Odpowiedz
immunologiczna na zakażenia wirusowe
Wirus jest bardzo małą, mikroskopijną cząstką zakażającą swoiste komórki organizmu
w celu reprodukcji. Wirusy mogą replikować się jedynie poprzez zakażenie komórki
gospodarza, w związku z czym nie mogą rozmnażać się samodzielnie tak jak bakterie. Wirusy
składają się przede wszystkim z materiału genetycznego, otoczonego białkową osłonką zwaną
kapsydem. Zależnie od klasy mogą one zakażać różne organizmy: zarówno eukariotyczne
(zwierzęta, drożdże, grzyby i rośliny) jak i prokariotyczne (bakterie). Słowo  wirus pochodzi
z łaciny i oznacza truciznę (syn. venenum). To, czy wirus jest organizmem żywym jest wciąż
kwestią dyskusyjną, ponieważ ma on cechy szczególne organizmu żywego (takie jak
reprodukcja). Większość badaczy nie uważa wirusów za organizmy żywe.
Zakażenia wirusowe należą do głównych przyczyn chorób spotykanych w praktyce
ogólnej, Z homotoksykologicznego punktu widzenia większość zakażeń wirusowych należy
traktować bardzo poważnie, ponieważ z definicji wirusy są homotoksynami
wewnątrzkomórkowymi powodującymi często śmierć komórki spowodowaną przez
mechanizmy odporności komórkowej koncentrujące się na zakażonych przez wirusy
komórkach. W Tabeli Ewolucji Choroby, zakażenia wirusowe należą początkowo do fazy
impregnacji, lecz mogą we względnie krótkim czasie powodować degenerację, a nawet
dedyferencjację. Oprócz samego zakażenia wirusowego, często obserwuje się komplikacje.
Mogą one być nadkażeniami bakteryjnymi, lecz także znane są cięższe powikłania, takie jak
po wirusowy zespół zmęczenia np. po infekcji wirusem EBV (mononukleoza).
Odpowiedz
immunologiczna to złożony zespół reakcji obronnych organizmu.
Obejmuje rozpoznanie antygenu oraz jego neutralizację i eliminację. Na odpowiedz

immunologiczną składa się odpowiedz
typu komórkowego i humoralnego, przy czym oba te
mechanizmy przebiegają równolegle i są współzależne od siebie. Odpowiedz

immunologiczna następuje, gdy mechanizmy odporności nieswoistej okażą się nieskuteczne.
W początkowej fazie neutrofile i makrofagi fagocytują drobnoustroje, po czym
neutrofile zostają też pożarte przez makrofagi, które prezentują na swej powierzchni
fragmenty antygenów. W odpowiedzi humoralnej antygen łączy się z receptorem błonowym
limfocytu B. Do aktywacji limfocytu B potrzebna jest na ogół obecność limfocytów Th, które
same zostały pobudzone po rozpoznaniu i związaniu antygenu. Limfocyty Th produkują
cytokiny (interleukiny), pobudzające limfocyty B do podziałów i różnicowania się. Powstaje
bardzo duża liczba komórek, z których większość to komórki plazmatyczne, produkujące
przeciwciała. Pozostałe stają się komórkami pamięci, zapamiętują strukturę antygenu.
Wytworzone przeciwciała łączą się z antygenami i unieczynniają je, np. poprzez ułatwienie
fagocytozy komórek z antygenami lub perforację ich błony.
Odporność komórkowa uzupełnia odporność humoralną, przy czym biorą w niej
udział wyłącznie komórki, które zostały uczulone przez antygen. Limfocyty Tc pobudzone też
przez limfocyty za pośrednictwem cytokin Th rozpoznają komórki z określonym antygenem i
zabijają je, pobudzając do apoptozy. Do bezpośredniego zniszczenia antygenu mogą być
zaangażowane makrofagi, które zostają pobudzone przez limfocyty Th poprzez cytokiny.
Podczas odpowiedzi komórkowej także powstają komórki pamięci immunologicznej. W
odpowiedzi immunologicznej występują oba mechanizmy, choć ich udział może być różny.
Odpowiedz
humoralna dotyczy zwłaszcza reakcji na infekcje bakteryjne, natomiast
komórkowa reakcji na infekcje wirusowe oraz podczas odrzucania przeszczepu i w walce z
komórkami nowotworowymi. Odpowiedz
komórkowa odpowiada też za opóz
nione reakcje
immunologiczne (odczyn zapalny).
Pierwotna odpowiedz
immunologiczna występuje, gdy układ immunologiczny styka
się z danym antygenem po raz pierwszy. Gdy ustaje kontakt z antygenem, ilość
wytworzonych przeciwciał spada, a w organizmie zostają jedynie komórki pamięci
immunologicznej. Aktywne komórki immunokompetentne jako zbyteczne są pobudzane do
apoptozy przez limfocyty TS poprzez wytwarzane przez nie cytokiny. Jeśli dojdzie do
ponownego kontaktu z tym samym antygenem, komórki pamięci immunologicznej łatwo
ulegają aktywacji, szybciej proliferują i, w zależności od swego pochodzenia, produkują
więcej przeciwciał lub cytokin. Jest to wtórna odpowiedz
immunologiczna.
Przygotowały:
Sandra Kużajak gr VII
Agnieszka Huppert gr II