Gdy Tonbridge ujĄŁ za rumpel
i spojrzaŁ w jego kierunku
chcąc wziąĆ właŚciwy kurs,
rozległ siĘ ponad wodą zgrzyt
rozdzieranej stali i statek zaczĄł
się pogrąŻać. Tonbridge patrzyŁ,
wstrzĄŚnięty do głĘbi grozą i lĘkiem.
Nigdy nie widział czegoŚ podobnego,
nigdy nie powierzono mu jeszcze takiego
zadania. Niełatwo będzie je spełnić jak należy.
Wystarczyło, że odeszli od Compass Rose w sam
Środek ciemności, że widzieli, jak ich okręt rozpływa
się w mroku, że konwÓj także znikł w oddali, oni zaŚ byli
sami w maleŃkiej łodzi pod niebem pełnym gwiazd,
pośród wielkiego, nieprzyjaznego oceanu. Ale to,
na co musieli patrzeć teraz, podobne było raczej
do zmory sennej niż do jawy: storpedowany statek
zanurzał się w ich oczach, ludzie, miotając się w
wodzie, krzyczeli rozpaczliwie, duszący zapach ropy
niósł się ciężką falą w powietrzu. Starszy marynarz
Tonbridge miał dwadzieścia trzy lata, był dzieckiem
londyńskich slumsów i miał za sobą siedem lat służby
w Royal Navy. Fakt, że nie uciekł od tej prÓby, że
potrafił okazać sprawność w działaniu, wykraczał swoją
treściĄ poza wszelkie normalne pochwały.
Robili, co tylko mogli. Wiosłowali w ciemności,
kierując się wołaniem, przerażeni do szpiku kości
zduszonym krzykiem ludzi, którzy tonęli, zanim zdołali
podpłynąć. Ze wszystkich sił starali się ratować i pomagać.
WyciĄgnęli czternastu ludzi: jeden już nie żył, drugi był
konający, ośmiu rannych, a pozostali oszołomieni wstrząsem
i całkowicie wyczerpani. Niewiele brakowało, a byłoby piĘtnastu.