Terroryzm międzynarodowy charakteryzuje się: stosowaniem systematycznej przemocy przez
państwo lub grupę polityczną przeciwko innemu państwu lub grupie politycznej, sięganiem po
wszelkie metody i środki  morderstwa, porwania, środki wybuchowe i trujące, stawianiem sobie za
cel wywołanie powszechnego strachu i stanu terroru.
O umiędzynarodowieniu terroryzmu świadczyło też zacieśnianie współpracy i systemu wzajemnych
usług przez terrorystów, nieraz o odmiennych orientacjach politycznych i celach, pochodzących z
różnych państw. Odbywali oni wspólne szkolenia na wojskowych obozach, tworzyli
Międzynarodówki  Czarną (faszystowską) oraz Czerwoną (lewacką i złożoną z nurtu
narodowowyzwoleńczego ETA, IRA, Palestyńczyków). Obie te Międzynarodówki współpracowały
również ze sobą, a wspólnym elementem była walka z Izraelem. Raport CIA z 1976 wskazywał na
powiązania 140 ugrupowań z 50 krajów.
W latach 80. jednym z nowych założeń terrorystów było uderzenie nie tylko w państwa, ale też w
struktury międzynarodowe, jak NATO. O ich międzynarodowym charakterze decydował również fakt
uzyskania pomocy ze strony niektórych państw, w tym ZSRR i krajów jego bloku, Korei Północnej,
Libii, Syrii, Iraku, Algierii. Odpowiedzią na terroryzm międzynarodowy było tworzenie aktów
prawnych, obowiązujących większość państw, wspólne akcje ze strony społeczności
międzynarodowej, współpraca służb antyterrorystycznych. Działania terrorystów wywołały też
państwowy terroryzm wewnętrzny i międzynarodowy, charakteryzujący się równie nielegalnymi i
brutalnymi metodami, skierowany przeciw grupom terrorystycznym (np. w krajach Ameryki
A
acińskiej: Argentyński Alians Antykomunistyczny, akcja komandosów izraelskich w Ugandzie
przeciwko Palestyńczykom, atak lotniczy Stanów Zjednoczonych na obiekty wojskowe w Libii,
Izraela na siedzibę OWP w Tunezji.
Legalne metody walki z terroryzmem międzynarodowym regulują m.in. Konwencja o zwalczaniu
bezprawnych czynów przeciwko bezpieczeństwu lotnictwa cywilnego (1971), Konwencja w sprawie
zapobiegania i karania przestępstw przeciwko osobom korzystającym z ochrony międzynarodowej
(1973), Konwencja europejska o zwalczaniu terroryzmu (1976).
W 1998 pierwszy pakt przeciwko terrorystom podpisały w Kairze 22 kraje arabskie, zobowiązując
się do nieudzielania azylu, jakiejkolwiek pomocy grupom atakującym inne narody arabskie. Była to
inicjatywa krajów borykających się z fundamentalizmem islamskim, jednak na wniosek Libanu nie
objęto umową terrorystycznych akcji narodowowyzwoleńczych, skierowanych przeciw Izraelowi i
jego okupacji ziem arabskich.
Zamach na World Trade Center
11 września 2001 doszło do największego w historii zamachu terrorystycznego na świecie. Dwa
pasażerskie samoloty Boeingi 767, należące do linii United Airlines, uderzyły w odstępie 18 minut w
bliz
niacze, 110-piętrowe budynki World Trade Center na Manhattanie w Nowym Jorku w Stanach
Zjednoczonych. Mniej więcej w tym samym czasie trzeci samolot, Boeing 767, uderzył w skrzydło
Pentagonu w Waszyngtonie, mieszczące dowództwo sił zbrojnych Stanów Zjednoczonych. Cześć
budynku zawaliła się. Czwarty samolot, Boeing 757, spadł w pobliżu Pittsburga, w północnej części
Stanów Zjednoczonych, najprawdopodobniej zmierzał w kierunku posiadłości prezydenta w Camp
Davis lub Białego Domu. Kolejny, piąty samolot, linii United Airlines, który wystartował z Bostonu i
leciał do Los Angeles rozbił się. Samochód-pułapka eksplodował przed budynkiem Departamentu
Stanu w Waszyngtonie.
Al-Kaida.
