Malarstwo klasycyzmu

Kilka słów o klasycyźmie



Klasycyzm– styl odwołujący się do kultury starożytnych
Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do
antyku. W Europie tzw. "powrót do źródeł" pojawił się już
w renesansie - jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu.
Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych
nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok,
rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach
do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej.
Klasycyzm jako styl panował w epoce oświecenia.
Najpełniejszy rozkwit klasycyzmu nastąpił w I poł. XVIII
wieku. W dziedzinie literatury swoisty kres klasycyzmu
przyniosła walka klasyków z romantykami.

A teraz o malarstwie



W malarstwie ceniono szczególnie rysunek.

Plamy barwne stosowano z umiarem,
unikano kontrastów. Wygładzano płótna, by
nie było widać śladów pędzla. Często
przedstawiano umoralniające, pouczające
sceny, wywodzące się z historii starożytnej
i mitologii. Malowano także liczne portrety.
Do ulubionych zabiegów artystów
klasycystycznych zaliczyć można
idealizację, obiektywizację i heroizację.

Cechy malarstwa

Przedstawiciele



Statyczne oparte
na układach
pionowych



Kontur



Chłodny koloryt



Miękki
światłocień



Gładka faktura



Wzniosłość



Jacques-Louis
David



Jean Auguste
Dominique Ingres



Marcello
Bacciarelli



Bernardo Belotto



Jean Pierre
Norblin de la
Gourdaine

Jacques-Louis David
(„Przysięga
Horacjuszy”

Środki formalne:
- kompozycja opierała
się zwykle na grze
układów poziomych i
pionowych,
- dominował układ
postaci pasowy.
- ograniczona liczba
postaci,
- steatralizowane pozy.
- tematyka najczęściej
odwołała się do
starożytności lub
podniosłych wydarzeń
współczesnych
- kompozycja
podkreślała harmonię i
powagę wydarzenia

Jacques-Louis David,
„Madame Récamier”

Stosowano też:
- linearny kontur, w
obręb którego
wprowadzano
kolor
- kolor często
zgaszony i chłodny
albo gamę barw
zawężoną
- silny światłocień
miękko modelujący
postacie i
nadający im
posągowe kształty.

Jacquesa Louisa Davida - Porwanie Sabinek

Tematy z historii starożytnego Rzymu stanowiły zwykle
komentarz do aktualnej sytuacji we Francji.

Śmierć Marata- Jacques-Louis David

Chętnie idealizowano bohaterów

Kilka słów o przedstawicielach



Jacques-Louis David

Był on nie tylko malarzem, projektantem wnętrz i mody, ale także

człowiekiem niezwykle zaangażowanym politycznie. W czasie
Wielkiej Rewolucji Francuskiej był on prawą ręką Robespierre’a,
później zaś nadwornym malarzem Napoleona. Jego prace były
wzniosłe, miały umoralniający charakter. Używał bardzo ciepłych,
stonowanych kolorów. Unikał kontrastów.



Jean Auguste Dominique Ingres

Ingres był uczniem Davida. Znany był przede wszystkim

z portretów i aktów. Poza nimi interesowały go głównie sceny
historyczne i mitologiczne. Twierdził, że największym
uwielbieniem darzy Fidiasza, Rafaela i Naturę. W przeciwieństwie
do swojego nauczyciela, nie angażował się z życie polityczne
i społeczne.

Jacques-Louis David,
Śmierć Sokratesa

Jean-Auguste Dominique
Ingres – Edyp i Sfinks



Marcello Bacciarelli

Był nadwornym malarzem króla Stanisława Augusta

Poniatowskiego. W jego pracach widać silne wpływy baroku
i rokoka. Malował polskie sceny historyczne.



Bernardo Belotto (Canaletto)

Był nadwornym malarzem Stanisława Augusta Poniatowskiego.

Malował przede wszystkim z fotograficzną dokładnością
miejskie pejzaże (Wenecji, Drezna, Wiednia, Monachium
i oczywiście Warszawy).



Jean Pierre Norblin de la Gourdaine

Początkowo pracował on dla rodziny Czartoryskich, z czasem

jednak zdołał się usamodzielnić. Jego prace wskazują na
inspiracje Rembrandtem oraz stylem rokokowym. Malował
scenki rodzajowe, alegoryczne oraz polskie sceny historyczne.

Canaletto „Ulica
miodowa”

Portret króla Stanisława
Augusta z klepsydrą
Marcello Bacciarelli

Norblin - wieszanie zdrajców