" Z Ewą Wojtyną, psychologiem i lekarzem, rozmawia Renata Mazurowska
Renata:
Spór dawny jak świat  różnice w związku, dzielą czy łączą? Są dwie szkoły  jedna mówi, że
podobieństwa się przyciągają, druga  że im więcej różnic, tym jest ciekawiej. Co Ty sądzisz na ten
temat?
Ewa:
Te "dwie szkoły" funkcjonują równolegle. Każda z nich jest w pewnej mierze prawdziwa. Ale
żadna z nich nie jest obowiązującą regułą. Myślę, że bardziej uniwersalna jest jednak zasada
podobieństwa.
Renata:
Zupełnie jak w kultowym  Rejsie  lubimy piosenki, które już kiedyś słyszeliśmy?
Ewa:
Trochę tak. ;-) Bardziej lubimy kogoś, kto ma podobne do nas poglądy, takie same pasje - łatwiej
wtedy nawiązać znajomość i ją utrzymać. Kiedy nam się doskonale z kimś rozmawia, kiedy mamy
poczucie, że ta osoba w lot pojmuje to, o co nam chodzi  często nawet bez słów  to czujemy się
tak, jakbyśmy właśnie trafili na bratnią duszę. I to jest wspaniałe! :-))) Nic więc dziwnego, że
podobieństwo nas pociąga.
Renata:
No, a co z różnicami?
Ewa:
Druga  szkoła jest bardzo przewrotna. Zasadniczo nie lubimy ludzi, którzy się z nami nie
zgadzają. Jak zatem pomyśleć o kimś takim w kategorii sympatii, a co dopiero miłości! Tymczasem
to właśnie tutaj czyha na nas miłosna pułapka! :-))) Ale muszą zaistnieć pewne warunki. Jeżeli
trafiamy na kogoś, kto znacznie się od nas różni, co więcej - osoba ta deklaruje jawną niechęć
względem naszej osoby, to nic dziwnego, ze i my nie mamy ochoty się z kimś takim zadawać. Ale
wystarczy, że ta osoba zacznie powoli zmieniać zdanie na nasz temat. Kiedy powoli zaczyna o nas
dobrze mówić... Ta stopniowa, powolna zmiana sprawia, że rodzi się w nas poczucie, że ten ktoś
lubi nas dla nas samych  nie dla naszych poglądów. A to przecież sytuacja, o której większość
ludzi marzy. I wtedy już tylko krok do rozkwitu mocnego uczucia!
Renata:
Zdarza się, że słyszymy:  jaka ładna para albo  oni do siebie pasują . Niektóre osoby będące w
związkach są do siebie podobne nawet fizycznie. Jak się ludzie dobierają?
Ewa:
Zacznijmy od atrakcyjności. Atrakcyjność fizyczna  szczególnie na początku znajomości  jest
bardzo ważna. Im osoby są do siebie bardziej podobne pod tym względem, tym większa szansa, że
znajomość będzie trwała dłużej. Ale podobny stopień atrakcyjności to przecież jeszcze nie
identyczność. Tymczasem istnieją pary, które poprzez podobne upodobania co do ubioru, stylu
życia, diety itd.  zaczynają żyć według tych samych zasad. I wtedy zwiększa się szansa na
fizyczne podobieństwo. Podobna fryzura, podobna sylwetka, te same ubrania... Wspólne
mieszkanie ze sobą czasem wręcz wymusza upodobnienie się do siebie w jakimś stopniu.
Renata:
Zmieniamy kolor włosów, kupujemy dwa takie same swetry  dla siebie i ukochanej osoby,
przechodzimy na buddyzm albo zaczynamy interesować się fizyką jadrową&
Ewa:
Tak, bo sam wybór partnera też jest podyktowany pewnymi zasadami. Często za atrakcyjnych
uważamy ludzi, którzy choć trochę przypominają nas samych. Stosunkowo rzadko spotykamy pary
w stylu: osoba bardzo wysoka i bardzo maleńka, osoba bardzo gruba i chudzielec. Oczywiście takie
pary istnieją, ale statystycznie rzecz ujmując  zdecydowanie rzadziej je spotykamy (za to łatwiej
wyłapujemy je w tłumie ;-))
Renata:
Gdy znajdujemy podobne upodobania u drugiej osoby lub takie same cechy charakteru, poglądy,
system wartości  może nam się wydawać, że znalez
liśmy bratnią duszę, drugą połówkę. Cieszyć
się czy uciekać?
