JOHN MARSDEN
Kroniki Ellie
Wojna się skończyła, walka wciąż trwa
Dziękuję Sarah Alexander, Michelle Mitchell, Warwickowi Kirkowi, Susan Kirk, Charlotte
Lindsay, Annie Higgins, Rhondzie Gawley, Rachel James, Desowi Jamesowi i Maureen
Wiltshire.
Rozdział 1
Usłyszeliśmy to w połowie wspinaczki na grań. Ja, Homer i Gavin, tylko my troje.
Grań była stroma, a skały kruche. Po pokonaniu trzech metrów w górę zsuwaliśmy się o dwa.
To stało się mniej więcej o trzynastej piętnaście. W ciepłe majowe popołudnie. Jesień
była upalna. Wokół rósł las, armia powykręcanych drzew stojących na baczność. Nosiły
szarozielone mundury i wymachiwały liśćmi, nieustannie wykonując nieprzydatne ruchy. Ci
żołnierze nigdy nigdzie nie wyruszyli, nigdy niczego nie zrobili. Ci żołnierze mieli wszystko
gdzieś.
Czasami w lesie jest zupełnie cicho. Nie zdarza się to często. Ale czasami koło
południa w styczniowy dzień, kiedy temperatura jest wysoka, liście eukaliptusów zwisają
zmęczone i oklapnięte, ptaki przestają fruwać, owady chowają się w cieniu, słychać tylko
chrzęst kamieni i bzyczenie zagubionej muchy, a na polu - kroki byka, który powoli
podchodzi do lepszej kępy trawy.
Jednak tamtego majowego popołudnia było słychać te same dz
więki co zwykle:
niezbyt głośne, raczej stonowane. Pszczoły, osy i żuki; ocierające się o siebie gałęzie drzew;
sroki i rozelle, pliszki i strzyżyki. Kiedyś do mamy przyjechała przyjaciółka z miasta.
Dochodziła do siebie po załamaniu nerwowym albo czymś w tym rodzaju. Trzeciego dnia
wbiegła do domu, zasłaniając uszy rękami i krzycząc:  Przyjechałam na wieś, żeby mieć ciszę
i spokój, a tu nic tylko hałas, hałas, hałas! .
Tamtego majowego dnia sami robiliśmy tyle hałasu, że prawie nie zauważałam
dz
więków wypełniających las. W stukocie, chrzęście i klekotaniu osuwających się kamieni
ginęły prawie wszystkie inne odgłosy. Do tego dochodziło jeszcze sapanie i dyszenie,
zwłaszcza w wykonaniu Homera. Ostatnio naprawdę stracił formę.
Zatrzymał się i oparł o drzewo - właściwie o pół drzewa, bo brakowało większości
górnych gałęzi. Szeroko się do mnie uśmiechnął. Twarz lśniła mu od potu. Zatrzymałam się i
też się do niego uśmiechnęłam. Przed nami Gavin maszerował naprzód z opuszczoną głową,
jak zawsze niestrudzony.
- Nie wytrzymujesz tempa - powiedziałam do Homera.
- Ścigamy się? - zapytał, ale nie ruszył się z miejsca.
Zrobiłam z dziesięć kroków. Ominęłam go.
- Wygrałam!
- Przypomnij mi: po co właściwie się tam wspinamy? - zapytał, poruszając ramionami,
żeby plecak lepiej się ułożył.
- Dla zabawy - odparłam z największym przekonaniem, na jakie potrafiłam się
zdobyć. - Dla zabawy, przyjemności, relaksu, pięknych krajobrazów i radości.
Westchnął.
- Niektórzy ludzie gadają, jakby połknęli słownik - powiedział. - A ty połknęłaś jakiś
cholerny słownik synonimów.
Właśnie kiedy mówił  synonimów , rozległy się strzały.
Dobiegały z dna doliny, najpierw odbijały się echem od zbocza wzgórza, a potem
dz
więczały wokół. Mówiąc z matematyczną precyzją, w pierwszej serii było ich piętnaście,
padły w równych odstępach i trwały około dwudziestu pięciu sekund. Potem, po mniej więcej
dziesięciosekundowej przerwie, nastąpiły trzy nieregularne serie. Jeszcze póz
niej dały się
słyszeć sporadyczne huki. A
ącznie było tych strzałów ze trzydzieści i rozlegały się przez
jakieś pięć, sześć minut.
Pięć, sześć minut. Pod koniec tych pięciu, sześciu minut byliśmy już w połowie drogi
powrotnej do domu. Kiedy się nad tym zastanowić, to niesamowite. Przecież dotarcie na tę
wysokość zajęło nam ponad dwie godziny. Oczywiście wtedy szliśmy pod górę, a teraz
prawie cały czas w dół, ale biorąc pod uwagę, że zmarnowałam co najmniej minutę na
Gavina...
Gavin jest prawie całkiem głuchy, co nie oznacza, że niczego nie słyszy - jego
nauczycielka twierdzi, że zupełna głuchota w zasadzie się nie zdarza. Wiem tyle, że Gavin
słyszy bardzo niewiele: głośne krzyki, przejeżdżające półciężarówki, wybuchy i helikoptery
lecące w bliskiej odległości. Nie słyszy telewizora, muzyki ani rozmów. A już z pewnością
nie słyszy, kiedy ktoś każe mu posprzątać w pokoju, odrobić lekcje albo nakryć do stołu. Nie
słyszy, jak mówię, żeby się pospieszył, bo inaczej ucieknie mu autobus, ale słyszy takie teksty
jak:  Gavin, bierz dupę w troki albo zaprowadzę cię na ten przystanek na kopach . A mówię
to dość często.
Gavin nie słyszy strzałów z odległości kilku kilometrów. Zapomniałam o tym.
Przypomniałam sobie, dopiero kiedy zawróciłam i przebiegłam sto metrów w dół grani.
Wtedy gwałtownie się zatrzymałam. Byłam w rozterce. Zawsze lubiłam to słowo. Po prostu
nigdy wcześniej nie miałam okazji go użyć.
W głowie mignęła mi scena z The Silver Sword, w której Jan porzuca swojego psa
Ludwiga, żeby pomóc dziewczynom uratować małego Edka. Autor mówi, że w tamtej chwili
Jan zaczął dorastać. Kiedy jako dziecko dotarłam do tego miejsca w książce, znienawidziłam
Jana - znienawidziłam go za to, że zostawił ii swojego psa, aby umarł w strachu, w
samotności i z poczuciem, że został zdradzony. Teraz miałam podobny problem. Podobny, ale
jeszcze trudniejszy. Wiedziałam - tak jak wiem, że po lecie następuje zima - że te strzały
dobiegały z mojego domu. Wiedziałam, że dzieje się coś okropnego i że muszę jak
najszybciej się tam dostać, żeby pomóc rodzicom, a może nawet ocalić im życie.
Musiałam jednak pamiętać, że Gavin jest tylko dzieckiem - nawet jeśli to twardy
gówniarz - i nie mogłam pozwolić, żeby dotarł na szczyt sam, nie wiedząc, gdzie się
podzialiśmy ani co się dzieje, pozostawiony samemu sobie i mogący się wpakować w jakieś
kłopoty.
Bo nagle już nigdzie nie było bezpiecznie i w górach znowu zaroiło się od
przerażających niebezpieczeństw.
Dlatego wydzierając sobie serce z piersi - dosłownie chwytając się za nie, jakbym
chciała je wyrwać i rzucić na ziemię - wściekła na każdy krok, jaki muszę zrobić w
przeciwnym kierunku, zawróciłam i popędziłam w górę grani.
A Gavin szedł, szedł i szedł. Kiedy zostało mi już tylko dwadzieścia metrów,
podniosłam garść kamieni i rzuciłam w niego. Wszystkie przeleciały obok. Wściekła i
zrozpaczona schyliłam się po następną garść, ale wtedy jeden z tamtych kamieni potoczył się
w kierunku Gavina, który wreszcie go zauważył. Odwrócił się.
Nie wiedziałam, jak mam pokazać, co właśnie usłyszeliśmy, ale jedno trzeba mu było
przyznać: szybko złapał, o co chodzi. I to jak szybko! A może po prostu przeraziła go moja
mina. Rzucił okiem na moją twarz i już w następnej sekundzie pędził do mnie po głazach.
Najwyraz
niej nie musiałam niczego mówić. Znowu zawróciłam i pobiegłam na dół. Już po
chwili Gavin dogonił mnie i wyprzedził. Wtedy przestałam się o niego martwić i
przyspieszyłam.
Choć krzemień spod kopyt uskakiwał podle, Koń szedł, omijał pnie zwalonych drzew,
a jez
dziec, który Przybywał ze Snowy River, nawet nie zadrżał w siodle. Wspaniale było
patrzeć na tę podróż przez góry. Wśród kory i młodych drzew, wybojów jakich mało, A po
stoku galopem, z jez
dz
cem złożonym wpół, Co nawet nie ściągnął wodzy, póki nie dotarł cało
Do końca tej straszliwej drogi w dół.
No tak, w przeciwieństwie do jez
dz
ca z wiersza Banjo Petersona nie miałam konia, ale
mnie też czekała straszliwa droga w dół. Nie wiem, jak naszej trójcie udało się nie połamać
sześciu kostek. A nawet siedmiu. Kamienie, które osuwały nam się spod nóg w drodze na
górę, osuwały się jeszcze bardziej w drodze na dół. Przez pierwsze dwie minuty
wywoływałam całe wodospady kamieni. Kiedy się na nich skupiłam, o mało nie powaliło
mnie przewrócone drzewo wiszące na wysokości szyi. Zrobiłam unik, ale dopiero w ostatnim
momencie. Dając nura, podrapałam sobie czoło.
Niżej na grani było kilka podmokłych miejsc, do których nigdy nie docierało słońce.
Poślizgnęłam się na jednym z nich i zjechałam w przysiadzie, czując przeszywający ból w
kolanie - oczywiście w lewym; wszystkie kary zawsze spadają na chore kolano. Prawe wiodło
cudowne życie. Zsunęłam się ze dwa metry, próbując utrzymać równowagę, co, o dziwo, mi
się udało, a potem zdołałam się wyprostować i uniknąć upadku, który na pewno by mnie
spowolnił.
Zakręty, królicze nory, a potem szereg powalonych drzew, cztery pniaki, jeden po
drugim, zaledwie metr od siebie, a do tego cała masa towarzyszących im suchych gałęzi.
Śmialiśmy się, kiedy z nimi walczyliśmy w drodze na górę. Teraz przeskoczyłam przez
pierwszy pniak, dałam susa na drugi, stamtąd na trzeci, a potem musiałam zejść i zmierzyć się
z ostatnim. To specjalność lasu: bierny opór wobec istot ludzkich.
Dość szybko zostawiłam Gavina w tyle, w pewnym momencie wyprzedziłam Homera,
a wkrótce znalazłam się na płaskim terenie i pobiegłam przez pole zwane Spaloną Chatą,
czując, jak spływa ze mnie pot. Miałam wrażenie, że na polu brakuje powietrza i że upał
kradnie mi energię. Zaczęłam się kołysać, biec ciężkim krokiem i miałam to okropne
poczucie, że poruszam się w miejscu, że pędzę co sił, ale nigdzie nie docieram. Przez całą
drogę w dół grani słyszałam rozproszone strzały, tym głośniejsze, im bardziej się do nich
zbliżałam, i cały czas szukałam dla nich racjonalnego wytłumaczenia, nie mogąc jednak
wymyślić ani jednego sensownego powodu.
Ani jednego. Mój tata rzadko strzelał. Chyba miał na to jakieś uczulenie. Została mu
tylko jedna strzelba kalibru.222, której od czasu do czasu używał do rozprawienia się z lisem,
dobicia umierającego bydła albo do skrócenia męczarni kangurów potrąconych przez
samochód i zostawionych na drodze. Nie miał nawet tylu naboi, ile wystrzelono w ciągu tych
pięciu czy sześciu minut.
Pędząc przez pole, nasłuchiwałam kolejnych strzałów, ale było już cicho. Nie
wiedziałam, czy to dobrze, czy z
le. Spojrzałam przez ramię i zobaczyłam Homera z Gavinem,
biegnących sto metrów za mną, mniej więcej razem. Nie obejrzałam się po raz drugi, nie
mogłam sobie pozwolić na marnowanie energii.
Chcąc się dostać do mojego domu z kierunku, z którego przybiegliśmy, trzeba było
przeciąć pole zwane Jednym Drzewem, a potem moje ulubione: Parkowe. Tata nigdy nie lubił
Parkowego, bo rosło na nim mało trawy dla bydła. To dlatego, że prowadziła przez nie dawna
droga do naszego gospodarstwa, a przez europejskie drzewa, które posadzono wzdłuż niej
wiele lat temu, i przez towarzyszące im eukaliptusy trawa nie miała tam większych szans.
Tym razem kochałam te drzewa jak nigdy przedtem, bo zapewniły mi dobrą ochronę.
Nie wiedziałam, do czego biegnę ani co mogę zastać na miejscu, ale każda komórka mojego
ciała była pewna, że będzie to coś złego. Wojna się skończyła. Skończyła się cztery miesiące
temu. Ale kiedy cztery miesiące po wojnie rozlegają się dziesiątki strzałów, nie sposób się
uchronić od obezwładniającego strachu.
Nad strumieniem jest most dla samochodów, ale sto metrów przed nim uznałam, że
skorzystanie z niego może nie być najlepszym pomysłem. Był zbyt widoczny, zbyt oczywisty.
Wracałam do sposobu myślenia, dzięki któremu przeżyłam wojnę. To jak jazda na rowerze -
nigdy się nie zapomina. Wchodzisz w to z powrotem bez chwili zastanowienia.
Dlatego odbiłam w bok i przeszłam przez strumień kawałek dalej, starym żółtym
mostkiem dla pieszych, butwiejącym od lat i przysłoniętym barwinkiem. Był śliski od wilgoci
i pleśni, ale niedawno tata wymienił deski. Czułam zapach kreozotu. Potem wbiegłam na
brzeg, tak żeby podchodząc do domu, korzystać z osłony dwóch dużych zbiorników na wodę.
Na początku myślałam, że nic się nie stało. Wokół było spokojnie. Cicho. Nic się nie
ruszało. Ale oczywiście właśnie to było nie w porządku. O tej porze na farmie powinno się
coś dziać. Mama powinna rozwieszać pranie, pielić w ogródku zielnym albo iść drogą do
skrzynki pocztowej. Moja przyjaciółka pani Mackenzie, która u nas mieszkała, powinna jej
towarzyszyć, zapewniając niekończącą się dostawę paplaniny, która tak bardzo wyczerpywała
mamę. Tata powinien wiercić dziury w nowych prętach do zagrody, naprawiać pikapa albo
piłować powaloną akację przy bramie prowadzącej na pole Nellies.
Cisza, o której wspomniałam wcześniej, ta panująca czasami w lesie w upalny dzień
koło południa - właśnie taka cisza spowijała teraz mój dom. Otaczała mnie ze wszystkich
stron. Wydawała się taka namacalna, jakbym wbiegła na ogromną ścianę z waty. Taka
namacalna, że prawie się od niej odbiłam.
Poza tym było coś jeszcze. Zapach. Czuć go zawsze po wystrzale z karabinu albo
śrutówki. Mocny, słodkawy zapach prochu, który przysłania wszystko inne, w każdym razie
na chwilę. Woń gnijących kangurów, benzyny albo setki owiec w zagrodzie - w starciu z nim
to wszystko znika. A róże, lawenda i eukaliptusy nie mają szans.
Mimo że od strzelaniny upłynęło - bo ja wiem - nieco ponad pięć minut, w powietrzu
nadal unosił się ciężki zapach.
Pobiegłam prosto do domu. Wiedziałam, że ryzykuję. Ale już potrafiłam sobie
wyobrazić, co się stało. Wiedziałam, że w pobliżu mogą być uzbrojeni ludzie. Wiedziałam, że
to może być zasadzka. Ale czy masz inne wyjście, gdy chodzi o twoją rodzinę? Jak to mówią:
rodzina jest najważniejsza.
 Ta dziewczyna odwróciła się od własnej rodziny, to okropne .
Potem z mojej głowy uleciały wszystkie myśli. Nawet strach przed uzbrojonymi
ludz
mi. Mogliby przyjść i mnie zastrzelić, kiedy klęczałam na podłodze w kuchni. Pewnie
nawet bym ich nie usłyszała. Pewnie nawet nie poczułabym kuli.
Zabawna sprawa: nawet jeśli się spodziewasz pewnych rzeczy, nawet jeśli co najmniej
od pięciu minut wiesz, co się dzieje i co prawdopodobnie zobaczysz, kiedy stajesz z tym
czymś twarzą w twarz, od razu wiesz, że nic, nic, nic na tym świecie nie byłoby w stanie cię
na to przygotować.
Powykręcane ciało mojej mamy leżało na podłodze, z oczami utkwionymi w suficie.
W zasadzie byłam w stanie patrzeć tylko na jej nogi. Pomyślałam, że nadal jest bardzo chuda.
Wszystko powyżej nóg było zbyt straszne, żeby spojrzeć. Napastnicy musieli używać broni
dużego kalibru. Zostawili po sobie prawdziwą jatkę. Nie było czego zbierać. Wszędzie krew i
w ogóle.
Znowu wstałam. Poczułam, że zaczynam się łamać, że wpadam w rozpacz, tu i teraz.
Mimo to próbowałam wziąć się w garść. Powtarzałam sobie, że jest za wcześnie, żeby
reagować, żeby cokolwiek poczuć. Miałam jeszcze coś do załatwienia.
Homer i Gavin wpadli do kuchni. Nie spojrzałam na nich, nic nie powiedziałam, tylko
się odwróciłam. Usłyszałam ich zduszone okrzyki, byłam w stanie sobie wyobrazić ich
przerażenie. Homer powiedział chyba:  Jezu, nie . W tamtym momencie było mi nawet
łatwiej wyobrażać sobie ich twarze, niż cokolwiek czuć. Zauważyłam nogi pani Mackenzie
wystające ze spiżarni. Przygotowałam się, zacisnęłam dłonie w pięści, próbując wykrzesać z
siebie trochę opanowania, a potem do niej podeszłam.
Patrząc na jej ciało, czułam, jak coś wzbiera mi w gardle, jakby chciało siłą wydostać
się na zewnątrz, jakby jakieś oślizgłe zwierzę, które we mnie żyło, nagle zapragnęło wyjść.
Dopełzło aż do ust. Musiałam zacisnąć zęby i połknąć to coś z powrotem.
Przynajmniej pani Mackenzie nie została rozerwana na kawałki jak moja mama.
Wystarczyła jedna kula.
Wtedy byłam już chyba w jakimś transie. Prawie wybiegłam z domu, żeby poszukać
taty. Patrząc na to z perspektywy czasu, myślę, że powinnam była pędzić na złamanie karku,
na wypadek gdyby potrzebował pierwszej pomocy. Ale byłam w stanie emocjonalnej
martwoty. A bieg z grani i przez pola wyczerpał mnie fizycznie. W dodatku bałam się tego,
co mogę zobaczyć. I... och, było jeszcze mnóstwo innych powodów.
Mimo wszystko wiedziałam, że nie mogę zostać w domu i schować się w szafie, choć
właśnie takie rozwiązanie podsuwał mi instynkt. Musiałam znalez
ć tatę. Bez względu na
wszystko musiałam go znalez
ć.
Ludzie, którzy to zrobili, którzy zaatakowali naszą farmę, byli zawodowcami - nie
miałam co do tego wątpliwości. Prawdopodobnie zrobili mojemu tacie to samo co mamie i
pani Mackenzie. Wpadłam do szopy do strzyżenia owiec i przebiegłam między pustymi
stanowiskami, cicho łkając, z zaciśniętymi pięściami i takim ciężarem w żołądku, jakbym
połknęła mokry cement. Minęłam starą prasę do wełny i stół do klasyfikacji. Wbiegłam do
warsztatu i zajrzałam za wszystkie traktory, a nawet za pług. Wahałam się między starą
stodołą a nowymi szopami do karmienia indyków i gęsi, zbudowanymi przez tatę w ramach
naszej krótkotrwałej próby zróżnicowania hodowli. Wybrałam szopy.
Przeskoczyłam przez rów i o mało nie potknęłam się o ciało. Leżało twarzą w dół. Nie
było w mundurze, ale wiedziałam, skąd pochodzi. Spod niego nadal sączyła się krew.
Przeskoczyłam przez nie i pobiegłam do szopy. W wysokiej trawie leżały jeszcze dwa
ciała. Poczułam ucisk w gardle, jakby dwie ręce zacisnęły się na mojej szyi i próbowały
udusić. Tata zginął w walce. Był w szopie, rozerwany na strzępy, tak jak mama. Wszędzie
widziałam krew. Obok, prawie na nim, leżało kolejne ciało. Trudno było zgadnąć, co się
wydarzyło, ale myślę, że tata jakimś cudem wyrwał któremuś z nich karabin i zabił tylu, ilu
zdołał, zanim oni zabili jego.
Rozdział 2
Moja rodzina pracowała na farmie już przed Beadesami, w czasach koni i pługów.
Zawsze hodowaliśmy bydło i owce, ale kiedy wojna się skończyła i dwadzieścia milionów
ludzi trzeba było upchnąć na obszarze, na którym wcześniej mieszkało sześć milionów,
straciliśmy mnóstwo ziemi. Mama mojej przyjaciółki Fi otrzymała zadanie podziału gruntów
w okręgu Wirrawee i kiepsko na tym wyszliśmy. W każdym razie ja tak uważam.
Tata postanowił zerwać z tradycją i zająć się hodowlą indyków i gęsi. Na początku
myślałam, że to dobry pomysł, ale potem wszystko się popsuło. Kiedy tylko zaczęliśmy,
indyki zaatakowała histomonoza i straciliśmy trzy czwarte tych nieboraków.
Tata był przekonany, że choroba przyszła zza granicy, ale kto wie? W rzeczywistości
wszystko wydarzyło się tak szybko, że zastanawiałam się, czy indyki nie były zarażone już w
chwili zakupu. Trudno powiedzieć. Przed wojną rząd naprawdę bardzo surowo podchodził do
spraw związanych z rolnictwem, a ponieważ mieszkamy na wyspie, miał ułatwione zadanie.
Wszyscy, którzy przywlekli paskudne choroby, na przykład zarazę ziemniaczaną, kończyli
wysmarowani musztardą i rzuceni rekinom na pożarcie. Ale kiedy wojna się skończyła, nagle
znalez
liśmy się w zupełnie innej grze, bo choć nadal bardzo sumiennie przestrzegaliśmy
kwarantanny, po drugiej stronie granicy wszyscy mieli ją gdzieś.
Gdy skremowaliśmy dwa tysiące martwych ptaków w ogromnym ognisku - po tym
wydarzeniu długo nie miałam ochoty na pieczony drób, a nigdy nie byłam fanką drobiu w
wersji surowej - tata zrozumiał, że indyki i gęsi to nie jego bajka. Chyba w tym sensie
histomonoza wyszła nam na dobre.
Równie oczywiste było to, że trzy z czterech rodzin, które po podziale gruntów
dostały dużą część naszej ziemi, nie nadają się do pracy na roli. Jedna rodzina nigdy
wcześniej nie pracowała na farmie, druga była leniwa, a trzecia ostro popijała. No więc tata
spotkał się z nimi i trochę ponegocjował. Byłam z niego dumna, bo negocjowanie nie
przychodziło mu z łatwością. Po blisko tygodniowym targowaniu się wydzierżawił trzy
czwarte ziemi, którą straciliśmy, i chociaż nie podobało mi się, że musimy płacić tym ludziom
mnóstwo pieniędzy tylko po to, żeby odzyskać swoją własność, zaczęłam mieć nadzieję, że
znowu będzie tak jak kiedyś.
Drugą korzyścią z tej umowy było pozbycie się trzech rodzin, którym wcześniej
byliśmy zmuszeni zapewniać schronienie. Jedna z zasad nowego porządku głosiła, że mamy
im dać dach nad głową, dopóki nie wybudują własnych domów i nie zaczną pracować na
farmie.
Zostali tylko Sandersonowie, a oni byli mili. Młode małżeństwo z dwojgiem dzieci. W
przeciwieństwie do tamtych wybudowali już własny dom na polu zwanym Stokiem i
przeprowadzili się do niego mniej więcej dwa tygodnie temu. Dość szybko, wziąwszy pod
uwagę, jak trudno było zdobyć materiały budowlane, nie mówiąc o takich rzeczach jak kable
elektryczne czy plastikowe rury.
Została z nami pani Mackenzie, mama Corrie. Nic dziwnego, że przez jakiś czas nasze
gospodarstwo przypominało małe miasteczko. Moja przyjaciółka Corrie zginęła podczas
wojny. Niestety, nie ona jedna. Pani Mackenzie była fajna, ale przeważnie bardzo
przygnębiona. I nic dziwnego. Przecież straciła jedyną córkę, a potem zostawił ją mąż, a dla
kogoś, kto całą energię, czas i miłość poświęcał mężowi i córce, oznaczało to tyle, że nagle
nie ma nic do roboty i nie ma gdzie się podziać. Pani Mackenzie mogła przyjść tylko do nas.
Przynajmniej moja mama odzyskała dawnego ducha. Wojna dość mocno ją
poturbowała. Mama była jedną z jej niewidzialnych ofiar. Chyba przeżyła załamanie
nerwowe, chociaż nigdy do końca nie wiedziałam, na czym ono polega. Nadal była chuda i
bardzo się postarzała, ale pewnego niedzielnego ranka poczułam, że wszystko wróciło do
normy, bo wpadła do mojego pokoju, kazała mi zdjąć tabliczkę z napisem  Do ludzi z
dysleksją: UFKC OFF oraz znieść leżącą przy drzwiach górę brudnych rzeczy do pralni i
włożyć je do pralki, a potem w ciągu godziny posprzątać w pokoju, bo inaczej dostanę
szlaban do Bożego Narodzenia.
W pewnym sensie poczułam ulgę, bo przez jakiś czas czułam się tak, jakbym to ja
była mamą, a ona córką.
Tyle się wydarzyło, w naszym życiu zaszło tak wiele zmian. Sytuacja zaczęła się
jednak trochę uspokajać. I całe szczęście. Mniej więcej od miesiąca codziennie chodziłam do
szkoły, a czasami nawet odrabiałam lekcje. Zajmowało mi to dużo czasu. Po tym wszystkim,
przez co przeszliśmy, czułam się dziwnie, pisząc o starożytnym Egipcie, układzie
immunologicznym i wierszach Philipa Hodginsa. Ale podobało mi się to. Dzięki temu
nabierałam - bo ja wiem - dystansu.
Tata zamówił czterdzieści wychudzonych krów, które miały się ocielić, i dwadzieścia
wychudzonych byków. Trudno było zdobyć bydło, ale miał nadzieję, że uda mu się dostać
jeszcze dwieście baranów i owiec od kumpla ze Stratton. Czekało nas dużo ciężkiej pracy,
żeby rozkręcić wszystko od nowa i wrócić do tego, co mieliśmy przez tyle lat, ale chyba w
końcu poczuliśmy, że zmierzamy we właściwym kierunku.
Mimo to wiele spraw spędzało nam sen z powiek. Zwłaszcza opowieści o napadach
przy granicy. Nie było do końca wiadomo, co się właściwie dzieje, bo mieliśmy tylko jedną
gazetę i jedną stację telewizyjną. Prawie wszystkie programy, które można było złapać,
nadawano z Ameryki.
Część mieszkańców uważała, że mnóstwo informacji lokalnych jest cenzurowanych.
Rząd nie chciał, żebyśmy się za bardzo przejmowali - albo bali. Pan Purvis ze sklepu Mitrę 10
w Wirrawee powiedział mi, że od zakończenia wojny wysłał do gazety trzydzieści osiem
listów i ani jednego nie opublikowano, co jego zdaniem miało dowodzić istnienia cenzury.
Pomyślałam, że raczej pisze gówniane listy.
O tak, krążyło mnóstwo plotek. Wirrawee zmieniło się w istną ich wytwórnię.
Wypluwało je tak, jak fabryka w Stratton wypluwała kiełbaski. Jednym z najgorętszych
tematów były napady w strefie przygranicznej, do których rzekomo dochodziło prawie od
dnia zakończenia wojny. O niektórych z nich mówiono w wiadomościach, ale mnóstwo ludzi
twierdziło, że media wspominają zaledwie o jednym wypadku na dziesięć. Mieszkaliśmy tak
daleko od miasta i byliśmy tak pochłonięci próbami odbudowy farmy, że nie mieliśmy szans
się dowiedzieć, co naprawdę się dzieje.
Ale jedno wydawało się dość jasne: po obu stronach granicy byli ludzie, którzy
przemykali się przez granicę w przeróżnych nielegalnych celach. Myślę, że ci od nas robili to
dla zabawy, żeby coś ukraść, zemścić się za wojnę albo szukać nadal przetrzymywanych
jeńców, których podobno ukrywano w trudno dostępnych miejscach.
Jeśli chodzi o tych z drugiej strony, podejrzewam, że robili to... dla zabawy, żeby coś
ukraść i zemścić się za wojnę. A część z nich była wściekła na traktat pokojowy i uważała, że
powinna była zatrzymać cały kraj.
Jeśli się nad tym zastanowić, może ludzie od nas też przekraczali granicę z tego
powodu. Może uważali, że powinniśmy byli odzyskać cały kraj, więc postanowili go odbierać
po kawałeczku. Mnóstwo ludzi po naszej stronie, łącznie z panem Purvisem, było
przekonanych, że powinniśmy dostać więcej ziemi. Mówili nawet, że za wcześnie
zakończyliśmy wojnę, że zaakceptowaliśmy niesprawiedliwe warunki pokoju. Bo ja wiem.
Miałam wrażenie, że żadna strona nie wygrała tej wojny, ale wielka nowozelandzka
kontrofensywa pod koniec zapewniła nam najlepsze warunki, na jakie mogliśmy liczyć. Bez
tego zostałaby nam wyspa Flinders. Dwadzieścia milionów ludzi na wyspie Flinders. Byłoby
nieciekawie. Zresztą co ja mogłam o tym wiedzieć?
Patrząc na to wszystko z perspektywy czasu i biorąc pod uwagę moje wojenne
doświadczenia - ukrywanie się w lesie i walczenie jak tygrys, przetrwanie, mimo że ścigało
nas pół armii - nie mogę uwierzyć, że nie zachowałam większych środków ostrożności.
Kretynka, kretynka, kretynka. Człowiek popełnia w życiu mnóstwo błędów. Zostawia w
domu bilet miesięczny, zapomina wyjąć babeczki z piekarnika, gubi książkę z biblioteki, w
chwili rozkojarzenia nazywa panią Mackenzie mamą. Żadna z tych rzeczy nie ma większego
znaczenia.
Człowiek nie traktuje poważnie myśli o napadzie na swoje gospodarstwo i w
rezultacie jego rodzice i pani Mackenzie zostają zabici.
Wiedziałam o partyzanckiej walce znacznie więcej niż moi rodzice. To ja powinnam
była o nas zadbać.
Nie wiem, jak opisać tych kilka pierwszych dni. Nie wiem, jak opisać tych kilka
pierwszych minut. Gavin przeżył szok - prawdziwy, poważny szok. Widziałam już coś w
rodzaju szoku podczas wojny. Doświadczył go mój przyjaciel Kevin, kiedy nasza grupa,
zdziczała i biegająca samopas, wysadziła w powietrze lotnisko w Wirrawee w ramach wkładu
w wysiłek wojenny. Kiedy to się działo, Kevin był otępiały, ponury i przerażony.
Teraz Gavin zupełnie się załamał. Leżał na werandzie, jakby miał jakiś atak, blady i
dygoczący, spod przymrużonych powiek wyzierały mu tylko białka oczu i szczękał zębami.
Kiedy wróciłam do domu, skupiłam na nim całą uwagę, próbując jakoś ogarnąć to, co się
stało, próbując pojąć tę krew, te martwe ciała, tą śmierć i zmianę, jaka zaszła w moim życiu, i
nagle, w środku tego wszystkiego, zdałam sobie sprawę, że muszę się zaopiekować Gavinem.
Cokolwiek mówiłam, nie reagował. Nie stracił przytomności, ale równie dobrze mógłby być
nieprzytomny. Musiałam wziąć się do roboty, pójść do bieliz
niarki i przynieść koc, a potem,
kiedy Gavin nadal nie przestawał się trząść, przynieść następny, usiąść obok, przytulić go,
mówić do niego i śpiewać mu.
Wątpię, czy cokolwiek usłyszał, ale to nie miało żadnego znaczenia. Zdarzały się
chwile, kiedy żałowałam pojawienia się Gavina w naszej rodzinie, mimo że sama go
sprowadziłam, ale ten moment z pewnością do nich nie należał.
Od czasu do czasu migał mi gdzieś Homer. Trzymał strzelbę taty. Najpierw
zobaczyłam, jak biegnie przez kuchnię, a potem krążył wokół domu, przyglądając się
ogrodowi i drzewom i czasami przystając, żeby rozchylić krzaki albo gwałtownie otworzyć
drzwi szopy i zajrzeć do środka. Wykazał się odwagą - gdyby w pobliżu czaili się jacyś
ludzie, pewnie z łatwością by go dopadli.
W domu dzwonił telefon, ale nie odebrałam i w końcu przestał.
Po jakimś czasie twarz Gavina odzyskała kolory i jego skóra zrobiła się trochę
cieplejsza. Prawie przestał się trząść i pomyślałam, że zasnął. Wstałam. Nie było to łatwe, bo
zdrętwiały mi nogi i nie mogłam normalnie iść. Kiedy się podniosłam, Gavin drgnął, ale nie
otworzył oczu, więc odeszłam kilka kroków dalej. Widząc, że się nie poruszył, wbiegłam do
domu. Homer wpadł z drugiej strony, napędzając mi stracha, bo przez chwilę nie wiedziałam,
kto to. Oprócz strzelby miał karabin, najwidoczniej zabrał go jednemu z martwych żołnierzy.
Podał mi broń i razem ostrożnie sprawdziliśmy pokoje. Działałam jak robot. Chyba byłam
zadowolona, że znalazło się coś do roboty i nie muszę myśleć, nie muszę czuć.
Ale nie mogłam tego odwlekać w nieskończoność. Wróciłam do kuchni.
Nie zamieniliśmy jeszcze z Homerem ani słowa. Znowu spojrzałam na dwa leżące tam
ciała, jakbym chciała sprawdzić, czy przypadkiem nie ożyły. Potem jeszcze raz poszłam do
bieliz
niarki i wyjęłam z niej dwa koce.
- Chcesz ruszyć za nimi w pościg? - zapytał Homer.
Miał na myśli żołnierzy. Nie wiem, dlaczego nazywam ich żołnierzami. Przecież byli
zwykłymi mordercami. Przecząco pokręciłam głową. Nawet wkurzyłam się na Homera, że
potrafi myśleć tylko o karze i zemście. Wiem, to niesprawiedliwe, ale przepełniała mnie taka
wściekłość i rozpacz, że wszystko było w stanie mnie rozzłościć. Szczerze mówiąc, miałam
Homerowi za złe, że w ogóle się odezwał. Po stole przebiegł pająk i tak mocno trzasnęłam go
egzemplarzem  Vogue Living , że jego małe czarne ciało zupełnie się rozpadło.
Usiadłam na ulubionym krześle mamy i oparłam głowę na rękach. Siedziałam tak
przez chwilę, a potem wstałam i zadzwoniłam na policję. Byłam jak w transie. Kiedy ktoś
podniósł słuchawkę, powiedziałam:
- Zastrzelono moich rodziców i panią Mackenzie. Oni wszyscy nie żyją.
A potem jak kretynka odłożyłam słuchawkę. Po chwili oddzwonili. Nie wiem, jak się
domyślili, że to byłam ja. Nie znałam tego policjanta. Chyba przedstawił się jako Elliott.
- To prawda? - zapytał. - Była strzelanina? Na farmie Lintonów?
Podałam słuchawkę Homerowi i poszłam do Gavina. Nadal wyglądał, jakby spał.
Przyniosłam jeszcze jeden koc, tym razem z łóżka Gavina. Akurat koców mieliśmy pod
dostatkiem. Przez cały czas słyszałam głos rozmawiającego z glinami Homera, niski i
naglący. Zastanawiam się, jak się wtedy czuł. Kochał moją mamę i ubóstwiał mojego ojca.
Poszłam do taty i nakryłam go kocem. Z jego ciała nadal sączyła się krew, ale chyba już
krzepła. O dziwo, latała nad nim tylko jedna mucha. Ucieszyłam się z tego. Wróciłam do
domu.
Nie jestem pewna, co robiliśmy, zanim przyjechała policja. Dojazd zajął im pewnie
trochę czasu, ale tego też nie jestem pewna. Homer powiedział, żebym usiadła obok Gavina.
- Szok może zabić - ostrzegł. - Uważaj, żeby nie zmarzł. Opiekuj się nim.
Chyba czuł, że przyda mi się coś, na czym będę mogła się skupić.
Po jakimś czasie Gavin się obudził. Nic nie powiedział. Siedziałam, głaszcząc go po
głowie. Wiedziałam, że bardzo to lubi, jak pies, i że bardzo go to uspokaja. Myślałam o
dziwnej drodze, którą przeszedł: od opuszczonych ulic Stratton na werandę mojego domu.
Uczyniłam go członkiem mojej rodziny i teraz zastanawiałam się, czy wyświadczyłam mu
tym przysługę. Może powinnam go była zostawić, żeby żył albo umarł w samotności.
Od czasu do czasu po jego twarzy spływała mała łza, pozostawiając ślad jak wąż, a
jego ciałem wstrząsał dreszcz.
Zjawiła się policja, a po chwili karetka. Nie jestem pewna, czy Homer zadzwonił po
pogotowie. Raczej nie. Pewnie zadbała o to policja. Ale ratownicy nie mieli wiele roboty.
Przyjechały dwa radiowozy, a w nich trzech mężczyzn i kobieta. Czułam, że wolę
rozmawiać z kobietą, więc starałam się trzymać blisko niej.
Ale nie było wiele do powiedzenia. Szliśmy po grani na piknik na Szwie Krawca,
tylko we troje. Nie byliśmy tam od wieków. Usłyszeliśmy strzały, przybiegliśmy z powrotem.
Znalez
liśmy martwych ludzi. Koniec historii.
Dużo się działo. Ludzie chodzili wokół, rozmawiali ściszonym głosem, robili zdjęcia,
a w którymś momencie Homer poczęstował wszystkich kawą. Myślałam, że nie mam ochoty
na kawę, ale przekonał mnie, żebym ją wypiła, i chyba kofeina trochę mi pomogła.
Ambulans odjechał. Myślałam, że zabierze ciała, ale nie, zostały. Ciała. Dziwnie było
myśleć o rodzicach jak o ciałach. Jakby nagle stali się przedmiotami. Przyjechała mama
Homera, pani Yannos, a oprócz niej inni sąsiedzi i przyjaciele. Nawet nie pamiętam, kto
dokładnie. Gavin się pozbierał i próbował wlez
ć mi na kolana, ale był na to zdecydowanie za
duży i nie zostało mi już dla niego aż tyle współczucia. Pani Yannos długo mnie przytulała,
lecz prawie tego nie czułam.
Przyjechały jeszcze dwa samochody, kombi, i jacyś mężczyz
ni w szarych garniturach.
Mówili do mnie głosami, które były tak ściszone i przesłodzone, że trochę mnie zemdliło,
jakbym zjadła niedogotowaną kiełbasę. Dali mi jakieś formularze do podpisania i podpisałam
je. Długo trwało, zanim zrozumiałam, kim są ci ludzie i czego chcą. Potem mnie olśniło: byli
grabarzami. Wstałam i zaczęłam na nich krzyczeć, ale pani Yannos złapała mnie z jednej
strony, Homer z drugiej, a potem musiałam stać i patrzeć, jak na metalowych noszach
zabierają to, co zostało z mojej mamy i z pani Mackenzie. Potem - żeby się pognębić albo
oddać mu cześć, albo z obu tych powodów - wyszłam na werandę i patrzyłam, jak zabierają
tatę. Wrócili po jednego z zabójców.
- Nie mamy miejsca dla pozostałych - powiedzieli. - Przyjedziemy po nich za dwie
godziny.
Trzymając się za brzuch, pokiwałam głową. Nie chciałam, żeby morderca leżał w tym
samym pojez
dzie co moi rodzice, więc kazałam tym ludziom umieścić go razem z panią
Mackenzie, co było totalnie obrzydliwe z mojej strony.
Pani Yannos razem z Sandersonami, którzy nadal uprawiali część naszej dawnej
ziemi, zaczęli sprzątać w kuchni. Wzięłam ścierkę, żeby im pomóc, ale nagle poczułam tak
wielkie mdłości na myśl o usuwaniu śladów krwi i części ciała mamy, że musiałam wyjść na
zewnątrz i zaczerpnąć świeżego powietrza. Homer wyszedł za mną i objął mnie ramieniem.
Przytuliłam się do niego, ale nie byłam w stanie płakać. Z drugiej strony tulił się do mnie
Gavin i nagle pomyślałam, że to dwie najważniejsze osoby, które pozostały w moim życiu.
Wtedy poczułam, jaka jestem samotna, i ogarnęła mnie rozpacz.
Rozdział 3
Kilka następnych dni minęło jak jakiś potworny koszmar. Albo kiepski haj. Nie
żebym kiedykolwiek przeżyła kiepski haj. Nie przeżyłam żadnego. Dziesięć razy dziennie z
obrzydzeniem odkrywałam kolejną kroplę krwi albo coś jeszcze gorszego w jakimś kącie,
szczelinie albo we wnęce w kuchni. Nie do wiary, jak daleko dolatują krople krwi, gdy się
rozpryskują. Już podczas wojny odkryłam, ile krwi jest w ciele człowieka, ale nigdy
wcześniej nie musiałam żyć wśród konsekwencji tej ilości. Nie miałam ochoty wchodzić do
kuchni. Ilekroć przestępowałam jej próg, wstrząsał mną dreszcz, ale wiedziałam, że nie mam
innego wyjścia. I za każdym razem czułam, że za chwilę zobaczę ciała mamy i pani
Mackenzie, nadal leżące na podłodze.
Biedna pani Mackenzie. Pośród tego wszystkiego znalazłam chwilę, żeby pomyśleć o
niej i o jej rodzinie. W pewnym sensie łatwiej było myśleć o pani Mackenzie niż o własnych
rodzicach. Pani Mackenzie straciła dziecko, męża, a teraz wyruszyła na spotkanie z Corrie.
Zupełnie jakby nagle zniknął wszelki ślad po jej pobycie na ziemi. Miałam nadzieję -
zarówno ze względu na nią, jak i na siebie samą, na wszystkich - że istnieje jakieś życie po
śmierci i że rzeczywiście dołączyła do Corrie.
Korzystałam z kuchni, tylko kiedy musiałam, ale prawie nic nie jadłam. Sięgałam po
jedzenie, spoglądałam na nie, robiło mi się niedobrze i odkładałam je z powrotem. Na
szczęście nie musiałam gotować. Dostawałam jedzenie, mnóstwo jedzenia. Pani Yannos i
pani Sanderson przychodziły codziennie, przynosząc zapiekanki, ciasta, zupy i kanapki. A
Gavin nie przestał jeść, więc trzeba go było czymś karmić. Robiłam mu w kuchni śniadanie,
podgrzewałam potrawy przynoszone przez sąsiadów i przygotowywałam w mikrofalówce
czekoladę do picia.
Homer przyprowadził anglikańskiego księdza z Wirrawee, który powiedział, że
musimy ustalić szczegóły pogrzebu. Odparłam, że nie jestem w stanie, ale kiedy się podnieśli,
żeby wyjść, zmieniłam zdanie. Zrozumiałam, że jeśli ja tego nie zrobię, sami się tym zajmą. I
wiedziałam, że nie potrafiłabym dalej żyć, gdyby ktoś inny zajął się pogrzebem moich
rodziców. Homer zacząłby pewnie od The Vines, a skończył na The Strokes.
No więc tamtego wieczoru odkryłam terapeutyczne działanie przygotowań do
pogrzebu. Ojciec Berryman zostawił mi wiersze i modlitwy. Kilka z nich przypadło mi do
gustu. Jeden wiersz zaczynał się tak:
Wszystko odpływa. Rzeka wpada do oceanu
I dołącza do wielkiej tajemnicy.
Tak jak teraz ja. Nie możesz mnie zatrzymać, Tak jak nie możesz zatrzymać wody.
Pozwól mi odejść...
Problem w tym, że chociaż wiersz mi się podobał, nie mogłam go słuchać. Miałam
pozwolić rodzicom odejść? Tęskniłam za nimi, marzyłam o nich. Ich nieobecność
wywoływała ból sięgający szpiku kości. Chciałam ich zatrzymać.
Zaczęłam przeglądać książki mamy i znalazłam wiersz, który zaznaczyła małym
krzyżykiem. Z jakiegoś powodu wydał mi się bardziej odpowiedni i wiedziałam, że ojciec
Berryman nie będzie miał nic przeciwko niemu.
Wszystkie rzeczy brzydkie, zepsute, stare i zniszczone, Płacz dziecka obok drogi,
wóz, który skrzypi i zgrzyta, Ciężkie kroki oracza, co w błocie wiosennym tonie, Krzywdzą
twój obraz, który mi różą w głębi serca zakwita.
Ta krzywda rzeczy niekształtnych nie da się w słowa ująć. Pragnę je stworzyć od
nowa i siąść na zielonym wzgórzu, Nad ziemią, niebem i wodą - nowymi jak złota szkatuła
Na obraz twój z moich snów, który mi w sercu zakwita różą*
Ich śmierć pasowała do  krzywdy rzeczy niekształtnych . Poza tym przypomniałam
sobie, że mama ciągle opowiadała o  ich piosence . O piosence, przy której po raz pierwszy
tańczyła z tatą i która póz
niej zawsze wywoływała uśmiech na ich twarzach. Była chyba dość
popularna.
Daisy, moja złota, Odpowiedz mi ładnie! Kocham cię jak idiota I tylko ciebie pragnę!
* W.B. Yeats, Zakochany mówi o róży w surym sercu, tłum. E. Życieńska, Wrocław
1997, s. 23 (przyp. tłum.).
Nie obiecam ci balu, Na furę też nie mam szmalu, Ale będziesz wyglądała jak
marzenie Kiedy razem ze mną usiądziesz na tandemie!
Złapałam klimat i siedziałam do póz
na, szukając odpowiednich piosenek. Było ciężko,
bo jeśli chodzi o gust muzyczny, bardzo różniłam się od rodziców. Nie chciałam wybrać
czegoś, co im się nie podobało. Ale nie chciałam też wybrać czegoś, co nie podobałoby się
mnie. Dlatego w końcu poszłam na kompromis i wybrałam Take It In The Waifs i There is a
Mountain jakiegoś starego hipisa zwanego Donovanem.
Na początku dzień pogrzebu był mokry i szary. Pasował w sam raz do mojego
nastroju. Idealny dzień na pogrzeb. Ubrałam Gavina w najlepsze ciuchy, co wymagało
wielkiego wysiłku. W pewnym sensie był to jego typowy dzień, podczas którego pokazywał
się i od najlepszej, i od najgorszej strony. Ubranie się zajęło mu półtorej godziny i właściwie
bez przerwy jęczał, narzekał, płakał i chodził naburmuszony. Czy miałam w sobie
współczucie dla tego małego rozbitka wyrzuconego przez wojnę na próg mojego domu? Czy
przejmowałam się tym, że jedyne miejsce na świecie, w którym zaznał bezpieczeństwa,
właśnie eksplodowało mu prosto w twarz?
No cóż, tak. Ale półtorej godziny póz
niej miałam go serdecznie dość. Mimo że po
strzelaninie ciągle ktoś nas odwiedzał, pod koniec dnia zawsze zostawaliśmy tylko we dwoje i
było mi z tym coraz trudniej. Jemu chyba też.
Potem, gdy w końcu udało mi się go ubrać, wyszedł z domu i zniknął. Wściekłam się,
ale nie miałam ochoty znowu za nim biegać. Pomyślałam, że jeśli się ubłoci albo co gorsza, w
ogóle się nie pokaże i nie pojedzie na pogrzeb, sam będzie sobie winien. Ja zrobiłam
wszystko, co w mojej mocy.
Ale on już po chwili wrócił do kuchni z bukietem kwiatów, których narwał w
ogródku, i zrozumiałam, że zamierza zanieść ten bukiet na pogrzeb. O tej porze roku w
ogródku nie rosło wiele kwiatów. Kilka póz
nych róż, sporo białych azalii, wypłowiała, ale
piękna w swoim suchym płaszczu hortensja, a nawet trochę wczesnych kwiatów akacji.
Jak już wspomniałam, tamtego ranka Gavin prezentował się zarówno od najgorszej,
jak i od najlepszej strony. Cmoknęłam go w czoło, które natychmiast wytarł, żeby nie złapać
jakichś babskich zarazków.
Widok Gavina wchodzącego do domu z bukietem kwiatów naprawdę mnie poruszył.
Bardzo trudno było mi znieść tę sytuację. Zwłaszcza to, że gdziekolwiek spojrzałam,
widziałam rodziców, jakby nadal żyli. Ich obecność wyczuwało się w każdym zakamarku. To
zabrzmi okropnie, ale tak samo jak krew mojej mamy rozprysła się po całej kuchni, tak jej
życie rozprysło się po wszystkich zakątkach domu. Z tatą było identycznie. Otworzyłam
książkę kucharską, a w środku tkwiła kartka z napisanym odręcznie przepisem na chleb na
piwie. Wysunęłam szufladę i znalazłam stary zniszczony notes taty z adresami. Na stole w
kuchni stał ostatni bukiet kwiatów ułożony przez moją mamę, zaczynał już więdnąć. Nie
chciałam wchodzić do sypialni rodziców, nie mogłam do niej wchodzić, to było ponad moje
siły. Wypełniała ją ich obecność i po raz pierwszy w życiu poczułam się tak, jakby nie było
tam dla mnie miejsca. Może chodziło o ich zapach, który wyraz
nie się tam wyczuwało. Kiedy
weszłam do tego pokoju po raz pierwszy, szukając morderców, chodziłam na paluszkach,
jakby rodzice rozpuścili się w powietrzu i rozproszyli niczym ciężka niewidzialna mgła.
Bałam się czegokolwiek dotykać.
Sama też przygotowałam się na pogrzeb. Rozpuściłam włosy, tak jak lubiła mama.
Homer przyjechał o wpół do jedenastej. Kiedy go zobaczyłam przez okno w kuchni,
podchodzącego do drzwi, zdałam sobie sprawę, że włożył coś, w czym jeszcze nigdy go nie
widziałam: granatowy garnitur z ciemnoczerwonym krawatem i wypolerowane buty z czarnej
skóry. Poczułam się tak, jakbym połknęła małe jabłko, a ono utknęło mi w gardle. Chodziło
nie tylko o to, że Homer był w takim wydaniu bardzo przystojny. Chodziło o to, że włożył
ubranie, którego - wiedziałam to - szczerze nienawidził. Poza tym miałam świadomość, że
przez kilka ostatnich dni ktoś dbał o farmę, karmił kury i zaganiał je do kurnika, doglądał
bydła, wlewał paliwo do baków i uzupełniał zapas drewna. Wiedziałam, kto się tym
wszystkim zajmował.
Poczułam przypływ miłości do mojego starszego  brata Homera i młodszego  brata
Gavina. Z Homerem praktycznie się wychowałam, a Gavina znałam o wiele krócej niż rok,
ale w tamtej chwili oczyma duszy widziałam łączące nas więzi.
Wsiedliśmy do samochodu i ruszyliśmy w drogę. Strasznie się bałam tego, co mnie
czeka. Nie wiedziałam, czy zdołam przez to przejść. Na widok tłumu przed kościołem
poczułam się jeszcze gorzej.
- Czy ci ludzie nie mają domów? - mruknęłam do Homera.
Rzucaliśmy ten tekst od lat. Homer ścisnął mnie za rękę.
- Chcesz tu chwilę posiedzieć?
Opuściłam głowę. Nie byłam w stanie jej podnieść.
- Chyba nie. Chyba będzie lepiej, jeśli się z tym zmierzę.
- Hej, masz za sobą inne trudne chwile. Pamiętasz lotnisko? Więzienie? Obóz
jeniecki? Dasz radę.
- Tym razem jest gorzej.
Nic nie odpowiedział. Odczekałam kilka minut i zanim to się stało niemożliwe,
wysiadłam, złapałam Gavina za rękę i weszliśmy do kościoła.
Daliśmy radę.
Dopiero po - bo ja wiem - jakimś tygodniu zaczęłam znowu jakoś funkcjonować.
Miałam dziwne poczucie winy, że w ogóle się budzę, jakbym okazywała w ten sposób brak
szacunku rodzicom, zamiast już zawsze ich opłakiwać. Jakbym nie była dobrą córką. Jeśli
zdarzyło mi się uśmiechnąć, zwrócić uwagę na piosenkę w radiu albo na program, który
Gavin oglądał w telewizji, czułam wstyd. Jeśli nie myślałam o rodzicach w każdej chwili
każdego dnia, jeśli nie ożywiałam wspomnień o nich siłą swojego serca i umysłu, byłam
nielojalna. A co gorsza, myślałam, że przez to odejdą, że znikną na zawsze i wtedy naprawdę
umrą. Byłam jedyną rzeczą, jedyną osobą, która stała między nimi a ich końcem.
Można odnieść wrażenie, że cytuję tu mnóstwo wierszy, ale co tam, oto następny.
Pewnego razu, parę lat temu, pan Kassar dał nam go na kółku teatralnym. Musieliśmy
przygotować występ na podstawie tego tekstu. Na początku nawet nie rozumieliśmy, o co w
nim chodzi, ale kiedy pan Kassar wyjaśnił, że to wiersz o pamięci i o tym, że gdy ktoś umiera,
wiele doświadczeń tego kogoś, jego historii i osobistych wspomnień, umiera razem z nim,
nagle załapałam.
Wiersz nosił tytuł Umarł starzec, umarło dziecko. Po śmierci starca nie został już nikt,
kto pamiętałby śmierć dziecka, które urodziło się jemu i jego żonie jakieś sześćdziesiąt lat
wcześniej. Więc było tak, jakby teraz to dziecko naprawdę umarło.
Kiedy umarł i spoczął w grobie, Tysiąc milionów wspomnień, które nosił w sobie,
Spoczęło razem z nim. Kometa nad Kakadu, Jaskry, którymi jako dziecko machał
rozbawiony, Kościół Armii Zbawienia ogniem do cna strawiony I niemowlę zmarłe po
dwunastym oddechu. Nie pozostał już nikt, kto przeczyta:  Na zawsze w naszych sercach ,
Wyblakłym brązem w granitowym bloku. Żegnaj, starcze! Wraz z tobą odeszło tak
wiele. I dopiero teraz można rzec to: Umarł starzec, umarło dziecko.
Znałam trochę historii moich rodziców. Historie taty zawsze dotyczyły życia na
farmie. Złodziei i indyjskich domokrążców, którzy zjawiali się w gospodarstwie, kiedy tata
był jeszcze dzieckiem. Ciszy w szopie do strzyżenia owiec, gdy mężczyz
ni strzygli barany
brzytwami, a nie elektrycznymi maszynkami, starając się nie poranić zwierząt.
Weekendowych polowań, podczas których traperzy stopniowo spychali króliki w sieci
zastawione w rogu pola, zdobywając w ten sposób ponad dwa tysiące królików w ciągu
dwóch dni. Odrobaczania owiec mieszanką piaskowca i siarczanu nikotyny, po której rano na
ziemi leżały setki ogromnych białych tasiemców. Nadmiaru bydła, który doprowadził do
tego, że rasowe krowy poll hereford w dobrym stanie sprzedawano za dziesięć, dwadzieścia,
pięćdziesiąt centów. Oraz pożarów i powodzi. Zawsze pożarów i powodzi.
Historie mojej mamy miały trochę szerszy zasięg. Niektóre były o dorastaniu w
mieście, inne o zagranicznej wyprawie, na którą wyruszyła jako osiemnastolatka. A jeszcze
inne o życiu na farmie z tatą. Jej ojciec był księgowym, a matka zajmowała się różnymi
rzeczami, między innymi cateringiem, architekturą krajobrazu i produkcją radiową. Oraz
wychowaniem córki.
No więc historie mojej mamy dotyczyły nauki w prywatnej szkole, do której niektóre
dziewczyny codziennie przywoził szofer, tego, ze pewnego dnia przyłapano ją na zakładaniu
stanika na pomnik pierwszego dyrektora szkoły (który na domiar złego był facetem), że
widziała, jak pijany rowerzysta przejeżdża nauczyciela. A potem, kiedy już skończyła szkołę -
tego, że pomagała mamie zaprojektować ogród dla Moniki Duran, która uparła się, żeby na
murze zawisło jej olbrzymie zdjęcie portretowe; że poszła na zabawę i w jednym z boksów w
toalecie znalazła martwą dziewczynę, że widziała pandy w Zoo Washingtona i zamieszki
wywołane przez kiboli w Barcelonie.
A potem pożarów i powodzi.
Naprawdę uważam, że to właśnie takie historie robią z nas ludzi, którymi jesteśmy.
Nie sądzę, żebyśmy przychodzili na świat jako puste skorupy. Mamy w sobie zaczątki
osobowości i inteligencji. Ale w chwili narodzin, a być może jeszcze wcześniej, zaczynamy
gromadzić historie i to właśnie one mają na nas największy wpływ.
Jak.w tym wierszu: tysiąc milionów wspomnień. Tysiąc milionów wspomnień i
jeszcze więcej.
Mam wrażenie, że w ciągu swojego krótkiego życia przekroczyłam granicę tysiąca
milionów. Czasami sama z trudem mogę uwierzyć, że widziałam i robiłam tyle rzeczy.
Tydzień po pogrzebie zjawiła się Fi, weszła kuchennymi drzwiami. Stałam przy stole,
próbując nauczyć Gavina, jak oddzielać białko od żółtka, i nie słyszałam, jak się zbliżała. A
już z pewnością nie słyszał jej Gavin. Wrzucił jajko, ze skorupką i w ogóle, do miski z
białkami, i podbiegł do Fi jak cielak do krowy nawołującej go muczeniem zza ogrodzenia.
Oczywiście nie znam nikogo, kto w mniejszym stopniu niż Fi przypomina krowę. Fi jest
raczej sarną, antylopą, młodą walabią, dziewczyną obdarzoną największym naturalnym
wdziękiem, jaki kiedykolwiek widziałam.
Gavin tulił się do niej bez końca, utrudniając mi dostęp do przyjaciółki. W zasadzie
byłam o niego zazdrosna. Nie, nie zazdrosna - zazdrościłam mu. Jakimś cudem zrobiłam się
za stara na totalne, niczym nieskrępowane i nieznające żadnych granic uściski. A takie uściski
są najlepsze. Kiedy jednak w końcu udało mi się podejść do Fi, długo trzymałyśmy się w
objęciach. Była bardzo ciepła.
Potem zrobiłam jej kawę i wszyscy troje usiedliśmy przy stole. Gavin wcisnął się
obok Fi na to samo krzesło, trzymając w ręku szklankę z rozcieńczonym syropem owocowym
(kiedy wyciągałam ze spiżarni butelkę, poczułam kolejne bolesne ukłucie - mama zrobiła
syrop niespełna dwa miesiące wcześniej i opatrzyła go etykietką z rysuneczkiem
przedstawiającym owoce i pięknie wykaligrafowanym napisem  CYTRYNY I
POMARAC
CZE LINTONÓW ).
- Jak sobie radzisz? - zapytała mnie.
- W porządku.
- Na pogrzebie wyglądałaś okropnie.
- Byłaś na pogrzebie?
- Nie pamiętasz?
- Nie. Myślałam, że nie przyjechałaś. Właściwie trochę mnie tym uraziłaś.
- Boże, Ellie, przecież nawet rozmawiałyśmy. Ale wydawałaś się taka nieobecna,
jakbyś chciała, żebym trzymała się z daleka. No więc pomyślałam, że poczekam, aż odpłynie
pierwsza fala gości. Bo mama powiedziała, że na początku będziesz nimi wszystkimi
przytłoczona, a prawdziwi przyjaciele to ci, którzy zostają, kiedy reszta wraca do codziennego
życia.
- Chyba mam tu gdzieś księgę podpisaną przez uczestników pogrzebu, ale jeszcze nie
miałam odwagi do niej zajrzeć.
- No więc jestem, jeśli mnie potrzebujesz - ciągnęła Fi. - I będę, jak długo zechcesz:
pięć minut albo parę tygodni.
- Och, Fi, byłoby wspaniale, gdybyś została najdłużej, jak możesz. Nawet całe życie,
jeśli masz ochotę.
- Strasznie było? Czy to głupie pytanie?
Pokiwałam głową. Nie byłam w stanie odpowiedzieć. W końcu głośno przełknęłam
ślinę.
- Strasznie.
- Chcesz o tym pogadać?
- Nie. Jeszcze nie. Może póz
niej. Nie wiem.
Na chwilę zapadła cisza.
- Pamiętasz cokolwiek z pogrzebu? - zapytała.
- No jasne. Całkiem sporo - roześmiałam się. - Nawet głupie rzeczy, jak to, że panie
Mathers i Kristicevic przyszły w tej samej sukience.
- Tak, zauważyłam. Ale chyba chciałaś powiedzieć, że przyszły w takiej samej
sukience. Bo gdyby przyszły w tej samej, byłoby im trochę ciasno.
Dopiero po chwili zrozumiałam, co miała na myśli. To pokazuje, jak wolno pracował
mój mózg.
- A, bardzo śmieszne - powiedziałam, kiedy już załapałam.
- Zauważyłaś, że Lee zemdlał?
- Nie! Mówisz poważnie? On też tam był?
- Boże, biedactwo, naprawdę byłaś nieprzytomna.
- Lee zemdlał?
- Jeszcze jak. Mój tata pomagał go wynieść na zewnątrz. Chyba codziennie
rozmawiam z Lee przez telefon. Odchodzi od zmysłów. Napisał do ciebie ze cztery listy.
Lee. To niesprawiedliwe, że ktoś o jednosylabowym imieniu składającym się z trzech
liter mógł przez ponad rok serwować mi skomplikowane, dręczące, oszałamiające, cudowne
doznania, a co gorsza, robił to nadal. Kochał mnie, nie kochał, kochałam go, nie kochałam.
Kiedy widzieliśmy się po raz ostatni, uprawialiśmy seks. Ale potem nasz związek powoli dla
mnie umarł. A po jakimś czasie znowu ożył. Potem umarł. Ożył. Umarł. Ożył. Teraz... nie
wiem. Byłam na tak, na nie, na może, na wszystko po kolei.
- On chyba wie, jak to jest.
- Chyba tak, tylko że Lee nigdy nie widział ciał swoich rodziców. Tylko słyszał o ich
śmierci.
Odwróciłam wzrok i westchnęłam.
- Nawet nie otwierałam listów. Przyszło ich mnóstwo, pewnie prawie wszystkie o
mamie i tacie. Obawiam się, że czytanie tego będzie strasznie dołujące. Przeważnie nawet nie
odbieram telefonów.
- Tak, zauważyłam. Przy okazji ci w tym pomogę. Razem otworzymy listy,
przeczytamy je i zadecydujesz, na które odpowiedzieć. Jeśli w ogóle będziesz chciała
odpowiadać.
- Dobrze, że przyjechałaś. Ale chyba nie powinnam ci pokazywać listów od Lee.
Szeroko się uśmiechnęła.
- Od razu lepiej. Powoli wracasz do życia. Mogę prosić o dolewkę kawy?
Kiedy stałam odwrócona do niej plecami i nalewałam kawę, powiedziałam powoli:
- Widzisz, Fi, ciągle się zastanawiam, czy to, co się wydarzyło, to moja wina.
Mnóstwo ludzi od razu pospieszyłoby z pocieszającymi uściskami i słowami w
rodzaju:  O, nie, Ellie, skąd ci to przyszło do głowy, oczywiście, że to nie twoja wina, musisz
przestać tak myśleć . Fi była rozsądniejsza. Nie powiedziała nic.
Zaniosłam kawę na stół i znowu usiadłam. Nie patrząc na Fi, powiedziałam:
- Dlaczego wybrali właśnie mój dom? Dlaczego ze wszystkich farm, wszystkich
gospodarstw, wszystkich budynków, które mieli do wyboru, zdecydowali się właśnie na ten?
- Mieszkacie blisko granicy.
- Mieszkamy prawie na granicy. Dzieli nas od niej tylko kawałek lasu. Ale tysiące
innych ludzi są w podobnej sytuacji. Jest mnóstwo miejsc do wyboru.
- Myślisz, że to zemsta? Że wybrali cię ze względu na to, co zrobiliśmy podczas
wojny?
- Właśnie. Dość mocno daliśmy im się we znaki.
- Nie do wiary, że wysadziliśmy w powietrze tyle miejsc.
- Ja też nie mogę w to uwierzyć.
Jednym z tych miejsc był jej dom, w którym oficerowie wroga urządzili sobie
kwaterę. Ale najwyraz
niej teraz o nim nie myślała, a ja nie zamierzałam poruszać tego
tematu.
- Wiesz, może i masz rację, może rzeczywiście chodziło im o ciebie.
- Boże, Fi, nie mów tak. Nie zniosłabym, gdyby tak było. Nie chcę mieć racji. Właśnie
mówisz, że zabiłam swoich rodziców.
- Nie, to ty tak mówisz. W rzeczywistości tego nie wiesz, ja tego nie wiem, nikt nie
wie. W każdym razie nikt po tej stronie granicy. Ale nawet jeśli to prawda, to jaką miałaś
alternatywę? Być tchórzem w czasie wojny? Przewidzieć przeszłość, zobaczyć, że to się
stanie i... sama nie wiem co dalej. Oddać się w ręce wroga i pozwolić się zamknąć?
- Coś w tym rodzaju.
Wiedziałam, że to nieracjonalne, ale nie potrafiłam powstrzymać natłoku myśli.
Fi upiła łyk kawy i po raz kolejny pogłaskała Gavina po plecach. Po chwili wolno
powiedziała:
- Poza tym jeśli masz rację, mogło im chodzić o ciebie, a nie o twoich rodziców.
- Boże, ty to potrafisz człowieka pocieszyć. Ale rzeczywiście, przyszło mi to do
głowy.
- I co zrobiłaś?
- Jak to co?
- Chronisz się w jakiś sposób? Siebie i Gavina?
- Nie, bo myślę, że jeśli zamierzają wrócić, to nie w najbliższym czasie. Wiedzą, że
wywołali wrzawę w całym okręgu i że ludzie są gotowi na ich przyjęcie. Ale i tak podskakuję
jak oparzona, kiedy usłyszę jakiś niespodziewany dz
więk. - Odsunęłam pusty kubek. - Fi,
chcę tylko tego, żeby znowu wszystko było normalne. Chcę cofnąć czas. Znowu mieć mamę,
tatę i babcię, chodzić do szkoły, wygłupiać się w autobusie, opowiadać głupie kawały,
wkurzać nauczycieli, grać w piłkę w porze lunchu i przygotowywać kolejny spektakl kółka
teatralnego.
- Czy ktokolwiek naprawdę docenia takie życie, kiedy je ma?
- O, z czego to jest? Już kiedyś to słyszałam.
- Z tej sztuki, którą wystawialiśmy w dziesiątej klasie.
- A, tak, z Our Town.  Być może zdarza się to niektórym poetom i filozofom . Czy
nie tak brzmiała odpowiedz
?
- Jakoś tak.
- Myślę, że oprócz poetów i filozofów doceniają to dzieci. Nie, nie wszystkie, raczej te
małe. Wiesz, co mam na myśli? Sposób, w jaki bawią się w wodzie albo patrzą na motyla. Ich
dzika radość, kiedy je przewozisz motorem.
- I artyści. Monet. Patrząc na jego obrazy, człowiek myśli, że ten facet na pewno nie
zalegał przed telewizorem. On żył malowaniem.
- To wszystko ludzie, którzy zauważają coś więcej.
- Chyba tak. A skoro mowa o twojej babci, miałaś o niej jakieś wieści?
- Nie, żadnych.
- Nigdy ci tego nie mówiłam, ale kiedy ukrywaliśmy się w jej domu, czułam, że ona
już nie żyje.
- Naprawdę? Chcesz powiedzieć, że czułaś to w sensie parapsychologicznym?
- Tak.
Wchodzący do kuchni Homer huknął drzwiami i o mało nie wyskoczyłam ze skóry. Z
kolei jego zaskoczył widok Fi. Dawniej coś ich łączyło i chociaż się od siebie odsunęli,
oficjalnie nadal byli parą. Zawsze miałam oko na Homera i chciałam wiedzieć, dokąd zmierza
jego związek z Fi. Byłam trochę podejrzliwa, kiedy Fi twierdziła, że jej uczucia do Homera
uległy zmianie. Ilekroć o nim mówiłam - albo kiedy wspominał o nim ktoś inny - zawsze
wyglądała tak, jakby totalnie ją fascynował.
- Chcesz kawy? - zapytałam go.
- Nie, dzięki.
Usiadł na jednym z krzeseł. Oczywiście musiał wybrać to popsute. Szybko wstał i
spojrzał na nie z zakłopotaniem.
- Nie przejmuj się, jest zepsute, odkąd dostałam pierwszy smoczek. Tata nie mógł się
zebrać, żeby je naprawić.
- Póz
niej rzucę na nie okiem.
Sięgnął po ostatnie fistaszkowe ciastko ze słoika na stole i jadł je powoli, skubiąc po
kawałeczku. Patrzyłam na niego i myślałam:  Znika kolejny ślad po mamie. Nie będzie już
fistaszkowych ciastek .
- Ellie myśli, że ci, którzy to zrobili, mogli celowo wybrać jej rodzinę - powiedziała Fi
do Homera. - Albo ją samą. Że upatrzyli sobie ludzi, którzy najbardziej dali im się we znaki
podczas wojny.
- Możliwe - powiedział Homer bez chwili zastanowienia.
Nagle odniosłam wrażenie, że już kiedyś o tym rozmawiali, z dala ode mnie. Może na
pogrzebie. Może przez telefon.
- Co o tym myślisz? - zapytałam Homera.
- Generał Finley uważa, że przeważnie wybierają cele losowo, że szukają czegoś, co
można ukraść.
- O! Generał Finley! Przysłał najładniejsze kwiaty.
Generał Finley to nowozelandzki oficer, który organizował część naszych
 partyzanckich akcji w czasie wojny. Był dość ważną osobistością w wojsku. Uważałam go
za przyjaciela, mimo że spędziliśmy razem niewiele czasu.
- No ładnie - powiedziała Fi. - Pamiętasz jego kwiaty, ale nie pamiętasz, że byłam na
pogrzebie.
- No więc według generała Finleya morderstwa układają się w pewien schemat -
ciągnął Homer. - Grupy ludzi przekraczają granicę, żeby ukraść wszystko, co się da. Poza tym
generał uważa, że media donoszą mniej więcej o jednej czwartej takich wypadków.
- Zatem plotki były prawdziwe. Wiedziałam, że powinnam była je potraktować
poważnie. - Wpatrywałam się w Homera, próbując przeanalizować te wszystkie informacje. -
Rozmawiałeś z generałem?
- Tylko przez telefon. Ale parę razy pogadaliśmy naprawdę długo. Poza tym jest tutaj
jego syn.
- Jego syn? Tutaj, w Wirrawee? Żartujesz!
- Teraz jest w Wirrawee. Ale chodzi do szkoły w Stratton, bo mieszka tam z mamą. To
Australijka, ona i generał są po rozwodzie.
- Ile on ma lat?
- Jest mniej więcej w naszym wieku. Z nim też rozmawiałem. Spoko koleś. Ma trochę
oleju w głowie. Można go zabrać na polowanie na lisy i mieć pewność, że nie zarobi się kulki
w tyłek.
W ustach Homera to był wielki komplement.
- Dlaczego nikt nie próbuje zapobiegać tym napadom? Jak to się dzieje, że żołnierze
przechodzą przez granicę, kiedy im przyjdzie ochota, i zabijają każdego, kto się nawinie?
Homer postukał widelcem o krawędz
stołu i spojrzał przez okno, marszcząc brwi.
