Ks. Marian KRÓLIKOWSKI*
KERYGMATYCZNY CHARAKTER PRZEPOWIADANIA JAKO ODPOWIEDy

NA WEZWANIE DO NOWEJ EWANGELIZACJI
Wstęp
Według Jana Pawła II wezwanie do nowej ewangelizacji to wyzwanie pastoralne a zarazem
program duszpasterski Kościoła w trzecim tysiącleciu. Program, o którym mówi papież, zawiera
pewne priorytety duszpasterskie, wypływające z doświadczenia Jubileuszu. Jednym z nich jest głoszenie
Stówa Bożego, które jest żywe i skuteczne, stawia pytania, przenika pragnienia i myśli serca, wskazuje
kierunek i kształtuje życie1. Nowa ewangelizacja jest zatem jednym z najważniejszych zadań,
stojących dziś przed Kościołem.
Treścią nowej ewangelizacji jest głoszenie Imienia, nauki, życia, obietnic, królestwa, tajemnicy
Jezusa z Nazaretu, Syna Bożego2. Nie zbawi nas bowiem żadna formuła, lecz żywa osoba Jezusa
Chrystusa3. Dlatego światu należy się ta Dobra Nowina:  Bóg cię kocha dzisiaj, Jezus Chrystus
przyszedł dla ciebie, dla ciebie umarł i zmartwychwstał, nowe życie jest dla ciebie"4. Człowiek jest
kochany przez Boga i ma prawo poznać tę radosną prawdę.
Celem nowej ewangelizacji, która dokonuje się poprzez głoszenie kerygmatu, jest osobiste
spotkanie z Jezusem Zmartwychwstałym, poprzez decyzję wiary i nawrócenia, podjętą świadomie i
rozumianą jako  przylgnięcie do osoby Chrystusa i do Jego Ewangelii, jako spotkanie i sakramentalna
komunia z Chrystusem, jako życie w duchu miłości i służby"5.
1. Kerygmatyczne przepowiadanie jako element ewangelizacji z mocą
Co oznacza ewangelizacja z mocą Ducha Świętego? Jak uczynić ją rzeczywistością w naszej
posłudze? Odpowiedzią na te pytania jest wskazanie na  trzy koła napędowe", którymi posługuje się
ewangelizacja z wielką mocą. Te elementy posługi ewangelizacyjnej, wynikające zawsze z działania
Ducha Świętego, wskazuje św. Paweł (por. 1 Tes 1,5; 2,8):
- słowa (gr. logos; parresia), które wyrażają treść (kerygmat);
- moc (gr. dynamis), wyrażającą się w znakach, cudach, uwolnieniach (charyzmat);
- miłość (gr. agape), która go łączyła z innymi (koinonia).
a) Moc Słowa: parresia - kerygmat
Mowa Piotra w dniu Pięćdziesiątnicy poruszyła serca słuchaczy (Dz 2,37). Bóg poruszył serce
Lidii, aby uważnie słuchała słów Pawła (Dz 16,14). Kerygmat ma w sobie moc dla zbawienie każdego,
kto wierzy (Rz 1,16). Głoszenie słowa jest konieczne, gdyż tak właśnie Bóg pragnie zbawić człowieka
(1 Kor 1,21). Gdy głoszący jest świadkiem (wierzy i żyje tym, co głosi), jego słowo posiada moc zdolną
przekonać i nawrócić. Widoczne jest to już w posłudze fezusa: jego słowo jest Słowem Bożym, jest
skutecznym, innym niż słowa faryzeuszy i uczonych w Piśmie, ponieważ Jego Życie jest zgodne z tym,
co naucza. Podobnie było w posłudze Apostołów: gdy Paweł został aresztowany, jego ekipa z odwagą
i zdecydowaniem głosi Słowo (Flp 1,13-14; Dz 5,20  słowa życia").
Kościół dzisiaj potrzebuje mocy Ducha Świętego, który daje wolność, pewność i przekonanie, ale
przede wszystkim potrzebuje namaszczenia w głoszeniu, aby słowo, które wchodzi przez ucho
dotarło aż do serca i nawróciło osobę.
* Marian Królikowski, ks. mgr, ur. 1962 r. W 1993 r. oddelegowany do dzieła nowej ewangelizacji. Od 1994 r. dyrektor Szkoły Nowej
Ewangelizacji św. Pawia w Kielcach. Od 1999 r. rektor Centrum Modlitwy i Ewangelizacji św. Pawia w Kielcach. Założyciel i pasterz
Wspólnoty Życia  Koinonia św. Pawia". Jest promotorem programu pastoralnego  Redemptoris Missio". Posługę misyjną i
ewangelizacyjną pełnił w wielu krajach Europy, Azji, Ameryki.
