Strona ramki








Czym jest Huna?
 

Huna    to    starożytny   system   wiedzy  
psychologicznej   i socjologicznej  obejmujący wyjątkowo skuteczne praktyki
poznania pozazmysłowego, uzdrawiania, czy kreacji.

Huna  to  też  styl  życia  oparty  na
powszechnej życzliwości i miłości, na doskonałej harmonii.

Samo  słowo  Huna  oznacza "opowieść". Kiedy
jednak jest użyte w formie  huna  huna, wówczas "ci, którzy mają uszy do
słuchania", wiedzą,   że   opowieść  zaczyna  przybierać  głębsze  -  ukryte
znaczenie.

Huna   zadziwiająco   sprawdza   się  w  naszej 
rzeczywistości. Nowoczesna  psychologia zamiast obalać jej twierdzenie, musi się
z  nimi  godzić.  A  jeszcze  niedawno  wydawały  się  one czymś niezwykłym.


Okruchy  wiedzy  przetrwały  w różnych kulturach
i stanowią dziś osnowę  rożnych  szkół  rozwoju  duchowego  bądź  magii.  Szkoda
jednak,  że  owe  szkoły  często  trzymając  się  części  wiedzy zapomniały o
jej całości, a także o celach jakim służyła.

Celem Huny zawsze było służenie człowiekowi z
miłością. Służenie z  miłością  to  uzdrawianie,  poprawa  jakości  życia,  a
nawet czynienie  dla  jego  dobra  cudów. To wprowadzanie uniwersalnej
harmonii   do   społeczności   poprzez   umysły   poszczególnych jednostek.


Człowiek,  który zdaje sobie sprawę ze swych
możliwości, który ma cel  życia,  i  który  realizuje  swoje  plany,  jest 
zdrowy  i szczęśliwy.  Ponadto  czuje się spełniony - zrealizowany. Kahuni
znali  i  stosowali sposoby łatwego realizowania planów. Jeszcze dziś wydają się
nam one nieprawdopodobne. A jednak działają.

Huna to najwyższej jakości wiedza o tajemnicach
naszego umysłu, o jego  mocy i możliwościach, od pokoleń zweryfikowana w
praktyce. Dlatego okazuje się niezawodna w każdej sytuacji.

Owszem,  ktoś, kto zapoznał się z kilkoma
prawdami Huny i zaczął wykonywać  jej  specyficzną i niezwykle skuteczną
modlitwę, może się  czasem  czuć  zawiedziony. Ale powinien wiedzieć, że to nie
Huna zawiodła, lecz jego nieznajomość własnego umysłu i własnych intencji. A to
jest najtrudniejsze do odkrycia.

Mianem  Huny  określano też część wiedzy
technicznej, rolniczej, medycznej.  Dziś  nie  używa się już określania Kahuna
(strażnik tajemnicy)  wobec  inżyniera,  czy lekarza. Ale przecież jeszcze
niedawno  w  Europie  na  chemii znali się tylko wtajemniczeni - alchemicy.


Wiedza  ulega  upowszechnieniu.  I to jest
naturalny proces. Ale oprócz  uczniów,  którzy  nauczyli się chemii, mamy i
zawodowych specjalistów  chemików.  Tak  jest w każdej dziedzinie. Nie ma w tym 
więc  nic  dziwnego,  że  przekazywaniem i wykorzystywaniem wiedzy 
psychologicznej  na  temat  możliwości i zdolności umysłu ludzkiego,  zajmowali 
się  specjaliści, a nie zwykli ludzie. To dzięki nim owa wiedza dotrwała do
naszych czasów.

Aż  się  wierzyć  nie  chce, że jest tak
nowoczesna! Mając to na uwadze,   niektórzy  wybitni  etnografowie 
amerykańscy,  którzy badania  w  terenie prowadzą nie ruszając się ze swego
gabinetu, zaczęli rozpowszechniać tezę, że Kahunów wymyślił sobie M.F. Long - 
Amerykanin, który pierwszy napisał w USA o ich istnieniu. Ich twierdzenia są
jednak zupełnie bezpodstawne, ponieważ o Kahunach (m  in. w kontekście
fascynacji ich magią ognia) pisał w okresie międzywojennym   prof.   Godlewski  
-  wybitny  znawca  kultury polinezyjskiej  (w  czasach  PRL  jakoś mu ta
fascynacja minęła, albo skrzętnie ją ukrywał).

Huna  jest bardzo prosta do zrozumienia i do
praktykowania. Jest prosta, jeżeli sami nie skomplikujemy swego pojmowania. Jest
też w  pełni  logiczna.  Odznacza się ponadto wysoką skutecznością i
powtarzalnością  eksperymentów.  Nawet  tych, które zahaczają o nieznane,  
jak   jasnowidzenie,  kreacja  mentalna,  magia  czy egzorcyzmy.

