Barbara Bretton
Tylko ty
0
ROZDZIAA
PIERWSZY
Manhattan
Jack Wyatt uniknął dwudziestu trzech zasadzek, sześćdziesiąt
siedem razy wyskakiwał z wybuchającego odrzutowca i sto
siedemdziesiąt trzy razy zmylił wycelowane w niego kule, ale nawet
on, ulubiony hollywoodzki bohater kina akcji, nie mógł znalez
ć
taksówki w sobotni wieczór w centrum Manhattanu.
- Przykro mi, panie Wyatt - powiedział portier, lustrując Park
Avenue. - Nic, jak okiem sięgnąć. Może przywołać radiotaxi?
- Ile to potrwać
- Dziesięć, piętnaście minut - odpowiedział portier. - Jeszcze pan
zdąży.
Jack miał wręczyć nagrodę za całokształt twórczości reżyserskiej
na Nowojorskim Festiwalu Filmowym. Co za nuda! Leczenie
kanałowe zęba bez znieczulenia byłoby większą zabawą.
- To tylko pięć przecznic stąd. Równie dobrze dotrę tam na
piechotÄ™.
- Nie chciałbym się wtrącać, ale na pańskim miejscu nie
robiłbym tego. Centrum roi się od fanów, a pan należy do tych,
których wszyscy chcą obejrzeć z bliska.
Jack podziękował za troskę, a następnie ruszył ku Park Avenue.
Właśnie tego pragnął. Żadnych agentów, żadnej ochrony. Chciał
powrócić do normalności... albo raczej do tego, co mogłoby uchodzić
1
RS
za normalne życie po dwunastu latach sławy bez odrobiny
prywatności.
Po dzisiejszej imprezie zamierzał usiąść za kółkiem, ruszyć na
wschód, do Montauk, i zatrzymywać się dopiero wtedy, gdy przednie
koła auta dotkną Oceanu Atlantyckiego. Pierwotny plan przyjścia z
pomocą staremu kumplowi uległ pewnej korekcie. Jack nawet nie
zdawał sobie sprawy, jak bardzo potrzebował odmiany. Lata życia w
świecie, w którym liczy się kasa i mięśnie ze stali, odcisnęły na nim
piętno i wypaczyły postrzeganie tego, co jest, a co nie jest normalne.
Wez
my na przykład smoking w biały dzień. Czy to normalnej
Zdecydowanie nie.
Park Avenue była zakorkowana. Jak na początek kwietnia było
bardzo ciepło, wykończeni i zdenerwowani kierowcy wychylali się
przez otwarte szyby, żeby stwierdzić, co blokuje ruch.
Trudno pozostać niezauważonym, kiedy ma się metr
dziewięćdziesiąt osiem wzrostu i smoking na grzbiecie, ale spróbuj
nie rzucać się w oczy, kiedy twoje najnowsze filmy lecą na okrągło w
multipleksach, a twoja twarz widnieje w górze, gdzieś na wysokości
dwukondygnacyjnego domu.
Zręcznie obszedł spaniela king charles, którego półprzytomna
właścicielka ciągnęła na długiej smyczy. W Nowym Jorku nie padało
od dwóch tygodni, dzień był słoneczny i suchy, jak więc wytłumaczyć
fakt, że pies i jego pani paradują w nieprzemakalnych płaszczach
burberry?
PieniÄ…dze naprawdÄ™ robiÄ… dziwne rzeczy z ludz
mi. Zielone
papierki potrafią rzucić się na mózg i powyrywać kabelki
2
RS
odpowiedzialne za zdrowy rozsÄ…dek, zachowanie dystansu i poczucie
humoru. Widywał to w Hollywood. Widywał to także tutaj, na
Manhattanie. Do diabła, widywał to każdego ranka w lustrze i
ogarniało go przerażenie.
Zaczyna się niewinnie, na przykład od płaszczyków burberry dla
spaniela króla Karola, a potem ani się spostrzeżesz, jak już
potrzebujesz czterech domów, ośmiu samochodów i prywatnego
odrzutowca. Przez ostatni rok balansował na krawędzi wariactwa i był
tego świadom. Jeszcze jest czas, jeszcze zdąży dokonać zmian, zanim
stanie się karykaturą człowieka. Kiedy nadarzyła się okazja, by
przyjść z pomocą
Clive'owi, a przy okazji także i sobie, Jack uchwycił się tego.
- Rozumiem, że chcesz wycofać się na jakiś czas, ale najpierw
musisz być na gali - warknął Clive do słuchawki. - Za póz
no na
szukanie zastępstwa.
- Zadzwoń do Toma albo do Harrisona. Już ci powiedziałem,
Clive, że od dzisiaj zaczynam roczny urlop.
- Uzgodniliśmy, że twój roczny urlop zaczyna się o północy.
Opuściłeś próbę generalną, ale jakoś cię usprawiedliwiłem. Ani mi się
waż nie zjawić na gali! Wręczysz nagrodę za całokształt twórczości, a
ja jestem za stary na to, żeby tłumaczyć się przed Clintem z twojej
nieobecności.
- Jesteś o rok młodszy od Clinta - zaśmiał się Jack. - Jedyna
nagroda, jaką przyznam, będzie to wyraz uznania za półmisek
najlepszych ostryg po manhattańsku na wschód od Riverhead.
3
RS
Clive Bannister wiedział, jak podejść Jacka. Tak to się zdarza,
kiedy były teść jest też twoim przyjacielem i menadżerem. Clive
należał do rodziny, a rodzina zawsze była piętą achillesową Jacka.
- Potrzebujesz nowego menadżera - oznajmił mu jeden z szefów
studia filmowego. - To zajęcie dla kogoś młodego.
Nie pierwszy raz ktoś ważny sugerował, że powinien odprawić
Clive'a na emeryturę, i za każdym razem Jack miał gotową
odpowiedz
, składającą się z dwóch wulgarnych wyrazów. On i Clive
stanowili drużynę. Clive i jego zmarła już żona Rosie dostrzegli
potencjaÅ‚ w nieokrzesanym pomywaczu z  Union Square Café".
Zostali rodziną, pomogli mu zbudować przyszłość. W jakimś sensie
podarowali mu życie. Nie odwrócili się od niego, kiedy rozwiódł się z
ich córką Lindą. Byli rodziną i nic tego nie zmieni.
Aż wreszcie zaczął się zastanawiać, że może Clive zasługuje na
coś więcej niż codzienne użeranie się i harówka od świtu do nocy
tylko po to, żeby gwiazda Jacka Wyatta ciągle jaśniała. Wprawdzie
Clive wyglądał nadzwyczaj młodo, ale od jakiegoś czasu zdarzało się,
że zapomniał przekazać ważną wiadomość, przekręcił informację czy
wręcz paskudnie nawalił. W świetle tych faktów nawet Jack musiał
uznać, że przyjaciel zaczyna odczuwać skutki siedemdziesięciu pięciu
lat życia na tej ziemi.
- Dlaczego nie powiem mu wprost, że ma zwolnić tempo? -
powiedział do Lindy podczas jednego z ich regularnych spotkań.
- Bo znasz go równie dobrze jak ja. Jedynym sposobem na to,
żeby tatuś zwolnił, to przekonać go, że nie ma innego wyboru.
I właśnie wtedy Jack postanowił wycofać się na rok.
4
RS
Zresztą myśl o długich wakacjach nawiedzała go już od
pewnego czasu. Usiąść za kierownicą dżipa i udać się w nieznane - to
perspektywa cholernie kusząca. Rok bez kontraktów i zobowiązań.
Rok, w czasie którego będzie mógł zapuścić brodę, zgolić głowę,
zapomnieć o telefonach komórkowych, mejlach i rosnącym koncie.
Rok, w którym nie będzie musiał ratować świata przed żadnym,
trwającym dziewięćdziesiąt cztery minuty, niebezpieczeństwem.
- No to jak, widujesz się z kimś ostatnio? - zapytała Linda po
tym, jak zaplanowali przyszłość jej ojca.
- Z niejednÄ… osobÄ….
- Ale czy widujesz się z kimś szczególnym?
- Będziesz pierwsza, która się o tym dowie.
- Małżeństwo przerwało na krótko przyjaz
ń, która po rozwodzie
szybko powróciła.
- Musisz się więcej pokazywać! W przeciwnym razie nic z tego
nie wyjdzie.
- W tym tygodniu pokazujÄ™ siÄ™ na trzech tysiÄ…cach stu
dwudziestu trzech ekranach. Częściej już nie można.
Popatrzyła na niego takim wzrokiem, na jaki może sobie
pozwolić tylko ktoś z rodziny.
- Åšwietnie, Jack, po prostu znakomicie. Nie chcesz o tym
rozmawiać, to nie. Wiedz tylko, że pewnego dnia przejdzie obok
ciebie jakaś kobieta, na widok której padniesz z wrażenia, a ja
chciałabym być w pobliżu i ci powiedzieć:  A nie mówiłam?".
Linda wierzyła w miłość, która zwala z nóg, zapiera dech w
piersi i przewraca świat do góry nogami. Chciała mieć wszystko:
5
RS
romans z tych, co to  nie mogę żyć bez ciebie", wesele jak z bajki,
małżeństwo  dopóki śmierć nas nie rozłączy" i złote gody w otoczeniu
dzieci, wnuków i prawnuków.
Nie potrafił dać jej żadnej z tych rzeczy, a kiedy się rozeszli, był
naprawdę szczęśliwy, że znalazła to wszystko, a nawet więcej, przy
Mike'u, swym nowym mężu. Może rzeczywiście powiedzenie  do
dwóch razy sztuka" sprawdza się w przypadku niektórych ludzie
Po wyminięciu spaniela w burberry Jack przyśpieszył kroku. Na
ekranie setki razy zakochiwał się do nieprzytomności, raz po raz
powalała go miłość od pierwszego wejrzenia ku radości widzów w
różnych częściach świata, w krajach, o których istnieniu często nawet
nie wiedział. Miał zakodowane w głowie stosowne dialogi. Wiedział,
na czym polega to uczucie, wiedział, jak powinien reagować w takiej
sytuacji i co robić, żeby doprowadzić do sakramentalnego  żyli długo
i szczęśliwie".
Lecz w realnym świecie nigdy tego nie przeżył. Przysłowiowy
grom z jasnego nieba, uczucie olśnienia na widok kobiety swych
marzeń, wciąż pozostawały dla niego tylko efektami specjalnymi
hollywoodzkiego kina. Powoli oswajał się z myślą, że tak już będzie
zawsze.
Brooklyn
Szturchana i dopingowana Julia McGraw Monahan poddawana
była przez ostatnie trzy godziny zabiegom korygującym,
rozjaśniającym, rozświetlającym, uwydatniającym, kolo-ryzującym,
modelujÄ…cym, podpinajÄ…cym, woskujÄ…cym, pudrujÄ…cym, cieniujÄ…cym,
malującym, perfumującym, a więc, krótko mówiąc, wszystkiemu, co
6
RS
służy upiększeniu i przydawaniu blasku. Poddała się temu, jakżeby
inaczej, w imiÄ™ przyjaz
ni.
Wedle powszechnie utartych standardów Julia była średnio
zadbanÄ… kobietÄ…. Samotna matka bliz
niÄ…t w wieku przedszkolnym nie
ma czasu na nic więcej. Kiedyś, dawno temu, poddawała się
sporadycznie wyszukanym zabiegom upiększającym, które zamieniały
przeciętnie wyglądającą komputerową maniaczkę w seksowną
kobietę, ale te czasy bezpowrotnie minęły.
Tak uważała, zanim najlepsza przyjaciółka, matka chrzestna
bliz
niąt i opiekunka na dochodne w jednej osobie, nie wzięła jej w
swoje ręce.
Kucyk Julii, zwykle uczesany w pośpiechu i byle jak, zamienił
się w efektowną burzę rudych loczków muskających ramiona.
Codzienny strój, składający się z T-shirta i dżinsów, zastąpiła
połyskująca brązowa suknia, imitacja Versace, która leżała na niej
wprost idealnie. Cera była nieskazitelna jak alabaster, a opalizujące
oczy otrzymały oprawę z gęstych i podkręconych rzęs. Po raz
pierwszy od lat pachniała perfumami, a nie jakimś detergentem.
Cud, pomyślała, nie znajdując innego słowa.
- O rany! - zawołała, poprawiając okulary na nosie. - Więc to
jest ten ekstremalny makijaż, który z brzydkiej robi ładną!
- Zdejmij te okulary - nakazała Bonnie, jej najlepsza
przyjaciółka i dobra wróżka. - Psują cały efekt.
- Jeśli je zdejmę, nie będę nic widziała.
- Nic na to nie poradzę. Nie występujesz dzisiaj w roli maniaczki
komputerowej. Zdejmij je natychmiast!
7
RS
Julia posłusznie usunęła szkła i popatrzyła spod przymrużonych
powiek w kierunku, gdzie znajdowało się lustro.
- Nie da rady, nic nie widzÄ™.
- To tylko jeden wieczór. Potraktuj to jak jedno z tych
poświęceń, które kobiety składają na ołtarzu urody. Poza tym dzięki
temu oszczędzisz sobie zawrotu głowy na widok parady gwiazd
filmowych.
Na myśl, że gwiazdy filmowe mogłyby zawrócić Julii w głowie,
przyjaciółki wybuchnęły śmiechem. Julia nie była w kinie od
urodzenia bliz
niąt, czyli od prawie pięciu lat. Wystarczyło na nią
spojrzeć, żeby nie mieć wątpliwości, iż nie należy do fanatycznych
wielbicielek sławnych osób. Co prawda była fanatyczką czy też
maniaczką, ale w całkiem innej dziedzinie. Prowadziła niewielką
firmę naprawy komputerów o nazwie Wired, a wieczorami pisywała
artykuły instruktażowe.
Zareagowałaby bardziej ochoczo na ekstra 512MB RAM niż na
kolację przy świecach z Bradem Pittem.
Kiedy Bonnie zniknęła z pokoju, Julia skorzystała z okazji i
wsunęła okulary do błyszczącej torebki. Są granice poświęcenia dla
urody, nawet jeśli w grę wchodzi najlepsza przyjaciółka.
Bonnie wróciła po kilku chwilach, wymachując parą
niewiarygodnie cudownych sandałków z cieniutkimi paseczkami na
niewiarygodnie wysokich obcasach.
- A to jest nasz główny atut - zakomunikowała. - Moje
przynoszące szczęście pantofelki od Manola Blahnika.
- Te, które wygrałaś na loterii dobroczynnej Związku Aktorowi
8
RS
Bonnie, którą rozpierała duma, pokiwała głową.
- Proszę uczcić chwilą ciszy to nieskończenie doskonałe dzieło.
Nawet Julia, która była zaprzeczeniem maniaczki butów,
wiedziała od pierwszej chwili, że ma do czynienia z czymś
nadzwyczajnym, niepowtarzalnym arcydziełem stworzonym i
sygnowanym przez samego mistrza. Odpowiednikiem świętego
Graala dla miłośników pantofli, z całą pewnością sławniejszym niż
dziewięćdziesiąt procent aktorów, którzy kupili bilety na loterię w
nadziei wygrania tego cudu.
- To było tak dawno... Czy jeszcze pamiętam, jak się chodzi na
szpilkach?-
- To jest jak z jazdą na rowerze. Żadna kobieta o prawidłowym
poziomie estrogenu nie ma prawa zapomnieć, jak się chodzi na
szpilkach. Mamy za mało czasu, żeby się spierać na temat butów. Po
prostu je włóż. Rachel czeka na dole w limuzynie i jest w jadowitym
nastroju. - Bonnie poprosiła kuzynkę o przysługę, a ta najwyraz
niej
nie była tym zachwycona.
Julia wsunęła nogi w nieprzyzwoicie drogie sandałki, próbując
ignorować dreszczyk podniecenia, jaki ją przeszedł w zetknięciu z
nimi. Paseczki oplatały stopy jak jedwabista pajęczynka.
- A co będzie, jeśli je zgubię? Przecież wiesz, że stale coś gubię.
Bonnie popatrzyła z politowaniem.
- Te pantofle mają paski. Nie spadną ci, jeśli ich sama nie
zdejmiesz, a czegoś tak głupiego na pewno nie zrobisz.
- Bo ja wiem... Są chociaż ubezpieczone?
9
RS
- Coś ty! Dobrze, że wystarczyło mi na ubezpieczenie
samochodu.
- No to nie ma mowy. Nie włożę pantofli, które kosztują więcej
niż cała moja garderoba. Na pewno znajdę w szafie coś bardziej
praktycznego. Nie chcę drżeć ze strachu przy każdym kroku!
- Wiem, co masz w szafie, Julio. Toporne buty i gumowe klapki.
Awersja Julii do butów była powszechnie znana. Jakby mściła
się na nich za całe zło tego świata. Wszędzie i zawsze walało się
porozrzucane przez niÄ… obuwie.
- SÄ… cudowne, ale nie w moim stylu.
- Ta goła suknia od Versace też nie jest w twoim stylu, kochanie,
ale udajesz się na fantastyczną hollywoodzką galę, a nie na składkową
kolację w parafii St. Matthew's. Opłacany widz musi się wtopić w
olśniewającą publiczność na widowni. Jeśli nie potrafisz wczuć się w
ten specyficzny klimat, powiedz to teraz, a znajdÄ™ kogoÅ› innego, kto
mnie zastÄ…pi.
Bonnie jako aktorka teatralna borykała się z trudnościami, więc
między różnymi rólkami dorabiała jako klakierka na różnych
imprezach, którym groziła niska frekwencja. Sporadycznie zdarzała
się jakaś supergala, jak ta dzisiejsza. Została zaangażowana, ale po
kanałowym leczeniu zęba policzek był wciąż spuchnięty, więc w
ostatniej chwili musiała załatwić dublerkę.
- Wydawało mi się, że nie znalazłaś nikogo innego.
- Jest milion osób, do których mogę zadzwonić, ale ty jesteś
moją najlepszą przyjaciółką. - Głos jej lekko zadrżał. - Sądziłam, że
10
RS
udział w takiej imprezie sprawi ci frajdę - zakończyła łzawo-
dramatycznie.
W takich wypadkach Julia szczerze żałowała, że jej przyjaciółka
uczęszczała do szkoły teatralnej. Bonnie zachowywała się tak, jakby
zdawała egzamin aktorski przed surowym jury. Po prostu dawała z
siebie wszystko.
- Jeśli wolisz sterczeć wieczorami w domu, oglądając  Ulicę
Sezamkową" z dziećmi i gryzmoląc swoje historyjki, to twoja sprawa
- dodała na bis.
