otwiera drzwi z siatki i równie ostrożnie zamyka je za sobą.
Nie zamieniając ani słowa więcej, obydwie czyścimy podłogę. Emma podnosi słoik i

trzyma go prosto, żeby reszta miodu spłynęła na dno, a ja zbieram mopem kałużę z podłogi.

Gdy się wkłada mop do wiadra z wodą, trzeba to robić powoli, bo jeśli wepchnie się go za
głęboko, to woda przeleje się przez krawędzie. Za pierwszym razem zapominam o tym i
trochę wody wylewa się na podłogę. Ale to nic nie szkodzi, bo podłoga jest nadal lepka od
miodu, więc woda tylko pomaga ją wyczyścić.

- Wydaje ci się, że możesz tu tak po prostu wejść i wziąć sobie wszystko, co tylko

dusza zapragnie. - Na glos mamy znów podskakuję nerwowo. - Poproszę kanapkę z odrobiną
miodu - mówi piskliwie, przedrzeźniając mnie i Emmę.

- Och, bardzo dziękuję, może się skuszę. - Opiera się o drzwi, zapala papierosa i

przygląda się, jak sprzątamy. Bardzo uważam, żeby nie patrzeć jej w oczy. Nie chcę, żeby
myślała, że ją prowokuję.

Zaczyna chodzić w jedną i w drugą stronę po tym kawałku podłogi, który jest już

czysty. Jej bose stopy plaskają o mokre deski.

- Wydaje ci się, że możesz tak sobie przychodzić i wychodzić, jak ci się podoba. -

Obrót.

- I nic cię więcej nie interesuje. - Obrót. - Nie masz żadnych problemów.
Emma też pochyla głowę nisko i skupia się na wycieraniu szafki, choć to zajęcie nie

wymaga aż tyle uwagi.

- Wynoś się stąd! - wrzeszczy mama.
Tym razem spoglądam w jej kierunku, ale nie prosto w oczy. Chcę się upewnić, że

mówi do nas, choć jeśli się nad tym zastanowić, to nie ma tu nikogo innego. Richarda nigdzie
nie widać.

- Mamo?
- Powiedziałam, wynoś się! - Zatrzymuje się pośrodku kuchni. - Głucha jesteś? Wynoś

się stąd natychmiast! Nawet nie chcę na ciebie patrzeć! Wynoś się!

Mop z hałasem upada na podłogę. Emma zostawia szmatę, którą wycierała szafki.

Obydwie wypadamy z kuchni przez tylne drzwi i wbiegamy na ścieżkę za domem.

- Wynocha! - krzyczy mama z głębi domu.
Gdy już jesteśmy bezpieczne na ścieżce, zatrzymujemy się jednocześnie i

nasłuchujemy, czy krzyczy coś jeszcze. Ale słyszę tylko jej głośny płacz.

- Chodź, poszukamy Orli Mae - mówi Emma.
- Przecież nie wiemy, gdzie mieszka.
- Nie, ale możemy spróbować.
Ruszamy więc ścieżką obok domu, gdzie mama nadal płacze, ścieżką, która

przyprowadziła nas tu na samym początku, i wychodzimy na główną drogę, w stronę, skąd
nadeszła pani Bickett. Nie mogę uwierzyć, że tak dużo czasu potrzebowałyśmy, żeby znaleźć
drogę z lasu do prawdziwego świata, ale cieszę się, że w końcu się udało.

Na skraju drogi piasek zaczyna się mieszać ze zwykłą ziemią, a dalej już jest asfalt,

czarny i gładki, jakby położono go dopiero przed chwilą. Pośrodku przecinają go czyste żółte
linie.

- W prawo czy w lewo? - pytam Emmę, bo to był jej pomysł.
- Zagrajmy - proponuje.
- Nożyce, papier, kamień - mówię i rozprostowuję palce, zmieniając kamień w papier.
- Nożyce! - woła Emma, machając dwoma palcami przy mojej dłoni. - Idziemy w lewo,

bo tam jeszcze żeśmy nie były.

- Nie byłyśmy - poprawiam ją.
- Co?
- Jeszcze tam nie byłyśmy.
- Przecież tak powiedziałam.
- Powiedziałaś: żeśmy nie były.
- Nie, nie powiedziałam tak!

- Powiedziałaś.
- Nie - upiera się.
- Em - ma.
- Car - rie! - jęczy. Jest uparta jak muł.
- Niech ci będzie - wzdycham. - No to chodźmy w lewo.
Po niedługim czasie docieramy do następnego prześwitu między drzewami, na tyle

szerokiego, że samochód może tędy przejechać, ale nie mamy pojęcia, czy właśnie ta droga
prowadzi do domu Orli Mae.

- Stąd nic nie widać - stwierdza Emma, stając na czubkach palców na wypadek, gdyby

to miało w czymś pomóc. - Może podejdźmy jeszcze kawałek i zobaczymy.

Po przejściu trzech kroków słyszymy szczekanie.
- Pies! - woła męski głos z oddali. - Brownie! Bierz!
Odwracam się, żeby uciekać, ale Emma woła:
- Przepraszamy!
- Kto tam? - Głos jest już znacznie bliżej. - Brownie, wracaj. Brownie!
Pies nie przestaje szczekać jak oszalały.
- To tylko my - mówi Emma.
Przewracam oczami. Skąd ten ktoś ma wiedzieć, kto to jest „my"?
Po chwili przed nami staje mężczyzna. W rękach trzyma strzelbę prawie tak długą jak

on sam. Jest stary, ale po jego wyglądzie nie sposób stwierdzić, ile ma lat. Może mieć nawet
tysiąc. Włosy ma zupełnie siwe i błyszczące od tłuszczu, zaczesane do tyłu, a na twarzy
więcej zmarszczek niż na całym świecie jest źdźbeł trawy. W miejscu, gdzie ludzie zwykle
mają talię, zwisa mu brzuch, tak wielki, że gdyby nosił pasek, to w ogóle nie byłoby go
widać. Jego wygląd wzbudza lęk, tym większy, że twarz ma wykrzywioną grymasem i brwi
łączą mu się pośrodku czoła nad nosem, który zajmuje połowę twarzy. To najszerszy nos, jaki
w życiu widziałam, a w dodatku cały pokryty nierównościami.

- Brownie! Spokój! - Pies natychmiast przestaje szczekać. - Kto ty jesteś? Czego tu

szukasz? - Nadal patrzy z niechęcią, ale brwi powoli wracają na swoje miejsce.

- Ja jestem Carrie, a tam, za tym drzewem, moja siostra Emma. Właśnie się

wprowadziłyśmy. Mieszkamy tam dalej przy drodze.

Mężczyzna nie porusza się ani nic nie mówi, tylko patrzy na nas, jakby jeszcze na coś

czekał.

- A czyje wy jesteście?
- Nasza mama nazywa się Libby Parker, a ojczym Richard Parker.
- Z tych Parkerów z Rutherfordton? Jak on tam miał na imię... Chyba Sam?
- Nie wiem, proszę pana.
- Jak to nie wiesz? Nie wiesz, kogo masz w rodzinie?
- Nie o to chodzi - tłumaczę. - Po prostu nie wiem, skąd pochodzi mój ojczym. Mój tato

nazywał się Culver i pochodził z Toast. Jego tato, mój dziadek, prowadził tam sklep dla
farmerów. My też tak się nazywałyśmy, ale gdy tatuś umarł, mama wyszła drugi raz za mąż i
wtedy zmieniłyśmy nazwisko.

- Culver... - zastanawia się staruszek. - Cul - ver. Znad rzeki Yadkin?
- Tak, proszę pana.
- Znałem twojego dziadka. Grał na banjo jak nikt inny.
- Pamiętam, jak tatuś nam o tym opowiadał! Zatrzymał to banjo po śmierci dziadka.
- Ano widzisz! Miał na imię Jordan?
- Tak, proszę pana, zgadza się!
- A ten Parker, nie znasz jego rodziny? I nie wesz, skąd jest?
- Nie, proszę pana.
- Ano tak.

- Dwadzieścia dwa. Nasz dom ma numer dwadzieścia dwa.
- Stary dom Farleyów. - Kiwa głową, jakby dobrze znał ten dom. - A czego tutaj

szukacie?

- Szukamy Bickettów! - woła Emma zza drzewa.
- To dalej przy drodze - odpowiada staruszek.
Czuję, że nie wyzbył się jeszcze podejrzliwości. Patrzy na nas jak na jakieś duchy.
- Dobrze, to my już sobie pójdziemy - mówię. Brownie wróciła i obwąchuje moją rękę.

Nie

przyjrzałam się jej jeszcze, bo boję się oderwać wzrok od jej właściciela, na wypadek

gdyby zmienił zdanie i chciał wycelować strzelbę prosto w nas. Ale mężczyzna spogląda na
psa i jego twarz łagodnieje, a zmarszczki nieco się wygładzają, więc ja też odważam się
spojrzeć na Brownie.

- Co jej się stało w nogę? - pytam ze zdziwieniem.
Przednie łapy Brownie ma normalne, jedną tylną też, ale na jej grzbiecie, blisko ogona,

widzę uprząż przytrzymującą czwartą, drewnianą nogę.

- Złapała się we wnyki - odpowiada mężczyzna. - Już sporo lat temu. Musiałem jej

odpiłować łapę.

Przyklękam na ziemi, żeby pogłaskać Brownie, bo mam wrażenie, że ona chce się ze

mną zaprzyjaźnić. Emma podchodzi bliżej i też głaszcze sukę, powtarzając jej imię. Brownie
wygląda na zadowoloną.

- Jeszcze nie widziałem, żeby tak się zachowywała przy obcych - mówi staruszek.

Odsunął wylot lufy w bok i trzyma ją teraz na ukos. - Sam nie wiem. Słoninę masz w kieszeni
czy co? - Naraz uśmiecha się i tak jak przedtem jego twarz wydawała się przerażająca, teraz z
tym uśmiechem staje się najmilszą twarzą na świecie, a zmarszczki wokół ust jeszcze bardziej
ją rozjaśniają. - Ten pies to jak człowiek - mówi. - Tu blisko nikt nie mieszka, tylko ona i ja. I
nie potrzeba mi lepszego towarzystwa. Po tym wypadku zrobiłem jej drewnianą nogę. Nie
mogłem patrzeć, jak skacze po podwórzu. Ja mam taką samą - dodaje i podciąga nogawkę
spodni, żeby nam pokazać, że też ma drewnianą nogę.

- Czy pan jest piratem? - pyta Emma. Cieszę się, że zapytała, bo ja się zastanawiam
nad tym samym. Ale nie wiem, czy piraci istnieją naprawdę, czy tylko w książkach.

Mężczyzna znowu się uśmiecha.

- Nieee. Ale straciłem nogę. Wilson jestem.
- Bardzo mi miło pana poznać - mówię i myślę, że mama byłaby dumna z moich

manier.

- Widzi mi się, że Brownie was polubiła. To przyjdźcie ją odwiedzić, kiedy zechcecie.

No już, spokój, pies. Daj im odejść, co? - Klepie się po zdrowej nodze, przywołując psa do
siebie. Brownie podchodzi, ale dopiero po kolejnej porcji pieszczot.

- Którędy do Bickettów? - pyta Emma.
- Przy końcu tej ścieżki trzeba skręcić w lewo, potem będą jeszcze trzy takie, i przy

czwartej zobaczycie dom. Na pewno traficie.

- Do widzenia! - wołamy.
Pan Wilson nie odpowiada, tylko odwraca się i idzie w stronę, skąd przyszedł. Brownie

jednak przysiada na ziemi i patrzy za nami, uderzając ogonem o ziemię. Gdyby psy mogły się
uśmiechać, to Brownie na pewno teraz by się uśmiechała. I nie mam pojęcia, dlaczego tak
mnie denerwuje, że pies jest szczęśliwy. Ale czuję, jak wzbiera we mnie złość.

- Może pójdziemy do Orli Mae jutro - mówię, gdy wychodzimy na asfaltową drogę. -

Jakoś teraz już mi się odechciało do niej iść.

- A co chcesz robić?
- Lepiej wrócić do domu i sprawdzić, co tam się dzieje - wzdycham.

- Oj - krzywi się Emma. Odchyla głowę do tylu i patrzy w niebo z ramionami

bezwładnie zwieszonymi wzdłuż boków. - Wcale mi się nie chce wracać.

- Wiem. Mnie też się nie chce, ale musimy.
- Myślisz, że dostaniemy jakąś normalną kolację? Po tej historii z miodem?
- Skąd mogę wiedzieć?
Przez chwilę idziemy po asfalcie i naraz Emma pyta dziwnym głosem:
- Hej, Carrie? Myślisz, że mama kiedyś będzie mnie lubić tak jak ciebie?
Myślę, że nie, ale nie mogę tego powiedzieć Emmie, bo wiem, że bardzo by ją to

zabolało. Co innego czuć, że mama cię nie lubi, a co innego usłyszeć, jak rodzona siostra
mówi to na głos.

- Jasne, że tak - odpowiadam, żałując, że to nie jest prawda.
- A co bym musiała zrobić?
- Co? - pytam przez ramię.
- No, żeby zaczęła mnie lubić.
Nie potrafię wymyślić żadnej odpowiedzi, więc milczę. Bacia zawsze mówi, że lepiej

milczeć, jeśli nie potrafi się powiedzieć nic mądrego. Idziemy dalej. Po jakimś czasie
spoglądam na Emmę.

Zdążyła już obetrzeć z policzków prawie wszystkie łzy.

ROZDZIAŁ ÓSMY
- Cicho! - syczy mama nad stołem w kuchni. - Nie gadaj tyle, bo obudzisz Richarda! A

teraz zobacz, co tu napisałam. Dwieście pięćdziesiąt minus dziewięćdziesiąt siedem. Jak to
policzyć?

- Mamo - jęczę pobłażliwie. - Przecież to takie łatwe! Bierzesz jeden z pięciu, tu

zostaje cztery, dopisujesz zero i masz dziesięć, od tych dziesięciu odejmujesz siedem i masz
trzy, a potem przenosisz jedynkę z dwóch do dziesiątek i zamiast czterech masz czternaście, i
od tych czternastu odejmujesz dziewięć. Potem przenosisz tę jedynkę, która ci została z
dwójki, na dół i masz wynik: sto pięćdziesiąt trzy. Widzisz? To łatwe!

Mama w milczeniu opiera czoło na rękach i odzywa się dopiero po chwili, nie

podnosząc wzroku:

- Caroline, właśnie doszczętnie wykończyłaś moje nerwy.
Wygląda w tej chwili, jakby się modliła. Podnosi głowę i z jej twarzy widzę, że znów

zaczyna zapominać o mojej obecności i wycofuje się w świat własnych myśli. Zaczynam
więc mówić szybko, dopóki jeszcze jest szansa, że mnie usłyszy:

- Musisz tylko podpisać tę kartkę, na której jest napisane, że zrobiłam to, co miałam

zrobić.

Słowo daję, Emma to ma dobrze. Dzisiaj ma tylko narysować nasz dom i nas

wszystkich, jak przed nim stoimy, i jeszcze policzyć, ile nóg mają razem wszystkie krzesła w
domu. I to cała jej praca domowa. Przecież to takie łatwe.

Mama wyciąga rękę po kartkę.
- Daj mi to.
Podpisuje i to już wszystko na dzisiaj.
Szkoła Podstawowa w Donford jest mniej więcej o połowę mniejsza od naszej

poprzedniej szkoły i uczniów też jest o połowę mniej. Od czterech tygodni, czyli odkąd zaczął
się rok szkolny, wychodzimy rano na asfaltową drogę, tam skręcamy w lewo i przed domem
pana Wilsona czekamy na autobus.

Brownie czeka z nami codziennie, bez względu na pogodę. Ze swojego miejsca przy

oknie w drugim rzędzie widzę, jak odwraca się i kuśtyka z powrotem jak starsza pani, skacze
na drewnianej nodze do swojego miejsca pod schodami domu pana Wilsona i tam pozostaje
aż do wieczora, kiedy wracamy do domu. Pan Wilson mówi, że Brownie rozpoznaje dźwięk
silnika autobusu i wybiega na ścieżkę, żeby poczekać, aż wysiądziemy.

- Carrie Parker? Uważaj, co się dzieje na lekcji. Widziałam, że podawałaś jakąś

karteczkę. Nie chcę cię teraz zawstydzać, czytając ją na głos, ale następnym razem już nie
będę taka pobłażliwa - ostrzega mnie pani Ricky.

Oto, co napisałam: „Orla Mae, podoba ci się ten Johnny czy nie? On przez cały czas

patrzy na ciebie, żeby się przekonać. Zaznacz na dole «tak» lub «nie»". Pod spodem
narysowałam dwa kwadraciki i nad jednym napisałam drukowanymi literami „tak", a nad
drugim „nie". Teraz jednak będę musiała poczekać do końca lekcji matematyki, żeby się
przekonać, co Orla Mae zaznaczyła, bo nie chcę ryzykować, że pani Ricky przechwyci tę
karteczkę i naprawdę odczyta ją na głos.

Orla Mae patrzy na mnie z drugiego rzędu, przewracając oczami, ale nie wiem, czy to

ma oznaczać potwierdzenie, czy zaprzeczenie. Mam nadzieję, że to drugie, bo Johnny mi się
podoba, ale ona znała go wcześniej, więc jeśli podoba się również jej, to ma pierwszeństwo.

- Tak wygląda pisemne odejmowanie - mówi pani Ricky i zamyka podręcznik. - W

domu przećwiczcie dokładnie rozdział czternasty i piętnasty. Jeśli nie zobaczę postępów, to
obniżę wam oceny za pracę domową. Czy to jest jasne?

- Tak, proszę pani - odpowiadamy.
Odzywa się dzwonek i jesteśmy wolni.

- No więc jak? - pytam Orlę Mae, układając książki jedna na drugiej według wielkości

- największe na dole, najmniejsze na górze.

- A jeśli mi się podoba, to co? - odpowiada pytaniem na pytanie.
- To znaczy, że ci się podoba! Wiedziałam!
- Wcale tego nie powiedziałam - obrusza się i ucisza mnie, żeby nie usłyszał tego

Johnny, który właśnie wychodzi na hałaśliwy, pełen ech korytarz. - Mnie się wydaje, że on się
tobie podoba.

- Wcale nie!
- Na pewno tak.
- Co tak? - pyta Emma, dołączając do nas tuż za drzwiami szkoły.
Zawsze się pojawia, gdy akurat jesteśmy w środku rozmowy.
- Nic - mruczę z nadzieją, że sobie pójdzie. Teraz, gdy jestem lubiana w klasie,

nieustanne

towarzystwo młodszej siostry, która wszędzie za mną chodzi, nie sprawia mi wielkiej

przyjemności. W autobusie siadam z Orlą Mae, a Emma za nami, więc słyszy wszystko, co
mówimy. Siedzi sama, bo oprócz nas tym autobusem jadą jeszcze tylko trzy osoby siedzące w
różnych rzędach. Tylko Orla Mae i ja siedzimy we dwie. Jest jeszcze Starlie Tilford, która
mieszka bliżej szkoły, ale i tak za daleko, żeby chodzić piechotą, Will Lawson, którego ojciec
jest najważniejszym szefem w całym tartaku, i na koniec Oren Weaver, który śmierdzi i
musiał pójść na rozmowę do gabinetu dyrektora, bo pewnego dnia podczas przerwy
śniadaniowej rzucił krzesłem i omal nie trafił w głowę Coralie Coman.

Tato Orli Mae jest jednym z kierowników w tartaku, a jego tato pracował tam przez całe

życie. Okazuje się, że Orla Mae miała rację, gdy mówiła, że praca Richarda jest najgorsza ze
wszystkich.

*
Richard wychodzi do pracy każdego wieczoru po kolacji. Bardzo uważamy, żeby przy

jedzeniu nie odezwać się ani słowem, bo od jakiegoś czasu nigdy nie wiadomo, co go może
jeszcze bardziej rozwścieczyć. Mama nie je razem z nami, tylko stoi przy zlewie, wyciera
szafki albo przynosi talerz jarzyn, których ja i Emma nawet nie tkniemy, za to Richard po-
chłania je w całości. Potem mama pakuje mu jedzenie do pracy.

- Nie pakuj mi tego gówna - powiedział Richard przedwczoraj, gdy zauważył, że mama

zawija w papier puszkę groszku. - Przecież wiesz, że nienawidzę tego groszku. Daj tę
wczorajszą fasolkę.

Mama nawet się nie odwraca.
- Nie ma już fasolki. Poszukam czegoś innego w lodówce.
Jest bardzo cicha. Siniak wokół oka już zniknął, ale ramię jeszcze się nie wygoiło.

Wydaje się, jakby już miesiąc minął w spokoju, choć tak naprawdę to dopiero tydzień.

Któregoś dnia, gdy zeszłyśmy na śniadanie, miała podbite prawe oko, a lewe ramię całe

w czarnogranatowych sińcach, pośrodku skaleczone. (Och, mamo! - zawołałam. A ona na to:
- Nie jęcz mi tu. Nic mi nie jest. Pszczoła mnie użądliła i to wszystko. Jedz te ciastka
kukurydziane). Bardzo bym chciała, żeby to ramię już się wygoiło, bo gdy zdarzy się, że
mama uderzy nim o coś i syknie z bólu, albo gdy musi coś podnieść obiema rękami i skrzywi
się przy tym, Richard natychmiast wpada w złość.

Richard bierze kolejny kawałek kurczaka z półmiska pośrodku stołu i nakłada go na

swój talerz.

- Na co się tak gapisz? - mówi do mnie. Nie zdając sobie z tego sprawy, złamałam
niepisaną zasadę mówiącą, że nie należy patrzeć na Richarda podczas posiłków.
- Na nic - mruczę, wbijając wzrok w talerz.
- No chyba nie miałaś ochoty na ten ostatni kawałek, co? - mówi z pełnymi ustami. -

Rany boskie, jakie to dobre!

Miałam ochotę, ale za żadne skarby świata nie mogę się do tego przyznać.
- Jesteś jeszcze głodna?
- Nie - kłamię.
W brzuchu wciąż mi burczy, bo Richard zostawił mi tylko jedno udko, a ten kurczak

był bardzo chudy.

- Co: nie?
- Nie, proszę ojca.
- To już lepiej. Tak się masz odzywać. Trochę uprzejmości i szacunku dla starszych by

w tym domu nie zawadziło.

Gdy już przeżuł dokładnie całe mięso i wyssał kość z tego ostatniego kawałka, odsuwa

krzesło i wstaje.

- Gdzie moja torba? - woła do mamy przez ramię.
Wlewa sobie do gardła resztkę piwa, a potem rzuca puszkę na podłogę i przydeptuje. Na

ten dźwięk obie z Emmą podskakujemy na krzesłach, a Richard zaczyna chichotać. Za
każdym razem bardzo się cieszy, gdy uda mu się nas nastraszyć.

- Ach - mówi i beka głośno. - No dobra. Zabiera papierową torebkę, którą mama podaje
mu zdrową ręką, i wychodzi.
Oczywiście nie dowiedziałyśmy się o pracy Richarda od niego samego, tylko od taty

Orli Mae, gdy pewnego dnia poszłyśmy do niej do domu. Jej tato płaci nam centa za każde
dziesięć kamieni, które zbierzemy z ogrodu przed domem.

- Wasz tato dobrze sobie radzi z przerzucaniem trocin - mówi pan Bickett, gdy

przykucnięte na ziemi liczymy kamienie leżące na trzech kupkach.

Muszę uważać na Emmę, żeby nie podebrała kamienia czy dwóch z mojej kupki, ale

jednocześnie chcę się dowiedzieć, czy Orla Mae nie zmyślała, mówiąc, że trociny mogą się
zapalić same z siebie, więc podnoszę na niego wzrok, ale nie patrzę mu prosto w oczy, bo nie
wiem, czy przypadkiem nie jest równie humorzasty jak Richard.

- Czy te trociny naprawdę mogą się zapalić, jeśli się ich nie przegarnia? - pytam,

spoglądając na las obok jego ramienia.

- Jasne. - Kiwa głową i odpluwa ślinę brązową od tytoniu do kubka, który trzyma przy

ustach. - Właśnie dlatego musiałem zwolnić poprzedniego faceta, który pracował na nocne
zmiany. Usnął przy robocie z pogrzebaczem w ręku. Tamta kupa trocin była taka wielka, że
trzeba było przegarniać ją na stojąco, obiema rękami. Po pierwsze, to nie można dopuszczać,
żeby nazbierało się tego aż tyle. Teraz to już wiem. No ale uzbierało się, a ten Chancey De-
walls usnął jak dziecko i trociny spaliły się momentalnie.

- I co było potem? - pyta Emma.
Ona też waruje nad swoją kupką, jakby się obawiała, że to ja ukradnę jej parę kamieni!
- Chancey Dewalls wyleciał z tartaku jak szalony, połowę ciała miał spaloną na czarno

- pan Bickett znów spluwa do kubka - i wszyscy musieliśmy przez całą noc gasić pożar. Dużo
się wtedy spaliło, oj dużo. Cztery szafki dla Asheville i trzynaście krzeseł dla jednej rodziny z
Raleigh. Powiem wam, że nie mieści mi się w głowie, dlaczego zamawiali trzynaście krzeseł,
a nie dwanaście albo czternaście, no ale trzynaście było i trzynaście się spaliło. Raz, dwa i
już. A potem długo nie mogliśmy znaleźć nikogo chętnego do tej roboty, do pilnowania
trocin. Aż trafiliśmy na twojego tatę.

- Ojczyma - poprawia go Orla Mae. - Tato Carrie umarł, kiedy była mała.
- Nieszczęścia się zdarzają - mówi pan Bickett i głaszcze mnie po głowie jedną ręką, a

drugą sięga do kieszeni po drobne. - Współczuję ci, mała. A tu jest zapłata. Dobra robota,
dziewczyny. Dobra robota.

Zarobiłam cztery centy. Lubię je wrzucać do porcelanowej świnki skarbonki, dostałam

ją od Baci w Asheville. Plastikowa zatyczka, która miała pilnować, żeby pieniądze nie

wysypywały się od spodu, zginęła już dawno, więc teraz zaklejam otwór kawałkiem szerokiej
taśmy. Monety z brzękiem uderzają o inne monety w brzuszku świnki.

Gdy Richard wlecze się noga za nogą po ścieżce prowadzącej do domu z dziurawym

dachem, jego włosy, przysypane trocinami, mają kolor śniegu.

My wtedy szykujemy się do szkoły i mama krzyczy, żebyśmy szybciej się ruszały, więc

w domu panuje zgiełk.

- Wrzeszczycie tak, że słychać was po drugiej stronie lasu - mówi Richard, opadając na

krzesło we frontowym pokoju.

Mama przynosi mu piwo z lodówki, a ja składam książki, które mam zabrać do szkoły.

Podręcznik do nauki o społeczeństwie jest najcięższy, więc idzie na sam dół, a pozostałe
układam na wierzchu.

- Zbierajcie się i idźcie już - mówi mama pod nosem w naszą stronę. - Zobaczymy się

wieczorem.

- Do widzenia, mamo - odpowiadamy obydwie.
Bierzemy z jej zdrowej ręki torebki z drugim śniadaniem i wybiegamy na ganek przez

ramę od siatkowych drzwi, w których nadal nie ma żadnej siatki.

- Jezu Chryste, popatrz tylko na siebie. - Słyszę, jak Richard znów zaczyna czepiać się

mamy, ale nic na to nie mogę teraz poradzić.

Myślę tylko o tym, że Brownie już na nas czeka, bo rano zwinęłam dla niej trochę

resztek mięsa z lodówki, więc będzie miała ucztę. Robię to zawsze, gdy mama nie patrzy.

Obok Brownie stoi pan Wilson.
- Może miałybyście ochotę postrzelać do celu po szkole? - mówi, gdy pochylamy się

nad psem.

- Postrzelać do celu? - powtarza Emma.
- Do puszek. Wasz tato nigdy was nie uczył strzelać do celu? Coś takiego! - mówi

bardziej chyba do siebie niż do nas, wpatrując się w miejsce, gdzie asfaltowa droga znika za
wzgórzem. - Przyjdźcie, jak już skończycie lekcje, to spróbujemy.

- Ale my nigdy nawet nie miałyśmy pistoletu w rękach - mówi Emma.
Ja nadal głaszczę Brownie, ona jednak odeszła od psa już przy pierwszych słowach

pana Wilsona.

- Nie szkodzi - odpowiada pan Wilson. - Nauczę was wszystkiego, co potrzebujecie

umieć. Tylko przyjdźcie do mnie prosto z autobusu, tak jak mówię.

- Nie wiem - mruczy Emma, grzebiąc czubkiem buta w piachu. - Mama kazała nam

szybko wracać. Musimy pomagać w domu.

- Znajdziecie czas na krótką lekcję. To nie potrwa długo.
Autobus już jedzie, więc podnoszę książki z ziemi i otrzepuję je z kurzu, żeby nie

pobrudzić sobie ramienia.

- Przyjdziemy po szkole - wołam do pana Wilsona, gdy Emma wchodzi już na

pierwszy, najbardziej stromy schodek. - Do widzenia!

W milczeniu kiwa głową, a Brownie jak zwykle zamiata piach ogonem.
*
- Mój tato mówi, że jesteście zwykłą białą hołotą, która uważa się za coś lepszego -

woła głośno Fred Sprague i spluwa na ścieżkę pod nogami Emmy. Gdy jego przyjaciele
wybuchają głośnym śmiechem, rozzuchwala się jeszcze bardziej: - Wydaje wam się, że
jesteście lepsi od wszystkich, bo przyjechaliście ze wschodu, ale nie macie co do garnka
włożyć i nie stać was nawet na zapałki! - woła.

- Po co im zapałki? Będą mieć ogień bez zapałek, jak jej pijany tato wywoła w tartaku

pożar jeszcze lepszy niż Chancey Dewalls! - dowcipkuje Lex Hart, klepiąc po plecach Freda,
który zgina się wpół ze śmiechu, jakby występował w komedii.

- Odszczekajcie to, bo pożałujecie - syczy Emma przez zaciśnięte zęby takim głosem,

jakby chciała opluć ich obydwu.

- Co, ciebie mam się bać? - odgryza się Fred drwiąco.
- Tak się boję, że już się posikałem w majtki - dołącza Lex.
- Odwołaj to, co powiedziałeś - mówię. Nie mają pojęcia, z kim zaczęli.
Zanim ktokolwiek zdąży się zorientować, co się dzieje, Emma rzuca się na nich jak

nietoperz wylatujący ze strychu i okłada ich pięściami, obydwu naraz. Fred z Emmą
uwieszoną na karku przewraca się na chodnik, a Lex jest tak zdziwiony, że dopiero po chwili
dociera do niego, że powinien pomóc koledze się uwolnić. Ale gdy wyciąga ręce w stronę
Emmy, ta obraca głowę i z całej siły zatapia zęby w jego dłoni.

- Au! - krzyczy Lex, potrząsając ręką. - Ugryzła mnie!
- Zdejmij ją ze mnie! - wrzeszczy Fred, jednocześnie próbując odepchnąć Emmę i

osłaniać własną twarz.

Emma nadal wali go pięściami.
Zachodzę Lexa od tyłu i odciągam go dalej od Emmy, żeby dać jej trochę czasu. Nie

uchodzi mi to jednak na sucho, bo Lex odwraca się i uderza mnie w brzuch tak mocno, że
muszę go puścić. Nie mogę złapać tchu. Zginam się wpół i usiłuję złapać powietrze ustami,
jak pies, który nażarł się melasy. Dłoń Emmy jest zakrwawiona. Zabawne, że chociaż rysuje
prawą ręką, to jednak bije lewą, i właśnie lewą rękę ma teraz całą czerwoną.

- No! - mówi. - Dostałeś za swoje. - Po czym spokojnie podnosi się z ziemi, uwalniając

Freda, otrzepuje koszulę z piachu i odchodzi, nie zwracając najmniejszej uwagi na swoją
pokaleczoną dłoń.

Szkoda, że ja nie potrafię się tak zachowywać. Przy każdym oddechu czuję wyraźny

ból. Biegnę jak kaleka, ale w końcu ją doganiam.

- Oberwie ci się za to - mówię.
- I co z tego - prycha. - Poza tym ty też się z nimi biłaś, więc tobie też się oberwie.
- Dlaczego tak bronisz Richarda? Co cię obchodzi, co o nim gadają?
- Bo oni nie mówili o nim, tylko o nas.
- I tak za to oberwiesz.
- Ty też. - Wzrusza ramionami i idzie dalej. Lewa ręka Emmy puchnie coraz bardziej i

po lekcjach, gdy autobus zatrzymuje się na przystanku przed domem pana Wilsona, jest już
dwa razy większa od prawej. Przyglądamy się jej obydwie.

- Chyba dzisiaj nie uda ci się postrzelać - mówię.
- Uda mi się - odpowiada. - I tak będę strzelać drugą ręką.
- No nie wiem - mówię. - Może jednak powiemy mu, że dzisiaj pójdziemy do domu.

Jemu to chyba wszystko jedno.

Szczerze mówiąc, nie za bardzo mam ochotę na to strzelanie.
- Daj spokój - mruczy Emma lekceważąco, jakbym była jej mamą, a nie siostrą.
Schodzi po stopniach autobusu i zdrową ręką głaszcze Brownie, a drugą chowa za

plecami, żeby pan Wilson nie zauważył.

Ale jego tu nie ma.
- Chodźmy do domu - mówię. - Nawet po nas nie wyszedł.
Pana Wilsona nigdzie nie widać, więc idziemy asfaltową drogą do ścieżki prowadzącej

do domu numer dwadzieścia dwa. Emma bierze głęboki oddech i skręca na ścieżkę zaraz za
mną. Przed domem stoi półciężarówka, której nigdy wcześniej nie widziałyśmy.

- Kto to?
Emma wzdycha i odgarnia włosy z twarzy.
- Pani Sprague.
- Skąd wiesz?
- Na pewno ona - wzdycha.

- Może wrócimy do pana Wilsona? Możemy tam poczekać, aż odjedzie, i dopiero

wtedy wrócić do domu. Chodź.

- Lepiej to załatwić od razu - mruczy i maszeruje prosto w stronę domu z dziurawym

dachem.

- Spotkajmy się potem za domem i stamtąd pójdziemy do pana Wilsona.
- Na pewno chcesz tam iść? - Nie chce mi się wierzyć, że po tym laniu, jakie na pewno

dostanie, będzie jeszcze miała ochotę na strzelanie. Ale idę za dom i czekam na nią.

- No, no, no - mówi mama, gdy zbliżamy się do schodków ganku. - Chciałabyś coś

powiedzieć, zanim dostaniesz lanie?

Nie słyszę odpowiedzi Emmy, ale głos mamy dobiega wyraźnie.
- Lepiej przeproś, bo jak nie, to dostaniesz dziesięć dodatkowych batów!
To mi wystarczy.
- Przepraszam - mówię najgłośniej, jak potrafię, starając się nie oddychać przy tym

zbyt głęboko.

Nie słyszę głosu Emmy, bo mówi za cicho, ale już po chwili pani Sprague wsiada do

swojego samochodu, Fred robi to samo z drugiej strony i ruszają.

Gdy ciężarówka znika za lasem, mamy i Emmy nigdzie już nie widać.
- Chodź no tutaj! - woła mnie mama z domu.
- Dlaczego nie można cię nawet na chwilę spuścić z oka, żebyś nie narozrabiała? Co?
Świst skórzanego paska przecinającego powietrze to chyba najgorszy dźwięk na całym

świecie. Myślę, że obie będziemy dzisiaj spały na brzuchu.

Muszę trochę poczekać, zanim mama skończy z Emmą, ale wreszcie ją widzę. Idzie

bardzo ostrożnie. Razem wracamy na asfaltową drogę i skręcamy do domu pana Wilsona.

- Dziwne jakieś czasy przyszły. Kiedyś dzieci zaczynały strzelać do puszek wcześniej,

niż nauczyły się chodzić - mówi pan Wilson.

- Ja mam dopiero osiem lat - odpowiadam - a moja siostra sześć. Jeszcze nie jesteśmy

takie duże.

W milczeniu potrząsa głową, podchodzi do płotu i ustawia na nim puszki - jedną, drugą,

trzecią - w rzędzie. Emma trzyma się z tylu i tylko patrzy, bo tyłek boli ją po biciu za bardzo,
żeby teraz od razu zaczęła strzelać. Mnie też boli, ale jestem starsza i mam w tym o wiele
więcej doświadczenia.

- Dobra. - Pan Wilson spluwa i bierze do ręki strzelbę. - Pokażę wam, o czym mowa, a

potem poznacie trochę broń.

Przykłada strzelbę do ramienia i bum! - bez żadnego ostrzeżenia pada pierwszy strzał.

Huk jest tak głośny, że mam wrażenie, jakby rozwalił mi głowę na pół.

- Idź i zobacz, czy został jakiś ślad - nakazuje mi głośno i myślę, że jemu na pewno też

dzwoni w uszach.

Dwie puszki nadal stoją dumnie wyprostowane na górnej belce płotu, ale trzecia leży na

ziemi i muszę się przecisnąć między drągami na drugą stronę, żeby ją podnieść.

- Trafił pan! - wołam.
W samym środku zgniecionej puszki widzę wielką dziurę po kuli. Patrzę przez tę dziurę

na pana Wilsona jak przez teleskop. Brownie chyba też wie, że trafił, bo zamiata ogonem po
ziemi.

- Wracaj tutaj, spróbuję jeszcze raz - mówi. Znów przełażę przez płot i biegnę w jego

stronę po piachu i kamieniach. Ale tym razem już nie ryzykuję: przez całą drogę zakrywam
uszy rękami.

Bum! Bum!
Pędem wracam i podnoszę z ziemi dwie pozostałe puszki.
Oczywiście, obydwie mają dziurę przestrzeloną przez sam środek.
- No, no - mówię, podchodząc blisko do niego. - Mogę teraz spróbować? Mogę?

- Jasne, że możesz - odpowiada. - Ale najpierw musisz się nauczyć szanować broń. A

żeby ją szanować, musisz ją dobrze poznać. Mój tato nauczył mnie tego, czego teraz nauczę
ciebie. To nietrudne, ale musisz wszystko dobrze zapamiętać, rozumiesz?

- Tak, proszę pana - odpowiadam.
- W takim razie tu jest komora. - Podsuwa mi strzelbę ustawioną w taki sposób, jakby

to był ręcznik przewieszony przez jego ramię. - Teraz już nie ma tu ani jednego pocisku, więc
możesz potrzymać. Dobrze, właśnie tak, trzymaj ostrożnie. Z szacunkiem. I nigdy nie celuj w
nikogo, tak jak w tej chwili. Tak nie można. Trzymaj ją wycelowaną w płot, dopóki
rozmawiamy, bo jak nie, to od razu kończymy lekcję. To tutaj - połóż tu palec - dobrze. To
jest blokada. Musi być odsunięta, jeśli poważnie zabierasz się do rzeczy. Gdy blokada jest
odsunięta, kula jest gotowa, żeby wystrzelić w każdej chwili. A to - nie, dotknij tutaj. O, teraz.
To jest bezpiecznik. To jest włączone w razie, gdyby blokada otworzyła się przypadkiem.
Bezpiecznik trzeba odciągnąć i wtedy możesz strzelać. A tu jest najbardziej niebezpieczna
część ze wszystkich - spust. Czyli masz blokadę, bezpiecznik i spust. Wszystkie są potrzebne,
żebyś mogła wystrzelić. Przesuń palcem po spuście, poczuj go. Dobrze. Dobrze się ustawiasz,
widzę, że od razu to czujesz... To dobrze. Tego nie można nauczyć, to się albo ma, albo nie.
Zrób tak jak ja przedtem. Podnieś broń do ramienia - nie, z drugiej strony... o, tak - czujesz,
jaka ciężka? To jedna z najcięższych strzelb, jakie istnieją. Mój tato zastrzelił z niej sporo
jeleni, a ja co sezon też dokładam po parę do tej liczby. Dobra. Opuść tę strzelbę i oddaj mi ją.
Chyba już jesteś gotowa, żeby włożyć nabój do komory. Otwieram tutaj i wsuwam nabój do
środka - widzisz, jak dobrze pasuje? O, tak go wsuwam. I już. Teraz zamykam z powrotem i
nabój jest skierowany w stronę wylotu lufy, tak jak powinien być. A teraz przyłóż znowu do
ramienia...

- Mam teraz strzelić? - pytam.
Czuję ucisk w żołądku. Strzelba z nabojem w środku wydaje się o wiele cięższa, choć

nabój jest nie większy od szpilki.

- Tak, strzelisz do puszki tam na płocie. Ale najpierw oddaj mi ją jeszcze na chwilę, bo

muszę ci ustawić puszkę.

Posłusznie oddaję mu strzelbę, a on podchodzi do płotu, przy każdym kroku powoli

przenosząc drewnianą nogę do przodu i stawiając ją przed zdrową.

Jedna, druga, trzecia. Trzy puszki stoją na górnej belce ogrodzenia. Pan Wilson wraca.

Staje za mną i pomaga mi odpowiednio ułożyć strzelbę przy ramieniu.

- Dobrze. Pamiętaj, czego cię uczyłem. Patrz przez celownik, aż ta puszka znajdzie się

na przecięciu tych dwóch linii. Gdy już wycelujesz, odsuń bezpiecznik i przysuń palec do
spustu...

- Boję się...
- No i dobrze. Powinnaś się bać - mówi zza moich pleców. - Bo jakbyś ty się nie bała,

to ja bym musiał się bać. To normalne, że się boisz. Strach i szacunek, to jest potrzebne, gdy
się ma broń w ręku. Teraz jesteś gotowa. Pociągnij za spust, gdy zobaczysz puszkę na
przecięciu linii...

Bum!
Strzelba uderza mnie w ramię tak mocno, że z krzykiem upuszczam ją na ziemię, pod

nogi pana Wilsona. Brownie spogląda na nią, a potem przenosi wzrok na swojego pana. On
zaś spluwa na ziemię, a po chwili przesuwa nieco drewnianą nogę w bok, pochyla się i
podnosi broń.

- Przepraszam - mówię, cofając się o krok. Na wszelki wypadek wolę się przygotować

do ucieczki. - Bardzo pana przepraszam. Nie chciałam jej upuścić. Tylko że uderzyła mnie w
ramię tak mocno, że sama mi wypadła z rąk... To znaczy...

- Spokojnie, dziewczyno - mówi pan Wilson i głaszcze mnie po głowie. - Robisz

więcej zamieszania niż ten pies przy kolacji. Nic nie szkodzi, że ją upuściłaś. Zapomniałem

cię uprzedzić, że to zaboli. Ja już chyba tego nie zauważam. Dobrze ci poszło. I nie becz mi tu
jak małe dziecko. Mam nadzieję, że nie tracę tu czasu na mazgaja. Przestań płakać. Mówię ci
przecież, że nic się nie stało.

Pociągam nosem i wycieram oczy rękami. Moje ręce mają zapach dymu i metalu.
- A teraz weź ją z powrotem. - Podaje mi strzelbę, ale ja potrząsam głową. Nie chcę jej

brać do ręki.

- Jak to? Jeszcze raz? Ale... przecież rzuciłam ją na ziemię... - Pociągam nosem. - Nie

okazałam jej szacunku! - W dodatku ramię wciąż pulsuje mi mocno, ale nie chcę, by
pomyślał, że jestem mazgajem, więc nic o tym nie wspominam.

- Bierz tę strzelbę - mówi szorstko. - Nigdy nie poprawisz błędów, jeśli nie spróbujesz

pójść dalej. Poza tym nie widzę jednej puszki na tym płocie i chyba obydwoje wiemy, co to
znaczy.

Przymrużam oczy, spoglądam na ogrodzenie i rzeczywiście! Trafiłam w puszkę!
- Spokojnie, dziewczyno - mówi pan Wilson do mnie, ale Brownie wydaje się, że mówi

do niej, więc zaczyna zamiatać ogonem po ziemi.

- Pamiętaj, że znowu cię mocno trzepnie, ale tym razem masz utrzymać strzelbę w

rękach, choćby nie wiem co. Daj się odepchnąć. Jak się rozluźnisz, to prawie wcale nie będzie
bolało, bo będziesz wiedziała, co cię czeka. Namierz puszkę przez celownik. Masz ją?
Dobrze. To teraz możesz pociągnąć za spust w każdej chwili, kiedy zechcesz.

Bum!
Tym razem ból przeszywa mi kark, ale gdy otwieram oczy, nadal trzymam strzelbę w

dłoniach. Pan Wilson gwiżdże przeciągle, a Brownie podnosi się i kuśtyka do płotu, jakby
wiedziała, że to był mój ostatni strzał - bo był. Ból jest tak przeszywający, że jeśli wystrzelę
jeszcze raz, to głowa chyba całkiem mi odpadnie.

Pan Wilson gwiżdże jeszcze raz.
- A niech mnie ropucha rozdepcze. - Gestem ręki przywołuje mnie do płotu. - Chodź no

tutaj. Chodź i zobacz, co zrobiłaś.

Na drewnianym płocie kołysze się tylko jedna puszka. Pozostałe dwie leżą na ziemi i w

każdej z nich pod dziurą po pocisku pana Wilsona znajduje się drugi otwór.

- Zdaje się, że mamy tu kogoś, kto urodził się do strzelania, jak myślisz, Brownie? -

Poklepuje sukę po łbie, jakby to ona wystrzeliła otwór w drugiej puszce, i znów pogwizduje.

Nie dowierzam własnym oczom.
- Naprawdę zestrzeliłam obydwie? - pytam ze zdumieniem.
- Obydwie, mała bekso.
- Niech pan mnie tak nie nazywa!
Jego śmiech brzmi jak gdakanie kurczaków.
- Teraz pewnie zechcesz, żeby cię nazywać Annie Oakley! - Spluwa i znów wybucha

śmiechem. - No dobra. Wracajmy do domu. Musisz umyć ręce, bo inaczej twoja mama się do
mnie dobierze, a ja nie jestem w nastroju do kłótni z mamą jakiejś beksy.

Na myśl o tym, że zestrzeliłam dwie puszki przy pierwszej próbie strzelania, ramię

prawie zupełnie przestaje mnie boleć.

- Czy jutro też będę mogła postrzelać? Znów zanosi się gdaczącym śmiechem.
- Zobaczymy. Zobaczymy.
- Proszę! Muszę spróbować jeszcze jutro - przekonuję go. - Bardzo pana proszę!
- Powiedziałem, że zobaczymy. A teraz chodź. Otwieram siatkowe drzwi jednym

pchnięciem,

tak śmiało, jakbym była u siebie. Przejście do kuchni nie jest łatwe, bo cały frontowy

pokój zawalony jest stertami papieru. Między nimi prowadzi wąska ścieżka, tak że nie trzeba
po nich deptać, ale trudno ją wypatrzyć, bo do pokoju dochodzi niewiele światła. Chyba już
rozumiem, dlaczego pan Wilson zawsze siedzi na werandzie - w domu nie ma żadnych

krzeseł ani właściwie żadnych mebli. Tylko te sterty papierów, czasopism i białych,
zapisanych arkuszy. Zastanawiam się, co on robi w zimie, gdy jest za zimno, żeby siedzieć
przed domem.

Trzaśnięcie drzwi mówi mi, że pan Wilson również wszedł do domu.
- Tam przy umywalce jest mydło! - woła za mną. - Spróbuj zmyć tę krew.
Patrzę na swoje ręce i rzeczywiście widzę krew na dłoni i ramieniu. Zaczyna już

zasychać. Obracam głowę najdalej, jak potrafię, i dostrzegam na skórze niewielkie
skaleczenie w miejscu, gdzie ramię styka się z obojczykiem. Jestem pewna, że mama mnie
zabije. Zawsze gdy Richard wyciąga swoją strzelbę, mama krzyczy na niego i każe mu to
zabierać z domu. Mnie i Emmie nie wolno się do tej strzelby zbliżać, nawet wtedy, gdy
Richard rozbiera ją na kawałki, żeby wyczyścić.

Kran piszczy przy obracaniu i muszę długo kręcić, nim wreszcie pojawi się strużka

wody, a gdy już zaczyna płynąć, woda ma rdzawy kolor i po jakiejś minucie przestaję czekać,
aż się oczyści. Mydło, o którym wspominał pan Wilson, też jest brązowe - nie wiem, czy od
brudu, czy po prostu taki ma kolor, ale używam go i po dłuższej chwili obracania kostki w
rękach pojawia się piana. Myję dokładnie dłonie i ramiona tak wysoko, jak można to zrobić
nad zlewem. Nie ma ręcznika, obok kranu wisi tylko ścierka, więc używam jej i wycieram
ramię aż do obojczyka, a tam bardzo starannie zmywam ślady krwi, żeby mama nie wpadła w
szał, kiedy to zobaczy. Czasami, gdy wracam do domu poraniona, nie mówi nic - tak było,
gdy wracałam poraniona ze starej szkoły, gdzie często obrywałam - ale widzę, że w środku aż
się gotuje. Odwraca się wtedy plecami do mnie i mocno zaciska usta. To jest sposób mamy na
zamknięcie wściekłości w środku.

*
- Powiedz mi, kto ci to zrobił, a ja już się nimi zajmę - mówił tatuś, opierając ręce na

biodrach w miejscu, gdzie pasek przechodził przez szlufki spodni. - No, powiedz mi. Powiedz
tatusiowi.

- Nie... mogę... ci... powiedzieć... - wykrztusiłam w przerwach między szlochami -

zabronili... mi...

- Bo to tchórze, dlatego zabronili ci mówić! Przyłóż ten zmrożony groszek do oka,

usiądź tutaj i opowiedz mi dokładnie, co się stało.

Dotyk zimnej torebki przyniósł mi ulgę.
- Zostaw ją w spokoju! - zawołała mama z kuchni. - Nic jej nie będzie. Jeśli będziesz ją

tak niańczył, to nigdy się nie usamodzielni!

- Cicho, Lib. Nasza córeczka ma siniaka i choćby nie wiem co, to muszę się zająć tym,

kto jej to zrobił. No śmiało, Bąbelku. Powiedz mi.

Pogłaskał mnie po włosach, które opadły na twarz i zmoczyły się łzami. Zanim

dotarłam ze szkoły do domu, tyle włosów przykleiło mi się do twarzy, że czułam się, jakbym
miała pajęczynę na buzi. Tatuś potrafił wsunąć mi je za uszy tak, jak zawsze lubiłam
najbardziej.

- Na początku mówili, że jestem wariatka, Straszna Carrie - wydukałem, na przemian

przykładając woreczek do oka i odsuwając go, gdy oko zaczynało boleć. - A potem -
chlipnęłam - potem powiedzieli, że po lekcjach wbiją we mnie trochę rozumu - chlipnięcie - i
kiedy wyszłam ze szkoły na autobus, to już na mnie czekali.

- Kto? - spytał tatuś łagodnie, takim tonem, jakim gołębica mówi do swoich piskląt. -

Kto na ciebie czekał?

- Tommy - chlipnęłam - Bucksmith. I Floyd Cunningham. I nie pamiętam, kto jeszcze.
- A kto cię uderzył?
- Nie wiem. - To szczera prawda, bo gdy poczułam uderzenie, patrzyłam w ziemię na

swoje rozsypane książki.

- Dlaczego nie zostawisz jej w spokoju? - zapytała mama, stając w drzwiach i potem

mocno zacisnęła usta.

- Idę do Cunninghamów, a potem do Bucksmithów i zaraz wracam. - Tatuś wstał, i

wygładził pomięte spodnie. - Nie patrz tak na mnie, Libby. Tylko tchórze biją małe
dziewczynki.

Po wyjściu tatusia w domu zapanowała cisza. Jedynym dźwiękiem był grzechot

zamarzniętych ziarenek groszku, gdy poprawiałam torebkę na zapuchniętym oku.

Mama nie wychodziła z kuchni, a ja siedziałam we frontowym pokoju, tuż obok

wklęsłego miejsca, które tatuś wygniótł na poduszce kanapy.

W nocy poczułam zapach wykładzin tuż przy swojej twarzy. Tatuś pocałował mnie w

czoło.

- Wszystko już dobrze, Bąbelku - szepnął, znów gładząc mnie po włosach, tak jak

przedtem. - I nie myśl sobie, że mama nie jest o to zła. Tylko że okazuje to w inny sposób niż
ja.

*
- Gdzie byłaś przez tyle czasu? - pyta mama, zaciągając się papierosem i wydmuchując

dym prosto w moją twarz. - To nie jest jadłodajnia, gdzie możesz przychodzić, kiedy zechcesz
i zamawiać kolację o dowolnej porze. Kolacja już była. Poszukaj sobie czegoś do jedzenia,
zanim zabierzesz się do lekcji, ale nie spodziewaj się, że będę dokoła ciebie biegać jak
służąca. Jak nie przychodzisz na kolację, to potem radź sobie sama. Słowo daję, Carrie,
wykańczasz mnie nerwowo. - Dym unosi się lekko w stronę sufitu, tylko dwie smugi
pozostają nad głową mamy i przez chwilę wygląda to tak, jakby miała rogi.

Emma idzie prosto do naszego pokoju. Wiem dlaczego: czasami, nawet gdy od lania

minęło już trochę czasu, na widok naszych twarzy mama przypomina sobie, jaka była na nas
wściekła, i od nowa zaczyna krzyczeć. Emma nie chce ryzykować i wcale jej za to nie winię.

Bardzo mi się podoba kolor drinka, który mama popija: jest pomarańczowy jak kocie

oczy. Gdy zaczyna to pić, wtedy lepiej jej się nie sprzeciwiać.

- Idź już - mruczy, wskazując ruchem głowy w głąb domu.
- Mamo?
- Co?
- Podoba ci się tutaj?
Upija jeszcze łyk drinka i podnosi papierosa do ust, ale zanim się zaciągnie, na ułamek

sekundy zatrzymuje go w powietrzu.

- Niektóre rzeczy nie zależą od lubienia czy nielubienia - mówi spośród wznoszących

się w powietrzu smug dymu. - To są po prostu fakty. A faktów nie można zmienić.

- Już zawsze będziemy tu mieszkać?
Jej ramię zatrzymuje się w połowie drogi do poręczy zniszczonego wiklinowego fotela,

na którym siedzi. Przechyla głowę na bok i zastanawia się nad moim pytaniem.

- Libby!
Głos Richarda wdziera się w milczenie między nami.
Mama dusi wypalonego do połowy papierosa i odstawia drinka pod krzesło.
- Idź odrabiać lekcje - mówi i popycha mnie w stronę drzwi do domu z dziurawym

dachem. - Już idę, już idę! - odkrzykuje. Jej glos w moich uszach brzmi coraz bardziej
odlegle.

Patrzę w tę stronę, gdzie ona patrzyła wcześniej, i widzę, że przybiła do drzewa starą

drewnianą budkę dla ptaków, którą tatuś zrobił jeszcze przed moim urodzeniem. To jest
chyba odpowiedź na moje pytanie.

Wchodzę do naszego pokoju. Emma oczywiście leży na brzuchu i podpierając się

łokciami, rysuje rysunek, który jest jej dzisiejszą pracą domową.

- Hej - mówię.

- Hej. - W brzmieniu jej głosu słyszę, że tyłek boli ją coraz bardziej.
- Co robisz? - pytam.
Ściągam koszulkę przez głowę i nakładam piżamę.
- Rysuję. - Ziewa i przysuwa się bliżej do mnie, żeby zadać mi pytanie, które dręczyło

ją przez całą drogę powrotną od pana Wilsona.

- Skąd umiesz tak dobrze strzelać? Wzruszam ramionami, ale w głębi duszy przyznaję,

że jestem z siebie bardzo zadowolona.

- Jak to zrobiłaś? - nie ustępuje.
- Naprawdę nie wiem. - I to jest prawda.
- A kto to jest Annie Oakley? - Przechyla głowę na bok i wygląda w tej chwili zupełnie

jak mama. Do tej pory tego nie zauważałam.

- Nie wiesz, kim była Annie Oakley? Annie Oakley? To ta kowbojka, która umiała

strzelać lepiej od mężczyzn! Legenda Dzikiego Zachodu czy coś w tym rodzaju. Nosiła
koszule z krowiej skóry z frędzlami na dole, kurtkę z frędzlami wzdłuż rękawów i chustkę na
szyi. Najszybsza strzelba na całym Zachodzie!

- Ale ty nie masz koszuli ani kurtki z frędzlami - mówi Emma. - Możemy tam pójść

jeszcze jutro? Ja też chcę spróbować.

Zastanawiam się nad tym, wkładając spodnie od piżamy. Samo wsuwanie elastycznego

paska na stopy i kolana sprawia mi ból w ramieniu.

- Nie wiem - odpowiadam. - Zobaczymy. Trudno jest odmówić czegoś dziewczynce z

plecami poznaczonymi czerwonymi pręgami.

*
- Po co pan przechowuje te stare gazety? Pan Wilson wytrząsa trzy pociski ze starego,

poobdzieranego na brzegach pudełka. Gdy już ma ich tyle, ile potrzebuje, upuszcza pudełko
na ziemię i kilka pocisków wypada. Przyklękam obok, żeby je pozbierać.

- A dlaczego wtykasz nos w moje sprawy? - pyta, wsuwając pierwszy pocisk w okrągły

otwór. - Zdawało mi się, że każdy człowiek jest panem w swoim domu.

Bębenek obraca się ze szczękiem i pojawia się miejsce na następną kulę.
- Nie wtrącam się, tylko po prostu jestem ciekawa - wyjaśniam i odsuwam pudełko z

nabojami na bok, żeby nikt go przypadkiem nie potrącił nogą podczas strzelania. - Nigdy je-
szcze nie widziałam tylu gazet w jednym miejscu.

Pan Wilson przywołuje mnie do siebie. Staję przed nim, a on zza pleców pomaga mi

ułożyć strzelbę w rękach, tak jak wczoraj.

- Dziś musisz udowodnić, że to, co pokazałaś wczoraj, to nie było tylko szczęście

początkującego.

Opieram strzelbę o ramię i ból zapiera mi dech, ale po chwili wszystko się uspokaja i

znów mogę normalnie oddychać.

- Boli, co? - Pan Wilson spluwa na bok. Widocznie się skrzywiłam i zauważył to na

mojej twarzy. - Nie przejmuj się, to po chwili mija. Ugnij kolana i zaprzyj się mocno nogami
o ziemię. Dobrze. Pamiętaj, że masz mieć tę puszkę na przecięciu linii. Wtedy wal.

Ale moje ramię drży pod ciężarem strzelby i nie mogę utrzymać puszki na celowniku.
- Nie dam rady. - Na chwilę opieram kolbę na ziemi, żeby dać odpocząć rękom. - To

jest za ciężkie. Nie mogę.

- Poczekaj - mówi. - Spróbujemy jeszcze raz, jak krew znowu napłynie ci do palców.
- Ale dzisiaj ta strzelba jest cięższa, niż była wczoraj.
- Nie jest cięższa, dziecko, tylko ręce masz zmęczone. Podnieś ją teraz i spróbuj jeszcze

raz.

W chwili gdy widzę puszkę na skrzyżowaniu linii celownika, naciskam spust. Za

szybko: ramiona nie wytrzymują uderzenia i strzelba znów wysuwa mi się z rąk i upada na
ziemię. Mam wrażenie, że od huku zupełnie straciłam słuch.

- Co, do diabła? - mruczy pan Wilson. - Podnoś to szybko, dziewczyno. Mówiłaś

przecież, że więcej tego nie zrobisz. Otrzep porządnie z piachu i daj mi ją. Dobrze.

Pod powiekami czuję piekące łzy. Pan Wilson na ten widok przewraca oczami.
- No, nie zaczynaj znowu z tą fontanną. Za duża już jesteś, żeby być taką beksą.

Przestań płakać i popatrz, pokażę ci, jak to trzeba robić.

Opiera strzelbę na ramieniu, patrzy w celownik przymrużonymi oczami i wypala,

wszystko w jednej chwili.

Chciałabym kiedyś dojść do takiej wprawy. Jeden strzał i zaraz potem drugi. Nawet nie

muszę podchodzić do płotu, by się przekonać, że po ziemi toczą się dwie puszki z nowymi
otworami po kulach.

- Myśli pan, że ja kiedyś też tak będę umiała?! - wołam za nim, gdy kuśtyka do płotu,

by je podnieść.

- Jasne, pod warunkiem, że przestaniesz się tak wygłupiać jak teraz - odpowiada, przy

każdym kroku przestawiając drewnianą nogę przed zdrową. - Musisz tylko popracować nad
tym ramieniem. Wzmocnić je trochę. Dom, który nie stoi na porządnych fundamentach, nic
nie jest wart.

- Jak mam je wzmacniać, skoro nawet nie potrafię utrzymać strzelby?
Potrząsa głową i spluwa na bok, a potem wzrusza ramionami. Przy tym ruchu za luźny

kombinezon faluje na jego ciele.

- Mogę spróbować jeszcze raz?
- Przecież od poprzedniego razu nie minęło nawet pięć minut. Myślisz, że teraz dasz

radę?

Tym razem to ja wzruszam ramionami, a on wybucha śmiechem, który brzmi jak

postukiwanie.

- Niech będzie - mówi. Znów staje za mną i podaje mi strzelbę ponad moją głową. -

Pamiętaj...

- Wiem, wiem - wzdycham - muszę naprowadzić celownik na puszkę, wsunąć palec

przed spust i nacisnąć, gdy puszka będzie na swoim miejscu.

Ramiona mi drżą, ale siłą woli nakazuję im przestać i prawie mi się udaje. Uspokajają

się na tyle, że łapię puszkę w sam środek kółka na celowniku.

Bum!
Uśmiecham się i opieram kolbę na ziemi, tak jak pan Wilson. Wiem, że trafiłam w tę

puszkę. Po prostu to czuję.

Pan Wilson głaszcze mnie po głowie.
- A teraz idź tam i powiedz mi, co widzisz. Przechylam lufę w jego stronę, żeby mógł

ją

przytrzymać, i biegnę pod płot. Rany boskie! Naprawdę zestrzeliłam tę puszkę.
- Mówiłaś, że ile masz lat? - pyta mnie.
- Osiem, proszę pana.
- I nigdy wcześniej nie próbowałaś strzelania?
- Nie, proszę pana.
- A twój tato ma strzelbę?
- Mój tato nie żyje - przypominam mu. - Mój ojczym ma strzelbę, ale nigdy jej nawet

nie dotknęłam.

Pan Wilson drapie się po brodzie, całkiem jak na rysunkach w książkach, tylko że w

książkach to przeważnie zły bohater drapie się po brodzie, gdy obmyśla jakieś tortury dla
swoich ofiar. Ale ja myślę, że pan Wilson nie jest złym bohaterem.

- Hm - mruczy, bardziej do siebie niż do mnie. - Nie mam pojęcia, co z tobą zrobić,

mała.

- A pozwoli mi pan jeszcze strzelić?

- Pewnie. Ale na przyjemności trzeba sobie zasłużyć. Musisz się nauczyć dbać o broń,

jeśli chcesz, żeby ona o ciebie zadbała później.

- Co to znaczy?
- Chodź - wzdycha. - Najlepiej będzie, jak sama zobaczysz, o czym mówię.
Nie za bardzo wiem, jak powinnam się zachowywać, gdy idę gdzieś z panem

Wilsonem. Mogłabym go prześcignąć bez najmniejszego trudu, ale czuję, że jemu by się to
wcale nie podobało, więc idę za nim i co chwila skręcam na boki, tak żeby wyglądało, że
poruszam się powoli, bo sama tego chcę.

