Cesarz Konstantyn I

Wielki

Konstantyn I Wielki (ur. 27 lutego ok. 272 w Niszu

w dzisiejszej Serbii, zm. 22 maja 337) – cesarz rzymski od
306 roku, święty Kościoła prawosławnego.

Był synem Konstancjusza Chlorusa. Walczył z

sukcesami przeciwko plemionom barbarzyńskim: Frankom,
Alamanom, Wizygotom i Sarmatom. Przekształcił dawną
grecką kolonię Byzantion w nową siedzibę cesarza –
Konstantynopol, który przez tysiąc lat był stolicą cesarstwa
wschodniego. Przeprowadził liczne reformy, które
ukształtowały nowe formy ustroju społecznego,
ekonomicznego i politycznego w państwie, za jego rządów
imperium przeżywało krótkotrwały okres świetności.

Morderca

Konstantyn rozkazał: powiesić swego

teścia,

cesarza rzymskiego

Maksymiliana II, udusić swych

szwagrów,

Licyn

iusza, cesarza rzymskiego

i Bassiana -

mężów swych sióstr, Konstancji i

 

An

astazji. W roku 336

natomiast kazał: zamordować Licynianusa, syna

cesarza

Licyniusza,

poderżnąć gardło własnemu synowi, cezarowi

Kr

yspusowi (zrodzonemu ze

związku z inną konkubiną,

Minerwiną) udusić

pa

rą w łaźni Faustę, swą

drugą żonę,

matkę jego trzech synów i dwóch

có

rek.

Chrześcijanin

Był pierwszym cesarzem, który przeszedł na chrześcijaństwo. Zakończył

politykę prześladowań chrześcijan swojego poprzednika Dioklecjana i w 313 wydał
edykt mediolański, proklamując swobodę wyznawania tej religii.

Faworyzowanie przez Konstantyna religii chrześcijańskiej zaczęło się w roku

312, kiedy przygotowywał się do bitwy z rywalizującym z nim współcesarzem.
Wychowany w cesarskim kulcie SOL INVICTUS i oficjalnie poganin, który doświadczył
w przeszłości wizji boga słońca - Apolla, Konstantyn ujrzał teraz we śnie Chrystusa,
który powiedział przyszłemu cesarzowi żeby umieścił monogram xi-ro (połączenie
greckich liter X i P - pierwszych dwóch liter greckiej pisowni wyrazu "Chrystus") na
tarczach swych żołnierzy.

Zwycięstwo następnego dnia przekonało Konstantyna, że chrześcijaństwo

było religią prawdziwą, ale opóźniał swój chrzest, dopóki nie znalazł się na  łożu
śmierci; być może dlatego, że oficjalnie nawrócenie mogłoby kolidować z
poczynaniami władzy cesarskiej.

Kult

W Kościele prawosławnym Konstantyn Wielki jest

czczony jako święty równy apostołom. Jego wspomnienie
liturgiczne obchodzone jest 21 maja/3 czerwca, tj. 3
czerwca według obowiązującego kalendarza
gregoriańskiego.

Święta

Helena

Święta Helena, łac. Flavia Iulia Helena, (ur. ok.

255 w Drepanum lub Niszu, zm. ok. 328 w Nikomedii) –
cesarzowa, święta Kościoła katolickiego i prawosławnego.

Helena była córką właściciela oberży i żoną lub

konkubiną cesarza Constantiusa Chlorusa. Constantius
Chlorus porzucił ją (ok. 292), zmuszony względami
politycznymi do poślubienia córki Maximiana – Teodory.

Konstantyn – syn Heleny

, został później

cesarzem rzymskim i wprowadził matkę na dwór, nadając
jej tytuł Augusty (w 306 roku).

Działalność

Prawdopodobnie pod wpływem syna, Helena

przyjęła chrzest i podjęła działalność, której owocem były
liczne ufundowane przez nią bazyliki, m.in. Bazylikę
Narodzenia Pańskiego w Betlejem, Bazylikę Grobu
Pańskiego w Jerozolimie, Wniebowstąpienia Pańskiego na
Górze Oliwnej. Odbyła pielgrzymkę do Palestyny i innych
wschodnich prowincji. Helena zasłynęła także z hojności dla
ubogich. Szczodrze rozdzielała jałmużny dla głodnych,
uwalniała więźniów, troszczyła się o powrót skazanych na
banicję. Wpłynęła na syna, aby wydał osobne ustawy,
gwarantujące ze strony państwa opiekę nad wdowami,
sierotami, porzuconymi dziećmi, jeńcami i niewolnikami.

Koniec

Wykonał: