Procedura call for fire

SZEŚĆ ELEMENTÓW CALL FOR FIRE:

Pierwszy przekaz

1. Identyfikacja inicjującego wezwanie ognia (ang.
identification);

2. Polecenie dotyczące przygotowania ognia (ang. warning
order);

Drugi przekaz

3. Położenie celu (ang. target location) - określone jedną z
wybranych metod;

Trzeci przekaz

4. Opis celu (ang. target description) czyli szczegółowa
charakterystyka najważniejszych parametrów celu;

5. Sposób ostrzału (ang. method of engagement);

6. Sposób wykonania zadania ogniowego i kontroli ognia
(ang. method of fire and control).



Elements and Transmissions of a Call for Fire



1st Transmission

1.Observer Identification (ID). (Call Sign)
2. Warning Order (Adjust Fire; Fire for Effect; Immediate Suppression;
Immediate Smoke; SEAD; Suppress; Mark; Adjust Fire / Polar; Adjust Fire /
Shift) “________________________________”
(Insert the known point or target number)



2nd Transmission

3. Target Location (Can be given in three ways: grid, polar plot, or shift
from a
known point.)



3rd Transmission

4. Target Description (Brief but accurate statement describing the target.)
5. Method of Engagement (Danger Close, High Angle, Ammunition Type
Requested, Mark)
6. Method of Fire and Control (At My Command, Request Time of Flight,
Request Splash, Request TOT, Direction)

Po przekazaniu każdej części procedury
meldunkowej następuje przerwa,
w trakcie której PKO powtarza obserwatorowi
odebrane informacje, dla potwierdzenia ich
zrozumienia.

FDC- fire direction center
FO – forward observer

Polecenie przygotowania ognia (ang. Warning
Order) jest zbiorem danych, takich jak np.:
wezwanie do wstrzeliwania (ang. Adjust Fire),
wykonanie ognia skutecznego (ang. Fire for
Effect), strzelania do celu planowego (ang.
Suppress) oraz sposób wskazywania celu.

Oprócz wymienionych zwrotów, w sytuacjach
największego zagrożenia (np. ostrzał
własnych pozycji przez przeciwnika) ma
zastosowanie zwrot Immediate
Suppression lub Immediate Smoke, który
powinien skutkować natychmiastowym
wykonaniem zadania ogniowego.

Immediate Suppression – obezwładnienie
celu oddziałującego na wojska własne.
Immediate Smoke – zadymianie celu
oddziałującego na wojska własne.

Druga część przekazu zawiera informacje o
położeniu celu (ang. Target Location). Położenie
celu (lokalizacja celu) może być przekazywana
trzema sposobami:



za pomocą współrzędnych prostokątnych
płaskich (ang. Grid Method);



za pomocą współrzędnych biegunowych (ang.
Polar Plot);



za pomocą przeniesienia od znanego punktu
terenowego (celu) (ang. Shift from
a Known Point)

W pierwszym przypadku należy podać
standardowo sześciocyfrowe współrzędne
celu. Podając jedynie sześciocyfrowe
współrzędne uzyskujemy dokładność
określenia współrzędnych celu wynoszącą
100 m. Jednak dokumenty standaryzacyjne i
polskie zalecają dokładność do 10 m, a co za
tym idzie przekazanie ośmiocyfrowych
współrzędnych. Przekazanie współrzędnych
poprzedza się słowem Grid.

Drugi sposób polega na podaniu danych o celu
sposobem biegunowym.
W tym przypadku podaje się azymut od
obserwatora do celu poprzedzony słowem azymut
(ang. Direction) podawany w tysięcznych (ang.mil).
Należy zaznaczyć, że w sojuszniczym systemie kąt
pełny dzieli się na 6400 jednostek zwanych mil,
natomiast w naszych Siłach Zbrojnych kąt pełny
dzieli się na 6000 jednostek określonych, jako
tysięczna. Dokładność określenia azymutu przez
obserwatora powinna wynosić do
10 tys.

Następnie podaje się odległość (ang.
Distance). Odległość do celu standardowo
może być zaokrąglona do 100 m, jednak dla
potrzeb artylerii powinna być przekazywana z
dokładnością do 10 m.

