Nadbitka z PR
DU
(listopad 1930 r.).
d r u k a r n i a p a Å„ s t w o w a w l u b l in ie
Dr. KAROL GÓRSKI
Poznań.
Z rozważań nad upadkiem Polski.
Sprawa przyczyn upadku Polski nie przestaÅ‚a być zagad­
nieniem, absorbującem Polską niepodległą. Każdy kierunek, każdy
prąd stara się do niego ustosunkować. I niema w tem nic dziwnego:
przyczyny upadku Rzplitej to zarazem wskazania na przyszłość,
a każdy stara się te wskazania na swój sposób sformułować.
Niemniej przeto trzeba rozwiewać błędy i szerzyć jaknajdalej
zrozumienie dla tego, co jest prawdziwym wynikiem nauki, a nie
przesÄ…dem, z pokolenia w pokolenie powtarzanym. A tych prze­
sądów jest wiele, przez swoich i obcych wpojonych. Stąd godzi
siÄ™ na Å‚amach  PrÄ…du to doniosÅ‚e zagadnienie poruszyć, nawiÄ…­
zując do zapomnianej nieraz przeszłości lub nowe torując drogi 
w myśl zasady, że i życie ma coś do powiedzenia w historji,
bo zmusza nieraz do oświetlenia zagadnień, przez poprzednie
pokolenia zapomnianych. Tak mÅ‚ody prÄ…d życia katolickiego, docie­
rajÄ…c do z
ródeł kultury, przewartościować musi niejeden pogląd 
byle nie ze szkodÄ… dla dziejowej prawdy.
Kiedy siÄ™ rozpoczyna upadek Polski? Zagadnienie jest do
roztrzygnięcia trudne: uczeni niemieccy rozpoczynali upadek Polski
od Chrobrego; szkoÅ‚a krakowska  od XV w., od czasów Kazi­
mierza Jagiellończyka. Strzec się tu trzeba zbytniego pesymizmu,
gdy potępiać chcemy wiek złoty i wiek XVII, jako wieki upadku.
Kiedy Rzplita straciła niepodległość? Faktycznie nastąpiło to na
długo przed trzecim rozbiorem. Z chwilą narzucenia gwarancji
obcej co do ustroju, nawet co do pewnych ustaw wewnętrznych,
państwo, nie przestając istnieć, z punktu widzenia prawa narodów
przestaje być suwerennem, staje się wasalnem. Polsce gwarancję
ustroju narzuciła Katarzyna II; lecz na długo przed nią gwarantem
Konstytucji Sejmu Niemego z r. 1717 był Piotr Wielki. Stąd
słusznie uważano r. 1717 za moment utraty niepodległości: czasy
 231 
do trzeciego rozbioru  to próby wyzwolenia siÄ™ paÅ„stwa wasal­
nego, zwykle chybione, gdyż zbyt często ten właśnie wasalny
charakter państwa zapoznawały.
*
* *
Jak doszÅ‚o do katastrofy r. 1717? SpowodowaÅ‚a jÄ… Kon­
federacja tarnogrodzka i jej zatarg z królem Augustem II. August
sam sprowokował rokosz, chcąc z pomocą wojsk saskich szlachtę
pokonać i wprowadzić absolutum dominium. Nie docenił jednak
siÅ‚ szlachty. W zatarg wmieszaÅ‚ siÄ™ car, narzucajÄ…c swe poÅ›red­
nictwo oraz gwarancję uchwał sejmu, który m. i. ograniczył liczbę
wojska do 24.000. Wczuć się tu jednak trzeba w położenie Polski.
O d r. 1648 bez przerwy wojny szarpały granice Rzplitej, ba,
siÄ™gaÅ‚y jej serca. Ostatnia wojna z Karolem XII, z ciÄ…gÅ‚emi prze­
marszami wojsk saskich, szwedzkich, moskiewskich, do reszty kraj
wyczerpała. Polska nie mogła na razie utrzymać więcej wojska,
jak nie mogła prowadzić zdecydowanej polityki zagranicznej.
Los zrzÄ…dziÅ‚, że na tronie zasiadÅ‚ Niemiec, który myÅ›laÅ‚ o roz­
biorze Polski i knowaniami swemi do reszty kraj zawichrzał.
