Przeżycia, problemy sumienia i spowiedź Giaura











Piątek, 21 Kwietnia Imieniny obchodzą: Anzelm, Feliks, Bartosz
 



















  Sciaga.pl > Prace
> Średniowiecze >
Home | Reklama | Info
| Mail






Gdzie Cz@T ???



Gdzie jestSciaga.pl
?
















Przeżycia, problemy
sumienia i spowiedź Giaura










kategoria:   J.polski
zakres:   Średniowiecze
dodano:   2000-03-03




Przeżycia,
problemy sumienia i spowiedź Giaura Przeżycia
Udziałem Giaura stały się dramatyczne przeżycia związane ze
śmiercią ukochanej, która była jedną z żon tureckiego sułtana
Hassana. Hassan dowiedziawszy się o zdradzie żony, zgodnie ze
starym, tureckim prawem topi niewierną w zatoce. Giaur nie zdążył
zapobiec temu nieszczęściu. Tragiczna śmierć Leili jest jego
najgorszym przeżyciem. W swym życiu żałuje tylko tego, że ona
umarła: „Dziś wróć mi dawne trudy i rozkosze, Jam gotów
znosić, co zniosłem, co znoszę. Gotów żyć znowu, jakeśmy z nią
żyli, Gotów na wszystko, prócz śmierć Leili.” Po
tragicznej utracie Giaur szuka pomsty na Hassanie. Obwinia go za
śmierć ukochanej – to on ją przecież utopił. Wprawdzie wie, że to on
był przyczyną jej śmierci, lecz nie on ją zabił: „[...] ja
byłem Przyczyną śmierci – lecz nie ja zabiłem.” Giaur
jest mścicielem Leili, ma nadzieję, że zemsta przyniesie mu
ukojenie. Chce zobaczyć w oczach pobitego Hassana skruchę, żal,
wyraz rozpaczy po dokonanej zbrodni: „[...] długo nad
leżącym stałem i duszy jego ujścia pilnowałem. Konał jak tygrys
pokłuty od szczwaczy, Lecz nie czuł tego, co czuję – rozpaczy!
Szukałem w licu sinem, krwią nabiegłem, Znaków boleści –
żadnych nie dostrzegłem.” Toteż zemsta wywarta na Hassanie
wcale nie ulżyła Giaurowi, nie zmniejszyła jego bólu i rozpaczy.
Uciekłszy z tureckiej części Grecji zaszywa się w klasztorze i nie
uczestnicząc w zakonnym życiu dożywa kresu swych dni przed śmiercią
zdając spowiednikowi relację ze swego życia i swych pasji.
Problemy sumienia Jedynym problemem sumienia, jaki
ma Giaur jest śmierć Leili. Czuje się za nią odpowiedzialnym. Tylko
jej straty żałuje w życiu. Żałuje do tego stopnia, że wolałby nawet
nie zaznać z nią niebiańskich rozkoszy miłości, jeśli tylko mógłby
ją w ten sposób ocalić od śmierci: „A przecież często żałuję
– daremnie! – Wolałbym nie być kochanym wzajemnie.” W
wielu miejscach przejawia się w wypowiedziach Giaura żal i ropacz po
śmierci Leili: „Ach! późnom przybył, nie mogłem jej zbawić,”
albo: „I jej nie było – a jam z nią nie zginął! Żyłem,
lecz ból mi oddychać nie dawał." Pewien problem sumienia
powinno rodzić u Giaura zrozumienie postawy Hassana, który w jego
opinii słusznie ukarał zdrajczynię: „Mógłbym i śmiałbym to
samo uczynić, Gdyby kochanka śmiała mi przewinić.” Lecz
mimo, że Giaur rozumie zachowanie Hassana i sam zachował by się na
jego miejscu podobnie stosując śmierć wobec niewiernej jako
zasłużoną karę, nie ma żadnych obiekcji przed okrutną zemstą na
mordercy swej ukochanej. Stosuje typową moralność Kalego, która
nakazuje czynić wszystko, co przynosi nam korzyść, lekceważąc
słuszne prawa innych ludzi. Giaur nie czyni sobie wyrzutów z
żadnego innego powodu, prócz śmierci Leili. Rozumie, że popełniał w
imię zemsty pospolite zbrodnie, lecz wcale tego nie żałuje i nie
czuje się winny. Uważa, że postąpił słusznie, aczkolwiek zdaje sobie
sprawę, że jego postępowanie postawiło go poza marginesem
społeczeństwa. Spowiedź Giaur nie spowiadał się
przez cały kilkuletni okres pobytu w klasztorze. Nie złożył ślubów
zakonnych ani nie uczestniczył w życiu duchowym opactwa. Jedynym
jego prawem do przebywania w klasztornych murach była pokaźna
darowizna, jaką złożył na rzecz zakonu. Spowiedzi dokonuje na krótko
przed śmiercią. Nie jest to jednak spowiedź w pełnym znaczeniu tego
słowa. To raczej ułamkowa relacja ze zdarzeń własnego życia, jaką
zdaje przed spowiednikiem. Do pełni spowiedzi brakuje w wyznaniach
Giaura żalu za grzechy, a jak wiadomo skrucha jest głównym elementem
każdej spowiedzi. Giaur wyznaje księdzu, że głównym motorem jego
życia była miłość do Leili: „Leilo! byłaś myśli moich
treścią, Moją rozkoszą i moją boleścią, Tyś była cnotą, ty
zbrodniami memi, Nadzieją w niebie i wszystkim na ziemi!”
Zbrodniarz u kresu swego życia nie wyznaje skruchy, nie ma
pretensji do nikogo za klęski swego życia, nie żywi też nadziei na
zbawienie po śmierci: „Nie mów pacierzy, w ich skutek nie
wierzę, Silniejsza rozpacz niż twoje pacierze. Zbawienia
niewart jestem – i nie żądam, Nie raju, ale spoczynku wyglądam.”
Właściwie jedynym powodem, jaki skłonił Giaura do
częściowego otwracia się przed spowiednikiem jest prośba Giaura o
przekazanie jego serdecznemu przyjacielowi pierścienia. Trudno
szukać innej przyczyny, dla której Giaur miałby opowiadać swe życie.
Nie czuł wszak potrzeby uwiecznienia swych dokonań ani nie dbał o
swe dobre imię: „Niech co chcą mówią – sława! Cóż mi po
niej?” Tylko prośba o przekazanie pierścienia skłania Giaura
do nawiązania kontaktu ze spowiednikiem.







Autor: ADR

Ocena : 6 








oceń
prace:
1 2 3 4 5 6


Home | Reklama | Info
| Mail


Prace | Pomoc | Książki | Artykuły | News | Katalog | Forum
| Rozrywka






Wszelkie prawa zastrzeżone / All
rights reserved  Sciaga.pl
2000