Inspirujący tekst dla chętnych do pracy jako wolontariusze w hospicjum.

GŁOS CZŁOWIEKA ZBLIŻAJĄCEGO SIĘ DO ŚMIERCI

Wielu różnych ludzi przychodzi mnie teraz odwiedzać. Najbardziej pomagają mi ci łagodni,
kochający, nie osądzający, cierpliwi, chętni aby siedzieć cichutko i słuchać. Nie śpieszą się. Nie

starają się odpowiedzieć na moje pytania, lecz w rzeczywistości często mówią: - "Nie wiem". Ale

przychodzą niezmiennie, stale, aby pozostać ze mną, aż umrę. Zbliżając się do śmierci, potrzebuję
wielu rzeczy.

Potrzebuję kogoś, kto będzie miał odwagę pozwolić mi mówić, mądrość, by nie dawać mi rad, by
być obecnym przy mnie we wszystkich tych strasznych chwilach, które mogą nadejść. Potrzebuję

kogoś, kto wszystko, co powiem, potraktuje jak spowiedź, a nie jak nowinkę.

Jeśli chcesz mnie odwiedzić, nie sądź, że musisz rozwiązać moje problemy lub dać mi gotowe

odpowiedzi. Masz tylko tu być. Pozwól mi prowadzić konwersację tak, jak ja tego pragnę - słuchaj,

słuchaj, słuchaj!

Często będę chciał mówić o Bogu, dlaczego to zdarzyło się mnie i jakie jest tego znaczenie. Jeśli ty
jesteś osobą, którą uhonorowałem tym, że z tobą chcę o tym rozmawiać, bo wierzę Ci, nie mów mi,

jak ty wierzysz - spytaj, jak ja wierzę!

Bądź delikatny wobec mojego poczucia winy, wielu z nas umierając czuje się ukaranymi. Po prostu

wysłuchaj mnie. Gdy wspominam moje życie, pomóż mi słuchając cierpliwie niekończących się,

powtarzanych historii. Staram się znaleźć w nich sens.

Potrzebuję kogoś, kto nie oburzy się, gdy będę zły na Pana Boga. Naprawdę potrzebuję Ciebie, byś
pomógł mi odkryć, że można wyrażać taki gniew.

Pamiętaj, ja choruję długo. Każdy mieszkający ze mną może być zmęczony, przerażony,
wyczerpany. Rozejrzyj się wokół. Zobacz, czy nie ma jakiś małych rzeczy do zrobienia i zaproponuj,

że to zrobisz.

Ja też mogę być wyczerpany i ty masz powiedzieć mi, bym zamknął oczy i odpoczywał, podczas

gdy ty będziesz siedział przy mnie i trzymał moją dłoń. Potrzebuję twojej pomocy, o którą ja
proszę, a nie pomocy, której ty myślisz, że powinieneś mi udzielić.

Chcę, byś mi powiedział, gdy nie chcesz czegoś zrobić. Nie pozwól, abym w swoich ostatnich dniach
stał się tyranem. Potrzebuję, byś pozwolił mi być miłym i czarującym, jeśli tak się czuję.

Chcę, byś przede mną płakał tak, żebym wiedział, że Ci na mnie zależy. Chcę, byś mi powiedział,

że boisz się zrobić to, czy tamto, ponieważ boisz się, że to może mnie urazić. Powiem Ci, czy to

prawda, czy nie.

Chcę, byś był uczciwy. To mi pomoże być uczciwym.

Potrzebuję podejmować jak najwięcej decyzji samodzielnie. Jeśli Ci powiem, że wyglądam

okropnie, ponieważ wypadły mi włosy, nie mów mi, że wyglądam "OK". Pomóż mi żałować utraty
mych włosów przez przypomnienie, jaki piękny miały kolor, lub spytaj: "Jak to jest, gdy straci się

włosy - myślę, że to musi być okropne". Jeśli tak powiesz, wiem, że jesteś gotów pozwolić mi

podzielić się moim doświadczeniem z tobą.

Spędź jakiś czas z tymi, którzy się mną opiekują. Słuchaj, kiedy Ci powiedzą, jak są zmęczeni, jak
czują się winni, że nie mogą spowodować mojego wyleczenia, jak są źli na mnie, że jestem gotów

umierać, a oni nie chcą mi jeszcze pozwolić umrzeć. Nie dawaj rad. Nie krytykuj. Słuchaj, słuchaj i

jeszcze raz słuchaj.

Pomóż dzieciom. Weź je ze sobą, by miały jakąś rozrywkę. Gdy wrócą i opowiedzą mi, jak dobrze

spędziły czas, będę zadowolony z ciągłości życia, jaką otrzymuje moja rodzina. Mam wiele obaw,
jak sobie beze mnie poradzą. Słuchaj, gdy Ci o tym mówię.

Kiedy mnie odwiedzasz, nie bój się mnie dotknąć - ale spytaj, czy to mnie nie uraża. Silne zapachy

wywołują u mnie mdłości, nie używaj więc perfum czy wód kolońskich.

I proszę pamiętaj, że słyszę lepiej niż Ci się wydaje. Nie szepcz w holu lub innym pokoju nawet

wówczas, gdy jestem nieprzytomny. Mogę Cię słyszeć, więc powiedz mi, kim jesteś i delikatnie

mnie dotknij lub mi czytaj.

To jest liturgia obecności. Pomyśl przez chwilę, jak to jest, gdy każdy cicho pracuje w drugim
końcu domu. Wiesz, że oni tam są. Teraz przypomnij sobie, jak to jest, gdy dom jest pusty.

Poczucie ich obecności jest twoim darem dla mnie, gdy wchodzisz do pokoju i w ciszy mi

towarzyszysz. Najmocniejszym i najlepszym darem, jaki możesz mi dać, jest poczucie obecności.

Nie musisz rozwiązywać moich problemów. Masz tylko przyjść, odwiedzić, być tu...

Zawsze mów mi, kiedy wrócisz i wracaj, kiedy obiecałeś. Jeżeli nie możesz, zadzwoń i powiedz,
kiedy przyjdziesz. Zawsze mów mi "do widzenia", dając mi możliwość powiedzenia, że umrę, zanim

przyjdziesz ponownie.

Och, i nie zapomnij powiedzieć mi, że kochasz - jeżeli kochasz. Usiądź blisko mnie. Pozwól mi

powiedzieć Ci o doświadczeniu przygotowania na spotkanie z Panem. To, że boję się umierać, nie

jest brakiem wiary w Boga. To moje ciało walczy, by pozostać żywym. Potem, gdy zmęczę się
mówieniem o tym bólu i jak to wszystko razem się łączy, jeśli poproszę Cię, byś opowiedział mi o

historii Bożej miłości w Twoim życiu, podzielę Twoją radość, odkryję Twój pokój i podzielę się nimi

w obecności Ducha Świętego.

(Tłumaczenie z "Integra Hospice". Tekst prezentowany przez Jaya Analovitcha na II Sympozjum
Opieki Paliatywnej w Rydze w 1996 r).

http://www.whs.pl/mysli.php

_________________

ŚWIATŁO NIE LĘKA SIĘ MROKU

Pobrano ze strony

www.oum.fora.pl