#title=Wjazd na infostradę (część 1)
#params=244;1751;3;2
#HTMLInfo=courses\texts\Mt_02003.htm
Jeszcze do niedawna jadący w godzinach szczytu przez miasto kierowcy, którzy zmuszeni byli dotrzeć do określonego punktu, przejeżdżając przez dotąd nie znaną sobie okolicę, przeżywali prawdziwe katusze. Podręczna mapa, która częściowo odwraca uwagę od sytuacji na drodze, nie zawsze dostatecznie oznakowane ulice, tłok na jezdni, ograniczający pole manewru, oraz zniecierpliwieni kierowcy reagujący klaksonem na każde nietypowe zachowanie, to nieodłączni towarzysze takich wypraw. Wszystko to składało się na sytuację, w której częściowo świadomie, częściowo zdając się na łut szczęścia i intuicję, podejmowaliśmy decyzję, która nie zawsze prowadziła nas do upragnionego celu. W lepszej sytuacji byli ci, którzy oprócz szczęścia, mogli zdać się na własną znajomość ulic oraz natężenia ruchu. Zazwyczaj jednak wiedza ta poparta była wspomnieniami chwil spędzonych w samochodzie z mapą w ręku, na zatłoczonej arterii.
Obecnie, dzięki satelitarnym systemom nawigacji, kierowcy zyskali szansę wyeliminowania uciążliwości przejazdu przez miasto. Dynamiczny wzrost liczby samochodów jeżdżących po naszych ulicach sprawia, że coraz więcej osób gotowych jest zainwestować w odpowiedni system, dzięki któremu czas przejazdu z jednego miejsca w drugie, zostanie ograniczony do minimum. Dlatego też, urządzenia tego typu cieszą się coraz większym powodzeniem, a ich producenci kładą duży nacisk na ich udoskonalenie oraz zaadaptowanie na ich potrzeby błyskawicznie rozwijających się technik mikrokomputerowych. Europejscy kierowcy w roku 1996 zakupili 55 tys. takich urządzeń, a w roku 1997 już około 160 tys. zestawów. Szacowana sprzedaż na lata przyszłe osiągnąć ma kolejno 380 tys., 800 tys. aż do roku 2000, w którym sprzedaż osiągnąć ma poziom 1,2 mln sztuk.