#title=Co warto wiedzieć o trybie życia i postawie moralnej pewnej muchy
#info=
#params=221;1390;51;31
#HTMLInfo=courses\poems\pm_0320.htm
#HTMLinst=courses\poems\pmi_0320.htm
Mucha to smakosz owadzi:
w nocy się skromnie prowadzi,
śpiąc w prostym kuble na śmieci,
lecz kiedy rankiem wyleci,
robi furorę w galowej,
zielonej, wręcz szmaragdowej,
mieniącej się kamizelce,
szykownej jak miasto Kielce.
Szybując, Mucha moc ducha
przejawia w tym, że wciąż niucha;
gdy co zapachnie, odgadnie
kierunek, przez okno wpadnie,
polata trochę, pobzyczy,
po czym dopadnie zdobyczy.
Jako prawdziwy koneser
żre wszystko, od zup po deser;
nic przy tym nie dba, gość-gbur,
czy żubr na stole, czy żur,
gdyż jej nic nie onieśmieli:
ni marmolada z moreli,
ni świeży śledzik w śmietanie,
ni tort, ni udźce baranie,
ni kawior, jesiotr lub trufle,
ni piwa masywne kufle,
ni sos, ni barszcz, ni homary,
ni burgund niezwykle stary
[z rocznika dwutysięcznego],
ni pasujące do niego
rzodkiewki i korniszony:
nasz gość, choć nie zaproszony,
spada na dania znienacka
[niestety, na nic tu packa],
"testuje" i "degustuje"...
i, jak to szelmy lub szuje,
ledwie coś zje, KRYTYKUJE.
Befsztyk jest dla niej za twardy,
nie dosyć ostre musztardy,
burgund zepsuty posmakiem
zakrętki; a kluski z makiem?...
A "Dr Oetker" z papierka?...
A smakujący jak ścierka
Placek drożdżowy z zakalcem?...
Smaczniejszy już chleb ze smalcem...
Tu wreszcie z nędznym padalcem,
smakoszem-zarozumialcem,
za jego liczne nietakty
zrywamy wszelkie kontakty:
gdy mucha siądzie na ścianie,
zbliżamy się niespodzianie
i, twarzą w twarz z oszczerczynią,
rzucamy: "Mucho, ty Świnio."