- Dobrze, że mi przypomniałaś - powiedziała Julia, bawiąc się
wÄ…ziutkim paseczkiem oplatajÄ…cym prawÄ… kostkÄ™. - Kasety z
Barneyem leżą na stoliku obok filmów z Olsenkami. Powiedziałam
dzieciom, że marzysz o tym, by urządzić im mały festiwal filmowy.
- To okrutne i nieludzkie - ponuro mruknęła Bonnie. - Nie lubię
tej strony twojego charakteru, Julio.
Julia zaśmiała się i wstała, kołysząc się jak płacząca wierzba na
wichrze.
- Ostatni raz mój środek ciężkości przesunął się podobnie jak
teraz, kiedy byłam w ciąży z bliz
niakami. Czy naprawdÄ™ spodziewasz
się, że będę w czymś takim chodzić?
- Tak, spodziewam się też, że będziesz ich strzec na równi z
własnym życiem.
- Sądzę, że parę godzin spędzonych z chrześniakami dobrze ci
zrobi. Spojrzysz na życie z innej perspektywy.
- Nawzajem, Kopciuszku - odcięła się Bonnie. - Najwyższy czas,
żebyś cisnęła w kąt swoje buciory i włożyła balowe pantofelki.
11
RS
- Błagam, obiecaj, że nie będzie tam żadnych tańców.
- To była metafora.
I chwała Bogu. Utrzymanie się w pionie byłoby dość trudne.
Julia powtórzyła szybko całą litanię codziennych czynności przy
dzieciach, przekazując najważniejsze numery telefonów, warianty
jadłospisów i rytuały kładzenia do łóżka.
- Dopilnuj, żeby pod żadnym pozorem nie zbliżały się do
mojego biura. Mam otwarte dwa mackintoshe i składam nowy
komputer. Niestety to miejsce nie jest wystarczajÄ…co zabezpieczone
przed dziećmi.
- Zrozumiałam. - Bonnie udawała, że zapisuje instrukcje w
wirtualnym notatniku.
- I trzymaj siÄ™ z dala od mojego laptopa.
- Wyczuwam nutkę podejrzliwości w twoim głosie.
Julia ryknęła śmiechem.
- Och, nie rób takiej oburzonej miny, Bonnie. Wiem, że lubisz
sobie pomyszkować, ale wara od mojego laptopa.
- Nie myszkowałam, jak to miło określiłaś, w ubiegłym
tygodniu. Szukałam aspiryny, więc nie mów, że grzebałam w twojej
apteczce.
- Dobrze, tylko trzymaj siÄ™ z dala od mojego laptopa. Poznam,
jeśli choćby tylko chuchniesz na klawiaturę.
- Nie zamierzam czytać twojego pamiętnika, jeśli to cię
niepokoi.
- Bingo! Za dobrze cię znam, Bonnie Benitez. Lubiłaś węszyć
już w zerówce, lubisz węszyć i teraz.
12
RS
- Zerknęłam do twojego pojemnika z kanapkami. Miałam wtedy
pięć lat! Podaj jakiś inny... - Bonnie urwała, gdyż przy drzwiach
wejściowych rozległ się klakson z melodią marsza weselnego. -
Zatłukę tę moją kuzynkę - warknęła. - A tak prosiłam Rachel, żeby nie
brała tej beznadziejnej białej ślubnej limuzyny.
W skrytości ducha Julia była zadowolona z dziwacznego,
zajmującego dwa miejsca parkingowe samochodu. Bonnie może
kręcić nosem na ślubną limuzynę, lecz ona nie mogła się już
doczekać, kiedy usadowi się na tylnym siedzeniu i przejedzie Mostem
Brooklyńskim na Manhattan. Chciała poczuć zapach luksusowej
skórzanej tapicerki i patrzeć, jak inni kierowcy usiłują zajrzeć do
środka przez przyciemnione szyby, żeby rzucić na nią okiem.
Pisywała poradniki i instrukcje na prawie wszystkie tematy, od
drabinek pożarowych po  jak pozbyć się czkawki", a dzisiejsze
doświadczenie mogło się okazać kopalnią złota. Przy odrobinie
szczęścia wyciśnie z przygody trzy albo cztery zlecenia, zaś
dodatkowe pieniądze zasilą wciąż niewielki fundusz na studia bliz
niÄ…t.
Jednak poza perspektywą wpłacenia do banku paru dolców było
coś jeszcze, co ją o wiele bardziej ekscytowało. Nie pamiętała, kiedy
ostatnio czuła się taka zadbana i dopieszczona, taka kobieca. Może nie
jest piękna, ale jeszcze nigdy nie zbliżyła się tak bardzo do tego stanu
i zamierzała cieszyć się każdą chwilą nieznanego, acz przyjemnego
doświadczenia.
Nawet za cenÄ™ noszenia tych idiotycznych pantofli.
13
RS
- Oho, całe Bay Ridge wyległo, żeby asystować przy twoim
wyjściu - powiedziała Bonnie, kiedy przystanęły na werandzie
trzyrodzinnego domu z czerwonej cegły.
- Pewnie przez tę limuzynę. Myślą, że to porwanie.
Julia mieszkała w przyjaznej i zżytej z sobą dzielnicy dwu- i
trzyrodzinnych domów należących do imigrantów i ludzi
zasiedziałych, dla których pojawienie się w tym miejscu białego
krążownika z wymalowanymi po obu stronach gołąbkami i
kampanulami było intrygującym wydarzeniem. Na ulicy stali pani
Wasserstein, przemiła właścicielka domu, w którym mieszkała Julia,
jej synowa z trójką dzieci, starszy pan Domenico z przeciwka, jego
partnerzy od gry w bocce, rodzina Lopezów z rogu, Srini i Anu z
sÄ…siedniego domu, Ida i Bill Lukinovich ze sklepu dla
wideoamatorów, listonosz Pete... tyle znajomych twarzy.
Oczywiście, że bez okularów te znajome twarze były rozmazane
jak miękko rysowany obraz, więc Julia uśmiechała się w bliżej
nieokreśloną przestrzeń w nadziei, że tak będzie najlepiej.
- Wyglądasz bosko! - oświadczył Terri DiGregorio z domu
dziennej opieki przy parafii St. Matthew's. - Kto by pomyślała
- Widzisz te włosy? Urosły przez noc co najmniej o trzy
centymetry! - Mary O'Fallon szturchnęła w bok swoją siostrę Brigid. -
Może jest jakaś nadzieja i dla nas - powiedziała teatralnym szeptem, a
wszyscy się roześmieli.
Większość mężczyzn przyglądała się Julii w milczeniu, z
zainteresowaniem towarzyszącym zwykle podwójnemu meczowi
drużyny baseballowej Nowy Jork Mets.
14
RS
Była tą samą kobietą, na widok której, kiedy wyskoczyła dzisiaj
rano z domu w szlafroku i boso po pocztÄ™, prawie wszyscy ziewali,
gdy tymczasem teraz wpatrywali się w nią tak, jakby była boginią
wśród zwykłych śmiertelnych.
- Zawstydzasz tę drugą Julię - odezwała się pani Wasserstein. -
Wyglądasz jak księżniczka z bajki.
- I zaczynam się czuć jak ona. - Poczuła coś bardzo miłego, takie
specyficzne podniecenia,o którego istnieniu dawno zapomniała. -
Dziękuję za zajęcie się dziećmi, kiedy Bonnie dokonywała tego cudu
przy mojej osobie.
Pani Wasserstein zbyła te słowa machnięciem ręki.
- Jesteś piękną dziewczyną, brakowało ci tylko nowej sukienki i
miejsca, gdzie możesz się zaprezentować. Danny, niech mu Bóg
wynagrodzi za jego dobroć, byłby bardzo szczęśliwy - dodała,
zniżając głos.
To prawda, pomyślała Julia. Danny kochał życie i wymógł na
niej obietnicę, że nie spędzi reszty życia na opłakiwaniu go. A
atwiej
jednak powiedzieć, niż zrobić. Julia opłakiwała długo i gorzko śmierć
męża. Była w ciąży z bliz
niakami, kiedy Danny umarł, i przed długi
czas dzieci stanowiły jedyny powód, dla którego w ogóle podnosiła
się rano z łóżka.
Ale stopniowo, tak jak jej wszyscy obiecywali, czas
rzeczywiście uleczył jakże głęboką ranę. W ostatnich czasach na
stronach jej dziennika pojawiła się nowa treść, świadcząca o rodzącej
się nadziei na to, że może w jej życiu znów zaświeci słońce.
15
RS
- Widzieliście to? - Pani Wasserstein wskazała nogi Julii i
pantofelki Manola Blahnika. -Nasza dziewczynka nie kupiła ich sobie
w pierwszym lepszym sklepie.
- Mamusiu? - rozległ się słodki i dz
więczny głosik Kate, kiedy
na moment ustały śmiechy i trajkotanie. - To ty?
Daniel, który obserwował świat od strony pani Wasserstein,
spojrzał jeden raz na Julię i zaniósł się płaczem. Był wrażliwym
dzieckiem, takim, które dz
wiga ciężar świata na swoich malutkich
ramionach. Zmiana wytrąciła go z równowagi. Lubił, żeby życie było
przewidywalne jak szklanka mleka.
- Dziwnie pachniesz - powiedział, marszcząc nosek.
- Tylko dzisiaj, synku. Jutro znów będę normalną poczciwą
mamuśką. Zegnaj Obsession, zarezerwowane dla gwiazdy filmowej,
witaj Irish Spring, dobre dla domowej kury.
Daniel pozostał nieprzekonany, ale Kate była absolutnie
zachwycona nową, ulepszoną wersją matki. Zagruchała z
zadowoleniem na widok sukni, przeniosła wzrok poniżej wąskiej
spódnicy, żeby podziwiać pożyczone Blahniki, zabawiła się w a kuku
pod wydatnym, szeleszczącym trenem i koniecznie chciała się
pobawić w stylistkę z wydłużonymi włosami matki.
- Wyglądasz jak Barbie - orzekła, co oznaczało najwyższą
pochwałę z perspektywy czteroletniej modnisi.
- Dałabyś spokój! - jęknęła Rachel ze ślubnej limuzyny i nawet
Julia nie mogła powstrzymać śmiechu.
Trzeba było jechać. Julia jeszcze raz pocałowała dzieci,
poprosiła panią Wasserstein, żeby póz
niej zajrzała do Bonnie,  ot tak,
16
RS
na wszelki wypadek", i już kroczyła w kierunku białego auta. Fakt, że
była w stanie utrzymać się w pozycji pionowej na tych błyszczących
szczudłach przywiązanych paskami do jej stóp, był dość zaskakujący,
ale w końcu jeszcze nigdy nie sunęła majestatycznie przed siebie.
- Zaczekaj! - Bonnie błyskawicznie wkroczyła do akcji. -
Pozwól, że potrzymam ci tren!
Takich słów Julia nie usłyszy już pewnie nigdy w całym swoim
życiu, chyba żeby okazała się następczynią angielskiego tronu.
Bonnie była niesamowita. Szybkim ruchem zgarnęła metry
materiału i pomogła przyjaciółce wsiąść do limuzyny w iście
teatralnym stylu.
- Gdzieś się tego nauczyłaś - zapytała Julia, sadowiąc się
ostrożnie na tylnym siedzeniu.
- W szkole aktorskiej. - Bonnie odłożyła tren.
- Grałam pokojówkę.
Rachel stuknęła w kierownicę jasnoczerwonymi błyszczącymi
paznokciami.
- Mam jeszcze inne zlecenia - burknęła.
- Mylisz się - odparowała Bonnie. - Jesteś mi winna sześć
godzin, Rachel Benitez, i ani sekundy mniej.
- Chyba mnie nie wysadzi i nie zostawi samej na Manhattanie? -
zaniepokoiła się Julia.
- Ten strój nie pasuje do metra.
- Rachel wysadzi cię przy wejściu dla personelu i zaczeka tam na
ciebie - oznajmiła kategorycznym tonem Bonnie. - Prawda, Rachel?
- Niech ci będzie.
17
RS
- Jak już tam dojedziecie, przypilnuj, Julio, żeby zaparkowała
przy krawężniku. Na Manhattanie nigdy nie wysiadaj od strony
jezdni. To pewna śmierć. - Bonnie podniosła głos. - Słyszysz mnie,
Rachel?
- Krawężnik. Siedzę każde twoje słowo.
- Przerzuć tren na lewą stronę, przełóż nogi na prawo, a potem
wysiÄ…dz
z samochodu. Przy wejściu dla personelu nie będzie portiera,
a nie sądzę, żeby nasza królewna rwała się do pomocy, więc będziesz
musiała radzić sobie sama.
- To także słyszałam - odezwała się Rachel.
- Pozwól mi pójść w tych pantoflach do klubu w przyszły
weekend, a zaniosę ją na rękach aż do drzwi.
Bonnie posłała kuzynce mordercze spojrzenie.
- To są czarodziejskie pantofle. Kiedy miałam je ostatnio na
nogach, dorwałam rolę w reklamie gumy do żucia i dzięki temu
mogłam zapłacić czynsz.
Rachel parsknęła tak donośnie, że pewnie było ją słychać trzy
przecznice dalej.
- Gdzieś na Brooklynie jest dom, który spadł na czarownicę.
- Cytowałam  Kopciuszka" - odburknęła Bonnie - a nie
 Czarownika z krainy Oz". I przestań się śmiać, bo tylko ją tym
zniechęcasz.
- Jeżeli pantofelek pasuje - mruknęła Julia i została
wynagrodzona lekkim szturchnięciem w przedramię za wczucie się w
rolÄ™.
18
RS
- Podaj mnie do sądu - powiedziała Bonnie. - Osobiście uważam,
że odrobina szczęścia jeszcze nikomu nie zaszkodziła i że czasami
trzeba tylko mu pomóc. Jestem optymistką i twierdzę, że przydarzy ci
się coś wspaniałego już dziś wieczorem.
Rachel uruchomiła silnik, natomiast Julia postanowiła, że
postara się nie wracać metrem do domu.
Ponieważ ruch na jezdni był raczej niewielki, przejechały Most
Brooklyński w rekordowo szybkim czasie. Julia otworzyła komórkę i
sfotografowała wypasiona drewnianą deskę rozdzielczą, butelkę
szampana z etykietkÄ… w kwiatki i pantofle Bonnie.
Z przodu Rachel mruknęła coś, czego nie powiedzieliby nawet w
kablówce, zaś do Julii dotarło, że stoją w miejscu.
- No to mamy niezły korek - rzuciła przez ramię Rachel. - Park
Avenue jest zablokowana stąd aż do 40 Ulicy. Na dobrą sprawę mogę
wyłączyć silnik.
- Która godzina?
- Pięć po szóstej.
Nie trzeba być Einsteinem, żeby policzyć, ile zostało czasu.
- Chyba dalej pójdę pieszo.
- W tych pantoflach?- Nie dojdziesz nawet do rogu.
- Masz rację. - Julia zaczęła rozpinać paski. - Więc je zdejmę.
Nie minęło dziesięć minut, jak Jack zatrzymał się trzykrotnie,
poproszony o autografy, dwukrotnie, żeby dać się sfotografować, i
raz, żeby wyrazić zgodę na ojcostwo.
Z wyjątkiem próśb o dawstwo spermy nigdy nie był dobry w
odmawianiu fanom. Wystarczyło, żeby znalazł się twarzą w twarz z
19
RS
ludz
mi, którzy wybulili dziesięć dolarów na bilet na jeden z jego
filmów, a już miękł jak wosk w ich rękach.
Przyśpieszył kroku i pozostawał głuchy na pozdrowienia
wykrzykiwane z mijających go samochodów i klaksony trąbiące na
jego cześć.
- O Boże! O matko przenajświętsza! - Piskliwy dziewczęcy głos
rozległ się po drugiej stronie alei. - Jack Wyatt, uwielbiam cię...!
Głos, sądząc po brzmieniu, należał do bardzo młodej osoby. Jack
nakazał sobie nie patrzeć w tamtą stronę - kontakt wzrokowy mógł
być zgubny - ale gburowatość nie leżała w jego naturze, więc
przekrzywił głowę w momencie, kiedy nieduża postać wystrzeliła jak
z procy na jezdniÄ™.
Momentalnie podskoczyła mu adrenalina i już po chwili stał na
środku Park Avenue i zatrzymywał ruch, podczas gdy chuda
dziewczynka, jeszcze nie nastolatka, uczepiła się jego ramienia i
szlochała, jakby serce miało jej pęknąć.
- Nic ci nie grozi - powiedział, ściskając wątłe plecy - ale byłoby
lepiej, gdybyśmy wrócili na chodnik.
Przy krawężniku czekała na nich kobieta w średnim wieku, o
wysokim czole i z groz
nÄ… minÄ…,
- Co ty najlepszego wyprawiasz, Gino? Dziewczynka, jakby nie
słysząc słów matki,wciąż trzymała kurczowo rękę Jacka i łkała.
- Dobrze się czujesz? - zapytał ciepło, kucając przy niej.
Pokiwała głową, nie mając odwagi spojrzeć na niego.
- To, co zrobiłaś, nie było najmądrzejsze. Mogłaś wpaść pod
samochód.
20
RS
- Nie pomyślałam o tym. - Napotkała jego wzrok i natychmiast
odwróciła oczy.
- No właśnie. - Pokiwał głową i został wynagrodzony
uśmiechem. - Więcej tego nie zrobisz, prawda-
- Nie.
- No to przypieczętujmy to, dobrzeć - Wyciągnął rękę i otrzymał
w zamian mocny uścisk dłoni i szeroki uśmiech.
- Postąpiła niemądrze, ale nie zrobiła nic złego - zwrócił się do
zagniewanej matki. - Mam nadzieję, że wez
mie pani to pod uwagÄ™.
- Porozmawiamy, kiedy wychowa pan swoje dziecko - warknęła
kobieta, wzięła córkę pod rękę i pociągnęła za sobą.
Zaczął się zbierać tłum. Jack szybko złożył parę autografów,
ustawił się do zdjęcia z aparatu komórkowego, po czym wymknął się i
ponownie włączył w ruch uliczny.
I właśnie wtedy dopadło go przeznaczenie.
21
RS
ROZDZIAA
DRUGI
Gdzieś za nim rozległ się nisko brzmiący kobiecy głos:
- Nic panu nie jest?
- Co się stałoś- - wyrzęził Jack, łapiąc oddech. - Wpadłem pod
ciężarówkę?
Tylko tym mógł wytłumaczyć fakt, że wyłożył się jak długi
pośrodku Park Avenue i chwytał powietrze jak karp wyrzucony z
wody.
- Przepraszam, powinnam była najpierw popatrzeć.
Widział wprawdzie tylko zgrabne stopy kobiety w eleganckich
pantoflach, ale nie miał wątpliwości, że i reszta jest boska.
- Co to było, czołg? - Z wielkim trudem przyjął pozycję
siedzącą, żeby wyglądać choć trochę jak macho.
- Limuzyna.
Przyjrzał jej się na tyle, na ile mógł. Była wysoka, o krągłych
kształtach, pokryta długą kolumną z brązu i miedzi, która otulała jej
ciało niczym druga skóra i przywoływała na myśl zachody słońca na
Hawajach.
- Pani prowadzi limuzynÄ™ ?
- Nie, ale jechałam nią i skosiłam pana drzwiami, kiedy
wysiadłam.
- Następnym razem proszę najpierw się rozejrzeć.
- Pan mnie nie słuchał. - Nie podniosła głosu, a zresztą nie
musiała. Była ruda. - Pan też mógłby uważać, jak pan chodzi.
22
RS
Wstał ostrożnie, świadomy narastającego bólu. Gdzie, u licha,
jest dubler, kiedy go potrzebujÄ™?
- Wygląda pan, jakby miał pan zemdleć - powiedziała
nieznajoma, na której jego wybitne warunki fizyczne nie robiły
najmniejszego wrażenia. - Proszę usiąść na krawężniku i wsadzić
głowę między kolana, a ja zadzwonię na 911.
Wszystko to śmierdziało przygotowaną zawczasu pułapką. Ruda
babka przygotowana do zdjęć. Ślubna limuzyna z wymalowanymi na
bokach serduszkami i kwiatkami. A na wszystkim wypisany wołami
tytuł jakiegoś brukowca.
Rozejrzał się wokoło.
- Okej, więc gdzie oni są?
- Kto gdzie jest?
Oho, odpowiedziała pytaniem na pytanie. Albo jest bardzo
bystra, albo jest rodowitÄ… nowojorczankÄ….
- Paparazzi.
- To, co pan mówi, nie ma sensu. - Wykonała taki gest, jakby
zalecała, by Jack stuknął się w czoło. - Poza tym poci się pan jak
mysz. Proszę usiąść, zanim się pan przewróci.
- Nic mi nie jest. - Oczywiście, że poci się jak mysz. Rude
zawsze tak na niego działają.
Otworzyła błyszczącą torebkę i wyjęła komórkę. Nie, skreślić -
komórkę z aparatem.
Wcale go to nie zdziwiło. Witaj wieku technologii. Można
pstryknąć zdjęcie i natychmiast, za naciśnięciem jednego klawisza,
wysłać je do  Enquirera".
23
RS
Tyle że ona nie pstrykała zdjęć, tylko naprawdę rozmawiała
przez telefon.
- ...tak - słyszał, jak mówi - mężczyzna, około trzydziestu
sześciu lat...
- Trzydzieści cztery - skorygował. Posłała mu spojrzenie, po
którym niejeden facet najchętniej zapadłby się pod ziemię.
- Trzydzieści cztery - powiedziała, wznosząc oczy do góry. -
Tak, mężczyzna... Uderzyłam go w brzuch drzwiami samochodu...
Nie, nieumyślnie. Mam wrażenie, że potrzebna mu będzie...
Przechwycił jej komórkę.
- Nic mi nie jest - rzucił do słuchawki. - Nie, żadnego
problemu... zaszło nieporozumienie... dziękuję.
- Nie należało się wyłączać - stwierdziła, kiedy zwrócił aparat. -
Wzywałam karetkę.
- Nie potrzebuję karetki - odparł ze złością. - Tylko sekundy, by
złapać oddech.
- A skąd pan wie, że to nie jest wstrząśnienie?
- Nie uderzyłem się w głowę.
- A jeśli jednak uderzył pan nią o chodniki Ma pan nieco
zmÄ…cony wzrok.
To zabolało go bardziej niż uderzenie drzwiami w brzuch.
Większości kobiet podobały się jego oczy.
- Po prostu na moment trochę mi pociemniało.
- Więc powiada pan, że nic panu nie jest?
- Tak, to właśnie mówię.
Miała irytujący sposób patrzenia prosto w oczy.
24
RS
- Skoro tak, to dlaczego trzyma siÄ™ pan za brzuch? - Gdy szybko
opuścił ręce, dodała bez cienia ironii: - Marny z pana aktor. Mój
czteroletni syn robi takie same oczy, kiedy obciera sobie kolana i nie
chce pokazać po sobie, jak bardzo go boli.
- Jeszcze nikt nie porównał mnie do czterolatka. - A do tego
nazwał marnym aktorem. W każdym razie nigdy prosto w oczy.
- Niech pan to potraktuje jako komplement. Mowa o
wyjÄ…tkowym czterolatku.
Może ta kobieta miała rację. Może powinien usiąść na
krawężniku i włożyć głowę między kolana, ale z całkiem innego
powodu. Bogini kompletnie wytrąciła go z równowagi. Nie wiedział,
czy z nim flirtuje, czy kpi sobie, czy ustawia go do fotografii.
Jedno nie ulegało wątpliwości: była młoda i piękna, i to w inny
sposób niż znane mu młode i piękne kobiety. Duże brązowe oczy były
delikatnie podkrążone. Drobniutkich mimicznych zmarszczek na
czole nie maskowały żadne natryski czy zastrzyki botoksu. Twarz
odzwierciedlała jej życie. Pewnie dlatego nie mógł oderwać wzroku
ani złapać oddechu.
Zniknęło całe miasto. Ruch uliczny, budynki, śpieszący się
ludzie - wszystko to gdzieś się ulotniło. Byli tylko oni dwoje... tylko
ona... i nie spływała po czerwonym dywanie, tylko stała na białym
kobiercu zasypanym różami, a on czekał na nią przy ołtarzu, gdzie...
- Coś mi się zdaje, że ten hummer wali prosto na nas.
Zamrugał na dz
więk jej głosu, a domy wokół pojawiły się na
powrót w całej ostrości. Czuł się jak uczestnik wyprawy w kosmos,
który wraca na ziemię po długiej nieobecności. Odruchowo sięgnął po
25
RS
rękę nieznajomej, ale sam dotyk delikatnej skóry omal nie przyprawił
go o ponowną utratę równowagi.
CoÅ› z nim nie tak, do licha!
Należał do facetów, którzy nie cofają się przed
niebezpieczeństwem. Tyle razy figurował na liście Najbardziej
Pożądanych Mężczyzn na Świecie, że na stałe wpisał się do panteonu
sławnych ludzi.
W tej chwili Najbardziej Pożądany Mężczyzna na Świecie czuł
się jak piętnastolatek, który nie zakończył jeszcze mutacji, jak
smarkacz, który musi zdobyć się na odwagę i zaprosić najładniejszą
dziewczynÄ™ w klasie na szkolny bal.
Jeśli kontakt ich rąk zaburzył choćby w najmniejszym stopniu
równowagę jej ducha, to pozostanie to najpilniej strzeżoną tajemnicą
w mieście. Czytał na temat tego rodzaju chemii, która zwykle bywa
dwustronna. Wykluczone, żeby poczuł coś takiego bez reakcji z
drugiej strony. Jeśli doda się dwa atomy wodoru do jednego atomu
tlenu, otrzyma siÄ™ wodÄ™. Tak samo gdy wez
mie się mężczyznę,
którego powalił grom z jasnego nieba, i doda do tego rudą kobietę o
orzechowych oczach, która...
Zaraz, chwileczkę. Przewinął w myślach taśmę.
 Mój czteroletni syn".
Jak mogło mu to umknąć ?
Skoro ma dziecko, to znaczy, że pewnie jest też jakiś
mężczyzna, który strzeże teraz ogniska domowego.
ZerknÄ…Å‚ na jej palec serdeczny.
Potem drugi raz. Może jednak nie?
26
RS
Potknęła się o krawężnik, więc ją przytrzymał. Właściwie nie
potrzebowała tego, ale szukał pretekstu, żeby dotknąć jej jeszcze raz.
- Dziękuję. - Otworzyła błyszczącą torebkę i wyjęła parę
okularów optycznych w czarnej oprawce, włożyła je i zaśmiała się z
nutką samokrytycyzmu. - Właściwie kogo ja próbuję oszukać ?- Bez
nich widzę tyle, co na wyciągnięcie ręki.
I nadal go nie poznała.
I nadal było mu to obojętne.
Nie pamiętał, kiedy ostatnio widział kobietę mrużącą oczy w
taki sposób. W Hollywood nikt nie mruży oczu. To powinno być
prawnie zabronione. Do tego śmiała się zabawnie, coś między
chichotem i westchnieniem, co trafiało prosto do serca.
Może rzeczywiście uderzył głową o beton? Jak inaczej wyjaśnić
to zauroczenie? Wez
my na przykład te okulary. Przecież powinna
wyglądać absurdalnie w czarnych okularkach bibliotekarki w
połączeniu ze strojem diwy. Tymczasem efekt był tak piorunujący i
sexy, że odjęło mu mowę.
Po raz drugi w ciągu niecałych dziesięciu minut poczuł się tak,
jakby nieznana siła, nad którą nie miał kontroli, powaliła go na
ziemię. Potrzebował pełnych dwudziestu sekund, żeby dotarło do
niego, że nieznajoma mówi mu do widzenia.
- ...czułabym się lepiej, gdyby obejrzał pana lekarz -
powiedziała, a w jej oczach dojrzał troskę. - Pokryję wszystkie koszty.
Miała orzechowe oczy z ciemnogranatowymi i złotymi
plamkami. Nigdy wcześniej nie widział czegoś podobnego. Niebieskie
oczy w porównaniu z tym kolorem wyglądają jak sprane i zużyte.
27
RS
- Jesteśmy na Park Avenue, a ja mam na sobie smoking. Stać
mnie na lekarza. - Złamas. Po diabła to powiedział- Była pół kroku od
podania mu swojego nazwiska, adresu i numeru telefonu.
- Ależ to nie pan powinien płacić! To ja spowodowałam
wypadek.
- Jaki wypadek? - Teraz przemówił jak rodowity nowojorczyk. -
Poza tym, że mam pęknięte żebra, czuję się jak nowy.
- To wcale nie jest śmieszne - odparła, ale posłała mu ten swój
żywy jak srebro uśmiech.
- Słusznie pani zauważyła, że powinienem uważać, jak chodzę. -
To była jego druga szansa na zdobycie jej numeru telefonu.
- To ja powinnam była się rozejrzeć, zanim otworzyłam drzwi. -I
znowu ten sam srebrzysty uśmiech, tyle że szerszy. - Na pewno nie
potrzebuje pan lekarza?
- Na pewno nie potrzebuję lekarza. - Trzy chybione strzały i na
własne życzenie wypadł
Nieznajoma zarzuciła tren sukni na lewe ramię, a on zobaczył,
jak idealnie materiał układa się na jej krągłościach.
Czy miała świadomość tego, co z nim wyprawia?
- Niech się pan wystrzega białych limuzyn.
Zanim zdążył pomyśleć głową, a nie spodniami, zaczęła się
oddalać w stroju, który był na pewno najlepszą pożegnalną szatą na
ziemi. Ale on za nic nie pozwoli jej odejść.
Czuła na sobie wzrok nieznajomego, kiedy boso sunęła wzdłuż
Park Avenue. Czy mogła mieć o to do niego pretensję? Nie każdego
dnia mężczyzna widuje kobietę o rozłożystych biodrach, która na
28
RS
bosaka maszeruje Park Avenue w podróbce Versace, z trenem na
ramieniu, jakby to była toga.
Każde cząstka jej ciała domagała się od niej, żeby odwróciła
głowę i wrzasnęła:  Przytyłam po dziecku!", ale wówczas musiałaby
jeszcze przyznać, że rzeczone dzieci, nie dziecko, mają już prawie po
pięć lat i że te dodatkowe kilogramy, a konkretnie cztery i pół, mają
więcej wspólnego z czekoladą niż z porodem.
Pewnie nigdy nie widział ucywilizowanej kobiety o rozmiarze
10 i nie może uwierzyć własnym oczom. Tak to jest z nieprzytomnie
przystojnymi mężczyznami, którzy domagają się tych samych
nieziemskich standardów od zwykłych śmiertelniczek. Wolała go
przed włożeniem okularów, kiedy sądziła, że jest zwykłym facetem.
Gap się, ile tylko chcesz, pomyślała. Może na Manhattanie
obowiązuje zakaz noszenia dwucyfrowych rozmiarów, ale na
Brooklynie, chwała Bogu, jeszcze nie, bo w przeciwnym razie połowa
żeńskiej populacji byłaby w drodze na zesłanie do New Jersey.
Wiedziała, jak postąpiłaby Bonnie. Odeszłaby krokiem modelki
i facet miałby na co popatrzeć. No tak, ale Bonnie nie ma bioder
kobiety, która urodziła bliz
nięta. Jeśliby Julia spróbowała zakołysać
swoimi biodrami perszerona, to facet raczej odwróciłby wzrok.
Na samą myśl o kobyłach ubranych w pantofle od Manola
Blahnika i kołyszących biodrami na wybiegu dla modelek roześmiała
się głośno, co nastąpiło w momencie, kiedy facet chyłkiem podsunął
siÄ™ do niej.
- Wygląda na to, że idziemy w tym samym kierunku.
29
RS
Ciepły baryton rozbrzmiał przy jej lewym uchu i gdyby nie
niosła pantofli w ręku, wyskoczyłaby z nich z wrażenia.
- Czy matka nigdy panu nie mówiła, że nie należy podkradać się
do kobiet? - Przyśpieszyła kroku. - Powinien pan nosić na szyi
pasterski dzwonek.
Tym razem to on ryknął śmiechem. Okej, ma poczucie humoru,
ale nadal pozostaje nieznajomym, który nie wykazał się rozumem i
nie rozejrzał się, zanim wtargnął na jezdnię.
Zrównał się z nią i dostosował do jej kroku. W zasadzie powinna
się cieszyć, że nie idzie za nią i nie dokonuje oceny rozmiarów jej
tyłka, ale jego bliska obecność jeszcze bardziej wytrąciła ją z
równowagi. Może wynikało to po prostu z jego postury. Zwykle to
ona górowała nad ludz
mi, włącznie z mężczyznami. Patrzenie na
faceta z głową uniesioną do góry było jej obce, uświadamiało
wyraz
nie, że jest kobietą. Nie pisarką. Nie technikiem
komputerowym. Nie matką dwójki dzieci. Kobietą.
Prawie zapomniała, jakie to uczucie.
Wszystko w nim było imponujące. Wzrost, ramiona, śmiech.
Szorstko-słodki dz
więk jego głosu. Nawet oddychając, musiał
fascynować otoczenie.
To nie znaczy, żeby interesował ją w jakikolwiek sposób na
płaszczyz
nie osobistej. Nic z tych rzeczy. Patrzyła na niego wyłącznie
z pozycji osoby piszącej, gromadzącej w myśli materiał na
ewentualny artykuł pod tytułem  Jak samotna kobieta ma radzić sobie
w dużym mieście" albo  Jak odróżnić złych facetów od dobrych".
30
RS
- Gwoli ścisłości - odezwał się - ani mi w głowie panią
podrywać.
Jego przekaz został wypowiedziany ze śmiertelną powagą, ale
zdradził go błysk w oczach. Chodnik pod bosymi stopami Julii
zniknął, zdawało się jej, że frunie w powietrzu.
- Naprawdę?- Jestem załamana.
- Z faktu, że oboje idziemy na południe, nic nie wynika. Zwykły
zbieg okoliczności.
- To miasto jest wielkie i groz
ne - rzuciła, nie gubiąc kroku. - W
grupie jest bezpieczniej.
- No właśnie, przekonałem się na własnej skórze, co pani potrafi
z drzwiami samochodu. Myślę, że jestem w dobrych rękach.
- Ja pana tylko podcięłam. Długo jeszcze zamierza pan chować
do mnie urazÄ™?
Udał, że zerka na zegarek.
- Myślę, że jeszcze z piętnaście minut.
- Lepiej dwanaście.
- Przemawia pani jak adwokat.
- Jestem pisarką - wyjaśniła. - Okej, pisar-ka-ukośnik-technik
komputerowy.
- Pisarka - powtórzył, jakby mu to zaimponowało bardziej, niż
gdyby oznajmiła, że pomaga ludziom odzyskiwać zaginione mejle z
niezgłębionych czeluści firm internetowych AOL i Earthlink.
- Ma pan coÅ› przeciwko pisarzom?
- Hm... to zależy. Chyba nie pisze pani dla brukowców?
Co za dziwaczne pytanie.
31
RS
- W ostatnim roku sprzedałam dziełko mówiące o tym, jak
kupować zmywarkę do naczyń.
- Pani sobie żartuje.
- Musi pan wiedzieć, że artykuł został przedrukowany w
 Readers Digest". Gdyby zdarzyło się panu choć raz w życiu umyć
jakiś talerz, rozumiałby pan, jak ważną rzeczą jest wybór dobrej
zmywarki.
- Wbrew temu, co pani sÄ…dzi, zmywam naczynia codziennie.
- Nie zmywa pan.
- Strasznie pani pewna siebie.
- Sprzedałam do  Glamour" kawałek na temat  pierwszego
wrażenia". Moje badania dowodzą, że w sprawach pieniędzy pierwsze
wrażenia prawie zawsze się potwierdzają.
- Nie ten przypadek, Ruda. - Jego uśmiech zmuszał do uściślenia
pojęcia  olśniewający". Przy nim Tom Cruise wyglądał jak człowiek
potrzebujący regulacji zgryzu. - Kiedy pierwszy raz przyjechałem do
Nowego Jorku, pracowałem w jadłodajni trzy przecznice stąd.
- Jako kelner?
- Za wysokie progi. Zmywałem naczynia, gary i rondle,
szorowałem grille i sztućce, a nawet zaświnionych gości.
- Jasne. Może to byłby materiał na artykuł?
- Opowieść manhattańskiego pomywacza?
- Nie, miałam na myśl raczej coś w rodzaju  Jak posprzątać
kuchnię w pięć minut?", ale pański pomysł też nie jest najgorszy.
Rzucił jej takie spojrzenie, po którym wybuchnęli śmiechem.
32
RS
Więc czym on się zajmuje, co wymaga aż oficjalnego stroju?
Bonnie zapytałaby go o to prosto z mostu, ale Julia wolała
pospekulować.
Lekarz? (Zbyt Å‚atwo siÄ™ rozprasza). Adwokat? ( Zbyt zabawny).
Astronauta? (W życiu by się nie zmieścił w tych małych kabinach).
