Kto rządzi wszechświatem?
Nowoczesny człowiek, do wewnętrznego spokoju i bezpieczeństwa
potrzebuje jasnej wiedzy o
Wszechświecie, Bogu i Naturze
Kto rządzi wszechświatem?
Adnotacja
Gazeta  N�rnberger Zeitung z 23.listopada.1951 r. podała następującą notatkę:
Papież o nowym poznaniu
Nauka potwierdza istnienie Boga
 Bez Stwórcy, nie istniałby wszechświat
Watykan, 23. listopad.   Nieocenionym wkładem dowodowym w istnienie Boga , nazwał
Papież Pius XII, nowoczesną naukę przyrodniczą z okazji otwarcia 340 roku akademickiego,
Papieskiej Akademii Nauki.
Fizyka jądrowa, astronomia i astrofizyka w niepodważalny i konkretny sposób rozwiązały
zagadnienia dotyczące wieku i struktury uniwersum. Nauki te stworzyły obraz, jednolitego
w swojej materii, przepełnionego energią i stale powiększającego się wszechświata, który
rozpoczął swój byt przed pięcioma miliardami lat i powoli  się starzeje .  Jeśli jednak
początek świata jest zdarzeniem w czasie , - wnioskował papież,  to musi on mieć swojego
stwórcę. Zatem Bóg istnieje . Tak pozna świat, oświecona przez nowe naukowe poznanie,
wzbogacona dusza, jako  dzieło stwórczej wszechmocy, której działająca siła, od czasów
powstania przed pięcioma miliardami lat, przenika wszechświat i wraz z mimiką obejmującej
ją miłości, powołuje do życia, przenikającą materię energią .
Energie przestrzenne, jako początek świata  nieskończona wielkość
i nieskończona małość przestrzeni.
Tej rozprawie naukowej prawdopodobnie zawdzięczamy to, że my, uczniowie i zwolennicy
Carla Hutera, wierzymy w Boga. Wiara ta opiera się na podsumowaniu pewnych
i sprawdzonych rezultatów wszystkich nauk, które Carl Huter, poprzez swoje odkrycia, do
jednolitego obrazu świata i życia, rozbudował.
 2
Huter już w 1904-1906 roku określił atomy, jako zwierciadlany obraz świata zawarty
w  Małym . Do takiego samego wniosku, doszła dzisiejsza, nowoczesna fizyka jądrowa.
Ponieważ ludzkie ciało zbudowane jest z atomów, których struktura i siły dostosowane są do
jego życia, dlatego człowiek musi coś z zasad wszechświata w sobie mieć i tym samym ma
prawo pytać i badać przyczyny powstania wszechświata
Jeśli z tego powodu papież obwieszcza,  że trzy nauki, fizyka jądrowa, astronomia
i astrofizyka, dały nieoceniony wkład w udowodnieniu tezy o istnieniu Boga i  że pozyskały
obraz wszechświata w swojej jednolitej materii, przeniknięty przez energię i stale się
powiększający , że  nauka ta w konkretny i niepodważalny sposób, odpowiada na pytania
w jakim wieku i jakiej struktury jest wszechświat i  że musi to w końcu obudzić
zainteresowanie człowieka . To w takim sensie powinniśmy rozumieć, tą naszą rozprawę
naukową.
Jeśli papież obwieszcza, że istnienie Boga, jest udowodnione naukowo, że  powstanie świata
jest wynikiem zdarzenia w czasie ,  że miało swojego stwórcę , to można wysnuć konkluzję,
że z tego względu, dla wszystkich ludzi istnieje tylko jeden Bóg i stosowna do tej tezy religia,
której podstawy, oparte są na naukach przyrodniczych.
Poza tym, jeśli papież obwieszcza,  że oświecona, przez nowe naukowe poznanie,
wzbogacona dusza, rozpozna świat, jako dzieło wszechmogącego stwórcy, dzieło, które
z mimiką otaczającej ją w koło miłości, powołuje do życia przepełnioną energią materię. To
należy to rozumieć w sposób naturalny i naukowy.
Jako  mimikę stwórczej wszechmocy , nie należy rozumieć energii zawartej w materii, która
powołuje życie. Bardziej klarownie, wyrazimy to w dalszej części tej broszury.
Przede wszystkim, nowoczesne badania atomu, tylko częściowo są przymusowe ze względu
na okoliczności, głównie bowiem, ukierunkowane one są na stworzenie i zastosowanie bomby
atomowej, jako broni masowej zagłady. Tym samym, człowiek potrząsa strukturami świata,
jego pierwotnymi energiami atomowymi, materiami i siłami w celu jego odbudowy oraz życia
na nim. W konkretnym przypadku, może on też zmienić charakterystykę niektórych regionów
ziemi i tam zniszczyć istniejące życie. To jednak nie leży w woli wszechmogącego czyli
Boga, który stworzył świat i życie. Taka produkcja bomb atomowych, oznaczałaby początek
nowoczesnego grzechu pierworodnego.
