Ks. Stanisław Dyk*
EWANGELIZACYJNY CHARAKTER PRZEPOWIADANIA SA
OWA BOŻEGO
Dziś wiele mówi się o ewangelizacji, głównie dlatego, iż żyjemy w dobie głębokiego procesu
dechrystianizacji, a celem ewangelizacji jest doprowadzenie człowieka do nawrócenia, wiary i
przylgnięcia do Ewangelii1. Ewangelizacja skierowana jest najczęściej do ludzi niewierzących, którymi
są nie tylko nieochrzczeni, lecz także i ochrzczeni, którzy nie praktykują już wiary lub praktykujący,
którzy nigdy nie podjęli osobistej decyzji przyjęcia Jezusa jako Pana i Zbawiciela, i Jego Ewangelii jako
normy żyda.
Ważnym i sprawnym narzędziem ewangelizacyjnym jest głoszenie słowa Bożego, a szczególnie
przepowiadanie homilijne. Papież Paweł VI wyznacza homilii liturgicznej  pierwszorzędne zadanie
ewangelizacyjne"2. W tym duchu trzeba odbierać również słowa Jana Pawła II, który stwierdza, iż
przepowiadanie słowa Bożego jest  pierwszą i podstawową służbą na rzecz przychodzenia Królestwa
Bożego do pojedynczych osób i do ludzkiej społeczności"3. Przepowiadanie Ewangelii, które
prowadzi do nawrócenia oraz do zrodzenia bądz
odnowienia wiary jest ewangelizacją w sensie
ścisłym4.
1. Treść przepowiadania ewangelizacyjnego
Święty Piotr wskazując na ewangelizacyjne dzieło apostołów stwierdza, że  głosili [oni]
Ewangelię mocą zesłanego z nieba Ducha Świętego" (1P1, 12). W ten sposób Piotr określa treść
( Ewangelia") i metodę ewangelizacji ( w Duchu Świętym"). Zasadniczą treść ewangelizacji stanowiła
zawsze Ewangelia.
Tak było już w przepowiadaniu samego Jezusa. Punktem centralnym Jego kerygmatu była
Ewangelia o królestwie Bożym (por. A
k 4, 43n). Trzeba dodać, że to On sam był Królem i Panem tego
Królestwa (por. tk 1-2; 19,11-28.38; 22, 29-30; 23, 42). Królestwo Boże nadeszło bowiem w Jego
osobie5. Jezus głosił i zarazem przynosił królestwo Boże. Dlatego ten, kto Co słuchał z wiarą
doświadczał zbawienia.
Także apostołowie będą głosić Ewangelię o królestwie Bożym. Dla nich temat królestwa
utożsamiany jest z orędziem o Jezusie Chrystusie. Fakt Jezusa Chrystusa nazwany jest wprost
 Ewangelią" (por. Dz 5.42). Osoba Jezusa Chrystusa i Jego zbawcze dzieło jest dominującym
tematem chrześcijańskiego przepowiadania6. Głoszenie słowa Bożego jest głoszeniem Chrystusa.
Również i dzisiaj treścią przepowiadania ewangelizacyjnego winna być Dobra Nowina o
zbawieniu w Jezusie Chrystusie i Jezus Chrystus jako Dobra Nowina. Dlatego papież Paweł VI
ewangelizację nazwie  pokazywaniem Chrystusa Pana tym, którzy Co nie znają''7. Chrystocentryzm
przepowiadania polega na głoszeniu wydarzenia Chrystusa jako rzeczywistości obecnej i przez to
 dostępnej" słuchaczom8. Chrystocentryzm zapewnia przepowiadaniu skuteczność zbawczą. Tylko
ze spotkania z Chrystusem i Jego autentycznym słowem może bowiem zrodzić się w człowieku
wiara:  Wiara rodzi się z tego, co się słyszy, a tym, co się słyszy, jest słowo Chrystusa" (por. Rz 10,17).