1
Jan Paweł II: List apostolski Novo millennio ineunte, 40.
2
Por. Paweł VI: Adhortacja apostolska Evangelii nuntiandi, 22.
3
Por. Jan Paweł II: List apostolski Novo millennio ineunte, 29.
4
Por. Jan Paweł II: Adhortacja apostolska. Christifideles laici, 34.
5
Tamże.
b) Moc czynów: dynamis - charyzmaty
Znaki, cuda i czyny mocy towarzyszą głoszeniu kerygmatu. Dostrzegamy je w posłudze Jezusa:
głosił Królestwo i leczył chorych (Mt 4,23). Przeszedł czyniąc dobrze, uzdrawiając i uwalniając (Dz
10,38). Są one obecne także w posłudze Apostołów: gdy Jezus rozkazał Apostołom  iść na cały świat i
głosić Ewangelię" zaraz dodał, że będą im towarzyszyć znaki (Mk 16, 15-18).
Kościołowi dziś potrzebna jest dynamis, moc Ducha, aby uzdrawiać i uwalniać, czynić cuda, które
ukazują aktualność i skuteczność śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Te znaki nadają
głoszeniu wartość dodatkową. Taka posługa wiąże się ściśle z kerygmatycznym przepowiadaniem,
nie stanowi przywileju zarezerwowanego jedynie dla grup Odnowy Charyzmatycznej.
c) Moc miłości: wspólnota - koinonia
Miłość to wielka siła, zdolna zmienić serce i świat. Wypływa z jedności Ojca i Syna w Duchu
Świętym (2 Kor 13,13). Miłość między braćmi jest podstawowym tworzywem wspólnoty Kościoła
(koinonii). Wyraża się na trzy sposoby:
- miłosierdzie, sposób w który kocha nas Bóg;
- przebaczenie, udzielone i otrzymane posiada siłę odbudowującą;
- jedność, objawienie jedności Ojca i Syna w Duchu Świętym.
Miłość stanowi siłę ewangelizacji (J17,21). Już Jezus wolał przebywać z uczniami zamiast z
tłumem. Tworzył wspólnotę. Kochał ich aż do oddania życia za nich. Apostołowie byli posłani we
wspólnocie (po dwóch), żyli w miłości i jedności, będąc w ten sposób świadkami miłości Bożej. W
Kościele to właśnie miłość miłosierna jest znakiem, który wyróżnia uczniów Jezusa (J 13,35; tk 11,4).
Kerygmat, karisma, koinonia są zatem jak trzy przekładnie (koła zębate), które pracując razem
ukazują wielką moc Boga w ewangelizacji. Żadnego z nich nie może brakować. Jesteśmy powołani
nie tylko, aby głosić, lecz także, aby ewangelizować z wielką mocą. Nie chodzi jednak o to, aby znać
te trzy przekładnie, lecz, aby nauczyć się ich używać razem, aby nasze głoszenie kerygmatu było
realizowane we wspólnocie (szczególnie duchownych i świeckich razem posługujących) oraz w mocy
Ducha Świętego (sakramentalna i pozasakramentalna modlitwa za chorych, zniewolonych -
charyzmaty).
2. Treść kerygmatu głoszonego przez Apostołów
(Dz 2,14-39; 3,12-26; 4,10-12.20; 5,29-32; 10,34-43; 13,16-41; 1 Kor 15,3-9.45; A
k 24,5-48).
Treścią kerygmatu Apostołów jest Jezus. Osoby Jezusa nie określa się wielkimi tytułami, lecz
zwyczajnie imieniem  Jezus" (Mt 1,21), co oznacza  Jahwe zbawia". Jezus jest Dobrą Nowiną (Mk
1,1), która uobecnia Królestwo Boże. W Nim utożsamia się zbawienie i Zbawiciel (J 4,22; Dz 4,2;
1Tym 2,5; A
k 2,11).
Jezus:
Człowiek: jest On Osobą, która należy całkowicie do ludzkiej rasy. Nie ogłaszano Jezusa jedynie jako
Boga, lecz przede wszystkim jako człowieka na równi z innymi z wyjątkiem grzechu (Hbr 4,15).
Z Nazaretu lub Nazarejczyk: naznaczony konkretnym miejscem geograficznym, z Galilei (Mt 4,12-16).
Należy do Narodu Wybranego (Iz 8,23; 9,6).
Potomek Dawida: naznaczony również historią Izraela, pochodzący z rodziny Dawida (pasterza i króla).
