WYPOWIEDy
KIKO ARG�ELLO
W DNIU ZATWIERDZENIA
STATUTU DROGI NEOKATECHUMENALNEJ
Papieska Rada do Spraw Świeckich, Aula Magna
Rzym, 28 czerwca 2002r.
Cieszymy się bardzo, że po wszystkich trudach tych lat mogliśmy dojść do zatwierdzenia
Statutu. Dlatego pragniemy dziękować: przede wszystkim Ojcu Świętemu, który chciał osobiście
tego zatwierdzenia; następnie dziękujemy Jego Eminencji Kardynałowi Staffordowi, który był
zawsze dla nas tak ojcowski. Dziękuję również Biskupowi Ryłce, który cierpliwie znosił nasze
grzechy i który dał nam prawdziwe świadectwo chrześcijańskie. Dziękuję także Podsekretarzowi,
adwokatowi Guzmanowi Carriquiry, i kanoniście, Ojcu Miguelowi Delgado, którzy z tak wielką
miłością towarzyszyli nam w redagowaniu tego Statutu.
Podczas pierwszego spotkania, które Jan Paweł II miał z nami w Castelgandolfo, 5 września
1979 roku, byliśmy obecni Carmen, ojciec Mario i ja. Po Mszy św. Papież powiedział nam, że
podczas celebracji zobaczył przed sobą: ATEIZM  CHRZEST  KATECHUMENAT.
W owym momencie nie zrozumiałem dobrze, co chciał powiedzieć, co więcej, wydawało mi się
czymś błędnym postawić chrzest przed katechumenatem. Katechumenat w tradycji Kościoła jest dla
tych, którzy przygotowują się do otrzymania chrztu.
Dziś, po 23 latach, w obliczu tego Statutu, którego Papież chciał, nalegając osobiście, aby
był zatwierdzony, tamte słowa nabierają właściwego sensu.
Kluczem może być to, co Papież powiedział w jednej z rzymskich parafii do wspólnot
neokatechumenalnych:  Ja tak widzę genezę neokatechumenatu [& ], ktoś, nie wiem czy Kiko, czy
ktoś inny, zadawał sobie pytanie: skąd Kościół pierwotny czerpał siłę, a skąd bierze się słabość o
wiele liczniejszego Kościoła dzisiejszego? I sądzę, że znalazł odpowiedz
w katechumenacie, w tej
Drodze .
Mówiąc, że widział przed sobą: ATEIZM  CHRZEST  KATECHUMENAT, co Papież
chciał nam powiedzieć?
Myślę, że po doświadczeniu ateizmu, który przeżył w Polsce, Papież, którego filozofia ma
korzenie w fenomenologii Husserla, chciał powiedzieć, że aby dać odpowiedz
na siłę
współczesnego ateizmu i sekularyzacji, ochrzczeni chrześcijanie potrzebują katechumenatu, jaki
miał Kościół pierwotny, katechumenatu pochrzcielnego.
Oto podstawa dla zatwierdzenia Statutu Drogi Neokatechumenalnej  nie jako
stowarzyszenia, lecz jako katechumenatu pochrzcielnego, jako inicjacji chrześcijańskiej, narzędzia,
które Stolica Święta ofiaruje biskupom, aby w chrześcijanach mógł być wzmocniony chrzest w
odpowiedzi na współczesny ateizm.
Papież, człowiek wrażliwy, który cierpi, widząc społeczeństwo rozdarte z powodu
zniszczenia rodziny, podczas VI Sympozjum Biskupów Europy w roku 1985 po dokonaniu
poważnej analizy aktualnej sekularyzacji, która niszczy korzenie wiary, stwierdził:  Duch Święty
już odpowiedział na tę sytuację, musimy iść tam, gdzie Duch Święty działa, gdzie daje znaki życia,
musimy mieć odwagę pozostawienia naszych skostniałych schematów i przyjęcia nowych
rzeczywistości, które wzbudza Duch Święty [& ]
Prawnie, inicjacja chrześcijańska ma swoje oparcie w biskupie. I tak kanon 788 Kodeksu
Prawa Kanonicznego mówi, iż do Konferencji Biskupów należy wydanie statutów, regulujących
inicjację chrześcijańską.
Dzisiaj prawie wszystkie Konferencje Biskupów mówią o konieczności pochrzcielnej
inicjacji chrześcijańskiej. I napotykają wiele trudności w jej realizacji.
Niniejszym Statutem Papież z odwagą ofiarowuje biskupom i Konferencjom Biskupów
sposób wtajemniczenia czy katechumenatu pochrzcielnego, który znajduje potwierdzenie w
ponadtrzydziestoletnim doświadczeniu drogi pełnej owoców.
