T: Nadzieja zawieść nie
może

(Rz 5,5)

„A nadzieja zawieść nie

może, ponieważ miłość

Boża rozlana jest

w sercach naszych

przez Ducha Świętego,

który został nam dany”

(Mt 12:30-32)

•„Kto nie jest ze Mną, jest przeciwko Mnie;

i kto nie zbiera ze Mną, rozprasza. Dlatego

powiadam wam: Każdy grzech

i bluźnierstwo będą odpuszczone ludziom,

ale bluźnierstwo przeciwko Duchowi nie

będzie odpuszczone. Jeśli ktoś powie

słowo przeciw Synowi Człowieczemu,

będzie mu odpuszczone, lecz jeśli powie

przeciw Duchowi Świętemu, nie będzie mu

odpuszczone ani w tym wieku, ani

w przyszłym.”

•

Jest to jedno z najbardziej

tajemniczych i mocnych

stwierdzeń Jezusa skierowanych

do ludzi. Pokazuje stanowczość

Boga w stosunku do tych, którzy

odrzucają Boga w pełni

świadomie i w pełni dobrowolnie

pokazując swoim życiem i tym

co głoszą sprzeciw wobec Boga.

•W praktyce można go określić,

jako przypisywanie sobie władzy

większej od tej jaka ma Pan Bóg.

To dążenie do partycypowania w

przywilejach dostępnych tylko

Bogu. To zadufanie sobie i

stawianie siebie, ponad Boga. I

tutaj Jezus mówi wyraźnie – jeśli

ktoś to zrobi, nikt – nawet Bóg

tego nie wybaczy.

SKĄD TA

STANOWCZOŚĆ?

•Weźmy sobie pod uwagę jeden z

takich grzechów, jakim jest
zadufanie w miłosierdzie Boże.
Znamy takie przypadki, w których
człowiek sam deklarował, iż on teraz
ma gdzieś Pana Boga i przykazania
Boże i nie widzi potrzeby
odmawiania sobie wielu rzeczy
zakazanych tylko dlatego, że Pan
Bóg obwarował to klauzulą grzechu.

• „To ja, a nie Pan Bóg będzie decydował

kiedy dostąpię bożego miłosierdzia. Nie
ważne, że ja świadomie i dobrowolnie
grzeszę. Bóg ma mi wybaczyć”

• jak sobie już poużywa, to pójdzie do

spowiedzi, wyzna swoje grzechy księdzu i
otrzyma rozgrzeszenie. I teoretycznie jest
to możliwe, gdyby nie jeden malutki
problem

• „To ja, a nie Pan Bóg będzie decydował

kiedy dostąpię bożego miłosierdzia. Nie
ważne, że ja świadomie i dobrowolnie
grzeszę. Bóg ma mi wybaczyć”

•A w takich sytuacjach Bóg

nie wybacza. I wielu ludzi

może się przekonać, iż

fałszywy żal za grzechy,

wymuszone wiekiem lub

bliskością śmierci

postanowienie poprawy –

nic człowiekowi nie pomogą.

• Jest faktem, iż piekło istnieje,

przecież Jezus by nas nie okłamał,

gdyby ono nie istniało. My sami

mamy wolę ułomną, słabą i często

upadamy w naszej walce

z naszymi słabościami. Jeśli my to

dostrzegamy – to i Bóg to dostrzega.

A jeśli my to widzimy, to nic nam nie

grozi. Groźna jest taka sytuacja,

kiedy człowiek własną ułomność i

grzeszność uważa za zaletę i rzecz,

wobec której sam Bóg musi się ugiąć.

•Dla grupy aniołów skończyło się to

fatalnie, nie żałują swego wyboru,
aby stanąć ponad Bogiem. Zostali

strąceni przez Boga stając się

diabłami walczącymi o duszę

człowieka. I ta zaraza może stać

się udziałem człowieka – człowiek

też może chcieć stanąć ponad

Bogiem. Więc jak Bóg może

odpuścić to człowiekowi, jeśli nie

odpuścił tego diabłu?

• Grzech przeciw Duchowi Świętemu

jest więc niczym innym jak grzechem

zatwardziałości serca, a zatwardziałość

taka może prowadzić człowieka do

ostatecznego braku pokuty i do

wiecznej zguby. Miłosierdzie Boże nie

ma granic,

a ten , który z pełną świadomością

odrzuca przyjęcie miłosierdzia Bożego,

odrzuca również przebaczenie swoich

grzechów i zbawienie darowane przez

Ducha Świętego.

Grzech przeciwko Duchowi Świętemu

polega na nazwaniu tego co dobre

złym, a tego, co złe dobrym.

Jest buntem polegającym na

odrzuceniu tego, co pochodzi od

Boga i przypisywaniu tego

szatanowi.

Grzech przeciwko Duchowi Świętemu

jest jedynym niewybaczalnym

grzechem, mającym wieczne skutki.

Grzechy przeciwko Duchowi

Świętemu

1. Grzeszyć zuchwale w nadziei Miłosierdzia

Bożego.

2. Rozpaczać albo wątpić w łaskę Boża.

3. Sprzeciwiać się uznanej prawdzie

chrześcijańskiej.

4. Nie życzyć lub zazdrościć bliźniemu łaski

Bożej.

5. Mieć zatwardziałe serce na zbawienne

natchnienia.

6. Umyślnie zaniedbywać pokutę aż do

śmierci.

1. Grzeszyć zuchwale

w nadziei Miłosierdzia

Bożego.

To pierwszy z grzechów przeciw Duchowi Świętemu.