Jeśli nastąpi globalne użycie broni atomowej, może to spowodować, wypędzenie ludzi z ich
pięknego i naturalnego środowiska. Skoro fizyka jądrowa, wg słów papieża, dała wkład
dowodowy w istnienie Boga, to może ona równocześnie przełamać wolę Boga. Na tym
jednak, nie może spoczywać żadne dobrodziejstwo.
Teoretycznie, Huter, jak sam podkreślał, rozwiązał problem spożytkowania energii atomowej
i powiedział,  fizyka, jeśli taki problem napotka, będzie w stanie go rozwiązać . Fizyka
jądrowa, niezależnie od Hutera, zrealizowała swoje badania ale z pewnością inaczej niż
wyobrażał to sobie Huter, ponieważ on wychodził z przykładów, które dostarczała nam
Natura, która sugerowała, że energia w atomach, może być przekształcana ku dobrodziejstwu
człowieka.
Huter w badaniu atomu i wyjaśnieniu życia, które z energii atomowej wynika, poszedł inną
drogą, taką, którą papież określił mianem  mimiką obejmującej miłości . Huter powiedział
też, że najmądrzejsi myśliciele świata, jego nauki, podejmą jako piersi. Oświadczeniu
papieża, że  początek świata, jako zdarzenie w czasie, dowodzi istnienie Boga , stawiamy
naprzeciw następującą lekcję Hutera.  Początek świata w czasie, zakłada najpierw powstanie
przestrzeni w której może znajdować, powiększać i rozwijać się Bóg i cały wszechświat .
To powinno przekonywać, ponieważ bez zaistnienia przestrzeni, nic nie jest możliwe, ani
wszechświat ani Bóg ani czas, który temu towarzyszy. Tym samym, Bóg jawi się nieco
problematycznie, jako stwórca samej przestrzeni. Jednak już jako stwórca wszechświata
 3
w przestrzeni, jest to bardziej prawdopodobne. Jeśli człowiek przeoczył fakt, że najpierw
musiała być przestrzeń, to jest to ludzkie i wybaczalne.
Nadto, fizyka jądrowa dała nam naukowe podwaliny do dowodu na istnienie atomów i ich
zróżnicowanego świata wewnętrznego, które to stwierdzenia, za życia Hutera były negowane
Nie można było wówczas osiągnąć satysfakcji w podziwianiu nieskończonej dali i wielkości
przestrzeni wraz z jej ciałami niebieskimi. Dzisiaj stoimy przed pytaniem, co bardziej
podziwiać, wielkość przestrzeni kosmicznej czy małość, głębię i wewnętrzną zwartość tej
przestrzeni, która również dąży do nieskończoności!
Fizyka jądrowa udowodniła, że atom pomimo swojej, ledwo wyobrażalnej małości,
relatywnie jednak w swojej konstrukcji na tyle mający swoją wielkość, że można ją (tą
małość) porównywać z innymi ciałami, naszego olbrzymiego systemu słonecznego.
Udowodnione też zostało, że elementy, które składają się z atomów, przekształcają i tworzą
się na nowo. Może to się jednak odbywać tylko przez regresje atomów do pierwiastka
(cofanie się w rozwoju, przyp. tłum.) albo w energię pierwotną z czego atomy we
wszechświecie wraz ze swoimi energiami, kształtują i rozwijają się na nowo. Pierwiastek ten
musi zawierać wszystko to z czego składają się atomy a jego pojedyncze części muszą być
wyraz
nie mniejsze od atomów.
Tym samym, jak słusznie zauważył papież, wzbogacona przez nowe poznanie dusza, stoi
przed, ze wszech miar, wspaniałym wszechświatem. Powinno to być dokładniej omówione
i w dalszej części przejdziemy do tego wspaniałego świata i obrazu życia, który podniesie nas
z dotychczasowej szarości naszego codziennego życia i wprowadzi w nowe wartości wysoko
rozwiniętego życia.
Zgodnie z tezą o poszerzaniu się przestrzeni w kierunku nieskończonej wielkości
i nieskończonej małości, wychodzi na to, że mogą to powodować jedynie dwie niezbadane,
biegunowe energie przestrzeni, które oddziaływają na siebie przeciwstawnie ale harmonijnie
wymieniając swoje energie, tworząc przestrzeń. Przestrzeń ta nie jest swobodna, ponieważ
siły ją tworzące nie stoją w stosunku do siebie tylko w prehistorycznym napięciu ale również
w sympatii i można powiedzieć, że z pewnością jest to coś w rodzaju miłości.
