Amanita solitaria


www.grzyby.pl| Menu główne | Klucz do oznaczania grzybów >Agaricales>Amanita
| Grzybowy kalendarz pór roku | Grzyby jadalne warte polecenia | Słowniczek pojęć |

Amanita solitaria (Bull.: Fr.) Merat.
synonim: Amanita echinocephala (Vitt.) Quel. 10 mmpojedynczy owocnik pod grabami
Owocnik
  Kapelusz biały, szarobiały do brązowawobiałego, w centrum ciemniejszy; powierzchnia gęsto pokryta piramidalnymi łatkami barwy kapelusza; wilgotna powierzchnia nieco lepka; początkowo półkulisty, potem rozpostary; 50-100(150) mm; miąższ w kapeluszu gruby; skórka zdzieralna, wychodząca poza blaszki.
  Blaszki wodnisto-zielonkawe, z wiekiem brudno oliwkowozielone do szarozielonawych i żółknące; wolne.
  Trzon białawy ze słabym zielonkawym odcieniem; 60-100 mm x 10-25 mm, pusty, u podstawy ze zgrubiałą i korzeniasto zakończoną bulwą w górnej części z kilkoma okółkami resztek pochwy; pierścień trwały, na górnej powierzchni prążkowany, na dolnej białawo-filcowaty.
  Miąższ białawy, z mniej lub bardziej zielonkawym odcieniem, wyraźniejszym w trzonie; zapach miąższu nieprzyjemny apteczny; smak łagodny, nieokreślony.

Zarodniki
  Wysyp świeży zielonkawy, suchy kremowy. Zarodniki gładkie, bezbarwne, wydłużone z dziobkiem, 8-11 x 5-7 µm.

Występowanie
  Rzadki. Latem w lasach liściastych, na glebach żyznych, nie kwaśnych, w miejscach ciepłych.





| Menu główne | Klucz do oznaczania grzybów >Agaricales>Amanita
| Grzybowy kalendarz pór roku | Grzyby jadalne warte polecenia | Słowniczek pojęć |