Słowo Bharat (Indie) oznacza kraj, w którym dominuje przywiązanie do Boga (rati - przywiązanie, bha - Bhagawan, Bóg). Dla urodzonych w tym kraju każdy dzień, każda rzeka i każdy pagórek są święte. Na przykład Ganges od źródeł aż po ujście uważany jest za świętą rzekę, a ponadto różne miejsca nad Gangesem, związane z pewnymi cudownymi zdarzeniami, z postaciami mędrców lub proroków, albo ze znanymi świątyniami, na przykład Riszikesz, Waranasi, Prajag czy Haridwar, czci się szczególnie. Podobnie, niektóre dni w roku mają szczególną rangę świętości. Podczas takich dni wierni, pragnąc bliskiego kontaktu z Bogiem, oddają się modlitwie, kontemplacji lub medytacji. Śiwaratri jest takim świętym dniem. Ci, którzy dziś tu przybyli, do końca życia zachowają ten dzień w pamięci. Możliwość przebywania w towarzystwie osób pragnących Boga to wyjątkowe szczęście. Każdy z was jest żywą świątynią, bowiem w każdym sercu żyje Bóg, czy sobie to uświadamiacie, czy nie. Pisma święte opisują Go jako "posiadającego tysiąc głów". Nie znaczy to, że Bóg ma tysiąc głów, ale że tysiące głów, które teraz widzę przed sobą, czerpią życiodajną energię z jednego serca, a tym sercem jest Bóg. Nikt z was nie stanowi oddzielnego istnienia, wszyscy jesteście połączeni jednym krwioobiegiem. Tę, jakże niezbędną ludzkości wiedzę, niesie w sobie odwieczna religia i kultura Indii. Niestety, zapominacie o tym bezcennym skarbie.

Ludzkie ciało jest darem od Boga, dlatego wszystkie jego organy oraz narządy zmysłów wymagają specjalnego poszanowania. Zmysły służą wyrażaniu i postrzeganiu boskiej chwały. Ucho powinno słuchać słodkich opowieści o Bogu, język - głosić Jego doskonałość; w przeciwnym razie ludzka mowa niewiele będzie różniła się od rechotu żaby. Człowiekowi nie wolno upodabniać się do zwierząt lub demonów. Człowiek tchórzliwy przypomina zwierzę, natomiast tyran - demona. Drapieżnik ma prawo wzbudzać strach, a kura - bać się, ale człowiek nie może być podobny do żadnego z nich - nie ma prawa wzbudzać strachu ani ulegać mu. Kiedyś Durjodhana z dumą pochwalił się Krisznie, że nie boi się nikogo, nawet Boga, ale przed nim drżą wszyscy. Kriszna powiedział mu wówczas, iż jest godzien pożałowania.

Przybyliście tutaj, ponieważ pragniecie aby ciało, którym zostaliście obdarzeni, posłużyło wam do zrealizowania wyższego celu. Więź pomiędzy wami, a także więź łącząca każdego z was ze mną, jest ponadczasowa. To nie jest pokrewieństwo doczesne, lecz duchowe; ono wynika z tęsknoty serca do Boga. Ludzkie ciało powinno służyć wzniosłemu celowi - rozpoznaniu w sobie immanentnego Boga i realizowaniu Jego woli. Gdybyście posiadali wspaniały samochód, czy trzymalibyście go w garażu? Samochód służy do przemieszczania się, zatem używajcie go, czyli jedźcie naprzód! W przeciwnym razie nie warto go utrzymywać. Podobnie rzecz się ma z ciałem; przy użyciu ciała podążajcie do celu. Nauczcie się, jak wykorzystać możliwości ciała, zmysłów, umysłu i intelektu, by osiągnąć spełnienie.

Brihaspati był nauczycielem bogów. Któregoś dnia syn zapytał go, w jaki sposób mógłby uwolnić się od cyklicznie powracającego bólu narodzin i śmierci. Ojciec odrzekł, że istnieje taki sposób, ale każdy musi odnaleźć go i zastosować sam. Na początku drogi wielu zadaje sobie pytanie: Czy potrafię? Czy mogę? Czy zdołam osiągnąć sukces? Ile czasu mi to zajmie? Otóż prawda, prawość i miłość, jeśli będziecie je urzeczywistniać w codziennym życiu, umożliwią wam osiągnięcie spokoju stanowiącego naturalną konsekwencję nieprzywiązania. Syn zapytał też ojca, co ma uczynić, by odczuwać niczym nie zmącony spokój. Ojciec poinstruował go, że aby stać się wolnym, musi wyrzec się wszelkich doczesnych przywiązań.

Brihaspati bardzo cieszył się z tego, że jego syn poszukiwał wyższych wartości. Dzisiejsi ojcowie są zupełnie inni. Sami zapraszają swe dzieci do gry w karty, czym zachęcają je do marnowania cennego czasu na głupstwa. Obecnie, jeśli syn zadaje pytania natury duchowej, ojciec podejrzewa, że zwariował lub uwierzył w zabobony, w związku z czym gorączkowo szuka "środków zaradczych". I to jest tragedia naszego narodu. Syn Brihaspatiego opuścił dom rodzinny, by wrócić po ośmiu latach surowych wyrzeczeń. Sądził, że zdołał przezwyciężyć głód i pragnienie. Ojciec poddał go próbie. Próby należy przyjmować z radością, ponieważ wzmacniają wiarę w siebie. Czy po wbiciu gwoździa w ścianę nie szarpiecie go, żeby sprawdzić, jak mocno się trzyma? Sprawdziany są niezbędne, zwłaszcza w życiu duchowym, ponieważ duchowe zwycięstwo często bywa złudne.

Tak więc przebywszy próbę syn przyznał, że jeszcze nie osiągnął spokoju umysłu. Ojciec ponownie pouczył go, że musi uwolnić się od wszystkich przywiązań, zatem syn znów udał się do pustelni. Chociaż spędził tam cały rok, dzielnie znosząc upały i chłody, ojciec w dalszym ciągu nie był z niego zadowolony, ponieważ młodzieniec nie porzucił najsilniejszego przywiązania, a mianowicie przywiązania do ego. Nadal tkwił w świadomości "ja" i "moje". Tymczasem wolność od smutku i prawdziwa radość pojawiają się w chwili pokonania ego.

Aby tego dokonać, musicie stawiać kolejno krok po kroku. Owymi krokami są szlachetne uczynki, takie jak oddawanie Bogu czci, koncentracja na Jego imieniu, medytacja, przestrzeganie postanowień itp. Równie pomocne są czyste myśli inspirujące szczerą modlitwę o zdolność rozróżniania albo o więcej sposobności służenia innym. Powoli, ale systematycznie oczyszczajcie umysł i zmysły, wyostrzajcie intelekt, a dostąpicie łaski Boga. Przywiodła was tu miłość, rozwijajcie ją w sobie, roztaczając wokół siebie jej woń. Starszych i chorych otoczcie specjalną troską; wy - młodzi i silni - ustąpcie im miejsca w cieniu, w audytorium. Przestrzegajcie zasad zachowania, które tu obowiązują dla waszego dobra, abyście wieczorem wszyscy dostąpili błogosławieństwa darśanu Śiwy w chwili narodzin lingamu.