Jeśliby przyjąć tylko jedną energię, jednego Boga, jako stwórcę przestrzeni, to musiałaby ta
przestrzeń  mimo swojej wielkości  z upływem czasu ulec zużyciu się a tym samym
wszechświat, starzałby się. Jednak energie przestrzeni poprzez wymianę swoich sił,
odmładzają się i wszystko, co w tej przestrzeni stworzyły, oddziaływa na nie. Energie
przestrzeni, są dla siebie, jak ojciec i matka i ucieleśniają; męską i żeńską regułę  siłę,
powiększenie i wielkość (męska reguła) oraz - wewnętrzną głębię, rozszerzenie i małość
(żeńska reguła). Również człowiek w budowie swojego ciała posiada; zewnętrzną
powierzchowność i wewnętrzną głębię, która dochodzi aż do jego atomów i jeśli żyje w nim
jakaś duchowa energia, zapamiętuje ona całe doświadczenie i obrazy życia w sobie
a ponieważ jest ona równocześnie energią promieniującą, wysyła je, poprzez peryferie ciała
na zewnątrz.
Jeden Bóg, jako stwórca, miałby bardzo smutny los. Musiałby być wiecznie sam, pośród
koszmarnego Nic. Nie miałby w sobie żadnego szczęścia i żadnej zdolności życia, ponieważ
życie opiera się na biegunowych bodz
cach, np. przeżywanie radości i smutku (przyp. tłum.).
Obie energie przestrzeni, wraz z upływem czasu, stworzyły trzecią - materię, która w każdej
swojej najmniejszej części, dziedziczy wszystko to, co znajduje się już w obydwóch
energiach przestrzeni. Są to trzy przyczynowe energie; materia, siła i odczucie z których to
dopiero mogło się wszystko inne rozwinąć tak, jak to było wcześniej i jest obecnie. Ta zasada
trójdzielności natury, panuje we wszystkich rzeczach, poniekąd tak samo jak funkcjonuje
rodzina, czyli ojciec, matka i dziecko lub dzieci. Nie dostrzeżono  żeńskiej reguły przy
 Stworzeniu świata . Jednak ta zasada przebiega we wszystkich znanych prawach natury. Jak
 4
długo trwało stworzenie świata, tego dokładnie nie wiemy z pewnością jednak, więcej niż
pięć miliardów lat.
Możliwe jest i można przyjąć, że w dawnych czasach, siła, materia i odczuwanie, były
rozdzielone równomiernie w poszczególnych cząstkach tworzywa i że były w związku z tym
w równowadze. Zobacz figurę nr 1.
Nie było w dawnych czasach, żadnych innych wartości jak tylko  taki sam do takiego
samego , czyli pozorne, pradawne drzemiące życie. Był to nieświadomy stan szczęścia,
nirwana, raj, trochę jak ustrój demokratyczno-socjalistyczny. Wyglądało to tak, jakby
wówczas, po wspaniałym stworzeniu świata, nastąpiła przerwa we wszechświecie - nie znano
wtedy, jak wiadomo trzech wymiarów lecz tylko dwa i to w obrębie przestrzeni -
nieskończona dal i nieskończona głębia.
Jednakże nic, co znalazło się w tym wszechświecie, nie jest wieczne i niezmienione. Również
Duch, Bóg i Bogowie dorastają. Dlatego również ten stan nieświadomego szczęścia, spotkał
koniec.
Fig 1. Cząstka eteru w pełnej równowadze, siłą rzeczy, musi być w formie kulistej oraz musi
utrzymywać w sobie energię spoczynku. Musi także utrzymywać wokół siebie w takich samych
proporcjach siły, energię ruchu a także musi w najbardziej zewnętrznej trzeciej części swojej formy
kulistej, posiadać energię odczuwania. Poprzez sympatię ( wzajemną życzliwość ) energia
odczuwania jest połączona z każdym swoim sąsiadem i dlatego cząsteczka eteru wisi w powietrzu,
połączona promieniście ze swoim sąsiadem, wg takiej samej zasady, jak funkcjonują jej wewnętrzne
połączenia.
Pierwsze stawanie się
 Odczuwanie w niebiańskiej przestrzeni  czuło się zmęczone . W energii odczuwania
powstało pierwsze i najprymitywniejsze uczucie  tęsknota. To dało impuls do stawania
i rozwijania się w świecie. Była to tęsknota do odczuwania i w odczuwaniu, tęsknota za
szczęściem i taka tęsknota, towarzyszy nam do dzisiaj.
 5
Tym samym również energie materii i siły ruszyły się ze swego stanu spoczynku a każda
szukała swojego, właściwego dla siebie charakteru. Części energii odczuwania zeszła z toru
po którym poruszały się energie materii i siły dlatego każde odczuwanie i wszelkie życie,
dążą zawsze do wolności i żaden tyran tego świata, mimo ciągłych prób, tego faktu na stałe
nie zmieni. My jednak za daleko uprzedzamy wydarzenia, bo oto poznajemy, że królową
wszystkich nauk, jest filozofia.
Wraz z odczuwaniem, również siła staje się wolna a obie te energie szukają możliwości
połączenia się, tak samo jak czyni to wytrwała i cierpliwa materia. Tym samym, wspomniany
wcześniej stan szczęścia, czyli pełna równowaga materii, siły i odczuwania w przestrzeni
niebieskiej (eterze), został zachwiany. W obrębie najmniejszej cząsteczki eteru, istnieje kilka
możliwości wykształcenia kształtu, (zobacz fig 2 i 5).
Zniknęła możliwość powrotu do stanu poprzedniego. Aby stracone szczęście otrzymać
z powrotem lub osiągnąć większe, pozostawało tylko pójście do przodu  musiało nastąpić
 stawanie się . Droga była naznaczona.  Odczuwanie było lżejsze i szybsze niż materia i siła
i dlatego uciekło od nich wraz z delikatnymi cząsteczkami siły. Dokąd?
Ponieważ wszędzie w rozległości przestrzeni, odczuwanie natrafiało na nieporządek, musiało
więc i mogło uciec w głębię i wnętrze przestrzeni, która była delikatniejsza niż delikatność
przestrzeni niebiańskiej z zakorzenionymi w niej, energiami. Podobnie jak bywa to w naszym
życiu. ( A
atwo obok siebie przechodzą myśli, jednak ciężej i trudniej przesuwają się
w pomieszczeniu rzeczy ).
Tutaj, odczuwanie znalazło to, czego szukało; spokój i dziewiczość surowego świata i po
dziesięciokroć, zdobyło więcej niż zgubiło. Podobnie jest dzisiaj w tym świecie, subtelne
życie, po śmierci szuka sobie pasującego mu miejsca i mniej lub bardziej tęskni za takim
miejscem na ziemi. Tam jest wszystko, co potrzeba i to na uboczu ciężkiego i surowego
doczesnego życia, jego brutalnej siły i olśnienia spowodowanego tym życiem. Dużo energii
odczuwania zbiera się w głębi przestrzeni.
Ewolucja boskości i królestwa niebieskiego
Wybitne indywidualności powstały przez wysoki poziom odczuwania. Dzięki bardzo dobrym
warunkom, na przestrzeni trylionów lat, rozwijają się szybciej i szybciej aż do coraz to
 6
doskonalszej osobowości, odznaczającej się mądrością, miłością i mocą. Nasza rachuba czasu
tam nie sięga a tysiąc lat, może tam upływać, jak u nas jeden dzień.
W dalekich sferach nieskończonej otchłani i jej głębi, powstały  postacie nieznanej
niebiańskiej piękności i światłości, które przypuszczalnie znają tajemnice powstania energii
przestrzeni, my ludzie nie znamy jej. Być może leży tu biegun spoczynku naszego świata, jak
przecież każda rzecz, która ma taki swój biegun. Boskie postacie stoją w sympatii do reszty
wszechświata, swojej pierwszej ojczyzny. Doznały wiecznego szczęścia ale nie były same, bo
wg zasady energii przestrzeni, panują i tam reguły  męska i żeńska . Oczywiście, między
tymi boskimi postaciami, istnieje jeden prymus i jego musimy nazwać  Bogiem Ojcem
i uznać jego działanie za  Opatrzność w stosunku do wszystkich zdarzeń. Ale obok jest także
bogini szczęścia, światła i życia. Męska reguła, powoduje jakiekolwiek dążenie w dal, na
zewnątrz, żeńska działa odwrotnie, do wnętrza.
Ponieważ życie opiera się na promieniowaniu, promienie mają wpływa na boskie postacie
i na energię odczuwania a tym samym także na materię i siły przestrzeni kosmicznej. Dlatego
boskie postacie mogą kierować rozwojem wszechświata i mają także Wszech-moc, Wszech-
miłość i Wszech-mądrość. Nie mają jednak Wszech-czucia, ponieważ czucie jest
ograniczone, bo gdyby nie to, to nie byłoby możliwe osiągnięcie szczęścia.
W ten sposób, badania przyrodnicze dają nam dowody na istnienie Boga, jak wspominał
o tym papież. Prawda i pomyłka, leżą blisko obok siebie i  stworzenie świata było nieco inne
niż dotąd (do czasu badań Hutera) sądziliśmy. Człowiek, który wyzbywa się wiary w Boga
i  życie w niebie . Zamyka sobie drogę do wyższego poznania, przeocza najlepsze i czyni
dużo złego, nawet o tym nie wiedząc.