Aktor bez przydziału, dorabiający jako klakier? (Tak, to jest
możliwe).
A może po prostu jest singlem udającym się na jednonocny
podryw?
Julia, która już dawno odpadła z rynku randkowego, zapomniała,
że dorosłe single mają zwyczaj przywdziewać specjalne stroje i łączyć
się w pary w sobotni wieczór. Tak, to miałoby sens. Mężczyzna z
takim wyglądem nie może być samotny. Wykluczone! Kobiety
pewnie ustawiajÄ… siÄ™ w kolejce pod jego drzwiami, zdzierajÄ… z siebie i
rzucają w jego stronę bieliznę i numery telefonów. Nie winiłaby za to
faceta, który ma ego wielkości stadionu Giantsów!
A tymczasem znajdowali siÄ™ tu, gdzie siÄ™ znajdowali,
maszerując w milczeniu, które było zadziwiająco przyjazne. Nie czuła
potrzeby wypełnienia luki paplaniną, podobnie jak on. Była nawet
bliska pogodzenia się z jego wyjątkową urodą. Dlaczego miałaby
mieć mu to za złe? Tak jak ona nic nie poradzi na to, że ma rozłożyste
biodra, tak on nic nie poradzi na to, że jest fantastycznie przystojny.
Tyle że to wszystko nie miało sensu. Nie należała do stadnych
osób, które wkraczają na koktajl i skupiają na sobie uwagę
wszystkich. Była typową maniaczką komputerową, obserwatorką,
jedną z tych spokojnych pań, które w kącie coś tam sobie notują.
33
RS
Zazwyczaj była, jak jej syn Daniel, nieskora cło wylewności i
okazywania uczuć. Należała do tych, co to gdy raz odda serce, to już
na dobre.
Nie chodzi o to, żeby jej serce znajdowało się w
niebezpieczeństwie. Absolutnie! Zwykła figura retoryczna.
Obok zwolniła żółta taksówka i toczyła się w ich tempie, a Jack
przygotował się na to, co było nieuniknione. Kierowca przechylił się
do otwartego okna i krzyknÄ…Å‚:
- Co za niespodzianka!
Idąca obok bogini zmarszczyła brwi.
- Może podwiez
ć? - zawołał taksówkarz.
- Damy sobie radÄ™ - odkrzyknÄ…Å‚ Jack z niewymuszonym
uśmiechem. - Ale wielkie dzięki.
- Zawsze do usług. - Taksówka zniknęła, włączając się
ponownie do ruchu.
- Od kiedy taksówkarze sami zaczepiają klientów?
- Może to z powodu tej zabójczej sukni, którą ma pani na sobie.
- Dziwne, że więcej samochodów nie zatrzymało się, aby popatrzeć na
niÄ… z bliska.
- Bardzo sprytne, ale on zwracał się do pana i... auu! -
Przystanęła i obejrzała spód prawej stopy. - Weszłam na kamyk.
- Oby to był kamyk, a nie jakieś paskudztwo, których tu nie
brakuje.
Wzdrygnęła się, a tren jej sukni zaczął zsuwać się z ramienia.
- Nie chcę tego słyszeć.
34
RS
Może sprawił to widok mlecznej karnacji jej ramienia,
wyłaniającego się spod migotliwego trenu jej sukni. A może dokonał
tego wyraz oczu albo sposób, w jaki słońce zamieniło grzywę jej
włosów w cudownie żywy ogień. Nie miał pojęcia. Pewny był tylko
jednego: po raz pierwszy od lat znajdował się dokładnie tam, gdzie
chciał być.
Pozwolił oddalić się obrazowi bogini w długiej białej szacie,
płynącej w jego stronę w morzu płatków róży, i wskazał na
zawieszone na przegubie jej dłoni pantofle.
- Nie wiem, jak to pani powiedzieć, ale na mojej planecie
nosimy je na nogach.
- A na mojej planecie wkładamy je tylko na specjalne okazje. -
Podniosła rękę i dwunasto-centymetrowe szpilki znalazły się na
wysokości oczu. - Jak daleko by pan w tym zaszedł?
- Bardzo celne spostrzeżenie - przyznał, choć nigdy wcześniej
nie zastanawiał się nad tym problemem. Mężczyz
ni siÄ™ golÄ…. Kobiety
chodzą na szpilkach. To wszystko stanowi część wielkiej kosmicznej
układanki.
Uśmiechnęła się do niego i kontynuowali marsz w milczenia,
które tylko na chwilę zostało przerwane. Choć to nie było złowrogie
milczenie ani pełne napięcia, czuł się niewyraz
nie. Ilekroć na niego
zerkała, odnosił wrażenie, że czyta w jego myślach. Miał poczucie, że
na skutek jego nieuwagi reguły rządzące światem zmieniły się nagle i
niepostrzeżenie, a on jest tym ostatnim, który się o tym dowiaduje.
35
RS
Złapał się na tym, że czeka na przebłysk świadomości, jakieś
nagłe olśnienie z jej strony, krótko mówiąc, czeka, że go w końcu
rozpozna i wreszcie powie coÅ› na ten temat, ale... nic.
Niektórzy ludzie reagowali na jego widok spontanicznie, jak ta
dziewczynka, które wybiegła na jezdnię. Inni okazywali mu sympatię
w spokojny sposób - skinięcie głowy, uśmiech. No i była jeszcze
trzecia grupa. Do niej należeli ci, którzy udawali, że nie mają pojęcia,
kim jest, jakby dzierżyli transparent z napisem:  Nic mnie nie
obchodzą sławne osoby".
Bosonoga bogini nie tylko zachowywała się tak, jakby go nie
rozpoznała, ale był prawie pewny, że rzeczywiście tak jest. Nagle, po
przejściu kolejnego kawałka alei, milczenie stało się trochę
kłopotliwe. Zaczynało mu doskwierać, czuł, jakby uderzenie drzwiami
limuzyny przeniosło go w zwariowany świat komiksu  Bizarro".
- Więc nie ma pani nic przeciwko temu, żebym szedł razem z
niÄ…?
Popatrzyła na niego, mrużąc oczy, a on znowu sobie
przypomniał, dlaczego rude robią na nim takie niesamowite wrażenie.
- Długo pan zwlekał z zadaniem tego pytania.
- Ale właśnie pytam. Znowu ten śmiech.
- Jest pan bardziej podobny do moich dzieci, niż myślałam. One
również pytają i proszą o coś tylko wtedy, kiedy są pewne
odpowiedzi.
- Ma pani więcej niż jedno dziecko?
- Dwoje. - Przynajmniej tym razem nie skarciła go za pytanie. -
Bliz
nięta.
36
RS
I nadal ma zabójczą figurę, pomyślał. Prawdziwa bogini,
kobieta, której sprzyjają wszystkie potęgi Olimpu.
- A co porabiajÄ…, kiedy ich matka maszeruje boso przez Park
Avenue?
- Pewnie jedzÄ… pizzÄ™ i oglÄ…dajÄ… filmy wideo z Olsenkami
- Z niańką? - Wyczuł zaporę z drutu kolczastego, zanim zdążył
dokończyć słowo. - Przepraszam, nie chciałem być wścibski.
- Większość ludzi zaczyna od pogody, a potem przechodzi do
spraw osobistych.
- Jak pani woli. Możemy zacząć od pogody.
Popatrzyła do góry.
- SÅ‚oneczna i sucha.
- Więc co pani sądzi o ostatnich wyborach?
- Polityka? - Potrząsnęła głową. - Przykro mi, ale to
kontrowersyjny temat.
Kontrowersyjny? Pewnie rozwiązuje krzyżówki w  Timesie" od
razu na czysto.
Jego ciekawość podniosła się o następny szczebel.
- Można jeszcze rozmawiać o religii.
- To nie jest dobry pomysł.
Wzruszył ramionami w swoim najlepszym  niech już będzie"
stylu.
- No to został tylko seks.
Ich oczy się spotkały, kiedy przystanęli i czekali na zielone
światło. To był Manhattan, gdzie nikt nie czeka na zielone światła.
Kolejny raz zapomniał, że stoją na rogu ulicy w samym centrum
37
RS
Manhattanu i że wokół gromadzi się tłum ciekawskich. Widział tylko
ją... widział tylko swoją przyszłość... pochylił się i...
- Eee! - Kolejny taksówkarz zatrzymał się na skrzyżowaniu. -
Ten twój ostatni to beznadzieja, ale żona wciąż za tobą szaleje.
- Dzięki - zawołał Jack, z trudem wracając do rzeczywistości. -
To samo mówiła o tobie.
Taksiarz ryknął śmiechem i w uznaniu posłał Jackowi kciuki w
górę. Tłum gęstniał i okazywał coraz większe zainteresowanie.
Rudowłosa bogini popatrzyła na niego, a on zauważył zmianę
wyrazu jej twarzy.
- Jest pan sławny?
Światła zmieniły się na zielone. Kiedy schodzili z krawężnika,
szarmancko podtrzymał ją za lewe ramię.
- Zależy dla kogo.
Oblała się jaskrawym rumieńcem od ramion po włosy.
- Przepraszam... mam dwoje dzieci, a skoro pan nie gra w  Ulicy
Sezamkowej"...
- Nie musi pani przepraszać.
Była tak zakłopotana, że w jednej chwili poczuł się zakłopotany
za nich oboje.
- Jestem nawet do tyłu z kolejnymi wersjami  Wojen
gwiezdnych"... tak naprawdę... Hm... ostatnim filmem, który
widziałam w prawdziwym kinie, była  Legalna blondynka", ale kiedy
to było! Zdaje się, że bełkoczę... przepraszam... jest pan w smokingu...
kieruje się na południe... powinnam była się domyślić, że udaje się
pan do Pałacu Festiwalowego.
38
RS
- Pani także?
- Tak... Jest mi naprawdę przykro, że pana nie rozpoznałam.
- Wystarczy tych przeprosin - powiedział, kiedy przeszli przez
jezdnię. - Moje ego nie jest aż tak przewrażliwione.
- Naprawdę wydał mi się pan znajomy.
Właśnie o tym pomyślałam, zanim kierowca taksówki...
- Dajmy temu spokój. To nie ma znaczenia. - Przynajmniej nie
na tyle, na ile by sądził.
- Ależ ma. To mi nie da spokoju do końca wieczoru. - Ponownie
pojawił się ten jej żywy jak srebro uśmiech. - Niech mi pan podpowie.
- Może  Siła rażenia na pułapie stu tysięcy metrów"?
Potrząsnęła głową.
-  Fatalne oczarowanie"? Wielki sukces kasowy, mierne
recenzje.
- Przykro mi.
-  Nieujarzmione serce"?
- Ja naprawdę mało bywam.
- Wygląda na to, że w ogóle pani nie bywa. Mówimy o klasyce,
Ruda - powiedział ze śmiechem. - O dziełach, które będą umieszczone
w kapsule czasu i zachowane dla potomności.
Posłała mu drwiące spojrzenie.
- Wygląda na to, że pańskie ego jest bardziej przewrażliwione,
niż pan sądzi.
Zrobił taką minę, jakby został trafiony.
- Całe szczęście, że nie pisze pani recenzji filmowych. Dopiero
by mi siÄ™...
39
RS
- Jedną chwileczkę! - Złapała go za rękaw. - Już wiem, dlaczego
wydał mi się pan znajomy. To ten pański głos! Czy nie użyczył pan
głosu Phinneasowi P. Phrogowi w  Gryzaczkach"?
- Nie mogła pani zapamiętać filmu, w którym grałem rolę
senatora z Massachusetts?
- Przykro mi. - Nie wyglądała na osobę, której jest przykro,
raczej na taką, która zaraz pęknie ze śmiechu. - Ma pan fantastyczny
głos. Wiedziałem, że skądś pana znam.
- Zostałem okradziony - powiedział. - Ebert&Roeper uważali, że
moja interpretacja zasługiwała na Oscara.
- Scena śmierci z Gildą Goldfish była jak z Szekspira. - Och,
jeszcze teraz gotowa była się roześmiać.
- Czy pani wie, że drga pani lewa powieka, kiedy sili się pani na
sarkazm?
Jej lewa ręka powędrowała do oka, a on głośno się roześmiał.
- Trafiony zatopiony! - oświadczył. - Pięćset pięćdziesiąt
milionów brutto w Stanach i osiemset dwadzieścia siedem milionów
widzów na całym świecie. Mój największy hit filmowy, a dla pani
jestem głosem tłustej żaby w meloniku z niezłym charakterkiem.
- Powinien się pan cieszyć. Ma pan bardzo charakterystyczny
głos. W końcu pana rozpoznałam.
- Dziękuję - powiedział z przekąsem. - No więc jak się
nazywam?
- Każdy to wie.
- Taak, a pani?
- Niech pan nie będzie śmieszny.
40
RS
- No więc jak? - Jego szeroki uśmiech wystarczyłby na dwie
twarze.
- Niech mi pan da chwilę - powiedziała w rozterce, nie wiedząc,
czy ma się śmiać, czy nadrabiać zakłopotanie pewną siebie miną. -
Zaraz sobie przypomnÄ™.
- No nie, Ruda, dobija mnie pani. Zapamiętała pani imię głupiej
żaby, a mojego nie może się pani domyślić.
- Nie robię nic pod przymusem - powiedziała, znajdując kolejną
okazję do śmiechu. - Zaraz, przelecę tylko alfabet i będę dobra.
- Dwanaście lat pracy w zawodzie - podkpiwał z siebie żałośnie.
- Nagrody, wielkie sukcesy kasowe, cztery oficjalne kluby fanów, a
tej kobiecie potrzebny jest alfabet, żeby...
Doszli do rogu 53 Wschodniej Ulicy i bogini stanęła jak wryta.
- O rany! - jęknęła. - Chryste Panie!
Na wprost nich wznosił się Pałac Festiwalowy - nowoczesny
budynek z przydymionego szkła i błyszczącego metalu. Czerwone,
białe i niebieskie światła reflektorów przeczesywały niebo, podczas
gdy podekscytowany tłum fanów forsował bariery, żeby choć zerknąć
na te największe i najjaśniejsze gwiazdy. Ulica była zapchana -
limuzyny, hummery, nowe vany, wozy policyjne, i jedna karetka
pogotowia czekajÄ…ca dyskretnie przecznicÄ™ dalej.
Te same co zawsze twarze, w wypożyczonych kreacjach,
walczyły o chwilę dla siebie z każdym, kto miał mikrofon i łącze na
żywo z milionami widzów.
41
RS
Jack już od dawno nie zwracał na to uwagi. Wydarzenia
następowały po sobie, rok mijał za rokiem, aż w końcu jedynym
wyznacznikiem upływającego czasu stała się zmieniająca się moda.
- Nie do wiary - zachłysnęła się bogini.
- Wprawdzie Bonnie mnie uprzedziła, ale...
- Odjęło jej mowę. - To wygląda... jak... Chciał jej powiedzieć,
że cała ta zadyma i ten park rozrywki urządzone na użytek
telewizyjnych kamer są jak Disney nad Hudsonem, ale słowa uwięzły
mu w gardle. Nieznajoma wybałuszyła oczy i trwała w zachwycie jak
dziecko, a on nie chciał być tym, który pozbawi ją radości.
Kim jesteś? - zastanawiał się, napawając wzrok jej olśnieniem.
Bosonoga bogini w sukni od Versace, matka dwójki dzieci pisząca o
zmywarkach do naczyń, której w jakiś sposób udało się zdobyć
zaproszenie na doroczne rozdanie nagród Nowojorskiego Festiwalu
Filmowego, a która od blisko sześciu lat nie była nawet w kinie.
Poczuł na biodrze wibrujący sygnał komórki. To pewnie Clive
zachodzi w głowę, dlaczego jeszcze go nie widać na czerwonym
dywanie. Jack to zignorował. Życie jest krótkie, a druga taka okazja -
czyli taka kobieta - może się już nigdy nie zdarzyć, więc musi ją
zatrzymać.
- Pojedz
ze mnÄ…. Zapomnij o wszystkim i wiejmy stÄ…d.
- Co? - Cofnęła się. - Pan oszalał? Nawet pan nie wie, jak się
nazywam.
- Pani też nie wie, jak ja się nazywam. Mamy więc remis. -
Zmniejszył dzielącą ich odległość. - Wyprowadzę samochód z garażu
i pojedziemy na homary do Montauk i...
42
RS
- To aż trzy godziny jazdy!
Nie powiedziała nie. Potraktował to jak zachętę.
- Dziś jest sobota. Znam miejsce, które jest otwarte do jedenastej
wieczorem. MajÄ… tam najlepsze homary, jakie kiedykolwiek pani
jadła.
- Lepsze niż a la Maine?
- Zdecydowanie. - Znów poczuł wibracje komórki i znowu je
zignorował.
- Brzmi wspaniale, ale...
- Raczej zakrawa na szaleństwo, ale trochę szaleństwa czasami
nie zawadzi. Bywa, że szaleństwo jest tym, czego potrzebujemy.
- Nie mogÄ™.
Spojrzał na jej pozbawioną obrączki lewą dłoń.
- Jest pani mężatką?
- Nie.
- Czy jest ktoÅ› inny?
- Nie, nie ma nikogo innego. Pana też nie ma. To jest...
- Szaleństwo. To już uzgodniliśmy. Ale coś się jednak tutaj
wydarzyło i chciałbym, żeby podała mi pani jeden racjonalny powód,
dla którego nie mielibyśmy się przekonać, dokąd to nas zaprowadzi.
- Od czego mam zacząć? Od moich dzieci? Od mojej najlepszej
przyjaciółki? - Odgarnęła włosy z czoła. - Od tego, że jest pan
całkowicie obcym człowiekiem?
- Szczegóły możemy ustalić w drodze do Montauk. Nie
zastanawiaj się, Ruda, tylko zwyczajnie powiedz tak. - Kusiło ją.
43
RS
Widział to po jej oczach. Jeszcze minuta, jeszcze trzydzieści sekund i
może...
- Co ty sobie, do jasnej cholery, wyobrażasz? - Oboje aż
podskoczyli na ten ryk. - Jeszcze chwila, a zamknÄ… drzwi.
Clive stał po drugiej stronie chodnika i widać było gołym okiem,
że jest wściekły. Ale Jack dostrzegł coś jeszcze. Clive był bledszy niż
zwykle i nawet z tej odległości łatwo było zauważyć, że jego czoło
błyszczy od potu.
- Czy ten człowiek zwracał się do pana? - zapytała bogini.
- To Clive Bannister - odpowiedział Jack. - Mój menadżer.
- Zdaje się, że zmierza tutaj.
Choć Clive był spadkobiercą tysiącletniej tradycji brytyjskiego
drylu, to jednak widać było wyraz
nie, że nie czuje się dobrze.