Za domem stoi szopa, której nie zauważyłam wcześniej. Wygląda, jakby była

zbudowana z zardzewiałej blachy, takiej samej jak puszki, do których strzelaliśmy. Przez dwa
metalowe uchwyty przyspawane do podwójnych drzwi przeciągnięty jest łańcuch spięty
olbrzymią kłódką. Pan Wilson wyciąga brzęczący pęk kluczy z kieszeni swojego
kombinezonu i grzebie w nich, aż w końcu znajduje mały kluczyk, który w jego wielkich,
zniszczonych dłoniach wygląda jak zabawka.

Dłonie pana Wilsona przypominają rękawice baseballowe.
Jeden obrót klucza i zamek przy metalowej sztabie w kształcie litery U, przewleczonej

przez ogniwa łańcucha, puszcza.

- Chodź - mówi pan Wilson.
Dopóki nie zobaczyłam wnętrza tej szopy, nie wiedziałam, co to jest ciemność. Mrugam

oczami, żeby szybciej się przyzwyczaiły, ale kiepsko mi idzie, bo pan Wilson stoi w drzwiach
i zasłania nawet tę odrobinę światła, która mogłaby tu wpaść. Dopiero gdy posuwa się o kilka
kroków dalej, zaczynam rozróżniać kształty. Mnóstwo półek. Mnóstwo puszek, może z farbą,
ale tego nie mogę być pewna. Mnóstwo starych garnków i patelni. Kosiarka, co mnie dziwi,
bo dokoła nie rośnie żadna trawa. Szklane pojemniki, nie mam pojęcia na co. I skrzynka
wisząca na ścianie, przy której kręci się pan Wilson. Mrugam jeszcze kilka razy, przymykam
oczy i dostrzegam w skrzynce kilka pistoletów.

- Ho, ho - mówię. - Ma pan tu cały arsenał. Spogląda na mnie i znów skupia się na

skrzynce.

- Chyba tak. Ale niektórzy tu w lasach mają tego o wiele więcej.
- Na przykład ile mogą mieć?
- Dziesiątki sztuk - mówi i wyciąga jakąś szmatę z półki nad skrzynką. Patrzę uważniej

i widzę, że zaczyna rozbierać swoją strzelbę. - Stary Plemmons miał tego koło setki. Jak
umarł, to nie było komu tego oddać. Za mało chętnych.

Zabawnie słyszeć, jak pan Wilson mówi o kimś „stary".
- A pan ile ma?
- Ja mam sześć. Ta tutaj jest robocza. Tamta na wiewiórki. Chyba każda do czegoś się

przydaje.

- A do czego jest ta robocza?
- Chodzę z nią do lasu i przynoszę jedzenie. To moja praca.
- Mogłabym wypróbować tę? - Wskazuję mniejszą strzelbę, która sprawia wrażenie

bezpiecznej dla mojego ramienia.

Pan Wilson wiedzie spojrzeniem w ślad za moją ręką i potrząsa głową.
- Lepiej trzymaj się tej dużej i naucz się posługiwać nią porządnie. Potem wszystkie

inne będą ci się wydawały proste, o to się nie musisz martwić. A teraz chodź tu i pomóż mi
przy czyszczeniu. Musimy to wynieść przed dom, na światło, to ci pokażę, jak się czyści
strzelbę.

Chyba się skrzywiłam, tak samo jak zawsze, gdy mama chce, żebym jej pomogła w

sprzątaniu, bo pan Wilson mówi:

- Nie kapryś, dziecko, bo już nigdy więcej nie dotkniesz broni.
Bez żadnego trudu ścieram ten grymas z twarzy.

- Dobrze, proszę pana.
Podaje mi metalową puszkę, która śmierdzi benzyną do samochodu, zwój szmat

sztywnych od brunatnego brudu, wiadro i szczotkę.

- Na co umarł twój tato? - pyta, gdy idziemy do pniaka przed werandą. - Zapił się?
- Bandyci napadli na nasz dom - odpowiadam. - Moja siostra widziała, jak go zabili, ale

była wtedy bardzo mała i mama mówi, że na szczęście nic nie pamięta.

- To dlaczego tutaj mieszkacie, skoro jesteście tacy bogaci, że jest u was co ukraść?
- Nie jesteśmy bogaci - mówię i nie wiem, co jeszcze mogłabym dodać.
Pan Wilson odpowiada prychnięciem, jakby mi nie wierzył.
- Naprawdę nie jesteśmy!
- Przecież nie zabili twojego ojca bez powodu. Widać wszystko zabrali ze sobą i

dlatego musieliście się wynieść tutaj w pobliże wsi.

Nie wiem, co pan Wilson rozumie przez „pobliże wsi", ale jeśli chodzi mu o to, że

mieszkamy na końcu świata, to chyba ma rację. Ale nie jesteśmy bogaci. Tego jestem pewna.

*
- Chodź tu, pomożesz mi zmywać! - woła mama i słyszę szuranie jej krzesła po

podłodze, gdy wstaje od stołu po kolacji.

Zabiera swój talerz i talerz tatusia, stawia je obok zlewu, zatyka wylot korkiem i

napełnia zlew wodą.

Ja tymczasem przysuwam krzesło i wspinam się na nie, by dodać do wody mydła.
Woda przelewa się przez puszkę, w której tatuś wywiercił dziury, ale mydła jest za

mało, by zrobić pianę.

- Mamo, mydło się skończyło! - wołam wśród szumu lecącej z kranu wody.
- Dobrze, dobrze. To mydło w łazience na górze jest już chyba zużyte. Leć i je

przynieś.

Gdy z kostki mydła zostaje już tylko cienki listek, wrzucamy je do puszki. Kostka w

łazience jeszcze nie jest taka cienka, ale niech będzie. Wbiegam na górę po schodach i
wracam do kuchni, gdzie mama zbiera właśnie ze stołu sól i pieprz.

- Proszę. - Podaję jej mydło, ale ona wskazuje brodą na puszkę, więc znów wspinam

się na krzesło i wrzucam mydło do środka.

No i oczywiście woda przelatująca przez puszkę wypłukuje z niej mydliny i udaje się

umyć naczynia.

- Uważaj, nie lej za dużo wody - mówi mama. - A jak skończysz, to zanieś ten kawałek

mydła z powrotem do łazienki.

- Dlaczego?
- Musimy się czymś umyć - stwierdza mama, zamykając drzwi szafki.
- Myślałam, że mydło w puszce jest już tylko do naczyń.
- Bo jest. Ale do końca miesiąca jeszcze daleko i musimy wycisnąć z tego kawałka, ile

się tylko da.

*
Pan Wilson pokazuje mi, jak rozłożyć jedną wielką strzelbę na milion malutkich

kawałeczków, a potem biegnę do domu.

Ciężarówka Richarda nadal stoi na swoim miejscu obok ścieżki prowadzącej do domu

numer dwadzieścia dwa i dalej, wzdłuż poręczy ganka. Mama wywiesiła na poręczy
dywaniki, które zwykle leżą w różnych miejscach na podłodze, żeby je wywietrzyć. Muszę jej
powiedzieć, że zanosi się na deszcz. Gdy zbiera się na deszcz, Brownie zawsze leży na
prawym boku. Tak powiedział pan Wilson, gdy ją zobaczył po wyjściu z szopy, do której
odnieśliśmy wszystkie rzeczy po czyszczeniu broni. Ale nie zamknął naszej strzelby w
szopie. Mówi, że trzyma ją przy sobie w domu „na wszelki wypadek". Na wypadek czego, nie
mam pojęcia, ale jeśli pan Wilson czegoś się boi, to chyba wszyscy powinniśmy się bać.

- Gdzieś ty, do diabła, była? - warczy Richard. Z wrażenia podskakuję z ręką na

klamce.

- Nigdzie - odpowiadam, próbując ocenić, czy obok niego jest wystarczająco dużo

miejsca, żebym mogła się przecisnąć, nie ryzykując, że mnie złapie albo zrobi coś innego.
Bardziej się martwię o to „coś innego", bo on nie łapie zwyczajnie, tylko łapie i wykręca rękę.

- Myślisz, że jestem taki głupi, żeby to kupić? Byłaś nigdzie. Nigdzie. Gdzie, do diabła,

jest to nigdzie?

Nic z tego. Nie przemknę się z żadnej strony.
- Mówię do ciebie! - wrzeszczy, celując dnem butelki od piwa w moją pierś. - Masz na

mnie patrzeć, kiedy do ciebie mówię! Tak już lepiej. A teraz masz mi powiedzieć, gdzie
byłaś.

- Poszłam kawałek drogą - mruczę pod nosem.
- Kawałek drogą dokąd?
- Gdzie jest mama?
- Ty tu nie jesteś od zadawania pytań. To ja ciebie o coś pytam. Pociąga długi łyk z bu-

telki, przełyka i beka bardzo głośno. - Odkąd się tu sprowadziliśmy, łazisz po tych lasach nie
wiadomo gdzie, a ja mam prawo wiedzieć, gdzie byłaś! Odpowiedz, bo jak nie, to i tak to z
ciebie wyciągnę, tylko wtedy będzie bardziej bolało.

Nie mogę uwierzyć, że słyszy, co mówię. Mówię bardzo cicho, właściwie do siebie. Nie

chciałam, żeby usłyszał. Tylko że on nie ma żadnego prawa wiedzieć, gdzie byłam. W szkole
omawialiśmy różnicę między prawami a przywilejami i wiedzieć, gdzie byłam, to dla
Richarda jest przywilej, a nie prawo.

- Prowokujesz mnie? O to ci właśnie chodzi? Kopniak jest niespodziewany, mocny i

zanim zdążę się obejrzeć, leżę rozpłaszczona na podłodze i robię to, czego właśnie w tej
chwili przede wszystkim nie powinnam robić:

- Mamo!
Przez chwilę mam wrażenie, że jestem pod sufitem i spoglądam na siebie z góry. Mój

głos wydaje mi się obcy, jest pustym w środku krzykiem, który wydostaje się z ust bez mojej
woli.

Wołanie mamy jest niedobre z dwóch powodów. Po pierwsze, ona i tak nigdy nie

przychodzi, ale nawet jeśli przypadkiem się zjawi, to tylko wścieka się na mnie i na Emmę za
to, że krzyczymy do niej jak do psa, i wtedy obydwoje są wściekli, a z tego nigdy nie wynika
nic dobrego. Po drugie, Richard staje się jeszcze gorszy, gdyż uważa, że zachowujemy się jak
rozmazane bachory.

No i oczywiście dostaję mocno po tyłku, a potem podnosi mnie z podłogi i rzuca na

schody.

- Zjeżdżaj na górę, ty mała gówniaro! Choć wiem, że jest tuż za mną, jego głos
dochodzi jakby z bardzo daleka.
- Emma? - jęczę.
- Nie ma jej tu - odpowiada i popycha mnie na górę kopniakiem.
- A gdzie jest? - szepczę, bo powietrza w płucach nie wystarcza mi na głośniejsze

mówienie. Musiałabym wziąć głębszy oddech, a na to za bardzo boli mnie brzuch.

- Emma? - Przechylam głowę na bok i szepczę jak najgłośniej, żeby dźwięk zdołał

ominąć Richarda.

- Nie powiem ci - odpowiada. Jestem już w kącie naszego pokoju, a on stoi w drzwiach

i blokuje mi wyjście. - Tu jej nie ma. - Przechyla butelkę dnem do góry, żeby wysączyć
ostatnie krople. - A teraz chodź tu. - Ruchem butelki nakazuje mi podejść blisko, ale ja nie
czekam ani chwili dłużej.

Rzucam się w jego stronę jak kula wystrzelona ze strzelby pana Wilsona, odpycham go

na bok, aż traci równowagę, wypadam na schody i zbiegam z nich, przeskakując po trzy

stopnie. Słyszę trzaśnięcie drzwi za sobą. To da mi dodatkową przewagę, jeśli będzie
próbował mnie gonić, a wiem, że mnie goni, bo biegnąc ścieżką prowadzącą do Diamentowej
Rzeki, słyszę jego wrzaski.

- Wracaj tutaj, gówniaro! Potykam się o korzeń drzewa.
- Lepiej uważaj - krzyczy - bo i tak cię dopadnę, jak wrócisz!
Nawet nie brakuje mi tchu, gdy przeskakuję po drodze przez kamienie i zwalone

drzewo. Zabawne, jak szybko znika ból, gdy pojawia się szansa na wolność.

- Emma! - wołam, żeby nie uciekała na dźwięk kroków, bo może sobie pomyśleć, że to

Richard. Ja bym tak pomyślała, gdybym usłyszała, że ktoś biegnie w moją stronę.

Na brzegu strumienia pochylam się, bo teraz już naprawdę brakuje mi tchu, a najłatwiej

mi złapać oddech, gdy jestem pochylona - wtedy brzuch tak nie boli.

- Tu jestem - słyszę cichy głos. Gwałtownie podnoszę głowę, ale nie od razu ją

zauważam.

- Gdzie?
- Tutaj.
Moja siostra siedzi na gładkim kamieniu w połowie zanurzonym w wodzie. Obejmuje

kolana ramionami i kołysze się w przód i w tył. W pierwszej chwili siniaki nie wyglądają tak
źle, ale gdy podchodzę bliżej, widzę na nich zaschniętą krew i żołądek podchodzi mi do
gardła. Przykucam obok i zanurzam brzeg koszuli w wodzie, żeby zmyć z niej tę krew.

- Nie mogłam cię znaleźć - mówi.
Nawet się nie krzywi, gdy przemywam jej rany.
- Byłam u pana Wilsona. Nie ruszaj się. Skąd to się wzięło?
Zaczęłam przemywanie od dołu zaschniętej strużki krwi i doszłam aż do włosów.

Między włosami widzę większy placek ciemniejszej krwi, tuż nad najgorszymi siniakami.
Gdy dotykam tego miejsca, Emma krzywi się.

- Poczekaj, wezmę więcej wody - mówię. Zeskakuję z kamienia i moczę następny

kawałek koszuli.

- Wszystko w porządku? - pytam, znów do niej podchodząc.
Jest nieruchoma jak kamień, na którym siedzi. Buty ma rozwiązane, więc zawiązuję jej

sznurówki na dwa węzły, tak jak lubi.

- Powiedz coś.
Ale ona milczy. Nie mogę jej nawet pogładzić po głowie, żeby poczuła się lepiej, bo

włosy ma okropnie splątane, więc zamiast tego głaskam ją po ramieniu.

- Stracił pracę - mówi bardzo cicho.
- Co powiedziałaś? - Przysuwam się bliżej do jej ust, żeby lepiej słyszeć.
- Powiedziałam, że stracił pracę.
- Richard?
- A kto?
- Dlaczego?
- A skąd mam wiedzieć?
- Mama już wie? Emma wzrusza ramionami.
- Nawet nie wiem, gdzie ona jest.
- Ja też nie. Skąd wiesz, że stracił pracę? Nic nie mówi, więc chyba nieważne, gdzie o

tym usłyszała.

- Chyba zostaniemy tu nad rzeką jeszcze długo. - Tylko tyle potrafię powiedzieć.
A potem coś mi przychodzi do głowy.
- A gdybyśmy napisały do Baci? Emma podnosi głowę.
- Co?
- Możemy napisać do Baci i poprosić, żeby tu przyjechała na jakiś czas. - Gdy mówię

to głośno, pomysł zaczyna mi się wydawać o wiele lepszy niż jeszcze dwie sekundy temu,

gdy po raz pierwszy o tym pomyślałam. - Może tu jej się spodoba bardziej niż tam, gdzie
teraz mieszka? Mogłaby zamieszkać z nami.

- A co z ciocią Lillibit? Bacia przecież opiekuje się nią - zauważa Emma.
Ciocia Lillibit jest młodszą siostrą mamy. Naprawdę ma na imię Elizabeth, ale wszyscy

nazywają ją Lillibit, tak jak mama ją nazwała, gdy były mniej więcej w naszym wieku. Bacia
ma swój pokój w domu cioci Lillibit w pobliżu Asheville. Mieszka tam, pierze i sprząta, tak
jakby ciocia Lillibit była chora, bo ona chyba zawsze jest chora. Gdy były małe, ciocia Lillibit
wyszła się pobawić, a potem zaczęło jej świszczeć w płucach i lekarz powiedział jej mamie,
czyli Baci, że jeśli Lillibit będzie się przemęczać, to nie pożyje długo, więc od tamtego czasu
ciocia prawie nic nie robi. A żyje do tej pory. Mama i ona nigdy nie żyły w zgodzie. Mama
mówi, że Bacia zepsuła ciocię Lillibit rozpieszczaniem, a ona nie lubi być w pobliżu
zepsutych rzeczy. Więc odkąd pamiętam, mama starała się unikać ich obu. Bacia kilka razy
przyjechała nas odwiedzić, gdy byłyśmy małe, ale to było tak dawno, że gdy zamknę oczy,
nie potrafię sobie przypomnieć, jak wygląda.

Mimo wszystko żaden lepszy pomysł nie przychodzi mi do głowy, więc trzymam się

tego.

- Bacia mogłaby pomóc mamie, tak jak pomaga cioci, i wtedy mama na pewno byłaby

o wiele szczęśliwsza - mówię.

Rana na głowie Emmy przestała już krwawić, ale jeśli się przyjrzeć, to widać wielki guz

w tym miejscu, gdzie na czole zaczynają wyrastać włosy.

- Zrobię tak - mówię. - Napiszę do niej.
- A skąd weźmiesz znaczek?
- Zapytam pana Wilsona, gdzie jest poczta, potem pójdę tam i kupię, ty głupia - mówię

pobłażliwie. - Tak się robi, gdy się chce coś wysłać. Idzie się na pocztę.

- A co z adresem? Przecież nie wiesz, gdzie ona mieszka.
- Wiem na pewno, że mieszka na ulicy Topolowej, bo mówiła kiedyś, że tam każda

ulica prowadzi w pole, i dlatego zapamiętałam. Nie wiem, jaki jest numer domu, ale Avery
Creek to mała miejscowość i listonosz na pewno będzie ją znał.

- I tak nie przyjedzie - wzdycha Emma, znów obejmując kolana. - Nigdy w życiu.
- Właśnie, że przyjedzie.
- Zobaczymy.
Siedzimy nad strumieniem, aż robi się tak ciemno, że nie widać drugiego brzegu, a

wtedy wiemy, że pora wracać do domu. Dobrze jest wstać i się przeciągnąć - tyłek mnie boli
od siedzenia na twardym kamieniu.

Ziemia w lesie jest miękka. Zastanawiam się, dlaczego nigdy na niej nie siadamy,

zamiast na kamieniach.

- No dobrze, więc zrobimy tak - mówię do Emmy przez ramię, bo ona idzie wolniej, za

mną. - Ja wejdę pierwsza, sprawdzę, gdzie on jest i czy droga wolna, a potem zagwiżdżę i
wtedy wejdziesz. Jeśli nie usłyszysz gwizdnięcia, to nie wchodź, wtedy ja wyjdę tylnymi
drzwiami, przyjdę tutaj i wrócimy nad strumień. Jasne?

- Dobrze - odpowiada szeptem. - Boli mnie, kiedy stoję albo chodzę.
- Jak wejdziesz do domu, to od razu się połóż.
- Kręci mi się w głowie.
- Wiem - mówię, bo naprawdę wiem, jak to jest.
Mnie też się tak kręci w głowie, kiedy on mnie uderzy, ale gdy się prześpię, to mija.
- Nie mogę już iść dalej - mówi Emma.
- Przestań jęczeć i chodź szybciej. Już prawie jesteśmy na miejscu.
Ja po tym laniu nie jęczę nawet w połowie tyle co ona. Najczęściej jest dzielna i nic nie

mówi, ale widocznie dzisiaj ma kiepski dzień.

Z tyłu domu widać światło w kuchni, ale nie da się zgadnąć, kto tam jest. Jeśli mama, to

dobrze, jeśli Richard, to źle.

- Pamiętaj, nasłuchuj, czy gwiżdżę - mówię cicho i mam tylko nadzieję, że słyszy, bo

została dosyć daleko za mną.

Zwalniam, gdy jestem o jakieś sto lalek Barbie od tylnych drzwi, i nasłuchuję jakiegoś

dźwięku, który mógłby mi powiedzieć, kto jest w kuchni, ale nic nie słyszę. Jeszcze kilka
kroków i będę mogła dać susa pod okno, a wtedy zajrzę i sprawdzę. Raz. Dwa. Trzy... i już
jestem pod oknem, które znajduje się tuż nad zlewem.

Nie pomyślałam wcześniej o tym, że krawędź okna jest wyżej niż moja głowa, więc

teraz muszę przepchnąć... wielki... kamień... aaach... w miejsce, z którego coś zobaczę, gdy na
nim stanę. Już.

Świetnie. Brzeg parapetu jest tak brudny i zakurzony, że w pierwszej chwili moje palce

ześlizgują się z niego, ale chwytam mocniej i powoli... powoli... podnoszę głowę do samego
rogu szyby.

Widzę stojący pośrodku stół o gładkich metalowych krawędziach, na nim popielniczkę

mamy, a tuż przed sobą muchy, które obsiadły resztki jedzenia na talerzach odstawionych do
zmywania. Pewnie mama czeka, aż w puszce znajdą się kolejne skrawki mydła, bo talerze
zbierają się już od kilku dni. Muchy przelatują z jednego na drugi, obżerając się, ile wlezie.
Te duże gryzą naprawdę mocno i zostawiają na mojej skórze czerwone ślady.

Dziwne, że chociaż światło się pali, w kuchni nie ma nikogo. Mama zawsze krzyczy,

gdy nie gasimy światła - zaraz! Jest. Idzie prosto w moją stronę, więc szybko pochylam
głowę, żeby mnie nie zauważyła. Słyszę szczękanie - pewnie przestawia naczynia w zlewie, a
potem zapada cisza i znów podnoszę głowę wyżej, żeby zobaczyć, co się dzieje.

Szuranie. Ktoś odsuwa krzesło od stołu i znowu widzę mamę, jak zapala następnego

papierosa. "Zaciąga się głęboko i wydmuchuje dym w stronę sufitu. Już chcę się odwrócić i
gwizdnąć do Emmy, sygnalizując, że droga wolna, ale powstrzymuję się, bo słyszę
skrzypienie desek podłogi pod ciężarem Richarda i po chwili on sam pojawia się w moim
polu widzenia. Stoi w drzwiach i pije piwo, tak samo jak przedtem.

- Idź stąd - mówi mama. Słyszę ją bardzo wyraźnie.
Richard spogląda ponad jej głową i przez moment myślę, że przyłapał mnie na

szpiegowaniu, ale zaraz zdaję sobie sprawę, że on patrzy na zlew.

- Kiedy wreszcie zaczniesz się zachowywać jak prawdziwa kobieta i weźmiesz się do

sprzątania? - Gdy mówi, górna warga zawija mu się w stronę nosa.

Mama odpowiada, ale nie słyszę dobrze, bo mówiąc, zaciąga się papierosem.
- Co? - Richard spogląda na nią przez ramię.
Mama siedzi z głową opartą na dłoniach, papierosa trzyma między dwoma pierwszymi

palcami prawej ręki.

- Czas najwyższy, żebyś załatał tę dziurę w dachu nad naszymi głowami - mówi.
- Masz szczęście, że wychodzę, bo inaczej bym ci zrobił dziurę w głowie, taką dużą jak

ta pięść! - Przechyla butelkę, wysącza to, co w niej pozostało, i rzuca ją w stronę zlewu... w
moją stronę.

Butelka rozbija się na stercie naczyń i kawałki szkła uderzają w szybę okna. Chowam

się szybko, bo boję się, że szyba pęknie, i zaciskam mocno oczy, ale na wewnętrznej stronie
powiek utrwalony mam obraz mamy siedzącej przy stole i palącej papierosa. Nawet nie
drgnęła, gdy ramię Richarda podniosło się i butelka poleciała przez całą kuchnię. Ani wtedy,
gdy rozbiła się w zlewie.

Słyszę trzaśnięcie frontowych drzwi, tak mocne, że ściana, której dotykam, drży. Teraz

wreszcie droga jest wolna.

Ciężarówka, grzechocząc i pokasłując, oddala się od domu.

Odwracam się od ściany i gwiżdżę, ale w miejscu, gdzie powinna być Emma, krzewy w

ogóle się nie poruszają, więc gwiżdżę jeszcze raz. Dalej nic. Pewnie usnęła, czekając na mój
sygnał.

- Hej, Em! - wołam głośnym szeptem. Wokół panuje cisza, więc idę wzdłuż smugi

światła padającej z okna na ziemię aż do brzegu ścieżki. - Możesz teraz wejść!

- Hm? - odzywa się cichy, zmęczony głos tuż obok moich nóg.
- Gdzie ty jesteś?
- Tutaj - odpowiada.
Moje oczy przyzwyczajają się do ciemności i widzę ją. Zwinięta w kłębek, leży na

ziemi o jakieś trzy lalki Barbie od moich stóp.

- Chodź. - Przyklękam obok, żeby jej pomóc. Wiem, że w głowie jej dudni i przez to

czuje się o wiele bardziej zmęczona niż na samym początku. Ostatnio, gdy to ja dostałam w
głowę, za każdym razem gdy podnosiłam się zbyt szybko, mózg omal nie wyskakiwał mi z
czaszki, więc wiem, jak ona się teraz czuje. - Chodź. Obejmij mnie za ramiona, to pomogę ci
wstać.

Robi, co jej każę, i powoli wleczemy się do domu. Pod naszymi stopami trzaskają suche

gałązki.

Nie martwię się o nią aż do chwili, gdy jej głowa opada bezwładnie na moje ramię,

które otacza jej barki. A wtedy ogarnia mnie przerażenie.

- Mamo! - wołam, próbując przecisnąć się bokiem razem z Emmą przez frontowe

drzwi, jednocześnie odpychając je nogą. - Mamo, pomóż!

Obydwie upadamy na podłogę tuż za drzwiami, nadal splecione ramionami. Po kilku

minutach, które wydają się trwać kilka godzin, próbuję wydostać ramię spod Emmy, ale jej
bezwładne ciało jest tak ciężkie, że nie udaje mi się uwolnić.

Słyszę nad sobą głos mamy:
- Co się tu, do diabła, dzieje? W coś ty się znowu wpakowała?
Nie otwieram oczu, bo gdy je otworzę, będę musiała dźwignąć nas obie z podłogi, a na

to nie mam siły.

- Wstawaj - mówi mama i słyszę, jak znów zaciąga się papierosem. - No już, wstawaj.

Przecież wiem, że nie śpisz - mówi do nas. I w połowie ma rację - ja nie śpię, ale za to Emma
jest nieprzytomna.

Deski skrzypią, gdy mama się od nas oddala, w końcu to chyba dobrze. I tak nie ma tyle

siły, żeby podnieść nas obydwie, więc chyba tylko próbowałam odsunąć w czasie to, co i tak
nieuniknione.

- Emma. - Potrząsam ją ramieniem, które nadal jest uwięzione pod jej ciałem. - Emma,

chodź. No, rusz się chociaż odrobinę. Emma.

Obracam głowę w bok i widzę, że otwiera oczy.
- Przesuń się trochę, to ja wstanę i pomogę ci wstać - mówię. - Dobrze. O, tak. Bardzo

dobrze.

Emma wygina plecy w górę i udaje mi się wysunąć rękę.
- Dobra, to teraz pociągnę cię za ręce i szybko zaprowadzę do łóżka. No, już. Teraz daj

mi drugą rękę. Bardzo dobrze. Policzę do trzech i pociągnę. Raz. Dwa. Trzy.

Wlokę ją po podłodze jak małe dziecko, które dla zabawy przeciąga się ponad kałużą.
- Teraz wejdziemy na schody - mówię, zarzucając sobie jej lewe ramię na barki. -

Dobrze. Małymi kroczkami. Bardzo dobrze, Em. - Przekonuję się, że gdy mówię do niej jak
do dziecka, daje się prowadzić znacznie łatwiej niż wtedy, gdy się na nią złoszczę. - Grzeczna
dziewczynka, bardzo dobrze. Jeszcze jeden krok. No, już. Już jesteśmy na ostatnim schodku.
Jeszcze kilka kroków i będziemy przy łóżku. Jeden. Dwa. Świetnie! Trzy kroki. Cztery... Już!

Pozwalam jej upaść twarzą w dół na łóżko. Zdejmuję jej buty i zostawiam ją tak, jak

leży. Koszulę na plecach ma pokrytą sosnowymi igłami, więc rozbieram ją, klękając obok na

łóżku. Nie jest łatwo ściągnąć jej koszulę przez głowę, ale w końcu się udaje. Będzie musiała
spać nago, bo nie potrafię jej włożyć koszuli nocnej, ale to nic nie szkodzi, bo noc jest bardzo
gorąca.

Przesuwam się na kolanach do wezgłowia łóżka i podciągam jej głowę wyżej, na

poduszki, a potem po kawałku wyszarpuję spod niej prześcieradło, żeby miała się czym
przykryć, jeśli w nocy będzie chłodniej.

No i już. Teraz mogę zejść na dół i poszukać czegoś do jedzenia, bo wiem, że nie zasnę

z pustym żołądkiem.

Mama jest w kuchni przy stole, pali, i dobrze wiem, że nie ma sensu pytać o kolację. Idę

prosto do lodówki, żeby sprawdzić, co tam znajdę.

- Jest kurczak z niedzieli - mówi. - Nie jedz na stojąco. Ile razy mam ci to powtarzać?

Usiądź porządnie przy stole.

Nakładam kilka łyżek potrawki z kurczaka na talerz, który wzięłam z samego wierzchu

sterty obok zlewu - nie ma sensu brudzić następnego, gdy wiem, że to i tak ja będę musiała je
wszystkie pozmywać. Mama przechyla się na oparcie krzesła i krzyżuje przed sobą ramiona,
jakby przeprowadzała inspekcję moich zwyczajów związanych z jedzeniem.

- A gdzie jest ta artystka ze spalonego teatru, która mdlała na progu, błagając, żeby ją

wnieść do domu? - pyta i zaciska mocno usta wokół papierosa. - Może mam cię jeszcze kar-
mić, co?

- To nie mnie trzeba było wnieść, tylko Emmę. Mama gwałtownie odsuwa krzesło i

podchodzi do szafki przy zlewie, gdzie stoją szklanki.

- Caroline, robi mi się już niedobrze od tego gadania o Emmie - oświadcza, sięgając po

butelkę, którą trzyma pod zlewem. Jest tak cicho, że słyszę, jak przełyka. Jej grdyka porusza
się w górę i w dół, przepychając alkohol szybciej do żołądka. - Emma to, Emma tamto. Przez
cały czas tylko o niej marudzisz. Emma potrzebuje tego, Emma potrzebuje tamtego,
codziennie od samego rana nic tylko Emma i Emma. Kiedy wreszcie będę miała trochę
spokoju, co? No powiedz, kiedy?

Znów siada przede mną, a między nami stoi szklanka, jak milczący krewny, który

zamierza zepsuć cały wieczór, czy się tego chce, czy nie.

- Przepraszam, mamo - mówię, bo zależy mi, żeby szklanka pozostała jak najbardziej

napełniona.

- Wcale mi nie odpowiedziałaś - mówi i sięga po szklankę. Jej grdyka znów zaczyna

się poruszać, ale gdy odstawia drinka, widzę, że w szklance nie ubyło wiele, więc mam
jeszcze trochę czasu. - Kiedy wreszcie będę miała trochę spokoju w tym domu?

Palcem lewej ręki popycham resztę potrawki na widelec.
Mam nadzieję, że ona tego nie zauważy. Nie wiem, jak można nabrać na widelec resztę

potrawki, nie pomagając sobie drugą ręką.

Jem i myślę, co powiedzieć mamie. Bogu dzięki, to ona sama zaczyna mówić, więc nie

muszę się zbyt długo zastanawiać.

- Wszystko się tu musi zmienić - mówi. - Będę sprzątać za pieniądze, a ty będziesz mi

pomagać po szkole. I nie chcę słyszeć ani słowa narzekania, jasne? Ani jednego słowa.

- Dobrze, mamo.
- Ani słowa o tym, że Emma czegoś potrzebuje, jasne?
- Nic nie poradzę na to, że Emma czasem pakuje się w kłopoty. - Staram się mówić jak

najspokojniejszym tonem, ale słowo daję, przychodzi mi to z trudem, bo to nie jest sprawied-
liwe, że mama obwinia mnie za coś, co zrobiła Emma.

