Jestem przekonany, że wszystkie te dobre uczynki mam do zawdzięczenia mojej taktyce niestosowania przemocy. Gdybym zabiegał o ponowne przyjęcie mnie do kasty, usiłował ją rozbić na poszczególne obozy lub zachował się prowokacyjnie wobec jej członków, ci z pewnością odwzajemniliby się w podobny sposób i zamiast szczęśliwie uniknąć burzy po przybyciu z Anglii, wpadłbym w sam wir rozagitowania, kto wie, czy nie uprawianego częściowo za moimi plecami. Mój stosunek do żony wciąż jeszcze nie był taki, jakiego pragnąłem. Nawet pobyt w Anglii nie uleczył mnie z zazdrości. Byłem w dalszym ciągu drobnostkowy i zazdrosny o byle co, a wszystkie moje najbardziej utajone pragnienia zostawały nie zaspokojone. Oto na przykład powziąłem mocne postanowienie nauczenia jej czytania i pisania. Cóż, kiedy na drodze do zrealizowania tych zamiarów stanęły moje zmysły i ta właśnie słabość charakteru najgorzej odbiła się na mojej żonie. Pewnego razu posunąłem się do tego, że odesłałem ją do domu jej ojca, mając zamiar pozwolić jej
wrócić dopiero wtedy, kiedy mi będzie całkiem uległa. Później przekonałem się, że było to jawnym szaleństwem z mojej strony. Zamierzałem również zreformować system wychowywania dzieci. Mój brat miał dzieci, a mój własny synek, którego zostawiłem w domu w chwili wyjazdu do Anglii, miał teraz cztery lata. Pragnąłem przyzwyczaić te maleństwa do ćwiczeń fizycznych, zahartować je i przekazać im moje doświadczenia. Brat popierał moje zamiary i wprowadzał je w czyn z mniejszym lub większym powodzeniem. Ogromnie lubiłem towarzystwo dzieci, a przyzwyczajenie przebywania z nimi, bawienia się i żartowania pozostało mi dotychczas. Zawsze byłem zdania, że powinien być ze mnie dobry nauczyciel dzieci.