Los też sprawił, że u wschodniej ściany wyrosła nowa potęga
Rosji z genjuszem  carem Piotrem  na czele. To były rzeczy
przypadkowe. Ale były też przyczyny wewnętrzne, w samym
narodzie tkwiÄ…ce, które umożliwiaÅ‚y oddziaÅ‚ywanie owych przy­
padkowych zbieżności. Tak bezrząd, wolna elekcja, ciemnota
i upadek kraju naoÅ›cież otwieraÅ‚y wrogom granice Polski. Te przy­
czyny bliżej trzeba zanalizować. Rozróżnić tu trzeba przyczyny
dalsze, głębsze, zasadnicze, od tych bliższych, bezpośrednich,
o których już mówiliśmy. Owe zasadnicze, dalsze, tutaj omówimy.
W opinji polskiej czte-y poglądy szczególniej wielu znajdują
zwolenników. A chociaż niezawsze ze sobą połączone, choć różni
różne z nich czoło wysuwają, można je nazwać panującemi.
SÄ… to: 1) przywileje szlachty i ucisk ludu; 2) zÅ‚y ustrój; 3) prze­
możni i z
li sąsiedzi; 4) nadmierna ekspansja na wschód. Kolejno
zanalizujemy te poglądy, podając sądy, które o nich wyrazili
wybitni badacze doby obecnej. Bo jednak te poglądy  to dzieło
przeszłości, choćby niedalekiej, i echo dawnych dążeń i zmagań.
 232 
*
* *
Najbardziej rozpowszechnionym poglądem, który wszedł
w krew niejako społeczeństwa polskiego, jest zdanie, że ucisk
ludu i wyłączność szlachty były przyczyną upadku. Pogląd ten
musi ulec korekturze.
Przedewszystkiem poddaństwo ludu istniało we wszystkich
ościennych krajach. Znikło już było w krajach, nad Antlantykiem
położonych, lecz w Niemcach Wschodnich, w Austrji, w Polsce,
w Rosji trwaÅ‚o nadal, jako wynik potrzeby rÄ…k roboczych do pro­
dukcji zboża na wywóz. W Polsce było ono znacznie łagodniejsze,
niż w Rosji, a naogół takie same, jeśli nie lepsze, niż w innnch
krajach sÄ…siednich. Jeżeliby wiÄ™c poddaÅ„stwo ludu miaÅ‚o spo­
wodować upadek, to dlaczego tamte państwa się ostały? Pogląd
omawiany zdaje siÄ™ być przeżytkiem owych dążeÅ„ wolnoÅ›cio­
wych XIX w., które z przeszłości czerpać chciały argumenty dla
swych postulatów. Są to jednak anachronizmy: poddaństwo ludu
upadku Rzplitej w początkach XVIII w. spowodować nie mogło.
Natomiast polityka szlachty, zmierzajÄ…ca do rozwoju folwar­
ków przez powiększenie pańszczyzny, w innej dziedzinie wywarła
skutki, do dziś dnia boleśnie przez kraj odczuwane. Oto po ruinie
wojen szwedzkich w ręku szlachty były środki pomocy dla
zniszczonych gospodarstw chłopskich. Były więc dwie drogi: albo
utrzymać średnie i większe gospodarstwa kmiece (*/2 lub */4
Å‚anowe),
albo tworzyć gospodarstwa małorolne, któreby dostarczały rąk do
pracy na powiększonym folwarku. Szlachta obierała przeważnie
drugie rozwiązanie, licząc krótkowzrocznie na większe zyski-
W istocie zawiodÅ‚y one, a w spadku otrzymaÅ‚y nastÄ™pne pokole­
nia tą kwestję rolną, która ciążyła i ciąży na dziejach naszej
młodej państwowości.
Czy przywileje szlachty wobec mieszczan spowodowaÅ‚y upa­
dek miast i nieobliczalne stąd skutki? I ten pogląd uległ rewizji.
Szlachta wszędzie miała przywileje, i nie wadliwe ustawodawstwo,
ani niechęć jej spowodowały upadek miast. Przyczyną był tu
wielki przewrót gospodarczy, który się dokonał po znalezieniu
drogi morskiej do Indji i po odkryciu Ameryki. Wówczas upa­
 233 
dać poczęły nietylko miasta polskie, ale i włoskie i niemieckie.
Zresztą do połowy w. XVII miasta polskie były bardzo zamożne;
dopiero wojny i  potop w ruinÄ™ je wtrÄ…ciÅ‚y. ByÅ‚o zÅ‚o w odsu­
nięciu mieszczan od wpływu na bieg spraw państwowych, i zło
duże; jednak nie tak wielkie, jakby się napozór zdawać mogło.
