Rodzaje polityki UE:

1) Wspólna polityka handlowa

2) Wspólna polityka monetarna

3) Wspólna polityka rolna

4) Wspólna polityka transportowa

5) Wspólna polityka społeczna

6) Wspólna polityka ochrony kultury

7) Wspólna polityka ochrony zdrowia

8) Wspólna polityka sieci transeuropejskie

9) Wspólna polityka bezpieczeństwa

10) Wspólna polityka sądowa

Polityka wspólnotowa – polityka prawa stosowana dla określenia działalności instytucji opartej na

założeniach traktatowych i zmierzająca do osiągnięcia wytyczanych celów. Polityka realizowana

przez instytucje Unii Europejskiej na podstawie norm kompetencyjnych i określonej procedury.

Zakres podmiotów polityki:

1. Traktat EWG – unia celna, wspólna polityka handlowa, wspólna polityka rolna, wspólna

polityka transportowa, reguła konkurencji, swoboda przepływu towarów, osób i usług,

kapitału oraz ogólne kwestie społeczne

2. Jednolity Akt Europejski – spójność gospodarcza i społeczna, badania i rozwój technologii,

ochrona środowiska i polityka przemysłowa.

3. Traktat z Maastricht – polityka gospodarcza i pieniężna, edukacja i kształcenie zawodowe,

kultura, ochrona zdrowia, ochrona konsumentów, sieci transeuropejskie (turystyka,

energetyka, ochrona ludności)

4. Traktat Amsterdamski – polityka zatrudnienia, wizy, azyl, emigracja

5. Traktat Lizboński – sport, spójność terytorialna, przestrzeń kosmiczna, energetyka, turystyka,

ochrona ludności, współpraca administracyjna

6. Z orzecznictwa ETS – kompetencje Unii Europejskiej w zakresie usług audiowizualnych,

polityki telekomunikacyjnej

Cele wspólnot:

1. Art. 2 TWE:

ustanowienie wspólnego rynku

ustanowienie unii gospodarczej i walutowej

harmonijny, trwały, zrównoważony rozwój

utrzymywanie wysokiego poziomu zatrudnienia i polityki socjalnej

równość mężczyzn i kobiet

wysoki stopień konkurencyjności

wysoki stopień środowiska naturalnego

podwyższenie jakości i poziomu życia

spójność gospodarcza i społeczna

solidarność pomiędzy państwami członkowskimi

wspieranie badań i rozwoju technologicznego

osiągnięcie wysokiego poziomu ochrony zdrowia

osiągnięcie wysokiego poziomu edukacji i kształcenia zawodowego

polityka współpracy w dziedzinie rozwoju

2. Art. 3 TWE – podstawowe środki służace realizacji wymienionych wyżej celów:

Zakaz ograniczeń ilościowych i opłat celnych

Wspólna polityka handlowa

Budowa rynku wewnętrznego

Wspólna polityka transportowa, rybołówstwa i rolnictwa

Wspólna polityka społeczna

Wzmocnienie ochrony konsumentów

Zbliżenie ustawodawstw państ członkowskich w stopniu niezbędnym dla

funkcjonowania wspólnego rynku

3. Art. 1 TWE (Euroatom) – jako cel Euroatom wskazał podwyższenie poziomu życia w

państwach członkowskich i rozwijanie stosunków między państwami członkowskimi poprzez

ustanowienie warunków niezbędnych do stworzenia szybkiego rozwoju przemysłu jądrowego

Podział polityki w I filarze:

a. Wspólna polityka

b. Polityki zwykłe

c. Rynek wewnętrzny

Wspólnoty europejskie są organizacjami o charakterze ponadnarodowym, charakteryzują się

szczególną relacją między państwami członkowskimi, a instytucjami wspólnotowymi. Dla I filaru

charakterystyczną metodą tworzenia prawa jest tak zwana metoda wspólnotowa – tworzenie prawa

na poziomie wspólnotowym z możliwie jak największym udziałem tych instytucji wspólnot, które

mają charakter niezależny od państw. Wyłączna inicjatywa ustawodawcza należy do Komisji