- Podejrzewam, że na dłuższą metę wszystko sprowadza się do polityki - powiedział. -
Właśnie nazwałaś zabójców twoich rodziców i pani Mac żołnierzami. Wszyscy wiemy, że to
żołnierze, tylko jak to udowodnić? Nie noszą mundurów, nie mają przy sobie żadnych
wojskowych papierów, a za każdym razem, kiedy dochodzi do napadu, ich rząd mówi, że
bardzo mu przykro, ale nie może ponosić odpowiedzialności za elementy przestępcze, które
biorą prawo we własne ręce. To znaczy mówi wszystko to, co należy. Zapowiada nawet, że
ich wytropi i postawi przed sądem, ale jakimś dziwnym trafem jeszcze ani razu mu się to nie
udało...
Rozparł się na krześle. Pomyślałam, że za chwilę będziemy mieli dwa popsute krzesła.
- Ellie, nie wiem, co na to powiesz, ale prawda wygląda tak, że nie powinniśmy ci
pozwalać mieszkać w tak niebezpiecznym miejscu. Uważamy, że powinnaś sprzedać farmę i
przenieść się do miasta. Gdzieś, gdzie będzie spokojniej. Generał Finley też tak sądzi.
Tylko Homer mógł wybrać słowa, które gwarantowały, że się wkurzę, i od razu
osiągnęły efekt przeciwny do zamierzonego. Ciągle to robił. Spychałam to na karb jego
greckości. Zawsze musiał być szefem. Niedoczekanie. To ja musiałam być szefem.
- Pozwalać mi?! - wybuchłam. - Od kiedy to ty decydujesz, gdzie powinnam
mieszkać?
Odsunął się z krzesłem o jakiś metr. Gavin wycofał się w stronę spiżarni. Fi została na
miejscu, ale nie podniosła głowy.
- Właśnie na tym polega twój problem, Homer: myślisz, że wszystko na tej cholernej
planecie powinno być pod twoją kontrolą. Że nikt nie powinien jeść, oddychać, spać ani srać,
dopóki nie dostanie od ciebie pozwolenia. Wiesz, jak długo mieszka tu moja rodzina? Wiesz,
przez co przeszliśmy, żeby utrzymać tę farmę? Homer, moi przodkowie jedli ziemię i gołymi
rękami kopali zbiorniki na wodę, żeby to wszystko jakoś się kręciło. Myślisz, że teraz stąd
odejdę? Po tym jak moi rodzice zginęli, broniąc tej farmy? Coś ci powiem: nigdzie się nie
wybieram. Zostaję.
- Brawo, Ellie! - zawołał Gavin.
Spojrzałam na niego zaskoczona. Jak mógł to wszystko odczytać z ruchu warg?
- Masz przynajmniej mgliste pojęcie, o czym rozmawiamy? - zapytałam go.
- Jasne - odpowiedział bez wahania. - Homer chce, żebyś się wyprowadziła z farmy, a
ty mówisz, że nie ma mowy.
Pokręciłam głową. Jak zwykle nie wiedziałam, w jaki sposób Gavin rozumie, o czym
się mówi, ale widocznie miał swoje sposoby. Może z głowy wyrastały mu jakieś anteny
ukryte w rozczochranej gęstwinie włosów.
- Jak myślisz, co powinniśmy zrobić? - zapytałam go.
Odkąd zamordowano moich rodziców, nikt nie wspomniał o problemie Gavina. Sama
też niewiele o tym myślałam. Nie było czasu. Wszystko wydawało się jeszcze zbyt świeże,
zbyt surowe, zbyt niedawne. Czy sama będę musiała się nim zaopiekować? W tym nowym
świecie nawet to było możliwe. Po wojnie zostało tyle sierot, tyle bezdomnych dzieci. Gdyby
istniała skala, na której jedynka oznacza dzieci mieszkające na śmietniku, a dziesiątka Brady
Bunch, Gavin nadal zasługiwał na trójkę albo czwórkę, skoro opiekowałam się nim tylko ja,
nie miał mamy i taty, a jego przybrani rodzice, moja mama i mój tata, właśnie zostali
zamordowani.
- Zostaniemy tu - odparł natychmiast.
- Ale to niebezpieczne - powiedziałam.
- Życie jest niebezpieczne - odrzekł, zabawnie wzruszając ramionami.
Zatkało mnie. Zrozumiałam, jak bardzo czasami nie doceniam Gavina. Zbyt łatwo
zapominałam, że ten chłopak, mając do dyspozycji wyłącznie siłę swojej osobowości, nie
tylko przetrwał wiele miesięcy w ruinach Stratton, ale skupił pod swoim przywództwem
grupę innych zdziczałych dzieci. Był wyjątkowy.
- No - zwróciłam się do Homera i Fi - słyszeliście, co powiedział.
Fi wyglądała na przygnębioną, Homer się naburmuszył. Zaczęli mówić jednocześnie,
nagląco:
- Ellie, musisz posłuchać głosu rozsądku... - zaczął Homer.
- Ellie, może jeszcze się nad tym zastanowisz... - powiedziała Fi.
Po raz pierwszy od śmierci rodziców poczułam prawdziwą siłę.
- Nie - ucięłam. - Zostaję. Nie obchodzi mnie, jak to się skończy. Jeśli będzie trzeba
walczyć, będę walczyła. Nie rozumiecie? I to akurat wy? - Poczułam, że nie muszę już
krzyczeć. Teraz byłam już pewna. - Homer, Fi, moje korzenie sięgają tu tak głęboko jak
korzenie starego eukaliptusa. Ten strumień jest dla mnie jak krew. Znam te pola jak własną
skórę. Mogę was zaprowadzić do gniazda skaczących mrówek na Nellies, mogę wam pokazać
porosty, które na południowej stronie ogrodzenia są czerwone, a na wschodniej żółte.
Kojarzycie ten żleb za szopą do strzyżenia owiec? Wierzby, które tam rosną, zasadził mój
dziadek, żeby powstrzymać erozję gleby. Wiem, gdzie kwitną storczyki zwane  różowymi
palcami ,  koralowe groszki i rosiczki, wiem, jak sprawić, żeby łapały okruszki chleba.
- Kwiaty? - zapytała zdziwiona Fi.
Nie zamierzałam jednak pozwolić, żeby mi przerwała. Wiedziałam, że gadam jak
szalona, ale nie potrafiłam się zamknąć.
- Wiem, jak muczy krowa otruta orlicą. Umiem poznać krowę, która ma ładne
wymiona, ale daje kiepskie mleko. Wiem, że romneye pasą się inaczej niż polwarthy. Mogę
wam powiedzieć, ile worków sadzeniaków potrzeba na jeden akr. Do diabła, potrafię
kastrować jagnięta zębami.
Gavin gwałtownie odskoczył, łapiąc się za krocze. Wtedy zaczęliśmy się śmiać.
Znowu nie miałam pojęcia, jak zdołał zrozumieć taką długą przemowę. Czytanie z ust jest
naprawdę trudne! Ale z pewnością zrozumiał ostatnie zdanie.
Przynajmniej oczyścił atmosferę. Zaczęliśmy mówić sensowniej. I powoli do mnie
dotarło, jak poważne problemy wiążą się z decyzją o zostaniu na farmie. Fi powiedziała to na
głos:
- Słuchaj, nie znam się na rolnictwie. Ale jeśli dobrze zrozumiałam, zamierzasz nadal
chodzić do szkoły, sama prowadzić gospodarstwo i jakimś cudem uchronić siebie i Gavina
przed partyzantami, którzy prawdopodobnie grasują po okolicy. A jakby tego było mało,
musisz dojść do siebie po śmierci rodziców i pani Mac. Ambitne zadanie, Ellie. To znaczy,
jak już powiedziałam, mogę tu jakiś czas zostać, bo do końca semestru został tylko tydzień, a
potem mamy dwa tygodnie ferii, ale póz
niej rodzice pewnie każą mi wrócić. Zresztą i tak nie
wiem, czy na cokolwiek ci się tu przydam. Z trudem odróżniam krowę od owcy.
- Poznasz różnicę, gdy tylko spróbujesz wykastrować cielę zębami - powiedziałam.
Rozdział 4
Samotna jak chmura snułam się po skarpie, z której było widać dom. Chciałam na niej
pochować rodziców, ale ksiądz powiedział, że złamałabym w ten sposób co najmniej
dwadzieścia siedem różnych przepisów. Dlatego ostatecznie spoczęli na starym cmentarzu za
Świętym Mateuszem. Pomyślałam o ich zimnych, poturbowanych ciałach leżących w tej
zimnej ziemi i zadrżałam. Kilka razy tam byłam, zawoziłam świeże kwiaty i tak dalej.
Miałam nadzieję, że przeżyję jakieś mistyczne doświadczenie, że spotkam ich dusze, usłyszę
ich głos, że doradzą mi, ile zażądać za dwadzieścia byków, albo że przynajmniej poczuję
spokój, cokolwiek, ale srodze się zawiodłam. Niczego nie poczułam. Byłam tylko
zdruzgotana i przygnębiona, a to mogłam poczuć wszędzie. Nie musiałam iść na cmentarz.
Gavin nie cierpiał tych wizyt. Za pierwszym razem doszedł tylko do bramy, a potem
nie chciał nawet wysiąść z samochodu.
Teraz zastanawiałam się, ile upłynie czasu, zanim Gavin odkryje, że wymknęłam się
tylnymi drzwiami i wspięłam się na wzgórze. Ostatnio chodził za mną jak cień. Rozumiałam
dlaczego. Byłam jego ostatnią więzią z bezpieczeństwem, jego ostatnią nadzieją na
stosunkowo normalne życie. Rozumiałam to, ale zrozumienie niczego nie ułatwiało.
Przeważnie się nie przejmowałam, lecz czasami czułam, że to ponad moje siły, że to zbyt
intensywne, zbyt dławiące - te jego zdania zaczynające się od słowa  chcę - a wtedy
odwracałam się i warczałam:  Daj mi spokój! Pozwól mi odetchnąć! Znajdz
sobie jakieś inne
zajęcie .
Potem prędzej czy póz
niej - zazwyczaj prędzej - dopadało mnie poczucie winy i
zaczynałam sobie wyobrażać, że Gavin boi się o swoje życie i że to wszystko przeze mnie.
Czasami jednak nawet to nie wystarczało, żebym poszła go poszukać i przeprosić. Zresztą
chyba i tak się bał.
Usiadłam na skale, oplotłam rękami kolana i patrzyłam na farmę. Widziałam okno w
pokoju Fi. Zasłony były jeszcze zaciągnięte, pewnie nadal spała. To dopiero leniuch.
Pomyślałam, że nigdy nie będzie z niej farmera, nawet jeśli w końcu nauczy się odróżniać
owcę od krowy.
W zasadzie weszłam na skarpę dlatego, że próbowałam się oswoić z myślą, iż przez
jakiś czas sama też nie będę farmerką. Dzień wcześniej miałam spotkanie z panem Sayle em.
Był prawnikiem z Wirrawee. Nie znałam go za dobrze. Dawniej naszymi sprawami
zajmowała się mama Fi, ale kiedy wyprowadziła się do większego miasta, tata musiał znalez
ć
kogoś innego i wybrał pana Sayle a.
Dostałam od tego człowieka wiadomość, że chciałby się ze mną zobaczyć, więc jak
przystało na grzeczną Ellie, wyruszyłam w drogę. Zostawiłam Gavina w bibliotece w
Wirrawee, która ku jego zgorszeniu okazała się tak zatłoczona, że zamknięto listę
oczekujących na komputer, a sama poszłam do kancelarii pana Sayle a po drugiej stronie
ulicy.
Pierwszy szok przeżyłam na widok recepcjonistki. Okazało się, że to pani Samuels,
która dawniej dostarczała pocztę nam i innym farmerom. Co ważniejsze, to właśnie ona
rozpoznała mnie w obozie jenieckim podczas wojny. Miałam przez to ogromne problemy.
Przebywałam w Obozie 23 pod fałszywym nazwiskiem, wiedząc, że jeśli strażnicy odkryją
moją prawdziwą tożsamość, przywiążą mnie do wyrzutni pocisków rakietowych i żołnierze
wroga ustawią się w kolejce do przycisku odpalającego.
Pani Samuels nie miała złych zamiarów, ale o mało nie straciłam przez nią życia,
kiedy przypadkiem wykrzyknęła moje prawdziwe nazwisko. Od tamtej pory mój widok
zawsze wprawiał ją w zakłopotanie, więc nasze rozmowy zwykle były krótkie i słodkie. Ta
też.
- Dzień dobry.
- O, Ellie! Dzień dobry, dzień dobry. Jak miło cię widzieć. Pan Sayle za chwilę będzie
wolny.
Czerwona na twarzy wróciła za biurko i pochyliła się nad książką ze ściegami, jakby
studiowała rękopisy z Qumran.
- Dobrze, dziękuję.
Poczułam ulgę, mogąc usiąść i sięgnąć po bardzo stary magazyn  Bulletin sprzed
wojny.
Pan Sayle nie wyglądał jak prawnik, przypominał raczej kierowcę buldożera. Był
duży, wypełniał całą futrynę i mimo że nosił krawat, miał na sobie ubranie, które z
powodzeniem mógłby włożyć robotnik. A
ysiał i kilka pasemek starannie przykleił do
wielkiego bezwłosego placka na głowie. Nawet na mnie nie spojrzał.
- Pani Samuels, niech pani zadzwoni do rady i sprawdzi, co się dzieje w związku z
wnioskiem o pozwolenie na budowę. Ty jesteś Ellie. Wejdz
.
Ucieszyłam się, że powiedział mi, kim jestem. Zawsze to lepiej wiedzieć, kim się jest.
Zaczęliśmy rozmawiać. Trzy minuty póz
niej drzwi uchyliły się i do środka chyłkiem
wszedł Gavin. Właśnie to miałam na myśli, mówiąc, że chodził za mną jak cień.
Pan Sayle nie zwrócił na niego uwagi i w ciągu następnych kilku minut w zasadzie
zapomniałam o obecności Gavina. Prawnik wydawał się dość miłym facetem, ale nie owijał w
bawełnę. Najpierw oznajmił, że jest wykonawcą testamentu moich rodziców, potem wyjaśnił,
co to oznacza, a jeszcze póz
niej powiedział, że zgodnie z ostatnią wolą mamy i taty jestem ich
jedyną spadkobierczynią.
Następnie oświadczył, że jestem bankrutem. Że jestem spłukana. Biedna jak mysz
kościelna. No, nie był aż tak nietaktowny, ale mówił bez ogródek.
- Ellie, przejrzałem księgi, porozmawiałem z bankiem i obawiam się, że twoja
sytuacja finansowa naprawdę jest bardzo kiepska. Powiedziałbym: nie do naprawienia. Jak
wiesz, podczas wojny zginęło mnóstwo oszczędności i rząd nadal negocjuje, żeby odzyskać
część pieniędzy, ale moim zdaniem liczenie na skuteczność tych działań to przejaw
naiwności. Po zakończeniu wojny twój tata musiał zaczynać praktycznie od zera, a w dodatku
podjął kilka finansowych zobowiązań, zakładając, że w dłuższej perspektywie jego sytuacja
się poprawi.
Gavin ziewnął, przeciągnął się i oparł o mnie. Pan Sayle kartkował dokumenty w
swojej teczce.
- Te zobowiązania obejmują kredyt na rozkręcenie hodowli drobiu. Wziął go pod
hipotekę. Był jeszcze drugi kredyt zabezpieczony różnymi towarami i ruchomościami,
zaciągnięty na zakup bydła, a oprócz tych zobowiązań wobec banku twój tata zawarł trzy
umowy dzierżawy na łączną sumę tysiąca dolarów tygodniowo z osobami, które, jak się
domyślam, otrzymały część gruntów należących wcześniej do waszego gospodarstwa.
Spojrzał na mnie znad okularów do czytania.
- Tak, to prawda - powiedziałam, czując lekkie zawroty głowy.
Nie miałam pojęcia, że tata zgodził się płacić tym ludziom tak wysoki czynsz. Nic
dziwnego, że wydawał się zestresowany. Nic dziwnego, że ciągle narzekał na brak pieniędzy.
- A co to jest hipoteka? - zapytałam. Dość często słyszałam to słowo, ale nigdy nie
zadałam sobie trudu, żeby się dowiedzieć, co ono oznacza.
- To znaczy, że jeśli nie możesz spłacić kredytu, oferujesz w zamian jakąś własność -
powiedział. - W twoim wypadku umowa wygląda tak, że jeśli nie będziesz w stanie zwrócić
pieniędzy, bank dostanie farmę, tę część, która nadal należy do ciebie.
Dzwoniło mi w uszach, jakbym doznała wstrząsu mózgu. Siedziałam i gapiłam się na
pana Sayle a.
- Chce pan powiedzieć, że mogę stracić ziemię i dom? - zapytałam. - Wszystko?
- Chcę powiedzieć, że je stracisz. Tak. Właśnie to chcę powiedzieć.
ZnoWu na mnie spojrzał, a kiedy nie odpowiedziałam, zaczął mówić dalej, zaglądając
do notatek.
- No cóż, z tego, co widzę, najważniejsze aktywa składają się z gruntów i różnych
dodatków, w tym z domu, warsztatu, szopy do strzyżenia owiec i kilku innych budynków
gospodarczych, trzech pojazdów silnikowych, dwóch traktorów, quada, trzech motocykli, z
których jeden jest w kiepskim stanie, około sześćdziesięciu sztuk bydła i różnego rodzaju
innego inwentarza żywego, narzędzi i wyposażenia. Jest jeszcze prawie osiem tysięcy na
różnych rachunkach bankowych i mały portfel akcji, które na tym etapie nie mają większej
wartości z powodu wojny. Nie możemy ich uwzględnić w tych obliczeniach, ale ostatecznie
kiedyś znowu mogą być coś warte.
Podniósł głowę i czekał, aż coś powiem.
- Co on mówi? - zapytał mnie Gavin.
Klęczał na stoliku do kawy, praktycznie już na moich kolanach, i ze skupieniem
wpatrywał mi się w twarz. Wyczuł napięcie i najwyraz
niej doszedł do wniosku, że czytanie z
ust pana Saylea to zbyt wielkie wyzwanie. Jeśli chciał być na bieżąco, musiał polegać na
mnie.
- Mówi, że nie mamy pieniędzy - odparłam z goryczą. - Mówi, że stracimy farmę i
całą resztę. Że będziemy musieli znalez
ć jakiś inny dom.
- Wierz mi, Ellie - powiedział pan Sayle. - Bardzo mi przykro z tego powodu.
Przyglądałem się tym cyfrom ze wszystkich stron i długo szukałem lepszego rozwiązania. Ale
obawiam się, że nie ma innego wyjścia. Zresztą nie zostaniesz z niczym, w żadnym wypadku.
Jest duży popyt na ziemię, choć niestety nie ma za dużo pieniędzy, żeby za nią zapłacić.
- Więc ile bym dostała? - wykrztusiłam.
Kiedy to powiedziałam, Gavin jęknął ze złością i potrząsnął mną za ramiona.
- No cóż, rzeczoznawca przedstawił mi wstępną wycenę i jego zdaniem gospodarstwo
powinno przynieść około czterystu pięćdziesięciu tysięcy dolarów. Różne pojazdy i
wyposażenie dałby pewnie od osiemdziesięciu do stu tysięcy. Bydło sto osiemdziesiąt tysięcy.
Wydawało mi się, że to dużo. Ale trudno było się skupić, bo Gavin trzymał mnie
kurczowo i wpatrując się we mnie, próbował złowić każde słowo.
- Więc po dodaniu pieniędzy z rachunków bankowych mielibyśmy jakieś siedemset
dwadzieścia tysięcy. Należałoby pokryć z tego różne wydatki związane z wykonaniem
testamentu, kosztem pogrzebów i moich usług, zwrotem pożyczek zaciągniętych w banku,
karami pieniężnymi za przedterminowe zerwanie umowy dzierżawy oraz kosztami ogłoszeń i
sprzedaży nieruchomości w i ruchomości. Po odjęciu tego wszystkiego powinno ci zostać
około stu sześćdziesięciu tysięcy dolarów.
Spojrzał na mnie rozpromieniony.
- W zasadzie całkiem niezła suma.
- A
atwo panu powiedzieć.
Uśmiech natychmiast zniknął z jego twarzy. Jak wygaszacz ekranu.
- A gdybym chciała zatrzymać farmę, co musiałabym zrobić? - zapytałam.
Gavin po raz pierwszy się odwrócił i spojrzał na pana Saylea.
Pan Sayle się skrzywił.
- No cóż, to jest zwyczajnie niewykonalne. Musiałabyś generować większy dochód,
niż to możliwe. Tysiąc dolarów tygodniowo, żeby zapłacić za dzierżawę, plus siedemset
trzydzieści dolarów tygodniowo dla banku. Twój tata uregulował te płatności do końca
bieżącego miesiąca, czyli do następnego wtorku. Poza tym są oczywiście zwykłe koszty
związane z prowadzeniem gospodarstwa tej wielkości. Czyli wszystko: od paliwa po nasiona,
nawozy, części do traktora, jedzenie na twoim stole i ubranie na twoim grzbiecie. Twoim i
tego młodzieńca. Słyszałem o nim.
Teraz, kiedy siedziałam na skarpie i patrzyłam na dom, zobaczyłam, jak
 młodzieniec wychodzi na podwórze. Podniósł kij, co natychmiast wzbudziło entuzjazm
Marmie, naszego nowego psa rasy border collie. Myślałam, że Gavin zacznie zabawę w
rzucanie i aportowanie. Ta zabawa potrafiła dostarczać im obojgu rozrywki przez długie
godziny.  Taki z niego jeszcze dzieciak - pomyślałam, patrząc na Gavina.
Gavin wymaszerował z podwórza, a Marmie skwapliwie popędziła za nim. Zamiast
rzucić kij, oparł go sobie na ramieniu. Nie rozglądając się, poszedł prosto do żlebu. Zaczynały
się tam pokazywać pierwsze żółte kwiaty zapowiadające plagę żarnowca. Gavin rzucił kij.
Marmie z radością cofnęła się, a potem ruszyła w pogoń. Ale po chwili, ku jej rozczarowaniu,
Gavin przestał na nią zwracać uwagę, mimo że paradowała przed nim ze swoją zdobyczą.
Zastanawiałam się, co on knuje.
Podszedł do płotu, zakasał rękawy i ku mojemu największemu zdumieniu zaczął
wyrywać żarnowiec.
O mało nie upadłam i nie stoczyłam się na samo dno urwiska. Z otwartymi ustami
patrzyłam, jak Gavin wyciąga z ziemi roślinę po roślinie. Pracował spokojnie i metodycznie.
To była idealna pora na wyrywanie żarnowca, który nie zdążył jeszcze zakwitnąć i rozsiać
nasion. W dodatku ziemia była miękka. Wyrywanie żarnowca to najlepszy sposób na
pozbycie się go. Chemikalia są drogie i trujące. Ścinanie sprawia, że w następnym roku
wyrastają trzy albo cztery łodygi, które o wiele trudniej wyrwać, choć w pewnych miejscach
ścięcie to jedyne rozwiązanie. Tyle że nie mogłabym ściągnąć do żlebu kosiarki.
Problem z żarnowcem polega na tym, że chwast szybko się rozplenia i zajmuje sporą
część dobrych pastwisk. Tata wielokrotnie próbował namówić Gavina i mnie do przyłączenia
się do tej antyżarnowcowej kampanii, ale nie odniósł większego sukcesu, bo to dość nudna
robota.
 Och, tato - pomyślałam - wróć, a już zawsze będę wyrywać żarnowiec. Zostanę twoją
żarnowcową księżniczką .
W zasadzie nigdy nie byłam dla niego żadną księżniczką - raczej kumpelką,
pomocniczką, doradczynią, córką.
Po dwudziestu minutach stwierdziłam, że dłużej tego nie zniosę. Zeszłam ze skarpy.
Gavin był tak pochłonięty pracą, że nie zauważył, jak się zbliżam, ale Marnie nagle mnie
zauważyła i przybiegła w podskokach, żeby się przywitać. Bez kija. Dała sobie z nim spokój.
Wtedy Gavin się wyprostował. Już wcześniej zauważyłam, że wyczuwa każdą zmianę
w otoczeniu. Był odwrócony do Marmie plecami, ale najwyraz
niej wiedział, że coś ją
zainteresowało.
Spojrzał na mnie i wrócił do pracy. Nie zdziwiłam się. Poprzedniego dnia prawie się
do mnie nie odzywał. Był wściekły, że uległam panu Sayleowi.
- Co robisz? - zapytałam.
Traciłam czas, bo znowu odwrócił się do mnie plecami.
Wzruszyłam ramionami, znalazłam rządek żarnowca równoległy do jego rządka i
zaczęłam wyrywać chwasty. Po chwili prawie zapomniałam, że Gavin jest obok mnie.
Złapałam rytm. Urozmaiciłam sobie nudną robotę liczeniem roślin. W cztery albo pięć minut
dobiłam do pierwszej setki.
W połowie drugiej nagle zostałam zaatakowana. Mały dziki wirujący derwisz okładał
mnie długim żarnowcem. Odskoczyłam, zasłaniając się rękami. Próbowałam złapać
żarnowiec i mu go wyrwać.
- Gavin, o co ci chodzi?
- Jesteś głupia! - wrzasnął. - Jesteś żałosna!
Miał oczy pełne łez.
- Co ty sobie wyobrażasz?! - krzyknęłam w odpowiedzi. - Że sprzedaję farmę z
własnej woli? Wiesz, że ją uwielbiam. To mój dom. Myślałam, że zostaniemy tu na zawsze.
Czuję się tak samo z
le jak ty. A nawet gorzej.
- Wcale nie! Nawet nie walczysz! Nic cię to nie obchodzi! Jesteś żałosna!
Zaczął wyrywać żarnowiec, nie dbając o to, czy usuwa go razem z korzeniami, a przy
tym cały czas łkał. Nagle się zatrzymał i znowu na mnie spojrzał.
- Jesteś tchórzem! Nie masz odwagi!
- Tu nie chodzi o odwagę! Chodzi o zdrowy rozsądek. O pieniądze. Co ty możesz o
tym wiedzieć.
- Tata by się nie poddał.
Już zaczęłam odpowiadać, gdy ze zdziwieniem zdałam sobie sprawę, że Gavin mówi
o moim ojcu. Czasami nazywał go tatą, lecz zawsze miałam wrażenie, że używa tego słowa
przez przypadek. Dopiero po chwili doszłam do siebie, a wtedy byłam w stanie powiedzieć
tylko tyle:
- Poddałby się, gdyby sytuacja była aż taka zła.
Nawet w moich uszach zabrzmiało to dość słabo.
Zostawiłam Gavina i poszłam nad staw. Stałam tam i patrzyłam na wodę. To było
marzenie mojego taty. Ku przerażeniu dziadka wskrzesił ten teren, wyłączając go z produkcji
rolnej, aby zwrócić go drzewom, rodzimym roślinom i ptakom. Zupełnie jakby przywrócił
życie tej zmęczonej i nadmiernie eksploatowanej ziemi, jakby wietrzyk poruszający długimi
zielonymi trzcinami był jego własnym oddechem. Wtedy poczułam coś, czego nie czułam na
cmentarzu: jakby tata znowu żył, jakby ostatecznie wcale nie umarł.
Mój cień stanął obok mnie i przytulił się do mojej nogi, podczas gdy Marmie chodziła
wzdłuż brzegu po kolana w wodzie i wywąchiwała gniazda ukryte w zaroślach.
- Gavin, musielibyśmy zarabiać dwa tysiące dolarów tygodniowo - powiedziałam. -
To mnóstwo pieniędzy.
Nie odezwał się.
- W banku jest osiem tysięcy. Starczy nam tylko na miesiąc.
Spojrzał na mnie i zmarszczył brwi.
- Nie mam pojęcia o pieniądzach - ciągnęłam. - Zielonego pojęcia. Zawsze
przegrywam w monopol.
Odwrócił wzrok.
- W dolarze jest sto centów i to mniej więcej wszystko, co wiem na ten temat -
powiedziałam do jego karku, który nie mógł mnie usłyszeć.
Znowu na mnie spojrzał, zniecierpliwiony.
Przytrzymałam go na odległość wyprostowanej ręki i powiedziałam mu prosto w
twarz:
- Gavin, rozumiesz, że w końcu możemy wszystko stracić? Teraz starczyłoby nam na
mały dom w Wirrawee, na jedzenie i ubrania. Jeśli zrobimy to, co chcesz, możemy
wylądować na śmietniku.
Pokręcił głową i uderzył mnie w ramię. Był całkiem silny, naprawdę zabolało.
- Walcz - powiedział. - Jeśli walczysz, wygrywasz albo przegrywasz. Jeśli nie
walczysz, przegrywasz.
Stałam i wpatrywałam się w staw, a mój umysł konał z niezdecydowania. W końcu
odwróciłam się do Gavina.
- Obydwoje będziemy musieli pracować jak nigdy dotąd - ostrzegłam. - Jeśli
zamierzasz powyrywać żarnowiec przez dziesięć minut, a potem się znudzić, lepiej od razu
mi o tym powiedz, żebym wiedziała, na czym stoimy. Będziemy musieli pracować przed
wyjściem do szkoły i po powrocie do domu. Możesz zapomnieć o nocowaniu u kolegów, o
imprezach urodzinowych i o dyskotekach. Możesz zapomnieć o weekendach i wakacjach.
Możesz zapomnieć o życiu towarzyskim. Nie stać nas, żeby kogoś zatrudnić. Będziemy
musieli radzić sobie sami.
Spojrzał na mnie z twarzą wykrzywioną jak u wściekłego buldoga, którą tak dobrze
znałam. Potem wmaszerował na wzniesienie. Poszłam za nim, myśląc, że idziemy do domu.
Ale on odbił w lewo, w stronę żlebu, i znowu zaczęliśmy wyrywać żarnowiec.
Rozdział 5
Tego samego wieczoru w moim życiu towarzyskim coś chyba jednak drgnęło. Byłam
totalnie wykończona. Wyrywaliśmy żarnowiec przez ponad dwie godziny z niewielką
pomocą Fi, która po jakimś czasie wynurzyła się z domu. Następnie nakarmiliśmy bydłoi
drób, a Fi przygotowała lunch. Potem ciężko pracowaliśmy w nowych zagrodach dla
zwierząt. Stare zagrody były w porządku, ale zbudowano je chyba jeszcze przed kapitanem
Cookiem. Wszystko wskazywało na to, że gdy podczas wojny farma znalazła się w rękach
obcych ludzi, ktoś z nich stracił panowanie nad jakimś pojazdem, prawdopodobnie nad
traktorem, i staranował barierki, rozwalając część zagrody Potem tata zabrał część
drewnianych drążków, kiedy budował szopy dla indyków i gęsi.
Odzyskawszy farmę, tata postanowił zacząć wszystko od zera i zbudować takie
zagrody, o jakich zawsze marzył. Z dwoma osobnymi podejściami dla krów, z gorącymi
prysznicami, automatem do cappuccino, telewizją satelitarną - rozumiecie, o co chodzi. Nasze
bydło zasługiwało na wszystko, co najlepsze. Zdążył odwalić kawał ciężkiej roboty, ale jej
nie dokończył. Przynajmniej wykopał doły. Mieliśmy maszynę do kopania dołów pod pale,
którą podłączało się do traktora, więc w zasadzie nie byłoby to aż takie straszne, ale nie
wiedziałam, czy umiałabym ją obsługiwać bez niczyjej pomocy.
Tata wstawił też wagę, jaką zawsze chciał mieć. Miałam tylko nadzieję, że za nią
zapłacił. Kosztowała około dwudziestu tysięcy dolarów, ale była przydatna. Przynajmniej tak
twierdził mój tata. Gdy chodzi o facetów i gadżety, zawsze jestem trochę podejrzliwa. Ale to
prawda, że zwierzę ważące trzysta kilogramów potrafi zrzucić dwadzieścia po dwunastu
godzinach w zagrodzie, w której jednak trzeba je trzymać przed wysłaniem na sprzedaż, więc
naprawdę warto wiedzieć, co się wtedy dzieje z wagą bydła.
Sama chętnie spędziłabym w zagrodzie dwanaście godzin, gdybym wiedziała, że
dzięki temu zrzucę dwadzieścia kilo.
Podczas pracy wyjaśniłam to wszystko Gavinowi, tak samo jak tata, który zawsze
wyjaśniał mi różne rzeczy. Gavin naprawdę wyglądał na dzieciaka, który jest szczerze
zainteresowany pracą na farmie. I Bóg mi świadkiem, że tamtego dnia spisał się znakomicie.
Upierał się przy swoim. Powiedział, że będzie pracował - może nie użył aż tylu słów, ale
prawie - i pracował. Ani razu nie narzekał, prawie nic go nie rozpraszało, odpoczął dopiero
razem ze mną i - co uważam za cechę rozpoznawczą dobrego pracownika - zaczął uprzedzać
fakty.
Tata zawsze powtarzał, że są trzy rodzaje pracowników. Jedni pytają:  Co mogę
zrobić? , i nie robią nic. Większość naszych gości z miasta należała do tej kategorii. Drudzy
mówią:  Powiedz, co trzeba zrobić, a ja to zrobię , i robią. Taka była większość
pracowników, których zatrudnialiśmy przez te wszystkie lata. Trzeci nic nie mówią, ale
zawsze wyprzedzają cię o parę kroków. Kiedy podczas wymiany opony zdejmujesz starą i
odwracasz się, żeby pójść po nową, oni już ją trzymają. Podchodzą i zakładają ją, gdy ty
nadal się za nimi rozglądasz.
Tata uważał, że taki pracownik jest wart tyle samo co dwóch z drugiej kategorii i
pięciu z pierwszej.
Właśnie tak zachowywał się czasami Gavin. Klęczałam i sięgałam do tyłu po klucz
francuski, żeby poprawić nakrętkę, a on podchodził od drugiej strony i załatwiał sprawę,
podczas gdy ja zastanawiałam się, gdzie położyłam ten przeklęty klucz.
Chyba tamtego dnia po raz pierwszy zobaczyłam iskierkę nadziei. Nie było to
swobodne, beztroskie szczęście, jakie znałam z dzieciństwa, bo coś takiego byłoby już
niemożliwe. Od tej pory wszystkie pozytywne emocje były podszyte okropnością tego, co się
stało. Mój osobisty zamek zawsze będzie miał dużą, mroczną piwnicę. Chyba była tam już po
wojnie, po tym jak straciłam babcię, Robyn, Corrie, Chrisa i innych. Ale ostatnio ta piwnica
cholernie się rozrosła. Może tamtego dnia miałam pierwszy niewyraz
ny przebłysk
świadomości, że mogłabym nadal mieszkać w tym zamku. Że nie został zupełnie zburzony.
Oczywiście szybko zrobiło się ciemno, więc obydwoje z radością skończyliśmy pracę
i powlekliśmy się do domu. Przeżyłam wiele ciężkich dni na farmie, ale ten był inny, bo
wcześniej wszystko sprowadzało się do pracy fizycznej. Jasne, wykonywałam różne zadania,
lecz najważniejsze decyzje podejmował tata. Byłam odpowiedzialna za prawidłowe
wykonanie roboty, ale nie czułam odpowiedzialności za całość, za wszystko. Wtedy nie
znałam jeszcze ciężaru pracy umysłowej.
Kiedy padłam na kanapę przed telewizorem, wciągnąwszy kilogram makaronu Fi i
pochwaliwszy ją za posprzątanie w domu, usłyszałam nadjeżdżający samochód. Byłam taka
nerwowa, że aż podskoczyłam. Oczywiście gdyby wrócili żołnierze, pewnie nie podjechaliby
pod dom, ale czasami umysł nie działa zbyt przytomnie.
Okazało się, że to Homer, ale nie  Homer sam w samochodzie , jak powiedziałam do
Fi, dodając:  Hej, dobry tytuł dla filmu . To był zresztą mój dowcip roku, co najlepiej
pokazuje, w jak kiepskim byłam stanie. Naprawdę się wkurzyłam, widząc, że przywiózł grupę
ludzi. Chodziło nie tylko o to, że nadal byłam mocno rozbita po tym, co spotkało moich
rodziców. Wyczerpał mnie cały dzień pracy, stresowałam się tym, jak powiedzieć panu
Sayleówi, że chyba jednak nie chcę sprzedawać farmy, byłam brudna i śmierdząca, a w
dodatku siedziałam w roboczych ciuchach, bo nie miałam siły wziąć prysznica przed kolacją.
A teraz przyszło mi grać rolę gospodyni imprezy.
Wątpię, żeby Homer cokolwiek z tego zauważył. Z radością wepchnął wszystkich do
kuchni, po czym przedstawił im mnie i Fi. Nie Gavinowi, który gdy tylko zauważył, co się
święci, naburmuszył się. i poczłapał oglądać telewizję. Gavin był teraz tak o mnie zazdrosny,
że nie chciał się mną z nikim dzielić. Ale cały samochód nastolatków okazał się dla niego
zbyt dużą konkurencją, więc nie pozostało mu nic innego, jak tylko się wycofać.
Oprócz Homera było ich troje. Najpierw zwróciłam uwagę na Jeremy ego Finleya,
syna generała Finleya, który tak bardzo nam pomógł w czasie wojny. Generał Finley
przysporzył nam też wielu problemów, ale jak mawiają Chińczycy:  Wyleczony pacjent
zapomina o bólu , więc teraz myślałam o generale z sympatią.
Jeremy był wysoki, chudy i wyglądał na fajnego faceta - a w dodatku miał poczucie
humoru. Od razu podał mi reklamówkę.
- Czekolada i awokado - wyjaśnił, kiedy ją otworzyłam, żeby zajrzeć do środka. - Mój
tata powiedział, że to na pewno ci się spodoba. Przykro mi, ale nie produkują już
lukrowanych herbatników.
Zrobiło mi się tak przyjemnie, że trochę się zarumieniłam. Generał Finley znowu mnie
zaskoczył. Minęło wiele miesięcy, odkąd krzyczałam do radia, mówiąc mu, że rozpaczliwie
pragnę czekolady, awokado i lukrowanych herbatników. Byliśmy wtedy na Szwie Krawca,
niedaleko naszej wojennej kryjówki, próbowaliśmy nawiązać kontakt z Nową Zelandią i
generał Finley zapytał, czy czegoś potrzebujemy. Nie mogłam uwierzyć, że zapamiętał moje
prośby. Może wprowadził listę do komputera, do pliku zatytułowanego Ellie.
- Nie produkują już lukrowanych herbatników? - zmartwiłam się.
- Nie, drzewa herbatnikowe zostały chyba wysadzone w powietrze przez partyzantów
- powiedział Jeremy.
- To straszne.
- Tak - wtrącił się Homer. - Wojna jest piekłem.
Przedstawił mnie Bronte, dziewczynie o zamyślonej, ładnej twarzy. Lubię ludzi z
oczami jak ocean, przy których od razu wiesz, że nawet gdybyś przegadał z nimi tysiąc lat,
nadal będą skrywali jakieś tajemnice.
Jess już znałam. Miała ciemną skórę i bystre oczy, które bez przerwy lustrowały
otoczenie. Wyglądała tak, jakby zauważała wszystko. Kiedyś mieszkała w Stratton, ale
przeniosła się do Wirrawee. Jej dawny dom zbombardowano, więc rodzina przybyła do
Wirrawee, mając tylko to, co zostało jej w kieszeniach, czyli niewiele. Na początku Jess
ciągle przychodziła do szkoły w czarnej koszulce ze srebrnym wykończeniem. Pewnego dnia
Bridget Allen, która jeśli się postara, potrafi być prawdziwą suką - a przeważnie bardzo się
stara - powiedziała Jess, że to moja koszulka, którą jakiś czas temu wrzuciłam do pojemników
z odzieżą dla biednych. Zabawna sprawa: Jess nigdy więcej nie przyszła do szkoły w tej
koszulce.
Ojciec Jess był nauczycielem informatyki, a jej matka wyjechała do Ameryki z inną
kobietą, co jak na standardy dawnego Wirrawee było spektakularnym wydarzeniem. Teraz
ludzie w zasadzie nie zwracali uwagi na takie rzeczy.
Mimo wszystko zaczęłam się trochę rozkręcać. Przygotowałam trzy kawy, herbatę,
napój z syropu i wodę, a potem usiedliśmy przy kuchennym stole. Bronte i Jess chodziły do
liceum w Wirrawee. Na początku roku zapisaliśmy się z Homerem na specjalny
przyspieszony kurs, ale nie dawaliśmy sobie rady z taką ilością pracy, więc wróciliśmy do
normalnego trybu nauki. Byliśmy o klasę wyżej niż Bronte. Dawniej nie miałoby to
znaczenia, i tak bym ją znała, ale po wojnie liceum w Wirrawee zrobiło się prawie dwa razy
większe i było w nim mnóstwo obcych ludzi.
Jeremy pochodził ze Stratton. Miałam wrażenie, że on i Jess są parą - albo że lada
chwila nią zostaną. Albo że w końcu będą parą, ale sami jeszcze o tym nie wiedzą.
Bronte przeważnie milczała. Najwięcej mówili Jess i Jeremy, a Homer od czasu do
czasu dorzucał jakiś pomruk. Ja IFi byłyśmy zbyt zmęczone, nawet pomimo kofeinowego
kopa. Pewnie potrzebowałyśmy litra kofeiny podanego dożylnie.
Jess zaczęła mnie wypytywać o ludzi, którzy zabili moich rodziców. Stopniowo
drążyła coraz głębiej.
- Moim zdaniem wybierają obiekty losowo - powiedziałam, chociaż miałam
świadomość, że zawsze trochę blednę na myśl o innej możliwości.
- Jak sądzisz, czego chcieli?
- Pewnie zamierzali coś ukraść.
- Tak, chyba tak. Ukradli coś?
- No nie. Ale skoro czterech z nich zginęło, reszta pewnie spanikowała i uciekła.
- Jak myślisz, ilu ich było?
- Nie wiem. Policja zbadała ślady. Ale od prawie tygodnia nikt się do mnie nie
odezwał. Więc nie wiem, czy w ogóle znalez
li jakieś dowody. Tyle się teraz dzieje: walki na
granicy i w ogóle, mnóstwo ludzi przenosi się do naszego okręgu... Chyba policja jest po
prostu przytłoczona. Spójrzmy prawdzie w oczy: jakie są szanse, że znajdą tych ludzi?
- Raczej niewielkie. Ale krążą pewne plotki.
- Na przykład jakie?
- No wiesz, o obozach zbuntowanych żołnierzy niedaleko granicy. Ludzie mówią, że
to oni są odpowiedzialni za mnóstwo napadów.
- A, nie wiedziałam.
Wzruszyła ramionami.
- To tylko plotka.
- Jess to królowa plotek - powiedział Jeremy. - Chcesz wiedzieć, z kim jesteś? Ona
dowie się tego wcześniej niż ty.
Zarumieniłam się trochę, bo przecież jeszcze przed chwilą zastanawiałam się, czy
Jeremy przypadkiem nie jest z Jess.
Jess wróciła do morderstw.
- Jesteś wściekła? - zapytała mnie.
Pokiwałam głową. Spojrzałyśmy sobie w oczy. Dziwne, prawie jakby mnie
przesłuchiwała. Szybko zadała serię pytań.
- Jak myślisz, co powinno się stać w związku z tym?
- Trzeba to powstrzymać, jasna sprawa. Jak mielibyśmy tak dalej żyć?
- Kto powinien to powstrzymać?
- Nie wiem. Wojsko. Policja.
- A jeśli nie mogą? Albo nie chcą?
- Jeśli naprawdę nie chcą, myślę, że ludzie sami powinni się bronić.
- Prawo dżungli?
- Bo ja wiem. Zdaję sobie sprawę, że to nie jest najlepsze rozwiązanie. Ale nie
możemy pozwolić, żeby się tu kręcili i zabijali, kogo tylko zechcą.
- Więc ludzie powinni się bronić sami?
- Chyba tak. Na to wygląda.
- Jak myślisz, jak daleko powinni się posunąć w tej obronie? Czy na przykład powinni
przekraczać granicę?
Oparłam się na krześle, westchnęłam i odsunęłam włosy z twarzy.
- Przepraszam. Nie czuję się jeszcze na siłach, żeby o tym wszystkim myśleć.
Jess natychmiast się wycofała.
- Jasne, wybacz. Nie chciałam cię zasypywać pytaniami. Jesteś w okropnej sytuacji.
- Co zamierzasz zrobić, Ellie? - zapytał Jeremy.
- To zależy od dnia. Dwa dni temu byłam gotowa sprzedać farmę i się wyprowadzić.
Dzisiaj wygląda na to, że jednak spróbuję poprowadzić gospodarstwo.
Homer przewrócił oczami.
- Zdecyduj się - powiedział. - Myślałem, że jesteś spłukana.
- Bó jestem. Ale sama nie wiem, nie chcę się poddawać bez walki.
Wstydziłam się przyznać, że zmieniłam zdanie przez Gavina.
- W porządku - powiedział Homer. - Ale z drugiej strony szkoda. Mój stary napalił się
na kupno twojej ziemi i rozszerzenie swojego imperium. Ale jakoś to przeżyje. Jeśli będziesz
potrzebowała pomocy, możesz na mnie liczyć.
- Dzięki - powiedziałam. - Jeśli sytuacja będzie wyglądała tak, jak się spodziewam,
pewnej nocy usłyszysz nasze żałosne paznokcie drapiące w drzwi i żałosne głosy wołające o
skórkę od chleba.
Gavin wszedł do kuchni zamaszystym krokiem, stanął przed lodówką i poczęstował
się odrobiną syropu Lintonów. Próbowałam go przedstawić trojgu gościom, kiedy nalewał
syrop do szklanki, ale specjalnie nie podnosił głowy. Za to jakimś cudem udało mu się wylać
połowę napoju. Westchnęłam i poszłam po ścierkę.
Tamtej nocy leżałam w łóżku i wpatrywałam się w ciemność. Nie zmrużyłam oka. Nie
tylko się martwiłam, jak zdołamy zarobić dwa tysiące dolarów tygodniowo - chociaż Bóg mi
świadkiem, że już ten jeden problem mógłby spędzić człowiekowi sen z oczu. Nie miałam
pojęcia, jak tata w ogóle mógł kiedykolwiek spokojnie spać. Ale gnębiły mnie też pytania
Jess. Oczywiście wiedziałam, do czego zmierzała, ale aż do tej pory udawało mi się uniknąć
myślenia o tym wszystkim.
Ostatnio wkładałam dużo wysiłku w unikanie myślenia o pewnych sprawach. Od
napadu nie mogłam spać. Nie tylko dlatego, że bezmiar nocy stwarzał przestrzeń dla
mrocznych, smutnych i okropnych myśli. Chodziło też o to, że mnóstwo wspomnień o
rodzicach wiązało się z nocną porą. Leżąc w łóżku, jako mała dziewczynka słyszałam ich
głosy płynące korytarzem i wokół mnie: chichot taty, powściągliwy śmiech mamy, głos taty
czytającego artykuły z najnowszego numeru  Inland Outback i rzucane od czasu do czasu
uwagi mamy. Słyszałam, jak tata wychodzi, żeby zajrzeć do psów, a potem słyszałam chrzęst
żwiru pod jego stopami, kroki na piachu i na werandzie, kiedy okrążał dom jak zwykle przed
pójściem spać, chcąc się upewnić, że - jak mawiał -  wszystko jest cacy i na tiptop .
Usłyszałam jakiś dz
więk w korytarzu. Po chwili Gavin wszedł do mojego pokoju i
przyczłapał do łóżka. Przesunęłam się i wpuściłam go. Zamruczał jak koala. Ostatnio nawet
własnego łóżka nie mogłam mieć tylko dla siebie. Ale Gavin świetnie zastępował termofor.
Zasnął w ciągu minuty, ale ja nadal nie mogłam. Zaczęłam się zastanawiać, co by
powiedzieli rodzice, czego by ode mnie oczekiwali. W zasadzie nie jestem wielką fanką
takiego podejścia. To trochę jak na wyścigach samochodowych - kiedy ginie kierowca albo
kibic, zawsze kontynuują wyścig, mówiąc:  On by tego chciał . Coś wam powiem: jeśli
kiedykolwiek będę na tyle głupia, żeby zostać kibicem wyścigów samochodowych i dać się
zabić, chcę, żeby natychmiast przerwano wyścig. Chcę, żeby wszyscy od razu poszli do
domu. Chcę trzydniowej żałoby - co najmniej trzydniowej - i niech wszystkie samochody
będą czarne przez resztę sezonu. I od tej pory chcę też pięciu minut ciszy przed każdym
wyścigiem. I żeby kierowcy dedykowali swoje przyszłe zwycięstwa Ellie Linton. Chrzanić
teksty w rodzaju:  Ona by chciała, żebyśmy zachowywali się tak jak zwykle .
Myślę, że gdy chodzi o farmę, mój tata powiedziałby tak:  Nie musisz tego ciągnąć,
jeśli nie chcesz , ale jednocześnie miałby cholernie wielką nadzieję, że jednak będę chciała.
Mama powiedziałaby chyba:  Nie musisz tego ciągnąć, jeśli nie chcesz , i myślałaby tak
naprawdę. A w kwestii pomszczenia ich śmierci, dopadnięcia ludzi, którzy ich zabili,
obydwoje powiedzieliby:  Nie przejmuj się tym, nie narażaj się na niebezpieczeństwo,
chcemy tylko, żebyś żyła .
Oczywiście ja też dość mocno chciałam żyć, ale trzeba robić to, co trzeba, i choć nie
miałam czasu, żeby to wszystko przemyśleć, byłam przekonana, że ludzi, którzy zabili moich
rodziców i panią Mac, powinno spotkać coś strasznego.
A gdybym mogła się do tego czegoś jakoś przyczynić, zrobiłabym to bez wahania.
Głośno westchnęłam i przekręciłam się na drugi bok. Wtulony w moje plecy Gavin
powiercił się i wydał z siebie kilka pomruków. Nadal unikałam stanięcia twarzą w twarz z
wielkim problemem, nie chciałam się z nim mierzyć. Ale wyglądało na to, że nie będę miała
innego wyjścia. Ogromny strach niczym potwór wypełzł z szafy i skradał się do mnie na
paluszkach. W środku nocy to normalne. Poczułam, że zasycha mi w ustach. Potwór otoczył
już łóżko i wysysał powietrze z pokoju. Usłyszałam własny jęk. Potwór pochylał się nade
mną, czułam żar jego ciała. Wzięłam głęboki oddech. Szeroko otworzyłam oczy w ciemności,
ale niczego nie zauważyłam. Skoro muszę się z tym zmierzyć, zmierzę się. Kilka razy
przełknęłam ślinę, próbując przywrócić ustom wilgotność. No dobra. A jeśli ci ludzie przyszli
na farmę celowo, jeśli mnie szukali, jeśli to była zemsta za to, co zrobiłam w czasie wojny...
Oczywiście do tego zmierzała Jess. Ta myśl codziennie wpełzała mi do głowy.
Mogłam porzucić marzenia o zaśnięciu - zarówno tej, jak i każdej innej nocy.
Kiedy wrócą? Jak moglibyśmy się obronić? Może nie wrócą. Może uznają, że
osiągnęli swój cel. Zabili dwoje najważniejszych ludzi w moim życiu. Uśmiercili dwie osoby,
na których zależało mi bardziej niż na reszcie świata razem wziętej. Dla tych dwojga bez
zastanowienia poświęciłabym własne życie. Czy to wystarczy żołnierzom? Czy pomyślą:
 No, dowaliliśmy jej, to ją czegoś nauczy ?
Być może. A może chodziło im wyłącznie o mnie i rodzice zginęli dlatego, że chcieli
ich powstrzymać? Może ci ludzie wydali na mnie wyrok śmierci i wkrótce wrócą, żeby go
wykonać? A jeśli nie, jeśli ten napad miał na celu danie mi nauczki, to strata czterech ludzi
mogła oznaczać, że jednak nie został osiągnięty. Że nie odnieśli jeszcze niekwestionowanego
zwycięstwa.
Więc jeśli któryś z tych dwóch scenariuszy był prawdziwy, wrócą.
Boże, nie chciałam dojść do takiego wniosku. Przewracałam się i wierciłam w łóżku,
aż w końcu poczułam, że Gavin zaczyna się niecierpliwić. Musiałam się uspokoić.
Co mieliśmy zrobić? Sprzedać farmę? Po porannej scenie z Gavinem i całej ciężkiej
pracy, którą potem wykonaliśmy, wiedziałam, że nie chcę jej sprzedawać.
Zatrudnić ochroniarzy? Nie było nas na to stać. Nosić ze sobą strzelby? Już i tak je
nosiliśmy. Ale prawdopodobnie nie byłby to zbyt skuteczny sposób. Trudno pomagać cielącej
się krowie, rozglądać się i jednocześnie trzymać palec na spuście.
Stanąć do walki? Nawet nie chciałam zaczynać o tym myśleć.
W pewnym momencie przysnęłam. Ale rano przy kuchennym stole, kiedy czekałam,
aż grzanka wyskoczy z tostera, moje myśli wróciły do nocnego potwora. Stawić czoło
potworowi to pokonać potwora - zawsze tak myślałam. Ale tym razem sprawa była bardziej
skomplikowana. Ten potwór umiał się odradzać, wracać w innej formie i w innym kształcie.
Ostatnio jako grupa zbuntowanych żołnierzy z karabinami, którzy przyjeżdżają w biały dzień
i zabijają wszystkich, których spotkają na swojej drodze. Ale następnym razem to mógł być
snajper wśród skał na skarpie albo banda, która przyszłaby mnie porwać. A może byli sprytni
i znalez
li najlepszy sposób. Może będą wracać raz za razem, zabijać Gavina, Fi, Homera, Lee
i wszystkie bliskie mi osoby, aż w końcu nie pozostanie nikt, kto by mnie kochał i kogo ja
mogłabym kochać. Tak, to byłoby sprytne.
Zgnębiona takimi myślami, pozbawiona łatwych odpowiedzi i oczywistych
rozwiązań, stanęłam w obliczu decyzji: co dalej?
I podobnie jak wiele osób w sytuacji bez wyjścia nie zrobiłam nic.
Po śniadaniu ruszyliśmy z Gavinem do bydła z dostawą siana, potem zajrzeliśmy do
drobiu i nakarmiliśmy go, a następnie zatankowaliśmy pojazdy. Przez cały czas byłam spięta i
czujna, ale w zasadzie niczego to nie zmieniło. Normalnie lubię nadawać sprawom bieg, lubię
być aktywna, lecz tym razem znalazłam się w sytuacji, w której nie wiedziałam, jak to zrobić.
Czekałam, aż ktoś inny wykona pierwszy ruch, żebym mogła jakoś zareagować.
Pan Sayle wyglądał jak rażony piorunem. Dwoma piorunami. Gdyby się wspiął na
słup elektryczny z drutem w zębach i zaczął puszczać aluminiowy latawiec na aluminiowym
sznurku, nie mogłoby go bardziej porazić. Gapił się na mnie z dziesięć minut, zanim zdołał
cokolwiek powiedzieć:
- Ale... Na litość boską... - wyksztusił w końcu. - Kompletnie oszalałaś? Wszystko
stracisz. Nawet nie mam pewności, czy to legalne. Nie jesteś pełnoletnia, zapomniałaś?
Trudno było zachować spokój w obliczu takiego ataku, który zresztą okazał się
gorszy, niż przypuszczałam. Próbowałam nad sobą zapanować. Wiedziałam, że najgorszą
rzeczą byłoby zachować się jak głupie, porywcze dziecko, niedojrzałe do podejmowania
trudnych decyzji.
- No cóż - odparłam. - Mój tata się na to zdecydował, wydzierżawił część ziemi,
pożyczył pieniądze i kupił bydło, bo uznał, że ten pomysł wypali. Więc chyba można sprawić,
żeby gospodarstwo na siebie zarabiało. Jedyne, co się zmieniło, to to, że taty już nie ma. Ale
farma jest taka sama jak dawniej, podobnie jak bydło i moja sytuacja finansowa.
- Rzeczywiście, na pierwszy rzut oka tak to wygląda - przyznał - ale...
Zastanawiałam się, jak długo dorosła osoba jest w stanie rozmawiać z dzieckiem i nie
używać słowa  ale . W większości wypadków rekord wynosił jakieś czterdzieści sekund, i to
w sprzyjających okolicznościach.
-... ale to bardzo powierzchowna analiza - ciągnął pan Sayle. - Nie chciałbym cię
urazić, ale musisz wiedzieć, że twój ojciec podejmował ryzykowne decyzje. Pomysł hodowli
indyków i gęsi był chybiony i jak już wspomniałem, w rezultacie gospodarstwo popadło w
długi, które według mojej profesjonalnej oceny są zbyt duże, żeby można je było spłacić.
- Ale - odparłam, myśląc, że najwyższa pora, bym sama użyła magicznego słowa -
ceny ziemi gwałtownie poszły w górę, bo teraz jest jej o wiele mniej niż kiedyś. A
zapotrzebowanie na żywność rośnie, zwłaszcza na taką żywność, której produkcja wymaga
dużej przestrzeni, na przykład na wołowinę i jagnięcinę.
- Przede wszystkim powiedział twoja ziemia nie ma żadnej wymiernej wartości,
dopóki jej nie sprzedasz. Po drugie, hodowla zwierząt to bardzo ryzykowny biznes. Choroby,
susza, kradzieże, pożary... Wiele rzeczy może pokrzyżować takie plany. A koszty są
ogromne.
- Wiem - zapewniłam go. - Spędziłam na farmie całe życie.
- Na farmie jest mnóstwo rzeczy, którymi można się ubrudzić - ciągnął. - Między
innymi gnój.
Po tych słowach raczej przestałam go lubić. Ale on mówił dalej, nie zauważywszy
mojej reakcji.
- Jak zamierzasz funkcjonować przez najbliższe miesiące?
- Wykorzystam pieniądze z banku - powiedziałam. - Wystarczą nam na miesiąc.
Potem nie jestem pewna. Chyba sprzedam część bydła.
- No właśnie - stwierdził z niesmakiem, odsuwając się od biurka. - Bydło to z
ródło
twoich przyszłych dochodów. Jeśli teraz je sprzedasz, tak szybko po zakupie, skąd potem
wez
miesz pieniądze? Zresztą te osiem tysięcy dolarów z banku szybko wyparuje. Pamiętaj, że
musicie jeść i pić. A do tego płacić za prąd, gaz, leczenie, jeśli się rozchorujecie, i leczenie
zwierząt, jeśli zwierzęta będą potrzebowały weterynarza. A co z pogrzebami? Właśnie
dostałem faktury.
Zupełnie o tym zapomniałam. Szybko traciłam pewność siebie.
- Ile mnie to będzie kosztowało? - zapytałam cicho.
- To zależy - odparł. - Zamierzasz zapłacić także za panią Mackenzie? Z tego, co
wiem, podpisałaś zobowiązanie, ale ponieważ jesteś niepełnoletnia, prawdopodobnie nie
można go egzekwować. Grabarze chyba nie zdawali sobie sprawy, ile masz lat.
- Ile wyniesie rachunek, jeśli będę chciała zapłacić za wszystkich troje? - zapytałam.
Zajrzał do notatek.
- Dwanaście tysięcy dolarów - powiedział. - Dwanaście tysięcy trzysta osiemdziesiąt
dolarów. I pięćdziesiąt pięć centów.
Zrobił triumfalną minę, jakby chciał dodać:  Widzisz, głupia dziewucho, jednak nie
masz pojęcia, jak działa prawdziwy świat, co? .
Dwanaście tysięcy dolarów! Próbowałam się powstrzymać od wszelkich reakcji, ale
słowa  dwanaście tysięcy dolarów odbijały się echem w mojej głowie, jakbym siedziała w
ogromnym pustym silosie.
Ale pan Sayle mówił dalej i musiałam się skupić.
- Tak się składa, że jeden z moich klientów jest zainteresowany kupnem gospodarstwa
i jak sądzę, jest gotów zapłacić nawet czterysta dwadzieścia tysięcy dolarów. Wiem, że to nie
aż tyle, na ile mieliśmy nadzieję, ale cena nadal jest dobra, a sprzedając farmę w ten sposób,
unikniesz kosztów związanych z zatrudnieniem pośrednika sprzedaży i z ogłoszeniami.
Siedziałam tam, wściekła i zawzięta - zawzięta jak dzieciak przed komputerem.
Splotłam ręce na piersi i spiorunowałam prawnika wzrokiem.
- Panie Sayle, nie chcę sprzedawać farmy ani rezygnować z dzierżawy. Nasze pola
należą do najlepszych w okolicy. Tata zawsze to powtarzał. W chwili zakupu bydło było dość
słabe, ale teraz szybko przybiera na wadze. Jasne, przez jakiś czas będzie ciężko, ale w
dłuższej perspektywie wszystko się ułoży. Nie jestem głupia. Wiem, że może mi się udać.
Pokręcił głową i dotknął ust.
- Cudowny pomysł - mruknął. - Wcale ci się nie dziwię, bo nadal jesteś wstrząśnięta
po tym, co się stało. Ale to po prostu niewykonalne. Jestem pewien, że w końcu zrozumiesz.
Pytanie tylko, co robić do tego czasu. Im dłużej będziesz na farmie, tym bardziej urośnie dług.
- Znowu otworzył teczkę, ciężko westchnął i wyjął następną kartkę. - Zgodnie z testamentem
twoich rodziców twoim opiekunem do chwili ukończenia osiemnastu lat jest... aha...
Już wiedziałam, co właśnie odkrył: że moją opiekunką miała być pani Mackenzie. To
pokazywało, jak wspaniale się przygotował do tej rozmowy.
Zrobił się strasznie czerwony.
- No cóż, nie wiem, jak wygląda sytuacja w wypadku osoby nieletniej, która... Będę
musiał się skonsultować z kolegami. Podejrzewam, że sąd uzna... Kto jest teraz twoją
najbliższą rodziną?
- Ciocia, siostra mamy, ale ona mieszka tysiąc kilometrów stąd. Przyjechała na
pogrzeb. Wujek zachorował na raka. Jest jeszcze brat taty, wujek Bob, ale ożenił się z
Kanadyjką i zamieszkał w Calgary.
Nie mógł przylecieć na pogrzeb z powodu restrykcji na lotniskach, ale kilka razy
dzwonił.
Pan Sayle mocno pociągnął się za dolną wargę.
- To bardzo niezwykła sytuacja - powiedział w końcu.
- A właściwie dlaczego pan pyta? - zainteresowałam się. - Przecież nie potrzebuję
opiekuna.
Utkwił we mnie spojrzenie. Prawie słyszałam, jak kółka zębate w jego mózgu pracują
na najwyższych obrotach. W końcu powiedział:
- Oczywiście z prawnego punktu widzenia musisz mieć opiekuna. Z mojego punktu
widzenia jedynym sposobem na przemówienie ci do rozsądku jest powierzenie takiemu
opiekunowi decyzji finansowych, które będzie podejmował w twoim imieniu. Starsza osoba
doceni siłę moich argumentów.
- Chce pan powiedzieć - odparłam, biorąc głęboki oddech - że mój opiekun mógłby
wyrazić zgodę na sprzedaż farmy, a ja nie miałabym nic do gadania?
- Ależ oczywiście. Opiekun pełni funkcję rodzica. Dopóki nie skończysz osiemnastu
lat, może podejmować wszystkie decyzje, które normalnie podejmowałby w twoim imieniu
rodzic.
Zabrałam Gavina z biblioteki, gdzie wcześniej go zostawiłam, grożąc, że jeśli znowu
przyjdzie za mną do kancelarii, zginie nagłą śmiercią. Na szczęście tym razem jeden
komputer był wolny, więc Gavin z radością puścił mnie do pana Sayle a samą. Kiedy
poklepałam Gavina po ramieniu i powiedziałam, że idziemy, nadal byłam tak wściekła, że
ledwie mogłam mówić. Przy okazji zauważyłam swoje odbicie w okiennej szybie i dwie
czerwone plamy złości na swojej bladej twarzy.
Nawet Gavin miał wystarczająco dużo oleju w głowie, żeby nie zadawać żadnych
pytań, dopóki nie oddalimy się od Wirrawee.
Po powrocie do domu ruszyłam w stronę telefonu. W takich chwilach potrzebowałam
przyjaciół i miałam szczęście, bo mama jednej z moich przyjaciółek była prawniczką.
Mama Fi zawsze potrafiła słuchać, a podczas tamtej rozmowy miała mnóstwo okazji
do poćwiczenia tej umiejętności. Chyba po śmierci rodziców nie zdążyłam jeszcze dać ujścia
emocjom. Nawet nie płakałam. Ciągle otaczali mnie ludzie: goście przed pogrzebem i po
pogrzebie, ludzie na pogrzebie, którzy chyba tylko czekali, aż się rozpłaczę, którzy wręcz
mówili:  Popłacz sobie, Ellie, poczujesz się lepiej , jakby mój płacz z jakiegoś powodu był
dla nich niesamowicie ważny. Przypominali gapiów na miejscu wypadku samochodowego,
zwalniających, żeby przyjrzeć się krwi.
Rozmawiając z mamą Fi, też nie płakałam. Byłam zbyt wściekła, żeby płakać. Ale
słowa wylewały się za mnie, jakby pękła co najmniej jedna wewnętrzna tama, nawet jeśli
pozostałe nadal były niewzruszone.
W końcu strumień słów ustał i oparłam się o ścianę w kuchni z słuchawką przy uchu,
czekając, aż mama Fi coś powie.
Poczułam się trochę pokrzepiona, słysząc, że jest spokojna i opanowana jak zawsze.
- Ellie, nie wiem, czy próba zatrzymania farmy to dobry pomysł. Nie jestem w stanie
tego ocenić na odległość. Ale widzę, że czujesz emocjonalną potrzebę, żeby tam zostać,
przynajmniej przez jakiś czas. Podkreślam: nie jestem pewna, czy to dla ciebie dobre
rozwiązanie. W takich sprawach powinien ci pomóc opiekun prawny.
- Tylko że nie wiem, kogo mi teraz przydzielą - jęknęłam.
- No cóż, to nie działa w ten sposób. Nie w wypadku kogoś w twoim wieku. Gdybyś
miała sześć lat, sprawa wyglądałaby inaczej. Ale jesteś wystarczająco duża, żeby mieć spory
wpływ na własne sprawy. Jeśli znajdziesz kogoś, kogo byś naprawdę chciała, i ten ktoś będzie
miał dobrą reputację, sąd pewnie wyrazi zgodę. W dzisiejszych czasach sędziowie mają
mnóstwo pracy. Skorzystają z każdego rozwiązania, które pozwoli zaoszczędzić na czasie.
Przychodzi ci na myśl ktoś, kto by się nadał, kogo chciałabyś o to poprosić?
- Pani? - powiedziałam z nadzieją. Dzięki temu ja i Fi byłybyśmy jeszcze bardziej jak
siostry.
Zamilkła na chwilę.
- Bardzo mi miło, Ellie. Dziękuję. Wiedz, że zrobię wszystko, żeby ci pomóc. Ale
teraz, kiedy mieszkamy w mieście, nie wydaje mi się, żeby taka decyzja leżała w twoim
interesie. Chyba powinnaś wybrać kogoś z sąsiedztwa. Kogoś, kto mógłby ci pomagać na co
dzień. Jeśli chcesz, możesz się nad tym zastanowić przez kilka dni. A kiedy już kogoś
znajdziesz, daj mi znać. Złożę podanie w twoim imieniu i nie będziesz musiała o to prosić
pana Saylea.
Biorąc pod uwagę pośpiech, z jakim działał pan Sayle, uznałam, że nie mam za dużo
czasu. Ostatecznie pozostawało mi tylko jedno. Skoro Fi nie mogła zostać moją siostrą,
Homer musiał zostać moim bratem.
Państwo Yannos zareagowali naprawdę fajnie. Usiadłam w ich olbrzymiej kuchni -
większej niż domy innych ludzi - opowiedziałam im całą historię, a oni od razu się zgodzili.
Rzecz w tym, że pan Yannos zawsze miał naturę buntownika. Zawsze nienawidził  ich :
rządu, władz czy kimkolwiek  oni byli, i kiedy już przyszło mu do głowy, że  oni chcą
mnie załatwić, twardo stanął po mojej stronie. Nie wiem, czy Homer mówił poważnie, kiedy
wspomniał, że jego tata chce kupić nasze gospodarstwo, ale pan Yannos ani razu o tym nie
napomknął. Zabrał mnie do swojego pokoju, gdzie podałam mu kwoty wymienione przez
pana Saylea, a on siedział, kiwał głową i wszystko zapisywał. Na koniec długo się przyglądał
tym cyfrom. Potem nagle odwrócił się do mnie i powiedział:
- Ellie, zdecydowanie potrzebujesz o wiele więcej pieniędzy. Wiesz, co to jest
przepływ gotówki?
- Tak. Ilość pieniędzy, które spływają co tydzień. Opłaca się z nich rachunki i
utrzymuje gospodarstwo.
- Zgadza się. Ellie, twój przepływ gotówki jest koszmarny! Koszmarny! Co twój
ojciec sobie wyobrażał? - Pokręcił głową i zaczął ssać koniuszek długopisu. - Nie wiem, czy
to wypali. Ale jest kilka rzeczy, które możemy zrobić. Nie możemy pozwolić, żeby te dranie
wygrały! Chyba powinnaś porozmawiać z ludz
mi, którymi płacisz za dzierżawę, i
zapowiedzieć, że będą musieli trochę poczekać na pieniądze. Co ci zrobią? Wrócą na farmę?
Nie wydaje mi się. Nie chcą prowadzić gospodarstwa. To jakieś moczymordy, prawda?
Pamiętam, że twój tata coś o tym wspominał.
Pokiwałam głową i szeroko się uśmiechnęłam.
- Jedna rodzina tak.
- Nb to masz ich w garści. Przez jakiś czas pochlają mniej. Zresztą nie potrzebują
trzystu dolarów tygodniowo na gorzałę. Po drugie, musisz jeszcze raz pójść do banku i
pożyczyć więcej pieniędzy.
- Ale czy nie będę musiała obciążyć, jak to się nazywa, hipoteki? Nie mam już nic, co
można by zastawić.
- Hej, masz sześćdziesiąt sztuk bydła, tak? To bardzo dobre zabezpieczenie. Banki to
uwielbiają. Dobra, następna sprawa: zgłosisz się do władz i poprosisz o dotację, której
udzielają rolnikom. Mają miliony dolarów! Mówią, że to wszystko jest dla ludzi, którzy po
wojnie znowu zaczynają pracę na farmie. Czyli dla ciebie! Twój ojciec się uparł, że nigdy nie
poprosi rządu o pomoc, że wszystkim zajmie się sam, ale teraz sytuacja uległa zmianie.
Dobra, punkt czwarty: kupisz więcej bydła. Sześćdziesiąt sztuk to za mało. Jasne, postawisz
wszystko na jedną kartę, ale potrzebujesz pieniędzy. W ten sposób albo dużo zyskasz, albo
dużo stracisz. Na koniec: zacznij planować zbiory. Zacznij je planować już teraz! Myślę, że
lucerna to dobry pomysł. Ale pogadamy jeszcze z facetem z Eldersa.
Kiedy wychodziłam, stało się coś dziwnego. Podszedł do mnie Homer i podał mi
zwiniętą gazetę.
- Trzecia strona - powiedział i odwrócił się na pięcie. W domu otworzyłam gazetę. Na
trzeciej stronie było mnóstwo informacji, ale oprócz doniesień o golasce biegającej po
Wimbledonie i o wypuszczeniu na rynek nowej marki piwa zauważyłam tylko jeden artykuł,
o który mogło chodzić Homerowi. Dotyczył ocalenia faceta porwanego i uprowadzonego za
granicę.
Kontrowersyjna organizacja znana jako Wyzwolenie przyznała się do uratowania
dwudziestoośmioletniego Masona Dwyera.
Dwyer dwa dni temu wrócił do rodziny. Potwierdził, że wspomniane ugrupowanie
odebrało go terrorystom, którzy przetrzymywali go przez blisko cztery tygodnie.
Dwyer twierdzi, że gdyby żądania terrorystów nie zostały spełnione, zostałby stracony
 w ciągu kilku dni .  Jestem bardzo wdzięczny Wyzwoleniu - powiedział wczoraj, już w
domu swoich rodziców w Stratton.
Ugrupowanie przyznało się także do kilku innych misji ratunkowych.
Wojskowi dowódcy zaprzeczyli pogłoskom, jakoby Wyzwolenie miało powiązania z
armią. Minister do spraw powojennej odbudowy państwa pani 0 Shane powiedziała wczoraj,
że choć cieszy się razem z rodziną pana Dwyera, który wrócił do domu cały i zdrowy,
niepokoi ją działalność ugrupowania, które nielegalnie przekracza granicę.
 Istnieją ludzie, którzy kierując się najlepszymi intencjami, chcą się angażować w
działania transgraniczne - dodała. - Na dłuższą metę nie jest to jednak nic dobrego i powinni
oni pozostawić zadanie odzyskiwania jeńców i ofiar porwań właściwym władzom.
Amatorskie ugrupowania mogą nie zdawać sobie sprawy, w co się angażują. Rząd nie ponosi
odpowiedzialności za tego typu samozwańczą działalność obywatelską .
Kończąc czytać artykuł, byłam zupełnie skołowana. Co się dzieje? Dlaczego Homera
tak bardzo interesują te sprawy? Jaką wiadomość próbuje mi przekazać?
Rozdział 7
Kiedy masz tylko sześćdziesiąt sztuk bydła, nagle każda z nich staje się bardzo cenna.
Trzy dni po mojej wizycie u państwa Yannos krowy zaczęły się cielić. Wcześniej
zaglądaliśmy do nich raz dziennie, a teraz robiliśmy to trzy razy. Nie wystarczyło po prostu
przejechać się wokół pastwiska i popatrzeć na ładne krówki. Trzeba było ocenić, czy każda z
nich jest w lepszym czy w gorszym stanie niż poprzedniego dnia, kiedy będzie się cieliła, czy
przejawia jakiś niepokój, czy oddala się od stada, czy jej pipka sflaczała i zwierzę wygląda na
niezadowolone. Robiąc to wszystko, trzeba jednocześnie rozglądać się za chwastami i
owadami na pastwisku, mieć oko na ogrodzenia i bramy, upewnić się, że w korytach jest
woda, i w razie potrzeby je oczyścić. Tak to wygląda.
Przynajmniej krowy nie były za grube, a to dobry znak. Z jakiegoś tajemniczego
powodu zbyt grube krowy zawsze mają problem z ocieleniem się.
Większość cieląt rodzi się bez problemu, ale zawsze znajdzie się kilka niesfornych
sztuk. Kłopot w tym, że gdyby tata nie został zabity, zagrody byłyby gotowe, a tak
pozostawiały jeszcze wiele do życzenia. To oznaczało, że nie mieliśmy gdzie umieścić krowy,
która potrzebowałaby pomocy. Dlatego razem z Gavinem i Fi pracowaliśmy dwadzieścia
cztery godziny na dobę w pocie czoła, żeby zrobić przynajmniej boks z podejściem, dzięki
czemu mogliśmy doglądać jednej krowy naraz. Miałam tylko nadzieję, że nagle nie znajdzie
się sześć, które będą wymagały przyjęcia na porodówkę.
Upragniony cel to cielę wychodzące dwiema nogami i głową do przodu. Niestety,
wygląda na to, że cielęta szukają wszelkich możliwych sposobów, żeby obrócić się inną
stroną. A wtedy ty i jego matka macie kłopoty. Zazwyczaj krowa zachowuje się wtedy
dziwnie, a gdy się przyjrzysz, zauważasz, że małe kopyta celują na przykład w górę. Albo że
są suche i żółte. Albo nie widzisz niczego, mimo że krowa od dawna rodzi.
Czasami trzeba pociągnąć cielę, żeby ułożyło się w pozycji odpowiedniej do porodu, a
czasami jedynym sposobem, żeby je pociągnąć, jest przywiązanie jednego końca sznura do
kopyta, a drugiego do samochodu albo traktora. Niestety, to bardzo ryzykowne rozwiązanie.
Wskaz
nik umieralności cieląt wymagających takiej pomocy jest wysoki. Nie powiem, żebym
chciała zostać potraktowana w podobny sposób.
Drugie cielę wyglądało nieciekawie. Wychodziło zadem do przodu, a to duży
problem. Nie dostajesz żadnego ostrzeżenia. Przyprowadziłam terenówkę i kazałam Gavinowi
trzymać wciągarkę w gotowości, a sama wsadziłam rękę i zaczęłam macać w poszukiwaniu
nogi cielaka. W końcu udało mi się zawiązać sznur, a potem drugi koniec podpięłam do haka.
Machnęłam do Gavina, który uruchomił wciągarkę, ładnie i powolutku. Udało się. Kilka
minut póz
niej mieliśmy małego, mokrego, chwiejącego się na nogach cielaczka. I krowę
zjadającą łożysko, co nie jest najpiękniejszym widokiem na świecie. Wielkie paskudne coś
wielkości familijnej pizzy obracające się w krowiej mordzie.
Cieszę się, że się udało. Gdyby akcja skończyła się katastrofą, mogłabym stracić
pewność siebie, co byłoby niebezpieczne, bo krowy już zaczęły się cielić.
Szczerze mówiąc, Fi była beznadziejna, jeśli chodziło o bydło, bo za bardzo się go
bała. Myślała, że krowy ją pogryzą.
- Fi - powtarzałam jej - one nawet nie mają górnych zębów! Nie mogą ci zrobić żadnej
wielkiej krzywdy. Najwyżej zaciumkają cię na śmierć.
Ale krowy się przez nią denerwowały, więc dałam jej robotę, którą mogła wykonać w
bezpiecznej odległości.
Sąsiedzi byli wspaniali. Pan Yannos przychodził codziennie albo przysyłał Homera
lub jego brata Georgea. Pan Sanderson, który dostał część naszej farmy, nie opuścił ani
jednego dnia. Niewiele wiedział o bydle, ale szybko się uczył. Inni ludzie zaglądali do nas
regularnie albo od czasu do czasu.
W tamtych dniach woziłam w pikapie dwie sztuki broni. Strzelbę taty i karabin
należący do jednego z martwych żołnierzy, którzy go zabili. Homer zabrał im broń, zanim
przyjechała policja. Nie wiem, co zrobił z pozostałymi trzema karabinami. Nie pytałam.
Wiedziałam, że łamię z dziesięć przepisów, ale po wojnie miałam do takich rzeczy trochę
inny stosunek. Przepisy były dla ludzi głupich, niedojrzałych i nieodpowiedzialnych. Mało
elastycznych i ograniczonych. Przesądnych. Owładniętych obsesjami. Leniwych, niedbałych,
samolubnych i zepsutych. Brutalnych. Wiedziałam, że jeśli mordercy wrócą, policja ani
wojsko mi nie pomogą. Przynajmniej nie w porę. I wiedziałam, że z bronią postępuję
odpowiedzialnie. Naboje trzymałam w zamkniętej puszce za siedzeniem pikapa, a klucz
powiesiłam sobie na szyi, żeby nie zwędził go Gavin. Musiałam się jakoś chronić, nawet jeśli
miałam małe szanse, gdyby przyszło co do czego.
Krowy się ocieliły. Z czterdziestu miałam trzydzieści sześć cieląt. Przez chwilę
myślałam, że trzydzieści pięć. Jedno, zaledwie kilkudniowe, zdechło. Pewnego ranka
znalazłam je w zimnej mokrej trawie, więc podniosłam je łychą traktora i zrzuciłam do
naszego wysypiska. Dwa dni póz
niej wyrzucam odpadki z kuchni i co widzę? Cielę drepczące
na słabych nogach i nawołujące matkę. Poczułam się jak skończona kretynka i jednocześnie
ucieszyłam się na widok tego cudu. Jak to się stało? Nie mam pojęcia. Mogłabym przysiąc, że
cielę było martwe. Przez chwilę się zastanawiałam, czy w związku z tym moi rodzice też
mogą się wyłonić zza wzgórza, trzymając się za ręce, ale choć bardzo się starałam, nie udało
mi się powiązać tych dwóch historii.
Niektóre krowy były dobrymi matkami, wiele innych nie. Jasna sprawa. Każdy farmer
najpierw pozbywa się kiepskich matek. Kupno stada po niskiej cenie w zasadzie
gwarantowało, że dostanie nam się wiele mam drugiego gatunku. Więc niektóre przyjmowały
swoje bobasy z natychmiastowym entuzjazmem, a inne trzeba było do tego namówić albo
nakłonić podstępem. Część krów musieliśmy wprowadzać do bosku i wiązać, a potem
przywoływać cielę i mieć nadzieję, że jeśli będzie ciągnęło wystarczająco mocno, mama
pozwoli mleku płynąć i wszyscy będą szczęśliwi.
Zaczęliśmy kastrować małe byczki oraz kolczykować chłopców i dziewczynki.
Wyglądało na to, że pomysł kastrowania chłopców jest dla Gavina trochę odpychający.
Chyba budził w nim niepewność. Używaliśmy do tego elastratora, który ma cztery zęby
rozciągające małą zieloną gumkę po ściśnięciu rączki. Umieszcza się tę gumkę wokół
moszny, upewniając się, że objęła obydwa jądra, a potem się ją puszcza. Pętla zaciska się
ciasno. Bardzo ciasno.
Cielę odchodzi z gumką wokół moszny odcinającą dopływ krwi, więc moszna
stopniowo usycha i odpada. Metoda była dobra i sprawdzała się świetnie - odrobinę lepiej niż
odgryzanie - ale zajmowała sporo czasu.
Ilekroć Gavin zaczynał sprawiać problemy, machałam do niego elastatorem i
natychmiast się uspokajał.
Przynajmniej na froncie finansowoprawnym panował spokój. Zadzwoniłam do mamy
Fi i powiedziałam, że wybrałam państwa Yannos na opiekunów, po czym poinformowałam o
tym listownie pana Saylea.
Kiedy krowy skończyły się cielić, przyszła pora, żeby wrócić do szkoły. Opuściliśmy
z Gavinem dwa ostatnie tygodnie semestru, a teraz kończyły się ferie. Też mi ferie. Powinno
być inne słowo na określenie takich ferii jak te.
Ostatniego wieczoru oglądałyśmy z Fi film na wideo. Nie z wypożyczalni, tylko
Grease, który nagrałam z telewizora wieki temu. Fi siedziała na podłodze. Ja usadowiłam się
za nią i zaplatałam jćj włosy, a Gavin twardo spał. Sandy, postać z filmu grana przez OHvię
NewtonJohn, przypominała mi trochę Fi. Ale nigdy nie powiedziałem tego na głos. Fi nie
znosiła słuchać, że jest  urocza albo  niewinna . Jednak zaczynało do mnie docierać, że
nazajutrz rano Fi wyjedzie. Kiedy Sandy śpiewała Hopelessly devoted to you (Beznadziejnie
ci oddana), starałam się powstrzymać łzy. Nie żebym była beznadziejnie oddana Fi, ale
czułam się beznadziejnie wstrząśnięta tym, co się stało, i beznadziejnie samotna na myśl o
powrocie Fi do miasta.
Fi usłyszała jeden z tych moich stłumionych dz
więków, które mogły być
pochlipywaniem. Odwróciła się, przechyliła głowę i spojrzała na mnie.
- Nie patrz tak - pociągnęłam nosem. - Zdrętwieje ci szyja.
- Wyregulować ci brwi?
- Nie.
Odwróciła się z powrotem. Po chwili powiedziała:
- Puk, puk.
- Kto tam?
- Annie.
- Annie?
- Anniechmnie, pomyliłam adres. Puk, puk.
- Kto tam?
- Maciek.
- Maciek?
- Macie kłopoty. Puk, puk.
- Kto tam?
- Jacuś.
- Jacuś?
- Jacóśtu nikogo nie widzę. Puk, puk.
- Kto tam?
- Kogokocham.
To był nasz stary dowcip. Jęknęłam, ale i tak zapytałam:
- Kogokocham?
- A skąd mam wiedzieć, kogo kochasz? Ty mi powiedz. - Na chwilę zamilkła. -
Pomogło?
- Nie.
- Tak myślałam. Kiepsko mi idzie wymyślanie dowcipów.
- Puk, puk - zaczęłam.
- Kto tam? - Mu. - Mu?
- Zdecyduj się. Jesteś człowiekiem czy krową? Fi klasnęła w dłonie.
- To pierwszy zabawny dowcip puk, puk, jaki słyszałam.
- Dowcip jest zabawny, jeśli się śmiejesz, kiedy go usłyszysz. Też jestem beznadziejna
w opowiadaniu dowcipów.
- Są w życiu ważniejsze sprawy. Chłopaki, które nie robią nic oprócz opowiadania
kawałów... Przy nich mam ochotę zatkać uszy i uciec z wrzaskiem.
Potem zaczęło się Look at Me, I m Sandra Dee i nagle zaczęłyśmy tańczyć układ
przed telewizorem. Nie robiłyśmy tego od ponad roku, ale idealnie się zsynchronizowałyśmy.
Nie potrzebowałyśmy choreografa. Naszym choreografem była przyjaz
ń.
Zabawne: kiedy powiedziałam Gavinowi, że w poniedziałek idziemy do szkoły, zaczął
się buntować. Myślałam, że tak bardzo dałam mu w kość, każąc mu codziennie ciężko
pracować od rana do wieczora, że w poniedziałek rano popędzi na przystanek w podskokach.
Ale mniej więcej w piątek zdałam sobie sprawę, że Gavin naprawdę nie ma ochoty iść do
szkoły. Zadziwiające. Nie - chciał powiedzieć dlaczego. Myślałam, że chodzi po części o
poczucie bezpieczeństwa, że chce być przy mnie, a po części o to, że na farmie okazał się
cholernie pożyteczny i ważny. Bo przecież gdyby nie on, wszystko bym sprzedała, nie tylko z
powodu problemów finansowych, ale i dlatego, że zwyczajnie nie da się prowadzić farmy
jednoosobowo. Trzeba mieć kogoś, kto stanie po drugiej stronie stada, kiedy przeganiasz je na
nowe pastwisko, kto powolutku ruszy traktorem, kiedy wyciągasz rodzące się cielę, kto
uruchomi silnik jednego samochodu, żeby odpalić drugi kablami, kto pomoże oddzielić
rannego byka od stada i tak dalej, i tak dalej.
Co ważniejsze, chodzi o towarzystwo. Gdy widzisz, jak krowa akceptuje cielaka,
którego odrzucała przez wiele godzin, musisz mieć kogoś, z kim można przybić piątkę. Gdy
widzisz, jak Marmie zjada krowi placek, musisz mieć kogoś, z kim wymienisz jęki
obrzydzenia. Gdy patrzysz na małe żółte rudziki skaczące wokół twoich stóp, kiedy
wykopujesz kamień z nowego podejścia dla bydła, musisz mieć kogoś, kto będzie podziwiał
te widoki razem z tobą.
Nigdy nie częstowałam Gavina żadnymi ckliwymi tekstami o tym, jaki jest ważny, jak
bardzo go potrzebuję, ale na pewno o tym wiedział. Musiał o tym wiedzieć od chwili, gdy się
budziliśmy, do chwili, gdy znowu kładliśmy się spać. I może właśnie dlatego wolał być na
fermie niż w szkole. Przecież w szkole średniej traktują człowieka jak ośmiolatka. Stąd chyba
wniosek, że w podstawówce traktują uczniów jak trzylatków.
Ja nie mogłam traktować Gavina jak trzylatka. Trzylatek na nic by mi się nie przydał.
Traktowałam go jak szesnastolatka, bo tylko w ten sposób farma miała szansę przetrwać.
Nadal jednak zdarzały się chwile, w których zachowywał się jak czterolatek.
Na ścianie nad moim biurkiem wiszą słowa:  Nie traktuj ludzi według tego, jacy ci się
wydają, ale według tego, jacy twoim zdaniem mogliby się stać . Wtedy z Gavinem chyba po
raz pierwszy w życiu naprawdę postępowałam w ten sposób. Szczerze mówiąc, nie
kierowałam się piękną maksymą, ale tym, że inaczej nie dalibyśmy rady.
Fi wyjechała w sobotę rano, musiała wrócić do szkoły w mieście. Cudownie było mieć
ją przy sobie. Pomagała mi tak, jak nie pomógłby nikt inny. Stałam w Wirrawee, patrzyłam,
jak autobus znika na autostradzie, i zastanawiałam się, kiedy znowu ją zobaczę. Tamtego dnia
czułam się okropnie samotna. Oczywiście Homer i Gavin byli dla mnie jak bracia, kochałam
zarówno tego starszego, jak i tego młodszego (nie licząc dni, w których miałam ochotę ich
zamordować), ale nic nie przebije przyjaciółki, która mówi twoim językiem i wie, co myślisz.
I nic nie przebije takiej przyjaciółki jak Fi.
Po wyjez
dzie Fi wybrałam się z Gavinem do Elders po kilka worków cementu.
Musieliśmy zalać słupki nowych zagród dla bydła. Ale problem z takimi sklepami jak Elders
polega na tym, że widzisz ten cały towar i wiesz, że bardzo ułatwiłby ci życie, ale cię na niego
nie stać, więc pozostaje ci tylko patrzeć i ślinić się. Mieli tam na przykład wibromłoty z
automatycznym świdrem. Tata byłby zachwycony, mogąc go kupić do budowy zagród.
Następnego dnia, w niedzielę, siedzieliśmy z Gavinem i patrząc na zagrody, jedliśmy
lunch. Przyniosłam kanapki w lodówce turystycznej, żeby zaoszczędzić na czasie. Trzeba
przyznać, że odwaliliśmy kawał dobrej roboty z tym cementem.
- Dlaczego nie chcesz iść do szkoły? - zapytałam Gavina.
Już wcześniej próbowałam przeprowadzić tę rozmowę, ale tym razem wydawał się
bardziej wylewny.
Okropnie zmarszczył brwi.
- Nie lubię szkoły.
- A ja oczywiście ją uwielbiam.
- Nieprawda.
- Żartowałam.
- Nieważne. Ja jej nie lubię.
- No tak, to widać. Ale dlaczego?
- Jest nudna.
- Szkoły muszą być nudne. To wbrew prawu, żeby były interesujące.
- Głupia jesteś.
- Pytam serio: dlaczego nie lubisz szkoły?
Wtedy naprawdę spoważniał. Spojrzał na mnie z ukosa, jakby próbował zadecydować,
czy może mi zaufać. Nic nie mówiłam. Nawet jeśli jeszcze na to nie wpadł, nie byłam w
stanie go zmusić do wyznań.
W końcu odwrócił wzrok i powiedział:
- Dzieci mnie nie lubią.
To mnie zaskoczyło. Wiedziałam, że na początku miał pewne problemy, ale
myślałam, że teraz radzi sobie całkiem niez
le.
Pomachałam ręką, żeby zwrócić na siebie jego uwagę.
- Nie lubią cię? Jesteś pewny?
Po dłuższym milczeniu znowu odwrócił wzrok i powiedział:
- Nazywają mnie  głuchy .
- Aha. - Nagle kanapka zakrzepła mi w gardle. Resztę odłożyłam. - Aha. Nie
wiedziałam.
- Nieważne.
- Właśnie, że ważne.
Wzruszył ramionami.
- A to gówniarze. - Zaczynałam się wkurzać. - Co robisz, kiedy cię tak nazywają?
- Dawniej prałem ich na kwaśne jabłko. Ale miałem przez to kłopoty. Więc teraz nie
robię nic.
- Aha. - Byłam zła i jednocześnie bezradna.
Gavin zawsze zachowywał takie sprawy dla siebie. Może powiedziałby moim
rodzicom, ale raczej nie. Chciałam mu powiedzieć, żeby dalej prał te dzieciaki na kwaśnie
jabłko, ale uświadomiłam sobie, że to chyba nie najlepsza rada. Nie miałam pojęcia, co mu
poradzić. Niech gadają, co im się podoba. Jasne, tylko że takie gadanie potrafi naprawdę
zranić - i to nie ciało, ale ducha i serce. Co jest gorsze?
Ja wolałabym mieć złamaną rękę niż złamane serce, bez względu na okoliczności.
- A gdybyś tak na nich naskarżył?
Wyglądał na urażonego.
- Nie zamierzam.
- Masz chyba jakichś przyjaciół.
- Tak. Marka.
Znałam Marka. Cieszył się opinią najniegrzeczniejszego dzieciaka w Wirrawee.
Niegrzeczniejszego niż Homer w czasach podstawówki. Tak naprawdę w porównaniu z
Markiem Homer wypadał jak starosta klasy.
Rozumiałam, jak to się stało, że Gavin zaprzyjaz
nił się z Markiem. Już w
podstawówce zauważyłam, że choć dzieciakom imponuje to, co wyrabiają ich niegrzeczni
koledzy, to ci niegrzeczni koledzy rzadko miewają wielu bliskich przyjaciół. Homer był
wyjątkiem.
Uderzyło mnie to, że życie na ulicach Stratton w czasie wojny mogło być dla Gavina
dobrym okresem. Miał swój gang, grupę zdziczałych, zagubionych i bezdomnych dzieci, i
został jego przywódcą, więc na pewno cieszył się popularnością. Z dala od szkoły, w sytuacji,
w której głuchota była tylko drobną niedogodnością, jego wszystkie atuty okazywały się
wielkimi zaletami.
Następnego dnia poszedł na przystanek, jak zwykle narzekając, marudząc, jęcząc,
ociągając się, dąsając i obrażając mnie. Strasznie kwękał - to kolejne użyteczne słowo. Z całą
pewnością mogę powiedzieć, że kwękał.
Jechałam do szkoły po raz pierwszy od pogrzebu i czułam się trochę dziwnie, widząc,
jak reagują na mnie dzieciaki. Wcześniej nie zastanawiałam się, jak to będzie. Mieszkaliśmy
prawie na początku trasy, więc kiedy wsiedliśmy z Gavinem do autobusu, w środku były
tylko dzieci Sandersonów, Jamie Anlezark i Melissa Carpenter. Jak zwykle witali się ze mną
słowami:  Cześć, Ellie ,  Cześć, El , ale przyglądali mi się odrobinę dłużej niż kiedyś i robili
się trochę bardziej czerwoni.
Następny przystanek był przy domu Homera, który jak zawsze usiadł obok mnie. Ku
mojemu absolutnemu zaskoczeniu natychmiast wyjął książkę, otworzył ją na miejscu
zaznaczonym zakładką, niedaleko końca, i zaczął czytać. Nie przerywając mu, podniosłam
lekko książkę, żeby zobaczyć, co to takiego. Książka wyglądała na starą i zakurzoną. Nosiła
tytuł Szkarłatny kwiat. Ostrożnie odsunęłam rękę, czując lekki mętlik w głowie. Zupełnie
jakby van Gogh grał w drużynie West Coast Eagles.
Po zjawieniu się Homera autobus pokonał długi odcinek do gospodarstwa Malabar
Boltonów, potem do Grahamów i Pereirów, następnie zabrał bliz
nięta Youngów z Adderley, a
potem wypełniał się tak szybko, że trudno było nadążyć. Ostatnio autobusami jez
dziło
mnóstwo dzieciaków, ale mieliśmy szczęście. Nasza grupa nadal była fajna i za każdym
razem kiedy docieraliśmy do Youngów, zaczynała się impreza. Shannon i Sam Youngowie
śmiali się co minuta - nie, przepraszam, cofam to: co sekunda. Nieważne, jak bardzo chciało
ci się spać - kiedy tych dwoje zjawiało się w przejściu, wszyscy się budzili. Gdy bliz
nięta
Youngów wchodziły na pokład, nawet Brad Davis, który spał na imprezach, meczach i
egzaminach, siedział i nasłuchiwał.
Ale dziś było inaczej. Wszyscy siedzieli bardzo cicho. Każdy, kto wchodził, spoglądał
w moją stronę, machał, kiwał głową, mówił cześć albo robił to wszystko po kolei, ale potem
siadał na miejscu i szemrał jak sroki bardzo wczesnym rankiem.
Siedzący przede mną Sam Young wziął czarnego żuka na chusteczkę i zamierzał go
wyrzucić przez okno. Jednak zanim to zrobił, ukląkł na siedzeniu, odwrócił się i pokazał mi
owada nad oparciem.
- Hej, Ellie - powiedział - popatrz, co mi wyszło z nosa.
Roześmiałam się. Ale śmiech uwiązł mi w gardle, kiedy zobaczyłam, jak siedząca po
drugiej stronie przejścia Shannon mierzy Sama surowym spojrzeniem. Traktowali mnie jak
emocjonalnego kalekę. No cóż, może i nim byłam, ale nie lubiłam, żeby mi o tym
przypominano.
Dojechaliśmy do szkoły. Zauważyłam, że Homer skończył czytać książkę.
- Mogę pożyczyć? - zapytałam, kiedy chciał ją schować.
- Jasne.
Nie miałam pojęcia, co to takiego, ale stara książka, która zafascynowała Homera,
była warta zainteresowania.
Ostatnio liceum w Wirrawee było zupełnie inne niż kiedyś. Liczba uczniów wzrosła z
trzystu pięćdziesięciu do sześciuset pięćdziesięciu. Brakowało nam nauczycieli i miejsca. W
każdej z klas uczyło się co najmniej czterdziestu uczniów i każdy skrawek przestrzeni
zamieniono na pomieszczenia dydaktyczne. Wystarczyło wejść do sali gimnastycznej o
dowolnej porze, by zobaczyć co najmniej cztery klasy i nauczycieli próbujących powstrzymać
swoich podopiecznych od rozpraszania innych podopiecznych.
Ale pewne rzeczy się nie zmieniły. Codziennie uśmiechałam się, idąc korytarzem, bo
mijałam okno, w którym podczas wojny wybiliśmy szybę. Opuszczona i pogrążona w ciszy
szkoła była dla nas wtedy dobrą kryjówką. Rozwaliliśmy okno, żeby dostać się do środka, a
potem zasłoniliśmy dziurę płytą pilśniową i zakleiliśmy taśmą, żeby uszkodzenie wyglądało
na stare. Od tamtej pory nikt tego nie dotknął. Może powinniśmy byli zaproponować, że
zapłacimy za nową szybę, ale co tam - brakowało forsy, a przecież szkoły powinny mieć
budżet na takie naprawy, no nie?
Na szczęście jako uczniowie ostatniej klasy mieliśmy zapewnione najlepsze warunki,
ale mimo to było ciężko. Nie mieliśmy szans na odrabianie lekcji na przerwach, bo w
bibliotece panowały straszny tłok i hałas.
Przez kilka pierwszych dni nie robiłam nic. Siedziałam na lekcjach, na których
mogliby nawet mówić o robieniu narkotyków z ananasów albo o szkolnej wycieczce na
szczyt Mount Everest, albo o tym, że przyczyną wybuchu drugiej wojny światowej było
strzelenie z napompowanej papierowej torebki. Nie słyszałam ani słowa, niczego się nie
uczyłam. Teraz, kiedy nie pracowałam fizycznie, kiedy nie biegałam, wyciągając cielęta z
krów albo cementując słupki od zagród, potrafiłam myśleć wyłącznie o rodzicach.
Wspomnienie ich ciał i uczucie pustki zalewały mnie i odpływały jak wielkie
wewnętrzne fale. Fakt, że wszyscy mnie unikali albo traktowali jak nosicielkę wirusa ebola,
dodatkowo pogarszał sprawę. Nie ma nic bardziej samotnego niż smutek. Chwilami miałam
ochotę krzyknąć do nich wszystkich, w samym środku lekcji historii:  Proszę, błagam,
spójrzcie na mnie, pomóżcie mi, nie widzicie, jaka jestem nieszczęśliwa?! .
Ale co by to dało? Zebraliby się wokół mnie, wydawaliby pocieszające pomruki, być
może wyprowadziliby mnie z klasy, podali chusteczki... i żaden z tych gestów nie dotknąłby
głębokiego ciemnego oceanu, który cicho krążył w moim wnętrzu. Oni nie mogli go
zobaczyć, dosięgnąć ani powstrzymać. Sama też nie wiedziałam, jak to zrobić.
Po południu z ulgą wracałam do domu i znowu rzucałam się w wir pracy fizycznej.
Naprawdę cieszyłam się na widok Gavina w autobusie powrotnym. Jakbyśmy dzielili coś,
czego nikt inny nie potrafił zrozumieć. Jakby łączyły nas więzi krwi - dosłownie: krwi moich
rodziców, która poplamiła nam ręce i ubrania. A w innym sensie te same więzi krwi, które
łączą braci i siostry albo rodziców i dzieci.
Byłam przekonana, że przed wojną za nic w świecie nie pozostawiono by Gavina pod
moją opieką, ale teraz sytuacja zmieniła się tak bardzo, że nikt nawet nie przyszedł o niego
zapytać.
Przez kilka pierwszych dni Gavin był tak wyczerpany powrotem do szkoły, że
sadzałam go przed telewizorem, podpierałam poduszkami i zostawiałam w spokoju.
Pierwszego popołudnia spał dwie i pół godziny. Miałam wyrzuty sumienia, że zmuszam go
do tak ciężkiej pracy, ale czy było inne wyjście?
Stopniowo zachowanie dzieciaków w autobusie i atmosfera w szkole zaczęły wracać
do normy. Może podczas wojny było tyle smutku i śmierci, że ludzie do nich przywykli?
Myślę, że gdyby moi rodzice zginęli w taki sposób przed wojną, trzeba by wielu miesięcy,
żeby nasi przyjaciele i sąsiedzi doszli do siebie. Ale teraz już w drugim tygodniu szkoły
autobus znowu był jeżdżącym klubem wygłupów i plotek, a ludzie przestali mnie traktować,
jakbym roznosiła zarazki. Zaczęłam nawet chłonąć odrobinę informacji przekazywanych na
lekcjach.
Poza tym trochę lepiej poznałam Bronte. Tamtego wieczoru, kiedy przyjechała do
mnie z Homerem, Jeremym i Jess, prawie się nie odzywała. A ponieważ w szkole była o klasę
niżej ode mnie, nie chodziłyśmy razem na żadne lekcje. Pewnego dnia zauważyłam ją jednak
w kolejce w stołówce i uśmiechnęłyśmy się do siebie. Poczekałam, aż ją obsłużą, a potem
poszłyśmy w stronę wiązu rosnącego obok boiska.
Przed lunchem miałam historię, ale z jakiegoś powodu zamiast mówić o historii,
zaczęliśmy rozmawiać o informacji przekazanej rano w radiu - o jeńcach, których nie
wypuszczono po zakończeniu wojny. Takie plotki krążyły co kilka dni i wielu ludzi w nie
wierzyło. Ja zwyczajnie nie wiedziałam, jak je traktować. Wiele osób uznano za  zaginione i
teoria głosiła, że nadal były przetrzymywane w tajemniczych dalekich miejscach. Sprawa
budziła wielkie emocje wśród tych, którzy nie odnalez
li swoich przyjaciół i krewnych. Cztery
osoby w mojej klasie miały w rodzinie kogoś, kto zniknął w czasie wojny i po kim słuch
zaginął.
Jake Douglass, którego ojciec był przed wojną gliniarzem w Wirrawee, a teraz został
konsultantem do spraw bezpieczeństwa czy kimś w tym rodzaju, bez przerwy kłapał jadaczką,
gadając o nalotach na miejsca po drugiej stronie granicy w celu odbicia jeńców i o tym, że on
i jego kumple są gotowi w każdej chwili chwycić za broń.
Trochę mnie dobijało słuchanie tej gadaniny Jakea i miałam ochotę z kimś
porozmawiać. Powiedziałam Bronte, co mówi Jake. Słuchała w milczeniu.
- Nadal jest bardzo niebezpiecznie - stwierdziła w końcu. - Zwłaszcza tutaj. Aż strach
przebywać w pobliżu niektórych chłopaków.
- Jake Douglass uważa się za wielkiego bohatera. A co takiego zrobił w czasie wojny?
Spuścił powietrze z kilku opon.
Bronte nic nie powiedziała, więc musiałam dodać:
- Wiem, to zabrzmiało tak, jakbym myślała, że jesteśmy wielkimi bohaterami. Ale
naprawdę sporo zrobiliśmy, a teraz marzę tylko o tym, żeby spróbować ułożyć sobie życie.
Tyle że kiedy słyszę, co wygadują te chłopaki, jestem tak samo zaniepokojona jak ty.
Nie wiedziałam, dlaczego jej to wszystko mówię, ale należała do tych ludzi, którym
człowiek instynktownie ufa.
- Z jednej strony jest Jake Douglass, który ma tyle odwagi co wypatroszona świnka
morska i jest tak głupi, że aż niebezpieczny, a z drugiej Homer, który jest naprawdę odważny,
ale czasami też rzuca jakieś bojowe teksty. Tak samo jak Jess, kiedy niedawno do mnie
przyjechaliście. Mam od tego mętlik w głowie, a bardzo nie lubię spraw, które wywołują
mętlik w głowie.
- Chyba na razie lepiej nie liczyć na to, że wszystko stanie się jasne - powiedziała
Bronte, co miało chyba oznaczać, że jeszcze przez jakiś czas sytuacja będzie wywoływała
mętlik w głowie.
Dołączyła do nas Jess. Lubiłam ją, ale tamtego wieczoru u mnie w domu miałam
wrażenie, że Bronte za nią nie przepada.
- Świetna lekcja historii - powiedziała Jess.
- Tak, właśnie opowiadałam o niej Bronte. Serio, nie wiem, co wstąpiło w tych
chłopaków. Chyba postradali swoje maleńkie rozumki. Wielu ludzi zachowuje się tak, jakby
jeszcze nie mieli dość wojny. Nie wiem, ile jej potrzebują. Mnie wystarczy na kilka wcieleń.
Tacy ludzie jak Jake Douglass wpędzają mnie w paranoję. To znaczy w większą paranoję niż
ta, na którą cierpiałam do tej pory.
- Hej, zafunduję ci prawdziwą paranoję - powiedziała Jess. - Wiesz, co myśli mój
ojciec? On uważa, że wróg nas rozpracowuje, że szykuje się do następnej inwazji.
Ta rozmowa była ponad moje siły. Odwróciłam się i zaczęłam się bawić pajęczyną.
Położyłam na niej liść, żeby sprawdzić, czy pajęczyna pęknie. Usłyszałam, jak Bronte pyta:
- Dlaczego mieliby znowu na nas napadać?
Jej głos brzmiał spokojnie, ale Bronte w ogóle wydawała się spokojną osobą.
- Bo spora część tamtejszych radykałów jest naprawdę wściekła na własny rząd.
Twierdzą, że zbyt łatwo się poddał, że nie powinien był iść na kompromis, że nie powinien
był oddać tak dużego terenu.
- Oddać tak dużego terenu! - krzyknęłam przez ramię. - Przecież ten teren nie był ich
własnością! Jak mogliby go oddać.
Jess miała gotową odpowiedz
na wszystko. Położyłam na pajęczynę kawałek kory.
Struktura wytrzymała.
- Dobra, dobra - powiedziała Jess. - Tylko spokojnie. Użyłam niewłaściwych słów.
Chociaż uważam, że tak naprawdę jednak go oddali, bo przecież opanowali ogromny kawał
naszego kraju. Własność to dziewięć dziesiątych prawa.
- No więc - powiedziała Bronte głosem kogoś, kto prowadził tę rozmowę już kilka
razy, jak nauczyciel pytający uczniów przez siedemnasty rok z rzędu:  Jak myślicie, drodzy
uczniowie, jakie zasady powinniśmy ustanowić w tym roku? - co zrobią, jeśli znowu dojdzie
do inwazji?
Dorzuciłam do kory gałązkę. Pajęczyna ugięła się, ale wytrzymała obciążenie i nie
pękła.
- To samo, co zaczęli robić w niektórych miejscach za pierwszym razem. Jak
najszybciej sprowadzą osadników, a nas zepchną na obrzeża. Będziemy mieszkali w
gównianych miejscach i odwalali gównianą robotę, a każdy, kto będzie sprawiał problemy,
zostanie zamknięty albo zniknie w tajemniczych okolicznościach. - Zamilkła, a po chwili
dodała: - Krążą plotki, że właśnie dlatego nie wypuścili niektórych jeńców. Zidentyfikowali
pewne osoby jako potencjalne z
ródło kłopotów, które w razie drugiej inwazji przysporzyłoby
im problemów. Myślą sobie:  Po co stwarzać sobie dodatkowe utrudnienia? Ogłośmy, że ci
ludzie nie żyją albo że nie wiemy, gdzie są, a będzie nam łatwiej rozpocząć następną
inwazję .
- Następną inwazję - warknęłam na nią. - Nie ma mowy o żadnej następnej inwazji.
Nie, jeśli będę miała cokolwiek do powiedzenia w tej sprawie.
Ale już gdy to mówiłam, wiedziałam, że nie mogłabym mieć niczego do powiedziała
w tak ważnej kwestii. Że nikt do mnie nie przyjdzie, żeby poprosić o pozwolenie na inwazję.
Uderzyłam pajęczynę ciosem karate. Tym razem się zerwała.
Rozdział 8
Nigdy nie czułam się równie młoda i niekompetentna jak nazajutrz, kiedy siedziałam
w gabinecie dyrektorki banku. W szkole była przerwa na lunch, więc przybiegłam na
umówione spotkanie. W banku miał na mnie czekać pan Yannos, ale się nie pojawił. Lubiłam
tatę Homera, lecz musiałam przyznać, że nie jest on najbardziej niezawodnym człowiekiem
na świecie. No więc nagle znalazłam się w gabinecie dyrektorki i musiałam wyjaśnić,
dlaczego powinna mi pożyczyć małą sumkę: następne sto tysięcy dolców. Przez kilka
pierwszych minut ledwie starczyło mi powietrza, żeby poprosić o szklankę wody, ale jakimś
cudem rozpaczliwe pragnienie zatrzymania farmy rozwiązało mi język w wystarczającym
stopniu, bym mogła wykrztusić kilka słów. A kiedy zaczęłam, zdania popłynęły trochę
szybciej.
Byłam już winna bankowi zapierającą dech w piersiach, porażającą i wstrząsającą
sumę czterystu osiemdziesięciu tysięcy dolarów. Prawie pół miliona. Ale jak powiedziałam
pani dyrektor, bank był na bezpiecznej pozycji ze względu na zastaw w postaci farmy,
samochodów i maszyn. Poza tym miałam stado bydła, które razem z cielętami liczyło
dziewięćdziesiąt sześć sztuk. Przed narodzeniem się młodych pan Sayle wycenił jego wartość
na sto osiemdziesiąt tysięcy dolarów, ale gdybym zatrzymała cielęta, za dwa lata byłyby
warte jakieś sto tysięcy dolarów według aktualnych stawek, pod warunkiem że nie nastąpi
załamanie rynku. Jak na razie rynek szybował jak australijski futbolista łapiący piłkę w locie.
Nie miałam odwagi spotkać się z panem Sayle em ani nawet do niego zadzwonić, ale
napisałam do niego krótki list, informując o swoich zamiarach. Odpowiedz
jeszcze nie
nadeszła. Myślę, że po wojnie prawnicy byli tak przepracowani, że większość uwagi
poświęcali najpilniejszym sprawom.
- Co chcesz zrobić z pożyczonymi pieniędzmi? - zapytała dyrektorka banku.
- Kupić więcej bydła - odpowiedziałam natychmiast. - Muszę rozwinąć stado pod
względem jakościowym i ilościowym. Kiedy tata kupował te krowy i byki, zwierzęta były w
dość kiepskim stanie, ale teraz nabierają masy. Wtedy na rynku brakowało bydła. Teraz
pojawiają się lepsze zwierzęta. Bardzo bym chciała kupić jednego z tych nowozelandzkich
byków, które do nas sprowadzają, ale nie wiem, czy mnie na to stać. Pewnie kosztuje fortunę.
Ale nawet jeśli go nie kupię, chyba mogłabym zdobyć jakiegoś przyzwoitego byka z jednej z
hodowli, która nie ucierpiała aż tak bardzo w czasie wojny, a do tego mniej więcej
pięćdziesiąt krów.
- Hmm.
Pani dyrektor nie wyglądała na zachwyconą. Usiadła w fotelu i zaczęła wyliczać
argumenty, pokazując kolejne punkty na palcach. Nawet mówiła w punktach. Chyba jeszcze
nigdy nie widziałam kogoś, kto robiłby coś takiego. Jakby zwracała się nie do mnie, tylko do
ściany.
- Po pierwsze, jesteś wyjątkowo młoda jak na podejmowanie takich zobowiązań. Jako
niepełnoletnia nie możesz podpisywać umów i będzie wymagane poświadczenie od opiekuna
prawnego. A to mi przypomina, że opiekun musi też poświadczyć już zaciągnięte kredyty. A
jego tu nie ma. Niedobrze. - Wstała i stanęła przed oknem, splatając dłonie na plecach. - Po
drugie, rynek bydła: w najlepszym razie niepewny. A obecną sytuację trudno uznać za
najlepszą. Po trzecie, bydło jest wysoce wrażliwe. Wszystko może je wykończyć: choroby,
pożary, susze, deszcze i kto wie co jeszcze.
Najwyraz
niej nie zauważyła, że właśnie zrymowała. Lekko się uśmiechnęłam, ale
zaczynałam się martwić o los kredytu.
- Po czwarte, brak doświadczenia w kierowaniu takimi przedsięwzięciami. Po piąte,
brak zróżnicowania. Wyłącznie bydło. Wszystko na jedną kartę. Hmm.
Zanim mogłam stanąć w swojej obronie, odwróciła się, podeszła do biurka, usiadła,
wyjęła długopis z kieszeni i obróciła go w palcach. Tym razem spojrzała na sufit.
- Z drugiej strony, jak zauważyłaś, kredyt jest dość dobrze zabezpieczony. Spłata w
najlepszym razie niepewna. Nie wiem, czy bank będzie chciał zamrozić w tej nieruchomości
kolejne fundusze.
- Wie pani, co się mówi o rolnictwie - wtrąciłam pospiesznie. - Działaj na dużą skalę
albo nie działaj wcale. Dziewięćdziesiąt sześć sztuk bydła oznacza, że zawsze będę na
granicy. Może mnie pani od razu skreślić. Ale mam dobre pastwiska, dobre pola. W ubiegłym
miesiącu sporo padało. Gdyby mnie było stać, mogłabym hodować przez lato nawet sześćset
sztuk bydła.
Siedziała i gapiła się. Po raz pierwszy na mnie spojrzała. W końcu powiedziała:
- Wiesz, udzielenie kredytu zależy przede wszystkim od kredytobiorcy. On jest
ważniejszy niż zabezpieczenia, papiery, prognozy i obietnice.
W tej chwili zadzwonił jej telefon. Podniosła słuchawkę i przez moment słuchała.
- Przyszedł twój opiekun - powiedziała do mnie.
Uznałam, że nie potrzebuję jej wyjaśniać, iż oficjalnie i praktycznie rzecz biorąc, pan
Yannos nie jest jeszcze moim opiekunem prawnym. Ale ogromnie mi ulżyło na wieść, że
wreszcie się zjawił. Nigdy się nie dowiem, czy dyrektorka banku chciała mi udzielić kredytu
przed przybyciem taty Homera, ale gdy pan Yannos zgodził się go podżyrować, przyniosła
papiery, a mnie pozostało tylko siedzieć i patrzeć, jak mój sąsiad kładzie dla mnie na szali
swoją farmę i swoje życie. Ten widok wcale nie sprawiał mi przyjemności, ale Boże,
naprawdę byłam wdzięczna. Ludzie tak swobodnie mówią o przyjaz
ni, jakby można ją było
kupić w sklepie spożywczym jak hot doga. Ale przyjaz
ń, jaką oferował pan Yannos,
kupowało się tylko za niewidzialne pieniądze. Dawniej myślałam, że połączenie naszych
gospodarstw byłoby dobrym posunięciem i nasi rodzice prawdopodobnie chcieliby, żebym
wyszła za Homera, tworząc superfarmę. Ale mimo żartów Homera pan Yannos wcale się tym
nie kierował. Zrobił to dla mojej mamy i dla mojego taty, a także dla mnie. Zrobił to ze
względu na wojnę, lecz przede wszystkim dlatego, że był dobrym człowiekiem.
Jadąc do domu autobusem, kończyłam czytać książkę, którą pożyczyłam od Homera:
Szkarłatny kwiat. Naprawdę mi się spodobała. Jak na starą powieść była całkiem fajna.
Opowiadała o grupie Anglików, którzy ratują więz
niów podczas rewolucji francuskiej. Ich
przywódca nosi przydomek Szkarłatny Pimpernel, pozwalający mu zachować anonimowość.
Tak jak Superman, który naprawdę nazywa się Clark Kent, chociaż nigdy nie mogłam
zrozumieć, po co Supermanowi praca dziennikarza. Może potrzebuje pieniędzy.
Szkarłatny Pimpernel to tak naprawdę sir Percy Blakeney i nikt go nie podejrzewa, bo
jest najgłupszym facetem w Wielkiej Brytanii. Nie podejrzewa go nawet żona. Ale w
rzeczywistości sir Blakeneya cechuje diaboliczny spryt. Przebrania i szybkie myślenie
umożliwiają mu wymykanie się z rąk wroga.
Trudno było nie zauważyć podobieństw łączących Szkarłatnego Pimpernela z
Homerem. Ale nie byłam pewna, jak głęboko sięgają. W dniu, kiedy zginęli moi rodzice, gdy
razem z Homerem i Gavinem wspinałam się na grań, byłabym gotowa postawić całą farmę i
całe bydło na to, że Homer nie jest członkiem żadnej tajnej organizacji i nie bierze udziału w
akcjach przy granicy. Po prostu nie mieściło mi się w głowie, że mógłby w coś takiego wejść
i nic mi o tym nie powiedzieć, nie rzucić choćby najmniejszej aluzji.
Potem już tak - potrafiłam sobie wyobrazić, że się w coś takiego zaangażował, ale nie
jako przywódca. Nie byłby w stanie tak szybko stworzyć całej siatki. Nie miałam pojęcia, co
o tym myśleć.
Przestałam się nad tym zastanawiać, kiedy wróciłam do domu i poszłam zajrzeć do
krów. O Boże. Na farmie w każdej chwili może się pojawić jakiś problem. Gdy tylko
zauważyłam stratowane ogrodzenie niedaleko południowozachodniego krańca pastwiska,
wiedziałam, że mogę mieć poważne kłopoty. Zbiegłam ze wzgórza z łomoczącym sercem.
Wkrótce przedostałam się przez wiatrochron, dotarłam do mokradeł i zobaczyłam pierwszą
grupę krów. Popatrzyły na mnie zafascynowane, jak to krowy, i zaczęły mnie otaczać.
Pobiegłam dalej. Kilka zwierząt stało już w wodzie, ale nie wiedziałam, czy któreś zdążyło
ugrzęznąć. Co najmniej cztery wyglądały niewesoło.
Zatrzymałam się i próbowałam znalez
ć najlepsze rozwiązanie. Marmie była jeszcze
zbyt młoda i za mało wyszkolona, żeby na cokolwiek mi się przydać. Mogłam spróbować
sama przepędzić krowy z powrotem na pastwisko, ale stado tak bardzo się rozproszyło, że nie
byłam pewna, czy dam radę. Zwierzęta nadal były trochę zdziczałe, a matki z cielętami nie
pozwoliłyby mi się za bardzo zbliżyć. Tworzyły większą część stada. Ryzykowałam, że
rozbiegną się na wszystkie strony i połowa ugrzęz
nie w błocie.
Co najmniej dwadzieścia krów zeszło za mną ze wzgórza i zbliżyło się do wody.
Zanim zdążyłabym wrócić do domu i ściągnąć Gavina, mogło dojść do wielkiej katastrofy.
Ale nie miałam wyjścia. Trochę pokrzyczałam i pomachałam rękami, żeby odpędzić
najwięcej krów, jak się da, a potem wbiegłam na wzgórze i wskoczyłam na motor.
Ciągle się słyszy o wypadkach na wsi, o ofiarach śmiertelnych. Czytamy o tym, jak
ludzie na farmach odnoszą rany i giną. Myślimy wtedy:  Co za głupki! , ale zapominamy, że
w obliczu kryzysu każdy pędzi na złamanie karku i nie zważa na względy bezpieczeństwa.
Teraz też wskoczyłam na hondę i popędziłam na złamanie karku. W połowie drogi
zauważyłam rów, o którym jakimś cudem zapomniałam. Z całej siły wcisnęłam oba hamulce,
lecz jechałam z osiemdziesiąt na godzinę, więc już w następnej chwili pofrunęłam i
wyrżnęłam o ziemię wystarczająco mocno, żeby zagrzechotały mi wszystkie kości w ciele.
Ledwie skończyłam się turlać, wstałam i pobiegłam z powrotem do motoru. Przez
chroniczny ból kolana i rany postrzałowej w łydce oraz wszystkie nowe dolegliwości, które
właśnie do niego dołączyły, nie biegłam zbyt szybko.
Mimo to podniosłam motor, odpaliłam go i w ciągu trzydziestu sekund ruszyłam w
dalszą drogę. Ale w ciągu kilku następnych minut naprawdę zaczęło mnie boleć. Czułam się
poszarpana, posiniaczona i wstrząśnięta, a całą lewą rękę miałam w piachu. Zatrzymałam się
przed domem i z trudem weszłam do środka. Tylko prawa część mojego ciała działała jak
należy.
Gavin oglądał telewizję, ale jego radar cały czas pracował. Wystarczyło jedno
spojrzenie w moją stronę, żeby zerwał się z miejsca i poszedł za mną do warsztatu.
W warsztacie, kiedy wrzucaliśmy na pakę pikapa wciągarkę, sznury i łańcuchy,
powiedziałam mu, jak wygląda sytuacja.
- Krowy wydostały się z pastwiska i niektóre ugrzęzły w stawie.
Marmie podskakiwała i powarkiwała z radości, więc ją też wrzuciłam do kabiny.
Gavin wsiadł z drugiej strony i ruszyliśmy w drogę.
Tym razem prowadziłam trochę ostrożniej, ale bez przesady.
*
Kiedy dotarliśmy nad staw, z ulgą zobaczyłam, że krowy się rozeszły i znowu
spokojnie skubią trawę. Ale cztery zwierzęta ugrzęzły, w tym dwa byki. Cielęta dwóch krów
biegały wzdłuż brzegu tam i z powrotem, wydając żałosne, tęskne odgłosy, w których cielęta
są mistrzami.
Starając się nie niepokoić reszty bydła, przepędziliśmy najwięcej, jak się dało, z
powrotem na pastwisko. Marmie jednak się przydała. Kiedy już znalazła się we właściwym
miejscu, poradziła sobie całkiem niez
le. Inaczej mówiąc: gdy ustawiłam ją za stadem i
zachęciłam, żeby je pognała i od czasu do czasu ładnie szczeknęła, okazała się dość
skuteczna. Mówią, że dobry pies jest wart tyle ile trzech mężczyzn. Pomijając seksistowski
wydz
więk takiej opinii, powiedziałabym, że Marmie była warta tyle samo co ja i Gavin,
przynajmniej w tamtej chwili.
Bo bywały chwile, w których była równie pożyteczna jak nadziewana oliwka.
Zostawiłam Gavina, żeby naprawił ogrodzenie najlepiej, jak umiał. Powiedziałam,
żeby potem przywiązał do niego Marmie. Wiedziałam, że Marmie obszczeka każdą krowę,
która podejdzie na odległość dwudziestu pięciu metrów. Kiedy Gavin wziął się do pracy,
pobiegłam nad staw.
To było zimne popołudnie i robiło się ciemno. Bałam się wejść do wody, ale nie
miałam innego wyjścia. Skrzywiłam się i ruszyłam naprzód, trzymając sznur. Myślałam, że
najpierw zajmę się krowami, ale kiedy podeszłam bliżej, zauważyłam, że jedna z nich
ugrzęzła głębiej niż reszta. Dlatego uznałam, że spróbuję wydostać drugą krowę i dwa byki, a
najgorszy przypadek zostawię na koniec.
Brnęłam przez błoto i wodę, wydając miłe, obłaskawiające dz
więki, podczas gdy
pierwsza krowa podejrzliwie mierzyła mnie wzrokiem. W takich sytuacjach mówi się
zupełnie idiotyczne rzeczy, bo wiadomo, że nikt nie słyszy.
- No, gdzie jest moja śliczna dziewczynka? Z maseczką błotną, żeby wyglądała
jeszcze ładniej? Hej, na pastwisku obok czeka jeden byczek, który bardzo się na ciebie
napalił. Tak, mała.
Chyba właśnie obietnica randki w ciemno z bykiem załatwiła sprawę, bo krowa stała
spokojnie i pozwoliła mi się obwiązać sznurem. Potem się wycofałam i wspięłam na wzgórze,
na którym czekał pikap. Wolałabym traktor, ale nie było czasu, żeby go ściągnąć. Pikap miał
napęd na cztery koła i szperę, więc uznałam, że nada się do tego zadania.
Przywiązałam sznur do haka holowniczego i popędziłam osiemdziesiąt na godzinę.
Nie, żartuję. Ale myślałam o reklamie telewizyjnej, w której farmer odrywa w ten sposób
głowę krowie. Powolutku ruszyłam pod górę, zerkając we wsteczne lusterko i żałując, że nie
ma Gavina, który mógłby mi dać jakiś sygnał. Na szczęście wszystko poszło, jak trzeba.
Krowa wyskoczyła z błota i powlekła swoje zmęczone ciało na brzeg stawu. Cielę przybiegło
do niej galopem.
Odwiązałam sznur i zostawiłam tych dwoje w spokoju. Wolałabym odprowadzić
matkę z młodym na pastwisko, ale nie było na to czasu. Pozostawała mi nadzieja, że krowa
wykaże się wystarczającym rozsądkiem i nie ugrzęz
nie w błocie po raz drugi, chociaż
używanie słów  krowa i  rozsądek w jednym zdaniu to raczej kiepski pomysł.
Wiedziałam, że wkrótce zrobi się ciemno, więc wskoczyłam do wody i przewiązałam
pierwszego byka. Kiedy brnęłam z powrotem do pikapa, zjawił się Gavin. Jego widok sprawił
mi ogromną radość. Teraz musiałam jedynie obserwować jego sygnały, wrzucając bieg i
powoli ruszając pikapem. Tym razem też obyło się bez problemów. Gavin pokazał mi dwa
uniesione kciuki i szeroko się uśmiechnął, a ja mogłam wysiąść z pikapa i wrócić nad staw.
Z jednej strony miałam cielę, które gorączkowo żłopało mleko wyciągniętej przed
chwilą matki, a z drugiej ubłoconego byka, który otrząsał się z wody i wyglądał na
wkurzonego. Ale już teraz pożerał ogromne kępy trawy, wyrywając je tak szybko, jak był w
stanie żuć. Ten widok mnie ucieszył: jedzenie może zdziałać cuda u zwierząt w kiepskim
stanie, daje im zastrzyk energii. Możliwe, że te zwierzęta spędziły w wodzie cały dzień,
czekając, aż wrócę ze szkoły. W zimnej wodzie, osłabione próbami wyswobodzenia się, na
pewno szybko traciły siłę.
Z drugim bykiem nie poszło tak łatwo. Znałam tego kolesia: był humorzastym,
podłym mieszańcem. Niektórym krowom nadawałam imiona, mimo że podobno nie należy
nadawać imion zwierzętom, które zamierza się sprzedać do rzez
ni, bo człowiek za bardzo się
do nich przywiązuje. Tego byka nazwałam Majorem Harveyem, bo tak nazywał się człowiek,
który próbował mnie zabić podczas wojny. I w żadnym razie nie zamierzałam się do niego
przywiązywać.
Gdy tylko podeszłam, zaczęło się. Byk zarzucał łbem i prychał, pokazując białka
oczu. Gdyby mógł, uderzyłby kopytem w ziemię i zbliżyłby się do mnie o kilka kroków w
tym swoim uroczym, przyjaznym stylu. Powtarzając sobie, że nawet jeśli jest nieprzyjemny i
humorzasty, jego wartość sięga co najmniej tysiąca dolarów, próbowałam obwiązać drania
sznurem. Szybko zaczęłam marzyć, żeby jednak miał trochę mniej energii, żeby był słabszy,
bo zdałam sobie sprawę, że czeka mnie naprawdę niebezpieczne zadanie. Musiałam obmyślić
inną strategię.
Wycofałam się i dzięki odrobinie pokazywania na migi i odrobinie czytania z ust
poprosiłam Gavina, żeby przyniósł trochę siana. Tymczasem podeszłam do ostatniej krowy.
Przynajmniej ona nie była zainteresowana atakowaniem mnie. Gwałtownie traciła
zainteresowanie wszystkim, nawet życiem. Problem polegał na tym, że utkwiła głęboko w
błocie - tak głęboko, że nigdy nie zdołałabym przeciągnąć sznura pod jej brzuchem, a
wiedziałam, że obwiązanie głowy nie wystarczy. Poza tym musiałam uważać, żeby też nie
ugrzęznąć. Pięćdziesiąt lat temu pewna starsza pani na farmie w dolinie Halloway zginęła,
kiedy ugrzęzła w błocie, robiąc to samo co ja.
Krowa drżała z zimna i ze stresu. Też zaczynałam drżeć. Kiedy słońce zaszło i nad
stawem zapadł zmrok, odniosłam wrażenie, że w jednej chwili temperatura spadła o dziesięć
stopni. Znowu wyszłam z wody i zaczekałam na Gavina. Podskakiwałam, biegałam i
wymachiwałam rękami, a potem wpadłam na wspaniały pomysł, żeby przepędzić dwoje
wyswobodzonych zwierząt z cielakiem na wzgórze, żeby nie wchodziły mi w drogę i znalazły
się bliżej pastwiska. Dzięki temu trochę się rozgrzałam i jednocześnie zrobiłam coś
pożytecznego.
Kiedy Gavin wrócił, prawie się zmartwiłam, bo to oznaczało, że muszę znowu wejść
do wody. Pocieszało mnie jedynie to, że on też musi wejść do stawu. Ale Gavin nawet nie
mrugnął, kiedy mu powiedziałam, co ma zrobić. Pomaszerował na brzeg i po prostu wlazł do
wody.  Bóg mi świadkiem - pomyślałam, idąc za nim - czasami wcale nie jesteś taki zły .
Gavin był niski, więc musiał się natrudzić, żeby podejść do Majora Harveya i uniknąć
zamoczenia siana. Już w połowie drogi praktycznie płynął. Wiedziałam, że to się nie uda.
Kazałam mu wyjść z wody, poszłam do pikapa, wzięłam małą plandekę i ułożyliśmy na niej
siano. Potem Gavin ją ciągnął, a ja szłam za nim.
Tym razem wzbudziliśmy zainteresowanie byka. Zawsze się dziwię, jak bardzo bydło
uwielbia siano. Zrobiłoby wszystko, żeby je dostać. Dla bydła siano jest jak lody o trzech
smakach, mango i batoniki Cherry Ripes albo to wszystko razem wzięte.
Major Harvey mierzył siano łakomym wzrokiem i jednocześnie podejrzliwie zerkał w
moją stronę.
- Świeża dostawa siana - powiedziałam do niego, kiedy się zbliżyliśmy. - Siano na
wynos. A co z napiwkiem? Może byś tak wylazł z tej wody? Nie do wiary, że zadajemy sobie
tyle trudu, żeby uratować twój żałosny tyłek.
Gdy tylko Gavin znalazł się wystarczająco blisko, by podstawić bykowi siano pod
nos, Major Harvey łapczywie odgryzł pierwszą porcję. Zaczekałam, aż zajmie się drugą, i
kiedy kończył ją przeżuwać, przewiązałam go sznurem.
Potem poszło już łatwo, ale straciliśmy następne pół godziny, a wokół robiło się
naprawdę ciemno i naprawdę zimno. Trzęsłam się jak wariatka, lecz nie pozostawało mi nic
innego, jak tylko powtórzyć całą akcję.
Czarny kolor wody nadawał jej złowrogi wygląd. Wzięłam ze sobą siano, żeby
zobaczyć, czy krowa będzie zainteresowana. Mimo że jej łeb ledwie wystawał nad wodą,
wyrwała mi z ręki porządną porcję i zaczęła żuć. To było pocieszające. Ale miałam
przeczucie, że krowa zostanie tam na noc. Brakowało mi pomysłu, jak ją wyciągnąć. Siano
powinno było jej dodać trochę sił, ale bałam się, że zmęczone zwierzę nie będzie w stanie
dłużej trzymać łba nad wodą i utonie.
Dobrnęłam z powrotem na brzeg. Prawie z tęsknotą pomyślałam o broni w pikapie.
Jeden strzał w łeb - nie miałaby nawet czasu, żeby cokolwiek poczuć - a potem ciemność.
Lepiej było ją wykończyć, ale no większość farmerów zrobiłaby przedtem wszystko, co w ich
mocy. W pewnej chwili w ciągu następnych dwudziestu czterech godzin opadłby jej łeb i do
mordy zaczęłoby się sączyć błoto, potem krowia morda wypełniłaby się wodą, aż w końcu
przyszłaby kolej na płuca i zwierzę odeszłoby na zawsze. Strzelba była właściwym
rozwiązaniem.
Jednak zamiast zastrzelić krowę, zrobiliśmy jeszcze jedną wycieczkę do domu. Cali
mokrzy pojechaliśmy z powrotem i załadowaliśmy na pakę stary stół z kuchni dla
postrzygaczy owiec. Poza tym napełniłam kilka dwudziestolitrowych wiader gorącą wodą.
Kiedy Gavin zrozumiał, że znowu wybieram się nad staw, nagle zaczął mną
dyrygować. Już wcześniej widziałam, że zdarzało mu się traktować w ten sposób innych
ludzi, ale nigdy mnie. To prawda, nie mogłam przestać się trząść. Kazał mi wejść do domu,
osuszyć się i przebrać.
- To strata czasu - powiedziałam. - Będzie jeszcze więcej rzeczy do prania i to bez
żadnego dobrego powodu.
- Idz
- rozkazał, wypychając mnie z pikapa obiema rękami.
- Ale musimy wracać nad staw.
- Krowa może poczekać.
Zupełnie jakbym znowu miała mamę. Ale rzeczywiście poczułam się trochę lepiej,
kiedy wyszłam z domu sucha i nieco ogrzana.
Zbliżyłam się do krowy ze stołem, wbiłam go w błoto i wsunęłam jej pod łeb, a Gavin
przez cały czas przyświecał mi reflektorami z brzegu. Wyglądało na to, że sposób ze stołem
może zadziałać, ale nadal nie wiedziałam, czy krowa nie padnie w nocy z wychłodzenia.
Biedaczka. Uścisnęłam ją, a potem poszłam po pierwsze wiadro i rozlałam gorącą wodę
wokół niej, żeby przez kilka minut było jej cieplej. Potem zrobiłam jeszcze dwa kursy po
wiadra.
W ciągu nocy przeprowadziłam akcję z gorącą wodą jeszcze trzy razy, nie budząc
Gavina. Wkładanie mokrego ubrania to moja iii najmniej ulubiona rzecz na świecie, ale
wiedziałam, że jeśli za każdym razem będę się przebierała, pobiję wszystkie rekordy prania.
Za każdym razem zawoziłam krowie siano, ale nadal nie miałam pojęcia, jak ją
stamtąd wydostać. Próbowałam myśleć lateralnie. Sprowadzić buldożer i wykopać do niej
rów? Sprowadzić ładowarkę i unieść krowę łychą? Zmarszczyć nos i wymówić magiczne
zaklęcie?
Kiedy przyjechałam nad staw po raz ostatni, o trzeciej w nocy, pod bezchmurnym
zimnym niebem, krowa odpływała, i to nie tylko dosłownie. Podobno o trzeciej w nocy
mnóstwo stworzeń, w tym ludzie, przechodzi kryzys. Właśnie wtedy w szpitalach umiera
najwięcej osób. Tylko że nic więcej nie mogłam dla niej zrobić.
A może jednak? Nastawiłam budzik na szóstą, bo pomyślałam, że największą szansę
będziemy mieli o brzasku. Gavin - ziewający, narzekający i obudzony mniej więcej w jednej
czwartej - pojechał razem ze mną. Miałam pewien plan, niezbyt wspaniały. Wrzuciłam
kolejną kostkę siana na pakę pikapa, wsiadłam, zapuściłam silnik i pojechałam w stronę
pierwszej bramy, przez którą można było dotrzeć nad staw.
I nagle ku zdziwieniu Gavina gwałtownie skręciłam w lewo. Bo wpadłam na inny
pomysł. Nie wiem, skąd mi przyszedł do głowy. Kiedy wyjechaliśmy na drogę, próbowałam
go dopracować, bo chociaż był totalnie głupi, czułam, że może dać nam szansę.
Od gospodarstwa Anlezarków dzieliło nas zaledwie dziesięć minut. Jamie chodził do
liceum w Wirrawee. Codziennie rano jez
dził tym samym autobusem co ja i Gavin. Był ode
mnie starszy. Należał do najlepszych krykiecistów w okręgu. Miał dziewczynę o imieniu
Natalie. I osobowość ropuchy w okresie rui. A do tego więcej narkotyków niż reszta
Wirrawee razem wzięta.
Pan Anlezark o mało nie połknął szczoteczki do zębów, kiedy otworzył drzwi i
zobaczył mnie na progu.
- Ellie, co się stało? - zapytał, ale trudno go było zrozumieć, bo miał usta pełne pasty
Colgate.
- Jest Jamie?
- No tak, ale jeszcze... Chyba jeszcze śpi.
- Mogłabym się z nim zobaczyć? Tylko na chwilę. Chodzi o zadanie do szkoły. To
ważne, w przeciwnym razie nie zawracałabym panu głowy o tak wczesnej porze.
Już wchodziłam po schodach z nadzieją, że jeśli będę bez przerwy gadała, nikt nie
zdoła mnie powstrzymać.
Pokój Jamiego pachniał tak, jakby nasączono go wodą kolońską kupioną po cenie 1,99
dolara za litr. Nie znałam Natalie, ale raczej nie była dziewczyną z klasą.
Nawet jeśli Jamie się nie obudził, zanim wpadłam do środka, to już po chwili nie spał.
- Ellie? Cholera, o co chodzi?
Z przerażenia miał tak piskliwy głos, jakby jeszcze nie przeszedł mutacji.
Zbliżyłam usta do jego ucha - co nie było przyjemne. Nie jadłam jeszcze śniadania.
Poczułam, jak mętnieje mi zawartość żołądka.
- Jamie, potrzebuję całej góry tych małych pigułek, o których od dawna mi
opowiadasz.
- Odbiło ci? - Jego głos był już szorstki i zachrypnięty. - Wpadasz tu o wpół do
siódmej... Na dole są moi starzy. Co im powiedziałaś?
- Nic w porównaniu z tym, co powiem, jeśli nie dasz mi ze dwudziestu tableteczek.
- Zwariowałaś. Niczego tutaj nie mam. Normalnie ci odbiło. Wynoś się stąd.
- Wyniosę się, dopiero jak dostanę coś bardzo pobudzającego.
Ktoś zapukał do drzwi. Usłyszałam nerwowy głos pani Anlezark.
- Ellie, wszystko w porządku? Coś się stało?
- Jeszcze tylko chwila, proszę pani. Potrzebuję tylko odrobiny pomocy.
Jamie wstał z łóżka, odrzuciwszy kopniakiem kołdrę, mamrocząc, przeklinając i
rzucając mi wściekłe spojrzenia, a potem potknął się o torbę do krykieta. Gwałtownie
otworzył drzwi szafy i poszperał w głębi najwyższej szuflady. Rzucił mi mały plastikowy
woreczek, ale ponieważ pakunek był bardzo lekki, wylądował w połowie drogi i musiałam go
podnieść. Wyglądało na to, że w środku jest jakieś dwadzieścia zielonych tabletek.
- Masz. Wisisz mi tysiąc dolców. A teraz wynocha.
Wyszłam, czując, jak wzbiera we mnie śmiech. Gdyby ktokolwiek mi powiedział, że o
szóstej rano będę w pokoju Jamiego Anlezarka...
Nadal nie wiem, co sobie pomyśleli jego rodzice. Zbiegłam po schodach, pokonując
po trzy stopnie naraz, krzyknęłam do nich:  Dzięki! , kiedy stali na progu kuchni, w potem
zniknęłam, zanim zdążyli dojść do siebie.
Gavin, który cały czas siedział w pikapie i marzł, spojrzał na mnie i skrzywił się.
- Co? - zapytał.
- Zobaczysz.
Popędziłam z powrotem nad staw z rozpaczliwą nadzieją, że krowa nie jest już pod
wodą i że nie puszcza bąbelków. Albo co gorsza, że nie przestała puszczać bąbelków. Miałam
wrażenie, że wysiadanie z pikapa i otwieranie kolejnych bram zajmuje Gavinowi całą
wieczność. W pewnym momencie wcisnęłam klakson, żeby go ponaglić, a on oczywiście to
usłyszał i rzucił mi wściekłe spojrzenie. Doskonale rozpoznał ten dz
więk.
Krowa ledwie otwierała zmęczone oczy, a łeb prawie zsunął jej się z kuchennego
stołu. Zostało jej najwyżej kilka minut. Weszłam do wody i krzyknęłam, bo znowu poczułam
przenikliwe zimno. Pobrnęłam w stronę krowy.  Cholera, to czyste szaleństwo -
pomyślałam, otwierając mały foliowy woreczek. Wysypałam tabletki na dłoń. Było ich tylko
dwanaście. Otworzyłam krowie mordę i wepchnęłam je jej do gardła. Nie stawiała oporu.
 Szkoda, że nie zapytałam, po jakim czasie zaczynają działać - pomyślałam. Podałam krowie
kostkę siana, ale ona już zrezygnowała z jedzenia. W stawie nie mogłam nic więcej zdziałać.
Wycofałam się, patrząc na zwierzę z fascynacją i nadzieją. Czy cokolwiek się stanie?
Mój pierwotny plan polegał na wykorzystaniu cielaka do zmotywowania krowy i
pomyślałam, że rzeczywiście powinnam to zrobić. - Złapaliśmy go na lasso i przyciągnęliśmy
jak najbliżej matki. Nadal ją obserwowałam, wyczekując jakiejś reakcji. Czułam, że prędzej
czy póz
niej coś się wydarzy. Bo przecież nie mogłaby połknąć tych wszystkich tabletek i
niczego nie poczuć. Czy krowy aż tak różnią się od ludzi?
Odwróciłam się od niej, żeby pójść po drugi sznur i pomóc jej się wydostać. Nagle
Gavin pociągnął mnie za ramię. Pokazał palcem. Krowa potrząsała głową, a po chwili zaczęła
nią zarzucać do przodu i do tyłu. Zdecydowanie wracała do życia, ale nie wydawała się zbyt
zachwycona. Może widziała zielone ludziki albo zielone byczki.
Dostaliśmy swoją szansę. Dwa razy mocno pacnęłam cielaka w nos. Nie jestem
pewna, czy którykolwiek z podręczników rolnictwa doradzałby coś takiego, ale nic innego nie
przyszło mi do głowy. Stosowania ecstasy też pewnie nie zalecano.
W każdym razie cielę spełniło swoje zadanie. Zaczęło zawodzić i wyć. Mogłoby
zawstydzić wszystkie niemowlęta z odparzonymi tyłkami. Z niepokojem spojrzałam na
krowę, w samą porę, żeby zobaczyć, jak podrywa się w dzikiej erupcji błota. Dobrnęła do nas
z mordem w pobielałych oczach. Cuchnące wiadra błota zsuwały jej się z boków, wokół
pryskała woda, krowa muczała jak obdzierana ze skóry, a ja miałam wrażenie, że zapomniała
o wszystkich przysługach, które jej wyświadczyłam w nocy. Naćpana czy nie, nadal zależało
jej na dziecku.
Uśmiechnęłam się do Gavina. Teraz był już zupełnie rozbudzony. Mieliśmy mniej
więcej dwie i pół sekundy, żeby zdjąć z cielaka lasso, zanim ubodzeni przez krowę wylecimy
w stronę weekendu pod koniec września. Im rozpaczliwiej próbowałam zdjąć pętlę, tym
bardziej wymykała mi się z rąk. W końcu ściągnęłam ją, kiedy krowę dzieliły ode mnie dwa
kroki. Uciekliśmy z Gavinem, aż się kurzyło, śmiejąc się jak wariaci. Poślizgnęliśmy się na
zimnej trawie i razem stoczyliśmy ze wzgórza, nie przestając się śmiać.