Przepowiadanie chrystocentryczne jest prowokacyjne i niejako zmusza człowieka do dania Jezusowi
odpowiedzi wiary lub odrzucenia Co. Nie ma zatem ewangelizacji bez głoszenia imienia, nauki i życia
Jezusa Chrystusa, a szczególnie bez głoszenia Jego śmierci i zmartwychwstania9.
* Stanisław Dyk, ks. dr, asystent w Katedrze Homiletyki Instytutu Liturgiczno-Homiletycznego KUL. Adres do korespondencji: ul.
Radziszewskiego 7, 20-039 Lublin; e-mail: [e-mail]
1
W. Przyczyna: Teologia ewangelizacji. Kraków 1992, s. 47-64.
2
Pawet VI: Adhortacja Apostolska o ewangelizacji w świecie współczesnym  Evangelii nuntiandi" [w:] W kręgu Dobrej Nowiny. Red. J.
Szlaga. Lublin 1984, s. 13-72, nr 43 (dalej: EN).
3
Jan Pawet 11: Encyklika o stałej aktualności posiania misyjnego  Redemptoris missio". [w:] Encykliki Ojca Świętego Jana Pawia II.
Kraków 1996, s. 379-460, nr 20 (dalej: RM).
4
W. Przyczyna: Teologia ewangelizacji, s. 31-32.
A. Jankowski: Kerygmat w Kościele apostolskim. Częstochowa 1989, s. 28-36.
6
C. M. Martini: L evangelizzazione negli Atti degli Apostoli [w:] Chiesa per il mondo, t 1: Saggi storico-biblici. Bologna 1974, s. 125-127.
7
EN 17.
8
W. Broński: Homilia w dokumentach Kościoła współczesnego. Lublin 1999, s. 65-67.
9
D. Crasso: L'annuncio della salvezza. Neapol 1965, s. 330.
Niewystarczające są zatem wszystkie treści przepowiadania, odnoszące się jedynie do ludzkiej
sytuacji, która jest przemieniona lub którą trzeba przemienić, bez odniesienia się do autora tej
przemiany, którym jest Jezus Chrystus, i bez odniesienia do transcendentnego charakteru tej
przemiany, tzn. do dzieła Boga dokonującego się przez wiarę, pokutę, nawrócenie oraz dar Ducha
Świętego.
W ewangelizacji nie chodzi także o nauczanie dogmatów i przepisów, lecz o głoszenie zbawienia
które Ojciec w swojej nieskończonej miłości, ofiaruje wszystkim ludziom w Chrystusie i poprzez
Chrystusa umarłego i zmartwychwstałego10. Wydaje się jednak, że w Kościele katolickim ciągle
mamy do czynienia z brakiem lub słabością pierwszego, mocnego głoszenia wiary, które
prowadziłoby do odkrycia i wyboru Jezusa jako osobistego Pana i Zbawiciela własnego życia.
2. Przepowiadanie w mocy Ducha
Duch Święty stał u początków ewangelizacyjnej misji Jezusa i apostołów11. Jezus rozpoczął swoje
zbawcze posłannictwo od chrztu w Jordanie, kiedy to otrzymał namaszczenie Duchem Świętym (por.
A
k 3, 22). Duch Święty konsekrował wtedy Jezusa do spełniania prorockiego dzieła, którego
inauguracją była Jego mowa w Nazarecie (por. A
k 4,14-21). Apostołowie zaczęli głosić Ewangelię, gdy
w dniu Pięćdziesiątnicy zostali wyposażeni w moc Ducha Świętego.
