Warunki dla wykopów obudowanych:
- górna krawędź obudowy powinna wystawać min
10cm ponad teren dla ochrony przed wpadaniem do
wykopu gruntu lub innych przedmiotów
-rozpory powinny być trwale umocowane, w sposób
uniemożliwiający ich spadnięcie
-powinny być awaryjne wyjścia
-w każdej fazie robót pracownicy powinni się
znajdować w obudowanej części wykopu
-do pośredniego przerzutu urobku należy zbudować
pomosty
-stateczność obudowy musi być zapewniona w
każdym stadium robót, od rozpoczęcia wykopu i
konstruowania obudowy do osiągnięcia
projektowanego dna wykopu, a następnie do
całkowitego zapełnienia wykopu i usunięcia obudowy.
Szerokość przestrzeni roboczej:
W wykopach obudowanych powinna wynosić:
- nie mniej niż 0,5m
- nie mniej niż 0,8m w przypadku wykonywania
izolacji na ścianach
Rozbiórka obudowy ścian wykopów:
Powinna być przeprowadzona etapowo, w miarę
zasypywania wykopu, poczynając od dna.
Obudowę ścian wykopu można usunąć za każdym
razem na wysokość nie większą niż:
- 0.5m w gruntach spoistych
- 0.3m w gruntach sypkich
Pozostawienie obudowy w gruncie jest
dopuszczalne tylko w przypadku braku technicznych
możliwości jej usunięcia lub wtedy gdy wydobywanie
elementów obudowy zagraża bezpieczeństwu pracy
albo konstrukcji wykonanego lub sąsiedniego obiektu.
Zasypywanie wykopów
Zaleca się zasypywanie wykopu gruntem uprzednio
wydobytym z tego wykopu (jeżeli w projekcie nie
ustalono inaczej). Materiał zasypki nie powinien być zamarznięty ani zawierać zanieczyszczeń np. torfu,
darniny, korzeni, odpadków budowlanych.
Zasypywanie należy wykonywać warstwami, które po
ułożeniu powinny być zagęszczone, miąższość warstw
powinna być dobrana dla przyjętej metody
zagęszczania.
Nasypywanie i zagęszczania gruntu w pobliżu ścian
obiektów powinna być dokonywana w taki sposób aby
nie spowodowało uszkodzenia ściany lub izolacji
wodochronnej / przeciwwilgociowej.
Jeśli w zasypywanym wykopie znajduje się przewód
lub rurociąg to użyty materiał i sposób zasypania nie powinien spowodować uszkodzenia lub
przemieszczenia przewodu ani jego izolacji
(wodochronnej, przeciwwilgociowej, cieplnej).
SPYCHARKI: maszyny budowlane na bazie
typowych ciągników zazwyczaj na podwoziach
gąsienicowych wyposażone z przodu w hydraulicznie
podnoszony i opuszczany lemiesz przystosowany do
płaskiego odspajania i przemieszczania gruntu na
niewielkie odległości (kilka lub kilkunasto-metrowe odległości).
Mają zastosowanie głównie w robotach ziemnych do
zdejmowania warstw ziemi urodzajnej, do prac
niwelacyjnych przy wyrównywaniu pow. terenu
(plantowaniu ;P), do wykonywania płytkich wykopów
i ich zasypywania, do formowania nasypów i
piętrzenia gruntu na odkładzie. Rozgarniania gruntu dostarczonego np. samochodami oraz w pracach
przygotowawczych przy usuwaniu pni, likwidacji
obiektów i zakończeniowych przy porządkowaniu
placu budowy i wyrównywaniu powierzchni
Moce i masy spycharek:
- małe - do 35kW( <5 ton a nawet 7do 12ton)
- średnie
- do 75kW (do 20 ton)
- ciężkie
- 150, (do 600kW ) 30 do 50 ton (do
ok. 100 ton)
Siły pociągowe spycharek:
- małe ok. 150kN
- ciężkie ok. 12 MN
Wyróżniamy spycharki:
1) Czołowe o prostopadłym ustawieniu lemiesza
2) Skośne o ustawieniu lemiesza pod kątem ostrym
do kierunku jazdy
3) Nastawne – regulowany kat ( 90o do 60o )
Lemiesz: - otwarty
- zamknięty (boczne ścianki)
Wymiary lemieszy:
WYSOKOŚĆ:
- 90 do 120 cm - typowe
- ponad 2m - największe
SZEROKOŚĆ:
- 2m - małe
- 3 , 3.5 do 4m - typowe
- 4,5 do 12m - największe
A - kabina dla kontrolera
A
B - siłownik pionowy
B C
(regulacja głębokości)
C - siłownik ( do regulacji
D
katu natarcia / przy dużych
spycharkach zamiast siłownika belki stalowe)
D - lemiesz (masywna konstrukcja)