Bywają tacy ludzie, którzy mówią: "Dlaczego mam

pokutować
w tak młodym wieku? Jak się zestarzeję, to się będę

dużo modlił, a Pan Bóg jest miłosierny, to mi na

pewno wybaczy". Często tacy ludzie dopuszczają się

bardzo ciężkich grzechów, w nadziei, że Pan Bóg im

wybaczy, bo jest miłosierny. (np. Nie zachowam postu

w piątek,
a potem się wyspowiadam z tego grzechu).

Nie wolno jednak zapominać, że Bóg jest także

sprawiedliwy, bo za dobre wynagradza, a za złe

karze. Żaden dobry uczynek nie pozostaje bez

nagrody i żaden zły bez kary.

Grzeszyć, dlatego, że Bóg jest miłosierny, jest

równoznaczne z ubliżaniem Mu i lekceważeniem Jego

dobroci.

2. Rozpaczać albo wątpić w

łaskę Bożą.

Ktoś na przykład nie chce dać się

skłonić do pokuty za grzechy, bo uważa,

że dla niego nie ma już litości. Stan taki

nazywamy rozpaczą. Jako że grzech ten

zamyka drogę do zbawienia, jest

grzechem przeciw Duchowi Świętemu.

Tak samo jest, gdy ktoś dobrowolnie

wątpi, że łaska Boża może go ocalić.

Postawę rozpaczy przyjął Judasz.

3. Sprzeciwiać się uznanej

prawdzie chrześcijańskiej.

Są tacy ludzie, którzy oszukują swoje
sumienie. Mówią np. "Ja w Boga wierzę,
nikomu nic złego nie robię, wierzę w to, czego
uczą w Kościele, ale za nic nie uwierzę, by Bóg
mógł być tak surowy, żeby mnie karać za to,
że żyję bez ślubu". Jeśli ktoś utwierdza się
w takim stanie, przeżyje całe życie w grzechu
śmiertelnym i w końcu umrze bez pokuty
i żalu, to śmierć w takim stanie oznacza
potępienie wieczne.

4. Nie życzyć lub zazdrościć

bliźniemu Łaski Bożej.

W Starym Testamencie mamy przykład
króla Saula, który zazdrościł Dawidowi łaski
i upodobania Bożego. Zazdrościł do tego
stopnia, że usiłował go zabić. Tymczasem
łaska Boża jest dobrowolnym Bożym darem
i powinniśmy być wdzięczni Bogu, że
Swoich łask użycza nam i naszym bliźnim.

5. Mieć zatwardziałe serce na

zbawienne natchnienia.

Jeśli ktoś popadł w grzechy śmiertelne. Brnie z jednego

grzechu ciężkiego w drugi. Ale Boże miłosierdzie chce go

ratować, bo może ktoś modli się za niego. Pan Bóg

przypomina wtedy takiemu grzesznikowi o nagrodzie i

karze wiecznej, czasem stawia na jego drodze kogoś, kto

go wzywa do opamiętania. Wszystko na próżno.

Grzesznik taki prawie siłą tłumi w sobie myśli o Bogu i

życiu wiecznym, bo na przykład chce zaimponować

swojemu bezbożnemu towarzystwu albo boi się, że

będzie musiał zrezygnować
z popełniania takiego czy innego grzechu, do którego już

jest mocno przywiązany.

Powody takie postępowania mogą być różne. Jednak

uporczywe odrzucanie myśli o pokucie, prowadzi do

zatwardziałości sumienia i w efekcie do śmierci

w grzechu śmiertelnym.

6. Umyślnie zaniedbywać pokutę

aż do śmierci.

Wielu ludzi się zawiodło i przegrało swoje życie

na wieki, bo liczyli na to, że dopóki śmierć jest

daleko, to można grzeszyć. "Jak śmierć będzie

blisko, to się nawrócę" - mówili sobie. A

tymczasem śmierć przyszła niespodziewanie,

wcale nie czekała na starość ani chorobę.

Wiele ludzi wychodzi rano w zdrowiu ze swego

domu, by do niego już nigdy nie wrócić. Śmierć

przychodzi nagle i niespodziewanie: zawał

serca, wylew krwi do mózgu, wypadek, itd.

Przyczyn może być mnóstwo. Jakże bardzo

oszukują się ci, którzy nawet nie pomyślą o

pokucie za swoje grzechy, bo liczą na to, że

będą żyć długo. Śmierć niekiedy przychodzi do

człowieka jak złodziej, kiedy się jej nikt nie

spodziewa i nie ma czasu na nawrócenie

w ostatniej chwili.

1.

Grzeszyć licząc zuchwale na

miłosierdzie Boże,

np. popełniam grzech

ciężki mówiąc, że i tak pójdę do spowiedzi

2.

Rozpaczać albo wątpić w miłosierdzie

Boże,

np. że ktoś się nawróci

3.

sprzeciwiać się jakiejś prawdzie

chrześcijańskiej,

np. że Bóg jest Sędzią

Sprawiedliwym

4.

bliźniemu łaski Bożej zazdrościć,

np. nie

wierzyć, że się ktoś szczerze nawrócił

5.

mieć zatwardziałość wobec natchnień

Ducha Św.

np. do czynienia dobra

6.

odkładać pokutę aż do śmierci,

„bo

jeszcze zdążę!”

Grzechy przeciw Duchowi Świętemu są

wyjątkowo niebezpieczne, bo bezpośrednio

narażają nas na utratę wiecznego zbawienia.

Wszystkie prowadzą do zatwardziałości serca,

a więc stanu, w którym człowiek nie jest

zdolny żałować za swe grzechy albo z

rozpaczy, albo

z niewiary i cynizmu.

Powinniśmy często prosić Boga, aby nas od

tych grzechów zachował.