Duch Święty był i jest głównym sprawcą ewangelizacji. Dlatego papież Paweł VI powie wprost:
 Nie może zaistnieć przepowiadanie bez pomocy Ducha Świętego"12. To Duch Święty pobudza do
głoszenia Ewangelii, dając pragnienie i zapał w głoszeniu słowa Bożego. On daje zrozumienie
zbawczego misterium Chrystusa i sprawia, że głosząc Ewangelię, nie głosimy abstrakcyjnych prawd,
lecz Prawdę - Osobę Jezusa Chrystusa. Duch Święty uzdalnia do skutecznego głoszenia słowa Bożego
zapewniając mu moc zbawczą. Słowo przepowiadania staje się słowem Bożym tylko dzięki tchnieniu
Ducha Świętego. Bez Ducha Świętego przepowiadanie jest jedynie martwym słowem, które nikogo
nie zmienia. Duch otwiera także serca słuchających na głoszone słowo, prowadząc ich do przyjęcia
tego słowa i do wiary.  Duch Święty jest tym, który ożywia nauczanie [Kościoła) nie pozwalając, aby
ograniczyło się ono do prostych i abstrakcyjnych sformułowań prawdy, ale było �duchem i życiem,
objawieniem oblicza, oblicza Chrystusa, które jest obrazem Ojca"13.
Ewangelizacja zatem, aby była ewangelizacją, musi mieć wymiar pneumatyczny14. Posłudze
przepowiadania powinno zatem stale towarzyszyć poddanie się działaniu Ducha Świętego.
Otrzymanie Ducha Świętego jest ściśle związane z modlitwą. Widać to wyraz
nie na kartach Pisma
Świętego, szczególnie u św. A
ukasza15. W dniu Pięćdziesiątnicy Duch Święty zstąpił na
zgromadzonych w Wieczerniku, którzy trwali jednomyślnie w modlitewnym oczekiwaniu na Jego
przyjście (por. Dz 2,1). W odróżnieniu od Ewangelisty Jana, który umieszcza zesłanie Ducha w dniu
zmartwychwstania Jezusa (por. J 20,22), A
ukasz przedstawia te wydarzenia jako oddzielone przez
czas oczekiwania i żarliwej modlitwy (por. Dz 1,14; A
k 24,53; A
k 11,13). Jest to jakby powtórzenie tej
modlitwy, przez którą Jezus przygotowywał się na zstąpienie Ducha Świętego w momencie chrztu w
Jordanie:  A gdy się modlił otworzyło się niebo i Duch Święty zstąpił na Niego" (A
k 3,21 n).
Takie powiązanie zesłania Ducha z modlitwą ma głębokie znaczenie. Kościół nigdy nie
 posiądzie" w pełni Ducha Świętego, może się jedynie modlić codziennie od nowa, aby Bóg mu Go
udzielił. Wszelka ewangelizacja zatem musi rozpoczynać się i być głęboko zakorzeniona w
modlitwie16.
10
K. Pawlina: Nowa ewangelizacja i jej realizacja w Polsce po 1989 roku. Warszawa 1995, s. 38.
11
A. Dalbesio: Duch Święty w Nowym Testamencie, w Kościele, w życiu chrześcijanina. Kraków 2001, s. 78-84.
12
EN 75.
13
Pełna jest Ziemia Twego Ducha Panie. Oficjalny dokument Komisji Teologiczno-Historycznej Wielkiego Jubileuszu Roku 2000.
Katowice 1997, s. 83.
14
Tertio Millenio Adveniente. List apostolski ojca świętego Jana Pawła do biskupów, duchowieństwa i wiernych w związku z
przygotowaniem Jubileuszu Roku 2000. Poznań 1995, nr 45.
15
J. Kudasiewicz: Święty A
ukasz Ewangelista jako pisarz i teolog [w:] Materiały pomocnicze do wykładów z biblistyki, t. 2. Red. S. A
ach,
M. Filipiak, H. Langkammer. Lublin 1977, s. 215; F. Gryglewicz: Duch Święty w ujęciu iw. A
ukasza [w:] Materiały pomocnicze do
wykładów z biblistyki, 17. Red. L. Stachowiak, R. Rubinkiewicz. Lublin 1985, s. 79.
16
EN 75.
3. Radosny charakter przepowiadania
Ponieważ w centrum treści ewangelizacji stoi osoba Jezusa Chrystusa, posłanego przez Boga z
miłości do człowieka i dla zbawienia świata, przepowiadanie chrześcijańskie powinno mieć charakter
radosny. Nie wystarczy wiedzieć, że etymologicznie Ewangelia znaczy  dobra, radosna nowina".
