97. Scharakteryzuj teoriÄ™ Helmholtza analizy
dz
więku w uchu wewnętrznym
Teoria Helmholtza polega na tym, że ton (siła
zewnętrzna) pobudza - na zasadzie rezonansu -
najsilniej
do drgań te "włókienka" (obszary) błony
podstawnej, które mają częstotliwość drgań
swobodnych równą częstotliwości transmitowanego
do ślimaka dz
więku. Jeśli dz
więk jest złożony, to
najsilniej pobudzane sÄ… miejsca odpowiadajÄ…ce
częstotliwościom tonów składowych.
Ponieważ każde "włókienko" Helmholtza ma być
sprzężone z odpowiednim włókienkiem nerwowym,
zatem
włókienka "odpowiadające" częstotliwościom
harmonicznym wpadajÄ…cego do ucha dz
więku
komunikowałyby się z centralnym układem
nerwowym bodz
cami o największym natężeniu.
Teoria ta oczywiście nie wnika w mechanizmy
transformacji sygnału mechanicznego na
elektryczny, lecz próbuje ustalić jedynie fizyczny
(makroskopowy) mechanizm analizy harmonicznej
w uchu wewnętrznym.
Z mechaniki wiadomo, że struna o długości l i
gęstości liniowej p (gęstość liniowa = masa/długość;
jednostka = kg/m), poddana sile rozciÄ…gajÄ…cej
(napinającej) F, ma częstotliwość drgań
swobodnych v danÄ… wzorem:
v= 1/ 2l * pierwiastek z (F / Á)
Teoria Helmholtza jest typowÄ… teoriÄ… miejsca,
zakłada bowiem, że za detekcję określonych
częstotliwości są
odpowiedzialne odpowiednie miejsca na błonie
podstawnej. Poniżej zajmiemy się inną teorią
miejsca, tym
razem majÄ…cÄ… solidne eksperymentalne podstawy i
sformułowaną przez George von Beresy ego na
podstawie
przeprowadzanych przez wiele lat doświadczeń