Pustynia ludzka
Mknę&
Mknę pociągiem życia,
I spoglądam na to,
Co mijam&
A na wzrok,
Jak na szpulkę,
Od nici,
Tylko pustkę,
Z ludzkości nawijam,
Bo na radość,
Uśmiech i piękno,
Popiołem,
Mściwości się sypie,
A na maleńkie,
Maleńkie szczęście,
Okiem,
Z zawiścią się łypie.
Tak więc,
Nie mam na co się patrzeć,
Bo wszystko,
Co z baśni wyczytałam,
Na zawsze,
- Tam -
W baśniach,
- Pozostanie&
Bo na piaskach,
Róże nie kwitną,
A ludzkość,
No cóż?
Nie zasłużyła,
Sobie na nie&
* * *
A więc:
- Żegnajcie -
Uczuć ogrody,
I z nimi,
- Ty -
Prawdziwy CZA
OWIEKU,
A ta jałowość?
- Ta ukochana -
Całej ludzkości&
Niech pozostanie,
Razem z nimi!...
Gdyż ludzkość
 Ma ją w swoim sercu,
I niechaj sobie,
- Z niej -
Cuda czyni,
Bo to jej wytwór,
Wytwór&
Piaszczystej i wielkiej,
Pustyni& & . &
I. Iwańska
Warszawa 2015-08-08