Trzeba, aby przepowiadanie było naprawdę wybuchem radosnego orędzia. Od samego początku
bowiem chrześcijańskie przepowiadanie było przesłaniem radości i szczęścia. Już pierwsze
zwiastowanie Dobrej Nowiny rozpoczyna się wezwaniem:  Raduj się" (A
k 1, 28). Fakt narodzin Jezusa
nazwany jest wprost  wielką radością" (por. A
k 2,10)17.
Całe przepowiadanie Jezusa było orędziem pełnym radości. Przede wszystkim wtedy, gdy Jezus
zwiastuje nadejścia Królestwa Bożego, głosząc w ten sposób, że Bóg jest blisko swego ludu, aby go
wyzwalać od wszelkiego zła i grzechu. Również Jezusowe nauczanie w formie błogosławieństw ma
charakter radosny. Często zwraca się uwagę jedynie na radykalne wymagania błogosławieństw a
zapomina się, że są to właśnie błogosławieństwa i że pierwszym celem Jezusa było ofiarowanie
ludziom reguły szczęścia. Błogosławieństwa są bowiem stwierdzeniem radości posiadanej wżyciu
ziemskim, radości nawet tych, którzy przechodzą przez bolesną próbę18.
W przepowiadaniu słowa Bożego nie można zatem zagubić tego istotnego celu ewangelicznego
orędzia. Wydaje się, że w przeszłości kościelne przepowiadanie niezbyt wystarczająco wyrażało tę
radość. Często w przepowiadaniu chrześcijaństwo ukazywane było jako religia, która traktowała
życie ziemskie jako dolinę łez, jako miejsce odizolowania a szczęście widziała dopiero wżyciu
wiecznym. Przepowiadanie skupiało się przede wszystkim na uratowaniu ludzi przed piekłem. W ten
sposób akcent położony był bardziej na tym, jak uchronić się przed potępieniem, niż na tym, jak
mieć udział w szczęściu Boga. Obecne w przepowiadaniu uczucia grozy i smutku nie korespondowały
z radosnym charakterem zbawczego orędzia19.
Jeśli ewangelizacja nie chce wyprzeć się tego czym jest, to musi być przeniknięta optymizmem i
wyrażona z optymizmem. Zwiastowanie radosnego orędzia nie może polegać głównie na
ukazywaniu grzechów i zła, które się popełnia w świecie, lecz raczej na rozgłaszaniu zbawczej miłości
Chrystusa. W ewangelizacji ma być zawarty zamysł Boga, który  nie posłał Syna na świat, aby świat
potępił, lecz aby świat został przez Niego zbawiony" (J 3, 17). Przepowiadanie winno mieć charakter
bardziej pozytywny, wskazując nie tyle na zło obecne w świecie, co na Boga, który ofiaruje
człowiekowi pełnię życia. Oczywiście nie można zaniedbywać mówienia o grzechu, który będąc
odrzuceniem Boga staje się dramatem człowieka i skazuje go na samozniszczenie. Doświadczenie
wykazuje jednak, że  drogą pozytywną, kładąc nacisk na możliwość dobra, uzyskuje się o wiele
więcej. �Więcej much złapie się na krople miodu niż na beczkę octu - mówił św. Franciszek Salezy.
Więcej ludzi zdobywa się odrobiną nadziei niż toną wyrzutów"20.
Radosny charakter ewangelizacji ma wypływać nie tylko z treści głoszonego orędzia. Radość,
otwartość i entuzjazm ma być widoczna już na obliczu i w życiu kaznodziei. Ten entuzjazm i żarliwość
bierze się z jego wiary w Jezusa Chrystusa, posłanego dla naszego zbawienia21. Jeśli kaznodzieja
zagubi tę wiarę, jeśli nie będzie umacniał nadziei złożonej w potędze Bożego słowa to szybko
przemieni swoją posługę na bardzo łatwą rolę moralizatora, uciekając się jedynie do surowego
pouczania. Stanie się w ten sposób bardziej krzewicielem smutku, lęku i przygnębienia aniżeli
zwiastunem ewangelicznej radości.