Rozwój naszego świata materialnego
Powróćmy jednak do przestrzeni kosmicznej naszego świata w którym żyjemy obecnie. To co
minęło, jest jak alegoria.
Formowały się materia i nagromadzały się siły a do nich przywiązywały się energie
odczuwania. Powstawały rozliczne formacje mgieł, małe i duże i takie o niewyobrażalnym
wymiarze. Zderzały się ze sobą, rozpadały się i nie było żadnej możliwości ich wyższego
wykształcenia. Formowała się nowa materia i nagromadzały się nowe siły, po to, aby znowu
się rozdrobnić. Trzy energie (materia, siła i zdolność odczuwania), na wszystkie możliwe
sposoby próbowały uzyskać  zaprzeszły spokój i szczęście . Wszystko na nic. Wzrastała
tylko tęsknota za  odczuwaniem . Tak być nie mogło.
Za wszelką cenę, energia odczuwania musiała znalez
ć inną drogę wyjścia z tego chaosu.
(Podobnie jest znowu dzisiaj i nie może to tak dalej trwać, bo Natura na pewno pomoże).
W stworzeniu naszego systemu słonecznego z pewnością pomogła  Opatrzność . Tamta
epoka, przed narodzinami naszej, dzisiejszej, musiała być niewymownie wspaniała
i wszechpotężna. Mówią co prawda, że dobry Bóg oddzielił niebo, ziemię i wodę ale w tym
było jeszcze coś innego. Jak długo trwała tamta epoka, jest trudno powiedzieć z pewnością
pięć miliardów lat by nie wystarczyło.
Porządek we wszechświecie
W energii odczuwania wszechświata, która w jakiejś części również była w materii i sile,
powstało przeczucie, że bez porządku, niczego się nie osiągnie, co od tej chwili staje się
celem.
Tak powstał porządek we wszechświecie. Jest to taki ;porządek w Naturze, który prowadzi
nas do wyższego rozwoju a na który to porządek, my nie zwracamy uwagi, bo stał się dla nas
 7
zbyt oczywisty. Oznacza to, że tworzywa i siły porządkują, układają i skierowują się ku
swojemu celowi same z siebie, jednak nie w sposób przypadkowy lecz jedynie, jako skutek
niekończących się; tragiki, cierpienia i doświadczenia.
Tam gdzie siła lub przyciąganie, działa w sposób szczególny, tam nie może równocześnie
w taki sam sposób oddziaływać  odczuwanie i lekkość i na odwrót. Tam gdzie jest dzień, nie
może być noc, gdzie światło, nie może być ciemno  gdzie grubo, tam nie cienko, gdzie
czarno, tam nie biało. To dotąd nieznany duch w materii, wg obwieszczenia papieża,  mimika
obejmującej wszystko miłości , przez którego, stworzenie świata mogło być zrealizowane.
W badaniu tej materii, Huter dokonał mistrzowskiego dzieła.
A są to, przez niego udowodnione teorie,  porządek ukierunkowania sił i  porządek
rozwoju w Naturze i we wszechświecie. Tym samym, teoria rozwoju (ewolucji) Darwina,
Lemarcka i H�ckla teoria o organicznym świecie i jej wpływie na rozwój nieorganicznej
materii, zostały poszerzone i dopracowane. Porządkiem tym jest Bóg w Naturze, którego
każdy musi uznać, obojętnie czy wierzy w tego czy innego Boga, ponieważ ten porządek
istnieje we wszystkich rzeczach i prowadzi do wyższego rozwoju.
Poprzez  porządek ukierunkowania sił (siły występujące w organizmach żywych i kierunki
ich działania przyp. tłum.), można wyjaśnić formę (kształt) budowy każdego ciała w naturze
i każde życie zarówno we wszechświecie jak i w człowieku  w zasadzie, znaczy to, to samo,
bo człowiek jest mikro-wszechświatem.
Zdolność odczuwania, przez nieorganiczną materię, została eksperymentalnie udowodniona,
zarówno przez Hutera jak i częściowo przez jego uczniów. Nawet jeśli energia odczuwania
w materii jest nieznaczna, to pozornie martwa materia ma zdolność zatrzymania w sobie
 obrazów życia oraz ich  przypomnienia sobie i wysłania ich  na zewnątrz . (Jeśli będzie
to możliwe, to będzie to póz
niej opisane. W dziele Carla Hutera  Zdolność odczuwania
materii 1908, jest to opisane dokładnie. Pozornie martwa materia odczuwa o wiele więcej niż
jesteśmy w stanie w to uwierzyć. Temu kto zna te rzeczy, stają się one powszedniością).
 Porządek ukierunkowania sił Carla Hutera, jest znany wielu naszym przyjaciołom.
Widzimy jego działanie np. w kształcie budowy człowieka. Jakie siły są w nim dominujące,
które z nich i jaki mają wpływ na charakter człowieka, rozpoznamy to po naszym
zachowaniu. W tym miejscu polecamy główne dzieło Hutera, które niestety w całych
Niemczech w sposób zuchwały przez terror zostało zniszczone i którego dodruk niestety nie
jest jeszcze możliwy. Najpełniejszy plan architektoniczny Natury, który możemy
bezpośrednio obserwować, leży w tęczówce oka człowieka. Nad tym pracował Huter 30 lat.
Ta sama zasada  porządku ukierunkowania sił , istnieje w każdym atomie i zapłodnionej
komórce jajowej.
Ciała niebieskie i powstanie życia
Materie i siły, porządkowały, składowały i kierowały się według i pod kierownictwem energii
odczuwania. Tak mógł powstać w dawnych czasach wszechświat wraz ze swoim systemem
słonecznym i porządkiem, który nas zadziwia. Według astrofizyki i słów papieża, czas
powstawania wszechświata wynosi pięć miliardów lat, wydaje się on jednak nieco za krótki.
Powstające w przestrzeni kosmicznej formacje mgieł, kształtowały się wg reguł
matematycznych i zasad miłości. Wraz z energią koncentracji (skupienia), przyciągania,
energią magnetyczną itp., powstawały zagęszczone masy substancji, ciała kuliste z biegunem
ssącym i promieniującym. Jedna siła szła za inną, jeden element rozwijał się z innego,
najpierw te najlżejsze, potem z postępującym zgęstnieniem ciał, powstawały te cięższe.
Możemy tu uwydatnić tylko niektóre. Energia odczuwania częściowo była połączona z tymi
substancjami i siłami a częściowo szukała sobie miejsca koncentracji we wnętrzu, tworzących
się ciał niebieskich. Wraz z postępującym zgęstnieniem i eksplozywną erupcją ściskanych
 8
mas substancji, skoncentrowana energia odczuwania, wydostawała się na powierzchnię, np.
ziemi, gdzie się ochładzała, tworząc w sprzyjających warunkach, cud Natury. Pod wpływem
promieni słonecznych i światła, ciepło i woda tworzyły w szczególnie chronionych i rajskich
miejscach naszej planety, żywe białko, które było mocno nasycone energią odczuwania
i w nim następowało pierwsze przebudzenie organicznego życia.
W żywym białku, kształtowały się małe, promieniujące ciałka w których mocno
skoncentrowana była energia odczuwania materii. Biegunowo, poprzez siły magnetyczne
w punktach lub jądrach komórek, zbierały się ciężkie masy substancji. Tym samym w tych
małych tworach, została uwolniona energia elektryczna, która uchodziła od swojego
środowiska. Energia odczuwania, skupiona w tych małych promieniujących ciałach,
opanowała materie i siły pierwszej organicznej komórki. Reagowała na bodz
ce świata
zewnętrznego i zaczęła z nim wymieniać siły, materie i procesy życiowe. Z pomocą tlenu
z powietrza, stała się wolna, samodzielna i suwerenna. Tym samym energia odczuwania
pobudziła się do samo odczuwania (do odczuwania siebie)  i nawet jeśli było to bardzo mało
 to dzieło żyło i było zdolne do rozmnażania się. Tak powstały pierwsze żywe komórki.
Co za triumf tworzącej Natury! Miliony lat nad tym pracowała i jej pierwszy, najwyższy cel,
stworzenie indywidualnego, zdolnego do dalszego rozmnażania się życia, został osiągnięty.
Natura chroniła go i w tamtych czasach, stworzyła w najdoskonalszych miejscach, raj dla
utrzymania jej najbardziej cennego skarbu, zwanego  Od (siły emanującej z żywych istot).
Huter przyjął także tzw.  pośrednie stworzenie , poprzez które, rozwój następował szybciej.
Dzisiaj, współczesny, realny człowiek jest władcą ziemi i nie poświęca zbyt dużo uwagi
duchowym ideałom. Jednak, jak we śnie, słychać już odgłos pierwszych kroków człowieka
przyszłości.
To, co niesie nam życie, jest skoncentrowaną energią odczuwania materii. Polega ona na
bardzo łagodnym i delikatnym promieniowaniu, można ją dostrzec w bardzo sprzyjających
okolicznościach, na konkretnych miejscach ludzkiej twarzy. Działa pozytywnie z wewnątrz
na zewnątrz i negatywnie, twórczo z zewnątrz do wewnątrz, prześwietla wszystkie tkanki
i pokazuje życie wewnętrzne na zewnątrz. Na tym opiera się wielka uczelnia
psychofizjonomki Carla Hutera.
