AGNIESZKA BA
OTNICKA
Wydawnictwo
Nasza Księgarnia
This edition b copyright by Wydawnictwo TNasza KsięgarniaR,
Warszawa 2011
Text b copyright by Agnieszka BÅ‚otnicka, 2011
by arrangement with Syndykat Autorów
Projekt okładki: Krzysztof Kibart
Zdjęcie na okładce: b Jokerproproduction|Dreamstime.com
Projekt lakieru: Marta Weronika Żurawska-Zaręba
Rozdział 1
Trzęsienie ziemi
Zatrzymałam samochód przed wej ciem do restauracji.
Zahamowałam z takim impetem, :e dwóch przechodniów
z lękiem spojrzało w moją stronę. Sama się przestraszyłam.
TCo się ze mną dzieje?R. Zacisnęłam dłonie na kierownicy.
Upłynęło dobrych kilka minut, nim ruszyłam z miejsca.
Gdy przekraczałam próg, marzyłam tylko o jednym
by znale ć stolik w najbardziej ustronnym miejscu, gdzie
ukryję się ze swoim psychicznym rozkawałkowaniem
i gdzie spróbuję zło:yć do kupy tę gar ć skorupek, jaką
się czułam. Najlepiej znika się w samotno ci, ale w miesz-
kaniu z pewno cią padłabym na łó:ko i zaniosła się spa-
zmatycznym szlochem. Na spektakularnÄ… rozpacz zawsze
znajdę czas postanowiłam zostawić ją na potem.
Restauracja stanowiła idealne miejsce na chwilowe wy-
tchnienie, oczywi cie pod warunkiem :e :adnemu z go ci
nie przyjdzie do głowy wbić we mnie w cibskiego spojrze-
5
nia. Twarze, z których mo:na było wyczytać tragikomiczną
historię, takie jak moja teraz, zawsze przyciągały uwagę.
Znalazłam miejsce przy oknie, w najdalszym kącie
sali. Od sąsiedniego stolika oddzielała mnie potę:na do-
nica z jakim zielonym wiechciem cicha ostoja bezpie-
czeństwa. Rozwa:ałam przez chwilę, czy nie podej ć do
baru i nie wy:alić się barmanowi, ale zrezygnowałam.
Po pierwsze, za barem stała smutna kobieta, która n ak
nie przypominała :yczliwego spowiednika, a po drugie,
takie zwierzenia zaanektowali dla siebie zdołowani face-
ci opisy ich smętnie zwieszonych nad setką wódki głów
i kon dencjonalne mruczenie odnotowano w tonach li-
teratury i zarejestrowano na kilometrach ta my lmowej.
Psychiczny ekshibicjonizm panów był usprawiedliwiony,
mój nie.
Zerknęłam w menu, czujÄ…c siÄ™ jak posÄ…g z papier-mâ-
ché, symbol uchwyconej w biegu codzienno ci: TKobie-
ta z jadłospisemR. Czy w kartach restauracyjnych nie po-
winny znajdować się jakie krzepiące zdania, wrzucone
od niechcenia pomiędzy królika w burakach a halibuta na
gorÄ…cych prawdziwkach? Co w stylu: TNie martw siÄ™, ju-
tro będzie gorzejR, TNie ty jedna, nie ostatnia, a je ć trze-
baR, TGłowa do góry, bo je li ju: doczołgała się do naszej
restauracji, to chyba nie jest a: tak leR?
Nie mogłam sobie przypomnieć, od czego się wszyst-
ko zaczęło. Jak doszło do tego, :e siedziałam teraz w tej
niewielkiej, gustownej restauracyjce na Mokotowie i za
6
wszelką cenę próbowałam wziąć się w gar ć? Byłam pew-
na, :e pierwsze sygnały nadchodzącej katastrofy musia-
ły pojawić się znacznie wcze niej. Niestety tylko nieliczne
dopuszczamy do wiadomo ci. Zazwyczaj docierajÄ… do nas
wtedy, kiedy ju: za pó no na jakikolwiek ruch i pozostaje
jedynie rozpaczliwe chwytanie haustów powietrza. Zresz-
tą aby odczytać wła ciwie wszystkie te sygnały, musiała-
bym przeanalizować tysiące faktów przesłanek gestów,
min, słów oraz przemilczeń. Mo:e nawet stworzyłabym
z tych elementów zgrabny emocjonalny landszaft, ale ja-
ko dzieło ra:ące dosłowno cią i tak wylądowałoby w mie-
ciach. Rzetelno ć stanowiła poza tym ostatnią rzecz, na
jaką miałam w tej chwili ochotę. Mogłam jedynie skupić
siÄ™ na najbardziej wyrazistych znakach.