Paweł VI wskazując na przeszkody w ewangelizacji mówi o braku zapału. Objawia się to w
zmęczeniu i rozczarowaniu, w rutynie i braku zainteresowania, a przede wszystkim w  braku radości
i nadziei u wielu głosicieli Ewangelii"22. Dlatego papież zachęca głosicieli słowa:  Zachowajmy
gorliwość ducha, pielęgnujmy słodką i pełną pociechy radość z ewangelizowania, nawet wtedy, kiedy
17
A. Lewek: Nowa ewangelizacja w duchu Soboru Watykańskiego II. Katowice 1995, s. 31.
18
J. Galot: Che cosa significa evangelizzazione?  La Civllta Cattolica" 2954(1973), z. 3, s. 110-111.
19
Tamże.
20
R. Cantalamessa: Przygotujcie drogi Pańskie. Do światowej ewangelizacji ekumenicznej w przygotowaniu na rok dwutysięczny.
Kraków 1999, s. 112.
21
RM 45.
22
EN 80.
trzeba zasiewać, płacząc. [...] Oby świat współczesny, który szuka już to w drodze, już w nadziei,
przyjmował Ewangelię nie od jej głosicieli zgnębionych lub pozbawionych nadziei, nie od
niecierpliwych lub bojaz
liwych, ale od sług Ewangelii, których życie jaśniałoby zapałem, od tych co
pierwsi zaczerpnęli swą radość od Chrystusa i nie wahają się poświęcić życia, byle tylko głosić
królestwo i zaszczepiać Kościół w sercu świata"23.
4.  Nowość orędzia ewangelizacyjnego
Przepowiadanie ewangelizacyjne powinno przekazywać także orędzie pełne nowości. To właśnie
nowość była tym, co wyróżniało nauczanie Jezusa Chrystusa od każdego innego orędzia
pozostawionego ludzkości przez wielkich myślicieli, naukowców, polityków. I to właśnie nowość jest
tym, co powinno charakteryzować ewangelizację w porównaniu z każdym innym momentem posługi
słowa. Poprzez  nowość" rozumie się rewolucyjny, burzący, głęboko innowacyjny charakter tego
orędzia, które obala będące w użyciu kategorie i które wdziera się w historię ludzkości i w życie
każdego człowieka, aby powiedzieć:  Oto czynię wszystko nowe" (Ap 21, 5);  Słyszeliście, co
powiedziano przodkom..., a Ja wam powiadam..." (Mt 5, 21-22);  Daję wam przykazanie nowe..." (J
13, 34)24.
Według J. Galot we wspólnocie chrześcijańskiej, która istnieje już dosyć długo, istnieje ryzyko, że
Ewangelia nie jest już odbierana jako orędzie nowe. Zamiast przedstawiać się ludzkiej woli jako
Dobra Nowina, zostaje ona odbierana jedynie jako wyraz pewnej starożytnej tradycji. Ewangelia
mogła stracić swój zaskakujący, rewolucyjny charakter, który miała w momencie swego pierwszego
 wybuchu" na świecie25.
Wydaje się, że główną przyczyną takiego stanu rzeczy jest podporządkowanie przepowiadania
doktrynalizmowi26, który tłumi zarówno nowość, jak i dynamizm zbawczy ewangelicznego orędzia.
W głoszeniu słowa należy powrócić zatem do czy- siej i świeżej twangelii. Trzeba ukazywać orędzie
ewangeliczne jako nowe i ciągle aktualne, aby odkrycie Boga doprowadzito słuchaczy do zdziwienia i
radości.
