Materiały wybuchowe
Bizantyjczycy stosowali od 674 roku n.e. tzw. ogień grecki, mieszankę zapalającą
wyrzucaną za pomocą specjalnych miotaczy, zapalającą się w zetknięciu z wodą.
Wynalazcą tej broni był architekt Kallinikos z Heliopolis (Syria).
Proch czarny znano w Chinach już w X wieku, kiedy stosowano go do ogni sztucznych. W
1232 użyto go na wojnie. W połowie XIII wieku sekret produkcji prochu dotarł za
pośrednictwem Arabów do Europy, gdzie zyskał na znaczeniu od XIV wieku dzięki
rozwojowi broni palnej.
Z 1495 roku pochodzi pierwsza wiadomość o wysadzeniu w powietrze budowli ładunkiem
prochowym - Pedro Navarro wysadził wówczas twierdzę Castello Nuowo w Neapolu.
Od połowy XIX wieku proch czarny utracił znaczenie na rzecz prochu bezdymnego,
wytwarzanego z nitrocelulozy. Wynalez
li go niezależnie w latach 1846-1847 Niemcy,
Christian F. Schonbein i Rudolph Ch. von Bottger, którzy otrzymali tzw. bawełnę
strzelniczą.
W 1847 roku chemik włoski Ascanio Sobrero uzyskał nitroglicerynę, którą w 1854 roku
Rosjanie Nikołaj N. Zinin i Wasilij F. Pietruszewski zastosowali do celów górniczych.
W oparciu o te badania i przy pomocy szczęśliwego zbiegu okoliczności szwedzki chemik
Alfred B. Nobel wynalazł w 1866 roku dynamit (w skład weszła ziemia okrzemkowa,
której przypadkowo użył do uszczelniania naczyń z roztworem nitrogliceryny), materiał
wybuchowy o silnym działaniu, a przy tym stosunkowo bezpieczny w transporcie i
użytkowaniu. W ciągu kilku lat produkcja dynamitu dla celów wojskowych i górniczych
szybko się rozwinęła, osiągając w 1872 roku już 1350 ton.