ANIOŁOWIE by MattRix






ANIOŁOWIE
Autor : MattRixHTML :
ARGAIL
    Kiedy zamknęły się za nim drzwi,
jeszcze go nie widziałam. Ale czułam jego obecność.-    
I tak to właśnie było. - zakończyłam czym prędzej
opowieść.    Na twarzach zgromadzonych ludzi widziałam
szczątki niedowierzania. Szczególnie dorośli byli sceptycznie nastawieni do tego
co im opowiedziałam. Młodzież i dzieci byli jednak zafascynowani moją
opowieścią.-     Opowiedz coś jeszcze! -
usłyszałam.-     Nie, na dzisiaj już koniec. To bardzo
miło z waszej strony, że odwiedzacie moją księgarnię, ale mimo to nie możecie
spędzać w niej całego dnia. Na pewno macie wiele innych zajęć. Spotkamy się
jutro.-     Ale ... - usłyszałam błagalne jęki
dzieci.-     Do widzenia. - powiedziałam twardo, choć
nie mogłam powstrzymać się od uśmiechu.    Księgarnia wkrótce
opustoszała. Zbliżała się pora zamykania wszystkich sklepów, więc bez słowa
wywiesiłam w drzwiach wywieszkę "ZAMKNIĘTE - ZAPRASZAMY JUTRO". Obaj moi
pomocnicy porządkowali jeszcze książki, ale powiedziałam im, żeby zostawili to i
poszli już do domu. Nie kłócili się zbytnio ze mną. Właściwie w ogóle nie
usłyszałam sprzeciwu. Ale trudno było się dziwić. Zapowiadał się piękny wieczór
i na pewno byli umówieni z jakimiś pięknymi dziewczynami.   
Zresztą chciałam jak najszybciej zostać sam na sam z NIM.   
W końcu wszędzie zapanowała cisza. Mogłam odetchnąć z
ulgą.    Rozejrzałam się dookoła, ale jego nigdzie nie było
widać. Czułam jednak, że jest gdzieś tam, między
półkami.-     Nareszcie sami. - usłyszałam tuż za
sobą.    Powinnam się była tego spodziewać, ale mimo to
trochę się przestraszyłam.-     Przepraszam, nie miałem
zamiaru ...-     W porządku. Życzysz sobie czegoś? -
zapytałam nie bardzo wiedząc jak rozpocząć rozmowę.-    
Właściwie ... tak. Musimy porozmawiać. Poważnie
porozmawiać.-     Proszę bardzo. O czym chcesz
rozmawiać?    Wyminął mnie powoli, jakby oglądał grzbiety
książek poukładanych na półce koło mnie.-     O tobie. -
powiedział w końcu.-     To
znaczy?    Przez chwilę milczał. Pewnie też nie bardzo
wiedział jak zacząć to co miał zamiar powiedzieć.-    
Dużo wiesz. - powiedział w końcu.-     To prawda. -
odparłam.-     Ciekawe skąd. Jesteś za młoda na
naukowca. Geniuszem też nie jesteś. Więc skąd?-     Mam
rozum i potrafię z niego korzystać. Czy to źle?-    
Nie, oczywiście że nie. Dopóki nie przekroczysz pewnych
granic.-     Granic?-    
Zdradzasz ludziom tajemnice tego świata. Zresztą nie tylko tego. - dodał. - Nie
powinno tak być.-     Dlaczego? Ludzie mają prawo
wiedzieć.-     I tu się mylisz. Od początku zawsze były
jakieś tajemnice, tabu i zagadki. A ty najwyraźniej zmierzasz do tego, żeby
wszystko było jasne i wiadome. To mi się właśnie nie podoba. Na przykład te
twoje opowieści o aniołach. Skąd ty je bierzesz? -     A
co? Są nieprawdziwe? - spojrzałam na niego uważnie.    
Oczywiście znałam odpowiedź na to pytanie. Byłam tylko ciekawa jaką odpowiedź on
mi da. Ale nie musiał odpowiadać.-     Nie powinnaś tyle
mówić o ...-     O was?-    
Właśnie. O nas. To nie w porządku.-     Dlaczego? Ludzie
od wieków mówili o was. Pisali opowieści, malowali was, robili wasze figurki. W
czym problem jest teraz?-     Nic nie rozumiesz, prawda?
To były tylko ich domysły. Tak naprawdę żaden człowiek nie widział nigdy anioła.
Żaden z nich nigdy nie znał anioła. I tak powinno
pozostać!-     Masz rację, nie rozumiem. Przecież wielu
z was ukazywało się ludziom. Ratowaliście ludzi, pomagaliście im w trudnych
chwilach. Wielu z nich widziało was.-     Widzieli to co
chcieliśmy żeby widzieli. Z tobą jest inaczej. Ty wiesz rzeczy, których żaden
człowiek nie powinien wiedzieć. Nie wiem kto i gdzie popełnił błąd. Trudno
byłoby teraz znaleźć winowajcę. Ale nie o to
chodzi.-     A o co?-     O to,
że w końcu należałoby ten błąd naprawić.-    
Jak?-     Jest chyba tylko jeden sposób.. - spojrzał na
mnie dziwnie.    Wiedziałam
jaki.-     Jeśli chcesz mnie zabić, to nic z tego. -
powiedziałam, zaczynając układać na półkach leżące niedbale
książki.-     Skąd wiedziałaś? - zapytał wyraźnie
zaskoczony.-     Czytam w twoich myślach. -
odpowiedziałam.-     A więc to stąd tyle o nas wiesz.
-     Powiedziałam ci przecież, że mam rozum i potrafię
z niego korzystać. -     Czy ci których spotkałaś
wiedzieli co potrafisz?-     Nie zawsze.
-     To by tłumaczyło, że tyle wiesz o naszym świecie.
Ale skąd ...-     Potrafię też czytać między wierszami.
-     Wielu ludzi to potrafi. To się nazywa
dedukcja.-     Ale żaden z ludzi nie potrafi tego robić
tak dobrze jak ja.-     Fakt. To jednak nie zmienia
niczego. Stanowisz jeszcze większe zagrożenie niż
myślałem.-     Zagrożenie? Chyba żartujesz.
Dlaczego?-     Obserwowanie ludzi przez te setki tysięcy
lat to była prawdziwa frajda. Mieliśmy naprawdę niezłą zabawę. A teraz ty chcesz
to wszystko zniszczyć. Sądzisz, że dopuszczę do
tego?-     Chyba nie masz wyjścia. Anioły są po to, by
chronić ludzi, a nie zabijać ich. -     Pomagają też
ludziom zejść z tego świata. -     Ale nie tak jak ty
sobie to wyobrażasz. Anioły są synonimem dobroci. Zawsze powtarzałam
to.-     Dobroć - srobroć. Tu chodzi o coś więcej! -
zdenerwował się trochę.-     Spokojnie aniołku. -
uśmiechnęłam się. - Jeśli jeszcze tego nie widzisz, to mimo wszystko umacniam
wasze pozycje w społeczeństwie ludzkości.-     Ale wcale
mi się to nie podoba! - krzyknął.    Dopiero teraz doszło do
mnie, że był inny niż ci wszyscy z którymi do tej pory miałam do
czynienia.    Zaczęłam przyglądać mu się
uważniej.    Tak, coś było w nim innego.
-     Dobroć - srobroć? To przecież jedna z podstawowych
gałęzi waszego zawodu, jeśli można to tak nazwać.-     A
kto powiedział ci, że jestem dobrym aniołem?    Nagle jego
twarz zrobiła się blada jak płótno. Nie wyczuwalny wiatr rozwiał jego czarne
włosy. Płaszcz i koszula rozdarte na strzępy opadły na podłogę. Z ramion wyrosły
mu ogromne czarne skrzydła i zaczęły lekko falować.
-     Masz rację, człowiek widzi to co chcesz, żeby
widział. - powiedziałam. - Ale kto powiedział ci, że jestem
człowiekiem?    Czerń jego skrzydeł została przebita poświatą
moich.
KONIECMattRixGdynia, 14
grudnia 1996