Jeżeli cel znajduje się wyżej w stosunku do
pozycji obserwatora używamy słowa wyżej
(ang. Up) lub niżej (ang. Down). Należy
jednak pamiętać, że w przypadku różnicy
wysokości pomiędzy obserwatorem a celem
nie przekraczającej 35 m, niezależnie czy jest
wyżej czy też niżej, nie podaje się tego w
komendzie.

Trzeci sposób stosujemy w przypadku
określenia położenia celu względem znanego
punktu (dozoru lub wstrzeliwanego celu). W
języku angielskim sposób ten ma określenie
Shift from a Known Point. Przekazanie danych
poprzedza się słowem: „przeniesienie” (ang.
Shift).

W dalszej kolejności komendy podaje się
azymut (ang. Direction), następnie w lewo
(ang. Left) / w prawo (ang. Right), potem
(zwiększyć o) - (ang. Add)/ (zmniejszyć o) -
(ang. Drop).

Ostatnia część komendy zawiera podanie
różnicy wysokości pomiędzy obserwatorem a
celem (ang. Up/Down).

Czwarta część zawiera charakterystykę celu
(ang. Target description).
W części tej obserwator powinien zawrzeć
najdokładniejszy opis najważniejszych
parametrów celu, do których możemy
zaliczyć:

Piątym elementem CFF jest sposób ostrzału
(ang. Method of Engagement). Element ten
zawiera zasadnicze parametry wykonania
zadania ogniowego, do których można
zaliczyć:

- niebezpieczną odległość (ang. danger

close).

- sposób wstrzeliwania (ang. mark);
- toru lotu (ang. trajectory) np. high angle
- rodzaj amunicji (ang. ammunition) i

zapalnika (ang. fuze)

Ponadto podaje się w miarę potrzeb:

- snop (ang. sheaf);
- wysokość wybuchów, itp. (high of burst);

Standardowo do strzelania używany jest pocisk
odłamkowo – burzący (ang. high explosive -
HE) z zapalnikiem natychmiastowego działania
(ang. quick). Dane dotyczące innych rodzajów
pocisków takich jak: dymne (ang. smoke),
oświetlające (ang. illumination - ILLUM) lub
kasetowe (ang. dual purpose improved
conventional munition - DPICM) mogą być
przekazywane w treści komendy, podobnie jak
odnoszące się do zapalnika czasowego (ang.
TIME) lub z długą zwłoką (ang. DELAY).



Z56 THIS IS H77, IN EFFECT, OVER



GRID 48643825, ALTITUDE 600, OVER



REBELLION SQUAD WITH 1

TRANSPORTER, IN THE OPEN



DPICM, AT MY COMMAND OVER

W przypadku celów znajdujących się w
odległości mniejszej niż 600 m od wojsk
własnych lub ludności cywilnej należy
zastosować zwrot danger close

Oprócz zwrotu na moją komendę (ang. At
My Command) można stosować także
następujące zwroty: czas uderzenia pocisku
(ang. Time on Target), ostrzeżenie o wybuchu
pocisku z 5 sekundowym wyprzedzeniem
(ang. Request Splash), żądanie podania czasu
lotu pocisku (ang. Request TOF), żądanie
podania wierzchołkowej (ang. Request
Ordinate Altitude Informmation).

W przypadku niezrozumienia przekazywanych
danych można zażądać powtórzenia. Nie
należy jednak stosować słowa „repeat”,
ponieważ jest ono zarezerwowane do
powtórnego strzelania do celu na ostatnich
nastawach. Jeżeli komenda „repeat” została
podana w czasie wstrzeliwania (ang.
Adjusting Fire), zostanie wystrzelony 1
pocisk, jeżeli w trakcie trwania ognia
skutecznego (ang. Fire for Effect) zostanie
powtórzone ostatnia komenda. Dlatego aby
uniknąć nieporozumienia należy użyć
sformułowania „say again”.

Jeżeli natomiast niezbędne jest poprawienie
przekazanych danych (pomylono
przekazywanie np. współrzędnych) używa się
zwrotu „correction” i podaje prawidłowe
wartości.