- Emma musi radzić sobie sama. - Po sposobie, w jaki gasi papierosa, widzę, że temat

jest skończony. - Lepiej bierz się do roboty - dodaje. - Naczynia same się nie zmyją.

Podchodzę więc do zlewu, wyciągam puszkę ze skrawkami mydła z szafki pod spodem

i puszczam wodę, żeby mydliny spłynęły na dno zlewu.

Jeden po drugim, myję wszystkie talerze, noże i widelce i układam je na blacie obok

zlewu, a potem wycieram je ścierką zrobioną z mojej starej koszuli zapinanej na guziki (bez
guzików, bo mama oderwała je, gdy wyrosłam z koszuli).

Świerszcze za oknem grają tak głośno, jakby śpiewały w rytm ruchów moich rąk.
Łup!
Trzaśnięcie drzwi i potykające się kroki.
- Aha! Grzeczna dziewczynka, pomagasz mamie, zmywasz - mówi Richard, z

wyraźnym wysiłkiem obracając każde słowo w ustach, bo od picia słowa zlewają się ze sobą
jak sny. - To mi się podoba.

Prawie już skończyłam układać talerze na stos, ale muszę jeszcze wytrzeć sztućce, więc

nie mam jak przed nim uciec.

- Co robi mama? - pyta bełkotliwie.
- Nie wiem.
- Zapomniałaś dodać: „proszę ojca". Zasługuję chyba na szacunek, nie uważasz?
Maca ręką dokoła, szukając krzesła, jakby był w ciemnościach, chociaż światło jest

zapalone.

- Proszę ojca.
- Co?
- Nie wiem, gdzie jest mama, proszę ojca - powtarzam.
- To już lepiej. - Kiwa głową i opada na krzesło, które w końcu znalazł. - Czy ja muszę

oglądać to świństwo? - Wskazuje na stojącą przed nim zapiekankę.

Podchodzę do stołu, ale on łapie mnie za rękę wyciągniętą w stronę szklanego naczynia

i wykręca ją do góry. Próbuję się nie skrzywić.

- Pocałuj tatusia - mówi, nadstawiając policzek.
- Chyba ojczyma - poprawiam bardzo cicho. Richard gwałtownie podrywa głowę.
- Coś ty powiedziała?
- Nic.
- Znów mnie prowokujesz?
- Nie, proszę ojca.
Plask! Uderza mnie drugą dłonią, nie tą, którą wciąż wykręca mi rękę. Plask! Plask!

Uderzenia nadchodzą jedno po drugim coraz szybciej.

- Dlaczego wiecznie musisz mnie prowokować?!! - wrzeszczy tak głośno, jak chyba

jeszcze nigdy. Ale może tylko tak mi się wydaje, bo wolną ręką próbuję osłaniać twarz.

- Dlaczego? Dlaczego zawsze musisz mi się odszczekiwać?! - Jego głos załamuje się,

jakby był dziewczyną. - Karmię cię! - Plask! - Masz dach nad tą swoją brudną głową! - Plask!
- I co za to dostaję? Tylko mi się odszczekujesz! - Plask! - Od rana do nocy, każdego dnia! -
Uderzenia ustają.

Spoglądam ostrożnie spod uniesionego łokcia i widzę, że głowa Richarda opadła na

stół, a jego plecy unoszą się i opadają. Głośno szlocha i puszcza mój przegub.

- Wszystko się tu musi zmienić. - Ramiona, zmęczone biciem, zwisają bezwładnie. -

Nigdy nie wiesz, z której strony nadejdzie cios. Wszystko się zmieni...

Mogłabym teraz uciec. Mogłabym. Mogłabym pobiec do naszego pokoju i wpełznąć na

łóżko obok Emmy, która dawno już słodko śpi. Gdybym chciała, mogłabym nawet pobiec nad
Diamentową Rzekę. Ale moje stopy nie chcą się poruszyć. Nigdy jeszcze nie widziałam, żeby
Richard płakał.

- Wynoś się stąd! - wrzeszczy, opierając czoło na krawędzi stołu. - Idź stąd. - Nie

przestaje płakać, nie dbając o to, czy sobie poszłam, czy nie.

I ten jeden jedyny raz... tylko ten jeden raz... zostaję.
- Przepraszam - szepczę w powietrze, ale mój głos odpływa jak smugi dymu z

papierosów mamy.

- Idź! - szlocha.
Żyły na jego ramionach są grube i pokręcone jak niebieskie linie oznaczające rzeki na

mapie. Ręka, którą macha w moją stronę, jest bezwładna, z luźno rozprostowanymi palcami.

Idę.
Gdy wchodzę do naszego pokoju, Emma oddycha ciężko i z wysiłkiem. Przykro mi, że

muszę ją przesunąć, ale leży na materacu w poprzek i zajmuje całą jego szerokość.

Wczołguję się obok niej, po tej stronie, gdzie jest więcej miejsca, i jeszcze trochę ją

przesuwam. W chwilę później już znowu pochrapuje.

Leżę na plecach i mrugając powiekami, żeby przyzwyczaić oczy do mroku, widzę

Richarda płaczącego przy kuchennym stole. Bacia musi tu przyjechać i wszystko naprawić.
Skoro udało jej się utrzymać ciocię Lillibit przy życiu, to jestem pewna, że uda jej się też
doprowadzić do porządku wszystkie sprawy tutaj, w domu numer dwadzieścia dwa.

Nie mogę zasnąć, bo w myślach układam list.
Kochana Baciu,
To ja, Carrie. Co u Ciebie słychać? U nas wszystko w porządku. Zastanawialiśmy się,

czy chciałabyś przyjechać do nas w odwiedziny. Mamy nowy dom, bardzo ładny. Na pewno
by ci się spodobał. Po pierwsze, mamy tu własny strumień i mnóstwo drzew, tyle że nie da się
ich policzyć. Mama bardzo za Tobą tęskni, Emma i ja też. Proszę, przyjedź do nas. Proszę
Cię! No dobrze, muszę kończyć. Całuję Cię.

Twoja wnuczka Caroline Parker
Może nawet przywiezie ze sobą ciocię Lillibit! Dopiero teraz przychodzi mi to do

głowy. Gdyby przyjechały obydwie, to byłoby jeszcze lepiej. Wiem, że oberwę od mamy,
kiedy się dowie, że napisałam do Baci, ale gdyby to miało podziałać, to warto zaryzykować
lanie.

Chyba usnęłam, bo w następnej chwili Emma ciągnie mnie za stopę, żeby mnie

obudzić.

- Carrie, wstawaj - mówi, stojąc w nogach łóżka. - Bo się spóźnimy na autobus!
Wyskakuję z łóżka i wrzucam na siebie pierwsze ubrania, jakie wpadną mi w ręce. W

dwie minuty później wybiegamy przed dom, nawet nie mówiąc mamie do widzenia ani nie
zabierając niczego na drugie śniadanie.

- Jest! - Widzę żółty dach autobusu zbliżający się do ścieżki przy domu pana Wilsona.

Wyprzedzam Emmę, by zatrzymać kierowcę i poprosić go, żeby poczekał na moją młodszą
siostrę. - Szybko! - Ale okazuje się, że nie muszę tego robić, bo Emma przez cały czas
biegnie tuż za mną.

- Mało brakowało - dyszy, opadając na siedzenie obok mnie.
- Zdążyłaś coś zjeść? - pytam.
- Tylko kawałek chleba. Szczęściara. To będzie długi dzień.
- Potrzymaj mi na chwilę książki - mówię. - Muszę zawiązać sznurówkę.
- Cześć, Carrie. - Orla Mae Bickett mija nasze miejsca i siada tuż za nami, jak zwykle

ignorując Emmę.

Właściwie ignoruje wszystkich oprócz mnie.
- Cześć, Orla Mae - odpowiadam i siadam prosto.
- Coś ci przyniosłam - oświadcza i odpina dwa zatrzaski, które zamykają szczelnie jej

pudełko ze śniadaniem. - Moja mama upiekła to wczoraj wieczorem.

Podaje mi kawałek kukurydzianego chleba, prawie tak gruby jak moja dłoń i tak

szczodrze posmarowany masłem, że plastikowa folia, w którą jest zawinięty, przywarła do
wierzchu kromki. Właśnie tak, jak najbardziej lubię.

- Dzięki, Orla Mae - mówię.

Nie rzucam się od razu na chleb tylko dlatego, że naraz, nie wiem czemu, mam ochotę

się rozpłakać. Może z tego powodu, że nikt jeszcze nigdy nie przyniósł mi kukurydzianego
chleba.

- Proszę bardzo.
Układam chleb na książkach i udaję, że podziwiam krajobraz za oknem, ale przez cały

czas zastanawiam się, jak uda mi się doczekać ze zjedzeniem tej kromki do przerwy
śniadaniowej. Chyba mi się nie uda. Opieram palec na przezroczystej folii - chleb jest tak
miękki, że palec zostawia wgłębienie i na sam ten widok ślina cieknie mi do ust.

Autobus, klekocząc, sunie między wzgórzami w stronę szkoły. Mijamy drogowskaz do

farmy Johnsona pochylony nisko w dół, tak że zupełnie nie wiadomo, w którą stronę należy
skręcić. Mijamy setki, a może nawet tysiące sosen. Potem wjeżdżamy na wzgórze, które
wydaje się obiecywać, że po drugiej stronie leży jakieś dobre miejsce, ale gdy się już jest na
szczycie, okazuje się, że dalej jest tylko więcej tego samego - asfaltowa droga z podwójną
żółtą linią, gdzieniegdzie ciągłą, gdzieniegdzie przerywaną. I wreszcie zwalniamy przed
długim, niskim budynkiem, w którym się uczymy.

Szkoła Podstawowa w Donford - taki napis wykuty jest w kamieniu nad pojedynczymi

frontowymi drzwiami z klamką wytartą rękami uczniów, którzy od lat pociągają za nią i
codziennie wchodzą na kilka godzin do środka. Okna po obu stronach drzwi mają szyby
pokryte przylepionymi taśmą klejącą rysunkami. Widać je tylko od tyłu i nie wiadomo, co
przedstawiają rysunki po drugiej stronie, chyba że akurat wejdzie się do tej klasy. W
ciemnym korytarzu wisi plakat z napisem „Pragniemy się uczyć!" i z uśmiechniętą twarzą
zamiast kropki nad literą „i" . Lubię tu wchodzić i codziennie patrzeć na tę uśmiechniętą
twarz.

- Carrie, obudź się! - woła Orla Mae za drzwiami.
Budzę się.
Pochyla się w moją stronę, obiema rękami przyciskając książki do piersi.
- Słyszałam, że strzelałaś z panem Wilsonem.
- A kto ci to mówił?
- Chyba żartujesz? Mój tato mówi, że tutaj, jeśli ktoś na jednym końcu miasta podrapie

się po tyłku, to po drugiej stronie baby zaraz plotkują o tym, ile razy się podrapał.

Nic na to nie odpowiadam, tylko idę dalej.
- No to jak? - nie ustępuje Orla Mae. - To prawda?
- A jeśli tak, to co?
- To nic. Tylko byłam ciekawa - odpowiada, podnosząc głowę wyżej. - Pan Wilson

powiedział mojemu tacie, że strzelasz najlepiej od czasów Harry'ego Maphisa, a to jest coś,
bo Harry Maphis trafiał w oko wiewiórki z odległości półtora kilometra.

- Od razu mogę ci powiedzieć, że nie będę strzelać do żadnych wiewiórek. Aha, gdzie

tu jest poczta?

- A po co ci poczta?
- Po prostu chcę wiedzieć, gdzie jest.
- Trzeba iść tą samą drogą co do szkoły, i dojdziesz. Po prawej stronie, tam gdzie dom

towarowy. W tym samym budynku. Hej, gdzie ty idziesz?

- Zaraz wracam! - wołam przez ramię.
Idę szybko, prawie biegnę, powstrzymując się z trudem, zanim wreszcie dopadam drzwi

łazienki.

W pierwszej kabinie po lewej, tej, do której zwykle wchodzę, najpierw sprawdzam

metalowy haczyk, który wkłada się w uchwyt na futrynie drzwi, żeby się upewnić, że nikt nie
otworzy kabiny przypadkiem (sama czasami niechcący to robiłam). Właśnie dlatego zawsze
wybieram tę kabinę. W następnej w ogóle nie ma haczyka, a w dwóch pozostałych, po prawej
stronie łazienki, haczyki są wygięte, tak że wydaje się, że drzwi są zamknięte, ale kiedyś, gdy

właśnie robiłam siusiu, haczyk się obluzował i musiałam przytrzymywać drzwi ręką,
jednocześnie podciągając spodnie. Schylam się nisko i rozglądam po podłodze, sprawdzając,
czy w żadnej kabinie nie widzę stóp, bo może jest tam ktoś, kogo nie zauważyłam, wchodząc.
Ale nie ma nikogo. Mam całą łazienkę tylko dla siebie i jakieś pięć minut pozostałych do
rozpoczęcia lekcji. To mnóstwo czasu.

Chleb jest dokładnie opakowany w plastikową folię, która posklejała się sama ze sobą

tak, że nie ma mowy, by dała się ładnie odpakować. Rozrywam ją, odłamuję kawałek chleba i
wkładam do ust, odchylając głowę do tyłu, by nie zgubić ani jednego okruszka. Mniam...
Jakie to dobre. Nawet gdybym zjadła śniadanie, smakowałoby mi tak samo. Pani Bickett
oprócz mąki kukurydzianej dodaje do tego chleba prawdziwe ziarna kukurydzy zeskrobane z
kolby, dlatego ten chleb jest taki smaczny i chrupki.

Gdy Bacia nas odwiedzi, poproszę ją, żeby upiekła nam taki chleb. Może nawet

mogłaby wziąć przepis od pani Bickett. Mam nadzieję, że nie zapomnę jej o to poprosić.

Z pełnymi ustami mnę folię w kulkę, którą wyrzucam, wychodząc z łazienki.
Czas na lekcje.
- Raz, dwa, trzy... - Tak woła nasza nauczycielka, pani Ueland, zapalając i gasząc górne

światła.

- Zamykamy drzwi! - odpowiadamy wszyscy razem.
Pani Ueland zostawia światła zapalone i wychodzi na środek klasy. Teraz wszyscy

siedzimy cicho, tak jak sobie życzy. Pani Ueland w każdym zdaniu jedno czy dwa słowa
wypowiada wolniej niż pozostałe, jakby chciała nam dać szansę, żebyśmy mogli za nią
nadążyć. Na początku mi to nie przeszkadzało, ale teraz zastanawianie się nad tym, dlaczego
wybiera akurat te słowa, a nie inne, doprowadza mnie do szału.

- Mam nadzieję, że wszyscy odrobiliście pracę domową - mówi. - Mamy dziś dużo do

zrobienia, więc nie będziemy tego sprawdzać, tak jak zwykle robimy, ale wierzę, że jesteście
gotowi iść dalej.

Tablica jest wytarta do czysta, gąbki wytrzepane z resztek kredy, a nowa paczka białej

kredy czeka w rynience, która biegnie pod tablicą przez całą jej długość. Pani Ueland otwiera
tę paczkę, łamie kawałek kredy na pół, zdmuchuje z niego pył i pisze na tablicy ładnym,
kaligraficznym charakterem pisma słowo „prezydenci".

- Washington, Adams, Jefferson, Madison, M o n r o e - mówi. - Adams, Jackson, V a

n B u r e n. Pewnie mi nie uwierzycie, ale będziecie potrafili wyrecytować wszystkie te
nazwiska - i jeszcze więcej - już dziś, pod koniec dnia! To nie jest takie trudne, Oren, nie
przewracaj tak oczami! Na początek - ciągnie, odwracając się twarzą do tablicy - skrócimy
każde z tych nazwisk do kilku pierwszych liter. O tak:

Pisze na tablicy: „wash", „ad", „jeff', „mad" i tak dalej, a mnie uderza myśl, że przecież

mogę to przepisywać i jednocześnie pisać list do Baci. W ten sposób, gdy lekcje się skończą,
powiem Emmie, żeby wracała do domu beze mnie, a sama pobiegnę na pocztę, wrzucę list do
skrzynki i zdążę jeszcze wrócić na kolację.

- Caroline!
Cała klasa wybucha śmiechem.
- Słucham, proszę pani?
- To miło, że zechciałaś się do nas przyłączyć - mówi pani Ueland. Wszyscy znów się

śmieją i przychodzi mi do głowy, że śmieją się ze mnie. - A teraz, skoro już zwróciłaś na
mnie u w a g ę, to czy możesz mi powiedzieć, jakie będzie następne słowo w tym ciągu?

Na tablicy widzę skróty wypisane pod pełnymi nazwiskami i puste miejsce pod

nazwiskiem Tyler.

- Hm? - Gram na czas. Skąd nauczyciele zawsze wiedzą, że myśli się o czymś innym?
- Obawiam się, że „hm" to nie jest odpowiedź, na którą czekam - mówi pani Ueland.

Ale zanim zdążę coś wymyślić, wskazuje na Orlę Mae, która natychmiast podaje

prawidłową odpowiedź, a potem uśmiecha się do mnie, jakby oddała mi przysługę. Choć
wcale tak nie jest, bo teraz w porównaniu z nią wyglądam jeszcze gorzej.

Wielkie dzięki, Orla Mae, mówię jej wzrokiem.
- Masz rację, Orla Mae - mówi pani Ueland, ale zwraca się do mnie, nie do niej. -

Właściwa odpowiedź to „ty"'. Carrie powiedz, jaki będzie następny skrót? Jaki będzie skrót
od nazwiska Polk?

- „Po"? - Klasa znów nie wiadomo dlaczego wybucha śmiechem, więc odwracam się w

ławce i mówię do nich wszystkich: - No co? - To ich ucisza na dobre.

- Carrie, dobrze zrozumiałaś zasadę. - Pani Ueland chce być dla mnie miła, bo widzi, że

się staram. - Ale to będzie „Pol", nie „Po". Wystarczy już, proszę się uspokoić! No dobrze,
idźmy dalej. Czy wszyscy już zapisali, czy jeszcze zostawić na tablicy? Tak? Dobrze. - I
wyciera słowa, zanim zdążyłam je przepisać.

Przecież nie mogłam jej powiedzieć, że jeszcze nie zapisałam, bo wtedy wiedziałaby na

pewno, że nie uważałam. Przepiszę to później od Orli Mae.

Pani Ueland wypisuje na tablicy następną serię nazwisk i tym razem zapisuję je równo z

nią, tylko że nie tak ładnie. Nikt nie potrafi pisać tak ładnie jak pani Ueland.

Wkrótce staje się jasne, że będę musiała przepisać całą tę diabelną lekcję od Orli Mae

po szkole, ale trudno. Muszę napisać do Baci, dopóki jeszcze nie zapomniałam listu, jaki
ułożyłam w nocy.

Kochana Baciu,
Co u Ciebie słychać? U mnie wszystko w porządku. U Emmy też, gdybyś była ciekawa.

Mamy nadzieję, że będziesz mogła nas niedługo odwiedzić. Mama bardzo za tobą tęskni i my
też. Mam przyjaciółkę, która ma na imię Orla Mae. Dziwne imię, prawda? Ale jest bardzo
mila. Na pewno ją polubisz. Niedaleko jest pies, który nazywa się Brownie. Jest czarna i ma
trzy nogi.

Proszę, przyjedź do nas. Jesteś nam potrzebna.
Całuję Cię,
Twoja wnuczka Caroline Parker PS
Może ciocia Lillibit też chciałaby do nas przyjechać.
Piszę starannie, kaligrafując litery tak, jak nauczyłam się w zeszłym roku w szkole, gdy

jeszcze mieszkaliśmy w domu. Od razu czuję się lepiej. Gdy pani Ueland znów odwraca się
tyłem, żeby wytrzeć tablicę, składam kartkę z listem wiele razy, aż stanie się zupełnie
malutka, i chowam do kieszeni. Tam będzie musiała poczekać do końca dnia, kiedy to wyślę
ją na poczcie.

- Carrie? Chciałabym z tobą chwilę porozmawiać - mówi pani Ueland, gdy cała reszta

klasy przepycha się obok mnie po obu stronach i wychodzi na przerwę.

- Słucham, proszę pani.
- Gdzie byłaś dzisiaj? - pyta, gdy już jesteśmy same.
- Proszę?
- Wiem, że podczas lekcji myślałaś o czymś innym - mówi pani Ueland, spoglądając na

mnie przez okulary - i zastanawiałam się, dokąd wędrowałaś myślami. To niepodobne do
ciebie. Zwykle nie jesteś tak roztargniona.

Wzruszam ramionami. Co ja mam jej powiedzieć? Nie zrozumiałaby przecież, że

musiałam napisać do Baci.

Pani Ueland odchrząkuje.
- Chciałam też zapytać o twoje ramię.
Nie czekając na to, co powie dalej, obciągam rękaw, który kończy się w połowie drogi

między łokciem a przegubem. Mama zawsze powtarza, że koszule z długimi rękawami można

nosić tak długo, aż zmienią się w koszule z krótkimi rękawami, ale moja koszula jeszcze nie
doszła do tego etapu.

Pani Ueland poprawia okulary, tak żeby znalazły się we wgłębieniu, które powstało na

jej nosie specjalnie dla nich.

- Carrie, nie musisz tego ukrywać. Widziałam to przez cały tydzień. Co się stało?
- Nic, proszę pani - mówię, zasłaniając drugą dłonią to, czego rękaw nie jest w stanie

przykryć.

Obie patrzymy na siebie, mrugając, i czekamy, dokąd ta rozmowa nas zaprowadzi. Pani

Ueland łamie się pierwsza.

- Czy masz gdzieś więcej takich śladów?
- Nie, proszę pani.
Przechyla głowę na bok i widzę, że zastanawia się, czy mi uwierzyć.
- Posłuchaj, Carrie... - Znów odchrząkuje i wskazuje na ławkę, w której siedzi Freddy

Sprague, więc siadam tam, a ona wciska swoje dorosłe ciało w ławkę obok, gdzie siedzi Ellie
Frenden. - Wiem, że pewnie trudno ci w to uwierzyć, ale kiedyś też byłam w twoim wieku i
wiem, jak ciężko jest czasem, gdy... - odchrząkuje jeszcze raz - gdy życie okazuje się bardzo
twarde. Ja też miałam takie ślady.

Przestaje mówić. Teraz ja powinnam coś powiedzieć. Jezu, co ja mam jej powiedzieć?
- Więc gdybyś chciała z kimś porozmawiać, to znaczy z kimś oprócz rodziców, to

pamiętaj, że możesz przyjść do mnie.

Znów milknie.
- Czy jest coś, o czym chciałabyś mi opowiedzieć?
- Nie, proszę pani.
- Na pewno?
- Na pewno, proszę pani.
Zapada milczenie, ale to jest już inne milczenie niż przed chwilą.
- No dobrze, skoro tak. - Pani Ueland wstaje i przeciska biodra przez szparę między

ławką a pulpitem Ellie Frenden. - W takim razie to chyba wszystko.

Wybiegam z sali jak byk wypuszczony z bramy podczas rodeo.
- Hej, Orla Mae, poczekaj!
- Czego chciała od ciebie pani Ueland? - pyta mnie szeptem, układając książki na ławce

w sali przyrodniczej. Wszystko tu pachnie metalem i jakimiś oparami.

- Nic takiego - kłamię. - Tylko nakrzyczała na mnie za to, że nie uważałam na lekcji.
Orla Mae kiwa głową.
- Mogę pójść z tobą po szkole do pana Wilsona i zobaczyć, jak strzelasz? Może mnie

też by nauczył?

- Może - odpowiadam. - Ale nie dzisiaj, bo dzisiaj muszę pójść na pocztę,

zapomniałaś? A w dodatku pan Wilson nie lubi nowych osób. Nas też nie lubił, kiedy go
spotkałyśmy pierwszy raz. I ten jego pies, Brownie, jest stary i okropny - kłamię jak najęta.

- Co to za pies?
- Suka z trzema nogami.
- Nie ma takich!
- Są. Dlatego właśnie jest taka zła. Jest zła, bo nie ma czterech nóg jak wszystkie inne

psy.

- Dobra, dobra. - Orla Mae wzrusza ramionami. - Będę się trzymać od niej z daleka.

Tylko popatrzę, jak strzelasz. Dobrze?

Zanim cokolwiek odpowiem, pan Tyler, nauczyciel przyrody, wchodzi do klasy z takim

wyrazem twarzy, jakbyśmy coś przeskrobali.

- No dobrze - zaczyna bez wstępów - co to za mądrala wpadła na doskonały pomysł,

żeby mi pobrudzić wszystkie slajdy? Co?

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
- Proszę pana! - wołam, idąc w stronę zrujnowanego domu pana Wilsona. - To ja,

Carrie!

Ale nigdzie go nie widać. Za to Brownie kuśtyka w moją stronę, żeby mnie powitać.
- Hej, Brownie! - Głaszczę ją po łbie. - No dobrze. Idź już. - Ona jednak nadal podtyka

mi łeb do głaskania. To denerwujące. - Idź sobie - powtarzam, ale Brownie nie chce odejść.

- Proszę pana! - wołam tak głośno, że na pewno słychać mnie w domu zamkniętym

tylko drzwiami z siatki. Nadal jednak nie ma żadnego odzewu. - Brownie, uciekaj -
niecierpliwię się. Ona jednak nie zwraca na mnie uwagi. - Uciekaj stąd! - Nie zdawałam sobie
sprawy, że jest taka lekka i że mój kopniak odrzuci ją aż tak daleko.

Skamle, pochyla łeb i patrzy na mnie z ukosa, a potem, kuśtykając, odbiega na bok. To

ją nauczy poważnie mnie traktować, jak mawia Richard.

Wbiegam na schodki i przysłaniając oczy ręką, zaglądam do środka przez siatkę w

drzwiach. Może pan Wilson jest w domu, tylko z jakiegoś powodu nie może się odezwać?
Ale dom wydaje się pusty. I skąd ja teraz wezmę znaczek?

Zanim zdążę sobie uświadomić, co właściwie robię, wchodzę na palcach do środka i

rozglądam się, szukając jakiegoś schowka, w którym mógłby trzymać znaczki... albo jakieś
drobne pieniądze, żebym sama mogła kupić znaczek na poczcie. Ale taki tu bałagan, że nie
mam pojęcia, gdzie co może być.

Muszę już iść, żeby zdążyć na pocztę przed zamknięciem, więc po chwili rezygnuję z

poszukiwań.

- Co ty robisz w moim domu, dziewczyno? Głos pana Wilsona przewierca mnie na

wylot.

Z wrażenia podskakuję aż do sufitu.
- Eee, eee...
Widzi, jak bardzo jestem wystraszona, i pyta już nieco łagodniej:
- Eee, co eee? Czego chcesz?
- Bardzo pana przepraszam - udaje mi się wykrztusić. - Wołałam, ale nikt nie

odpowiadał, a ja potrzebuję znaczka, bo chcę wysłać list do Baci i chciałam nadać go jeszcze
dzisiaj, zanim zamkną pocztę, ale pana nie było, więc pomyślałam, że wejdę do środka i
zobaczę, czy nie ma pan gdzieś na wierzchu jakiegoś znaczka, ale wcale nie miałam zamiaru
go kraść! Zapłacę panu, obiecuję, że...

- Zwolnij trochę, mała - mówi i odpluwa brązową od tytoniu ślinę do plastikowego

kubka, który zawsze nosi przy sobie w tym właśnie celu. - Dam ci ten znaczek, to
przynajmniej będę miał trochę ciszy i spokoju.

Kuśtykając, podchodzi do kredensu i grzebie w jednej z trzech szuflad. Po chwili

wyciąga nowiutki znaczek i mi podaje.

- Masz - mówi. - Weź go sobie... Jak mi powiesz, kto jest na tym znaczku, to dam ci go

bez pieniędzy.

Ta twarz i czarna broda wydają się znajome. Na głowie mężczyzna ma cylinder.
- Abe Lincoln? - mówię powoli, bo w ten sposób, jeśli zobaczę na twarzy pana

Wilsona, że się pomyliłam, to będę mogła odwołać tę odpowiedź i spróbować jeszcze raz.

- Trafiłaś! - Kiwa głową. - Człowiek, który upodlił ten kraj. Pewno będziesz się uczyć

o wojnie między stanami w szkole, więc nie będę tego zaczynał teraz. Poza tym po całym
dniu chciałbym mieć dom tylko dla siebie. To idź już na tę pocztę.

- Dziękuję panu! - wołam.
Zaraz za drzwiami liżę znaczek i przyklejam go w rogu koperty, którą zwinęłam z

biurka pana Tylera, wychodząc z lekcji przyrody. Pan Tyler był akurat zajęty wymierzaniem
kary Alverowi Quintenowi, który oberwał za zniszczenie preparatów mikroskopowych, bo

Odie Rice wskazał go palcem za jego plecami, gdy pan Tyler rozglądał się po klasie, szukając
winnego.

Tak jak mówiła Orla Mae, asfaltowa droga prowadzi mnie prosto na pocztę. Docieram

tam na długo przed zamknięciem. Przełykam ślinę na widok słoja z cytrynowymi lizakami,
ale mijam go i idę dalej, bo i tak nie mam pieniędzy. Emma byłaby na mnie wściekła jak
kogut z reklamy Nutreny, gdybym nie przyniosła jednego dla niej, więc chyba lepiej w ogóle
je omijać.

Mężczyzna za ladą jest tak chudy, że ubranie wisi na nim jak na wieszaku. Nic nie

mówi, tylko wyciąga kościstą dłoń ze sterczącymi kostkami po mój list i odchylając głowę do
tyłu, spogląda przez połówkowe okulary na adres i znaczek, a potem odkłada list na stertę
innych do pudełka z nakreślonym idealnie równymi, czarnymi literami napisem
„Wychodzące". Na koniec znów podnosi głowę i patrzy na mnie w milczeniu.

- To wszystko? - pytam.
Jakoś mi się wydawało, że to musi być trudniejsze, ale urzędnik powoli kiwa głową.
- Dziękuję - mamroczę.
On chyba i tak nie słyszy, ale ja przynajmniej nie stracę dobrego zdania na temat

własnych manier.

Teraz pozostaje nam tylko czekać.
Wracam do domu z lżejszym sercem, ale już przy domu towarowym Antone'a z

wyblakłą tabliczką „Nieczynne" wiszącą na wystawie tuż obok drugiej tabliczki, „Peruki z
naturalnych włosów", zaczynam żałować, że nie dopisałam zdania: „Nie mów mamie o tym
liście". Jeśli Bacia wygada, że to ja błagałam ją o przyjazd, to mama się wścieknie. Ale
właściwie, co tam. Tak czy owak, na pewno za coś oberwę, więc nie ma to większego
znaczenia.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY
- Twoje szczęście, panienko, że mam dzisiaj tyle roboty - mówi mama tonem

przepełnionym złością - bo gdyby nie to, dostałabyś w tyłek tak, jak jeszcze nigdy w całym
swoim żałosnym życiu. A teraz rusz się. Zabierz ten dywanik przed dom i wytrzep porządnie,
a kiedy skończysz, nalej wody do wiadra i pomóż mi myć podłogę.

Mama była bardzo zdziwiona, że Bacia ma przyjechać. Gdy odłożyła słuchawkę

telefonu i zaczęła na mnie wrzeszczeć, od razu się domyśliłam, z kim rozmawiała. Przez
następne półtora dnia obie z Emmą starałyśmy się jej unikać.

Bacia dostała mój list i od razu zadzwoniła, żeby powiedzieć, że obie z ciocią Lillibit

chcą przyjechać do nas w odwiedziny. Nie wiem na pewno, czy powiedziała mamie, że to ja
do niej napisałam, ale odpychający ton głosu, jakim mama zwraca się do mnie od dwóch dni,
mówi mi, że tak. Po raz pierwszy w życiu cieszę się, że w domu jest tak wiele do zrobienia.
Mama chce się pokazać przed Bacią. Wyciągnęła jakieś dziwne orzeszki i w ogóle.