Ewa:
Cieszyć się! Bratnia dusza to prawdziwy skarb. To daje poczucie bezpieczeństwa  taki spokojny
port w życiu. A
atwiej wtedy poukładać sobie bycie w związku. Można wspólnie dzielić pasje,
wspólnie iść przez życie  bez większych niespodzianek fundowanych nam przez partnera. Ale
uwaga! Zbyt wiele podobieństw, zbyt wiele przewidywalności może w pewnym momencie nas
znudzić.
Renata:
No właśnie, stąd obawa.
Ewa:
Dlatego taki związek  wbrew pozorom  wymaga szczególnej dbałości. Dajmy sobie od czasu do
czasu coś, co podkręci wzajemną fascynację, podkręci sferę namiętności. Czasem jest to jakieś
wspólne szaleństwo, czasem chwila odpoczynku od siebie. Tutaj naprawdę największym
niebezpieczeństwem jest po prostu rutyna.
Renata:
Z drugiej strony to, co różne też może wydawać się pociągające, pozwala odkrywać nowe rejony...
Ewa:
Różnice mogą być prawdziwą przygodą. Rzeczywiście może być tak, jak mówisz - że to
odkrywanie nowych rejonów. To może być bardzo rozwojowe. Pozwala poznać nowe dziedziny,
odkryć nowe horyzonty. Rzecz w tym, żeby być otwartym na te różnice. I żeby umieć osiągać
kompromis.
Czasem te różnice pozwalają dopełnić się wzajemnie  zaspokoić potrzeby obu partnerów. Nie
dotyczy to jednak wszystkich różnic. Na przykład związek osoby bardzo opiekuńczej i bardzo
zależnej może być bardzo udany, ale już związek osoby bardzo towarzyskiej i odludka budzi pewne
obawy.
Renata:
Co zrobić, gdy różnice zaczynają przeszkadzać?
Ewa:
To bardzo trudna sytuacja. Przede wszystkim trzeba o tym umieć ze sobą rozmawiać i starać się
osiągnąć porozumienie. Mowa tu o kompromisie  nie chodzi o to, by nasz partner nagle się zmienił
zgodnie z naszymi oczekiwaniami. My sami także musimy być gotowi na zmianę. Ważne jest by
wyznaczyć sobie obszary, które są wspólne i święte. Poza tymi obszarami jest miejsce na owe
 różnice  i trzeba je uszanować. Taki związek wymaga bardzo dużego zaufania, wierności
ustalonym zasadom i umiejętności zawierania kompromisów. Ciężka praca, ale jeśli partner jest
wart zachodu... :-)))
Pamiętajmy o jednym  że to musi działać w dwie strony. Jeśli tylko jedna osoba jest gotowa do
pewnych ustępstw, to wtedy warto się zastanowić czy takie zaangażowanie jest dla nas zdrowe.
Renata:
Jak wykorzystać różnice?
Ewa:
Różnice pozwalają oderwać się od rutyny. Można je wykorzystać, by ożywić związek. Czasem
dyskusja na sporne tematy może być czymś niezwykle twórczym  pod warunkiem zachowania
zasady wzajemnego szacunku. Niekoniecznie skaczmy sobie od razu do gardeł, patelnie też lepiej
zostawić w spokoju. Chociaż czasem i porządna kłótnia potrafi zdziałać cuda. ;-))))) Nie będę
jednak proponować tego ostatniego  bo to sport prawdziwie ekstremalny i skutki bywają bardzo
niepewne.
Podsumowując  jeżeli w związek wkrada się nuda, to istniejące różnice mogą być dobrym
punktem zaczepienia, by na nowo rozpalić coś pomiędzy partnerami. Zainteresujmy się tymi
różnicami!
Renata:
A jak wykorzystać podobieństwa?
Ewa:
Podobieństwa - dla odmiany ;-) - są idealne, by scalać to, co się rozmija. Kiedy zaczynają nam
przeszkadzać różnice, a zależy nam na związku, wtedy warto skupić się na tym, co wspólne. To
pozwoli znalez
ć obszar, w którym można się spotkać i być razem. To taki punkt scalający.
Renata:
Gdzie jest złoty środek? Pewnie pośrodku? ;-)
Ewa:
Mówiąc krótko: jeżeli zależy nam na scaleniu rozchwianego związku  skupmy się na
podobieństwach. Jeżeli zaczynamy się nudzić, pozwólmy sobie pójść za różnicami. A na co dzień
ceńmy jedno i drugie. :-)))) Jeżeli nauczymy się szanować zarówno podobieństwa jak i różnice,
jeżeli nauczymy się korzystać zarówno z jednych, jak i z drugich, to jesteśmy na dobrej drodze do
związku idealnego. Elastyczność jest tu tym złotym środkiem. :-)))