Po raz pierwszy od strzelaniny czułam się dobrze. Nie miałam pojęcia, jaki będzie
długofalowy wpływ narkotyków na krowę. Może tak strasznie ją otrułam, że w południe
padnie martwa. Może jej cielę też dostanie dawkę ecstasy, pożywiwszy się jej mlekiem. Może
gdy w końcu trafi do wielkiej rzez
ni w Stratton, setka osób zaliczy totalny odlot po zjedzeniu
steków i kiełbasek wyprodukowanych z jej mięsa. Ale na razie krowa, która powinna była
umrzeć, nadal żyła. Żyła i wydostała się ze stawu.
Coraz bardziej się trzęśliśmy, więc szybko wstaliśmy z zimnej trawy. Krowa
wierzgała, wydawała się nerwowa i co najmniej lekko stuknięta. Bało jej się nawet cielę. Ale
od czasu do czasu jadła, a raz cielakowi udało się porządnie pociągnąć z wymiona.
W tamtej chwili nie mogliśmy dla nich nic więcej zrobić. Nie odważyłabym się
opowiedzieć o naszej akcji weterynarzowi, bo w ciągu pięciu minut zapukałaby do nas
inspekcja i wypadlibyśmy z rynku na sto lat. Dlatego zagoniliśmy krowę i cielaka z powrotem
na pastwisko, naprawiliśmy ogrodzenie i czym prędzej pojechaliśmy do domu. Wiedzieliśmy,
że autobus nie będzie na nas czekał.
Tamtego dnia w szkole nauczyłam się niewiele. Zdaje się, że zasnęłam na sześciu
lekcjach. A miałam tylko sześć lekcji. Jess kilka razy budziła mnie kuksańcem, ale potem się
poddała. Całe szczęście, że Bronte pożyczyła mi swoje notatki z historii i ostrzegła mnie
przed testem. To się nazywa przyjaz
ń.
Rozdział 9
Już następnego dnia zobaczyłam w gazecie kolejny artykuł poświęcony Wyzwoleniu.
Był podobny do pierwszego, tylko że tym razem umieszczono go na pierwszej stronie. Albo
nie wydarzyło, się nic ważnego - co było całkiem prawdopodobne, bo na pierwszej stronie
pisano też o ponownym małżeństwie Elvisa Summersa - albo ugrupowanie było coraz
bardziej znane i zaczynało budzić zainteresowanie.
Organizacji zwanej Wyzwoleniem przypisuje się kolejną zakończoną sukcesem misję
za granicą.
Członkowie tego ugrupowania rzekomo uwolnili mężczyznę i kobietę, których
przetrzymywano pod zarzutem szpiegostwa. Nazwisk pary nie ujawniono.
y
ródła zbliżone do dowództwa armii mówią, że zdecydowanie odradzają
przeprowadzanie podobnych akcji obywatelskich, lecz przyznają, że miały poważne obawy
co do bezpieczeństwa pary.
Wspomniane ugrupowanie działa prawdopodobnie w kilku okręgach, ale ostatnią
misję przypisuje się oddziałowi z okolic Stratton albo Wirrawee.
Brak szczegółów był dobijający. Przeczytałam ten artykuł w szkolnej bibliotece.
Zrezygnowałam z prenumeraty, którą wykupili moi rodzice, bo chciałam wnieść kolejny mały
wkład w oszczędzanie pieniędzy.
W porze lunchu poszłam poszukać Homera. Co chwila padał deszcz, więc Homer
siedział w klasie na końcu korytarza razem z Bronte i Jess, a także z Samem Youngiem,
bratem bliz
niakiem Shannon, dowcipnisiem z autobusu. Nie chciałam poruszać publicznie
delikatnej kwestii Wyzwolenia, więc po prostu przyłączyłam się do rozmowy, która dotyczyła
tego co zawsze: wojny, pokoju, perspektyw na przyszłość. Oraz związków.
- Moim zdaniem - powiedziała nieśmiało Jess - Homer i Ellie wezmą ślub, nigdy nie
opuszczą farmy i całymi dniami będą chodzić, żuć z
dz
bła trawy i rozmawiać o pogodzie.
- Jasne, Jess - prychnęłam. Ale czułam, że zrobiłam się lekko czerwona. - Jedyną
życiową ambicją Homera jest znalezienie jakiejś laluni, im bardziej blond, tym lepiej. Kogoś,
kto będzie mu przynosił śniadanie, obiad i kolację do łóżka.
- A na deser serwował siebie w bitej śmietanie - dodał Sam.
Przewróciłam oczami i spojrzałam na Bronte. Uśmiechnęła się.
- Znacie mnie na wylot - powiedział Homer, szczerząc się, jakby naprawdę myślał, że
spotka go taka przyszłość.
- A co z Lee, Ellie? - zapytała mnie Jess.
Jess zawsze była taka - sama nie wiem, jak to określić - energiczna. Nigdy nie
ukrywała swoich myśli. W dodatku lubiła o wszystkim wiedzieć. Wątpię, czy kiedykolwiek
spotkała Lee, ale mówiła tak, jakby byli starymi kumplami.
Wzruszyłam ramionami. Nie miałam ochoty wyjawiać im szczegółów swojego życia
uczuciowego. Nie chciałam im mówić o listach, które dostałam od Lee tuż po strzelaninie.
Pisał o tym, co się stało, z tak dzikim zaangażowaniem, że zaczęłam się martwić o jego
zdrowie psychiczne. Nie chciałam im mówić, że te listy nagle się urwały i że od tamtej pory
nie miałam od niego żadnych wieści. A przede wszystkim nie chciałam mówić o nocach,
które spędzam w łóżku sama albo z Gavinem, śniąc o nocach z Lee, tęskniąc za dotykiem
jego gorącego, twardego ciała.
Dlatego wzruszyłam ramionami.
- Jess, może ty nam opowiesz o swoim życiu miłosnym - zaproponowała Bronte
prowokacyjnym tonem, jakby Jess działała jej na nerwy.
- Chcielibyście, co?
Nie byłam pewna, czy chcę, ale ucieszyłam się, że uwaga skupiła się na kimś innym.
Tak naprawdę na myśl o Homerze i Lee mój umysł zachowywał się jak pralka podczas
wirowania. Czy to możliwe, że lubiłam ich obu jednocześnie, że obaj mi się podobali, a nawet
że byłam w obu zakochana? I że Homer regularnie wywoływał u mnie ataki wściekłości? A
tak przy okazji: Jeremy Finley też był niezły. W zasadzie nie miałam ochoty zostawiać go
Jess.
- Wiesz, komu się podobasz? - zwrócił się Sam do Jess.
- Jak to komu? Wszystkim - zażartowała Jess. - A masz na myśli kogoś konkretnego?
- Jest w naszej klasie. To mieszczuch. Osobiście uważam, że jest trochę pedziowaty,
ale dziewczyny chyba tak nie myślą.
- Cali Graham?
- On nie jest mieszczuchem - zauważył Homer.
- Ktoś w tym gronie kiedyś z nim romansował - podpowiedział Sam.
No tak, biorąc pod uwagę, że Bronte była nowa i nie mogło mu chodzić o Jess,
pozostawała tylko jedna możliwość.
- Steve - zgadł Homer.
Sam tylko się uśmiechnął.
Starałam się nie reagować. Wyglądało na to, że Jess zdobyła nie tylko moją starą
koszulkę, tę ze srebrnym wykończeniem. Poderwała też mojego dawnego chłopaka.
Zauważałam tu pewną prawidłowość.
Przed wojną długo byłam ze Steve em. Odkąd znowu zaczęła się szkoła, trzymaliśmy
się od siebie z daleka. Nie wiem dlaczego. W wypadku niektórych osób miałam wrażenie, że
to, co się wydarzyło, nas przerosło. Nie mogliśmy rozmawiać o wojnie, bo była zbyt ważna,
ale z drugiej strony nie mogliśmy rozmawiać o banalnych sprawach, bo w porównaniu z
wojną wydawały się zbyt mało ważne. Więc ostatecznie zostawaliśmy z niczym.
Ale lubiłam Steve a. Zawsze będę go lubiła. Był zabawny, miły, przyjaz
nie
nastawiony do wszystkich ludzi, pewny siebie. Wierzył w siebie i w swoje możliwości. I
chyba nie chciałam, żeby się związał z Jess. Tak to już jest ze związkami - nawet kiedy się
kończą, myślisz, że do końca życia masz pewnego rodzaju prawo własności do tej drugiej
osoby.
Oczywiście inna kwestia związana ze Steve em polega na tym, że to dość niemoralny
facet. Umówiłby się nawet z wampirzycą, gdyby była wystarczająco ładna.
Przerwa na lunch okazała się dobijająca, bo chciałam zapytać Homera o Wyzwolenie,
a nie miałam okazji. Wyglądał na zmęczonego i często ziewał. Jasne, byłam w stanie go
zrozumieć. Ale kiedy wracaliśmy do klasy, powiedziałam do niego jak gdyby nigdy nic:
- Dzisiaj widziałam w gazecie następny artykuł o Wyzwoleniu.
- Tak? Ja ich nazywam Szkarłatnymi Pimpernelami.
- Co cię z nimi łączy?
- Co mnie z nimi łączy? A kto powiedział, że coś mnie z nimi łączy?
- Nikt. Ale dałeś mi tamten artykuł...
- Po prostu pomyślałem, że mógłby cię zainteresować.
- No więc interesuje.
- No i dobrze.
- Więc nic cię z nimi nie łączy?
- Słyszałem to i owo - powiedział ostrożnie.
- Homer! Przecież rozmawiasz ze mną! Zapomniałeś?
- A, tak! Zabawne, prawda? Mógłbym przysiąc, że to Kevin.
- Wielkie dzięki. No więc co słyszałeś?
- Ellie, nie wydaje ci się, że masz już wystarczająco dużo spraw na głowie? Czasami
lepiej nie wiedzieć o pewnych rzeczach.
Aua! Prosto w najczulszy punkt. Nie wytrzymałam.
- Więc zamierzasz decydować, co powinnam wiedzieć, a czego nie? Może chciałbyś
decydować jeszcze o czymś? Chcesz przetrząsnąć moją szafę albo sprawdzić, jakiego
szamponu używam?
- Tak, zamierzałem wpaść w weekend. Ten szampon, którego użyłaś dzisiaj, pachnie
trochę za bardzo miętowo jak na mój gust. Hej, to chyba pani Slatter. Spóz
nimy się. Aua!
Skoro Homer zadał mi cios, postanowiłam mu się odwdzięczyć porządnym
uderzeniem w ramię. Miałam nadzieję, że będzie je czuł przez całą matmę i chemię. Ale nadal
niczego się nie dowiedziałam o Wyzwoleniu.
Następnego dnia odbyło się przesłuchanie w sprawie wyznaczenia mojego nowego
opiekuna prawnego. Musiałam się pofatygować do sądu.  Proszę się stawić punktualnie o
10.00 - napisano na zawiadomieniu. - W razie spóz
nienia należy zadzwonić do sekretarza
sądu .
Okazało się, że wszyscy dostali identyczne zawiadomienie, więc jakieś czterdzieści
spraw zaplanowano na tę samą godzinę. Nie trzeba było być geniuszem, żeby się domyślić, że
nie będą rozpatrywali czterdziestu spraw jednocześnie. Przygotowałam się na długie
oczekiwanie, ale wtedy bocznymi drzwiami weszła mama Fi i powiedziała, że załatwiła mi
szybsze wejście.
Sąd zgodził się tylko dlatego, że mama Fi przyjechała z miasta i nie chciano jej
zatrzymywać w Wirrawee na cały dzień. Nie ma to jak wpływowi przyjaciele.
Wspaniale było ją zobaczyć, naprawdę wspaniale. Ostatnio szukałam odrobiny
matczynej opiekuńczości wszędzie, gdzie się tylko dało. Trochę tu, trochę tam. Nawet jeśli
zrównałam dom tej kobiety z ziemią, nawet jeśli ona pokroiła naszą farmę na pięć części i
cztery z nich oddała obcym ludziom, kochałam ją i podziwiałam. Była jedną z naprawdę
ważnych postaci mojego dzieciństwa.
Wróciła do sali, żeby się przygotować. Czekałam na korytarzu na państwa Yannos,
wiedząc, że bez względu na to, co napisano w zawiadomieniu, na pewno się spóz
nią. Dość
mocno się denerwowałam, bo wątpiłam, czy zrobią dobre wrażenie na sądzie, jeśli nie zjawią
się na przesłuchaniu. Kiedy tak czekałam, nagle sobie uświadomiłam, że ta cała sytuacja jest
trochę zabawna, bo podczas gdy mnie czekała przeprawa przez te wszystkie procedury, nikt
nie zainteresował się Gavinem, który przecież był o wiele młodszy ode mnie. Nawet szkoła
uznała za oczywiste, że zostałam jego  rodzicem . Przekazywali mi zawiadomienia, a ja
podpisywałam jego dzienniczek i usprawiedliwienia, co najwidoczniej nikomu nie
przeszkadzało. Podejrzewam, że z prawnego punktu widzenia Gavin ledwie istniał - był
jedynie częścią wojennej zawieruchy, małym chłopcem bez krewnych, bez przeszłości, bez
żadnej oficjalnej tożsamości.
W środku tego rozmyślania ku swojemu zdziwieniu zobaczyłam wchodzącego po
schodach pana Saylea. Ominął palaczy i ruszył prosto w moją stronę. Zachowywał się bardzo
rzeczowo: dał mi plik dokumentów i tak szybko streścił ich zawartość, że zrozumiałam mniej
więcej jedno słowo na cztery.
Na koniec rozejrzał się i zapytał:
- Gdzie są ci ludzie... ci, których wybrałaś sobie na opiekunów prawnych?
- Będą tu za minutę - powiedziałam.
- Jeszcze nie przyszli? - Rozejrzał się, jakby stali gdzieś niedaleko, zwyczajnie przeze
mnie niezauważeni. Potem dodał: - Posłuchaj, Ellie, muszę powiedzieć, że moim zdaniem
masz niezbyt dobrych doradców. Proponuję, żebym to ja został twoim opiekunem prawnym.
Kiedy się nad tym zastanowić, to doskonałe rozwiązanie. Jako twój opiekun i wykonawca
testamentu będę mógł wszystko koordynować i dopilnować, żeby podejmowane decyzje
pozostawały w zgodzie z twoim interesem.
Osaczył mnie w kącie i mówił, chuchając mi w szyję. Czułam się bardzo niezręcznie.
- Uch, no cóż, wielkie dzięki, panie Sayle - wymamrotałam. - Ale naprawdę nie
wydaje mi się...
- Posłuchaj - przekonywał - na wypadek gdybyś zmieniła zdanie, napisałem wniosek
do sędziego pokoju. Musisz go tylko podpisać, a potem, w czasie wystąpienia na sali sądowej,
wyjaśnić, że mnie wybierasz. To bardzo proste i tak czy inaczej, sąd będzie zadowolony. W
końcu osoba w twoim wieku nie potrzebuje opiekuna z powodów emocjonalnych. Chodzi
raczej o sprawy finansowe.
To pokazuje, jak mało o mnie wiedział. Jakimś cudem udało mi się go wyminąć i
zaczerpnąć powietrza. Odwrócił się do mnie, a wtedy powiedziałam lekko zrozpaczonym
głosem:
- Nie, naprawdę, panie Sayle. Będzie mi dobrze z państwem Yannos.
- Ellie - odezwał się ktoś za moimi plecami - przepraszamy za spóz
nienie.
Państwo Yannos przybyli jak kawaleria i uratowali mnie w samą porę.
W sali sądowej usiadłam obok mamy Fi w ławie adwokackiej. Właśnie zamykali
sprawę numer pięć. Jakiś facet stracił prawko na pół roku i zarobił pięćset dolców grzywny.
Sędzia pokoju okazała się zaskakująco młoda, wyglądała najwyżej na trzydzieści lat.
Myślałam, że wszyscy sędziowie to biali mężczyz
ni po siedemdziesiątce, mówiący jak ludzie
z XVIII wieku.
Spojrzała na mnie znad okularów. Znowu mnie zaskoczyła - tym razem dlatego, że na
początku wspomniała o śmierci moich rodziców, jakby naprawdę się nią przejęła. Mówiła
rzeczowym tonem, ale wydawała się miła.
- Ellie Linton - powiedziała - przeczytałam dokumentację związaną ze sprawą. Bardzo
mi przykro z powodu zdarzeń, które cię tutaj przywiodły. Twoi rodzice z pewnością byli
dobrymi i przyzwoitymi ludz
mi. Zamordowanie ich to zniewaga dla naszego społeczeństwa, a
w szczególności dla ciebie. Widzę, że wybrałaś na swoich opiekunów prawnych państwa
Nicholasa Yannosa i jego żonę. Nie wolałabyś, żeby tę ważną funkcję pełnił ktoś z twojej
rodziny?
Mama Fi trąciła mnie łokciem, żebym wstała.
- Dalej, Ellie, wypowiedz się - szepnęła.
Spojrzałam sędzi w twarz.
- W zasadzie nie mam bliskich krewnych - wyjaśniłam. - To znaczy mam wujów i
ciotki, ale wszyscy mieszkają daleko stąd i nigdy nie miałam z nimi aż tak bliskiego kontaktu.
- Rozumiem. A czy są z nami państwo Yannos?
Rodzice Homera wstali, więc zapytała ich:
- Wyrażają państwo chęć zostania opiekunami prawnymi Ellie?
Przytaknęli. Wydawali się trochę oszołomieni tą całą sprawą.
- Rozumieją państwo konsekwencje takiej decyzji? Czy pracownicy sądu już je
państwu przedstawili?
Jeszcze raz przytaknęli.
- No cóż, wygląda na to, że to bardzo dobre rozwiązanie. Dostarczone przez państwa
referencje są bardzo imponujące. Jeśli nikt nie ma zastrzeżeń, proponuję wydać
postanowienie.
Przez chwilę się rozglądała. Ku mojej wściekłości pan Sayle wstał i odchrząknął.
- Wysoki sądzie, czy mogę?
- Panie Sayle?
- Wysoki sądzie, jestem wykonawcą testamentu państwa Linton i byłem bardzo
zaprzyjaz
niony z nieboszczykami.
Bardzo zaprzyjaz
niony! Jakoś nigdy nie zauważyłam. Zresztą dobry przyjaciel nie
nazwałby ich  nieboszczykami . To nie brzmiało zbyt przyjaz
nie.
- Słucham, panie Sayle.
- W mojej opinii, zważywszy na stopień skomplikowania działalności rolnej państwa
Linton i na utrudnienia związane z zaangażowaniem w te sprawy zbyt wielu osób, chciałbym
prosić wysoki sąd o ustanowienie mnie opiekunem prawnym Ellie. Przyniosłoby to korzyść w
postaci połączenia decyzji finansowych związanych z prowadzeniem gospodarstwa z
decyzjami finansowymi związanymi z wykonaniem testamentu. Oznaczałoby to
skuteczniejsze zarządzanie. Być może zalety takiego rozwiązania nie są jeszcze dla Ellie
oczywiste, ale gospodarstwo Lintonów jest ogromne i znajduje się w opłakanej sytuacji
finansowej. Jeśli różne siły będą, jak by to ująć, ciągnęły sprawy w różne strony, interes Ellie
z pewnością na tym ucierpi.
Sędzia znowu spojrzała na mnie.
- Ellie?
- Ledwie znam pana Saylea - oznajmiłam. Byłam strasznie wkurzona. - Państwa
Yannos znam naprawdę dobrze. Byli moimi sąsiadami przez całe moje życie. Są dla mnie
dobrzy nie tylko od śmierci rodziców, ale odkąd sięgam pamięcią. Mam do nich całkowite
zaufanie. Po prostu uważam, że będą mi mogli pomóc na wiele różnych sposobów.
Pan Sayle wcale się nie zraził. Odwrócił się do sędzi i zaczął następną długą
przemowę:
- Fakty wyglądają tak, że państwo Yannos będą sąsiadami Ellie bez względu na to,
czy zostaną oficjalnie wyznaczeni na jej opiekunów prawnych, czy nie. - Ciepło się do nich
uśmiechnął. - Z pewnością możemy założyć, że pozostaną jej przyjaciółmi i że będą ją
wspierać na wiele różnych sposobów. Ale Ellie jest w takim wieku, że potrzebuje nie tyle
opiekuna zapewniającego wsparcie emocjonalne, ile takiego, który zajmie się jej sprawami od
strony prawnej i finansowej.
Zaczęłam się pocić na myśl o kredycie, który pan Yannos podżyrował, kiedy bank
uznał go za mojego opiekuna prawnego. Nikt nie zadał sobie trudu, by to sprawdzić. Było to
trochę niedbałe z ich strony.
Mama Fi wstała, jak zwykle z wdziękiem. Przypominała łabędzia powoli
rozpościerającego skrzydła.
- Wysoki sądzie, jak mniemam, z równą dozą pewności możemy powiedzieć, że pan
Sayle nadal będzie wykonawcą testamentu, bez względu na to, czy zostanie opiekunem
prawnym Ellie, czy nie. Oczywiście w interesie Ellie leży zgromadzenie po swojej stronie jak
największej liczby osób, a nie obarczenie wszystkimi sprawami jednego człowieka. I wbrew
temu, co mówi pan Sayle, Ellie nadal potrzebuje w swoim życiu kogoś, kto będzie ją wspierał
w najróżniejszych sferach, w tym także w tej emocjonalnej.
Oficjalne przyjęcie tej roli przez państwa Yannos pomaga ustabilizować całą sytuację.
Sędzia spuściła wzrok i coś zanotowała. Potem powiedziała:
- W wypadku osoby będącej w wieku Ellie należy wziąć pod uwagę jej zdanie. Z
drugiej strony, istnieją oczywiste korzyści związane z przyjęciem roli opiekuna prawnego
przez wykonawcę testamentu. Dostrzegam siłę argumentu pana Saylea, że przyjaciele Ellie,
tacy jak państwo Yannos, nadal przy niej będą. Zresztą tak naprawdę mówimy o stosunkowo
krótkim czasie, jaki pozostał do chwili, w której w sensie prawnym Ellie stanie się
pełnoletnia.
Zamilkła. Teraz pociłam się już na dobre. Było mi żal następnej osoby, która usiądzie
na moim krześle. Czułam, że zmoczy sobie tyłek.
- Przepraszam - powiedziałam.
- Słucham, Ellie?
- Musiałam zaciągnąć kredyt w banku, żeby utrzymać farmę, i pan Yannos osobiście
go podżyrował. Czy pan Sayle będzie w stanie zrobić to samo i podżyrować wszystkie
przyszłe kredyty, których potrzebuje moje gospodarstwo?
- Otóż to - powiedział pan Sayle, ponownie wstając. - Właśnie tu widzę problem.
Zaciągnięcie tego kredytu było wyjątkowo nierozważne i moim zdaniem nie leży w interesie
gospodarstwa. Ellie i pan Yannos wpadli do banku i załatwili to, nie pytając mnie o zdanie.
Gdybym to ja był opiekunem prawnym Ellie, zwyczajnie bym do tego nie dopuścił.
Sędzia spojrzała na zegarek.
- Ellie, jeśli nie masz żadnych poważnych zastrzeżeń co do pełnienia przez pana
Saylea tej funkcji w twoim życiu, proponuję wyznaczyć go na twojego opiekuna prawnego.
- Ależ mam - powiedziałam. A
zy zaczęły mnie szczypać w oczy. - Proszę mnie z
le nie
zrozumieć, ale naprawdę nie chcę, żeby moim opiekunem został pan Sayle.
Mama Fi znowu wstała, tym razem pośpiesznie.
- Wniosek pana Saylea jest dla nas zupełnym zaskoczeniem, wysoki sądzie. Czy Ellie
mogłaby dostać trochę czasu na przemyślenie sytuacji?
Sędzia znowu coś zanotowała, a ja czekałam. Wydawało mi się okropne, że w ciągu
dziesięciu minut obca osoba może podjąć decyzję, która zmieni moje życie. Kobieta
zamknęła teczkę i odsunęła ją.
- Widzę, że sprawa jest bardziej skomplikowana, niż przypuszczałam. Proponuję ją
odroczyć o dwa tygodnie i zorganizować następne przesłuchanie w czwartek, trzeciego.
Rozumiem potrzebę wyjaśnienia wszystkich kwestii, ale ważne jest również to, byśmy podjęli
najlepszą z możliwych decyzji. To wszystko. Panie sekretarzu, następna sprawa.
Rozdział 10
- Lee! - zawołał Gavin.
Zeskoczył z taboretu, przebiegł przez kuchnię i wpadł w ramiona Lee, zanim
zdążyłam odłożyć szpatułkę i odwrócić się od stirfry. Wyglądało na to, że ostatnio Gavin
ciągle ze mną wygrywa w wyścigach po uściski.
- Dobrze trafiłeś - powiedziałam. - Właśnie szykuję tajskie jedzenie.
- Tak, wiem. Czułem je już w mieście.
Spotkaliśmy się w połowie kuchni i też się uścisnęliśmy. Lee urósł o kolejne parę
centymetrów, a już wcześniej był wysoki. Czułam się niezręcznie. Jego obecność już
zelektryzowała całą kuchnię. Kiedy myślałam o Lee, zawsze stawał mi przed oczami obraz
utalentowanego pianisty i skutecznego zabójcy żołnierzy wroga. Pianista i zabójca żyli w nim
ramię w ramię.
Nie pamiętałam go z pogrzebu, więc jeśli o mnie chodziło, nie widziałam go od
wieków. Chyba że w snach. A nie byłam pewna, czy to się liczy.
- Lepiej wrócę do stirfry - powiedziałam. Potrzebowałam jakiejś wymówki, ale nie
było mnie stać na nic lepszego. - Jadłeś coś?
- Tylko kanapkę z szynką i pomidorem w autobusie. Kosztowała mnie siedem dolców
i smakowała jak ścierka. Bardzo stara ścierka. Twoje stirfry wygląda całkiem dobrze.
Chyba on też się denerwował.
- Przygotuję więcej makaronu.
Odłożyłam trochę dania dla Gavina, a do reszty dorzuciłam z pół kilo chili.
Wiedziałam, że Lee uwielbia azjatycką kuchnię, a sama też nie mam nic przeciwko
sporadycznemu oczyszczeniu zatok.
- A gdzie twoje rodzeństwo? - zapytałam. - Nie mów, że je przywiozłeś ze sobą.
- Nie, poprosiłem parę osób o przysługę. W zasadzie o mnóstwo przysług. Załatwiłem
maluchom nocleg na weekend. Przepraszam, że nie zadzwoniłem, ale dopiero dzisiaj rano
mogłem potwierdzić przyjazd, a kiedy wykręciłem twój numer, nikt nie odebrał. Pewnie
byliście w szkole.
Opadł na krzesło. Na szczęście nie na to popsute.
- Zgadłeś.
- Rety, Ellie, jak sobie dajesz z tym wszystkim radę? Prowadzisz fermę, opiekujesz się
Gavinem, chodzisz do szkoły. Wiem, że jesteś Superwoman, ale nawet ją wykańczał
kryptonit. A może nie? Jeśli się nad tym zastanowić, niewiele wiem na temat Superwoman.
- Ja też - powiedziałam, podając stirfry. - Gavin, chodz
tu i zapchaj paszczę.
- Jak on się sprawuje? - zapytał Lee, kiedy Gavin wślizgnął się na miejsce obok niego.
- Wiesz, twoja obecność chyba dobrze mu robi. Normalnie muszę mu powtarzać sześć
razy, żeby usiadł przy stole.
- Dobrze się razem bawicie?
- Bawimy się? - Spojrzałam na niego wstrząśnięta, ze szpatułką zastygłą w dłoni. - A
co to znaczy  bawić się ?
Lee się roześmiał.
- Tak, minęło sporo czasu, zanim sam do tego doszedłem. Ale w końcu odnalazłem się
w roli opiekuna młodszego rodzeństwa. Pewnego dnia obudziłem się i pomyślałem:  Nie
jestem ich ojcem i nie jestem ich matką. Jestem ich bratem, a co ważniejsze, jestem
nastolatkiem. Dlaczego próbuję być dla nich rodzicem? . - Szeroko się uśmiechnął. - To
znaczy jasne, jesteśmy dla nich jak rodzice. Ale nie jesteśmy jeszcze dorośli. Musimy robić
jedno i drugie: w pewnych sprawach być dla nich rodzicami, ale jednocześnie trochę się z
nimi wygłupiać. To w pewnym sensie jeszcze trudniejsze, ale nie ma innego wyjścia.
Jadłam powoli i słuchałam go. Prawie natychmiast zrozumiałam, że ma rację. Tak
samo było pod koniec wojny. Straciłam poczucie humoru, zrobiłam się zatwardziała i
nietolerancyjna. Pamiętam, jak Fi wypomniała mi to pewnego dnia niedaleko Szwu Krawca.
Teraz następny przyjaciel wskazywał mi tę samą drogę. Wiedziałam, że powinnam odgrywać
w życiu Gavina z pięćdziesiąt różnych ról. Między innymi być dla niego nastoletnią starszą
siostrą, z którą od czasu do czasu mógłby się pobawić.
Lee z trudem łapał oddech.
- Wow, to się nazywa stirfry! Miałaś tu niedawno żniwa chili? Słuchaj, wiem, że to
nie najlepszy moment na mówienie o zabawie, bo przecież zginęli twoi rodzice i w ogóle, ale
na dłuższą metę...
Tak, miał rację. Mimo to poczułam się niesamowicie zdołowana. Odsunęłam resztę
makaronu.
Zanim znowu się odezwał, patrzył na mnie przez minutę. Gavin jadł dalej, ale między
kolejnymi kęsami też mi się przyglądał. Oparłam łokieć na stole i ukryłam twarz w dłoni.
- Co się stało? - zapytał po chwili Lee. - Za dużo papryczki?
- Nic szczególnego. Po prostu tęsknię za mamą i tatą. A poza tym chcę być doskonała.
I to chyba wszystko.
- Tylko tyle? W takim razie nie widzę problemu.
- Bardzo zabawne.
- Wiesz, jakie jest życie - powiedział. - Stoisz na ruchomych schodach, które jadą w
dół. Na początku wszyscy ci powtarzają, że musisz dotrzeć na górę. Tam czeka na ciebie
wielki garnek ze złotem, a jeśli do niego nie dojedziesz, poniesiesz klęskę. No więc
próbujesz, ale ci się nie udaje. Więc czujesz się fatalnie. I próbujesz jeszcze bardziej. Nadal ci
się nie udaje. Czujesz się jeszcze gorzej. Potem niektórzy wciąż się starają. Inni dają za
wygraną, pozwalają się zwiez
ć z powrotem na dół. I tak bez końca. Tak to wygląda. Życie.
Aha, i nawiasem mówiąc, należysz do tych, którzy ciągle starają się bardziej. - Odchylił się na
krześle. - A wiesz, co jest w tym najśmieszniejsze? - Skupił na mnie spojrzenie ciemnych
oczu. - Że nie ma żadnego garnka ze złotem. Nigdy nie było i nigdy nie będzie. To tylko
złudzenie. Pokazują ci zdjęcia gwiazd filmowych idących na rozdanie Oscarów i miliarderów
na pokładach jachtów, żebyś myślała, że oni znalez
li ten garnek złota, ale gdybyś z nimi
porozmawiała, być może usłyszałabyś prawdę. Część z nich też nadal wbiega po ruchomych
schodach.
- A na końcu jest śmierć.
- Tak, przepraszam, ten szczegół pominąłem. Masz rację. Tak wygląda koniec
wspinaczki po ruchomych schodach.
Wstałam i napełniłam dzbanek wodą. Zaniosłam go na stół i nalałam wody do trzech
szklanek. Lee wypił większość swojej duszkiem.
- Zapomniałem, jak dobrze smakuje deszczówka - powiedział. - Woda w mieście jest
paskudna. Tyle w niej chloru. Pachnie jak na basenie.
- Jasne, a w tej są larwy komarów. Zawsze były.
- Z larwami jakoś przeżyję.
- Chyba się boję, że jeśli wrzucę na luz, jeśli przestanę próbować być ideałem, za
bardzo skapcanieję - powiedziałam. - To mi daje motywację.
- Ellie, zaufaj mi, ty nigdy nie skapcaniejesz. Zresztą możesz mierzyć wysoko, raz na
jakiś czas dostrzegać koniec tej drogi i być z tego zadowolona. Zamiast próbować być
ideałem.
Nie odpowiedziałam. Patrzyłam na talerze na stole i zastanawiałam się, czy mam siłę,
żeby je włożyć do zmywarki. Potem Lee wstał i zaczął sprzątać. Muszę przyznać, że dzięki
temu poczułam się lepiej. Gavin nie był zbyt mocny w wypełnianiu domowych obowiązków.
- Co masz w planach na jutro? - zapytał Lee.
- Na sobotę? Zebrać patyki z Parkowego, żeby móc skosić kosiarką młody żarnowiec.
Przygotować Jedno Drzewo pod uprawę lucerny. Pozbierać jeszcze więcej kamieni na
Nellie s. Oczywiście zajrzeć do bydła. Mamy trzydzieści sześć cielaczków. Całkiem niez
le,
biorąc pod uwagę, że właściwie żadna z tych krów nie wyglądała tak, jakby zamierzała
startować w konkursie o tytuł Matki Roku.
- Brawo.
- Oprócz tego jest zwyczajna robota. Sprzątanie. Pranie. Zakupy. Gotowanie. Staram
się przygotować dużo jedzenia podczas weekendu i zamrozić je na resztę tygodnia.
- A które z tych wszystkich zadań można uznać za pilne?
- Hmm - zastanowiłam się niechętnie. - Zajrzenie do bydła. Pranie. Zakupy.
- Może ci przy tym pomogę, a w resztę weekendu wez
miesz wolne? Zrobisz sobie
wakacje?
- Tak! - ucieszył się Gavin. - Wakacje!
- To mi wygląda na konspirację.
Gavin spojrzał na mnie i skrzywił się.
- A co to jest konspiracja?
Westchnęłam, sięgnęłam po jego notes, który miał przy sobie chyba po raz pierwszy
od jakiegoś miesiąca, zapisałam nowe słowo, a potem usiłowałam mu wytłumaczyć, co ono
oznacza. Ale byłam zbyt zmęczona. W końcu powiedziałam:
- Zapytaj wujka Lee.
Gavin nie chciał iść spać, ale nie bardzo mi to przeszkadzało, bo przecież był
piątkowy wieczór. Oglądaliśmy więc telewizję i rozmawialiśmy do póz
na. Szczerze mówiąc,
zaczynałam się denerwować, bo nie wiedziałam, gdzie Lee planuje spać. Minęło tyle czasu,
odkąd się widzieliśmy - i jeszcze więcej, odkąd uprawialiśmy seks - że nie miałam pojęcia, w
którym miejscu zaparkował nasz związek. Ostatnio myślałam o Lee często i z wielką
tęsknotą, ale nie chciałam od razu wskoczyć z nim do łóżka. Nadal byłam zbyt zrozpaczona
po śmierci rodziców, żeby kochać się z chłopakiem albo byłym chłopakiem w ich domu, gdy
upłynęło tak niewiele czasu od ich odejścia.
Tak naprawdę nie miałam ochoty na seks z nikim i nigdzie. Może już do końca życia.
To chyba jeden ze skutków tamtego morderstwa. Nigdy wcześniej się tak nie czułam.
Mniej więcej o jedenastej wstałam i powiedziałam:
- No, lepiej pościelę ci łóżko.
Lee nawet nie drgnął, zachował twarz pokerzysty.
- Sam to zrobię - oznajmił, wstając.
Ulokowałam go w wolnym pokoju, szybko i bezpiecznie życzyłam mu dobrej nocy, a
potem wróciłam przez salon, w którym Gavin oglądał powtórki Dotyku anioła. Spojrzał na
mnie.
- To Lee nie będzie spał w twoim łóżku? - zapytał z bezczelnym uśmiechem.
- Co? Co powiedziałeś?
Chwyciłam poduszkę i zaatakowałam, okładając go bez litości. Jakimś cudem mi się
wymknął i zanim zdążyłam się odwrócić, wskoczył mi na barana, chwycił drugą poduszkę i
też zaczął mnie okładać. Biegałam po pokoju, próbując go z siebie zrzucić. W końcu
zaczęłam się turlać na starej kanapie i Gavin na tyle zwolnił uścisk, że udało mi się
wyswobodzić. Wtedy już obydwoje dyszeliśmy i kichaliśmy od kurzu. Uświadomiłam sobie,
że opuściłam się w sprzątaniu. Obydwoje byliśmy uzbrojeni w poduszki i zwarliśmy się w
pojedynku na śmierć i życie nieuznającym żadnych zasad i godnym światowych mistrzostw
zapaśniczych. Boże, ten gówniarz walczył jak lew. Zepchnęłam go do narożnika, ale tylko i
wyłącznie dzięki swojemu wzrostowi i większej sile. Ale nawet kiedy już utknął w tym
narożniku na amen, nie chciał się poddać. Po chwili pozwoliłam mu się stamtąd wydostać i
właśnie wtedy wpadłam w zasadzkę, którą Lee zastawił na mnie z tyłu, więc nie było dla
mnie żadnej nadziei.
Póz
niej, już leżąc w łóżku, myślałam o tym, jak było fajnie, i zrozumiałam, że Lee
miał rację. Nie mogłam bez przerwy być dla Gavina rodzicem. Czasami musiałam pobyć
także dzieckiem, dla dobra nas obojga.
Następnego dnia wrzuciłam brudne rzeczy do pralki, a Gavin i Lee poszli zajrzeć do
bydła. Potem pojechaliśmy do Wirrawee na zakupy. Na początek musiałam uzupełnić zapas
chili. Okazało się cholernie drogie. Nie kupiłam żadnych produktów wymagających
szybkiego umieszczenia w lodówce albo zamrażarce, bo to miały być nasze wakacje, i nie
chciałam wracać do domu tylko po to, żeby włożyć zakupy do chłodziarki.
Potem poszliśmy do Juicy s, nowej kawiarni przy Barker Street, w której Gavin
zamówił obrzydliwą porcję lodów czekoladowych z limonkowym aromatem, orzechami,
waflami, bananem, słodem i bitą śmietaną. Brakowało tam tylko sosu pomidorowego.
Siedziałam, piłam latte i patrzyłam na to, myśląc:  Człowiek czuje, że dorósł, kiedy wie, że
to, co dobrze wygląda, niekoniecznie jest dobre . Potem powiedziałam do kelnerki:
- Wezmę to samo co on.
Poszliśmy do parku Jubilee, żeby spojrzeć na targowisko. Targowiska są fajne.
Kupiłam świeczkę dla Lee i kominiarkę dla Gavina. Lee kupił mi parę butów z owczej skóry.
Przez chwilę rozmawiałam z dziewczyną, która sprzedała mi kominiarkę. Interesowała się
taoizmem, o którym nigdy wcześniej nie słyszałam, ale który mówi o tym, że wszystko ma
własną naturę i że im bardziej próbujesz w nią ingerować, tym większy robisz bałagan. W
każdym razie mniej więcej tak to zrozumiałam. Las, ocean i wszystko inne, od słoni po
jaskry, ma wewnętrzną słuszność, ale ludzie ciągle chcą to ulepszyć albo zmienić w coś, co
im się przyda, podczas gdy tak naprawdę to kiepski pomysł. Poza tym dziewczyna mówiła o
wu wei, chińskiej idei pozwalania, by rzeczy kierowały się własnymi naturalnymi prawami.
Powiedziała coś, co wydało mi się bardzo trafne:
- Tylko ludzie znają pojęcie pomyłki. Natura niczego takiego nie rozumie. Jeśli z
drzewa spada gałąz
, to nie znaczy, że drzewo się pomyliło. Natura po prostu organizuje się na
nowo wokół opadłej gałęzi. Teraz gałąz
staje się domem dla owadów żyjących na ziemi. Jej
liście gniją i użyz
niają glebę. Jeśli gałąz
spadnie do strumienia, w porządku, woda popłynie
inaczej.
- Tak, chyba rzeczywiście tak jest - przyznałam.
- Więc życie toczy się dalej. Dzieją się różne rzeczy. Jeśli pozwolimy im się dziać,
dzieją się.
- A co mówi taoizm - zaczęłam, czując, że trochę się czerwienię - jeśli umierają
ludzie, których kochasz? Jak należy sobie z tym radzić?
Czekałam na jej odpowiedz
jak na coś bardzo ważnego.
- Nie trzeba nic robić - powiedziała. Wzruszyła ramionami. - To już się stało. Na
dłuższą metę nie ma znaczenia, jak umarli. Umarli, więc twoje życie organizuje się na nowo.
To będzie na ciebie wpływało na wiele różnych sposobów. Pozwól, by tak się działo. Czuj to,
co czujesz, rób to, co wydaje ci się słuszne. Nie wyobrażaj sobie, że istnieją dobre i złe
reakcje. Po prostu pozwól, żeby twoje życie trwało nadal zgodnie z jego własną wewnętrzną
naturą.
- Okej - powiedziałam.
Odwróciłam się i chciałam odejść.
- Hej! - zawołała za mną. - Powodzenia.
Pomyślałam, że to trochę jak spotkanie z aniołem.
Poszliśmy na film o szesnastej - nie powiem, żeby był zbyt taoistyczny. Wybrał go
Gavin. Nie mogłam pojąć, że po tym wszystkim, co widział podczas wojny, po tym, czego
doświadczył, nadal wybiera brutalne filmy. Był dość brutalny z natury - czego dowiódł
poprzedniego wieczoru w walce na poduszki (nie żebym pozostała mu dłużna) - ale
brutalność w jego zachowaniu raczej nie brała się z brutalności w filmach. Niektóre filmy
musiały się wydawać trochę nudnawe w porównaniu z tym, przez co przeszedł.
Film nie był zły. Efekty specjalne okazały się fajne i występował w nim Jed Barrett,
na którego mogę długo patrzeć i nie narzekać na ból głowy.
To było miłe popołudnie i dobrze się bawiliśmy. Poszliśmy do McDonalda - oto znak
naszych czasów: po wojnie Wirrawee urosło tak bardzo, że teraz miało już swojego
McDonalda - a potem wróciliśmy do domu.
Tamtej nocy rozmyślałam w łóżku o tym, jak funkcjonują strumienie i potoki.
Zaczynają jako małe strużki, bulgocząc i pieniąc się, zeskakują ze skał, pełne energii, wartkie.
Potem starzeją się i rosną, zmieniając się w rzeki, obierają wyraz
niejszy kurs, trzymają się
koryta, wiedzą, dokąd zmierzają, płyną wolniej i robią się szersze. Aż w końcu wpadają do
oceanu i stają się częścią tego przepastnego, tajemniczego świata wody rozciągającego się po
wieczność.
Tak, zupełnie jak ludzie.
Moi rodzice połączyli się z oceanem. Ja byłam jeszcze na wzgórzach, nadal
bulgotałam. To, co widziałam i robiłam podczas wojny, sprawiło, że dość szybko dorosłam, a
przez póz
niejsze wydarzenia dorosłam jeszcze szybciej, ale nadal byłam dzieckiem i miałam
jeszcze czas, by stać się jedną z tych powolnych starych rzek płynących powoli, w zasadzie
niezauważających skał i bystrzy, nieprzejmujących się nimi.
Następnego ranka, kiedy szliśmy przez pola, doglądając bydła, Gavin daleko z przodu,
po lewej, a Marmie daleko z przodu, po prawej, Lee zaczął naszą wielką rozmowę.
Wiedziałam, że prędzej czy póz
niej do niej dojdzie, ale wcale jej nie wyczekiwałam. On też
się denerwował. Nadal nie wiedziałam, czy przypadkiem nie oczekuje weekendu dzikiego
seksu, ale jeśli tak, to na razie musiał być srodze zawiedziony. A rano miał wracać do domu:
najpierw szkolnym autobusem do Wirrawee, a potem zwykłym autobusem do swojego
miasta.
Nie wiem, pewnie byłam dla niego niesprawiedliwa. Nie powinnam była zakładać, że
pokonał taki szmat drogi z egoistycznych pobudek. Nadal miałam ogromny szacunek do Lee.
Był serdecznym człowiekiem i pierwszym, drugim i trzecim powodem, dla którego mnie
odwiedził, była pewnie chęć sprawdzenia, jak sobie radzimy i czy można nam jakoś pomóc.
Całkiem możliwe, że czwarty powód miał coś wspólnego z seksem. Ale i tak Lee
dużo nam pomógł.
W każdym razie kiedy wspinaliśmy się na wzgórze, zostawiwszy za sobą pikapa, i
patrzyliśmy na bydło całkowicie pochłonięte śniadaniowymi kanapkami z siana, Lee zapytał
drżącym głosem:
- No więc masz kogoś? Kogoś nowego?
- Nie - powiedziałam. Po chwili dodałam: - A ty?
- Nie, nikogo.
- Więc obydwoje jesteśmy singlami, co?
- Zdesperowanymi i bezrandkowymi - dodał.
- Mów za siebie. Ja jestem tylko bezrandkowa.
- W przypadku faceta nie da się oddzielić jednego od drugiego - wyjaśnił, ale z
uśmiechem.
- Poznałeś kogoś, kto ci się podoba? - zapytałam.
- No jasne, wiesz, jak to jest. Widzisz kogoś przez okno autobusu, w kolejce w
stołówce albo do klasy dołącza nowa dziewczyna. Ale nie ma nikogo, kto by mnie tak totalnie
oczarował.
Nie odpowiedziałam. Nie próbowałam być niemiła. Po prostu myślałam o taoistce,
którą spotkałam poprzedniego dnia, i o tym, jak mówiła, że należy pozwolić sprawom płynąć
według ich naturalnych praw, nie zmuszając ludzi ani niczego innego - na przykład związków
- do zmiany rytmu albo przybrania sztucznego kształtu.
- No więc dalej jesteśmy razem czy nie? - zapytał Lee. - Trochę się pogubiłem.
Powiedział to łagodnym głosem, ale wyczułam w nim napięcie.
Głośno przełknęłam ślinę.
- Sama chciałabym wiedzieć. Szczerze mówiąc, chyba myślałam, że to już koniec, ale
kiedy parę dni temu wszedłeś do kuchni, muszę przyznać, że ucieszyłam się na twój widok.
Nie odezwał się, więc mówiłam dalej:
- Kiedy wyjechałeś do miasta, kiedy musiałeś się zaopiekować rodzeństwem i przez
telefon wydawałeś się strasznie zestresowany, miałam wrażenie, że zmierzamy w zupełnie
innych kierunkach. Ja dałam się porwać wiejskiemu stylowi życia w Wirrawee, a ty znikałeś z
horyzontu. Teraz... no wiesz, wspaniale się bawiłam w czasie tego weekendu. Ale to nie
znaczy, że jestem gotowa wskoczyć w to wszystko z powrotem. Moglibyśmy jeszcze trochę z
tym zaczekać? Czy to byłoby w porządku?
- Przecież dobrze nam razem.
Takie naciskanie było zupełnie nie w jego stylu. Normalnie nie pozwoliłaby mu na to
duma.
- Chyba tak. Ale jesteśmy młodzi. I zmagamy się z mnóstwem problemów. Boże,
naprawdę z mnóstwem problemów.
- Nie uderzyło cię, że obydwoje jesteśmy sierotami?
Wtedy musiałam zdusić łzy. Siedzieliśmy na wychodni skalnej w najwyższym
punkcie pola. Poniżej Gavin wymachiwał patykiem jak kijem golfowym, próbując w nas
wcelować krowim łajnem.
- Nie cierpię tego słowa - powiedziałam, kiedy poczułam, że znowu mogę mówić. -
Nie pozwalam sobie nawet o nim myśleć.
Objął mnie ramieniem.
- Miałem więcej czasu niż ty, żeby do niego przywyknąć.
Nie chciałam, żeby mnie obejmował, więc strąciłam jego rękę.
- Sieroty! - powiedziałam ze złością. - Jak Ania z Zielonego Wzgórza i mała sierotka
Annie. Nie potrafię tak o sobie myśleć. O tobie też.
Wyglądało na to, że Lee chce podrążyć ten temat.
- O ile nam wiadomo, Gavin też jest sierotą. Trzy sieroty na jednym polu. Niezły
zbieg okoliczności, no nie?
- Oj, daj spokój - powiedziałam, wstając. - Mam tego dość. Wracajmy do domu.
Na miejscu czekał na nas Homer. Poprzedniego dnia zadzwonił i zapowiedział, że
wpadnie, przenocuje, a rano pojedzie autobusem razem ze mną, Gavinem i Lee.
Powiedziałam im, że sami mogą przygotować lunch, więc rozpalili grilla. Wyjęłam z
zamrażarki kilka kotletów i kiełbasek. Nasze zapasy powoli się kończyły. Uświadomiłam
sobie, że jeśli chcę mieć więcej mięsa, wkrótce będę musiała sama zająć się ubojem. Dość
często pomagałam przy tym tacie, ale nie podobała mi się wizja robienia tego w pojedynkę.
Do tego ta cała rzez
nicka robota potem. Na samą myśl robiło mi się trochę niedobrze. Może
jednak powinnam poszukać innego sposobu na zdobycie mięsa.
Kiedy znalazłam zapałki Dickhead - których nazwa zawsze mnie bawiła - usiadłam i
patrzyłam, jak chłopaki pieką mięso, i regularnie udzielałam im pomocnych rad, które z
pewnością bardzo doceniali. Ale nagle znalazłam się w centrum uwagi, bo powiedziałam do
Lee:
- Zapytaj Homera o Wyzwolenie.
Dwie głowy gwałtownie odwróciły się w moją stronę i dwie pary oczu wpatrzyły się
we mnie w skupieniu.
- A co wiecie o Wyzwoleniu? - zapytał Lee.
Ich reakcja trochę mną wstrząsnęła. Zdziwiłam się, że Lee w ogóle słyszał o tym
ugrupowaniu.
- Ja wiem całkiem sporo - powiedziałam. - Ale nie aż tyle ile Homer.
To był klasyczny blef, lecz miałam nadzieję, że coś dzięki niemu ugram. Niestety, ci
dwaj kolesie zbyt dobrze mnie znali.
- Nie masz zielonego pojęcia - prychnął Homer, odwracając się do kiełbasek.
Pomyślałam, że równie dobrze mogę postawić wszystko na jedną kartę.
- To grupa ludzi stąd - zaczęłam, mówiąc do Lee, ale obserwując Homera. - No,
właściwie działają w różnych okręgach, ale jeden z odłamów ma bazę w Wirrawee.
Przekradają się przez granicę i robią różne rzeczy, ratują ludzi. - Postanowiłam nacisnąć
trochę mocniej. - Homer jest w to zaangażowany, ale nie chce, żebym o tym wiedziała, bo
myśli, że na razie mam wystarczająco dużo zmartwień. Wiesz, jaki jest Homer, zawsze
próbuje podejmować za mnie decyzje.
Homer stał odwrócony do mnie plecami, ale tak mocno dz
gnął kiełbaskę, że
przełamała się na pół.
- Kto jeszcze bierze w tym udział? - zapytał Lee.
Przyglądał mi się z uwagą. Teraz to on czuł się nieswojo. Nie był pewien, co tak
naprawdę wiem.
- Jeremy Finley - powiedziałam. - Syn generała Finleya. - Tego byłam w zasadzie
pewna. - I Jess, ta dziewczyna, która kilka tygodni temu przyjechała tu razem z Jeremym i
zasypała mnie pytaniami. Znasz ją? - zwróciłam się do Lee. - Albo Jeremy ego Finleya?
Przecząco pokręcił głową.
- Kto jeszcze? - zapytał.
W tym momencie się poddałam.
- Będę szczera: nie wiem. - Po chwili spojrzałam na Homera: - I jak mi poszło?
- Dlaczego chcesz jeszcze bardziej skomplikować sobie życie? - zapytał, wykładając
kotlety na talerz.
Pomachałam do Gavina. Kiedy byłam w jego wieku, wystarczył zapach jedzenia,
żebym zaraz przybiegła do stołu, ale Gavin potrzebował większej zachęty. Tym razem
pochłaniały go próby nauczenia Marmie łapania piłki. Musiałam do niego podejść i poklepać
go po ramieniu. Zanim wróciłam, miałam wyraz
ne poczucie, że Homer i Lee szybko ustalili,
co mi powiedzą, a czego nie.
Usadowiłam się na krześle naprzeciwko nich.
- Więc czego wolno mi się dowiedzieć? - zapytałam, wkładając do ust pierwszy kęs
jedzenia i uśmiechając się do nich słodko.
Lee wzruszył ramionami.
- Hej, nie patrz na mnie. Ja nie mam o niczym pieprzonego pojęcia.
- Pieprzone to brzydkie słowo - wtrącił się Gavin.
- Jakby ci to przeszkadzało - powiedziałam. - Jedz warzywa.
- Słuchaj - zaczął Homer - to prawda. Rzeczywiście co nieco o nich wiem. I jestem w
to trochę zaangażowany. Ale żadnemu z nas nie wolno o tym rozmawiać z nikim spoza grupy,
z oczywistych powodów. No więc pytanie brzmi: czy chcesz się do nas przyłączyć? Ciągle
powtarzasz, że próbuję ci mówić, jak masz żyć. Nie wiem, czy faktycznie tak jest, ale
rzeczywiście uznałem, że nie powinnaś oglądać żadnych drastycznych scen, kiedy usiłujesz
sobie poradzić po tym, co spotkało twoich rodziców, a do tego prowadzić dom i
gospodarstwo, opiekować się Gavinem i tak dalej.
- Słusznie - powiedziałam.
Zatkało go, chociaż nie chciał, żebym to zauważyła. Ale mówiłam szczerze. Jego
słowa brzmiały sensownie.
- Wiesz, przeczytałam książkę - dodałam.
- Jaką książkę?
- Szkarłatny kwiat.
- A, tę.
- I zastanawia mnie jedno: w książce jest facet, który przypomina kretyna i klauna, a
okazuje się geniuszem i tajemniczym przywódcą. Czy w twojej grupie też jest ktoś taki?
- To nie jest moja grupa - jęknął Homer.
- Więc nie jesteś przywódcą?
- Kretynem, który tak naprawdę jest geniuszem? Czy ja pasuję do tego rysopisu?
- Ogranicz się do odpowiedzi: tak albo nie. Jesteś przywódcą? Czy to ty jesteś panem
Pimpernelem?
- Nie.
Uwierzyłam mu.
- Dobra, ale czy jest jakiś tajemniczy geniusz, który wami dowodzi?
Homer się zastanowił.
- Można tak powiedzieć.
- Ale nie zdradzisz mi, kto to taki?
- Nie.
- To Jeremy? Jeremy Finley? Bo przecież on ma dostęp do potrzebnych informacji
wojskowych.
- To nie znaczy, że jest przywódcą.
- Nie. Ale i tak myślę, że jest.
- Kretynem, który tak naprawdę jest geniuszem? Czy ja pasuję do tego rysopisu?
- Ogranicz się do odpowiedzi: tak albo nie. Jesteś przywódcą? Czy to ty jesteś panem
Pimpernelem?
- Nie.
Uwierzyłam mu.
- Dobra, ale czy jest jakiś tajemniczy geniusz, który wami dowodzi?
Homer się zastanowił.
- Można tak powiedzieć.
- Ale nie zdradzisz mi, kto to taki?
- Nie.
- To Jeremy? Jeremy Finley? Bo przecież on ma dostęp do potrzebnych informacji
wojskowych.
- To nie znaczy, że jest przywódcą.
- Nie. Ale i tak myślę, że jest.
Rozdział 11
Tamtego popołudnia Homer i Lee okazali się dość nudni, bo po lunchu obaj spali dwie
godziny. Niewiele mi pomogli. Wzięłam Gavina na małe zbieranie patyków z Parkowego, ale
nie miałam do tego serca. Sporo myślałam o ugrupowaniu. Wyzwolenie. Fajny pomysł. Mimo
to miałam bardzo mieszane uczucia, jeśli chodzi o angażowanie się w coś takiego.
Oczywiście z jednej strony chciałam pomścić śmierć rodziców. Rodziców i pani Mackenzie.
Całe moje ciało płonęło prymitywnym pragnieniem, żeby wziąć ludzi, którzy ich zabili w tak
obrzydliwy, paskudny i tchórzliwy sposób, przywiązać ich do torów kolejowych i patrzeć, jak
bardzo powoli zbliża się pociąg, który w końcu rozjeżdża ich milimetr po milimetrze. Albo
żeby przywiązać ich za ręce i nogi do dwóch traktorów, które pojadą w przeciwną stronę. Na
wzór miłej i staromodnej metody rozrywania ludzi końmi.
O tak, tamtego popołudnia byłam w krwiożerczym nastroju. Dwa razy wychłostałam
biednymi niewinnymi patykami pnie drzew, rozbijając te pierwsze na drzazgi, tylko po to,
żeby dać upust frustracji.
Pod koniec dnia miałam też ochotę udusić Gavina, bo był w naprawdę wkurzającym
humorze. Chyba w towarzystwie Homera i Lee trochę się rozbestwił. Nie kiwnął palcem,
żeby mi pomóc, a ja z goryczą myślałam o jego wcześniejszych obietnicach: o tym, jak
zamierzał pracować, żeby farma została w naszych rękach.
Potem wróciłam do domu i odkryłam, że nikt nawet nie zaczął przygotowywać
kolacji. Miałam dość - więcej niż dość. Miałam dość z truskawkami i bitą śmietaną. Stanęłam
na środku kuchni i wydarłam się na Homera i Lee, jakbym była białą kakadu oddzieloną od
stada o zachodzie słońca. Żaden z nich nie wyglądał na szczególnie przejętego. Kiedy
skończyłam, Homer powiedział:
- Ellie, nikt nie jest głodny. Myśleliśmy, że zjemy kolację dopiero za parę godzin.
Prawdopodobnie chciał mnie tym wkurzyć, a ja byłam tak zmęczona, że mu się udało.
Pomaszerowałam korytarzem do swojego pokoju, a potem wzięłam prysznic, pod którym
trochę ochłonęłam. Zanim wróciłam do kuchni, zdążyli przygotować tortellini ze szpinakiem i
ricottą. Muszę przyznać, że jadałam gorsze.
Przez jakiś czas oglądaliśmy telewizję. Jedyną sprawą, w której zgodziliśmy się
tamtego dnia, było chyba to, że po wojnie w telewizji leci straszny szajs.
Poszłam do łóżka około wpół do dziesiątej i spałam jak zabita.
Nazajutrz rano Homera i Lee nie było w domu. Zauważyłam to dopiero po chwili. Pół
godziny przed wyjściem do szkoły powiedziałam do Gavina:
- Lepiej idz
obudzić Homera i Lee, bo spóz
nią się na autobus.
Wrócił ze słowami:
- Nie ma ich.
Pomyślałam, że pewnie są w łazience.
Kiedy do wyjścia zostało piętnaście minut, uznałam, że to trochę dziwne: nie
widziałam ani nie słyszałam żadnego z nich.
- Czy chłopaki nie mają ochoty na śniadanie? - zapytałam Gavina.
Wydawał się zmartwiony.
- Ich tam nie ma - powiedział z niepokojem w głosie.
Odłożyłam nóż, którym kroiłam pieczywo na kanapki, i czując lekkie mdłości,
poszłam korytarzem do ich pokoju. A
óżka wyglądały tak, jakby ktoś na nich leżał, ale jakiś
czas temu. Pościel okazała się zimna.
- Gdzie oni są? - zapytał Gavin za moimi plecami.
Walczyłam z paniką. To były dławiące, śliskie zapasy. Czyżby w środku nocy porwali
ich żołnierze? Porwali i zabili?.Przypomniało mi się, jak pewnego lata w niedzielne
popołudnie rodzice urządzili grilla razem z Websterami i McGillami i pan Webster
opowiedział historię o Gurkhach z pierwszej wojny światowej. Myślałam, że nazwał ich
 Ogórkami . Miałam wtedy dopiero dziewięć albo dziesięć lat. Gurkhowie pochodzili z
Nepalu i byli najbardziej zaciekłymi żołnierzami. Pan Webster opowiadał z błyskiem w oku,
jak pewnej nocy Gurkhowie zakradli się do namiotu pełnego niemieckich żołnierzy i
poderżnęli gardło co drugiemu z nich. Nie budząc pozostałych.
Ta historia nie dawała mi spokoju. O czym myśleli umierający żołnierze w chwili
śmierci? I co gorsza, o czym myśleli pozostali, kiedy obudzili się rano? Czy byli w stanie w
ogóle myśleć? Czy kiedykolwiek udało im się jeszcze zasnąć?
Czasami mózg musi sobie radzić ze zdarzeniami i myślami tak strasznymi, że o mało
nie eksploduje - nie ma innego wyjścia. Jak balon, jak guma do żucia, jak wzdęta krowa.
Patrząc na puste łóżka, złapałam się za głowę. Wydawało mi się, że tylko dzięki temu
powstrzymam ogromną eksplozję głęboko w moim mózgu. Wszystko za oknem wydawało się
zimne i szare, niebo jeszcze się nie rozjaśniło. Homer i Lee na pewno nie poszli pobiegać ani
zajrzeć do bydła.
Nie miałam już wrażenia, że za chwilę wybuchnie mi głowa, ale mój umysł zupełnie
się rozregulował. Musiałam spróbować zebrać te wszystkie kawałki do kupy i ułożyć z nich
jakiś wzór. Uporządkować je z powrotem. Starałam się. Homer i Lee nie mogli zostać
uprowadzeni. Codziennie wieczorem zamykałam dom. Od śmierci rodziców i pani Mac
miałam na tym punkcie obsesję. Okna były zabezpieczone. Nikt nie dostał się do środka. Ci
dwaj wyszli sami, zamknęli za sobą drzwi... i zabrali zapasowy klucz wiszący na haczyku w
spiżarni.
Musiał być jakiś powód. Na pewno nie wybrali się do nikogo w odwiedziny. Nie
zrobiliby mi tego. I na pewno nie wyskoczyli do żadnego cholernego klubu nocnego w
Wirrawee. Myśl, Ellie, myśl. Powód czekający gdzieś z tyłu mojej głowy zaczął się już
przepychać do przodu. Po prostu nie chciałam go zauważyć. Przeklęte Wyzwolenie. Na
pewno miało z tym coś wspólnego. Wiedziałam, że Homer jest z nim jakoś powiązany i
widocznie teraz wciągnął w to Lee. Ale cokolwiek zrobili, gdziekolwiek byli, coś poszło nie
tak. Zamierzali wrócić, zanim się obudzę. Dlatego zabrali klucz. Wyraz
nie zapowiedzieli, że
pojadą szkolnym autobusem. Ich plan na pewno nie przewidywał, że znajdę się w sytuacji, w
której nie będę wiedziała, co się dzieje, i ogarnie mnie czyste przerażenie.
Gavin uważnie mi się przyglądał. Wpatrywał się w moją twarz w chwilach, kiedy sam
czuł niepokój, jakbym była mapą, a on geografem ze szkłem powiększającym. Próbował
odczytać każdą linię graniczną, każdy strumień i każdą rzekę, każde wzgórze i każdy żleb.
- Gdzie oni są? - zapytał mnie.
- Nie wiem.
- Właśnie, że wiesz.
Oznajmił to tak wyraz
nie, jakby nie miał żadnych wątpliwości. Kompletnie mnie
zatkało. Ale nie mogłam go okłamywać i już od samego początku, od naszego pierwszego
spotkania w Stratton, nie było sensu traktować go jak małego dziecka. Dlatego pokazałam
palcem w dal, a potem zacisnęłam dłonie w pięści i powiedziałam:
- Chyba przeszli przez granicę, żeby walczyć.
Pokiwał głową, jakbym potwierdziła jego podejrzenia.
Wróciłam do kuchni i próbowałam myśleć. Nadal usiłowałam zmusić mózg do
szukania logicznych powiązań. A on stawiał silny opór.  Podnieś ręce - podpowiadał mi. -
Biegaj wokół kuchennego stołu jak szalona. Potłucz wszystkie talerze z kredensu. Krzycz .
- Sprawdzisz pojazdy? - poprosiłam Gavina. - Zobacz, czy żadnego nie zabrali.
Spróbuję zadzwonić do kogoś, kto może wiedzieć, gdzie oni są.
Byłam przekonana, że przywódcą Wyzwolenia, Szkarłatnym Pimpernelem, jest
Jeremy Finley. Ale nie wiedziałam, jak się z nim skontaktować. Jasne, sieć telefoniczna
działała już całkiem sprawnie. Ale nie do końca. Zwłaszcza funkcjonowanie biura numerów
pozostawiało wiele do życzenia. Prawie przestałam tam dzwonić. Pracownicy biura sprawiali
wrażenie bandy półanalfabetów alkoholików, którzy uważali telefon za narzędzie szatana.
Ale tym razem nie miałam innego wyjścia. Wybrałam numer i czekałam. Czekałam.
Przed wojną przynajmniej puszczali muzyczkę z taśmy. Nigdy tego nie doceniałam.
Wrócił Gavin.
- Nie ma yamahy i hondy Homera - powiedział.
 Nie ma yamahy? - pomyślałam. - No, Lee, dzięki, że zapytałeś o pozwolenie. Nie
krępuj się, bierz, co chcesz .
- Do kogo dzwonisz? - zapytał Gavin.
- Do Jeremy ego Finleya.
- Kto to?
- Pamiętasz, przyjechał tu w tamtą niedzielę wieczorem razem z Homerem i dwiema
dziewczynami.
- Skąd miałby wiedzieć, dokąd pojechali?
Moglibyśmy sobie uciąć trzygodzinną pogawędkę, ale nagle w słuchawce odezwała
się telefonistka. Zupełnie się tego nie spodziewałam, więc połapałam się dopiero po chwili.
- Eee, potrzebuję numeru ze Stratton.
- Nazwisko?
- Eee, Finley.
- Pierwsza litera imienia?
- Eee, nie wiem. - Niech to szlag. Jeśli mama Jeremy ego ponownie wyszła za mąż
albo wróciła do panieńskiego nazwiska, jestem ugotowana.
- Adres?
- Hmm, właściwie nie jestem pewna.
- Mam w Stratton sześciu Finleyów. Potrzebuję więcej informacji.
Kliknięcie. Dz
więk cofającej ciężarówki. Pii, pii, pii.
Rzuciłam słuchawką.
Miałam wrażenie, że Jess też jest w to zamieszana, zresztą poprzedniego dnia
podzieliłam się tym podejrzeniem z Homerem, ale skontaktowanie się z nią przez telefon
oznaczało dwa problemy. Po pierwsze, miała popularne nazwisko - Lewis - a to oznaczałoby
następną bitwę z biurem numerów. Bitwę, którą prawdopodobnie bym przegrała.
Po drugie, nie byłam do końca pewna, czy rzeczywiście jest w to zaangażowana.
Dzwoniąc do niej, mogłam stworzyć więcej problemów, niżbym rozwiązała.
W środku tego wszystkiego nagle wyobraziłam sobie Homera i Lee martwych.
Złapałam się za brzuch i odwróciłam się od telefonu.
Gavin chyba się wystraszył. Podszedł do mnie. Zrozumiałam, że nie mogę ulegać
takim myślom. W każdym razie jeszcze nie teraz. Musiałam być silna.
Nie zdążyliśmy na szkolny autobus. Przez chwilę myślałam, żeby pojechać do szkoły,
znalez
ć Jess i wyciągnąć z niej wszystko, co wie, ale zajęłoby mi to pół poranka. Niechętnie
pogodziłam się z rzeczywistością: należało zaczekać i zobaczyć, co się wydarzy. Znalazłam
się w roli, której nienawidziłam z całego serca: byłam bezradna, bierna i nie wiedziałam, co
się dzieje.
Wściekła na Homera, na Lee, na wojny i na życie, pobiegłam do bydła, żeby
sprawdzić, czy wszystko u niego w porządku, i podrzucić zwierzętom trochę siana. Szczerze
mówiąc, nawet gdyby połowa krów leżała wzdęta, pewnie nawet bym nie zauważyła. Ale
dzięki tej małej wyprawie ułożyłam plan. Postanowiłam zaczekać do południa. Gdyby się nie
zjawili, pojechałabym do szkoły i zobaczyła, czy uda mi się tam czegoś dowiedzieć. Gdyby i
to nie zdało egzaminu, musiałabym pojechać aż do Stratton i namierzyć Jeremy ego. W
najgorszym razie Jess powinna była wiedzieć, jak się z nim skontaktować. Byłam prawie
pewna, że tych dwoje coś łączy.
Po powrocie do domu nie mogłam usiedzieć na miejscu i chodziłam w kółko. A
właściwie po kwadracie. Krążyłam wokół domu. Po chwili doszłam do wniosku, że jeśli tak
dalej pójdzie, doprowadzimy się z Gavinem do szaleństwa. Musiałam coś zrobić. Ale nie
potrafiłam wymyślić niczego, co w razie mojej pomyłki nie wpakowałoby chłopaków w
okropne tarapaty. Pozostało mi jedynie przeklinać ich za to, że poprzedniego wieczoru nie
byli ze mną bardziej szczerzy.
Tuż po dziesiątej usłyszałam stłumione bzyczenie przywodzące na myśl wielkiego i
agresywnego komara. To mógł być nisko lecący samolot, ale od razu wiedziałam, że zbliża
się motor. Mój motor. Yamaha. Tyle że jeszcze nigdy nie słyszałam, żeby ktoś aż tak go
katował. Tata dostałby szału.
Wybiegłam z domu. Gavin popędził za mną.
- Co się dzieje? - zapytał, kiedy dysząc, wbiegaliśmy na wzgórze, żeby zobaczyć
zbliżający się motor. - Mów! Mów!
- Słychać yamahę.
Już po chwili ją ujrzeliśmy.
- Lee - powiedział Gavin.
Gavin ma zadziwiająco dobry wzrok. Pobiegliśmy w stronę drogi. Nie wiedziałam,
czy Lee nas zauważył, bo nie dał nam żadnego znaku, ale w ostatniej chwili zarył tylnym
kołem i gwałtownie się zatrzymał.
Pierwszą rzeczą, którą zauważyłam, był karabin przewieszony przez jego plecy. Lee
zgasił silnik i siedział ciężko oparty o kierownicę. Jakby przekręcenie kluczyka odebrało mu
całą energię. Spojrzał na mnie, a wtedy wstrząsnęła mną jego wymizerowana twarz i szare
sińce pod oczami. Tyle zmian w nieco ponad dwanaście godzin. Przeraziłam się na jego
widok. Wyglądał tak, jakby przywiózł bardzo złe wieści.
- Dorwali Homera - powiedział cicho.
Widząc jego twarz, spodziewałam się najgorszego, ale nie byłam pewna, co właściwie
oznacza  dorwali . Zabili go? Czy Homer zginął? A może chodziło o coś innego?
Nie byłam w stanie się odezwać. Patrzyłam na Lee ze strachem i czekałam.
- Złapali go. Schodziliśmy z dwóch stron wzgórza. Nawet mnie nie zauważyli. Ale
Homer był trochę niżej niż ja. Chyba wszedł prosto na wartownika. Połapałem się, kiedy
usłyszałem mnóstwo krzyków, a po chwili wszędzie rozbłysły latarki i zobaczyłem, jak dwaj
goście prowadzą go do obozu.
- Zastrzelili go? - zapytałam, trzęsąc się i trzymając się za brzuch.
- Kiedy tam byłem, nie. Nie miałem pojęcia, co robić. Nie mogłem zaatakować obozu
w pojedynkę. Dość długo czekałem, licząc na to, że uda mi się wejść do środka, ale wszędzie
roiło się od żołnierzy. Zaczęli wychodzić i przeszukiwać las, chyba po to, żeby sprawdzić,
czy nie ma w nim więcej Homerów. Wtedy uznałem, że najlepsze, co mogę zrobić, to wrócić
i sprowadzić pomoc.
Pokręciłam głową i przeczesałam włosy palcami.
- Lepiej mi powiedz, o co chodzi, do cholery - powiedziałam. - I lepiej chodz
coś
zjeść.
- Nie - odparł. - Nie ma czasu. Musimy tam jechać.
- Nic nie zdziałamy, jeśli zemdlejesz z głodu i z wyczerpania - uparłam się.
Razem z Gavinem wpakowaliśmy się na motor i Lee podwiózł nas do domu. W
kuchni oddałam mu swój lunch, a potem dorzuciłam dwie kanapki - najszybsze, najbardziej
niechlujne kanapki w historii cateringu. Nie byłam pewna, czy podłamany Lee będzie miał
ochotę je zjeść, ale pochłonął wszystkie, próbując jednocześnie opowiedzieć, co się
wydarzyło.