To najdziwniejsza rzecz, jaką widziałam w życiu. Uśmiechnięty od ucha do ucha Pan

Orzeszek, w okularach i z laseczką. Bardzo mi się podobają jego nogi z patyczków, które
wyglądają, jakby miały ochotę zatańczyć. Na głowie ma piękny cylinder. Tu, gdzie teraz
mieszkamy, ludzie nie ubierają się ładnie. Mama ma jedną bardzo piękną sukienkę, ale prawie
nigdy jej nie nosi, bo mówi, że wygląda w niej, jakby była przy nadziei. Nadziei na co, nie
mam pojęcia.

Postanowiłam, że zdejmę tę naklejkę z puszki i zatrzymam sobie Pana Orzeszka. Potem

wytrzepię dywaniki bardzo porządnie, ale najpierw...

Klej trzyma tylko przy brzegach. Próbuję wsunąć paznokieć pod nalepkę, żeby jej nie

rozerwać. Jeśli uda mi się to zrobić w jednym miejscu, to reszta pójdzie już bez problemu.
Ale klej nie jest nałożony równo i brzeg nalepki strzępi się trochę. Już prawie... jeszcze tylko
odrobinę... Jestem w połowie odległości między plastikową pokrywką, którą można zdjąć, a
potem znów nałożyć, żeby „dłużej zachować świeżość", a denkiem. Jeśli teraz to zostawię, to
wieczorem Pan Orzeszek podrze się w strzępy, a potem zostanie wyrzucony do śmieci i kto
wie, kiedy mama znów kupi orzeszki.

Mamy tę puszkę już od lat, przyjechała z nami z Młyna Murraya. Mama wsypuje garść

orzeszków do mlecznobiałej miseczki, którą babcia dała jej w prezencie na nowe mieszkanie -
ktoś powinien powiedzieć babci, że z pustej miski nie można się najeść - a potem, jeśli trochę
zostanie, starannie wsypuje z powrotem do puszki i chowa na półce. Mój kuzyn Sonny kiedyś
dotykał tych orzeszków rękami, którymi czyścił but po wdepnięciu w psią kupę, i potem
nawet ich nie umył, i wiem na pewno, że mama też to widziała, ale i tak wsypała resztę
orzeszków z powrotem do puszki.

*
- Dlaczego mama nie chce, żeby Bacia tu przyjechała? - pyta mnie Emma, wyżymając

szmatę wyciągniętą z wiadra z mydlinami.

Opracowałyśmy własny system mycia podłóg: Emma płucze i wyżyma szmaty, a ja

szoruję podłogę, aż szmata pokryje się brudem, a potem przenosimy się w inne miejsce i
zaczynamy od początku.

- Pewnie niedługo się przekonamy - odpowiadam.
- Ona nam nic nie powie.
- Wiem, głuptasie - wzdycham, zakładając włosy za uszy, żeby lepiej widzieć, co robię.

- Ale gdy Bacia już tu będzie, to wszystko wyjdzie na wierzch, nie sądzisz?

*
- To tak się wita rodzinę? - woła Bacia, wysiadając z samochodu.
Te słowa skierowane są do mnie i do Emmy.
Trzymamy się w pobliżu schodów na wypadek, gdyby mama zdecydowała, że teraz,

gdy robota w domu już skończona, powinnyśmy dostać solidne lanie.

- Idźcie uściskać Bacię i ciocię - mówi mama w naszą stronę. Głos ma sztucznie

uprzejmy, ale nie sądzę, by ktoś oprócz mnie to zauważył.

Podróżna sukienka Baci pachnie chlorowym wybielaczem. Ciocia Lillibit nie pochyla

się, by nas uścisnąć, tylko wyciąga rękę i głaszcze nas po głowach, a potem szybko ją cofa,
jakby zmieniła zdanie.

Mama nie przestaje gadać jak nakręcona: Jak minęła podróż? Czy jesteście zmęczone?

A może głodne? Mamo, mam chleb kukurydziany, mogę ci zrobić kanapkę. A ty, Lil? Oooch,
jaką masz fantastyczną fryzurę, tutaj nikt nie potrafiłby tak cię uczesać! Mamo, czy to nie jest
dla ciebie za ciężkie? Pozwól, ja to wezmę! Gada i gada.

A ja i Emma, cóż, czujemy się jak pies, który w końcu doścignął uciekający samochód.

Nie mamy pojęcia, co teraz zrobić, gdy Bacia we własnej osobie w końcu przyjechała, by
zobaczyć się z nami. Po jej spojrzeniu widzę, że ona też czuje się podobnie.

*
- Au!
- Siedź spokojnie, dziecko - mówi Bacia. - Nie ruszaj głową.
- Ciągniesz mnie za włosy! Au!
- Te twoje włosy... - Nie kończąc zdania, odstępuje od łóżka i obraca mnie w bok, żeby

dosięgnąć do tylnej części głowy.

Gdy wychodzi z pokoju, spoglądam na łóżko: leży tam szczotka pełna moich splątanych

włosów.

Bacia wraca i wcale mi się nie podoba to, co widzę.
- Baciu, nie!
- Nie ruszaj się, bo będzie o wiele gorzej - ostrzega, machając nożycami w powietrzu,

żeby rozgrzać metalowe ostrza.

- Ja to rozczeszę - próbuję się bronić, ale już mocne palce przytrzymują czubek mojej

głowy i nie mogę się odwrócić, żeby sięgnąć po szczotkę.

- Twoja mama - ciach - powinna to zrobić - ciach - już dawno temu - ciach - dopóki

jeszcze nie wyglądało to tak tragicznie. - Ciach.

- Baciu! Ciach.
- Baciu, proszę cię... - Zaczynam płakać, ale już jest za późno. Kawałki kołtuna spadają

mi na kolana i na podłogę po obu stronach.

- Nie ruszaj się.
Nożyce szczękają w równym rytmie z moimi szlochami.
- Dlaczego właściwie przyjechałaś? - pytam, gdy łzy wreszcie przestają płynąć.
- Oj, cicho bądź - słyszę w odpowiedzi.
- Wiesz lepiej ode mnie, dlaczego przyjechałam, więc siedź cicho. - Przechodzi mnie

dreszcz, gdy zimny metal dotyka mojego karku.

- Jeszcze tylko wyrównam tu na dole i będzie gotowe.
Nie patrzę w lustro, bo boję się przekonać, jak niewiele włosów mi zostało.
- Nie jest tak źle, możesz mi wierzyć - mówi Bacia. - A teraz biegnij pokazać mamie,

jak porządnie wyglądasz.

Zamykam oczy i przypominam sobie tę niewidomą i głuchą dziewczynkę, o której

czytaliśmy w szkole, Helen Keller. Tak jak ona, zamiast spojrzeć w lustro, sprawdzam swój
wygląd palcami.

- Mam włosy krótkie jak u chłopaka!
Łzy wracają, jakby wcale nie przestały płynąć.
- No, cicho - mówi Bacia, odsuwając mnie na bok i podnosząc się. - Ładnie wyglądasz.

Idź już... muszę zrobić kolację.

- Co będzie na kolację?

- Jeśli nie przestaniesz się mazać, to nic - rzuca ostro. - Posprzątaj tutaj, a potem zejdź

do kuchni, to mi pomożesz.

- A dlaczego nie ścięłaś włosów Emmie?! - wołam za nią, ale ona już jest na schodach.

To niesprawiedliwe, że Emma nie musi obcinać włosów.

*
- Cicho, dziecko - powtarza, gładząc mnie po włosach - już cicho. To był tylko zły sen.

Jestem przy tobie. Cicho...

- Tatusiu - mówię w poduszkę i biorę głęboki oddech - ja je ciągle widzę.
- Ciągle to samo?
- Tak. Malutki domek, a w środku same półki - miliony rzędów kurczaków...
- Już cicho - powtarza.
- ...i wszystkie mają worki na głowach, ale słychać, jak gdaczą. Gdaczą i gdaczą, tak

głośno...

Bez słowa głaszcze mnie po długich włosach. A w następnej chwili jest już rano.
*
- Ja tam uważam, że tylko biała hołota pozwala dzieciom ganiać po mieście w takim

stanie - mówi ciocia Lillibit do Baci.

Myślą, że nie słyszymy, o czym rozmawiają, bo zajęte jesteśmy grą w kamyki. Gramy

muszelkami, które przywiozłam z wakacji nad morzem, gdy tatuś jeszcze żył. Emma od lat
zbierała gumki recepturki i jeszcze w Toast zrobiła z nich piłkę, na którą później nakładała
kolejne gumki. Teraz ta piłka całkiem dobrze się odbija. Do gry w kamyki nadaje się
doskonale.

- Teraz ty. Jesteś przy piątkach - mówi. Uciszam ją, bo chcę słyszeć, o czym mówią.
- Próbowałam z nią rozmawiać, ale ona nie chce słuchać własnej matki - mówi Bacia. -

Nigdy nie chciała mnie słuchać i pewnie już nie zacznie.

- Widziałaś to rozcięcie z tyłu jej głowy, pod włosami? Powinna przestać tak mu się

stawiać!

Mówią coś więcej, ale nie słyszę wszystkiego, a przez to, że skupiam się na słuchaniu,

przestaję myśleć o grze i nawet jeszcze nie zdążyłam podrzucić tych sześciu muszelek, które
teraz powinnam złapać, a piłka już uderza o ziemię.

- A Caroline jest całkiem taka sama jak jej matka - mówi ciocia Lillibit. - Najlepszy

dowód, że ona też ma pręgi na skórze. Obydwie powinny się uczyć od Emmy. Ta
przynajmniej potrafi nie rzucać się w oczy.

- Ciiicho - mówi Bacia. - Wystarczy już tego.
*
- Dlaczego nigdy pana tu nie ma wieczorami? Pan Wilson usadawia się wygodnie w

fotelu, który bardziej by pasował we wnętrzu domu niż tu, na werandzie, i zaczyna strugać
kawałek drewna.

Często to robi, gdy się nad czymś mocno zastanawia.
- A skąd wiesz, że mnie nie ma?
Wzruszam ramionami, ale po chwili uświadamiam sobie, że on na mnie nie patrzy, więc

dodaję:

- Wiem i już. Gdzie pan chodzi?
Obraca w rękach kawałek drewna wielkości dłoni i przygląda mu się, jakby go widział

po raz pierwszy w życiu.

- Wiesz, że człowiek może rzeźbić przez całe życie - mówi do drewnianego klocka - i

wcale nie robić tego lepiej niż na początku. Wiedziałaś o tym? Z innymi rzeczami jest tak, że
jak robisz je przez wiele lat, ciągle od nowa, to dochodzisz do wprawy. Ale nie z drewnem.
Jak komuś nie przeznaczone, to pod koniec życia będzie rzeźbił tak samo kiepsko jak w dniu,
kiedy zaczynał.

- Co to znaczy: jak komuś nie przeznaczone? Skąd można wiedzieć, co komu jest

przeznaczone?

- To się wie i już. - Wzrusza ramionami i w tej chwili dostrzegam, jak musiał

wyglądać, gdy był młody, zanim lata wyrzeźbiły zmarszczki na jego twarzy. - Tak jak ty i ta
strzelba. To jest ci przeznaczone. Albo ja i moja sześciostrunówka. Bez żadnego wstydu
mogę powiedzieć, że gram całkiem nieźle. Bo tak mi było przeznaczone.

Siedzimy tutaj, ja z nogami zwieszonymi przez krawędź werandy, on z nożem, spod

którego na podłogę spływają strużyny drewna, i myślę o tym, co komu jest przeznaczone, a
co nie.

- Ale nie powiedział mi pan, gdzie pan chodzi wieczorami.
- Jakby to była twoja sprawa, tobym ci powiedział, że chodzę do Zebulona pograć

sobie bluesa ze wzgórz. Ale że to nie twoja sprawa, to nic ci nie powiem.

- A mogłabym kiedyś pójść posłuchać, jak pan gra?
Znów wzrusza ramionami.
- Mama tam nie ma dla ciebie żadnej roboty przed kolacją?
- A co to jest ten Ze - bu - flan? - Tej sztuczki nauczyłam się od Orli Mae: jeśli się

odpowiada pytaniem na pytanie, to obie strony wygrywają w rozmowie.

- Zebu - lon to taki sklep za miastem, z ziarnem i karmą dla kur. Tam się nieźle gra, bo

jest dobry dźwięk. Worki z ziarnem wchłaniają pogłos i dźwięk nie jest blaszany. Zresztą
Sonny'emu trudno się poruszać, no to my przychodzimy do niego, a nie odwrotnie.

- A kto to jest Sonny?
- Aleś ty wścibska. Sonny Zebulon to najstarszy człowiek w mieście. Zajrzyj tam

kiedyś, to go poznasz. Polubi cię. Jak się zastanowić, to nie jest zły pomysł.

- Mogę się napić wody?
- Wiesz, gdzie jest kuchnia.
Gdy się podnoszę na nogi, Brownie odsuwa się, skulona. Pan Wilson zatrzymuje na niej

wzrok.

- Co w tego psa wstąpiło? Idę po szklankę wody.
*
Ciocia Lillibit zawsze czeka, aż komuś powinie się noga, a potem mówi, że od razu

wiedziała, że tak będzie.

- Idź na górę i przynieś mi dodatkowy koc. Widziałam, że twoja mama trzyma koce w

tej szafie między sypialniami! - woła do mnie, stojąc przy posłaniu, które mama zrobiła dla
niej i dla Baci w salonie, w miejscu jak najbardziej oddalonym od dziury w suficie. - Tylko
uważaj, żeby nie ciągnąć go za sobą po ziemi! - dodaje.

Ale cóż, stało się. Nie sprawdziłam dokładnie, czy wszystkie rogi koca są dobrze

upchnięte w zagięcie ramienia, i jeden z nich ciągnie się za mną po podłodze jak tren.

- Co ci przed chwilą powiedziałam? Co? Dawaj to. - Wyrywa mi zwinięty koc i

starannie ogląda róg, szukając brudu. Kiwa przy tym głową, jakby właśnie tego się po mnie
spodziewała.

- Przepraszam. - Nic więcej nie mogę zrobić. Stoję ze spuszczoną głową i patrzę w

podłogę, czekając, aż wreszcie pozwoli mi odejść.

- Teraz już rozumiem, dlaczego twoja mama nie potrafi utrzymać porządku w domu.

Nic dziwnego, skoro ty przez cały czas roznosisz wszędzie brud. - Znów odwraca się twarzą
do łóżka i narzuca koc na dwa inne, już leżące na materacu, który przywieźliśmy ze sobą z
Toast.

Mama i Richard śpią teraz na skrzyni ze sprężynami spod tego właśnie materaca, no i

pierwszego wieczoru Richard o mało nie dostał szału. Zrobił mamie wielką awanturę i
wrzeszczał, że nie jesteśmy przydrożnym hotelem dla jej natrętnej rodziny i dlaczego

właściwie ma oddawać im miękki materac i spać na twardej skrzyni, skoro to one powinny się
cieszyć, że mają dach nad głową.

- Może pójdziesz sprawdzić, czy Baci czegoś nie potrzeba - mówi ciocia Lillibit. - Bo

twoja mama na pewno o to nie zapyta.

Bacia zajęta jest szorowaniem blatu w kuchni.
- Dzień dobry - mówię. - Czy mogę w czymś pomóc? - dodaję cicho, bo nie mam

najmniejszej ochoty sprzątać kuchni.

- Weź ten cebrzyk i przynieś mi czystej wody - mówi Bacia, wskazując na stojące obok

niej wiaderko.

- Dobrze.
- Tylko uważaj! Caroline, naprawdę musisz być ostrożniej sza! Nie podnoś tego tak

szybko, bo patrz, zachlapałaś całą podłogę brudną wodą! Wytrzyj to, zanim pójdziesz. No, nie
wiem, gdzie twoja mama trzyma szmaty do podłogi. Zajrzyj pod zlew. Nie, tam po lewej.
Dobrze. A teraz wytrzyj tu, obok mojej prawej nogi. Dobrze. Wynieś tę szmatę przed dom i
wyżmij porządnie. Dobrze. I ostrożnie z tym wiaderkiem, słyszysz?

- Gdzie jest Emma?
- Idź już!
- Dobra, przecież już idę.
- Jak ty się odzywasz do własnej babki! - krzyczy za mną.
Trzymając wiaderko przed sobą jak bukiet kwiatów, idę powoli nad rzekę. Mam na

sobie powiewną białą suknię i jeszcze piękniejszy welon. Tłumy ludzi stłoczonych w
kościelnych ławkach po obu stronach ścieżki wyciągają szyje, żeby spojrzeć na pannę młodą,
czyli na mnie. O, witaj, Betsy! A tam stoi Perry Gibson. Zawsze się we mnie podkochiwał,
ale ja nigdy nie zwracałam na niego uwagi. Biedny Perry. O, jest też Mary Sellers. Zazdrości
mi sukni, od razu to widać na jej twarzy!

- Carrie! Jezu, wołam za tobą już chyba z godzinę! - Emma wyłania się zza moich

pleców i drepcze obok. - Poczekaj!

- Gdzieś ty się podziewała?
- Szukałam cię.
- To chyba nie szukałaś za bardzo, bo Bacia przez cały czas więziła mnie w domu.

Widzę, że ty się tam w ogóle nie pokazujesz. Ruszaj się szybciej, bo jak jej zaraz nie
przyniosę wody, to wyjdzie z siebie i stanie obok.

Emma wskakuje na kamień pośrodku strumienia, przykuca i zbiera mech, jak w tym

filmie, który oglądaliśmy na lekcji biologii - małpa wydłubywała robaki z futra swoich dzieci.

- Dlaczego Bacia przez cały czas ma taki zły humor? - pyta.
- A skąd mogę wiedzieć?
Wzrusza ramionami i dalej grzebie w mchu.
- Myślisz, że ona nas choć trochę lubi? Teraz ja wzruszam ramionami, bo nie mam

zielonego pojęcia.

Wiadro jest pełne, więc wracamy do domu. Tuż przy tylnych drzwiach prowadzących

prosto do kuchni zauważam, że mam rozsznurowane buty. Odstawiam wiadro i przykucam,
żeby zawiązać sznurówki, bo nie mam najmniejszej ochoty znów wysłuchiwać od cioci
Lillibit, jaką jestem łajzą. I wtedy dochodzi do mnie kilka słów z ich rozmowy.

- Poczekaj! - szepczę do Emmy, która już sięga do klamki.
Cofa się natychmiast i obraca głowę tak, by słowa wpadały prosto do jej ucha, nie

odbijając się najpierw od twarzy.

- Mówiłam jej o tej i o tamtej. - To głos Baci.
- Ale do niej nic nie docierało. Wiedziałam o tym od dnia, gdy musieli ją ze mnie

wyciągnąć siłą. Uparty dzieciak, który nie chciał nawet wyjść z brzucha matki!

- Przy Henrym walczyła z innymi kobietami - mówi ciocia Lillibit. - A z Richardem

dzień po dniu wali głową w mur. Przy nim tamten wydaje się święty.

- Wiem - wzdycha Bacia.
- Ludzie w mieście mówią, że podprowadził pieniądze z kasy w tym sklepie, Annie,

Auntie, czy jak on tam się nazywa - ciągnie ciocia Lillibit.

Sklep Antone'a? - mówię do Emmy samym ruchem warg, a ona wyciąga szyję jeszcze

bardziej, żeby przybliżyć się do głosów, ale w tej chwili w ogóle nie mogę rozróżnić słów. O,
już! Znów mówią normalnym tonem.

- A skąd ja mogę wiedzieć? - To ciocia Lillibit. - Ale chyba sporo mu się udało

zgarnąć, bo są na niego wściekli jak diabli. Chyba przez to stracił pracę, nie?

Obie z Emmą patrzymy na siebie i chyba wyglądamy jak postacie z kreskówek, które

po mocnym uderzeniu w głowę, zanim upadną, najpierw stoją przez chwilę nieruchomo z
oczami wielkimi jak spodki.

- Przypomniało mi się, że wtedy, kiedy pojechałam do Toast po resztę rzeczy,

spotkałam na ulicy Nellie Lamott. Mówiła mi, że Selma Blake pytała o Libby. Nellie
uważała, że to już przesada. Podobno Selma dalej ma opinię takiej, która lubi rozbijać cudze
domy. Ta Selma nigdy nie wiedziała, kiedy powinna odpuścić. Pchała się ślepo we wszystko i
sama sobie nawarzyła piwa. A teraz rozpytuje o Libby po całym mieście. Trzeba mieć tupet!
Po tym skandalu nikt nie chce dać temu obibokowi, jej mężowi, porządnej pracy. Powinna
bardziej się nim zajmować, a mniej gadać o Libby.

- Wiem.
- Ja tam myślę, że Libby lepiej na tym wyszła - mówi ciocia Lillibit.
- Przy tym Richardzie? Chyba oszalałaś.
- Henry zdradzał ją gorzej niż ten, co to wydał Jezusa po wieczerzy. Wszyscy o tym

wiedzieli. Nawet Libby. Żadnej nie przepuścił. A ten, no cóż, nerwy mu szybko puszczają.
Ale znajdź mi mężczyznę, któremu nerwy nie puszczają, to chyba uwierzę w cuda.
Przypomnij sobie, jaki był tatuś. Też był nerwowy, ale robotę umiał utrzymać i nie zapijał się
co wieczór na śmierć.

- Racja. Nawet w najgorszych czasach mieliśmy dach nad głową. Bywało, że lizaliśmy

puste garnki, ale ziemi nigdy się nie pozbył, to trzeba mu przyznać. Obie czasem
oberwałyście od niego paskiem, no ale twoja siostra była gorsza niż nieujeżdżony koń. A z
kolei ty...

Głosy cichną i po chwili zupełnie przestaję je słyszeć.
- Carrie! - dobiega mnie wołanie Emmy. - Gdzie idziesz? Carrie, poczekaj!
Ale ja biegnę.
Ponad powalonym drzewem. Przez strumień. W górę po kamienistym zboczu. Uciekam

tam, gdzie już nie będę ich słyszeć.

- Jestem gotowa. Możemy iść do Zebulona.
- Dyszę głośniej niż Brownie.
Pan Wilson podnosi głowę znad elektrycznego przewodu, który trzyma w rękach.
- Że niby co?
- Jestem gotowa, żeby iść do Zebulona - mówię już wyraźniej, bo trochę odzyskałam

oddech.

- Możemy tam pójść dzisiaj?
Pan Wilson klaska językiem o podniebienie i zaczyna kiwać głową w górę i w dół. Nie

widzę jego twarzy pochylonej nad przewodem, ale wiem, że nie wygląda teraz przyjaźnie.

- Po pierwsze, jak ostatni raz sprawdzałem godzinę, to do wieczora było jeszcze daleko

- mówi, nie podnosząc głowy znad przewodu, z którego zrywa plastikową osłonkę,
odkrywając kolorowe kabelki w środku - a po drugie, od kiedy to pięcioletnie dzieciaki mają
mi dyktować, co mam robić?

- Mam osiem lat!
- Na jedno wychodzi. Żaden ośmioletni pętak nie będzie tu przychodził i mówił mi,

dokąd mam iść. Tacy jak ty mogą najwyżej ładnie poprosić. Rządzisz się jak we własnej
oborze.

- Przepraszam - mówię z uśmiechem, bo teraz już jestem pewna, że uda mi się go

przekonać, żeby mnie tam zabrał. - Bardzo, bardzo ładnie pana proszę. Czy mógłby pan pójść
ze mną do Zebulona, żebym mogła posłuchać, jak gracie?

Znów potrząsa głową, ale teraz już na pewno dostrzegam zmarszczki uśmiechu po obu

stronach jego oczu.

- Proszę!
- Siedź cicho i bądź cierpliwa. Zastanowię się, jak skończę z tym kablem.
Wsuwam paznokieć pod pęcherzyk odpryskującej białej farby na desce przy drzwiach

wejściowych. Gdy kawałek farby odchodzi, odrywam następny i jeszcze następny, i tak aż do
chwili, gdy pan Wilson wreszcie zwija kabel i odkłada śrubokręt do skrzynki, gdzie
przechowuje gwoździe, narzędzia i różne inne rzeczy. Chyba ma tam też linijkę i parę tępych
ołówków, które ostrzy nożem.

- No dobra, dziewczyno - mówi, podnosząc się. - Zmęczyłaś mnie tym swoim

czekaniem, to chyba lepiej już chodźmy. Tylko wezmę gitarę.

Ustawia gitarę strunami do przodu przy szerokim przednim siedzeniu pogruchotanej

ciężarówki. Gryf gitary sięga wyżej niż moja głowa. Lubię go za to, że nie mówi wiele. Ale to
nie dlatego, że wolę myśleć o domu, Baci czy cioci Lillibit, bo nie chcę o tym wszystkim
myśleć.

- Proszę pana?
- Tak? - Jedną rękę trzyma opartą na kierownicy, drugą na krawędzi otwartego okna.
- Co to znaczy: rozbijać cudze domy? - Wyglądam przez okno po swojej stronie, żeby

nie zauważył, że wypowiadając te słowa, prawie płaczę. Czuję jednak, że na mnie patrzy.

- Chyba to znaczy właśnie to, co znaczy - że ktoś komuś rozbija dom.
Teraz przenoszę na niego wzrok.
- To znaczy, rozwala wszystko? Na przykład meble?
- Chodziło mi o dusze - odpowiada i prostuje rękę, którą opierał o szybę, sygnalizując

kierowcy za nami, że będzie skręcał w lewo.

- Rozwala dusze? Co to znaczy?
- Ktoś, kto rozbija twój dom, niszczy twojego ducha. Niszczy rodzinę. Po co o to

pytasz?

Nie odpowiadam. Ale on chyba nie czeka na odpowiedź.
W kilka minut później samochód zatrzymuje się przy wielkim, podobnym do stodoły

budynku z zardzewiałym szyldem, na którym widnieje napis: „Sklep Ze łona", bo „b" i „u"
zupełnie się już wytarły.

Pan Wilson obraca się na bok i przekręca drewnianą nogę, ustawiając ją w tym samym

kierunku, co zdrową, a potem wyskakuje z samochodu i zabiera ze sobą gitarę.

- Nie mogę otworzyć drzwi! - wołam przez swoje okno. - Niech pan poczeka! Nie

mogę otworzyć drzwi! - On jednak chyba mnie nie słyszy i znika w budynku, więc
przesuwam się po siedzeniu na drugą stronę i wychodzę przez drzwi po stronie kierowcy.

- Zostałam zamknięta w samochodzie - mówię, gdy go doganiam.
- Zamek po twojej stronie jest zepsuty.
- Dlaczego mnie pan zostawił?
- Jeśli nie umiesz wyjść z samochodu - mówi, kuśtykając obok worków z mąką i karmą

- to nie ma już dla ciebie żadnej nadziei.

- Wilson! - woła mężczyzna w podobnym wieku i wyciąga do niego rękę na powitanie.
- Walles - odpowiada pan Wilson.

- Co to za święto, że pokazałeś tu swoją paskudną gębę w biały dzień?
Pan Wilson uśmiecha się, podnosi ze stołu narzędzie, które chyba czekało, żeby ktoś je

zabrał do domu, i odpowiada:

- Ano, widzisz... ktoś musi wypłoszyć to robactwo, co się tutaj zalęgło.
- A co to za przyzwoitkę przywiozłeś? – Pan Walles patrzy na mnie tak, jakby się

obawiał, że mogę coś ukraść.

- Nie zwracaj na nią uwagi - mówi pan Wilson, jakbym była głucha. - Przyjechała

posłuchać grania. Z rodziny Culverów. Banjo ma we krwi, niech Bóg ma ją w swojej opiece.

Pan Walles kiwa głową i prowadzi pana Wilsona na zaplecze sklepu.
Półki rozstępują się, a skrzynki po mleku postawione do góry nogami zmieniają się w

stołki. Niektóre mają nawet oparcia zrobione ze starych trzykilowych worków z mąką. Pan
Wilson siada na jednym, pan Walles na drugim, i dopiero wtedy dostrzegam wysuszonego jak
rodzynek staruszka zgarbionego nad gitarą o parę kroków dalej. To na pewno Zebulon. Tak
myślę, bo siedzi na prawdziwym krześle z oparciem i poręczami, a najstarszy żyjący
mieszkaniec miasta powinien siedzieć na czymś lepszym niż skrzynka po mleku.

- Zeb - mówi pan Wilson łagodnie i tak cicho, że nie jestem pewna, czy Zebulon go

słyszy.

Po chwili widzę jednak, że kiwa głową i szuka pojedynczych dźwięków na gryfie

gitary.

- To co dzisiaj zagramy? - pyta Walles, moszcząc wygodnie plecy na oparciu z mąki.
- Może „Missisipi" Johna Hurta?
- Nie. Ślepego Williego McTella.
- Ja bym zagrał „Mama 'Tain't Long 'Fore Day". Albo o tej leworęcznej kobiecie, co

grała na gitarze dla praworęcznych. Jak ona się nazywała?

Zanim to uzgodnią, Zebulon zaczyna coś grać, a dwaj pozostali dołączają do niego i po

chwili razem tworzą najpiękniejszą muzykę na całym świecie. Przymykam oczy i wyobrażam
sobie dziadka grającego razem z nimi. Jestem pewna, że on nie rozbijał niczyich domów.

*
Wracam ścieżką, która prowadzi do numeru dwadzieścia dwa, i co widzę: przed naszym

starym domem stoi samochód szeryfa. Gdybym nawet nie wiedziała, co to za samochód, to
wystarczyłoby popatrzeć na drzwi od strony kierowcy. Wielkimi, drukowanymi literami jest
tam napisane: szeryf. Nie ma mowy o żadnej pomyłce.

- Emma?! - wołam, myśląc, że może jest gdzieś w pobliżu i opowie mi, co się tu dzieje.

Ale nie odpowiada.

Przyjechali po Richarda. Czuję to.
Na podwórzu leży wielki kamień, jakby stworzony do tego, by na nim siadać, toteż to

właśnie robię: siadam i czekam.

Zastanawiam się, czy zakują go w kajdanki. Nie muszę czekać długo. Po chwili drzwi

się otwierają i z mrocznego wnętrza domu wyłania się szeryf. Nie prowadzi Richarda, ale
trzyma w ręku jakiś papier. Zamyka drzwi i przypina ten papier pinezkami na samym środku.
Nie wiem, co tam jest napisane, ale szeryf wygląda zupełnie inaczej, niż go sobie
wyobrażałam: ubrany jest w niebieskie dżinsy i starą koszulę, bardziej odpowiednią na zimę
niż na lato. Gdy schodzi po schodkach do swojego pikapu, widzę, że do koszuli na piersi ma
przypiętą gwiazdę, więc chyba jest to jedyny mundur, jakiego używa tutaj na wsi. Zaraz! Jest
mama.

- I co my mamy teraz zrobić?! - woła z werandy do szeryfa, który jedną nogę już ma w

samochodzie.

- Może ma pani jakąś rodzinę, u której mogłaby się pani zatrzymać - odpowiada.
- Proszę, niech pan tego nie robi! - błaga mama, bliska łez. Słyszę w jej głosie, że z

trudem powstrzymuje płacz. - Proszę!

- Bardzo mi przykro, proszę pani. Prawo to prawo.
Przy tych słowach szeryf wsiada do samochodu, zapala silnik i odjeżdża piaszczystą

drogą. Przepycha się między kolczastymi krzewami i po kamieniach wyjeżdża na asfalt.

- Co się stało, mamo? - pytam, zbliżając się do domu, ale ona chowa się w środku i

zamyka za sobą drzwi.

Podchodzę do nich i czytam papier przypięty przez szeryfa.
„Nakaz eksmisji - krzyczy nagłówek. - Lokatorzy winni są opuścić zajmowany lokal w

ciągu trzydziestu dni. Niniejsze zawiadomienie stanowi ostrzeżenie, że każde przekroczenie
tego terminu będzie uznane za naruszenie prawa powodujące wystąpienie na drogę sądową".

