Wprowadzenie do Thelemy
(Dział Thelema)

Istnieją trzy główne frakcje zorientowanych na Thelemę osób.

Okultyzm
Jedna z nich postrzega Thelemę jako rodzaj okultystycznej społeczności, często zgromadzonej wokół prac Edwarda Alexanda "Aleistera" Crowleya, urodzonego w 1875 i zmarłego w 1947, który pisał o magiji [ang. magick pisane z 'k', aby oddzielić się od swych konkurentów] i Naukowym Illuminizmie (Hermetycznym, wywodzącym się z takich grup jak Golden Dawn czy Teozofia). Jednostki te na ogół chcą dyskutować o teorii i praktyce magiji, zwykle w ujęciu raczej ceremonialnym niż ludowym, i okazyjnie wdają się w gorące dyskusje o autorytetach i liniach przekazu okultystycznych organizacji Crowleya, jak Obrządek Templariuszy Orientu (Ordo Templi Orientis, lub O.T.O) albo Srebrna Gwiazda (Astrum Argenteum, lub A.'.A.'.). Wartościowym materiałem do czytania dla okultyzmu tego typu są teksty jak "Magija w Teorii i Praktyce" (bądź cała "Księga Czwarta", której jest ona trzecią częścią), lub "Magija bez łez", obie Crowleya. Istnieją inne, bardziej podstawowe wstępy do okultyzmu, które omawiają praktyczne aspekty i pomijają niejasne magiczno-religijne odniesienia, które lubił Crowley, takie jak odnośnie tematu dywinacji (tarot, runy, i ching, itp.), magii (ludowa, ceremonialna, chaos, itp.) i alchemii (europejska, arabska, taoistyczna, itp.).

Religia
Inną frakcją powiązaną z Thelemą są ci, którzy postrzegają ją jako rodzaj religii. Głównie skupia się to na osobie i duchowych doświadczeniach i ekspresjach Aleistera Crowleya, takich jak książka, którą jak twierdził otrzymał od bogów, zwana "Księgą Prawa" ("Liber AL vel LEGIS", bądź "Liber AL"), msza którą stworzył zwana 'Mszą Gnostycką', i kościół, który wypromował, zwany Gnostyckim Kościołem Katolickim (Ecclesia Gnostica Catholica, lub EGC). W jej obręb może wchodzić szereg codziennych lub innych rutynowych rytuałów, takich jak adoracje Słońca "Liber RESH vel HELIOS" (przypominające codzienne modlitwy Muzułmanów), lub wyrażanie Woli przed spożyciem posiłków (porównywalne do chrześcijańskiej modlitwy przed posiłkiem). Religijne dyskusje zwykle obejmują kontinuum pomiędzy teoriami kosmosu, wliczając w to teologię i etykę, i praktyczne szczegóły, takie jak: w jaki sposób Kapłani, Kapłanki i Diakoni podchodzą i interpretują Mszę Gnostycką. Okazyjnie jest to łączone z wcześniej wspomnianymi dyskusjami organizacyjnymi biorąc pod uwagę fakt, że EGC jest oddziałem O.T.O.

Filozofia
Trzecią frakcją powiązaną z Thelemą są ci, którzy przyjmują ją za Naturalne Prawo bądź uniwersalną zasadę, i usiłują zrozumieć ją z tej szczególnej perspektywy. Mogą to być, lecz nie muszą okultyści bądź thelemici religijny, którzy wprowadzają Prawo Thelemy do swej teologii lub kosmologicznych konstrukcji zgodnie ze swymi preferencjami lub uwarunkowaniem. Niektórzy - tak jak ja - chociaż mamy różne i trwałe zainteresowanie w temacie OGÓLNEGO okultyzmu (co może lub nie obejmować Crowleya), rozumiemy, że termin 'Thelema' i ideologie skupione na 'Woli' wyprzedzają Crowleya o stulecia, i że Crowley był tylko jednym z wielu osób (łącznie z tak dobrze znanymi pisarzami jak Schopenhauer), których filozoficzne konstrukty stały się popularne pośród ich entuzjastów i fanów. Dyskusje o naturze Woli, jak rozpoznać i oczyścić czyjąś osobistą Wolę, czy może istnieć jakiś rodzaj 'prawdziwej' bądź 'doskonałej' Woli, wydają się być popularne pomiędzy tymi, którzy identyfikują Thelemę jako Religię, Prawo albo jako Filozofię. Niektóre źródła na ten trzeci i najmniej zorientowany na Crowleya nurt to:

Ogólne
Autorzy, w których pracach w pełni omawiane są pojęcia woli to Augustyn, Duns Scotus, Leibnitz, Fichte, Schelling, Von Hartmann, Nietzsche, Maine de Biran, Ach, Kierkegaard i Heidegger. Pośród nich rozpoznającymi prym woli byli Secretant, Ravaisson, szczególnie Blondel, Cieskovski i Lutoslawski. Dodatkowe źródła można odnaleźć w "The Concept of Willing" wewnątrz eseju Pruysera zatytułowanego "Selective Historical Survey". Assagioli wspomina, że w ostatnich czasach gwałtowny wzrost rozwoju teorii woli pojawi się w tekstach egzystencjalistów, humanistów i transpersonalnych psychologów (autor uważa się za część ich póżniejszej tradycji).