Europejskiej, zwiększenie kompetencji Parlamentu Europejskiego, rozszerzenie możliwości

głosowania kwalifikowaną większością głosów, autonomiczna kontrola sądowa tworzenia i

stosowania prawa we wspólnocie prowadzona przez ETS i SPI

Cele ustanowione w ramach I filaru:

a. Wspólne polityki

b. Zwykłe polityki

c. Rynek wewnętrzny

Wspólne polityki - wspólna polityka handlowa, wspólna polityka rybołówstwa, wspólna polityka

rolna, wspólna polityka transportowa, wspólna polityka konkurencji.

Zewnętrzna polityka – kultura, polityka społeczna, edukacja, ochrona zdrowia, ochrona środowiska,

turystyka, badania naukowe.

Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa:

1) Wspólna polityka rolna

2) Wspólna polityka transportowa

3) Ochrona konsumenta

4) Reguły ochrony konkurencji

5) Ochrona środowiska

Wspólna polityka rolna – pojawiła się w traktacie w 1957 r. EWG, traktat z Lizbony połączył politykę

rolną i rybołówstwo. Głównym celem tej polityki jest zwiększenie wydajności rolnictwa poprzez

inwestowanie w technologię, racjonalizowanie się stopnia rolnictwa (edukacja), optymalne

wykorzystanie środków produkcji, zagwarantowanie maksymalnie wysokiego dochodu rolnikom w

celu lepszych warunków bytowych, stabilizacja rynku produktów rolnych, zagwarantowanie

bezpieczeństwa dostaw oraz zagwarantowanie rozsądnych cen w dostawach dla konsumentów.

Sposoby regulowania polityki rolnej:

1. Przepisy regulujące funkcjonowanie rynku wewnętrznego (ogólne)

2. Specjalne przepisy regulujące wspólną politykę rolna (np. subwencje, podatki, ceny

maksymalne)

W zależności od produktu wyróżnia się 3 rodzaje organizacji wspólnego rynku rolnego:

1. Pełna organizacja rynku – UE podejmuje całkowitą kontrolę wspólnego rynku –np. rynek

mleczny

2. Częściowa organizacja – wykonuje się szereg działań o charakterze koordynującym – np.

rynek wieprzowiny

3. Ramowa organizacja rynku – ogranicza się do reguł minimalizacji do wspólnych reguł

konkurencji – np. rynek jaj i drobiu

Cele UE w rynku rolnym (środki WPR)

1. Podejmowanie działań chroniących producentów UE przez konkurencję pozawspólnotową

(działania protekcjonistyczne)

2. Działania interwencyjne

Polityka strukturalna – celowe dostosowanie rodzaju upraw do zapotrzebowania gospodarki

wspólnotowej. Stosuje się dofinansowania jako zachętę np. gospodarstwa ekologiczne chroniące

środowisko

Zasady wspólnej polityki rolnej:

1. Jednolitość rynku – zastosowanie jednolitych regulacji polityki rolnej na obszarze wspólnoty

2. Preferencyjne traktowanie producentów z terytorium UE

3. Zakaz dyskryminacji producentów i konsumentów wewnątrz wspólnoty

4. Zasada solidarności finansowej – państwa członkowskie dzielą się kosztami finansowania w

całej wspólnocie

5. Regionalizacja oddziaływania – prowadząc wspólną politykę rolną bierze się pod uwagę

zróżnicowanie zapotrzebowania w różnych państwach członkowskich (zróżnicowanie na

klimat, odżywianie)

Rodzaje funduszy polityki rolnej:

1. Europejski Fundusz Gwarancji Rolnej

2. Europejski Fundusz Rolnego Rozwoju Obszarów Wiejskich

3. Europejski Fundusz Rybacki

Wspólna polityka transportowa – traktat z 1957 r., traktat Lizboński. Istotą jest zachowanie przez państwa członkowskie własnych kompetencji w dziedzinie transportu, a stosowanie regulacji UE jest

dopuszczalne tylko w najistotniejszych sprawach (kwestie konkurencji)

Zasada STANDSTILL – państwo członkowskie nie może bez jednomyślnej zgody Rady wydać mniej

korzystnych przepisów w stosunku do przewoźników z innych państw UE niż te, które obowiązują

przewoźników krajowych w chwili uzyskania członkowstwa w UE.

Zakres przedmiotowy:

1. Transport lądowy (drogowy, kolejowy)

2. Wodny transport śródlądowy

3. Transport morski

4. Transport lotniczy

5. Tworzenie sieci transeuropejskich (transport, sieci telekomunikacyjne, sieci energetyczne)

Sieci transeuropejskie (Trans - European Networks – TEN)

TEN-t - transport

e-TEN – telekomunikacja

TEN-e – energetyka

Sieci te mają pomóc w pełnym czerpaniu korzyści z ustanowienia obszaru bez granic. Szczególny

nacisk położony jest na połączenie wysp i regionów peryferyjnych z centralnymi regionami UE.

Cele wspólnej polityki transportowej:

1. Ustanowienie wspólnych reguł regulujących transport międzynarodowy na obszarach państ

członkowskich UE lub tranzytu przez terytorium jednego lub więcej państw UE

2. Uregulowanie dostępu przewoźników spoza UE do transportu krajowego w państwach UE

3. Wprowadzenie środków pozwalających zapewnić maksymalne bezpieczeństwo transportu

4. Wprowadzenie wszelkich innych niezbędnych przepisów

Zasady wspólnej polityki transportowej:

1. Zakaz dyskryminacji – skierowany do państw członkowskich, a także do samych

przewoźników. Jest to zakaz dyskryminacji przewoźników państw członkowskich UE

polegający na stosowaniu przez przewoźników, względem tych samych towarów i na tych

samych połączeniach, różnych stawek transportu ze względu na kraj pochodzenia lub

przewożenia

2. Zasada wolnej konkurencji na rynku wewnętrznym wspólnotowym – zakaz podejmowania

przez państwa członkowskie działań dotyczących stawek i warunków zawierających

jakikolwiek element wsparcia lub ochrony dla jednego lub kilku przedsiębiorstw lub

poszczególnych gałęzi przemysłu, chyba, że jest to dozwolone przez KE

Biała Księga Komisji Europejskiej z 12.09.2001 r. – „Europejska polityka transportowa do roku 2010,

czas decyzji” – reguluje cele i zadania UE dotyczące polityki transportowej.

Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa (II filar, traktat Lizboński, COMMON FOREGIN AND

SECURITY POLICY). Na mocy reformy traktatu Lizbońskiego stała się szczególnie wyodrębnionym

segmentem zewnętrznym działań UE. Do Traktatu Lizbońskiego dołączono deklarację, w której

podkreślono, że działania UE w zakresie WPZiB nie naruszają obecnej odpowiedzialności państw

członkowskich za ukształtowanie i prowadzenie własnej polityki zagranicznej.

Geneza WPZiB:

1. Plan Plevena (premier Francji) – dotyczący utworzenia europejskiej wspólnoty obronnej,

efektem było podpisanie traktatu ustanawiającego tę wspólnotę (27.05.1952 r.). Celem było

utworzenie europejskiej armii z dowództwem

2. 1954 r. – francuski rząd nie przepuścił ustawy z planem Plevena

3. Plan Foucheta (ambasador Francji) – skupiał się na wspólnej polityce zagranicznej (1960-62).

Postulował współpracę o charakterze międzynarodowym

4. 1969 r. – Haga, spotkanie ministrów do spraw zagranicznych by dopracowali plan

pozwalający na harmonizację polityk państw członkowskich na szczeblu ministerialnym

5. Davignom, raport Davignom, raport luksemburski, 23.10.1970 r. zapoczątkował

funkcjonowanie europejskiej współpracy politycznej. Specyfika europejskiej współpracy

politycznej polegała na jej praktycznym charakterze – spotkania ministrów do spraw

zagranicznych dwa razy do roku i konsultacje dotyczące polityki zagranicznej. Powołano

Komitet Polityczny. W jego skład wchodzili dyrektorowie polityczni ministerstw spraw

zagranicznych. Europejska wspólnota działała niezależnie od wspólnot europejskich, nie

zajmowała się wtedy bezpieczeństwem. Był to początek rozwoju II filaru

6. Raport Kopenhaski (1973) – wprowadził on obowiązek konsultacji państw członkowskich

przed podjęciem decyzji o charakterze strategicznym. Po raz pierwszy powołano

korespondentów europejskich i utworzono specjalną sieć połączeń teleksowych w celu

szybkiego przepływu informacji – COREM

7. 1974 r. szczyt paryski – utworzono Radę Europejską

8. 1981 r. raport londyński – włączono w obręb europejskich wspólnot politycznych

problematykę bezpieczeństwa i wyposażono ją w mechanizm konsultacji kryzysowej – na

wniosek co najmniej trzech ministrów w ciągu 48 h zwoływano spotkanie szefów MSZ

9. Jednolity Akt Europejski – art.30 nadał europejskim wspólnotom politycznym podstawę

prawną, współpraca o charakterze międzyrządowym, brak mechanizmów prawnych

pozwalających na rzeczywiste wyegzekwowanie zobowiązań z zakresu wspólnej polityki

zagranicznej.

10. Traktat z Maastricht – utworzono II filar – WPZiB, została utrzymana współpraca

międzynarodowa

11. Traktat z Amsterdamu – powołanie Wysokiego Przedstawiciela do spraw Polityki Zagranicznej

i Bezpieczeństwa

12. Traktat z Nicei

13. 1999 r. – proklamacja wspólnot europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony

14. Traktat z Lizbony – powołanie Wysokiego Przedstawiciela do spraw Polityki Zagranicznej i

Bezpieczeństwa

Kompetencje związane z bezpieczeństwem narodowym pozostają w wyłącznej kompetencji państw

członkowskich, zmieszanie struktury filarowej wewnątrz unii.

Zasady działań zewnętrznych UE:

1. Zasada aktywności – zobowiązuje państwa członkowskie do aktywnego popierania WPZiB

2. Zasada lojalności – obowiązek państw przestrzegania uzgodnień, jeżeli państwa członkowskie

zajmują własne stanowiska lub stosują środki o charakterze niezbędnym to wymaga to

wcześniejszego lub niezwłocznego poinformowania Rady

3. Zasada solidarności

Za nieprzestrzeganie zasad Rada nie jest w stanie wyciągnąć konsekwencji.

Cele WPZiB:

1. Ochrona swoich wartości, podstawowych interesów bezpieczeństwa, niezależności i

integralności

2. Umacnianie i wspieranie demokracji państwa prawnego, praw człowieka i zasad prawa

międzynarodowego

3. Utrzymanie pokoju, zapobieganie konfliktom i umacnianie ?????? (Karta Narodów

Zjednoczonych, akt końcowy z Helsinek i tzw. Karta paryska)

4. Wspieranie trwałego rozwoju gospodarczego i społecznego, a w krajach rozwijających się

głównym celem staje się likwidacja ubóstwa

5. Zachęcanie wszystkich krajów do integracji w ramach gospodarki światowej (znoszenie barier

i ograniczeń w handlu ilościowym)

6. Opracowanie międzynarodowych środków służących ochronie środowiska naturalnego oraz

zrównoważenie zarządzania zasobami naturalnymi

7. Niesienie pomocy narodom i krajom dotkniętym klęskami żywiołowymi lub katastrof

spowodowanych przez człowieka

8. Wspieranie wszelkich form współpracy wielostronnej państw na poziomie światowym

Organy związane z WPZiB:

1. Rada Europejska

2. Rada Unii Europejskiej

Rada Europejska obok Rady Unii Europejskiej to najważniejszy organ uprawniony do

reprezentowania całej Unii Europejskiej na arenie międzynarodowej, nie posiada kompetencji

prawodawczych.

Kompetencje Rady Europejskiej:

1. Określanie ogólnych wytycznych kierunków polityki zagranicznej i bezpieczeństwa oraz

strategicznych celów i interesów Unii Europejskiej

2. Mianowanie wysokiego Przedstawiciela Unii do spraw Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa

większością kwalifikowaną za zgodą przewodniczącego Komisji Europejskiej lub odwoływanie

go.

3. Określanie i realizowanie wraz z Radą Unii Europejskiej wspólnej polityki zagranicznej i

bezpieczeństwa na zasadzie jednomyślnego stanowienia, chyba że traktaty przewidują

inaczej; zasada jednomyślności prawie zawsze

4. Decydowanie o ustanowieniu wspólnej obrony w ramach UE

Rada Unii Europejskiej – międzynarodowy organ UE szczebla ministerialnego. Funkcje RUE:

1. Kontrolna – sprawowanie kontroli nad sprawowaniem zasad WPZiB i działalności Komitetu

Politycznego i Bezpieczeństwa (ma on szybko reagować w sytuacjach kryzysu) i działalnością

Wysokiego Przedstawiciela

2. Implementacyjna – Rada podejmuje decyzje niezbędne do określenia i wprowadzenia w życie

WPZiB (ma wspólne działania)

3. Koordynacyjna – RUE jest zobowiązana do zapewnienia jedności, spójności i skuteczności

działań UE w zakresie WPZiB

4. Prawodawcza – RUE podejmuje decyzje dotyczące wspólnych działań, stanowisk, pełni

główną rolę w zawieraniu umów o charakterze międzynarodowym z państwami trzecimi lub

organizacjami międzynarodowymi

5. O charakterze forum – konsultacje przedstawicieli państw członkowskich (ich dialog,

wzajemne informowanie się i uzgadnianie wszelkich kwestii dotyczących WPZiB). RUE

zobowiązana jest odpowiadać na pytania KE, państw członkowskich itp.

6. Funkcja w zakresie wzmocnionej współpracy – RUE udziela upoważnienia do jej nawiązania,

wyraża zgodę na ewentualne przyjęcie nowego państwa do współpracy już istniejącej

Struktura RUE:

1. Rada do spraw ogólnych i stosunków zewnętrznych GAERC (przed traktatem lizbońskim);

ministrowie do spraw zagranicznych, była wspomagana przez COREPER (komitet stałych

przedstawicieli)

2. Art. 9 (Traktat Lizboński) – przekształcił GAERC w Radę do spraw Zagranicznych; opracowuje

działania zewnętrzne UE na podstawie ogólnych wytycznych określonych przez RE, zapewnia

spójność w pracach UE w dziedzinach zagranicznych, wspomaga ją Komitet Stałych

Przedstawicieli Rządów Państw Członkowskich

Kompetencje RUE:

1. RE wspólnie z RUE jednomyślnie określają i realizują kwestie związane z WPZiB

2. RUE podejmuje decyzje niezbędne do wykonywania działań określonych przez Radę w

ogólnych wytycznych

3. Jeżeli sytuacja międzynarodowa tego wymaga Rada podejmuje decyzje dotyczące działań

operacyjnych

4. RUE przyjmuje decyzje określające podejście UE do określonych problemów o charakterze

geograficznym lub przedmiotowym

Komisja Europejska – posiada kompetencje w sprawach stosunków gospodarczych unii, udziela

pomocy humanitarnej. Do Lizbony posiadała kompetencje reprezentowania wspólnot europejskich

na konferencjach międzynarodowych.

Rola Komisji Europejskiej w dziedzinie zewnętrznych stosunków politycznych jest obecnie mocno

ograniczona, KE razem z Wysokim Przedstawicielem oraz RUE czuwa na zapewnieniem spójności

działań w dziedzinie stosunków zewnętrznych o charakterze politycznym, KE koncentruje się na

sprawach gospodarki i pomocy humanitarnej. Wnioski, inicjatywy i propozycje związane ze wspólną

polityką zagraniczną i bezpieczeństwa mogą być składane przez KE tylko z udziałem Wysokiego

Przedstawiciela, KE pozbawiono prawa do zwoływania posiedzenia Rady w nadzwyczajnych

przypadkach, KE utraciła prawo reprezentacji na arenie międzynarodowej całej UE.

Parlament Europejski posiada charakter organu głównie konsultacyjnego, ustala budżet – główny

wpływ na WPZiB, ponieważ decyduje o zasadach finansowania tej polityki, posiada kompetencje

związane z wyborem Wysokiego Przedstawiciela Unii. Obraduje plenarnie, ewentualnie Pokomisja do

spraw Bezpieczeństwa i Obrony ma swoje posiedzenie. Obsługę administracyjną sprawuje Dyrekcja

Generalna do spraw Polityki Zewnętrznej.

Zmiany po Lizbonie:

1. Wysoki Przedstawiciel ma obowiązek konsultowania z PE głównych aspektów polityki

zewnętrznej oraz informowania PE o ich rozwoju

2. Wysoki Przedstawiciel gwarantuje, iż poglądy PE zostaną należycie uwzględnione w czasie

podjętych działań

3. PE może kierować do Rady i Wysokiego Przedstawiciela pytania oraz formułować zalecenia w

dziedzinie WPZiB

4. W PE dwa razy do roku odbywa się debata dotycząca postępów w dziedzinie WPZiB i

Europejskiej Przestrzeni Bezpieczeństwa i Obrony

Prezydencja – została powołana na mocy Traktatu z Maastricht. To termin, który określa państwo

członkowskie, które przez okres 6 miesięcy przewodniczyło UE koordynując jej aktywność

wewnętrzną. Kompetencje prezydencji przed Lizboną:

1. Prezydencja reprezentowała Unię przed sprawami związanymi z WPZiB

2. Odpowiadała za wprowadzenie w życie decyzji podejmowanych w ramach europejskiej

przestrzeni

3. Informowała o prowadzonych sprawach PE

4. Zwoływała nadzwyczajne posiedzenia Rady

5. Negocjowała umowy międzynarodowe

Kompetencje prezydencji po Traktacie z Lizbony:

1. Wprowadzono urząd Przewodniczącego Rady Europejskiej

2. W myśl RE zapewnia na swoim poziomie realizacje WPZiB bez uszczerbku dla uprawnień

Przedstawiciela UE do spraw WPZiB

Przewodniczącego RE wybieramy na okres 2,5 roku, większością kwalifikowaną. Mandat

Przewodniczącego jest jednostronnie odnawialny. W sytuacjach nadzwyczajnych zwołuje posiedzenie

Rady w celu określenia strategicznych kierunków polityki UE. Rola organu Przewodniczącego

względem Wysokiego Przedstawiciela Unii – mogą być konflikty na tym tle.

Wysoki Przedstawiciel Unii – Traktat z Maastricht 1997 r. Sekretarz Generalny RUE otrzymał nową

funkcję Wysokiego Przedstawiciela do spraw Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa.

Po Lizbonie:

Wysoki Przedstawiciel Unii do spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa to urząd jednoosobowy,

ale wszystkie jego zadania są wykonywane za pomocą struktur administracyjnych. Sekretariat

Generalny Rady -> Naczelny i Wysoki Przedstawiciel.

Po Lizbonie art.9 i art.13 Wysoki Przedstawiciel jest mianowany przez RE większością kwalifikowaną

za zgodą Przewodniczącego Komisji. Zakończenie kadencji w ten sam sposób. Wysoki Przedstawiciel

prowadząc WPZiB Unii przyczynia się do opracowywania tej polityki realizując ją z upoważnienia

Rady. Kompetencje Wysokiego Przedstawiciela dotyczą także europejskiej przestrzeni i obrony.

Wysoki Przedstawiciel jest także Przewodniczącym Rady do spraw zagranicznych, zapewnia

wykonanie decyzji przyjętych przez RE i RUE. Reprezentując Unię w zakresie spraw związanych z

WPZiB prowadzi w imieniu Unii dialog polityczny z państwami trzecimi oraz jest umocowany do

wyrażenia stanowiska w Unii, organizacjach międzynarodowych i konferencjach międzynarodowych.

Wysoki Przedstawiciel pracuje w ramach KE – łącząc kompetencje wspólnotowego Komisarza do

spraw Stosunków Zewnętrznych. Jest jedynym wiceprzewodniczącym Komisji czuwającym nad

spójnością zewnętrznych działań UE.

Instrumenty reawizacji WPZiB (przed Lizboną):

1. Zasady i ogólne wytyczne WPZiB (PRINCIPLES AND GENERAL GUIDELINES)

2. Wspólne strategie (COMMON STRATEGIES)

3. Wspólne stanowiska (COMMON POSITIONS)

4. Wspólne działania (JOINT ACTIONS)

5. Systematyczna współpraca między państwami członkowskimi w prowadzeniu ich polityki

zewnętrznej

6. Umowy międzynarodowe

7. Rozporządzenia

8. Oświadczenia i deklaracje

Po Lizbonie polityka realizowana za pomocą:

1. Ogólnych wytycznych

2. Moment przyjmowania decyzji określających działania, które powinny być podjęte przez

Unię, zasady działań, o których mowa w punktach poprzednich

3. Umacnianie systematycznie współpracy między państwami członkowskimi w prowadzeniu ich

polityki

4. Nie funkcjonują wspólne strategie jako instrument WPZiB (były nieefektywne)

Ogólne wytyczne są określane przez RE w sytuacjach nadzwyczajnych. Przewodniczący RE zwołuje

nadzwyczajne posiedzenie Rady, na którym określane są strategiczne cele i kierunki Unii w obliczu

takiej sytuacji. RE określa też strategiczne cele Unii w określeniu do odpowiedniego kraju, regionu lub

problemu. Dokumenty o charakterze politycznym prawnie nie wiążące stanowią podstawę do

wydawania decyzji.

Wspólne działania są podejmowane przez Radę w pewnych sytuacjach, w których niezbędne jest

podjęcie działań o charakterze operacyjnym. Decyzje dotyczące wspólnych działań określają zasięg

tych działań, cel, zakres oraz środki jakie muszą być oddane do dyspozycji Unii. W razie potrzeby

określa się czas trwania tych działań. Obecnie wspólne działania są przyjmowane w postaci decyzji

czyli aktów wiążących.

Wspólne stanowiska są przyjmowane przez Radę, określają podejście UE do danego problemu o

charakterze geograficznym lub przedmiotowym. Państwa członkowskie mają obowiązek zapewnić

zgodność swoich polityk ze wspólnymi stanowiskami.

Umowy międzynarodowe po Lizbonie - mechanizm decyzyjny WPZiB, finansowanie WPZiB.

Systematyczna współpraca – forum właściwe do uzgodnienia kwestii polityki zagranicznej i

bezpieczeństwa oprócz KE i RE.