Mieszczanie Krakowa i Lwowa mogli kupować dobra ziemskie,
i stÄ…d zamożniejsi wchodzili w szeregi szlachty. W istocie, przy­
wileje stanu szlacheckiego ciążyły na ubogiem mieszczaństwie
mniejszych miast. Złu więc, stąd płynącemu, nie można przypisać
spowodowania upadku kraju na przełomie XVII i XVIII w. Mogło
ono natomiast osłabić Rzplitą. W istocie, osłabienie siły miast,
a przedewszystkiem wewnÄ™trznej ich spoistoÅ›ci przez rzÄ…dy sta­
rościńskie, tworzenie wyodrębnionych w mieście dzielnic pod
zarządem możnych panów, t. zw. jurydyk, przyczyniło się do
rozwoju innego zła w Polsce  przerostu żywiołu żydowskiego,
w czem już Staszic widziaÅ‚ niebezpieczeÅ„stwo. JeÅ›li wiÄ™c wyÅ‚Ä…cz­
ność stanowa szlachty pozostawiÅ‚a w spadku spoÅ‚eczne dolegli­
wości, jeśli osłabiła siłę wewnętrzną państwa, to spowodować jego
upadku nie mogła.
*
* *
Więc dalej, czy ustrój Polski był przyczyną główną upadku
państwa? Nie stawiamy pytania: czy się przyczynił? lecz: czy
spowodował? Parlamentaryzm polski jest czemś zupełnie samo-
rodnem, ale w Europie nieodosobnionem. Uchwały jednomyślnością
zapadały nie tylko u nas w XVI i XVII w. Zresztą Rzplita wieku
złotego, Zygmuntów, Batorych i Zamojskich, Rzplita przy ustroju
parlamentarnym, przy zaczÄ…tkach liberum veto, przy wolnej elekcji
była państwem kwitnącem, potężnem i spokojnem. Gorzej było
w pierwszej połowie w. XVII, choć i wtedy o upadku mówić
trudno. Tylko, że ustrój Rzplitej stać musiał wysiłkiem całego
społeczeństwa, i gdy to społeczeństwo słabło, popadało w ciemnotę,
ulegaÅ‚o zÅ‚ym naÅ‚ogom,  ustrój też siÄ™ chyliÅ‚ do upadku. Zasa­
dniczo bowiem każdy ustrój może być dobry w odpowiedniem
środowisku i czasie, i nie był też złym ustrój Rzplitej w okresie,
gdy naród wydobywał z siebie maximum sił żywotnych. Jednak
 234 
były w tym ustroju braki, które kryzys upadku sił społeczeństwa
wybitnie zaostrzyły. Ustrój więc polski z brakiem jedności władzy,
brakiem sprężystości, z wolną elekcją i możnością zrywania
sejmów walnie się przyczynił do upadku,1 choć za główną jego
przyczynę poczytywany być nie może.
*
* *
Czy przyczyna upadku Polski leżała w jej położeniu geogra-
ficznem, w sąsiedztwie państw potężnych, bez granic naturalnych
na wschodzie i zachodzie? Pogląd ten głęboki pesymizm rzuca na
caÅ‚e nasze życie, i dziÅ› jeszcze warzy w nowoczesnem przygnÄ™­
bieniu wiarę w przyszłość odrodzonej Polski. A jednak ten pogląd
nie jest słuszny. Są dwa rodzaje granic: jedne z nich naturalne,
które prawie zawsze łączą się z małą wewnętrzną spoistością
społeczeństw, i otwarte, które równocześnie dają silne wewnętrzne
zjednoczenie. Polska na wschodzie i zachodzie nie miała granic
naturalnych, lecz miała zato doskonałe drogi czyto lądowe, czy
wodne, które spajały silnie poszczególne dzielnice, ułatwiając
ekspansję kultury, języka i wreszcie  osadnictwo. Inaczej znów
z HiszpanjÄ…, w której przy naturalnych granicach spoistość spo­
łeczeństwa pozostawała dość mała. Oczywiście, granice naturalne,
raz osiÄ…gniÄ™te, mniejszego wymagajÄ… wysiÅ‚ku do obrony, niż gra­
nice polityczne otwarte. Ale znowu punkt ciężkoÅ›ci leży w spo­
łeczeństwie  nie w warunkach geograficznych. Z chwilą, gdy się
społeczeństwo załamało  ułatwiły one interwencję obcych, ale
także tych, którzy byli za granicami naturalnemi, jak Austrja. Nie
w granicach Polski leży więc przyczyna upadku.2 Czy leży ona
w złych sąsiadach? Równie złych posiadały inne państwa. Zbieg
okoliczności sprawił, że okres potęgi tych państw sąsiednich
zbiegł się z okresem naszego upadku. Lecz przyczyn zła trzeba
szukać gdzieindziej.
1 Przyczyny upadku Polski. Geb. i Wolf. 1918 art. S. K u t r z e b y ,
S iły państwowe.