Lokatorzy winni są opuścić zajmowany lokal?
- Mamo?! - wołam, czekając, aż oczy przyzwyczają się do półmroku frontowego

pokoju. - Gdzie wy wszyscy jesteście? Emma?

Są w kuchni. Bacia i ciocia Lillibit stoją za plecami mamy, która siedzi skulona na

krześle i obejmuje głowę dłońmi.

- Powinien tu być i odebrać to osobiście, sukinsyn - mówi ciocia, kładąc rękę na

ramieniu mamy. - Gdzie on się właściwie podziewa?

Mama potrząsa głową, co ma znaczyć, że nie wie.
- Powinien, powinien - wzdycha Bacia. - Nie ma czasu na gderanie. Trzeba się zabrać

do roboty. Musimy spakować wszystkie nasze rzeczy. - Spogląda na ciocię Lillibit, podchodzi
do zlewu i zabiera się do mycia naczyń, które wiecznie się mnożą.

- I co my teraz zrobimy? - pyta mama głosem stłumionym przez zakrywające twarz

dłonie.

- Szkoda, że on się nad tym nie zastanowił, gdy pchał łapy do tej kasy - rzuca Bacia

przez ramię. - Powinien o tym pomyśleć, zanim się rzucił do bicia na placu. Zdaje się, że
rozum go całkiem opuszcza, jak tylko nadarzy się okazja do bijatyki.

Mama podrywa się z krzesła tak szybko, że nie zdążam nawet odwrócić wzroku od

kwiecistej podomki Baci.

- Mamo, jeśli chcesz mi coś powiedzieć, to po prostu to powiedz. - Jeszcze nigdy nie

słyszałam, by glos mamy przybierał tak wysokie tony. - Powiedz mi to prosto w twarz, bez
owijania w bawełnę. Nie do Lillibit, tylko do mnie. Bacia obraca się w jej stronę.

- Nie mów do mnie takim tonem - mówi ostrzegawczo. - Nadal jestem twoją matką i

zasługuję na odrobinę szacunku!

- Dlaczego nie możesz mi powiedzieć wprost, co myślisz? - Nie dałabym głowy, ale

wydaje mi się, że to nie jest ton, o jaki Baci chodziło. - Po prostu to powiedz!

- Dobrze, jak chcesz. Wpakowałaś się w ten kłopot na własne życzenie. Sama się o to

prosiłaś, skoro wzięłaś sobie za męża przybłędę, który nie miał nic, tylko dwie ręce, co
potrafią tylko wyrządzać krzywdę. A teraz zachodzisz w głowę, co poszło nie tak... Powiem
ci, co poszło nie tak. Nigdy nie umiałaś pogodzić się z życiem. Chcesz, żeby życie było dla
ciebie lepsze, ale ono takie nie jest. Nie dla takich jak my. Życie to nie bajka. Tego nie
zmienisz. Ale ty nie możesz się z tym pogodzić i brać go takim, jakie jest. Chcesz mieć
lepiej? Nie będziesz miała, rozumiesz? Nigdy nie będziesz miała lepiej...

Czuję, że Bacia jeszcze nie skończyła, ale mama przerywa jej krzykiem:
- Wynoś się z mojego domu!
- Może nie zauważyłaś - mówi Bacia, podchodząc do niej bliżej - ale to już nie jest

twój dom. Mieszkasz tu z łaski tartaku, który twój własny mąż przeklina i z którego go
wyrzucili. Czego się spodziewasz? Że ci powiedzą: „Ależ proszę tu zostać, jak długo pani
zechce"? Jak ci się coś nie podoba, to porozmawiaj o tym ze swoim mężem, zamiast podnosić
głos na matkę. Przyjechałam tu, żeby zobaczyć, jak to wygląda. Żeby pomóc, na ile potrafię.
Ale nic innego w tym domu nie widzę, tylko awantury i łzy. Widzę siniaki. Widzę krew.
Bogu dzięki, wzrok mam jeszcze dobry. Ja przynajmniej potrafiłam zapewnić swoim

dzieciom bezpieczeństwo - mruczy Bacia na koniec i znów odwraca się do zlewu. Teraz
chyba już naprawdę skończyła. Mama jest biała z wściekłości.

- Wynoś się - syczy. - Wynoś się stąd natychmiast! Idę poszukać Richarda, a jak wrócę,

to chcę zobaczyć puste miejsce tam, gdzie teraz stoi wasz samochód!

- Wyrzucasz własną rodzinę? - Oczy cioci są w tej chwili wielkie jak talerze.
- Słyszałaś, co powiedziałam.
- Dobrze, Lillibit - mówi Bacia. - Nie będziemy siedzieć tu, gdzie nas nie chcą, to na

pewno.

Mama potrząsa głową, aż włosy opadają jej na plecy, a potem wychodzi do frontowego

pokoju, skąd patrzę na scenę w kuchni. Ale zachowuje się, jakby mnie w ogóle nie widziała.
Z uniesioną wysoko głową mija mnie i wychodzi z domu numer dwadzieścia dwa.

Słyszę trzaśnięcie drzwi z siatki. W kuchni Bacia wyciera talerz, który przed chwilą

umyła, i starannie odkłada go na stos innych, już wytartych, a potem chowa cały stos do
szafki. Zwykle prawie nigdy nie odkładamy talerzy do szafki, bo ciągle są w użyciu, i nikomu
nie przychodzi do głowy, żeby to robić.

- Pójdę pozbierać swoje rzeczy - mówi ciocia Lillibit w przestrzeń.
Bacia nie wie, że ją obserwuję. Wyciera ręce w fartuch, a potem opiera je równo po obu

stronach zlewu i patrzy przez okno na las nad Diamentową Rzeką. Stoi tak nieruchomo przez
bardzo długi czas. Mam wrażenie, że trwa to wieczność. Gdy w końcu obraca się twarzą do
mnie, zdaję sobie sprawę, że przez cały czas wiedziała, że tu jestem.

- No tak - mówi - chyba wszyscy mamy o czym myśleć. - Przechodząc obok mnie,

dotyka mojej głowy i teraz to ja widzę błysk łez w jej oczach.

We frontowym pokoju ciocia Lillibit składa swoje ubrania na stos, jak Bacia talerze.

Bacia podchodzi do szafki, wyciąga swoją walizkę i kładzie ją na materacu. Walizka zieje
otwartą paszczą, gotowa połknąć życie ich obydwu i teleportować je gdzieś daleko stąd.

- Nie stój tak. Idź i pozdejmuj nasze ubrania ze sznura, dobrze? - woła do mnie ciocia

Lillibit.

Robię, co mi każe, bo nie chcę już dokładać im więcej powodów do złości na rodzinę

Parkerów.

Koszule, spodnie i bielizna wiszące na sznurze wyglądają jak smutne duchy, a gdy je

uwalniam, po kolei spływają w moje ręce. Na pewno mają nadzieję, że będą noszone gdzieś
w świecie, daleko od mrocznych lasów. Przykładam je do twarzy i mocno wdycham zapach,
tak jak to robię z próbką wykładziny, która została po tatusiu, ale te ubrania nie pachną Bacią
i ciocią Lillibit, tylko cytryną i mydłem.

- Nie grzeb się tak, dziecko! - woła Bacia, stając na progu kuchni. - Czekamy na ciebie.
- Naprawdę wyjeżdżacie? - pytam, wchodząc do domu.
- Wyjeżdżamy - potwierdza. Zabiera naręcze duchów z moich rąk i strzepuje je, żeby

nie były takie pomięte. - Chodź tu teraz i przytrzymaj ten koc z drugiej strony. Trzeba go
schować z powrotem do szafy, żeby twoja mama nie mówiła, że zostawiłam po sobie bałagan.

Odsuwam się od Baci i obydwie prostujemy koc. Jak partnerzy w tańcu, przysuwamy

się do siebie i odsuwamy, dopóki koc nie przybierze kształtu doskonałego prostokąta.

- Mama nie chciała tak powiedzieć - mówi Emma spod schodów.
Chyba chowała się tam przez cały czas i obserwowała kłótnię, podobnie jak ja.
- Podaj mi szczotkę do włosów, dobrze? Tam leży - mówi do niej ciocia Lillibit. -

Uważaj na siebie, my musimy jechać.

- Ona naprawdę nie chciała - powtarza Emma, podając jej szczotkę. - Nie mogłybyście

zostać jeszcze trochę?

- Niewiele mam - oznajmia Bacia, zwracając się do nas obydwu - ale mam swoją dumę.

Wyjeżdżamy, jak tylko ta walizka będzie spakowana. Lillibit, gdzie masz tę halkę, którą ci

pożyczyłam? Dobrze, możesz ją włożyć do swojej torby, tylko pamiętaj, żeby jej nie
zostawić.

- A co będzie z nami? - pytam. Bacia głaszcze mnie po głowie.
- Nic wam się nie stanie. Tylko nie wchodźcie mu w drogę, a wszystko będzie dobrze.
Paszcza zamyka się, wreszcie nasycona. Bacia zatrzaskuje zamek i rozgląda się po

pokoju.

- No dobrze, Lillibit. Zabieramy się stąd.
- Zaraz przyjdę - mówi ciocia.
Wchodzi do naszej jedynej łazienki i usiłuje domknąć za sobą drzwi, które nie pasują do

futryny.

Te drzwi nigdy się nie domykały, ale ciocia mimo wszystko za każdym razem

próbowała je zamykać, jakbyśmy wszyscy myśleli tylko o tym, żeby ją podglądać. Z łazienki
dobiega głębokie westchnienie.

- Pomóż mi z tym - prosi Bacia i podaje mi jeden z uchwytów walizki.
Idziemy obok siebie, przedzielone walizką, do drzwi, a tam musimy obrócić się i

przejść bokiem, żeby się zmieścić. Stawiamy walizkę na ziemi obok samochodu i Bacia
wraca jeszcze do domu po torebkę.

- Proszę cię, Baciu. - Nie udaje mi się powstrzymać łez. - Proszę, nie odjeżdżaj...
Ale tatuś miał rację, gdy mówił, że Bacia nie potrafi sobie radzić z płaczem.
Ciocia Lillibit wynosi z domu torbę, która nigdy nie domykała się tak szczelnie jak

walizka Baci. Z jednej strony torby wystaje rękaw białej koszuli, którą zdjęłam ze sznura.
Chyba tylko duch ma ochotę zostać tu z nami.

Już są w samochodzie i ciocia rozgrzewa silnik.
- Bądź grzeczna - mówi do mnie przez otwarte okno. - Słyszysz? Bądź grzeczna,

Caroline.

- Chodź tu i pocałuj Bacię na pożegnanie - mówi Bacia. Pochyla się przed twarzą

Lillibit i przywołuje mnie do swojego okna. - Chodź! - woła do Emmy.

Gdy podchodzę, wyciąga rękę do mojego policzka.
- Przestań płakać, słyszysz? Łzy nic dobrego ci nie przyniosą. Płacz nigdy nic nie daje.
Czuję przy sobie Emmę. Jej drobne ramię wyciąga się w stronę Baci.
- Baciu... - mówi z płaczem. - Proszę...
- Szlocha tak mocno, że dopiero po chwili udaje jej się złapać oddech i wykrztusić:

- ...zabierz nas ze sobą...

- Jedź, Lillibit - mówi krótko Bacia.
- Zabierz nas ze sobą - szlocha Emma.
To bardzo dziwne, bo ona płacze tylko wtedy, gdy myśli, że płacz może coś zmienić.

Pewnie to dlatego, że jest młodsza ode mnie. Nie zdaje sobie sprawy, że tu nic nie można
zmienić.

ROZDZIAŁ JEDENASTY
- Spokój, proszę - mówi pani Ueland, uciszając nas powolnym ruchem rozpostartych

dłoni. Obiega wzrokiem klasę, zatrzymując na mnie wzrok nieco dłużej. Wycieram nos, bo
patrzy na mnie tak, jakby coś mi z niego ciekło.

- Dzisiaj będziemy mówić o Ojcach Założycielach - oznajmia i odwraca się do tablicy.

- Czy wszyscy wiecie, kim byli Ojcowie Założyciele?

Ręka Orli Mae wystrzela do góry. .
- Ja wiem! Ja wiem!
- Proszę, Orla Mae. Powiedz.
- Oni byli pierwszymi prezydentami - mówi Orla Mae, dumnie prostując się na krześle.
Reszta lekcji zlewa mi się w jednolity zgiełk pytań i odpowiedzi. Bogu dzięki, nie

muszę brać w tym udziału. W końcu dzwoni dzwonek i zaczynam zbierać książki.

- Caroline? Czy mogłabym z tobą chwilę porozmawiać? - pyta pani Ueland ponad

zamętem ciał przeciskających się do drzwi.

- Tak, proszę pani? - odpowiadam, próbując powstrzymać drżenie ramion pod ciężarem

książek.

Gdybym miała coś w żołądku, to może te gwiazdki przestałyby mi migać przed oczami.
- Caroline, skarbie, martwię się o ciebie - mówi pani Ueland, przysiadając na krawędzi

ławki. - Co słychać?

- Wszystko w porządku, proszę pani.
Pani Ueland zagląda mi głęboko w oczy i przez krótką chwilę mam ochotę się

rozpłakać, ale udaje mi się powstrzymać.

- Skarbie, powiedz mi, co się dzieje. Możesz mi wszystko powiedzieć.
Jeśli nie przestanie mówić do mnie takim tonem, to naprawdę się rozpłaczę. Przełykam

kulę w gardle i odpowiadam:

- Nic się nie dzieje, proszę pani.
- Zastanawiałam się, czy powinnam odwiedzić cię w domu i porozmawiać z twoimi

rodzicami...

- Nie! - wołam, przerywając jej w pół zdania, żeby stłumić ten pomysł w zarodku. - To

znaczy, bardzo pani dziękuję, ale naprawdę wszystko jest w porządku. Po prostu
przewróciłam się na kamieniach za domem i uderzyłam się w głowę. I to wszystko. Mama
spuści mi lanie, jeśli pójdzie pani z nią o tym porozmawiać. Przez cały czas mi powtarza, że
mam przestać łazić po skałach w lesie. Jeśli się dowie, że panią to zmartwiło, będę musiała
wysłuchiwać jej kazań przez miesiąc!

Mam nadzieję, że to podziała.
Pani Ueland czeka, patrząc na swoje palce, wdzięcznie splecione na kolanach. W jej

ślubnej obrączce odbijają się górne światła.

- Jeszcze nad tym pomyślę - mówi po dłuższej chwili. - Ale proszę, pamiętaj, że

możesz ze mną porozmawiać zawsze, kiedy będziesz miała na to ochotę. Dobrze?

- Dobrze, proszę pani.
- Rozumiesz, co mówię?
- Tak, proszę pani.
- To dobrze. Możesz już iść.
- Dziękuję.
Cieszę się, że pozwoliła mi odejść, bo przez jedną krótką jak mgnienie oka chwilę

przeszło mi przez myśl, że mogłabym opowiedzieć jej o Richardzie.

*
- Słyszałem, że mieliście wczoraj kłopot - mówi pan Wilson, podnosząc wzrok znad

swojego kawałka drewna.

Wiem, co odpowiedziałaby mu mama. Kazałaby mu pilnować własnego nosa. Ale to

przecież jest pan Wilson. Jego nic nie obchodzą cudze sprawy. Zwykle interesuje się tylko
własnym życiem.

Ale na wszelki wypadek nic nie mówię, tylko czekam, żeby się przekonać, do czego

zmierza.

- Wiem, że niektórzy w mieście byliby zadowoleni, jakbyście się stąd wynieśli -

dodaje, przesuwając kciuk w miejsce, w którym nie będzie narażony na zetknięcie z ostrzem
noża.

- Najbardziej Antone. I ci z tartaku. Ano, oni wszyscy mają nadzieję, że się stąd

wyniesiecie i zabierzecie ze sobą swoje kłopoty. Ale ja tak nie myślę.

- A co pan myśli? - pyta Emma, balansując na pieńku ściętego drzewa.
Pieniek jest bardzo mały, więc Emma co chwila spada i znów na niego wskakuje. Nie

rozumiem, jak w takiej chwili można się zabawiać utrzymywaniem równowagi.

- Ja myślę, że ludzie powinni sobie pomagać. I że mężczyzna powinien odpowiadać za

to, co zrobił.

Odkłada na bok klocek drewna i nóż, opiera ręce na kolanach i uważnie patrzy na nasze

twarze.

- I co z wami zrobimy, co? - pyta.
Żadna z nas nie odpowiada, bo co mamy powiedzieć?
- Ja już dosyć widziałem takich chojraków, co nigdy nie zaczepią silniejszego od siebie

- mówi.

- Tylko muszą się wyładowywać na dziecku... Dość się tego naoglądałem i więcej nie

zamierzam, tyle wam mogę powiedzieć.

Idziemy za nim do szopy z bronią.
- Gdzie on idzie? - szepcze do mnie Emma.
- Ćśśś - uciszam ją. - Co się stało z zamkiem? - pytam normalnym tonem.
- Rozleciał się. Służył dobre dwadzieścia lat.
Pewnie poczuł, że tu nie ma nikogo, przed kim trzeba by było zamykać drzwi. Nikt tu

już nie przychodzi.

Czekamy przed szopą, a pan Wilson wchodzi do środka, otwiera szafkę i wyciąga z niej

zupełnie inny pistolet niż poprzednio. Ten jest mały, srebrny, a nie ciemnoszary, z błyszczącą
białą kolbą. Pan Wilson wraca, ale drzwi do szopy zostawia uchylone.

- Gdyby mój tato jeszcze żył, to raz dwa byśmy zrobili porządek z takim typem - mówi

do siebie, idąc w stronę łąki z puszkami zatkniętymi na płocie.

- On zawsze jest taki? - pyta Emma szeptem. Potrząsam głową, nie spuszczając pana

Wilsona z oczu.

- Chodź tu, dziewczyno! - woła do Emmy. Nie mam nic przeciwko temu, żeby

spróbowała strzelać z tego pistoletu, bo tamta strzelba jest moja, a ten pistolet lepiej pasuje do
kogoś mniejszego.

- Nikt cię nie obroni, dlatego musisz sama nauczyć się bronić. Masz. Trzymaj tutaj za

kolbę. Czujesz, jaka gładka? Nie daj się zwieść. To potężna broń. Można by pomyśleć, że do
niczego się nie nadaje, ale ja ci powiem, że widziałem na własne oczy, jak ten pistolet zabił
jednego z najpodlejszych sukinsynów, jacy kiedykolwiek chodzili po tej ziemi. Hollis Collins,
tak się nazywał. Najważniejsze jest, w co chcesz wycelować. O, właśnie. Hollisa Collinsa
piekielne ognie ścigały przez wszystkie dni, jakie spędził na tej ziemi. Nie było sensu, żeby
ściągał na wszystkich kłopoty, no i mój tato go zastrzelił. Nie masz tutaj optycznego
celownika, żeby dobrze wymierzyć, dlatego musisz ustawić głowę tak, żeby broda zrównała
się z ramieniem, na jednej linii z łokciem. O, tak. Tak jak teraz. Obróć głowę jeszcze trochę,
tak żeby policzek prawie dotykał... dobrze. Jeśli uda ci się utrzymać ramię prosto, to trafisz w
cel, masz to jak w banku.

- Hej! - zdumiewa się Emma, spoglądając na mnie. - Nasz tatuś tak mówił!
- Twój tato podziękowałby mi, że uczę cię strzelać - odpowiada pan Wilson. - A teraz

skup się na tym, w co mierzysz. Te puszki to jedno, ale przeważnie mierzy się w ruchomy cel,
dlatego musisz się nauczyć poruszać ciałem, utrzymując ramię prosto, i wtedy walisz w cel,
jak tylko się zatrzyma.

- Mam spróbować teraz?
- Poczekaj chwilę. Czujesz pod palcem cyngiel? Bardzo lekko chodzi, więc jak

naciśniesz, to bądź przygotowana na odrzut. Spróbuj, a zobaczysz, o czym mówię.

Bum!
Emma krzyczy ze strachu, tak jak ja za pierwszym razem, gdy pan Wilson wystrzelił tuż

obok mnie. Nic nie jest w stanie przygotować człowieka na taki dźwięk.

- Pierwsze koty za płoty - mówi pan Wilson, gdy dym uleciał z lufy. - Ale teraz

rozumiesz, o co mi chodziło z cynglem?

- Tak! - odpowiada Emma.
Nie mogę powstrzymać uśmiechu na widok jej podniecenia.
- Ale nie trafiłaś w cel. - Pan Wilson mówi surowym tonem, tak jak powinien mówić

nauczyciel. - Musisz zapomnieć o tym, że to łatwe, i skupić się na tym, co masz do zrobienia.
Daj ten pistolet, to pokażę ci, o co mi chodzi. Widzisz moje ramię? Jest całkiem nieruchome.
Musisz usztywnić ramię, bo spust jest tak luźny, że zamiesza ci w głowie, i twojej ręce też
zacznie się wydawać, że może być taka luźna. A nie może. Masz ją trzymać nieruchomo.

Bum!
Emma podbiega do płotu i podnosi puszkę, która spadła na ziemię, jak trofeum.
- Trafił pan!
- I o to właśnie chodzi - odpowiada pan Wilson. - Bo ramię mi nawet nie drgnęło.

Niech cel zmęczy się poruszaniem, ale twoje ramię nie ma prawa się zmęczyć. Spróbuj
jeszcze raz.

Emma biegiem wraca na miejsce, bierze od niego pistolet i wyciąga ramię.
- Tak dobrze?
- Dobrze. Dobrze, usztywnij łokieć. A teraz przygotuj się na odrzut.
Bum!
Emma podbiega do płotu, pochyla się, no i oczywiście tym razem też podnosi do góry

puszkę.

- To był całkiem niezły strzał, dziewczyno - mówi pan Wilson i spluwa na bok. -

Piękny strzał.

W drodze do domu Emma podskakuje ze szczęścia.
- Wiesz, co teraz będzie, prawda? - mówi, wskakując na kamień i zeskakując z niego

jak z konia na karuzeli.

- O czym ty mówisz?
- Zastrzelimy Richarda - oznajmia i tym razem wskakuje na pieniek. - Trzeba go zabić.
Zatrzymuję się w miejscu.
- Co??
- No tak. - Kiwa głową, przykucając nad jakimś grzybem. - Zastrzelimy Richarda.

Przecież właśnie po to pan Wilson nauczył nas strzelać.

Ruszam dalej.
- Ty chyba zwariowałaś! Pan Wilson niczego takiego nie miał na myśli.
- Owszem, miał - odpowiada, skacząc w moją stronę. - Carrie, musimy go zabić.
- Tak po prostu mamy wejść do domu i go zastrzelić? Jak gdyby nigdy nic?
- No, mniej więcej tak - mówi, zrównując się ze mną. Prześwit między drzewami staje

się szerszy i teraz już może iść obok mnie. - A wtedy nie wyrzucą nas z domu, bo szeryfowi
będzie nas żal, więc pozwoli nam zostać. Ale nawet gdybyśmy nie musieli się stąd wynosić,

to i tak, jak zabijemy Richarda, to Bacia i ciocia Lillibit nie będą już miały kogo nienawidzić,
i wtedy będziemy mogły z nimi zamieszkać.

Już w połowie tego wywodu zaczęłam potrząsać głową, a teraz muszę powiedzieć

wprost, co myślę.

- Co innego strzelać do puszek, a zupełnie co innego zabić człowieka, nawet takiego,

który na to zasługuje! - mówię.

Młodsze siostry czasem nie rozumieją wszystkiego, co mówią, i starsze siostry muszą

im wtedy pomóc w myśleniu. W każdym razie takie jest moje zdanie.

- Zastanów się tylko - mówi Emma, wskazując radośnie na moje czoło, na którym

wciąż widnieje granatowobrązowy ślad ręki Richarda - to może być ostatni siniak w twoim
życiu!

*
Po wyjeździe Baci i cioci Lillibit dom znów jest pusty i cichy. Mama przestała prać, a ja

jestem szczęśliwa, bo to znaczy, że nie muszę jej pomagać wieszać rzeczy na sznurze. Jeden
obowiązek mniej. Postanawiamy z Emmą, że będziemy mieć w pokoju dwie sterty ubrań:
jedną takich, które już są zbyt brudne, żeby je włożyć, a drugą takich, których można jeszcze
użyć. Te drugie mogą mieć gdzieś plamę albo dwie, ale od biedy można je uznać za czyste, a
niektóre, na przykład bieliznę, można nosić na lewą stronę. Taki mamy system.

Nakaz eksmisji wciąż wisi przyczepiony pinezkami do drzwi i wkrótce przestaję go

zauważać przy wchodzeniu i wychodzeniu. Po prostu stapia się z tłem.

Mama czasami wychodzi ze swojego pokoju, ale chyba wolałabym, żeby siedziała tam

przez cały czas, bo gdy już wyjdzie, to albo płacze, albo krzyczy. Richarda nie widziałam od
kilku dni, ale sądząc po ilości pustych butelek po piwie, był tu, pewnie wtedy, gdy spałyśmy.
Może znowu pracuje.

Chyba życie mogłoby się dalej toczyć w ten sposób, ale tak nie było przeznaczone.

ROZDZIAŁ DWUNASTY
- Raz, dwa, trzy - odlicza pani Ueland.
- Zamykamy drzwi! - odpowiadamy chórem. Pani Ueland wychodzi na środek klasy.
- Mam bardzo radosną wiadomość - mówi.
- Proszę o ciszę. Chcę wam coś powiedzieć.
- Chyba wiem co - szepcze do mnie Ellie Frenden, ale nie mówi co, tylko robi bardzo

zadowoloną minę.

- Słuchajcie wszyscy - ciągnie pani Ueland.
- Chciałabym wam powiedzieć, że niedługo zostanę mamą.
W klasie zapada cisza jak makiem zasiał. Tylko Ellie próbuje pochwycić mój wzrok,

żeby mogła znacząco skinąć głową i pochwalić się, że znowu, jak zwykle, wiedziała wszystko
najlepiej. Jej wujek jest lekarzem w mieście, więc pewnie stąd wiedziała.

- To dla mnie wielka niespodzianka, ale ogromnie się cieszę - ciągnie pani Ueland - i

mój mąż też. Tylko że przeprowadzamy się do sąsiedniego hrabstwa, bo teraz, gdy będziemy
mieli dziecko potrzebny nam większy dom. Wiem, że dzieci na początku są małe, ale szybko
rosną i już niedługo będziemy potrzebowali większej przestrzeni.

Orla Mae podnosi rękę i nie czekając na pozwolenie, pyta:
- Czy to znaczy, że już nie będzie nas pani uczyć?
- Pan Tyler przejmie moje lekcje. Buddy Lee, nie krzyw się tak! Pan Tyler to bardzo

dobry nauczyciel. Ale niestety tak, Orla Mae, będę musiała was zostawić. I bardzo mi smutno
z tego powodu, bo uczenie was sprawiało mi wielką radość.

Przy tych ostatnich słowach jej spojrzenie zatrzymuje się na mnie, ale ja odwracam

wzrok. Chyba jednak nie pójdę porozmawiać z nią o Richardzie. Wiedziałam, że tego nie
zrobię. To było tylko takie chwilowe myślenie.

*
Szkoda, że nie mogę zamknąć się w pokoju jak mama. Tak by było o wiele łatwiej. Nie

musiałabym myśleć o tym, co będziemy jeść, czym zapełnić lodówkę, ani o odrabianiu lekcji,
dzień po dniu, w kółko od początku. Tak, ja też wolałabym przez cały dzień leżeć w łóżku.

Szkoła nie jest już taka sama bez pani Ueland i czasami wydaje mi się nawet, że nie

poznaję własnej siostry. Odkąd nauczyła się strzelać, zachowuje się, jakby miała jakąś misję i
w ogóle mnie już nie potrzebowała. Zaczęła sama chodzić nad rzekę, chyba po to, żeby sobie
różne rzeczy przemyśleć.

Ja nie chodzę nad rzekę, ale pan Wilson często zabiera mnie do Zebulona, więc chyba

robię to samo co Emma, tylko inaczej.

- Chodź no tu, dziewczyno. - Pan Walles przywołuje mnie do beczki, na której siedzi. -

Pokażę ci chwyt, który na pewno ci się spodoba. Trzymasz gryf lewą ręką - jesteś
praworęczna, tak? Dobrze. Leworęczni to pustaki, mają same trociny w głowie. Trzymasz
gryf i kładziesz palec wskazujący - tak, właśnie ten, na górnej strunie, a prawą ręką uderzasz.
Uderz w struny kciukiem i palcem wskazującym - o, tak! A niech mnie. Widzisz? I już masz
melodię. Dobrze brzmi. Sonny, zagraj mi G, co? Podłożymy to pod melodię, którą Culver
zagrała.

- Nazywam się Parker - muszę mu przypomnieć, choć wolałabym się nazywać Culver,

tak jak tatuś.

- Myślałem, że jesteś z Culverów.
- Byłam, ale po śmierci tatusia mama wyszła za mąż za Parkera, więc ja też się tak

teraz nazywam.

- Ale to chyba nie ten Parker, co pracował w tartaku? Ten?
- Tak, proszę pana.
Walles spogląda na Sonny'ego Zebulona, który również podnosi znad gitary swoją

zazwyczaj nisko pochyloną głowę, i przez chwilę patrzą na siebie.

- Jak takie dziecko jak ty mogło wylądować z takim...
- Walles - przerywa mu pan Wilson ostrym tonem.
Gdyby głos mógł się zmienić w nóż, to Walles w tej chwili zalałby się krwią. On też o

tym wie, bo milknie na dobre.

- Zagrajmy coś - rzuca pan Wilson, kładąc sobie gitarę na kolanach. - Bierzmy się do

roboty. Dość już tego gadania.

Muzyka przepływa przeze mnie jak woda omywająca skały, którymi upstrzone jest dno

Diamentowej Rzeki.

*
Hej, Carrie. Masz ochotę przyjść do mnie do domu po szkole?
Zaznacz odpowiednią kratkę: tak lub nie.
Orla Mae
Patrzę na nią i uśmiechem próbuję jej powiedzieć, że mogę, ale ona wpatruje się

uporczywie przed siebie, żeby nie przyłapano nas na przekazywaniu karteczek.

Zaznaczam „tak", a potem znów składam karteczkę w malutki zwitek i upuszczam na

podłogę ołówek. Schylając się, żeby go podnieść, przesuwam karteczkę przez przejście
między ławkami w stronę krzesła Orli Mae. Pan Tyler zajęty jest pisaniem na tablicy, więc
nie zauważa, że Orla Mae pochyla się i podnosi wiadomość, a potem rozwija ją ostrożnie po
kawałku, żeby nie słychać było szelestu papieru, który zawsze ostrzega nauczyciela, że
uczniowie nie uważają na lekcji.

Po dzwonku składamy książki i wychodzimy z klasy razem.
- Poczekaj chwilę - mówię przed szkołą. - Muszę tylko powiedzieć mojej siostrze, że

będzie dzisiaj wracała sama do domu.

W końcu ją znajduję, ale najpierw muszę chwilę odczekać, żeby złapać oddech.
- Hej, Em - mówię - idź sama do domu, ja przyjdę później.
Emma spogląda ponad moim ramieniem na Orlę Mae, która obgryza paznokcie z takim

zapałem, jakby to był obiad.

- Idziesz do Orli Mae? - pyta mnie takim tonem, jakbym zamierzała popełnić jakieś

przestępstwo.

- A co? Idź do domu beze mnie. Ja niedługo przyjdę.
Wiem, że chce, żebym ją też zaprosiła, ale ostatnio odzwyczaiłam się już od jej

towarzystwa.

Wzrusza ramionami i odwraca się. Nagle czuję ukłucie w sercu i zaczynam żałować, że

nie załatwiłam tego zupełnie inaczej.

- Chcesz iść ze mną?! - wołam za nią, choć z góry wiem, jaka będzie odpowiedź, i

czuję się z tego powodu okropnie.

