Sen nocy letniej

JuÂż las w Ardenach Å“wieci.

Nie zbliÂżaj siê do mnie.

GÂÅ‚upia, gÂÅ‚upia,

zadawaÂÅ‚am siê ze Å“wiatem:



JadÂÅ‚am chleb, piÂÅ‚am wodê,

wiatr mnie owiaÂÅ‚, deszcz mnie zmoczyÂÅ‚.

Dlatego strzeÂż siê mnie, odejdŸ.

I dlatego zasÂÅ‚oÃÄ… oczy.



OdejdŸ, odejdŸ, ale nie po lÂÄ…dzie.

OdpÂÅ‚yÃÄ…, odpÂÅ‚yÃÄ…, ale nie po morzu.

OdfruÃÄ…, odfruÃÄ…, dobry mój,

ale powietrza nie tykaj.



Patrzmy w siebie zamkniêtymi oczami.

Mówmy sobie zamkniêtymi ustami.

Bierzmy siê przez gruby mur.



MaÂÅ‚oÅ“mieszna para z nas:

zamiast ksiêÂżyca Å“wieci las,

a podmuch zrywa twojej damie

radioaktywny pÂÅ‚aszcz, Pyramie.