Życie, śmierć i nieśmiertelność
Wszystko to, co przeminęło, było alegorią przyszłego. Gdy papież obwieszczał, starzenie się
świata, to mogło to dotyczyć materii w przestrzeni kosmicznej, która starzeje się podobnie,
jak ciało człowieka. Samo życie odmładza się, poprzez tworzenie nowych istot żywych
i potem, gdy po śmierci, zostaje oddzielone od materii ciała. Życie w ciele ma indywidualny
początek i nie może, zgodnie z prawem zachowania energii, swojego charakteru zaprzestać
lecz musi go kontynuować. Jedynie forma się zmienia. Starzeją się tylko organy wewnętrzne,
przez które dusza może się uaktywniać.
Materia w naszym ciele, oddaje, jeśli to możliwe, całą swoją energię odczuwania, sile życia,
panującej nad siłą prowadzącą, formującą i ukierunkowującą. Dlatego energia odczuwania
wyczerpuje się i ciało staje się zmęczone. Starzejący się człowiek mówi często,  jestem taki
zmęczony .
Wraz z pierwszym oddechem za pomocą tajemniczego napięcia tlenu z powietrza, który
sympatyzuje z lekkim i ciężkim, dużym i dalekim, głębokim i małym, zaczyna się
indywidualne życie, tzn. energia życiowa i siła napięcia tlenu z powietrza zacznie się
poruszać w sympatii do otoczenia w sile życia materii.
W tym leży największe odkrycie Hutera; siła życia, której istnienie w anatomicznej strukturze
promieniowania żywej komórki, on udowodnił. Wraz z ostatnim tchnieniem, kończy się też
cielesne życie, sympatia do tlenu z powietrza przestaje istnieć. Bieguny siły zmieniają swoje
 9
miejsce i uchodzą z ciała i przesuwają się do głębi wszechświata. Indywiduum ze swoją
delikatną materią i siłą ducha, żyje dalej w podobnej sympatii i napięciu energii pierwotnych
przestrzeni.
Dlatego człowiek wygrał po dziesięciokroć, podobnie jak działo się to w dawnych czasach,
gdy pierwotna przestrzeń kosmiczna zróżnicowała się i energia odczuwania opuściła tor po
którym poruszały się siła i materia. Jednak obecnie, energie życiowe, utrzymują delikatne
substancje i siły ciała, wg ukierunkowanego porządku. Dzielą się, jak życie od kołyski do
śmierci, tak czy tak na dzieleniu się, wszystko się opiera. Przy przemianie materii, przy
oddychaniu, przy dorastaniu, zawsze dzieli się siła życia, zużyta materia umiera,
indywidualność pozostaje. W zależności od delikatności i małości, struktury materii i siły,
która obecnie przyłącza się do energii życiowej z którą sympatyzuje i odpowiednio do niej się
dostosowuje, stoi indywidualność pożegnanej istoty, na wyższym lub niższym poziomie
rozwoju. Gdy tylko materie i siły znowu się uporządkują i zorganizują, pobudza się znowu
stan świadomości.
Teraz, obumarła istota stała się  duchową istotą - wolną od przymusu i wpływów energii
atomów ciała i może się wiecznie dalej rozwijać. Olbrzymia siła formująca psychikę, która
niegdyś żyła w ciężkim ciele, organizowała go i formowała, obecnie w delikatnym
eterycznym świecie, jeszcze bardziej dochodzi swoich praw. Istota duchowa może myśleć,
odczuwać, pracować i tworzyć. Po śmierci, jest ona tam przyciągana, gdzie jej delikatne
eteryczne ciało poczuje się najlepiej i gdzie ma najlepsze do  życia warunki.
Dotyczy to przypuszczalnie nas, ludzi w małości i delikatności tworzywa, być może także
trochę dalej w głębi wewnętrznej przestrzeni. Tworzywo, które przewodzi światło i wszystkie
bodz
ce świata, przewodzi także energię życia.. Ruch i pokonywanie przestrzeni jest dla istoty
duchowej ułatwiony w zależności od struktury materii, porusza się ona o wiele szybciej i lżej
niż światło. Że energia życia i miłość, są identyczne, było już powiedziane.
Gdzie jest królestwo niebieskie?
Taka istota duchowa, nie jest w stanie dotrzeć do królestwa Bożego chyba, że po długim
czasie rozwoju. Gdzie jest więc jej świat zewnętrzny? Było już wspomniane, że we
wszechświecie dla małości tych postaci duchowych, więcej przestrzeni jest niż potrzeba
i dobrze, bo ich budowa jest delikatniejsza niż budowa atomu. Gdzie jednak, może być ich
końcowy cel?