- Poza wszystkim, Jack, dałeś mi słowo. Zostało tylko dziewięć
minut.
- Dziewięć minut - powtórzyła bogini, kiedy Clive podszedł
bliżej. - Przykro mi, ale na mnie już czas..
- Nie! - Jack wyciągnął po nią rękę. - Pani nie może...
- Posłuchaj, co ona mówi - odezwał się Clive, patrząc na Jacka, a
potem zerkając na boginię. - To się nazywa odpowiedzialny człowiek.
Niestety, Jack też do takich należał. Przeniósł wzrok z
przyjaciela na bosonogą boginię i już wiedział, że chwila magii
pryska.
- To nie koniec - zaznaczył, dotykając jej nadgarstka. - Ma pani
u mnie homary.
44
RS
- Trzymam pana za słowo - odpowiedziała, po czym pobiegła do
wejścia dla personelu.
- Kto to? - zapytał Clive, patrząc, jak nieznajoma znika w
pałacu.
- Nie wiem - odpowiedział Jack - ale się dowiem.
A kiedy to zrobi, ożeni się z nią.
45
RS
ROZDZIAA
TRZECI
Julia Monahan, ta sama kobieta, która kiedyś przez dwa
miesiące rozważała dylemat, czy na próbę zanieść rzeczy do nowo
otworzonej pralni, była bliska powiedzenia  tak".
No, może niezupełnie  tak", ale mocno zaakcentowanego  być
może".
Już samo to, że w ogóle rozważała możliwość udania się
gdziekolwiek z obcym mężczyzną, kazało się zastanowić, czy
ekstremalny makijaż, jaki zaaplikowała jej Bonnie, nie
przemodelował całkowicie jej osobowości Czy wydłużenie włosów
może mieć wpływ na fale mózgowe? Najwyraz
niej coś się zmieniło,
ponieważ zwykła Julia, ta w dresach i T-shircie, z praktycznym
kucykiem, nigdy nie wracałaby myślami do tak szalonego pomysłu,
jakim była eskapada do Montauk w celu degustacji homarów.
A gdyby nie pojawił się ten rozgniewany Anglik? Czy
sprzeniewierzyłaby się swojej naturze i zrobiłaby coś tak totalnie
szalonego,tak kuszącego, że na samą myśl robiło jej się gorąco?
Odpowiedz
brzmiała:  tak".
Głośne, entuzjastyczne, kompletnie nieoczekiwane  tak!".
Przed całkowitą utratą zdrowego rozsądku i ucieczką do
Montauk z kompletnie obcym facetem powstrzymała ją wyłącznie
świadomość, że jest matką dwójki małych dzieci, które czekają na nią
w domu.
46
RS
Przerażająca konstatacja dla kobiety, która szczyciła się
zmysłem praktycznym i trzez
wym spojrzeniem na świat. Wystarczyło
przebranie i te beznadziejne pantofle, żeby pojawiła się całkiem inna
Julia, szalona kobieta gotowa uciec z mężczyzną, którego nawet nie
znała z nazwiska.
Bonnie nigdy w to nie uwierzy, a niemożność przypomnienia
sobie nazwiska znanej osoby wyda jej siÄ™ ze wszech miar podejrzana.
Jak się do niego zwrócił ten podenerwowany Brytyjczyka Jack. Tak,
na pewno. A dalej?
Kiedy weszła do środka, a ochroniarz zaryglował drzwi, znalazła
siÄ™ w wÄ…skim korytarzu z innymi klakierami. Koordynatorka
sprawdziła identyfikatory, po czym wszystkich ponumerowała.
- Czterdziestka trójka, włóż te pantofle - napomniała Julię. - To
jest prawdziwa gala, a nie rozdanie nagród Grammy.
Pięcioro klakierów, trzej mężczyz
ni i dwie kobiety, usłyszało, że
nie będą potrzebni. Poszkodowani zaczęli się awanturować:
 Przyszliśmy, więc należą się nam pieniądze!", po czym grupa została
wyprowadzona za drzwi.
Korzystając z zamieszania, Julia usunęła się na bok, otworzyła
komórkę i wystukała wiadomość do Bonnie:
Spotkałam głos żaby z  Gryzaczków" - jak się nazywał- Jack i co
dalej?
- Nie używamy komórek - warknęła koordynatorka. - Nie
chcemy durnych melodyjek jak  Waltzing Matilda" w czasie, kiedy
DeNiro składa podziękowania.
Julia wyłączyła aparat.
47
RS
Może alfabet ożywi jej pamięć.
Jack Abbott.
Gdzie tam. Gra w operach mydlanych. Jack Black. Nie za
bardzo.
- Czterdziestka trójka, wchodzisz. - Koordynatorka wyrosła
obok Julii. - Niewykorzystana rezerwacja, miejsce D-110.
- Sprytne zagranie z tym Versace, czterdziesta trzecia. - Smukła
kobieta w czarnej aksamitnej sukni zatrzasnęła zamek torebki w
kształcie motyla projektu Judith Leiber. - Tak odstawiona musiałaś
załapać pierwsze zastępstwo. Jesteś ustawiona na cały wieczór.
- Co to znaczy  ustawiona na cały wieczór" ?
- Ktoś sławny dostał kosza i teraz ty będziesz jego partnerką.
Zdobyłaś czas na ekranie i własnego klakiera. Ale masz farta.
Koordynatorka skierowała Julię do wyjścia, gdzie czekał na nią
młodzian ze wściekłym irokezem, który poprowadził ją wąskimi
korytarzykami. Po chwili następna kobieta uważnie zlustrowała Julię,
zatrzymujÄ…c wzrok na butach.
- Czy to sÄ… Blahniki z loterii dobroczynnej ZwiÄ…zku Aktorowi
Szczęściara. - Jak widać, pantofle były tak sławne jak połowa gości w
sali. - Zdejmij te okulary. Za bardzo rzucajÄ… siÄ™ w oczy.
- Przepraszam-powiedziała Julia, upychając je w torebce razem z
komórką i grzebieniem.
- Jeśli musisz skorzystać z toalety, to bardzo przykro mi, ale jest
już za póz
no. Nie zapominaj, że to nie jest bar dla singli. I pamiętaj, że
nawet jeśli ktoś wrzaśnie, że się pali, ty siedzisz na swoim miejscu aż
do odwołania.
48
RS
Julia, która w razie pożaru zamierzała jako pierwsza rzucić się
do wyjścia, uroczyście skinęła głową.
- Sektor D, wprowadzić - powiedziała kobieta do mikrofonu i
już po sekundzie otworzyły się drzwi, w których pojawiła się drobna
piegowata dziewczyna w czarnym uniformie. - Sto dziesięć, pędem.
- Tędy! - Hostessa szybkim krokiem poprowadziła Julię, która
ani się spostrzegła, kiedy na chwiejących się nogach sunęła środkiem
wąskiego przejścia między rzędami głównej sali. Julię ogarnęło
radosne podniecenie. Wiedziała, że on tu jest. Nie wiedziała dokładnie
gdzie, ale był tu na pewno.
W górze jarzyły się żyrandole, powietrze było chłodne i rześkie
jak kieliszek szampana i równie odurzające. Dz
więki orkiestry
strojącej instrumenty podnosiły tylko temperaturę atmosfery
oczekiwania.
Nawet bez okularów zidentyfikowała kilka twarzy. Zgoda, z
nazwiskami było gorzej, ale na pewno rozpoznawała ich głosy.
Nie słyszała tylko tego jednego i była... rozczarowana. A może
jednak olał ceremonię i właśnie pędzi do Montauk? Wyobraziła sobie,
jak mija Patchogue i Moriches, sosnowe lasy, farmy i zajazdy czynne
przez całą dobę i zmierza na czubek Long Island na homary, którymi
chciał ją uraczyć.
Próbowała sobie wyobrazić, jak czuje się wolny i podejmujący
spontaniczne decyzje człowiek, ale na próżno. Spontaniczność i rodzic
singel nie idÄ… w parze. Dzieci potrzebujÄ… stabilizacji, wymagajÄ…
rutynowych czynności. Muszą wiedzieć, że mogą liczyć na ciebie w
49
RS
każdej chwili. A to oznacza, że z homarami o północy trzeba
poczekać dziesięć albo piętnaście lat.
Gdyby jednak Jack zaprosił ją ponownie, kiedy dzieci skończą
uczelnię, wtedy pokazałaby, co potrafi.
Że też można przeżywać stratę czegoś, czego nigdy się nie
miało! Serce jej krwawiło tak bardzo, jak gdyby byli odwiecznymi
kochankami, którzy postanowili, że czas się rozstać. Nie do wiary!
Nie znają się prawie, nie wiedzą, jak które z nich się nazywa, nie
trzymali się za ręce, nie całowali się ani nie...
Lepiej na tym poprzestać. Miała bujną wyobraz
niÄ™, a miejsce, w
którym się znajdowała, nie było odpowiednie, by dawać upust tego
rodzaju fantazji, choć widziała się u jego boku do końca życia.
Hostessa zatrzymała się cztery rzędy przed sceną.
- Drugi fotel - szepnęła.
- Dziękuję.
Elegancki siwy mężczyzna w pierwszym fotelu skłonił się w
stronę Julii, po czym podniósł się z miejsca, żeby ułatwić jej przejście.
Nie wyglądał na nikogo znanego, chociaż biorąc pod uwagę ostatni
popis Julii, o niczym to jeszcze nie świadczyło.
Parę chwil zajęło jej zebranie trenu w sposób, którego nauczyła
się od Bonnie, i usadowienie się w fotelu. W trakcie tych manewrów
wyczuła zniecierpliwienie pozornie uprzejmego mężczyzny.
Orkiestra skończyła rozgrzewkę, a ostatnie dz
więki
instrumentów smyczkowych stopiły się z przytłumionym gwarem
rozmów.
50
RS
- Pani suknia - powiedział mężczyzna obok niej, więc odwróciła
siÄ™ w jego stronÄ™.
- Tak? - uśmiechnęła się promiennie. Czy może mu się nie
podobać jej sukienka?
- Zawadza mi. - Pokazał gdzieś w okolice swoich stóp,
przesłoniętych metrami błyszczącego atłasu.
Spróbowała zgarnąć przeszkadzającą część garderoby, która
jednak po chwili znów się wymknęła.
- Ciekawe, zupełnie, jakby żyła własnym życiem - ośmieliła się
zauważyć.
A
agodnie powiedziane. Ilość materiału użytego na tren
wystarczyłaby na obicie dwóch kanap i jeszcze zostałoby na narzutę
na łóżko, a wszystko to razem wylewało się poza wąski fotel.
Zgasły światła.
- To się staje uciążliwe - oznajmił siedzący obok siwy
mężczyzna. - Mam nadzieję, że nie będzie pani walczyć z tym
strojem, kiedy kamery zostanÄ… wymierzone w nas.
Otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, ale ktoś inny zrobił to za
niÄ….
- Nie ma sprawy. Wezmę to miejsce z podziękowaniem. -
Zadrżała na dz
więk jego głosu. Odtąd już zawsze, ilekroć na ekranie
pojawi się Phinneas P. Phrog w  Gryzaczkach", będzie musiała brać
zimny prysznic.
Siwy mężczyzna zniknął w przejściu, a anonimowy gwiazdor
filmowy, którego położyła plackiem na Park Avenue, zajął jego
miejsce. Serce Julii waliło tak mocno, że nie mogła złapać oddechu.
51
RS
I nagle w jej głowie odezwał się dzwoneczek.
- Jack Wyatt! - oznajmiła triumfalnie.
- A więc wreszcie doszła pani do końca alfabetu. - Posłał jej
jeden z tych uśmiechów, który mógłby opromienić świat.
Odwzajemniła uśmiech.
- Nawet nie doszłam do Nicholsona.
- Czuję się zaszczycony. - Zmienił pozycję i przez ułamek
sekundy jego lewe biodro przycisnęło się do niej.
- A ja jestem zdumiona. - W jednej chwili znika z pola widzenia,
żeby w następnej znalez
ć się przy niej, tak blisko, że czuła zapach
jego skóry i ciepło jego ciała. - Jakie były szanse na to, żeby mnie
posadzono obok pana?
- Och, ogromne, zważywszy na fakt, że sam się tego
domagałem.
O Boże! Czuła niemal, jak miękną jej kości niczym
śmietankowe masło W letni dzień. Można by pomyśleć, że oboje
korzystają z tego samego scenopisu. Żaden scenarzysta lepiej by tego
epizodu nie wymyślił.
- Jak pan mógł się domagać, skoro nawet pan nie wie, jak się
nazywam?
- Na szczęście w budynku znajdowała się tylko jedna wysoka
seksowna bosonoga ruda.
Czy można spłonąć żywcem w klimatyzowanym
pomieszczeniu? Dziwne, że z czubków jej palców nie wystrzeliły
jeszcze płomienie.
52
RS
Tymczasem on robił wrażenie kogoś, kto dobrze czuje się we
własnej skórze. Tutaj, w tej naenergetyzowanej sali, był taki sam jak
wtedy, kiedy go powaliła. Nie tylko dopytywał się o nią, ale naprawdę
się cieszył, że siedzi koło niej.
Coś się chyba za tym kryje. Nigdy wcześniej nie doświadczyła
czegoś podobnego. Przejście między przyjaz
nią a miłością z Dennym
odbyło się powoli i tak naturalnie, jak przemiana dziewczyny w
kobietę. Bez spektakularnych gestów, bez fajerwerków.
Teraz nie bardzo wiedziała, co się z nią dzieje. Tym razem były
fajerwerki, które trafiały prosto do serca, były skrzące się rakiety i
spadajÄ…ce gwiazdy na nocnym niebie.
On jest aktorem, podszepnął jej cienki głosik. Zarabia
wcielaniem się w dowolne postacie, robi to na zawołanie. Spokojnie
więc, musi trochę wyhamować. Ale za daleko już zaszła. Kolory
wydały się żywsze. Muzyka słodsza. Chłodne powietrze muskające
rozgrzaną skórę intensywniejsze.
Pewnie istniało jakieś słowo na wyrażenie tego, co czuła.
Szaleństwo. Niebezpieczeństwo. Zaślepienie.
To tylko tak na początek. Będzie potrzebowała słownika i
tezaurusa, żeby choćby zacząć opisywać to doznanie.
Można by jeszcze dodać erotyczne podniecenie, ale to nie
wszystko, chodziło o coś znacznie głębszego i bardziej
wszechogarniającego, o poczucie, że było jej to sądzone, bo takie są
wyroki niebios.
Kiedy zmieniła pozycję, jej suknia wypełniła całą wolną
przestrzeń między nimi.
53
RS
- Czy właśnie na to narzekał nasz siwowłosy przyjaciel?
- Musi pan przyznać, że wlokę za sobą potworną ilość materiału.
- Próbowała wygładzić suknię
- Mnie to nie przeszkadza.
- Niech pan nie mówi  hop", bo za chwilę zepchnie pana prosto
na...
Nie pozwolił dokończyć jej zdania. Zamiast tego naturalnym
gestem sięgnął po jej rękę, a ją aż zatkało z wrażenia.
Nagle zrozumiała, dlaczego ludzie wyskakują z samolotów i
skaczą na bungee ze szczytów gór. Dlaczego ryzykują wszystko dla
szalonego emocjonujÄ…cego spadania bez zabezpieczajÄ…cej siatki, dla
tej jednej krótkiej chwili, kiedy następuje całkowite spełnienie i kiedy
słyszy się melodyjny szum krwi w żyłach.
Chwili, w której kobieta wie, że jej życie już nigdy nie będzie
takie same.
Tak czy owak była zakochana.
Jack nie zamierzał brać jej za rękę, ale już nie było odwrotu. Nie
teraz, kiedy spoglądała na niego w taki sposób - z szeroko otwartymi
ze zdumienia orzechowymi oczami i wyglądała tak słodko i tak
szczerze, że świat przestał obracać się wokół własnej osi, a on czuł, że
leci i pada drugi raz tego wieczoru.
Światła w sali zamigotały, po czym przygasły, kiedy splótł z nią
palce. Musiał się zakotwiczyć w czasie i w przestrzeni. Potrzebował
dowodu, że to naprawdę się dzieje. Wyczuł jej wahanie, moment, w
którym mogła się wycofać, ale tego nie zrobiła. Jej dłoń była ciepła, a
palce szczupłe i długie z krótkimi, praktycznie przyciętymi
54
RS
paznokciami, tak kłócącymi się z seksowną suknią... Miał też
świadomość, że ten prosty gest jest bardziej erotyczny i intymny, niż
którekolwiek z nich mogło sobie wyobrazić.
Orkiestra zaintonowała porywający kawałek na wejście. Ostre
białe światło reflektora oświetliło środek sceny, kiedy pojawił się na
niej burmistrz Nowego Jorku przy szalonym aplauzie publiczności.
- Witam na ceremonii wręczenia nagród na Nowojorskim
Festiwalu Filmowym, transmitowanym na żywo z Pałacu
Festiwalowego w samym centrum Manhattanu.
Jack z trudem koncentrował się na słowach, ponieważ w tym
czasie chłonął podniecający zapach perfum siedzącej obok kobiety i
napawał wzrok jej cudownymi rudymi włosami.
Kiedy w sali zrobiło się nieco jaśniej, reporterzy i kamerzyści
rozbiegli się po widowni. Harrison Ford mówił coś do mikrofonu, ale
dla Jacka mógł z równym skutkiem przemawiać po grecku. Nie
liczyło się nic, poza tym, czego doznawał, trzymając boginię za rękę.
- Och, nie- szepnęła.-Właśnie pękł mi pasek. Dopiero po chwili
dotarło do niego, że chodzi o pantofle.
- Proszę je zdjąć.
- Bez butów nie ma kasy.
- To obowiązywało wtedy, kiedy robiła pani za klakierkę.
- Nadal jestem klakierkÄ….
- Nie. Już nie. Jest pani ze mną.
Ich oczy się spotkały i dotąd nie zdawali sobie sprawy, że
kamera wycelowana jest prosto na nich, dopóki obok nie rozległ się
śmiech. Kiedy podnieśli wzrok, zobaczyli siebie w powiększeniu na
55
RS
gigantycznym ekranie. Kamera przesunęła się z jego twarzy na jej, po
czym zrobiła najazd na ich ręce.
- Zechciałbyś nam coś powiedzieć, Jack?
- Uśmiechnięta blond reporterka podsunęła mu mikrofon.
- Nie dzisiaj. - Stonował ostrość słów najbardziej promiennym
uśmiechem, który niejedną reporterkę zbiłby z pantałyku.