Jest potomkiem (2Sam 7,11; Iz 7,14; 9,5; Mi 5,3; itd.), który odbuduje Królestwo Izraela (Dz 1,6).
Namaszczony Duchem Świętym: najważniejszą cechą Jezusa, o której świadczą wszyscy ewangeliści jest
namaszczenie przez Boga Duchem Świętym (A
k 4,18; Mk 1,9-11; Mt 3,13-17; A
k3,21n; J 1,32-34).
Prorok: nie był teologiem ani zawodowym nauczycielem, lecz natchnionym przez Boga
charyzmatykiem (Mk 6,15; Mt 21,11; A
k 7,16; J4,19), który przekazywał nowinę Bożą znakiem i
słowem.
Mocny w słowie i w czynie: to synteza Jego działalności, która łączyła moc czynu ze skutecznym
słowem - lepiej wyrażają to słowa: czynił dobrze, uzdrawiał i wyzwalał. Cuda i znaki nie były tylko
ubocznym ornamentem ani dowodem prawdziwości Jego nauki, lecz przedstawiały realizację
całkowitego zbawienia. Ewangelia Mateusza streszcza słowa Jezusa, podobnie jak ewangelia
Marka streszcza Jego czyny.
a) Umarły
W ostatecznym rozrachunku nie zabito Jezusa, lecz to On sam świadomie  wydał się na śmierć"
(J10,18; J13,1).
Na krzyżu: pięć z sześciu mów kerygmatycznych wspomina o hańbie krzyża, który jest skandalem dla
Żydów i szaleństwem dla pogan, dla tych zaś co wierzą,
przemienia się w moc i mądrość Bożą (1 Kor 1,18). Dlatego to św. Paweł głosi tylko Chrystusa
Ukrzyżowanego (1 Kor 2,2), a krzyż jest jego powodem do chwały (Ca 6,14).
Cierpiał: śmierć Jezusa poprzedzona jest Jego bolesną męką, która utożsamia Co z Cierpiącym Sługą
Jahwe, zapowiedzianym przez Izajasza (Iż 53; por. Za 13,7; 1 P 3,18).
Został pogrzebany: wzmianka o złożeniu do grobu podkreśla fakt, że Jezus prawdziwie umarł i że
potraktowano Co tak, jak umarłego.
(...)za nasze grzechy!: to krótkie zdanie tłumaczy głęboki sens śmierci Jezusa (1 Kor 15,3; Ca 2,20).
b) Zmartwychwstały
Jezus został wskrzeszony przez Boga naszych Ojców. Św. Paweł używa tu czasownika  egegertai",
który jest formą czasu perfekt w stronie biernej (1 Kor 15,3-4). Zmartwychwstanie Jezusa wpisuje się
w stopniowy plan zbawczego działania Boga, rozpoczynający się od Starego Testamentu.
Trzeciego dnia: nie oznacza po 72 godzinach, lecz po krótkim okresie czasu.
Ukazał się świadkom: objawienia są nie tylko dowodem Jego zmartwychwstania, lecz także
manifestacjami i doświadczeniem dla tych, którzy byli tego świadkami. Wśród nich jest Szymon
lub Kefas.
Zmartwychwstały Jezus jest:
Żyjącym: Jezus zmartwychwstał nie tylko w ten sposób jak A
azarz, lecz obecnie jest Tym, który
posiada życie tak, by już nigdy go nie utracić.
Dawcą życia: Zmartwychwstały Jezus jest z
ródłem życia i wiary (2Kor 4,14; 1 Kor 15,45).
(...) dla was, aby wam błogosławić! Jezus zmartwychwstał jako pierwszy, aby nas odwrócić od naszych
grzechów (Dz 3,26).
c) Uwielbiony
Jezus umarły i zmartwychwstały został wywyższony i uwielbiony przez Boga Abrahama, Izaaka i
Jakuba: cała ludzkość w Jezusie otrzymała pełnię Jego uwielbienia od Boga ojców ludu wybranego
(Ps 110,1; Mt 26,64; Mk 16,19).
Jezus otrzymał najwyższe tytuły:
Zbawiciel:  Soter" - ten, kto uwalnia nas z wszelkiego ucisku, w szczególności z grzechu, z jego
przyczyny i jego konsekwencji (Mt 1,21; A
k 2,11; J 4,42).
Pan:  Kyrios" - imię, które jest ponad wszelkie imię. Jest On Panem i Właścicielem wszystkiego, co
istnieje na ziemi i w niebie (Flp 2,11; Mt 28,18).
