Dwudziesta niedziela zwykła

14 sierpnia 2011 r.

Iz 56, 1. 6-7; Ps 67; Rz 11, 13-15. 29-32; Mt 15,
21-28

O niewiasto, wielka jest twoja

wiara

Ewangelia według św. Mateusza

Potem Jezus odszedł stamtąd i podążył w stronę Tyru i Sydonu. A

oto kobieta kananejska, wyszedłszy z tamtych okolic, wołała: «Ulituj się
nade mną, Panie, Synu Dawida! Moja córka jest ciężko dręczona przez
złego ducha». Lecz On nie odezwał się do niej ani słowem. Na to podeszli
Jego uczniowie i prosili Go: «Odpraw ją, bo krzyczy za nami!» Lecz On
odpowiedział: «Jestem posłany tylko do owiec, które poginęły z domu
Izraela».

A ona przyszła, upadła przed Nim i prosiła: «Panie, dopomóż mi!»

On jednak odparł: «Niedobrze jest zabrać chleb dzieciom a rzucić psom».
A ona odrzekła: «Tak, Panie, lecz i szczenięta jedzą z okruszyn, które
spadają ze stołów ich panów». Wtedy Jezus jej odpowiedział: «O niewiasto
wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» Od tej chwili jej
córka została uzdrowiona.

Pragnąć życia wiecznego

Przypadek kobiety kananejskiej stał się dla Jezusa okazją do

podjęcia kwestii o pierwszorzędnym znaczeniu dla Kościoła pierwotnego,
ale równie istotnej także dzisiaj: co ze zbawieniem człowieka, do którego
nie dotarła jeszcze Ewangelia Jezusa.

Przywołajmy odpowiedź, jaka Jezusowi dała owa kobieta wraz ze

swoim świadectwem. Otóż jej sens można przedstawić następująco:
„Zbawienie osiąga się poprzez uznanie mesjańskiego pochodzenia i władzy
Chrystusa”. Sam Mateusz poucza nas w wielkiej scenie sądu ostatecznego
(Mt 25, 31-46), że opowiedzenie się za Chrystusem jest bardziej
skutkiem praktykowania miłości bliźniego aniżeli formalnym
aktem przynależności do Kościoła. W ten sposób ocalona zostaje
jedyność

zbawienia,

gdyż

umarłym

i zmartwychwstałym Chrystusie posiada ono swojego autora i sprawcę, ale
jednocześnie w każdym czasie odznacza się uniwersalną otwartością na
Boskie dary. (…)

„Co zatem czyni wobec tych słów [Jezusa] kobieta? Może zamilkła?

Może odeszła? Osłabła jej żarliwość? Absolutnie nie! Przeciwnie, jeszcze
bardziej nasila się jej wołanie. Niestety, my nie postępujemy w ten sposób.
Kiedy nie możemy uzyskać tego, o co prosimy, wycofujemy się.
Tymczasem trzeba jeszcze bardziej prosić”.

Św. Jan Chryzostom

Modlitwa

Panie Jezu Chryste, Synu Dawida, przyjmij nasze
błaganie. Choć nie pochodzimy z pogańskich ziem,
nękanych przez złego ducha, to jednak jesteśmy jak
zagubione owce Twojej owczarni. W naszych sercach
odczuwamy ciężar bałwochwalczej przeszłości i
niewierności. Nie jesteśmy godni, aby zasiąść
u stołu Twoich dzieci, ale nawet okruch Twego chleba
niebieskiego może odkupić nas z naszych błędów i
uzyskać dla nas dar zbawienia. Wzbudź w naszych
sercach „wielką wiarę” kobiety kananejskiej, tak
abyśmy mogli świadczyć pośród ludzi o cudach Twojej
miłości.

Fragmenty rozważań do Ewangelii pochodzą z kolekcji „Lectio divina na każdy dzień roku”.
Niedziele okresu zwykłego – rok A (tom 13). Wydawnictwo Sióstr Loretanek