2 Dz. przyt. artykuł E. R o m e r a , W arunki Geograficzne.
 235 
Czy nadmierna ekspansja na wschód, unja z LitwÄ…, koloni­
zacja Rusi były przyczyną upadku Polski? Ta sama liczba ludności,
która utrzymywała państwo Piastów musiała bronić obszaru znacznie
wiÄ™kszego  Polski JagielloÅ„skiej. Kolonizacja wschodu miaÅ‚a wy­
czerpywać siły społeczeństwa, utrudniała tworzenie się rodzinnego
mieszczaństwa, gdy niezamożna szlachta mogła szukać chleba na
rozlegÅ‚ych ziemiach wschodnich. Ekspansja na wschód miaÅ‚a przy­
czynić się do utrzymania w Polsce złego ustroju, bo złagodziła
walki wewnętrzne, dając ujście nadmiarowi ludności. Rzuciła pewną
ospaÅ‚ość na psychikÄ™ polskÄ…, pewnÄ… rozlewność, pÅ‚ynÄ…cÄ… z bez­
miernych przestrzeni wschodu, przez unjÄ™ koÅ›ciołów utrudniÅ‚a ko­
lonizację, wreszcie wciągnęła Polskę w odległe, wschodnie sprawy.
Oto główne zarysy poglądu o ekspansji na wschód, jako głównej
przyczynie upadku.
Czy jednak jest on słuszny? Ta sama liczba ludności polskiej
nie musiała podtrzymywać całego państwa, bo dopływ spolszczonych
Litwinów i Rusinów potężnie wzmacniał i polityczne i kulturalne
siły narodu.1 Polska realnie wzmocniła swe siły przez unję.
Kolonizacja nie wyczerpała społeczeństwa  nie płynęła ona
daleko na wschód: jak wykazały nowsze badania, obejmowała ona
Ruś Czerwoną i Podlasie, ziemie, które stanowią nieodzowne
geograficzne uzupełnienie Polski właściwej. Płonną była nadzieja,
by szlachta szła do miast pracować  upadek ich bowiem miał
swe z
ródło w światowym przewrocie gospodarczym, a obszerne
na wschodzie granice Polski mogły tylko ten upadek hamować.
Ekspansja na wschód wprowadziła coprawda do Polski nowy typ
społeczny  możnowładców, posiadających klientele tak wielkie,
jak nikt w rdzennej Polsce,  możnowładców, którzy zaczęli
przemożny wpływ wywierać na wewnętrzne stosunki Rzplitej,
i to wpływ nieraz zły. Ale podobne zjawisko Polska przeszła
po przyłączeniu Rusi Czerwonej  i jednak potrafiła sobie dać
1 Z czasów póz
niejszych, dla ilustracji, warto przytoczyć, co jedna
dzielnica  Ruś  dala kulturze polskiej. Wymienimy tu niektóre nazwiska:
Słowacki, Malczewski, Zaleski, Goszczyński, Kraszewski, Prus, Sienkiewicz,
Józef i Konrad Korzeniowscy, Czacki, Naruszewicz, Jabłonowski, Chłopicki,
Dwernicki i Różycki. Nazwiska te wystarczą.
 236 
radÄ™ z niebezpieczeÅ„stwem rzÄ…dów możnewÅ‚adc zych. Czy gwaÅ‚­
towne walki polityczna w razie wielkiego zgęszczenia ludności
mugły wyjść na korzyść państwa  to pozostaje pod znaldeiii
zapytania. Wreszcie jest kwest'a unji Kościoła, kwestja , psychitci
wschodniej , którą do Polski wprowadziła ekspansja na wschód.
Musimy jednak sobie zdać sprawy, czem byłaby Polska bez unji
z L.twą: małem państewkiem, bez dostępu do morza, zagrożonem
stale od wschodu przez Litwinów, którzy sięgali po Ruś Czerwoną.
Polska od Jagiełły do Unji Lubelskiej miała pizez lat blisko 200
spokój  mogła się zwrócić na zachód, zdobyć Pomorze. Zatknięto
się na wschodzie z kuHurą inną, ruską  Unja Brzeska była naj-
lepszem trudności rozwiązaniem, i zadanie swoje  przez czas
trwania Rzplitej  bezwzględnie spełniła. Nie przetrwała rozbiorow.
Ale wątpić należy, czy przyłączenie protestanckich Prus czy Śląska
wzmocniÅ‚oby wewnÄ™trznÄ… spoistość Polski raczej nie. Raczej pro­
testantyzm od XVI w. wrÄ™cz pozbawiaÅ‚ widoków wiÄ™kszego powo­
dzenia ekspan: ię Rzplitej na Zachód. Czy  psychika wschodnia
upadek Polski spowodowała  niżej odpowiemy. Prof. dr. O . H a-
l ecki v wyczerpujący sposób obauł, jak sądzimy, narzuty, że unja
z Litwą spowodowała upadek Polski, ujmując odpov'i :dz
w lapi­
darni m zdaniu:  Jeśliśmy upadli, to chyba najmniej dlatego, żeśmy
hodować umieli wielką .deę .1 I w f :j rehabilitacji deL Jagiellońskie,
tkwi stwierdzenie, że przyczyn upadku gdzieindziej szukać należy.
*
* * V
Co tyło główną przyczyną upadku? Czy szukać jej należy
w dziedzinie psychiki społeczeństwa? Ustrój społeczeństwa tego
płynął z pewnych odwiecznych skłonności, które już w czasach
wczesno -historycznych swe piętno wyciskały. Ostatnio ukazała
siÄ™ praca prof. dr. K. Tymi eni ecki ego o Ustroju SpoÅ‚eczeÅ„­
stwa Słowian lerhickich (Lwów 1928), w której autor rzuKł
światło na społeczne życie słowian zachodnich. Rolę decydującą
odegrywały w niem możne /ody, skupiające doc^oła siebie liczną
1 Przyczyny upadku Polski. A rt. Ekspansja i tolerancja s. 77. 
Por. T. B r z e s k i , Teorja przyczyn upudku Polski. Kw. H i t . 7918
 237 
klientelę, skąd płynęła ich potęga. Podobne zjawisko spotykamy
i w czasach piastowskich, jagiellońskich i póz
niej, w okresie
królów elekcyjnych:  Rzplita przedstawiała się właściwie jako
grupa kilkuset panów, otoczonych setkami, a nawet tysiącami
klientów . 1 Ustrój podobny pÅ‚ynie niewÄ…tpliwie z pewnych wÅ‚a­
ściwości psychicznych. Paul Descampt w swej znakomitej
książce La formation sociale du Prussien moderne określa, że
w psychice angielskiej dominuje indywidualizm, w niemieckiej 
duch korporatywny i lokalny, we francuskiej zaÅ›  duch klanu,
1'esprit de elan, który jest rozszerzeniem ducha rodzinnego na
osoby, stojące poza węzłami krwi.2 Stąd Anglicy łączą się na
gruncie upodobaÅ„ jednostek, Niemcy majÄ… skÅ‚onność do zawo­
dowych zjednoczeń, Francuzi łączą się w klany. Sądzimy, że
psychika polska raczej się skłania ku klanowości, i stąd, a nie
z indywidualizmu, płynie rozbicie naszego społeczeństwa. Duch
klanu, jak sądzimy, przejawia się w całości dziejów Polski i zdaje
się być jedną z podstawowych cech naszej społecznej psychiki.
O n staÅ‚ za stronnictwami możnych rodów rycerskich Å›rednio­
wiecza, on był z
ródłem potęgi magnatów w czasach nowszych.
Jak w okresie lechickim na wiecu decydowali potężniejsi;8 tak
możni zrywali sejmy, wichrzyli na rokoszach i elekcjach. Z temi
przejawami klanowości walczyli królowie. Nie mamy danych co
do pierwszych Piastów. Lecz A
okietek i Kazimierz wynosili ludzi
nowych, by nie być zależnymi od możnych przywódców rodów.
Podobnie postępowali Jagiellonowie, i Kazimierz Jagiellończyk
opieraÅ‚ siÄ™ na szlachcie, jeszcze bardziej Jan Olbracht, do po­
dobnej taktyki doszedł w walce z możnymi Aleksander. Wieszcie
Batory, wynoszÄ…c Zamoyskiego, wodza szlachty, tÄ… samÄ… politykÄ…
zwalczania możnych klanów siÄ™ powodowaÅ‚. Jest cechÄ… charakte­
rystyczną, że królowie nie łamali możnych siłą  tak wielkie
widać było w kraju ich znaczenie,  starali się jedynie szachować
ich, opierajÄ…c siÄ™ na masach.
1 Przyczyny. A rt. St. B u j a n a , S iły gospodarcze, s. 86
* S. 327  328
* T y m ie n ie c k i, o. c., s. 200
 238 
Uderza przytem w ciągu dziejów cecha jeszcze jedna. Oto
królowie nieraz zwalczają synów niedawno wyniesionych rodzin,
nowych ludzi przeciw nim wysuwając. Widocznie już w drugiem
pokoleniu świeżo wyniesione rodziny stawały się mniej zdolne
do służby królowi. Istnieje, przez Vilfreda P ar et a sformułowane
prawo socjologiczne cyrkulacji elit: gdy się elita przeżyje, musi
jÄ… zastÄ…pić nowa w życiu spoÅ‚ecznem. Widać w Polsce elity prze­
żywały się szybko, skoro nieraz w drugiem pokoleniu trzeba je
było usuwać.