Mesjasz:  Christos" - namaszczony Duchem Świętym (Iz 11,1; 42,1; 61,1), który obdarza Duchem
Świętym (J1,33; 7,39), (...) aby nawracać i odpuszczać grzechy wszystkim, począwszy od Izraela.
Uwielbienie Jezusa oznacza dla nas możliwość nawrócenia i przebaczenia grzechów.
Pierwotne przepowiadanie koncentrowało się zatem wokół Jezusa i Jego zbawczych czynów. Nie
przedstawiano teorii, moralności ani dogmatyki, lecz żywą osobę Jezusa i konsekwencje Jego
śmierci, zmartwychwstania i uwielbienia dla nas:
- umarł za nasze grzechy;
- zmartwychwstał dla nas, by nam błogosławić;
- został uwielbiony, by obdarzyć nas nawróceniem i przebaczeniem.
Św. Paweł streszcza to w jednym zdaniu:  Jezus nasz Pan został wydany za nasze grzechy i
zmartwychwstał dla naszego usprawiedliwienia" (Rz 4,24-25). Ewangelia nie jest czymś, lecz jest
osobą: Jezusem umarłym, zmartwychwstałym i uwielbionym, którego dzieło zbawcze ogarnia
również i nas. W przepowiadaniu przedstawia się Go jako osobę z jedną konkluzją teologiczną: dla
nas. Cała reszta jest żywą osobą: Jezusem! (Mk 1,1; Dz 8.35), z Jego najważniejszymi tytułami:
Zbawiciel (Dz 13,23), Pan (Hbr 10,36), Mesjasz (Dz 2,36).
Pierwotne głoszenie słowa Bożego nie było przedstawianiem dogmatu, moralności ani teorii.
Koncentrowało się na konkretnej osobie, z którą doświadczyło się osobistej relacji. Wszyscy
świadkowie, którzy głoszą to, którzy stwierdzają, że doświadczyli tego, o czym mówią. Nie są tylko
przekazicielami czy wynalazcami. Dobrą Nowinę można głosić tylko wówczas, gdy doświadczyło się
śmierci, zmartwychwstania i uwielbienia Jezusa. Paweł w sposób szczególny akcentuje tę prawdę:
 (...) ukazał się również i mnie (...)" (1 Kor 15,8).
3. Treść kerygmatu głoszonego dzisiaj
Również i dziś przepowiadanie kerygmatyczne winno być głoszeniem śmierci Pana Jezusa i
ogłaszaniem Jego zmartwychwstania. Stanowi to fundament życia chrześcijańskiego i pierwszy krok
w procesie ewangelizacji (aby narodzić się na nowo). Poprzez to proste przepowiadanie (1Kor 1,21)
czynimy zbawienie obecnym i skutecznym. Dlatego św. Paweł głosi:  Nie wstydzę się Ewangelii,
która jest mocą Bożą dla zbawienia każdego, kto wierzy" (Rz 1,16).
Treścią kerygmatu jest Jezus z Nazaretu, syn Dawida, prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek:
Umarły za nasze grzechy i na naszym miejscu (za nas).
Zmartwychwstały, aby dać nam życie.
Uwielbiony, aby otrzymać i posłać Ducha Świętego i wstawiać się za nami.
Zbawiciel, jedyny, wystarczający i wykluczający.
Pan, który posiada wszelką władzę na niebie i na ziemi.
Mesjasz, który daje Ducha Świętego.
Kerygmatyczne przepowiadanie słowa Bożego jest zatem zawsze biblijne i chry- stocentryczne.
Kerygmat apostolski, pedagogicznie ujęty, prezentujący Boży Plan Zbawienia dla człowieka dzisiaj,
zawiera sześć tematów:
Miłość Boża: zbawienie wypływa z miłości Boga, który przejął inicjatywę (1 J 4,8b; Iz 54,10;
Iz 49,15-16; 1 J 4,19; Ef 3,20).
Grzech: uniemożliwia objawienie się miłości Bożej. Człowiek nie może się zbawić sam
(J 8,44; Rz 14,23; J 8,34; Rz 6,23; 3,23; Ps 51; Mk 7,23-23).
Zbawienie w Jezusie: przez Jego śmierć, zmartwychwstanie i uwielbienie (J 3,16-17;A
k 2,10-11;
J 10,18; Hbr9,14; Ef 2,4-7; Dz4,12; 1 Tm 2,4-6; Ef 1,3-14).
Wiara i nawrócenie: człowiek odpowiada wiarą, ogłaszając Jezusa  Zbawicielem" i  Panem" (Dz 13, 38;
16,30; Rz 10,9-10; 4,1-25; Ef 3,17; Kol 3,3; J 3,3; 1P2,9; Ap 3,20; Flp 2,9-11).