Odpowiedzią jest brak odpowiedzi. Moja młodsza siostra oddala się bez słowa.
*
Dom Orli Mae nie jest wiele większy od naszego, ale nie rośnie dokoła niego tyle drzew

i słońce dociera do pokojów. Rzucamy książki na stół, który stoi tuż za drzwiami.

- Hej, mamo - woła Orla Mae.
- Cześć, skarbie - odpowiada głos z głębi domu. - Jak tam było w szkole?
- Dobrze. Carrie Parker przyszła tu ze mną.
- To miło.
- Czy może zostać na kolację? - Orla Mae wcale mnie nie zapytała, czy chcę, ale myślę,

że mama nawet nie zauważy, że nie będzie mnie w domu.

- Oczywiście - odpowiada pani Bickett. - Niedługo będziemy jedli, ale może najpierw

pójdziecie odrobić lekcje, bo potem będzie już późno.

Orla Mae patrzy na mnie i przewraca oczami.
- Chodź. - Wskazuje mi gestem boczne drzwi prowadzące dokądś z frontowego pokoju.

Wszystkie płaskie powierzchnie w tym pokoju zastawione są fotografiami

przedstawiającymi dzieci, śluby i skrzywionych ludzi, którzy nie przywykli do pozowania do
zdjęć.

- Kto to? - pytam, wskazując na mężczyznę w czarnym cylindrze i okrągłych

okularach.

- To mój dziadek, tato mojego taty. Pochodził z Outer Banks na wschodnim wybrzeżu.

To było bardzo dawno temu, jak jeszcze nikt inny tam nie mieszkał, tylko mój dziadek ze
swoimi rodzicami, moimi pradziadkami. Nigdy nie chodził do szkoły ani nie miał się z kim
bawić. Tato mówi, że na starość zupełnie stracił rozum. Chodź.

Obok domu znajduje się szopa, która wygląda jak jego mniejsza kopia, a przy niej

rampa dla kurczaków. Zamiast po schodkach, kurczaki wchodzą do szopy i wychodzą z niej
po rampie, nie przestając przy tym dziobać.

- To najgłupsze stworzenia na świecie - mówi Orla Mae. - Popatrz. Rzucę im kamyki.

Ha! Spójrz na tamtego - w ogóle się nie zorientował, że to nie jest jedzenie. Kiedyś dałam im
jajecznicę, bo mama zrobiła na śniadanie, i zjadły! Wiesz, kim one są? Kanabalami!

- Chyba kanibalami - poprawiam.
- Zawsze musisz być mądrzejsza od wszystkich? - Rzuca głodnym ptakom kawałek

drewna. - Ciągle wszystkich poprawiasz.

- Nieprawda - mówię.
- Prawda. W szkole to ty zawsze znasz dobrą odpowiedź.
- Nie ja, tylko ty. Chyba jesteś najlepsza w całej klasie.
- Tak - potwierdza bez większego przekonania.
- Otworzyłyście już jakąś książkę?! - woła pani Bickett z okna na piętrze.
- Zaraz, mamo! - odkrzykuje Orla Mae przez ramię.
- Co ci mówiłam? Najpierw lekcje! Nie będzie kolacji, dopóki nie skończycie.
- Chodź - mówię, bo na myśl o tym, że nie dostaniemy nic do jedzenia, robi mi się

słabo. - Chodź, odrobimy te lekcje.

- Dobra, mądralo.
- Nie jestem mądralą.
- Właśnie że jesteś.
Wracając do domu, obie ciężko wzdychamy.
Praca domowa nie jest trudna, bo Freddie Sprague oszukał pana Tylera - powiedział

mu, że nie zaczęliśmy jeszcze przerabiać podręcznika do angielskiego, chociaż zaczęliśmy.
Dzięki temu praca domowa, którą dostajemy, przeważnie jest już odrobiona. Pani Ueland
chyba wyjeżdżała w takim pośpiechu, że zapomniała mu powiedzieć, co już umiemy, a czego
jeszcze nie.

Już od bardzo dawna nie słyszałam szczęku garnków i patelni dobiegającego z głębi

domu. To fantastyczne uczucie, kiedy się wie, że ktoś inny martwi się o to, czym napełnimy
żołądki. Zastanawiam się, co będzie jadła Emma.

- Mamo, już skończyłyśmy! - Orla Mae wstaje i idzie do kuchni, a ja za nią.
Mijam wpatrzone we mnie twarze Bickettów, które przypominają mi, że jestem tu obca.
- Dobrze. A teraz postaw na stole sól i pieprz. Carrie, czy mogłabyś... och. Co ci się

stało w rękę, skarbie?

Odkładam widelce, które podała mi pani Bickett, i szybko chowam rękę z powrotem do

kieszeni, gdzie ma czekać na wyzdrowienie.

- Nic, proszę pani - kłamię. - Mały wypadek.
- Pokaż mi to.
- To nic takiego, proszę pani. Naprawdę. Pani Bickett patrzy na mnie, przechylając gło-

wę na bok.

- No dobrze. Dasz radę rozłożyć te widelce?

- Tak, proszę pani. Oczywiście. Przełykam ślinę, która gromadzi mi się w ustach od

chwili, gdy poczułam zapach domowego jedzenia.

- A teraz obydwie idźcie umyć ręce. Tylko Carrie, uważaj! Ta rana wygląda, jakby w

każdej chwili mogła się znów otworzyć. Postaraj się jej za bardzo nie zamoczyć.

Kilka dni temu próbowałam ugotować ostatnie jajka, jakie były w domu. Mama kiedyś

powiedziała, że jajka, gdy są już stare, nadają się tylko do tego, żeby je ugotować na twardo.
Bardzo ostrożnie niosłam garnek z wrzątkiem do zlewu, żeby wylać wodę, ale nie jestem taka
silna, jak mi się zdawało. Garnek był ciężki i kiedy się przechylił i woda zaczęła się z niego
wylewać, musiałam go złapać po drugiej stronie, tam gdzie nie ma uchwytu, i paskudnie się
przy tym oparzyłam. Mama zawsze powtarza, że jestem niezdarą.

- Orla Mae? - mówi pani Bickett, siadając przy stole. - Odmówisz dzisiaj modlitwę?
Orla Mae i jej mama rozwijają ściereczki i kładą je sobie na kolanach, więc ja robię to

samo.

- Pobłogosław, Panie, ten pokarm, naszych przyjaciół - przy tych słowach Orla Mae

ściska moją dłoń ponad stołem - naszą rodzinę - teraz pewnie ściska rękę swojej mamy - i
nasz dom. Dziękujemy Ci za wszystkie Twoje błogosławieństwa. Amen.

- Amen - powtarza pani Bickett z pochyloną głową.
- Amen - mruczę, żeby się nie wyróżniać.
- Podaj mi masło, proszę - mówi pani Bickett do Orli Mae. - No, no, widzę, że

niektórzy tutaj są bardzo głodni! - dodaje, patrząc na mnie.

Usta mam wypchane pieczonym kurczakiem, tak gorącym, że parzy mi podniebienie,

ale nie przeszkadza mi to. Jeszcze nigdy kurczak tak mi nie smakował.

Orla Mae wciąż smaruje masłem pierwszą bułkę, gdy ja już sięgam po drugą i wpycham

ją całą do ust, a jednocześnie nagarniam ręką kukurydzę na widelec.

Nie wiem, dlaczego pani Bickett nie odrywa ode mnie wzroku.
- Jak sobie radzi z wami pan Tyler, dziewczynki? - pyta.
Przenosi wreszcie spojrzenie na swój talerz i delikatnie nabiera na widelec kęs o połowę

mniejszy od moich.

- Dobrze - mówi Orla Mae.
- Orla Mae, nie mów z pełnymi ustami - upomina ją matka. - Przecież nie wychowałaś

się wśród wilków!

Gdy odwraca się w inną stronę, szybko chwytam herbatnik i upuszczam go na przykryte

ściereczką kolana. To dla Emmy. Przy najbliższej okazji chowam go do kieszeni swetra.

Do końca kolacji udaje mi się zgarnąć trzy herbatniki. Emma ma mniejszy żołądek niż

ja, więc to jej powinno wystarczyć. A jeśli chodzi o mnie, jestem napchana jak gęś przed
Bożym Narodzeniem.

Zbieramy naczynia ze stołu i gdy pani Bickett zgarnia resztki z talerzy, kradnę dla

Emmy jeszcze udko kurczaka, jedyne, jakie zostało. Jest tłuste i sweter na pewno trafi na
stertę z rzeczami nienadającymi się już do noszenia, ale to nic nie szkodzi. Starsza siostra
musi dbać o młodszą.

- Dziękuję pani za kolację - mówię do pani Bickett, gdy obie z Orlą Mae

powycierałyśmy już wszystkie garnki i talerze.

- Proszę bardzo, Carrie. Możesz tu przychodzić, kiedy tylko będziesz miała ochotę,

skarbie.

- Dziękuję pani.
- Pozdrów ode mnie swoją mamę! - woła za mną.
- Dobrze, proszę pani! - odkrzykuję. - Cześć, Orla Mae!
- Cześć, mądralo!
Czerwienię się, ale zaraz mi mija, gdy patrzę na jej uśmiechniętą twarz i widzę, że

wcale ze mnie nie kpi.

Z pełnym brzuchem droga do domu wydaje się znacznie krótsza. Nawet trochę sobie

podskakuję myśląc o tym, jak Emma się ucieszy z kolacji którą jej niosę.

Ale światło sączące się przez okno od frontu jest jakieś dziwne. Trochę jak świeca, ale

to nie świeca. Zawsze kiedy wracałam do domu po ciemku, całe okno było rozświetlone, ale
dzisiaj jasna jest tylko jedna połowa.

Im bliżej podchodzę, tym dziwniej się czuję.
- Mamo? - mówię, ale nie wołam zbyt głośno, bo nie wiem, co czeka na mnie w

środku.

Otwieram drzwi i nie mogę uwierzyć własnym oczom. Bałagan jest chyba większy niż

wtedy, kiedy tu przyjechaliśmy.

- Och, mój słodki Boże w niebiesiech - mówię tak samo jak mama, gdy narozrabiamy

obydwie z Emmą.

Krzesło leży przewrócone na bok. Pod moimi nogami chrzęści szkło. I teraz widzę,

dlaczego światło w oknie wyglądało tak dziwnie - lampa jest przewrócona razem z abażurem
i wygląda, jakby ucięła sobie drzemkę na podłodze. Przechodzę przez pokój, żeby ją postawić
na miejsce, bo wydaje mi się, że mogę zacząć sprzątanie równie dobrze od tego jak od
czegokolwiek innego.

Po drodze mijam poduszkę z kanapy i skorupy porcelanowych talerzy, które dostaliśmy

od Baci jako pamiątkę rodzinną.

- Mamo? - wołam już trochę głośniej.
Jedyne zdjęcie, jakie stało w pokoju - oprawione w ramkę ze sklepu i w ogóle - leży na

podłodze, obrazkiem do dołu. Na tym zdjęciu jest mama ze mną na plaży, gdy jeszcze byłam
bardzo mała. Tatuś je robił, więc jego tam nie ma, i chyba dobrze, bo gdyby było inaczej, to
pewnie nie moglibyśmy go oprawić w ramki. Richard by na to nie pozwolił.

Pochylam się, żeby podnieść lampę, i wtedy ją widzę.
- Mamo!
Krew płynie z jej głowy jak z przewróconego kubka z kawą. Jedno ramię ma dziwnie

wygięte, jakby ktoś wyrwał je ze stawu. Podomkę - tę, którą nosiła tak długo, że róże
wyblakły i są różowe, a nie czerwone jak na początku - ma podciągniętą prawie do majtek.

- Mamo? - szepczę i pochylam się nad jej głową, próbując powstrzymać łzy, żeby nie

kapały prosto na jej zakrwawione usta.

Odrobinę przesuwa głowę i to oko, które nie jest zupełnie zapuchnięte, zatrzymuje się

na mnie. Usta poruszają się na zębach.

- Mamo?
- Idź - mówi prawie bezgłośnie - stąd. - Bierze kolejny oddech, ale niezbyt głęboki, bo

wygląda na to, że oddychanie sprawia jej ból. - Już.

- Mamo, nie zostawię cię tu - obiecuję i bardzo, naprawdę bardzo się staram nie płakać.

Potrząsam tylko głową, żeby ją przekonać, że mówię szczerze.

- Szybko - szepcze.
Wrzask uderza mnie w uszy, zanim jeszcze mój umysł zaczął rozróżniać słowa.
- Próbuję utrzymać tę rodzinę! - wrzeszczy Richard, wchodząc do pokoju. Chyba nie

słyszał, jak tu weszłam. - Przez cały czas próbuję. I gówno!

Przystaje, żeby pociągnąć kilka łyków piwa, a potem kopnąć to, co zaplątało mu się pod

nogi. Dzięki temu udaje mi się niespostrzeżenie cofnąć i wysunąć na zewnątrz przez
kuchenne drzwi.

- Widziałaś te ich ceny! - krzyczy do mamy, tak jakby była w stanie prowadzić z nim

rozmowę. - Sami się proszą, żeby ich okraść! I co, do diabła...

Całe szczęście, że jest pijany, bo nie zorientował się od razu, skąd pochodzi hałas, który

zrobiłam, przeskakując przez potłuczone skorupy. Wbiegam do lasu, który oddziela nasz dom
od domu pana Wilsona. Słyszę w uszach własny oddech. Och, Boże. Proszę, pozwól mi

sprowadzić pomoc dla mamy, zanim on ją całkiem zabije. Proszę Cię, Boże. Zrobię, co tylko
zechcesz. Już nigdy nie będę się kłócić z Emmą. Będę dbać o porządek w domu tak, jak
mama by chciała. Nawet mogę wystrzegać się Richarda. Tylko proszę Cię, Boże, pozwól mi
znaleźć pana Wilsona.

Bum!
Ten dźwięk nieomal zwala mnie z nóg. Teraz już dobrze wiem, co to jest. Żaden inny

dźwięk nie jest do tego podobny. To był strzał. Ktoś wystrzelił w naszym domu.

Widziałam zdjęcia z cyrku przedstawiające człowieka chodzącego po rozpiętym

wysoko drucie. Wyglądało to, jakby był zawieszony w powietrzu. Tak właśnie czuję się w tej
chwili. Nie wiem, czy iść po tym drucie dalej do pana Wilsona, czy wrócić do domu i
zobaczyć, co się stało.

Zaciskam mocno powieki i widzę mamę leżącą na podłodze. Jej twarz w świetle lampy

cała wydaje się zalana krwią. Mam swoją odpowiedź.

Już idę, mamo.
Wbiegam na ganek po dwa schodki i tym razem jest mi wszystko jedno, czy mnie

usłyszy, czy nie.

- Mamo?
Znów przeskakuję nad porozbijanym szkłem, porcelaną i innymi rzeczami

zaśmiecającymi podłogę, i docieram do kąta, w którym leży.

- Mamo?
Obraca głowę w moją stronę, więc już wiem, że to nie ją zastrzelił. Podnoszę się i

rozglądam powoli po pokoju. Nie widzę, co jest za kanapą, więc biorę do ręki lampę i
podnoszę ją wysoko jak latarnię. Taką latarnię mogła nieść Laura Ingalls Wilder. Przewód nie
jest zbyt długi, ale wystarcza, żebym mogła dostrzec, co jest po drugiej stronie pokoju.

Richard. Tam jest.
Leży na plecach i wygląda, jakby nie przeszkadzały mu odłamki szkła i porcelany

wbijające się w plecy. Otwarte oczy wpatrują się w sufit i w pierwszej chwili boję się do
niego podejść... może to zasadzka i tylko udaje martwego, a kiedy podejdę bliżej, pochwyci
mnie. Trzymam się jak najdalej od jego ramion, wyciągniętych na boki, jakby chciał zrobić
orzełka na śniegu. I wtedy dopiero widzę na jego piersi czerwoną plamę, powiększającą się z
minuty na minutę.

Nie rusza się.
Podchodzę jeszcze bliżej i widzę, że jego klatka piersiowa się nie unosi, nie wpuszcza

ani nie wypuszcza powietrza. To Richard został zastrzelony.

Przez krótką, króciuteńką chwilę, krótszą niż mgnienie oka - przez ułamek ułamka

sekundy - widzę tatusia, który też leży na plecach i krwawi na linoleum w naszym starym
domu. Nie mam pojęcia, jak to możliwe, bo przecież to Emma widziała go naprawdę...
Pewnie wyobrażałam to sobie tak wiele razy, że jej wspomnienie przeszło na mnie.

Emma.
- Emma! - wołam, biegnąc po schodach do naszej sypialni.
Nie ma jej tu. Nie ma jej tu?
- Emma! - krzyczę, ale odpowiada mi cisza.
- Panie Wilson! Pomocy! - Głupia jestem. Przecież on nie może mnie usłyszeć.
Wybiegam z domu równie szybko, jak do niego wbiegłam... ciemną ścieżką do

asfaltowej drogi... po asfalcie do ścieżki pana Wilsona, która teraz, gdy szczególnie mi się
śpieszy, wydaje się bardziej stroma niż wcześniej. Zdradliwe kamienie wyrastają mi pod
stopami w miejscach, gdzie nigdy ich nie było. Podnosząc się po upadku, słyszę kroki na
żwirowej ścieżce przy schodkach do domu. Tak, to on. Widzę zgarbioną sylwetkę i mam
zamiar zawołać go głośno, gdy promień księżyca odbija się w czymś błyszczącym, co niesie
w ręku. Pistolet? O. Mój. Boże.

*
W całym lesie słychać tylko trzask uschniętych sosnowych gałęzi pod moimi nogami i

mój własny oddech; jedyne światło płynie od księżyca.

Krzaki i młode drzewka, których nie widziałam tu w dzień, zwalniają mój bieg, ale

niewiele. Nie dbam o to, czy gałęzie poranią mnie jeszcze bardziej.

Dom Bickettów wchłania w siebie czerń nocy. Nie widzę, gdzie zaczynają się schodki i

gdzie są drzwi, ale znajduję jedno i drugie po omacku i już po chwili walę w drzwi pięściami.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY
- Caroline? Caroline, spójrz na mnie. - Zapuchnięte usta mamy poruszają się, ale słowa

dochodzą jakby z innej strony. Mama trzyma przy czole mokry ręcznik z topniejącym lodem
w środku. Zdążyła już zmyć z twarzy całą krew.

- Caroline?
- Jest zmęczona. - Jakiś inny głos, męski, przepływa nad moją głową. - Niech teraz od-

pocznie.

- Caroline, słyszysz mnie? O czym myślisz?
*
Ta topola była wręcz stworzona do wspinaczki. Grube, pokryte chropowatą korą konary

rozkładały się na boki jeden nad drugim niczym schody, pozwalając bezpiecznie i bez lęku
dotrzeć niemal do samego wierzchołka.

- Widzisz coś? Widzisz stamtąd dom? - zawołała Emma z niższej gałęzi.
- Jeszcze nie! - odkrzyknęłam. - Zaraz wejdę wyżej.
- Pośpiesz się. Jestem tylko o dwie gałęzie pod tobą - poganiała mnie, zirytowana, że

wspinam się tak powoli. Powinnam była pozwolić jej wejść pierwszej, bo zawsze wspinała się
lepiej ode mnie. Ale ja jestem starsza, więc gdy zawołałam: - Widzę dom! - wiedziała, że
wygrałam.

Rzeczywiście go zobaczyłam. Ta topola była najwyższa ze wszystkich drzew

otaczających farmę Hamiltonów i nic nie zasłaniało mi widoku.

- Chodź tu! Wejdź wyżej.
- Dobra, dobra - wysapała. Wciąż była zirytowana, ale bardzo jej zależało, żeby się ze

mną zrównać. - Szkoda, że nie puściłaś mnie pierwszej. Ooo, masz rację! Naprawdę go wi-
dać!

- A nie mówiłam?
Farma Hamiltonów leży dość daleko od naszego domu, domu ze skrzypiącymi

okiennicami przy Drodze do Młyna Murraya. Ale gdy się jest tak wysoko jak ptaki, odległość
przestaje mieć znaczenie, bo i tak wszystko widać. Kłopot w tym, że można również spojrzeć
w dół i przekonać się, jak daleko jest do ziemi. Próbowałam nie patrzeć w dół, ale nie dało
się; czasami lubię się bać i chyba zrobiłam to po to, żeby poczuć lęk.

- Myślisz, że uda nam się stąd zejść i się nie zabić?
- Czym się przejmujesz? Patrz! Tam widać dom Godseyów!
Nie przyszło mi wcześniej do głowy, by sprawdzić, co jest po drugiej stronie pnia,

którego trzymam się kurczowo jak koła ratunkowego. To prawda, po drugiej stronie widać
dom Godseyów.

- Chcę tu zostać na zawsze.
*
- Caroline, odpowiedz mi. - Mama coraz bardziej podnosi zmęczony głos, choć

przecież siedzi tuż obok mnie, na wyciągnięcie ramienia. - Słyszysz? Odpowiedz mi.

- Co?
- I jeszcze pyta „co", jakby nie słyszała, co do niej mówimy od godziny - mówi mama

do kogoś niewidzialnego za moimi plecami.

- Spokojnie, pani Parker, spokojnie. Proszę się tak nie denerwować - odpowiada glos.
Jestem okropnie zmęczona; nie mam siły obrócić się i sprawdzić, do kogo ten głos

należy, ale jestem pewna, że już go słyszałam.

- To był męczący dzień dla wszystkich.
- Wiem - wzdycha mama. - Staram się zachowywać najspokojniej, jak potrafię.

Caroline? - pyta znów nieszczerym, sztucznie łagodnym tonem. - Powiedz mamie, co się
zdarzyło, dobrze? Powiedz to mamie.

Widzę, jak jej popękane usta poruszają się, choć nie wydobywa się z nich żadne słowo.

- Pani Parker, może pozwoli nam pani chwilę z nią porozmawiać - mówi ten glos. -

Pani też na pewno jest zmęczona po tym wszystkim. Może pójdzie pani napić się kawy, a my
porozmawiamy z Caroline.

- To mój mąż został zabity i z moją córką rozmawiam. - Usta mamy zwracają się w

stronę tego kogoś. - Caroline, masz ze mną rozmawiać, słyszysz? Mów coś. Mów.

Chcę wyciągnąć do niej ręce. Chcę, żeby wzięła mnie na kolana i powiedziała, że

wracamy do domu, że to wszystko to był tylko zły sen. Chcę...

- Caroline, jeśli jest coś, o czym chciałabyś nam opowiedzieć, jakiś ciężar, który chcesz

zrzucić z serca, to może... - Postawny mężczyzna stanął przed mamą i teraz go poznaję: to on
przypiął pinezkami papier do naszych drzwi. Szeryf!

Twarz ma smutną, a oczy patrzą w moje oczy, szukając w nich odpowiedzi na

powtarzane wciąż na nowo pytania. Ale patrząc na niego, mam wrażenie, jakbym patrzyła
przez koronkową firankę na słoneczny dzień - widzę światło, ale kształty rozmazują mi się w
oczach. Co się stało, co się stało, powtarzają w kółko, wypytują, ciągle od nowa te same trzy
słowa, a ja za żadne skarby świata nie potrafię odgadnąć, o co im chodzi.

Przenoszę wzrok z szeryfa na mamę, a potem z powrotem na szeryfa, szukając jakiejś

wskazówki.

Mama nic nie daje po sobie poznać.
Wyraz jej twarzy mówi mi wyraźnie, że to ja powinnam udzielić wyjaśnień. Znów

patrzę na szeryfa. Nie wiem, proszę pana, mówię mu oczami, bo usta nie chcą słuchać
poleceń wychodzących z mózgu. Naprawdę nic nie wiem. Im mocniej się nad tym
zastanawiam, tym mniej pamiętam.

Naraz pojawia się obraz pana Wilsona z błyszczącym przedmiotem w ręku. Pan Wilson,

który był dla mnie taki dobry. Mężczyzna powinien odpowiadać za to, co zrobił.

- Od kiedy ty właściwie umiesz strzelać? - pyta mama, opadając na oparcie krzesła.

Chyba za bardzo ją zmęczyło pochylanie się nade mną. - Twój ojciec zginął od kuli... a ty
uczysz się tego samego od jakiegoś szaleńca z lasu. Ani grama szacunku dla własnego
nieżyjącego ojca, ot i tyle.

- Bardzo proszę, pani Parker - wtrąca znów szeryf. - My się już tym zajmiemy.
Mama stuka w paczkę papierosów, wyjmuje jednego, zapala go i zaciąga się mocno, a

potem, gdy musi zaczerpnąć powietrza, wydmuchuje dym w stronę sufitu. Głos szeryfa jest
spokojniejszy i bardziej kojący od jej głosu. Płynie przez pokój i otacza mnie łagodnie.

- Opowiesz mi, co się zdarzyło, zanim przyjechaliśmy?
Zamykam oczy i widzę Richarda, który pije piwo przy stole w kuchni.
- Carrie?
Kolejny przebłysk. Tętno dudni mi w uszach.
Przebiegam przez obydwa pokoje na górze, szukając czegoś.
- Caroline? Szukając kogoś.
- Zostawmy ją na razie w spokoju - mówi szeryf.
Szukając...
- No dobrze - odpowiada mama głosem tak odległym, jakby znajdowała się o milion

kilometrów stąd.

Szukając...
- Emma. - To wszystko, co potrafię powiedzieć.
- Co? Co powiedziałaś, skarbie? - Kroki przemierzają pokój i zbliżają się do mnie. -

Możesz to powtórzyć?

Jestem tak samo zdziwiona jak oni.
- Emma.

Szeryf patrzy na mamę, z której jakby naraz uszło całe powietrze. Głowa bezwładnie

opada jej w dół, jak szmacianej lalce, a potem zaczyna obracać się powoli od jednego
ramienia do drugiego.

- Chcesz mi coś powiedzieć o Emmie?
- Szukałam Emmy. - Chyba mówię szeptem, bo szeryf pochyla się nade mną tak nisko,

że czuję jego przesiąknięty tytoniem oddech.

- Szukałaś Emmy... - Chce, żebym mówiła dalej, ale ja nic więcej nie wiem.
- Och, na litość boską - odzywa się mama znużonym do granic wytrzymałości tonem.
- Chwileczkę! - Szeryf ucisza ją, podnosząc rękę do góry. - Mów dalej - zwraca się do

mnie.

Mamo, proszę, powtarzam w myślach. Proszę, pomóż mi. Pociesz mnie, tak jak tatuś

zawsze to robił. Proszę cię, mamo.

Kolejny przebłysk. Śmiech Richarda wdziera mi się w mózg. W głowie mi dudni, dum

dum dum, po obu stronach oczu. To dudnienie próbuje wypchnąć obraz z pamięci, dum dum
dum, a potem znów go przywołuje. Drzwi się otwierają. Uśmiech Richarda zmienia się w
grymas, oczy otwierają się szeroko. Dum, dum, dum. Mam ciężkie ramiona i głowę. Dum,
dum, dum.

- Nie mogłam znaleźć Emmy.
Jeszcze jeden obraz: pan Wilson na schodach swojego domu. Coś błyszczącego.
Mężczyzna wyciąga ramię ponad stołem i kładzie dłoń na mojej, rozluźniając ją na

chwilę. Zdziwiona jestem, że jego dłoń, choć szeroka i pokryta węzłami żył, jest taka lekka.

- On niósł do domu strzelbę.
Moje oczy podążają za żyłami na jego dłoni. Wyboiste rzeki.
- Kto? - pyta szeryf błagalnym tonem. - Kto niósł do domu strzelbę?
Patrzę na niego i uświadamiam sobie, że muszę mu powiedzieć, co widziałam. Muszę

wydać przyjaciela.

Nie. On nie mógł tego zrobić. Nie.
Słyszę własny głos, słowa skierowane do Emmy: „Co innego strzelać do puszek, a co

innego zabić człowieka, choćby na to zasługiwał!". Pan Wilson nie skrzywdziłby nawet
muchy. Ale po chwili słyszę inne słowa: „W moich czasach mężczyzna musiał odpowiadać za
to, co zrobił". On sam tak powiedział.

Może jednak chciał, żeby Richard zginął. A w dodatku niósł błyszczącą strzelbę.
- Caroline, kto przyniósł do domu strzelbę? - pyta znów szeryf. I jeszcze raz, chociaż w

tej chwili nie jestem nawet pewna, czy mam na imię Caroline - jestem tak okropnie
zmęczona, a w głowie pod włosami wciąż słyszę dudnienie.

- Pan Wilson.
- Co? - Pochyla się jeszcze niżej nad moją twarzą. - Nie dosłyszałem, co powiedziałaś,

skarbie. Co powiedziałaś?

Powoli odrywam wzrok od swoich brudnych rąk, podrapanych po upadku na ścieżce, i

patrzę mu prosto w oczy, gotowa powtórzyć to nazwisko. Przepraszam pana, panie Wilson.

- Pan Wilson.
- Caroline, nie podoba mi się, że próbujesz mnie zwodzić - mówi szeryf - ale wiem, że

wiele przeszłaś w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin, więc spróbuję nie zwracać na
to uwagi. Powiedz nam, kto przyniósł do domu broń.

- Przecież mówię, że pan Wilson. Widziałam go...
Teraz szeryf spogląda na swoje dłonie i potrząsa głową. Nie mam pojęcia, co sobie przy

tym myśli.

- Mówię, co widziałam... - zaczynam, ale przerywa mi.
- Skarbie, musisz być z nami szczera. Twoja mama i ja musimy się dowiedzieć. Co się

właściwie stało u was w domu.

- Pan Wilson...
- Drum Wilson jest moim przyjacielem - mówi, celując palcem wskazującym w moją

twarz - i wiem na pewno, że był daleko od waszego domu w czasie, gdy padł strzał...

- Ale...
- Ale co? Był ze mną i z połową mieszkańców tego miasta u Sonny'ego Zebulona.

Świętowaliśmy jego urodziny. - Szeryf odwraca się do mamy i wyjaśnia: - Sonny Zebulon
jest najstarszym mieszkańcem tego miasta. Wczoraj obchodził dziewięćdziesiąte piąte
urodziny. Wcale nie wyszedł z wprawy w graniu... W każdym razie Drum Wilson był tam z
nami wszystkimi i grał na urodzinach Zeba. Przyniósł nawet mandolinę wykładaną masą
perłową, na której kiedyś grał jego ojciec...

Szeryf opowiada o urodzinach Zebulona, a ja przymrużam oczy i próbuję przywołać

obraz pana Wilsona na schodach. W ręku trzyma...

- Ta mandolina jest więcej warta niż my wszyscy razem...
Niesie coś w ręku...
- Jest piękna. Intarsje z masy perłowej, gładko wypolerowane...
Coś błyszczącego! Mandolina!
Promień księżyca zatrzymał się na niej tylko na krótką chwilę, ale teraz uświadamiam

sobie, że to było to. To jednak nie była strzelba. Wiedziałam, że pan Wilson nie potrafiłby
zabić nawet pchły z grzbietu Brownie! Wiedziałam.

- W każdym razie - szeryf znów spogląda na mnie - właśnie dlatego jestem pewien, że

to nie Drum Wilson strzelał. Więc kto? Możesz mi to powiedzieć, panienko?

- Mamo, gdzie jest Emma?
Naraz w mojej głowie pojawia się obraz, który wydaje się tylko snem.
„Idź... stąd... szybko...". Wciąż słyszę szept mamy, leżącej na podłodze, zakrwawionej, i

pamiętam, co jej odpowiedziałam:

- Mamo, nie zostawię cię tu!
I pamiętam krzyk Richarda, gdy wyszedł z kuchni. Słyszę jego niewyraźnie przeciągane

słowa. Zawsze zaczyna tak mówić, gdy trochę wypije. Ale przypominam sobie jeszcze coś, o
czym do tej pory nie pamiętałam. Richard pochwycił za połę mojej koszuli, gdy próbowałam
wyślizgnąć się przez tylne drzwi, by pobiec do pana Wilsona!

- Gówniany śmieć - wymamrotał i znów zaczął wrzeszczeć. Tego dotychczas nie

pamiętałam.