W restauracji panował spokój. Szum cichych rozmów
wypełniał przestrzeń, poruszany wiatrem lufcik miarowo
uderzał o framugę, a przez szerokie witryny wpadały smugi
:ywego wiosennego słońca. Trzymałam kartę jak koło ra-
tunkowe, wiedząc, :e dopóki ją dzier:ę, kelnerka nie naru-
szy mojego terytorium. Kamienie nie składają zamówień.
Wieczorny powrót z Konstancina. To wtedy po raz
pierwszy poczułam, :e co jest nie tak.
Wycieraczki pracowicie rozb ały stru:ki wody spły-
wające po przedniej szybie samochodu, czarny asfalt l nił
w wietle re ektorów. Wydawało mi się, :e jest wietnie.
Deszcz szumiał, z radia sączyła się muzyka, a tu: obok
siedział facet, o jakim marzyło wiele kobiet. Bo taki mę-
7
ski, taki seksy, trochę nawet drań. Damskiej zawi ci towa-
rzyszyła lekka irytacja, :e wybrał akurat mnie kobietę
z nadwagą. Zupełnie niezrozumiała sytuacja. Niepoko-
jąca. Jak fałszowanie młodzika z mutacją na o cjalnym
występie chóru. No bo jak to? Przecie: mę:czy ni uwiel-
biają tylko poręczne kobiety. Lekkie i wygodne jak nese-
serki, z którymi mo:na gładko wcisnąć się do zapchanego
wagonu metra, pomajtać sobie nimi od niechcenia, pogła-
dzić je i otworzyć jednym ruchem ręki. To oczywiste, :e
:aden nie chciałby się pchać przez :ycie z wielką pękatą
walizą. Jeszcze kilka miesięcy temu stanowiłam :ywe za-
przeczenie tego poglądu i dowód na to, :e mę:czyzna jest
istotą bardziej skomplikowaną, ni:by się zdawało. Mo:e
nie ka:dy, ale ten na pewno. Teraz moja pewno ć gdzie
się ulotniła. Jakich szukałam znaków? Przecie: wszystko
było oczywiste. Po prostu nie mie ciłam się w dłoni.
Podać co do picia? usłyszałam głos kelnerki.
Tak, cappuccino.
Dziewczyna kiwnęła głową i odeszła w stronę baru.
Natrętne pytania znowu zawisły nade mną jak chmura
komarów. TCzy:bym co przeoczyła? Kiedy zaszła w nim
zmiana? Gdzie szukać przyczyny tego, co się stało? A mo-
:e tu nie chodziło o moją niewymiarowo ć? Dlaczego
przyszła mi do głowy ta droga z Konstancina?R. Zaczn -
my jeszcze raz.
~
8
Wycieraczki pracowicie rozb ały stru:ki wody spływa-
jÄ…ce po przedniej szybie samochodu, czarny asfalt drogi
l nił w wietle re ektorów. Wydawało mi się, :e jest wiet-
nie. Spędzili my dwa dni w eleganckiej rezydencji Wojtka
Grosza zdolnego, zamo:nego architekta, który po pięt-
nastoletnim pobycie w Australii wrócił do Polski z głową
pełną pomysłów i z planami rozmaitych inwestycji bu-
dowlanych. Żona Monika, efektowna prawniczka z tem-
peramentem, podtrzymywała jego zapał rzeczowymi, fa-
chowymi poradami oraz dbała o dobre kontakty z lud mi
z krajowej socjety. Oboje sprawiali wra:enie sprawnie
działającej maszynki. Mieli przy tym entuzjazm i wdzięk
ludzi z prawdziwÄ… pasjÄ…. Spodobali mi siÄ™ byli towarzy-
scy, bezpo redni, bardzo austral scy.
Kiedy Filip zatrzymał samochód przed bramą ogro-
dzenia, Monika Grosz niemal od razu pojawiła się
w drzwiach domu w stylu polskiego dworku. Patrzyłam
na zgrabnÄ…, bardzo Å‚adnÄ… brunetkÄ™ idÄ…cÄ… :wirowÄ… alejkÄ…,
by nas powitać, i nie mogłam pojąć, jakim cudem jej no-
gi obute w złotawe szpilki nie wyginają się na nierównej
nawierzchni. Widocznie szczupłe kobiety sukcesu nawet
podło:e umiały skłonić do posłuchu.
Cudnie, :e jeste cie, ju: otwieram! zawołała weso-
ło, otwierając metalowe skrzydła secesyjnej bramy.
Filip wjechał na :wirowy dziedziniec z kolorowym
kwietnym klombem po rodku, a następnie zatrzymał sa-
9
mochód w niewielkiej zatoczce parkingowej. Przed wyj-
ciem spojrzał na mnie z u miechem.
Åšwietna babka, nie? Spodoba ci siÄ™, jest inteligentna,
tylko uwa:aj, gada jak najęta. To powiedziawszy, wyko-
nał palcami ruch imitujący mówienie.
Monika zamknęła bramę wjazdową i podeszła do nas
z serdecznym u miechem. Filipa znała od dawna, mnie zo-
baczyła po raz pierwszy. W jej pogodnych oczach zauwa:y-
łam lekkie zdziwienie. Filip nie przywiózł :adnej smukłej
laski, tylko prawdziwą bujno ć. Nie miałam jej tego za złe.
Byłam przyzwyczajona, :e moja obecno ć u boku interesu-
jÄ…cego mÄ™:czyzny wzbudza mieszane uczucia. Je li wywra-
casz schemat na lewÄ… stronÄ™, zawsze licz siÄ™ z jakimi kosz-
tami. Zaskoczenie Moniki trwało zresztą ułamek sekundy
w końcu była wiatową kobietą perfekcyjnie panującą nad
mimiką i niewiele mogło ją zdziwić.
Wojtek Grosz okazał się przystojnym blondynem o po-
godnej twarzy. W wytartych d:insach i wy wiechtanej ko-
szuli anelowej wydawał się swobodny i bezpretensjonalny.
Powitał mnie silnym u ciskiem dłoni, zamienił z Filipem
kilka słów wiadczących o du:ej za:yło ci, a potem oznaj-
mił:
Monika poka:e wam pokój. Kiedy się rozgo cicie,
zejd cie na dół. Czekamy.
~
10
Mimo :e zapierałam się rękami i nogami (wolałam le-
:eć w łó:ku i obracać w my lach ka:dy centymetr swoje-
go nieszczę cia), Urszula, moja wieloletnia przyjaciółka,
wyciągnęła mnie na zakupy. TCzeka cię rewolucja. Mu-
sisz się do niej przygotować. Wyjedziesz, opalisz się, od-
poczniesz, wrócisz odmieniona. Inaczej spojrzysz na :y-
cieR przekonywała.
Dobrze, w porządku, niech będzie. Po kilku godzinach
negocjacji zgodziłam się oddać w jej ręce.
Najpierw garderoba zdecydowała, przekraczając
próg eleganckiego salonu.
Åšwietnie. Wspaniale. Garderoba.
Urszula biegała między regałami, ciągając z wiesza-
ków bluzki, sukienki, spódnice wszystko, co jej zdaniem
stanowiło nieodzowny element rewolucji. Kiedy skończy-
ła, wcisnęła mi w dłonie stertę ciuchów i wepchnęła mnie
do przymierzalni.
Trzy kiecki odło:yłam niemal od razu. A
adne, nawet
bardzo, ale pasowały na krasnoludka. A ja nie byłam kras-
noludkiem. Dwie bluzki le:ały całkiem dobrze, oczywi-
cie je li nie zamierzałam dopinać się w pasie. Najgor-
sze jednak piekło przeszłam z kostiumem kąpielowym.