- Mają tam to, czego można się było spodziewać: obóz terrorystów. Pewnie właśnie z
takiego miejsca przyjechali ludzie, którzy zabili twoich rodziców. Wyzwolenie jest
przekonane, że przetrzymują tam więz
nia, niejakiego Nicka Greene a, którego porwano mniej
więcej miesiąc temu.
- Kto to taki?
- Nie mam zielonego pojęcia.
- Mów dalej.
- No więc Wyzwolenie zgromadziło dość dobre informacje na ten temat. Dostaliśmy
mapę z zaznaczoną chatą, w której rzekomo uwięzili Nicka Greenea. Ugrupowanie
opracowało plan. Bardzo dyskretny. Ich zdaniem najlepiej sprawdzają się pary. Dali nam
paralizatory na wartowników. Mieliśmy tam wejść o piątej rano, zbliżyć się do chaty z dwóch
stron i spróbować wydostać Greenea przez okno. Ale oczywiście kiedy przyszło co do czego,
musieliśmy działać zgodnie z zastaną sytuacją. W każdym razie nie zaszliśmy daleko, a
paralizator zostawiłem gdzieś w lesie.
- I co teraz zrobimy?
- Jestem pewny, że wsadzili Homera do tej samej chaty, z której zamierzaliśmy
wyciągnąć Nicka Greenea. - Pokręcił głową. - Musimy tam wrócić.
Niecierpliwiłam się równie mocno jak on, ale równocześnie czułam, że pakujemy się
w przerażającą sytuację: w biały dzień, bez żadnego planu. Starałam się zachować spokój, co
jednak nie było łatwe, bo czułam się rozdarta między chęcią popędzenia Homerowi na pomoc
a świadomością, że jeśli nie ułożymy dobrego planu, wszystkich nas pozabijają.
- Więc żaden z nich cię nie zauważył? - zapytałam.
- Jestem pewny, że nie.
- W takim razie to jedyna rzecz, która przemawia na naszą korzyść.
Wepchnął do ust ostatni kawałek kanapki i wstał.
- Chodz
, Ellie, musimy jechać.
- Zaczekaj. Zaczekaj. - Usiłowałam się skupić. - A co z innymi członkami
Wyzwolenia? Pomogą nam?
- Chyba nie ma czasu ich tu ściągać. Poza tym znam tylko dwoje. To Homer w tym
siedzi. Ja nie jestem jeszcze oficjalnym członkiem. Pierwszy raz brałem udział w ich akcji.
- A kto jest szefem? Może powinniśmy się skontaktować przynajmniej z nim?
- Dasz wiarę, że Homer nie chciał mi tego powiedzieć? W zasadzie trochę mnie tym
wkurzył. Jakby nie chciał mi zaufać. Ale powiedział, że ma dobry powód. Przez chwilę
myślałem, że to on, tak jak mówiłaś wczoraj wieczorem.
- Chyba nadal istnieje taka możliwość. Jak myślisz, ilu ludzi jest w obozie?
- Według Wyzwolenia około dwudziestu.
- Można tam podjechać terenówką?
Zmęczony Lee wytarł czoło przedramieniem. Myślenie sprawiało mu trudność.
- Nie za bardzo. Nie, nie. To dzicz, tuż za granicą. Niezbyt daleko stąd, nieco ponad
godzinę jazdy. Może powinienem był wrócić wcześniej.
- A co z quadem? Możemy go wziąć?
- Tak, chyba da radę.
- W porządku.
Wpadłam na pewien pomysł. W zasadzie to nie był plan. Raczej półplan, ćwierćplan,
ale mógł nam się przydać.
- Będziemy musieli zabrać Gavina.
- Co? Oszalałaś?
- Jest nam potrzebny.
Pobiegłam do warsztatu, a Gavin deptał mi po piętach, jakby naprawdę był moim
cieniem. Napełniłam cztery beczki benzyną, wylewając w pośpiechu całe litry, a potem
załadowałam ten ładunek na polarisa i przywiązałam. Następnie wróciłam do domu, skąd
wzięłam strzelbę, pas i naboje.
Pobiegliśmy do motorów. Gavin nawet nie zapytał, czy może jechać razem z nami. Po
prostu wskoczył na siodełko za mną. Na ten widok Lee tylko pokręcił głową. Wcale mu się
nie dziwiłam. Ale pomijając to, że Gavin był nam potrzebny, nie mogłam się pozbyć
wrażenia, że i tak powinniśmy go zabrać. Bo czy zostawienie go w domu, gdzie w samotności
szalałby ze strachu, nie wiedząc, czy jeszcze kiedykolwiek zobaczy mnie, Homera i Lee, nie
byłoby okrucieństwem? Przecież nie miał na świecie nikogo oprócz nas. W pewnym sensie
lepiej było pozwolić mu umrzeć razem z nami, niż skazać go na życie w świecie samotności.
Rozdział 12
Kiedy wyruszyliśmy w drogę, minęło wpół do jedenastej. Boże, jak to możliwe, że
tydzień zaczął się tak fatalnie? Jeszcze kilka godzin temu myślałam o tym, żeby nie spóz
nić
się na autobus i podtuczyć cielaki, zastanawiałam się, dlaczego pompa włącza się częściej, niż
powinna, czy zdążę odrobić pracę domową z WOSu w czasie przerwy na lunch, czy nadal
jestem zakochana w Lee, czy starczy mi mleka na śniadanie... A teraz pędziliśmy przez pola i
mijaliśmy staw, kierując się w stronę lasu, wzgórz i dalej ku granicy, nie wiedząc, czy Homer
jeszcze żyje i czy pod koniec dnia sami będziemy żywi.
Lee nie oszczędzał yamahy. Widocznie dość dobrze pamiętał trasę. Całe szczęście, bo
za pierwszym razem jechał tamtędy nocą. Przynajmniej jego powrót do domu miał miejsce
już za dnia.
Kiedy opuściliśmy moje ziemie, teren zaczął się wznosić. Nie znałam tych terenów
tak dobrze jak Krawędzi Żyletki i góry Wombegonoo po przeciwnej stronie. Po prostu nie
były ani takie ładne, ani takie interesujące, więc rzadko tu zaglądałam. Zauważyłam krzaki
zielone od zimowych deszczy, kilka miejsc, w których wycięto drzewa, stado złożone mniej
więcej z dwudziestu kangurów, które głośno podskakiwały w tempie na trzy czwarte, oraz lisa
grzebiącego w trawie, a potem uciekającego na widok dwóch nadjeżdżających motorów.
Byliśmy na starym szlaku prowadzącym na wyrąb i miałam przeczucie, że wkrótce
droga się skończy. Niestety, od dawna nikt o nią nie dbał i co kilkaset metrów zagradzały ją
powalone drzewa.
Jednoślad nie miał z tym większego problemu, bo zazwyczaj Lee mógł okrążyć pień,
wjeżdżając do lasu, nawet jeśli czasami wymagało to zejścia z motoru albo przepchnięcia go.
W przypadku quada było inaczej. Żeby okrążyć pień, potrzebowałam czystej ścieżki, co
niekiedy wymagało długich, trudnych objazdów. W wielu miejscach trawa była tak wysoka,
że nie umiałam stwierdzić, czy teren jest wystarczająco płaski. Wjeżdżałam w krzaki,
uderzałam w następne powalone drzewo (zazwyczaj w część tego, które zagradzało drogę), a
potem musiałam zawracać i szukać innej trasy. Jedna z beczek z benzyną chyba przeciekała,
bo wokół ciągle unosiły się opary, od których trochę bolała mnie głowa.
Istniały trzy sposoby na pokonanie quadem powalonego drzewa. Można było je
okrążyć, zepchnąć drzewo z drogi albo po nim przejechać. Ale pnie były mokre i śliskie, więc
wymykały nam się z rąk, kiedy próbowaliśmy je przenosić, a gdy usiłowałam po nich
przejechać, grube opony zsuwały się po korze.
Już wkrótce rozbolały mnie ręce. Szybko się zmęczyłam i miałam wrażenie, że
dotarcie do granicy zajmuje nam całą wieczność. Lee zaproponował zamianę, ale uznałam, że
to byłoby nie w porządku, bo nie spał przez całą noc.
Potem bez problemu pokonaliśmy mniej więcej kilometr i nagle dotarliśmy do celu.
Właściwie nigdy wcześniej nie widziałam granicy. W tym miejscu była dość
prowizoryczna. Na autostradach i innych drogach wyglądała pewnie inaczej -
prawdopodobnie była dobrze oznakowana.
Ale tutaj prezentowała się dość zwyczajnie. Nasz szlak prawie zupełnie zanikł i trudno
było jechać dalej. Wystarczyło pokonać dwa druty kolczaste i plamy farby na pniach po obu
stronach ścieżki, żeby znalez
ć się na okupowanym terytorium.
Nie licząc wycieczki do Nowej Zelandii podczas wojny, po raz pierwszy opuszczałam
swój kraj. Tylko że nadal trudno mi było to uznać za opuszczenie kraju.
Gavin przytrzymał dolny drut kolczasty i przepchnęliśmy pod nim motory. Szeptem
pospiesznie naradziłam się z Lee.
- Daleko jeszcze?
- Nie. Z pięć minut jazdy, a potem lepiej iść piechotą.
- Z beczkami będzie ciężko.
- To nie więcej niż dziesięć, piętnaście minut.
 Z beczkami dwadzieścia - pomyślałam.
Ruszyliśmy. Gdy przetrząsałam swój umysł, próbując znalez
ć coś, co poprawiłoby mi
humor, przynajmniej jedną przewagę, jaką mieliśmy nad przeciwnikiem, udało mi się wpaść
tylko na to, że żołnierze nie mają pojęcia o istnieniu Lee. Nawet jeśli przeszukiwali las, to
pewnie już skończyli. W zasadzie było to marne pocieszenie, ale musiało nam wystarczyć.
Szlak przeszedł w ścieżkę porośniętą gęstą zieloną trawą. Z pewnością nieczęsto z niej
korzystano. Quad ledwie się mieścił między młodymi drzewkami. Musiałam się pochylać,
żeby uniknąć niskich gałęzi, i czułam, że siedzący z tyłu Gavin robi szybkie uniki. Kilka
gałęzi o mało go nie zmiotło.
Lee zatrzymał się pod dużym starym eukaliptusem i zsiadł z yamahy. Wepchnął ją do
lasu i ukrył w zaroślach. Zdjęłam beczki z polarisa, a potem zaprowadziłam go trzydzieści
metrów dalej i wepchnęłam za drzewo. Gavin nie czekał, aż go poproszę, i od razu przykrył
go liśćmi paproci i gałęziami.
Zarzuciliśmy broń na plecy. Lee wziął dwie beczki, a ja z Gavinem po jednej. Nie
wiedziałam, ile czasu wytrzyma Gavin, ale każda pomoc była dla mnie odciążeniem. Kiedy
ruszaliśmy w drogę, spojrzałam na niego. Wydawał się spokojny, ale czy ktokolwiek z nas
mógł być naprawdę spokojny, wchodząc do wąwozu pełnego morderców? Wolałabym
wyciągać rodzinę węży spod sterty drewna.
Przez kilka pierwszych minut nieszczególnie na siebie uważaliśmy, lecz potem Lee
zbliżył palec do ust, pokazując, żebyśmy byli cicho. Gavin zostawał w tyle, ale kiedy
próbowałam wziąć od niego beczkę, warknął na mnie i gwałtownie cofnęłam rękę. Szybko
policzyłam palce, a on się uśmiechnął. Ogarnęła mnie duma - czasami rozbawienie Gavina
bywało trudnym zadaniem.
Zsunęliśmy się w dół wąwozu, w stronę koryta starego strumienia. Nadal płynęło nim
trochę wody. To dobrze, bo szum tłumił wydawane przez nas dz
więki. Miałam wrażenie, że
za chwilę odpadną mi ręce. Nie mogłam uwierzyć, że Gavin dalej niesie swoją beczkę. Idący
przodem Lee wydawał się opanowany i spokojny jak nigdy. To chyba on niósł przeciekającą
beczkę, bo ciągle dolatywał mnie zapach benzyny.
Im dalej byliśmy, tym wolniej szedł Lee. Już wkrótce zaczął przystawać co pięć,
dziesięć metrów, żeby uważnie się rozejrzeć. W środku tego wszystkiego zdałam sobie
sprawę, jak szybko i łatwo wślizgnęłam się z powrotem w swoją wojenną rolę. Zupełnie
jakby zmartwienia związane ze śmiercią rodziców i z kłopotami finansowymi na farmie, a
nawet bardzo ważne sprawy, takie jak praca domowa z WOSu, którą zamierzałam odrobić
podczas przerwy na lunch, nagle zniknęły. Znowu byłam z Lee i szliśmy na spotkanie z
Homerem. Byliśmy w lesie, mieliśmy przeciwko sobie groz
nego wroga i w pewnym
dziwnym sensie było mi z tym dobrze. Wszystkie moje zmysły działały na maksymalnych
obrotach. Byłam zupełnie rozbudzona. Gdzieś po drodze, mniej więcej w ciągu ostatniego
roku, takie akcje stały się moim żywiołem. Może powinnam była zaciągnąć się do wojska.
Kiedy gratulowałam sobie wspaniałych umiejętności wojskowych, o mało nie
wpadłam Lee na plecy. Stał za drzewem, rozglądał się i zmarszczył brwi, kiedy uderzyłam w
jego beczkę z benzyną.
- Może zostawimy tu paliwo i przyjrzymy się obozowi? - zapytał.
- Okej.
Pokazałam na beczki, zrobiłam gest  stop i powiedziałam do Gavina, bezgłośnie
poruszając ustami:
- Zostań tu i pilnuj benzyny.
Spokojnie pokiwał głową.  Jak mu się udaje zapanować nad strachem? - zapytałam
się w myślach. Owszem, czasami strach malował się na jego twarzy, ale rzadko.
Wiedziałam, że będzie tam bezpieczny. Z dala od zagrożenia bez przerwy się
wygłupiał, ale w takiej sytuacji nie zrobiłby nic głupiego. I na pewno się cieszył, że dostał
ważne zadanie.
Oddaliliśmy się z Lee od strumienia, zdjęliśmy broń z pleców i wspięliśmy się trochę
wyżej. Widziałam, że w oddali wąwóz się rozszerza. Ostrożnie szliśmy przez las. Lee
zaprowadził mnie prawie do trzech czwartych wysokości grani. Teren był stromy, ale dość
słabo porośnięty. Starałam się zachować spokój i skupienie, lecz nie potrafiłam przestać
myśleć, że rzadko robiliśmy coś takiego w biały dzień. To było naprawdę niebezpieczne.
Przystawaliśmy z tysiąc razy. Skoro wartownicy złapali Homera, musieliśmy założyć,
że gdzieś tutaj są. I że prawdopodobnie jest ich więcej niż poprzednio, bo zjawienie się
Homera pewnie ich wystraszyło. Z drugiej strony Homer mógł po prostu wpaść na paru
typków wracających z imprezy w najbliższym mieście. Niczego nie wiedzieliśmy na pewno,
ale zawsze trzeba było zakładać najgorszy scenariusz.
W końcu kątem oka zauważyłam jakiś ruch. Złapałam Lee od tyłu. On tylko pokiwał
głową, pokazując, że też to zobaczył. Cicho się pochyliliśmy i podeszliśmy do pobliskich
skał. Ja wspięłam się trochę wyżej i znalazłam spory głaz, zza którego było widać cały obóz.
A obóz był nie byle jaki. Zauważyłam cztery budynki z prefabrykatów, które
wyglądały jak prowizoryczne sale lekcyjne w mojej szkole. Nikt się za bardzo nie wysilił,
żeby je zasłonić. Widziałam tylko sześciu żołnierzy ubranych w mieszaninę mundurów,
koszulek i dżinsów. Ale dwaj z nich bez wątpienia stali na warcie przed żółtym budynkiem.
Jeden z pozostałych przykucnął przed innym budynkiem i palił papierosa, dwaj inni,
uzbrojeni w karabiny, rozmawiali na skraju polany, a ostatni szedł w kierunku lasu. Na
szczęście nie w naszą stronę. On też miał karabin.
Pokazałam na pilnowany budynek, a Lee pokiwał głową. Więc to tam trzymali
Homera i prawdopodobnie Nicka Greenea. Przypuszczałam, że przynajmniej jeden z nich
żyje, bo w przeciwnym razie nie potrzebowaliby strażników. To była dobra wiadomość.
Teraz, kiedy byliśmy już na miejscu i dotarło do mnie, co się dzieje, zaczęłam tracić
pewność siebie. Nie mogliśmy tak po prostu wystrzelać tych ludzi. To byłoby morderstwo,
prawda? Oficjalnie nie byliśmy już w stanie wojny. Zresztą gdybyśmy zaczęli strzelać,
pewnie by nas zabili. Jeśli faktycznie było ich dwudziestu, mieli zdecydowaną przewagę
liczebną.
Trochę się wycofałam, a Lee do mnie dołączył.
- Co o tym myślisz? - zapytałam.
- Trudno powiedzieć. Połowa z nich może być w lesie. Ale nie są zbyt dobrze
zorganizowani. Dzisiaj rano był tu prawdziwy bałagan. Wszyscy biegali z latarkami. Sześciu
gości z karabinami bez trudu by ich wystrzelało. - Spojrzał na mnie i dodał: - Gdzie chcesz
rozlać benzynę?
- Tam. - Skinęłam w drugą stronę, jeszcze dalej, niż czekał na nas Gavin. - Chyba że...
- Chyba że co?
Zamierzałam podpalić benzynę w oddali, żeby zacząć akcję dywersyjną. Ale teraz,
przyglądając się krajobrazowi, wpadłam na inny pomysł.
Był szalony i ryzykowny, lecz gdyby wypalił, mógłby trochę zwiększyć nasze szanse.
Rozdział 13
Zorganizowanie się zajęło nam całą wieczność. Musieliśmy być bardzo ostrożni. Z
jednej strony czas naglił, bo ilekroć spojrzałam na obóz, miałam wrażenie, że panuje w nim
coraz większe ożywienie. Przede wszystkim przy żółtym budynku, gdzie prawdopodobnie
przetrzymywano Homera i tego całego Greenea, robił się coraz większy ruch. Nie mogłam
rozgryz
ć, co się dzieje, ale miałam złe przeczucie. Kiedy żołnierze wchodzili i wychodzili,
wyobrażałam sobie - wręcz czułam - że zachowują się zaczepnie i agresywnie Jak
podminowani. W innych częściach obozu wydawali się raczej rozleniwieni.
Potem, około drugiej, przyjechał jakiś pojazd i zaparkował niedaleko żółtego
budynku. Miałam wrażenie, że ma on coś wspólnego z Homerem i Nickiem Greeneem.
Intuicja podpowiadała mi, że wywiozą nim przynajmniej jednego z nich. Nie miałam na to
dowodów. Chyba tylko miejsce, w którym go zaparkowano, i sposób, w jaki kierowca po
wyjściu ze środka rozmawiał z dwoma żołnierzami, ciągle pokazując w stronę żółtego
budynku.
Pikap marki Suzuki był mały, śmieszny i zielony. Na chwilę przyszła mi do głowy
chora myśl, że może przyjechał zabrać dwa ciała, ale szybko potrząsnęłam głową, żeby się jej
pozbyć. Nie mogłam sobie pozwolić na myślenie tymi kategoriami.
Przyjazd pikapa wskazywał na co najmniej jedną rzecz: że w pobliżu musi być
przejezdna droga prowadząca na północny zachód. Nie wiedziałam, czy ta informacja na
cokolwiek nam się przyda, ale zachowałam ją w pamięci.
Przez blisko dwie godziny obserwowaliśmy wartowników. Boże, odżyły wspomnienia
z wojny. W ciągu miesięcy od jej zakończenia prawie zapomniałam o tych długich, nudnych,
a zarazem pełnych napięcia okresach oczekiwania. Były nudne, bo należało siedzieć w
jednym miejscu, nie ruszać się, obserwować, słuchać, czuć narastający głód i pragnienie; oraz
pełne napięcia, bo na szali leżało twoje życie i w każdej chwili mogło dojść do katastrofy.
Chyba tylko ktoś, kto to przeżył, jest w stanie zrozumieć, jakie to uczucie. Podejrzewam, że z
daleka wojna może się wydawać ekscytująca, ale na każde pięć minut przyprawiającej o
dzikie zawroty głowy, ściskanie w żołądku i kołatanie nerwów akcji przypada sto godzin
mozołu i ciężkiej harówy.
W każdym razie z tego, co zauważyłam, żołnierze nie mieli żadnego konkretnego
harmonogramu wart. Wyglądało na to, że po lesie łaziło paru kolesi z karabinami i każdy
pilnował wyznaczonego terenu. Niektórzy byli niebezpieczni, inni leniwi. Na przykład część
przychodziła do obozu, żeby pogadać z kumplami, i paliła papierosy, dopóki dowódca nie
kazał wracać do lasu. Dlatego chwilami całe ogromne połacie wokół obozu pozostawały bez
kontroli na ponad dwadzieścia minut, a nawet pół godziny. Szansa była niewielka. Ale
większej nie mieliśmy.
W końcu dałam Lee sygnał, żebyśmy się wycofali. Przez kilka pierwszych minut
poruszałam się z trudem, bo byłam strasznie obolała i ścierpnięta po tkwieniu w jednym
miejscu. Wiedziałam jednak, że nie możemy dłużej zostawiać Gavina samego.
Gdy wróciliśmy nad strumień, Gavina nigdzie nie było widać, ale potem zeskoczył z
gałęzi tuż nad moją głową. Cholernie mnie wystraszył. Bez względu na to, jak długo byłam w
tych partyzanckich klimatach, najwyraz
niej nadal miałam problem z zapamiętaniem kilku
podstawowych zasad, a jedną z nich było to, że trzeba patrzeć także powyżej linii oczu.
Szkoda, że tego nie zapamiętałam. Gdybym zapamiętała, moje szanse na przeżycie z
pewnością by wzrosły.
Podzieliłam się z chłopakami tym, co mi przyszło do głowy. Nie wyglądali na
przekonanych, ale chyba żaden z nich nie miał lepszego pomysłu, bo nic nie powiedzieli.
Plan wymagał udziału Gavina, co w zasadzie wcale mi się nie podobało. Zabawne, że
kiedy człowiek jest zdesperowany i wszystko wisi na włosku, szybko zapomina się o
zasadach. Oczywiście Gavin się ucieszył, że może wziąć w tym udział, nawet jeśli mój plan
nie do końca go przekonał. Chyba czuł się zbyt osamotniony, a nawet wystraszony, żeby
spędzić z dala od nas kolejne godziny. Doszedł do wniosku, że atak będzie lepszy niż dalsze
siedzenie samemu. Ja nie byłam tego taka pewna, ale zabrakło nam innych możliwości.
Musieliśmy zrobić dwie wycieczki z beczkami. Tę przeciekającą zostawiliśmy na
koniec, żeby jak najbardziej ograniczyć zapach. Beczki naprawdę były za ciężkie dla Gavina,
a teren robił się coraz bardziej stromy, więc ja i Lee przenieśliśmy po dwie.
To była wyczerpująca mała wyprawa. Problem polegał na tym, że nie mogliśmy tak
po prostu pokonać stu metrów, rozejrzeć się i iść dalej. Musieliśmy się przemieszczać od
kryjówki do kryjówki. Gavin okazał się całkiem pożyteczny, bo mogliśmy go posłać
przodem, żeby sprawdził, czy droga jest wolna. Jego zadanie polegało na znajdowaniu
nowych kryjówek. A w lesie w biały dzień raczej nie ma ich wielu dla trojga ludzi i dwóch
beczek z benzyną.
Gavin całkiem dobrze się spisał. Dwa razy postawił nas jednak w sytuacji, w której
naprawdę nie mieliśmy wystarczającej osłony. Raz pokazał nam zagłębienie w ziemi, gdzie
mieliśmy się położyć i jakimś cudem zniknąć z widoku, a potem wydrążony pień drzewa, w
którym z trudem mieścił się on sam. Ale chyba udało nam się mu uzmysłowić, że nie podoba
nam się rola łatwego celu, i szybko załapał, o co chodzi.
Sto metrów od miejsca, do którego zamierzałam dotrzeć, przycupnęliśmy między
dwoma żółtakami. Były trochę kłujące, ale uznałam, że to dobre miejsce do przyczajenia się.
Lee mógł tam rozpocząć swoją podróż z beczkami na drugi koniec wąwozu, a ja i Gavin
wróciliśmy po dwie pozostałe beczki.
Przy beczkach musiałam chwilę odpocząć. Czułam, że zużyłam całą energię.
Chciałam jak najszybciej dostać się do Homera, ale nie zabrałam jedzenia ani wody, a od
samego rana byliśmy w ruchu. Gavin poprowadził mnie wzdłuż strumienia i pokazał zatoczkę
wielkości stołu. Woda wydawała się dość czysta, więc napiłam się jak pies, z głową na dole i
tyłkiem w górze, chłepcząc, dopóki nie poczułam, że woda chlupocze mi w żołądku.
Pierwsza wycieczka była trudna, ale druga okazała się koszmarem. Oczywiście
wiedziałam, że tak będzie. Może dlatego czułam się wykończona, jeszcze zanim ruszyliśmy w
drogę. W każdym razie było okropnie. Znowu kazałam Gavinowi pójść przodem, ale tym
razem musiałam nieść dwie beczki, a na plecach strzelbę, która z każdym krokiem robiła się
cięższa. Przynajmniej jedna z beczek wydawała się już pełna tylko w połowie. Zastanawiałam
się, czy Lee zabrał obie beczki naraz, tak jak planował, czy może dał za wygraną i nosił je
pojedynczo.
Nagle pojawiły się kłopoty. Właśnie dołączyłam do Gavina między dwoma
niewielkimi głazami, z których żaden nie zapewniał dobrej osłony. Ale tym razem byłam w
stanie mu wybaczyć. W pobliżu brakowało innych możliwości. Gdy tylko do niego
podeszłam, usłyszałam odgłos kroków dobiegający z nieco wyższego poziomu.
Brzmiało to tak, jakby z pięćdziesiąt metrów od nas ktoś szedł w naszą stronę.
Poklepałam Gavina po ramieniu i pokazałam, żeby był cicho. Spojrzał na mnie z niepokojem,
ale miał taką minę, jakby... sama nie wiem, w każdym razie przez kilka następnych minut nie
odrywał ode mnie oczu. Odgłos kroków rozbrzmiewał coraz głośniej. Pociłam się jak
schwytany we wnyki lis, który za chwilę odgryzie sobie łapę, żeby uciec. Wiedziałam, że nie
ma tu nikogo, kto by nas obronił. Prawo międzynarodowe nie sięgało tak głęboko w las.
Zsunęłam strzelbę z pleców. Boże, gdybym musiała jej tu użyć, słono byśmy za to
zapłacili. Prawdopodobnie podpisałabym wyrok śmierci na Homera i tego całego Greene a. I
pewnie na Lee też. Ale co innego mogłam zrobić? Gdyby ktoś nas znalazł, gdybyśmy dali się
pojmać, pewnie i tak wszyscy dostalibyśmy czapę.
Musiałam przesunąć strzelbę nad głową Gavina. Nie było za dużo miejsca. Odgłos
kroków dobiegał już z bardzo bliskiej odległości i jakimś cudem nadal narastał w mojej
głowie. Lekko się odchyliłam. Nie mogłam ruszyć zamka, bo narobiłabym za dużo hałasu.
Ale w razie czego i tak miałabym chwilę. Bo przecież żołnierz byłby w takim szoku, że
zareagowałby dopiero po paru sekundach, prawda?
Znalazł się tuż obok głazów. Zatrzymał się. Jakby wiedział, że za nimi jesteśmy,
zaledwie metr od niego. Mógł się pochylić, lekko obrócić głowę w prawo i nas zobaczyć. To
byłby koniec. Doskonale go sobie wyobrażałam. Wiedziałam nawet, jak by wyglądał.
Zaskoczona, zacięta twarz - twarz zabójcy. Uniosłam strzelbę jeszcze o kilka centymetrów.
Co on robił? Po co to zwlekanie? Próbował nas zgnębić psychicznie? Usłyszałam dziwny
dz
więk. Szum wody, dość silny strumień. Przestrzeń między głazami wypełniła się
paskudnym smrodem. Spieniona, ciemnawa kałuża zaczęła płynąć w stronę stóp Gavina.
W innych okolicznościach pewnie zaczęłabym się śmiać. Spojrzałam Gavinowi w
oczy. Na szczęście obydwoje byliśmy porządnie wystraszeni. Potem zrobiło mi się niedobrze
od tego smrodu. Pracując na farmie, widzi się wszystko, czuje się najróżniejsze zapachy,
przywyka się do nich, ale z jakiegoś powodu ten odór wydał mi się naprawdę obrzydliwy.
Może przynajmniej smród moczu stłumił woń benzyny. Może żołnierz miał słaby
węch. Kto wie? Podobno zmysł powonienia u dzieci jest czulszy niż u dorosłych.
Strumień przestał płynąć. Wyraz
nie usłyszałam odgłos zapinanego rozporka. Tak,
żołnierz był blisko. Potem znowu rozległ się odgłos kroków i wróg ruszył w swoją stronę.
Gavin z udawanym obrzydzeniem połączonym z prawdziwą odrazą pokazał mi, że
mocz dosięgnął jego buta i zmoczył bok podeszwy. Skrzywiłam się, ale przysunęłam palec do
ust. Zagrożenie jeszcze nie minęło, nie do końca.
Na szczęście żołnierz nie wrócił. Po mniej więcej piętnastu minutach wyczołgaliśmy
się zza głazów, rozejrzeliśmy się jak wombaty węszące w wieczornym powietrzu i ruszyliśmy
dalej. Miałam nadzieję, że Lee nie martwi się za bardzo. Nie ustaliliśmy, co ma robić, jeśli nie
dostanie ode mnie sygnału. A powinniśmy byli. Już i tak mieliśmy wystarczająco dużo
problemów.
Dotarcie do żółtaków zajęło nam następne piętnaście minut. A kiedy donieśliśmy dwie
beczki na miejsce, zaczęliśmy tracić panowanie nad sytuacją. Jakbyśmy wywołali kłopoty.
Oczywiście nie zrobiliśmy tego celowo - to był zwyczajny zbieg okoliczności, tyle że nigdy
do końca nie wierzyłam w zbiegi okoliczności. Moja przyjaciółka Robyn żartowała, że zbieg
okoliczności to sposób Boga na powiedzenie ci, żebyś się przebudził. Tylko że Robyn raczej
nie traktowała tego jak żartu. Była dość religijna. A może to w ogóle nie był żart?
Tym razem obudził nas jednak raczej sam diabeł. Bo nagle wszystko zaczęło
wyglądać tak, jakby żołnierze zamierzali coś zrobić z Homerem i tym drugim więz
niem.
Dowódca wymaszerował z jednej z chat, wykrzyczał kilka rozkazów i już po chwili sześciu
żołnierzy utworzyło mały oddział na środku polany. Na dodatek poszło im całkiem sprawnie.
Wcale mnie to nie ucieszyło. Prawie zapomniałam, że ci ludzie w pewnym sensie są
członkami sił militarnych. Usiłowałam sobie wmówić, że to lenie, ale pod dowództwem tego
kolesia wcale nie wyglądali na leniwych.
Poza tym mieli przy sobie karabiny. To cieszyło mnie jeszcze mniej.
Sposób, w jaki spoglądali na chatę, w której prawdopodobnie trzymali Homera,
utwierdził mnie w przekonaniu, że ta akcja ma związek z nim - z nim, z Nickiem Greene em
albo z nimi obydwoma. Potem dowódca zaczął przemawiać, od czasu do czasu pokazując w
stronę żółtej chaty. Atmosfera nie była dobra. Robiło się strasznie. Czułam w ustach cierpki
smak, a w nosie cierpki zapach.
W tamtej chwili uznałam, że powinniśmy czym prędzej ruszać do akcji, mimo że
wcale nie czułam się gotowa. Miałam nadzieję, że dowódca będzie przemawiał długo. Szybko
machnęłam Gavinowi na pożegnanie i zaczęłam podchodzić w stronę tylnej ściany budynku,
w którym siedział Homer.  Może być gorąco - pomyślałam po drodze. - Za bardzo liczymy na
szczęście .
Przez chwilę nic mnie nie osłaniało i musiałam pokonać biegiem otwartą przestrzeń -
piętnaście, dwadzieścia metrów. W pewnym sensie grupka żołnierzy po drugiej stronie, nawet
jeśli zmusiła mnie do zbyt szybkiego działania, wyświadczyła mi przysługę. Jakby plac
apelowy uziemił siedem osób. Stał się czułym punktem tego małego obszaru - skupiła się w
nim cała energia - i w ten sposób dał mi większą swobodę działania przy granicy obozu.
Nie wiedziałam, od jak dawna stacjonują tu żołnierze, ale od ich przybycia musiało
upłynąć trochę czasu, bo wokół nie było żadnych patyków ani kawałków kory. Pewnie zebrali
je na ogniska, na których gotowali posiłki. Wiedziałam, jak to jest. Pierwszego dnia idzie jak
po maśle - jedną ręką sięgasz po rozpałkę, a drugą po drewno i prawie nie musisz wstawać z
miejsca. W drugim tygodniu trzeba pokonać pięćdziesiąt metrów, żeby znalez
ć coś do
spalenia. A parę tygodni póz
niej przetrząsasz las w takiej odległości, że zanim wrócisz do
obozowiska, ogień gaśnie.
No więc tak, powiedziałabym, że ci goście byli tu od miesięcy. Jak dla nas super, bo
dzięki temu mogliśmy swobodniej się poruszać i robić bardzo mało hałasu. A za żółtą chatą
ziemia była tak wyczyszczona - no, nie licząc kilku kamieni - że czułam się, jakbym szła po
asfaltowym boisku w szkole.
Mimo to ucieszyłam się, kiedy dotarłam do poskręcanego starego eukaliptusa za chatą,
który wcześniej wyznaczyliśmy z Lee na mój cel. Żałowałam, że nie mogę się na chwilę
oprzeć o drzewo i odsapnąć, zapanować nad oddechem i podziękować swoim szczęśliwym
gwiazdom. Ale nie było na to szans. Podniosłam kamień, gotowa rzucić nim w jedyne małe
okno w tylnej ścianie chaty. Szybkim machnięciem dałam znak Gavinowi, a potem Lee.
Umówiliśmy się, że będą tego wypatrywali. Miałam megawielką nadzieję, że rzeczywiście
tak robią.
W następnej minucie wszystko jakby ustało. A
ącznie z biciem mojego serca. Nadal
słyszałam głos dowódcy, ale nikogo nie widziałam. Wietrzyk zniknął, liście na drzewach
znieruchomiały, słońce wisiało zastygłe na zimnym niebie. Potem się zaczęło. Najpierw
zobaczyłam stronę Gavina. Błysk ognia wśród drzew, potem drugi. Nie wiem, jak mu się
udało wywołać je tak szybko jeden po drugim. Pospiesznie spojrzałam w stronę Lee. Tak, tam
zobaczyłam to samo.
Nie mogłam siedzieć i czekać na pełny efekt. Musiałam się ruszyć, i to szybko.
Ruszyłam się.
Na wzgórzu Gavina rozległ się świst, a po drugiej stronie budynku dał się słyszeć
pierwszy okrzyk. Rzuciłam kamieniem w szybę. Narobiłam trochę hałasu, ale nie aż tyle,
żeby można go było usłyszeć wśród wybuchów beczek z benzyną. Złapałam się parapetu,
podciągnęłam się, czując, jak odłamki szkła wbijają mi się w ręce, i zawołałam:
- Homer, Homer, szybko!
Z wielką ulgą usłyszałam jego głos.
- Nie da rady, Ellie, Nick jest za słaby, żeby wyjść przez okno.
Cholera. O tym nie pomyślałam. Cholera. I co teraz? Nie mogłam w to uwierzyć.
Rozejrzałam się zrozpaczona. Znikąd pomocy. Ale przed budynkiem stało małe śmieszne
suzuki. Gdyby jakimś cudem udało mi się je wykorzystać, nie bylibyśmy ugotowani. Nie
bylibyśmy martwi. Jak przez sen usłyszałam ryk płomieni na wzgórzu, a nawet  bam, bam,
bam jednej z beczek turlającej się po stoku. Wiedziałam, że za chwilę żołnierze zrozumieją,
że to wszystko ma jedynie odwrócić ich uwagę od najważniejszej atrakcji. A tą atrakcją
byłam ja, mimo że wcale mi to nie odpowiadało.
Pobiegłam do samochodu. Dzięki Bogu, kluczyki tkwiły w stacyjce. Co miałam robić?
Krzyknęłam w stronę ściany:
- Odsuń się, Homer, będę taranować!
Coś odkrzyknął, ale nie zrozumiałam. Już biegłam z powrotem do samochodu.
Odpaliłam, zawróciłam, trochę cofnęłam, a potem z impetem wjechałam na ścianę. Dziwne
uczucie. Wrzuciłam tylko pierwszy bieg, a jechałam - bo ja wiem - ze dwadzieścia, może
trzydzieści na godzinę. Budynek jakby się zachwiał. Samochód odbił się od ściany i
zatrzymał równolegle do chaty.
Udało mi się zrobić wyłom w dolnej części muru. Nie wyglądał na wystarczająco
szeroki dla człowieka. Wyskoczyłam z suzuki i podbiegłam do niego. W otworze zobaczyłam
ciemną skórę Homera. Po drugiej stronie budynku zaczęła się strzelanina. Już wcześniej
byłam wystraszona, ale teraz poczułam przerażenie. To wszystko zbyt mocno przypominało
mi strzały, które usłyszałam nie tak dawno temu - te, które zabiły moich rodziców.
Zadrżałam. Spojrzałam na pakę suzuki i zobaczyłam zwyczajne graty, jakie wozi się
terenówką. Wśród nich kawałek łańcucha. Może mógłby mi się na coś przydać? Moje ręce
zachowywały się tak, jakby nie były w stanie niczego zrobić. Złapałam łańcuch dopiero za
trzecim razem. Wyciągnęłam go. Duży hak po jednej stronie podpięłam do drążka
holowniczego, a drugi koniec łańcucha zaniosłam do wyłomu w murze. Usiłowałam się
uspokoić. Wiem, że im bardziej człowiek się spieszy, tym więcej popełnia błędów, ale
czasami zapanowanie nad sobą jest po prostu zbyt trudne.
- Możesz to do czegoś przyczepić? - zawołałam do Homera.
- Tak! - odkrzyknął. - Do kranu.
 Do kranu - pomyślałam. - Boże, nie wiem, czy kran to wytrzyma .
Ale nie było czasu na debatę. Musiałam jednak znalez
ć czas i zaczekać, aż Homer
wykona zadanie. Gdybym ruszyła przed podpięciem łańcucha, położyłabym sprawę.
To było najdłuższe oczekiwanie w moim życiu. Musiało upłynąć co najmniej
piętnaście sekund. Może nawet dwadzieścia. Potem usłyszałam Homera:
- Ruszaj! Ruszaj!
Pobiegłam za kółko, wskoczyłam na fotel, mocno skręciłam kierownicę i próbowałam
znalez
ć w sobie powściągliwość, żeby jechać powoli, a nie pięćdziesiąt kilometrów na
godzinę. Poszłam na kompromis. Chyba dość szybko rozpędziłam się do dwudziestki. We
wstecznym lusterku widziałam, jak wyłom rozszerza się, otwiera, ale towarzyszyło temu
nagłe wyginanie się i wykręcani rury, która wspinała się na zewnątrz po ścianie i wchodziła
do budynku. Wiła się jak waż na ogrodzeniu pod napięciem. Potem wystrzelił strumień wody.
Podejrzewam, że w instalacji wykorzystano ciśnienie grawitacyjnie, ale żeby było aż tak
wielkie, kran musiał być umieszczony wysoko. Tryskał mocniej niż ten u nas w domu.
Mocniej niż fontanna w centrum handlowym w Stratton. Mocniej niż wyciśnięty pryszcz.
Zatrzymałam się, bo dach budynku zaczął falować. Na szczęście te prowizoryczne
chaty stawiano z odzyskanych aluminiowych puszek po napojach. Wyskoczyłam z
samochodu, a potem szybko wskoczyłam z powrotem, bo zobaczyłam człowieka
wygrzebującego się przez otwór w ścianie. Miałam nadzieję, że potrzebują mnie tylko do
prowadzenia. W ciemności za tym mężczyzną zauważyłam twarz Homera. Przypomniałam
sobie o łańcuchu i znowu wysiadłam 2 samochodu. Podbiegłam do haka i odpięłam go od
samochodu. Teraz przez dziurę wyłaził Homer i już po chwili obydwaj jeńcy pędzili do małej
terenówki. Ten drugi facet wydawał się dość słaby i wychudzony, Homer musiał mu
pomagać. Suzuki miało dwoje drzwi i tylko dwa miejsca z przodu. Na szczęście połączone.
Strasznie trudno było mi utrzymać samochód w miejscu, kiedy Nick Greene wsiadał
do środka. Wszystkie moje instynkty krzyczały:  Gazu! Ruszaj! Wynoś się stąd! . Czułam, że
suzuki pełznie do przodu, jakby samochód miał własny umysł, nawet jeśli to moja stopa
leżała na pedale gazu. Nick był już w środku i przysuwał się do mnie. Potwornie cuchnął.
Naprawdę potwornie. Obezwładniająco i75 paskudnie. Próbowałam ukryć obrzydzenie.
Homer był już w połowie w środku i to mi wystarczyło. Ruszyłam.
- Jezu! - krzyknął Homer, ale wcale się tym nie przejęłam. Sam mógł o siebie zadbać.
W końcu to on był na tyle głupi, że dał się złapać.
Zawróciłam małym samochodem, wprowadzając go w tak ostry zakręt, że dwa koła
oderwały się od ziemi. Poczułam, że gwałtownie się kołyszemy. Nick chwycił mnie za ramię,
czym wcale mi nie pomagał. Wylądowaliśmy z powrotem na ziemi i nawrotka zakończyła się
ślizgiem. Teraz byłam zwrócona mniej więcej w kierunku, w którym chciałam jechać.
Samochód wciąż się kołysał po gwałtownym manewrze, ale i tak wcisnęłam gaż. Kątem oka
zauważyłam, że Homer jeszcze nie do końca wsiadł. Może byłam dla niego zbyt surowa. Po
chwili jednak przestałam się nim przejmować, bo usłyszałam huk z tyłu i poczułam, że mały
samochodzik kołysze się w górę i w dół. Spojrzałam w lusterko i z przerażenia o mało nie
wypuściłam kierownicy. Jakiś żołnierz właśnie wskoczył na pakę. Nigdy nie zapomnę widoku
tej twarzy w lusterku. Nigdy nie widziałam niczego równie paskudnego i przerażającego. Nie
wiem, skąd się wziął. Myślałam, że wszyscy są po drugiej stronie, gdzie zmagają się z
rozpędzonymi beczkami i wywołanymi przez nas pożarami. Ten żołnierz miał karabin i już
go unosił. Zadziwiająco dobrze utrzymywał równowagę. Szeroko rozstawił nogi, ale
kołysanie suzuki na pewno mu nie pomagało.
Byliśmy nieruchomymi celami - wręcz siedzącymi. Zastrzelenie nas byłoby dla
żołnierza łatwiejsze niż trafienie do cynowych kaczek na jarmarku.
Zrobiłam coś oczywistego: gwałtownie wcisnęłam hamulec. To, co stało się póz
niej,
było chyba najbardziej zaskakującą rzeczą, jaką widziałam od początku wojny. Żołnierz runął
do przodu i sam się postrzelił. Przez chwilę nie wiedziałam, co się dzieje. Usłyszałam huk i
skuliłam się na siedzeniu, jakby jakimś cudem mogło mnie to ochronić. Potem z tyłu rozległ
się głośny, przeraz
liwy krzyk. Zrozumiałam, że krzyczy ten żołnierz. Mocno wcisnęłam pedał
gazu. Suzuki wystartowało jak królik na widok rottweilera i skierowałam się ku majaczącej w
oddali drodze. W zasadzie to wcale nie była droga, ale mogłam jechać po śladach kół
pozostawionych przez ten sam samochód.
Jednocześnie chciałam zobaczyć, co się dzieje za nami, ale trudno było to zrobić
podczas prowadzenia. W bocznym lusterku widziałam linie ognia dość mocno zaznaczone po
jednej stronie wzgórza. Drugiej strony nie widziałam. Pozostawało mi mieć nadzieję, że Lee i
Gavin już się stamtąd wynieśli. Po wzgórzu biegali mężczyz
ni z wiadrami pełnymi wody. We
wstecznym lusterku zauważyłam, że ściga nas co najmniej trzech żołnierzy. Wyglądało na to,
że dopiero teraz zdali sobie sprawę, co się dzieje po drugiej stronie budynku. Jeden z nich
właśnie oddał strzał - klęczał jeszcze na jednym kolanie i odsuwał głowę od karabinu, żeby
ocenić efekt. Zauważyłam nawet małą smużkę dymu wydobywającą się z lufy. Nie
wiedziałam, że do nas strzelają. Poza tym kątem oka dostrzegłam rękę mężczyzny leżącego
na pace. Ostatkiem sił machał do kumpli. Uderzyło mnie, że w pewnym sensie jest teraz po
naszej stronie. Że nie będą skorzy do strzelania, jeśli zobaczą, że mogą trafić kolegę. Był
naszą przypadkową ludzką tarczą.
Nadeszła pora na odrobinę improwizowanej jazdy. Było mało miejsca na robienie
zygzaków, ale nie miałam innego wyjścia. Pojechałam szlakiem prowadzącym na lewą stronę
wąwozu, a potem znowu odbiłam w prawo. Z tyłu dał się słyszeć krzyk. Miałam nadzieję, że
facet nie cierpi na chorobę lokomocyjną. Gwałtownie okrążyłam ogromny pień i znowu
trzymałam się lewej strony, ale tylko przez chwilę. Wszystko zależało od mojej
nieprzewidywalności. Nick osuwał się na mnie i musiałam go odepchnąć. Krzyki z tyłu
zagłuszały warkot silnika, a nawet łomotanie mojego serca. Zobaczyłam gałąz
zestrzeloną z
drzewa po lewej stronie mniej więcej metr ode mnie. Nie była duża, ale znajdowała się mniej
więcej na wysokości samochodu i widok eksplozji drzazg i pyłu towarzyszący jej opadaniu
wyprowadził mnie z równowagi. Ostro skręciłam w prawo i znowu popędziliśmy w dół
wzgórza. Potem wjechaliśmy na górę od innej strony i wpadliśmy na kamień, którego nie
zauważyłam. Uderzyliśmy w niego tak mocno, że kierownica wyskoczyła mi z rąk.
Chwyciłam ją z powrotem i obróciłam. Zobaczyłam koniec wąwozu. Miałam przed
sobą pięćdziesiąt metrów czystego szlaku, więc popędziłam po nim zygzakiem. Liczyłam, że
dotrę do drogi, którą wcześniej przyjechaliśmy z Lee. Problem polegał na tym, że tamta droga
się urywała. Skończyła się spory kawałek dalej. Ale zauważyłam lukę między drzewami,
która mogła do niej prowadzić. No więc pognałam prosto na nią, prosto w jej mroczny otwór.
Jechaliśmy szybko, z pięćdziesiąt, sześćdziesiąt na godzinę, a potem - hura! - wpadliśmy na
pofałdowaną starą drogę prowadzącą na wyrąb i znalez
liśmy się w lesie.
Poczułam się dobrze.
To przyjemne uczucie trwało całe dwadzieścia sekund, bo po chwili droga znowu
zniknęła. Mieliśmy przed sobą ścianę młodych drzew.
Wdepnęłam hamulec.
- Możesz kawałek przejść? - zapytałam Nicka.
- Chyba tak - powiedział. Miał przyjemny głos.
Zostawiłam go z jego myślami, a sama wyskoczyłam z samochodu. Dobrze było się
uwolnić od tego zapachu.
Spojrzałam na faceta na pace. Jedno spojrzenie mi wystarczyło. Gość miał poważne
kłopoty. Wszystko wokół niego było wysmarowane krwią. Miała jaskrawoczerwoną barwę i
naprawdę było jej mnóstwo, jakby ktoś wziął stary sztywny pędzel i wysmarował nim
aluminiową pakę. Twarz tego człowieka zupełnie straciła kolor. Zamknął oczy. Pomyślałam,
że umiera albo już umarł. Wzięłam jego karabin i rzuciłam go Homerowi.
- Może lepiej nie zostawiać samochodu - powiedział Homer, odrywając ładownicę od
paska żołnierza.
Wiedziałam, o co mu chodzi. Gdyby udało nam się dojechać dalej, mielibyśmy
większe szanse.
- Tam jest luka - powiedział, kiwając głową w stronę rosnących wyżej drzew. - Może
to szlak.
Zawahałam się.
- W porządku - ustąpiłam.
Krzywiąc się, odchyliłam tylną klapę paki i ściągnęłam żołnierza za nogi na ziemię.
Spadając, wydał z siebie coś w rodzaju jęku, więc jednak nie umarł, ale chyba był
nieprzytomny. Kiedy potoczył się parę metrów w dół, mignęły mi ciemno - i jasnobrązowe
jelita albo jakieś organy wyłażące mu przez dziurę w brzuchu. Poczułam się tak, jakby moje
wnętrzności też miały za chwilę wypaść, tyle że przez usta. Żołądek zwinął mi się jak ciężka
mata na sali sportowej.
Znowu wskoczyłam za kierownicę i pojechałam w stronę luki między drzewami. Ta
wyprawa wydawała się długa, ciężka i szalona. W trawie czyhały najróżniejsze pułapki: pnie,
kamienie, dziury. To było jak najeżdżanie na progi spowalniające co sto metrów, w dodatku
ze stanowczo zbyt dużą prędkością. Kiedy zbliżyłam się do luki, Homer krzyknął. Przez
chwilę miał stłumiony głos, bo odwrócił się i patrzył przez tylne okno, ale gdy znowu na mnie
spojrzał, jego słowa dotarły z pełną mocą:
- Są za nami, u podnóża pagórka. Już strzelają. Cholera!
Silnik gwałtownie ucichł. Akurat kiedy luka między drzewami była już tak blisko.
Jeszcze trzydzieści metrów i zasłoniłby nas las. Nigdy wcześniej żaden pojazd nie zgasł mi w
ten sposób. Uświadomiłam sobie, że w silnik trafiła kula. Nic nie mogliśmy na to poradzić.
Gwałtownie otworzyłam drzwi i wyskoczyłam z samochodu, licząc na to, że Homer i Nick
Greene robią to samo z drugiej strony. Pochyliłam głowę i ruszyłam biegiem w stronę drzew,
ale już po pierwszym kroku poczułam, że nie mogę opuścić Nicka, chociaż bardzo mnie
korciło. Podbiegłam do niego. Homer już mu pomagał, położywszy sobie jego rękę na
ramionach. Homer to duży chłopak, ale potrafi być delikatny, kiedy zechce. Czyli mniej
więcej raz na trzy lata.
Kule świstały wokół nas, chyba przede wszystkim z lewej. Nick dyszał, próbując iść,
ale bez większych sukcesów. Myślę, że w równym stopniu co osłabienie fizyczne
przeszkadzał mu strach. Chwyciłam go w pasie i prawie go ponieśliśmy. Pokonaliśmy
piętnaście wyczerpujących metrów, potem jeszcze pięć. Było słychać, że kule się zbliżają,
żołnierze coraz staranniej do nas mierzyli. Potem jedna świsnęła tak blisko mnie, że poczułam
jej gorąco na policzku. Przyłożyłam wolną rękę do twarzy, myśląc, że trafię na żar. Nick
skrzywił się i lekko zatoczył do przodu. Byłam pewna, że oberwał. Znalez
liśmy się w cieniu
drzew. Kula trafiła w pień przede mną i całe drzewo zadrżało. Powlekliśmy Nicka jeszcze
kilka metrów. Byliśmy osłonięci. Niestety, tylko chwilowo. Ale zyskaliśmy mniej więcej
minutę. Od razu odwróciłam się do Nicka. Chwyciłam go za ramiona i prawie nim
potrząsnęłam.
- Nic ci się nie stało?
Pokiwał głową i głośno przełknął ślinę. Jego jabłko Adama podskakiwało jak jagnię w
wiosenny wieczór. Nadal nie byłam przekonana.
- Nie trafili cię?
- Nie, nie.
 No - pomyślałam - przecież by wiedział .
Nie było czasu na ocenę stanu zdrowia. Musieliśmy się skupić na innych sprawach.
Mianowicie na tym, jak prześcignąć sprawnych, silnych żołnierzy, skoro jesteśmy
wyczerpani, a jeden z nas ledwo idzie. Homer miał karabin, który mu rzuciłam. Swój
zostawiłam w samochodzie. Zrobiliśmy parę kroków, ale wiedziałam, że nie uda nam się
zgubić pościgu. Pozostawało nam jedynie ukryć się albo walczyć.
- Osłaniaj mnie - powiedziałam do Homera i ruszyłam z powrotem w stronę
terenówki.
- Co? - zdziwił się.
Ale nie miałam czasu na rozmowy. Już prawie wyszłam spomiędzy drzew.
Wiedziałam, że zostało mi co najmniej kilka sekund, zanim żołnierze zareagują. Ostatnią
rzeczą, jakiej się spodziewali, było zobaczenie, że jedno z nas zawróciło. Rzut oka w dół
wzgórza pokazał, że miałam rację. Byli rozproszeni po stoku i wspinali się do nas z
pochylonymi głowami. Nawet mnie nie zauważyli. Dopiero kiedy byłam przy samochodzie i
sięgałam po strzelbę, nieunikniony krzyk oznajmił mi, że mam kłopoty.
Widocznie Homer też na to czekał, bo pierwszy strzał oddał właśnie on. Wszyscy
żołnierze dali nura w trawę. Ja rozpłaszczyłam się na ziemi i trzymając się poziomu węża,
popełzłam z powrotem. Potem zdałam sobie sprawę, że pewnie mnie nie widzieli, kiedy
byłam w takiej pozycji, bo sprzyjało mi nachylenie terenu. Szkoda, że wtedy o tym nie
wiedziałam. Trzęsłam się tak bardzo, że unieruchomiłby mnie chyba tylko kaftan
bezpieczeństwa. Oprócz tego bałam się, że Homer zastrzeli mnie przez pomyłkę.
Znajdowaliśmy się na dość dobrze widocznym szlaku. Las był w zasadzie rzadki, co
akurat nam nie sprzyjało, ale rosły w nim metrowej wysokości krzaki, co z kolei nie było
takie złe. Natrafiliśmy jednak na mnóstwo tej cienkiej, kłującej trawy, którą starzy
Australijczycy nazywają  zaczekaj chwilę , bo kiedy człowiek się w niej zaplącze, trzeba
chwilę zaczekać, aż się wyswobodzi. To nie była dobra wiadomość. Nie mieliśmy żadnego
konkretnego planu, więc po prostu pobiegliśmy tym szlakiem. Rozglądałam się w
poszukiwaniu miejsca, w którym moglibyśmy albo się schować, albo przygotować zasadzkę.
Nick szedł sam i tak szybko zostawał w tyle, że po pięćdziesięciu metrach brakowało mu do
nas dwudziestu pięciu. Sprawa wyglądała beznadziejnie. Zostały nam tylko sekundy. A
gdybyśmy dali nura w bok i ukryli się w zaroślach, zostawilibyśmy tak widoczne ślady,
jakbyśmy jechali traktorem.
Wtedy usłyszałam cichy warkot. Dobiegał z przeciwnej strony niż ta, z której
nadciągali żołnierze. Przez chwilę myślałam:  Rety, teraz to naprawdę mamy kłopoty .
Potem zdałam sobie sprawę, że to może być tylko jedno.
- Szybko, za ten zakręt! - zawołałam do Nicka.
Chyba trochę go tym zmotywowałam, dałam mu cel, który mógł osiągnąć. Kiedy
dotarliśmy do zakrętu, usłyszałam krzyki żołnierzy za nami. Ukrywanie się nie wchodziło już
w rachubę. Musieliśmy stanąć i walczyć, mając nadzieję, że warkot zmierza w naszą stronę i
że odpowiadają za niego Lee i Gavin. Jeśli nie, byliśmy ugotowani. Nasze życie wisiało na
nitce cienkiej jak jeden koński włos.
Popchnęłam Nicka w stronę skały.
- Schowaj się za nią - poleciłam mu.
Razem z Homerem cofnęliśmy się kawałek w stronę zakrętu. On wybrał prawą stronę,
ja lewą. Było tam wystarczająco dużo skał, by zapewnić nam obojgu osłonę, tyle że niezbyt
dobrą. Nastawiłam uszu, nasłuchując warczenia, i jednocześnie przygotowałam strzelbę.
Miałam wrażenie, że hałas się oddala. Zrobiło mi się słabo, ale musiałam stłumić strach i
robić wszystko, co w mojej mocy. Wszystko, co byłam w stanie zrobić. Wymierzyłam do
jednego z pierwszych żołnierzy, którzy pojawili się w moim polu widzenia, ale zawahałam
się, próbując dokładnie wycelować. Znowu pierwszy wypalił Homer. Chyba spudłował, ale z
pewnością zrobił na nich wrażenie. Padli na ziemię. Poturlali się na wszystkie strony i zaczęli
strzelać. Nie doceniłam tych kolesi. Byli prawdziwymi żołnierzami.
Przycupnęłam za skałą. Chyba strzelali z automatów, bo wszędzie śmigały kule.
Zresztą to, z czego strzelali, nie robiło wielkiej różnicy: liczyło się to, że w powietrzu było
pełno kul. Śmigały obok mnie. Hałas przypominał strzelanie mnóstwa gumek, tak jak na
lekcjach, kiedy przesyłamy sobie liściki - albo kiedy chłopaki strzelają papierowymi kulkami.
Widziałam, jak rozpryskuje się ziemia na szlaku, kiedy uderzają w nią pociski, i jak
świszczące kule odłupują kawałeczki skał. Miałam nadzieję, że Nick schował głowę.
Oddałam kilka strzałów, ale wiem, że nikogo nie trafiłam. Za trudno było wymierzyć
pod takim gradem kul. Jeszcze gorsze było to, że żołnierze posuwali się naprzód pod osłoną
ognia. Rozpaczliwie nasłuchiwałam warkotu motorów. Raczej się nie zbliżały, ale na
szczęście najwyraz
niej się nie oddalały. Potem nagle usłyszałam za sobą czysty i
nierozrzedzony warkot silników. Odwróciłam się, pełna nadziei, lecz przygotowana na
rozczarowanie. Wiedziałam, że jeśli to nie Lee i Gavin, już po nas. Ale to byli oni - w oddali,
na następnym zakręcie. Lee jechał quadem, a Gavin yamahą. Lee po jednej stronie szlaku, a
Gavin po drugiej.
Gavin prowadził na stojąco, bo motor był dla niego za duży, i obydwaj próbowali
ogarnąć sytuację, szykując się do zawrócenia i błyskawicznej ucieczki.
Przyszła pora dać sygnał do zorganizowanego odwrotu, jak powiedziałby generał
Finley - albo do wyniesienia się stamtąd, jak powiedziałabym ja.
- Gotowy? - krzyknęłam do Homera.
- No dobra, niech ci będzie - odpowiedział. - I tak nie mam nic lepszego do roboty.
Typowe.
Obydwoje oddaliśmy serię strzałów, a potem zaczęliśmy się czołgać do tyłu. Kiedy
uznaliśmy, że jesteśmy bezpieczni, podnieśliśmy się i pobiegliśmy. Strzały nie zagrażały nam
już bezpośrednio, ale istniało ryzyko oberwania rykoszetem. Musieliśmy je podjąć. Gdy tylko
żołnierze zobaczyli, że zniknęliśmy, z pewnością skoczyli za nami jak lisy w kurniku.
Z niecierpliwością pomachałam do Lee. Dodał gazu i ruszył naprzód. Nie mógł
widzieć, co jest dalej, więc nie miał pojęcia, w co się pakuje. Ale jeśli chcieliśmy się stamtąd
wydostać, musieliśmy umieścić Nicka na quadzie.
Spotkaliśmy się przy skale Nicka. Byliśmy na zakręcie, tuż za linią ognia, ale
wiedziałam, że za chwilę przestaniemy być bezpieczni. Nick się podz
wignął i Homer pomógł
mu wstać. Lee zawrócił, biorąc ostry zakręt, który w zasadzie objął tylko tylne koło.
Tymczasem ja pochyliłam się, cofnęłam, a potem położyłam i zaczęłam ostrzeliwać szlak,
mierząc w zasadzie do wszystkiego i próbując choć trochę spowolnić pościg. Sześć razy
widziałam w zaroślach zbliżających się żołnierzy, ale nie aż tak wyraz
nie, żebym mogła do
któregoś wymierzyć. Oni też strzelali, lecz podobnie jak ja na oślep, i cały czas się do nas
zbliżali, próbując zająć lepsze pozycje.
Nick, który wyglądał na cholernie wystraszonego, wsiadł na quada. Udało mu się
dopiero za trzecim razem. Kiedy w końcu usiadł obok Lee, ja i Homer stanęliśmy na
stopniach po bokach. Dwaj żołnierze ukazali się w dość niewielkiej odległości, rozstawieni po
obu stronach szlaku. Zrozumiałam, że są lepiej zorganizowani, niż przypuszczałam.
Zastosowali jeden z tych wojskowych numerów, kiedy dwóch podbiega kilka metrów, a
potem przykuca, woła dwóch następnych i ich osłania.
- Jedz
! - krzyknęłam do Lee.
Próbowałam wymierzyć, oddać strzał i jednocześnie utrzymać równowagę, ale nie
było na to większych szans.
- Zygzakiem! - zawołałam.
A potem musiałam skupić całą uwagę na utrzymaniu się na quadzie. Lee był
urodzonym zygzakowcem.
Kiedy pokonaliśmy zakręt i dotarliśmy do Gavina, on już zawracał. Pojechał za nami.
Za następnym zakrętem szybko się przegrupowaliśmy. Ja przejęłam motor od Gavina - który
niezbyt chętnie mi go oddał - i wsadziłam chłopaka na quada razem z Nickiem i Lee. Byli
trochę stłoczeni, ale znalazło się miejsce dla wszystkich. Wzięłam Homera na yamahę i
pojechaliśmy.
Rozdział 14
To była długa podróż do domu. Kilka razy kazałam się wszystkim zatrzymać, żeby
zatrzeć ślady. Nie mogłam pozwolić, by prowadziły prosto do mojego domu. Zastosowaliśmy
kilka różnych sposobów. Parę razy jechaliśmy naokoło przez porośnięte krzakami,
niegościnne kilometry lasu. Przez jakiś czas ładnym szerokim strumieniem, z którego
wyjechaliśmy na skały, na których po wyschnięciu śladów opon nie było widać żadnego
znaku. Ale najczęściej po prostu schodziliśmy z maszyn, cofaliśmy się i gałęziami
zamiataliśmy piach w miejscach, gdzie ślady były zbyt widoczne.
Było trudno, bo szerokie opony quada dość mocno ryły ziemię. Poza tym wszyscy
czuliśmy straszne zmęczenie. Nick, biedaczysko, nie był w stanie nawet kiwnąć palcem. Nie
wiem, przez co przeszedł, ale na pewno było to coś gorszego niż impreza urodzinowa. Lee
coraz bardziej opadał z sił - to był jego drugi długi powrót motorem. Homerowi zostało
niewiele energii, bo pochłonął ją stres związany z uwięzieniem i świadomością, że w każdej
chwili może zostać zabity. Gavin mimo swojego wieku spisywał się całkiem dobrze. Ale
szczerze mówiąc, większość roboty musiałam wykonać sama.
Mniej więcej w ciągu ostatniej godziny zaliczyliśmy nieznane dotąd poziomy
zmęczenia. Wtedy już żadne z nas nie było w formie. Chwilami warkot yamahy wydawał mi
się bardzo odległy i przypominał raczej szum fal niż odgłos pracy silnika. W takich
momentach musiałam podejmować ogromny wysiłek, żeby się obudzić. Przypomniałam
sobie, jak wiele lat temu pytałam tatę, czy można zasnąć na motorze. Mnie taki pomysł
wydawał się zadziwiający. Zaśnięcie na motorze jadącym nawet sto kilometrów na godzinę,
kiedy powietrze z całej siły smaga cię po twarzy, powinno być przecież niemożliwe. Bo to
sprzeczne ze wszystkimi prawami rządzącymi snem, prawda? Ale tata powiedział, że można
zasnąć wszędzie, i podzielił się ze mną historią o tym, jak po żniwach, które pochłaniały go
dniami i nocami, w sobotę pojechał grać w drużynie krykieta Wirrawee i zasnął, fieldingując
po lewej stronie outfieldu czy jakoś tak.
Homer bez wątpienia zasypiał mi na plecach. Dałam mu silnego kuksańca łokciem, o
mało nie strącając go z motoru, i powiedziałam:
- Daj spokój, obudz
się, nie możesz teraz zasnąć. Musisz pilnować, żebym ja nie
zasnęła.
Odpłacił mi się pełnym repertuarem piosenek, które - doskonale o tym wiedział -
doprowadzały mnie do szału. Ale nie było innego wyjścia. Skoro miałam czuwać, musiałam
się przyłączyć.
Od czasu do czasu wtórowali nam pasażerowie quada.
Ta piosenka nie ma końca, Można przy niej wiecznie pląsać. Ktoś kiedyś zaczął sobie
śpiewać, Nie bardzo wiedząc po co, I teraz wszyscy ją śpiewają
Całymi dniami i nocą. Ta piosenka nie ma końca.
Milion zielonych butelek Stoi w rządku ładnie, A jeśli jedna z nich Tak przez
przypadek spadnie, To będzie już tylko dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć tysięcy
dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć zielonych butelek Stojących w rządku ładnie...
Gavinowi to jednak nie pomagało. W pewnej chwili Lee musiał się zatrzymać i
usadzić go między sobą i Nickiem, bo bał się,że mały pasażer zaśnie i sturla się z quada. I
wyglądało na to, że Gavinowi jest całkiem wygodnie między dwoma starszymi kolegami.
Ruszyliśmy w dalszą drogę, znowu przy akompaniamencie okropnej muzyki. Jedyna
inna piosenka, którą znał Homer, wymagała trochę większej wyobraz
ni. Trzeba było układać
rymowanki z wykorzystaniem imion.
Był sobie sklep, był sobie sklep, A w sklepie była Ellie, Śmierdziała, więc jej nie
chcieli, Naprawdę jej nie chcieli. Słabo widzę, jestem stary Gdzie są moje okulary? Gdzie są
moje okulary?
W tym sklepie był też Lee, Nasikał, więc byli z
li,
Naprawdę byli z
li. Słabo widzę, jestem stary Gdzie są moje okulary? Gdzie są moje
okulary?
Tak, tamtego wieczoru byliśmy prawdziwymi maszynami do karaoke. Ale lepiej nie
będę wspominała, z czym zrymowaliśmy Homera. Zresztą to nie był rym dokładny.
Kiedy wróciliśmy do domu, było już zupełnie ciemno. Automatyczna sekretarka
pękała w szwach - przede wszystkim od wiadomości zostawionych przez zaniepokojonych
rodziców Homera. Miał wrócić po szkole do domu. Kiedy nie mogli się do mnie dodzwonić,
zaczęli wpadać w panikę. Poza tym odsłuchałam parę wiadomości od Jeremy ego Finleya i od
Jess. Obydwoje udawali, że nic nie wiedzą o akcji, ale nadal byłam pewna, że jedno z nich
jest przywódcą Wyzwolenia.
Homer od razu zadzwonił do rodziców i powiedział im, że jedna zmoich krów
ugrzęzła w stawie i przez cały czas próbowaliśmy ją stamtąd wydostać, co nawet było
prawdą, tyle że spóz
nioną o dwa tygodnie. Potem zadzwonił do Jeremy ego i w bardzo
ostrożnych słowach powiedział mu, co się stało. Nick też chciał zadzwonić, ale przekonałam
go, żeby najpierw coś zjadł. Myślałam, że za chwilę zemdleje, a nie chciałam, żeby to zrobił
przy telefonie. Wszyscy byliśmy rozpaczliwie głodni. Usiedliśmy przy stole w kuchni i
rzuciliśmy się na zupę, którą ugotowałam w czasie weekendu. Wyjmując ją z mikrofalówki,
pomyślałam ze smutkiem, że moja weekendowa praca nie starczyła na długo. Przez zły
wpływ Lee zupa była jedyną rzeczą, którą udało mi się zrobić.
- Więzili cię od zakończenia wojny? - zapytałam Nicka.
Naprawdę wydawał się miłym facetem. Był bardzo wysoki i wyglądał poważnie, ale
czy mógł nie wyglądać poważnie po tym, przez co przeszedł?
- Nie - powiedział. - Tylko od siedmiu tygodni.
Z początku mówił niewiele, ale z każdą łyżką zdawał się odzyskiwać siły. To dobra
reklama dla mojej zupy. Miałam nadzieję, że Gavin uważnie się temu przygląda. Nigdy nie
szalał za moimi zupami. Teraz z trudem podnosił łyżkę do ust. Mogłam się założyć, że zaśnie,
zanim zje połowę.
- No więc jak to się stało? - zapytałam Nicka.
- Należę do CrossCountry.
- Aha, w porządku.
Właściwie mogłam się domyślić reszty, ale Nick i tak mi ją opowiedział.
CrossCountry było organizacją zrzeszającą ludzi, którzy uważali, że największe nadzieje na
przyszłość daje pojednanie, próba zbudowania mostów między dwoma krajami, poznanie
kultury sąsiada, tego typu rzeczy. Mieli zwolenników i przeciwników po obu stronach
granicy. Znałam sporo osób, które uważały ich za ludzi nielojalnych albo mówiąc trochę
brutalniej, za zdrajców. Szczerze mówiąc, sama też za nimi nie przepadałam.
Grupa Nicka przekroczyła granicę legalnie, żeby doradzać w sprawach związanych z
rolnictwem. Na mocy traktatu pokojowego dziewięćdziesiąt procent najlepszych gruntów
znalazło się w rękach wroga, ale ci ludzie i tak nie mogli sobie poradzić, bo nie mieli pojęcia
o lokalnych warunkach.
- Jestem agronomem - wyjaśnił Nick - i jez
dziłem po tamtym obszarze, doradzając w
kwestii uprawy zbóż. Na początku szło dobrze. Potem, sam nie wiem, odniosłem wrażenie, że
robią się coraz bardziej wrodzy. Atmosfera się zmieniła. Pewnej nocy mój tłumacz zniknął,
po prostu nagle się ulotnił, a nazajutrz w hotelu zjawili się ci ludzie i powiedzieli, że zabierają
mnie na spotkanie z grupą farmerów. Czułem, że coś złego wisi w powietrzu, ale uznałem, że
nie mam innego wyjścia. No i jak pewnie się domyślacie, nigdy nie spotkałem żadnej grupy
farmerów. Wsiadłem do samochodu, a gdy tylko wyjechaliśmy z miasta, wyciągnęli broń i
zawiez
li mnie do swojego obozu. Nie, nie do tego, w którym mnie znalez
liście. Ten pierwszy
był nad rzeką, na dość ładnym otwartym terenie. Potem przenieśli mnie do lasu. Byłem tam
aż do teraz.
- Właściwie dlaczego cię porwali? - zapytał Lee.
- Powiedzieli, że głosiłem chrześcijaństwo.
- A głosiłeś? - zapytałam.
Wydał się trochę zakłopotany. Chyba rzeczywiście zadałam to pytanie trochę
agresywnie, ale nigdy nie byłam wielką fanką pomysłu, że można iść i narzucać swoje
wyobrażenia na temat prawdziwej religii ludziom mającym inne wyobrażenie na temat
prawdziwej religii. Przecież wszystko wskazuje na to, że twoje wyobrażenie na temat
prawdziwej religii zależy wyłącznie od tego, w jakiej rodzinie i w jakim kraju się urodzisz.
Robyn była żarliwą chrześcijanką, ale nigdy by czegoś takiego nie zrobiła.
Nick trochę poczerwieniał, ale starał się patrzeć mi prosto w oczy.
- Niezupełnie - odpowiedział. - Jeśli mnie o coś pytano, rozdawałem trochę literatury.
To wszystko.
Nie byłam do końca pewna, czy mu wierzę.