Takie się nasuwają uwagi co do ogólnych psychicznych
podstaw życia społecznego Rzplitej: klany stanowiły poważne
niebezpieczeństwo dla władzy, która starała się je ujarzmić.
*
* *
W okresie upadania Rzplitej, a więc szeroko licząc od
schyłku w. XVI, do początków XVIII zmienia się zasadniczo rola
królów. Wazowie nie potrafili się wczuć w psychikę polską, nie
potrafili, jak Batory, nawiązać do tradycji Jagiellońskiej. Zapatrzeni
w absolutne wzory zachodu, zaniechali szachowania możnych kla­
nów magnackich, zerwali ze szlachtą, chcieli z pomocą kamaryli
rządzić Polską. Masy szlacheckie straciły do królów zaufanie,
szły coraz bezmyśln:ej za podszeptami możnych. Z klanami musi
król coraz bardziej się liczyć, nolens volens, nie chcąc iść do
szlachty, musi z możnymi się układać. Elita rządząca ^Polską nie
zmienia siÄ™: nowi ludzie nasiÄ…kajÄ… wadami dawnych, i wÅ›ród sze­
regów tej elity lęgnie się już zdrada. Jednak, jak sądzimy, niedość
są doceniane, bezładne i anarchiczne coprawda, odruchy szlachty
w obronie króla za Michała Korybuta i Jana Sobieskiego: wobec
bezsilnego już sejmu pospolite ruszenie staje siÄ™ czynnikiem poli­
tycznym, są próby ukrócenia samowoli możnych. Próby coprawda
niezdecydowane. Widać więc bezwzględnie winę królów, głównie
z dynastji Wazów, którzy nie potrafili Rzplitą rządzić, a zerwawszy
z masami szlachty  osłabili władzę swoją, czyniąc ją bezbronną
wobec możnych. Winę władzy królewskiej pogłębia słabość dwu
królów Piastów  przypieczÄ™towaÅ‚ jÄ… zaÅ› August II, który nieu­
 239 
danym zamachem stanu sprowadził interwencję i gwarancję obcą.
Nie są więc królowie bez winy wobec upadku Rzplitej.
Nie oni jednak sami byli winni. Nie o samowolę możnych
nam chodzi  ta była zjawiskiem niemal powszechnem w XVII w.
Chodzi o szerokie masy szlacheckie i o ich winÄ™ wobec upadku.
Szlachta byÅ‚a w Polsce czemÅ› zgoÅ‚a innem, niż w wielu paÅ„st­
wach Zachodu. Jeśli z czem ją można porównać, to z angielską
gentry, w skład której wchodzili ludzie zamożni. W Polsce każdy
człowiek zamożny stawał się szlachcicem nietylko mieszczanin 
czasem nawet chłop. Stawał się prawnie, przez nobilitację, albo
przez podszycie się i przepłacenie świadków. Na przełomie
w. XVI i XVII, w zw itku z wzrostem zamożności kraju liczba
tej nowej szlachty wzrasta tak znacznie, że aż sejmy muszą
utrudniać wywody szlachectwa, które siÄ™ stawać zaczynaÅ‚y insty­
tucjÄ… bez wartoÅ›ci. StÄ…d szlachta staÅ‚a siÄ™ rzeczywiÅ›cie repre­
zentacją narodu  obejmowała niemal całość ludzi zamożnych
w Polsce. W tak pojętym narodzie szlacheckim panowała zupełna
równość wobec prawa. Korzenie jej sięgają głęboko wstecz 
bodaj czy nie do węzłów krwi, które legły u podłoża stanu
szlacheckiego, do którego mógł należeć tylko rodowiec. Równość
ta nie dopuÅ›ciÅ‚a do stworzenia w Polsce odrÄ™bnego stanu ma­
gnatów i niewątpliwie utrudniała walkę z anarchją możnych.
Czy demokracja szlachecka była przyczyną upadku Polski?
