Hydry wojny i cywilizacji - najważniejsze cechy poezji Tadeusza Różewicza











Środa, 26 Kwietnia Imieniny obchodzą: Marzena, Maria, Klaudiusz
 



















  Sciaga.pl > Prace
> Współczesność >
Home | Reklama | Info
| Mail






Gdzie Cz@T ???




Gdzie jestSciaga.pl
?
















Hydry wojny i
cywilizacji - najważniejsze cechy poezji Tadeusza
Różewicza










kategoria:   J.polski
zakres:   Współczesność
dodano:   2000-02-23




Tadeusz Różewicz
zakwestionował tradycyjne wzorce liryczne, ponieważ uznał, że po
Oświęcimiu niemożliwa jest poezja rozumiana jako niezachwiana wiara
w człowieka i świat. Słowo straciło swą dawną moc, język okazał się
kaleki. Wiersze ukazują stan świadomości i kondycję moralną
człowieka doby apokaliptycznej. Poeta w imię prawdy wybiera tonację
niską, tworzy antywiersz. Kolejne utwory Tadeusza Różewicza
ukazują obraz świata przypominającego collage, sklejonego ze
zużytych elementów. Sfera osiągnięć materialnych niszczy sferę
sacrum, transcendencji. Stanisław Burkot pisze, iż Tadeusz
Różewicz określił nakładanie się trzech profilów: „poety wypchanego,
poety błazna kryjącego pod błazeńską czapką nieśmiałość i udręczenie
i najbardziej współczesnego poety drewna, który może tylko dziwić
się i milczeć”. Poeta staje się wysychającym drzewem, ponieważ
zabrakło mu życiodajnej wody, bo rośnie na jałowej ziemi.
Najważniejsze cechy poezji Tadeusza Różewicza: 1. Poezja o
umieraniu kultury. 2. Postawa świadka epoki, obserwacja i
analiza rozbitej osobowości człowieka końca dwudziestego wieku,
nijakości jego życia. 3. Paraboliczny charakter wierszy. 4.
Obraz egzystencjalnej trwogi człowieka współczesnego. 5.
Poszukiwanie przyczyn rozpadu tradycyjnych wartości moralnych i
estetycznych. 6. Stworzenie nowych form poetyckich – odrzucenie
tradycyjnej poezji, częste posługiwanie się aluzjami (kulturowymi,
biblijnymi). 7. Charakterystyczne cechy języka – rozbijanie
dawnych znaczeń języka, grupowanie wyrazów na zasadzie wyliczeń,
częsta zasada kontrastu, posługiwanie się parabolą, elipsą, brak
interpunkcji, różnorodna długość wersów. 8. Oszczędność środków
artystycznych. Tadeusz Różewicz zakwestionował tradycyjne wzorce
liryczne, ponieważ uznał, że po Oświęcimiu niemożliwa jest poezja
rozumiana jako niezachwiana wiara w człowieka i świat. Słowo
straciło swą dawną moc, język okazał się kaleki. Wiersze ukazują
stan świadomości i kondycję moralną człowieka doby apokaliptycznej.
Poeta w imię prawdy wybiera tonację niską, tworzy antywiersz.
Kolejne utwory Tadeusza Różewicza ukazują obraz świata
przypominającego collage, sklejonego ze zużytych elementów. Sfera
osiągnięć materialnych niszczy sferę sacrum, transcendencji.
Stanisław Burkot pisze, iż Tadeusz Różewicz określił nakładanie
się trzech profilów: „poety wypchanego, poety błazna kryjącego pod
błazeńską czapką nieśmiałość i udręczenie i najbardziej
współczesnego poety drewna, który może tylko dziwić się i milczeć”.
Poeta staje się wysychającym drzewem, ponieważ zabrakło mu
życiodajnej wody, bo rośnie na jałowej ziemi. Najważniejsze
cechy poezji Tadeusza Różewicza: 1. Poezja o umieraniu kultury.
2. Postawa świadka epoki, obserwacja i analiza rozbitej
osobowości człowieka końca dwudziestego wieku, nijakości jego życia.
3. Paraboliczny charakter wierszy. 4. Obraz egzystencjalnej
trwogi człowieka współczesnego. 5. Poszukiwanie przyczyn rozpadu
tradycyjnych wartości moralnych i estetycznych. 6. Stworzenie
nowych form poetyckich – odrzucenie tradycyjnej poezji, częste
posługiwanie się aluzjami (kulturowymi, biblijnymi). 7.
Charakterystyczne cechy języka – rozbijanie dawnych znaczeń języka,
grupowanie wyrazów na zasadzie wyliczeń, częsta zasada kontrastu,
posługiwanie się parabolą, elipsą, brak interpunkcji, różnorodna
długość wersów. 8. Oszczędność środków artystycznych.
Tadeusz Różewicz zakwestionował tradycyjne wzorce liryczne,
ponieważ uznał, że po Oświęcimiu niemożliwa jest poezja rozumiana
jako niezachwiana wiara w człowieka i świat. Słowo straciło swą
dawną moc, język okazał się kaleki. Wiersze ukazują stan świadomości
i kondycję moralną człowieka doby apokaliptycznej. Poeta w imię
prawdy wybiera tonację niską, tworzy antywiersz. Kolejne utwory
Tadeusza Różewicza ukazują obraz świata przypominającego collage,
sklejonego ze zużytych elementów. Sfera osiągnięć materialnych
niszczy sferę sacrum, transcendencji. Stanisław Burkot pisze, iż
Tadeusz Różewicz określił nakładanie się trzech profilów: „poety
wypchanego, poety błazna kryjącego pod błazeńską czapką nieśmiałość
i udręczenie i najbardziej współczesnego poety drewna, który może
tylko dziwić się i milczeć”. Poeta staje się wysychającym drzewem,
ponieważ zabrakło mu życiodajnej wody, bo rośnie na jałowej ziemi.
Najważniejsze cechy poezji Tadeusza Różewicza: 1. Poezja o
umieraniu kultury. 2. Postawa świadka epoki, obserwacja i
analiza rozbitej osobowości człowieka końca dwudziestego wieku,
nijakości jego życia. 3. Paraboliczny charakter wierszy. 4.
Obraz egzystencjalnej trwogi człowieka współczesnego. 5.
Poszukiwanie przyczyn rozpadu tradycyjnych wartości moralnych i
estetycznych. 6. Stworzenie nowych form poetyckich – odrzucenie
tradycyjnej poezji, częste posługiwanie się aluzjami (kulturowymi,
biblijnymi). 7. Charakterystyczne cechy języka – rozbijanie
dawnych znaczeń języka, grupowanie wyrazów na zasadzie wyliczeń,
częsta zasada kontrastu, posługiwanie się parabolą, elipsą, brak
interpunkcji, różnorodna długość wersów. 8. Oszczędność środków
artystycznych.







Autor: Aneta

Ocena : 6 








oceń
prace:
1 2 3 4 5 6


Home | Reklama | Info
| Mail


Prace | Pomoc | Książki | Artykuły | News | Katalog | Forum
| Rozrywka






Wszelkie prawa zastrzeżone / All
rights reserved  Sciaga.pl
2000