- Chcesz teraz zadzwonić? - zapytałam go, kiedy Homer przyszedł do kuchni.
- O tak, bardzo dziękuję.
Długo rozmawiał przez telefon. Wiem, jestem okropna, ale nie mogłam się
powstrzymać i z żalem myślałam o przyszłym rachunku telefonicznym. Teraz, kiedy
musiałam płacić za wszystko sama, trochę zmieniłam podejście do marnowania pieniędzy.
Ale i tak miałam wrażenie, że gotówka wypływa drzwiami i oknami. Na przykład paliwo,
które wykorzystaliśmy podczas tej akcji - cztery beczki wysadzone w powietrze oraz benzyna
zużyta przez motory i quad - to wszystko miało swoją cenę, a raczej nie mogłam się łudzić, że
Wyzwolenie albo ktokolwiek inny zwróci mi poniesione koszty.
Pół godziny póz
niej te myśli wywołały u mnie prawdziwe poczucie winy. Wracając
do kuchni po położeniu Gavina spać, usłyszałam, jak Nick płacze w słuchawkę. Od tej chwili
o wiele bardziej mu współczułam z powodu tego, przez co przeszedł.
Homer pojechał do domu na pożyczonej ode mnie yamasze. Jeszcze nie wymyślił, jak
wyjaśni rodzicom zaginięcie swojego motoru. Lee czekał, aż zwolni się telefon, żeby
sprawdzić, czy z jego rodzeństwem jest wszystko w porządku. Moje zasoby energii spadły do
poziomu, który można by opisać takim samym kolorem jak moje wyciągi z banku:
czerwonym. Czując przygnębienie, poszłam spać.
Spałam jedenaście godzin. Znowu zwiał mi szkolny autobus, znowu opuściłam dzień
nauki. Potrzebowałam kolejnej godziny, żeby zwlec się z łóżka. Nadal byłam tak wyczerpana,
że ledwie szłam prosto. Winę za taki stan rzeczy ponosiło nie tyle zmęczenie fizyczne, ile
szok wywołany niedawnym zagrożeniem i emocjami. W końcu udało mi się dotrzeć do
kuchni. Siedziałam i czekałam, aż zagotuje się woda w czajniku elektrycznym. Myślałam o
bydle i o tym, jak bardzo już pewnie zgłodniało. Próbowałam się zmotywować, żeby wstać i
zawiez
ć zwierzętom siano.
Obudził mnie chrzęst żwiru na zewnątrz. Chrzęst żwiru pod kołami samochodu.
Moją pierwszą reakcją był strach. Czy to możliwe, że już nadeszła pora odwetu? Kto
mógłby mnie odwiedzić o tej porze w dzień powszedni? Spojrzałam przez okno w kuchni, ale
zobaczyłam tylko starego falcona. Ze środka wychodzili jacyś ludzie: mężczyzna i kobieta.
Obydwoje byli wysocy i żylaści. Domyśliłam się, kto to taki.
Wyszłam i skrzywiłam się, bo uderzyło we mnie zimne powietrze.
- Cześć - powiedziała kobieta, wyciągając rękę i dając mi szansę obejrzenia
wszystkich zębów w jej szczęce. - Ty musisz być Ellie. - Wzięła głęboki oddech. - Dziękuję
ci. Dziękuję. Jesteśmy ci bardzo wdzięczni, że odpowiedziałaś na boże wezwanie i
przywiozłaś nam Nicka z powrotem.
- Są państwo jego rodzicami?
Mężczyzna był zajęty zamykaniem samochodu, ale teraz, kiedy jego żona przytaknęła,
też do mnie podszedł i uścisnął mi dłoń.
- Jesteśmy twoimi dłużnikami - powiedział.
Byłam strasznie zakłopotana. W czasie wojny nic takiego się nie zdarzało. Wtedy
liczyło się tylko przetrwanie. Nie było czasu na podziękowania.
- No cóż - powiedziałam cicho, zastanawiając się, dlaczego zamknął samochód, i w
dalszym ciągu próbując nad sobą zapanować - może napiją się państwo kawy? Nie wiem, czy
Nick już wstał. Kiedy wróciliśmy wczoraj wieczorem, wszyscy byliśmy naprawdę
wykończeni.
Ale Nick wpadł do kuchni prawie biegiem, więc chyba zobaczył rodziców przez okno.
Uznałam, że to idealny moment, żeby nakarmić bydło, więc szybko się przebrałam i wyszłam
z domu.
Dobrze było wrócić do naturalnych rytmów życia. Nie wiem, co takiego mają w sobie
krowy. Są zupełnie inne niż owce. Kiedy tata kupił te zwierzęta, były naprawdę w kiepskiej
formie, a teraz ładnie się podtuczyły, zdecydowanie przybierały na wadze.
Zdążyłam je dobrze poznać. Tworzyły kolorową menażerię. Miały w swoim gronie
kilkoro uciekinierów, wśród których wyróżniały i93 się dwie sztuki. Obie były dość małe, ale
ciągle szykowały ucieczki, które przepełniłyby dumą każdego jeńca z czasów drugiej wojny
światowej. Nick mógłby się od nich wiele nauczyć. Nieważne, ile razy wzmacniałam
ogrodzenie - one ciągle uciekały. Oczywiście zazwyczaj zostawiały za płotem swoje cielęta,
co nie było zbyt roztropne. Czasami zabierały jedno z nich ze sobą. Zamierzałam się pozbyć
tych dwóch krów przy pierwszej sprzedaży, tak samo jak zrobił poprzedni właściciel,
sprzedając je nam. Za dużo było z nimi kłopotu.
Do tego dochodziły jeszcze krowy ze słabym przodem albo te z wystającym
kręgosłupem, albo te, które odrzucały swoje młode, albo te, które były zbyt agresywne w
stosunku do mnie i do Gavina. W myślach już szykowałam dla nich wymówienie. Musiałam
znowu stworzyć przyzwoite rodowodowe stado, i to jak najszybciej. Dawniej z tego
słynęliśmy. Było mi trochę wstyd, że te krowy zostaną sprzedane pod naszym nazwiskiem.
Jednak mimo ich wszystkich wad prędzej czy póz
niej człowiek zawsze się do nich
przywiązywał. Jak w każdej grupie, były wśród nich sztuki z charakterem. Wielu nadaliśmy
przezwiska, często z oczywistych powodów: Śliniak, A
ata, Tłuścioch, Lepkamorda, Cycatka.
Nie muszę dodawać, że to ostatnie wymyślił Gavin.
Inne przezwiska nie były aż tak oczywiste. Phar A
ap dostała swoje dlatego, że
potrafiła galopować szybciej niż inne krowy. Jeśli nieoczekiwanie zjawiałam się z sianem,
zawsze przybiegała do mnie jako pierwsza. Casanova został tak nazwany dlatego, że choć był
bykiem, ciągle wskakiwał na inne byki. Marlboro w zimne poranki wydmuchiwał wielkie
obłoki pary.
No dobra, te imiona były dość głupie, ale trzeba mieć jakąś rozrywkę, kiedy właśnie w
te zimne poranki łazi się po pastwiskach.
Gdy wróciłam do domu, wszyscy byli już na nogach. Nick czekał, żeby się pożegnać,
więc się pożegnałam, chcąc mieć to już za sobą.
Nie umiał się powstrzymać i rzucił kilka ckliwych tekstów - pewnie zrobiłabym to
samo, gdybym przez tyle czasu była w rękach partyzantów, nie wiedząc, czy uda mi się
przeżyć.
Prawdę mówiąc, byłam dumna z tego, jak sobie poradziliśmy. Przecież jeszcze nieco
ponad dwadzieścia cztery godziny temu szykowałam się do kolejnego nudnego tygodnia w
szkole. I czułam lekkie wewnętrzne ciepło, widząc, że nadal to potrafię, że nadal to w sobie
mam. Czymkolwiek było to  coś . Pomyślałam nawet, że gdyby nie udało mi się z farmą - a
wszystko wskazywało na to, że mi się nie uda - mogłabym wziąć pod uwagę karierę w
wojsku. Nie wiedziałam tylko, co w takim wypadku zrobiłabym z Gavinem.
Kiedy Nick i jego rodzice pojechali, mogłam przynajmniej usiąść w kuchni, rozpalić
ogień i odprężyć się w towarzystwie Lee i Gavina. Lee ponegocjował przez telefon z ludz
mi,
którzy zajmowali się jego rodzeństwem, i mógł z nami zostać jeszcze dwa dni. Gavin był w
siódmym niebie. Też się cieszyłam, ale czułam lekki niepokój.
Homer zjawił się tuż przed lunchem. A jakże. Wyczuwał jedzenie z odległości
dziesięciu kilometrów, i to w bezwietrzny dzień.
Rzuciłam im chleb, margarynę i inne produkty, mówiąc, żeby sami się obsłużyli. Przy
okazji dowiedziałam się, co spotkało Homera.
- No tak, właściwie to dość krępujące - wyznał. - Skradałem się w dół wzgórza, aż tu
nagle poczułem na plecach lufę karabinu i usłyszałem głos, który kazał mi rzucić broń.
- Jak to się stało? - zapytałam.
Wydawał się zniesmaczony, zakłopotany i rozbawiony - wszystko naraz.
- Facet zrobił sobie w ciemności przerwę na toaletę i cicho jak myszka przykucnął w
krzakach po mojej prawej, podczas gdy ja skradałem się tuż obok niego, jak druga myszka.
Wszyscy się roześmialiśmy.
- Powinieneś był go wyczuć - powiedział Gavin.
- No tak, po chwili wyczułem. O jedną chwilę za póz
no.
- Ci goście mają chyba jakiś toaletowy problem. Ciągle tylko wydalają. Jeden z nich o
mało nie złapał mnie i Gavina, kiedy poszedł się odlać.
Gavin zatkał nos.
- Tak, to śmierdziele - powiedział.
- No więc o co chodzi z tym Wyzwoleniem? - zapytałam.
Nie mogłam znieść, że nie jestem częścią ich sekretu. Homer doskonale o tym
wiedział i byłam wściekła, że muszę go zapytać wprost, bo to gwarantowało, że z
przyjemnością wyjawi mi najmniej, jak się da.
- Hej, już ci mówiłem. To tajemnica.
- Nie zostaliśmy członkami automatycznie, kiedy uratowaliśmy ci tyłek?
- A chcesz się przyłączyć?
- Bo ja wiem. - Oparłam się na krześle i zamyśliłam.
- Ja chcę - wtrącił Gavin.
- Słuchajcie - powiedział Homer - to nie jest żadna Tajemnicza Siódemka ani Słynna
Piątka. Nie jesteśmy klubem, w którym obowiązują hasła i specjalne uściski dłoni.
- Aha. W takim razie nie chcę się przyłączyć - powiedziałam.
- A tak poważnie...? - nie dawał za wygraną.
- Będę z tobą całkowicie szczera - zaczęłam powoli. - Wczorajszy dzień był
przerażający. Kiedy próbowałam powiększyć dziurę w ścianie, myśląc, że ci goście lada
chwila wyskoczą zza budynku i zaczną strzelać... Tak, na skali przerażenia to wszystko
znalazło się w samej czołówce.
- Ale... - podsunął mi Homer, patrząc na mnie i wiedząc, że chcę powiedzieć coś
jeszcze.
Wszyscy się roześmialiśmy.
- Powinieneś był go wyczuć - powiedział Gavin.
- No tak, po chwili wyczułem. O jedną chwilę za póz
no.
- Ci goście mają chyba jakiś toaletowy problem. Ciągle tylko wydalają. Jeden z nich o
mało nie złapał mnie i Gavina, kiedy poszedł się odlać.
Gavin zatkał nos.
- Tak, to śmierdziele - powiedział.
- No więc o co chodzi z tym Wyzwoleniem? - zapytałam.
Nie mogłam znieść, że nie jestem częścią ich sekretu. Homer doskonałe o tym
wiedział i byłam wściekła, że muszę go zapytać wprost, bo to gwarantowało, że z
przyjemnością wyjawi mi najmniej, jak się da.
- Hej, już ci mówiłem. To tajemnica.
- Nie zostaliśmy członkami automatycznie, kiedy uratowaliśmy ci tyłek?
- A chcesz się przyłączyć?
- Bo ja wiem. - Oparłam się na krześle i zamyśliłam.
- Ja chcę - wtrącił Gavin.
- Słuchajcie - powiedział Homer - to nie jest żadna Tajemnicza Siódemka ani Słynna
Piątka. Nie jesteśmy klubem, w którym obowiązują hasła i specjalne uściski dłoni.
- Aha. W takim razie nie chcę się przyłączyć - powiedziałam.
- A tak poważnie...? - nie dawał za wygraną.
- Będę z tobą całkowicie szczera - zaczęłam powoli. - Wczorajszy dzień był
przerażający. Kiedy próbowałam powiększyć dziurę w ścianie, myśląc, że ci goście lada
chwila wyskoczą zza budynku i zaczną strzelać... Tak, na skali przerażenia to wszystko
znalazło się w samej czołówce.
- Ale... - podsunął mi Homer, patrząc na mnie i wiedząc, że chcę powiedzieć coś
jeszcze.
- W porządku, masz rację, jest pewne  ale .
- Założę się, że wiem, o co chodzi - powiedział Homer.
- To było cholernie emocjonujące - wyznałam powoli.
- Właśnie - przytaknął Homer, opierając się na krześle.
- Wiem, co masz na myśli - włączył się Lee. On też się oparł i splótł ręce na piersi.
- Więc uzależniliśmy się od mocnych wrażeń? - zapytałam. - Musimy co kilka dni
kłaść na szali własne życie, żeby poczuć trochę zadowolenia?
Homer wzruszył ramionami.
- Dlaczego tak bardzo cię to dziwi? Dopiero teraz to odkryłaś?
- Tak, w zasadzie dopiero teraz.
- Przypomnij sobie, jak było przed wojną - powiedział. - Jeśli potrafisz sięgnąć
pamięcią aż tak daleko. Pamiętasz, jak Sam Young wskoczył na byka w zagrodzie? Albo jak
Jamie Anlezark i Melissa Carpenter surfowali na ciężarówkach do przewozu bydła, kiedy
przyjechali na aukcję? Albo jak graliśmy w polo na motorach? Bez kasków? Ile razy
spadliśmy? Jak to możliwe, że z szesnaście razy nie skręciliśmy sobie karku? Na przykład
wtedy, kiedy uderzyłaś w skałę i straciłaś przytomność. Myślałem, że już po tobie.
Zadrżałam.
- Nie przypominaj mi. Umówiliśmy się, że nie powiemy o tym moim rodzicom, bo
wiedzieliśmy, że mielibyśmy kłopoty.
- Jak myślisz - ciągnął - dlaczego przed wojną ludzie uprawiali canyoning? Skakali na
spadochronie? Albo na bungee?
- Dobra, mądralo, wyjaśnij mi.
- Bo tak naprawdę jedynym wrogiem ludzi jest śmierć. Każdy inny wróg, na przykład
dzieciak, który obgaduje cię w szkole, albo gliniarz, który zatrzymuje cię na poboczu, tak
naprawdę wcale nie jest twoim wrogiem, mimo że tak ci się wydaje. To po prostu, sam nie
wiem, uciążliwości. Ale śmierć to poważny wróg, bo wiesz, że w końcu z tobą wygra. I
dlatego w pewnym sensie próbujesz go pokonać. Im większe wyzwanie, tym bardziej się
starasz. Zawsze. W sumie naszym wrogiem nie są ci żołnierze, naszym wrogiem jest śmierć, a
oni są tylko jej małymi lokalnymi przedstawicielami.
- Tak - odezwał się Lee. - Te wszystkie wesołe miasteczka, te szalone przejażdżki.
Ludziom się wydaje, że tam plują śmierci prosto w twarz. Jasne, to nieprawda, ale tak im się
wydaje.
- Więc mówisz, że musimy to robić? Żeby dowieść swojej nieśmiertelności?
- No, to nie takie proste. Na początku byliśmy do tego zmuszeni. Ale mimo że
czuliśmy strach, mdłości i mieliśmy mętlik w głowie, pamiętam, że od pierwszego dnia
towarzyszyło nam coś jeszcze: lekkie łaskotanie sam nie wiem czego... Świadomość, że
jesteśmy zdani na własne siły i że to wielka przygoda. Coś w tym stylu.
- A potem rzeczywiście zaczęliśmy igrać ze śmiercią - dodał Lee. - I z mnóstwem
innych spraw.
- Tak, przyznaję, że czasami rzeczywiście to czułam - powiedziałam. - Zwłaszcza w
Zatoce Szewca. I na lotnisku. Ale przez dziewięćdziesiąt dziewięć procent tego czasu
myślałam raczej:  Nienawidzę tego, wyciągnijcie mnie stąd, chcę wrócić do domu, do
mamusi i tatusia .
Przez okno widziałam Gavina, który dał sobie spokój z tą dyskusją i wyszedł na
podwórze. Był na wysokim murku i urządzał sobie spacer po linie na drugi koniec. Tak samo
jak ja, kiedy byłam w jego wieku.
- Jasne - powiedział Lee - przeważnie wszyscy marzyliśmy, żeby to się skończyło. Ale
nie możesz tak po prostu wyjąć jednego wątku z wojny i powiedzieć, że to cała historia.
Ludzie bez przerwy tak robią. Mówią, że nastolatki biorą narkotyki z nudów. Albo z powodu
presji rówieśników. Albo dlatego, że, bo ja wiem, odbierają zakodowane wiadomości,
czytając magazyn wspak czy coś w tym rodzaju. Podzielę się z wami odrobiną azjatyckiej
mądrości: potrzeba wielu sznurków, żeby zrobić sieć na ryby. A jeśli jednego sznurka
zabraknie, niczego nie złowisz.
- Więc jednym z naszych sznurków jest umiłowanie ryzyka i chcemy się buntować
przeciwko śmierci? - zapytałam.
- No, tak mi się wydaje - powiedział Homer.
- Hmm, dawniej bym cię wyśmiała. Ale teraz... sama nie wiem. Wczoraj byłam tego
wszystkiego bardziej świadoma niż kiedyś. A jednocześnie chciałam, żeby przyleciał
Superman i mnie wyręczył.
- No więc chcesz dołączyć do Wyzwolenia? - zapytał Homer.
- A właściwie po co nam Wyzwolenie? Dlaczego nie może tego robić wojsko albo
ktoś w tym rodzaju? Co właściwie myślą o tym władze?
Homer wzruszył ramionami.
- To proste. Żołnierze nie mogą oficjalnie przekraczać granicy i załatwiać takich
spraw. Gdyby ich złapali i przesłuchali, i gdyby wyszło na jaw, że są z armii, to byłaby
katastrofa. Wszyscy by wiedzieli, że rząd się na to zgodził. A to oznaczałoby następną wojnę.
Ale bardzo często potrzebny jest ktoś, kto przejdzie przez granicę, na przykład po to, żeby
uratować takiego fajnego palanta, to znaczy fajnego gościa, jak Nick Greene. No więc takie
grupy jak nasza dostają sporo nieoficjalnego wsparcia. Domyślam się, że to właśnie od
wojska otrzymujemy informacje o tym, co jest potrzebne, dokąd trzeba pojechać i jak
odnalez
ć tych ludzi.
- Domyślam się, skąd pochodzą te informacje - powiedziałam, mając przed oczami
Jeremy ego Finleya.
Wyobraziłam sobie linię rozciągającą się nad Morzem Tasmana, łączącą australijskie
wojsko z generałem Finleyem w Nowej Zelandii i wracającą nad wodą do Stratton albo do
Wirrawee.
Homer zignorował mnie i mówił dalej:
- Na przykład wiedzieliśmy nawet, w którym budynku siedzi Nick. Zazwyczaj
wywiad Wyzwolenia spisuje się dość dobrze, chociaż czasami się myli, albo oczywiście
sytuacja może się zmienić między chwilą, w której zdobywa informacje, a naszym
pojawieniem się na scenie. Myślę, że mnóstwo takich informacji zawdzięczamy opłacaniu
ludzi po tamtej stronie. Mam wrażenie, że panuje u nich spora korupcja. - Wzruszył
ramionami. - W każdym razie powtarzam to, co sam słyszałem. Brałem udział tylko w dwóch
akcjach. Pierwsza była łatwa. Było nas czworo, bułka z masłem. Widzicie, ich wojsko jest
dość leniwe. Tamta grupa, która przetrzymywała Nicka, wypadła powyżej średniej.
- Byli całkiem niez
li - przyznałam, przypominając sobie, jak szybko utworzyli szyk,
kiedy krzyknął na nich dowódca. - Ale dlaczego rząd powierza takie zadania młodym
ludziom?
- A czemu nie? Mnóstwo osób w naszym wieku bierze udział w wojnach. Ale chyba
tak naprawdę większość innych grup Wyzwolenia tworzą ludzie starsi od nas. W innych
okręgach działa co najmniej pięć takich komórek. Noszą nazwy różnych kolorów, na przykład
Zieloni, Fioletowi. My jesteśmy Szkarłatni, tak dla jaj, jak w tytule tamtej książki. A nasza
najważniejsza szycha, Szkarłatny Pryszcz, przypadkowo jest nastolatkiem, który
przypadkowo ma wyjątkowe kwalifikacje do tej roboty. Poza tym nie zapominajcie, co
osiągnęła nasza mała grupka w czasie wojny. Pamiętajcie, że przez jakieś pięć minut byliśmy
nawet sławni. No, może przez prawie dziesięć minut. W zasadzie spisaliśmy się lepiej niż
wszystkie inne ugrupowania działające na tyłach. Sporo ludzi w armii powie wam, że
nastolatki nadają się do tego szczególnie dobrze, bo myślimy elastyczniej. Szybciej się
poruszamy. To ma sens. Im człowiek starszy, tym bardziej zakleszcza się w pewnych
sposobach robienia różnych rzeczy, w określonych schematach myślenia.
- Boże, mam nadzieję, że dla mnie ten dzień nigdy nie nadejdzie - powiedziałam.
- Już nadszedł. Zobacz, jak opiekujesz się Gavinem - zauważył Lee.
Pomyślałam, że to tani chwyt, ale wiedziałam, co Lee ma na myśli. Zanotowałam to w
pamięci.
- Nie lekceważcie swoich dokonań - powiedział Homer. Zaczynał gadać jak szkolny
psycholog. Wybuch wojny naprawdę go zmienił. - Jako partyzanci zdobyliśmy pewne
umiejętności i szło nam całkiem dobrze. Sposób, w jaki odbiliście mnie i Nicka, w jaki
zepchnęliście ze wzgórza beczki z benzyną, i to, jak ze sobą współpracowaliście: to było coś!
Dwa lata temu nie bylibyście do tego zdolni. Podsumowując, Wyzwolenie byłoby
zachwycone, gdybyście się przyłączyli. Byłoby w siódmym niebie.
- Nawet Jess? - zapytałam.
- No jasne, kiedy już się ją lepiej pozna...
Urwał, zdając sobie sprawę, że się wygadał. Teraz znałam imię przynajmniej jednej
członkini Wyzwolenia.
- Bardzo zabawne - warknął. Był wściekły.
- Nie chciałabym, żeby kiedykolwiek wzięto cię na przesłuchanie - powiedziałam
okrutnie. - Wyśpiewałbyś wszystkie nazwiska w pięć minut.
Za oknem rozległ się okrzyk bólu. Gavin spadł z murku.
Rozdział 15
To była ostatnia noc Lee, zdecydowanie jego ostatnia noc. Sam powiedział:  Bez
względu na wszystko jutro rano wyjeżdżam. Cokolwiek nas nawiedzi - powodzie, pożary
lasów, plaga szarańczy albo świadkowie Jehowy - ja wracam do domu .
Kiedy znowu zaserwowałam stirfry ze swojego bardzo ograniczonego repertuaru,
wyczułam w powietrzu lekkie napięcie. Od rozmowy na pastwisku nie poruszaliśmy tematu
naszego związku. I o ile dobrze wiedziałam, żadnego związku nie było. No, nie licząc
przyjaz
ni. Ale nigdy oficjalnie go nie zakończyliśmy i chyba powstawało wrażenie, że jest
uśpiony, jeszcze nie całkiem martwy i że w odpowiednich warunkach można by go ożywić.
Na przykład gdybyśmy byli dwojgiem ostatnich ludzi na ziemi.
Może Gavin też to czuł. A może było mu smutno, że Lee wraca do domu. A może był
po prostu zmęczony. W każdym razie tamtego wieczoru zachowywał się okropnie. W pewnej
chwili wziął garść jedzenia i rzucił nim we mnie, bo kazałam mu jeść trochę szybciej. Ja i Lee
byliśmy w szoku i gapiliśmy się na niego osłupiali. Ale Gavin dalej dąsał się i złościł. Nie
miałam na to siły. Usiadłam naprzeciwko niego i zapytałam:
- Dlaczego to zrobiłeś?
Nie odpowiedział. Opuścił głowę, a trudno się rozmawia z głuchym dzieckiem, które
nie chce na ciebie spojrzeć. To pewnie jedna z wielkich zalet głuchoty. Można spektakularnie
stroić fochy.
- Boże - powiedziałam, zwracając się do Lee - ty coś zrób. Ja nie jestem w nastroju.
- Co mam zrobić?
- A co robisz ze swoimi braćmi i siostrami, kiedy tak się zachowują?
Zastanowił się chwilę.
- Jeśli to Pang, daję jej tygodniowy szlaban na komputer. Jeśli to Philip, odsyłam go
do jego pokoju. Na Paula krzyczę i gonię go po całym domu, żałując, że nie mam AK-47. A
jeśli to Intira... Intira jest taka grzeczna, że nigdy mi nie podpada.
- Super. I to ty mi mówisz, że jestem zbyt nudna i mało elastyczna, jeśli chodzi o
opiekę nad Gavinem.
- Nie twierdziłem, że sam jestem inny.
Roześmiałam się.
- Nie powinniśmy mieć takich obowiązków. Jesteśmy za młodzi. Naszym
największym zmartwieniem powinny być prace domowe, imprezy i randki. - Zarumieniłam
się, kiedy padło to ostatnie słowo, i pospiesznie dodałam: - Nie mam nic przeciwko odrobinie
niańczenia dzieci, ale nie przez dwadzieścia cztery godziny na dobę i siedem dni w tygodniu.
- Ja chyba się przyzwyczajam - powiedział. - Na początku naprawdę tego
nienawidziłem. Ale kiedy oglądasz zdjęcia z Afryki, zawsze zauważasz na nich dzieciaki
opiekujące się młodszym rodzeństwem. Czterolatki noszące niemowlęta, pięciolatki
prowadzące troje mniejszych dzieci. Więc w pewnym sensie długo mieliśmy fart.
- Jasne. Chyba tak. Ale jakoś nie bardzo mnie to pociesza, kiedy muszę zrezygnować z
cappuccino z przyjaciółmi ze szkoły, bo powinnam wracać do domu i opiekować się
Gavinem. Albo kiedy trzeba wcześniej wyjść z imprezy. Nie mogę zostawić go tutaj samego,
bo za bardzo się boję, że wrócą żołnierze.
- Ja mam dobrych sąsiadów. Pomagają mi. Ale nie lubię ciągle ich o to prosić.
- Tak, Homer i jego rodzice też są wspaniali. Podobnie jak Sandersonowie, ale Gavin
z jakiegoś powodu za nimi nie przepada. - Westchnęłam. - Chyba nie powinnam narzekać.
Mam pod opieką tylko Gavina. Ty masz czwórkę rodzeństwa.
- I tak, i nie. Naprawdę nie można tego porównywać, bo każdy jest inny i znajdujemy
się w różnych sytuacjach. - Na chwilę zamilkł. - Jak to właściwie jest z tym Gavinem? Czy
jego obecność na farmie ma jakieś dobre strony?
Otworzyłam usta, żeby odpowiedzieć, i jednocześnie spojrzałam nad stołem. Gavin
znowu podniósł głowę i obserwował mnie jak pies pasterski stado zapędzone w róg
pastwiska. Nigdy nie było wiadomo, jak dużą część rozmowy śledzi. W przypadku długich
dyskusji dawał sobie spokój po kilku minutach. Nie wiedziałam, jak długo przygląda mi się
tym razem, ale z pewnością zrozumiał ostatnie pytanie Lee.
- No, jasne - zażartowałam, uśmiechając się go Gavina. - Rozwalił motor tylko trzy
razy.
Wiedziałam, że postąpiłam z
le, gdy tylko te słowa wyszły mi z ust. Gavin gwałtownie
odsunął krzesło. Przewróciło się z hukiem na starą kamienną podłogę.
- Nienawidzę cię! - krzyknął i pobiegł korytarzem.
Po chwili drzwi do jego pokoju zatrzasnęły się z takim impetem, że z lampy w kuchni
spadły martwe ćmy.
Lee spojrzał na mnie i zaczął coś mówić, ale na widok mojej miny zmienił zdanie i
zamiast tego sprzątnął ze stołu.
Przygotowywałam się psychicznie do ostatniej ważnej rozmowy podczas tej wizyty
Lee. Na początku w ogóle nie chciałam rozmawiać, potem wydawało mi się, że chcę, a teraz
całe napięcie po prostu szło na marne. Zupełnie jakbym dała się ponieść namiętności - może
nawet z Lee - i musiała się powstrzymać dokładnie w chwili, w której ciało wypełnia się tym
fantastycznym uczuciem. Część ciebie od początku mówi:  To zły pomysł, nie powinnaś tego
robić , ale inna część jest gotowa rzucić wszystko w diabły i pójść na całość. Kiedy zdałam
sobie sprawę, że Gavin pokrzyżował mi wszystkie plany omówienia z Lee naszej sytuacji,
poczułam przygnębienie. Rozmowa z Lee coraz bardziej kulała. Kiedy słowa zaczęły padać z
częstotliwością jednego na minutę, wrzuciłam resztki jedzenia do miski Marmie i poszłam
spać.
Drzwi do pokoju Gavina nadal były zamknięte, a światło chyba zgaszone. Nie
zadałam sobie trudu, żeby przez chwilę poczytać, co zazwyczaj robię. Od razu wyłączyłam
światło i leżałam w ciemności, czując się pokonana przez wszystko. Gospodarstwo
zbankrutuje, zawalę szkołę, Lee znowu zostawi mnie samą i wróci do miasta. Nie radziłam
sobie nawet z opieką nad Gavinem.
Nagle zaskrzypiały drzwi i podniosłam głowę. Najpierw przyszło mi na myśl, że to
Lee. Chyba chciałam, żeby to był on. Ale w słabym świetle, które docierało korytarzem z
kuchni, zobaczyłam mniejszą postać. To zadziwiające, że ktoś, kto nie słyszy, może się
poruszać tak cicho, ale Gavin od początku miał tę umiejętność.
Posunęłam się. Wgramolił się pod kołdrę obok mnie. Po chwili wysunął rękę na zimne
powietrze i włączył lampkę przy łóżku. Wyglądało na to, że jednak czeka mnie rozmowa, tyle
że nie z Lee. Spojrzałam na Gavina, ale nie odezwałam się. Prawa powieka zawsze trochę mu
opadała, lecz teraz obie były przymknięte. Nie wiedziałam, czy to dlatego, że jest śpiący, czy
może dlatego, że płakał. Płaczący Gavin: coś w sam raz do Księgi rekordów Guinnessa.
Kiedy się przyjrzałam, doszłam jednak do wniosku, że jego oczy przyzwyczajały się po
prostu do światła lampki.
Nie odzywał się. Ale przecież to on włączył lampkę. Najwyraz
niej dostałam szansę
wytłumaczenia się z niefortunnych słów, które padły w kuchni. Tyle że nie wiedziałam, co
powiedzieć. Z Gavinem nigdy nie było łatwo. Jego życiu brakowało fundamentu. Stał na
chwiejnej strukturze z balsy i papieru, próbując wznieść się nad ziemią tak wysoko jak inni.
Jeśli komuś przyszła ochota go stamtąd strącić, wystarczyło dmuchnąć w papier i Gavin z
hukiem spadał na ziemię.
- Czemu rzuciłeś we mnie jedzeniem? - zapytałam..
Wzruszył ramionami. Spochmurniał. Pewnie myślał, że zaraz zacznę mu suszyć
głowę.
- Całkiem dobry rzut - zażartowałam.
Prawie się uśmiechnął.
- Nabierasz krzepy.
Zero reakcji.
- Jesteś całkiem przydatny w gospodarstwie.
Nadal zero reakcji.
- Dobrze sobie radzisz z bydłem.
Zmarszczył brwi.
- Z czym?
- Z bydłem. Z krowami.
- Aha.
- Umiesz walczyć. Jesteś odważny.
Kamienna twarz.
- Niez
le jez
dzisz motorem. Czasami trochę ryzykownie.
- I kto to mówi.
- O, wypraszam sobie!
Zapadła chwila ciszy. W tym czasie usłyszałam coś, czego nie mógł usłyszeć Gavin.
Odgłos cichych kroków Lee na korytarzu. Mój pokój był na końcu. Lee już minął pozostałe
pomieszczenia.
- Smutno ci, że Lee wyjeżdża? - zapytałam Gavina.
Wzruszył ramionami. Normalka: Gavin nigdy nie przyznałby się do czegoś takiego
jak uczucia czy emocje.
- Przepraszam, w kuchni nie powiedziałam prawdy - wyznałam.
Odgłos kroków Lee ucichł przed moimi drzwiami.
- Jakiej prawdy? - zapytał Gavin.
Rozległo się ciche pukanie i Lee przekręcił gałkę w drzwiach.
- No wiesz, potrafisz nie tylko rozwalać motory - powiedziałam.
Drzwi lekko się uchyliły.
- Ellie? - zapytał Lee.
- A co jeszcze? - zainteresował się Gavin.
Drzwi zamknęły się z powrotem i odgłos kroków się oddalił.
Gavin wyczuł, że coś odwróciło moją uwagę. Jego ciało lekko się napięło, podparł się
na łokciu i spojrzał w stronę drzwi. Może poczuł powiew powietrza.
- Co się stało? - zapytał.
- Nic.
Zaczekałam, aż znowu się położy. Koniuszkiem palca wskazującego przesunęłam po
zmarszczkach na jego zatroskanym czole. Przypomniały mi się słowa z pocztówki, którą
dostałam kiedyś z Paryża od babci. Ich autorem był chyba pisarz o nazwisku Gide:  Bycie
kochanym to nic, ja pragnę, by przedkładano mnie nad innych .
- Jesteś najważniejszą osobą w moim życiu - powiedziałam. Nie odezwał się.
- Jesteś moim bratem. Nadal się nie odzywał.
- Kocham cię, ty mały patałachu - dokończyłam. Uśmiechnął się, wsunął się głębiej
pod kołdrę i zamknął oczy.
Zasnął chyba w piętnaście sekund. Wyłączyłam światło.
Rozdział 16
Dwa dni póz
niej na przedmieściach Wirrawee miała się odbyć organizowana raz na
dwa tygodnie aukcja bydła.
Siedziałam w kuchni przed rozłożonymi na stole rachunkami. Przewracałam kartkę po
kartce i zapisywałam liczby. Póz
niej miałam wstukać to wszystko do komputera, ale na razie
potrzebowałam tylko sumy, żeby wiedzieć, ile mogę wydać. To było dość przerażające.
Energia elektryczna, dzierżawa butli gazowych, telefon, sworznie do zagród dla bydła,
tabletki na odrobaczenie Marmie, penicylina od weterynarza, pismo ze szkoły Gavina z
prośbą o  dobrowolne datki, rachunek od lekarza za leczenie ucha Gavina... W końcu
doszłam do wniosku, że stać mnie najwyżej na zad małego byczka.
Ale i tak pojechałam na aukcję. Przed wojną na każdej aukcji w Wirrawee wystawiano
od sześciuset do tysiąca sztuk bydła. Teraz było ich zazwyczaj od trzystu do sześciuset. Tym
razem nastał jednak wielki dzień, bo liczba bydła przekroczyła osiemset sztuk.
Potrzebowałam wołów i nie obchodziło mnie, że są w słabej formie. Od razu było widać, że
podobnie jak większości bydła w okręgu wojna nie wyszła im na zdrowie, ale uznałam, że
jeśli mają mocne kości i odpowiednią długość, będziemy mogli je podtuczyć. Nadal miałam
mnóstwo siana, a na polach zostało trochę dobrej paszy. Gdyby udało mi się kupić byki o
wadze dwieście dwadzieścia, dwieście trzydzieści kilogramów, mogłabym ją podwoić i
zarobić na sprzedaży.
Dobrze było znów znalez
ć się na aukcji. Poczułam się tak, jakby nic się nie zmieniło.
Jasne, słońce nadal wschodziło co rano i zachodziło wieczorem. Wiedziałam o tym. Ale
słońce i jego niezawodność nie robiły na mnie wrażenia. Można gnić w więziennej celi, a
słońce też codziennie wschodzi i zachodzi. Najbardziej podobało mi się to - i właśnie ten
element liczył się dla mnie najbardziej - że co drugi czwartek na terenie aukcji w Wirrawee
Barry Fitzgibbon siadał na ogrodzeniu, uderzał kartkami o lewą dłoń i wołał:  Panie i
panowie, oto najbardziej uroczy wybór roczniaków, jakie kiedykolwiek widziałem w
Wirrawee! , Morrie Cavendish kucał, palił własnoręcznie skręconego papierosa i lamentował
nad tym, co sfora psów zrobiła jego jagniętom, a Sal Grinaldi opowiadał jeden ze swoich
okropnych dowcipów o tym, jak ktoś uprawiał seks z osłami, o blondynkach wymieniających
żarówkę albo o Angliku, Szkocie i Irlandczyku, którzy grali w golfa.
Ludzie na aukcji byli dla mnie dość mili. Wielu z nich nie widziałam od pogrzebu, a w
dodatku tamtego dnia byłam tak nieprzytomna, że właściwie nie pamiętałam, kto na nim był,
a kto nie. Gdyby przed wojną stało się coś strasznego, na przykład gdyby zamordowano ci
rodziców, okoliczni mieszkańcy odwiedzaliby cię codziennie i pomagali przy wszystkim, od
naprawiania ogrodzeń po zbiór lucerny. Teraz było mnóstwo współczucia, ale niewiele poza
tym, bo zbyt dużo osób przeżyło podobne tragedie i zwyczajnie nie starczało im miłości i
troski dla innych.
Dlatego takie wydarzenie jak aukcja bydła było czymś dobrym: dawało wszystkim
okazję do podejścia i zapytania, jak sobie radzę, do powiedzenia, że o mnie myślą, i
zaoferowania pomocy. Dzięki temu oni czuli się lepiej, a mnie nie robiło to krzywdy, więc
wszyscy byli zadowoleni. Czasami było mi miło, bo niektórzy ludzie mówili szczerze, ale
inni nie traktowali tych słów poważnie.
Takie pogawędki trochę mnie rozpraszały, a przecież musiałam się skupić na
zagrodach i cenach. Zresztą ceny okazały się niewiarygodne. Ruszyłam do akcji wcześnie,
oderwawszy się od życzliwych osób, i zaczęłam licytować, zanim wszyscy się zjawili, co
wydawało się dobrą taktyką, bo już teraz na parkingu stało mnóstwo samochodów.
Zlicytowałam dwadzieścia cztery byki za osiemset dwadzieścia pięć dolarów za sztukę, co
było dużą sumą w porównaniu z cenami sprzed wojny, ale całkiem niezłą w obecnych
warunkach. Mimo to poczułam się trochę dziwnie na myśl, że właśnie wydałam dwadzieścia
tysięcy dolców.
Wkrótce okazało się, że osiemset dwadzieścia pięć dolarów za sztukę to naprawdę
niewygórowana cena. Sprzedano już połowę bydła i zaczynałam się denerwować. Zagroda
krów poszła za tysiąc pięćset pięćdziesiąt dolarów za sztukę. Jasne, zwierzęta były piękne, ale
wcale nie lepsze niż te, które regularnie sprzedawaliśmy przed wojną. Postanowiłam, że
pewnego dnia znowu będę słynęła z bydła tak dobrej jakości jak wtedy.
Miałam na oku zagrodę z dwudziestoma poll herefordami. Pomyślałam, że mogłabym
na nich szybko zarobić. Miałam nadzieję, że uda mi się je kupić po dziewięćset pięćdziesiąt
dolarów, może po tysiąc. Aukcję prowadził czerwony na twarzy Jerry Parsons. Jak większość
ludzi wrócił z wojny wychudzony, ale zdążył już odzyskać brzuszysko, i muszę przyznać, że
wyglądał z nim na pewniejszego siebie. Był w specjalnym stroju. Kraciastej koszuli RM
Williams, białych spodniach z moleskinu RM Williams oraz w kapeluszu Akubra na głowie.
Jego głos brzmiał słabiej i starzej, ale nadal był silny.
Przeszedł do moich herefordów, ogłosił cenę wywoławczą dziewięćset dolarów i
dostał ją od razu, co trochę mnie zszokowało. Normalnie nikt nie licytuje i wszyscy czekają,
aż prowadzący aukcję spuści cenę znacznie poniżej ceny wywoławczej. Rozejrzałam się, żeby
zobaczyć, kto zalicytował, i widząc poważną minę Dona Murraya, doszłam do wniosku, że to
on.
Potem pan Rundle zaoferował dziewięćset dwadzieścia pięć dolarów, Polly Addams
podbiła do dziewięciuset pięćdziesięciu, a Don Murray dotknął okularów, dając dziewięćset
siedemdziesiąt pięć. Zaczęłam się pocić. To wszystko rozegrało się w ciągu mniej więcej
dwunastu sekund i nawet nie złożyłam jeszcze oferty. Jerry Parsons nie miał wiele roboty.
Polly podbiła do tysiąca, pan Rundle do tysiąca dwudziestu pięciu, a Don zaproponował
tysiąc pięćdziesiąt dolarów.
Potem nastąpiła chwila wahania.
- Tysiąc pięćdziesiąt, tysiąc pięćdziesiąt! - wołał Jerry. - Tanie jak barszcz, wyjątkowa
okazja, po tej cenie wychodzi niewiele więcej niż dwa dolary za kilo.
W zasadzie nic z tego nie było prawdą, ale zapytałam:
- Można podbijać o dziesięć?
Pokiwał głową i nagle weszłam do aukcji, zaczynając od poziomu, który znacznie
przewyższał sumę, jaką byłam gotowa zapłacić. Ale potrzebowałam tego bydła. Musiałam
zdobyć więcej zwierząt, żeby póz
niej, jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem - a w moim
życiu nic nie szło zgodnie z planem - móc spłacić część ogromnych kredytów zaciągniętych
w banku.
- Tysiąc sześćdziesiąt! - zawołał Jerry, uderzając w dłoń zrolowanym kwitariuszem. -
Tysiąc sześćdziesiąt i można podbijać o dziesięć! ziz
Pan Rundle pokręcił głową. Poiły spojrzała w stronę parkingu, jakby próbowała sobie
przypomnieć sen o Tadż Mahal, wombatach albo lodach o smaku mango, ale Don Murray się
nie zawahał. Jedno kiwnięcie głową i dobiliśmy do tysiąca siedemdziesięciu dolarów.
Nie znałam pana Murraya zbyt dobrze. Prawie go nie widziałam, odkąd pod koniec
wojny zawędrowałam do Simmons Reef w poszukiwaniu mamy. Miałam wrażenie, że od
tamtej pory minęły całe lata. Był dla mnie miły, kiedy w końcu odnalazłam mamę. Tata go
szanował i uważał, że pan Murray zna się na bydle. Don zarządzał gospodarstwem
Blackwood Springs, należącym do pewnego chirurga plastycznego, który mieszkał w mieście
i przyjeżdżał do Wirrawee co trzy, cztery miesiące.
Don był starszym facetem, miał siwe włosy i niebieskie przenikliwe oczy. A do tego
lekką nadwagę. Należał do tych ludzi, którzy na aukcję bydła przychodzą wystrojeni, w
marynarce i krawacie. Ale i tak wyglądałby elegancko, cokolwiek by włożył. Byłam pewna,
że nie zamierzał dać się pokonać dziewczynie.
Poczułam, jak pot wysącza mi się ze skóry wokół brwi.  Dobra - pomyślałam - jeśli
chce te byki, będzie musiał słono za nie zapłacić . Jeszcze raz kiwnęłam głową.
- Tysiąc osiemdziesiąt, tysiąc osiemdziesiąt, tysiąc osiemdziesiąt! - zawołał Jerry. -
Przeciwko tobie, Don. Tysiąc osiemdziesiąt od Ellie Linton.
Pan Murray po raz pierwszy się zawahał. Miałam nadzieję, że da sobie spokój. Nigdy
nie byłam pewna, czy te aukcje mają więcej wspólnego z uzyskaniem odpowiedniej ceny za
bydło, czy z manifestowaniem władzy. Dawniej patrzyłam, jak tata daje się wciągnąć w te
małe dramaty. Stałam obok i czułam jego napięcie, kiedy zaciekle walczył z jednym z
sąsiadów albo z kimś, kto mieszkał trzysta kilometrów od nas, o barana, byka albo zagrodę
cieląt.
Teraz sama znalazłam się w takiej sytuacji. Było trudniej, niż przypuszczałam.
Atakowało mnie mnóstwo wątpliwości. Wyglądało na to, że nikt na aukcji oprócz Dona
Murraya i mnie nie dałby tysiąca osiemdziesięciu dolarów za sztukę takiego bydła. Za chwilę
na polu bitwy miało zostać tylko jedno z nas: jedyny człowiek, który uważa, że na tych
dwudziestu bykach da się zarobić.
Dawniej zawsze lubiłam te licytacje, ale teraz nie byłam pewna, czy nadal mi się
podobają. To był najtrudniejszy sprawdzian mojej wiedzy i doświadczenia jako producentki
surowca. I zdecydowanie nie byłam do niego przygotowana.
Don dotknął okularów i Jerry znowu zaczął trajkotać:
- Tysiąc dziewięćdziesiąt, tysiąc dziewięćdziesiąt, tysiąc dziewięćdziesiąt! I to nadal
świetna okazja. Panie i panowie, wszyscy wiecie, co się dzieje na rynku, ceny mogą pójść
mocno w górę.
Zanim zdążyłam dobrze się zastanowić, jeszcze raz kiwnęłam głową. Tysiąc sto
dolarów. Pan Murray w końcu się odwrócił. Co za ulga. Zapłaciłam o wiele więcej, niż
zamierzałam. Brakowało tylko, żebym kupiła tym bykom fotele i zatrudniła dla nich niańkę.
Mimo wszystko uważałam, że dam radę.
Spojrzałam na Gavina. Wyglądał na tak zdenerwowanego, jak ja się czułam. Wtedy
niespodziewanie rozległ się kobiecy głos:
- Tysiąc sto dziesięć! - zabrzmiał wyraz
nie i zdecydowanie.
Nie musiałam się rozglądać. Znałam ten głos. Polly Addams wróciła. Pocieszyłam się
tym, że znalazł się ktoś jeszcze, kto uznał, że te herefordy są warte około dwudziestu dwóch
tysięcy dolarów za stado.
Ale na tym kończyły się dobre wieści. Natychmiast znowu zaczęłam się pocić. W
pierwszym odruchu chciałam zawołać:  To nie fair! , jakbym zasługiwała na te byki, bo
natrudziłam się podczas aukcji bardziej niż inni. W drugim odruchu chciałam popełnić
morderstwo pod wpływem najczystszej frustracji. Zresztą miałam pod ręką najlepszą broń.
Jestem pewna, że gdybym kazała Gavinowi pójść i porazić tę panią prądem z elektrycznego
pastucha, natychmiast by się zgodził.
Ale nie miałam czasu na rozmyślania. Przygarbiłam się. Czy uda mi się zarobić na
tych bykach? To była loteria, podobnie jak znaczna część życia na roli. Gdyby ceny nadal
szły w górę, jasne, zarobiłabym. Ale gdyby spadły, zmiotłyby mnie z rynku. Tyle że nie
mogłam prowadzić gospodarstwa bez bydła. A na aukcji nie zostało już wiele zagród.
Zacisnęłam zęby i jeszcze raz skinęłam w stronę Jerry ego.
- Tysiąc sto dwadzieścia! - zawołał w moim imieniu. - Tysiąc sto dwadzieścia, no,
Polly, co ty na to? Można podbijać o pięć. Jest tysiąc sto dwadzieścia pięć! Tak, Ellie znowu
przegrywa.
Gavin z niepokojem pociągnął mnie za rękaw.
- Kupa forsy - powiedział.
Dobrze to ujął. Już dawno zapomniałam o pomyśle na szybki zysk ze sprzedaży tych
byków. Kiwnęłam głową, ale Polly po chwili zrobiła to samo. Zaproponowałam tysiąc sto
czterdzieści, próbując zrobić pewną siebie minę, ale wiedziałam, że to musi być moja ostatnia
oferta. Jeśli Polly chce dać tysiąc sto czterdzieści pięć, byki są jej.
Polly wpatrywała się w Jerry ego. Upłynęła z godzina, a przynajmniej takie miałam
wrażenie. W głębi ducha liczyłam na to, że mnie przebije. Potem się odwróciła, a Jerry ogłosił
mnie zwyciężczynią aukcji.
- Poszukaj Jacka Edgecombe a - powiedziałam do Gavina, wycierając twarz ręką. -
Zapytaj go, czy przewiezie nam czterdzieści cztery sztuki.
Jack był weteranem z ciężarówką do przewozu bydła. Przyjeżdżał na wszystkie
aukcje, podobnie jak sześciu innych przewoz
ników, licząc na to, że złapie jakąś fuchę.
Transportował dla nas bydło od dnia, w którym wynaleziono silnik spalinowy. Myślę, że
Gavin byłby zachwycony, gdyby mógł go adoptować jako dziadka. Bo Gavin z radością
adoptowałby każdego, kto miał ciężarówkę albo buldożer. Przecisnął się przez tłum i pobiegł
w stronę ciężarówek.
Ostatecznie kupiliśmy trochę więcej niż czterdzieści cztery sztuki. W przedostatniej
zagrodzie było czternaście ciężarnych krów, które wydawały się dość tanie. Obserwowałam
licytację, a obok mnie stał pan Young. Okazało się, że to jego krowy. Kiedy aukcja utknęła na
dziewięciuset dziewięćdziesięciu dolarach, szepnął do mnie:
- Słuchaj, Ellie, to naprawdę niezłe krowy. Dopuściłem do nich świetnego byka i
wszystkie są dobrymi matkami. Sprzedaję je tylko dlatego, że potrzebuję więcej miejsca na
stadninę.
To był dobry człowiek, ufałam mu. Dlatego podniosłam rękę, gdy Jerry miał je
sprzedać Wingaree Pastoral Company, i wygrałam aukcję, oferując tysiąc dolców. Miałam
pięćdziesiąt osiem sztuk bydła więcej niż rano i wydałam prawie sześćdziesiąt tysięcy
dolarów. Do tego dochodził jeszcze rachunek od Jacka za transport, nie wspominając o
wszystkich podatkach i innych pretekstach znajdowanych przez organizatorów aukcji, żeby
więcej zarobić.
Kiedy dotarłam do domu, nadal się trzęsłam.
Rozdział 17
Następny dzień zaczął się jak zwykle bladym świtem. Dzień wcześniej o zmierzchu
zauważyłam, że jedna z krów ma wypadnięty odbyt, więc umieściliśmy ją w zagrodzie. Przed
wyruszeniem na przystanek szkolnego autobusu zajrzałam do niej z zaspanym i narzekającym
Gavinem.
Tata nauczył mnie, co należy robić z wypadniętymi odbytami i macicami, ale przed
śniadaniem nie było to nic miłego. Odbyt wypadł za bardzo, żebym mogła go wepchnąć z
powrotem, więc wzięłam mniej więcej trzydziestocentymetrowy kawałek plastikowej rurki i
wywierciłam otwór w połowie jej długości. Potem przyszła pora na pasjonujące zadanie:
znalezienie krowiego odbytu pośród glistowatej plątaniny jelit.
- Mam nadzieję, że potem umyjesz ręce - mruknął Gavin.
Kiedy po odrobinie ostrożnego popychania i manewrowania odnalazłam tyłek,
wsunęłam rurkę aż po wywiercony otwór. Gavin podał mi igłę i szpagat i wzięłam się do
szycia. Trochę innego niż to, jakim zajmowały się eleganckie panie w XIX wieku. Mówiąc w
skrócie, obwiązywałam szpagatem wypadniętą część odbytu, wykorzystując otwór w rurce.
Na końcu zrobiłam supełek i pozwoliłam krowie wrócić na pastwisko. Wiedziałam, że po
jakimś czasie wysunięta część odpadnie, bo odcięłam dopływ krwi. A szpagat zgnije. Rurka
wysunie się i krowa będzie mogła żyć dalej, hasając z przyjaciółmi i nie wstydząc się
plastikowej rurki wystającej z tyłka. Do tego czasu musiała robić kupę przez rurkę.
Ledwo zdążyliśmy na autobus. Nie odważyłam się opuścić kolejnego dnia szkoły.
Podejrzewam, że mieliśmy z Gavinem najgorszą frekwencję w Wirrawee. Nie byłam z tego
powodu szczęśliwa, bo nie chciałam spędzić całego życia na farmie. Planowałam pójść kiedyś
na studia i choć na razie nie miałam pojęcia, jak sobie wtedy poradzę, wolałam nie pozbawiać
się tej możliwości. Wiedziałam jednak, że będę musiała cholernie ciężko pracować i zebrać
poważne oceny na poważnych egzaminach.
Poza tym nie chciałam, żeby Gavin opuszczał kolejne dni w szkole, bo on też miał
spore zaległości. Nie tylko przez wojnę. Raczej nie należał do najlepszych uczniów w
Wirrawee, a głuchota dodatkowo utrudniała sprawę, bo potrzebował więcej czasu, żeby
zrozumieć polecenia nauczycieli. Poza tym przyswajał mniej informacji niż inni uczniowie.
Podejrzewałam, że nauczycielka przez pięć minut tłumaczy coś klasie, a potem przekazuje
Gavinowi dwudziestosekundowe streszczenie. Więc ostatecznie docierała do niego mniej
więcej jedna dziesiąta tego co do pozostałych. Byłam bardzo zajęta własnym życiem, a
ostatnio oczywiście także Wyzwoleniem, ale ciągle myślałam, że muszę coś zrobić w sprawie
Gavina i jego nauki w szkole. Problem w tym, że nieustannie znajdowało się coś, co spychało
tę sprawę na dalsze miejsce na liście moich priorytetów.
Na szczęście tym razem się nie spóz
niliśmy. Kiedy autobus zatrzymał się obok
podstawówki, odprowadziłam wysiadającego Gavina wzrokiem. Nie znosił, kiedy machałam
mu na pożegnanie - albo w jakikolwiek inny sposób pokazywałam, że się znamy. Dlatego
zazwyczaj mnie ignorował. Tym razem jednak nasze spojrzenia się spotkały, uśmiechnęłam
się, a on odpowiedział mi szczątkowym przebłyskiem leciutkiego uśmiechu. Prawdziwa
rzadkość.
Miałam poczucie winy, że ostatnio tak mało rozmawiam z nim o szkole. Kiedy
zdarzało nam się wspominać dawne czasy, mówił, że przed wojną przeważnie miał na
lekcjach specjalnego pomocnika. Teraz rządu nie było stać na takie luksusy, więc Gavin
został sam w trzydziestopięcioosobowej klasie. I nie licząc jego łobuzowatego kumpla Marka,
prawdopodobnie nie miał żadnych przyjaciół. W autobusie zawsze siedział sam, ale jez
dziło z
nami tylko jedenaścioro dzieci z podstawówki, przy czym pięcioro z nich chodziło do Matki
Bożej Dobrej Rady, a czworo to były dziewczynki. Miałam wrażenie, że dziewczynki
odnoszą się do Gavina z rezerwą.
Szkoła Matki Bożej Dobrej Rady. Katolickie szkoły zawsze mają takie poetyckie
nazwy. W Stratton była szkoła Świętego Józefa Cieśli i Matki Bożej Wspomożenia Wiernych.
W mieście widziałam katolickie Liceum imienia Marii Panny Gwiazdy Morza. A ja
chodziłam do liceum w Wirrawee. Czemu nie zmienili mu nazwy? Miejsce Nauki pośród
Sosen. Szkoła Mądrości i Oświecenia. Liceum imienia Świętej Ellie Niezdecydowanej.
Gdy tylko dotarłam do szkoły, zobaczyłam Jess. Byłam w liceum po raz pierwszy od
ataku na obóz partyzantów i po minie Jess od razu poznałam, że została poinformowana o
całej akcji. Powitała mnie tajemniczym uśmieszkiem.
- Niez
le, Ellie - powiedziała, częstując mnie tic takiem. - To prawda, co o tobie
mówią.
- A co o mnie mówią? - zapytałam.
Czułam się nieswojo. Ostatnio nie byłam pewna, czy nadal lubię Jess, ale byłam
skłonna uznać, że raczej nie.
- No wiesz, te wszystkie historie o tym, jaką jesteś legendą wojenną. Nie wiedziałam,
czy nie są wyolbrzymione. Ale wygląda na to, że faktycznie uratowałaś Homerowi tyłek.
- Lee i Gavin trochę mi w tym pomogli. A kto ci powiedział?
- Homer. Ale nie martw się. Umiem dochować tajemnicy. Wyjęła gazetę, która
wystawała jej z kieszeni. Papier był już wygnieciony od ciągłego składania i rozkładania,
mimo że numer wyszedł wczoraj.
Domyśliłam się, co chce mi pokazać.
Niepotwierdzone doniesienia wskazują na to, że zaginiony agronom Nick Greene
został uwolniony przez partyzanckie ugrupowanie działające pod nazwą Wyzwolenie.
Greene, którego oskarżono o rozprowadzanie chrześcijańskiej literatury na terenach
przygranicznych, został uwięziony prawie dwa miesiące temu i jego los budził ogromne
obawy.
Greene jest członkiem organizacji CrossCountry opowiadającej się za pojednaniem
obywateli dwóch krajów. Jej rzecznik powiedział jedynie, że sytuacja Greene a uległa
zmianie i że w ciągu najbliższych czterdziestu ośmiu godzin zostanie wydane oświadczenie w
tej sprawie.
Nie udało się uzyskać żadnego komentarza od członków Wyzwolenia, które jak
wiadomo, działa w tajemnicy. Greene najprawdopodobniej wraca teraz do zdrowia w
otoczeniu rodziny gdzieś w okolicach Wirrawee.
Wzruszyłam ramionami i oddałam Jess gazetę.
- Odrobiłaś zadanie na WOS? - zapytałam ją. Spojrzała na mnie zaskoczona.
- Boże, jednak to prawda, rzeczywiście masz nerwy ze stali - powiedziała.
Zabrzmiało to tak, jakby kogoś cytowała. Zastanawiałam się kogo. Czy Homer
mógłby coś takiego o mnie powiedzieć? Nie miałam nerwów ze stali, jeśli chodziło o
przejmowanie się opinią innych ludzi, ale przecież byłam nastolatką.
Ruszyłam w stronę swojej szafki, ale gdy tylko do niej dotarłam, wpadłam na panią
Maxwell. Była koordynatorką mojego rocznika i z każdym dniem wyglądała na bardziej
udręczoną. Wydawała się bardziej roztrzęsiona, miała coraz chudszą twarz, a okulary coraz
niżej zjeżdżały jej z nosa.
- O, Ellie - powiedziała na mój widok. - Cieszę się, że jeszcze pamiętasz, gdzie jest
twoja szafka.
- Ha, ha, bardzo zabawne, proszę pani - odparłam.
- Musimy porozmawiać o twojej frekwencji, Ellie. Może przyjdziesz do mnie do
pokoju nauczycielskiego w czasie przerwy?
- Dobrze - powiedziałam.
Wspaniały początek dnia. Jakby nie wystarczyła krowa z wypadniętym odbytem.
Zastanawiałam się, jak poczułaby się pani Maxwell, gdyby o siódmej rano przyszło jej
wsadzać plastikową rurkę w krowi tyłek.
Potem było niewiele lepiej. Mieliśmy dwie lekcje angielskiego, z powodu których
dołożyłam starań, żeby jednak dotrzeć do szkoły. Nie mam nic przeciwko lekcji angielskiego
od czasu do czasu. W tym roku prowadziła je pani Barlow. W siódmej klasie miałam z nią
angielski i WOS. Na tym polega problem z małymi szkołami - bez przerwy stykasz się z tymi
samymi nauczycielami. Na szczęście z każdym mijającym rokiem sytuacja się poprawia.
Nauczyciele traktują cię bardziej jak przyjaciela, uczniowie są dla siebie milsi, a atmosfera
jest lepsza o tysiąc... czegoś. W czym się mierzy atmosferę? W kilogramach? Metrach?
Stopniach? Nie wiem.
Na angielskim zajęliśmy się dość ciekawymi sprawami, między innymi archetypami w
literaturze i powieściami science fiction. Pani Barlow jest chyba fanką takich powieści.
Zawsze nosi pod pachą tomiszcze liczące z tysiąc dwieście stron. Ale tym razem trochę się
wynudziłam.  Wolałabym zostać w domu i powyrywać młody oset - pomyślałam. -
Wolałabym zrobić następną akcję przygraniczną z Wyzwoleniem. Wolałabym oglądać
powtórki Niani w telewizji . Bo przez godzinę i czterdzieści minut nie robiliśmy niczego
poza słuchaniem nagranego na kasetę wywiadu z jakimś Josephem Campbellem.
Niewiarygodne.
Zajmowałam się wszystkim, czym może się zajmować uczeń na nudnej lekcji.
Układałam kartki w segregatorze. Pisałam list do Fi. Kopałam Homera, kiedy mówił coś
głupiego - a nadal robił z taką samą częstotliwością jak w ósmej klasie. Na przykład: facet z
kasety mówi o mandalach, o tym, że symbolizują harmonię i równowagę ja, więc Homer robi
z mandali Mandelę i oznajmia, że Nelson Mandela jest tak zrównoważony, że potrafi siedzieć
po obu stronach huśtawki jednocześnie. Wiem, to niezbyt zabawne, ale i tak lepsze niż
słuchanie nagrania.
Na lunchu usiadłam razem z Homerem, Jess i Bronte. Towarzystwo Bronte było mi
trochę nie na rękę, bo chciałam pogadać o Wyzwoleniu, a nawet o akcji odbicia Homera i
Nicka. Jasne, przy Jess udawałam obojętność, ale tak naprawdę robiłam to dla szpanu. Bo
chciałam o tym rozmawiać. To naturalne: gdy podjedziesz pod bramę śmierci quadem, a
potem stamtąd uciekniesz, masz ochotę gadać o tym z każdym, z kim się da. Ale nie mogłam
o tym wspomnieć w obecności Bronte, choć wszystko wskazywało na to, że i ona jest
członkinią Wyzwolenia. Patrząc na jej spokój i opanowanie, poczułam, że naprawdę ją lubię.
Była w niższej klasie, ale wydawała się równie dojrzała jak ludzie z mojego rocznika. W
zasadzie dojrzalsza niż Homer.
Zapytałam Jess o Jeremy ego, żeby trochę jej dopiec. Zachowywałam się jak gdyby
nigdy nic.
- Widziałaś ostatnio Jeremy ego Finleya?
Zrobiła się czerwona jak burak. Odchyliła się na krześle i zmierzyła mnie władczym
spojrzeniem.
- A, tak, w weekend. Urządziliśmy grilla. Powinniśmy byli cię zaprosić.
Zdążyłam już zauważyć, że ostatnio nikt nigdzie mnie nie zaprasza. Pewnie wszyscy
mieli na uwadze śmierć moich rodziców. A może myśleli, że jestem zbyt zajęta? W sumie
miałam nadzieję, że kierują się właśnie takimi względami. Byłoby okropnie, gdyby chodziło o
coś innego, bardziej osobistego. Na przykład o to, że wydzielam jakiś paskudny zapach, że
straciłam poczucie humoru albo że zrobiłam się zbyt nadęta.
- No więc co u Jeremy ego? - zapytałam.
Odzyskała panowanie nad sobą.
- Seksowny jak zwykle. - Roześmiała się. - Robię pewne postępy. Będę cię
informować.
Bronte otworzyła pudełko z lunchem. Jego zawartość wyglądała dość interesująco.
Były tam kulki z ryżu i coś przypominającego sushi, a do tego burak liściowy i jakieś
jasnozielone warzywo. Nietypowy lunch jak na Wirrawee.
- Co to jest? - zapytałam, pokazując na to dziwne warzywo.
- Seler - powiedziała.
- Seler. - Fajne słowo. Tak jak niefrasobliwość, puszczyk albo aligator.
Kiedy zabrzmiał pierwszy dzwonek, wyszłam z Bronte na korytarz. Ale przy szafkach
zobaczyłam zbliżającą się panią Maxwell. Poczułam, jak serce kurczy mi się w piersi.
- O, pani Maxwell - powiedziałam.
- Ellie, miałaś do mnie przyjść na tej przerwie.
- Przepraszam, na śmierć zapomniałam.
- W takim razie porozmawiamy teraz.
- Ale proszę pani, teraz mamy kółko teatralne.
- Jestem pewna, że pan Elliot poradzi sobie bez ciebie przez dwadzieścia minut.
Poszłam za panią Maxwell korytarzem, wpatrując się ponuro w jej plecy. Miała na
sobie szyty na miarę kostium w oliwkowy wzorek przywodzący na myśl tapetę. Jej tyłek
wydawał się w nim olbrzymi. Jeden pośladek toczył z drugim bitwę na poduszki.
W gabinecie usadowiła się za biurkiem. Ja przycupnęłam po drugiej stronie. Zajrzała
do teczki, a potem spojrzała na mnie znad okularów.
- Ellie, wiem, że ostatnio życie cię nie rozpieszcza.
Wyglądało na to, że oczekuje jakiejś odpowiedzi, więc posłusznie pokiwałam głową.
- Tak, proszę pani - przyznałam bez zastanowienia, bo w tamtych dniach słyszałam te
słowa tak często, że przestały na mnie robić wrażenie.
- Ogromnie ci współczujemy i bardzo pragniemy ci pomóc.
- Tak, proszę pani.
- Ale musimy przestrzegać wytycznych ministerstwa.
- Tak, proszę pani.
Nauczyciele mówili o ministerstwie w taki sam sposób, w jaki księża wspominają o
Bogu.
- I muszę powiedzieć, Ellie, że nie wiem, jak zamierzasz spełnić minimalne wymogi
ministerstwa i skończyć tę klasę.
Zatkało mnie. Tyle problemów na głowie, a teraz jeszcze to.
- Opuściłaś mnóstwo lekcji, zalegasz z pracami domowymi, zbierasz słabe oceny ze
wszystkich przedmiotów.
Dałam sobie spokój z potakiwaniem.
- Jest pewne wyjście. Możesz się tłumaczyć trudną sytuacją rodzinną. W twoim
wypadku na pewno jest trudna. Doświadczenia wojenne... Oczywiście dzisiaj każdy może
twierdzić, że na skutek wojny znalazł się w trudnym położeniu. Ale chodzi przede wszystkim
o śmierć twoich rodziców.
Pokiwałam głową.
Czekała przez chwilę, lecz nie udało mi się nic dodać. Dlatego ciągnęła dalej:
- Prawdę mówiąc, Ellie, jestem tradycjonalistką. Owszem, jeśli postanowisz pójść tą
drogą, na pewno możesz liczyć na taryfę ulgową. Tylko dokąd cię to zaprowadzi? Dostaniesz
świadectwo, na które nie zasłużysz. Dostaniesz je, mimo że nie zdobędziesz takiej wiedzy jak
inni uczniowie. A co będzie za rok, za dwa lata? Ile lat będziesz korzystała z tych specjalnych
względów? - Pochyliła się i spojrzała na mnie z powagą. - Wiem, wiele osób uznałoby, że
jestem dla ciebie zbyt surowa. Wcale nie mówię, że powinnaś  zapomnieć o problemach i
 żyć dalej . Tego nie da się zrobić na siłę, wierz mi. Na wszystko przyjdzie odpowiednia
pora. Chcę powiedzieć, że jeśli nie zdołasz skończyć tej klasy, powinnaś ją powtórzyć i
zobaczyć, czy uda ci się za drugim razem. Lepsze to niż korzystanie z czegoś, na co się nie
zasłużyło, lepsze to, niż pójść na studia, gdzie wykładowcy będą zakładali, że wiesz o
rzeczach, o których nie masz pojęcia.
Wyszłam z tamtego gabinetu z mętlikiem w głowie. Myślałam, że specjalne względy
polegają na tym, że zdaje się egzamin, nawet jeśli niewiele się umie. To wydawało mi się w
porządku. Racja, gdybym skorzystała z tej możliwości i ostatecznie poszła na studia,
mogłabym mieć problemy. Tyle że nie ze wszystkich przedmiotów. Nie przewidywałam
kłopotów z angielskim ani z historią.
Mimo wszystko nie chciałam wyjść na kogoś, kto szuka taryfy ulgowej. Może pani
Maxwell miała rację. Nie byłam pewna. Roztrząsanie takiego problemu, próba rozwiązania
go na własną rękę okazały się ponad moje siły. Marzyłam o tym, żeby usiąść z kimś przy
stole w kuchni i rozmawiać godzinami, analizować sytuację na wszystkie strony, a potem
pójść na spacer po polach, żeby zastanawiać się dalej. Ale ostatecznie ten problem też musiał
ustawić się w kolejce.
Rozdział 18
Nie mogłam uwierzyć, jak szybko zbliżał się termin rozprawy. Od pierwszej wizyty w
sądzie wydarzyło się tak wiele, że prawie zapomniałam o panu Sayle u, który robił co w jego
mocy, żeby zdobyć kontrolę nad moją farmą, moimi pieniędzmi i moim życiem.
Dwa dni przed następnym przesłuchaniem zadzwoniłam do mamy Fi i ku swojej
rozpaczy usłyszałam, że nie będzie mogła przyjechać.
- Przykro mi, Ellie, mam posiedzenie komitetu doradczego. Wspominałam ci, że
wybrano mnie do komitetu doradczego?
- Nie, gratuluję.
Czułam się rozgoryczona. Ledwie słyszałam własny głos. Nagle śmierć rodziców,
która zawsze czaiła się w pobliżu, znowu we mnie uderzyła i przepełniła mnie złością na to,
że zostałam tak porzucona. Wiedziałam, że słowo  porzucona jest w tym miejscu rażąco
niesprawiedliwe, ale czułam, jak pulsuje mi w sercu i przyprawia mnie o ból głowy. Podobnie
jak wtedy, kiedy myślałam, że Homer, Fi i pozostali zginęli na wojnie podczas ataku na stację
benzynową.
 Bycie kochanym to nic, ja pragnę, by przedkładano mnie nad innych . Od śmierci
rodziców wielokrotnie pragnęłam znalez
ć się w centrum uwagi mnóstwa osób, na przykład
mamy Fi, rodziców Homera, samego Homera, Fi, Lee i połowy nauczycieli z liceum w
Wirrawee. Teraz, kiedy oparłam się o stół w kuchni i z telefonem przy uchu mierzyłam
piecyk wściekłym spojrzeniem, tworząc w umyśle listę wszystkich osób, które mnie
zdradziły, Gavin przeszedł obok, chwycił banana, obrał go ze skórki i usiadł, zajadając go z
szerokim uśmiechem, jakby był małpą.
Nie mogłam się powstrzymać i też się uśmiechnęłam. Gavin nadal był ze mną, na
dobre i na złe.
- Więc co mam zrobić z panem Sayleem? - zapytałam mamę Fi.
- Wydaje mi się, że największe wątpliwości sędzi pokoju dotyczyły tego, czy pan
Yannos będzie umiał zadbać o twoje interesy finansowe. Musisz ją przekonać, że to dla niego
nie problem.
- Jak?
- Ellie, jesteś jedną z najzaradniejszych młodych osób, jakie kiedykolwiek poznałam.
Na pewno coś wymyślisz. Referencje, dowody świadczące o skutecznej działalności
finansowej, cokolwiek. Muszę lecieć. Byłoby dobrze, gdyby udało ci się dowieść, że kredyt,
który zaciągnęłaś w banku i który tak bardzo nie spodobał się panu Sayle owi, był dobrym
posunięciem. Przepraszam, Ellie, naprawdę muszę już kończyć.