Możemy jedynie dziękować świętej Dziewicy Maryi, która zainspirowała tę Drogę,
polecając nam tworzyć wspólnoty jak Święta Rodzina z Nazaret, żyjące w pokorze, prostocie i
uwielbieniu, gdzie drugi jest Chrystusem.
Oto przejście od duszpasterstwa ogółu chrześcijan (cristianitą), możemy powiedzieć
świątyni, do duszpasterstwa wspólnoty, jako Ciała Chrystusa Zmartwychwstałego.
Przez trzy wieki Kościół pierwotny miał poważny katechumenat, w którym katechumeni
musieli pokazać, że mają wiarę, ponieważ zaczynali pełnić uczynki życia; uczynki, ukazujące w
nich działanie Chrystusa Zmartwychwstałego.
Chrzest był wzrastaniem w łonie (Kościoła) do nowego stworzenia, gdzie synteza:
zwiastowanie kerygmatu  dobrej nowiny, przemiana życia moralnego i liturgia, były jedną
całością.
Chrześcijanie ci byli włączeni w żywe wspólnoty, które zbierały się po domach; Bóg sam
umieścił te wspólnoty na świeczniku, i poprzez prześladowania mogły one ukazywać znaki nowego
człowieka, którego ogłasza Kazanie na Górze:  Nie opierajcie się złu, jeśli ktoś uderzy cię w prawy
policzek nadstaw mu lewy, jeśli ktoś chce zabrać ci szatę, oddaj mu i płaszcz, jeśli ktoś kradnie
twoje, nie żądaj od niego zwrotu, kochajcie waszych nieprzyjaciół, czyńcie dobrze tym, którzy was
nienawidzą .
Oto znaki Chrystusa ukrzyżowanego: miłość  jak Ja was umiłowałem , po tej miłości
poznają, że jesteście moimi uczniami;  bądz
cie doskonale jedno, a świat uwierzy .
Te wspólnoty nawróciły imperium rzymskie. Dzisiaj, w obliczu globalizacji, ateizmu i
apostazji Europy, Jan Paweł II mówi, że trzeba powrócić do pierwotnego modelu.
Ale dla nas ważne jest tylko jedno: żeby zaistniał nowy człowiek, człowiek niebiański, w
poważnym itinerarium formacji chrześcijańskiej, ten człowiek, który  jak mówi św. Paweł  nosi
w swoim ciele umieranie Jezusa, aby widać było w jego ciele, iż Chrystus jest żywy, w sposób taki,
że gdy chrześcijanin umiera  świat otrzymuje życie .
Poprzez obecny Statut Papież uznaje Drogę Neokatechumenalną za itinerarium formacji
katolickiej ważne dla społeczeństwa i czasów dzisiejszych i wyraża życzenie, aby biskupi i ich
prezbiterzy doceniali i wspomagali to dzieło dla nowej ewangelizacji, by ono realizowało się
zgodnie z liniami zaproponowanymi przez inicjatorów. Przez ten Statut konkretyzują się linie
inicjatorów jako  reguła jasna i pewna dla biskupów w ich dziele ewangelizacji, w mandacie,
który otrzymali od Chrystusa, aby ewangelizować wszystkie narody.
W ciągu tych lat, widząc świadectwo tylu braci z tych wspólnot, wielu pogan zapragnęło
przybliżyć się na nowo do Chrystusa i poprosiło o chrzest. Przyjęliśmy ich w naszych wspólnotach i
towarzyszyliśmy im przez cztery lata w ich itinerarium OCWD (Obrzędy Chrześcijańskiego
Wtajemniczenia Dorosłych), ze wspaniałymi owocami.
To również jest uznane w tym Statucie, który będzie przyjęty z wielką radością przez wielu
pogan, zbliżających się do naszych wspólnot. Cieszymy się, że stanowimy posługę dla biskupów i
proboszczów, nie tworząc żadnej paralelnej struktury.
Statut ten  bez wątpienia  jest z punktu widzenia prawa nowością, ale mamy nadzieję, że
zostanie przyjęty przez proboszczów i biskupów z radością i pomoże rozwiać nieporozumienia i
uprzedzenia, które często były owocem braku znajomości Drogi.
Dziękuję wszystkim, także w imieniu Carmen i Ojca Mario.
Módlcie się za mnie, bo jestem grzesznikiem.
Ad Maiorem Dei Gloriam!
29 czerwca 2002
Uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła