Amanita citrina (muchomor cytrynowy)


www.grzyby.pl| Menu główne | Klucz do oznaczania grzybów >Agaricales>Amanita
| Grzybowy kalendarz pór roku | Grzyby jadalne warte polecenia | Słowniczek pojęć |

Amanita citrina (Schaeff.) S.F.Gray. - muchomor cytrynowy
synonim: Amanita mappa (Batsch) Quel. 5 mmpojedynczy owocnik w buczynie 20 mmforma biała (f. alba), masowo, w grupach, w lesie sosnowym, w mchu, na piasku 20 mmlicznie ale zwykle pojedynczo; w buczynie (Fagus)w buczynie 100 mmforma biała (f. alba); masowo, w grupach po kilka; mszysty las sosnowy na piasku (Pinus)pierwszy z lewej to muchomor sromotnikowy (Amanita phalloides); trzy mniejsze na prawo od niego to muchomory cytrynowe (Amanita citrina); przy rzeczce, w liściastych zaroślach na skraju młodnika sosnowego
Owocnik
  Kapelusz średnicy 4 - 8(10) cm. Barwa jasnocytrynowożółta, bladożółta, słomkowożółta, biaława, czasem z zielonkawym odcieniem; u rzadszej formy białej (f. alba) czysto biała; skórka w okresie wilgotnej pogody lepka, trwale pokryta dużymi, grubymi (filcowatymi), barwy białawej, żółknącymi i brązowiejącymi resztkami osłonki; łatki nieliczne, nieregularne, porozrzucane. Młode owocniki półkuliste, potem wypukłe, następnie rozpostarte (spłaszczone). Brzeg gładki, bez prążków lub słabo prążkowany. Skórka daje się ściągać.
  Blaszki białawe do bladożółtawych. Wybrzuszone. Dość szerokie. Gęste; wolne; miękkie.
  Trzon 7 - 12(15) x 0.7 - 2 cm. Barwy białawej lub z żółtawym odcieniem (barwy kapelusza). Pokryty bladożółtawym, zygzakowatym wzorem. Cylindryczny, wysmukły. Szczyt nieco zwężony. Podstawa z dużym (do 3 cm średnicy), kulistą, watowatą bulwą. Jest ona wyraźnie odgraniczona od reszty trzonu i osadzona w krótkiej, równo obciętej pochwie. Pierścień biały (jasnożółtawy), zwisający (kołnierzykowaty), nieprążkowany. Trwały. Za młodu trzon pełny potem pusty.
  Miąższ biały (białawy); niezmienny. Miękki i kruchy. Charakterystyczny wyraźny zapach surowych ziemniaków, duszący i przykry. Smak łagodny i nieprzyjemny.

Zarodniki
  Wysyp biały. Zarodniki 7 - 10 mim. Kuliste. Gładkie. Bezbarwne.

Występowanie
  Gatunek bardzo pospolity. W lasach iglastych, liściastych i mieszanych. Na kwaśnych glebach, piaszczystych. Na nizinach i pogórzu. Lubi ciepło. Żyje w symbiozie z różnymi drzewami liściastymi i iglastymi z tym, że częściej występuje pod tymi drugimi. Owocniki od lipca (sierpnia) do listopada. Pojedynczo lub w grupach.

Wartość
  Słabo trujący lub określany jako nietrujący i niejadalny z powodu przykrego smaku [7]. Zawiera trującą bufoteninę, rozkłada się ona w znacznej części podczas gotowania [2,10].

Gatunki podobne
  Muchomor narcyzowy (Amanita gemmata)) ciepłolubny gatunek; smak i zapach nie wyróżniają się, kapelusz żółty lub żółtoochrowy o prążkowanym brzegu, łatki duże, nieregularne rzadkie lub ich brak. Trzon u nasady lekko rozszerzony. Pochwa i pierścień niewyraźne.
  Podobne są śmiertelnie trujące muchomor sromotnikowy (Amanita phalloides) o wyraźnej otwartej pochwie i muchomor jadowity (Amanita virosa).
  Teoretycznie może też być mylony przez ignorantów z gąską zielonką (Tricholoma equestre), zielonymi gołąbkami i pieczarkami.
  Gatunek ten posiada białą formę var. alba.





| Menu główne | Klucz do oznaczania grzybów >Agaricales>Amanita
| Grzybowy kalendarz pór roku | Grzyby jadalne warte polecenia | Słowniczek pojęć |