Następnego dnia wieczorem spotkałam się z panem Yannosem. Pani Yannos zajęła się
Gavinem, częstując go babeczkami z kremem, które uwielbiał, i rachatłukumem, którego nie
znosił, a ja usiadłam z panem Yannosem i zaczęliśmy rozmawiać. Tata Homera działał bardzo
metodycznie, ale powoli. Zapisywał wszystko w zielonym notesie. Zajmowało mu to całą
wieczność i zaczynałam się denerwować, czekając, aż dobrnie do końca każdego punktu.
Wyjaśniłam, że potrzebujemy dowodów świadczących o jego umiejętności
zarządzania i dobrej orientacji w sprawach finansowych. Natychmiast się obruszył, że
ktokolwiek mógłby w nie wątpić. Musiałam go ciągle uspokajać. Ale w końcu powiedział:
- Dobra, zadzwonię do dyrektora banku. Powie wszystkim, że znam się na
pieniądzach.
- Byłoby wspaniale. A ja spróbuję namówić dyrektorkę mojego banku, żeby
oświadczyła, że zaciągnięcie tego kredytu było mądrym posunięciem.
Wycelował we mnie długopis.
- Wiesz co? Poproś pana Jerryego Parsonsa, żeby dodał, że zrobiłaś dobry zakup na
aukcji bydła. Ile za nie dałaś?
Powiedziałam mu.
- No! - ucieszył się. - Już jesteś sto dolarów na sztuce do przodu.
- Tak pan myśli?
- Jasne! Nie wiesz, co się dzieje? Nie śledzisz cen? Ceny wariują. Na tym bydle
spokojnie zarobiłaś ze sto dolarów na sztuce.
Jednak dopiero kiedy staliśmy przed budynkiem sądu i czekaliśmy na wezwanie, pani
Yannos zasunęła prawdziwą bombę.
- Nie mam pojęcia, po co panu Roddowi twoje gospodarstwo - powiedziała. - Po co
mu więcej ziemi? Ma jej wystarczająco dużo.
- Pan Rodd? O czym pani mówi?
Spojrzała na mnie z wahaniem.
- Przecież znasz pana Rodda!
- Tak, jasne, że znam. Straszna z niego świnia.
Pan Rodd mieszkał przy końcu drogi. Jakimś cudem udało mu się zatrzymać
praktycznie całą ziemię, którą miał przed wojną. Krążyły paskudne plotki na temat tego, jak
mu się to udało, ale nie będę ich tutaj powtarzała, bo kiedy próbowałam je przekazać tacie,
okropnie się wkurzył.
Pani Yannos nadal patrzyła na mnie ze zdziwioną miną. Zmarszczyłam brwi. Ale jeśli
chce się wyciągnąć jakieś informacje od pani Yannos, trzeba się uzbroić w cierpliwość.
- Próbuje pani powiedzieć, że pan Rodd chce kupić moje gospodarstwo?
Zacisnęła usta i pokręciła głową.
- Ja tam wiem swoje - powiedziała. - Ale może się mylę.
- A może ma pani rację.
Uniosła brwi i wzruszyła ramionami.
- Byłby z niego bardzo trudny sąsiad - powiedziałam, próbując pociągnąć ją za język.
- Nie mnie decydować, komu powinnaś sprzedać farmę, Ellie, jeśli, broń Boże,
postanowisz ją sprzedać.
- Nie chcę jej sprzedać panu Roddowi.
- No właśnie, więc zastanawiam się, dlaczego jego szwagier miałby ci mówić, co
masz robić? Moim zdaniem to nie w porządku.
- Jego szwagier? - Miałam coraz większy mętlik w głowie.
- No wiesz, przecież pan Sayle jest szwagrem pana Rodda.
- Co? Skąd pani o tym wie?
Niestety, znowu ją spłoszyłam.
- Ja tylko powtarzam to, co mówią ludzie - powiedziała.
Po chwili wezwano nas na salę rozpraw. Wchodząc do niej, czułam, jak kręci mi się w
głowie. I bez tego miałam poważne problemy. Dyrektorzy obu banków i Jerry Parsons nie
mogli się zjawić. Poprosiłam ich o pisemne oświadczenia i dostałam je od dyrektora banku
pana Yannosa i od Jerryego, ale dyrektorka mojego banku, choć obiecała je przygotować,
wyjechała na cały dzień do Stratton i jej asystentce nie udało się znalez
ć w gabinecie niczego,
co przypominałoby takie oświadczenie.
Pan Sayle wstał i powiedział mniej więcej to samo co poprzednim razem. Podałam
sędzi oświadczenie z banku pana Yannosa i pismo od Jerryego, który stwierdzał, że moje
bydło zyskało na wartości. Niestety, sędzia tylko rzuciła na nie okiem. Wyglądało na to, że
jest w złym humorze.  Super - pomyślałam. - O mojej przyszłości zadecyduje sędzia z
zespołem napięcia przedmiesiączkowego .
Jeszcze raz powiedziałam, że bardzo bym chciała trafić pod opiekę państwa
Yannosów, że nie znam pana Saylea, a potem dodałam, że moim zdaniem lepiej oceniać
sprawy z trzech punktów widzenia niż z jednego. Nie mogłam wspomnieć o panu Roddzie, bo
ta rewelacja dotarła do mnie zaledwie przed chwilą i nie wiedziałam, czy jest zgodna z
prawdą. Zresztą i tak nie byłam pewna, czy bycie szwagrem pana Rodda w jakikolwiek
sposób zdyskredytowałoby pana Saylea.
Kiedy skończyłam mówić, sędzia pokoju długo pisała. Miałam wrażenie, że trwa to
całą wieczność. Pan Yannos na pewno by ją polubił. W końcu spojrzała na mnie.
- Ellie, wiem, że trudno ci to zrozumieć, ale osoba w twoim wieku nie potrzebuje aż
takiej opieki rodzicielskiej jak małe dziecko. Najważniejsze zadanie twojego opiekuna
prawnego powinno polegać na dbaniu o twoje interesy finansowe. Wydaje mi się, że państwo
Yannos, którzy najwyraz
niej są dla ciebie dobrymi przyjaciółmi i sąsiadami, zostaną przy
tobie bez względu na to, jaką podejmę dziś decyzję. Ale nie jestem przekonana, czy posiadają
wystarczająco zaawansowane umiejętności w dziedzinie finansów, żeby opiekować się
majątkiem twoich rodziców. Dlatego zamierzam wyznaczyć pana Sayle a na twojego
opiekuna. Najwidoczniej twoi rodzice ufali jego umiejętnościom, skoro wyznaczyli go na
powiernika swojego majątku, więc jestem pewna, że byliby zadowoleni, gdyby został także
twoim opiekunem prawnym. W swoim czasie zrozumiesz, że podejmuję tę decyzję dla
twojego dobra.
Reszty nie słuchałam. Siedziałam tylko i gapiłam się na nią. Jak ona mogła? Jak ona
śmiała! Jak śmiał pan Sayle! I co za kretyni ustanawiali to prawo?
Czując, jak oczy szczypią mnie z wściekłości, wyszłam na korytarz za rodzicami
Homera. Zjawił się pan Sayle, dumny jak byk, który osiągnął najwyższą cenę na aukcji
reproduktorów.
- No, jesteś - powiedział do mnie. - Muszę powiedzieć, że to bardzo rozsądna decyzja,
Ellie. Jak wspomniała sędzia, wkrótce zrozumiesz, że to najlepsze rozwiązanie. Może
zadzwonisz do pani Samuels i umówisz się na wizytę, żebyśmy mogli przyjrzeć się twoim
sprawom?
Nawet nie byłam w stanie mu odpowiedzieć, więc po kłopotliwej ciszy znów zaczął
mówić:
- No tak, widzę, że jesteś trochę przygnębiona, ale niedługo ci przejdzie.
Miałam wrócić do szkoły, ale nie czułam się na siłach. Pożegnałam się z rodzicami
Homera, którzy wyglądali na oszołomionych i zasmuconych, a potem poszłam na latte do
Juicys przy Baker Street. Powinnam była oszczędzać, ale w takiej sytuacji miałam to gdzieś.
Pół kawiarni zajmowali żołnierze. Była to kolejna rzecz, do której powoli się
przyzwyczajaliśmy: wszędobylscy żołnierze. Miesiąc temu zaczął się pobór. Na razie
ograniczony. Miało ich być więcej, ale wojsko nie radziło sobie jeszcze z setkami i tysiącami
rekrutów. Istniały spore szanse, że gdy skończymy szkołę, wezmą także nas, choć ja i Lee
zostalibyśmy pewnie zwolnieni ze służby z powodu trudnej sytuacji rodzinnej. Znów taryfa
ulgowa. Jeśli tylko zechcemy z niej skorzystać.
Ku swojemu zaskoczeniu zobaczyłam Bronte, która pospiesznie szła chodnikiem.
Zawołałam ją i od razu do mnie podeszła.
- Co ty tutaj robisz? - zapytałam.
- Cześć - przywitała się. - Boże, ile tu żołnierzy.
- Tak. Można dostać gęsiej skórki.
- Hej, uważaj, co mówisz.
- Przepraszam - powiedziałam odruchowo. Ale właściwie nie byłam pewna, za co
przepraszam. - Jak to? Masz coś wspólnego z wojskiem?
- Moi rodzice są żołnierzami.
- Naprawdę? - Zdałam sobie sprawę, że bardzo mało o niej wiem. - Czym się zajmują?
- Boże, skąd mam wiedzieć? Czym w ogóle zajmują się wojskowi? Ale to raczej mało
emocjonująca praca. Mam wrażenie, że siedzą zakopani w stertach teczek i raportów. A kiedy
wpadam do nich do bazy, obydwoje wyglądają na strasznie znudzonych.
- Nie mieszkasz z nimi w bazie?
- Nie. Tam wszystko jest zupełnie nowe i brakuje domów. Ale jeśli będziemy w
Wirrawee wystarczająco długo, w końcu się przeprowadzimy.
- Jaki stopień mają twoi rodzice? - Z ulgą skupiłam się na nowym temacie.
- Obydwoje są majorami. Nazywam ich major Major.
Widocznie zrobiłam zdziwioną minę, bo dodała:
- To taki żarcik z Paragrafu 22. Tej książki o amerykańskiej armii w czasach drugiej
wojny światowej. Jednym z jej bohaterów był major Major, bo taki miał stopień i takie
nazwisko.
- A, rozumiem. Coś jak doktor Doktor. Napijesz się kawy?
Spojrzała na zegarek.
- Jasne.
- Czemu nie jesteś na lekcjach? - zapytałam jeszcze raz, kiedy wreszcie pokonałam
pół armii i wróciłam do stolika z czarną kawą i latte.
- Musiałam pójść do lekarza. Nie, to nic groz
nego. - Odsunęła włosy z czoła. - Mam
jakąś wysypkę i potrzebowałam recepty. Ciągle się łudzę, że znajdzie się cudowny krem,
który mnie wyleczy, ale chyba jestem na nią skazana. Bez przerwy gnębią mnie jakieś
choroby skóry. Drapię się i przez to jest jeszcze gorzej.
- Gdzie mieszkałaś przed wojną?
- Przed wojną. Teraz to nasz uniwersalny punkt odniesienia, nie? Mieszkaliśmy
wszędzie. Jestem typowym dzieckiem armii. Byłam w ośmiu różnych szkołach. Przeważnie z
innymi dziećmi wojskowych, w zależności od tego, gdzie akurat stacjonowaliśmy. Czasami
chodziłam do normalnych szkół. W pewnym sensie to fajna sprawa: zjawiasz się w nowej
szkole, powiedzmy w Darwin, i spotykasz troje dzieciaków, z którymi chodziłaś do trzeciej
klasy w Holsworthy, dwoje, z którymi chodziłaś do czwartej w Puckapunyal, a do tego kogoś,
kogo pamiętasz z pierwszej klasy w Townsville. I tak w kółko.
- Ścieżki ciągle się krzyżują?
- Właśnie.
- Masz jakieś rodzeństwo?
- Miałam brata, ale zginął na wojnie.
- Zginął?
- Ewakuowano nas do Nowej Zelandii helikopterami. On wsiadł do śmigłowca, który
wystartował wcześniej. Rozdzielono nas w ostatniej chwili. Próbowałam się do niego
przesiąść, ale mi nie pozwolili, więc tylko zawołałam:  Nie martw się, spotkamy się na
miejscu! . Myślałam, że wszystko będzie dobrze. Miał przy sobie przyjaciół i już latał
helikopterami. W odpowiedzi tylko pomachał mi na pożegnanie. Wokół panował prawdziwy
chaos. - Wzruszyła ramionami.
- No więc co się stało?
Ściskałam szklankę, a moja latte coraz bardziej stygła. Bronte wydawała się bardzo
spokojna.
- Tuż po starcie helikopter zahaczył o linie wysokiego napięcia. Chyba pilot popełnił
błąd. Pogoda była całkiem dobra. Maszyna runęła na bok. Była pełna paliwa, więc oczywiście
eksplodowała. Nie pozwolili nam wysiąść. Wystartowaliśmy mniej więcej dwie minuty
póz
niej.
Próbowałam sobie wyobrazić, jak by to było siedzieć w jednym helikopterze i patrzeć,
jak w drugim ginie twój brat. Próbowałam, ale mi się nie udało.
- Ile miał lat?
- Dwanaście.
- Był fajnym bratem?
Na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech.
- Tak, był super! Wiem, że z braćmi należy się kłócić, mówić o tym, jacy są
wkurzający, i w ogóle, ale Michael był dla mnie najbliższym przyjacielem, jakiego można
sobie wyobrazić. Był taki łagodny i miły. Grał na gitarze i właśnie zaczął pisać piosenki.
Pewnie któregoś dnia stałby się sławny. Jego piosenki były świetne. Jakby je napisał człowiek
mający tysiąc lat.
Jej oczy zrobiły się mokre, ale energicznie pokręciła głową i pociągnęła długi łyk
kawy.
- A dlaczego ty nie jesteś w szkole? - zapytała.
- Teraz to mało ważne - powiedziałam.
- Mało ważne dla ciebie?
- Nie.
- No więc?
- Ten prawnik, który zarządza majątkiem moich rodziców, postanowił zostać też
moim opiekunem prawnym. Nie chciałam, żeby nim był, wolałam rodziców Homera. Ale dziś
rano sąd oddał mnie pod jego opiekę.
- Naprawdę? Mimo że go nie chciałaś?
- Tak. Wygląda na to, że takie są tutaj zwyczaje.
- Masakra.
- Może poszłabyś do sądu i powiedziała to pani sędzi?
- A co z tym małym, z Gavinem? Kto jest jego opiekunem prawnym?
- Wiesz, w zasadzie nie jestem pewna. Jakiś czas temu zajęli się tym moi rodzice.
Uzyskali chyba orzeczenie sądu w tej sprawie. Teraz nikt specjalnie nie interesuje się
Gavinem, to znaczy żadna instytucja państwowa. Od śmierci moich rodziców nikt o niego nie
pytał. W jego szkole zachowują się tak, jakbym nagle została jego mamą i tatą w jednej
osobie.
- Więc możliwe, że teraz jego opiekunem też jest ten prawnik?
- Niewykluczone. Boże, to okropne. Z każdą minutą robi się gorzej.
- Nie możesz temu jakoś zaradzić? No, Ellie. Przecież jesteś wojowniczką. Problemy
się zdarzają. Przed wojną trenowałam boks. Kiedy przeciwnik rzuca cię na liny, odbijasz się
od nich i wracasz dwa razy silniejsza i dwa razy szybsza. Wykorzystujesz liny tak, żeby
pracowały na twoją korzyść, a nie przeciwko tobie.
- Trenowałaś boks? Prawdziwy boks?
- Jasne. To znaczy przeważnie ćwiczyłam z workiem, ale czasami zdarzały się
sparingi z innymi zawodnikami.
Ta dziewczyna nie przestawała mnie zaskakiwać.
- Nie możesz się odwołać? - zapytała. - Albo pójść z tym do gazet? Albo znalez
ć
jakiegoś haka na tego faceta? Powiedzieć, że zaciągnął cię za szafę na dokumenty i macał po
cyckach? Czemu nie podłożysz bomby pod jego kancelarię?
- Bronte! - oburzyłam się. Ale po chwili zastanowienia dodałam: - Jedna sprawa nie
daje mi spokoju. Pani Yannos twierdzi, że ten prawnik jest szwagrem pana Rodda. Pan Rodd
to farmer mieszkający niedaleko mnie. Kawał drania. Pani Yannos podejrzewa, że facet chce
kupić moją farmę. Więc jeśli Sayle, czyli ten prawnik, zdobędzie całkowitą kontrolę, będzie
mógł sprzedać ziemię Roddowi po niskiej cenie i wyeliminować mnie z gry.
- To chyba nielegalne, prawda?
- Nie wiem. Przypuszczam, że tak.
Ciągle myślałam o tym, jak to miło, że Bronte przejmuje się moimi problemami po
tym, co sama przeszła. Dopiłyśmy kawę i wróciłyśmy do szkoły. Kiedy do niej dotarłyśmy,
zostało niewiele lekcji. Westchnęłam. Kolejny dzień, który pani Maxwell zaznaczy w swoim
kalendarzu jako krok wstecz w edukacji Ellie Linton.
Rozdział 19
Rozmowa z Bronte trochę podniosła mnie na duchu, ale wieczorem znowu miałam
doła. Sytuacja wydawała się beznadziejna. Zbyt wielu przeciwników na zbyt wielu frontach,
żeby można było podjąć skuteczną walkę. Bronte łatwo było powiedzieć:  Walcz , ale nigdy
wcześniej nie miałam do czynienia z takim wrogiem.
Musiałam z kimś porozmawiać, więc zadzwoniłam do Lee. Nie zawsze był pierwszą
osobą, do której dzwoniłam, kiedy wpadałam po uszy w kłopoty, ale w moim życiu zdarzały
się chwile Lee, chwile Fi, a czasem nawet chwile Homera. Tym razem czułam, że nadeszła
chwila Lee.
Odebrała jego młodsza siostra Pang. Widziałam rodzeństwo Lee tylko parę razy, ale
często rozmawiałam z Pang przez telefon - stała się moją ulubienicą. Miała dziewięć lat i była
równie energiczna jak Lee spokojny, równie hałaśliwa jak Lee cichy i równie zabawna jak
Lee poważny.
- Cześć, Pang - powiedziałam. - Co słychać? Czy Lee dobrze cię traktuje?
- Nie, jest okropny. Ciągle na nas krzyczy, czepia się mnie i jest najgorszym
kucharzem na świecie.
- Czemu najgorszym? Co wam podał na podwieczorek?
- Podał nam przypaloną gazetę, kawałek starego dywanu i... eee... - Pang
najwidoczniej rozglądała się po pokoju w poszukiwaniu inspiracji. - A na deser mieliśmy
papużkę nierozłączkę.
- Naprawdę? Dlaczego w takim razie słyszę świergotanie w tle?
- Nastąpiła reinkarnacja.
Usłyszałam głos Lee, który mówił:  Przestań, Pang, to Ellie? Daj mi słuchawkę , więc
szybko się pożegnałam i Pang przekazała telefon bratu.
Ale gdy w słuchawce odezwał się głos Lee, nagle uszła ze mnie cała energia.
Musiałam się bardzo starać, żeby beztrosko gawędzić z Pang i nie byłam w stanie ciągnąć
tego dłużej. Wyczułam, że Lee jest coraz bardziej zaniepokojony.
- Wszystko w porządku, Ellie?... Halo, Ellie... Ellie, co się dzieje?
W końcu szepnęłam:
- Chyba stracę farmę.
- Jak to? Dlaczego? Zbankrutowałaś?
- Nie, jeszcze nie.
- Byłaś dziś na rozprawie?
- Tak.
- O, przepraszam. Miałem zadzwonić. Myślałem, że to za tydzień.
- Nie za tydzień.
- Przegrałaś?
Znowu zapadło długie milczenie.
- Dlaczego świat jest taki okropny? - zapytałam w końcu.
- A jest?
- Wszyscy są tacy chciwi. Każdy dba tylko o siebie. Zagarnia tyle, ile się da.
- Serio?
- Wez
my na przykład pana Saylea.
- Wez
my Robyn Mathers.
- Wez
my pana Rodda.
- Wez
my państwa Yannosów.
- Wez
my kobiety w więziennym szpitalu, kiedy zostałam postrzelona. W czasie
wojny.
- Wez
my panią Xannides.
- Kto to taki?
- Moja sąsiadka. Przychodzi opiekować się dziećmi, kiedy póz
no wracam do domu.
- Mimo wszystko uważam, że mam rację. A Hitler?
- A Nelson Mandela?
- Stalin.
- Martin Luther King.
- Pol Pot.
- Przebiję twojego Pol Pota Matką Teresą i dorzucę pastora Neimollera.
- Kogo?
- Podczas drugiej wojny światowej trafił do obozu koncentracyjnego i zgłosił się na
miejsce jakiegoś człowieka, którego chcieli zastrzelić, bo tamten miał żonę i dzieci.
- Boże, czy jest coś, o czym ty nie wiesz?
Zignorował moje pytanie i wyrecytował następną serię nazwisk. Większości z nich
nigdy wcześniej nie słyszałam.
- Ralph Nader. Gandhi. John Lennon. Paul Robeson. Maria Curie. Bob Brown. Lassie.
- No dobra... Kuba Rozpruwacz. Przestań być taki wkurzający.
Roześmiał się i po chwili mu zawtórowałam.
Potem zadzwoniłam do pani Yannos i spotkałam się z ogromnym współczuciem, ale
kiedy zaczęłam pytać o związki łączące pana Saylea z panem Roddem, natrafiłam na mur.
Mama Homera znowu zbywała mnie ogólnikami. No więc zaryzykowałam i zadzwoniłam do
pani Sanderson. Tamtego wieczoru naprawdę nabijałam rachunek za telefon. Chyba właśnie
tak wyglądał mój odwet, przynajmniej w pewnym sensie.
Pani Sanderson była nowa w Wirrawee, ale wiedziała o okolicy dziesięć razy więcej
niż ja. Pogadałyśmy o deszczu, o cenach bydła oraz o nowych przepisach i rozporządzeniach,
które ostatnio stały się w Wirrawee tematem obowiązkowym. Po chwili doszłam do losów
pana Rodda i zapytałam wprost:
- To szwagier pana Saylea, tego prawnika z Wirrawee?
- No, niezupełnie. Tak naprawdę nie łączą ich żadne związki rodzinne. Żona pana
Saylea ma siostrę, która przez jakiś czas żyła z panem Roddem. Ale szybko się rozstali. Byli
ze sobą tylko parę miesięcy.
- Panu Roddowi często się to zdarza.
- Tak, nie przepadam za tym człowiekiem.
Rozmowa z panią Sanderson mnie wyczerpała. Nie wiem, dlaczego zakupy, siedzenie
w klasie i rozmawianie przez telefon to takie męczące czynności, ale jednak mnie męczą,
zwłaszcza zakupy. Mimo to nie byłam jeszcze gotowa się poddać. Na koniec zadzwoniłam do
mamy Fi. Opowiedziałam jej o wszystkim, co się stało, łącznie z tym, że pan Sayle może być
jakoś powiązany z panem Roddem.
Usłyszałam to, czego się obawiałam:
- Sprawa nie wygląda dobrze, Ellie.
- Przecież musi być jakieś wyjście.
- Tak, możesz się odwołać od decyzji. Ale szczerze mówiąc, byłabym zaskoczona,
gdyby sąd zechciał cię wysłuchać ponownie. Sądy apelacyjne same decydują, które sprawy
będą rozpatrywały.
Są zawalone pracą, a ty nie masz nowych dowodów i wątpię, żeby sędzia pokoju
popełniła jakieś błędy od strony prawnej.
- A co ze związkiem łączącym Saylea z panem Roddem?
- Sam w sobie nic nie znaczy. Jego szwagierka... w dodatku ta kobieta nie jest już z
panem Roddem. Musiałabyś dowieść, że to spisek, a nie dasz rady. Słuchaj, nie jestem pewna,
jakie przepisy obowiązują w tym okręgu, ale podejrzewam, że jako twój opiekun prawny pan
Sayle będzie mógł sprzedać gospodarstwo panu Roddowi za w miarę uczciwą cenę. Jeśli
będzie próbował je sprzedać za dwadzieścia centów za hektar, będziesz mogła go
powstrzymać. Ale jeśli będzie się trzymał rozsądnych sum, prawdopodobnie mu się uda.
- To takie okropne - jęknęłam. - Takie niesprawiedliwe.
- Ellie, nie przyszło ci do głowy, że cierpisz na lekką paranoję? Może on wcale nie ma
zamiaru cię oszukać? W końcu twój ojciec najwyraz
niej mu ufał. Kochanie, to co powiem,
pewnie ci się nie spodoba, ale możliwe, że Sayle ma rację co do gospodarstwa. Może nie uda
ci się zatrzymać farmy. Może ten człowiek działa w twoim interesie.
W moim sercu i umyśle nie było niczego, co pozwoliłoby mi zaakceptować taką
możliwość. Położyłam się spać z poczuciem, że jedyna osoba, która nadal stoi po mojej
stronie, to Gavin, a nawet nie byłam w stanie mu powiedzieć, co zaszło w sądzie. Nie
potrafiłam się do tego zmusić.
Byłam taka pochłonięta tą sprawą, tak bardzo się zamartwiałam, że następnego dnia
prawdopodobnie przeoczyłabym to, co działo się w domu Youngów.
Farma Adderley była oddalona od naszej o jakieś sześć kilometrów. Państwo
Youngowie mieli troje dzieci: bliz
nięta Shannon i Sama oraz młodszego od nich Alastaira,
który miał dziesięć lat.
Cała trójka była zabawna, co samo w sobie też było zabawne, bo państwo Youngowie
mieli tyle poczucia humoru co traktor John Deere. Zachowanie dzieci wprawiało ich w
nieustanne zdumienie. Brat pani Young był właścicielem sąsiedniego gospodarstwa, ale został
zabity pierwszego dnia wojny. Państwo Young odziedziczyli jego farmę, lecz podczas
powojennego podziału ziem natychmiast im ją zabrano, więc w zasadzie powrócili do punktu
wyjścia.
Farma Adderley była mała, ale leżała nad rzeką, co zapewniało jej żyzne gleby.
Dobrze ją ogrodzono i słynęła ze starej szopy do strzyżenia owiec, której nie używano od
dziesięcioleci, oraz z największego warsztatu, jaki kiedykolwiek widziałam. Rodzina pani
Young pracowała na tej ziemi od XV wieku czy jakoś tak.
Można było odnieść wrażenie, że mimo upływu lat na farmie Adderley nic się nie
zmienia i właśnie dlatego powinnam była zauważyć, że dzień po rozprawie w sądzie zaszła
tam jednak pewna zmiana. Ale do tego trzeba było sokolego wzroku Gavina. Oboje
jechaliśmy szkolnym autobusem, siedząc trzy miejsca od siebie. Oprócz nas w autobusie
został tylko Homer. W mieście odbywał się pierwszy powojenny mecz między Wirrawee i
Keating, więc mnóstwo ludzi zostało, żeby go obejrzeć. Ale Homer nie znosił sportów
drużynowych, a ja miałam za dużo obowiązków w domu.
W trzech czwartych spałam, a siedzący za mną Homer spał w stu procentach. Nagle
obok mnie wyrósł Gavin. Wyglądał na zdziwionego.
- Co się stało? - zapytałam.
- Dom Youngów - powiedział, kiwając głową w tamtą stronę.
- Co z nim?
- Na górze pali się światło. Gaśnie i zapala się z powrotem.
Pokazał to rękami.
- Co?
- Zapala się i gaśnie. Cały czas.
- O czym ty...? Ale to rzeczywiście dziwne.
Odsunął się, a ja wstałam i przeszłam na drugą stronę autobusu, tyle że dom zdążył już
oczywiście zniknąć z pola widzenia.
Miałam tylko chwilę na podjęcie decyzji. Nie wiedziałam, co się tam dzieje. Pewnie
Alastair po prostu się wygłupiał. Ale po wojnie bardzo często nam powtarzano, żeby zwracać
uwagę na nietypowe rzeczy. Czytałam mnóstwo broszurek z takimi hasłami, jak:  Każdy
dzwonek to dzwonek alarmowy ,  Bądz
cie czujni . Mrugające światło pewnie nie było
niczym niezwykłym. Ale zignorowanie go wydawało się złym pomysłem.
Kazałam Gavinowi obudzić Homera i wiedziałam, że to zadanie bardzo mu się
spodoba, a sama pobiegłam do kierowcy, żeby zatrzymać autobus. Prowadził Barry. Barry był
w porządku i kiedy mu powiedziałam, że chcemy wysiąść, wzruszył ramionami i zaczął
hamować. Nie wyjaśniłam mu, o co chodzi, bo i tak było mi trochę głupio. Co my właściwie
wyrabialiśmy? Wysiadaliśmy na jakimś pustkowiu, dlatego że dom Youngów miał problem z
elektrycznością? Jak mieliśmy potem wrócić do domu?
Homer narzekał jak niedz
wiedz
, który właśnie zbudził się z zimowego snu. Autobus
potoczył się dalej.
- O co wam właściwie chodzi? - zapytał Homer.
- Gavin mówi, że na piętrze w domu Youngów mruga światło.
- No i co z tego? - Zastanowił się, a po chwili trochę spuścił z tonu. - No, dobra, skoro
już tu jesteśmy, lepiej to sprawdz
my.
- Upodabniamy się do Nancy Drew, braci Hardy albo innych tropicieli tajemnic.
- Rzeczywiście, to wygląda trochę dziwnie. Mam na myśli światło.
Szliśmy dość szybko. Po drodze Homer wyjął komórkę i wystukał numer.
- Dam znać Wyzwoleniu, co się dzieje - mruknął do mnie. - Musimy komuś
powiedzieć.
- Dobry pomysł.
Nie udało mi się usłyszeć, z kim rozmawia, i bardzo tego żałowałam. Zresztą mówił
głównie Homer. Potem ta druga osoba coś odpowiedziała i na tym pogawędka się skończyła.
- Mógłbyś zadzwonić do Youngów - podsunęłam.
- Okej.
Znalazłam ich numer w swoim notesiku z adresami. Tymczasem dotarliśmy do
granicy ich gospodarstwa.
Homer wystukał numer i odczekał chwilę.
- Włącza się sekretarka - powiedział, rozłączając się.
- Może zadzwonimy po gliny?
Ten pomysł wydał mi się zabawny. Nigdy wcześniej nie byliśmy w sytuacji, w której
mogliśmy zadzwonić po gliny. Czasy się zmieniają.
- Tak, jasne, i co im powiemy? Żeby czym prędzej przyjechali, bo Alaister Young
bawi się światłem?
Nie zadałam sobie trudu, żeby to skomentować.
- W każdym razie lepiej nie wchodz
my główną bramą - powiedziałam. - Przejdz
my
przez to pole.
Ruszyliśmy po bruzdach zaoranej ziemi, starając się nie złamać zbyt wielu kostek.
Przy rzędzie drzew w końcu zobaczyliśmy dom. Nic się w nim nie ruszało. I nie mrugało
żadne światło. Spojrzeliśmy z Homerem na Gavina. Rozłożył ręce.
- Hej, to nie moja wina.
- Co ty na to? - zwrócił się do mnie Homer.
- Zaszliśmy tak daleko. Równie dobrze możemy to doprowadzić do końca.
Szliśmy dość szybko. Po drodze Homer wyjął komórkę i wystukał numer.
- Dam znać Wyzwoleniu, co się dzieje - mruknął do mnie. - Musimy komuś
powiedzieć.
- Dobry pomysł.
Nie udało mi się usłyszeć, z kim rozmawia, i bardzo tego żałowałam. Zresztą mówił
głównie Homer. Potem ta druga osoba coś odpowiedziała i na tym pogawędka się skończyła.
- Mógłbyś zadzwonić do Youngów - podsunęłam.
- Okej.
Znalazłam ich numer w swoim notesiku z adresami. Tymczasem dotarliśmy do
granicy ich gospodarstwa.
Homer wystukał numer i odczekał chwilę.
- Włącza się sekretarka - powiedział, rozłączając się.
- Może zadzwonimy po gliny?
Ten pomysł wydał mi się zabawny. Nigdy wcześniej nie byliśmy w sytuacji, w której
mogliśmy zadzwonić po gliny. Czasy się zmieniają.
- Tak, jasne, i co im powiemy? Żeby czym prędzej przyjechali, bo Alaister Young
bawi się światłem?
Nie zadałam sobie trudu, żeby to skomentować.
- W każdym razie lepiej nie wchodz
my główną bramą - powiedziałam. - Przejdz
my
przez to pole.
Ruszyliśmy po bruzdach zaoranej ziemi, starając się nie złamać zbyt wielu kostek.
Przy rzędzie drzew w końcu zobaczyliśmy dom. Nic się w nim nie ruszało. I nie mrugało
żadne światło. Spojrzeliśmy z Homerem na Gavina. Rozłożył ręce.
- Hej, to nie moja wina.
- Co ty na to? - zwrócił się do mnie Homer.
- Zaszliśmy tak daleko. Równie dobrze możemy to doprowadzić do końca.
W świetle dnia trudno było znalez
ć dobre dojście do domu. Wybraliśmy oczywistą
drogę, ruszając w stronę olbrzymiego warsztatu, który stał dość blisko domu.
Zachowywaliśmy się raczej beztrosko - to znaczy nie do końca, ale chyba wszyscy
myśleliśmy to samo: że nie dzieje się nic złego i szukamy wiatru w polu. Bez problemu
dotarliśmy do warsztatu. Homer zaczynał czuć zakłopotanie.
- Shannon i Sam nie dadzą nam potem spokoju - narzekał.
Ja tylko wzruszyłam ramionami. Cokolwiek się działo, podjęliśmy pewne
zobowiązanie.
W przeciwieństwie do większości warsztatów ten miał boczne wejście. I w
przeciwieństwie do większości warsztatów był nieskazitelnie czysty i uporządkowany. Nasz
nie dorastał mu do pięt. Wślizgnęliśmy się bocznymi drzwiami. Byliśmy tam jedynym
z
ródłem dz
więków. Bez względu na to, jak bardzo się staraliśmy, odgłos naszych kroków
niósł się lekkim echem. Trzymałam się cienia i minęłam stół. Zatrzymałam się, schowana za
wielkim żółtym traktorem Kubota.
Znowu pomyślałam, że Gavin może mieć rację. To była jedna z tych sytuacji spod
znaku  nic się nie dzieje i właśnie to jest nie w porządku . Obydwa samochody stały pod
wiatą i w warsztacie panowała martwa cisza. Miałam nadzieję, że ta martwota nie ma
związku z niczyją śmiercią. O tej porze dnia w taką pogodę Youngowie powinni byli
kursować tam i z powrotem, z domu do warsztatu, z warsztatu do pomp z paliwem, od cystern
do śmietnika, od śmietnika do kur i tak dalej, i tak dalej. A tymczasem gdyby nie mucha,
która przeleciała obok mnie w warsztacie, nic by się tam nie ruszało.
Gavin stanął przy mnie, dotknął mojego łokcia i pokazał na dół. Spojrzałam. Na
betonowej podłodze zauważyłam świeże krople krwi.
Poczułam, że serce podskakuje mi w piersi, jakby ktoś próbował je stamtąd wyrwać.
Spojrzałam na Homera, a on spojrzał na mnie. Przypuszczam, że jego twarz mogłaby być
lustrzanym odbiciem mojej. Na obu widniała przerażona mina mówiąca:  Nie, proszę, tylko
nie to . Może i Homer był członkiem Wyzwolenia i może lubił emocje związane z walką, ale
w tamtej chwili miał chyba dość. Ja miałam.
- Nie musi być ludzka - mruknął.
Pokręciłam głową i skupiłam się na domu. Zamierzałam spróbować dostać się na
piętro, bo uznałam, że tak będzie bezpieczniej. Ktokolwiek mrugał światłem, robił to na
górze, więc przynajmniej jakiś czas temu czuł się tam bezpiecznie. Poza tym wejście od góry
zapewniłoby nam przewagę w postaci elementu zaskoczenia. Generał Finley czasami nazywał
wrogich żołnierzy  nieprzyjaciółmi . To słowo nawet mi się podobało. Jeśli w tym domu
czaił się nieprzyjaciel, ostatnią rzeczą, której się spodziewał, byli goście wchodzący przez
okno na piętrze.
Spojrzałam na Homera i powiedziałam:
- Wejdz
my przez okno na górze.
Gwałtownie uniósł brwi.
- Jak chcesz to zrobić? - zapytał. - Masz trampolinę?
Nie odpowiedziałam i tylko rozglądałam się dalej, chcąc jak najszybciej ruszyć do
akcji, ale jednocześnie przypominając sobie, że rekonesans to trzy czwarte każdej bitwy.
 Czas poświęcony na rekonesans rzadko jest czasem straconym .
Tuż obok domu stały zbiorniki na wodę tworzące trójkąt. Miały płaską górę. To była
nasza droga. Nie mieliśmy do czynienia ze starym, porośniętym bluszczem domem z
opowieści Enid Blyton. Dom Youngów był niezbyt udaną imitacją angielskiego stylu:
zbudowano go z cegły, a dach pokryto dachówką. Na szczęście wszystkie okna w zasięgu
mojego wzroku były otwarte.
Rzuciłam Homerowi spojrzenie mówiące:  Nie jestem pewna, czy dobrze robimy, ale
czy mamy inne wyjście? .
Nie wiem, ile z tego zrozumiał, ale nie wyglądał na uszczęśliwionego. Mimo naszej
rozmowy o wojennych akcjach pełnych agonii i ekstazy wolałabym spędzić popołudnie
inaczej, niż wyruszając w bardzo niebezpieczną drogę ku potencjalnie śmiertelnemu
zagrożeniu. Do tej pory dzień był spokojny i wszystko biegło zwyczajnym torem.
Wiedziałam, że najbardziej wstrząsającą rzeczą w domu Youngów może się okazać Alaistar
oglądający South Park. I miałam wielką nadzieję, że właśnie tak będzie.
Rozdział 20
Wybraliśmy drewnianą drabinę, która robi mniej hałasu niż metalowa. Szybko
wyjrzałam za drzwi. Wyglądało na to, że teren jest czysty. Nie było sensu dłużej zwlekać.
Głośno przełknęłam ślinę i pobiegłam w stronę zbiornika. Miałam wrażenie, że widać mnie
jak na dłoni. Na szczęście drabina była lekka. Dopadłam do pierwszego zbiornika i oparłam
się o niego, próbując wtłoczyć odrobinę denu w płuca, które wydawały się zupełnie puste.
Jednocześnie usiłowałam się wcisnąć w zagłębienie zbiornika i stać się niewidoczna.
Homer i Gavin przybiegli i stanęli obok mnie. Od razu zaczęli wyglądać zza krawędzi
zbiornika. Pozwoliłam im na to, ale w zasadzie nie widziałam większego sensu w takim
wyglądaniu. Oczywiście gdyby nagle pojawił się nieprzyjaciel i gdyby Homer z Gavinem go
zauważyli, mielibyśmy więcej czasu, żeby podnieść ręce i się poddać, ale poza tym nie
doszukałam się w tym żadnych potencjalnych korzyści.
Gdy tylko odetchnęłam, odwróciłam się w stronę zbiornika, oparłam o niego drabinę i
weszłam na górę.
Wystawiając głowę nad zbiornik, znowu poczułam się zagrożona, ale nie cofnęłam
się. Pokrywa zbiornika była mocno ubłocona oraz usiana liśćmi i martwymi owadami, jak
pewnie wszystkie zbiorniki w Wirrawee. Wcale się tym nie przejęłam. Przycupnęłam i
zaczekałam na chłopaków.
Kiedy wszyscy troje byliśmy już na górze, ja i Homer wciągnęliśmy drabinę, starając
się robić jak najmniej hałasu. Niestety, zachowanie całkowitej ciszy okazało się niemożliwe.
Drabina parę razy szurnęła i stuknęła o zbiornik, który na domiar złego najwyraz
niej był
pusty i wszystkie te dz
więki odbijały się w nim echem. Pewnie tak naprawdę nie były
strasznie głośne, ale w tamtej chwili kojarzyły mi się z łoskotem w kręgielni w ruchliwy
dzień.
Mimo wszystko nie było sensu czekać. Podeszliśmy na paluszkach do tej części
pokrywy zbiornika, która znajdowała się najbliżej domu, i oparliśmy drabinę o ścianę.
Spojrzałam w górę i zaklęłam pod nosem. Odległość między końcem drabiny a oknem
wydawała się potwornie duża, a i bez tego niezbyt pewnie czuję się na wysokościach.
Wiedziałam jednak, że jeśli zacznę się ociągać, Homer pójdzie pierwszy, a tego nie chciałam.
Napięcie towarzyszące patrzeniu, jak wchodzi do domu Youngów, z pewnością by mnie
wykończyło.
Jeszcze raz przełknęłam ślinę, postawiłam stopę na pierwszym szczeblu,
unieruchomiłam drabinę, skinęłam do Homera, dziękując mu z góry za jej przytrzymanie, i
ruszyłam w stronę okna.
Niełatwo było utrzymać równowagę na drugim szczeblu od góry. Musiałam się złapać
cegieł, bo niczego innego nie miałam pod ręką. Byłam tak blisko ściany, że nie mogłam
balansować ciałem. Co gorsza, czekało mnie jeszcze wejście na ostatni szczebel, a potem
pokonanie sporego kawałka do parapetu.
Zapomniałam o słynnej radzie, żeby nie patrzeć w dół. Zerknęłam w tamtą stronę,
zobaczyłam zalęknione twarze Homera i Gavina i pożałowałam, że to zrobiłam. Wiedziałam,
że muszę jak najszybciej stanąć na najwyższym szczeblu. Potrzebowałam mnóstwa energii,
żeby utrzymać równowagę. Nie mogłam tam sterczeć i czekać, aż się zmęczę. Musiałam
przylgnąć do ściany, a potem spróbować dosięgnąć parapetu. Nie byłam pewna, czy mi się
uda. A właściwie myślałam, że raczej nie. Wiedziałam jednak, że trzeba spróbować.
Nagle przed oczami stanął mi taki obraz: wyciągam rękę w stronę okna, nie udaje mi
się dosięgnąć parapetu i spadam, łamiąc kręgosłup w dziesięciu miejscach po zderzeniu z
bezlitosną pokrywą zbiornika.
Czasami nienawidzę swojej wyobraz
ni.
Żywiłam głęboką nadzieję, że Homer trzyma drabinę z całej siły. Nie miałam się
czego złapać, więc mogłam jedynie przyłożyć dłonie do cegieł. Potem centymetr po
centymetrze przesuwałam ręce, czując, jak szorstka powierzchnia muru drapie mi skórę.
Jednocześnie oderwałam prawą nogę od drabiny i próbując zachować idealną równowagę,
próbując ograniczyć drżenie stopy do minimum, uniosłam ją.
Powoli, powolutku. Coś takiego byłoby dość trudne w każdych okolicznościach, ale
świadomość, że za chwilę na dole może się pojawić uzbrojony wróg - tam albo w oknie nade
mną - wprawiała w drżenie nie tylko moją nogę, ale całe ciało. Powiedzonko taty:  Czas
poświęcony na rekonesans rzadko jest czasem straconym , znowu wpłynęło mi do głowy i
zmieniło się w coś w rodzaju litanii, a potem w bezsensowny bełkot.  Czas poświęcony na
rekonesans . Tylko spokojnie.  Rzadko jest czasem straconym . Powoli i spokojnie.
Postawiłam prawą nogę na najwyższym szczeblu.  Czas poświęcony... . Zdziwiłam
się, widząc, jak daleko zaszłam. Byłam już jakieś dwadzieścia albo dwadzieścia pięć
centymetrów wyżej.  ... na rekonesans... Mimo to parapet nadal znajdował się strasznie
daleko. Mocno - ale bez przesady - przycisnęłam spocone dłonie do ściany i przesuwałam się
dalej.  ... rzadko jest czasem straconym . Niełatwo było oderwać lewą stopę od szczebla.
Wprawdzie czuła się na nim niezbyt bezpieczna, ale i tak było jej tam o wiele wygodniej niż
w powietrzu.
Coraz bardziej się trzęsłam. Zaczęłam się pocić na całym ciele. Drabina gwałtownie
drgnęła. Zacisnęłam usta, przeklęłam Homera i każdą molekułę jego wielkiego głupiego
cielska, ale wiedziałam, że spojrzenie w dół byłoby teraz zbyt niebezpieczne. Moja lewa stopa
dotarła na najwyższy szczebel. Próbowałam stanąć prosto, mimo że wcale nie miałam na to
ochoty.
Sięgałam coraz wyżej.  ... rekonesans rzadko jest czasem straconym . Boże, gdzie jest
ten parapet? Przycisnęłam policzek do ściany i nie odważyłam się spojrzeć w górę.
 Rzadki czas... Koniuszkami palców musnęłam spód parapetu. A byłam już
maksymalnie wyciągnięta. Ziścił się mój najgorszy koszmar. Doskonale wiedziałam, co to
oznacza. Jedynym sposobem, który dawał szansę na dosięgnięcie parapetu było podskoczenie
i uwieszenie się na nim. Gdybym nie trafiła, byłoby po mnie. No dobra, może bym się nie
zabiła, ale paraliż miałabym jak w banku. Tak bardzo spociły mi się dłonie, że nie
wiedziałam, czy zdołam zawisnąć na parapecie, nawet jeśli go dosięgnę. Mogłam się
zwyczajnie ześlizgnąć. Zabawne: przetrwałam nalot, wykolejenie pociągu, postrzał i niewolę
- a teraz mogło mnie zabić kilka centymetrów dzielących moje palce od kawałka
pomalowanego drewna.
Ale musiałam to zrobić, w dodatku natychmiast, bo każda mijająca chwila utrudniała
mi zadanie.  ... poświęcony na stracenie...
Powtórzyłam w myślach, że muszę dosięgnąć parapetu i złapać go jak najwyżej, nie
tylko za krawędz
. Skuliłam się najbardziej, jak było można - czyli tylko odrobinę - żeby
nabrać trochę rozpędu.  ... jest rekonesansem .
Skoczyłam.
Miałam wrażenie, że lecę zadziwiająco długo. Mimo to czułam, że raczej nie nabieram
wysokości. Dotknęłam parapetu palcami. Nie wiedziałam, której części. Obawiałam się, że
niewystarczająco dużej. Próbowałam zyskać jeszcze parę centymetrów. Moje złe przeczucia
się sprawdziły: miałam tak spocone dłonie, że palce coraz bardziej się ześlizgiwały.
Zacisnęłam je mocniej. Wyczuwałam każde najmniejsze pęknięcie i każdą wypukłość
powierzchni. Też była szorstka, ale zupełnie inna niż cegły w ścianie. Chwyciłam po raz
ostatni i zacisnęłam dłonie.
Podciągnęłam się. Mięśnie w moich rękach zrobiły się wypukłe. Pachy były równie
spocone jak dłonie. Moja głowa znalazła się na wysokości parapetu. Położyłam na nim prawe
ramię, potem lewe i wreszcie poczułam, że mi się udało. Nadal nie miałam okazji pomyśleć o
tym, co może mnie czekać na górze. Wrodzy żołnierze z pistoletami? Nie było sensu się nad
tym zastanawiać, dopóki nie uznam, że nie grozi mi już upadek z wysokości. Sam Young,
próbujący ustawić ostrość w kamerze i jednocześnie tarzający się ze śmiechu? O tym też nie
powinnam była myśleć. To naprawdę głupie i dziwne, ale w zasadzie wolałabym zobaczyć
wrogich żołnierzy niż śmiejącego się ze mnie Sama Younga.
Byłam w czyimś pokoju. Domyśliłam się, że to pokój Shannon. Rzuciłam na niego
tylko jedno spojrzenie, ale i tak zauważyłam, jak świetnie jest urządzony. Trzy ściany miały
jasny fioletoworóżowy kolor, czwarta limonkowy. Gzymsy pomalowano na ciemny fiolet i
mogłabym je schrupać. Wiem, trudno uwierzyć, że te wszystkie kolory do siebie pasowały,
ale naprawdę wyglądało to świetnie. Shannon miała duże łóżko z jakiegoś
czerwonobrązowego drewna, chyba z eukaliptusa, i biurko do kompletu. Na ścianie wisiały
fascynujące obrafcy. Jeden z nich przedstawiał przepiękną twarz kobiety, która wydawała się
spokojna, a jednocześnie mądra i zasmucona. Szkoda, że nie miałam czasu, żeby jej się
przyjrzeć.
Ten pokój wydawał się wręcz zbyt poważny dla wiecznie roześmianej Shannon, ale z
pewnością należał właśnie do niej. Byłam o tym przekonana, bo kiedy podbiegłam do łóżka i
zdarłam z niego prześcieradło, zauważyłam rysunek, który dałam Shannon zaledwie tydzień
wcześniej: coś w rodzaju tangramu. Przypięła go do zasłony tuż obok łóżka. Zrobiło mi się
miło.
Szybko podbiegłam z powrotem do okna. Wyjrzałam przez nie i zobaczyłam Homera i
Gavina, którzy z niepokojem patrzyli w górę. Spuściłam prześcieradło, żeby mieli za co
złapać, stojąc na końcu drabiny, a potem z całej siły ścisnęłam drugi koniec.
Najpierw wszedł Gavin. Utrzymanie gó nie sprawiło mi problemu - ważył tyle co
nowo narodzone cielę - za to Homer przypominał raczej byka z wystawy bydła w Wirrawee.
Homer wlazł przez okno, stękając z wysiłku. Gdy tylko znalazł się w pokoju,
powiedziałam:  Złap mnie za nogi , i zaczęłam się wyczołgiwać przez okno. Homer dość
szybko załapał, o co chodzi. Poczułam, jak jego silne dłonie łapią mnie za kolana, a potem za
kostki. Zawisłam głową w dół. Zsuwałam się coraz niżej, jakbym była w windzie.  Tylko
mnie nie upuść, Homer - błagałam go w myślach, zbliżając się do końca drabiny. Przy
pierwszej próbie pochwycenia jej chybiłam o parę centymetrów. Za drugim razem musnęłam
ją palcami. Nadal brakowało mi kilku centymetrów. Próbowałam odchylić głowę i spojrzeć,
ale to nie było takie łatwe. Poza tym czułam się niezbyt dobrze, gdy cała krew spłynęła mi do
głowy. Podejrzewałam, że Homer niebezpiecznie wychylił się przez okno. Miałam nadzieję,
że nie straci równowagi. I że nie złapie go żaden wrogi żołnierz, zmuszając do
niespodziewanego wypuszczenia mnie.
Jakimś cudem udało mu się wychylić jeszcze o parę centymetrów, bo zsunęłam się
niżej. Starałam się nie panikować i chwyciłam najwyższy szczebel. Odczekałam chwilę.
Chyba chciałam się upewnić, że naprawdę go trzymam. Nie byłam w stanie dać Homerowi
żadnego sygnału. Po chwili zaczął mnie wciągać na górę.
Kosztowało mnie to sporo wysiłku. Nie wiem, czy Homerowi też było tak ciężko.
Musiałam jeszcze wejść z powrotem przez okno, nie upuszczając drabiny. W końcu Homer
wylądował na podłodze, ja straciłam równowagę, a drabina zatrzymała się w oknie, stercząc
pod kątem dziewięćdziesięciu stopni do ściany. Gavin pospieszył nam na ratunek i
przytrzymał ją, dopóki nie odzyskaliśmy równowagi i mu nie pomogliśmy.
Wszyscy razem wciągnęliśmy drabinę do środka. Wyglądało na to, że w pokoju
Shannon pojawił się jeszcze jeden mebel. Zostawiłam drabinę w rękach Homera, który
odsuwał ją od okna, i odwróciłam się, żeby zobaczyć, co knuje Gavin. Typowe. Już zdążył
odtworzyć drzwi i wyglądał na korytarz.
- Jezu, Gavin - powiedziałam, co na niewiele się zdało, bo przecież nie mógł mnie
usłyszeć.
Podbiegłam do drzwi, stanęłam za Gavinem i też wyjrzałam na korytarz.
Moje oczy musiały się przyzwyczaić do światła, ale i tak nie zauważyłam żadnego
ruchu. Poklepałam Gavina po ramieniu. Podniósł głowę i spojrzał na mnie. Wykonałam gest
oznaczający pytanie:  Widziałeś coś? . Przecząco pokręcił głową.
Razem ostrożnie otworzyliśmy drzwi. Zrobiliśmy pierwszy krok. Homer był tuż za
nami. Pomyślałam, że to kiepski pomysł. Gdyby nagle zjawił się jakiś żołnierz, mógłby bez
problemu zgarnąć nas wszystkich za jednym zamachem. Odwróciłam się i szepnęłam:
- Schowaj się. Sprawdzimy to piętro.
Zastanawiał się przez chwilę. Wyglądał na zwiedzionego, ale czuł, że mam rację.
Teraz skrzywił się, rozejrzał, a potem otworzył drzwi tuż obok mnie. To było coś w rodzaju
szafy wnękowej, w której Youngowie trzymali walizki i zimowe ubrania. Uśmiechnął się
lekko, wzruszył ramionami, zniknął wśród płaszczy i zamknął za sobą drzwi.
Ja i Gavin poszliśmy na paluszkach dalej. Nie chciałam robić żadnej wielkiej akcji, nie
chciałam ściągać na siebie armii nieprzyjaciół. Chciałam się tylko dowiedzieć, co jest grane.
Zauważyłam schody i ostrożnie ruszyłam w ich kierunku. Uznałam, że tam będzie słychać
najlepiej wszystkie dz
więki dobiegające z dołu.
Ale pierwszy dz
więk, jaki usłyszałam, dotarłby do najdalszego zakątka domu. Na dole
po lewej stronie otworzyły się drzwi i z pokoju wydobył się donośny śmiech. Mocno
chwyciłam Gavina za ramię i obydwoje znieruchomieliśmy.
Może Youngowie zaprosili przyjaciół na herbatę? Nie, raczej nie. Podkradłam się
bliżej i spojrzałam w tamtą stronę. Na dole mignął mi jakiś mężczyzna. Nie wyglądał na
przyjaciela Youngów. Podszedł do rośliny w dużej niebieskobiałej donicy, rozpiął portki i
zaczął sikać.
Znowu chwyciłam Gavina za ramię, a on w tej samej chwili chwycił mnie. Opryskując
szerokie zielone liście, mężczyzna głośno mówił do tych, którzy zostali w pokoju. Ktoś mu
odpowiedział i znowu dał się słyszeć donośny śmiech, jeszcze głośniejszy niż przed chwilą.
Nie mogłam w to uwierzyć. Nienawidziłam tego faceta, spokoju i arogancji, z jakimi
panoszył się w domu moich przyjaciół. Poza tym szczerze nienawidzę ludzi, którzy plują na
ulicy, a on robił coś sto razy gorszego.
Paskudny zapach dotarł aż do nas i zmarszczyłam nos. Wyglądało na to, że ci faceci
sikają za każdym razem, kiedy się do nich zbliżam. Miałam ochotę zawołać:  Zabijasz
anturium! , tylko po to, żeby zobaczyć jego minę.
Facet skończył to, co robił, i wrócił do pokoju. Drzwi się zamknęły i znowu zapadła
cisza.
Spojrzałam na Gavina i pokręciłam głową. Gavin też na mnie spojrzał. Miał oczy
wielkości tarczy mojego zegarka, czyli ogromne. Nie mówiąc ani słowa, wycofaliśmy się o
metr. Potem na paluszkach wróciliśmy do szafy wnękowej. Zapukałam do drzwi, co może się
wydawać głupie, ale nie chciałam, żeby Homer rąbnął mnie drewnianą laską. Otworzyłam
szafę, a on wyłonił się spośród płaszczy, odsuwając je sobie sprzed twarzy.
- Są tutaj - szepnęłam. - Na dole. Wygląda na to, że urządzili sobie imprezę.
- Ilu ich jest?
- Nie wiem. Widzieliśmy tylko jednego. Są w pokoju po lewej, to chyba salon.
- Zauważyliście gdzieś Youngów?
- Nie.
- Może powinniśmy zajrzeć do pokojów na górze?
- Jasne.
Wiedzieliśmy już, że w pokoju Shannon nikogo nie ma, więc zaczęliśmy od
sąsiedniego. Nie robiliśmy tego jak zawodowcy - to znaczy jak ci zawodowcy, których widuje
się w telewizji: otwierający drzwi kopniakiem i osłaniający się nawzajem. Nie mieliśmy
broni, więc cicho przekręcaliśmy gałkę w drzwiach, czekaliśmy, aż się otworzą, a potem
chwilę czekaliśmy. Jeśli nic się nie działo, wślizgiwaliśmy się do środka i zaczynaliśmy się
rozglądać.
Na piętrze były cztery pokoje, łazienka i pomieszczenie do szycia. Każde dziecko
miało własny pokój. Od czasu do czasu, przemykając do następnych drzwi, słyszeliśmy
dobiegający z dołu hałas. To były krzyki, śmiech - raz nawet brzęk tłuczonych butelek. Ci
ludzie zajęli dom i dobrze się bawili. Byłam pewna, że skwapliwie korzystali z zapasów
alkoholu.
Żałowałam, że nie wiem, co zrobili z Youngami, i miałam najgorsze przeczucia.
W końcu dotarliśmy do pokoju Alastaira. Miał na ścianie plakat z Terri Boswell i
kilka jej zdjęć na szafce oraz więcej sprzętu sportowego, niż kiedykolwiek widziałam poza
sklepami sieci Rebel Sport. Oprócz tego sprzętu, prostego łóżka, biurka i stolika było tam
niewiele więcej. Typowy pokój chłopaka.
- Co o tym myślisz? - zapytałam Homera, kiedy przycupnęliśmy za rogiem.
Rozpaczliwie próbowałam coś wykombinować, ale nie udało mi się stworzyć nawet
zarysu planu. Wiedziałam jednak, że musimy działać szybko, bo jeśli Youngowie nadal żyli,
trzeba było czym prędzej ich uwolnić. Ich szanse malały z każdą mijającą chwilą.
Homer wyjął telefon.
- Zadzwoń po gliny - powiedział.
- No jasne!
To wydawało się takie oczywiste, ale sama nigdy bym na to nie wpadła. Przez tyle
czasu żyliśmy w świecie, w którym policja nie istniała. Odzwyczaiłam się brać ją pod uwagę -
przywykłam do życia, w którym albo rozwiązywało się swoje problemy samemu, albo się
umierało. Pomysł przekazania tego kłopotu glinom nawet mi się spodobał.
Powinnam była wiedzieć, że to zbyt optymistyczna perspektywa. Gdy tylko
powiedziałam:  No jasne! , usłyszałam czyjeś kroki na schodach. Skrzywiłam się i
spojrzałam na Homera. On pobladł i schował telefon. Zrobiłam tę samą minę do Gavina, ale
niepotrzebnie - Gavin zawsze błyskawicznie wyczuwał, co się dzieje.
Złapałam kij do krykieta Alastaira, a Homer i Gavin chwycili po stumpie.
Podeszliśmy na paluszkach do drzwi. Homer stanął po jednej stronie, Gavin ustawił się za
nim, a ja naprzeciwko. Miałam za sobą szafę, co raczej mi nie sprzyjało, bo utrudniało
wzięcie dobrego zamachu.
Kroki na zewnątrz pobrzmiewały pewnością siebie. I odniosłam wrażenie, że zbliżają
się do pokoju Alastaira. Miałam okropne przeczucie, że to może się okazać Alastair i że za
chwilę wystrzelimy go w inny wymiar, ale po chwili uznałam, że kroki brzmią zbyt staro i
ciężko jak na dziesięciolatka.
Przekręciła się gałka w drzwiach. Nie miałam pojęcia, po co wrogi żołnierz wchodzi
do tego pokoju - chyba że nagle przyszła mu ochota zagrać z kumplami w krykieta. Nie wahał
się ani chwili. Drzwi otworzyły się i zaczął wchodzić do środka. Homer zamachnął się od
razu, zanim facet zdążył przestąpić próg, co było błędem, bo dawało mu szansę na wycofanie
się. Mimo to Homer trafił prosto w czoło i rozległ się paskudny trzask. Facet złapał się za
twarz i zatoczył się do tyłu. Między palcami trysnęła mu krew. Niestety, znowu znalazł się na
korytarzu. Z trudem stał, ale wydał z siebie dz
więk przypominający krzyk połączony z
piskiem. Ruszyłam za nim, lecz nie byłam w stanie go uciszyć. Tym razem też nie miałam
czasu, żeby wziąć porządny zamach, ale zdzieliłam go z całej siły w głowę. Usłyszałam
paskudny huk, jakbym uderzyła w twardą skałę. Facet przewrócił oczami, otworzył usta i
osunął się na kolana. Homer rąbnął go jeszcze raz, wziąwszy potężny zamach, tym razem w
bok głowy. To wszystko było dość obrzydliwe. Odciągnęłam Gavina, który chyłkiem zbliżał
się od mojej prawej, żeby też zadać cios. Wojna już i tak go zdemoralizowała. Nie chciałam,
żeby było jeszcze gorzej.
Mężczyzna runął na bok i leżał na dywanie. Z głowy płynęła mu krew. Widziałam, jak
plama - istne jezioro - szybko rośnie na dywanie. Żołnierz miał zamknięte oczy.
Czekaliśmy zaniepokojeni, patrząc nad poręczą i zastanawiając się, czy nikt tego nie
słyszał. Drzwi na dole wciąż były zamknięte, co działało na naszą korzyść. Zobaczyłam
jednak, że znów się otwierają. Pospiesznie się schowałam. Usłyszałam męski głos, który w
obcym języku wołał kogoś po imieniu. A to wołanie było skierowane dokładnie w naszą
stronę.
 Rany - pomyślałam. - On woła swojego kumpla . Tego samego kumpla, który leżał
na podłodze po mojej lewej stronie i tak bardzo krwawił, że dywan był już całkiem
przesiąknięty.
Spojrzałam na Homera. Zdążył już podnieść mój kij do krykieta i stanąć po drugiej
stronie schodów, które przypominały teraz olbrzymią rozciągniętą między nami przepaść.
Wszyscy trochę się wycofaliśmy: Homer w kierunku pokoju Shannon, ja i Gavin w stronę
drzwi pokoju Alastaira. Zaskrzypiała pode mną deska w podłodze i słysząc ten dz
więk,
zadrżałam. Mężczyzna zawołał po raz drugi. Tym razem wydawał się zdziwiony.
Wycofując się jeszcze bardziej, wpadłam na lepszy pomysł. Byłam na czworaka i
natknęłam się na nieprzytomnego żołnierza. Przyklękłam obok niego i włożyłam mu rękę do
tej kieszeni, której zdołałam dosięgnąć. W środku była tylko paczka papierosów i jakieś
monety. Usiłowałam go przewrócić. Wydał z siebie cichy jęk. Pomógł mi Gavin. Obydwoje
w tej samej chwili zobaczyliśmy dużą wypukłość w lewej kieszeni żołnierza. Czyżby facet
ucieszył się na widok... ale nie. Przecież był nieprzytomny. To musiał być pistolet.
Wyciągnęłam go z kieszeni. Nie byłam pewna, czy gość na dole usłyszał jęk. Ale
musiałam założyć najgorszy scenariusz. Możliwe, że zostało mi niewiele czasu. Dzięki Bogu,
na wojnie nauczyłam się strzelać z pistoletu. Gavin mógł sobie myśleć, że teraz, kiedy miałam
broń, nasze kłopoty się skończyły, ale to nie było takie proste. Nie wiedziałam, czy pistolet
jest naładowany, nie wspominając o tym, ile ma nabojów, ilu żołnierzy jest na dole i czy broń
w ogóle działa.
Homer znowu stał obok szafy wnękowej. Gavin wycofał się pod drzwi sypialni
Alastaira. Wydawało mi się, że na schodach rozlega się skrzypnięcie, odgłos kroków. Dałam
Homerowi znak, żeby wszedł do szafy, a Gavinowi - żeby schował się w pokoju. Żaden z
nich się nie ruszył. Od strony schodów dobiegł następny dz
więk. Wkurzona jeszcze raz dałam
znak chłopakom i tym razem chyba mnie zauważyli.
Nie mogłam jednak marnować na nich więcej czasu. Musiałam się przyjrzeć
pistoletowi, sprawdzić, czy jest naładowany. Najciszej, jak umiałam, odciągnęłam zamek i z
ulgą zobaczyłam stłumiony blask małego lśniącego naboju. Ale hałas towarzyszący
ponownemu przesunięciu zamka brzmiał jak trzaśnięcie drzwiami samochodu. Spojrzałam na
schody. Facet już prawie był na górze. Widziałam czubek jego głowy. Na razie żołnierz nie
wydawał się podejrzliwy - po prostu wchodził na piętro. A powinien był być cholernie
podejrzliwy. Gdybyśmy tylko zdążyli ukryć ciało. Ale plama krwi i tak by nie zniknęła.
Zresztą cała wojna była pełna takiego gdybania. Nie mogłam o tym myśleć, nie teraz.
Kiedy facet wszedł po schodach, siedziałam w kucki obok ciała jego kolegi. Żołnierz
spojrzał najpierw w lewo. Na szczęście Homer już zniknął. A ja dzięki temu zdążyłam
zauważyć, że facet ma w ręku broń. Zamierzałam powiedzieć coś w rodzaju:  Ręce do góry! .
Teraz uznałam, że lepsze będzie:  Rzuć broń! . Kiedy jednak żołnierz odwrócił się w moją
stronę i próbowałam coś z siebie wykrztusić, okazało się, że nie jestem w stanie. Słowa
uwięzły mi w gardle. A gardło zmieniło się w zardzewiały zawias. Niestety, nie miałam
WD-40. Wiedziałam, że nie wydobędę z siebie żadnego dz
więku.
Zobaczyłam błysk zrozumienia w oczach tego człowieka. Zrozumienia i strachu.
Zaczął się składać do strzału. Nie miał zbyt wiele miejsca. Uniósł pistolet.
Wtedy go zastrzeliłam. Nie zamierzałam oddać więcej niż jednego strzału, bo
wiedziałam, że mogę potrzebować każdej kuli, jaka jest w magazynku - zakładając, że było
ich tam więcej - ale zanim odzyskałam kontrolę nad palcem, odskoczył i zacisnął się jeszcze
raz, wyzwalając łącznie dwie kule.
Facet gwałtownie odwrócił się w lewo i wykonał prawie pełny piruet. Otworzył usta,
ale oczy otworzyły mu się jeszcze szerzej. Runął do tyłu, lądując na szczycie schodów. Ugięte
kolana uchroniły resztę ciała przed zsunięciem się na dół. Głowa gwałtownie opadła na lewą
stronę i z faceta uszło życie. Było wręcz widać, jak go opuszcza.
Nadal tkwiłam bez ruchu, klęcząc na dywanie. Pewnie sterczałabym tam z pół
godziny, ale Gavin wypadł z pokoju Alastaira i chwycił mnie za ramię. Na pewno usłyszał
strzały.
W tej samej chwili drzwi w pokoju na dole otworzyły się, uwalniając kakofonię
głosów. Rozległy się skierowane w górę krzyki i tupot butów na wypolerowanej podłodze.
Żołnierze prawdopodobnie wołali dwóch zaginionych kolegów. Pewnie na tym etapie jeszcze
nie wiedzieli, czy strzały zostały oddane przypadkiem przez jednego z ich przyjaciół, czy
może w domu jest ktoś taki jak ja, kto właśnie zaczyna szaleć.
Kiedy nikt nie odpowiedział na ich nawoływania, uświadomili sobie, że sprawy nie
idą zgodnie z ich planem.
Tymczasem ja i Gavin najciszej, jak umieliśmy, ruszyliśmy w głąb korytarza.
Uchyliłam drzwi szafy, w której siedział Homer, i szepnęłam:  Zbliżają się, idziemy do
pokoju Sama , po czym zamknęłam je z powrotem. Zrobiliśmy jeszcze kilka kroków.
Znalez
liśmy się naprzeciwko pokoju. Wepchnęłam Gavina do środka i próbując go
powstrzymać od wychylania się, stanęłam na progu i zaczęłam obserwować korytarz.
Miałam chwilę, żeby zajrzeć do magazynka i do komory. Trzy naboje. Rany.
Wyglądało na to, że po schodach wchodzą co najmniej trzej faceci. Mieliśmy tylko pistolet.
Nagle pozostała broń - kij do krykieta i stumpy - wydała mi się stratą czasu.
Rozdział 21
Rozpoczęło się długie oczekiwanie, trwało z cztery minuty. W pewnej chwili
usłyszałam stłumione głosy: chyba wtedy, kiedy zobaczyli martwego kumpla na szczycie
schodów. Wiedziałam, że mimo to idą dalej. Od czasu do czasu dobiegały do mnie ich szepty
i przeciągłe skrzypnięcie stopnia pod czyimś ciężarem.
Nagle pojawiła się czyjaś głowa, prawie na poziomie podłogi. Szybko się rozejrzała i
natychmiast zniknęła. Jakby żółw wyciągnął szyję, ale tylko na moment. Tyle że żaden żółw
nie zrobiłby tego tak błyskawicznie. Zastanawiałam się, czy mi się nie przywidziało.
Raczej mnie nie zauważył. Wsunęłam się trochę głębiej do pokoju. Gavin trącił mnie
łokciem.
- Co się dzieje? - zapytał szeptem.
Intrygowało mnie to, że głuche dziecko potrafi szeptać i tak cicho się poruszać. Może
nauczył się tego w czasie wojny.
- Jeden żołnierz - odpowiedziałam, bezgłośnie poruszając ustami i podnosząc jeden
palec.
- Jeden?
- Widziałam jednego. Jest ich więcej.
Wyjrzałam jeszcze raz. I całe szczęście. Zdążyłam zauważyć pochylonego faceta,
który pędził korytarzem. Wbiegł prosto do głównej sypialni. Drugi prawie natychmiast
popędził za nim. Wyglądało na to, że osłania tego pierwszego. Teraz obydwaj znalez
li się w
sypialni. W środku rozległy się krzyki. Klasyczna akcja, prosto z podręcznika do nauki
wkraczania do pomieszczenia, w którym mogą być uzbrojeni ludzie.
Pot lał się ze mnie strumieniami i wcale nie przesadzam. Miałam wrażenie, że jeśli
spróbuję się poruszyć, zachlupocze mi w butach. Ledwie widziałam przez mokre powieki i
mokre włosy. Potrząsnęłam głową. Usiłowałam zapanować nad poceniem się zwykłym aktem
woli. Czy zdołam je zatrzymać dzięki sile umysłu?
Dalej obserwowałam korytarz. Dwaj żołnierze wyszli z głównej sypialni. W tej samej
chwili u szczytu schodów dołączył do nich następny facet. Jeden pilnował lewej strony i był
zwrócony do mnie, drugi prawej i patrzył w kierunku pokoju Alastaira, a trzeci klęczał przy
gościu, którego stłukliśmy sprzętem do krykieta. Jeśli byli pijani, nic na to nie wskazywało.
Może strach sprawia, że człowiek dość szybko trzez
wieje.
Przez chwilę nie miałam odwagi wyjrzeć, bo jeden z tych mężczyzn był zwrócony w
naszą stronę. Zamiast tego spojrzałam na okno, marząc o tym, żeby okazało się otwarte tak
jak tamte, które widzieliśmy ze zbiornika. Zastanawiałam się, co moglibyśmy zrobić, gdyby
próbowali nas dopaść. Czy wyskoczylibyśmy przez szybę? Dalibyśmy widowiskowego nura
przez okno? Skinęłam w stronę Gavina, a potem w stronę okna, i chyba zrozumiał, o co mi
chodzi. Poszedł je otworzyć, a ja po raz kolejny wyjrzałam na korytarz.
Tym razem przykucnęłam. Kiedy wysunęłam głowę o kilka centymetrów, usłyszałam
trzask. Odważyłam się rzucić szybkie spojrzenie, bo na więcej nie mogłam sobie pozwolić.
Jeden z żołnierzy wyskakiwał z pokoju Alastaira i wyglądał na cholernie wystraszonego.
Drugi był chyba tuż za nim. Trzeci podnosił się z klęczek obok tego, którego poturbowaliśmy.
Coś w jego ruchach podpowiedziało mi, że jego nieprzytomny przyjaciel długo nigdzie się nie
wybierze. Albo mówiąc inaczej: że już wyruszył w długą podróż.
Zrozumiałam, że gdy jeden z nich przeprowadzał krótkie oględziny stanu zdrowia
kolegi, dwaj pozostali zajrzeli do pokoju Alastaira i zobaczyli, że jest pusty. Już wiedzieli, że
czekamy na drugim końcu korytarza.
Za moimi plecami rozległo się przydługie skrzypnięcie. Odwróciłam się gwałtownie i
dałam znak Gavinowi. Starał się, jak mógł, ale okno było zapieczone i nie chciało się
otworzyć. Machnęłam, żeby dał sobie spokój. To było zbyt niebezpieczne.
Musiałam spojrzeć jeszcze raz. Możliwe, że żołnierze byli już pod drzwiami i
szykowali się do wpadnięcia do środka. Pokazałam na łóżko i zaczęłam wykonywać
gorączkowe gesty, dając Gavinowi do zrozumienia, że powinien się pod nim schować, ale nie
miałam czasu, żeby sprawdzić, czy mnie posłuchał.
Przywarłam do futryny i powoli się wychyliłam. Czułam ciarki na całym ciele.
Widziałam tylko jednego z nich, był zaledwie trzy metry ode mnie. Wycofałam się do pokoju.
Na miękkich nogach podbiegłam do łóżka i zajęłam pozycję po drugiej stronie. Więc jednak
dojdzie do strzelaniny. Byłam pewna, że jednego z nich załatwię - może nawet dwóch, jeśli
mi się poszczęści, a przecież w czasie wojny często dopisywało mi szczęście. Ale trzeci
dopadnie mnie i Gavina. Homer będzie musiał zaryzykować, będzie musiał sam o siebie
zadbać.
Nagle jeden z nich mignął za drzwiami. Wiedziałam, co robi. Bardzo wyraz
nie
ujrzałam to oczami wyobraz
ni. Stanął po drugiej stronie futryny z bronią gotową do strzału i
czekał, aż kumple zajmą pozycje, żeby dwaj mogli wpaść do środka, osłaniani przez
trzeciego.
Po chwili to, co widziałam oczami wyobraz
ni, naprawdę ukazało się moim oczom. W
drzwiach pokazali się dwaj uzbrojeni żołnierze, patrząc na pokój, który na razie wydawał im
się pusty.
Ale w następnej sekundzie, w następnym momencie, gwałtownie się odwrócili.
Ja też usłyszałam dz
więk, który rozproszył ich uwagę. Sygnał dzwoniącego telefonu.
Komórki. Whiter Shade of Pale. To był telefon Homera. Gdy obydwaj żołnierze płynnym
ruchem, jakby to wszystko zostało zaplanowane przez choreografa, zwrócili pistolety w
stronę szafy wnękowej, żeby naszpikować ją i Homera kulami, strzeliłam im obu w plecy.
To była idealna przypadkowa zasadzka. Uratowałam Homerowi tyłek. Może na to nie
zasługiwał, ale go ocaliłam. A razem z nim tyłek Gavina i swój własny.
Trzeci facet zaczął uciekać. Słyszałam, jak pędzi po schodach, pokonując trzy, cztery
stopnie naraz. Czułam się zbyt osłabiona, żeby ruszyć w pościg. Trzasnęły drzwi. Nagle w
domu zapadła cisza. Gavin zobaczył go chyba przez okno, bo nagle zawołał:
- Ellie, zastrzel go!
Pokazał na podwórze. Została mi jedna kula, ale nie zamierzałam jej zużyć. Po chwili
usłyszałam zapalany silnik i warkot odjeżdżającego pojazdu. Musieli go ukryć gdzieś w
pobliżu.
Przeszłam nad ciałami zabitych, brudząc sobie buty krwią z kałuż, które już rosły na
podłodze korytarza. Otworzyłam drzwi szafy, ostrzegając wcześniej Homera:
- To ja, nie rozwal mi głowy.
Dobrze, że to zrobiłam. Miał przygotowany kij do golfa.
Zeszliśmy na dół.
Najpierw znalez
liśmy Shannon. Była w salonie, związana i w kiepskim stanie. Na jej
widok Homer zbladł, odwrócił wzrok i splótł ręce na piersi. Wkurzyłam się na niego bez
żadnego konkretnego powodu.
- Ja się nią zajmę - powiedziałam. - Idz
poszukać pozostałych.
Mruknął coś, czego nie usłyszałam, i wymknął się stamtąd pospiesznie, zabierając po
drodze Gavina.
Rozwiązałam Shannon. Przewróciła się na bok i zasłoniła twarz.
- Już dobrze - powiedziałam, decydując się na jedne z tych pozbawionych znaczenia
słów, które nie mają nic wspólnego z prawdą i są niewiele lepsze niż  wyjdziesz z tego i
 wiem, jak się teraz czujesz . Przynajmniej nic nie dodałam.
Zastanawiałam się, jak bym się czuła w takiej sytuacji i czego bym chciała, gdyby
nagle zjawił się ktoś taki jak Ellie. Pobiegłam do kuchni, chwyciłam dużą miskę, napełniłam
ją ciepłą wodą, wzięłam myjki do twarzy, ręczniki i mydło z łazienki, po czym pobiegłam z
powrotem.
Zaczynałam się martwić, bo Homer nie przynosił żadnych wieści o rodzicach i
braciach Shannon.  Boże, proszę, nie pozwól, żeby byli martwi - modliłam się, klęcząc obok
niej.
Umyłam Shannon i wytarłam najdelikatniej, jak umiałam. Było trochę krwi, ale nie
zauważyłam żadnych ran. Mam na myśli rany fizyczne. Potem do salonu wbiegła pani
Young. Jak można się było spodziewać, wpadła w histerię, co jednak wcale nie przeszkadzało
Shannon, która jak dotąd nie odezwała się słowem. Przytulały się bez końca. Kiedy
zobaczyłam, że nic więcej nie jestem w stanie zrobić, wyszłam.
Homer powiedział, że reszcie Youngów nic się nie stało - znalazł ich w piwnicy - i
pomyślałam:  Właśnie o to się modliłam. Bóg istnieje! .
Ale potem zaczęłam się zastanawiać, dlaczego skoro Bóg istnieje, kazał im przez coś
takiego przejść? Zwłaszcza Shannon - dlaczego musiała tyle wycierpieć? Tak jak wtedy,
kiedy trzy dni po katastrofie w kopalni wyciągają jednego ze stu uwięzionych pod ziemią
górników - wszyscy wołają:  Chwała Bogu! , ale na usta ciśnie się pytanie:  Dlaczego Bóg
pogrzebał tam pozostałych dziewięćdziesięciu dziewięciu? .
Homer zdążył już zadzwonić po pogotowie i po gliny. Jego komórka okazała się dość
pożyteczna.
Gdy usłyszałam, że nadciągają posiłki, wyszłam na świeże powietrze.
Czasami świeże powietrze bardzo pomaga. Usiadłam i patrzyłam na wielki warsztat,
zastanawiając się, kto zadzwonił do Homera na komórkę w tym rozstrzygającym momencie.
Może Bóg, który postanowił skorzystać z usług Royal Telephone?
Rozdział 22
W czasie wojny nikt nie pociągał nas do odpowiedzialności za to, co robiliśmy. Jasna
sprawa. Wtedy nie było nikogo, kto by prosił o wypełnienie formularzy. Teraz odkryłam, że
sytuacja bardzo się zmieniła. Wszyscy troje siedzieliśmy w domu wiele godzin i
odpowiadaliśmy na pytania, a w przerwach odrzucaliśmy liczne propozycje skorzystania z
opieki psychologa. W końcu trochę się wkurzyłam, powiedziałam im, że jesteśmy zmęczeni i
że zrobiliśmy wystarczająco dużo jak na jeden dzień, a wtedy nagle zmienili kierunek. Po
chwili siedzieliśmy w radiowozie, który wiózł nas do domu.
Minęło dużo czasu, zanim udało mi się zapakować Gavina do łóżka. Przypominał
krowę pod wpływem ecstasy. Miałam tylko nadzieję, że przetrwa to równie dobrze jak ona.
Krowa była w świetnej formie. Za to Gavin skakał i biegał zygzakiem po całym domu. Stłukł
kubek i przewrócił stojak na doniczkę. Dopiero kiedy wpadł na okno obok drzwi
wejściowych i pękła szyba, trochę się uspokoił - wyłącznie dlatego, że strasznie się na niego
wkurzyłam. Nie chciałam, żeby dom moich rodziców zmienił się w ruinę zaraz po ich
śmierci. Każde pęknięcie, każde zniszczenie traktowałam jak osobistą porażkę.
Biedny dzieciak, nie umiał sobie poradzić ze stresem. Zmusiłam go, żeby wziął kąpiel
zamiast prysznica, potem zrobiłam czekoladowe milo dla dwojga i grzankę z vegemite, a
wreszcie zgodziłam się, żeby spał w moim łóżku, pod warunkiem że zostawi mi trochę
miejsca.
Kiedy poszłam się położyć, Gavin spał jak kamień. Stałam i patrzyłam na niego.
Wydawał się bardzo zrelaksowany, leżał trochę na plecach, a trochę na boku, z wyciągniętą
prawą ręką, oddychał głęboko i powoli. Ucieszyłam się, że przynajmniej we śnie odnajduje
spokój.
Byłam w piżamie i jedną nogą w łóżku, kiedy prawie zupełnie spokojnie zdałam sobie
sprawę, że za chwilę kompletnie się załamię. Jednocześnie wiedziałam, że w obecności
Gavina nie mogę sobie na to pozwolić. Ruszyłam z powrotem do salonu, ale już w połowie
drogi zaczęłam się trząść, pochlipywać i obejmować się rękami. Oparłam się o ścianę, a
potem zsunęłam się po niej na podłogę. Jakby coś z zewnątrz przejęło nade mną kontrolę.
Miotało się we mnie jak ubrania w pralce. Oczywiście wiedziałam, co to jest. Widok
Shannon, nagiej i związanej, jej krew, śmierć, którą zobaczyłam w jej oczach - gdzie
powinnam była to umieścić? Co miałam z tym zrobić? W której części ciała należało to
przechować? Proszę, powiedzcie mi. Wiedziałam, że wszystkie części są już zajęte. Że są
zajęte od jakiegoś czasu. Mówiąc konkretnie, od dnia śmierci moich rodziców. Objęłam
kolana rękami i trzęsłam się tak bardzo, że bolały mnie zęby. Próbowałam znalez
ć miejsce dla
tego całego horroru.
Stopniowo krew Shannon ustąpiła miejsca krwi moich rodziców, jej poranione ciało
ustąpiło ich okropnym ranom. Wreszcie dotarła do mnie potworność tego, co się stało.
Siedząc na podłodze w korytarzu, w domu, w którym zginęła moja matka, wyłam z tęsknoty
za rodzicami, wyłam jak pies, a w przerwach między tym wyciem z trudem łapałam
powietrze. Jednocześnie zwariowane, oderwane od siebie obrazy z naszego życia pędziły na
mnie korytarzem, jakby ktoś wyjął tysiące zdjęć z albumów rodzinnych i zrobił z nich
konfetti, przez co widziałam jedynie rękawiczki mamy przywiązane do kijków, kiedy szliśmy
pojez
dzić na nartach; wąsy taty zapuszczone na kilka miesięcy; bliznę na nadgarstku mamy, o
której nie chciała rozmawiać - a teraz już nigdy się nie dowiem, skąd się wzięła, i już nigdy
jej nie zobaczę - jej rozbawioną minę, kiedy babcia ze Stratton zapytała na widok nowych
zasłon:  Myślisz, że ten styl przetrwa? ; krótką czarną sukienkę, którą mama włożyła na
otwarcie trybuny głównej na torze wyścigowym; ogryzek ołówka taty, którym zapisywał
wyniki rozgrywek golfowych; jego śmiech; jej delikatne palce; jego pomruki, kiedy był zajęty
jakąś pracą, a ja zadawałam pytania; tatę całującego nowy traktor, podczas gdy ja,
ośmioletnia, robiłam mu zdjęcie; śmiech mamy pytającej:  Więc podobałabym ci się bardziej,
gdybym miała cztery koła i wał odbioru mocy? odpowiedz
taty:  Zaraz ci pokażę wał
odbioru mocy ; chwilę, w której złapał ją w objęcia i całował, całował, całował namiętnie, a
ja biegałam wokół nich ze śmiechem, piszczałam, szarpałam ich całujących się i
przytulających; oraz łączącą ich miłość, miłość, miłość, zawsze miłość, dziką, piękną miłość,
która jakimś cudem przetrwała kłótnie, stres, napięcia i najgorszą ze wszystkiego monotonię
codziennego życia; a wtedy zrozumiałam, co to znaczy, kiedy ludzkie życie kończy się
przedwcześnie i bez sensu, że każdy człowiek jest skarbnicą cudownych, wyjątkowych
szczegółów, że niszcząc istotę ludzką, niszczy się  tysiąc milionów wspomnień oraz mały
palec jej lewej dłoni, włosy na jej nogach, uśmiech, grymas, zmarszczenie brwi, sposób, w
jaki używa szpatułki w kuchni, w jaki sieka cebulę, trzymając ją na odległość wyprostowanej
ręki, w jaki podłącza kable do akumulatora albo trzyma niemowlę na szkolnej imprezie, gdy
jego matka musi iść na rozdanie nagród. Czy ktokolwiek docenia życie, kiedy ono trwa?
Chyba na chwilę dołączyłam do filozofów, poetów, niemowląt, a nawet Monetów, stając się
członkinią ekskluzywnego klubu tych, którzy je doceniają.
To wszystko wydawało się takie niesprawiedliwe, czułam się strasznie samotna i było
mi zimno, kiedy leżałam na podłodze, i po chwili uświadomiłam sobie, że nikt po mnie nie
przyjdzie, że nie ma nikogo, kto mógłby mi pomóc, kto położyłby mnie do łóżka. Dom
szybko się wychładzał - nie stać nas było na ogrzewanie go przez całą noc.
Po chwili, długiej chwili, sama położyłam się spać. Leżałam, czując ciepło Gavina i
słuchając jego oddechu. Po każdym wydechu czekałam na następny wdech i bałam się, że
może nie nastąpić.  Proszę, Gavin, oddychaj dalej - błagałam go w myślach - proszę, nie
przestawaj. Nie przestawaj oddychać, mały .
Myślałam o miłości moich rodziców. Gdzie ona teraz jest? Co się z nią stało? Przecież
musiała gdzieś być. Tak potężna siła nie może zwyczajnie zniknąć. Na fizyce uczyli nas, że
nie da się zniszczyć materii. Ona tylko zmienia formę. Jeśli tak jest w wypadku pomarańczy,
skały albo pikapa marki Falcon, to z pewnością musi tak być w wypadku rzeczy
ważniejszych, niematerialnych, takich jak więz
łącząca moich rodziców. Może właśnie ona
spajała ten dom, nadal napędzała farmę, sprawiała, że dziś w nocy leżałam obok Gavina.
Zasypiając, wyobraziłam sobie, że ta miłość szepcze w korytarzu, wślizguje się do pokoi,
okrąża łóżko i w końcu tuli nas oboje w opiekuńczych ramionach.
Rozdział 23
Następny dzień przyniósł kolejne pytania, kolejne odpowiedzi i jeszcze więcej
papierkowej roboty. Wyglądało na to, że Youngowie po prostu mieli pecha. Grupa
zbuntowanych żołnierzy zza granicy wyruszyła szukać szczęścia, tak jak ludzie pokroju Jakea
Douglassa wyruszają w miasto w sobotni wieczór - nie żebym sugerowała, że Jake Douglass
mógłby zrobić coś takiego jak te szuje - i prawdopodobnie wybrała dom Youngów bez
żadnego konkretnego powodu.
Może tak samo było w wypadku mojego domu.
Ci goście zgarnęli wszystkie cenne przedmioty, jakie udało im się znalez
ć, a nawet
podzielili je na pięć części, po jednej dla każdego. Bo przecież należy się dzielić z bliz
nimi.
A potem podzielili się Shannon.
Alastair usłyszał, że się zbliżają, i schował się w swoim pokoju. Państwa Youngów i
Sama zamknięto w piwnicy, a po chwili Alastair zaczął włączać i wyłączać światło. Potem
doszedł do wniosku, że nic tym nie wskóra, więc zszedł na paluszkach na dół, żeby
spróbować zadzwonić. Moim zdaniem to było bardzo odważne posunięcie. Tyle że go złapali.
Myślę, że w chwili naszego przybycia Youngowie nie mieli wielkich szans na
przeżycie.
Wydawało mi się, że upłynęły całe wieki, zanim znowu mogłam pomyśleć o własnych
problemach. Ale tak naprawdę już dwa dni póz
niej znalazłam się w kancelarii pana Saylea, a
mówiąc konkretniej w jego poczekalni. Dla niektórych to pewnie niewielka różnica, ale dla
mnie okazała się bardzo istotna.
Oczywiście i tym razem zastałam tam panią Samuels. Wchodząc, spojrzałam w jej
stronę. Miała przed sobą gazetę i chyba siłowała się z krzyżówką. Nie szło jej najlepiej:
wpisała tylko jedno hasło.
Jak zwykle nie byłam w nastroju na spotkanie z panią Samuels. Potrafiła być strasznie
denerwująca.
- Dzień dobry - mruknęłam, kierując się w stronę starych zniszczonych pism leżących
na stoliku w rogu.
Kiedy opowiedziała:  Witaj, Ellie , w jej głosie zabrzmiało coś dziwnego. Nie wiem,
jak to nazwać. Jak na kogoś, kto rozwiązuje krzyżówkę, wydawała się niespokojna, okropnie
roztrzęsiona.
Wtedy jej się przyjrzałam, nie wiedząc, co zobaczę. Upuściła długopis i wpatrywała
się we mnie jak człowiek z czterdziestodwustopniową gorączką. Na jej policzkach pojawiły
się nawet czerwone plamki.
Nie mogłam się powstrzymać i też świdrowałam ją wzrokiem. Jej fryzura była w
opłakanym stanie, jakby pani Samuels od tygodnia nie myła włosów albo bardzo się pociła.
Jeszcze przed chwilą nie miałam ochoty na nią patrzeć, ale teraz nie potrafiłam oderwać od
niej oczu. Cała ta sytuacja wprawiała mnie w - by użyć kolejnego słowa o ciekawym
brzmieniu - konsternację. Trwało to ze czterdzieści sekund. Potem jeszcze dziwniejszym
głosem pani Samuels powiedziała:
- Ellie, chcę ci tylko jeszcze raz powiedzieć, że bardzo mi przykro z powodu
kłopotów, na które cię naraziłam w Obozie 23.
- Nie ma sprawy, proszę pani. Wszystko dobrze się skończyło.
Oczywiście nie wspomniałam o młodym lekarzu, doktorze Muirze. Wszystko
wskazywało na to, że po tym jak mi pomógł w ucieczce, słuch o nim zaginął.
Pokiwała głową. Podniosła teczkę i położyła ją na skraju biurka, gdzie mogłam ją
wyraz
nie zobaczyć. Potem dodała:
- Pan Sayle trochę się spóz
nia. Zadzwonił i powiedział, że jest jeszcze w urzędzie i
przyjdzie dopiero za jakieś dziesięć minut.
- W porządku, zaczekam.
- A ja muszę skoczyć do drogerii. Też wrócę za dziesięć minut.
- Aha, dobrze.
Nie patrząc więcej w moją stronę, wyszła i zatrzasnęła za sobą drzwi.
Siedziałam tam zdziwiona. Skonsternowana. Dlaczego tak gorliwie mnie
informowała, dokąd idzie i kiedy wróci? Nagle jeszcze raz spojrzałam na teczkę. Dlaczego ją
tam zostawiła, w tak widocznym miejscu, zwracając mi na nią uwagę? Chyba nie chciała,
żebym...?
Wstałam i denerwując się, podeszłam do biurka. Na teczce zobaczyłam swoje
nazwisko. Zawahałam się. Po chwili ją otworzyłam.
Dopiero po chwili zrozumiałam, czego dotyczy pierwszy dokument. Był czymś w
rodzaju skierowanego do rady wniosku o pozwolenie na budowę, ale okazał się potwornie
skomplikowany i im dłużej mu się przyglądałam, tym bardziej mnie stresował, więc coraz
trudniej było mi się skupić. Zauważyłam nazwę swojego gospodarstwa, a mapka na trzeciej
stronie z pewnością przedstawiała moją rodzinną farmę, lecz z jakiegoś powodu opatrzono ją
inną nazwą:  Kelsey Resort - Górskie Wrota .
Nic więcej z tego nie zrozumiałam i z obawą spojrzałam na pozostałe papiery.
Usiłowałam się skoncentrować. Przerzucając kartki, zauważyłam coś, co zwróciło moją
uwagę, bo było odręcznie napisaną notką. Podpisał ją Murray, a była zaadresowana do
jakiegoś Kelvina. Tak miał na imię pan Rodd. Pierwsze zdanie brzmiało następująco:  Nie
przejmuj się, stary, omotałem ją ciaśniej niż pas zawodnika sumo .
Straciłam poczucie czasu. Pod ścianą stała kserokopiarka. Chwyciłam list i kilka
następnych kartek, a potem podbiegłam do niej. Lepiej zawisnąć za owcę niż za jagnię. Nigdy
nie rozumiałam tego wyrażenia. Dlaczego owca jest bardziej obciążająca niż jagnię? Powinno
być raczej:  Lepiej zawisnąć za wilka niż za jagnię .
Wrzuciłam pierwszą stronę na kserokopiarkę i wcisnęłam zielony przycisk.
Urządzenie działało w ślimaczym tempie. Światełko powoli przesunęło się na drugą stronę,
oślepiając mnie na chwilę. Skopiowałam jeszcze cztery strony, ale choć nadal miałam w ręce
kilka kartek, napięcie okazało się zbyt wielkie. To było gorsze niż siedzenie na piętrze domu i
patrzenie, jak korytarzem zbliżają się uzbrojeni ludzie, żeby mnie zabić. Biegiem wróciłam do
teczki i pospiesznie włożyłam do niej dokumenty, starając się utrzymać jako taki porządek.
Za drzwiami rozległ się czyjś głos, a potem dały się słyszeć kroki. Odskoczyłam od
biurka, usiłując znalez
ć się jak najbliżej przeciwległej ściany. Drzwi gwałtownie się
otworzyły. Weszła pani Samuels, a tuż za nią pan Sayle. Wydawał się wściekły, a ona była
czerwona i za coś go przepraszała. Nie spojrzała w moją stronę, tylko od razu na teczkę. Za to
pan Sayle powitał mnie z otwartymi ramionami.
- Ellie! Jak miło cię widzieć. Słyszałem o twojej bohaterskiej akcji. Dobra robota.
Wejdz
.
Wepchnął mnie do kancelarii. Kiedy wchodziliśmy do środka, nagle zdałam sobie
sprawę, że spiesząc się z odłożeniem dokumentów do teczki, zostawiłam kopie na podajniku
kserokopiarki.
Poczułam, że blednę, i zakręciło mi się w głowie. Oszołomiona usiadłam na krześle i
przez kilka pierwszych minut nie słyszałam, co pan Sayle do mnie mówi. Jak zdołam
odzyskać te kopie? A jeśli pani Samuels je znajdzie? Czy chciała, żebym zajrzała do tej
teczki?
Ale nawet jeśli tak, to nie znaczyło, że pozwoliła mi skopiować jej zawartość. Boże,
byłam w tarapatach. I nie miałam pomysłu, jak się z nich wydostać.
Potem panu Sayleowi jednak udało się zwrócić moją uwagę. Podsunął mi jakieś
papiery.
- Firma nazywa się Kelsey Pty Ltd, ale nie zwracaj na to uwagi. To po prostu
prywatne przedsiębiorstwo, które zdejmie problemy z twoich barków i pozwoli ci zamieszkać
w mieście. Po spłacie długów zostanie ci wystarczająco pieniędzy na wynajęcie mieszkania.
Nadal miałam okropny mętlik w głowie, ale sięgnęłam po papiery i usiłowałam je
przeczytać.
- Co to jest? - zapytałam głupio.
- Tak jak wspomniałem, to umowa sprzedaży. Kopia do twojej wiadomości.
Dostaniesz pieniądze za dziewięćdziesiąt dni.
- Jakie pieniądze?
Zmarszczył brwi i rozparł się w wielkim fotelu obrotowym.
- Ellie, jestem bardzo zajęty. Nie mam czasu, żeby się powtarzać. Musisz wiedzieć
tylko tyle, że gospodarstwo zostało sprzedane. Nie za taką sumę, jakiej byśmy chcieli, ale
żebracy nie powinni wybrzydzać.
Wstałam i rzuciłam w niego tymi papierami.
- Nie jestem żadnym pieprzonym żebrakiem - oznajmiłam.
Ruszyłam do wyjścia, ale po chwili uznałam, że umowa jednak będzie mi potrzebna.
Nie patrząc na niego, wróciłam i zabrałam kartki z biurka. Pan Sayle nadal siedział, sztywny
ze złości. Kątem oka zauważyłam jego pobielałe knykcie.  Przynajmniej mogę wyjść i
spróbować zabrać kopie z kserokopiarki - pomyślałam. Ale gdy tylko podeszłam do drzwi,
pan Sayle zerwał się z miejsca i ruszył za mną.
- Posłuchaj, Ellie - powiedział - to niedorzeczne. Nie ma powodów, żeby tak się
zachowywać. Przepraszam, że użyłem słowa  żebrak . To tylko takie wyrażenie.
Byliśmy już w poczekalni. Pani Samuels gapiła się na nas oczami wielkimi jak
piłeczki do pingponga. Na jej twarzy malowało się tak wielkie poczucie winy, że gdyby pan
Sayle na nią spojrzał, od razu by się domyślił, że coś zmalowała. Ja pewnie wyglądałam
podobnie. Musiałam się jakoś dostać do kserokopiarki. Nie mogłam wyjść z kancelarii,
zostawiając te kopie. Pani Samuels przypłaciłaby to posadą. Poza tym potrzebowałam
wszystkich informacji zawartych w tych dokumentach, żeby powstrzymać pana Saylea od
zrobienia mnie na szaro.
Jedyne, co mi przyszło do głowy, to oburzający blef. Podeszłam do kserokopiarki i
odwróciłam się w stronę pana Saylea. Najbardziej rozzłoszczonym głosem, jaki zdołałam z
siebie wydobyć, wrzasnęłam:
- Mam panu do powiedzenia tylko jedno i dam to panu na piśmie!
Chwyciłam kartkę z zasobnika kserokopiarki i wykorzystując urządzenie jak biurko,
zaczęłam pisać najszybciej, jak umiałam. Nie miałam pojęcia, jak to będzie brzmiało i
niewiele mnie to obchodziło. Nabazgrałam coś w rodzaju:  Nigdy, przenigdy nie sprzeda pan
mojego domu! , podpisałam się, a potem krzyknęłam do niego:
- A na dowód zabiorę do domu kopię!
Nie wiem, czego miałam zamiar dowieść, ale zasłoniłam ciałem podajnik
kserokopiarki i zrobiłam kopię oświadczenia. Potem otworzyłam pokrywę, rzuciłam oryginał
panu Sayleowi, żeby odwrócić jego uwagę, złapałam cały plik kartek z widełek, udając, że
trzymam tylko jedną, i wypadłam z kancelarii jak burza.
Nigdy w życiu nie odstawiłam takiego cyrku, ale wiedziałam, że mi się upiekło.
Rozdział 24
Gavin był w fazie wściekłości i wyglądało na to, że długo z niej nie wyjdzie. Dlaczego
faceci tak często się wściekają? Jasne, dziewczynom też zdarza się wpaść w furię - tak jak mi
podczas rozmów z panem Sayle em - ale większość z nas wyrasta z tego w wieku czterech lat.
Chłopaki chyba bliżej dwudziestki - w najlepszym razie.
Problem polegał na tym, że Homer oficjalnie zaprosił mnie do Wyzwolenia i zrobił to
w obecności Gavina. Gavin nie bardzo wiedział, kim lub czym jest to Wyzwolenie -
właściwie ja też nie wiedziałam - ale rozumiał, że chodzi o walkę z wrogiem u boku Homera i
Lee oraz o tajne stowarzyszenie, w którym albo się jest, albo nie.
To mu wystarczyło. Na domiar złego, gdy zapytał, czy też może się przyłączyć,
Homer powiedział:
- Nie, jesteś za mały.
To wcale nie poprawiło sytuacji, a zresztą było nie do końca w porządku, bo Gavin
wielokrotnie dowiódł swojej odwagi i użyteczności. Ale inni ludzie nie chcieli tego
zrozumieć. Pewnie obniżyłby średni wiek członków Wyzwolenia co najmniej o rok.
Homer wystąpił z tym zaproszeniem, kiedy siedzieliśmy przy stole w kuchni po
sobotnim lunchu.
- Zrozumieją, jeśli nie będziesz chciała - zapowiedział - ale byliby zachwyceni,
gdybyś się zgodziła. Spójrzmy prawdzie w oczy: brałaś udział w połowie akcji, które
przeprowadzili w ciągu ostatnich dwóch miesięcy.
- Dowiem się, kim jest Szkarłatny Pryszcz? - zapytałam.
- Hmm, być może. Niewykluczone, że ci się poszczęści - odparł, uśmiechając się,
jakby widział w tym jakiś ukryty dowcip.
Nie po raz pierwszy się zastanawiałam, czy przypadkiem sam nie jest Pimpernelem.
Właśnie wtedy Gavin oznajmił, że też chce się przyłączyć, i Homer zbył go słowami:
 Jesteś za mały .
Moja kuchnia była miejscem, w którym przeprowadziliśmy wiele - uwaga, za chwilę
padnie moje następne ulubione słowo - konwersacji. Gavin wstał, gwałtownie odsunął
krzesło, zrobił minę, jakby za chwilę miał się rozpłakać, a potem przewrócił krzesło
kopniakiem, zrzucił ze stołu wszystko, co znalazło się w zasięgu jego ręki, i ruszył do drzwi,
przystając tylko po to, żeby cisnąć opróżnionym do połowy słoikiem z dżemem
truskawkowym w Homera, który złapał pocisk jedną ręką, nawet nie mrugnąwszy okiem.
- To było bardzo taktowne z twojej strony - powiedziałam kąśliwie.
Na drugim końcu domu rozległo się trzaśnięcie drzwiami, którymi Gavin odgrodził się
od świata.
Homer wzruszył ramionami.
- Taka jest prawda. Poza tym właśnie udowodnił, że do tego nie dorósł. Nikt, kto się
tak zachowuje, nie jest gotowy na to, co robimy.
- Oj, odpuść mu trochę - powiedziałam, wstając. - W ciągu swojego krótkiego życia
zrobił więcej niż inni ludzie przez sto lat.
Poszłam korytarzem i próbowałam otworzyć drzwi do pokoju Gavina. To trudne,
kiedy ktoś nie słyszy: pukanie jest stratą czasu, więc ciągłe narusza się czyjąś prywatność i
włazi bez ostrzeżenia. Zaledwie tydzień temu naruszyłam prywatność Gavina naprawdę
mocno i wprawiłam go w wielkie zakłopotanie. Wycofałam się, myśląc: Boże, wcześnie
chłopak zaczyna. Tamto zajście wydawało mi się dość zabawne, ale Gavin przez cały ranek
chodził czerwony jak burak, więc nie odważyłam się o tym wspomnieć ani zażartować.
Pomyślałam, że chyba nadszedł czas, żeby kupić odpowiednią książkę i zostawić ją na
widoku, bo choć trudno mi było sobie wyobrazić naszą poważną rozmowę, wiedziałam, że
ktoś musi wykonać to zadanie. Tylko kto? Pewnie mogłam poprosić Homera, ale on
nauczyłby Gavina, że  do nogi ,  siad ,  równaj i  poproś to komendy nadające się nie
tylko dla psów pasterskich, ale też dla dziewczyn. Byłabym poważnie zmartwiona, gdyby
Gavin miał takie podejście do dziewczyn jak Homer.
Tym razem Gavin podparł czymś drzwi, żebym nie mogła wejść do środka. Kilka razy
zastukałam z nadzieją, że zauważy moją obecność, a potem napisałam do niego liścik i
wsunęłam go przez szparę pod drzwiami. Nic więcej nie mogłam zrobić, chyba że wtargnąć
do pokoju siłą. Czasami przez Gavina naprawdę miałam ochotę robić takie rzeczy i
udowadniać, że sama też jestem zdolna do ataków wściekłości.
Po powrocie do kuchni zadałam Homerowi kilka pytań o Wyzwolenie, ale niewiele mi
z tego przyszło.
- Znasz mnie - powiedział, rozkładając wielkie dłonie i krzywiąc się. - Nie zdradzam
tajemnic. Nie jestem taki jak wy, dziewczyny. Jeśli ktoś prosi, żebym o czymś nie mówił, nie
mówię.
- Daruj sobie tę grecką mowę ciała - odparłam, uderzając go w rękę packą na muchy.
Ale musiałam przyznać, że mówi prawdę: nie zdradzał tajemnic. W takich sprawach można
mu było zaufać. W zasadzie w ogóle był godny zaufania. - Co będzie, jeśli się przyłączę?
Będę musiała się nauczyć potajemnego uścisku dłoni? Haseł? Ubrać się w mundur i chodzić
na cotygodniowe narady?
- Tak, każde z powyższych. Włożysz maskę ulubionego superbohatera, żeby nikt nie
odkrył twojej prawdziwej tożsamości.
- Jaką maskę wybrałeś dla siebie?
- Jestem Zjawą, Chodzącym Duchem. Nieśmiertelnym. Zjawą Królem Dżungli. Ty
możesz zostać Księżniczką Odrobaczycielką Bydła. Będziesz nosiła kapelusz Akubra i
nieprzemakalny płaszcz, a twarz zasłonisz moskitierą.
- Tak, to ja: Księżniczka Odrobaczycielka Bydła, załatwia własnoręcznie sto byków
na godzinę. Ale kapelusz chcę mieć z korkami.
Homer zaparzył sobie następną kawę.
- Wypij ją szybko - powiedziałam - a potem będziesz mógł mi pomóc zaprowadzić
bydło na Spaloną Chatę. Skoro wyeliminowałeś Gavina na cały dzień, przynajmniej tyle
możesz dla mnie zrobić.
Kiedy szliśmy na pole i spojrzałam z oddali na farmę, na bydło skubiące krótką trawę
na Parkowym, na kępy orlicy porastające Nellie s, na jeżyny za stodołą, które powinny były
zostać opryskane wiele miesięcy temu, a teraz stały się przytulnym przedmieściem dla węży,
na stertę drewna na opał czekającą na ułożenie, podjęłam decyzję w sprawie Wyzwolenia.
- Nie chcę się do was przyłączać - powiedziałam. - W każdym razie jeszcze nie teraz.
Mam za dużo spraw na głowie, muszę dbać o gospodarstwo, uczyć się i opiekować Gavinem.
Kiedy rozwiążę problem z Sayle em, być może spróbuję. Ale nawet wtedy, nawet mimo że
jak wszyscy przyznaliśmy, takie akcje są wciągające, nie wiem, jak długo je jeszcze
wytrzymam. To ciągłe igranie ze śmiercią wytrąca mnie z równowagi. Odkąd zobaczyłam, co
zrobili Shannon, nie mogę spać. I wiesz, martwię się o Gavina. Myślałam, że po wojnie będę
w stanie go ochronić przed tym wszystkim, dam mu normalne życie, pozwolę mu dorastać z
dala od przemocy.
- Moi rodzice chcieli dla mnie tego samego. Twoi dla ciebie też. Szkoda, że życie nie
jest książką, w której samemu wybiera się ciąg dalszy, że jeśli coś ci się nie podoba, nie
możesz obrać innej drogi.
- Jakoś nie zauważyłam, żeby kiedykolwiek ciągnęło cię do książek - powiedziałam. -
O, przepraszam, ostatnio sięgnąłeś po Szkarłatny kwiat.
- Nie tylko. Właśnie czytam Lookingfor Alibrandi.
- Serio?
- Jasne. Dobra książka. Ale tej Josephine przydałoby się porządne lanie.
Roześmiałam się, choć zaimponował mi tym, że tak dużo czyta. Z Homerem nigdy nic
nie wiadomo. Przecież ten koleś nosił koszulkę z napisem:  Jutro to tylko fikcyjne dzisiaj .
Nawet nie wiedziałam, co to właściwie znaczy, i jestem całkiem pewna, że Homer też nie
wiedział.
Kiedy przeprowadziliśmy bydło, oparliśmy się o ogrodzenie i przez chwilę
rozmawialiśmy.
- Powiesz mi, co knuje ten Sayle? - zapytał. - Interesuje mnie cała historia.
- Lepiej nie będę ci opowiadała wszystkiego. Nie chcę, żeby ktoś wpakował się przeze
mnie w kłopoty. Powiedzmy, że zdobyłam dostęp do materiałów, które chciał przede mną
zataić. Nie wiem, czy to cokolwiek zmieni, ale podejrzewam, że tak. Próbowałam pogadać z
mamą Fi, ale odkąd zasiadła w komitecie doradczym, strasznie trudno ją złapać. Biedna Fi, ze
wszystkich sił próbuje nakłonić mamę, żeby do mnie zadzwoniła. Ciągle mnie przeprasza i
ma poczucie winy. Mówię jej, żeby się nie przejmowała, ale oczywiście się przejmuje.
- Co to za materiały?
- Jakieś papiery. Nie do końca rozumiem, co w nich jest, ale to, co zrozumiałam,
wygląda dość paskudnie. Chcesz je zobaczyć?
- Jasne.
Poszłam do domu. Gavin wyszedł z pokoju i siedział w kuchni. Całkiem niez
le, jak na
jego możliwości. Nie wiem, ile trwał jego rekordowy foch, ale zdarzało się, że zanim
raczyłby wyjść z pokoju, mogłabym się wspiąć na Mount Everest, wrócić, napisać powieść,
przejść na dietę i zrzucić dziesięć kilogramów. A może po prostu się tam bawił i nie miało to
nic wspólnego z fochami?
- Powiedziałam Homerowi, że nie dołączę do Wyzwolenia, bo na razie mam za dużo
innych problemów - oznajmiłam.
Nie zareagował, ale jestem pewna, że zrozumiał. Wróciłam do Homera z odbitkami.
Cieszyłam się, że skopiowałam też odręcznie napisany liścik. W całości wyglądał dość podle:
Nie przejmuj się, stary, omotałem ją ciaśniej niż pas zawodnika sumo. Sędzia pokoju
jest po mojej stronie, a sądy są tak zawalone pracą, że trzeba by odpalić pocisk balistyczny,
żeby przebić się z apelacją. To twarda mała suka, ale nie z takimi miałem do czynienia.
Dostaniesz tę ziemię za trzy miesiące. Będzie cię to kosztowało z pięć dolców za hektar i
kratę piwa dla mnie.
- Uroczo - podsumował Homer.
- Myślałam, że ci się spodoba.  Twarda mała suka . Twój język, prawda?
Dziwnie na mnie spojrzał, ale nie odpowiedział.
Dokument skierowany do rady z pewnością był wnioskiem o pozwolenie na budowę,
tak jak myślałam. Przyjrzałam mu się i wyszło na to, że firma o nazwie Kelsey Developments
Pty Ltd zamierza zmienić moje gospodarstwo w luksusowy hotel o nazwie Kelsey Resort -
Górskie Wrota.
- Co oznacza to  Pty Ltd ? - zapytał Homer. - Wszystkie firmy mają to w nazwie.
Nawet nasze przedsiębiorstwo rodzinne.
- Nie wiem. Co myślisz o tych papierach?
- Myślę, że od początku miałaś rację, a ten facet to padalec. Ale wcale mnie to nie
dziwi. Masz coś jeszcze?
Zostały mi dwa dokumenty, między innymi streszczenie tego, co pan Sayle powiedział
w sądzie. Najwidoczniej posiłkował się notatkami. Na drugiej kartce był fragment kodeksu
dotyczący opieki prawnej. Wspominano w nim o sprawie R przeciwko Ellis rozpatrywanej
przez Sąd Najwyższy, który jeśli dobrze zrozumiałam, orzekł, że zasady, którymi kieruje się
sędzia pokoju, wyznaczając opiekunów prawnych, mogą się różnić w zależności od wieku
dziecka, co i tak wydawało mi się dość oczywiste.
Powoli wróciliśmy do domu.
- Co teraz zrobisz? - zapytał Homer.
- Żebym to ja wiedziała. Będę dalej próbowała porozmawiać z mamą Fi i zapytać ją,
co o tym sądzi.
- Może zapytasz tatę Bronte?
- Bronte? Tej ze szkoły? Jej rodzice służą w wojsku, prawda?
- Tak, ale jej tata jest tam prawnikiem.
- Poważnie? Dobra. Może ją zagadnę w poniedziałek.
Rozdział 25
Tata Bronte trochę mnie zaskoczył. Przede wszystkim był naprawdę młody w
porównaniu z rodzicami moich przyjaciół. W porównaniu z moimi rodzicami.
Trudno było się z nim umówić na spotkanie. Nie przypuszczałam, że major to aż tak
ważna osobistość, ale kiedy w końcu się do niego dostałam, byłam dość zestresowana.
System bezpieczeństwa w bazie działał na pełnych obrotach. Tak jak wtedy, kiedy za kółkiem
autobusu wiozącego nas ze szkoły do domu siadał pan King.
Na początku major Gisborne był niezbyt przyjazny. Nie, nie mówię, że był
nieprzyjazny, po prostu zachowywał się tak, jakby nie miał czasu na tego typu sprawy.
Zresztą od początku czułam się tam niezręcznie, bo zanim weszłam, musiałam ze dwadzieścia
sześć razy odpowiedzieć na pytania uzbrojonych mężczyzn i kobiet oraz stać i czekać,
podczas gdy oni wydzwaniali do siebie nawzajem, żeby sprawdzić, czy rzeczywiście jestem
umówiona.
W końcu dotarłam do największego budynku: betonowego hangaru wielkości polowy
Wirrawee, gdzie porozmawiałam z majorem Gisborne em w pomieszczeniu wielkości pralki.
Życie jest pełne kontrastów - i właśnie za to je kocham.
Nie było żadnych pogaduszek, major zapytał tylko:
- Masz jakieś papiery? Spójrzmy na nie.
Potem siedziałam i zastanawiałam się, czym mogłabym się zająć, w czasie kiedy on
czytał. Miałam do wyboru przyglądanie się grubej drucianej siatce w oknie, okrągłej lampie
wiszącej na długim sznurze, zadrapaniom na starym brązowym biurku albo wiszącemu na
ścianie plakatowi zatytułowanemu  Procedura ewakuacji . Ostatnio wszędzie wisiały takie
plakaty, ale zobaczenie jednego z nich w bazie wojskowej z jakiegoś powodu wydało mi się
zabawne. Myślałam, że żołnierze wiedzą, jak nałeży się ewakuować, i nie potrzebują do tego
plakatów jak reszta z nas.
Major Gisborne wyjął następną kartkę z wewnętrznej kieszeni kurtki wojskowej.
Poznałam streszczenie, które napisałam dla Bronte, przedstawiając wszystko, co wydarzyło
się od śmierci rodziców. Bronte prosiła mnie o zwięzłość:  Mój tata mówi, że adres
gettysburski składał się z dwustu siedemdziesięciu dwóch wyrazów, więc nie ma potrzeby,
żeby inne pisma zawierały ich więcej .  Długi ten adres - powiedziałam. - W jakim to
stanie? Okazało się jednak, że adres gettysburski był słynnym przemówieniem wygłoszonym
przez Abrahama Lincolna, i Bronte wiedziała tylko, że zawierał słowa:  rządy narodu, przez
naród i dla narodu .
Major Gisborne przeczytał moje streszczenie, co zajęło mu następne trzy albo cztery
minuty. Tym razem patrzyłam na czubek jego głowy, próbując policzyć rosnące tam włosy.
Jak na faceta o wyglądzie dwudziestolatka major miał sporą łysinę.
Nagle podniósł głowę i zauważył, że się na niego gapię.
- Podsumujmy - powiedział, patrząc na mnie znad krawędzi okularów. - Chciałaś,
żeby twoim opiekunem prawnym zostali sąsiedzi, ale sąd wyznaczył zamiast nich wykonawcę
testamentu, do którego nie pałasz sympatią.
Byłam już trochę czerwona, a teraz zarumieniłam się jeszcze bardziej. W takim ujęciu
to wszystko brzmiało żałośnie.
- No, w sumie tak, ale kiedy te materiały wpadły mi w ręce, okazało się, że miałam
rację.
- To dowody uzyskane w nielegalny sposób - odparł. - Niedopuszczalne w sądzie.
- Jak to?
- Otworzyłaś teczkę swojego adwokata, wyjęłaś z niej dokumenty, a potem
skopiowałaś je, używając jego papieru i tuszu w jego drukarce zasilanej jego prądem. To
kradzież. Może ci się to wydawać niemądre, ale sądom zdarzało się skazywać ludzi za
kradzież dwóch kartek albo prądu wartego kilka centów, kiedy nie mogły zarzucić
oskarżonym niczego innego.
- Naprawdę?
- Na przykład jeśli pracownik kradnie pomysł pracodawcy, ale w takiej sytuacji nie
można zastosować żadnych przepisów, istnieje możliwość ukarania złodzieja za kradzież
kartek, na których wydrukował ten pomysł. A wtedy pracodawca dostaje zadośćuczynienie.
Trochę mnie zamurowało.
- Nie chcę, żeby mnie aresztowano za kradzież kilku kartek.
Po raz pierwszy się uśmiechnął.
- Nie przypuszczam, żebyś była na liście najbardziej poszukiwanych przestępców.
- Więc co mogę zrobić? Bo chyba mogę coś zrobić?
Rozpoczął długą przemowę, przedstawiając mi swoje zalecenia, które obejmowały
zwrócenie się do jakiegoś instytutu prawnego czy czegoś w tym rodzaju i złożenie skargi na
postępowanie pana Saylea lub odwołanie się od decyzji sądu, który wyznaczył go na mojego
opiekuna prawnego. Mogłam też poprosić pana Saylea o udostępnienie mojej kartoteki, a w
razie odmowy go pozwać. Ale i tak nie miał obowiązku pokazywać mi swoich prywatnych
zapisków. Na koniec tata Bronte wyjaśnił, że każde z tych rozwiązań może zająć lata, a w
dodatku istniał jeszcze jeden problem.
- Jeśli odwołasz się od decyzji o wyznaczeniu opiekuna prawnego, możesz podać dwa
ważne powody - powiedział. - Po pierwsze, wygląda na to, że twój przyjaciel Sayle wiedział o
obejmującym twoje gospodarstwo planie budowy, z którego, co gorsza, zamierza czerpać
korzyści finansowe. Po drugie, najwyraz
niej ma wobec ciebie złe zamiary, co pokazuje
odręcznie napisany liścik, którego sam nigdy ci nie udostępni. Musisz znalez
ć dopuszczalne
sposoby dowiedzenia tych dwóch racji w sądzie. Wiele zależy od tego, czy sekretarka, o
której wspomniałaś, jest gotowa złożyć zeznania.
- Nie wiem, czy to zrobi - powiedziałam.
Wstał i oddał mi dokumenty.
- Zdaję sobie sprawę, że trudno to wszystko od razu zrozumieć - odparł. - Napiszę
podsumowanie i prześlę ci je przez Bronte.
- Byłoby bardzo miło z pana strony - ucieszyłam się.
Ale zanim zdążyłam coś dodać, odwrócił się i wyszedł.
To spotkanie wytrąciło mnie z równowagi. Tata Bronte nie owijał w bawełnę. W
porównaniu z córką wydawał się bardzo oschły.
Wróciłam do szkoły, licząc lekcje, które opuściłam od początku tygodnia. Daleko mi
było do pobicia rekordu, ale i tak nie miałam powodów do zadowolenia.
Rozglądałam się w poszukiwaniu Bronte, ale spotkałam ją dopiero następnego dnia.
Kiedy w końcu ją zobaczyłam, siedziała w bibliotece na lekcji chemii z panem Brackenem.
Nie wiem, dlaczego przenieśli się do biblioteki. Bronte puściła do mnie oko i powoli zaczęła
się przesuwać w stronę komputera, przy którym siedziałam.
Ku mojemu zaskoczeniu miała list od swojego ojca.
- Wow, ale szybko! - powiedziałam.
- To major Action Man - odparła i wycofała się z powrotem na miejsce.
Zostałam w bibliotece i przeczytałam list. Brzmiał jasno i wyraz
nie, choć liczył więcej
niż dwieście siedemdziesiąt dwa wyrazy. Jedyne niejasne zdanie dotyczyło sposobu, w jaki
zdobyłam dokumenty. Tata Bronte napisał:  y
ródło dokumentów jest niepewne .
Przede wszystkim opisywał jednak różne strategie, które mogłabym zastosować.
Wszystkie wydawały się okropnie czasochłonne i okropnie prawnicze, nie wspominając o
tym, że były drogie i nie gwarantowały sukcesu. Wyglądało na to, że wiele zależy od
gotowości pani Samuels do złożenia zeznań. Tata Bronte nie napisał tego wprost, ale
wydawało się to oczywiste, bo zdobyłam dokumenty nielegalnie, a jego zdaniem złożenie
zeznania przez sekretarkę wyeliminowałoby ten problem.
Wątpiłam, czy pani Samuels zgodzi się zeznawać. Już kiedy kładła tę teczkę na
biurku, wydawała się wystarczająco przestraszona. Gdyby złożyła zeznania, straciłaby pracę i
pewnie miałaby trudności ze znalezieniem nowej.
Nie zdawałam sobie sprawy, że Bronte mnie obserwuje, ale gdy tylko odłożyłam list,
znowu się przy mnie zjawiła.
- Skończyłaś? - zapytała.
- Tak. To wszystko jest trochę dołujące.
- Przewidział, że tak to odbierzesz. - Podała mi drugą kartkę. - To też jest od mojego
taty, ale się nie podpisał. To coś w rodzaju nieoficjalnej wersji.
Rozłożyłam kartkę. Zobaczyłam krótką wiadomość napisaną na komputerze.  Ellie,
zapomnij o drodze sądowej. Wiesz, jak skuteczne są akcje bezpośrednie. Udowodniłaś to
wystarczająco wiele razy. Rusz głową i użyj wyobraz
ni, a znajdziesz lepsze rozwiązanie .
Wiedziałam, do czego zmierza. Chyba już przed wojną byłam dość bezpośrednia.
Wolałam stawać twarzą w twarz z życiem, niż czaić się gdzieś na uboczu. Nie znosiłam ludzi
w szkole, którzy zaszywali się w zakamarkach i plotkowali o tym, co Chelsea powiedziała
lice o tym, jak Meg potraktowała Simone. Wolałam od razu podejść do Chelsea i zapytać:
 Masz coś do Meg? .
Może to po prostu kolejny skutek życia na farmie. Kiedy znajduje się krowę, która
postanowiła zostawić cielaka w połowie osuniętego urwiska, a cielak wpadł w jedną ze
szczelin i wygląda na to, że zostało mu tylko kilka minut życia, nie ma sensu krążyć po polu i
rozmyślać o tym, że czasami Bóg potrafi być okrutny. Biegnie się po łopatę i zaczyna się
kopać w pocie czoła, a jedyne podziękowanie, jakie się za to dostaje, to krowa liżąca cię po
ręce od początku do końca tej pracy i miłe ciepłe uczucie, kiedy póz
niej widzi się ją na polu
razem z uratowanym cielakiem.
Jasne, w czasie wojny były chwile, kiedy musieliśmy działać z ukrycia, i chwile, w
których planowaliśmy ataki, ale przeważnie szliśmy na żywioł. I przeważnie oznaczało to
otwartą walkę, rzucanie przeciwko wrogowi wszystkich sił, jakie mieliśmy - czy to na
lotnisku, czy wśród skał na Szwie Krawca, czy podczas przejażdżki pociągiem do piekła.
Więc takie podejście chyba mi odpowiada.
Nadal nie mogłam jednak wymyślić prostego rozwiązania. Ale póz
niej tego samego
dnia miałam lekcję historii, na której pan Baddiley omawiał wojnę koreańską. Brakowało
projektorów, więc kazał Jake owi Douglassowi udawać projektor: Jake siedział, trzymając w
górze kolejne folie, a pan Baddiley mówił.
Temat był nudny, ale pan Baddiley ma to do siebie, że jeśli odwróci się jego uwagę,
potrafi być całkiem interesujący. W ogóle nie uważałam na tej lekcji i nie wiem, kto odwrócił
jego uwagę ani jak nauczyciel przeskoczył od wojny koreańskiej do Francji w 1898 roku, ale
nagle zdałam sobie sprawę, że mówi o jakimś Dreyfusie i pisarzu Emilu Zoli.
Z tego, co zrozumiałam, oficer armii francuskiej zwany Dreyfusem został w
oburzający sposób wrobiony i uznany za szpiega. Prawdziwy szpieg należał do klasy
rządzącej i nikt nie miał odwagi go oskarżyć, więc obwinili Dreyfusa, między innymi dlatego,
że był Żydem. Dreyfus wyleciał z wojska, które było miłością jego życia - Bóg raczy
wiedzieć dlaczego - i wtrącono go do więzienia, gdzie żywił się karaluchami i obgryzanymi
paznokciami.
Dobra, dobra, ten kawałek zmyśliłam.
W każdym razie z biegiem czasu niektórzy ludzie we Francji byli coraz bardziej
przekonani, że Dreyfus został wrobiony. Jednak bez względu na to, co mówili, rząd nie chciał
ich słuchać i nie kiwnął palcem.
Właśnie w tym momencie zjawił się pisarz Emil Zola. Był megasławny - mniej więcej
tak jak Charles Dickens, Stephen King iJ.K Rowling. Napisał list zatytułowany J accuse!
Zatytułował go w ten sposób, dlatego że był Francuzem. Gdyby był Anglikiem,
zdecydowałby się pewnie na I accuse!, czyli Oskarżam! Pan Baddiley powiedział, że to był
 Najsłynniejszy list, jaki kiedykolwiek napisano . Wielkie słowa, biorąc pod uwagę listy
miłosne księżnej Di do Jamesa Hewitta.
J accuse! był listem otwartym, zawierającym takie zdania, jak:  Oskarżam tych trzech
grafologów o to, że napisali kłamliwe i oszukańcze ekspertyzy... Oskarżam Radę Wojenną o
to, że celowo i nieuczciwie skazała niewinnego człowieka... .
List wywołał ogromną burzę. Zola wylądował w więzieniu. Ale powstała taka presja
na rząd i armię, że w końcu władza się ugięła i przeprowadzono dochodzenie, dzięki któremu
odkryto prawdę, Dreyfus został uwolniony, wszyscy go przeprosili i całowali w oba policzki
wiele, wiele razy, tak jak Francuzi mają w zwyczaju.
Przysłuchiwałam się temu z wielkim zainteresowaniem.  Siła pióra - pomyślałam.
Słowa bywają głośniejsze niż pistolet maszynowy, B-52 albo rakieta ziemiapowietrze.
Sięgnęłam po długopis i gdy pan Baddiley wrócił do wojny koreańskiej, spróbowałam napisać
swoje własne Jaccuse!
Pisałam prosto i zwięz
le. Wyszło mi mniej niż dwieście siedemdziesiąt dwa słowa, ale
przecież nie komponowałam adresu gettysburskiego.
Skończywszy, siedziałam i zastanawiałam się, co z tym zrobić. Potem zajrzałam do
biblioteki i próbowałam wynegocjować z nowym pracownikiem niską cenę za ksero. Nie
poszczęściło mi się. Oferował równie niskie stawki jak pan Sayle.
Wkurzyłam się, że akurat teraz pani Fisher musiała zachorować na żółtaczkę. Ją
mogłabym owinąć sobie wokół palca jednym zgrabnym ruchem. A tak musiałam wydać
większość gotówki, którą odłożyłam na kurczaka, sos ostrygowy, pomidory i ogórki.
Wyglądało na to, że czeka mnie kolacja z zamrażarki. Ale za to miałam trochę amunicji.
Niestety, nie byłam pewna, czy powinnam jej użyć ani czy w ogóle zadziała.
W porze lunchu musiałam pójść do supermarketu. Nie było mnie stać na wielkie
zakupy, więc ograniczyłam się do podstawowych produktów: mleka, chleba i ziemniaków.
Rozgrywałam to tak, że robiłam zakupy podczas przerwy na lunch, sprzedawca
przechowywał je w lodówce, a po szkole je odbierałam. Po lekcjach jak zwykle wsiadałam do
autobusu i Barry wypuszczał mnie przed sklepem, jechał do Matki Boskiej Dobrej Rady,
katolickiej szkoły podstawowej, a potem zabierał mnie w drodze po Gavina i inne dzieci ze
szkoły państwowej. To był dobry system.
Idąc do centrum, minęłam duże ciemnoczerwone drzwi kancelarii pana Saylea.
Spiorunowałam je wzrokiem, ale wracając, zrobiłam coś więcej. Zatrzymałam się.
Przed budynkiem stało audi pana Rodda. Znałam je prawie tak dobrze jak nasze
pojazdy. Miał je od dawna, a po wojnie odnalazł je porzucone w Stratton z paroma dziurami
po kulach w drzwiach kierowcy i mnóstwem zaschniętej krwi na podłodze. Nikt nie wiedział,
przez co przeszło to auto, ale nie miało innych uszkodzeń, więc w przeciwieństwie do
większości łudzi pan Rodd odzyskał swój samochód.
Stałam i patrzyłam na audi, a im dłużej patrzyłam, tym bardziej rosła moja wściekłość.
Myślałam o długim liście od taty Bronte, o długich rozmowach z mamą Fi i o rozprawach
sądowych dotyczących wyznaczenia mojego opiekuna sądowego, aż w końcu uznałam, że
rzeczywiście mam tego dość i że przyszła pora na działanie.
Byłoby miło usiąść z jakimś doradcą i znalez
ć idealne rozwiązanie, dzięki któremu
wszyscy moglibyśmy być z siebie dumni. Podzielić się swoimi odczuciami, żeby poprawić
naszą współpracę. Zrozumieć, jak możemy obrócić nasze słabości w siłę i przeszkody w
szanse. Ale na tym etapie byłam bardziej skłonna wpaść do kancelarii Saylea z AK-47 i
posłać go do wszystkich diabłów.
Pomyślałam o krótkim napisanym na komputerze liściku majora Gisbornea.
Być może podświadomie zamierzałam coś zrobić jeszcze tego samego dnia, bo w
plecaku miałam swoje J accuse. Chwyciłam długopis i ułożyłam następny liścik, który
postanowiłam dać Sayleowi do podpisu.
Pani Samuels smarkała w chusteczkę. Zobaczyłam, jak jej oczy robią się wielkie i
okrągłe. Wiedziałam, jak niezręczna jest dla niej ta sytuacja, i czułam, że przeraża ją wizja
utraty pracy za karę za to, co zrobiła. Nie byłam w nastroju, żeby się wahać, ale
uświadomiłam sobie, że będę musiała działać ostrożniej, niż zaplanowałam.
- Ellie - powiedziała, lekko pociągając nosem. - Jak się miewasz, skarbie? Obawiam
się, że pan Sayle jest w tej chwili zajęty... Ellie? Och, Ellie, nie możesz...
Dalszego ciągu nie usłyszałam, bo otworzyłam drzwi i wmaszerowałam do kancelarii
pana Saylea. Miałam nadzieję, że wyglądam na pewniejszą siebie, niż się czułam.
Jednocześnie byłam wystarczająco wściekła, żeby doprowadzić sprawę do końca, i do diabła
z konsekwencjami.
Pan Sayle siedział za biurkiem. Rozparł się i splótł dłonie za głową, rozpościerając
łokcie jak skrzydła. Chyba opowiadał jakiś dowcip, bo usłyszałam słowa:
-... Wtedy Napoleon strzela i trafia prosto w dziurę.
Na mój widok nawet nie drgnął. Zamilkł tylko i patrzył na mnie, nie opuszczając rąk.
Chyba od razu poczuł, że szykuje się ostra jazda.
- Witaj, Ellie - powiedział po dłuższej chwili.
Dopiero wtedy pan Rodd się odwrócił. Nie był tak opanowany jak pan Sayle. Bardzo
szybko zrobiło mu się gorąco. Widziałam, jak czerwienieje mu twarz. Zmrużył oczy i spojrzał
na pana Saylea. Nawet osoba umiejąca czytać z ruchu ust nie odczytałaby jego słów, bo nimi
nie poruszył. Wystarczyła odrobina telepatii. Pewnie miał ochotę powiedzieć coś w rodzaju:
 Wygoń stąd tę dziewczynę . Trzęsłam się, ale próbowałam nie dopuścić do tego, by
zdradziło mnie własne ciało. Nie wolno mi było zapomnieć, że to właśnie ci dwaj mężczyz
ni
nazwali mnie twardą małą suką. Równie dobrze mogłam im udowodnić, że mieli rację.
Wyjęłam liścik, który napisałam na ulicy.
Zanim zdążyłam zrobić coś jeszcze, przemówił pan Sayle. Nikt inny jeszcze się nie
odezwał. Adwokat nadal był wytrącony z równowagi, nie wiedział, czego chcę, co na niego
mam. I dobrze. Musiałam go trzymać w tej niepewności. Poczułam, że pan Rodd nie liczy się
w tej rozgrywce. Wszystko zależało od tego, czy uda mi się nabrać pana Saylea.
- Czym mogę służyć, Ellie? - zapytał prawnik.
- Przyniosłam pańską rezygnację - powiedziałam, starając się panować nad głosem.
Spojrzałam na liścik. Tata mi mówił, że sądy lubią prosty język, nawet jeśli same
nigdy go nie używają. Mówił, że jeśli nie ma się adwokata, należy używać jak najprostszych
zdań.
Przeczytałam treść oświadczenia:
- Ja, Murray Sayle, rezygnuję z funkcji wykonawcy testamentu państwa Linton i
opiekuna prawnego Ellie Linton .
Zobaczyłam, że pan Sayle trochę bardziej odchyla się na krześle, lekko się odpręża.
Zobaczyłam, że na jego twarzy zaczyna się pojawiać uśmiech. Musiałam działać szybko.
Wyciągnęłam z plecaka kserokopie. Były moją amunicją i musiałam czym prędzej wysadzić
tę kancelarię w powietrze z dwoma mężczyznami w środku. Każdy strzał musiał być celny.
Wzięłam jedną kopię, a resztę rzuciłam na biurko. Jedynym powodem, dla którego wydałam
fortunę na zrobienie tylu odbitek, było to, że liczyłam na głośny huk w momencie ich
wylądowania na blacie. Huknęły. Warto było poświecić kurczaka i sos ostrygowy.
Po chwili pan Sayle pochylił się i sięgnął po jedną z kopii. Pan Rodd poszedł za jego
przykładem. Piętnaście do zera dla mnie. Kiedy zaczęli czytać, powiedziałam:
- Zrobiłam cztery tysiące odbitek. Dziś wieczorem poroznoszą je moi przyjaciele.
Wrzucą je do wszystkich skrzynek na listy w Wirrawee, i nie tylko. Jutro po południu
dzieciaki mieszkające w okolicznych gospodarstwach zabiorą je do domu i rozniosą w swoich
okręgach. List rozprzestrzeni się jak pożar.
- Zdobędę zakaz sądowy - odparł pan Sayle, ale zrobił to odruchowo, jakby sam siebie
nie słuchał. Był zbyt zajęty czytaniem.
A czytał te słowa:
Nazywam się Ellie Linton i mieszkam na farmie oddalonej o dwanaście kilometrów
od Wirrawee, na której hoduję bydło i owce.
Na początku tego roku moi rodzice zostali zamordowani.
Przed śmiercią wyznaczyli pana Murraya Saylea, prawnika z Wirrawee, na
wykonawcę swojego testamentu.
Kiedy zginęli, pan Sayle uzyskał w sądzie pozwolenie na zostanie moim opiekunem
prawnym.
Potem postanowił ukraść mi gospodarstwo.
Poznałam, kiedy pan Sayle dotarł do tej części. Nagle wstał. Zbladł jak ściana i
powiedział:
- Nie możesz tego napisać.
Ale nawet na mnie nie spojrzał. Nie odpowiedziałam, a on czytał dalej.
Pan Sayle i pan Kelvin Rodd, również z Wirrawee, planują stworzyć na mojej ziemi
kurort oferujący luksusowe wakacje w górach. Mają przedsiębiorstwo o nazwie Kelsey
Developments Pty Ltd.
Po cichu uzgodnili, że Kelsey kupi moje gospodarstwo po śmiesznie niskiej cenie. Pan
Sayle jest moim opiekunem prawnym, więc nie mogę go powstrzymać. Potem zbudują tam
hotel i będą czerpali ogromne zyski.
Ci ludzie to przestępcy. To, co robią, jest niezgodne z prawem. Jeśli kiedykolwiek
będziecie mieli z nimi do czynienia, możecie być pewni, że was oszukają. Jeśli już teraz łączą
was jakieś sprawy z panem Sayle em, radzę poszukać innego adwokata, który skontroluje
jego działania i sprawdzi, czy nie okradł także was.
Na dole widniały mój podpis i data.
No cóż, nie nastąpiła żadna eksplozja. Ale przez chwilę czułam się jak po wielkim
wybuchu. Pan Sayle rzucił we mnie kartką. Pan Rodd podarł swoją. Pan Sayle ruszył w moją
stronę, ale się zatrzymał. Jakby nagle do niego dotarło, że ukatrupienie mnie w kancelarii
może nie być najlepszym pomysłem. Zamiast tego chwycił plik kartek, które przed nim
leżały, i nimi też we mnie rzucił. A potem jeszcze gazetą i dwoma magazynami o finansach.
Następnie zaczął na mnie krzyczeć. Trudno było to wszystko zrozumieć, ale ogólnie rzecz
biorąc, groził, że pozwie mnie o zniesławienie, że doprowadzi mnie do ruiny i że mogę nawet
skończyć w więzieniu.
Scenariusz z więzieniem wydawał się mało prawdopodobny, biorąc pod uwagę mój
wiek i brak rodziców i zakładając, że przy bliższych oględzinach postępowanie pana Saylea
nie wypadnie najlepiej. Zola tak, Ellie nie.
Zdążyłam to dość dobrze przemyśleć, mimo że od chwili, w której wpadłam na ten
pomysł, minęło niewiele czasu. Dlatego zrobiłam krok do przodu, starając się zachować
spokój. Już kilkakrotnie miałam okazję zauważyć, jaka siła bije ze spokoju, gdy przeciwnik
straci zimną krew.
- Jasne - powiedziałam. - Niech mnie pan pozwie. O ile można pozwać niepełnoletnią
za zniesławienie.
Te słowa podziałały na niego jak kubeł zimnej wody.
- Nie wiem, czy to możliwe - dodałam szybko - ale załóżmy, że tak. I co wtedy? Albo
pan wygra i dostanie ode mnie jakieś pieniądze, których i tak nie będę miała zbyt dużo, kiedy
sprawa wreszcie dobiegnie końca, a pana reputacja zostanie zniszczona i na pańskim
nazwisku pojawi się plama wielkości Kalifornii. Albo pan przegra i pańska reputacja ucierpi
jeszcze bardziej. Poza tym spójrzmy prawdzie w oczy: pańska przegrana jest bardzo
prawdopodobna. W moim liście nie ma nic, co byłoby nieprawdą.
- Ostrzegałem cię przed nią - warknął pan Rodd do prawnika.
- Zdobędę zakaz sądowy - powtórzył pan Sayle.
- Zignorujemy go - oznajmiłam. - Jesteśmy nastolatkami. Nie obchodzą nas zakazy
sądowe. Rozrzucimy te kopie jak konfetti. Jutro rano nie będzie pan w stanie przejść ulicą.
Będzie pan potrzebował parasola dla ochrony przed ludz
mi plującymi panu w twarz.
Muszę przyznać, że był biały jak kreda. Doszłam do wniosku, że Zola okazał się
całkiem dobrym wzorcem. Wiedział, co robi.
Nie mogłam dać Sayleowi więcej czasu na zastanowienie. Wyciągnęłam długopis.
- Niech pan to podpisze - warknęłam. - Wtedy spróbuję powstrzymać przyjaciół przed
rozrzuceniem tych odbitek. Ale po wpół do czwartej nie będzie na to najmniejszych szans.
Teraz albo nigdy.
Pan Rodd nadal siedział z szyderczym uśmieszkiem na twarzy. Nagle zauważył
jednak minę pana Saylea.
- Nie podpisuj tego! - powiedział, zrywając się z krzesła.
- Muszę, Kelvin - odparł prawnik. - Jej rodzina mieszka tu od zawsze. Wszyscy ich
znają. Zwłaszcza po tym, co zrobiła w czasie wojny. Miejscowe kmioty przeczytają to, co
napisała, przynajmniej te kmioty, które umieją czytać, i to będzie koniec tej historii. Nikt nie
zechce nas słuchać.
Z podpisanym oświadczeniem w dłoni odwróciłam się i ruszyłam do drzwi. Czułam,
że nie powinnam uciekać, ale obawiałam się, że w każdej chwili w moich plecach może się
zatopić nożyk do otwierania kopert albo że na głowie wyląduje mi kosz na śmieci. Nie
mogłam uwierzyć, że udało mi się dotrzeć do drzwi w zupełnej ciszy, a tym bardziej że
otworzyłam je, wyszłam i nikt mnie nie gonił ulicą. To było równie straszne jak starcia z
wrogiem podczas wojny. Przez całą drogę do szkoły trzęsłam się jak chusteczka targana
tajfunem.
Epilog
Cholerny Homer. Ile razy muszę używać tego sformułowania? Zupełnie jakby
oficjalny epitet dla Homera brzmiał  cholerny . Albo mówiąc inaczej, jakby na określenie
Homera istniały dwa słowa i drugim z nich było  Homer . Zresztą to pierwsze wcale nie
musiało być tak łagodne jak  cholerny .
W ogóle nie był zainteresowany moim wielkim zwycięstwem nad panem Sayleem i
panem Roddem. Jasne, słuchał relacji, bo wiedział, że tego oczekuję, ale ponieważ nie była o
nim, słuchał tylko jednym uchem, a gdy skończyłam, od razu zaczął gadać o Wyzwoleniu,
które ostatnio było chyba jedyną interesującą go sprawą.
Przypuszczam, że osoba z zewnątrz nie zdawała sobie sprawy, jak trudne było moje
położenie, w jak wielkim znajdowałam się niebezpieczeństwie i jak ważne znaczenie miało
dla mnie to zwycięstwo. Nie tylko z oczywistego powodu, czyli dlatego, że najwyraz
niej
ocaliłam farmę - przynajmniej na jakiś czas - ale także dlatego, że byłam w stanie wygrać
bitwę w świecie dorosłych, w powojennym Wirrawee, walcząc przeciwko grubym rybom,
prawnikom, deweloperom i piraniom.
To dało mi nadzieję, że poradzę sobie sama.
Chociaż nie powinnam mówić  sama , bo przecież pomagał mi Gavin i to właśnie on
zdawał się rozumieć najlepiej, ile dla mnie znaczyło zdobycie rezygnacji pana Saylea. Kiedy
mu ją pokazałam, trzy razy okrążył kuchnię biegiem, wymachując kartką i wydając odgłosy
jak pociąg uwięziony w tunelu.
Potem dał mi całusa, co chyba zszokowało nas oboje.
A teraz siedzę w kuchni i rozglądam się. W jednej chwili myślę:  To wszystko jest
moje, ja tu rządzę, to moja własność, moja kuchnia, mój dom, moja farma , a w następnej:  O
Boże, jestem na to za młoda, to najbardziej przerażająca rzecz, jaka mnie kiedykolwiek
spotkała, nie dam rady .
Nie dam rady? Chyba jednak dam. Chyba dam, chyba dam.
No cóż, nie jestem pociągiem, a nawet pociąg może się wykoleić, gdy osunie się
ziemia. Albo wylecieć w powietrze. Jestem tylko sobą, Ellie, siedzę przy stole w kuchni i
próbuję poukładać sobie życie, nad którym czasami prawie zupełnie tracę kontrolę, które
czasami z trudem dz
wiga ogromną falę smutku - ale zdarzają się dni, kiedy czuję dumę i siłę.
Wiem, że moje życie różni się od życia innych ludzi, lecz to samo może o sobie
powiedzieć każdy człowiek. Mogę jedynie żyć dalej, codziennie starać się posuwać naprzód.
Często robię trzy kroki do przodu i cztery do tyłu. Ale wystarcza mi, jeśli pod koniec
miesiąca jestem o parę kroków dalej.