Pocałunki wampira
P o c z Ä…t e k
W serii Pocałunki wampira:
P o c z Ä…t e k
W przygotowaniu:
m i ł o ś ć P o g r ó b
m i a s t o w a m P i r ó w
Kup książkę Przeczytaj więcej o książce
E l l E n S i b E
c r
h r E
Pocałunki wampira
P o c z Ä…t e k
Przeło:yła
Agnieszka Klonowska
Kup książkę Przeczytaj więcej o książce
Tytuł oryginału
Vampire Kisses
Copyright © 2009 by Ellen Schreiber
© Copyright for the Polish translation by Agnieszka Klonowska 2011
b Copyright for the Polish edition by Wydawnictwo TNasza KsięgarniaR,
Warszawa 2011
Cover photo © iStockphoto.com/lamia-ell
Opracowanie gra czne okładki Karia Korobkiewicz
Kup książkę Przeczytaj więcej o książce
Mojemu ojcu, GaryPemu Schreiberowi,
z całą serdeczno cią
za to, :e dał mi skrzydła
Kup książkę Przeczytaj więcej o książce
Chcę związku, w który nareszcie mógłbym się wgry8ć.
Alexander Sterling
Kup książkę Przeczytaj więcej o książce
1
Potworek
To się zdarzyło, kiedy miałam pięć lat.
Wła nie skończyłam kolorować moją Ksią:eczkę przedszkola-
ka. Było w niej pełno rysunków w stylu Picassa przedstawiających
moich rodziców, wyklejanych kola:y z bibułki oraz odpowiedzi na
pytania (ulubiony kolor, zwierzaki, najlepsza przyjaciółka, itp.), za-
pisanych przez naszÄ… TstuletniÄ…R nauczycielkÄ™, paniÄ… Peevish.
Siedzieli my całą grupą, w półkolu, na podłodze przy regałach
z ksiÄ…:kami.
Bradley, kim chciałby zostać, kiedy doro niesz? docie-
kała pani Peevish, która usłyszała ju: odpowiedzi na wszystkie
inne pytania.
Stra:akiem! wrzasnÄ…Å‚.
A ty, Cindi?
HmK pielęgniarką szepnęła nie miało Cindi Warren.
Pani Peevish wypytywała wszystkich w grupie. Policjanci.
Astronauci. Piłkarze. A: wreszcie przyszła kolej na mnie.
Nic nie odpowiedziałam.
AktorkÄ…?
7
Kup książkę Przeczytaj więcej o książce
Pokręciłam głową.
LekarkÄ…?
E tam mruknęłam.
StewardesÄ…?
Ble! rzuciłam.
No to kim? dociekała poirytowana.
Pomy lałam chwilę.
ChciałabymK
Tak?
Chciałabym zostaćK wampirem! wykrzyknęłam ku przera-
:eniu i zaskoczeniu pani Peevish oraz kolegów i kole:anek. Przez
chwilę zdawało mi się, :e nauczycielka parsknie miechem; a mo:e
faktycznie to zrobiła? Siedzące obok mnie dzieci nieco się odsunęły.
Przez większo ć dzieciństwa patrzyłam, jak inni odsuwają się
ode mnie.
Zostałam poczęta na łó:ku wodnym mojego taty czy te: pod
gwia8dzistym niebem, na dachu akademika mojej mamy zale-
:y, które z nich mówi prawdę. Byli bratnimi duszami i nie potra li
się rozstać z latami siedemdziesiątymi: prawdziwa miło ć, narko-
tyki, malinowe kadzidełka i muzyka zespołu Grateful Dead. Bosa
dziewczyna w bi:uterii z koralików, bluzce z odkrytymi plecami
i obciętych d:insach oraz długowłosy, opalony, nieogolony fa-
cet w okularach jak u Eltona Johna, noszący skórzaną kamizelkę,
dzwony i sandały. Chyba mają szczę cie, :e nie jestem przesad-
nie ekscentryczna. Mogłabym przecie: chcieć zostać wilkołaczy-
8
Kup książkę Przeczytaj więcej o książce
cą hipiską z koralikami we włosach! A ja tymczasem dostałam
szału na punkcie wampirów.
Po moim przyj ciu na wiat Sarah i Paul Madisonowie stali siÄ™
bardziej odpowiedzialni (lub te:, inaczej rzecz ujmujÄ…c, Tprzej-
rzeli na oczyR). Sprzedali furgonetkę Tdzieci kwiatówR, w której
mieli swoją kwaterę, i wynajęli mieszkanie. Nasze hipisowskie
lokum zdobiły trójwymiarowe, fosforyzujące plakaty z motywa-
mi ro linnymi i pomarańczowe rurki z samoczynnie poruszającą
siÄ™ w nich jakÄ… :elowÄ… substancjÄ… czyli lampy lawowe na
które gapiłam się bez końca. To był najlepszy okres w moim :y-
ciu. Wszyscy troje miali my siÄ™, grywali my w gry planszowe
i pogryzali my ciasteczka Twinkies. Siedzieli my do pó8na, oglą-
dając lmy o Drakuli, Dark Shadows z osławionym Barnabasem
Collinsem i Batmana w czarno-białym telewizorze, który dostali-
my przy okazji otwarcia konta w banku. Czułam się bezpieczna
pod osłoną nocy, głaszcząc rosnący brzuch mamy, który wyda-
wał takie same odgłosy co pomarańczowe lampy. Wyobra:ałam
sobie, :e mama urodzi jaką pełzającą, plastelinowatą masę.