Sprzedawczyni przekonała Urszulę, :e wykonano go
z najnowszego superrozciągliwego materiału, zdolnego
pomie cić ka:dą, nawet najbardziej niewymiarową kobie-
tę. Złe przeczucia ogarnęły mnie ju: wtedy, kiedy próbo-
wałam rozciągnąć go w dłoniach. Nic nie zapowiadało,
11
:eby przestrzeń, którą w ten sposób stworzyłam, mogła
moje krągło ci przyjąć. TBrakuje ci wiary, w końcu trzeba
wierzyć we współczesną technologięR. Z ufno cią zaata-
kowałam więc l niący oletowy skrawek materiału. Lewa
noga przeszła, druga równie:. Teraz nale:ało naciągnąć
go na najbardziej górzystą czę ć mojego jestestwa. Poczu-
Å‚am siÄ™ trochÄ™ jak ciÄ™:arowiec: przed decydujÄ…cym pod-
rzutem odpoczywa chwilÄ™ ze sztangÄ… opartÄ… na piersiach,
tyle :e do piersi było jeszcze daleko pla:owy strój tkwił
na razie w połowie ud. Z animuszem i wiarą chwyciłam
materiał, podciągając go wy:ej. Co niebezpiecznie za-
trzeszczało. Kostium wpił się w brzuch i po ladki z ta-
ką siłą, :e na moment straciłam oddech. Rzuciłam okiem
na szew. Rozciągnięte do granic mo:liwo ci nitki trzy-
mały się materiału z jaką rozpaczliwą desperacją, a ka:-
dy gwałtowny ruch groził katastrofą. I ta dyndająca z bo-
ku metka. Sto pięćdziesiąt złotych. Pod :adnym pozorem
nie mogłam się ruszyć. Jedyne, co mi pozostało, to w mia-
rę bezpiecznie zsunąć z siebie oletowy cud wzornictwa
i technologii. Ba, ale jak to zrobić? Materiał przylegał do
ciała tak cisło, :e nawet nie miałam za co chwycić.
No i jak, kochana? Wszystko dobrze? usłyszałam
zza drzwi głos Urszuli.
Dobrze, wietnie, wspaniale wyszeptałam, prze-
konana, :e gło niejsza odpowied nadwyrę:y elastyczne
wiÄ…zania.
Super, bo ju: się bałam, :e co się stało.
12
Na szczę cie nic się nie stało. Poza tym, :e tkwiłam
w małej komórce zakleszczona w oletowego obcego, bez
mo:liwo ci jakiegokolwiek ruchu, jak w kokonie nie sta-
ło się zupełnie nic.
~
W domu Urszula wyjęła z torby rozdarty z boku krzyk
mody ten nieszczęsny kostium kąpielowy i spojrzała
na mnie z niemym wyrzutem. Nie mogłam zostawić tego
bez komentarza.
Nie patrz tak na mnie. To nie moja wina, :e współ-
czesne technologie są zawodne. To krótkowzroczno ć nie
przyjmować do wiadomo ci, :e wiat pęka w szwach. Dla-
tego od dłu:szego czasu kupuję w salonach mody tylko
czapki i okulary przeciwsłoneczne.
Przecie: ja wiem, :e nie chodzi o ten głupi kostium
zaczęła Urszula z powagą, która nie wró:yła niczego do-
brego. Chodzi o Filipa. I tylko o niego. Wyja n , dlacze-
go nie mo:esz do niego zadzwonić?
Nie zamierzałam jej pomagać. Rzuciłam gro ne spoj-
rzenie i usiadłam przed laptopem.
Dobrze, rozumiem: duma. Zapora emocji. Ale po-
my l, czy twoje :ycie nie byłoby l:ejsze, gdyby niekiedy
odpu ciła? Wiem, to nie jest proste, mnie samej te: czasem
trudno, ale mo:e warto spróbować? Nie przyszło ci nigdy
do głowy, :e wła nie przez te swoje przekorne odmowy
i zacięcie rozwaliła sobie kilka związków? Chcesz w to
13
brnąć? Pamiętasz Pawła? Tego muzyka? Przypomnieć
ci, dlaczego z nim zerwała ? Poniewa: wyjął ci papiero-
sa z ust. Uznała , :e pogwałcił twoją wolno ć, i w jednej
chwili wyparował z twojego :ycia. Dzwonił, stał pod do-
mem, prosił. Ale ty się nie ugięła . A taki był piękny.