Duch Święty: otrzymuje się nowe wylanie Ducha Świętego (A
k 24,49; Dz 1,4-5; 2,1-11; 2,39; Ga 5,19-
25).
Wspólnota: wejść do wspólnoty (Kościół), aby żyć w Ciele Chrystusa jako aktywny członek (Dz 2,42-
44; Mt 18,19n; Ef 4,15-16).
Głównym owocem, jaki można zaobserwować u osób, do których kierowana jest tego typu
posługa kerygmatycznego głoszenia Słowa, jest ożywienie wiary, modlitwy i łaski sakramentów
wtajemniczenia chrześcijańskiego (Chrztu, Bierzmowania i Eucharystii) oraz głęboka przemiana życia.
Widoczne jest także działanie Ducha Świętego w wymiarze pojawiających się charyzmatów poza
kontekstem sakramentalnym, w atmosferze głębokiej modlitwy wspólnotowej.
Kerygmat jest bardzo ważny, lecz w nowej ewangelizacji nie wszytko ogranicza się do kerygmatu.
To jest tylko pierwszy krok. Wyzwaniem przed którym stoi Kościół dziś jest wypracowanie katechezy,
liturgii, formacji chrześcijańskiej (etc.), które byłyby kerygmatyczne, chrystocentryczne i posiadałyby
wymiar ewangelizacyjny.
4. Mentalność kerygmatyczna głosiciela
Aby ewangelizować nie wystarczy znać kerygmat, należy się z nim utożsamić. Kerygmat nie może
pozostać tylko na ustach głoszącego, lecz ma przenikać jego umysł i serce. Nie wystarczy znać treść,
którą się przekazuje, trzeba być całkowicie przekonanym i samemu jej doświadczyć.
Mentalność kerygmatyczną słuchacza i głosiciela można kształtować w oparciu o sześć punktów
kerygmatu ujętych pedagogicznie w kontekście planu zbawienia. Są one następujące:
a) Miłość Boża
Bóg jest Ojcem kochającym. Bóg jest Miłością: kocha osobiście, wiernie, bezwarunkowo i czyni to
dzisiaj! Należy więc pozwolić się kochać Bogu, uznając potrzebę Jego miłości, prosząc o nią i
przyjmując Jego miłość. Próbą wiary jest to, czy czuję się kochany przez Boga w sposób stały i
pewny, niezależnie od zewnętrznych okoliczności. Można wątpić w cokolwiek, lecz nie w Jego miłość
bezwarunkową, darmową, ojcowską, wierną i wieczną. Nikt i nic nie może nas oddzielić od tej
miłości: mimo naszej niewierności, Bóg pozostaje wierny (Rz 8,35-39). Jest tylko jedna rzecz, której
Wszechmogący Bóg nie może uczynić: nie może przestać nas kochać. Bóg ukazuje swą wyjątkową
miłość posyłając Swego Syna do grzeszników (1J 4,9-10).
Mentalność kerygmatyczna polega na pewności, że nad wszystkim co wydarza się w życiu czuwa
miłujący Bóg. Mentalność antykerygmatyczna: wobec trudności osoba się czuje ukarana przez Boga lub
postrzega Boga jako mściciela, pełnego gniewu, który jest zagrożeniem dla ludzkości.
b) Grzech
Mówiąc o grzechu nie mówimy tylko o czynach moralnie złych. Mówimy o  stanie" człowieka,
naturze skażonej grzechem, trwałej skłonności do popełniania zła:
 Jesteś grzesznikiem i to nie pozwala ci doświadczać w pełni Bożej miłości. Jesteś nieposłuszny
Bogu i odrzucasz Jego miłość. Nie żyjesz w pełni jako Boże dziecko i tego stanu nie zmienisz sam o
własnych siłach. To jest przykra nowina, ale tak jest. Potrzebujesz kogoś, kto cię zbawi, uratuje.
Najpierw jednak uznaj przed Bogiem, że jesteś grzesznikiem. Oczywiście nie chodzi tu jedynie o
spowiedz
, lecz o postawę skruszonego serca, które opisuje Dawid (por. Ps 51). Być świadomym, że
wszyscy jesteśmy grzesznikami. Każdy człowiek posiada skłonność do popełniania zła (głoszący
także). Dlatego wszyscy potrzebujemy zbawienia i nikt nie może się zbawić sam. Popełniając grzech,
oddzielamy się od Boga, z
ródła życia, a następnie zajmujemy miejsce Boga w naszym królestwie,
uzurpując sobie prawo do Królestwa Bożego. Grzech jest buntem człowieka oszukanego przez
Szatana, który chce ukraść Bogu Królestwo. Nieuniknioną konsekwencją grzechu jest śmierć".
