Semiotyka teatru (współczesne koncepcje)
Jako jeden z pierwszych Roland Barthes:
Pojęcie gęstości znaków (dodajmy na marginesie  nadużywane w opisach przedstawień
teatralnych:  gęstość znaczeń ). Polifoniczny charakter przedstawienia. Informacje wysyłane
są bez przerwy, ale w różnym rytmie. Niektóre znaki są wysyłane ciągle (rekwizyty
dekoracje), inne mają charakter bardzie ulotny (gesty, mimika).
Barthes postawił bardzo istotne pytanie o relację pomiędzy różnymi znakami w
przedstawieniu teatralnym. Jak są zorganizowane w aspekcie przestrzennym i
chronologicznym.
Kolejne pytania i problemy, wyrosłe z doświadczeń teatru absurdu.
Tadeusz Kowzan, Polak, romanista, ale opublikował swoją pracę we Francji.
Zwraca uwagę na podział na znaki sztuczne i naturalne i ich rolę w przedstawieniu
teatralnym, dochodząc do wniosku, że każdy znak naturalny w teatrze staje się znakiem
sztucznym.
Podział na grupy znaków:
Umberto Eco:
Georges Mounin stawia bardzo istotne pytanie  czy w teatrze mamy do czynienia z
komunikacją (to jest podstawa dla mówienia o znaku i semiotyce).
Przeciwnego zdania jest belgijski semiotyk, Andre Helbo:
Patrice Pavis, Problemes de semiologie theatrale, 1976, pytanie o istotę kodu teatralnego.
Teatralność, performatywność: