Głoski

tylnojęz

ykowe

K G

H

Kappacyz

m

To nieprawidłowa

artykulacja głosek

tylnojęzykowych

zwartych: k, ki

1. kappacyzm właściwy - deformacja
tych głosek jest wynikiem zwarcia
krtaniowego, w rezultacie którego
powstają brzmienia zbliżone do: k,
ki.

2. parakappacyzm - zamiana głosek:
k, ki na t, ti (przykład: kura - tura,
kino - tino)

Gammacyz

m

To nieprawidłowa

artykulacja głosek

tylnojęzykowych

zwartych: g, gi, h,

hi

3. mogikappacyzm - opuszczanie
głosek tylnojęzykowych zwartych.
Głoski te nie występują w systemie
fonetycznym dziecka. (przykład: kura
- ura, kino - ino).

1. gammacyzm właściwy - deformacja
tych głosek jest wynikiem zwarcia
krtaniowego, w rezultacie którego
powstają brzmienia zbliżone do: g, gi.
2. paragammacyzm - zamiana głosek:
g, gi, h na d, di, t (przykład: góra -
dóra, gitara - ditara, hokej - tokej)

3. mogigammacyzm - opuszczanie
głosek tylnojęzykowych zwartych.
Głoski te nie występują w systemie
fonetycznym dziecka (przykład: góra -
óra, hokej - okej).

GŁOSKA K

W prawidłowo przebiegającym

rozwoju mowy głoska [k] pojawia się

między 1 a 2 rokiem życia dziecka.

Warunkiem prawidłowego tworzenia tej
głoski jest:

1) Przesunięcie języka tak, aby tylna jego
część przylegała do pogranicza twardego i
miękkiego podniebienia, a jego boki do
wewnętrznych luków zębowych;

2) Lekkie obniżenie dolnej szczęki przy
jednoczesnym rozchyleniu warg;

Rentgenogram i palatogram

spółgłoski k

Po opanowaniu prawidłowej wymowy [k],
głoska ta nie sprawia większych trudności.
Należy ćwiczyć połączenia [k+i] <ki>, [k+
ija] <kija> ,[k +ijo] <kijo>, [k+kije] <kije>,
najpierw powoli nastepnie szybciej.

GŁOSKA K’

k:<kino>, <ki>:<kiełbasa>

GŁOSKA G

Po opanowaniu prawidłowej wymowy

[k], głoska [g] pojawia się zwykle

samoistnie. Dźwięk [g] różni się

bowiem od [k] tym, że jest

dźwięczny.

W

ibracje strun głosowych wyczuwamy

przykładając w czasie artykulacji

głoski [g] wierzch dłoni do krtani

(okolice jabłka Adama)

Jeżeli dziecko opanuje wymowę [k],[k’],[g]

na ogół nie ma już kłopotów z wymową [g’].

Gdyby trudności się utrzymywały, należy

ćwiczyć połączenia [g+i] <gi>, [g+ ija]

<giia> ,[g +ijo] <gijo>, [g+ije] <gije>,

najpierw powoli nastepnie szybciej.

GŁOSKA G’

g:<gitara>, <gi>:<giełda>

GŁOSKA X

<ch,h>

Ch jest głoską tylno językową, szczelinową,

ustną. Przy wymowie tył języka unosi się do

podniebienia miękiego, aż to wytworzenia z
nim szczeliny, przez którą płynie powietrze.

W wymowie dziecka pojawia się w 2 roku

życia. Artykulacja tej głoski rzadko ulega

zniekształceniu.

Dźwięk ten możemy uzyskać przez chuchanie

na rękę lub lusterko, a także poprzez

przedłużanie wymowy [x]

GŁOSKA X’

<ch,h>

Głoskę tę wywołujemy wymawiając

połączenia [x+i] <hi>, [x+ iia] <h+ija> ,[x

+ijo] <hijo>, [x+ije] <h+ije>, najpierw

powoli następnie szybciej.

Zmiękczone ch w leksyce polskiej występuje

rzadko (Chińczyk, higiena). Natomiast

często słyszy się wymowę garową, np. chyba

– Chiba, mychy – muchi. W tych

przypadkach korekcję uzyskujemy poprzez

kwiczenia słuchowe.