- Puść mnie! - Przypominam sobie, że usiłowałam mu się wyrwać.
- Widziałaś, jakie mają ceny - zwraca się do mnie, jakby to było oczywiste, że

powinnam wiedzieć, o czym mówi. - Sami się prosili o to, żeby ich okraść!

Widzę, jak moje zęby zatapiają się w jego dłoni, która trzyma połę mojej koszuli.
- Co do diabla...?
- Gdzie jest Emma?! - wołam, patrząc mu prosto w twarz.
Słyszę własny głos, piskliwy i ochrypły, w ogóle nie przypominający mojego zwykłego

głosu. Widzę, jak kąciki ust Richarda unoszą się do góry po obu stronach okrągłej butelki, z
której pociąga piwo. Nic nie odpowiada.

Odpycham go i wbiegam do kuchni.
- Gdzie ona jest?!
- Nie szukaj jej! - woła Richard z pokoju. Siedzi na starym, rozchwianym krześle - to

jedyny mebel, który stoi prosto w tym bałaganie

- stopę ma opartą na kolanie. - Nie ma jej tam.
- Gdzie ona jest? - Odpycham wahadłowe drzwi, które oddzielają kuchnię od

frontowego pokoju. - Co?

Odrywa palec wskazujący od butelki z piwem i celuje we mnie.
- Jak ty się do mnie odzywasz?

- Powiedz mi, gdzie jest Emma.
- A gdybym zdradził ci sekret? - pyta lekkim tonem, jakby zamawiał stek na kolację. Z

jego warg nie schodzi uśmiech. - A gdybym powiedział ci coś, o czym przysiągłem nie
mówić?

- Emma! - krzyczę, stając pod schodami.
- Emma! Gdzie jesteś?
- Mówiłem ci przecież, że jej tu nie ma. Pamiętam, że zwróciłam się w jego stronę.
- No to ci powiem: ona nie żyje!
Słyszę szum w uszach. Cała krew napływa mi do głowy.
- Jak chcesz wiedzieć, to ja ją zabiłem - mówi, kołysząc butelką i prostując nogi.
Pamiętam, że wbiegłam na górę po dwa schodki. Wpadłam do jego pokoju, a potem do

naszego. Oba były puste.

- Nie ma już Emmy - słyszę jego głos. I ten śmiech. Ten śmiech mówi mi, że on nie

kłamie.

*
- Śmiał się - mówię do szeryfa, otwierając oczy. - Śmiał się, kiedy mi powiedział... - Te

słowa nie chcą mi przejść przez gardło.

- Gdy ci powiedział... - Głos szeryfa rozpływa się w powietrzu. - Gdy ci powiedział... -

próbuje jeszcze raz.

Patrzę na niego i szybko odwracam wzrok, przypominając sobie, co Richard powiedział

o mojej siostrze.

- Powiedział mi... - Przełykam ślinę. - Powiedział... że ją zabił. - Spoglądam na niego,

by się upewnić, że naprawdę wypowiedziałam to głośno, a nie tylko pomyślałam, bo czasem
tak mi się zdarza: wydaje mi się, że powiedziałam coś, co było tylko myślą tłukącą się po
głowie.

Szeryf milczy. Nie mogę się przemóc, by spojrzeć na mamę. Bo może ona jeszcze nie

wie że Richard zabił jej dziecko. Nie mogę się przemóc by na nią spojrzeć.

- Powiedział ci, że zabił Emmę?
Kiwam głową, nie wypuszczając łez spod powiek.
On zaś spogląda przez ramię na mamę i odrywa dłoń od mojej ręki. Czuję, że mama

przysuwa się bliżej.

- Spokojnie, pani Parker - mówi szeryf, zatrzymując dłoń przed jej twarzą w

ostrzegawczym geście. - Niech mówi dalej. Co jeszcze pamiętasz, skarbie?

Zamykam oczy i obrazy znów wracają, choć nie wiem, czy to wszystko zdarzyło się

naprawdę, czy to był tylko sen.

Przeskakuję przez kamienie. Ścieżka prowadząca od asfaltu. Pamiętam, że było ciemno,

tak ciemno, że musiałam zdać się na własne stopy i zaufać, że same poprowadzą mnie drogą,
którą tyle razy już przemierzały. Pamiętam pana Wilsona, który wchodził do domu.
Czekałam. A potem... zaraz... chyba poszłam za dom. Czy tak było? Chyba tak.

Pamiętam, jak w ciemnościach szukałam drogi do szopy z bronią. Och, Boże. Chyba tak

było. Odczekałam trochę i otworzyłam oczy najszerzej jak mogłam, żeby przyzwyczaić się do
nieprzeniknionych ciemności w szopie.

„Wiesz, co będzie dalej" - powiedziała Emma.
Pamiętam, jak jej słowa obijały się w moim umyśle: „Musimy zabić Richarda".
*
- Gdzie jest Emma? - pytam.
- Mów dalej, kochanie - odpowiada szeryf. - Spróbuj sobie przypomnieć, co było dalej.
- Mamo, gdzie jest Emma?
Ale mama odwraca wzrok. Wkłada papierosa do ust i wypuszcza kłąb dymu.
Zamykam oczy i znów tam wracam.

„Musimy go zabić, Carrie", tak powiedziała. Przypominam to sobie tak wyraźnie, jakby

to było przed pięcioma minutami. „Musimy go zabić".

Przypominam sobie, jak znalazłam i otworzyłam magazynek, żeby sprawdzić, czy

muszę jeszcze poszukać kul. Raz, dwa, trzy, cztery, pięć. Poczułam pięć pustych miejsc. Przy
szóstym otworze mój palec zamiast się zagłębić, prześliznął się po wierzchu i już wiedziałam,
że jedna jest w środku. Jedna kula. Jeden człowiek, którego trzeba zabić.

*
- On ją zabił - mówię. Ich twarze wyglądają nieoczekiwanie przerażająco. - Powiedział

mi, że ją zabił... - Zaczynam płakać. - Mamo?

Ale ona nadal na mnie nie patrzy.
Chyba dlatego tak łatwo jest mi zamknąć oczy. Nienawidzę, gdy odwraca się ode mnie i

wygląda tak, jak w tej chwili.

- Wzięłam rewolwer - mówię między haustami powietrza. Jej głowa nagle obraca się w

moją stronę. - Musiałam go wziąć. - Płaczę coraz bardziej.

- Wszystko w porządku, skarbie. - To głos szeryfa. On mówi to, co mama powinna

powiedzieć, gdyby potrafiła sobie radzić z moimi łzami. - Możesz nam o wszystkim
opowiedzieć. Jakoś sobie ze wszystkim poradzimy, tylko opowiedz nam, co było dalej.

Zaciskam mocno powieki i łzy wypływają spod nich jak woda z wyżymanej po

sprzątaniu ścierki.

Z rewolwerem musiałam iść trochę wolniej. Ale niewiele wolniej. Łatwiej było biec po

asfalcie niż po ścieżce prowadzącej do domu pana Wilsona, ale teraz bardziej się bałam, bo w
każdej chwili mógł tędy przejeżdżać jakiś samochód albo ciężarówka. Szłam coraz szybciej i
jeszcze szybciej. Ścieżka prowadząca do naszego domu była stroma. Potykałam się o piach i
kamienie, ale ani razu nie upadłam. Pamiętam światło z okna kuchni sączące się między
drzewami. Z trudem łapałam oddech, otarłam ręką czoło i poczułam dotyk zimnego metalu.

Dom jest coraz bliżej i bliżej. Przy schodach ujmuję rewolwer obiema dłońmi i

usztywniam łokcie, tak jak pan Wilson uczył Emmę. Pamiętam, że wchodząc, liczyłam
schodki, bo wiedziałam, że nie mogę opuścić wzroku. Stopy same niosły mnie przed siebie w
równym tempie. Próbowałam oddychać powoli, przez nos. Pan Wilson mówił, że tak trzeba
oddychać przed oddaniem strzału. Chyba przez chwilę mi się udawało, ale potem musiałam
złapać oddech ustami.

Ganek. Z usztywnionymi łokciami i lufą pistoletu skierowaną w dół otwieram siatkowe

drzwi nogą.

Drzwi oparły się o moje plecy i same za mną zamknęły. Poczułam ich dotyk, który

zelżał, gdy posunęłam się dalej.

Patrzyłam na pokój, jakbym go widziała po raz pierwszy w życiu. Pamiętam to

wrażenie. Stół we frontowym pokoju. Fotel, w którym Richard wcześniej siedział.
Przewrócona lampa. Jęki mamy dochodzące z kąta podłogi. Zatrzymałam się i wycelowałam
w stronę wahadłowych drzwi do kuchni.

„Musimy zabić Richarda", powiedziała Emma.
- Muszę się dowiedzieć, gdzie jest moja siostra! - Wracam myślami tu, gdzie jestem, do

pokoju z mamą i szeryfem. - Mamo! Znaleźli ją...? - Nie jestem w stanie skończyć. Odczekuję
chwilę. Głęboki oddech. No dobrze, teraz mogę mówić dalej. - Czy znaleźli jej ciało?

Dłoń szeryfa znów wyciąga się w stronę mojej dłoni. Och, Boże. Znaleźli ją.
- Kochanie, zanim porozmawiamy o Emmie, najpierw musimy usłyszeć zakończenie

tej historii - mówi. - Rozumiesz? Musisz nam opowiedzieć wszystko do końca. A potem
porozmawiamy o Emmie, dobrze? Wiem, wiem. Ćśśś. Oddychaj głęboko. Spokojnie. Możesz
już mówić? Jeszcze tylko trochę. Byłaś w domu i wycelowałaś pistolet w drzwi do kuchni. I
co się stało potem?

Moje oczy znów się zamykają.

Robię jeszcze dwa kroki w stronę wahadłowych drzwi. I jeszcze jeden.
Wytężam słuch i w końcu dobiega do mnie Richardowe „aaach", które wydobywa z

siebie tylko po przełknięciu większego niż zwykle łyku piwa. Potem słyszę stuk butelki
odstawianej na blat.

Chyba odczekałam jeszcze chwilę, dając mu czas, żeby mógł poczuć, że ten jeden łyk

nie wystarczy i że ma ochotę na następny.

Dopiero wtedy kopnęłam drzwi i ujawniłam, po co tu przyszłam.
Jestem tutaj, żeby cię zabić, powiedział mu pistolet.
Wciąż widzę wyraz jego twarzy, gdy sobie to uświadomił.
Wspomnienie wystrzału i grymasu zaskoczenia na jego twarzy, który po chwili

przeszedł w grymas bólu, sprawia, że całe moje ciało zaczyna się trząść.

*
- A więc zastrzeliłaś Richarda - mówi.
- On zabił Emmę - odpowiadam, patrząc prosto na niego. Prosto w jego oczy. - I chciał

zabić moją mamę...

Szeryf bierze głęboki oddech. Powietrze zahacza po drodze o zęby i oddech zmienia się

w przeciągły świst. Spogląda na mamę zaciągającą się papierosem.

- Czy już znaleźliście Emmę?
- Caroline? - odzywa się mama, głosem takim jak kiedyś, gdy byłam mała, a ona

okrywała mnie kołdrą przed snem. „Dobranoc, pchły na noc" - mówiła. W drzwiach
widziałam zarys sylwetki taty, który stał tam i patrzył na nas.

- Caroline, spójrz na mnie. Mam już tego zupełnie dosyć, słyszysz? Robi mi się od tego

niedobrze. Czas wreszcie skończyć z tym raz na zawsze.

Wpatruję się w jej usta, bo nie jestem w stanie spojrzeć jej w tej chwili w oczy.
- Emma... - szepczę.
- Właśnie o tym mówię - oznajmia. Bierze głęboki oddech i spogląda na szeryfa, który

kiwa głową, każąc jej mówić dalej.

- Widziałam, jak on patrzył. - Próbuję nie płakać, bo mama jest dla mnie teraz taka

dobra, a łzy na pewno by to zepsuły. - Znaleźliście jej ciało. Gdzie?

- Och, na miłość boską, czy ty możesz wreszcie przestać? Nie ma żadnej Emmy!

Rozumiesz? Nie ma żadnej Emmy! - krzyczy mama.

Myślę, że nie zamierzała krzyczeć aż tak głośno.
Chyba to cisza w pokoju sprawia, że potrzebuje powtórzyć to jeszcze raz:
- Nie - ma - żadnej - Emmy! Cisza.
- Nigdy nie było żadnej Emmy. - Ręce mamy zawsze były silniejsze od moich, więc

udaje jej się siłą odciągnąć moje dłonie od uszu i słowa wdzierają się do mojego mózgu. -
Nie, nie odwracaj się ode mnie! Masz patrzeć prosto na mnie. Nigdy nie było żadnej Emmy.
Rozumiesz?

- Pójdę po chusteczkę - mówi szeryf. - Proszę ją jakoś uspokoić. Ja zaraz wrócę.
- Słuchaj mnie teraz uważnie - ciągnie mama. - Emma nigdy nie istniała. Zaczęłaś

mówić o siostrze tuż po śmierci twojego ojca, a ja nie zaprzeczałam. Ale nigdy nie sądziłam,
że to zajdzie aż tak daleko. To nie ma sensu. Nie ma sensu myśleć, że coś, co nie istnieje, jest
prawdziwe. Ciągle o niej mówiłaś, ciągle - nie mogłam tego znieść. Ciągle to samo. Emma to,
Emma tamto. Mamo, Emma nie lubi groszku z puszki. Mamo, Emma chce jechać z przodu,
obok ciebie. Emma chce przyjść do twojego łóżka. Ciągle to samo i to samo. Tak nie można,
słyszysz?

Drzwi otwierają się i zamykają.
- Proszę bardzo. - Przed moją twarzą pojawia się paczka chusteczek. - Teraz oddychaj

głęboko, Caroline. Weź głęboki oddech. Oddychaj. Właśnie tak. Wydmuchnij nos w
chusteczkę, skarbie. O, tak. Grzeczna dziewczynka.

Przez te łzy prawie nie mogę oddychać.
- No już, już dobrze - mówi szeryf. - Wydmuchnij nos w chusteczkę, tak jak ci

pokazałem.

- W kółko to samo. Emma to i Emma tamto.
- Głos mamy krąży między jedną ścianą a drugą, równo z odgłosem jej kroków. - A

potem było tylko coraz gorzej. Gorzej i gorzej, i gorzej, i gorzej, i jeszcze gorzej.

- Pani Parker...
- Teraz już wiesz, dlaczego jej nie lubię!
- Mama zatrzymuje się i pochyla nade mną tak, że jej twarz znajduje się tuż obok

mojej, a słowa uderzają we mnie jak razy. - Nie lubię jej, bo ona nie istnieje! Masz!
Powiedziałam to wreszcie. Nie będę już więcej traktować cię, jakbyś była ze szkła, jak te
bibeloty, które sprzedają u White'a w szklanych butelkach! Nie lubię jej, bo jej nie ma!

Gardło mam zaciśnięte i dławię się słowami.
- Nie lubiłaś jej, bo była podobna do tatusia! Bo to ona widziała, jak umierał, i dlatego

przypominała ci o jego śmierci!

- To ty byłaś przy śmierci ojca! - krzyczy mama. - Ty wszystko widziałaś! To była

sobota. Ja wieszałam pranie przed domem. Ten człowiek wszedł do środka...

- Przestań! - Zasłaniam rękami uszy, ale i tak słyszę jej głos.
Nie mogę zatrzymać obrazów pojawiających się w mojej głowie. Mężczyzna ze strzelbą

w ręku. Słoneczny dzień. Mama wiesza mokre ubrania na sznurze.

- Pani Parker...
- Twój ojciec próbował się bronić...
- Przestań! - wybucham krzykiem i z całej siły zaciskam powieki, żeby nie patrzeć na

jej rozgniewane usta.

- ...i wtedy go zastrzelił...
- Pani Parker!
- Ostrzegali go, żeby trzymał się z dala od Selmy Blake!
- Przestań! - krzyczę najgłośniej, jak tylko potrafię. - Przestań, przestań, przestań!
- Wszyscy się wtrącali, powtarzali mi, żebym zrobiła to albo tamto, albo żebym się z

tym pogodziła. Tak mówili. - Mama chodzi w jedną i w drugą stronę, oddzielona ode mnie
stołem. - Miałam już tego dość. Nauczyciele w twojej szkole...

- Przestań!
- ...wszyscy w mieście...
- Pani Parker...
- Całe to cholerne miasto uważało cię za wariatkę...
- Wystarczy już, pani Parker - mówi szeryf zza moich pleców. - Już dość. Proszę pójść

ze mną. Zostawimy tu Carrie na chwilę i napijemy się kawy. Zaraz wrócimy, mała. Zaraz tu
będziemy, dobrze?

Drzwi otwierają się i zamykają.
Ale chyba nie są domknięte do końca, docierają do mnie urywki ich rozmowy, pocięte

na kawałki jak próbki wykładzin, które tatuś woził w samochodzie.

- Koledzy odpadali od niej jak łupiny od cebuli. Nie chcieli się z nią bawić, przezywali

ją. Ona myśli, że ja o tym nie wiedziałam, ale wiedziałam dobrze. Nie straciłam kontaktu z
rzeczywistością na tyle, żeby nie zauważyć, że mojej własnej córce kompletnie pomieszało
się w głowie. Jej najlepszej koleżance matka zabroniła do nas przychodzić. - Głos mamy
pełznie podstępnie w moją stronę przez szparę w drzwiach. - Jej matka zadzwoniła i
powiedziała mi, że Caroline może przychodzić do nich, bo tam obydwie będą pod dobrą
opieką. Tak powiedziała. Jakby to wariactwo z Emmą to była moja wina. Tak jakby myślała,
że gdybym lepiej pilnowała własnej córki, to... Ale ta Phillipsowa zawsze uważała się za Bóg
wie kogo, sam pan rozumie...

Nie!
- Potem znalazła sobie pracę przy wypakowywaniu towaru z pudeł w sklepie White'a i

właściciel wydzwaniał do mnie, żeby mi opowiadać, co moja córka wyprawia, jakbym sama
nie wiedziała. „Słuchaj, Lib - mówił - co ty myślisz o tych nieustannych opowieściach
Caroline o Emmie? Bo ja nie jestem pewien, czy to jest dla niej dobre". Tak jakbym sama nie
wiedziała! Ja nigdy nie uważałam, że to jest dobre, ale nie, ten zadufany w sobie psycholog
czy psychiatra, czy kim on tam był, twierdził, że to właśnie zdrowe i że mamy udawać, że w
to wierzymy. Podejmujcie grę, tak mówił...

Nie. Pamiętam przecież, jak pan White powiedział, że bardzo chętnie przyjmie Emmę

do pomocy na zapleczu.

I panna Mary też ją kochała. Bawiła się jej włosami.
Emma istniała. Była prawdziwa. To Emma odepchnęła mnie na bok, gdy Richard wołał

mnie z sypialni. To jej robił te wszystkie rzeczy.

Nie.
- Hej, mała. - Szeryf uśmiecha się tak, jakby chciał mi wynagrodzić posępny wyraz

twarzy mamy, która wchodzi do pokoju za nim. - Jak się teraz czujesz?

Pstryk! Czuję łaskotanie w mózgu, jakby w mojej głowie spacerował karaluch: pani

Ueland, nauczycielka, rozmawiała ze mną o siniaku na moim ramieniu, w tym samym
miejscu, gdzie tego dnia siniaka miała Emma.

- Miałaś trochę czasu, żeby się nad tym wszystkim zastanowić. I co teraz myślisz? -

pyta, przysuwając krzesło bliżej do mnie.

Emma tam była, była naprawdę. Pamiętam ją przecież. Pamiętam, jak musiałam jej

pomóc zapiąć pas w samochodzie, gdy mama jechała za szybko starą wiejską drogą przy
farmie Hamiltonów.

- Ona była prawdziwa - szepczę.
Znów łaskotanie w mózgu: dotykam palcami kołtuna splątanych włosów... choć to moje

własne włosy.

Nie.
Emma istniała. To Emma miała kołtuny we włosach, nie ja.
- Mówili, że z czasem będzie lepiej, ale było coraz gorzej - opowiada mama zza kłębu

dymu, który bardzo powoli wznosi się do sufitu. - Ze szkoły dzwonili, że codziennie obrywa
od innych dzieci za to, że gada do siebie. - Mama znów zwraca się do szeryfa, nie do mnie. -
Lekarz z miasta przyjechał ją zbadać. Mnie już było wszystko jedno, ale on powiedział, że jej
przejdzie. „Niech pani dba o jej dobry nastrój", tak powiedział. Jakbym była jakimś klaunem
w cyrku, który ma ją zabawiać dzień i noc. Mówię panu, jakie to było męczące. Musiałam
wołać je obydwie na kolację. Sama czułam się jak wariatka.

Jej głos załamuje się. Wracam myślami do tego pokoju. Wiem, że mama za chwilę się

rozpłacze.

- I co teraz z nami będzie? Co? - Już płacze, wskazując na mnie papierosem. - Myślałaś

o tym, kiedy pociągałaś za ten spust? Co teraz włożymy do garnka? Kto się o nas teraz
zatroszczy? Emma?

- Pani Parker, proszę... Drzwi otwierają się i zamykają.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY
- Ile za tę miskę, proszę

pani? - pyta dziewczyna.

- Dwa dwadzieścia pięć -

odpowiada mama, nie wiadomo po
co odwracając miskę do góry
dnem. - Należała do mojego ojca w
Rutherfordton.

Dziewczyna odlicza drobne,

a mama wrzuca je do pudelka po
cygarach, w którym kiedyś trzy-
małam próbkę wykładziny tatusia.
Teraz próbka jest starannie
schowana w mojej torbie,
chroniona przed garażową
wyprzedażą, która ma nam przy-
nieść trochę pieniędzy na wyjazd
daleko stąd.

- A ten wazon? - Jakiś

mężczyzna podnosi do góry
szklany wazon.

- Dolar pięćdziesiąt -

odpowiada mama i od razu
wyciąga rękę po pieniądze, które
mężczyzna wyjmuje z portfela. -
Dziękuję panu. - Przy tych słowach
na jej twarzy pojawia się cień
uśmiechu.

Ale ja się nie uśmiecham ani

trochę. Nie podoba mi się myśl, że
nasze rzeczy trafią Bóg jeden wie
gdzie.

- Hej! - wołam znad stołu, na

którym porozkładany jest cały nasz
dobytek. - Tego nie możemy
sprzedać! To moje!

Mama patrzy na to, co

trzymam w ręku.

- Jeśli ja muszę się rozstać z

moimi rzeczami, to ty również.
Odłóż to z powrotem na miejsce.
Natychmiast.

Nie mogę tego zrobić. Klaser

jest mój.

- Mogę obejrzeć? - pyta

dziewczynka trzymająca matkę za
rękę.

- Chyba tak. - Wzruszam

ramionami i dodaję cicho, żeby

mama nie słyszała: - Ale to nie jest
na sprzedaż.

Dziewczynka puszcza rękę

matki i bardzo ostrożnie bierze
klaser w obie dłonie. Przerzuca
kartki i jej oczy rozszerzają się z
zachwytu.

- Oooch - mówi. - Mamo,

popatrz! Jej matka pochyla się nad
klaserem.

- Co to takiego?
- Znaczki z całego świata -

wyjaśniam z dumą w głosie. -
Widzi pani? Ten jest ze Szwecji. -
Wskazuję na stronę, na której
klaser sam się otworzył. - A to mój
ulubiony, z Bermudów.

Obie pochylają się nad nim z

podziwem.

- Ile pani za to chce? - pyta

matka dziewczynki moją mamę,
która podeszła do nas, żeby
sprawdzić, co wzbudziło takie
zainteresowanie. Mama ma nosa do
pieniędzy.

- Dolara - odpowiada, zanim

zdążę wyjaśnić, że klaser nie jest
na sprzedaż.

- Mamo! - krzyczę na cały

głos. - To moje!

Ale ku mojemu przerażeniu

matka dziewczynki już sięga do
kieszeni spódnicy.

Próbuję odebrać im klaser,

ale ta mała ma więcej siły w
rękach, niż przypuszczałam. A do
tego mama mocno przytrzymuje
mnie za ramię.

- To moje! - mówię do małej

zdrajczyni, która wiedziała, że nie
chcę sprzedać znaczków, a jednak
ponad moją głową porozumiała się
z dorosłymi. - Oddaj mi to!

- Proszę bardzo. - Kobieta

podaje mamie pomięty banknot
jednodolarowy.

- Mamo, proszę! - wołam ze

łzami. - Proszę, pozwól mi to
zatrzymać!

- Cicho bądź - mówi i

podchodzi do rodziny, która
przygląda się naszym materacom.

Patrzę z wściekłością na tę

małą, która jedną ręką trzyma się
matki, a drugą przyciska do siebie
klaser.

- Mamo! - Ciągnę ją za

spódnicę. - Mamo, dlaczego nie
mogę go zatrzymać?

Obraca się gwałtownie,

plując ze złości.

- Nie powinnaś się za bardzo

przyzwyczajać do rzeczy.
Zapamiętaj to sobie. A poza tym,
rozejrzyj się tylko! Prędzej czy
później trzeba się pozbyć
wszystkiego. Nic nam już nie
zostało. Nic!

- Ale...
Jednak ona odeszła już ode

mnie i liczy pieniądze otrzymane
od jakiegoś brudnego mężczyzny,
który teraz próbuje wcisnąć mój
materac na tył swojego samochodu.
Przywiązuje go sznurkiem, żeby
nie spadł, bo dzień jest wietrzny.

- Proszę pani! - woła

następny klient. Podążam
wzrokiem za jego palcem, który
wskazuje jeden z naszych mebli,
milcząco pytając o cenę.

Mama dostrzega, co

wskazuje ten palec, i stoi jak wryta.
Serce przestaje mi bić i czekam w
napięciu na to, co powie o starym
fotelu Richarda.

Za mężczyzną stoi kobieta z

prostymi jak druty włosami i
wielkim brzuchem. Dziecko na
pewno urodzi się już niedługo.
Mama też patrzy na kobietę, a
potem z powrotem zwraca wzrok
na mężczyznę. Przez cały czas nie
mówi ani słowa, więc mężczyzna
w końcu odzywa się pierwszy:

- Ile za to, proszę pani?
Mama w milczeniu wpatruje

się w wygniecione siedzenie fotela,
gdzie zwykle siadywał jej mąż.

- Proszę pani?
- Pięć dolarów -

odpowiadam. Wymijam mamę i
podchodzę do mężczyzny i jego
żony.

- Pięć? - powtarza i spogląda

na mamę, chcąc się upewnić, czy
nie zmyślam. Mama jednak nadal
nie reaguje.

- Tak, proszę pana. - Kiwam

głową. - Pięć dolarów i ani centa
mniej.

Mężczyzna odwraca się i

szepcze coś do swojej żony, a ona
sięga do torebki po pieniądze.

- Proszę bardzo - mówi i

podaje mi banknoty. - Hej, Walles!
Pomóż nam z tym, dobrze?

I rzeczywiście, widzę

Wallesa ze sklepu Zebulona.
Podchodzi do nas krokiem
kowboja, chwyta moje spojrzenie i
mruga do mnie bez uśmiechu.
Bierze pijacki fotel z jednej strony,
nowy właściciel ujmuje go z
drugiej i po chwili ten ostatni ślad
po Richardzie znika z naszego
życia na zawsze.

- Nie można się za bardzo

przywiązywać do rzeczy, mamo -
mówię do niej.

Stoi i przygląda się, jak

mężczyźni ładują fotel na skrzynię
półciężarówki. Wsuwam dłoń w jej
dłoń i po raz pierwszy, odkąd
pamiętam, czuję jej uścisk. Przez
krótką chwilę to mama trzyma
mnie za rękę.

*
Znów się przeprowadzamy,

ale tym razem nie musimy
pakować rzeczy. No, no.

Mama mówi, że pieniądze

zebrane z wyprzedaży ledwie
wystarczyły na naprawę
samochodu, którym wyjeżdżamy z
domu numer dwadzieścia dwa.
Wydawało mi się, że samochód był
w dobrym stanie, ale mamie chyba
już się znudziło przekręcać kluczyk

dziesięć albo dwanaście razy, żeby
zapalić silnik. Poza tym samochód
musi nas zawieźć daleko, aż do
Baci, i mama mówi, że nie chce
ryzykować.

- Sprawdzę wszystko jeszcze

jeden ostatni raz i jedziemy - mówi
teraz. - Jeśli masz jeszcze coś do
zrobienia przed wyjazdem, to zrób
to teraz.

Mam coś do zrobienia.
Dotarcie ścieżką do asfaltu

jest teraz łatwe, bo znam tu już
każdy patyk, każdy kamień i każde
zagłębienie w ziemi. Tak samo
dobrze znam ścieżkę prowadzącą
do domu pana Wilsona. Tym razem
jestem miła dla Brownie, bo wiem,
że już nigdy nie zobaczę takiego
psa.

Ona jednak nie chce mieć ze

mną nic wspólnego. Czeka, aż ją
wyminę, a potem na wszelki
wypadek idzie za mną w
bezpiecznej odległości.

- Proszę pana?! - wołam już

z daleka.

Nie wiem, dlaczego zawsze

go wołam, skoro on nigdy nie
odpowiada. Myśli chyba, że i tak
go znajdę, więc nie musi się
wydzierać bez potrzeby. I ma rację.

- Wyjeżdżamy - mówię,

wchodząc na werandę.

- Domyśliłem się -

odpowiada, nie podnosząc głowy
znad rzeźbionego kawałka drewna.

Rozglądam się dokoła,

próbując zapamiętać kolejne
miejsce, do którego nigdy już nie
wrócę.

- No to - mówię,

przestępując z nogi na nogę - chyba
będę już lecieć.

- Proszę - odzywa się, po raz

ostatni wbijając nóż w drewno. -
Weź to ze sobą.

Trzyma rzeźbę w zamkniętej

dłoni i dopóki nie rozchyli palców i
nie poda mi jej, nie mam pojęcia,

co to takiego. Ale gdy już trzymam
ją w ręku, domyślam się
natychmiast.

- Hej! - mówię z uśmiechem.

- To pan!

- Tak. - Kiwa głową,

sadowiąc się wygodniej na
połamanym fotelu. - Nic lepszego
już nigdy nie wyrzeźbię.

Nie wiem, co powiedzieć,

więc po prostu ściskam go mocno.
W pierwszej chwili wydaje się
zaskoczony, ale potem czuję jego
dłoń przesuwającą się po moich
plecach.

- Lepiej już jedźcie, dopóki

słońce pokazuje wam drogę.

- Do widzenia panu.
- Do widzenia, mała.
Nie wie, że uśmiecham się

przez całą drogę do asfaltu.

*
- Jesteś gotowa? - pyta

mama.

- Tak - potwierdzam,

otwierając drzwi samochodu.

Mama sięga do klamki i

naraz zastyga z ręką w powietrzu.

- Dlaczego siadasz z tyłu?
Po jej twarzy widzę, że

zastanawia się, co ja tym razem
kombinuję.

- Bo mam ochotę siedzieć

tam sama - wyjaśniam. - Mamo,
gdzie jest mój zeszyt do rysowa-
nia? Położyłam go na ganku.

- Tutaj. - Siada na swoim

miejscu i podaje mi szkicownik
nad zagłówkiem fotela. - Proszę.

Samochód rusza po wyboistej

ścieżce, a gdy wyjeżdżamy na
asfalt, mama kręci gałką radia,
szukając muzyki albo czegoś
innego, co wypełniłoby ciszę.

Przejeżdżamy przez miasto.

Sklep Antone'a. Sklep Zebulona.
Patrzę, jak zostają za nami, a potem
otwieram szkicownik na czystej
stronie.

Cieszę się, że w końcu

nauczyłaś się czytać i pisać - piszę.
- Nie mam pojęcia, jak długo
zostaniemy z Bacią i ciocią Lillibit,
ale mama mówi, że niedługo. A
potem możemy pojechać wszędzie,
dokąd tylko zechcemy. Hej, Em -
gdybyś mogła pojechać w każde
miejsce na świecie, to co byś
wybrała?