- A pani? - Pochyliła mikrofon w stronę bogini, która wyraz
nie
się cofnęła. - Proszę chociaż powiedzieć, jak się pani nazywa.
Dłoń bogini w ręku Jacka zrobiła się lodowato zimna, kiedy
reporterka czekała na jakieś słowo, cokolwiek, co wypełniłoby czas
programu, który leciał na żywo. Pierwsze spotkanie ze światłem
kamery może być stresujące, a widok spłoszonej jak sarna partnerki
obudził w Jacku uśpiony od dawna instynkt obronny.
- Nie dzisiaj - powiedział bez zająknienia.
- Dzisiejszy wieczór jest poświęcony Nowojorskiemu
Festiwalowi Filmowemu.
Reporterka rzuciła mu złowrogie spojrzenie, po czym zwróciła
siÄ™ do kamery.
- Wrócimy na wizję po przerwie, po której nastąpi przyznanie
nagrody za najlepszą drugoplanową rolę. A teraz czas na wiadomości
od naszego sponsora. - Czekała twardo w miejscu z wystudiowanym
uśmiechem do pojawienia się reklam. - Najuprzejmiej dziękuję -
warknęła, dodatkowo piorunując wzrokiem boginię. - Na pewno nie
puszczę tego w moich migawkach z Emmy. - Ruszyła na
poszukiwanie lepszego kÄ…ska.
56
RS
Pewnie nie powinni byli tego robić, ale nie mogli się
powstrzymać. Bogini popatrzyła na niego, on na nią i wybuchnęli
niepohamowanym śmiechem. Nie pamiętał, kiedy ostatnio śmiał się
do rozpuku z kobietą i czuł się tak swobodnie.
- Mam wobec pana ogromny dług wdzięczności - powiedziała,
wycierając łzy. - Kiedy podsunęła mi mikrofon, naprawdę
zapomniałam, jak się nazywam.
- Pierwszy raz jest najtrudniejszy. Potem idzie jak z płatka.
- Trudno uwierzyć, że można się do tego przyzwyczaić.
- Okej - zaśmiał się ponownie - ale naprawdę da się to oswoić.
Kiedy światła przygasły, bogini przysunęła się bliżej. Jej pierś
musnęła jego prawy biceps, a Jack nagle przestał czuć się aż tak
bardzo swobodnie.
- A tak na marginesie - szepnęła, gdy rozbrzmiała muzyka - to
nazywam siÄ™ Julia.
Julia Wyatt.
Szeptali sobie do ucha, śmiali się, trzymali za ręce, a wszystko to
z powodu spuchniętego policzka Bonnie, obłędnego korka na Park
Avenue i limuzyny z zabójczymi drzwiami.
Może dlatego ludzie lubią bajki. Może dlatego historia
Kopciuszka jest wiecznie żywa wśród ludzi wielu różnych kultur.
Czasami kobiecie potrzebna jest wiara w magię, nawet jeśli wie, że
nie trwa ona wiecznie.
- Niedługo pańska kolej, panie Wyatt - oznajmiła hostessa, która
zjawiła się w towarzystwie wysokiego blondyna.
57
RS
Jack zamrugał jak ktoś budzący się z długiej drzemki, po czym
zwrócił się do Julii:
- Przedstawiam zwycięzcę nagrody za całokształt twórczości -
wyjaśnił - ale to nie potrwa długo.
Żadne z nich nie chciało pierwsze się rozstać. Wreszcie Julia
wysunęła dłoń z jego ręki.
- Idz
- powiedziała, a on przesłał jej takie spojrzenia, od którego
zrobiło się jej gorąco od stóp do głów.
Blondyn, który okazał się klakierem, skinął jej głową, a
następnie spojrzał w dół na kłębiący się dookoła tren.
- Nie chciałbym na nic nadepnąć. - Zaczekał, aż Julia pozbiera
metry atłasu.
Próbowała skoncentrować się na paradzie sław przewijających
się na scenie, ale kiedy padły słowa  ...bożyszcze numer jeden
amerykańskiego kina akcji, Jack Wyatt!", a na sali
rozległy się dzikie brawa, okrzyki i gwizdy, przestała się
interesować czymkolwiek innym, skupiając całą uwagę na Jacku.
Sama jego obecność hipnotyzowała. Nie podnosił głosu. Nie
robił sztuczek akrobatycznych ani nie zabierał się do śpiewania czy
tańczenia, wystarczyło, że był i stał. Nie można było oderwać od
niego wzroku.
Jego przemówienie było ciepłe i dowcipne. Zręcznie ominął
zbędny sentymentalizm, odwołując się do emocji. Natomiast
zwycięzca nagrody, światowej klasy reżyser, znany jej z nazwiska,
rozwodził się i mówił bez końca, aż Julii trudno było usiedzieć w
miejscu. W końcu zwróciła się do sąsiada:
58
RS
- Jak długo kazali panu tu zostać? - zapytała. Twarz klakiera
nawet nie drgnęła. Nie odpowiedział jej.
- Wiem, że zabronili panu rozmawiać z kimkolwiek, ale ja też
jestem klakierką. Mnie może pan powiedzieć.
- Do końca wieczoru.
- Do końca wieczoru? To niemożliwe!
- Przykro mi, ale jeszcze dużo będzie się działo. Też wolałbym
siedzieć koło Penelopy Cruz, ale takie są minusy naszej pracy.
Julia przekonywała samą siebie, że jej sąsiad się myli i że Jack
wróci zaraz po swoim występie, tymczasem już pojawiły się spoty
reklamowe i leciały na okrągło. Okej. Różnie może być. Była w stanie
wyobrazić go sobie za kulisami, otoczonego tłumem reporterów i
fotografów. Pewnie pozuje do zdjęć, udziela wywiadów, robi to
wszystko, czego się oczekuje od sławnej osoby na takich imprezach.
Jak tylko będzie mógł, wróci.
Tyle że tak się nie stało.
Odbyły się jeszcze trzy prezentacje i zbliżała się ostatnia, a jego
wciąż nie było widać. Powtarzała sobie, że to nie ma nic wspólnego z
jej osobą, że taki jest jego zawód, że podjął zobowiązanie, zanim się
poznali, ale to nie pomagało.
Nie jesteś smarkulą, przekonywała samą siebie, ale to też nie
pomogło. Równie mocno bolało jak wówczas, kiedy miała
siedemnaście lat.
Kiedy ostatni nagrodzony wygłosił swoje przemówienie,
wszyscy prezenterzy i zdobywcy nagród wylegli starym zwyczajem
na scenę, wywołani przed kurtynę przy dzikim aplauzie publiczności.
59
RS
Brakowało tylko Jacka Wyatta.
Julia nie wiedziała, co o tym sądzić. Może szykował się do
jakiegoś specjalnego, obliczonego na efekt wejścia w hollywoodzkim
stylu. A może próbował wrócić na swoje miejsce i został zatrzymany
do czasu zakończenia spotów reklamowych.
A może na dobre się stąd wyniósł.
Jeśli to, co się nazywa fascynacją, przeżywa się w taki sposób,
powinna się tylko cieszyć, że ominęło ją podobne doświadczenie z
Dannym, który tak szybko poprosił ją o rękę. Jeśli się wzlatuje tak
wysoko jak ona w ciągu ostatnich godzin, to spadanie może być
długie i bolesne.
Widowisko dobiegło końca i publiczność zaczęła wychodzić z
sali. Julia nie była w stanie się podnieść. Stopniowo, kiedy śmietanka
towarzyska przechodziła koło niej, udając się w pośpiechu na kolejną
atrakcję, Julia poczuła się jak wytwornie ubrana porzucona na drodze
ofiara wypadku drogowego. A jedna elegancka gwiazdeczka nie tylko
nadepnęła na tren jej sukni, ale jeszcze kopnęła pantofelki Bonnie,
które wpadły pod siedzenie w sąsiednim rzędzie.
Trzeba przyznać, że jak na tak nieprzebrany tłum, ludzie uwijali
się szybko, a w pewnym momencie Julia została dosłownie
wypchnięta do przejścia przez czteroosobową grupę kasowych
gigantów. Ledwie zdążyła porwać jeden pantofelek, który wcześniej
odnalazła, gdy nagle została wysadzona z fotela. Może jakieś
branżowe pismo będzie zainteresowane artykułem, który
zatytułowałaby:  Co robić, żeby zachować się po ludzku?".
60
RS
- Moje buty - powiedziała, próbując przepchnąć się z powrotem
do swojego rzędu. - Muszę znalez
ć drugi pantofel.
Drogę zastąpił jej męski odpowiednik hostessy.
- Bardzo mi przykro, ale musi pani opuścić salę. - Mundury
potrafiÄ… niez
le namieszać ludziom w głowie. Można by pomyśleć, że
facet strzeże dostępu do Fort Knox.
- Chcę tylko wrócić i wziąć swój pantofel.
- Niestety, ale nie mogę się zgodzić. - Popatrzył na nią surowo. -
Takie są przepisy bezpieczeństwa.
- Pan chyba mnie nie rozumie. - Na jej skroniach pojawiły się
kropelki potu. - To pantofle mojej przyjaciółki i są bardzo drogie. Bez
nich nie mogę stąd wyjść.
- Wszystko wskazuje na to, że będzie pani musiała. -
Nieprzejednany hostess na pewno kupuje buty w tanim magazynie
Payless, podobnie jak ona. - W holu znajdzie pani okienko, gdzie
może pani zgłosić zgubę. Wypełni pani formularz, a oni zobaczą, co
da się zrobić.
- Ale on jest tutaj. - Wskazała pierwszy rząd. - Parę metrów stąd.
To potrwa tylko chwilÄ™.
Mężczyzna zaparł się, tabun znanych twarzy przepychał się
obok, a niektórzy mamrotali coś na temat samolubnych kobiet, które
nawet nie potrafią upilnować własnych butów. Julia bała się, że ze
zdenerwowania zaraz zacznie krzyczeć, czym pogrąży się do reszty.
W holu roiło się od sław, reporterów i fotografów. Dzwoniły
komórki, strzelały lampy błyskowe. Poziom decybeli emitowanych
podczas rozmów wprost ogłuszał. Tłum był tak gęsty, że Julia
61
RS
torowała sobie drogę łokciami do okienka, w którym zajmowano się
zgubionymi i znalezionymi rzeczami.
- W czym mogę pomóc ? - zapytała młoda kobieta, podnosząc
wzrok na Julię, która położyła ladzie wspaniały pantofel Bonnie.
- Szukam drugiego takiego. Urzędniczka wybałuszyła oczy na
widok arcydzieła Manola Blahnika.
- Och! - wyszeptała i z nabożnym szacunkiem dotknęła
paseczka. - Czy mogłabym...?
- Oczywiście - wyraziła zgodę Julia, orientując się w mig, że nie
znajdzie tu drugiego pantofla, bo gdyby był, znajdowałby się na
prawej stopie dziewczyny.
- Jeszcze kiedyś będę miała pełną szafę takich pantofli -
rozmarzyła się dziewczyna. - Próbowałam kupić buty Jimmy'ego
Choosa przez e-Bay, ale...
- Prawda, że to nie to samo? Dziewczyna schyliła się i zdjęła z
lewej stopy pantofel, który odstawiła na ladę.
- Przepraszam, ale nie mogłam się oprzeć. - Podsunęła Julii
formularz i długopis. - Proszę to wypełnić, zadzwonimy, gdy tylko się
pojawi.
Po wpisaniu danych Julia postanowiła zaryzykować i znów
wbiła się w tłum. Bonnie oszalałaby ze szczęścia na widok tylu
znakomitości, lecz dla niej istniała tylko jedna twarz, którą chciała
zobaczyć, jeden głos, który pragnęła usłyszeć, ale akurat tego jednego
nie było.
W końcu znalazła miejsce na uboczu, gdzie oparła się o filar i
skąd obserwowała to całe zamieszanie, podskakując za każdym
62
RS
razem, ilekroć otwierały się drzwi. Prędzej jednak ujrzy u swego boku
Świętego Mikołaj a niż Jacka Wyatta!
Choć długo nie traciła nadziei, w końcu doszła do wniosku, że
to, co się wydarzyło - a wiedziała z całą pewnością, że iskrzenie
między nimi było jak najbardziej autentyczne - miało przelotny
charakter. Fascynacja, flirt to naturalny porzÄ…dek rzeczy, tylko tak siÄ™
złożyło, że jej flirt okazał się rekordowo krótki.
Włączyła komórkę, na której wyświetliła się wiadomość od
Rachel:
25:15 Bo pożałujesz!!!
Potem następna od Bonnie:
Daniel zjadł mydło & odchodzę od zmysłów!!!
Cóż, fajnie było pochodzić w pantofelkach Kopciuszka, ale pora
wracać do domu, gdzie czekają na nią piękne dzieci, które będą ją
kochać długo po tym, jak jej wspaniała, złocista kareta znów
przeistoczy siÄ™ w dyniÄ™.
63
RS
ROZDZIAA
CZWARTY
- Nawijaj - powiedziała Bonnie, kiedy Julia przebrała się w
nieśmiertelne dżinsy plus T-shirt i trochę po północy dołączyła do
przyjaciółki, zasiadając przy kuchennym stole. Sięgnęła do lodówki
po pojemnik czekoladowo-kawowego przysmaku i chwyciła łyżkę.
- Mogłabyś uściślić, o co ci chodzi?
- O ciebie i o Jacka Wyatta, ot co. Najpierw posyłasz mi tekst, w
którym pytasz o  Gryzaczki", potem ja siedzę tutaj i wydłubuję resztki
spaghetti spomiędzy poduszek na sofie, gdy moi chrześniacy
wymyślają sposoby na zadręczenie mnie na śmierć, a kiedy wreszcie
podnoszę wzrok, widzę ciebie na ekranie, jak trzymasz się za ręce z
jedynym prawdziwym hollywoodzkim macho. - Bonny wrzuciła do
ust garść drażetek M&M. - Domyślam się, że przypomniałaś sobie
jego nazwisko.
- I to bez twojej pomocy, pozwolę sobie zauważyć.
- Nie wymiguj się, Monahan. Zgubiłaś moje pantofle i choćby z
tego powodu coś mi się należy.
- Nie zgubiłam twoich pantofli. - Julia zanurzyła łyżkę w
pojemniku ze słodkim jak ulepek przysmakiem. - Zgubiłam tylko
jeden.
- Powiesz jeszcze słowo o butach, a zjem zamrożone ciasteczka
posypane czekoladą, które schowałaś za mrożonką Lean Cuisines.
Julia przewróciła oczami.
- Myślałam, że nie będziesz węszyć.
64
RS
- Rozglądałam się za owocowymi batonikami dla dzieci.
- Uważaj, bo ci uwierzę.
- Nie odpuszczę ci, więc lepiej nie zwlekaj i opowiedz wszystko
od razu. Jestem klakierką od sześciu lat i nikt nigdy nie wypowiedział
do mnie ani słowa, a tymczasem ty idziesz tam po raz pierwszy i
migdalisz się z gwiazdą z najwyższej półki.
- Fuj, nie znoszę tego określenia.
- Chodzi o migdalenie ?
- Tak, zwłaszcza że nic takiego nie miało miejsca.
- A co to było, kochanie? - Bonnie przyszpiliła Julię wzrokiem. -
Za długo się znamy, żebym się dała nabrać, poza tym wyglądasz jakoś
inaczej.
To wystarczyło, żeby cała historia popłynęła wartkim
strumieniem. Julia opowiedziała wszystko ze szczegółami, od
powalenia Jacka drzwiami limuzyny po powrót na Brooklyn.
- Gdybyś mnie zapytała rano, czy wierzę w miłość od
pierwszego wejrzenia, odpowiedziałabym, że coś takiego nie istnieje,
ale byłabym w błędzie. - Julia zawsze uważała, że miłość rozwija się i
dojrzewa w miarę upływu czasu, powstaje z przyjaz
ni, która powoli
przeradza się w coś, co może trwać wiecznie. Natomiast gwałtowny
wybuch uczucia nie ma szansy, by przetrwać.
- Poprosił cię o numer telefonu?
- Nie, ale...
- Dał ci cokolwiek, żebyś mogła się z nim skontaktować ?
- Nie prosiłam go o nic.
65
RS
- Mhm... Mówię to z przykrością, ale zostałaś wykorzystana do
sesji zdjęciowej. Posłużyłaś mu za maskotkę, za coś, na czym mógł
zawiesić wzrok, żeby się nie nudzić.
- Nie! - z mocą rzekła Julia. - Nic podobnego.
- Nie chciałabym cię ranić, kochanie, ale ponieważ już od dawna
nie uczestniczysz w grze, pewnie zapomniałaś, jak to wygląda z
drugiej strony.
- Nigdy nie uczestniczyłam w żadnej grze! Miłość nie jest grą.
Bonnie z jękiem ukryła twarz w dłoniach.
- Nic nie słyszałam - oznajmiła. -I powiedz, proszę, że nic
takiego nie powiedziałaś.
- Wiem, że to brzmi idiotycznie, ale nigdy jeszcze tak się nie
czułam. - Ciągnęło ich do siebie nieprzytomnie... jak pszczoły do
miodu. Jego dotyk przyprawiał ją o dreszczyk, ale dopiero kiedy
beztrosko się śmiali, poczuła, że mięknie na dobre.
Bonnie powoli opuściła ręce i spojrzała na Julię.
- Wiem, że nie powinnam cię zachęcać, ale muszę przyznać, że
jeszcze nigdy nie widziałam cię w takim stanie.
- Omal z nim nie uciekłam. - Julia sięgnęła do zamrażalnika po
następny pojemnik, tym razem z lodami. - Chciał, żebym z nim
pojechała do Montauk, i przysięgam, że gdyby nie dzieci, zrobiłabym
to.
A
yżeczka Bonnie upadła z łoskotem na podłogę.
- Zapytał, czy byś nie pojechała z nim do Montauk?
- Na homary o północy.
66
RS
- To naprawdę niesprawiedliwe - oznajmiła Bonnie. - Jedyny
raz, kiedy nie mogę uczestniczyć w przedstawieniu, ty jesteś
nagabywana przez Najbardziej Pożądanego Mężczyznę na świecie.
- Nie byłam nagabywana!
- Ale też nie była to propozycja małżeństwa.
- To było zaproszenie.
- Do rozebrania się do rosołu.
- Tak, ale dopiero po homarach. Popatrzyły na siebie i
wybuchnęły śmiechem,
- Cśś! - ostrzegła Julia, kiedy dopadł ją drugi atak śmiechu. - Nie
obudz
my dzieci.
Ale przypadek był beznadziejny, bowiem wzięło je na dobre.
