48b.
Scharakteryzuj teorie Helmholtza
analizy dźwięku
w uchu wewnętrznym

 

Teoria rezonansowa Helmholtza (1863), inaczej zwana teorią
harfy, zakłada iż błona podstawna zbudowana z cienkich włókien (strun
słuchowych), krótszych u podstawy ślimaka i reagujących na składowe
wysokoczęstotliwościowe oraz dłuższych, na końcu ślimaka reagująca na składowe
niskoczęstotliwościowe. Każde z włókien nastrojone na określoną częstotliwość
rezonansową dzięki czemu odpowiada tylko wybranej składowej zawartej w
docierającym do słuchacza sygnale. Włókna po rozedrganiu pobudzają właściwe
sobie komórki nerwowe ślimaka, dzięki czemu powstają impulsy elektryczne, które
dalej przekazywane są do ośrodka słuchowego w mózgu. Teoria ta pomija udział
wyższych pięter drogi słuchowej w procesie analizy dźwięku.