IMMANUEL KANT (1724-
1804) – FORMALIZM
ETYCZNY (1)
• imperatyw hipotetyczny mówi, że czyn nadaje
się do osiągnięcia jakiegokolwiek możliwego lub
rzeczywistego celu; dotyczy on ``sprawności
ludzkiego postępowania``, ``dostarcza
odpowiedzi na pytanie, co i jak mamy czynić, aby
osiągnąć określone efekty lub wywołać pożądane
skutki`` (MSE); i.h. nie ma charakteru
koniecznego, nie nakazuje niczego w sposób
bezpośredni i bezwarunkowy; jest to zasada
prakseologiczna, ogólne założenie teorii działania
MSE – Mały słownik etyczny pod redakcją
Stanisława Jedynaka
IMMANUEL KANT (1724-
1804) – FORMALIZM
ETYCZNY (2)
• imperatyw kategoryczny (imperatyw
moralności) brzmi: ``postępuj tylko według
takiej maksymy, dzięki której możesz
zarazem chcieć, żeby stała się
powszechnym prawem`` (UMM); jest to
zasada etyczna, nakazuje w sposób
bezpośredni i bezwarunkowy, ma
charakter aprioryczny i konieczny
UMM – Uzasadnienie metafizyki moralności
(I. Kant)
IMMANUEL KANT (1724-
1804) – FORMALIZM
ETYCZNY (3)
• imperatyw praktyczny – rozwinięcie
imperatywu kategorycznego, precyzuje
jego treść: ``postępuj tak, byś
człowieczeństwa tak w twej osobie, jak też
w osobie każdego innego używał zawsze
zarazem jako celu, nigdy tylko jako
środka`` (UMM); samocelowość człowieka
jako zasada moralności
UMM – Uzasadnienie metafizyki moralności
(I. Kant)
IMMANUEL KANT (1724-
1804) – FORMALIZM
ETYCZNY (4)
• czyn dobry – według Kanta jest to czyn zgodny z
dobrą moralnie (świętą) wola, z prawem moralnym;
czyn dobry musi wynikać z dobrych intencji, z
dobrej motywacji, nie wystarczy czysto zewnętrzna
zgodność z prawem moralnym
• autonomia woli – wola nie może być określona
przez nic wobec niej zewnętrznego (np. przez
prawo); jest ona prawodawcza i określa samą siebie
• aprioryczność etyki Kanta – zdaniem Kanta
etyka wynika wyłącznie z zasad czystego rozumu
praktycznego, nie zaś z jakichkolwiek empirycznych
postulatów albo racji; prawo moralne obowiązuje
bezwarunkowo i ma charakter aprioryczny (zob.
imperatyw kategoryczny)