Światło, życie i miłość w naszym wszechświecie, opierają się na promieniowaniu. Siła
promieniowania światła życia, jest w szczególnych okolicznościach w różnych regionach
twarzy, widoczna nawet gołym okiem. Być może, będzie kiedyś możliwym, sfotografowanie
jej za pomocą bardzo czułego filmu.
Światło i miłość istot żywych we wszechświecie, są transportowane dalej aż na peryferie.
Podobnie jak całe wewnętrzne życie, kierowane jest do skóry w miejscu największego jej
unerwienia, tak jak życie na naszej planecie zwierząt, roślin i ludzi uwidacznia się najpiękniej
w kwiatach, liściach i owocach. Peryferiami uniwersum są kwiaty wszechświata tak, jak
mózg i twarz, są kwiatami człowieka. Królestwo niebieskie ma swoje korzenie w głębi
przestrzeni i jak kto woli, wszędzie indziej. Wszystko we wszechświecie, podlega ciągłej
wymianie materii i sił, dzięki czemu, odmładza a nigdy nie starzeje się.
Tam na peryferiach wszechświata są nieskończone sfery światła i życia, królestwa
niebieskiego.
Przyszłość naszego wszechświata
 10
Z teraz
niejszości możemy wywnioskować przeszłość i przyszłość. Stosownie do tego, nasz
wszechświat nie będzie w przyszłości taki, jak jest teraz. Będzie bardziej doskonały. Planety
naszego kładu słonecznego, są od harmonijnej doskonałości jeszcze bardzo daleko
i prawdopodobnie są jeszcze w okresie młodzieńczym. Materie i siły odpowiednio do
swojego charakteru, będą się mocniej do siebie przyciągały i ze sobą łączyły, tak samo, jak
 lekkie i  delikatne , dzięki wzajemności i sympatii, próbują połączyć się ze sobą. Tylko
w tym znaczeniu nasza matka Ziemia, będzie się starzała, gdyż będzie oddawała wszystko to,
co służyć będzie życiu na ziemi. W końcu, będzie jej  cel życiowy spełniony ale życie na
ziemi, nie będzie już możliwe. My, możemy być jednak spokojni o przyszłość naszej Ziemi.
To jest obraz świata, który stworzył Carl Huter, jest zaokrąglony, nie ma rogów ani kantów
i współbrzmi ze zdarzeniami Natury. Jeśli mówią, że Bóg stworzył świat i człowieka, to temu
ostatniemu przekazał również indywidualność i zdolność rozmnażania się i umiejętność
tworzenia.
Nie jest to bez znaczenia, ponieważ z tych wymienionych cech, wywodzi się energia mózgu
i ducha a cała ogromna ziemia, ze swoją znaczną wagą, nie jest w stanie zrównoważyć jakości
mózgu jednego człowieka. Rozróżniamy pomiędzy Naturą a Bogiem.
Człowiek jest stworzony wolnym mimo, że mógłby się urodzić w kajdanach, ponieważ jego
dusza i życie, są wolne.
Grudzień 1951
Amandus Kupfer
Epilog: Około 1910 roku teologowie wydali czasopismo  Zeszyty apologiczne . W ten
sposób, starali się stworzyć reformę w myśl zasady:  Dobry Bóg stworzył tworzywo i ułożył
całą materię i wszystkie siły w taki sposób, że mogło powstać wszystko to, co jest obecnie .
Było to w zasadzie tym, co ostatnio obwieścił papież Pius XII. Wówczas żądano od teologów
 modernistycznej przysięgi . Teologowie, którzy jej nie złożyli, zostali usunięci z urzędu.
Carl Huter uczynił swoim życiowym zadaniem, zbadanie cudownej pracy Natury, która
postępując od najniższej formy życia do najwyższej, pobudza do życia organy o coraz to
wyższym stopniu rozwinięcia.
Można sobie wyobrazić z jaką zapalczywością Huter, który sam miał bardzo subtelne zmysły
 i któremu myślenie przychodziło lekko  podjął ten kierunek, pozostawiając inne z boku.
Dręczyło go niepowstrzymanie, zbadanie ukrytego w Naturze.  Szukaj , tak mówił mu głos
wewnętrzny. Natura nie odda swoich tajemnic tak łatwo i szybko.
Wraz z rozwojem swoich zmysłów, przechodził on od jednej prawdy do drugiej. Nie mógł
inaczej myśleć jak tylko zgodnie z brzmieniem, tworzącej Natury. Materia ta, była mu
wdzięczna i odkrywała swoje, pieczołowicie skrywane, coraz to nowe tajemnice. To jest sens,
który przyświecał temu wyobrażeniu, które przy dokładnym przyjrzeniu się, staje się jasne.