do zdobycia: [0 pkt]
Interfejsy programowe systemów operacyjnych  laboratorium 3
Przypomnij sobie wiedzę, którą zdobyłeś na wykładzie w temacie programów nm i make.
W razie amnezji zajrzyj na http://tiny.pl/jh9b. Na dzisiejszym laboratorium zastosujemy tę
wiedzę w praktyce, aby zdobyć punkty na wejściówce (na kolejnych zajęciach).
Skopiuj zawartość katalogu ~jaca/IPSO/make (na olimpie) do katalogu w swoim katalogu
domowym. W środku znajdziesz cztery pliki będące modułami trywialnego programu:
main.cpp  program główny,
modul1.cpp  moduł w C++, dostarczający definicji funkcji f(double x),
modul2.c  moduł w C, dostarczający definicji g(double x),
modul3.f  moduł w FORTRANie, dostarczający definicji funkcji h(double x).
Zwróć uwagę na trzy rzeczy:
Funkcje wykorzystywane przez main.cpp muszą posiadać prototypy, tj. w momencie
kompilacji main.cpp kompilator musi mieć informację, że gdzieś (bo nie w main.cpp)
zostały zdefiniowane funkcje f, g, h. Do skompilowania main.cpp wystarcza informacja, że
te funkcje istnieją i mają takie a takie sygnatury. W przypadku funkcji w C++ wystarczy
podać jej prototyp, poprzedzając go kwalifikatorem extern. W przypadku funkcji w C i
w FORTRANie po extern piszemy "C", co instruuje kompilator że wołana funkcja nie jest
funkcją C++. Dodatkowo dla FORTRANu obowiązują inne zasady maglowania nazw, co
skutkuje  zazwyczaj  koniecznością dodania "_" (podkreślenia) po wszystkich nazwach
funkcji, stąd wywołanie h_() zamiast h().
FORTRAN przekazuje parametry przez adres, dlatego mimo że funkcja h() bierze argument
typu double deklarujemy ją jako h(double*) i wołamy analogicznie (nie przejmujemy się
tym niuansem, koncentrujemy się na make i nm).
Do każdego z modułów trzeba dobrać właściwy kompilator  programy w FORTRANie na
olimpie kompilujemy za pomocą g77, programy w C za pomocą gcc, programy w C++ za
pomocą g++. Linkowania dokonujemy za pomocą C++, aby automatycznie zostały włączone
biblioteki właściwe dla C++.
Pierwsza część Twojego zadania na dzisiaj to stworzenie pliku Makefile, dzięki któremu
będzie można skompilować cały program, wydając polecenie make. Posłuż się wzorem omawianym
na wykładzie. Sprawdz
, czy Twój program kompiluje się i czy działa.
Sprawdz
, jakie symbole zdefiniowane są wewnątrz każdego z plików wynikowych (*.o)
i samego programu po kompilacji, korzystając z nm. Zobacz jak wyglądają nazwy przemaglowane
(nm) i odmaglowane (nm -C). Które z kompilatorów maglują nazwy, a które nie? Sprawdz
, czy po
kompilacji z opcją -g możliwe jest (za pomocą nm -lC) sprawdzenie numerów linii w których
zdefiniowane są konkretne symbole.
Na następnych zajęciach wykorzystasz przećwiczoną w praktyce wiedzę na wejściówce!
2007, Jacek Dziedzic; FTiMS, Politechnika Gdańska.