Śmiały się, dopóki nie rozbolały ich boki. Julia dwukrotnie musiała
kłaść Kate z powrotem do łóżka.
- Życie jest takie niesprawiedliwe - zawyrokowała Bonnie, kiedy
wsuwały ananasowe ciasto podrzucone rano przez panią Wasserstein.
- Gdyby poprosił mnie, już byś mnie tu nie widziała. Byłabym
przejedzona homarami i uśmiechałabym się do Jacka Wyatta z drugiej
strony poduszki.
- Tak by postąpiła większość kobiet na tej planecie. Przyznaję,
że mnie kusiło.
- Przeczuwałam, że wydarzy się coś nadzwyczajnego - z zadumą
rzekła Bonnie, podczas gdy Julia postawiła na stole dwa kubki
parującej herbaty. - Wygląda na to, że przynoszące szczęście pantofle
straciły swoją moc.
67
RS
- Ależ mnie się naprawdę zdarzyło coś nadzwyczajnego -
oznajmiła Julia z najszerszym uśmiechem, na jaki było ją stać. - Tyle
że nie do końca się sprawdziło.
- Nigdy się nie sprawdza - z westchnieniem orzekła Bonnie.
- Czasami się sprawdza - rozmarzyła się Julia.
Ale nie tym razem.
Jack klepnął kierowcę przywołanej telefonicznie taksówki.
- Może mnie pan tu wysadzić.
Kierowca, który wpatrywał się w niego w lusterku wstecznym
przez całą drogę od Manhattanu, potrząsnął głową.
- DowiozÄ™ pana pod wskazany adres.
- Jest niedzielny poranek, a ten samochód huczy jak 747 na pasie
startowym. Wolę wysiąść na rogu i resztę drogi odbyć pieszo.
Kierowca znacząco wskazał kciukiem na tylne siedzenie.
- Z tym całym majdanem? Nie da pan rady.
- A jednak zaryzykujÄ™.
Pięć minut póz
niej stał na chodniku obładowany bajglami, kawą
od Starbucksa, dwoma tuzinami czerwonych róż, wszystkimi
możliwymi nowojorskimi gazetami i mrożoną czekoladą z lodami.
Ponadto z nadgarstka zwisał mu błyszczący, mieniący się pantofel na
niebezpiecznie wysokim obcasie.
Był po ciężkiej nocy, co odbiło się na jego wyglądzie i
pomiętym ubraniu. Wciąż miał na sobie smoking, tyle że bez
marynarki i krawata, koszulę rozpiętą przy kołnierzyku, no i serce na
dłoni.
68
RS
Skręcił w ulicę, na której mieszkała. Trzy-rodzinne domki z
czerwonej cegły ciągnęły się po obu stronach jezdni. Światło poranka
popstrzyło cętkami pączki liści. Wielkie krzewy żółtych forsycji
pochylały się nad werandami i oddzielały posesje. Okolica była
spokojna i cicha na swój niedzielny sposób, jak to pamiętał z
dzieciństwa. Jakaś kobieta w różowym szlafroku czekała, aż jej
puszysty pies załatwi potrzebę. Spaniel w burberry wydawał się
odległy o całe lata świetlne.
Bogini mieszkała tutaj. Julia. Właśnie na tym odcinku, może w
połowie drogi między miejscem, gdzie stał, a kobietą w różowym
szlafroku. Zabawne, że potrzebował prawie trzydziestu lat, żeby
zrozumieć tekst starej piosenki, w której serce zakochanego za
każdym razem, ilekroć przechodzi koło domu, gdzie mieszka
ukochana, wzlatuje pod niebiosa. Właśnie tak się czuł, a świadomość,
że Julia jest blisko, czyniła go szczęśliwym.
Czy aby tylko on uszczęśliwi ją swoją osobą?
Magia to ulotna sprawa. Nie miał gwarancji, czy to, co połączyło
ich wczoraj, a co mógł śmiało nazwać tchnieniem przeznaczenia, nie
pryśnie w świetle poranka.
W idealnie urządzonym świecie przedstawiłby wczoraj
zwycięzcę nagrody za całokształt twórczości, skłonił się i powrócił do
tego, na czym on i bogini przerwali. Nie tylko chciał się dowiedzieć o
niej wszystkiego, ale po raz pierwszy w życiu pragnął podzielić się
wszystkim na swój temat. Zacytowałby tekst z filmu  Kiedy Harry
poznał Sally":
69
RS
Gdy spotykasz osobę, z którą pragniesz spędzić resztę życia,
chciałbyś, żeby reszta życia zaczęła się od zaraz.
Wszystkiego mógł się spodziewać, tylko nie tego, że znajdzie się
w tylnej części karetki pogotowia pędzącej na północ w kierunku
Columbia-Presbyterian Hospital i będzie towarzyszyć jedynemu
prawdziwemu ojcu, jakiego kiedykolwiek znał, podłączonemu do
kardiomonitorów. Jack nagryzmolił liścik do Julii, poprosił hostessę o
doręczenie i błagał los, żeby był dla nich łaskawy jeszcze trochę
dłużej.
Czas w szpitalach zdaje się wlec w nieskończoność, jakby siły
natury sprzysięgły się przeciwko sobie i pozbawiły człowieka
naturalnych punktów odniesienia, dzięki którym zwykle omija rafy i
wychodzi na prostą. Linda i Mike pokonali w półtorej godziny
dwugodzinnÄ… trasÄ™ z Southold i przybyli, zanim lekarze wykonali
Clive'owi koronografiÄ™.
Rokowania były pomyślne. Lekarzom udało się poszerzyć
tętnice, zanim zawał zdążył spowodować trwałe uszkodzenie.
Jack opuścił szpital około piątej nad ranem z uczuciem ogromnej
ulgi. Rześki, bezchmurny poranek odczuł jak błogosławieństwo, uznał
za dobry znak. Uruchomił komórkę i czekał, aż zapali się ikonka z
pocztą głosową, ale nic się nie pojawiło. Julia nie zatelefonowała i
dzień już nie wydawał się taki błogosławiony.
Zanim doszedł Broadwayem do numerów poniżej setnego,
wiedział już, co należy zrobić. Zatrzymał taksówkę i po kilku
minutach wpadł do holu Pałacu Festiwalowego i rozpoczął
70
RS
dochodzenie, które doprowadziło go przed okienko z rzeczami
zagubionymi i znalezionymi.
O ironio!
- W pani moja ostatnia nadzieja - zwrócił się do młodej kobiety.
- Podczas wczorajszej ceremonii poznałem pewną kobietę i usiłuję się
dowiedzieć, czy nie zostawiła gdzieś wiadomości dla mnie. - To
śmieszne. Totalne wariactwo. Akt zdesperowanego człowieka. Może
ona wcale nie chce dzwonić do niego. Może nigdy nie otrzymała jego
wiadomości.
- Nie, nie zwrócono żadnych notatek - oznajmiła młoda kobieta.
- Mam natomiast parę klipsów Chanel, torebkę Prado, jakąś marną
peruczkÄ™ i jednego cudownego Manola Blahnika.
- Kogo?
- Manola Blahnika. - Kobieta przewróciła oczami. - Niech pan
nie mówi, że pan nie wie, co to są Manole. To najcudowniejsze
pantofle na świecie.
- Julia - powiedział, a pracownica przestała przewracać oczami,
kiedy jej podał dokładny opis pantofla.
- Tak! - Ucieszyła się. - Zna ją pan?
Ponieważ z wrażenia odebrało mu mowę, pokiwał tylko głową.
- Chciałam do niej zadzwonić o przyzwoitej porze i powiedzieć,
że znalez
liśmy zgubę, ale skoro już pan tu jest, dlaczego nie miałabym
oddać go panu. - Uśmiechnęła się zalotnie. - Dobrze panu patrzy z
oczu. Myślę, że mogę panu zaufać.
Podała mu pantofel. Podała mu też formularz, który wypełniła
Julia Monahan. Dała mu przyszłość.
71
RS
I w ten sposób amerykański bohater kina akcji numer jeden trafił
pod adres 752 Barclay Place w Bay Ridge, dużej gminie Brooklynu,
zbierając się na odwagę, żeby pokonać osiem stopni dzielących go od
reszty jego życia.
- Kto dzwoni do drzwi o tak nieludzkiej porze? - Bonnie ledwie
ukryła ziewanie, podnosząc wzrok znad kubka kawy. - O co chodzi?
- To kara za to, że przegadałyśmy całą noc. Nawet dzieci wstały
wcześniej niż zwykle. - Julia ziewnęła na całego.
Kate i Daniel wyskoczyli z łóżek przed szóstą rano,
rozemocjonowani i pełni energii. W przypływie szaleństwa Julia
obiecała, że po porannej mszy udadzą się na naleśniki z bananami do
 Kalego", a teraz dzieci nalegały, żeby pójść na najwcześniejsze z
możliwych nabożeństwo.
Dzwonek zadzwonił ponownie.
- To pewnie roznosiciel gazet do pani Wassenstein. On zawsze
myli dzwonki.
- Przeżarłam się słodyczami - powiedziała Bonnie. - Jeśli jeszcze
raz zadzwoni, nie ręczę za skutki.
Ponieważ domofon nie działał, Julia przemierzyła na bosaka
korytarz, a następnie zeszła na dół do holu. Nie wzięła okularów, więc
dostrzegła jedynie wysoką, obładowaną pakunkami postać za
frontowymi drzwiami i roześmiała się. Pani Wassenstein musiała
wysłać jednego z notorycznie wykorzystywanych zięciów po łakocie
do  Cukierni Klechnera", dwie przecznice stąd, a teraz obładowany
biedak na ślepo naciska dzwonki.
- Już idę! Jeszcze chwila i...
72
RS
Otworzyła drzwi, wrzasnęła i ponownie je zatrzasnęła.
O Boże, powiedz, proszę, że mam omamy, że obładowany
prezentami Jack Wyatt nie stoi na werandzie. Powiedz, proszę, że nie
mam na sobie wytartych spodni od dresu i T-shirt grupy rockowej
Aerosmith, ani że nie mam swojej prawdziwej twarzy i włosów.
Znowu rozległ się dzwonek.
On nie zamierza odejść, Monahan.
Nie chciała, żeby odszedł.
Jeżeli on nie potrafi stawić czoła realnemu życiu, to wszystko i
tak nie ma sensu, nieprawdaż
Otworzyła drzwi.
To była najdłuższa minuta w jego życiu. Aż trudno uwierzyć, że
w ciągu sześćdziesięciu sekund człowiek może się przenieść z nieba
do piekła i z powrotem!
Kiedy ponownie otworzyła drzwi, zobaczył boginię i zobaczył
realną kobietę, a wszystko, o czym kiedykolwiek marzył w związku
ze swoją przyszłością, ogniskowało się w jej orzechowych oczach.
Odłożył torby, kwiaty, pudełko mrożonej czekolady z lodami, a
potem podniósł błyszczący pantofelek.
- Poznajesz? - zapytał, a serce waliło mu tak głośno, że dziwił
się, słysząc własny głos.
- Znalazłeś mój but!
- To nie było łatwe, Kopciuszku. Musiałem się zabawić w
detektywa.
73
RS
Wydawała się skrępowana, odrobinę nieprzyjazna. Zaczął
opowiadać skróconą wersję wydarzeń z tej nocy, włącznie ze
szczęśliwym zakończeniem.
- Przed wyjazdem do szpitala podałem hostessie karteczkę z
prośbą, by przekazała ją tobie.
- Niczego nie dostałam.
- Nie mogłem wrócić na salę i osobiście cię powiadomić, bo z
nim było naprawdę bardzo z
le i...
- Postąpiłeś jak należy. On jest członkiem rodziny. Twoje
miejsce było przy nim.
Czy naprawdę tak uważała, czy bawiła się w dyplomację?- Jack
nie miał pewności. Znali się jeszcze za mało.
- Podoba mi się ten podkoszulek - zmienił temat. - Wczoraj nie
wyglądałaś jak fanka Aerosmithów.
Twarz Julii oblała się rumieńcem.
- To jestem prawdziwa ja. - Wyciągnęła końce podkoszulka i
wykręciła pirueta. - Wszystko, co widziałeś wczoraj, było sztuczne i
podrobione, włącznie z moimi długimi włosami.
- Podobają mi się twoje prawdziwe włosy. - Sięgające do
ramion, mocno kędzierzawe, seksowne jak diabli.
- Sztuczne były lepsze.
- Podobasz mi się bez makijażu.
Jej uśmiech był równie szeroki jak jego serce.
- Tylko tak mówisz.
- Mówię tak, ponieważ...
74
RS
Za plecami Julii pojawiła się nieduża, ciemnowłosa kobieta,
której towarzyszyły rudoblond dzieci.
- Idziemy do kościoła - powiedziała kobieta, chociaż błysk jej
ciemnych oczu wcale nie należał do świątobliwych. - A potem udamy
się na te naleśniki z bananami, które im obiecałaś.
Dziewczynka o oczach i spojrzeniu Julii podniosła główkę i
uważnie przyjrzała się tajemniczemu przybyszowi.
- Jak siÄ™ nazywasz?
Przykucnął i znalazł się na wysokości ramion dziewczynki.
- Jestem Jack. - Wyciągnął rękę. - A ty?
- Czy chcesz uścisnąć rękę Jacka, Kate? - zapytała Julia, kładąc
dłoń na ramieniu małej.
Kate była rozsądnym i zdecydowanym dzieckiem i najpierw
musiała się zastanowić, czy chce wziąć go za rękę. Kiedy w końcu to
zrobiła, a jego palce delikatnie oplotły jej drobne paluszki, poczuł się
tak, jakby zdobył Emmy albo Oscara i na dodatek garść nagród Tony.
Do licha, poczuł się nawet lepiej. Poczuł się tak, jakby wreszcie
wrócił do domu.
Chłopczyk był nieśmiały. Mocno trzymał za rękę ciemnowłosą
kobietę i zerkał na Jacka spod gęstych firanek ciemnych rzęs.
Również on miał oczy swojej matki.
- Daniel potrafi czytać, potrafi też napisać swoje imię, nazwisko
i adres, a także poprawnie zapisać dwadzieścia cztery słowa -
powiedziała z dumą Julia. - Uczy się też liczyć, tylko jeszcze szóstka
sprawia mu kłopot.
75
RS
- Razdwatrzyczterypięćsied... - Na buzi chłopca pojawił się
szeroki uśmiech. - ... sześć-siedemosiemdziewięćdziesięć.
- Aż do dziesięciu! - Jack nie był pewny, czy czterolatek wie coś
o przybijaniu piątki. A tak w ogóle to czy ludzie przybijają jeszcze
piątki? Wyciągnął rękę do Daniela spodem do góry i wydał okrzyk
podziwu, kiedy malec plasnął go w rękę.
- A ja jestem Bonnie - odezwała się ciemnowłosa kobieta. -
Mam dwadzieścia osiem lat i widziałam twoje filmy.
- Bonnie od sławnego pantofla? - Wręczył jej Manola.
- A więc jesteś prawdziwym bohaterem akcji. - Wspięła się na
palce, żeby pocałować go w policzek. - Dzielnie przedarłeś się przez
dzikie tereny Manhattanu, żeby połączyć w parę moje pantofle, dzięki
czemu świat wrócił do równowagi.
Polubił ją. Miała specyficzne poczucie humoru, którego podtekst
szybko zrozumiał. Nie skrzywdz
jej- ostrzegała - bo się z tobą
porachujÄ™.
- Kawa Starbucksa - zauważyła, sporządzając inwentarz
rozłożonych na podłodze paczuszek. - O, i bajgle od Klechnera! Skąd
wiedziałeś o cukierni Klechnera?
- Nie wiedziałem. Po prostu szczęśliwy traf.
- Chyba by się nadawał - stwierdziła, podczas kiedy Julia
zaczerwieniła się od policzków po szyję. - Wstrzymałabym się jeszcze
z ostatecznÄ… ocenÄ…, ale...
- Msza zaczyna się za dziesięć minut - przypomniała Julia - a
twoi chrześniacy nie są sprinterami.
76
RS
- Słusznie. - Przeniosła wzrok z przyjaciółki na Jacka. -
Zrozumiałam aluzję.
- Możemy tu zostać, mamo? - aniel pociągnął matkę za brzeg
wypłowiałego podkoszulka.
- Tu jest zabawnie.
- Ojej - jęknęła Bonnie, udając, że czuje się zraniona. - Ja też
jestem zabawna, no i co z naleśnikami, które obiecałyśmy wam po
mszy?
Najwyraz
niej wymówiła czarodziejskie słowo.
- Widać nie można się obejść bez naleśników - powiedział Jack,
kiedy cała trójka wyszła na ulicę.
Julia nie odpowiedziała. Stała zamyślona i trochę nieobecna.
- Może powinienem był najpierw zadzwonić. Nie pomyślałem o
tym, ale chciałem...
- Cieszę się, że cię widzę.
Odegrał potężne westchnienie ulgi, na co ona się roześmiała, ale
napięcie pozostało.
Wzięła kwiaty, torbę z cukierni i paczuszkę od Starbucksa,
potem kiwnęła na Jacka, by szedł za nią. Drzwi mieszkania na
parterze zamknęły się błyskawicznie, kiedy zaczęli wstępować po
schodach. Zdążył dostrzec kątem oka starszą kobietę w pełnym
makijażu - niedziela, ósma rano! - i ze słuchawką telefonu przyklejoną
do ucha.
- To pani Wasserstein - objaśniła Julia, gdy Jack wspinał się za
nią.  Właścicielka tego domu. - Bogini rzuciła mu spojrzenie przez
77
RS
ramię. - Zanim skończy się msza, pół dzielnicy będzie koczować pod
werandÄ….
- A ja myślałem, że tylko paparazzi tak się naprzykrzają.
- Jest jedna wielka różnica - odpowiedziała Julia. - Ci mnie
kochajÄ….
- Rozumiem, że zamierzają pilnować, by nie stała ci się
krzywda.
Weszli do przestronnej, słonecznej kuchni i odłożyli torby,
pojemniki, kwiaty i lody na stół. Odwróciła się do Jacka, a wyraz jej
przepaścistych oczu sprawił, że poczuł się tak, jak wówczas, kiedy
staranowała go drzwiami limuzyny.
- Są dla mnie jak rodzina. Pomagali mi opiekować się mężem,
kiedy umierał, dbali o mnie, kiedy chciałam umrzeć razem z nim. To
pani Wasserstein zawiozła mnie do szpitala, kiedy zaczęły się bóle
porodowe. Bonnie towarzyszyła mi przy porodzie. Sara z przeciwka
pokazała mi, jak się karmi piersią. Mają prawo wyrażać swoją opinię.
- Wyraz jej twarzy trochę złagodniał, więc i dokuczające mu uczucie
ciosu zadanego w żołądek ustąpiło. Nie do końca.
- A jeśli uznają, że stać cię na lepszego kandydata?
- Uszanuję ich opinię, ale ostateczna decyzja będzie należała do
mnie i do moich dzieci.
- Ożeniłem się z najlepszą przyjaciółką, kiedy miałem
dwadzieścia dwa lata. - On także wyłoży karty na stół - Jest córką
mojego menadżera. Stali się moją rodziną, kiedy moja wypięła się na
mnie.
- Jesteś rozwiedziony? - Julia spojrzała mu w oczy.
78
RS
- To była jej decyzja. Linda jest romantyczką i doszła do
wniosku, że przyjaz
ń to nie wszystko i że może gdzieś w pobliżu
znajduje siÄ™ jej przeznaczona bratnia dusza.
- To musiało być bolesne.
- Nie aż tak bardzo, jak przypuszczałem.
- To straszne, nie mogę tego słuchać - powiedziała bogini, ale
nie przestała się uśmiechać.
- Okazało się, że Linda miała rację. Spotkała bratnią duszę pół
roku po naszym rozwodzie, a ja jestem ojcem chrzestnym trójki
dzieci, które mają z Mikiem.
- A widzisz? - Głos Julii był bliski szeptu. - Czasami sprawy
układają się tak, a nie inaczej, bo tak jest sądzone.
- Tak jak z nami. Nie zamierzałem udać się na tę ceremonię, ale
Clive zobowiązał mnie do tego.
- Gdyby Bonnie nie musiała leczyć zęba, mnie też by tam nie
było.
- Nie mogłem złapać taksówki...
- Utknęłyśmy w korku i wiedziałam, że jeśli nie pójdę pieszo,
Bonnie będzie miała przykrości.
- I wtedy wyrżnęłaś mnie drzwiami.
- Nie - uśmiechnęła się Julia, gdy centymetr po centymetrze
przybliżali się do siebie. - O ile pamiętam, wtedy ty wpadłeś na drzwi.
- Wpadłem na ciebie i zakochałem się w tobie.
- Ano wpadłeś.
Boże, jak ona cudnie pachnie... jak świeże kwiaty w chłodny
dzień.
79
RS
- O czym to ja mówiłem? - ocknął się po chwili.
Roześmiała się tym swoim urzekającym śmiechem.
- Rozmawialiśmy o przeznaczeniu. Dzieliły ich centymetry.
- Wcześniej nigdy nic takiego mi się nie przytrafiło. Nie
wierzyłem, że takie rzeczy się zdarzają.
- Ja też nie - powiedziała, kiedy wziął ją za ręce. Kusiło ją, żeby
zaryzykować i rzucić mu się w ramiona i pozostać w nich na zawsze,
ale miała dzieci, które musiała chronić, i to zmieniało wszystko. -
Omal nie powiedziałam  tak", kiedy zaproponowałeś mi wyprawę do
Montauk. Nawet nie wiesz... - Pieścił kciukiem jej nadgarstek, a ona
niemal odchodziła od zmysłów - ...jak bliska byłam decyzji ucieczki z
tobÄ….
- Nawet nie wiesz, jak bardzo byłem bliski zabrania cię stamtąd.
Poczuła na plecach rozkoszne ciarki.
- Czy to jest tekst z jakiegoÅ› twojego filmu?
- Nie, nie z filmu. - Położył jej dłoń na swoim sercu. - To płynie
stÄ…d.
- To szaleństwo - wyszeptała, kiedy przywarli do siebie.
- Nie będę się sprzeczał.
- Powoli, nie będziemy się śpieszyć - powiedziała, kiedy
odkrywała dotykiem jego ramiona i potężne mięśnie szerokiej klatki
piersiowej.
- Bardzo powoli.
Przylgnął ustami do jej szyi, a ona omal nie zemdlała jak jakieś
zauroczone dziewczÄ™.
80
RS
- Musisz lepiej... - Och! Co on wyprawia za moim uchem? -
Poznać moje dzieci.
Stawka była wysoka, oboje to wiedzieli. Nie zbudują wspólnej
przyszłości, dopóki nie staną się rodziną. Wszyscy czworo.
- Rok - powiedziała, opierając głowę na jego ramieniu. - Jak się
na to zapatrujesz?
Wydał głuchy jęk.
- To cholernie długo.
- Ojcostwo bez przygotowania może się rozminąć z twoimi
oczekiwaniami.
- Mam troje chrześniaków. Wszyscy poniżej ośmiu lat.
- Okej. - Roześmiała się. - Może naprawdę masz jakieś pojęcie.
- Rok to długi okres czasu - powiedział z poważną miną, jakiej
jeszcze u niego nie widziała. - Może się okaże, że życie ze sławną
osobÄ… nie jest wcale zabawne. - Paparazzi. Plotki w kronikach
towarzyskich. Plenery filmowe, które wystawiają związki na ciężkie
próby.
- Przyznam, że tego najbardziej się boję.
- Znajdziemy jakieś wyjście. Innym się udało. Skorzystamy z
porad tych najlepszych.
Kiedy uśmiechnęła się do niego, znowu zobaczył kościół z
długim białym kobiercem i kroczącą ku niemu najpiękniejszą pannę
młodą na świecie.
- Jeden rok. - Ujął w dłonie jej twarz.
- Jeden rok. - Popatrzyła na niego i ujrzała niemowlę z
dołeczkiem na lewym policzku i jasnoniebieskimi oczami.
81
RS
Nastąpiły pierwsze pocałunki. Ich usta się spotkały, potem
rozdzieliły, potem znowu spotkały, a szybkie przelotne pieszczoty
przerywały przeciągłe spojrzenia, jakby żadne z nich nie mogło do
końca uwierzyć w to, co się dzieje. On wdychał jej zapach. Ona
upajała się jego czułością.
- Nie będziemy się śpieszyć. - Musnął wargami jej usta.
- Masz rację. - Czy powiedziała to po angielsku? Nie miała
pewności. Jej mózg wyłączył się w momencie, kiedy Jack jej dotknął.
- Powoli, powoli.
- Zrobimy to pięknie i wolno. - Chwycił zębami jej dolną wargę,
a ona jęknęła z rozkoszy.
Poprowadziła go do salonu i do dużej, żółtej miękkiej sofy, która
najlepsze czasy miała już za sobą.
- Właściwie to nie musimy być aż tak powolni...
Ze śmiechem osunęli się na sofę i oddali się miłości.
82
RS
ROZDZIAA
PI
TY
Rok póz
niej
- Wyglądasz fantastycznie - powiedziała Bonnie, cofając się,
żeby przyjrzeć się swojemu dziełu. - Od góry aż po przynoszące
szczęście Blahniki. Wyglądasz nawet lepiej niż w zeszłym roku.
- I jestem jeszcze bardziej zdenerwowana niż przed rokiem -
przyznała Julia. - Nie wiem, co o tym sądzić.
- Ale ja wiem. Twój narzeczony wrócił do miasta.
- To może mieć z tym coś wspólnego. - Włożyła okulary i
zerknęła do lustra na nową i ulepszoną Julię. - On mnie nie pozna!
- E tam, jeszcze jak pozna. Nie było go tylko przez miesiąc.
- Powiedz to dzieciom - zaśmiała się Julia. - Ślą do niego mejle
pięć razy dziennie, ścigają się ze mną do telefonu, kiedy dzwoni, i
zajechały dwa DVD z  Gryzaczkami". - A Jack nie był wcale lepszy.
Przysyłał dzieciakom draczne pocztówki i animowane mejle. Co
więcej, postrzegał je jako indywidualne jednostki, a nie tylko jako jej
dzieci, jednym słowem podchodził do nich poważnie i z miłością.
No właśnie. Sama to powiedziała - kocha jej dzieci, a one jego.
Ani się spostrzegli, jak w ciągu dwunastu miesięcy wszyscy czworo
stali siÄ™ rodzinÄ….
Poprosiła o roczną próbę i właśnie dzisiaj kończył się rok.
Spełniły się wszystkie jej marzenia, ale ku własnemu zdumieniu
stwierdziła, że to za mało. Chciała więcej.
83
RS
Chciała mieć wszystko. Cały komplet. Pragnęła romantyzmu i
żarliwego uczucia. Chciała śmiechu i przyjaz
ni. Chciała, żeby jej
dzieci miały ojca do kochania, do żartów i do szanowania. Chciała,
żeby mężczyzna, którego kocha, odwzajemniał jej miłość. Chciała
faceta, który będzie kochał i ochraniał jej dzieci, gdyby z nią się coś
stało.
I znalazła to wszystko i jeszcze więcej w osobie, która
teoretycznie do niej nie pasowała. Nie był maniakiem komputerowym
ani pracującym w domu pisarzem, który utrzymuje się z tego, co ma w
głowie, ani miejscowym chłopakiem, ani znajomością z internetu.
Zakochać się w gwiazdorze filmowym... takie coś przydarzyć się
mogło tylko jej.
Ostatni miesiąc Jack spędził w Kalifornii, pomagając Clive'owi
urządzić dom w niedużym kurorcie niedaleko Palm Springs. Trzy
miesiące temu jego przyjaciel i menadżer przeszedł operację
wszczepienia czterech by-passów i chcąc nie chcąc, musiał trochę
zwolnić tempo życia. Jack wszelkimi sposobami starał się omijać
drażliwy temat piętrzących się filmowych propozycji, i to był jeden z
wielu powodów, dla których go kochała. Prędzej zwolniłby tempo
własnej kariery zawodowej, niż zranił uczucia człowieka, który był
dla niego ojcem od niepamiętnych czasów.
Nie przeszkadzało jej nawet, że pozostaje w dobrych, wręcz
przyjaznych stosunkach z byłą żoną. Kilka razy odwiedzili Lindę i
Mike'a w Southold i gościli ich u siebie na kolacji na Brooklynie, i za
każdym razem było tylko lepiej. Ich dzieci szybko się zaprzyjaz
niły,
czego nie zmienił fakt, że Kate nauczyła gromadkę Lindy paru raczej
84
RS
niewybrednych brooklynizmów, które na chwilkę rzuciły cień na
bezchmurne niebo Southold. Kate i Daniel spędzali właśnie weekend
z dziećmi Lindy, a Julia mogła mieć tylko nadzieję, że jej córka
wyczerpała już zasób niecenzuralnego słownictwa i że przejdzie do
czegoÅ› mniej prowokacyjnego.
Ten ostatni miesiąc był trudny dla Julii. Bardziej niż
przypuszczała, brakowało jej bliskości Jacka. Jakby życie straciło
urok. Przez jedenaście miesięcy Jack na każdym kroku dawał dowody
swojej miłości, ale co by było, gdyby ostatnie cztery tygodnie
zmieniły wszystko?
Takie rzeczy siÄ™ zdarzajÄ…. Ludzie siÄ™ zmieniajÄ…, nawet wbrew
własnej woli. Może właśnie dlatego nagłośnił tak bardzo ich pierwsze
spotkanie po swoim powrocie. Może dlatego nie wskoczył do
taksówki na lotnisku JFK i nie pomknął od razu do jej domu w Bay
Ridge i nie porwał Julii w ramiona, jak to robił w jej snach przez
trzydzieści nocy.
- Monahan, co się dzieje ? - Bonnie dotknęła jej ramienia.
Julia ocknęła się i zmusiła do uśmiechu.
- Niewykluczone, że będę miała napad lęku.
- W zwiÄ…zku z dzisiejszym wieczorem? Uwierz mi, wyglÄ…dasz
rewelacyjnie.
- Co innego mnie martwi. Chodzi o Jacka.
- Niedługo tu będzie. Jego samolot wylądował o trzeciej.
- SkÄ…d wiesz?
Policzki Bonnie lekko poczerwieniały.
- Czy przypadkiem nie od ciebie ?
85
RS
- Nie. - Julia przyszpiliła wzrokiem najlepszą przyjaciółkę. - Nie
mogłaś się dowiedzieć ode mnie, bo dotąd nic o tym nie wiedziałam.
O co tu właściwie chodzić
- O nic.
- Marna z ciebie kłamczucha.
- Jestem rewelacyjną kłamczucha - oburzyła się Bonnie. - Jestem
teraz broadwayowskÄ… aktorkÄ…, moja droga, nie zapominaj o tym.
Aktualnie Bonnie była dublerką w roli Velmy Kelly w granym
od dawna musicalu  Chicago".
- Tamto to gra, a to jest kłamstwo.
- Bo się obrażę.
- Mało mnie to obchodzi. Powiesz wreszcie, o co chodzić
Odpowiedz
na pytanie nie padła, albowiem pod oknem rozległ
się klakson z melodyjką  Oto zbliża się panna młoda".
Bonnie spojrzała na zegarek i uśmiechnęła się szeroko.
- Co za punktualność - powiedziała z zadowoleniem.
Julia podbiegła do okna w momencie, kiedy wielka ślubna
limuzyna wpasowywała się w zatoczkę z napisem  Nie parkować"
przed jej domem. W słońcu póz
nego popołudnia kampanule i gołąbki
aż błyszczały na bokach samochodu.
- Co Rachel tu robić - zdumiała się Julia. - Odwozi cię do pracy?
Szeroki uśmiech Bonnie był ze wszech miar podejrzany.
- Kochana, mogłabyś zejść na dół i sprawdzić to osobiście.
Serce Julii zaczęło bić tak gwałtownie, że z trudem złapała
oddech. Pokonanie schodów zdawało się trwać równie długo, co bieg
maratoński. W locie zdążyła dostrzec zgromadzonych na zewnątrz
86
RS
sąsiadów, pocętkowane słońcem pączki liści, usłyszeć miejskie ptaki
wyśpiewujące trele pod okapem domu, ale to wszystko zniknęło,
kiedy zobaczyła jego.
Jack Wyatt stał przy limuzynie obok otwartych drzwi pasażera.
- Wyglądasz, jakbyś wygrał los na loterii - powiedziała,
podchodzÄ…c do niego.
Jego uśmiech był tym wszystkim, czym być powinien.
- Ty również. Zakręciła się w kółko.
- Masz na myśli te starocie? Spojrzał w dół na jej pantofle.
- Włożyłaś przynoszące szczęście pantofelki Bonnie.
- Po co zrywać z tradycją?
Sąsiedzi przyzwyczaili się, że mają w swoim gronie gwiazdę
filmową. Polubili go, a on ich, zaś instynkty opiekuńcze okazywane
Julii objęły też i jego.
Julii jakoś udało się wśliznąć razem z suknią do limuzyny.
Kiedy Jack usiadł koło niej i zamknął drzwi, samochód majestatycznie
ruszył z miejsca.
Pocałowali się przelotnie, a krótkotrwały dotyk ust nie
wystarczył, żeby opanować zdenerwowanie. Coś było nie tak, ale nie
wiedziała co.
- Kazałeś zasunąć szybę - zauważyła, stopniowo ogarniając
wzrokiem wnętrze. - Rachel musi być tym zachwycona.
- Już jej to wynagrodziłem. - Wyglądał trochę niepewnie, jakby i
on był zdenerwowany, na co Julia natychmiast zareagowała skurczem
żołądka. - To wszystko, co zauważyłaś?
87
RS
Do tego momentu nie zauważyła niczego poza nim i własnym
niepokojem. Kiedy odetchnęła głęboko, jej pole widzenia znacznie się
poszerzyło.
- Och, Jack!
Odchylane siedzenia zasypane były różami. Róże czerwone,
śnieżnobiałe, kremowobiałe, herbaciane, bladoróżowe. Wszystkie
rodzaje, a nawet więcej niż można znalez
ć w Brooklyńskim Ogrodzie
Botanicznym.
Były czekoladki na drewnianym stoliku na nóżce, jej ulubione
kruche orzechowe ciasto z dziurkÄ… z cukierni Klechnera i butelka
szampana - cudowna butelka w kwiaty, jakiej zawsze pragnęła -
zanurzona w kryształkach lodu.
Miała tak ściśnięte gardło, że z trudem wydobyła głos.
- Sam to przygotowałeś?
- Bonnie dała mi namiar na swoją kuzynkę, ale resztę
zorganizowałem sam.
- Bo...?
- Czy muszę to wyjaśniać?
- Tak. - Splotła z nim palce. - Masz to wyjaśnić.
- Bo ciÄ™ kocham. Bo dzisiaj mija rok, a ja ciÄ™ kocham bardziej
niż wtedy, kiedy mnie powaliłaś tymi drzwiami. Bo tęsknię za tobą,
kiedy nie jesteśmy razem, i przejmuję się mlecznymi zębami Kate
oraz nauką pływania Daniela w YMCA. Nie chcę cię opuścić dzisiaj
wieczorem. Chcę być z tobą, kiedy budzisz się rano i kiedy kładziesz
się spać. Chcę z tobą dać dzieciakom więcej braciszków i
siostrzyczek, i chcę być tym jedynym, który będzie trzymać cię za
88
RS
rękę, kiedy każde z nich po kolei ukończy szkołę średnią, a my
zaczniemy się naprzykrzać i domagać się wnuków.
Nawet nie próbowała powstrzymać łez, które obficie spływały
po jej policzkach i niszczyły perfekcyjny makijaż wykonany przez
Bonnie.
Jack sięgnął do górnej kieszeni marynarki, skąd wyjął czarne
aksamitne pudełeczko, w którym krył się milion najcudowniejszych
marzeń.
- Julio McGraw Monahan, myślę, że odczekaliśmy swoje.
Kiedy otworzył pudełeczko, Julia cicho krzyknęła.
- Jaki piękny!
- Czy wyjdziesz za mnie?
Zajrzała mu głęboko w oczy, tak daleko, jak tylko mogła sięgnąć
duszą, i ujrzała w nich uśmiechającą się do niej ich wspólną
przyszłość.
- Wiesz co? - Wyciągnęła lewą rękę. - Czuję się tak, jakbym już
to zrobiła.
Do natychmiastowego opublikowania Nowy Jork 23 lipca: Jack
Wyatt potwierdza wcześniejsze doniesienia o swoim ślubie z Julią
Monahan z domu McGraw. Skromna ceremonia odbyła się w
posiadłości gwiazdora w Montauk na Long Island u podnóża latarni
morskiej. Obecna była najbliższa rodzina i kilkoro przyjaciół państwa
młodych. Pannę młodą do ślubu prowadziło dwoje jej dzieci.
Nowo poślubiona para udała się w podróż poślubną w
nieznanym kierunku, a następnie ma zamiar żyć długo i szczęśliwie.
89
RS