Jakim cudem ta wiedza dotarła do nas we
względnie kompletnym stanie?

Zawdzięczać to należy kapłanom, którzy wymyślili
genialny sposób kodowania przekazu.

Jak on funkcjonuje?

Będzie nam łatwiej pojąć go na polskich
przykładach. Okazuje się, że w naszym języku też można znaleźć fragmenty zapisu
właściwego dla Huny.

Zasada jest prosta. Pewne stany lub funkcje są
opisywane w obrazowy sposób. Ich opis nie zmienia się nawet gdy zmianie ulegają
słowa w danym języku.
Odbierając zewnętrzną
warstwę określenia: "zzieleniał z zazdrości" mamy na myśli tylko  to, że jego
zazdrość była głęboka i że nie potrafił jej ukryć. Tymczasem osoba, która ma
zdolność jasnowidzenia "widzi", że ten człowiek rzeczywiście zzieleniał!. Ta
część komunikatu jest jednak ukryta przed wszystkimi, którzy nie posiadają
zdolności jasnowidzenia. Dla nich jest po prostu niezrozumiała - tajemna!

Inne przykłady
funkcjonowania tego szyfru to: "coś mu leży na wątrobie (sercu)", "nie mogę tego
strawić" (co w mowie potocznej nie oznacza niestrawności), "czacha dymi",
"zazdrość go zżera", ma "duszę na ramieniu". Przykłady można mnożyć. 

Podobne szyfry i klucze
do "nie poznanego" funkcjonują we wszystkich językach. Zwykle określa się je
mianem idiomów
zwrotów nie przetłumaczalnych w prosty sposób. Słowa, które do
dziś określają w językach słowiańskich osoby wtajemniczone i ich zajęcia,
kojarzą się z czymś zupełnie innym. Warto tu przytoczyć: gadałka (ros. wróżka),
żertwa (pol. ofiara), żrec (czes. kapłan), wiedźma (pol. ta, która ma
wiedzę).   
Owe określenia przetrwały
stulecia, ale dziś nikt nie zastanawia się nad ich ukrytym (tajemnym?)
znaczeniem. Na Polinezji zawsze jednak byli ludzie, którzy znali klucz do owego
szyfru.
W procesie ewolucji
języka zmieniają się znaczenia słów. Doszło więc i do tego, że słowo "ubogi"
zostało pozbawione swego prawdziwego znaczenia i dziś oznacza nędzarza zamiast
człowieka, który zaufał Bogu. A przecież zastanawiając się nad pochodzeniem
owego słowa można zrozumieć, co ono naprawdę określa!
Jak widać na tych prostych
przykładach, szyfr Huny niczego nie ukrywa. On opisuje tylko to, co jest. Ale co
... dla większości (laików, niewtajemniczonych?) wydaje się ukryte. Znając się
co nieco na etymologii (nauce o pochodzeniu słów) można wiele wywnioskować ze
starych legend, nie tylko polinezyjskich.
Dzięki prostemu zabiegowi
"ukrycia" starożytna wiedza o możliwościach człowieka i funkcjonowaniu jego
psychiki wiedza mogła być przekazywana przez niczego nieświadomych opowiadaczy
bajek i podań historycznych. A trafiała tylko do tych, co "mają uszy do
słuchania, a oczy do patrzenia". Dziś jest tak samo. Dzięki temu Huna odkrywa
przed takimi ludźmi tajemnice ludzkiego umysłu.

Huna  stosuje  kilka  prostych zasad,
pomagających dogadać się z samym sobą i z innymi. Oto one:


Twój świat jest taki, jaki myślisz, że jest
Jeśli chcesz zmieniać
świat, musisz zacząć od siebie (strategia dla świata rodzi się w domu).
Stwarzasz myślą, emanujesz
uczuciem.
Podstawą zdrowia, szczęścia
i sukcesów jest miłość. Miłość to wewnętrzny stan radości i szczęścia.

Uczucia pozytywne są
wrodzone, zaś emocje negatywne są nabyte w procesie rozwoju społecznego.
Energia życiowa podąża za
uwagą.
Wszystko jest dostępne.

Teraz (teraźniejszość) jest
czasem mocy (moment mocy jest teraz).

Wszelka moc pochodzi z
wnętrza.
Każdy skutek ma swoją
przyczynę.
Podobne przyciąga podobne.

Wybór należy zawsze do
ciebie.
Rezultat końcowy jest miarą
prawdy.

Zasady te zostaną omówione w kolejnych odcinkach
cyklu.

 



Friko.pl - Darmowe serwery WWWFriko_stopka.style.display = 'none';