ŚREDNIOWIECZE
PIEŚNI RELIGIJNE
Szoste słowo z ust wypuścił:
PIEŚC
SANDOMIERZANINA
"Boże, czemuś mię opuścił,
Mękę bożą spominajmy,
Już raczy dać spomożenie,
Słowa jego pamiętajmy,
Nie daj dalej na męczenie".
Ktore na krzyżu jest mowił,
Nam je na przykład zostawił.
Nam naukę w tem słowie dał,
By się do Boga uciekał
I.
Wszelki człowiek w potrzebach w swych,
W pirszem słowie tam się modlił,
Nie do czarownic przeklętych.
Boga Oćca swego prosił
Za nieprzyjacielmi swojimi:
VII.
"Odpuść im gniw, Oćcze miły".
Gdy nasz Jesus już umierał,
Testament tam krasny działał,
Tam naukę nam jest wydał,
Swą duszę Oćcu polecał,
By braćcu każdy odpuszczał
Nikodemowi ciało dał.
Gniew, mierzączkę i złe sierce,
By [w] nie wszedł w piekielne mieśce.
Kościoł polecił Piotrowi,
A matkę swoję Janowi;
II.
Katom odzienie swoje dał,
Wtore słowo tam przemowił,
Judasz piekło też otrzymał.
Gdy go łotr o łaskę prosił:
"Zaprawdę, toć tobie powiem,
Kostyrowie a łotrowie,
Dzisia będziesz w raju mojem".
Zbojce, złodzieje, katowie,
Cić Krystusa z sukniej łupią,
W tem naukę Chrystus nam dał,
Za swe grzechy piekło kupią.
By żadny z nas nie rozpaczał,
Ale aby w Bodze dufał,
VIII.
Za swe grzechy pokutował.
Baczcie przykład, kostyrowie,
Napiszcie ji dziś w swej głowie!
III.
Dwa kostarze w Węgrzech byli,
Zasmąconą matkę swoję
W Budzyniu z sobą jigrali.
W trzeciem słowie pocieszył ją,
Miasto siebie Jana jej dał,
W boże jimię jeden jigrał,
Aby ją tamo opatrzał.
Tenci wszyćko jest przejigrał,
Drugi w jimię diabła jest grał,
Nierownoś, Chryste, przemieniał,
Na bracie wszyćko pozyskał.
Za krolaś jej rybitwa dał,
Miecz boleści ją przenikał,
Tam się na Boga rozniewał,
Jak Symeon prorokował.
Na cmyntarz tamo pobieżał,
Kamienim na obraz ciskał,
Synom i dziewkam przykład dał,
Boże rany jest odnawiał.
Gdy swej matki nie zapomniał,
By swą matkę, oćca czcili,
Tam ji diabli pochwycili,
Zawżdy jim dobrze czynili.
Na powietrzu podnosili,
Trzewa s niego wytrącili,
IV.
Duszę z ciałem w piekło wzięli.
W czwartem słowie "pragnę" gdy rzekł,
Prosił Oćca za grzeszny wiek,
Zły to cynek kostyrze siadł,
By ludziom niebo otworzył,
Gdy po uszy do piekła wpadł,
Ktore był Jadam zatworzył.
Nie pomogą mu i dryj,
Już tam w piekle smołę pije.
V.
"Dokonało się" tam mowił,
ZAKOC
CZENIE
Piąte słowo gdy przemowił,
Tego piekła nas uchowaj,
Dokonało się zbawienie,
W łasce swojej nas zachowaj,
Diabła i piekła zwalczenie.
Jesu, przez twe umęczenie
Racz nam dobre dać skonanie. Amen.
VI.
Wszytki by był Rzymiany pobił.
MAMY WSZYĆCY K TEMU SI
DZIŚ
BRAĆ... W Sędomirzu co się też stało
Przez Tatary płaczliwe działo:
(Druga pieśń Sandomierzanina)
Tak ludzi wiele pobili,
Wisłę trupy zastawili,
Mamy wszyćy k temu się dziś brać,
Dziatki z krwią po wodzie płynęły.
Bysmy mogli łaskę u Boga zyskać.
Raczy ją nam, miły Chryste, dać,
Piotr z Krępej w ten czas starostą był,
O twej miłości daj śpiewać,
Ksiądz Bolesław w Sędomirzu ji zostawił,
Twego gniewu nie daj dalej poznać.
Sam do Siradza uciekszy, zbył,
Z starostą się tam nie bronił,
Ten twoj gniew wszyćko stworzenie
W pokoju grod Tatarom spuścił.
Od dawnych lat i jeszcze ninie
Poznało ji, Chryste miły,
Z kanonikiem Bodzęta
Ale więcej krześcijani,
Dziekan poszedł do Rzyma,
Ktorzy ciebie wiele rozniewali.
Prze odpusty sam tam z płaczem jął papieża żędać,
By mu odpusty raczył dać,
Już głodem, już częstym morem,
Skażonych ko<ś>ciołow poprawiać.
Już drapiestwem, już udręczenim,
Na ostatku krwie rozlanim
Bonifatius, papież miły,
Nie karz, Boże, potępienim,
Płaczliwy prośbami skłoniony,
Smiłuj się nad twym stworzenim!
Wielkie odpusty tam jim jest dał:
Jele dni do roka bywa,
A wszakośmy twoje stworzenie,
Tele lat Sędomirz odpustow miewa.
Twoje działo i twe odkupienie -
Nie daj nas na posmiewanie,
Tu stąd baczcie, iżeć tak dawno
Ale daj nam na sprawienie
Rozlewają krew ludzką marno,
A twej łaski otrzymanie.
Aleć dzisia więcej pewno,
Bo grzeszą już ludzie barzo,
Słusznie, Chryste, na nas się gniewasz,
Przeto je karze Bog jawno.
W gniewie twojem nas, grzesznych ludzi, nie znasz,
W pogańską nas rękę dawasz,
Polepszmy się już, krześcijani,
Dla grzechow naszych nic nie dbasz,
Podz
my z Krystem na ty to pogany,
W stałej wierze nas doświaczasz.
Mękę bożą wspominając,
Jego świętych też wzywając,
Wylej twoj gniew już na Tatary,
Podda-ć je Jesus w naszę moc.
Turki, Wałachy i pogany,
Ktorzy na twą dobroć nic nie dbaja,
Przodkow naszych mężność wspomieńmy,
Chwały twojej nie znają,
Krzyż włocznią bożą w swem siercu miejmy,
W naszej się krwi omywają.
"Jesu, smiłuj się" śpiewajmy,
K Maryjej się uciekajmy,
Dawnoć Pan Bog złe ludzi karze:
Grzechy i złości opuszczajmy.
Nieczyste, pyszne i kostarze,
Ktore najdzie w wątłej wierze,
Wejrzy-ć Pan Bog na swoje sługi,
Tyć przed czasem świata bierze -
Skarawszy, da-ć nam pokoj długi,
Rzadki przydzie k swojej mierze.
Czterdzieści lat Żydy karał,
Obiecaną jim ziemię ,
Sześćset tysiąc z Ejipta
Ale nam wieczną obiecał.
Żydow z ziemi obiecanej wyszło,
Krom dziatek, wdow; tamoż zupełna
O tę ziemię, Jesusie miły,
Nie przyszli krom dwu: Jozue a Kalef -
Wszyćcy Twej Miłości prosimy,
Wszyćki pobił niebieski lew.
Daj tu słuszne posidlenie,
Przy śmierci dobre skonanie,
Jeruzalem, Rzym i Troją
Krolestwa twego dostąpienie.
Miejcie na pamięci wszycy ją:
Tam krew rozlano opitą,
Ten, ktory tę piosnkę jest złożył,
Sześćnaście krolow zabito
Ku czci, chwale twej, Chryste, ją wyłożył;
O Helenę, fryjerkę przeklętą.
Daj mu, aby w krolestwie twem był,
Boć był twojim kapłanem.
Coć udział zły krol Hanibal,
Na ostatku rzecz wszyćcy: Amen.
W Rzymie taką wielką krew jest przelał,
Trzy kadzi z pier<ś>cieńcow nabił;
By mu był Bog nie przekaził,