Mentalność antykerygmatyczna: tracimy świadomość grzechu, starając się żyć z nim i wtedy nie
uznajemy potrzeby zbawienia; uważamy się za tak dobrych, iż wydaje się nam, że zasługujemy na
Niebo z powodu naszych dobrych czynów i wtedy także nie potrzebujemy Jezusa Zbawiciela.
c) Jezus Zbawicielem
Jezus Chrystus został posłany przez Boga z miłości do grzeszników. Jego śmierć i
zmartwychwstanie 2000 lat temu przyniosły nam pojednanie i pokój z Bogiem. On pokonał grzech i
śmierć. Uratował nas, zbawił i pragnie obdarzyć życiem, które posiada. Jezus jest jedynym
Zbawicielem całego człowieka i wszystkich ludzi, i nie ma innego. On zbawił nas przez swoją krew
przelaną na krzyżu 2000 lat temu. Kryteria mentalności kerygmatycznej stanowią: miłość do
Chrystusa; Jezus jako wzór życia; wiara chrystocentryczna, skoncentrowana na Słowie Bożym (Biblia)
i Eucharystii (Pascha Chrystusa i Kościoła) oraz odwaga życia człowieka  w nadziei" już zbawionego -
żyć bez żadnego potępienia (Rz 8,24).
Mentalność antykerygmatyczna: szukać własnych korzyści a nie Chrystusa. Mieć jako model życia
innego człowieka: założyciel, guru... pomijając Chrystusa (1Kor 11,1); wierzyć bardziej w objawienia
prywatne niż w objawienie zawarte w Piśmie Świętym i Tradycji Kościoła.
d) Wiara i nawrócenie
Należy mieć świadomość, że zbawienie jest darem, ale też zadaniem. Można je utracić.
Potrzebne jest oddanie się osoby Jezusowi, świadomie, dobrowolnie i odpowiedzialnie. Konieczne
jest wyznanie wiary:  Jezu jesteś moim jedynym Zbawicielem i Panem. Tobie oddaję moje życie..."
Mówiąc  tak", osoba decyduje się na zmianę kierunku swego życia, odwracając się od grzechu, aby
żyć dla Boga.
Zostaliśmy zbawieni z łaski Bożej, w darze, ale czynimy zbawienie naszym poprzez wiarę, nie
zasługi, uczynki. Zbawienie jest darem, który rodzi powinność, nie odwrotnie (indykatyw zbawczy a
następnie imperatyw moralny - J 13,15; 15,12).
Z wiary wypływają czyny podejmowane i pełnione w Jezusie Chrystusie Ef 2,8-10. Nie chodzi o to,
aby wierzyć w coś, lecz w kogoś - Jezusa Chrystusa, który powstał z martwych, jako jedynego
Zbawiciela, który wyklucza wszelkie inne środki zbawienia. Żyć z wiary, w wierze i ciągłym
nawróceniu.
Kerygmatyczne głoszenie domaga się decyzji wiary i nawrócenia zarówno od słuchaczy, jak i od
głoszącego.
Mentalność antykerygmatyczna: wierzyć, że mogę się zbawić z powodu moich zasług. Traktować
swoje osobiste uczynki jako bilet wstępu do nieba.
e) Duch Święty
Modlitwa o dar Ducha Świętego i modlitwa do Ducha Świętego stanowią chleb codzienny
głosiciela słowa Bożego. Modlimy się, aby Bóg Ojciec i Jezus Chrystus udzielił daru Ducha Świętego i
rozlał na nowo życie Boże w sercu głoszącego i słuchaczy. Duch Święty przychodzi i udziela nam życia
Bożego i owoców śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Tylko Duch Święty sprawia, że rodzimy się
na nowo i On nas doprowadza do Królestwa Bożego. To Duch Święty nawraca ludzkie serca i
uskutecznia posługę głoszenia Słowa. Należy traktować Go i mieć z nim relację jako z Osoba Boską:
mówi, zasmuca się, prowadzi do Prawdy objawionej w słowie. Głoszący prosi
0 mądrość, o słowo właściwe, o namaszczenie w głoszeniu. Jesteśmy świątynią zamieszkałą przez
Ducha Świętego, który pragnie nieustannie nas prowadzić w życiu
1 posłudze.
Mentalność antykerygmatyczna: żyć tak, jakby Duch Święty nie istniał. Nie mieć z Nim żadnej relacji.