Wspominaliśmy już wyżej, że żadnego ustroju nie można obwiniać
0 upadek państwa. Państwo demokratyczno -szlacheckie mogło
istnieć i rozwijać się pomyślnie, pod warunkiem jednak, że masy
do swych zadań dorosną. Tak dorastały one w wieku złotym,
zarówno oświatą, jak cnotą i wyrobieniem obywatelskiem. Potem
siÄ™ coÅ› psuć zaczyna  upada oÅ›wiata, faÅ‚szywe dogmaty zaczy­
najÄ… siÄ™ gniez
dzić w głowach szlacheckich. Doszukać się trzeba
przyczyn tego upadku. Niejednokrotnie, jako na winowajców,
wskazuje się na Jezuitów. Po złamaniu protestantyzmu ich szkoły
bowiem prawie niepodzielnie objęły nauczanie młodzieży. Wbrew
temu, co się mówi, nie były to szkoły złe  przeciwnie, w XVI
1 początkach XVII w. górowały one nad innemi, wzbudzając prze-
dewszystkiem ochotę i chęć do pracy w młodzieży. Szkoły ino-
 240 
wiercze nie wytrzymywały z niemi konkurencji. Póz
niej jednak
Jezuici, zagarnąwszy monopol i zazdrośnie go strzegąc, nie
uniknÄ™li zwykÅ‚ego losu instytucyj ludzkich: przez nikogo nieza­
grożone, szkoły ich podupadły, poziom nauki się obniżył, i trzeba
było reformy Konarskiego, by zakłady jezuickie z letargu obudzić.
Czy konkurencja inowierczych szkół mogła temu zapobiec 
wątpić należy; raczej stały kontakt z Zachodem mógł nowe myśli
i prądy w nauczaniu zaszczepić. Tu jednak od połowy XVII w.
dokonywa siÄ™ zerwanie Å›ciÅ›lejszych stosunków z Zachodem: nieu­
stanne wojny, ruina kraju utrudniaÅ‚y wyjazd mÅ‚odzieży zagranicÄ™, pod­
cinaÅ‚y rozwój nauk w kraju. SÄ…dzimy, że straszna ruina półwie­
kowych wojen walnie się przyczyniła do upadku oświaty w Polsce.
Nie brak tolerancji religijnej spowodowaÅ‚ ten upadek: nie prze­
szkodził on bowiem rozwojowi kultury ani we Włoszech, ani we
Francji tego czasu. Jednak szkoły jezuickie w jednej dziedzinie
niezaprzeczenie z
le wpÅ‚ynęły na spoÅ‚eczne życie Polski: miano­
wicie zaaprobowały one Złotą Wolność. Zwalczał ją zrazu zakon;
lecz od rokoszu Zebrzydowskiego, pod naciskiem nienawiści
szlachty, wolał ustąpić. Dla pozyskania dusz uznał bożyszcze,
któremu cześć oddawano i które duchowość narodu zatruwało.
Jednak nie ciemnota sama przez się, ciemnota płynąca z upadku
szkół krajowych, z ruiny wojen, spowodowała upadek. Krzewiły
się wraz z nią w demokratycznem państwie szlacheckiem błędne
doktryny, na które nie było antidotum oświaty.
*
* *
Jeśli bowiem nie ustrój sam przez się, nie błędy królów,
nie cechy psychiki spoÅ‚ecznej same przez siÄ™ spowodowaÅ‚y roz­
wój anarchji w Polsce, to przyczyny jej szukać trzeba w fałszywej
doktrynie, która opanowaÅ‚a masy szlacheckie, znieprawiajÄ…c zu­
pełnie poczucie dobra narodu. Liberum Veto w zaczątku istniało
i gdzieindziej: tylko w Polsce rozwinęło siÄ™ do potwornych roz­
miarów. Tylko w Polsce w życie wprowadzono, prawnie uznano
zasadę odmowy posłuszeństwa w rokoszu. Tylko w Rzplitej wolna
elekcja, z
renica wolności, do upadku pchnęła byt państwowy.
Doktryna ZÅ‚otej WolnoÅ›ci o zgubÄ™ przedewszystkiem paÅ„­
stwo przyprawiła. Ona to, znieprawiając umysły i serca, zepsuła
wszystko, ustrój zaś przedewszystkiem. W psychice polskiej
tkwiło zło: ono o upadek kraj przyprawiło.
Skąd powstała doktryna Złotej Wolności, bałwan, który
Polskę do zguby doprowadził? Dlaczego między średniowieczem
a czasami nowemi jest taki przeskok? Średniowiecze nie znało
Złotej Wolności mimo anarchicznych wystąpień i walk wewnętrznych.
To dzieło czasów nowych, przedewszystkiem XVI w.
Geneza Złotej Wolności nie została dokładnie zbadana,
jednak powstała ona współcześnie z reformacją, i rzucić można
pytanie, czy oba prądy  religijny i polityczny nie stały ze sobą
w związku. Tak Stanisław Orzechowski , pierwszy bodaj
w pismach obrońca tej dokryny, pod silnym bardzo pozostawał
wpływem reformacji.
