Regeneracja elementów obróbką mechaniczną
Zszywanie metodą  METALOCK można stosować do regeneracji pęknięć
żeliwnych lub staliwnych ścian kadłubów. Wkładki wykonuje się ze stali
stopowych chromo-niklowych, stopów miedzi i stopów aluminium. Dobór
materiału wkładki zapewnić powinien powinowactwo własności mechanicznych i
współczynników rozszerzalności cieplnej materiału naprawianego elementu i
wkładki. Wkładki metalock dzięki swojemu kształtowi mogą przejmować siły
rozciągające. Zakres zastosowań metody  METALOCK jest ograniczony do ścian
o minimalnej grubości 6mm. Obszar pęknięcia nie może być zbyt silnie
odkształcony, a więc można zszywać przede wszystkim pęknięcia kruche lub
powstałe w kruchych materiałach ( staliwo, żeliwo ). Zaletami metody
 METALOCK są: możliwość naprawy na miejscu awarii, mniejszy zakres
demontażu oraz nie wprowadzanie do naprawianego elementu ciepła, co chroni go
przed naprężeniami oraz odkształceniami cieplnymi.
PROCEDURA TEGHNOLOGICZNA
MET WI/OO1
TYPOWA NAPRAWA METOD
METALOCK
1. Dokładne oględziny uszkodzonego elementu, przeprowadzenie odpowiednich
badań technicznych uszkodzenia oraz wykonanie raportu.
2. Wykonanie koncepcji naprawy tzn. określenie ilości, miejsca ,wymiaru oraz
głębokości zamków.
3 Określenie i umiejscowienie masterloków jeśli takie będą konieczne.
4. Lekkie oszlifowanie uszkodzonego miejsca i usunięcie wszystkich
zanieczyszczeń.
5. Zciągnięcie klamrami naprawianej części do momentu uzyskania właściwych
wymiarów oraz współosiowości jeśli jest to konieczne.
6. Zaznaczenie środka centralnego otworu dla pierwszego zamka i
napunktowanie.
7. Wywiercenie środkowego otworu dla szczeliny pierwszego zamka upewniając
się że jest on prostopadły do powierzchni.
8. Zamocowanie prowadnicy do wykonania pierwszej szczeliny ( upewnij się że
co najmniej po dwa otwory znajdują się po każdej stronie pęknięcia i są dobrze
rozmieszczone w stosunku do pozostałych zamków).
9. Wywiercenie otworów na żądaną głębokość.
10. Wycięcie mostków pomiędzy otworami używając specjalnej prowadnicy.
ii. Powtórzenie poz.9.
12. Powtórzenie poz. 10.
13. Ucięcie zamka na odpowiednią długość
14. Umieszczenie pierwszego zamka w szczelinie i wbicie go na miejsce.
15. Umieszczenie drugiego zamka i wbicie go na miejsce, powtarzanie tej operacji
do czasu kiedy ostatni zamek zostanie wbity.
16. Wywiercenie zaczepów kotwicznych w szczelinach.
17. Używając wyżarzonego zamka umiejscowij go w szczelinie i wbij go na
miejsce, upewniając się że niewielka część zamka wystawać będzie ponad
naprawianą powierzchnię.
18. Powtórzenie operacji 7-17 dla pozostałych zamków.
19. Zaznaczenie pozycji szpilek.
20. Wywiercenie i nagwintowanie otworów szpilek.
21. Wkręcenie szpilek na pewną głębokość i obcięcie.
22. Wywiercenie i nagwintowanie otworów pod szpilki uszczelniające i wkręcenie
szpilek tak żeby pokrył całkowicie linię pęknięcia.
23. Wymłotkowanie całej linii szpilek i zamków i usunięcie nadmiaru materiału.
Ubicie młotkiem ponownie linii szpilek, ostrożnie nie uszkadzając
powierzchni.
24. Przeszlifowanie naprawianego miejsca, jeśli pozwala na to powierzchnia
elementu
25. Oczyszczenie naprawionego elementu oraz stanowiska pracy na koniec każdej
zmiany.
26. W przypadku jeśli jakiekolwiek niebezpieczne substancje znajdują się na
naprawianym elemencie to personel musi dyb pewien że przed opuszczeniem
zakładu element będzie oczyszczony.
TULEJOWANIE.
Jej istotą jest to, że ubytek materiału zużytego elementu
kompensowany jest najczęściej za pomocą wprasowanej lub wkręconej tulei.
Tuleja regeneracyjna pełni rolę dodatkowego elementu przywracającego zużytej
powierzchni nie tylko pierwotny kształt, lecz także wymiar nominalny. Tuleje
wykonywane są na ogół z tego samego materiału, z którego wykonany jest
regenerowany element. Powierzchnie elementu regenerowanego, przed
wprasowaniem tulei, szlifowaniu na wymiar odpowiadający również
przeszlifowanej tulei. Różnica wartości pasowanych średnic uwzględnia
wymagany wcisk. Tulejowanie może być także stosowane regeneracji
otworów
gwintowanych. W celu zapewnienia niezawodności połączenia tulei z
regenerowanym elementem zaleca się stosowanie punktów sczepnych lub
wkrętów.
Zalety stosowania elementów dodatkowych w celach regeneracyjnych:
" wymaganej odporności Regeneracja elementów o dużym stopniu zużycia
" uzyskanie na zużycie elementów
Wady metody to:
" skomplikowana technologia i wysokie koszty regeneracji
" konieczność pewnego osłabienia regenerowanego elementu wynikająca z
potrzeby zebrania naddatku często o grubości znacznie większej od
uwarunkowanej wartością zużycia