Jeśli orędzie chrześcijańskie ma brzmieć jako Dobra Nowina Boga dla ludzi potrzebne jest
również dostosowanie formy przepowiadania do mentalności słuchaczy, która podlega nieustannym
zmianom. Chodzi tu przede wszystkim o prosty i czytelny język przepowiadania, który bez
zniekształcania treści ewangelicznego orędzia skutecznie przybliżyłby je człowiekowi żyjącemu w
nowej rzeczywistości kulturowej27. Dziś, gdy żyjemy w społeczeństwie zlaicyzowanym i
pluralistycznym, nie można już powtarzać języka i formuł, które były używane dwa tysiące lat temu
w zupełnie innym kontekście kulturowym.
5. Przepowiadanie odpowiedzią na ludzkie pytania
Przepowiadanie ewangelizacyjne powinno docierać do wnętrza człowieka i odpowiadać na
ludzkie pytania, niepokoje i tęsknoty. W ewangelizacji pomaga fakt, że wgłębi człowieka istnieje już
pewna kondycja, utworzona poprzez głębokie pytania, które rozbrzmiewają wjego sumieniu i w jego
życiu i które nie otrzymują adekwatnej odpowiedzi ze strony filozofii, nauki, technologii, polityki czy
socjologii28. W każdym człowieku istnieje pewne, głębokie  nieusatysfakcjonowanie", które
23
Tamże.
24
L. M. Pignatiello: Comunicare la fede. Saggi di teologia pastorale. Turyn 1996, s. 155.
25
J. L. Calot: Che cosa significa evangelizzazione?, op.cit., s. 109.
26
Błąd doktrynalizmu sprawia, że przepowiadanie traci swą skuteczność zbawczą. Prawdy objawione bowiem przedstawiane są wtedy
nie jako dokonujące się w teraz
niejszości wydarzenia zbawcze, lecz jako
uporządkowany system pojęć teologiczno-filozoficznych. Zob. M. Brzozowski: Kryzys współczesnego kaznodziejstwa i sposoby jego
przezwyciężania. RTK 20(1973), z. 6, s. 87.
27
 Podejmując dzieło ewangelizacji nie możemy też zapominać, że pewne pojęcia i stówa, za pomocą których Dobra Nowina była
tradycyjnie głoszona, stały się prawie niezrozumiałe dla większości ludzi uformowanych we współczesnej kulturze. (...) Głosiciele
Ewangelii w naszych czasach winni być zdolni do poszukiwania odpowiednich form wyrazu i dopomagać współczesnemu człowiekowi
w odnajdowaniu głębokiego sensu tych podstawowych ludzkich i chrześcijańskich rzeczywistości nie rezygnując przy tym, ustalonych i
przyjętych już sformułowań syntetycznie ujętych w Credo". Zob. List okólny Kongregacji ds. Duchowieństwa: Kapłan Głosiciel Słowa,
Szafarz Sakramentów i Przewodnik Wspólnoty w Drodze do Trzeciego Tysiąclecia Chrześcijaństwa. Tarnów 1999, s. 17.
28
RM 45.
prowadzi do poszukiwań raz świadomych, raz nieświadomych. Poszukiwania te niejeden raz
przeradzają się w dramatyczny lęk i niepokój. Istnieje pewne oczekiwanie czegoś niezbyt dobrze
określonego, oczekiwanie kogoś, kto byłby inny, odmienny.
W ewangelizacji powinno się demaskować te niepokoje i głosić zbawienie obecne w Jezusie,
który jest  światłem prawdziwym oświecającym każdego człowieka" (J 1, 9). Wewnętrzny niepokój
człowieka jest bowiem najczęściej tym, o którym mówił św. Augustyn:  stworzyłeś nas Boże dla
siebie i niespokojne jest serce nasze dopóki nie spocznie w Tobie".