Wszystko się zmieniło, kiedy ju: urodziła tę masę tyle :e to
wcale nie była masa. Urodziła Małego Nudziarza! Jak ona mog-
ła? Jak miała zniweczyć nasze wieczory przy ciasteczkach? Za-
częła wcze nie kła ć się spać, a stworek, którego moi rodzice na-
zywali Billym, płakał i marudził całymi nocami. I nagle zostałam
sama. Tylko Drakula ten z telewizji dotrzymywał mi towarzy-
stwa, podczas gdy mama spała, Mały Nudziarz wył, a tato zmie-
niał po ciemku cuchnące pieluchy.
9
Kup książkę Przeczytaj więcej o książce
Na domiar złego, ni stąd, ni zowąd, posłali mnie do jakiego
miejsca, gdzie na cianach wisiały nie trójwymiarowe plakaty
z kwiatami, tylko nudne kola:e z odcisków dziecięcych dłoni. TKto
to urządzał?R zastanawiałam się. Było tam mnóstwo dzieci ro-
dem z katalogu Searsa: dziewczynki w falbaniastych sukienkach
oraz chłopcy w zwę:ających się ku dołowi spodenkach, z idealnie
przyczesanymi włoskami. Mama i tato nazywali to miejsce przed-
szkolem.
Zaprzyja8nisz się z nimi zapewniła mama, kiedy uczepiłam
się jej ze wszystkich sił. Pomachała na po:egnanie i posłała mi
buziaka, a ja zostałam sama przy dostojnej pani Peevish. Chyba
nigdy nie czułam się tak samotna. Patrzyłam, jak mama odcho-
dzi z Małym Nudziarzem usadowionym na jej biodrze. Zabierała
go do miejsca pełnego wiecących plakatów, lmów o potworach
i ciasteczek Twinkies.
Jako udało mi się prze:yć tamten dzień. Wycinałam kawał-
ki czarnego papieru i naklejałam je na czarny papier, malowałam
palcem na czarno usta lalce Barbie i opowiadałam asystentce wy-
chowawczyni historie o duchach, podczas gdy dzieci z katalogu
biegały dookoła, jakby były na jakim pikniku rodzinnym. A kiedy
wreszcie mama przyszła mnie odebrać, nawet widok Małego Nu-
dziarza mnie ucieszył.
Tamtego wieczoru nakryła mnie z ustami przyklejonymi do
ekranu telewizora, gdy próbowałam pocałować Christophera Lee
grajÄ…cego w Drakuli.
10
Kup książkę Przeczytaj więcej o książce
 Raven! Co ty tu robisz o tej porze? Przecie: jutro idziesz do
przedszkola!
Co? spytałam. Wi niowy placek, który wła nie jadłam,
upadł na podłogę, a wraz z nim moje serce. My lałam, :e wy-
starczy raz! rzuciłam spanikowana.
Raven, skarbie, tam siÄ™ chodzi codziennie!
TC o d z i e n n i e?!R. To słowo rozbrzmiało echem w mojej gło-
wie. Było jak wyrok do:ywocia!
Tamtej nocy Mały Nudziarz nie miał szans zagłuszyć mojego
dramatycznego wycia. Le:ąc samotnie w łó:ku, modliłam się, by
zapanował wieczny mrok, a słońce ju: nigdy nie wzeszło.
Niestety, nazajutrz obudził mnie jego o lepiający blask i po-
tworny ból głowy.
Pragnęłam mieć przy sobie choć jedną bratnią duszę. Ale nie
znalazłam takiej ani w domu, ani w przedszkolu. W domu wszyst-
kie lawowe lampy wymieniono na stojÄ…ce, w stylu TiffanyPego,
wiecÄ…ce plakaty zalepiono tapetÄ… od Laury Ashley, a nasz czarno-
-biały telewizor o ziarnistym obrazie zastąpiono nowszym, koloro-
wym, dwudziestopięciocalowym modelem.
W przedszkolu, zamiast piewać piosenki z Mary Poppins, po-
gwizdywałam sobie motyw przewodni z Egzorcysty.
W połowie swojej edukacji spróbowałam stać się wampirem.