A dalej wiek XVI  to wiek, gdy poczęły nurtować Europę
dążności ludowładcze. Znali je katolicy jako tyranobójstwo;
jednak najsilniej i najczyściej wystąpiły one u protestantów,
głównie zaÅ› u kalwinów, czyto w Szkocji i Anglji, czy w Nider­
landach, czy wreszcie w Genewie Kalwina, która kiedyś wyda
Jana Jakóba. Sam kalwinizm w ustroju kościoła właśnie
ludowładztwo uznawał. I nie jest chyba przypadkiem, że i w Polsce
pierwszą secesję na elekcji uczynili protestanci w r. 1572, że
w rokoszu Zebrzydowskiego wybitną odegrywali oni rolę, że
Janusz Radziwił, głowa litewskich inowierców, był głównym
sprawcą haniebnego czynu Sicińskiego. Możnaby mnożyć fakty,
nie zapominając przytem, że i katolików zastęp duży Złotą
Wolność budował, z Zebrzydowskim i Fredrą na czele. Jednak
sądzimy, że reformacja odegrała dużą rolę w ogólnem zwichnięciu
psychiki polskiej w dziedzinie wolności. Umysłowość polska była
widać do tej wolności skłonna; zrazu rzuciła się ku wolności
religijnej, od której jednak ku Katolicyzmowi wróciła. Pozostał
jednak pęd ku swobodzie, i ten w dziedzinie politycznej ujście
swe znalazł  w bożyszczu uwielbianej Złotej Wolności.
Istota zÅ‚a leżaÅ‚a w dziedzinie psychicznej. Przez caÅ‚e Å›rednio­
wiecze KoÅ›ciół, na paÅ„stwie wsparty, w surowej karnoÅ›ci intelek­
tualnej i moralnej wychowywał trudny do prowadzenia naród polski.
Reformacja zerwała te więzy dyscypliny; nałożono je z powrotem,
lecz niezupełnie. Zło sączyło się odtąd zwolna, ale stale. I nie jest
rzeczą przypadku, że w tem określeniu z
ródeł zła nawiązujemy
do poglÄ…dów Wojciecha Dzi eduszycki ego, który w protestan­
tyzmie widział przyczynę upadku Polski. Przyszłe badania wykażą,
0 ile to przypuszczenie jest trafne.
*
* *
Nie bÄ™dziemy dalej omawiali przyczyn bliższych, które narzu­
cenie gwarancji rosyjskiej w r. 1717 spowodowały. Niepodległość
była faktycznie stracona. Jednak własne państwo nadal pozostało,
1 naród wszelkich począł dokładać starań, by obcą zwierzchność
zrzucić. Przyszły próby reform ze strony Czartoryskich i króla.
Załamały się one. Natomiast reforma szkolna x. Konarski ego,
który znowu w karności, rozumnie, począł młodzież wychowywać,
wydała owoce trwałe. Jednak w decydujących chwilach zawsze
coś zawodziło. Zawodziła szlachta, z którą się zbyt mało liczono.
Zawodziły rachuby na obietnice sąsiadów, czy wiara w lud
wyzwolony. NiewÄ…tpliwie liberalny racjonalizm, tak Å‚atwo prze­
szczepiony na grunt polski, mącił nieraz poglądy mężów stanu,
którzy ideę brali za rzeczywistość. Brakło też mimo wszystko
silnych charakterów, których nie wychował w swych salonach,
wśród zabaw i pustoty, wiek osiemnasty. A jeśli Rzplita upadła
z własnej winy, to nie podniosła się po Sejmie Wielkim tylko
z przyczyny przemożnych sąsiadów.
Przyczyna upadku główna, zasadnicza, leżała w zerwaniu
dyscypliny moralnej i intelektualnej. Stąd płyną wskazania na
przyszłość. Naród polski ma niechęć do silnej władzy. Stąd tem
więcej potrzebuje moralnej dyscypliny. Przez zbieg okoliczności
szczęśliwych zwróciła nam Opatrzność państwo, a społeczeństwo,
zwarte i jednolite, umiało okoliczności wykorzystać. Lecz do
utrzymania skarbu, tak krwawo zdobytego, potrzebne są wysiłki
lat wielu. PoÅ‚ożenie na zewnÄ…trz mamy gorsze, niż przed rozbio­
rami, choć większą siłę patrjotyzmu w narodzie. W psychice
naszej, w woli bytu i zwycięstwa leży nasza przyszłość.