O tym, że tak może się stać przekonuje nas przykład uczniów z Efezu, którzy nie wiedzieli i nawet nie
słyszeli, że istnieje Duch Święty (Dz 19,1 -7).
f) Wspólnota
Naturalny owoc ewangelizacji to Kościół. Kerygmatyczne przepowiadanie prowadzi osoby
ewangelizowane do integracji ze wspólnotą Kościoła lub zapoczątkowuje Kościół ( plantatio
Ecclesiae").
Boże życie w nas należy chronić. Potrzebujemy wspólnoty Kościoła. To w Ciele Chrystusa
wierzący może wzrastać w nowym życiu dziecka Bożego, rozwijać i pogłębiać swoją wiarę poprzez
systematyczną katechezę, z głęboką wiarą przeżywać sakramenty. Więcej, osoba zewangelizowana
powinna stać się aktywnym uczestnikiem, zaangażowanym w misję jaką Kościół otrzymał od
Chrystusa. Jezus przyszedł, aby nas zbawić jako Lud Boży, a niejako odizolowane od siebie jednostki.
Przyszedł, aby zaprosić nas i wprowadzić do domu Ojca.
Głoszący winien mieć absolutną pewność, że do Ziemi Obiecanej wchodzi się we wspólnocie,
jako Lud Boży. Mieć mentalność wspólnotową, wiedząc, że nikt się nie zbawi w pojedynkę. Do domu
Ojca nie można wrócić w pokoju, jeśli nie znajdą się tam wszyscy, nie można wrócić bez braci. Aby
być braćmi trzeba najpierw stać się sługami (2Kor 4,5). Pomimo zazdrości, zawiści, podejrzeń, ponad
tym wszystkim istnieje wzajemne braterstwo. Bracia nie mogą realizować swego życia inaczej jak
tylko wspólnie, licząc się ze sobą nawzajem. Powołanie można zrealizować wyłącznie wspólnie z
innymi. Wiara ukazuje nam, że spełniamy nasze powołanie, jeżeli powracamy przed oblicze Ojca,
pamiętając przy tym o sobie wzajemnie. Nie można powrócić bez braci. Nie można mówić o naszej
wierze w Boga, jeżeli nie jesteśmy świadomi w sposób radykalny braterstwa wszystkich ludzi. Głoszę
do braci, chcę być z nimi w niebie. Myśleć zawsze w znaczeni u  my" bardziej niż  ja". Być
świadomym, że płyniemy w tej samej łodzi, z jednym Piotrem, jedynym Mistrzem oraz poruszani
tym samym Duchem.
Mentalność antykerygmatyczna: mentalność indywidualisty, chciwość duchowa, która prowadzi do
egoizmu. Oby tylko mnie się powiodło, obym się zbawił. Bardzo wymowna jest w tym aspekcie
postawa św. Pawła (Rz 9,1 -5).
Mentalność kerygmatyczna nie pozwala zatem na uleganie oskarżeniom ze  świata" (kryteria,
wartości, pesymizm  świata"), lecz stymuluje do głoszenia zwycięstwa Chrystusa
Zmartwychwstałego nad chorobą, grzechem, śmiercią i Szatanem. Kto posiada mentalność
kerygmatyczną ewangelizuje w  czasie i nie w czasie". Nie traci okazji, aby zaprezentować osobę
Jezusa i Boży plan zbawienia. Znakiem posiadania mentalności kerygmatycznej jest to, że się
poszukuje ciągle nowych dróg, sposobów i metod skutecznej ewangelizacji:  biada mi jeślibym nie
głosił Ewangelii" (1 Kor 9,16).
5. Wnioski
Opierając się na powyższej analizie nauczania Jezusa, Apostołów i Kościoła, który ustami Jana
Pawła II wzywa nas do nowej ewangelizacji, można wskazać następujące wnioski dotyczące
przepowiadania kerygmatycznego:
- Każda instytucja Kościoła powinna stanąć w prawdzie i określić jak wygląda w praktyce
odpowiedz
na wezwanie do nowej ewangelizacji. Powinna to być odpowiedz
adekwatna do
wysiłków całego Kościoła i uwzględniająca zasadnicze postulaty nowej ewangelizacji, w tym
kerygmatyczny charakter przepowiadania jako punkt wyjścia w procesie odnowy Kościoła i
zakładania fundamentu budowli Kościoła (misje). To szczególne wymaganie dotyczy zwłaszcza
tych, którzy z urzędu pełnią posługę głoszenia słowa (biskupi, prezbiterzy i diakoni).