Trevor Mitchell, idealnie uczesany blondynek o jasnoniebie-
skich oczach, był moim wrogiem, od chwili gdy zgromiłam go
wzrokiem za to, :e próbował wepchnąć się przede mnie na zje:-
11
Kup książkę Przeczytaj więcej o książce
d:alnię. Nie cierpiał mnie, bo tylko ja się go nie bałam. Dzieciaki
i wychowawcy podlizywali mu siÄ™, poniewa: do jego ojca nale-
:ała większo ć ziemi, na której stały ich domy. Trevor przechodził
wła nie fazę gryzienia, nie dlatego, :e chciał zostać wampirem
tak jak ja, lecz z czystej zło liwo ci. Wszyscy oprócz mnie nosili
ju: lady jego zębów. A mnie zaczęło to wkurzać!
Kiedy byli my na placu zabaw, pod obręczą do koszykówki,
uszczypnęłam go w małe, wątłe ramionko tak mocno, i: my la-
łam, :e try nie krew. Poczerwieniał na twarzy jak burak. Sta-
łam bez ruchu i czekałam. Trevor zatrząsł się z gniewu, a jego
oczy zapłonęły pragnieniem zemsty, gdy posłałam mu zło liwy
u mieszek. Po chwili zostawił lad swoich zębów na mojej ręce.
Tylko na to czekałam. No i pani Peevish była zmuszona posadzić
go przy przedszkolnym murze, a ja biegałam po placu zabaw,
roztańczona i uradowana, czekając, a: zmienię się w wampi-
rzycÄ™.
Ta Raven jest jaka dziwna powiedziała pani Peevish do
innej przedszkolanki. Podsłuchałam to, m ając w podskokach roz-
beczanego Trevora, który wła nie wpadł w szał i rzucał się na
asfalcie. Posłałam mu buziaka ugryzioną dłonią.
Obnosząc się dumnie ze swoją raną, pobiegłam na hu tawkę.
Bo przecie: umiałam ju: latać, nie? Potrzebowałam tylko czego ,
co nadałoby mi porządną prędko ć. Rozbujane siodełko docierało
zaledwie do szczytu płotu, a ja zamierzałam sięgnąć puszystych
chmur. Zardzewiała hu tawka zachybotała się, kiedy z niej ze-
skoczyłam. Chciałam przelecieć nad całym placem zabaw a:
12
Kup książkę Przeczytaj więcej o książce
do zdumionego Trevora. Ale runęłam prosto w błoto, kalecząc
ugryzioną dłoń. Płakałam bardziej z powodu braku sił nadprzy-
rodzonych, które posiadali bohaterowie z telewizji, ni: przez ten
rwący ból w ręce.
Pani Peevish zrobiła mi okład z lodu na ugryzioną dłoń i po-
sadziła mnie pod murem, podczas gdy rozpieszczony, zasmar-
kany Trevor wrócił do zabawy. Posłał mi przekornego buziaka
i rzucił: TDzięki!R. Pokazałam mu język i u:yłam wyrazu, który
usłyszałam od jakiego ma osa w Ojcu chrzestnym. Pani Peevish
z miejsca kazała mi wrócić do sali. W ogóle w dzieciństwie do ć
często podczas przerw zdarzało mi się zostawać za karę w sali.
Byłam skazywana na Tprzerwę w przerwieR.
Kup książkę Przeczytaj więcej o książce
2
Grajdoł
Napis na powitalnej tablicy mojego miasteczka powinien o -
cjalnie głosić: TWitamy w Grajdole większym od dziury, ale tak
małym, :e grozi tu klaustrofobiaR!
Osiem tysięcy mieszkańców, jeden podobny do drugiego, to-
talnie beznadziejne prognozy pogody, słonecznej przez cały rok,
ogrodzone, sztampowe domki oraz połacie pól uprawnych tak
wła nie wygląda Grajdoł. Tory, po których o 8:10 przeje:d:a po-
ciÄ…g towarowy, oddzielajÄ… gorszÄ… dzielnicÄ™ od lepszej, pole kuku-
rydziane od golfowego, traktory od wózków golfowych. Po moje-
mu to miasto jest zacofane. Bo jakim cudem ziemia rodzÄ…ca zbo:e
i kukurydzę jest mniej warta ni: zryte dołkami pole golfowe?
Na rynku stoi gmach sÄ…du, liczÄ…cy sobie sto lat. Nie wpako-
wałam się jeszcze w na tyle powa:ne kłopoty, by musieć się tam
stawić przynajmniej na razie. Butiki, biuro podró:y, sklep kom-
puterowy, kwiaciarnia i kino, gdzie pokazujÄ… TodgrzewaneR l-
my wszystko w radosnym kręgu skupia się wokół rynku.
Wolałabym, :eby naszym domem był wagon, którym wyje-
chaliby my z miasta, ale oto mieszkamy w tej lepszej czÄ™ ci, w po-
14
Kup książkę Przeczytaj więcej o książce