Typowym orędziem ewangelizacyjnym, które jest odpowiedzią na oczekiwania i pytania ludzi, są
przesłania zawarte w Ewangeliach, np.: zwiastowanie Maryi (A
k 1, 26-33); Józefowi (Mt 1, 20-24);
pasterzom w Betlejem (A
k 2, 8-15); rozpoznanie Jezusa przez starca Symeona (A
k 2, 25-32) i
prorokinię Annę (A
k 2, 36-38); Jezus, który objawia siebie samego w synagodze w Nazaret jako
wypełnienie proroctwa Izajasza (A
k 4,14-21); Jezusowe wyjaśnienie dramatycznych faktów Jego męki
i śmierci dane uczniom w drodze do Emmaus (A
k 24, 25-27).
Wielkim wyzwaniem dla współczesnego kaznodziejstwa jest zatem aktualizacja Ewangelii. Należy
ukazywać Jezusa jako Tego, który chce nas zbawiać w naszej codzienności i którego słowo jest
konkretnym rozwiązaniem naszych życiowych problemów29. Często bowiem naszemu
przepowiadaniu brakuje wymiaru egzystencjalnego a kaznodzieje odpowiadają na pytania, których
nikt ze słuchaczy sobie nie zadaje. Ewangelia staję się wtedy nieżyciowa i oderwana od ludzkiej
egzystencji. Przestaje być tym, czym być powinna.
6. Przepowiadanie autorytarnym głoszeniem Chrystusa
Przepowiadanie ewangelizacyjne ma być orędziem zwiastowanym ze stanowczością i pewnością.
Ewangelizacji powinny towarzyszyć odwaga i determinacja, o których mówią Dzieje Apostolskie (por.
4, 29.31; 9, 27; 13, 46; 14, 3; 19, 8; 26, 26). Niejako komentując te teksty w soborowym dekrecie Ad
Centes stwierdza się:  Gdziekolwiek Bóg stwarza okazję mówienia o tajemnicy Chrystusa, tam trzeba
wszystkim ludziom śmiało i stanowczo mówić o żywym Bogu i o Jezusie Chrystusie, którego posłał
dla zbawienia wszystkich, aby niechrześcijanie za przyczyną Ducha Świętego uwierzyli i nawrócili się
z własnej woli do Pana i szczerze do Niego przylgnęli, gdyż On będąc �drogą, prawdą i życiem 0 14,
6) wszystkie ich duchowe oczekiwania zaspokaja, a nawet nieskończenie przewyższa"30.
Pewność kaznodziei w akcie przepowiadania nie jest pewnością siebie, lecz pewnością, że w Jego
przepowiadanie angażuje się sam Bóg, że jego słowa są słowami Chrystusa przynoszącego
zbawienie31. y
ródłem tego dynamicznego wymiaru ewangelizacji jest oczywiście natchnienie Ducha
Świętego. Przepowiadanie ewangelizacyjne winno być zatem mocnym i zdecydowanym głoszeniem
Chrystusa, który jest obecny tu i teraz dla naszego zbawienia. Ewangelizator jest heroldem
zwiastującym nadejście zbawiającego Pana. Takie przepowiadanie poparte jest autorytetem Boga,
który się objawia poprzez głoszone słowo.
7. Przepowiadanie przepojone miłością
Bóg posłał na świat Jezusa - pierwszego Ewangelizatora z miłości do ludzi:  Tak Bóg umiłował
świat, że syna swego Jednorodzonego dał" (J 3, 16). Jezus spełniał swoją ewangelizacyjną misję w
duchu miłości i współczucia (por. Mt 15, 32). Swoje orędzie zbawienia łączył z czynami miłości i
dobroci32. Główną treścią Ewangelii głoszonej przez Jezusa była miłość Boga.
Współczesne przepowiadanie ewangelizacyjne powinno być także przepojone miłością i
wyrażone z miłością wobec tych, których się ewangelizuje33. Ewangelię miłości można bowiem głosić
29
Do aktualizacji ewangelicznego orędzia wzywa już soborowy Dekret o posłudze i życiu kapłanów:  By zaś przepowiadanie
kapłańskie, w tak trudnych często okolicznościach dzisiejszego świata, właściwiej poruszyło umysły słuchaczy, winno ono wyjaśniać
słowo Boże nie w sposób tylko ogólny i abstrakcyjny, lecz dostosować odwieczną prawdę Ewangelii do konkretnych warunków życia"
(DK 4).
30
DM 13.
31
S. Comez, J. H. Prado Flores: Jak głosić Jezusa. Kielce 1999, s. 144-145.
32
J. Kudasiewicz, H. Witczyk: Kontemplacja Chrystusa - Ikony miłosiernego Ojca. Medytacje biblijno-kerygmatyczne. Kielce 2002, s.
313.
33
EN 43.
tylko z miłości34. O takiej miłości do ewangelizowanych mówi św. Paweł:  A jako apostołowie
Chrystusa... stanęliśmy pośród was pełni skromności, jak matka troskliwie opiekująca się swoimi
dziećmi. Będąc tak pełni życzliwości dla was, chcieliśmy wam dać nie tylko naukę Bożą, lecz nadto
dusze nasze, tak bowiem drogimi staliście się dla nas" (1Tes 2, 7-8). Jeżeli nie miłujemy osób, które
mamy przed sobą, to słowa naszego przepowiadania staną się szorstkie35 i łatwo przekształcą się  w
trzymane w ręku kamienie, które ranią"36. Miłość ewangelizatora wyraża się najpierw w postawie
szacunku i pokory wobec ewangelizowanych. Oznaką tej miłości jest również troska o przekazywanie
im zdrowej nauki, ewangelicznej prawdy, autentycznego słowa Bożego37. Jeśli kaznodzieja w swoim
przepowiadaniu wierny jest słowu Ewangelii, wtedy udziela swoim słuchaczom największego dobra:
udziela im samego Chrystusa, w którym mogą oni znalez
ć zbawienie.
* * *
Odnowienie posługi słowa Bożego, która zmierza do zrodzenia i umacniania wiary jest wielkim
wezwaniem dla współczesnego Kościoła. W świetle powyższych rozważań wskazujących na niektóre
aspekty bogatego procesu ewangelizacji, można stwierdzić, że przepowiadanie ewangelizacyjne
winno być przede wszystkim przeniknięte działaniem Ducha Świętego. Nie może ono mieć jedynie
charakteru filozoficznych, teologicznych czy apologetycznych dywagacji, lecz winno być
zasadniczym, prostym i autorytarnym głoszeniem Jezusa Chrystusa, obecnego tu i teraz dla naszego
zbawienia38. Winno być skupione na Jezusie i przekazywać Jego autentyczne słowo. Jeśli treść
przepowiadania połączy się z osobą Chrystusa, wtedy głoszona Ewangelia stanie się rzeczywiście
Nowiną, Nowiną Dobrą i Radosną. Przepowiadanie ewangelizacyjne powinno wypływać z troski o
ewangelizowanych oraz być przeniknięte miłością i wyrażone z miłością wobec nich39. Przekazując
autentyczne słowo Chrystusa, posługa słowa staje się odpowiedzią na ludzkie niepokoje, pytania i
oczekiwania, zasiewając w ten sposób w sercach ludzi pokój i nadzieję. Jezus jawi się wtedy jako
prawdziwy i jedyny Zbawiciel - ratunek jaki Bóg dał światu.
34
R. Cantalamessa: Przygotujcie drogi Pańskie..., op.cit., s. 201.
35
EN 79.
36
R. Cantalamessa: Przygotujcie drogi Pańskie..., op.cit., s. 201.
37
EN 78-79.
38
D. L. Crasso: L'annuncio della salvezza, op.cit., s. 330.
39
 Chrześcijańskie orędzie o zbawieniu, które zawsze pozostaje tajemnicę, winno być dogłębnie wyjaśniane oraz proponowane z
miłością oraz przekonywującą silą, jaką odznaczała się pierwsza ewangelizacja". Zob. Kapłan Głosiciel Słowa, Szafarz Sakramentów i
Przewodnik Wspólnoty w Drodze do Trzeciego Tysiąclecia Chrześcijaństwa, op.cit., s. 16.