PISZ
DO PAC
STWA W SPRAWIE
Wiosną zajeżdża  mówiłam do chłopców, a chłopcy śmiali się, śmiali się, że zajeżdża, że śmierdzi, że
mówię smród na ten napad zielonkawego powietrza. A mi to śmierdzi, to jest dobry, organiczny smród,
ciepły smród rozhibernowanego gówna, które ocknęło się, podniosło łebek, śmierdzi, życiem śmierdzi i
my też jesteśmy żywi, śmierdzimy życiem, żyjemy, dwaj chłopcy, jedna dziewczyna i duży, oddychający
mocno pies, trójosobowa, turystyczna arka tocząca się po ulicach Szczecina. Na skwerze dwa smutne,
zaspane koniki, z
le jeszcze napompowane balony w zeszłorocznych kolorach, zjełczałe orzeszki,
niegrzeczne dzieci na pamiątkowych zdjęciach z pierwszego dnia wiosny z pamiątkowym napisem
 Wiosna czyni wolnym nad bramą, nad bramą, nad całym amfiteatrem, nad całym niebem, z
krajobrazem po bitwie w tle, z zamarzniętym łabędziem i zdechłą kaczką. Wiosną zajeżdża  mówiłam do
chłopców, a chłopcy śmiali się, śmiali się, że przeżyliśmy jednak, i pan pies czule zlizywał nam zacieki soli
z butów, i byliśmy, jakbyśmy Idzie Fink się nagle przypomnieli, rozedrgane koty w dzień wyzwolenia
wychylające główki z piwnicy, zlizujące pierwsze, niedojrzałe jeszcze światło z asfaltu.
Karuzele ruszyły, piłki potoczyły się po schodach, pociągi. W obliczu nadchodzącej wojny wybucha
wiosna, w obliczu nadchodzącej wiosny wybucha wojna.
Wybuchają na zmianę, zgodnie z programem telewizyjnym, na przemian: wiadomości i prognoza
pogody, wiadomości, prognoza pogody, po równo podzieliły czas antenowy, wykupiły tyle samo miejsca
w gazetach. Obie przedstawione w równie przystępny sposób, wykresy opinii publicznej, mapa Europy
kiełkująca żółtymi słoneczkami i gdzieniegdzie nastąpi zachmurzenie duże bez przejaśnień. Pamiętam,
jak jako dziewczynka napisałam opowiadanie o tym, że pokazują wojnę w Jugosławii, a mój brat je
kanapkę i  Popatrz  mówi, już wtedy przeczuwałam, że krew na pocztówkach, co przychodzą, jest
innego koloru niż naprawdę. Pisałam wtedy tylko dużymi, szeroko otwartymi literami, których już nie
umiem, których już mi nie wypada, brzuch z żołędzia, nogi i ręce z zapałek, głowa z kasztana, ale już
wtedy przeczuwałam. Przedwczoraj widziałam w telewizji tę wojnę, o której wszyscy mówią,  Jest już
wojna czy jeszcze nie?  pytali wszyscy przy śniadaniu. Mały telewizor w hotelu, Jolanta Pieńkowska
miała smutniejsze niż zazwyczaj oczy i siedziała bardziej w cieniu, ten temat to nie akcja nawaniania
gazu  zupełnie ją eksploatuje psychicznie i wykańcza. Panowie rozwinęli czerwony dywan i rzucają do
siebie piłką, panowie ubrali się w garnitur do gry strategicznej, ale nie wolno cheatować i każdy ma tylko
po trzy życia, te kropki ruszające się w dole to ludzie, z bliska wyglądają zupełnie jak na tych zdjęciach z
World Press Photo, pójdziemy w przyszłym roku latem, hardkor, ale warto zobaczyć, na przykład baba z
oderwaną ręką czy nogą, tak zrobione jest zdjęcie, że nie wiadomo, czy naprawdę, czy fotomontaż, czy
makieta, czy manekin, czy efekty specjalne.
Potem były reklamy i czułam tak samo jak wtedy, ale nie napisałam opowiadania, tylko się śmiałam, to
był śmiech niedobry i tłukł się po pokoju jak zły owad. I gryzł.
Przekrój, nr 13/2003