Pod koniec 2001 pod auspicjami ONZ zawiązana została szeroka koalicja antyterrorystyczna, której
przewodziły Stany Zjednoczone. Koalicja rozpoczęła interwencję w Afganistanie (operacja
"Anaconda"), który popierał i udzielał poparcia Al-Kaidzie i jej przywódcy Osamie ben Ladenowi.
Madrycie (marzec 2004),
w Londynie (czerwiec 2005)
Egipcie (lipiec 2005).
Biesłanie w Północnej Osetii, 1 września 2004.szkołę zajęło 30 uzbrojonych zwolenników
czeczeńskiego dowódcy Szamila Basajewa
I tak w Czadzie powodem walk trwających jeszcze od lat 90-tych XIX wieku są powody
religijne. Inwazja libijska w 1980 roku zapoczątkowała trwającą 7 lat wojnę domową,
która zakończyła się interwencją francusko-amerykańską.
Kolejny konflikt to początkowo wojna wyzwoleńcza Algerii w latach 1954-1962, ale
obecnie na tym terytorium trwa już od ponad dziesięciu lat wojna domowa, której
ofiarami jest głównie ludność cywilna.
Następnym typowym przykładem kryzysu typowego dla państw afrykańskich jest
konflikt w Sierra Leone, który trwa nieprzerwanie od marca 1991 roku. Lecz najbardziej
krwawe walki przypadły na rok 1997. Władza w tym kraju pozostaje od 1996 roku w
rękach Ahmada Kabbaha i to właśnie jest powodem niezadowolenia społecznego.
Sudan, kolejne państwo nękane przez wojny, od odzyskania niepodległości nie jest w
stanie rozwiązać problemów wynikających z położenia geograficznego i uwarunkowań
historycznych. Wojna trwa tutaj od 1995 roku i do tej pory przyniosła żniwo ponad 2
milionów ofiar. Powodem właśnie tej wojny jest reżim Baszira oraz pradopodobne
wspieranie terroryzmu przez dyktatora. Z konfliktem tym związane są również Etiopia i
Erytea, które sprzeciwiają się rządom w Sudanie.
Kolejnym państwem, którego powodem starć zbrojnych jest władza to Somalia. Od
upadku rządu Siada Barre w 1991 roku państwo pogrążone jest w anarchii, nie ma
żadnych instytucji państwowych ani administracyjnych. Powodem tej wojny domowej są
przede wszystkim różnice polityczne. Lecz jest mało prawdopodobne, że różne frakcje
dogadają się ze sobą, ponieważ już w 1998 roku pojawiła się nadzieja na zażegnanie
konfliktu i prowadzenie rozmów, ale do dzisiaj nie widać porozumienia.
Kolejny konflikt o władzę to starcia zbrojne w Republice Kongo, które rozpoczęły się w
1993 roku. Jest to spór pomiędzy trzema ugrupowaniami. Każde z nich stworzyło własną
milicję, do której rekrutowano ludność biorąc pod uwagę pochodzenie etniczne. W roku
1994 zakończył się konflikt, lecz już w 1996 roku państwo pogrążyło się w drugiej
wojnie domowej. W 1997 roku Sassou- Nguesso ogłosił się prezydentem, co było
jednoznaczne z wybuchem kolejnej wojny domowej. Wszystkie konflikty w Republice
Kongo są powodem walki o władzę i jedynym sposobem zażegnania sporów jest
dogadanie się wewnętrznych frakcji politycznych.
Natomiast przykładem konfliktu z powodów etnicznych jest konflikt w Rwandzie. Wojny
domowe od lat 90-tych XX wieku nawiedziły ten kraj już cztery razy. Główną areną tych
wojen był spór Hutu i Tutsi (tamtejszych grup etnicznych) o władzę. W 1998 roku
Rwanda wypowiedziała również starcie zbrojne Kabili, ponieważ uważała, że Kabila
zdradza wspólne interesy państw. Obecnie starcia przycichły lecz sytuacja jest nadal
niestabilna.
Od końca 1989 roku Liberia była również sceną krwawego konfliktu, w którym zginęło
ponad 150 tysięcy ludzi. Powodem tej wojny domowej była zaciekła walka o władzę.
Walki osłabły dopiero w 1996 roku, a w 1997 roku stosunki stały się ciężkie, ale już
stabilne. W 1999 roku doszło do krwawych starć Liberii z Gwineą. Obecnie nie można
stwierdzić jednoznacznie czy pokój w tym państwie się utrzyma.
Jednym z konfliktów międzynarodowych, który był szokiem dla powszechnej opinii
publicznej może być wojna pomiędzy Erytreą a Etiopią. Walki trwają od maja 1998 roku.
Przyczyną wybuchu tego kryzysu była zaostrzająca się polityka Etiopii wobec mniejszego
sąsiada. Obecnie tylko trudności finansowe powstrzymują obydwa państwa przed
kontynuacją tej wojny.
Kolejnym konfliktem na terytorium Azji była wojna w Timorze Wschodnim. Rozpoczęła
się ona 1975 roku. Kluczowym momentem był rok 1999, kiedy to Timorczycy mieli
wypowiedzieć sie za autonomią w ramach Indonezji lub za pełną niepodległością
terytorium zajętego przez Dżakartę. Walki w Timorze toczyły się głównie o władzę i
wpływy na tym terytorium.
Najbardziej krwawą wojną na terenie Środkowej Azji są starcia w Tadżykistanie, które
toczą się nieprzerwanie od 1992 roku. Powodem tej wojny domowej jest walka wielu
grup etnicznych o władzę. Nie ma również zbytnio nadziei, że sytuacja w kraju poprawi
się, ponieważ żadna ze stron walczących nie chce zgodzi ć się na wprowadzenie w życie
postanowień układu pokojowego z 1997 roku.
Także ważnym konfliktem zbrojnym na terenie Azji jest konflikt indyjsko- pakistański.
Konflikt ten rozpoczął się już w 1947 roku, kiedy to Indie odzyskały niepodległość, a
księstwo Kaszmiru zostało włączone do Indii. W efekcie końcowym Kaszmir w 1949
został podzielony, ale Indie i Pakistan są w ciągłej gotowości bojowej.
Wojna iracko-irańska w latach 1980-1988. Powodem był spór o granicę, natomiast
pretekstem wybuchu wojny pomoc Iranu dla Kurdów.
Kolejny konflikt to konflikt palestyńsko- izraelski, którego powodem są trzy sporne
sprawy: podział terytorialny, stworzenie państwa palestyńskiego oraz powrót
uchodz
ców. Potyczki trwają ciągle. W wielu krajach graniczących z Izraelem powstały
obozy uchodz
ców palestyńskich, które jednocześnie pełniły rolę ruchu oporu. W 1964
roku rozpoczęła swoją działalność Organizacja Wyzwolenia Palestyny. W 1987 roku
została utworzona Autonomia Palestyńska, w której skład weszła Strefa Gazy i Zachodni
Brzeg Jordanu. Z większości obszarów Autonomii wycofały się wojska izraelskie. Jednak
Palestyńczycy chcą nie autonomii, ale suwerenności. Nie pomogła więc inicjatywa
pokojowa państw zewnętrznych, które opracowały plan pokojowy tzw. mapę drogową,
nie pomogły nawoływania polityków i ludzi Kościoła. Obydwie strony stoją twardo przy
swoich warunkach i jeżeli nie dogadają się one między sobą to nie zakończą one tego
konfliktu.
Jest jeszcze jeden konflikt zbrojny w tamtym środowisku to sprawa niepodległościowa Kurdów.
Walki o niepodległość tej niewielkiej grupy etnicznej rozpoczęły się jeszcze za rządów Saddama
Husajna. Problem powrócił podczas interwencji USA w Iraku w 2000 roku. Wtedy Kurdowie dali
znowu o sobie znać. To oni stali za niektórymi zamachami terrorystycznymi w Iraku w ostatnim
czasie. Również sam Irak dwukrotnie w ostatnich latach przeżywał wojnę z USA. Pierwsza tzw.
piaskowa burza w latach 90-tych XX wieku, kolejna to wojna przeciwko reżimowi Saddama Husajna
i obawie przed produkcją broni chemicznej i biologicznej przez Irak w 2000 roku. Wojna ta
zakończyła się już, chociaż oficjalnie wojska amerykańskie oraz koalicja stacjonuje w Iraku z
powodu licznych zamachów terrorystycznych i nieustabilizowanej sytuacji politycznej. W 1967 roku
doszło do pojedynku lotniczego izraelsko-syryjskiego, w czasie którego zostało zestrzelonych 6
samolotów syryjskich. W jego następstwie Naser zamknął Cieśninę Tiran dla żeglugi Izraelskiej,
blokując dostęp do portu Eilat. Doprowadziło to do mobilizacji armii arabskich i izraelskiej i ich
wyjścia na pozycje bojowe. Dnia 5 czerwca lotnictwo izraelskie zaatakowało niemal całe siły
lotnicze Arabów. Natarcie lądowe trwało 6 dni - wojna sześciodniowa i przy minimalnych stratach
Izraela zakończyło się błyskawicznym zwycięstwem Izraela na wszystkich frontach. Żydzi zajęli
egipskie terytoria po Kanał Sueski. W listopadzie 1967 r. Rada Bezpieczeństwa uznała zabór tych
ziem za niedopuszczalny i nakazała wycofanie się Izraelowi. Izrael nie podporządkował się rezolucji,
a ponadto rozpoczął budowę nowych osiedli żydowskich - kibuców. Rewanż na to upokorzenie
nastąpił w paz
dzierniku 1973 roku i przeszedł do historii pod nazwą wojny Yom Kippur lub
Ramadanu. Dyplomacji amerykańskiej udało się doprowadzić do separastycznego pokoju Izraela z
Egiptem w 1979 roku w Camp David. Na mocy tego porozumienia Izrael wycofał się z Synaju,
Izrael został uznany przez Egipt i oba kraje nawiązały pełne stosunki dyplomatyczne. Pozostałe
kraje arabski potraktowały pokój jako zdradę przez Egipt interesów arabskich i nie zmieniły swej
polityki w stosunku do Izraela. Dopiero po wojnie w Zatoce Perskiej powstała nadzieja na
kompromis. Od 1991 roku w Madrycie toczą się, z przerwami, rokowania z udziałem wszystkich
stron konfliktu.
Najbardziej rozpowszechnionym przez media jest konflikt Basków, którzy próbują utworzyć swoje
suwerenne państwo. Z tymi starciami związana jest również działalność organizacji ETA. W 2000
roku była odpowiedzialna za serię zamachów bombowych w Hiszpanii.
Iwojna Jugosławii, czego skutkiem było utworzenie niepodległych państw takich jak: Bośnia i
Hercegowina, Macedonia, Chorwacja. Próby odzyskania przez Jugosławię wpływu doprowadziły do
licznych wojen domowych w nowo co utworzonych państwach.
Jedną właśnie z takich wojen to wojna w Bośni. Bośnia i Hercegowina w 1991 ogłosiły
niepodległość, ale już kilka miesięcy póz
niej Bośniacy zaczęli dokonywać aneksji autonomicznych
prowincji, mordować i wysiedlać mniejszości etniczne.
wojna w Czeczenii, która toczy się pomiędzy władzą centralną a dążącą do niepodległości republiką.
Obecnie w Czeczenii nie ma spokoju, chociaż oficjalnie wojska rosyjskie wycofały się. Konflikt trwa
nadal, ponieważ Czeczenii pragną stworzenia niezależnego państwa, a Rosja godzi się tylko na
szeroką autonomię Czeczenów.
Wojna rozpoczęła się od wyboru na prezydenta Abimaela Guzmana, który w 1992 roku został
aresztowany. Rok póz
niej to jest w 1993 roku walki ucichły a w Peru zapanował długo oczekiwany
spokój.
Kolumbia. W starciach tych biorą udział dwie powstałe jeszcze w latach 60-tych organizacje
partyzanckie. Są to: FARC i ELN. Obecnie gdy większość konfliktów słabnie wojna domowa w
Kolumbii przeżywa właśnie swój rozkwit. Nie wiadomo ile jeszcze potrwa lecz pewne jest, że zginie
w niej dużo niewinnych cywilów, którzy nie myśleli nawet o władzy.
Warto zauważyć, że wiele, trwających od lat konfliktów, zostało w wieku XX rozwiązane.
Przykładowo wymienić można konflikt w Kambodży, zakończony w roku 1992 oraz na Bliskim
Wschodzie w 1994, który trwał od roku 1967.