Bo:e, UrszulaK Przestań.
No tak, dla ciebie piękno nigdy nie było decydują-
ce. Ty kochasz się w umysłach. No to id my dalej. Marek.
TSeksowny, inteligentnyR twoje słowa. Oczy ci l niły, kie-
dy o nim mówiła . I co? Zrobiła wszystko, :eby to schrza-
nić. Chciała gorącego uczucia, wymy liła sobie, jak powi-
nien wyglądać wasz związek. Obsadziła go w roli, tylko
zapomniała uprzedzić, w czym gra. A kiedy przychodził,
stwierdzała rozczarowana, :e robi to le i fałszywie. Kto by
to wytrzymał? Nie dziwię się, :e się wymknął.
To nie fair!
Mówię tak, aby się ogarnęła! Kiedy odszedł, stwier-
dziła : TTo dlatego, :e nie jestem laskąR. Mo:e to prawda,
mo:e nieprawda, ale zało:ę się, :e robiła wszystko, by
móc to w końcu powiedzieć. Nie chciałaby przekonać się,
jak jest naprawdÄ™? Przejd na dietÄ™. Zeszczuplejesz i wte-
dy nie będziesz miała ju: :adnego alibi.
Daj spokój.
Nie dam.
Chyba oszalała ?! Chcesz, :ebym stała się jedną z tych
znerwicowanych kobiet, które nie rozstają się z wagą spo-
:ywczÄ…?
14
 Nie. Chcę, by przestała zwalać winę na wygląd. No
i przeszła się po pla:y w nowym, naprawionym przeze
mnie kostiumie.
Nie lubiÄ™ pla:. W piasku znajdujÄ… siÄ™ miliony bakte-
rii, skrawki wędlin i zjełczały olejek do opalania.
Wiesz przecie:, o czym mówię.
Przyjaciele sÄ… najgorsi. Nie robi na nich wra:enia :ad-
na, najwymy lniejsza nawet retoryka. Jakby byli na niÄ…
zupełnie impregnowani. Urszula miała trochę racji, choć
wydawało się to prawdą nieco dla mnie wstydliwą. Nie za-
mierzałam jednak łatwo składać broni.
Słuchaj, ja się do tego nie nadaję. Widziała kiedy
oczy tych kobiet? Są smutne. Zbolałe. Wiecznie rozdra:-
nione.
Być mo:e przez jaki czas tak jest. A potem wb ają
się w małe czarne i osiągają sukcesy.
Mam gdzie ich sukcesy. Chcę, :eby zło:yli mnie do
grobu grubÄ…, ale szczÄ™ liwÄ….
Je li czego z tym nie zrobisz, zło:ą cię tam szybciej,
ni: my lisz rzuciła lodowato Urszula.
Przesadziła. Miałam ochotę powiedzieć przyjaciółce, :e
kiedy patrzę na to jej wypielęgnowane jestestwo w rozmia-
rze trzydzie ci pięć i pół, to umieram z nudów, bo nie ma
w nim ani krzty zaskoczenia. Szczupłe nogi, zgrabny ty-
Å‚ek i idealnie skrojone piersi. No po prostu monotonia no-
wojorskiego wie:owca! A ja? Ja byłam arkadowo sklepiony-
mi podcieniami, najbardziej wymy lnÄ… kamienicÄ… Antonia
15
Niniejsza darmowa publikacja zawiera jedynie fragment
pełnej wersji całej publikacji.
Aby przeczytać ten tytuł w pełnej wersji kliknij tutaj.
Niniejsza publikacja może być kopiowana, oraz dowolnie
rozprowadzana tylko i wyłącznie w formie dostarczonej przez
NetPress Digital Sp. z o.o., operatora sklepu na którym można
nabyć niniejszy tytuł w pełnej wersji. Zabronione są
jakiekolwiek zmiany w zawartości publikacji bez pisemnej zgody
NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania siÄ™ jej
od-sprzedaży, zgodnie z regulaminem serwisu.
Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie
internetowym Nexto.pl.