- Nowa ewangelizacja jest ciągle wyzwaniem pastoralnym, które domaga się urzeczywistnienia
(sytuację ratują jedynie nieliczne ruchy i wspólnoty) i domaga się przepowiadania
kerygmatycznego. Treścią kerygmatycznego przepowiadania jest osoba Jezusa ukazana w
kontekście Bożego planu zbawienia. Trzeba nam na nowo zaczynać od Chrystusa, powracając do
kerygmatycznego przepowiadania, gdyż nie zbawi nas żadna magiczna formuła, która pozwoli
rozwiązać wszystkie problemy, ale konkretna Osoba-Jezus Chrystus oraz pewność jaką On nas
napełnia:  Ja jestem z wami!" (Mt 28,20).
- Głoszenie kerygmatu należy dostosować do sytuacji każdej wspólnoty, poszukując środków
skutecznego głoszenia Ewangelii. Wszelkie  nowe programy" pastoralne, formacyjne i
ewangelizacyjne, winny czerpać z Ewangelii i żywej Tradycji Kościoła oraz skupiać się wokół
samego Chrystusa (chrystocentryzm przepowiadania). To zaś po to, aby poznawać, kochać i
naśladować Jezusa, aby żyć w Nim życiem Trójcy Najświętszej i razem z Chrystusem przemieniać
historię.
- Formować świeckich do posługi głoszenia: zakładać szkoły ewangelizacji i wspólnoty. Nowa
aktywność misyjna i ewangelizacyjna, głoszenie Słowa Bożego nie dotyczy tylko wąskiej grupy
specjalistów, ale wymaga odpowiedzialnego udziału wszystkich członków Kościoła. Potrzeba
nowego rozmachu w apostolstwie jest tak wielka, że powinna być przeżywana jako codzienne
zadanie wspólnot i grup chrześcijańskich!
- Naśladować Jezusa, który ewangelizuje równocześnie tłumy, ale też od początku powołuje
uczniów i tworzy małą wspólnotę. Między Jezusem a tłumami jest człon łączący: wspólnota
uczniów, przygotowanych, żeby po Jego odejściu kontynuować dalej misję Jezusa.
Kerygmatyczne głoszenie ma uzupełnić tę pustkę pastoralną w Kościele poprzez tworzenie małych
grup, wspólnot podstawowych. Taka jest perspektywa przyszłości Kościoła. Takie wspólnoty należy
tworzyć, to powinno też być priorytetem przepowiadania.
- Należy z ufnością przedkładać wszystkim propozycję Chrystusa, unikając taniego populizmu i nie
ukrywając nigdy najbardziej radykalnych wymogów Ewangelii, ale dostosowując się do
szczególnych potrzeb każdego, do jego wrażliwości i języka (potrzeba inkulturacji - por. 1 Kor
9,22).
- Głoszenie winno się dokonywać przez świadectwo życia przepowiadającego Ewangelię: trzeba swoim
życiem pokazywać to co głoszę. Tu chodzi o świadectwo życia nie tylko każdego indywidualnie,
ale także całej wspólnoty, bo my jesteśmy Kościołem, Ludem Bożym. Kerygmatycznie głosić
może tylko świadek, który posiada mentalność kerygmatyczną.
- Przedmiotem przepowiadania jest Ewangelia, której treścią jest Chrystus. Należy głosić językiem
biblijnym, zrozumiałym dla słuchaczy. Kerygmatyczne przepowiadanie polega na dzieleniu się
Słowem Bożym, które budzi w słuchaczach wiarę, nie opiera się na mądrości ludzkiej. Biblia jest
podręcznikiem głoszącego.
- Kerygmatyczne przepowiadanie winno prowadzić do osobistego, doświadczalnego spotkania z
Chrystusem tych, którzy Co nie znają: również we wspólnocie chrześcijan, w Kościele są ludzie, którzy
nie znają Chrystusa. Problem: ochrzczony nie koniecznie jest zewangelizowany.
- Przepowiadać kerygmatycznie oznacza czynić obecnym Boga, objawiać Boga. Takie przepowiadanie
wpisuje się w proces objawienia Bożego. Jest pokazywaniem Jezusa Chrystusa.
- Głoszenie musi wypływać z modlitwy i z Ducha Świętego, tylko wtedy słowo będzie skuteczne.
- Głosić ze znakami: Należy głosić z mocą Ducha Świętego. Jezus Chrystus po głoszonych słowach
ukazywał czyny mocy. Głoszenie kerygmatu domaga się również posługi charyzmatycznej oraz
wspólnotowego świadectwa miłości i jedności (także posługujących, duchownych i świeckich).
- Głoszenie kerygmatyczne wymaga miłości do Jezusa i braci. Do ewangelizacji jest zdolny ten, kto
kocha ludzi, komu zależy na każdym zagubionym człowieku.